Προβλημα συμεριφορας

[bibibo]

Κοριτσια καλημερα σας. Εχω ενα κοριτσακι 2 χρονων και 2 μηνων, με το οποιο τωρα τελευταια αντιμετωπιζω ενα μικρο προβληματακι.Μεγαλωσε και αγριεψε αποτομα σε σημειο που να μην μπορω να την καταφερω. Εχει αρχισει να ανεβαινει επανω στο τραπεζακι σαλονιου και να κοιταει τηλεοραση απο πολυ κοντα και οταν προσπαθω να την παρω απο εκει μου φωναζει "φυγε μαμα δε σ' ακουω". Επισης δεν μ`αφηνει να μαζεψω τα παιχνιδια της που τα πεταει παντου λεγοντας μου "μη μαμα μη το κανεις αυτο". Και τωρα τελευταια ανοιγει τα συρταρια της και βγαζει ολα της τα ρουχα εξω ουρλιαζοντας και οταν πηγαινω κοντα με σπρωχνει και με χτυπαει(οσο μπορει)... Δεν ξερω τι να κανω, να αδιαφορισω, να τη χτυπησω, να της μιλησω τι? Και αν της μιλησω θα με καταλαβει η θα το ξανακανει? Κοριτσια ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑ......

[fhatzi]

ΔΟΚΙΜΑΣΕ ΜΙΚΡΕΣ ΤΙΜΩΡΙΕΣ Π.Χ. ΑΝ ΒΛΕΠΕΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΚΛΕΙΣΕ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΕΞΗΓΗΣΕ ΤΗΣ ΤΟΝ ΛΟΓΟ. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ Σ'ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΣ ΘΑ Σ'ΑΚΟΥΕΙ.

ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΕΚΠΟΜΠΗ ΣΤΟ ΣΚΑΪ ΝΤΑΝΤΑ ΠΡΩΤΩΝ ΒΟΗΘΕΙΩΝ, ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΤΗ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ. ΕΠΙΣΗΣ ΕΧΩ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ "ΜΙΚΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΒΑΣΑΝΑ" ΜΙΑΣ ΓΑΛΛΙΔΑΣ (ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ) ΠΟΥ ΜΕ ΒΟΗΘΑΕΙ ΠΟΛΥ

ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ : ΕΓΩ ΤΟΥ ΛΕΩ ΠΩΣ ΟΣΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΘΑ ΤΑ ΜΑΖΕΨΩ ΕΓΩ ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΔΩΣΩ ΣΕ ΕΝΑ ΦΙΛΟ ΤΟΥ (ΚΑΝΤΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ). ΤΩΡΑ ΤΑ ΜΑΖΕΥΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΧΕΔΟΝ

ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΑ

[annaki!!]

ΤΑ ΟΡΙΑ ΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Σκοπός αυτού του φυλλαδίου είναι να συμβουλεύσει τους γονείς που πιθανόν αντιμετωπίζουν προβλήματα πειθαρχίας των παιδιών τους προτείνοντας πρακτικές μεθόδους και βοηθώντας τους να μην είναι ούτε πολύ ανεκτικοί ούτε πολύ περιοριστικοί και αυστηροί.

Η οριοθέτηση της συμπεριφοράς είναι αυτό που βοηθά το παιδί να κατανοήσει τους κανόνες και τις προσδοκίες των γονέων του. Τα όρια που τίθενται στη συμπεριφορά καθορίζουν επίσης την ισορροπία της δύναμης και της εξουσίας στις οικογενειακές σχέσεις και συνιστούν ένα ουσιώδες στοιχείο στην ανατροφή των παιδιών.

Πολλές μελέτες αναφέρουν ότι όταν οι γονείς θέτουν σταθερά όρια, τα παιδιά μεγαλώνουν έχοντας μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, σε αντίθεση με τα παιδιά στα οποία επιτρέπεται να συμπεριφέρονται όπως τους αρέσει. Τα παιδιά με καλή προσαρμογή έχουν τρυφερούς, περιποιητικούς και υποστηρικτικούς γονείς, οι οποίοι ασκούν έλεγχο με λογικό τρόπο και έχουν υψηλές προσδοκίες. Ο σταθερός έλεγχος που δεν περιορίζει τις ευκαιρίες για πειραματισμό και επιτρέπει την αυθόρμητη έκφραση σχετίζεται με την ανεξαρτησία του παιδιού.

Αμέσως μετά την αγάπη, το σπουδαιότερο δώρο του γονιού προς το παιδί είναι η αίσθηση της πειθαρχίας. Οι περισσότεροι γονείς παραδέχονται ότι είναι πολύ σημαντικό να θέτουν όρια, εντούτοις ένα από τα δυσκολότερα εγχειρήματά τους είναι να βάλουν σε πράξη αυτήν την παραδοχή και μάλιστα με τρόπο σταθερό και αποτελεσματικό. Όταν και οι δυο γονείς δουλεύουν όλη μέρα και λείπουν από το σπίτι, απεχθάνονται να εφαρμόζουν κανόνες πειθαρχίας τις λιγοστές ώρες που βρίσκονται με τα παιδιά τους. Όμως τότε είναι που πολλές φορές τα παιδιά θα δοκιμάσουν την προκλητική τους συμπεριφορά.

Πειθαρχία σημαίνει διδασκαλία, όχι τιμωρία. Χωρίς πειθαρχία, τα παιδιά, ήδη από το δεύτερο έτος, συμπεριφέρονται σαν να είναι κακομαθημένα. Η σταθερή πειθαρχία που αφορά σημαντικά ζητήματα δεν αποτελεί απειλή για την προσωπικότητα του παιδιού. Ίσα-ίσα, είναι μέρος της πορείας του προς την αυτογνωσία. Οι γονείς θα πρέπει να διδάξουν όρια στα παιδιά, χωρίς να επιδεινώνουν την κατάσταση. Για παράδειγμα, μερικά παιδιά ηλικίας 3 ως 6 ετών σε κάποιο ξέσπασμά τους πετούν ή σπάζουν αντικείμενα. Στο τέλος της ημέρας ή κάποια άλλη στιγμή που είναι πολύ κουρασμένο, το παιδί χάνει τον έλεγχό του. Κατ’αρχήν, δώστε του να καταλάβει ότι αυτό δεν πρέπει να το κάνει-ότι δε θα το αφήσετε να το κάνει όσο περνάει από το χέρι σας. Αγκαλιάστε το και καθήστε κοντά του ώσπου να είναι σε θέση να σας ακούσει. Τότε κουβεντιάστε το λόγο που πιστεύετε ότι θέλησε να το κάνει και δείξτε του ότι ξέρετε καλά πόσο άσχημα αισθάνεται για αυτή την καταστροφική και ανεξέλεγκτη συμπεριφορά του. Διαβεβαιώστε το ότι θα προσπαθήσετε να το βοηθήσετε προτού του ξανασυμβεί. Ρωτήστε το τι νομίζει ότι θα μπορούσε να το σταματήσει. Αν αυτό που προτείνει φέρνει αποτέλεσμα, επαινέστε το ζωηρά. Αυτό βοηθά ιδιαίτερα στην ανάκτηση του αυτοελέγχου.

Παρακάτω δίνονται ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές σχετικά με την πειθαρχία:

Προσαρμόστε την πειθαρχία στο στάδιο ανάπτυξης του παιδιού. Αν πρόκειται για βρέφος ή νήπιο που μόλις άρχισε να στέκεται στα πόδια του, προσπαθήστε κατ’αρχήν να στρέψετε την προσοχή του σε μια άλλη δραστηριότητα. Αν αυτό δεν φέρει αποτέλεσμα –δυστυχώς δε φέρνει πάντα- ίσως χρειαστεί να το απομακρύνεται μόνοι σας. Για ένα παιδί πάνω από δύο ετών, η πειθαρχία πρέπει πάντα να περιλαμβάνει μια εξήγηση για τους λόγους που το οδήγησαν να ‘παρασυρθεί’ και να ενεργήσει κατ’αυτόν τον τρόπο. Δοκιμάστε να σκεφτείτε τι ώθησε το παιδί σε αυτή την συμπεριφορά και δώστε του την ευκαιρία να το καταλάβει μόνο του.

Η πειθαρχία πρέπει να ταιριάζει στο παιδί σας. Χρησιμοποιήστε όλα όσα ξέρετε γύρω από το χαρακτήρα και τις ευαισθησίες του παιδιού σας. Ένα ευαίσθητο παιδί μπορεί να συντριβεί με κάποιο είδος τιμωρίας, η οποία μπορεί, αντίθετα, να είναι ιδανική για ένα ζωηρό, υπερκινητικό παιδί.

Όταν το παιδί σας είναι μαζί με άλλα παιδιά, προσπαθήστε να μην ανακατεύεστε. Όταν επεμβαίνετε σε μια κατάσταση, τη μετατρέπετε από μια απλή συναναστροφή παιδιών σε μια περίπλοκη επικοινωνία, όπου τουλάχιστον οι μισές αντιδράσεις του παιδιού σας έχουν στόχο εσάς τους ίδιους.

Προσφέρετε στο παιδί πρότυπα συμπεριφοράς για μίμηση. Δοκιμάστε να το βοηθήσετε να ελέγξει τον εαυτό του ή να βρει τρόπους να αντιμετωπίσει μια κατάσταση, δίνοντάς του παραδείγματα. Συχνά ο τρόπος που το βοηθάτε να λύσει μια διαφορά είναι πολύ πιο διδακτικός από χίλιες λέξεις. Μια σταθερή, άμεση αλλά και γεμάτη αγάπη προσέγγιση είναι σίγουρα το καλύτερο πρότυπο μια μίμηση που μπορείτε να του προσφέρετε.

Κάνετε ένα time-out, μόνο όμως για λίγο. Αφού τελειώσει το ζήτημα, αγκαλιάστε το παιδί και εξηγήστε του γιατί ήταν αναγκαίο να γίνει αυτό.

Ζητήστε τη γνώμη του παιδιού για το τι θα μπορούσε να βοηθήσει την επόμενη φορά. Και δοκιμάστε το. Αν φέρει αποτέλεσμα, επαινέστε το παιδί σας.

Η σωματική τιμωρία έχει πολύ χειροπιαστά μειονεκτήματα. Θυμηθείτε τι σημαίνει για το παιδί να σας δει να χάνετε την ψυχραιμία σας και να αντιδράτε με τη χρήση σωματικής βίας.

Προσέξτε τα διφορούμενα μηνύματα. Καθώς του λέτε «Μη χτυπάς» ή «Μην το κάνεις αυτό», αν εσείς κατά βάθος δεν έχετε πειστεί, ίσως αυξήσετε την έλλειψη αυτοελέγχου στο παιδί σας.

Σταθείτε και εκτιμήστε και πάλι τις περιπτώσεις στις οποίες η πειθαρχία δεν έφερε αποτέλεσμα. Μήπως αντιδράτε πολύ σκληρά και επομένως αναποτελεσματικά; Μήπως το παιδί σας αντιδρά με τρόπο που υποδηλώνει ότι έχει άγχος ή ότι χρειάζεται περισσότερη στοργή;

Θυμηθείτε να ενισχύετε θετικά το παιδί σας όταν δεν σας ταλαιπωρεί: «Μπράβο το παιδί μου. Κοίταξε πόσο προσπάθησες να ελέγξεις τον εαυτό σου! Είμαι πολύ περήφανη για σένα!».

[AthinaK]

Καλημέρα!

Καθε ηλικία έχει τα δικά της. Προσπάθησε να της μιλάς όσο πιο πολύ γίνεται και να της εξηγείς. Είσαι η μητέρα της και εσύ ελέγχεις την κατάσταση και αυτό πρέπει να το νιώσει.

Όταν εμάς κάθεται κοντά στην τηλεόραση, απλά την κλείνουμε μέχρι να πάει πιο πίσω. Παραπονιέται αλλά της εξηγούμε ότι δεν κάνει τόσο κοντά.

Όταν της λέω να μου φέρει ή να κάνει κάτι και αρνείται, την παίρνω ευγενικά από το χέρι και της λέω "Έλα να το κάνουμε παρέα".

Όταν αντιδράει σε κάτι που της έχω πει, την αφήνω να ηρεμίσει και απλά γίνεται το δικό μου. Σέβομαι όμως τι μου λέει και τι θέλει. Αρκεί να μην είναι αντίδραση όσα λέει.

Τώρα της ζητάω να διαλέξει τα ρούχα της, να με βοηθήσει σε κάτι και γενικότερα την κάνω να αισθάνεται μεγάλη και ότι κάνει σημαντικά πράγματα μέσα στο σπίτι. Έτσι ηρεμεί και νιώθει εμπιστοσύνη στη μαμά.

Δεν την ξεγελάω και δεν της λέω ψέμματα. Οπότε γνωρίζει ότι ο λόγος έχει ισχύ. Και το σημαντικότερο: Το ΟΧΙ παραμένει ΠΑΝΤΑ ΟΧΙ! Δεν υποκύπτω ακόμα και αν είναι να κλαίμε για ώρες. Το συνήθισε από ένα σημείο και αντιδρά λιγότερο στην άρνησή μου, η οποία παντα συνοδεύεται από μια ήρεμη εξήγηση.

Το άλλο είναι ότι δεν της κάνω συνέχεια παρατηρήσεις, δεν της λέω συνέχεια ΜΗ και ΜΗ, ή ΠΡΟΣΕΧΕ!! Αυτά την εκνευρίζουν και δεν πετυχαίνω και πολλά.

Κουράγιο και θα βρείτε τον τρόπο σας!

[bibibo]

ΓΕΙΑ ΣΟΥ fhatzi, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΣ. ΔΟΚΙΜΑΣΑ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΟΜΩΣ, ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΤΟΣΟ ΣΤΑΘΕΡΗ ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΠΑΛΙ. ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΠΟΥ ΛΕΣ ΤΗΝ ΒΛΕΠΩ ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΝΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ ΕΤΣΙ. ΘΑ ΚΑΝΩ ΥΠΟΜΟΝΗ....

[Γλύκα]

Bibibo γεια σου

Απο αυτα που αναρωτιεσαι στο τελος τι να κανεις, ενα ειναι κατα τη γνωμη μου το σωστο.Να της μιλησεις,εννοειται οχι χτυπημα, οσο για την αδιαφορια νομιζω οτι δε θα εει αποτελεσμα γιατι δεν ειναι μεγαλη για να την καταλαβει ,θα παρει λαθος μηνυμα πχ. οτι δεν την αγαπας και ισως χειροτερεψει την κατασταση.

Μην αναρωτιεσαι αν θα σε καταλαβει, ΟΛΑ τα καταλαβαινουν, εσυ μιλας μιλας και μιλας και λες "μιλαω σε ντουβαρι" και ερχεται μια μερα που καταλαβαινεις, οτι φυσικα και σε ακουγε απλα ηθελε το χρονο της.Μπορει να παρει και καποιους μηνες αυτο μην απογοητευεσαι.

Η κορη μου τωρα ειναι 3 χρ και 2 μηνων αλλα ξεκινησαμε και μεις νωριτερα με παρομοιες καταστασεις.Σε μας λειτουργει πολυ καλα το οτι "θα κανουμε μια συμφωνια και πρεπει και οι δυο να την τηρησουμε",της εξηγω παρα πολυ γιατι πρεπει ετσι να γινουν τα πραγματα σε σημειο αηδιαστικο, αλλα μονο ετσι μπορω να το διαχειριστω.Οταν με φτανει στα ορια μου, της λεω "σε καταλαβαινω που εχεις θυμωσει ή που θελεις να φωναξεις, σε παρακαλω πηγαινε μεσα γιατι εσυ εχεις δικαιωμα να φωναξεις αλλα και γω δεν ειμαι υποχρεωμενη να σε ακουω, και οταν τελειωσεις ελα παλι κοντα μας".Μεχρι τωρα επιανε παντως .Το καινουριο που κανει τωρα ειναι να με ακολουθει και να κλαιει απο πισω μου.Ψαχνω να βρω λυση...Παντως οσο πιο ηρεμα καταφερνεις να την αντιμετωπισεις τοσο πιο αποτελεσματικη ειναι η συμπεριφορα σου.

Ελπιζω να μην σε κουρασα, αν βρεις και συ κανενα καλο κολπ[ο ενημερωσε μας!

Φιλια

[αρετη1]

τελικα δεν ειναι μονο τα αγορακια ζωηρα.....ειναι δυσκολη κατασταση...ξερω τα περναω καθημερινα..εμενα ειναι 22 μηνων..ενας μικρος ανταρτης...ολοι μου λενε δεν χαιρεσαι που εχεις ενεργητικο παιδι;το μονο σιγουρο ειναι οτι τα παιδια καταλαβαινουν τα παντα....η παιδιατρος μου μου ειχε πει καποτε οτι με τις φωνες δεν καταφερνω τιποτα....να τον βαζω τιμωρια σε μερη που δεν του αρεσουν π.χ στην κουνια του και να τον αφηνω μονο του λεγοντας του πως καθε φορα που θα κανει κατι κακο θα καθεται εκει...οταν κλαιει μου ειπε να μην τον κοιταω στα ματια γιατι θα τον λυπηθω και θα τον παρηγορω μετα....να τον αφηνω εκει μεχρι να σταματησει το κλαμα...και πηγαινοντας να τον παρω να του θυμιζω οτι οταν κανει ζαβολιες εκει θα καθεται..μονος του...ειναι δυσκολη περιοδος..θελει υπομονη...φιλακια

[ΚΙΤΤΙ]

Κοριτσια κι εγω αντιμετωπιζω κι εγω ολα τα παραπανω που ειπατε κι εσεις.

Η κορη μου ειναι 2 και 3 μηνων και ειναι αντιδραστικη σε ολα. Το ΟΧΙ ειναι το ψωμοτυρι της.Ανοιγει συνεχως συρταρια ντουλαπια.Οταν προσπαθω να της μιλησω ηρεμα και ησυχα δεν περνει απο λογια και επαναφερει την κουβεντα εκει που θελει αυτη,και σε συτο που ζηταει.Οταν βλεπει τις γιαγιαδες εκει ειναι το αποκορυφομα.Τις κανει οτι θελει και φυσικα αυτες δεν λενε σε τιποτε οχι.Και με οσες κουβεντες και αν εχω κανει μαζι τους η κατασταση δεν αλλαζει.Ουτε προς εμενα ουτε προς το παιδι.

Νιωθω πολλες φορες οτι χανω τον ρολο μου και οτι ο λογος μου δεν περνα πουθενα.Δεν μπορω να βρω λυση.

[Τζοαννα]

ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ

Ένα βασικό θέμα που συχνά απασχολεί τους γονείς είναι ότι δεν μπορούν να κατανοήσουν τη συμπεριφορά του παιδιού τους κυρίως όταν αυτή είναι αρνητική. Στην περίπτωση της θετική συμπεριφοράς θεωρείται ως απόλυτα φυσιολογική συνέπεια αφού το έχουν «αναθρέψει» οι ίδιοι, άρα τι άλλη συμπεριφορά θα μπορούσε να είχε. Στις περιπτώσεις όμως της αρνητικής συμπεριφοράς οι γονείς αναρωτιούνται «γιατί το παιδί τους βγήκε έτσι». Στο άρθρο αυτό θα τολμήσουμε για μια γενική ερμηνεία τέτοιων συμπεριφορών.

Μερικοί πιστεύουν ότι η συμπεριφορά είναι κυρίως αποτέλεσμα της κληρονομικότητας. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι η συμπεριφορά εξαρτάται κυρίως από την επίδραση του περιβάλλοντος. Υπάρχει επίσης η κοινή πεποίθηση ότι τα παιδιά περνούν διάφορα στάδια που τοποθετούνται σε ορισμένες ηλικίες. Σε όλες αυτές τις απόψεις όμως δεν έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά ποια επικρατεί, αφού παιδιά της ίδιας έχουν τόσες διαφορές στην προσωπικότητά τους, ή αντιδρούν τόσο διαφορετικά σε μια συγκεκριμένη κατάσταση; Επίσης, συχνά οι γονείς σε ανάρμοστες συμπεριφορές των παιδιών θεωρούν ότι απλά περνούν ένα δύσκολο στάδιο της ηλικίας και θα το ξεπεράσουν. Αν και είναι γεγονός, ότι τα παιδιά πράγματι περνούν διάφορα «στάδια» όπου διαφοροποιούνται οι ανάγκες τους και οι αντιδράσεις τους, δε θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε αυτό το γεγονός σαν δικαιολογία για να δεχτούμε την ανάρμοστη συμπεριφορά τους. Τη συμπεριφορά αυτά δεν θα πρέπει να τη δεχόμαστε και να περιμένουμε να περάσει με την ηλικία ή δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, γιατί με αυτό τον τρόπο δείχνουμε ότι την αποδεχόμαστε και το παιδί την αφομοιώνει στην προσωπικότητά του.

Αυτή τη συμπεριφορά λοιπόν, δεν θα πρέπει να δεχόμαστε και να τη θεωρούμε φυσιολογική, αντίθετα θα πρέπει να προσπαθούμε να την «κατανοήσουμε» ώστε να μπορέσουμε να επηρεάσουμε τα παιδιά θετικά.

Έτσι λοιπόν πρέπει να κατανοήσουμε ότι για κάθε συμπεριφορά υπάρχει ένας σκοπός. Οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα που παίρνουν αποφάσεις, όντα των οποίων ο κυριότερος σκοπός στη ζωή είναι να ανήκουν. Καθένας από εμάς παλεύει συνέχεια για να ανήκει και για να διατηρήσει μια θέση όπου νιώθει πως είναι κάτι. Αναζητώντας αυτή τη θέση επιλέγουμε τις πεποιθήσεις, τα συναισθήματα και τους τρόπους συμπεριφοράς με τους οποίους πιστεύουμε ότι θα το πετύχουμε. Άρα το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να παρατηρήσουμε τις συνέπειες κάθε συμπεριφοράς.

Προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε την αρνητική συμπεριφορά θα αναφέρουμε τέσσερις βασικούς σκοπούς των παιδιών για τη συμπεριφορά αυτή.

Α. ΑΤΟΠΗ ΠΡΟΣΟΧΗ

Όλα τα παιδιά θέλουν να τραβήξουν την προσοχή. Τα ίδια προτιμούν να τραβήξουν την προσοχή με θετικό τρόπο, αν όμως δεν το πετύχουν επιδιώκουν με αρνητικό τρόπο. Τα παιδιά που έχουν την πεποίθηση ότι ανήκουν στο περιβάλλον μόνο όταν τα προσέχουν, προτιμούν να προκαλέσουν έστω και την άτοπη προσοχή, παρά να νιώθουν ότι τα αγνοούν.

Για να βοηθήσουμε τα παιδιά που επιδιώκουν να τραβήξουν την άτοπη προσοχή, πρέπει ν’ αλλάξουμε την αντίδρασή μας, ώστε να τους δείξουμε ότι μπορούν να πετύχουν αυτή την προσοχή και να αποκτήσουν σημασία με τη χρήσιμη συμβολή τους παρά με τις αρνητικές απαιτήσεις για προσοχή ή εξυπηρέτηση. Πρέπει να συγκεντρώσουμε τη προσοχή μας στη θετική τους συμπεριφορά. Όσο για την αρνητική, θα πρέπει να την αγνοήσουμε. Ο κατάλληλος τρόπος για να δώσουμε την προσοχή μας σε κάτι θετικό, είναι την δώσουμε όταν το παιδί δεν το περιμένει.

Β. ΑΓΩΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΉΣ

Τα παιδιά που επιδιώκουν την υπεροχή, νιώθουν ότι αξίζουν μόνο όταν είναι αφεντικά, όταν υπερέχουν. Όταν αντιμετωπίζουμε παιδιά που επιδιώκουν την υπεροχή πρέπει να αποφεύγουμε το θυμό και να αποχωρούμε από το πεδίο της μάχης. Η χρήση βίας, για να αντιμετωπίσουμε την προσπάθεια υπεροχής των παιδιών το μόνο που πετυχαίνει είναι να τα εντυπωσιάζει σχετικά ε την αξία της δύναμης, και να αυξάνει την επιθυμία τους να αποκτήσουν ακόμα μεγαλύτερη δύναμη.

Γ. ΕΚΔΙΚΗΣΗ

Τα παιδιά που επιδιώκουν την εκδίκηση έχουν πιστέψει ότι δεν είναι αγαπητά. Ότι αξίζουν μόνο όταν μπορούν να πληγώσουν τους άλλους, όπως τα πλήγωσαν και οι άλλοι, κατά τη γνώμη τους. Βρίσκουν μια θέση με το να είναι σκληρά και δυσάρεστα. Οι γονείς του παιδιού που επιδιώκει την εκδίκηση, νιώθουν βαθειά πληγωμένοι και θέλουν να ανταποδώσουν τον πόνο. Το παιδί αντιδρά στη δική τους αντεπίθεση ζητώντας παραπέρα εκδίκηση, είτε ενισχύοντας την αρνητική συμπεριφορά ή διαλέγοντας άλλο όπλο.

Για να αρχίσουν να βοηθούν το διεκδικητικό παιδί, οι γονείς πρέπει να προσέξουν να μην ανταποδώσουν τα χτυπήματα. Όσο δύσκολο κι αν θα είναι αυτό, πρέπει να βελτιώσουν τη σχέση τους με το παιδί, παραμένοντας ήρεμοι και δείχνοντας καλή θέληση.

Δ. ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ

Τα παιδιά που επιδεικνύουν ανικανότητα ή αδεξιότητα είναι υπερβολικά αποθαρρυμένα. Αφού παραιτήθηκαν από κάθε ελπίδα να πετύχουν, επιχειρούν να δείξουν στους άλλους ότι δεν μπορούν να αποδώσουν σε οτιδήποτε. Οι γονείς θα καταλάβουν ότι ένα παιδί επιδιώκει αυτό το σκοπό αν και αυτοί επίσης νιώθουν απελπισμένοι και θέλουν να παραιτηθούν. Το παιδί αντιδρά παθητικά ή δεν αντιδρά καθόλου σε οτιδήποτε κάνουν οι γονείς. Δεν κάνει καμία προσπάθεια να βελτιωθεί.

Για να βοηθήσουν ένα παιδί που νιώθει ανίκανο, οι γονείς χρειάζεται να παραμερίσουν κάθε είδους κριτική και αντί για αυτό να συγκεντρώσουν την προσοχή τους στα θετικά σημεία του παιδιού. Είναι ανάγκη να ενθαρρύνουν κάθε προσπάθειά για βελτίωση, όσο μικρή και αν φαίνεται.

Σε κάθε περίπτωση αντιλαμβανόμαστε ότι χρειάζεται μια θετική σχέση μεταξύ γονιών και παιδιού. Πώς δημιουργείται μια καλή σχέση; Παρακάτω θα αναφέρουμε σύντομα κάποιες προϋποθέσεις για τη δημιουργία αυτής της σχέσεις.

Αρχικά απαιτείται αμοιβαίος σεβασμός. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να αρχίσουμε δείχνοντας σεβασμό για τα παιδιά μας Ένας καλός τρόπος είναι να περιορίσουμε τις αρνητικές παρατηρήσεις. Συζητείστε με τα παιδιά σας όταν υπάρχει φιλική ατμόσφαιρα. Το σεβασμό τον κερδίζουμε και είναι αμφίδρομος.

Αφιερώνουμε χρόνο για διασκέδαση. Με τους σύγχρονους ρυθμούς της ζωής συχνά ξεχνούμε το σημαντικό αυτό παράγοντα και όμως δεν χρειάζεται τόσος πολύς χρόνος. Προτείνουμε να αφιερώνετε χρόνο για διασκέδαση. Κάθε μέρα, αφιερώστε λίγη ώρα για καθένα από τα παιδιά σας, κάνοντας κάτι που ευχαριστεί και τους δυό σας.

Αν θέλουμε τα παιδιά μας να πιστέψουν στον εαυτό τους, πρέπει πρώτα εμείς να πιστέψουμε σ’ αυτά, δηλαδή να τα ενθαρρύνουμε. Τα παιδιά χρειάζονται συχνά ενθάρρυνση, για να νιώσουν ότι επαρκούν, ότι έχουν ικανότητες. Μια σχέση συνεργατικότητας εξαρτάται από το πώς νιώθουν τα παιδιά για τον εαυτό τους και πως νιώθουν για εσάς.

Πρέπει να περνάμε στα παιδιά το μήνυμα της αγάπης. Πόσο συχνά λέτε στα παιδιά σας με λόγια και με πράξεις, ότι τα αγαπάτε; Κάθε παιδί, για να νιώσει ασφάλεια, πρέπει να έχει τουλάχιστον ένα σημαντικό πρόσωπο που να το αγαπάει και να αγαπιέται. Είναι πολύ σημαντικό να λέτε στα παιδιά σας ότι τα αγαπάτε, κυρίως όταν δεν το περιμένουν και να δίνετε μηνύματα της αγάπης σας με πράξεις. Τέτοια μηνύματα μπορούν να είναι ένα χάδι, ένα αγκάλιασμα, ένα φιλί.

Ας προβληματιστούμε πάνω σε όλα αυτά τα στοιχεία που μόλις αναγνώσατε και να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι ποτέ δεν είναι αργά για την αναθεώρηση και αναδιοργάνωση των σχέσεών μας με τα παιδιά. Προσπαθήστε συνειδητά να εφαρμόσετε τι παραπάνω προτεινόμενες παραμέτρους και σιγά σιγά το αποτέλεσμα θα ανταμείβει την προσπάθειά σας. Πρώτα απ’ όλα όμως δώστε χρόνο στα παιδιά και στον εαυτό σας να προσαρμοστείτε στα νέα αυτά μοντέλα συμπεριφοράς.