211 μέρες

[ΜΑΡΑΚΙ]

Τίποτα δεν μπορεί να σε παρηγορήσει αυτή την στιγμή! Είναι τόσο τρελά κάποια πράγματα τα οποία συμβαίνουν που δεν μπορεί να τα επεξεργαστεί ο εγκέφαλος μας! Αυτό το "γιατί" και το "τι έκανα λάθος", πάντα μας κατατρώει και ποτέ δεν βρίσκεται απάντηση γιατί πολύ απλά Δεν υπάρχει απάντηση!

Εντωμεταξύ είναι και στην φύση μας, να νομίζουμε ότι μπορούμε να τα ελέγχουμε όλα (αρκετά εγωιστικό βέβαια), που όταν γίνεται μια στραβή αμέσως μιας πιάνουν ενοχές και κατηγορούμε τον εαυτό μας! Ε.. λοιπόν όχι!!! Τίποτα δεν ελέγχουμε και τίποτα δεν εξαρτάται απο εμάς. Υπάρχει Κάποιος πιο πάνω από εμάς που κάνει αυτό που Εκείνος θέλει, όπως το θέλει και όταν το θέλει, όσο και αν χτυπιόμαστε εμείς εδω κάτω.

[Cecilaki]

Οταν η ζωη της μαμας τιθεται σε κινδυνο υπαρχει νομος σε ολες τις χωρες της ευρωπης που επιτρέπει τον τερματισμο της κυησης σε οποιοδηποτε χρονικο σταδιο της εγκυμοσυνης.Αλλιως θα βρει το μπελα του ο γιατρος

[Cecilaki]

στις πριν 19 λεπτά, ο/η ΜΑΡΑΚΙ είπε:

Τίποτα δεν μπορεί να σε παρηγορήσει αυτή την στιγμή! Είναι τόσο τρελά κάποια πράγματα τα οποία συμβαίνουν που δεν μπορεί να τα επεξεργαστεί ο εγκέφαλος μας! Αυτό το "γιατί" και το "τι έκανα λάθος", πάντα μας κατατρώει και ποτέ δεν βρίσκεται απάντηση γιατί πολύ απλά Δεν υπάρχει απάντηση!

Εντωμεταξύ είναι και στην φύση μας, να νομίζουμε ότι μπορούμε να τα ελέγχουμε όλα (αρκετά εγωιστικό βέβαια), που όταν γίνεται μια στραβή αμέσως μιας πιάνουν ενοχές και κατηγορούμε τον εαυτό μας! Ε.. λοιπόν όχι!!! Τίποτα δεν ελέγχουμε και τίποτα δεν εξαρτάται απο εμάς. Υπάρχει Κάποιος πιο πάνω από εμάς που κάνει αυτό που Εκείνος θέλει, όπως το θέλει και όταν το θέλει, όσο και αν χτυπιόμαστε εμείς εδω κάτω.

Αυτο ηταν το πρωτο πραγμα που εμαθα απο ολο αυτο που περασα.Οτι δε μπορω να ελεγχω τα παντα δυστυχως.Αν ειναι να παει κατι στραβα θα παει οτι κι αν κανεις

[ΜΑΡΑΚΙ]

@misofeggaro Οι γιατροί είναι νοιάζονται για τα έμβρυα και γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πότε ένα έμβρυο μπορεί να επιβιώσει και πότε όχι!

Είμαι σίγουρη και το εχω δει και στην πράξη ότι οι περισσότεροι γιατροί κάνουν ότι περνά απο το χέρι τους για να γεννηθούν γερά, αν και οπως έγραψα και παραπάνω Κάποιος Άλλος τα ορίζει αυτά και όχι τελικά οι γιατροί (πολλοί από αυτούς μάλιστα το γνωρίζουν και το έχουν αποδεχθεί).

Υπάρχουν περιπτώσεις που έχουν κρατήσει στην ζωή μαμάδες με τα μηχανήματα μέχρι να ωριμάσουν τα μωρά και να τα πάρουν με ασφάλεια. (προσωπική άποψη ότι ειναι πολύ σκληρό για εναν άνθρωπο να αποχωρίζεται απο την αρχή την μαμά του και να "κουβαλάει" και στην πλάτη του οποιοσδήποτε ενοχές για τον θάνατο της μαμας, anyway).

 

[misofeggaro]

... Στην αρχή μετράς τις μέρες, μετά τις εβδομάδες και τους μήνες... Μετά σταματάς να μετρας. Όχι γιατί σταματάς να πονάς, αλλά γιατί πλέον είναι μέσα σου, στην πληγή που υπάρχει στην καρδιά σου, στο κενό που υπάρχει στο μυαλό σου, στην βαθειά ανάσα που παίρνεις λες και ήσουν για ώρα στο βυθό... Γελάς και φοβάσαι που μπορείς να το κάνεις. Φοβάσαι την επόμενη φορά που θα σκιστεί η καρδιά σου στην ανάμνηση του παιδιού που έχασες, και εκείνο το χρατς που θα κάνει θα καλύψει για μία ακόμη φορά τον ήχο του θρηνου σου. Γιατί η τραγωδία σου δεν έχει τέλος, και ούτε θα έχει ποτέ. Ο πόνος και ο χρόνος περνάει αλλά εσύ παιδί δε θα έχεις. Δε θα του μάθεις να περπατάει. Δεν θα ακούσεις ποτέ το κλάμα του. Και πάντα θα αναρωτιεσαι τι χρώμα έχουν τα μάτια του... Παιδι μου... 

[ΜΑΡΑΚΙ]

στις πριν 12 ώρες, ο/η misofeggaro είπε:

... Στην αρχή μετράς τις μέρες, μετά τις εβδομάδες και τους μήνες... Μετά σταματάς να μετρας. Όχι γιατί σταματάς να πονάς, αλλά γιατί πλέον είναι μέσα σου, στην πληγή που υπάρχει στην καρδιά σου, στο κενό που υπάρχει στο μυαλό σου, στην βαθειά ανάσα που παίρνεις λες και ήσουν για ώρα στο βυθό... Γελάς και φοβάσαι που μπορείς να το κάνεις. Φοβάσαι την επόμενη φορά που θα σκιστεί η καρδιά σου στην ανάμνηση του παιδιού που έχασες, και εκείνο το χρατς που θα κάνει θα καλύψει για μία ακόμη φορά τον ήχο του θρηνου σου. Γιατί η τραγωδία σου δεν έχει τέλος, και ούτε θα έχει ποτέ. Ο πόνος και ο χρόνος περνάει αλλά εσύ παιδί δε θα έχεις. Δε θα του μάθεις να περπατάει. Δεν θα ακούσεις ποτέ το κλάμα του. Και πάντα θα αναρωτιεσαι τι χρώμα έχουν τα μάτια του... Παιδι μου... 

Κάθε γέλιο σου, είναι ένα στιγμιαίο βάλσαμο στην πονεμένη ψυχή σου... Έχω περάσει στιγμές στην ζωή μου, που ήμουν τόσο χάλια που αναρωτιόμουν πως γίνεται να γελούν οι άλλοι, που βρίσκουν την διάθεση και το κουράγιο να γελάσουν.. Οι στιγμές αυτές όμως κάποια στιγμή γίνονται ανάμνηση και το γέλιο έρχεται στα χείλη δειλά, δειλά, μέχρι κάποια στιγμή το μυαλό μας, να μας δώσει επίσημα την "άδεια" να γελάσουμε, χωρίς φόβο, τύψεις και ενοχές.

Θα έρθει σύντομα στην αγκαλιά σου το παιδί σου, που θα του μάθεις να περπατάει (και πολλά άλλα) και θα σου μάθει ότι όλες οι δυσκολίες της ζωής ξεχνιούνται μεσα στο βλέμμα του και την ζεστή αγκαλιά του!!!

[misofeggaro]

Παιδί μου... 

Ήρθε η στιγμή που έμαθα τι έφταιξε και σε έχασα... Και είναι τόσα πολλά! 

Έφταιξαν τόσα πολλά που δεν σε έχω κοντά μου γερό και δυνατό. Και όσο το επεξεργαζομαι ίσως αυτό που μας συνέβη να ήταν, δεδομένων των συνθηκών, το σωστό. Μακάρι να μην γινόταν τίποτα από αυτά. Αλλά όλα συμβαίνουν σε όλους παιδί μου. Και για εμάς η ζωή έγραψε αυτό το σκληρό σενάριο. Δυστυχώς. 

Η αγάπη της μαμάς σου θα σε συντροφεύει για πάντα. Η καρδιά της μαμάς σου θα είναι πάντα πληγωμενη. Η σκέψη της μαμάς σου θα είναι πάντα σε εσένα. 

Μας λείπεις. Παιδι μου... 

[Antelope]

Κορίτσι μου διάβασα την ιστορία σου και πραγματικά λυπάμαι πάρα πολύ για την απώλεια σου. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστείς το ίδιο το γεγονός αλλά και την καθημερινότητα μετά από αυτό. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι θα περάσει. Δεν θα ξεπεράσεις το γεγονός αλλά δεν θα είναι τόσο επώδυνο. Και χαίρομαι γιατί φαινεται οτι εχεις αρχίσει ήδη να το αποδεχεσαι.

Θα ήθελα να σε ρωτήσω αν σε βοηθάει να το συζητάς ή προτιμάς να βιώνεις το πένθος μόνη σου ή/και με τον άντρα σου. Αν οι αντιπερισπασμοί από τον περίγυρο πχ να μιλάτε για αλλα θέματα και να μην αγγίζετε το φλέγον είναι τελικά βοηθητικοί ή σε βουλιάζουν σε ακόμη μεγαλύτερη απομόνωση. Και γενικά πως θα ήθελες να συμπεριφέρεται το περιβαλλον σου, μέχρι που να φτάνουν οι ερωτήσεις, πότε να σε ταρακουνάνε για να επανελθεις κλπ. Σίγουρα η απάντηση δεν μπορεί να είναι ενιαία για όλους. Άλλη αντιμετώπιση θα θες από την κολλητή, άλλη από τον συνάδελφο, άλλη από τον περιπτερά.

Ειναι μια συζητηση που θα ήθελα κάποτε να κάνω σε κοντινο μου ανθρωπο που βίωσε κάτι αντίστοιχο αλλά η αμηχανία ειχε βαρέσει κόκκινο και το λέω ξέροντας ότι δεν με τιμά αυτό. 

Αν θέλεις πες μας τη συνέχεια της ιστορίας σου και τις απαντήσεις που δόθηκαν. Εύχομαι ειλικρινα να νιωσεις σύντομα πηγαία χαρά βαθιά στην ψυχή σου. Θα γίνει, αλήθεια!

[misofeggaro]

στις πριν 11 ώρες, ο/η Antelope είπε:

Κορίτσι μου διάβασα την ιστορία σου και πραγματικά λυπάμαι πάρα πολύ για την απώλεια σου. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστείς το ίδιο το γεγονός αλλά και την καθημερινότητα μετά από αυτό. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι θα περάσει. Δεν θα ξεπεράσεις το γεγονός αλλά δεν θα είναι τόσο επώδυνο. Και χαίρομαι γιατί φαινεται οτι εχεις αρχίσει ήδη να το αποδεχεσαι.

Θα ήθελα να σε ρωτήσω αν σε βοηθάει να το συζητάς ή προτιμάς να βιώνεις το πένθος μόνη σου ή/και με τον άντρα σου. Αν οι αντιπερισπασμοί από τον περίγυρο πχ να μιλάτε για αλλα θέματα και να μην αγγίζετε το φλέγον είναι τελικά βοηθητικοί ή σε βουλιάζουν σε ακόμη μεγαλύτερη απομόνωση. Και γενικά πως θα ήθελες να συμπεριφέρεται το περιβαλλον σου, μέχρι που να φτάνουν οι ερωτήσεις, πότε να σε ταρακουνάνε για να επανελθεις κλπ. Σίγουρα η απάντηση δεν μπορεί να είναι ενιαία για όλους. Άλλη αντιμετώπιση θα θες από την κολλητή, άλλη από τον συνάδελφο, άλλη από τον περιπτερά.

Ειναι μια συζητηση που θα ήθελα κάποτε να κάνω σε κοντινο μου ανθρωπο που βίωσε κάτι αντίστοιχο αλλά η αμηχανία ειχε βαρέσει κόκκινο και το λέω ξέροντας ότι δεν με τιμά αυτό. 

Αν θέλεις πες μας τη συνέχεια της ιστορίας σου και τις απαντήσεις που δόθηκαν. Εύχομαι ειλικρινα να νιωσεις σύντομα πηγαία χαρά βαθιά στην ψυχή σου. Θα γίνει, αλήθεια!

Καλημέρα και σε ευχαριστώ για την συμπαράστασή σου.
Από την πρώτη στιγμή ήθελα να μιλάω για αυτό. Είχα χάσει το παιδί μου, και ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί. Δεν πρόλαβα να το δω, να το χαρώ, να το ζήσω, αλλά ήθελα να ξέρουν ότι είμαι μια μαμά χωρίς μωρό. Ζύγισα πολύ τους ανθρώπους από τότε, έκανα πέρα την καλύτερη μου φίλη που είχα από το 2000, και έγινα πιο κυνική. Μια μάνα που έχει θάψει το παιδί της μπορεί να αντέξει τα πάντα, και οι προβληματισμοί των γύρω της φαίνονται τόσο ανουσιοι. Την χειρότερη αντιμετώπιση την είχα απο συγγενείς που ενώ ήξεραν, δεν άνοιξαν ποτέ κουβέντα, δεν πήραν ποτέ τηλέφωνο, ή αν έτυχε να τους αναφέρω εγώ κάτι άλλαζαν τη συζήτηση σαν να μην άκουσαν. Ξέρω πως κανείς δεν μπορεί να αισθανθεί την απωλεια και τον πόνο αυτόν. Αλλά άκουσα απο ξένους κουβέντες όπως "δεν πέθανε και άνθρωπος" ή "το πήρε ο Θεός". Οκ.... Ας έλεγαν όλοι, ξένοι και γνωστοί, ένα σκέτο "Λυπάμαι" ή ας ήταν απλά εκεί να με ακούσουν να μιλάω εγώ. Ας μου έπιαναν το χέρι, ας με έπαιρναν αγκαλιά και ας με άφηναν να κλάψω. Κουβέντες όπως, δεν πειράζει θα κάνεις άλλο, δεν βοηθούν. Φυσικά και πειράζει, φυσικά και μπορεί να κάνω άλλο, αλλά θα είναι ΑΛΛΟ, δε θα είναι ΑΥΤΟ το παιδί που με έκανε μαμά. 
Εμένα μου έκανε καλό το ότι 3 εβδομάδες μετά τον τοκετό γύρισα για δουλειά. Πέρασα από διάφορες φάσεις, έβλεπα διάφορους να διασκεδάζουν και έλεγα, εγώ έχω θάψει το παιδί μου και αυτοί γελάνε; 
Ηρθε όμως η στιγμή που και εγώ γέλασα, και διασκέδασα και ξεχάστικα. Αλλα δεν ξέχασα... και τα κλάμματα βάζω έτσι ξαφνικά, και κάποια πραγματά του κοιτάω και θλίβομαι, αλλά πλέον δεν μπορώ να κάνω κάτι δυστυχώς.
Το δικό μου παιδί το σκότωσε το τοξόπλασμα, του είχε δημιουργήσει ανωμαλίες στον εγκέφαλο και του είχε επηρεάσει σχεδόν όλα τα όργανα. Δυστυχώς αυτό που δεν είχα κολλήσει 37 χρόνια, το κόλλησα  στην εγκυμοσύνη που πρόσεχα κιόλας. Δεν θα ζήσω με τύψεις, είναι μια δοκιμασία που μου έτυχε. Και με έκανε να καταλάβω πως ένα θετικό τεστ είναι μόνο η αρχή. Εγώ είχα σε όλη την εγκυμοσύνη φοβερό άγχος, δεν άφηνα τον εαυτό μου να χαρεί, και ακριβώς ότι φοβόμουν, το έπαθα. Τουλάχιστον αν έρθει επόμενη εγκυμοσύνη θα παλέψω να είμαι τέρμα αισιόδοξη.! 

[ΜΑΡΑΚΙ]

αχχχ πόσες γυναίκες έχουν χάσει τα μωρά τους απο το τοξόπλασμα και το ουρεόπλασμα...

Και πόσο εύκολο είναι να το "αρπάξεις" από κάπου... από μια σαλάτα πχ που θα φας έξω... από μια πιρουνιά απο την σαλάτα!!!

Από ότι καταλαβαίνω αυτό δρούσε και έκανε ζημιά στα όργανα του μωρού και δεν φαινόταν τίποτα στις εξετάσεις σας.

Τουλάχιστον τώρα που έμαθες τον λόγο που έχασες το μωρό σου, νιώθεις λίγο πιο ανακουφισμένη;;

 

 

 

[misofeggaro]

στις πριν 8 λεπτά, ο/η ΜΑΡΑΚΙ είπε:

αχχχ πόσες γυναίκες έχουν χάσει τα μωρά τους απο το τοξόπλασμα και το ουρεόπλασμα...

Και πόσο εύκολο είναι να το "αρπάξεις" από κάπου... από μια σαλάτα πχ που θα φας έξω... από μια πιρουνιά απο την σαλάτα!!!

Από ότι καταλαβαίνω αυτό δρούσε και έκανε ζημιά στα όργανα του μωρού και δεν φαινόταν τίποτα στις εξετάσεις σας.

Τουλάχιστον τώρα που έμαθες τον λόγο που έχασες το μωρό σου, νιώθεις λίγο πιο ανακουφισμένη;;

 

 

 

Ναι νιώθω ανακουφισμένη. Ότι ήταν αυτό που το γνώριζα και όχι κάτι άλλο. Θα ήταν για εμένα πολύ τραγικό να έχω θάψει ένα "υγιές" παιδί. Από τη στιγμή που το τοξόπλασμα είχε κάνει τόση ζημιά, το ότι έπαψε να παλεύει το παιδί μου ήταν αυτό που έπρεπε να συμβεί.  Και εγω αναρωτιέμαι γιατί δεν φάνηκε στην Β επιπέδου που έκανα αρχές Ιουνίου το πρόβλημα. Θετική στο τοξόπλασμα βρέθηκα τέλος Ιουνίου. Αλλά δεν είχα κάνει επανάληψη από τις αρχές της εγκυμοσύνης μου. 
Ξέρεις τι σκέφτομαι; Πόσα χρόνια τρώω από έξω και σαλάτες και ένα σωρό βλακίες. Και εγώ και πόσοι άλλοι άνθρωποι. Και μου συνέβει τώρα;; Και αν συνέβει σε εμένα, όσοι άλλοι μπορεί να έφαγαν απο εκείνη την σαλάτα (τυχαίο παράδειγμα), δεν έχουν κολλήσει; Τέλος παντων, οι σκέψεις πάνε και έρχονται, και θολώνουν το μυαλό μου. Γενικά όμως είμαι καλύτερα. Από εδώ και πέρα θα αρχίσει ένας άλλος αγώνας, να ξεκαθαρίσω και τα άλλα ευρήματα της νεκροψίας, και μετά να κάνω μια νέα αρχή με καθαρό σώμα και καθαρή ψυχή.

 

[ΜΑΡΑΚΙ]

Φυσικά και θα κόλλησαν και οι άλλοι, απλά στους ενήλικες το τοξόπλασμα δεν κάνει μεγάλο κακό, ο οργανισμός το καταπολεμά με ελαφριά συμπτώματα ιωσούλας.

Και εγώ στις εγκυμοσύνες μου, είχα βγει αρνητική στα αντισώματα τοξοπλάσματος (παρόλο που σαν παιδί κοιμόμουν στο κρεβάτι με γάτες), αλλά ουδέποτε μου είχε πει ο γιατρός μου να προσέχω κάτι. Και ειλικρινά δεν θυμαμαι να με έχει απασχολήσει το θέμα ...  και σαλάτες έτρωγα απ' έξω και φρούτα.

Τι να σου πω τώρα; ότι ήταν στην τύχη σου να το περάσεις; Οτι οι γαμωπιθανότητες έκατσαν στην περίπτωση σου;

Εύχομαι να ξεκαθαρίσεις γρήγορα αυτά που θες και να προχωρήσεις μπροστά με στόχο μια γεμάτη αγκαλιά με φαφούτικα χαμόγελα!!

 

[Πιου-πιου]

@misofeggaro μου ανακουφίστηκα και εγώ που επιτέλους έμαθες το λόγο και που ο λόγος είναι αυτός. Όχι ότι τώρα δεν είναι κρίμα και άδικο αυτό που συνέβη, αλλά τουλάχιστον αυτό που λες και εσύ, δεν είχε άλλες δυνάμεις το αγγελάκι σου, δε μπορούσε να επιβιώσει, δεν ήταν ένα ''υγιές'' παιδί που χάθηκε από κάποια αμέλεια ή σφάλμα. Και αυτό τουλάχιστον είναι κάτι... 

Να είσαι καλά κορίτσι μου. Θέλω πολύ να σου συμβεί το ευχάριστο και να απαλυνθεί αυτός ο μεγάλος πόνος που νιώθω ότι σε βαραίνει. 

Ελπίζω να έφτασε ή να κοντεύει η ώρα που θα μπορέσεις να ξαναπροσπαθήσεις. Ελπίζω να έχεις το συντομότερο δυνατόν ένα γερό μωράκι.

[LOULOUdaki!]

@misofeggaro δεν έχω λόγια καλή μου. Δεν ξέρω τι να σου πω, μόνο μείνε δυνατή. Θα έρθει ένα άλλο μωράκι να απαλύνει τον πόνο σου σύντομα κορίτσι μου, αν και δεν θα ξεχάσεις ποτέ το μωράκι που έφυγε. Πολύ κρίμα. 

[marillia]

στις πριν 7 ώρες, ο/η misofeggaro είπε:

Καλημέρα και σε ευχαριστώ για την συμπαράστασή σου.
Από την πρώτη στιγμή ήθελα να μιλάω για αυτό. Είχα χάσει το παιδί μου, και ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί. Δεν πρόλαβα να το δω, να το χαρώ, να το ζήσω, αλλά ήθελα να ξέρουν ότι είμαι μια μαμά χωρίς μωρό. Ζύγισα πολύ τους ανθρώπους από τότε, έκανα πέρα την καλύτερη μου φίλη που είχα από το 2000, και έγινα πιο κυνική. Μια μάνα που έχει θάψει το παιδί της μπορεί να αντέξει τα πάντα, και οι προβληματισμοί των γύρω της φαίνονται τόσο ανουσιοι. Την χειρότερη αντιμετώπιση την είχα απο συγγενείς που ενώ ήξεραν, δεν άνοιξαν ποτέ κουβέντα, δεν πήραν ποτέ τηλέφωνο, ή αν έτυχε να τους αναφέρω εγώ κάτι άλλαζαν τη συζήτηση σαν να μην άκουσαν. Ξέρω πως κανείς δεν μπορεί να αισθανθεί την απωλεια και τον πόνο αυτόν. Αλλά άκουσα απο ξένους κουβέντες όπως "δεν πέθανε και άνθρωπος" ή "το πήρε ο Θεός". Οκ.... Ας έλεγαν όλοι, ξένοι και γνωστοί, ένα σκέτο "Λυπάμαι" ή ας ήταν απλά εκεί να με ακούσουν να μιλάω εγώ. Ας μου έπιαναν το χέρι, ας με έπαιρναν αγκαλιά και ας με άφηναν να κλάψω. Κουβέντες όπως, δεν πειράζει θα κάνεις άλλο, δεν βοηθούν. Φυσικά και πειράζει, φυσικά και μπορεί να κάνω άλλο, αλλά θα είναι ΑΛΛΟ, δε θα είναι ΑΥΤΟ το παιδί που με έκανε μαμά. 
Εμένα μου έκανε καλό το ότι 3 εβδομάδες μετά τον τοκετό γύρισα για δουλειά. Πέρασα από διάφορες φάσεις, έβλεπα διάφορους να διασκεδάζουν και έλεγα, εγώ έχω θάψει το παιδί μου και αυτοί γελάνε; 
Ηρθε όμως η στιγμή που και εγώ γέλασα, και διασκέδασα και ξεχάστικα. Αλλα δεν ξέχασα... και τα κλάμματα βάζω έτσι ξαφνικά, και κάποια πραγματά του κοιτάω και θλίβομαι, αλλά πλέον δεν μπορώ να κάνω κάτι δυστυχώς.
Το δικό μου παιδί το σκότωσε το τοξόπλασμα, του είχε δημιουργήσει ανωμαλίες στον εγκέφαλο και του είχε επηρεάσει σχεδόν όλα τα όργανα. Δυστυχώς αυτό που δεν είχα κολλήσει 37 χρόνια, το κόλλησα  στην εγκυμοσύνη που πρόσεχα κιόλας. Δεν θα ζήσω με τύψεις, είναι μια δοκιμασία που μου έτυχε. Και με έκανε να καταλάβω πως ένα θετικό τεστ είναι μόνο η αρχή. Εγώ είχα σε όλη την εγκυμοσύνη φοβερό άγχος, δεν άφηνα τον εαυτό μου να χαρεί, και ακριβώς ότι φοβόμουν, το έπαθα. Τουλάχιστον αν έρθει επόμενη εγκυμοσύνη θα παλέψω να είμαι τέρμα αισιόδοξη.! 

Γλυκιά μου περνάς ένα πολύ όμορφο μήνυμα!!Νομίζω κ γω πολλές φορες αυτό που φοβάμαι αυτό συμβαίνει!!Κρατάω τις λέξεις ότι θα παλέψεις να είσαι αισιόδοξη κ εύχομαι όλες μας να το κάνουμε!!Δυστυχώς πέρασες μια μεγάλη δοκιμασία!!Εύχομαι το 2019 να σας φέρει υγεία κ ότι λαχταρά η καρδιά σας!!

[paradisebird]

στις On 19/12/2018 at 10:58 ΠΜ, ο/η misofeggaro είπε:

Καλημέρα και σε ευχαριστώ για την συμπαράστασή σου.
Από την πρώτη στιγμή ήθελα να μιλάω για αυτό. Είχα χάσει το παιδί μου, και ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί. Δεν πρόλαβα να το δω, να το χαρώ, να το ζήσω, αλλά ήθελα να ξέρουν ότι είμαι μια μαμά χωρίς μωρό. Ζύγισα πολύ τους ανθρώπους από τότε, έκανα πέρα την καλύτερη μου φίλη που είχα από το 2000, και έγινα πιο κυνική. Μια μάνα που έχει θάψει το παιδί της μπορεί να αντέξει τα πάντα, και οι προβληματισμοί των γύρω της φαίνονται τόσο ανουσιοι. Την χειρότερη αντιμετώπιση την είχα απο συγγενείς που ενώ ήξεραν, δεν άνοιξαν ποτέ κουβέντα, δεν πήραν ποτέ τηλέφωνο, ή αν έτυχε να τους αναφέρω εγώ κάτι άλλαζαν τη συζήτηση σαν να μην άκουσαν. Ξέρω πως κανείς δεν μπορεί να αισθανθεί την απωλεια και τον πόνο αυτόν. Αλλά άκουσα απο ξένους κουβέντες όπως "δεν πέθανε και άνθρωπος" ή "το πήρε ο Θεός". Οκ.... Ας έλεγαν όλοι, ξένοι και γνωστοί, ένα σκέτο "Λυπάμαι" ή ας ήταν απλά εκεί να με ακούσουν να μιλάω εγώ. Ας μου έπιαναν το χέρι, ας με έπαιρναν αγκαλιά και ας με άφηναν να κλάψω. Κουβέντες όπως, δεν πειράζει θα κάνεις άλλο, δεν βοηθούν. Φυσικά και πειράζει, φυσικά και μπορεί να κάνω άλλο, αλλά θα είναι ΑΛΛΟ, δε θα είναι ΑΥΤΟ το παιδί που με έκανε μαμά. 
Εμένα μου έκανε καλό το ότι 3 εβδομάδες μετά τον τοκετό γύρισα για δουλειά. Πέρασα από διάφορες φάσεις, έβλεπα διάφορους να διασκεδάζουν και έλεγα, εγώ έχω θάψει το παιδί μου και αυτοί γελάνε; 
Ηρθε όμως η στιγμή που και εγώ γέλασα, και διασκέδασα και ξεχάστικα. Αλλα δεν ξέχασα... και τα κλάμματα βάζω έτσι ξαφνικά, και κάποια πραγματά του κοιτάω και θλίβομαι, αλλά πλέον δεν μπορώ να κάνω κάτι δυστυχώς.
Το δικό μου παιδί το σκότωσε το τοξόπλασμα, του είχε δημιουργήσει ανωμαλίες στον εγκέφαλο και του είχε επηρεάσει σχεδόν όλα τα όργανα. Δυστυχώς αυτό που δεν είχα κολλήσει 37 χρόνια, το κόλλησα  στην εγκυμοσύνη που πρόσεχα κιόλας. Δεν θα ζήσω με τύψεις, είναι μια δοκιμασία που μου έτυχε. Και με έκανε να καταλάβω πως ένα θετικό τεστ είναι μόνο η αρχή. Εγώ είχα σε όλη την εγκυμοσύνη φοβερό άγχος, δεν άφηνα τον εαυτό μου να χαρεί, και ακριβώς ότι φοβόμουν, το έπαθα. Τουλάχιστον αν έρθει επόμενη εγκυμοσύνη θα παλέψω να είμαι τέρμα αισιόδοξη.! 

Πολλοί άνθρωποι είτε δεν έχουν τακτ και ευαισθησία για να παρηγορήσουν είτε δεν ξέρουν καν να παρηγορούν. Δεν χρειάζονται πάντα λόγια, πολλές φορές αρκεί ένα ζεστό βλέμμα, ένα χάδι, μια αγκαλιά για να σε κάνουν να νιώσεις πως ο άλλος σε καταλαβαίνει και είναι δίπλα σου στον πόνο. Το να σου πει κάποιος δεν πειράζει θα κάνεις άλλο είναι τελείως άστοχο. Είναι σαν να λες σε μια μάνα που έχει δυο παιδιά και το ένα της πεθαίνει... ε δεν πειράζει, έχεις το άλλο σου παιδί. Λέγονται τέτοιες κουβέντες; Μπορεί να μην το έζησες αυτό το παιδί, ήταν όμως (και είναι μέσα στην ψυχή σου) ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ. Και ποτέ δεν θα το ξεχάσεις ακόμη και όταν κάνεις ακόμη ένα παιδί. Σου εύχομαι ολόψυχα να αποκτήσεις ένα γερό μωράκι. Δεν θα ξεχάσεις, αλλά θα απαλύνει τον πόνο που νιώθεις στην πληγωμένη σου ψυχούλα.

[Ονουςμαςειναιαληταριο]

Αχ ρε κοριτσι μου, συχνα μπαινω και κοιταω το σαιτ και βλεπω και για σενα.. Σου ευχομαι η νεα χρονια να σου φερει μονο χαρες και οτι εσυ επιθυμεις! Το αστερακι σου θα υπαρχει για παντα στη καρδια σου!! 

[D_n]

Αχ κορίτσια μου....πριν λίγες μέρες δεν πατούσα πάνω σε αυτές τις δημοσιεύσεις τώρα όμως τις διαβάζω όλες μια προς μια ψάχνοντας να βρω παρηγοριά γιατί πριν από μία εβδομάδα και εγώ γέννησα το μωρο μου για να ζήσω εγώ δεν είχα μάλλον άλλη επιλογή ήταν πολύ μικρό και η ζημιά που θα παθαινα ήταν μεγάλη..βακτήριο στον κόλπο που είναι πολύ σπάνιο και που έσπασαν τα νερα ενώ είχα κάνει περίδεση τραχήλου μήπως και άλλα δεν....δεν πονούσαν δεν είχα τίποτα συμπτώματα μόνο βάρος στην κοιλιά και κάποια τσιμπιματα έλα αυτά είναι φυσιολογικά μου λέγαν ο γιατρόςου όταν του είπα να έρθω να με δεις είπε ε εντάξει έλα σαν να έλεγα δεν είναι κάτι να σου φύγει η ιδέα...αλλά το ένστικτο κοριτσια!!!! Είχε ανοίξει ο τράχηλος...ο πόνος ο σωματικός έχει περάσει αλλα ο ψυχικός όσο νωρίς και να είναι δεν πιστεύω να περάσει ποτέ..γέννησα και ειμουν σε ένα δωμάτιο μόνη μου και δίπλα να ακούω μωράκια και να εύχονται και να γελάνε χωρίς καθόλου ζήλεια αλλά με πολύ πόνο ήθελα να σηκωθώ και να φύγω με τους όρους στα χέρια έπρεπε να πάρω ενδοφλέβια αντιβίωση κάποιες μέρες...όσες τα περάστε ξέρετε ακριβώς..εκεί που κάθομαι δακρύζω όταν είναι μόνη κλαίω με λίγμους είναι και οι ορμόνες βέβαια αλλά και πάλι δεν ξέρω πως να συνεχίσω...ας πάρουμε κουράγιο η μία από την άλλη μια μεγάλη αγκαλιά για την καθεμία χωριστά.

[misofeggaro]

στις πριν 22 ώρες, ο/η D_n είπε:

Αχ κορίτσια μου....πριν λίγες μέρες δεν πατούσα πάνω σε αυτές τις δημοσιεύσεις τώρα όμως τις διαβάζω όλες μια προς μια ψάχνοντας να βρω παρηγοριά γιατί πριν από μία εβδομάδα και εγώ γέννησα το μωρο μου για να ζήσω εγώ δεν είχα μάλλον άλλη επιλογή ήταν πολύ μικρό και η ζημιά που θα παθαινα ήταν μεγάλη..βακτήριο στον κόλπο που είναι πολύ σπάνιο και που έσπασαν τα νερα ενώ είχα κάνει περίδεση τραχήλου μήπως και άλλα δεν....δεν πονούσαν δεν είχα τίποτα συμπτώματα μόνο βάρος στην κοιλιά και κάποια τσιμπιματα έλα αυτά είναι φυσιολογικά μου λέγαν ο γιατρόςου όταν του είπα να έρθω να με δεις είπε ε εντάξει έλα σαν να έλεγα δεν είναι κάτι να σου φύγει η ιδέα...αλλά το ένστικτο κοριτσια!!!! Είχε ανοίξει ο τράχηλος...ο πόνος ο σωματικός έχει περάσει αλλα ο ψυχικός όσο νωρίς και να είναι δεν πιστεύω να περάσει ποτέ..γέννησα και ειμουν σε ένα δωμάτιο μόνη μου και δίπλα να ακούω μωράκια και να εύχονται και να γελάνε χωρίς καθόλου ζήλεια αλλά με πολύ πόνο ήθελα να σηκωθώ και να φύγω με τους όρους στα χέρια έπρεπε να πάρω ενδοφλέβια αντιβίωση κάποιες μέρες...όσες τα περάστε ξέρετε ακριβώς..εκεί που κάθομαι δακρύζω όταν είναι μόνη κλαίω με λίγμους είναι και οι ορμόνες βέβαια αλλά και πάλι δεν ξέρω πως να συνεχίσω...ας πάρουμε κουράγιο η μία από την άλλη μια μεγάλη αγκαλιά για την καθεμία χωριστά.

Αχ. Αααχ!... 

Να είσαι σίγουρη ότι σε νιώθουμε πολλές. Σε όποια εβδομάδα και να είσαι η απώλεια είναι τεράστια. Ίσως στις αρχές να είναι λίγο λιγότερο επώδυνο. Αλλά υπάρχει ένα τεράστια ψυχικό κόστος, ένας πόνος που από ότι λένε δεν φεύγει ποτέ. Θα πω απλά ότι λυπάμαι πολύ. Τον τρόπο για να το αντιμετωπίσεις θα τον βρεις μόνη σου. Σίγουρα θα περάσεις από διάφορες φάσεις.κλαψε όσο θες. Μίλα όσο θες. Έχασες το παιδι σου. Και αυτό είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί. Στο λέω εγώ που κάθε πρωί περνάω έξω από το νεκροταφείο που είναι το παιδι μου. Αν χρειαστείς βοήθεια ζήτα την. Και αν θες να μιλήσεις πιο συγκεκριμένα είμαι εδώ να σε ακούσω. Να προσέχεις. 

[misofeggaro]

Θα ξημερώσει... Άλλη μια μέρα μακρυά σου...

Δεν είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Είναι μια ακόμα μέρα πένθους. 

 

Έξι οι μήνες χωρίς εσένα. 

 

Είναι πολλοί... Αλλά περάσαν γρήγορα.

Πέρασαν, αλλά δεν πέρασε ούτε μια μέρα χωρίς να σε σκεφτώ. 

 

Με έκανες μαμά, σε έκανα παιδί μου. 

Και αυτό θα μας ενώνει για πάντα. 

Εγώ θα συνεχίσω να σου μιλάω για τις πεταλούδες.

Και εσύ συνέχισε να τις κυνηγάς. 

 

[misofeggaro]

27 Ιουλίου 2018
Ματωμένο φεγγάρι.
Εγώ ξαπλωμένη να κλαίω ενώ οι άλλοι να κοιτάνε το φαινόμενο.
Από νωρίς το απόγευμα είχα διαισθανθεί ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν σε ένιωθα, ενώ ένιωθα σφίξιμο στην περιοχή της κοιλιάς μου. Προσπάθησα να ηρεμίσω και να κοιμηθώ, ενώ στο μυαλό μου έπαιζαν όλα τα σενάρια.
Η άλλη μέρα το πρωί με βρήκε να ξυπνάω πάλι μέσα στην  αγωνία. Να προσπαθώ να θυμηθώ πότε σε ένιωσα τελευταία φορά. Έρχεται ο μπαμπας μου στο δωμάτιο ξημερώματα να με σκεπάσει. "Όχι για εσενα, για τον εγγονο μου" ,μου είπε μετά που σηκώθηκα.
όσο σκεφτομαι τις προσπάθειες που έκανα για να σε κάνω να κουνηθείς.
Ήπια λίγη κοκα κολά , σχεδον κλάιγοντας λεγοντας στη μαμα μου πως δεν σε νιωθω να κουνιεσαι.
ξαπλωσα, χαιδευα την κοιλια μου, σου μίλαγα.... 
Εβαλα στο κινητο μου τραγουδια και το ακουμπησα στην κοιλια μου:"ασπρα καραβια τα ονειρα μας για καποιο ροδινο γυαλο"
Πάλι καμια κινηση... 
Έριχνα φως με το φακο στην κοιλια μου, πάλι καμια αντιδραση... 
Πλεον ήξερα πως κατι δεν παει καλα... Και οσο τα αναπολω, τοσο καταλαβαινω ποσο νωρις ειχε γινει η ζημια. 
¨ολες οι μαμαδες λενε οτι στις 27-28 εβδομαδες δεν μοπρουν να ηρεμισουν απο τις κλωτσιες. Εγω ημουν τελος της 29 και ποτε δεν με ειχες ενοχλησει ιδιαιτερα. Αντιθετα σε ολοςυ τους υπερηχους ηταν το κεφαλακι σου κατω απο τα πλευρα μου και τα ποδια σου προς τα κατω. Παντα κοντα στην καρδια της μαμας να την ακους και να ηρεμεις.
Ετοιμαζομαι να παω στο γιατρο/..//. παω στην τουαλετα και βλεπω ροζ βλενα στο σκουπισμα και εχω ελαφρα ταση για εμετο... Πλεον μπαινπυν σε αλλη διασταση οι φοβοι μου... ΅Ας παω για προωρο τοκετο, τουλαχιστον να ζει και θα το παλεψουμε.
Παμε για τον υπερηχο μαζι με την αδελφη μου. Ηξερα πως επρεπε να εχω καποιον μαζι μου. 
και ναι... βλεπω τον γιατρο να αργει να μου δειξει στο μονιτορ την καρδια σου... Κανενας ηχος δεν ακουγεται και εχει περασει ηδη ενα λεπτο που με εξεταζει. "καλα εκανες και εφερες την αδελφη σου μαζι, δεν εχουμε παλμο, το αμνιακο εχει ηδη αρχισει να μειωνεται" 
μονο ενα αααααχ βγηκε απο τα χειλη μου. Αχχχ ειδατε που σας το ελέγα και ειχα δικιο και λεγατε οτι ειμαι υπερβολικη, οτι κοιμαται κτλ. Η θεια σου ξεσπαει σε κλαμματα, εγω απολυτα ψυχραιμη συζητω τα διαδικαστικα με τον γιατρο. Με παιρνει ο μπαμπας σου τηλεφωνο και οταν του λεω πως η καρδια σου σταματησε, πως δεν θα σε εχουμε κοντα μας, ακουω τα πραγματα γυρω του να  σπανε.
Εξω ακομα ψυχραιμη, δινω οδηγιες στην αδελφη μου πως θα το πουμε στη μαμα και στο μπαμπα.
Ο γιατρος απορει, ελα αυριο το απογευμα για εισαγωγη ,μου λεει, αλλα ασε τους αλλους, προσεχε τον εαυτο σου. Ακομα ουτε δακρυ δεν εχει τρεξει απο τα ματια μου., Ισως να κανουν λαθος. Γυρναω σπιτι και το εχουν μαθει πλεον, ολοι ερχονται μουδιασμενοι και με αγκαλιαζουν. Τι θελουν ολοι αυτοι εδω; 
η μερα περναει ευκολα, η νυχτα με σκεψεις. δεν θελω να παω, ας περιμενω να αρχισει μονος του ο τοκετος, αλλωστε εχω μικρες μικρες συσπασεις, οποτε ας το κανω εδω μονη μου. Αγκαλιαζομαστε με τον μπαμπα σου και κοιμομαστε αμεσως. 
Η αλλη μερα περναει δυσκολα. Ετοιμαζω τα πραγματα για τη βαλιτσα . Παω να γεννησω λλα δε θα εχω μωρο. Πλεον τα δακρυα τρεχουν αυθονα. τα νυχτικα που ειχα αγορασει για να σε θηλασω με κοιτανε κοροιδευτικα. 
8 μιση το απογευμα ειμαι στο νοσοκομειο. Μαζι με την γιαγια τον παπου, τον θειο και η θεια σου και φυσικα τον μπαμπα σου. ολοι σαστισμενοι και συνοφριωμενοι. Ο παππους προσπαθει να μου δωσει θαρρος. δεν ακουω, απλα υπαρχω κ εκτελω τις εντολες του γιατρου. Βαζω το νυχτικο , δινω το ιστορικο στο γιατρο της ςεεφημεριας και ξαπλωνω. μου βαζουν για αρχη ορο. 12 παρατεταρτο μου βαζουν υποθετο και μου δινουν και χαπι,. σε πεντε λεπτα με εχουν πιασει κρυαδες, και οι πρωτοι πονοι  ... στην αρχη ανεκτοι, σαν πονοι περιοδου. σηκωνομαι με την βοοηθεια του μπαμπα σου για τουαλετα κ  βλεπω το πρωτο αιμα. Ξαπλωνω ξανα. οι πονοι γινονται πιο εντονοι. δεν μπορω να μετρησω καθε ποτε ερχονται, αλλα μετραω πως καθε φορα κρατανε και πιο πολυ. Εγω το μονο που κανω για να αντεψω ειναι να αυτοσηγκεντρωνομαι και να κανω μμμμμμμμ.
η ωρα κοντευει 3. Σηκωνομαι ολο και πιο πολυ για τουαλετα, εκει με βολευει περισσοτερο να καθομαι. γυρναω στο κρεβατι και οι πονοι συνεχως δυναμωνουν κ κρατανε περισσοτερο. Η θεια σου με ρωταει και εγω επειδη ποναω δεν μπορω να απαντησω. Μα καλα μου λενε, πονας τοσο πολυ; Ε ναι της λεω! μα δεν γινεται να γεννας τοσο ευκολα, για το μεσημερι σε υπολογιζαν, πονας τοσο πολυ;;;
Χτυπαει το κουδουνι για να ερθει καποιος, καμια ανταποκριση. Η ωρα ειναι 4 και νιωθω μεγαλη πιεση πλεον χαμηλα. 
Αρχιζει εντρομη να ψαχνει τις νοσοκομες, αυτες κοιμουνται μεσα στη γραμματεια, μπαινει και τις ξυπναει και ερχεται μια για να δει τι συμβαινει. 
Με κοιταει απο κατω και σχεδον βλεπει το κεφαλι. Εγω νιωθω οτι θελω κακα μου, ειναι τεραστια η πιεση εκει κατω,
τρεχει πλεον αυτη εντρομη να φωναξει τη μαια, καλουν τον γιατρο και αυτος δεν απαντα. Θα γεναγα μονη μου! Και κανεις να μην ερχοταν μπορουσα να γεννησω μονη μου.
Ερχεται η μαια, βγαζουν απο το δωματιο τη θεια και τον μπαμπα σου.
Ρωταω, να σπρωξω;; μου λενε οχι, να σε παμε καλυτερ στην αιθουσα τοκετων.
οχι σας παρακαλω, εδω θελω , δεν μπορω.
Ενταξει μου λενε, σπρωξε. 
Ο πονος απεριγραπτος, σπρωχνω και ενα τεραστιο ααααααααααααχ σκιζει ολο τον αερα. πρεπει να ακουστηκα σε ολο το διαδρομο, και ενιωθα κ ασχημα γιατι ηταν μανουλες με τα μωρα τους στα διπλανα δωωματια.
Ειχες πλεον βγει κ περιμενα να ακουσω το κλαμα σου... πλεον ο πονος ειχε περασει, πλεον ημουν μαμα αλλα στο  δωματιο ηταν απολυτη ησυχια. Οι νοσοκομες σε κοιταγαν και ηταν σοκαρισμενες, αχ μωρεεε ελεγαν. σε ενα λεπτο εσπρωξα ξανα και βγηκε και ο πλακουντας. πλεον ο πονος της ψυχης μου υπερτερουσε του κορμιου. με σηκωσαν και με την καρεκλα με πηγαν στην αιθουσα για να με καθαρισει ο γιατρος, που επιτελους ξυπνησε, και να μου βαλει την μητρα στη θεση της. στις 5 ημουν ηδη στο δωματιο , σε καθαρα σεντονια, με καθαρα νυχτικο . εκεινη την ωρα εφτασε κι η γιαγια με τον θειο σου. αλλα ελειπες εσυ. 
το πρωι μας ρωτησαν αν θελουμε να σε παρουμε για να σε κηδεψουμε εμεις. εκεινη τη στιγμη αρνηθηκαμε, μου φαινοταν βουνο η διαδικασια. με ετρωγε το γιατι να πεθανες, ρωτησα για νεκροψια και ο διαυθυντης της κλινικης μου ειπε πως αν ησουν παιδι του δεν θα σε εστελνε για νεκροψια για να σε ξεκοκαλησουν. Αρνουμαι λοιπον κ εγω. μου δινουν ενα χαρτι οτι γεννησα νεκρο αρεν νεονγνο. την επομενη μερα φευγω απο το νοσοκομειο. οι μερες περνουν μαρτυρικα. το μονο καλο ηταν οτι μπορουσα να κοιμαμαι. γιατι οταν κοιμομουν τουλαχιστον δεν σκεφτομουν, δεν ποναγα, δεν εκλαιγα. 
μια εβδομαδα μετα με παιρνουν τηλεφωνο απο το νοσοκομειο.
Εχουμε ενα νεκρο μωρο στο ψυγειο και δεν ξερουμε τι να το κανουμε!! πρεπει να ερθετε να υπογραψετε.
Αρχειζει το μυαλο να παιρνει στροφες.
Την επομενη μερα παω στο νοσοκομειο.μπαλακι,  Απο το λογιστηριο, στο γραφειο κινησεως, θελω νεκροψεια τελικα, τοτε μιληστε με τον γιατρο σας, (αυτον που με παρακολουθουσε, οχι αυτον που εφημερευε στη γεννα), ανεβαινω στο γιατρο και δεν με κοιταει καν στα ματια, μιλα με τις νοσοκομες μου λεει, θελω νεκροψια του λεω, ναι δεν ξερω τιποτα, μιλα με τις νοσοκομες, μιλαω εμ τις νοσοκομες, καθιστε να δουμε αν ειναι εδω το μωρο.
Δλδ που να ιεναι το μωρο, αφου δεν εχω υπογραψει οπως λετε, που μπορει να εχει παει;;;
πηγαιντε στο ισογειο στην προ¨σταμενη ολου του νοσοκομειου να σας πει αν ειναι εδω το μωρο και πως θα γινει η διαδικασια. Παμε στη νπροισταμενη. Μιληστε με τον γιατρο σας λεει, εκει πλεον τα αιματα προσωρινα αναβουν, γιατι πλεον καταλαβαινει η γυναικα οτι με εχουν ταλαιπωρησει 9 ημερων λεχωνα και μου λεει πηγαιντε πιετε εναν καφε και σε δεκα λεπτα θα σας παρω τηλεφωνο.
Και οντως σε δεκα λεπτα μου λεει ανεβειτε στον γιατρο σας.
Πλεον με σκυμενο κεφαλι και τρεμαμενος τα ειχει βρε ιολα! 
Ειχε μιλησει με το νεκροτομειο, ειχε βρει τη διαδικασια και ηξερε τα παντα. Πεσαμε πανω στις αδειες του δεκαπενταυγουστου και παο τις 30 ιουλιου που γεννησα το παιδι το πηραν 28 αυγουστου, 
Πριν απο εμενα αλλα 13 περιστατικα!
την ημερα του κυκλωνα ζορμπα επρεπε να σε θαψω, εριχνε πολυ βροχη κ ειχε αερα και ηταν παλί ολοι εκει για εσενα. το μικρο οσυ σιδερενιο κουτακι μπηκε κατω απο το χωμα και παλι ουτε ενα δακρυ ετρεξε απο τα ματια μου. επρεπε και παλι να ειμαι δυνατη για τους αλλους.
την επομνεη μερα ομως παιδι μου στα ειπα ολα. και τα δακρυα μου τρεχουν ποταμι καθε φορα που περναω απο το νεκροταφειο και καθε φορα που ερχομαι στον ταφο σου. 
22 Νοεμβριου βγαινουν τα αποτελεσματα της νεκροψιας σου. 
Με τεραστια καθυστεριση λογω ταχυδρομιο (ελεος δλδ) τα λαμβανω 18 δεκεμβρη. 
Το τοξοπλασμα σου ειχε κανει τεραστιες βλαβες στα οργνανα και τον εγκεφαλο σου. Γιαυτο παιδι μου δνε κουνιοσουν, γιαυτο παιδιμ ου ησουν μονιμα κατω απο την καρδια της μαμας.
211 μερες σε ειχα μεσα μου. Και σε λιγες μερες θα εισαι 211 μερες μακρυα μου.
ποσπ γρηγορα περναει ο καιρος. γρηγορα αλλα βασανιστηκα.

και ξερεις τι παιδι μου;
κλαιω ακομα πολυ. 
Κλαιω στο μπανιο, κλαιω στο αμαξι, κλαιω στο δρομο που περπατω, κλαιω πριν κοιμηθω.
Για να μπορω οταν με ρωτανε αν ειμαι καλα, να χαμογελαω. 



Συγνωμη για το σεντονι, ειναι γραμμενο με κλαμματα γιαυτο μπορει να μην εχει νοημα η να εχει λαθη.
Ειμαι μια μαμα που της λυπει το μωρο της και οσο μεγαλω νει η αποσταση, τοσο μεγαλωνει και ο πονος.
 

[vivika10]

στις πριν 1 ώρα, ο/η misofeggaro είπε:

27 Ιουλίου 2018
Ματωμένο φεγγάρι.
Εγώ ξαπλωμένη να κλαίω ενώ οι άλλοι να κοιτάνε το φαινόμενο.
Από νωρίς το απόγευμα είχα διαισθανθεί ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν σε ένιωθα, ενώ ένιωθα σφίξιμο στην περιοχή της κοιλιάς μου. Προσπάθησα να ηρεμίσω και να κοιμηθώ, ενώ στο μυαλό μου έπαιζαν όλα τα σενάρια.
Η άλλη μέρα το πρωί με βρήκε να ξυπνάω πάλι μέσα στην  αγωνία. Να προσπαθώ να θυμηθώ πότε σε ένιωσα τελευταία φορά. Έρχεται ο μπαμπας μου στο δωμάτιο ξημερώματα να με σκεπάσει. "Όχι για εσενα, για τον εγγονο μου" ,μου είπε μετά που σηκώθηκα.
όσο σκεφτομαι τις προσπάθειες που έκανα για να σε κάνω να κουνηθείς.
Ήπια λίγη κοκα κολά , σχεδον κλάιγοντας λεγοντας στη μαμα μου πως δεν σε νιωθω να κουνιεσαι.
ξαπλωσα, χαιδευα την κοιλια μου, σου μίλαγα.... 
Εβαλα στο κινητο μου τραγουδια και το ακουμπησα στην κοιλια μου:"ασπρα καραβια τα ονειρα μας για καποιο ροδινο γυαλο"
Πάλι καμια κινηση... 
Έριχνα φως με το φακο στην κοιλια μου, πάλι καμια αντιδραση... 
Πλεον ήξερα πως κατι δεν παει καλα... Και οσο τα αναπολω, τοσο καταλαβαινω ποσο νωρις ειχε γινει η ζημια. 
¨ολες οι μαμαδες λενε οτι στις 27-28 εβδομαδες δεν μοπρουν να ηρεμισουν απο τις κλωτσιες. Εγω ημουν τελος της 29 και ποτε δεν με ειχες ενοχλησει ιδιαιτερα. Αντιθετα σε ολοςυ τους υπερηχους ηταν το κεφαλακι σου κατω απο τα πλευρα μου και τα ποδια σου προς τα κατω. Παντα κοντα στην καρδια της μαμας να την ακους και να ηρεμεις.
Ετοιμαζομαι να παω στο γιατρο/..//. παω στην τουαλετα και βλεπω ροζ βλενα στο σκουπισμα και εχω ελαφρα ταση για εμετο... Πλεον μπαινπυν σε αλλη διασταση οι φοβοι μου... ΅Ας παω για προωρο τοκετο, τουλαχιστον να ζει και θα το παλεψουμε.
Παμε για τον υπερηχο μαζι με την αδελφη μου. Ηξερα πως επρεπε να εχω καποιον μαζι μου. 
και ναι... βλεπω τον γιατρο να αργει να μου δειξει στο μονιτορ την καρδια σου... Κανενας ηχος δεν ακουγεται και εχει περασει ηδη ενα λεπτο που με εξεταζει. "καλα εκανες και εφερες την αδελφη σου μαζι, δεν εχουμε παλμο, το αμνιακο εχει ηδη αρχισει να μειωνεται" 
μονο ενα αααααχ βγηκε απο τα χειλη μου. Αχχχ ειδατε που σας το ελέγα και ειχα δικιο και λεγατε οτι ειμαι υπερβολικη, οτι κοιμαται κτλ. Η θεια σου ξεσπαει σε κλαμματα, εγω απολυτα ψυχραιμη συζητω τα διαδικαστικα με τον γιατρο. Με παιρνει ο μπαμπας σου τηλεφωνο και οταν του λεω πως η καρδια σου σταματησε, πως δεν θα σε εχουμε κοντα μας, ακουω τα πραγματα γυρω του να  σπανε.
Εξω ακομα ψυχραιμη, δινω οδηγιες στην αδελφη μου πως θα το πουμε στη μαμα και στο μπαμπα.
Ο γιατρος απορει, ελα αυριο το απογευμα για εισαγωγη ,μου λεει, αλλα ασε τους αλλους, προσεχε τον εαυτο σου. Ακομα ουτε δακρυ δεν εχει τρεξει απο τα ματια μου., Ισως να κανουν λαθος. Γυρναω σπιτι και το εχουν μαθει πλεον, ολοι ερχονται μουδιασμενοι και με αγκαλιαζουν. Τι θελουν ολοι αυτοι εδω; 
η μερα περναει ευκολα, η νυχτα με σκεψεις. δεν θελω να παω, ας περιμενω να αρχισει μονος του ο τοκετος, αλλωστε εχω μικρες μικρες συσπασεις, οποτε ας το κανω εδω μονη μου. Αγκαλιαζομαστε με τον μπαμπα σου και κοιμομαστε αμεσως. 
Η αλλη μερα περναει δυσκολα. Ετοιμαζω τα πραγματα για τη βαλιτσα . Παω να γεννησω λλα δε θα εχω μωρο. Πλεον τα δακρυα τρεχουν αυθονα. τα νυχτικα που ειχα αγορασει για να σε θηλασω με κοιτανε κοροιδευτικα. 
8 μιση το απογευμα ειμαι στο νοσοκομειο. Μαζι με την γιαγια τον παπου, τον θειο και η θεια σου και φυσικα τον μπαμπα σου. ολοι σαστισμενοι και συνοφριωμενοι. Ο παππους προσπαθει να μου δωσει θαρρος. δεν ακουω, απλα υπαρχω κ εκτελω τις εντολες του γιατρου. Βαζω το νυχτικο , δινω το ιστορικο στο γιατρο της ςεεφημεριας και ξαπλωνω. μου βαζουν για αρχη ορο. 12 παρατεταρτο μου βαζουν υποθετο και μου δινουν και χαπι,. σε πεντε λεπτα με εχουν πιασει κρυαδες, και οι πρωτοι πονοι  ... στην αρχη ανεκτοι, σαν πονοι περιοδου. σηκωνομαι με την βοοηθεια του μπαμπα σου για τουαλετα κ  βλεπω το πρωτο αιμα. Ξαπλωνω ξανα. οι πονοι γινονται πιο εντονοι. δεν μπορω να μετρησω καθε ποτε ερχονται, αλλα μετραω πως καθε φορα κρατανε και πιο πολυ. Εγω το μονο που κανω για να αντεψω ειναι να αυτοσηγκεντρωνομαι και να κανω μμμμμμμμ.
η ωρα κοντευει 3. Σηκωνομαι ολο και πιο πολυ για τουαλετα, εκει με βολευει περισσοτερο να καθομαι. γυρναω στο κρεβατι και οι πονοι συνεχως δυναμωνουν κ κρατανε περισσοτερο. Η θεια σου με ρωταει και εγω επειδη ποναω δεν μπορω να απαντησω. Μα καλα μου λενε, πονας τοσο πολυ; Ε ναι της λεω! μα δεν γινεται να γεννας τοσο ευκολα, για το μεσημερι σε υπολογιζαν, πονας τοσο πολυ;;;
Χτυπαει το κουδουνι για να ερθει καποιος, καμια ανταποκριση. Η ωρα ειναι 4 και νιωθω μεγαλη πιεση πλεον χαμηλα. 
Αρχιζει εντρομη να ψαχνει τις νοσοκομες, αυτες κοιμουνται μεσα στη γραμματεια, μπαινει και τις ξυπναει και ερχεται μια για να δει τι συμβαινει. 
Με κοιταει απο κατω και σχεδον βλεπει το κεφαλι. Εγω νιωθω οτι θελω κακα μου, ειναι τεραστια η πιεση εκει κατω,
τρεχει πλεον αυτη εντρομη να φωναξει τη μαια, καλουν τον γιατρο και αυτος δεν απαντα. Θα γεναγα μονη μου! Και κανεις να μην ερχοταν μπορουσα να γεννησω μονη μου.
Ερχεται η μαια, βγαζουν απο το δωματιο τη θεια και τον μπαμπα σου.
Ρωταω, να σπρωξω;; μου λενε οχι, να σε παμε καλυτερ στην αιθουσα τοκετων.
οχι σας παρακαλω, εδω θελω , δεν μπορω.
Ενταξει μου λενε, σπρωξε. 
Ο πονος απεριγραπτος, σπρωχνω και ενα τεραστιο ααααααααααααχ σκιζει ολο τον αερα. πρεπει να ακουστηκα σε ολο το διαδρομο, και ενιωθα κ ασχημα γιατι ηταν μανουλες με τα μωρα τους στα διπλανα δωωματια.
Ειχες πλεον βγει κ περιμενα να ακουσω το κλαμα σου... πλεον ο πονος ειχε περασει, πλεον ημουν μαμα αλλα στο  δωματιο ηταν απολυτη ησυχια. Οι νοσοκομες σε κοιταγαν και ηταν σοκαρισμενες, αχ μωρεεε ελεγαν. σε ενα λεπτο εσπρωξα ξανα και βγηκε και ο πλακουντας. πλεον ο πονος της ψυχης μου υπερτερουσε του κορμιου. με σηκωσαν και με την καρεκλα με πηγαν στην αιθουσα για να με καθαρισει ο γιατρος, που επιτελους ξυπνησε, και να μου βαλει την μητρα στη θεση της. στις 5 ημουν ηδη στο δωματιο , σε καθαρα σεντονια, με καθαρα νυχτικο . εκεινη την ωρα εφτασε κι η γιαγια με τον θειο σου. αλλα ελειπες εσυ. 
το πρωι μας ρωτησαν αν θελουμε να σε παρουμε για να σε κηδεψουμε εμεις. εκεινη τη στιγμη αρνηθηκαμε, μου φαινοταν βουνο η διαδικασια. με ετρωγε το γιατι να πεθανες, ρωτησα για νεκροψια και ο διαυθυντης της κλινικης μου ειπε πως αν ησουν παιδι του δεν θα σε εστελνε για νεκροψια για να σε ξεκοκαλησουν. Αρνουμαι λοιπον κ εγω. μου δινουν ενα χαρτι οτι γεννησα νεκρο αρεν νεονγνο. την επομενη μερα φευγω απο το νοσοκομειο. οι μερες περνουν μαρτυρικα. το μονο καλο ηταν οτι μπορουσα να κοιμαμαι. γιατι οταν κοιμομουν τουλαχιστον δεν σκεφτομουν, δεν ποναγα, δεν εκλαιγα. 
μια εβδομαδα μετα με παιρνουν τηλεφωνο απο το νοσοκομειο.
Εχουμε ενα νεκρο μωρο στο ψυγειο και δεν ξερουμε τι να το κανουμε!! πρεπει να ερθετε να υπογραψετε.
Αρχειζει το μυαλο να παιρνει στροφες.
Την επομενη μερα παω στο νοσοκομειο.μπαλακι,  Απο το λογιστηριο, στο γραφειο κινησεως, θελω νεκροψεια τελικα, τοτε μιληστε με τον γιατρο σας, (αυτον που με παρακολουθουσε, οχι αυτον που εφημερευε στη γεννα), ανεβαινω στο γιατρο και δεν με κοιταει καν στα ματια, μιλα με τις νοσοκομες μου λεει, θελω νεκροψια του λεω, ναι δεν ξερω τιποτα, μιλα με τις νοσοκομες, μιλαω εμ τις νοσοκομες, καθιστε να δουμε αν ειναι εδω το μωρο.
Δλδ που να ιεναι το μωρο, αφου δεν εχω υπογραψει οπως λετε, που μπορει να εχει παει;;;
πηγαιντε στο ισογειο στην προ¨σταμενη ολου του νοσοκομειου να σας πει αν ειναι εδω το μωρο και πως θα γινει η διαδικασια. Παμε στη νπροισταμενη. Μιληστε με τον γιατρο σας λεει, εκει πλεον τα αιματα προσωρινα αναβουν, γιατι πλεον καταλαβαινει η γυναικα οτι με εχουν ταλαιπωρησει 9 ημερων λεχωνα και μου λεει πηγαιντε πιετε εναν καφε και σε δεκα λεπτα θα σας παρω τηλεφωνο.
Και οντως σε δεκα λεπτα μου λεει ανεβειτε στον γιατρο σας.
Πλεον με σκυμενο κεφαλι και τρεμαμενος τα ειχει βρε ιολα! 
Ειχε μιλησει με το νεκροτομειο, ειχε βρει τη διαδικασια και ηξερε τα παντα. Πεσαμε πανω στις αδειες του δεκαπενταυγουστου και παο τις 30 ιουλιου που γεννησα το παιδι το πηραν 28 αυγουστου, 
Πριν απο εμενα αλλα 13 περιστατικα!
την ημερα του κυκλωνα ζορμπα επρεπε να σε θαψω, εριχνε πολυ βροχη κ ειχε αερα και ηταν παλί ολοι εκει για εσενα. το μικρο οσυ σιδερενιο κουτακι μπηκε κατω απο το χωμα και παλι ουτε ενα δακρυ ετρεξε απο τα ματια μου. επρεπε και παλι να ειμαι δυνατη για τους αλλους.
την επομνεη μερα ομως παιδι μου στα ειπα ολα. και τα δακρυα μου τρεχουν ποταμι καθε φορα που περναω απο το νεκροταφειο και καθε φορα που ερχομαι στον ταφο σου. 
22 Νοεμβριου βγαινουν τα αποτελεσματα της νεκροψιας σου. 
Με τεραστια καθυστεριση λογω ταχυδρομιο (ελεος δλδ) τα λαμβανω 18 δεκεμβρη. 
Το τοξοπλασμα σου ειχε κανει τεραστιες βλαβες στα οργνανα και τον εγκεφαλο σου. Γιαυτο παιδι μου δνε κουνιοσουν, γιαυτο παιδιμ ου ησουν μονιμα κατω απο την καρδια της μαμας.
211 μερες σε ειχα μεσα μου. Και σε λιγες μερες θα εισαι 211 μερες μακρυα μου.
ποσπ γρηγορα περναει ο καιρος. γρηγορα αλλα βασανιστηκα.

και ξερεις τι παιδι μου;
κλαιω ακομα πολυ. 
Κλαιω στο μπανιο, κλαιω στο αμαξι, κλαιω στο δρομο που περπατω, κλαιω πριν κοιμηθω.
Για να μπορω οταν με ρωτανε αν ειμαι καλα, να χαμογελαω. 



Συγνωμη για το σεντονι, ειναι γραμμενο με κλαμματα γιαυτο μπορει να μην εχει νοημα η να εχει λαθη.
Ειμαι μια μαμα που της λυπει το μωρο της και οσο μεγαλω νει η αποσταση, τοσο μεγαλωνει και ο πονος.
 

Μου ραγησες την καρδιά μ'αυτά που γράφεις,λυπάμαι πάρα πολύ γι'αυτό που σου έτυχε.θελω να σου κάνω μια ερώτηση,αν θέλεις απαντάς,για να περάσει στο μωράκι το τοξόπλασμα υποθέτω είχες κολλήσει εσύ,ο γιατρός σου δεν το είχε δει;

[misofeggaro]

στις πριν 15 λεπτά, ο/η vivika10 είπε:

Μου ραγησες την καρδιά μ'αυτά που γράφεις,λυπάμαι πάρα πολύ γι'αυτό που σου έτυχε.θελω να σου κάνω μια ερώτηση,αν θέλεις απαντάς,για να περάσει στο μωράκι το τοξόπλασμα υποθέτω είχες κολλήσει εσύ,ο γιατρός σου δεν το είχε δει;

Σε ευχαριστώ 

Τ είχαμε βρει στον έκτο ότι έχω τοξοπλασμα, πιο πριν ήμουν αρνητική. Θεώρησε όμως πως επειδή το βρήκαμε σε μέγαλο μήνα δεν θα περάσει στο μωρό και δεν μου έδωσε θεραπεία. Ους μου μίλησε για το τι μπορεί να προκαλέσει σε στο μωρό. 

[Guest]

Λυπάμαι παρα πολυ για το μωράκι σου κ για οσα περασες.Ο Θεος να σου δινει δυναμη να προχωρήσεις και να αποκτήσεις οσα υγιη μωρακια λαχταρά η καρδια σου.Παντα θα θυμασαι το πρωτο σου μωρο...

[misofeggaro]

στις πριν 1 ώρα, ο/η Χρυσάφω είπε:

Λυπάμαι παρα πολυ για το μωράκι σου κ για οσα περασες.Ο Θεος να σου δινει δυναμη να προχωρήσεις και να αποκτήσεις οσα υγιη μωρακια λαχταρά η καρδια σου.Παντα θα θυμασαι το πρωτο σου μωρο...

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Και σε σένα εύχομαι σύντομα με πολλά γερά μωρά! Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι καθόλου καλά τον τελευταίο καιρό... Και όσο περνάνε οι μέρες γίνεται και χειρότερο. Είναι όμως μια απώλεια που ο κόσμος δεν καταλαβαίνει και περιμένει από εμένα να είμαι καλά. Αλλά δεν είμαι... Τα σκέφτομαι όλα ξανά και ξανά. Και πλέον δεν είμαι καλά ούτε με το σύντροφό μου.