ΕΠΙΜΟΝΉ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ

[penila]

ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΒΟΗΘΑΕΙ ΕΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ,

ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΟΥ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙ ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΠΟΛΛΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ!!

ΟΤΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΜΠΩ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΑΙΔΙΟΥ ΕΙΠΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΑΠΛΟ ΚΑΙ ΘΑ Μ ΕΡΘΕΙ ΑΠΛΟΧΕΡΑ, ΚΑΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΑΛΑΙΠΟΡΙΘΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΕΓΚΥΟΣ, ΟΣΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΛΛΩΝ ΑΝΘΡΟΠΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΥΣΕΙ, ΕΧΕΙΣ ΑΡΝΗΤΙΣΜΟ ΝΑ ΤΟ ΣΥΝΗΔΙΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΕ ΣΥΝΤΟΜΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΖΕΥΓΑΡΙ ΕΧΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙ ΑΥΤΗ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΟΜΩΣ ΕΙΤΕ ΜΕΓΑΛΟ ΘΕΜΑ ΕΙΤΕ ΜΙΚΡΟ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ.

ΕΓΩ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΑΝ ΕΒΛΕΠΑ ΟΤΙ ΑΡΓΕΙ ΜΕ ΠΗΡΕ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΤΟ ΨΑΞΩ, ΒΡΘΗΚΕ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΣΠΕΡΜΑ ΤΟΥ ΣΥΖΥΓΟΥ ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ,ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΒΟΥΝΟ ΕΤΣΙ ΜΠΗΚΕ ΣΕ ΑΓΩΓΗ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΕΓΩ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΓΧΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ, ΟΙ ΜΗΝΕΣ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ ΚΑΙ Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΜΕΓΑΛΩΝΕ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΠΕΡΜΑΤΕΓΧΗΣΗ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΕΡΝΑΜΕ ΚΑΤΙ, ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΗΞΕΡΑ ΠΩΣ ΟΥΤΕ ΤΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΚΑΤΙ, ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΒΓΗΚΑ ΑΛΗΘΙΝΗ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΟΥΤΕ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.

ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΤΑ ΞΕΧΑΣΩ ΟΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΡΕΨΩ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΜΟΥ ΑΛΛΟΥ ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΚΑΤΕΣΤΡΕΦΑ ΕΜΕΝΑ, ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΑΦΗΣΑ ΤΟ ΞΕΧΑΣΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΔΗΛΑΔΗ ΟΙ ΕΠΑΦΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΣΥΝΕΧΙΣΑΝ ΚΑΝΟΝΙΚΑ,

ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΕΙΔΑ ΕΝΑ ΤΕΣΤ ΘΕΤΙΚΟ!!! ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΗΚΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΥΝΗΓΗΣΩ ΚΑΘΟΛΟΥ, ΦΥΣΙΚΑ ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΡΑ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΙΣΤΕΥΑ ΠΩΣ ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΒΛΕΠΑ ΕΝΑ ΘΕΤΙΚΟ ΤΕΣΤ ΟΙ ΑΓΩΝΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΑΓΧΟΙ ΜΟΥ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΝΑΝ.

ΕΚΑΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ , ΑΠΟ ΤΗ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΥΗΚΑΝ ΑΓΧΟΙ ΦΟΒΕΡΑ, Ο ΛΟΓΟΣ ΑΝ ΘΑ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΚΑΛΑ. ΟΤΑΝ ΕΚΑΝΑ ΤΟ ΤΕΣΤ ΠΗΓΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΧΟΡΙΑΚΗ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΓΕΙ Η ΤΙΜΗ ΕΤΡΕΜΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΑ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΚΑΛΗ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΛΛΕΣ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΔΕΥΤΕΡΗ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΑΝ ΔΙΠΛΑΣΙΑΖΕΤΑΙ...ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΜΟΥ ΣΤΑ ΥΨΟΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΧΕ ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΤΟΙ, ΟΜΩΣ ΕΜΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΤΙ ΜΕ ΕΤΡΩΓΕ ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ..ΕΤΣΙ ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ... ΠΑΩ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΥΠΕΡΥΧΟ ΜΕ ΥΠΟΨΙΑ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ ΟΜΩΣ Ο ΥΠΕΡΥΧΟΣ ΗΤΑΝ ΚΑΛΟΣ ΕΝΔΟΜΗΤΡΙΑ ΚΥΗΣΗ ΚΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ, Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ ΕΠΟΜΕΝΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΡΔΟΥΛΑ...ΠΑΛΙ ΕΓΩ ΚΑΤΙ ΜΕ ΦΟΒΙΖΕ...ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ ΑΚΟΥΣΑ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΑ, ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ, ΥΠΕΡΥΧΟΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ... ΣΕ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΑΥΧΕΝΙΚΗ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ, ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΛΕΓΑ ΑΣ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΧΕΝΙΚΗ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΕ ΠΕΡΝΑΓΑΝ ΓΙΑ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ, ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΕΚΕΙ.. ΚΑΤΙ ΜΕ ΕΤΡΩΓΕ.

ΦΤΑΝΕΙ Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΑΥΧΕΝΙΚΗ, ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΟ ΓΙΑΤΡΟ ΜΕ ΚΟΙΤΑΕΙ, ΠΑΡΑΤΗΡΕΙ ΤΗΝ ΟΘΟΝΗ, ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΕΙ

"ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΛΑ ΝΕΑ- Η ΚΑΡΔΙΑ ΕΧΕΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ"

ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΟΛΑ ΠΑΓΩΣΑΝ ΚΑΙ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΗΚΑ....ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΗΞΕΡΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΩ ΤΟ ΠΩΣ ΑΙΣΤΑΝΘΗΚΑ ΑΔΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ! ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΕΚΛΑΨΑ ΠΟΝΕΣΑ ΕΛΕΓΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΖΕ ΤΙΠΟΤΑ...

ΕΙΠΑ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΒΑΛΩ ΚΑΤΩ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ΕΧΩ ΠΕΡΣΑΣΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΓΟΛΓΟΘΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ... ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΘΑ ΕΠΙΜΕΙΝΩ ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΓΩ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΘΑ ΑΝΤΑΜΕΙΦΘΟΥΜΕ...ΤΟ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΡΝΕΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΤΟ ΝΑ ΠΕΙΣΜΟΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΚΟΠΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ..

ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΠΕΡΝΑΝΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΝΑ ΚΑΤΣΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Η ΖΩΗ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΑΜΙΨΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΡΟΠΟ.

ΜΗΝ ΠΑΡΑΤΗΣΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΜΗΝ ΠΕΣΕΤΕ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ...ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ ΣΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΒΟΥΚΙ ΣΑΣ... ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΘΑ ΣΑΣ ΡΙΞΕΙ ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ...

[misofeggaro]

Καλώς ήρθες στην παρέα μας.
Διάβασα τα όσα θέλησες να μοιραστείς μαζί μας και ήταν λες και διάβαζα κομμάτια από την δική μου ιστορία.
Η διαφορά μας είναι ότι εγώ έμεινα έγκυος αμέσως, με το πρώτο θετικό τεστ ωορρηξίας. 
Μετά άρχισαν τα άγχη, της χοριακής, του διπλασιασμού, του πρώτου υπέρηχου κτλ. Άργησα πολύ να πω στους γύρω μου ότι είμαι έγκυος, γιατί ήθελα πρώτα να πάνε όλα καλά.
Μέσα σε όλη αυτή την διαδικασία διάβαζα και ενημερωνόμουν. 
Ό,τι διάβαζα, ό,τι φοβόμουν, ό,τι με άγχωνε το έπαθα... 
Έκανα και τη Β επιπέδου και ήταν όλα τέλεια. Επιτέλους μπορούσα να λέω ότι είμαι έγκυος, επιτέλους μπορούσα να το ευχαριστηθώ, ότι και να συνέβαινε από εδώ και πέρα θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω (είχα και διαβήτη κύησης, και υπέρταση κτλ)
Αμ δε....
Εκεί κοντά στην 30η εβδομάδα, και αφού είχα 2-3 μέρες να νιώσω το παιδί μου, αφού εκείνο το πρωινό του Σαββάτου είχα κάνει τα πάντα για να το κάνω να κουνηθεί, αφού τους το έλεγα ότι κάτι δεν πάει καλά και όλοι με έλεγαν υπερβολική, πήγα για υπέρηχο... Κι είδα την μικρή του καρδιά σταματημένη.... Πέρασαν ακριβώς 4 μήνες από τότε... Και ακόμα κλαίω... Προσπαθώ να είμαι δυνατή, και μέχρι ενός σημείου τα έχω καταφέρει... Ισχύει αυτό που λες, εγώ γυρισα μετά από 3 εβδομάδες στη δουλειά, και ας έλεγα "εγώ δεν έπρεπε να είμαι εδώ τώρα"/ εγώ έπρεπε να είμαι σπίτι να ετοιμάζω το δωμάτιο του παιδιού μου".
Έβγαινα, έστω με το ζόρι, για ένα καφέ και σκεφτόμουν " γιατί διασκεδάζουν όλοι αυτοί, αφού έχει πεθάνει το παιδί μου" όμως έβγαινα, γιατί αν δεν το έκανα δε θα πέρναγε ο καιρός. Και αν δεν έβγαινα, δε θα ερχόταν πίσω το παιδί μου.
Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν είχα το παιδί μου. Δε θα μάθω ποτέ τι χρώμα μάτια έχει. Δε θα του μάθω ποτέ να περπατάει. Πάω όμως στον τάφο του και του λέω πόσο όμορφος είναι ο κόσμος, ο ουρανός, ο αέρας, ο ήλιος. Γιατί όλα αυτά τα εκτίμησα περισσότερο και εγώ, αφού έμαθα πόσο σκληρή μπορεί να είναι η ζωή.

Σου εύχομαι το γερό μωρό που επιθυμείς να έρθει σύντομα. Είμαστε ήδη μαμάδες.

 

[M@mmy]

κοριτσακια μου ειλικρινά τα λόγια σας με εκαναν και εκλαψα σας εύχομαι να έρθει η μερα που θα γεμισουν ξανα οι κοιλιτσες σας γιατί σίγουρα θα γεμισουν να το παλέψετε να μην το βαλετε κατω γιατι ο επιμενον νικα και θα είμαστε ολες εδω να ακούσουμε τα χαρουμενα νεα σας. παντα να υπάρχει δύναμη και αισιοδοξία. 

[ΜΑΡΑΚΙ]

Αχχχ... ακριβώς το ίδιο έπαθα στην πρώτη μου εγκυμοσύνη που είχα δίδυμα. Πήγαιναν όλα καλά και στην αυχενική μου ανακοίνωσαν ότι το ένα είχε σταματήσει..... Το παρήγορο ήταν ότι ήταν δύο και το ένα μου μωρό συνέχιζε να αναπτύσεται κανονικά. Για τρεις ημέρες δεν ένιωθα καθόλου καλά, αλλά αποφάσισα, λόγω του μωρού που ζούσε μέσα μου να αλλάξω διάθεση γιατί έπρεπε να το βοηθήσω να νιώθει καλά. Ακόμα και τώρα που η κόρη μου είναι σχεδόν 10 χρονών δεν έχω ξεχάσει και αναρωτιέμαι αν θα ήταν και εκείνο κοριτσάκι, σε ποιον θα έμοιαζε... Για μεγάλο διάστημα έβλεπα καρότσια διδύμων και ένιωθα ένα κόμπο στο λαιμό...

Κουράγιο κορίτσια μου! Η ζωή σας χρωστάει μεγάλες χαρές!!

[penila]

στις πριν 3 ώρες, ο/η misofeggaro είπε:

Καλώς ήρθες στην παρέα μας.
Διάβασα τα όσα θέλησες να μοιραστείς μαζί μας και ήταν λες και διάβαζα κομμάτια από την δική μου ιστορία.
Η διαφορά μας είναι ότι εγώ έμεινα έγκυος αμέσως, με το πρώτο θετικό τεστ ωορρηξίας. 
Μετά άρχισαν τα άγχη, της χοριακής, του διπλασιασμού, του πρώτου υπέρηχου κτλ. Άργησα πολύ να πω στους γύρω μου ότι είμαι έγκυος, γιατί ήθελα πρώτα να πάνε όλα καλά.
Μέσα σε όλη αυτή την διαδικασία διάβαζα και ενημερωνόμουν. 
Ό,τι διάβαζα, ό,τι φοβόμουν, ό,τι με άγχωνε το έπαθα... 
Έκανα και τη Β επιπέδου και ήταν όλα τέλεια. Επιτέλους μπορούσα να λέω ότι είμαι έγκυος, επιτέλους μπορούσα να το ευχαριστηθώ, ότι και να συνέβαινε από εδώ και πέρα θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω (είχα και διαβήτη κύησης, και υπέρταση κτλ)
Αμ δε....
Εκεί κοντά στην 30η εβδομάδα, και αφού είχα 2-3 μέρες να νιώσω το παιδί μου, αφού εκείνο το πρωινό του Σαββάτου είχα κάνει τα πάντα για να το κάνω να κουνηθεί, αφού τους το έλεγα ότι κάτι δεν πάει καλά και όλοι με έλεγαν υπερβολική, πήγα για υπέρηχο... Κι είδα την μικρή του καρδιά σταματημένη.... Πέρασαν ακριβώς 4 μήνες από τότε... Και ακόμα κλαίω... Προσπαθώ να είμαι δυνατή, και μέχρι ενός σημείου τα έχω καταφέρει... Ισχύει αυτό που λες, εγώ γυρισα μετά από 3 εβδομάδες στη δουλειά, και ας έλεγα "εγώ δεν έπρεπε να είμαι εδώ τώρα"/ εγώ έπρεπε να είμαι σπίτι να ετοιμάζω το δωμάτιο του παιδιού μου".
Έβγαινα, έστω με το ζόρι, για ένα καφέ και σκεφτόμουν " γιατί διασκεδάζουν όλοι αυτοί, αφού έχει πεθάνει το παιδί μου" όμως έβγαινα, γιατί αν δεν το έκανα δε θα πέρναγε ο καιρός. Και αν δεν έβγαινα, δε θα ερχόταν πίσω το παιδί μου.
Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν είχα το παιδί μου. Δε θα μάθω ποτέ τι χρώμα μάτια έχει. Δε θα του μάθω ποτέ να περπατάει. Πάω όμως στον τάφο του και του λέω πόσο όμορφος είναι ο κόσμος, ο ουρανός, ο αέρας, ο ήλιος. Γιατί όλα αυτά τα εκτίμησα περισσότερο και εγώ, αφού έμαθα πόσο σκληρή μπορεί να είναι η ζωή.

Σου εύχομαι το γερό μωρό που επιθυμείς να έρθει σύντομα. Είμαστε ήδη μαμάδες.

 

Εχεις ζησει με το πιο σκληρο τροπο μια τετοια απωλεια...ακουγες τη καρδια τ παιδιου σου το ενιωσες μεσα σου και ηθελες λιγο καιρο ακομα για να το παρεις αγκαλια...

Αλλα οσο σκληρο και να ειναι... αυτο π ειπα και στο δικο μ ποστ που το πιστευω ,πρεπει να γινουμε πιο δυνατες και να μην μας βαλει τιποτα κατω!!δεν θα μαθεις ποτε ουτε εσυ ουτε εγω ουτε καμια μας γιατι σταματησε αυτη η ζωη αν ηταν για καλο τελικα η απλα ηταν αδικο... γινε ξανα δυνατη και πηγενε παρακατω γιατι η ζωη μας επιφυλασει μεγαλες χαρες και ελπιδες...σ ευχομαι οσο πονο πηρες να τον παρεις σε τριπλη χαρα...

 

[LOULOUdaki!]

@penila @ΜΑΡΑΚΙ οι ιστορίες μας είναι ίδιες, δυστυχώς. 

Κι εγώ έμαθα ότι η καρδιά του δεύτερου μωρού μου είχε σταματήσει στην αυχενική διαφάνεια.

Τελικά είμαστε πολλές, δυστυχώς.

Παρόλο που έχω ήδη παιδάκι, μου κόστισε, και μπορώ να πω ότι πλέον, μετά από σχεδόν ένα χρόνο, το έχω ξεπεράσει, αν και δεν το έχω ξεχάσει...

@misofeggaro ό,τι και να πω για τη δική σου ιστορία, είναι λίγο. Ποια λόγια παρηγοριάς να απαλύνουν αυτήν την απώλεια. Με όλη μου την καρδιά εύχομαι πολύ πολύ σύντομα να ξαναμείνεις έγκυος σε ένα υγιές μωρό και να το πάρεις στα χέρια σου γερό, κορίτσι μου.

[Lolita86]

Τελικά κοριτσια μου απο ότι διαβάζω λίγο πολυ όλες έχουμε το προαίσθημα όταν κάτι δεν παει καλα.  Και εγώ στην δευτερη εγκυμοσύνη ( φυσική αποβολή)  κάτι με έτρωγε και γι αυτό ήθελα να παω να σιγουρευτώ ότι όλα είναι καλά για να το ανακοινώσω.  Τετάρτη το είδαμε και Πεμπτη ξεκίνησε η αιμορραγία.  Σαν να το ήξερα αλλά απορουσα συνεχώς αυτή την σκέψη.  Έλεγα να πανε όλο καλά..  Τελικά δεν πηγαν και έχω και εγώ το δικό μου αγγελάκι στον ουρανό.  Είναι μια δυσκολη κατάσταση,  αλλά ευγνωμονώ τον Θεό που έχω τουλάχιστον ένα παιδάκι το στήριγμα μου,  ξεκινήσαμε τις προσπαθειες και όταν μας Ευλογήσει ο Θεός είναι καλοδεχούμενο.  Σας ευχομαι ότι ποθει η καρδουλα σας.  Υπομονή και επιμονή ?