Κυοφορω το μωράκι άλλων.

[Vasil]

Ανοίγω πιο πολύ αυτό το θέμα, για να έχω κάπου να "μοιράζομαι" τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Καλώς ή κακώς έχω επιλέξει να είμαι μόνη μου σε αυτή την εγκυμοσύνη. 

Ντρέπομαι πολύ νομίζω για την κατάσταση στην οποία είμαι και σίγουρα δεν νιώθω καθόλου καλά με όλο αυτό που περνάω και θα αναγκαστώ να περάσω. 

Το ανθρωπάκι μπήκε μέσα μου με το ζόρι, από άνθρωπο που δεν ήξερα δεν ήθελα και ελπίζω να μην ξαναδώ ποτέ. 

Πριν αρχίσετε τα μπράβο που το κράτησες να πω πως προσπάθησα όσο μπορούσα να το ρίξω μέσω δημοσίου αλλά δεν... Δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να δώσω 1500 ευρώ, δυστυχώς. Οι εκτρώσεις υποτίθεται επιτρέπονται, αλλά όλοι σχεδόν στο δημόσιο θα σε αποτρέψουν με τον τρόπο τους να το κάνεις. Μέχρι και 4 μηνών προσπαθούσα να βρω τρόπο μιας και η σύλληψη είχε γίνει από βιασμό. 

Τέλος πάντων τώρα είμαι στον 7ο μήνα. Πάλι δυστυχώς το ανθρωπάκι δεν θέλω και ούτε μπορώ να το έχω.. Μόλις κατάλαβα πως δεν υπάρχει τρόπος να το ρίξω άρχισα να το προσέχω όσο μπορούσα. Είναι ένα μικρό ζωντανό πλασματακι που εξαρτάται μόνο από εμένα αυτή τη στιγμή και δεν έχω δικαίωμα να το βλαψω. 

Στην αρχή όλα φαινοντουσαν πιο εύκολα, όσο περνάει όμως ο καιρός, όσο και να μην το θέλω αναπτύσσω σχέση μαζί του. Προσπαθώ όσο γίνεται να κρατήσω απόσταση από την όλη διαδικασία... Στην αρχή έκλαιγα επειδή το ένιωθα σαν βάρος το οποίο δεν μπορώ να σηκώσω και για την κακή μου τύχει. Όταν όμως την είδα πρώτη φορά σε φωτογραφία έκλαψα από συγκίνηση. Είχε το δάχτυλο στο στόμα και την σκουντηξαμε για να το βγάλει και να δούμε το μουτράκι του, πράγμα που έκανε, γιατί εδώ και πολύ καιρό έχει αρχίσει να είναι κανονικό μωρό. 

Το μεγαλύτερο ζόρι είναι πως όσο περνάει ο καιρός πιο πολύ αισθάνομαι πάρα σκέφτομαι. Είναι φορές που είναι το κοριτσάκι μου που θέλω να δω και άλλες φορές που είναι το ανθρωπάκι των άλλων για το οποίο πρέπει να κάνω ότι καλύτερο μπορώ...... 

 

[Lacostaki]

στις πριν 4 ώρες, ο/η Vasil είπε:

Ανοίγω πιο πολύ αυτό το θέμα, για να έχω κάπου να "μοιράζομαι" τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Καλώς ή κακώς έχω επιλέξει να είμαι μόνη μου σε αυτή την εγκυμοσύνη. 

Ντρέπομαι πολύ νομίζω για την κατάσταση στην οποία είμαι και σίγουρα δεν νιώθω καθόλου καλά με όλο αυτό που περνάω και θα αναγκαστώ να περάσω. 

Το ανθρωπάκι μπήκε μέσα μου με το ζόρι, από άνθρωπο που δεν ήξερα δεν ήθελα και ελπίζω να μην ξαναδώ ποτέ. 

Πριν αρχίσετε τα μπράβο που το κράτησες να πω πως προσπάθησα όσο μπορούσα να το ρίξω μέσω δημοσίου αλλά δεν... Δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να δώσω 1500 ευρώ, δυστυχώς. Οι εκτρώσεις υποτίθεται επιτρέπονται, αλλά όλοι σχεδόν στο δημόσιο θα σε αποτρέψουν με τον τρόπο τους να το κάνεις. Μέχρι και 4 μηνών προσπαθούσα να βρω τρόπο μιας και η σύλληψη είχε γίνει από βιασμό. 

Τέλος πάντων τώρα είμαι στον 7ο μήνα. Πάλι δυστυχώς το ανθρωπάκι δεν θέλω και ούτε μπορώ να το έχω.. Μόλις κατάλαβα πως δεν υπάρχει τρόπος να το ρίξω άρχισα να το προσέχω όσο μπορούσα. Είναι ένα μικρό ζωντανό πλασματακι που εξαρτάται μόνο από εμένα αυτή τη στιγμή και δεν έχω δικαίωμα να το βλαψω. 

Στην αρχή όλα φαινοντουσαν πιο εύκολα, όσο περνάει όμως ο καιρός, όσο και να μην το θέλω αναπτύσσω σχέση μαζί του. Προσπαθώ όσο γίνεται να κρατήσω απόσταση από την όλη διαδικασία... Στην αρχή έκλαιγα επειδή το ένιωθα σαν βάρος το οποίο δεν μπορώ να σηκώσω και για την κακή μου τύχει. Όταν όμως την είδα πρώτη φορά σε φωτογραφία έκλαψα από συγκίνηση. Είχε το δάχτυλο στο στόμα και την σκουντηξαμε για να το βγάλει και να δούμε το μουτράκι του, πράγμα που έκανε, γιατί εδώ και πολύ καιρό έχει αρχίσει να είναι κανονικό μωρό. 

Το μεγαλύτερο ζόρι είναι πως όσο περνάει ο καιρός πιο πολύ αισθάνομαι πάρα σκέφτομαι. Είναι φορές που είναι το κοριτσάκι μου που θέλω να δω και άλλες φορές που είναι το ανθρωπάκι των άλλων για το οποίο πρέπει να κάνω ότι καλύτερο μπορώ...... 

 

Κορίτσι μου δεν υπάρχουν λόγια.. Τι να πει κανείς για τον εφιάλτη που πέρασες σίγουρα αυτό το πλασματακι δεν φταίει σε τίποτα αλλά δεν παύει να συνδεετε με την πιο φρικτή στιγμη τις ζωής σου και για μένα κακώς σε απέτρεψαν από την έκτρωση αλλά δυστυχώς ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω εύχομαι να έχει βρεθεί μια οικογένεια γιαυτό το πλασματακι και εύχομαι σύντομα να μπορέσεις να γιατρέψεις και τις δικές σου πληγές

[Zenia z]

στις πριν 4 ώρες, ο/η Vasil είπε:

Ανοίγω πιο πολύ αυτό το θέμα, για να έχω κάπου να "μοιράζομαι" τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Καλώς ή κακώς έχω επιλέξει να είμαι μόνη μου σε αυτή την εγκυμοσύνη. 

Ντρέπομαι πολύ νομίζω για την κατάσταση στην οποία είμαι και σίγουρα δεν νιώθω καθόλου καλά με όλο αυτό που περνάω και θα αναγκαστώ να περάσω. 

Το ανθρωπάκι μπήκε μέσα μου με το ζόρι, από άνθρωπο που δεν ήξερα δεν ήθελα και ελπίζω να μην ξαναδώ ποτέ. 

Πριν αρχίσετε τα μπράβο που το κράτησες να πω πως προσπάθησα όσο μπορούσα να το ρίξω μέσω δημοσίου αλλά δεν... Δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να δώσω 1500 ευρώ, δυστυχώς. Οι εκτρώσεις υποτίθεται επιτρέπονται, αλλά όλοι σχεδόν στο δημόσιο θα σε αποτρέψουν με τον τρόπο τους να το κάνεις. Μέχρι και 4 μηνών προσπαθούσα να βρω τρόπο μιας και η σύλληψη είχε γίνει από βιασμό. 

Τέλος πάντων τώρα είμαι στον 7ο μήνα. Πάλι δυστυχώς το ανθρωπάκι δεν θέλω και ούτε μπορώ να το έχω.. Μόλις κατάλαβα πως δεν υπάρχει τρόπος να το ρίξω άρχισα να το προσέχω όσο μπορούσα. Είναι ένα μικρό ζωντανό πλασματακι που εξαρτάται μόνο από εμένα αυτή τη στιγμή και δεν έχω δικαίωμα να το βλαψω. 

Στην αρχή όλα φαινοντουσαν πιο εύκολα, όσο περνάει όμως ο καιρός, όσο και να μην το θέλω αναπτύσσω σχέση μαζί του. Προσπαθώ όσο γίνεται να κρατήσω απόσταση από την όλη διαδικασία... Στην αρχή έκλαιγα επειδή το ένιωθα σαν βάρος το οποίο δεν μπορώ να σηκώσω και για την κακή μου τύχει. Όταν όμως την είδα πρώτη φορά σε φωτογραφία έκλαψα από συγκίνηση. Είχε το δάχτυλο στο στόμα και την σκουντηξαμε για να το βγάλει και να δούμε το μουτράκι του, πράγμα που έκανε, γιατί εδώ και πολύ καιρό έχει αρχίσει να είναι κανονικό μωρό. 

Το μεγαλύτερο ζόρι είναι πως όσο περνάει ο καιρός πιο πολύ αισθάνομαι πάρα σκέφτομαι. Είναι φορές που είναι το κοριτσάκι μου που θέλω να δω και άλλες φορές που είναι το ανθρωπάκι των άλλων για το οποίο πρέπει να κάνω ότι καλύτερο μπορώ...... 

 

Φαίνεται ότι είσαι γλυκός άνθρωπος κ από τα πρώτα μηνύματα που έγραψες καταλαβα ότι είσαι καλή ψυχη παρόλο που δεν  έγραψες το  λόγο που ήθελες να δώσεις το μωρό σου προσπαθουσες να φροντίσεις γι αυτό. Αναρωτιέμαι ποιοι ήταν αυτοί στο δημόσιο που δεν κατάλαβαν το λόγο της επιθυμίας σου να διακόψεις τη κυηση εδώ μέχρι κ η θρησκεία είναι υπέρ σε τέτοιες περιπτώσεις.  Δύσκολη η κατάσταση. Δε ξέρω αν θα μπορούσες να βρεις ψυχολογική υποστήριξη καπου δωρεάν για να βάλεις σε τάξη τις σκέψεις τα συναισθήματα σου. Έχεις δικαίωμα να αλλάξεις γνώμη.. σκέψου τη ζωή σε με αυτό το μωρό ή χωρίς αυτό τι είναι πιο οδυνηρό για σένα? 

[Elli13]

στις πριν 8 ώρες, ο/η Vasil είπε:

Ανοίγω πιο πολύ αυτό το θέμα, για να έχω κάπου να "μοιράζομαι" τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Καλώς ή κακώς έχω επιλέξει να είμαι μόνη μου σε αυτή την εγκυμοσύνη. 

Ντρέπομαι πολύ νομίζω για την κατάσταση στην οποία είμαι και σίγουρα δεν νιώθω καθόλου καλά με όλο αυτό που περνάω και θα αναγκαστώ να περάσω. 

Το ανθρωπάκι μπήκε μέσα μου με το ζόρι, από άνθρωπο που δεν ήξερα δεν ήθελα και ελπίζω να μην ξαναδώ ποτέ. 

Πριν αρχίσετε τα μπράβο που το κράτησες να πω πως προσπάθησα όσο μπορούσα να το ρίξω μέσω δημοσίου αλλά δεν... Δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να δώσω 1500 ευρώ, δυστυχώς. Οι εκτρώσεις υποτίθεται επιτρέπονται, αλλά όλοι σχεδόν στο δημόσιο θα σε αποτρέψουν με τον τρόπο τους να το κάνεις. Μέχρι και 4 μηνών προσπαθούσα να βρω τρόπο μιας και η σύλληψη είχε γίνει από βιασμό. 

Τέλος πάντων τώρα είμαι στον 7ο μήνα. Πάλι δυστυχώς το ανθρωπάκι δεν θέλω και ούτε μπορώ να το έχω.. Μόλις κατάλαβα πως δεν υπάρχει τρόπος να το ρίξω άρχισα να το προσέχω όσο μπορούσα. Είναι ένα μικρό ζωντανό πλασματακι που εξαρτάται μόνο από εμένα αυτή τη στιγμή και δεν έχω δικαίωμα να το βλαψω. 

Στην αρχή όλα φαινοντουσαν πιο εύκολα, όσο περνάει όμως ο καιρός, όσο και να μην το θέλω αναπτύσσω σχέση μαζί του. Προσπαθώ όσο γίνεται να κρατήσω απόσταση από την όλη διαδικασία... Στην αρχή έκλαιγα επειδή το ένιωθα σαν βάρος το οποίο δεν μπορώ να σηκώσω και για την κακή μου τύχει. Όταν όμως την είδα πρώτη φορά σε φωτογραφία έκλαψα από συγκίνηση. Είχε το δάχτυλο στο στόμα και την σκουντηξαμε για να το βγάλει και να δούμε το μουτράκι του, πράγμα που έκανε, γιατί εδώ και πολύ καιρό έχει αρχίσει να είναι κανονικό μωρό. 

Το μεγαλύτερο ζόρι είναι πως όσο περνάει ο καιρός πιο πολύ αισθάνομαι πάρα σκέφτομαι. Είναι φορές που είναι το κοριτσάκι μου που θέλω να δω και άλλες φορές που είναι το ανθρωπάκι των άλλων για το οποίο πρέπει να κάνω ότι καλύτερο μπορώ...... 

 

Εγώ αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι δεν έχεις κανενα λόγο να ντρέπεσαι!!! ΚΑΝΕΝΑΝ! Άλλοι πρέπει, όχι απλά να ντρέπονται, γιατι είναι μικρής σημασίας λέξη, αλλά να κρεμαστούν για να απαλλάξουν την κοινωνία από την ύπαρξή τους. Καλώς ή κακώς οι συνθήκες δεν σου επέτρεψαν να ρίξεις το μωρό, ή το ανθρωπάκι αυτό, όπως θέλεις πες το. Το γεγονός όμως ότι αρχίζεις να δένεσαι μαζί του, από τη μία είναι αναπόφευκτο, από την άλλη δείχνει μια τρυφερή ύπαρξη, που παρά τον πόνο που νιώθει, ανθίζει σαν λουλούδι στις στάχτες. Καλό κουράγιο θα σου ευχηθώ μόνο, και όπως αναφε΄ρθηκε ήδη, εάν θα μπορούσες να έχεις ψυχολογική βοήθεια ίσως η ζωή σου/σας να άλλαζε για πάντα. Εσύ ωστόσο γνωρίζεις τι είναι καλύτερο για εσένα, και είμαι πολύ χαρούμενη που φροντίζεις και για το καλό αυτού του παιδιού με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είσαι πραγματική μαχήτρια!! 

[Αγάπη 888]

στις πριν 10 ώρες, ο/η Vasil είπε:

Ανοίγω πιο πολύ αυτό το θέμα, για να έχω κάπου να "μοιράζομαι" τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Καλώς ή κακώς έχω επιλέξει να είμαι μόνη μου σε αυτή την εγκυμοσύνη. 

Ντρέπομαι πολύ νομίζω για την κατάσταση στην οποία είμαι και σίγουρα δεν νιώθω καθόλου καλά με όλο αυτό που περνάω και θα αναγκαστώ να περάσω. 

Το ανθρωπάκι μπήκε μέσα μου με το ζόρι, από άνθρωπο που δεν ήξερα δεν ήθελα και ελπίζω να μην ξαναδώ ποτέ. 

Πριν αρχίσετε τα μπράβο που το κράτησες να πω πως προσπάθησα όσο μπορούσα να το ρίξω μέσω δημοσίου αλλά δεν... Δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να δώσω 1500 ευρώ, δυστυχώς. Οι εκτρώσεις υποτίθεται επιτρέπονται, αλλά όλοι σχεδόν στο δημόσιο θα σε αποτρέψουν με τον τρόπο τους να το κάνεις. Μέχρι και 4 μηνών προσπαθούσα να βρω τρόπο μιας και η σύλληψη είχε γίνει από βιασμό. 

Τέλος πάντων τώρα είμαι στον 7ο μήνα. Πάλι δυστυχώς το ανθρωπάκι δεν θέλω και ούτε μπορώ να το έχω.. Μόλις κατάλαβα πως δεν υπάρχει τρόπος να το ρίξω άρχισα να το προσέχω όσο μπορούσα. Είναι ένα μικρό ζωντανό πλασματακι που εξαρτάται μόνο από εμένα αυτή τη στιγμή και δεν έχω δικαίωμα να το βλαψω. 

Στην αρχή όλα φαινοντουσαν πιο εύκολα, όσο περνάει όμως ο καιρός, όσο και να μην το θέλω αναπτύσσω σχέση μαζί του. Προσπαθώ όσο γίνεται να κρατήσω απόσταση από την όλη διαδικασία... Στην αρχή έκλαιγα επειδή το ένιωθα σαν βάρος το οποίο δεν μπορώ να σηκώσω και για την κακή μου τύχει. Όταν όμως την είδα πρώτη φορά σε φωτογραφία έκλαψα από συγκίνηση. Είχε το δάχτυλο στο στόμα και την σκουντηξαμε για να το βγάλει και να δούμε το μουτράκι του, πράγμα που έκανε, γιατί εδώ και πολύ καιρό έχει αρχίσει να είναι κανονικό μωρό. 

Το μεγαλύτερο ζόρι είναι πως όσο περνάει ο καιρός πιο πολύ αισθάνομαι πάρα σκέφτομαι. Είναι φορές που είναι το κοριτσάκι μου που θέλω να δω και άλλες φορές που είναι το ανθρωπάκι των άλλων για το οποίο πρέπει να κάνω ότι καλύτερο μπορώ...... 

 

Καλησπέρα!

Μπήκα εντελώς τυχαία σε αυτό το φόρουμ και συγκινήθηκα με την περίπτωση σου!

Εύχομαι να θυμάσαι τα λόγια μου σαν να τα ακούς την στιγμή που τα γράφω.

Ενιοται τα ποιο όμορφα δώρα μας δίνονται μέσα από τις ποιο αρνητικές καταστάσεις και ούτε μπορούμε να φανταστούμε γιατί μπορεί να συναιβη το ένα η το άλλο γεγονός.

Αντιλαμβανομαι ότι είσαι μία πολύ δυνατή ψυχή και πιστεύω πως αν δώσεις το μωρό σου θα σε φάει η κατάκριση άσχετα με το πώς έγινε όλο αυτό.

Θα σου πρότεινα απλώς να ακολουθήσεις το ένστικτο σου 

Φυσικά και κανείς δεν θα μπορέσει να κρίνει την οποία απόφαση σου.

Αν αποφασίσεις να δώσεις το μωράκι θα πρέπει να ξέρεις ότι το γεγονός πως η ψυχή αυτή σε διάλεξε για μάνα δεν έχει να κάνει με τον τρόπο που έγινε 

Αν αποφασίσεις να το κρατήσεις θα πρέπει να ξέρεις ότι δεν πρέπει ποτέ να το κάνεις να αισθανθεί ένοχο για κάτι.θα πρέπει να είναι μια απόφαση με το τίμημα της.

Νιώθω ότι μπορείς να σκεφτείς αν υπήρξες ένα μωρό μέσα από μια τέτοια κατάσταση που θα ζητούσες καταφύγιο?Στην αγκαλιά της μητέρα σου.

Θα μπορούσες να έχεις πάρει έναν σύζυγο επίσης που θα φαίνονταν αρχικά καλός και μετά από μια εγκυμοσύνη και μια γέννα να σου έκανε την ζωή μαύρη.αυτο μεν θα ήταν επιλογή σου όπως σωστά σκέφτεσαι όμως αυτό δεν θα έπαυε να είναι παιδί σου.

Ίσως χώριζες τον σύζυγό όμως δεν θα δυσκολευοσουν να αποφασίσεις αν θέλεις να αποχωριστείς και το παιδί 

Η διαφορά είναι πως αυτό το πλάσμα είναι αγέννητο 

Πιστεύω πολύ στην ψυχή 

Στις ψυχικές συμφωνίες 

Έχω δεχτεί ότι μου έχει δοθεί από ψηλά είτε φαινομενικά καλό είτε φαινομενικά κακο

και αυτό γιατί εμείς δεν γνωρίζουμε πότε τον πραγματικό λόγο που μας συμβαίνει κάτι αλλά αυτό φαίνεται πάντα στο τέλος και μετά από πολλά χρόνια 

Τέλος θέλω να σου δώσω συγχαρητήρια που Παρ όλο που όπως λες προσπάθησες να το ρίξεις και οι καταστάσεις δεν το επέτρεψαν

-όχι τυχαία όμως -

Παρ όλα αυτά το μητρικό σου ένστικτο λειτούργησε και αυτό δείχνει έναν πολύ ψυχικά και συναισθηματικά πλούσιο άνθρωπο που παρ'οτι που πέρασες όλον αυτό τον εφιάλτη

Παρ'οτι παλεύεις μέσα σου

δεν έχασες τα συναισθήματα σου και δεν μεταφέρθηκε σε εσένα όλη αυτή η συναισθηματική ...αναπηρία 

Παρόλο που αδικήθηκες δεν θέλεις να αδικήσεις

Πολλές φορές είναι σαν να μας κολάνε οι άνθρωποι τις ψυχικές τους ασθένειες και πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να μην τις υιοθετησεις

Τέλος σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου οποία απόφαση και αν πάρεις να είσαι καλά μέσα σου και να εχεις από εδώ και στο εξής δίπλα σου τον αρχάγγελο Μιχαηλ να σε προστατεύει και να σε φωτίσει σχετικά με το τι είναι καλύτερο για όλους 

Με συγκινησες

Απλά διαβάζοντας όλα αυτά είδα ένα φως μέσα στο σκοτάδι 

Το δικό σου φως 

Ένιωσα την ψυχή σου

Και σε αγάπησα 

 

Είσαι υπέροχη

Να είσαι πάντα καλά γλυκιά ψυχή

Πες πως ήταν μήνυμα

Από ακόμα μια μαχητρια ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[Bestrong]

στις πριν 8 ώρες, ο/η Αγάπη 888 είπε:

Καλησπέρα!

Μπήκα εντελώς τυχαία σε αυτό το φόρουμ και συγκινήθηκα με την περίπτωση σου!

Εύχομαι να θυμάσαι τα λόγια μου σαν να τα ακούς την στιγμή που τα γράφω.

Ενιοται τα ποιο όμορφα δώρα μας δίνονται μέσα από τις ποιο αρνητικές καταστάσεις και ούτε μπορούμε να φανταστούμε γιατί μπορεί να συναιβη το ένα η το άλλο γεγονός.

Αντιλαμβανομαι ότι είσαι μία πολύ δυνατή ψυχή και πιστεύω πως αν δώσεις το μωρό σου θα σε φάει η κατάκριση άσχετα με το πώς έγινε όλο αυτό.

Θα σου πρότεινα απλώς να ακολουθήσεις το ένστικτο σου 

Φυσικά και κανείς δεν θα μπορέσει να κρίνει την οποία απόφαση σου.

Αν αποφασίσεις να δώσεις το μωράκι θα πρέπει να ξέρεις ότι το γεγονός πως η ψυχή αυτή σε διάλεξε για μάνα δεν έχει να κάνει με τον τρόπο που έγινε 

Αν αποφασίσεις να το κρατήσεις θα πρέπει να ξέρεις ότι δεν πρέπει ποτέ να το κάνεις να αισθανθεί ένοχο για κάτι.θα πρέπει να είναι μια απόφαση με το τίμημα της.

Νιώθω ότι μπορείς να σκεφτείς αν υπήρξες ένα μωρό μέσα από μια τέτοια κατάσταση που θα ζητούσες καταφύγιο?Στην αγκαλιά της μητέρα σου.

Θα μπορούσες να έχεις πάρει έναν σύζυγο επίσης που θα φαίνονταν αρχικά καλός και μετά από μια εγκυμοσύνη και μια γέννα να σου έκανε την ζωή μαύρη.αυτο μεν θα ήταν επιλογή σου όπως σωστά σκέφτεσαι όμως αυτό δεν θα έπαυε να είναι παιδί σου.

Ίσως χώριζες τον σύζυγό όμως δεν θα δυσκολευοσουν να αποφασίσεις αν θέλεις να αποχωριστείς και το παιδί 

Η διαφορά είναι πως αυτό το πλάσμα είναι αγέννητο 

Πιστεύω πολύ στην ψυχή 

Στις ψυχικές συμφωνίες 

Έχω δεχτεί ότι μου έχει δοθεί από ψηλά είτε φαινομενικά καλό είτε φαινομενικά κακο

και αυτό γιατί εμείς δεν γνωρίζουμε πότε τον πραγματικό λόγο που μας συμβαίνει κάτι αλλά αυτό φαίνεται πάντα στο τέλος και μετά από πολλά χρόνια 

Τέλος θέλω να σου δώσω συγχαρητήρια που Παρ όλο που όπως λες προσπάθησες να το ρίξεις και οι καταστάσεις δεν το επέτρεψαν

-όχι τυχαία όμως -

Παρ όλα αυτά το μητρικό σου ένστικτο λειτούργησε και αυτό δείχνει έναν πολύ ψυχικά και συναισθηματικά πλούσιο άνθρωπο που παρ'οτι που πέρασες όλον αυτό τον εφιάλτη

Παρ'οτι παλεύεις μέσα σου

δεν έχασες τα συναισθήματα σου και δεν μεταφέρθηκε σε εσένα όλη αυτή η συναισθηματική ...αναπηρία 

Παρόλο που αδικήθηκες δεν θέλεις να αδικήσεις

Πολλές φορές είναι σαν να μας κολάνε οι άνθρωποι τις ψυχικές τους ασθένειες και πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να μην τις υιοθετησεις

Τέλος σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου οποία απόφαση και αν πάρεις να είσαι καλά μέσα σου και να εχεις από εδώ και στο εξής δίπλα σου τον αρχάγγελο Μιχαηλ να σε προστατεύει και να σε φωτίσει σχετικά με το τι είναι καλύτερο για όλους 

Με συγκινησες

Απλά διαβάζοντας όλα αυτά είδα ένα φως μέσα στο σκοτάδι 

Το δικό σου φως 

Ένιωσα την ψυχή σου

Και σε αγάπησα 

 

Είσαι υπέροχη

Να είσαι πάντα καλά γλυκιά ψυχή

Πες πως ήταν μήνυμα

Από ακόμα μια μαχητρια ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μα τι υπέροχα λόγια...! 

@Vasil Ήθελα τόσα να σου γράψω κ εγώ αλλά η έλλειψη χρόνου δε μ αφήνει να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου σχετικά με όσα μας έχεις γράψει όλο αυτό το διάστημα που είσαι μέλος εδώ...

Η @Αγάπη 888 με έχει καλύψει πλήρως...

Καλή δύναμη κορίτσι μου! Να βρεις την ηρεμία και τη γαλήνη σου εύχομαι...❤️

[troia]

στις πριν 8 ώρες, ο/η Αγάπη 888 είπε:

Καλησπέρα!

Μπήκα εντελώς τυχαία σε αυτό το φόρουμ και συγκινήθηκα με την περίπτωση σου!

Εύχομαι να θυμάσαι τα λόγια μου σαν να τα ακούς την στιγμή που τα γράφω.

Ενιοται τα ποιο όμορφα δώρα μας δίνονται μέσα από τις ποιο αρνητικές καταστάσεις και ούτε μπορούμε να φανταστούμε γιατί μπορεί να συναιβη το ένα η το άλλο γεγονός.

Αντιλαμβανομαι ότι είσαι μία πολύ δυνατή ψυχή και πιστεύω πως αν δώσεις το μωρό σου θα σε φάει η κατάκριση άσχετα με το πώς έγινε όλο αυτό.

Θα σου πρότεινα απλώς να ακολουθήσεις το ένστικτο σου 

Φυσικά και κανείς δεν θα μπορέσει να κρίνει την οποία απόφαση σου.

Αν αποφασίσεις να δώσεις το μωράκι θα πρέπει να ξέρεις ότι το γεγονός πως η ψυχή αυτή σε διάλεξε για μάνα δεν έχει να κάνει με τον τρόπο που έγινε 

Αν αποφασίσεις να το κρατήσεις θα πρέπει να ξέρεις ότι δεν πρέπει ποτέ να το κάνεις να αισθανθεί ένοχο για κάτι.θα πρέπει να είναι μια απόφαση με το τίμημα της.

Νιώθω ότι μπορείς να σκεφτείς αν υπήρξες ένα μωρό μέσα από μια τέτοια κατάσταση που θα ζητούσες καταφύγιο?Στην αγκαλιά της μητέρα σου.

Θα μπορούσες να έχεις πάρει έναν σύζυγο επίσης που θα φαίνονταν αρχικά καλός και μετά από μια εγκυμοσύνη και μια γέννα να σου έκανε την ζωή μαύρη.αυτο μεν θα ήταν επιλογή σου όπως σωστά σκέφτεσαι όμως αυτό δεν θα έπαυε να είναι παιδί σου.

Ίσως χώριζες τον σύζυγό όμως δεν θα δυσκολευοσουν να αποφασίσεις αν θέλεις να αποχωριστείς και το παιδί 

Η διαφορά είναι πως αυτό το πλάσμα είναι αγέννητο 

Πιστεύω πολύ στην ψυχή 

Στις ψυχικές συμφωνίες 

Έχω δεχτεί ότι μου έχει δοθεί από ψηλά είτε φαινομενικά καλό είτε φαινομενικά κακο

και αυτό γιατί εμείς δεν γνωρίζουμε πότε τον πραγματικό λόγο που μας συμβαίνει κάτι αλλά αυτό φαίνεται πάντα στο τέλος και μετά από πολλά χρόνια 

Τέλος θέλω να σου δώσω συγχαρητήρια που Παρ όλο που όπως λες προσπάθησες να το ρίξεις και οι καταστάσεις δεν το επέτρεψαν

-όχι τυχαία όμως -

Παρ όλα αυτά το μητρικό σου ένστικτο λειτούργησε και αυτό δείχνει έναν πολύ ψυχικά και συναισθηματικά πλούσιο άνθρωπο που παρ'οτι που πέρασες όλον αυτό τον εφιάλτη

Παρ'οτι παλεύεις μέσα σου

δεν έχασες τα συναισθήματα σου και δεν μεταφέρθηκε σε εσένα όλη αυτή η συναισθηματική ...αναπηρία 

Παρόλο που αδικήθηκες δεν θέλεις να αδικήσεις

Πολλές φορές είναι σαν να μας κολάνε οι άνθρωποι τις ψυχικές τους ασθένειες και πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να μην τις υιοθετησεις

Τέλος σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου οποία απόφαση και αν πάρεις να είσαι καλά μέσα σου και να εχεις από εδώ και στο εξής δίπλα σου τον αρχάγγελο Μιχαηλ να σε προστατεύει και να σε φωτίσει σχετικά με το τι είναι καλύτερο για όλους 

Με συγκινησες

Απλά διαβάζοντας όλα αυτά είδα ένα φως μέσα στο σκοτάδι 

Το δικό σου φως 

Ένιωσα την ψυχή σου

Και σε αγάπησα 

 

Είσαι υπέροχη

Να είσαι πάντα καλά γλυκιά ψυχή

Πες πως ήταν μήνυμα

Από ακόμα μια μαχητρια ...

έτσι ακριβώς είναι όπως τα λέει η φίλη παραπάνω.

@Vasilμπορείς να απευθυνθείς στη ΜΚΟ αγκαλιά, εκεί σίγουρα θα μπορούν να σε στηρίξουν ψυχολογικά, αλλά και υλικά πάνω σε όποια απόφαση πάρεις. Το σημαντικό είναι να πάρεις μία απόφαση συνειδητά, την οποία αργότερα δεν θα μετανιώσεις. Επίσης, με ψυχολογική υποστήριξη θα μπορέσεις να κατανοήσεις τον άνθρωπο που σου έκανε αυτό το κακό, διότι σίγουρα είναι ψυχικά ασθενής, και να τον συγχωρήσεις, κάτι που θα είναι λυτρωτικό για εσένα. Κι αν αποφασίσεις να μεγαλώσεις εσύ αυτό το παιδί και βρεις συμπαράσταση γι' αυτό, θα δεις πώς από το μεγαλύτερο κακό μπορεί να προκύψει το μεγαλύτερο καλό, διότι το να είσαι μητέρα δεν θα συγκρίνεται με τίποτα άλλο στον κόσμο και το παιδάκι σου θα είναι πια το πιο σημαντικό πράγμα στη γη για σένα και δεν θα έχει τίποτα άλλο σημασία. Όμως όλα αυτά για να τα νιώσεις, θα πρέπει να είσαι σε καλή ψυχολογική κατάσταση και αυτό θα πρέπει να φροντίσεις πάνω από όλα, διότι όποια απόφαση και να πάρεις για το μωρό να ξέρεις ότι η περίοδος της λοχείας είναι πολύ ευαίσθητη και θα χρειαστείς σίγουρα πολλή στήριξη και βοήθεια για να την αντιμετωπίσεις.

[Vasil]

Πότε μου δεν ήθελα να κάνω παιδιά, κάτσε να πας 30 μου έλεγαν και τα ξαναλέμε. Πήγα 30, τα πέρασα και πότε μου δεν ήθελα να κάνω παιδιά, για πολλούς και διάφορους λόγους.... Στα 30 μπορεί να με έπιασε ένα υπαρξιακό του τύπου ποιο το νόημα της ζωής... Κάποιοι μου έλεγαν το να κάνουμε παιδιά, το έλεγαν με τον ρομαντικό τους τρόπο και κάποιοι πιο κυνικοι για να αναπαραχθουμε όπως όλα τα ζώα. 

Τωρα είμαι 40 και δεν ξέρω ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μου, αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά δεν θέλω να κάνω ένα μωρό επειδή πρέπει φορτωνοντας του τον σκοπό της ζωής μου. Και πλέον είμαι αρκετά μεγάλη ώστε να ξέρω πως σε κανένα είδος στο ζωικό βασίλειο δεν αναπαραγονται Όλα τα άτομα. 

Δεν με απέτρεψαν οι γιατροί, δεν θα μου άλλαζε κάνεις γνώμη με οποιοδήποτε επιχείρημα. Ίσως δεν είναι λογικό να σκέφτομαι τόσο απόλυτα, αλλά στην φάση που ήμουν τότε τόσο απόλυτα το σκεφτόμουν. 

Άργησα και να καταλάβω διότι δεν είχα σταθερό κύκλο, και δεν εννοώ αυτό το μήνα 25 μέρες τον άλλο 30, εννοώ πως υπήρχαν περίοδοι που αδιαθετουσα κάθε 15 και άλλες που ήμουν χωρίς για 3 μήνες... 

Τέλος πάντων άργησα και να το καταλάβω αλλά και να το δεχτώ. Ο πρώτος γιατρός που πήγα στο δημόσιο μου λέει δεν γίνεται είστε ήδη 12 εβδομάδων. Ο δεύτερος μια εβδομάδα μετά που με βρήκε 10 εβδομάδων μου λέει δεν αναλαμβανουμε εκτρώσεις εδώ να πάτε στους κοινωνικούς λειτουργούς αλλά δεν θα προλάβετε... Οι κοινωνική λειτουργός με έστελνε πάλι στον γιατρό. 

Πέρασαν οι 12 εβδομάδες και άρχισα να το προσπαθώ αλλιώς. Αλλά δεν γινόταν. Δεν υφίσταται βιασμός από την στιγμή που δεν έχει γίνει καταγγελία. Πήγα στο ψυχιατρείο να πάρω χαρτί πως επιβάλλεται για λόγους υγείας δεν γινόταν. 

Σωματικά και ψυχικά αδύναμη έπρεπε να τρέχω απο δω κι απο κει να ζητάω βοήθεια από ανθρώπους με διαφορετικά ιδανικά και όνειρα. Να ζητάω βοήθεια και να μην καταλαβαίνουν πως δεν το θέλω, πως δεν έχω δυνατότητα πρακτικά ακόμα κι αν το ήθελα να το στηρίξω. 

Δεν το θέλω μέσα μου αυτό το πράγμα, εσκουζα. Μόλις κουνηθεί και καταλάβω που είναι θα το μαχαιρωσω. Γιατί δεν με καταλαβαίνετε; αλλά δεν καταλάβαιναν.

Στην αρχή ήταν μόνο η γλίτσα του, ήταν η γλίτσα του τέρατος... Ήταν η γλίτσα που το τέρας είχε χυσει μέσα μου και όσο κι αν πληθηκα δεν μπόρεσα να βγάλω... Ήταν μια γλίτσα που είχε κολλήσει μέσα μου και εξαπλωνοταν. 

Είχα βρει και με πιο μαχαίρι θα το κάνω.. Να έχει σωστό μήκος ώστε να μην τραυματιστω και παραπάνω... Όταν καταλάβαινα σε ποιο σημείο ακριβώς ήταν αυτή η σιχαμενη γλίτσα του θα την ξεσκιζα... όπως δεν μπόρεσα να κάνω σε αυτόν... 

 

Και μετά κουνήθηκε... 

Όχι ρε συ, είναι ζωντανό... Είναι ζωντανό... 

Είναι ζωντανό απροστάτευτο και ζητάει βοήθεια. Δεν μπορώ να του φερθω όπως ο άλλος, σαν να είναι χυσια σε κουβά. 

Είναι ένα ανθρωπάκι που γαμω το, γιατί φορτώθηκε σε εμένα... Αλλά δεν μπορεί κανείς να το βοηθήσει... Ούτε να το ακούσουν δεν μπορούν... Είναι ανήμπορο και σκούζει να το βοηθήσω, δεν μπορώ να το προσπεράσω μόνο και μόνο επειδή έχω διαφορετικά όνειρα. Είναι ζωντανό... 

[Vasil]

Ώρες ώρες νοιώθω τόσο πολύ που δεν το αντέχω. Και το παγωνω. Και γίνομαι από άμυνα ρομπότ... Πιο παγωμένη κι από νεκρό, τόσο παγωμένη όσο προσπαθώ να κάνω το συναίσθημα μου...

Αυτο έπαθα την πρώτη φορά που όχι απλά κουνήθηκε αλλά έκανε και τραμπολινο... Έπαθα κρίση πανικού... Το ανθρωπάκι δεν είναι καλά σκέφτηκα, κάτι έχει πάθει και προσπαθεί να βγει... Το ανθρωπάκι δεν είναι καλά... Τι να κάνω να το βοηθήσω; 

Και τρέχω στο νοσοκομείο... Και μετά από 2ωρες και δεν ξέρω κι εγώ τι εξετάσεις που είδαμε ότι όλα είναι καλά και ηρέμησα μου ήρθε αυτό το συναίσθημα.... Που δεν άντεχα... Και έγινα πιο ψυχρή και από τον πιο αδίστακτο δολοφόνο. "Δεν είναι δικό μου" γυρνάω και λέω στην νοσοκόμα, "μου το βάλανε με το ζόρι και κουνιέται και με ενοχλεί, να μην ξαναπείς πως είναι δικό μου. Εγώ ούτε να το δω δεν θέλω. " της λέω. Όταν με ρώτησε γιατί δεν το έριξα πάλι ήρθε το συναίσθημα και άρχισε να χτυπάει την πόρτα των ματιών μου για να το υποδεχτούν τα δάκρυα... Σκέφτηκα να της μιλήσω... Δεν είχα μιλήσει σε κανέναν για το πως νιώθω... Αλλά όχι δεν μπορούσα να το αντέξω, ξανά έβαλα την μάσκα μου και απάντησα "επειδή είστε μαλακές".  Βγήκα έξω και περίμενα να μου δώσουν τις εξετάσεις. Δεν βγήκαν ποτέ και δεν χτύπησα ποτέ την πόρτα. Ίσως σκέφτηκαν πως η αδιαφορη σκύλα έφυγε, εγώ δεν άντεχα να παραδεχτώ πως με νοιάζει και να χτυπήσω την πόρτα... 

 

Και το ανθρωπάκι μέσα μου άρχισε να κουνιέται συνέχεια και να διεκδικεί σχέση μαζί μου... Κάτσε ήσυχο σκέφτομαι, δεν μπορούμε να έχουμε σχέση. Θα σε προσέχω για μερικούς μήνες και μετά θα χωρίσουμε. Αλλά το ανθρωπάκι δεν ακούει... Τον χαβά του.. Θέλω σχέση μου λέει, σχέση παντοτινή. 

Σταμάτα ανθρωπάκι να μιλάς... Δεν είσαι εσύ, είναι οι ορμόνες που με κάνουν να νιώθω έτσι. 

 

Φοβάμαι πολύ την στιγμή που το ανθρωπάκι θα βγει και οι ορμόνες που τώρα είναι στα ύψη θα πέσουν στα τάρταρα. Φοβάμαι πολύ πως εκείνη την στιγμή χωρίς το ανθρωπάκι θα μου είναι πολύ πιο δύσκολο. Δεν μπορώ όμως να σκέφτομαι έτσι. Μπορώ να νοιώθω έτσι, αλλά όχι να σκέφτομαι. 

Επέλεξα για οποίους λόγους και με όποιο τρόπο να μπω σ αυτή τη σχέση. Σε μια σχέση με κάποιον που έχει τα ίδια συναισθήματα και δικαιώματα με εμένα αλλά δεν έχει την ίδια δύναμη. Δεν είμαστε ίσοι. Είμαι ανώτερη από το ανθρωπάκι και γι αυτό το λόγο δεν έχω δικαίωμα να σκεφτώ έτσι απλά τι θα ήταν καλύτερο για εμένα. Πρέπει πρώτα να σκεφτώ τι θα ήταν καλύτερο για αυτό. 

Εγώ στην θέση του τι θα ήθελα; Την αγκαλιά της μαμάς μου; Μπα, δε νομίζω, αυτό το έκανα πριν 40 χρόνια και δεν μου βγήκε σε καλό. Την αγκαλιά κάποιου που θα με θέλει και θα μπορεί να με αγαπήσει θα ήθελα. 

Ή μητέρα μου παντρεύτηκε έναν άντρα που τελικά δεν της έκανε, του μοιάζω πολύ, όσο μοιάζω και σε εκείνη. Αυτή στο πρόσωπο μου βλέπει τον πατέρα μου όμως. Έχουμε τα ίδια ματιά. Είμαι ίδια ο πατέρας μου, ειδικά το πως κοιτάω... Είμαι ίδια αυτός. Τόσο κακιασμενα την κοιτάω. 

 

Και φοβάμαι πως αυτό θα δω στην μικρή μου... Τα μάτια του τέρατος. Λίγο επειδή έτσι έχω μεγαλώσει, λίγο επειδή δεν καταλαβαίνω τον μπαμπά της σαν άνθρωπο αλλά σαν τέρας. Και μόνο που σκέφτομαι πως μπαμπάς του ανθρωπακιου που έχω μέσα μου φρικάρω, δεν μ αρέσει να το σκέφτομαι αυτό. 

Για καιρό θυμόμουνα τα μάτια του. Μόνο το σουλούπι του και τα μάτια του θυμόμουν. Τώρα πια έχω ξεχάσει πως έμοιαζαν, θυμάμαι μόνο πως με έκαναν να νιώσω. Δεν θέλω όμως να ξανά συναντήσω ποτέ μου αυτό το βλέμμα. Και τρέμω την ώρα και την στιγμή που ένα παιδί σηκώνει τα μάτια του και η μητέρα του βλέπει ένα τέρας. 

Την φοβάμαι πλέον από την μεριά της μάνας και όχι από την μεριά του παιδιού αυτή τη στιγμή. Σε κανένα παιδί δεν αξίζει τόσος τρόμος, τόση απόρριψη. Σίγουρα όχι στο δικό μου το παιδί. Το δικό μου το ανθρωπάκι θέλω να το μεγαλώσουν άνθρωποι που θα το βλέπουν βασίλισσα, όχι τέρατα σαν κι εμένα. 

[Tokyo]

στις πριν 23 ώρες, ο/η Vasil είπε:

Ώρες ώρες νοιώθω τόσο πολύ που δεν το αντέχω. Και το παγωνω. Και γίνομαι από άμυνα ρομπότ... Πιο παγωμένη κι από νεκρό, τόσο παγωμένη όσο προσπαθώ να κάνω το συναίσθημα μου...

Αυτο έπαθα την πρώτη φορά που όχι απλά κουνήθηκε αλλά έκανε και τραμπολινο... Έπαθα κρίση πανικού... Το ανθρωπάκι δεν είναι καλά σκέφτηκα, κάτι έχει πάθει και προσπαθεί να βγει... Το ανθρωπάκι δεν είναι καλά... Τι να κάνω να το βοηθήσω; 

Και τρέχω στο νοσοκομείο... Και μετά από 2ωρες και δεν ξέρω κι εγώ τι εξετάσεις που είδαμε ότι όλα είναι καλά και ηρέμησα μου ήρθε αυτό το συναίσθημα.... Που δεν άντεχα... Και έγινα πιο ψυχρή και από τον πιο αδίστακτο δολοφόνο. "Δεν είναι δικό μου" γυρνάω και λέω στην νοσοκόμα, "μου το βάλανε με το ζόρι και κουνιέται και με ενοχλεί, να μην ξαναπείς πως είναι δικό μου. Εγώ ούτε να το δω δεν θέλω. " της λέω. Όταν με ρώτησε γιατί δεν το έριξα πάλι ήρθε το συναίσθημα και άρχισε να χτυπάει την πόρτα των ματιών μου για να το υποδεχτούν τα δάκρυα... Σκέφτηκα να της μιλήσω... Δεν είχα μιλήσει σε κανέναν για το πως νιώθω... Αλλά όχι δεν μπορούσα να το αντέξω, ξανά έβαλα την μάσκα μου και απάντησα "επειδή είστε μαλακές".  Βγήκα έξω και περίμενα να μου δώσουν τις εξετάσεις. Δεν βγήκαν ποτέ και δεν χτύπησα ποτέ την πόρτα. Ίσως σκέφτηκαν πως η αδιαφορη σκύλα έφυγε, εγώ δεν άντεχα να παραδεχτώ πως με νοιάζει και να χτυπήσω την πόρτα... 

 

Και το ανθρωπάκι μέσα μου άρχισε να κουνιέται συνέχεια και να διεκδικεί σχέση μαζί μου... Κάτσε ήσυχο σκέφτομαι, δεν μπορούμε να έχουμε σχέση. Θα σε προσέχω για μερικούς μήνες και μετά θα χωρίσουμε. Αλλά το ανθρωπάκι δεν ακούει... Τον χαβά του.. Θέλω σχέση μου λέει, σχέση παντοτινή. 

Σταμάτα ανθρωπάκι να μιλάς... Δεν είσαι εσύ, είναι οι ορμόνες που με κάνουν να νιώθω έτσι. 

 

Φοβάμαι πολύ την στιγμή που το ανθρωπάκι θα βγει και οι ορμόνες που τώρα είναι στα ύψη θα πέσουν στα τάρταρα. Φοβάμαι πολύ πως εκείνη την στιγμή χωρίς το ανθρωπάκι θα μου είναι πολύ πιο δύσκολο. Δεν μπορώ όμως να σκέφτομαι έτσι. Μπορώ να νοιώθω έτσι, αλλά όχι να σκέφτομαι. 

Επέλεξα για οποίους λόγους και με όποιο τρόπο να μπω σ αυτή τη σχέση. Σε μια σχέση με κάποιον που έχει τα ίδια συναισθήματα και δικαιώματα με εμένα αλλά δεν έχει την ίδια δύναμη. Δεν είμαστε ίσοι. Είμαι ανώτερη από το ανθρωπάκι και γι αυτό το λόγο δεν έχω δικαίωμα να σκεφτώ έτσι απλά τι θα ήταν καλύτερο για εμένα. Πρέπει πρώτα να σκεφτώ τι θα ήταν καλύτερο για αυτό. 

Εγώ στην θέση του τι θα ήθελα; Την αγκαλιά της μαμάς μου; Μπα, δε νομίζω, αυτό το έκανα πριν 40 χρόνια και δεν μου βγήκε σε καλό. Την αγκαλιά κάποιου που θα με θέλει και θα μπορεί να με αγαπήσει θα ήθελα. 

Ή μητέρα μου παντρεύτηκε έναν άντρα που τελικά δεν της έκανε, του μοιάζω πολύ, όσο μοιάζω και σε εκείνη. Αυτή στο πρόσωπο μου βλέπει τον πατέρα μου όμως. Έχουμε τα ίδια ματιά. Είμαι ίδια ο πατέρας μου, ειδικά το πως κοιτάω... Είμαι ίδια αυτός. Τόσο κακιασμενα την κοιτάω. 

 

Και φοβάμαι πως αυτό θα δω στην μικρή μου... Τα μάτια του τέρατος. Λίγο επειδή έτσι έχω μεγαλώσει, λίγο επειδή δεν καταλαβαίνω τον μπαμπά της σαν άνθρωπο αλλά σαν τέρας. Και μόνο που σκέφτομαι πως μπαμπάς του ανθρωπακιου που έχω μέσα μου φρικάρω, δεν μ αρέσει να το σκέφτομαι αυτό. 

Για καιρό θυμόμουνα τα μάτια του. Μόνο το σουλούπι του και τα μάτια του θυμόμουν. Τώρα πια έχω ξεχάσει πως έμοιαζαν, θυμάμαι μόνο πως με έκαναν να νιώσω. Δεν θέλω όμως να ξανά συναντήσω ποτέ μου αυτό το βλέμμα. Και τρέμω την ώρα και την στιγμή που ένα παιδί σηκώνει τα μάτια του και η μητέρα του βλέπει ένα τέρας. 

Την φοβάμαι πλέον από την μεριά της μάνας και όχι από την μεριά του παιδιού αυτή τη στιγμή. Σε κανένα παιδί δεν αξίζει τόσος τρόμος, τόση απόρριψη. Σίγουρα όχι στο δικό μου το παιδί. Το δικό μου το ανθρωπάκι θέλω να το μεγαλώσουν άνθρωποι που θα το βλέπουν βασίλισσα, όχι τέρατα σαν κι εμένα. 

Θα σου πω όπως πρότειναν κ παραπάνω να ζητήσεις ψυχολογική βοήθεια. Όχι για να κρατήσεις το μωρό αλλά για σένα, να μπορέσεις να γιατρευτείς. 

Ίσως ακούστω ψυχρή, αλλά αφού φοβάσαι ότι τελικά μπορεί να το μισείς άθελά σου, επειδή θα σου θυμίζει αυτόν και αφού όπως λες δεν έχεις κ τη δυνατότητα να το μεγαλώσεις, τότε κορίτσι μου να το δώσεις. Η μεγαλύτερη χάρη που θα του κάνεις είναι να ψάξεις καλά κ να είσαι σίγουρη ότι το δίνεις κάπου που θα το λατρεύουν. Για αυτό πρέπει να είσαι σίγουρη όμως, μην το δώσεις στον πρώτο που θα βρεις. Αλήθεια το πιστεύω ότι όταν μεγαλώσει κ καταλάβει ότι του έδωσες την καλύτερη ζωή που θα μπορούσε να έχει οχι μόνο δεν θα σε μισεί αλλά θα σε ευχαριστεί. Ένα μωρό έχει άπειρες ευθύνες κ κούραση. Έκανα παιδί με πλήρη συνείδηση (με εξωσωματική να καταλάβεις) κ έχω δίπλα μου οικογένεια κ σύντροφο κ πάλι πελαγωνω ορισμένες ώρες. Οπότε αφού νιώθεις έτσι να προχωρήσεις κ να κάνεις αυτό που είναι καλύτερο κ για τις δύο σας. Αυτό για μένα είναι η αληθινή αγάπη...

Σου εύχομαι να μπορέσεις να βρεις τη γαλήνη κάποτε 

[Vasil]

Οι βιαστές και οι κακοποιητες, ανεξαρτήτως φύλλου δεν είναι ψυχικά ασθενείς, δεν αξίζουν λύπηση ούτε συμπόνια για την πράξη τους, δεν αλλάζει με φαρμακευτική αγωγή. 

Οι βιαστές και οι κακοποιητες έχουν διαφορετικη ηθική, ήθος, αξίες, ιδανικά και γούστα. Αν καταπιεζαν αυτή τους την επιθυμία και όχι απλά παρορμηση μπορεί να αρρωσταιναν, είτε ψυχικά ή και σωματικά. 

Οι ψυχικά ασθενείς δεν είναι βιαιοι, και οι βιαιοι δεν είναι ψυχικά ασθενείς. 

[Vasil]

Θεωρώ πως το καλύτερο για το ανθρωπάκι είναι να έχει από την αρχή την μαμά που του αξίζει. Έτσι άρχισα να ψάχνω νωρίς για τους γονείς του. Το ιδανικό όπως το σκεφτόμουν θα ήταν να είναι μέσα στην αίθουσα τοκετού και η μαμά του και να της το δώσουν αμέσως αγκαλιά. 

Μίλησα με ένα ζευγάρι. Και ξαφνικά κατάλαβα πως υπάρχουν και αυτοί... Πως δεν είναι μόνο οι γονείς του μικρού αλλά και άνθρωποι που φοβούνται, αγωνιούν και ελπίζουν. Έτσι χώρις να το έχω σκοπό βρέθηκα να επηρεαζω συναισθήματα τους. 

Ή αλήθεια είναι πως πιο πολύ με ενδιαφέρει το ανθρωπάκι από αυτούς... Στο κάτω κάτω ειναι ενήλικοι. Αλλά δεν μου άρεσε. Εκτός από τα δικά τους συναισθήματα έπαιζα και με τα δικά μου. 

θα έπρεπε να τους γνωρίσω; να το περάσουμε μαζί αυτό; κι αν ναι μέχρι πότε; Μήπως θα μπορούσαμε να γίνουμε "φίλοι" για να μαθαίνω νέα της;

Όχι όλα αυτά είναι πολύ λάθος... 

Εχω μιλήσει μόνο με ένα ζευγάρι, δεν ξέρω αν είναι οι πρώτοι τυχοντες, το μόνο που με παρηγορεί είναι πως έχουν κάνει την εκπαίδευση για δημόσια υιοθεσία, πως έχουν υπομονή και πως μπορούν να συγχωρούν. Όλα αυτά όσο σίγουρη μπορεί να είμαι με 5-10 τηλεφωνήματα. Το μόνο που με ανησυχεί η ηλικία τους. Είναι στην ηλικία μου, που αντικείμενα δεν με λες και νέα, ούτε ιδανική ηλικία για πρώτο παιδί. 

 

Είναι φορές που σκέφτομαι, τι αξίες θα δώσουν στο ανθρωπάκι; θα το μεγαλώσουν σωστά; σκεφτόμαστε το ίδιο; δεν μπορώ να ξέρω.... Και δεν έχει και σημασία. Γιατί οι δικές μου αξίες έχουν μεγαλύτερη αξία από τις δικές τους;

Το θέμα είναι να την επιθυμούν στην ζωή τους, να την αγαπήσουν, να την σεβαστουν και όσο άσχημο κι αν ακουστεί να έχουν την οικονομική δυνατότητα να τις προσφέρουν επιλογές. 

Δεν είμαι κατάλληλη να κρίνω ποιοι θα είναι οι ιδανικοί γονείς, και λόγο γνώσεων αλλά και συναισθηματικης εμπλοκής. Όπως και δεν έχω το δικαίωμα αλλά ούτε και την δυνατότητα να περάσω ανθρώπους από συνέντευξη. 

Μπορεί να μην έχω επιλέξει το καταλληλοτερο ζευγάρι, αλλά δεν μπορώ να μπω στην διαδικασία να διαλέξω, για όλους αυτούς τους λόγους.... 

[Vasil]

@Tokyoεπειδή και εγώ μου ακούγομαι ψυχρή, καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς και συμφωνώ. Ψυχοθεραπεία κάνω έτσι κι αλλιώς και με βοηθάει αρκετά να σκεφτώ λίγο διαφορετικά και να καταλάβω πως νιώθω και γιατί. 

[Tokyo]

στις πριν 6 λεπτά, ο/η Vasil είπε:

Θεωρώ πως το καλύτερο για το ανθρωπάκι είναι να έχει από την αρχή την μαμά που του αξίζει. Έτσι άρχισα να ψάχνω νωρίς για τους γονείς του. Το ιδανικό όπως το σκεφτόμουν θα ήταν να είναι μέσα στην αίθουσα τοκετού και η μαμά του και να της το δώσουν αμέσως αγκαλιά. 

Μίλησα με ένα ζευγάρι. Και ξαφνικά κατάλαβα πως υπάρχουν και αυτοί... Πως δεν είναι μόνο οι γονείς του μικρού αλλά και άνθρωποι που φοβούνται, αγωνιούν και ελπίζουν. Έτσι χώρις να το έχω σκοπό βρέθηκα να επηρεαζω συναισθήματα τους. 

Ή αλήθεια είναι πως πιο πολύ με ενδιαφέρει το ανθρωπάκι από αυτούς... Στο κάτω κάτω ειναι ενήλικοι. Αλλά δεν μου άρεσε. Εκτός από τα δικά τους συναισθήματα έπαιζα και με τα δικά μου. 

θα έπρεπε να τους γνωρίσω; να το περάσουμε μαζί αυτό; κι αν ναι μέχρι πότε; Μήπως θα μπορούσαμε να γίνουμε "φίλοι" για να μαθαίνω νέα της;

Όχι όλα αυτά είναι πολύ λάθος... 

Εχω μιλήσει μόνο με ένα ζευγάρι, δεν ξέρω αν είναι οι πρώτοι τυχοντες, το μόνο που με παρηγορεί είναι πως έχουν κάνει την εκπαίδευση για δημόσια υιοθεσία, πως έχουν υπομονή και πως μπορούν να συγχωρούν. Όλα αυτά όσο σίγουρη μπορεί να είμαι με 5-10 τηλεφωνήματα. Το μόνο που με ανησυχεί η ηλικία τους. Είναι στην ηλικία μου, που αντικείμενα δεν με λες και νέα, ούτε ιδανική ηλικία για πρώτο παιδί. 

 

Είναι φορές που σκέφτομαι, τι αξίες θα δώσουν στο ανθρωπάκι; θα το μεγαλώσουν σωστά; σκεφτόμαστε το ίδιο; δεν μπορώ να ξέρω.... Και δεν έχει και σημασία. Γιατί οι δικές μου αξίες έχουν μεγαλύτερη αξία από τις δικές τους;

Το θέμα είναι να την επιθυμούν στην ζωή τους, να την αγαπήσουν, να την σεβαστουν και όσο άσχημο κι αν ακουστεί να έχουν την οικονομική δυνατότητα να τις προσφέρουν επιλογές. 

Δεν είμαι κατάλληλη να κρίνω ποιοι θα είναι οι ιδανικοί γονείς, και λόγο γνώσεων αλλά και συναισθηματικης εμπλοκής. Όπως και δεν έχω το δικαίωμα αλλά ούτε και την δυνατότητα να περάσω ανθρώπους από συνέντευξη. 

Μπορεί να μην έχω επιλέξει το καταλληλοτερο ζευγάρι, αλλά δεν μπορώ να μπω στην διαδικασία να διαλέξω, για όλους αυτούς τους λόγους.... 

 

Καταρχήν πολύ σωστά σκέφτεσαι να έχουν κ την οικονομική δυνατότητα! Σκοπός σου είναι να της δώσεις καλύτερη ζωή κ φυσικά τα λεφτά παίζουν ρόλο. Μπράβο σου που το σκέφτεσαι.

Έπειτα άνθρωποι που έχουν κάνει τον αγώνα που περιγράφεις σίγουρα το θέλουν πολύ. Ακούγονται σωστή επιλογή. Φίλοι όχι δεν χρειάζεται να είστε όμως ίσως είναι καλό να τους δεις από κοντά μια δυο φορές για να κόψεις κίνηση πέρα από το τηλέφωνο. Αυτή είναι η μόνη μου συμβουλή, να τους δεις έστω φυσιογνωμικά.

Όσο για την ηλικία αν κατάλαβα καλά πόσο είσαι, είναι 40. Μια χαρά ηλικία... Κ γω τόσο είμαι κ έχω παιδί 2 ετών. Οι περισσότερες πια γινόμαστε μαμάδες πιο μεγάλες. Ίσα ίσα που θα έχουν την ωριμότητα. Επίσης σκέψου ότι αν στα 40 έχουν φτάσει ήδη στην υιοθεσία αυτό σημαίνει ότι παλεύουν από νέοι άρα το θέλουν πολύ  κ παλεύουν εδώ κ χρόνια. Οπότε δεν το θεωρώ πρόβλημα.

[Lacostaki]

στις πριν 13 ώρες, ο/η Tokyo είπε:

Καταρχήν πολύ σωστά σκέφτεσαι να έχουν κ την οικονομική δυνατότητα! Σκοπός σου είναι να της δώσεις καλύτερη ζωή κ φυσικά τα λεφτά παίζουν ρόλο. Μπράβο σου που το σκέφτεσαι.

Έπειτα άνθρωποι που έχουν κάνει τον αγώνα που περιγράφεις σίγουρα το θέλουν πολύ. Ακούγονται σωστή επιλογή. Φίλοι όχι δεν χρειάζεται να είστε όμως ίσως είναι καλό να τους δεις από κοντά μια δυο φορές για να κόψεις κίνηση πέρα από το τηλέφωνο. Αυτή είναι η μόνη μου συμβουλή, να τους δεις έστω φυσιογνωμικά.

Όσο για την ηλικία αν κατάλαβα καλά πόσο είσαι, είναι 40. Μια χαρά ηλικία... Κ γω τόσο είμαι κ έχω παιδί 2 ετών. Οι περισσότερες πια γινόμαστε μαμάδες πιο μεγάλες. Ίσα ίσα που θα έχουν την ωριμότητα. Επίσης σκέψου ότι αν στα 40 έχουν φτάσει ήδη στην υιοθεσία αυτό σημαίνει ότι παλεύουν από νέοι άρα το θέλουν πολύ  κ παλεύουν εδώ κ χρόνια. Οπότε δεν το θεωρώ πρόβλημα.

Θα συμφωνήσω απόλυτα στο ότι η ηλικία δεν είναι πρόβλημα κι εγώ αν πάνε καλά τα πράγματα θα κάνω το πρώτο μου παιδί στα 45 ναι οκ μπορει να μην έχω τις σωματικές αντοχές που θα είχα στα 25 ή στα 30 αλλά οι ψυχικές μου αντοχές είναι πολύ μεγαλύτερες πλέον

[Lacostaki]

στις πριν 13 ώρες, ο/η Vasil είπε:

Οι βιαστές και οι κακοποιητες, ανεξαρτήτως φύλλου δεν είναι ψυχικά ασθενείς, δεν αξίζουν λύπηση ούτε συμπόνια για την πράξη τους, δεν αλλάζει με φαρμακευτική αγωγή. 

Οι βιαστές και οι κακοποιητες έχουν διαφορετικη ηθική, ήθος, αξίες, ιδανικά και γούστα. Αν καταπιεζαν αυτή τους την επιθυμία και όχι απλά παρορμηση μπορεί να αρρωσταιναν, είτε ψυχικά ή και σωματικά. 

Οι ψυχικά ασθενείς δεν είναι βιαιοι, και οι βιαιοι δεν είναι ψυχικά ασθενείς. 

Καμία λύπηση δεν αξίζουν και δεν υπάρχει καμια δικαιολογία για τις πράξεις τους αν με ρωτας για μένα θα επρεπε να εκτελούνται στα 3 μέτρα για να ξεβρωμισει ο κόσμος από κάτι τέτοια καθάρματα

[Lacostaki]

στις πριν 14 ώρες, ο/η Tokyo είπε:

Θα σου πω όπως πρότειναν κ παραπάνω να ζητήσεις ψυχολογική βοήθεια. Όχι για να κρατήσεις το μωρό αλλά για σένα, να μπορέσεις να γιατρευτείς. 

Ίσως ακούστω ψυχρή, αλλά αφού φοβάσαι ότι τελικά μπορεί να το μισείς άθελά σου, επειδή θα σου θυμίζει αυτόν και αφού όπως λες δεν έχεις κ τη δυνατότητα να το μεγαλώσεις, τότε κορίτσι μου να το δώσεις. Η μεγαλύτερη χάρη που θα του κάνεις είναι να ψάξεις καλά κ να είσαι σίγουρη ότι το δίνεις κάπου που θα το λατρεύουν. Για αυτό πρέπει να είσαι σίγουρη όμως, μην το δώσεις στον πρώτο που θα βρεις. Αλήθεια το πιστεύω ότι όταν μεγαλώσει κ καταλάβει ότι του έδωσες την καλύτερη ζωή που θα μπορούσε να έχει οχι μόνο δεν θα σε μισεί αλλά θα σε ευχαριστεί. Ένα μωρό έχει άπειρες ευθύνες κ κούραση. Έκανα παιδί με πλήρη συνείδηση (με εξωσωματική να καταλάβεις) κ έχω δίπλα μου οικογένεια κ σύντροφο κ πάλι πελαγωνω ορισμένες ώρες. Οπότε αφού νιώθεις έτσι να προχωρήσεις κ να κάνεις αυτό που είναι καλύτερο κ για τις δύο σας. Αυτό για μένα είναι η αληθινή αγάπη...

Σου εύχομαι να μπορέσεις να βρεις τη γαλήνη κάποτε 

Όχι καθόλου ψυχρή δεν ακούγεσαι για μένα ακούγεσαι απλά ρεαλιστρια και συμφωνώ απόλυτα γιαυτό το παιδί θα είναι δώρο το να δοθεί για υιοθεσία γιατί δεν πιστεύω ότι μπορεί να ξεπεραστει ο τρόπος που έγινε

[Τζίτζι86]

Τι να σου πω ρε κοριτσι μου,περα απο τα ψυχικα βασανηστηρια του βιασμου,δηλαδη στα 40 σου με περιοδο που οπως λες μια σου ερχεται καθε 15 μερες την αλλη σου ρχεται καθε 3 μηνες δηλαδη σε πετυχε και σενα στην ημερα που ειχες οωρηξια?Ποσο ατυχη ησουν?Το ατυχη λεω πρωτον γιατι εφοσον εχεις τετοιες διακυμανσεις περιοδου δεν υπαρχει περιπτωση να μην εχεις και χαλια ορμονικο προφιλ,που για να μεινεις εγκυος θα ηθελε κανονικα ρυθμιση απο γιατρο,να μην πω για τη ποιοτητα ωαριων στα 40 μας ποσο πραγματικα ατυχη ησουν....οχι τιποτα αλλο αλλα ετυχες και σε ενα τερας που ειχε το τελειο σπερμα.Καλο κουραγιο κοριτσι μου...

[Vasil]

Τους γονείς της μικρής δεν θέλω να τους δω για πολλούς λόγους. Ίσως μόνο όταν θα πάρουν το ανθρωπάκι και αφού όλα θα έχουν κανονιστεί, αλλά και πάλι δεν ξέρω... Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι σε θέση να τους κρίνω σωστά για τους λόγους που προανέφερα. 

Ή ηλικία να πω την αλήθεια θα προτιμούσα να ήταν αλλιώς αλλά δεν είναι και το πρώτο κριτήριο. Αν ήταν δεν θα μιλούσαμε, ήξερα από την αρχή πόσο είναι. Δεν με προβληματίζει τόσο το 40-0, όσο το 60-20. Αλλά ξαναλέω δεν ειναι το κύριο κριτήριο μου. 

Αυτό που μου άρεσε είναι η υπομονή τους, η προσπάθεια για κατανόηση και το ότι φαίνονται άνθρωποι που συγχωρούν. Αφού έτσι είναι σαν άνθρωποι, λογικά έτσι θα είναι και με το μικρό τους. 

 

@Lacostakiδεν πιστεύω πως έχει να κερδίσει κάνεις με το να φερθεί έτσι σε κακοποιητες, το θέμα είναι το γιατί δημιουργούνται αυτοί που ανακυκλώνουν την βία, είτε βιαζοντας σεξουαλικα, είτε βιαζοντας εκτελώντας. Το θέμα είναι η κοινωνίες να μην δημιουργούν πλέον τέτοιους ανθρώπους, και όσους οι κοινωνία μας έχει κάνει έτσι, να θέλουμε να φερομαστε με βία σε όποιον θεωρούμε πως του αξίζει να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας.