ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕΝΩ ΕΓΚΥΟΣ;;;;;;;

[lahesis]

στις On 22/3/2023 at 3:23 ΜΜ, ο/η misofeggaro είπε:

Συνήθως μετά από κάποιο διάστημα προσπαθειών και αναλόγως την ηλικία οι γιατροί συνιστούν να γίνετε σπέρμοδιάγραμμα και σαλπιγκογραφια. 

Επίσης καλό είναι να γίνεται στα πλαίσια του προγεννητικόυ ελέγχου, έλεγχος για ΣΜΝ, κυστική ινωση και σε κάποιες περιπτώσεις και θροβοφιλια. Η σύλληψη επίσης επιρεαζεται από διάφορες ορμόνες του γυναικείου οργανισμού όποτε καλό είναι να ελέγχεται και αυτό όπως επίσης η επάρκεια σε βιταμίνη d3, καθώς και η λειτουργία του θυρεοειδή και το ζάχαρο σε ενδοκρινολογο. 

Σε ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για την απάντηση σου. Φαντάζομαι ότι πας στο γιατρό και ο ίδιος είναι που σου λέει τι εξετάσεις θα κάνεις? Ή πάτε μελετημενες και ζητάτε και εσείς εξετάσεις ? 

Να δώσω συγχαρητήρια Εν τω μεταξύ, γτ πραγματικά έχετε πλήρη εικόνα και γνώση 

[lahesis]

στις πριν 9 ώρες, ο/η Rena92 είπε:

Καλημέρα! Στο σύνολο αυτές που αναφέρει το @misofeggaro. Επειδή όμως το κόστος είναι πολύ μεγάλο σε κάποιες από αυτές, τις κάναμε ανα διαστήματα. Αρχικά ορμονικές και σπερμοδιαγραμμα, έπειτα σαλπιγγογραφια και λόγω του ότι όπως είπα βρέθηκαν μικρά θεματάκια και πήγαμε σε αρκετούς γιατρούς, τώρα κάνουμε και όλο τον προγεννητικό έλεγχο. 

Καλησπέρα και σε ευχαριστώ πολύ πολύ για την απάντηση σου. Επίσης να σου πω κάθε καλή επιτυχία για τον δρόμο προς την απόκτηση του μπεμπέ, παρακολουθώ όλα όσα λέτε και σε άλλα θέματα. Πραγματικά πιστεύω ότι όσο ψάχνεις και είσαι με θετική σκέψη απέναντι στην οποία δυσκολία τόσο πιο κοντά είσαι στο όνειρο 😊🥳🥳.

Όσον αφορά τις εξετάσεις , εγώ ζω στο εξωτερικό και εδώ η πρόληψη δεν τους λέει και πολλά , αν κάποιος γιατρός δεν μου γράψει τις εξετάσεις,δεν θα μου τις κάνουν ! Με τη βοήθεια σας όμως θα πάω μελετημένη, να ξέρω τι να ζητήσω, βρίσκομαι στους 3 μήνες προσπάθειας και θέλω να γλιτώσω αν γίνεται χρόνο και απογοήτευση.

[misofeggaro]

στις πριν 16 ώρες, ο/η lahesis είπε:

Σε ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για την απάντηση σου. Φαντάζομαι ότι πας στο γιατρό και ο ίδιος είναι που σου λέει τι εξετάσεις θα κάνεις? Ή πάτε μελετημενες και ζητάτε και εσείς εξετάσεις ? 

Να δώσω συγχαρητήρια Εν τω μεταξύ, γτ πραγματικά έχετε πλήρη εικόνα και γνώση 

Πόσο χρονών είστε;; Αν είσαι μετά τα 35 καλό είναι να προτείνεις εσύ τις εξετάσεις, ορμονολογικές βιταμίνη d3 . δεν προσπαθείτε πολύ καιρό για να δικαιολογηθεί να κάνεις σαλπιγγογραφία και σπερμοδιάγραμμα, από την άλλη αν έχεις την οικονομική δυνατότητα γιατί να μην τις κάνεις απο τωρα μήπως όντως υπάρχει κάποιο πρόβλημα που μπορεί να σε εμποδίζει; γιατι να μην το μάθεις νωρίς;; επίσης κανόνισε ραντεβου με ενδοκρινολόγο για να δεις οπως σου είπα το ζάχαρο και τη λειτουργία του θυρεοειδή. 
Σε ποια χώρα είσαι; είναι τόσο δύσκολο εκεί να πας σε γιατρούς για πρόληψη; 
Αν πχ θες να πας γυναικολογο να σου γράψει εξετάσεις, μην του πεις ότι προσπαθείς 3 μήνες, πες στου 2 χρόνια ΄. τι θα κάνει, έτσι θα σε αφήσει;; 😉

[lahesis]

Εγώ είμαι 34 και 35 ο σύζυγος μου. Μένω στη Σουηδία και ακριβώς επειδή εδώ δεν θα πληρώσουμε για όλες αυτές τις εξετάσεις, τις κάνουν όλες με το σταγονόμετρο,όταν το κρίνουν αυτοί ότι χρειάζεται. Βέβαια έκανα την έρευνα μου και βρήκα Έλληνα γυναικολόγο, αλλά εδώ δεν υπάρχει η έννοια του ιδιωτη- ιδιώτη , βρίσκονται μέσα σε κέντρα υγείας. Επίσης δεν σε παρακολουθεί γιατρός στην εγκυμοσύνη, αλλά η μαία του εκάστοτε κέντρου υγείας της περιοχής που μένεις και επίσης με μια μαια θα γεννήσεις στο νοσοκομείο που θα εφημερεύει ,χωρίς γιατρό. Πολύ καλό αυτό που είπες να του πωωω ,πολύ μου άρεσε, δύο χρόνια θα πω ότι προσπαθώ 🙈🙉🙊

[misofeggaro]

στις πριν 23 ώρες, ο/η lahesis είπε:

Εγώ είμαι 34 και 35 ο σύζυγος μου. Μένω στη Σουηδία και ακριβώς επειδή εδώ δεν θα πληρώσουμε για όλες αυτές τις εξετάσεις, τις κάνουν όλες με το σταγονόμετρο,όταν το κρίνουν αυτοί ότι χρειάζεται. Βέβαια έκανα την έρευνα μου και βρήκα Έλληνα γυναικολόγο, αλλά εδώ δεν υπάρχει η έννοια του ιδιωτη- ιδιώτη , βρίσκονται μέσα σε κέντρα υγείας. Επίσης δεν σε παρακολουθεί γιατρός στην εγκυμοσύνη, αλλά η μαία του εκάστοτε κέντρου υγείας της περιοχής που μένεις και επίσης με μια μαια θα γεννήσεις στο νοσοκομείο που θα εφημερεύει ,χωρίς γιατρό. Πολύ καλό αυτό που είπες να του πωωω ,πολύ μου άρεσε, δύο χρόνια θα πω ότι προσπαθώ 🙈🙉🙊

Έχω να σου πω πως καλύτερη δουλεια κάνουν οι μαίες στην παρακολούθηση και στον τοκετό. εκτός αν υπάρχει θέμα με κύηση υψηλού κινδύνου ή κάποιο έκτακτο περιστατικό . πιστευω πολύ πως η μητέρα με το έμβρυο μπορούν να συνεργαστούν άψογα για να έχει ομαλή έκβαση ο τοκετός.  προσπάθησε να βρεις άκρη με τις εξετάσεις , η γνωμη μου είναι να μην αφήνεις το χρόνο να περνάει. καλύτερα να κάνεις τις εξετάσεις σου για να μπορείς μετά να αγχώνεσαι ελεύθερα αν δεν έρχεται το μπεμπα΄κι 

[lahesis]

στις On 25/3/2023 at 7:55 ΜΜ, ο/η misofeggaro είπε:

Έχω να σου πω πως καλύτερη δουλεια κάνουν οι μαίες στην παρακολούθηση και στον τοκετό. εκτός αν υπάρχει θέμα με κύηση υψηλού κινδύνου ή κάποιο έκτακτο περιστατικό . πιστευω πολύ πως η μητέρα με το έμβρυο μπορούν να συνεργαστούν άψογα για να έχει ομαλή έκβαση ο τοκετός.  προσπάθησε να βρεις άκρη με τις εξετάσεις , η γνωμη μου είναι να μην αφήνεις το χρόνο να περνάει. καλύτερα να κάνεις τις εξετάσεις σου για να μπορείς μετά να αγχώνεσαι ελεύθερα αν δεν έρχεται το μπεμπα΄κι 

Αχχχ αυτό το άγχος μας αχχχ! Σε ευχαριστώ για όλες τις συμβουλές! 

Εσείς προσπαθείτε καιρο? 

[misofeggaro]

στις πριν 13 ώρες, ο/η lahesis είπε:

Αχχχ αυτό το άγχος μας αχχχ! Σε ευχαριστώ για όλες τις συμβουλές! 

Εσείς προσπαθείτε καιρο? 

 

Η δική μου ιστορία είναι η εξής .
Προσοχή TW!!!

Εγώ έμεινα έγκυος το 2018 τον πρώτο μήνα που χρησιμοποίησα τεστ ωορηξίας. 
Πέρασα πολλά στην εγκυμοσύνη, αναγούλες, μου μύριζαν τα πάντα από την 7η εβδομάδα και μετα. έπαθα αποκόληση στις 10 εβδομάδες, πήγα στο νοσοκομείο με φοβερή αιμοραγία, έκατσα 10 μέρες στο κρεβάτι, έβαζα προγεστερόνη κολπικά και έβγαζα καφε υπολοίματα για πολύ καιρό μέσα στο άγχος. έπαθα για ενα σκ κρίση ημικρανίας με αύρα, ενώ δεν είχα ποτέ τέτοιο ιστορικό. έπαθα σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα, τα χέρια μου ήταν μόνιμα πρισμένα και μουδιασμένα και είδικά στον ύπνο υπέφερα. δίψαγα πολύ, ήταν και καλοκαίρι, και επινα συνέχεια νερό και το βράδυ ξύπναγα κάθε δύο ώρες για τουαλέτα. ανέβασα πίεση και προς το τέλος ξεκίνησα και αγωγή για να την παρακολουθούμε. η καμπύλη γλυκόζης βρέθηκε παθολογική οπότε ξεκίνησα και μετρήσεις για ζαχαρο, τρυπιόμουν 9 φορές την ημέρα. είχα πόνους για καμια 10αριά μέρες στην μέση και στους μηρούς εξαιτίας της ριλαξίνης που για να σηκωθώ από την τουαλέτα έπρεπε να με σηκώσει κάποιος ή να τραβηχτώ απο κάπου. έπαθα δυσκοιλιότητα. η μύτη μου έιχε μεγαλώσει και το πρόσωπο μου καθε πρωί ηταν πρισμένο. απο τότε κληρωνόμησα και ενα μέγεθος μεγαλύτερο παπούτσι. Η αυχενική βγήκε τέλεια α΄΄λλά οι αιματολογικές ανέβασαν το ποσοστο για σύνδρομο και έκανα αμνιοπαρακέντηση. Τελικά ήταν μια χαρά. έκανα και την Β επιπέδου και ήταν και εκεί όλα καλά. επιτέλους είχα αρχίσει να χαίρομαι και έλεγα χαλάλι όσα περνάω. 
Στις επαναληπτικές εξετάσεις του 6ου βρέθηκα θετική στο τοξόπλασμα. τότε ο γιατρός θεώρησε ΄ότι δεν ε΄χει περάσει στο ε΄μβρυο και δεν μου έδωσε αγωγή. Την νύχτα της παρασκευής που ήταν η ματωμένη πανσέληνος εγώ έκλαιγα γιατί δεν είχα νίωσει το παιδί και όλοι με έλεγαν υπερβολική. την επόμενη ημέρα ξυπνάω με την ίδια αίσθηση. του βάζω μουσική στην κοιλιά μου, καμία αντίδραση. πίνω κοκα κολα, τρώω σοκολάτα, τίποτα. Εξακολουθούν όλοι να με λένε υπερβολική, ότι θα κοιμάται κτλ. προς το μεσημεράκι και ενώ ετοιμάζομαι να πάω στον γιατρό βλέπω στο εσώρουχο λίγη τραχηλική βλένη. σε μισή ώρα έιμαι στο νοσοκομείο, γιατί εκεί ήταν ο γιατρός μου, ειδοποιώ και την αδελφή μου και έρχεται μαζί μου. και όπως ίσως έχεις καταλάβει ήδη, η καρδιά είχε σταματήσει, είχαν ήδη αρχίσει να μειώνονται τα αμνιακά υγρά. ήμουν ένα ρομποτ, έβγαλα έναν βαθύ αναστεναγμο, σας το έλεγα ότι κάτι δεν πάει καλά, και άρχιζα να κανονίζω με το γιατρό πως θα κινηθούμε απο εκεί και πέρα. ταυτόχρονα με παίρνει τηλέφωνο ο άντρας μου (ετοιμαζόμασταν να παντρευούμε με πολιτικό) του λέω ότι το παιδί πέθανε και ακούω να σπάνε πράγματα γύρω του και να βρίζει θεούς και δαίμονες.
Μπήκα να γεννήσω την κυριακή στις 8 το βράδυ. μέχρι τότε είχαν περάσει απο το μυαλό μου χίλιες εκδοχές, απο την μία έλεγα πως θα περάσω α΄΄λλο ένα βράδυ με ένα νεκρό μωρό στην κοιλια και απο την άλλη ήθελα να μείνει μέσα μου για πάντα. στις 12 μου έδωσαν τα φάρμακα για να ξεκινήσει ο τοκετός, τα οποία με έπιασαν πολύ γρήγορα και τους έπιασα στον ύπνο κυριολοεκτικά,. με το ζόρι ξυπνήσαμε τις νοσοκόμες και γέννησα στο δωμάτιο μαζί τους, ο γιατρός δεν πρόλαβε να ανέβει. θυμάμαι τις κραυγές που έβγαζα και την ελπίδα να έχει γίνει λάθος και να ακούσω το κλάμα του... με απέτρεψα να το δω, είχε ήδη αρχίσει να αλλοιώνεται ο πωπουδάκος του γιατί ήταν περισσότερες μέρες νεκρό μέσα μου και τις επόμενες μέρες ανέβασα πυρετό γιατί ελαφρώς κινδύνεψα και εγώ. το μετάνιωσα που δεν τον είδα και δεν το πήρα αγκαλιά. στις 5 το πρωί είχαν όλα τελειώσει, με είχε δει ο γυναικολόγος για να βάλει την μήτρα στη θέση της  και ήμουν στο δωμάτιο καθαρή και τακτοποιημένη. και άδεια.... 
την επόμενη με΄ρα με ρώτησαν αν θέλω να το πάρω για να το κηδέψω ή αν θέλω να το τακτοποιήσουν αυτοι. ήμουν ακόμα θολωμένη και τους είπα να το τακτοποι΄΄ησουν αυτοί. επίσης συζητησαμε με τον διευθυντη της μαιευτικής κλίνικης μήπως το έστελνα για νεκροψία, για να δούμε απο τι πέθανε και μου είπε λκάτι του τύπου εγω δεν θα ήθελα να ξέρω ότι ξεκοκάλλισαν το παιδί μου, κάτι τέτοιο. τραγικός... 
Βγήκα απο το νοσοκομείο τρίτη πρωί, με άδεια κοιλιά και άδεια αγκαλιά. ξεκίνησα κάτι χάπια που έκαναν συσπάσει στην μήτρα 2 φορες τη μέρα για να φύγουν τα υπολοίματα. κάθε φορά για μια ώρα έτρεμα από τον πόνο και επειδή είχα κρυάδες. αύγουστος και εγώ να σκεπάζομαι με κουβέρτες. 
Μια εβδομάδα μετά με παίρνουν τηλεφωνο απο το νοσοκομείο.
Έχουμε ένα νεκρό έμβρυο και δεν ξέρουμε τι να το κάνουμε; μα σας είπα να το ανα΄λαβετε εσεις. ναι αλλα δεν έχετε υπογράψει. μα δεν μου είπατε να υπογράψω... 
Την επόμενη μερα αναγκαζομαι να βρεθω στο ίδιο μέρος, ξέροντας ότι το νεκρό μωρό μου βρίσκεται σε έναν καταψύκτη στο υπόγειο. πλέον έχω αποφασίσει ότι θέλω να κάνω νεκροψία για να μάθω με σιγουριά απο τί πέθανε. και εκεί αρχίζει άλλο ένα μαρτύριο, να με στέλνουν απο γραφείο σε γραφείο, σαν να μην τους είχε τυχει ξανα΄, σαν να ήμουν η πρώτη που γέννησα ένα νεκρό παιδί. ακόμα και ο γιατρός μου αποφευγεί να με κοιτάξει στα μάτια. με στέλνουν στην προισταμένη, της λέω θέλω νεκροψία, μου λέει κάτσε να δουμε αν είναι εδώ το παιδί ! ΕΚΕΙ ΠΛΕΟΝ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΦΩΝΑΖΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΦΟΥ ΔΕΝ Ε΄ΧΩ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ;;;;
Σε μισή ώρα είχαν όλα λυθεί, το παιδί ήταν εκει, ο γυναικολόγος μου έιχε βρει το τμημα που κανει τις νεκροψίες στο εκπα , αλλά είμασταν στις διακοπες του αυγούστου και όλοι έλειπαν. το παιδί πήγε με γραφείο κηδειών στο εκπα τέλος αυγούστου. για να γίνει όμως η μεταφορά έπρεπε να δώσει εντολή η αστυνομία, όπου πάλι η αστυνομία δεν ε΄ίχε ιδέα απο τη διαδικασία και ταλαιπωρήθηκε ο αδελφός μου που τον ειχα εξοιυσιοδοτήσει για τουλάχιστον 3-4 'ωρες μέχρι να βγάλει άκρη. Και όλα αυτά επειδή κα΄νεις δεν σκέφτηκε να μας πει ότι παρόλο που το παιδί γεννήθηκε νεκρό, έπρεπε να γραφτεί στο ληξιαρχείο. 
Αυτό το έκανα εγω΄, όταν πλέον ένα μηνα μετά τελειωσε η διαδικασάι της νεκροψίας και θα μου το επέστρεφαν για να το θάψω, εφτυχως οι άνθρωποι με εξυπηρέτησαν παρόλο που είχαν περάσει 2 μήνες απο το τοκετό και έτσι πήρα ληξιαρχικη πραξη γεννησης και θανατου.
Το έθαψα στο νεκροταφείο διπλα στα πόδια της γιαγιάς του, έτσι γίνεται όταν πεθαίνουν μωρά. δεν ήξερα αν ήθελα να πάω, αν θα το αντέξω. μίλησα με μια ψυχολόγο και μου έιπε αν πας και μετα θες να ξεχάσεις, θα μπορέσεις, αν ομως δεν πας και το μετανι΄ωσεις δεν θα μπορέσεις να γυρίσεις το χρόνο πίσω.
η ταφή έγινε την ημέρα του τυφώνα ζορμπα. λυσομάναγε ο αερας, και ήταν όλοι εκεί, η οικογένεια μου με αυτους που τον περίμεναν κα ιτον αγαπάγαν . και του ρίξαμε κόκκινα τριαντάφυλλα γιατί τόσο μεγάλη ήταν η αγάπη μου για αυτό. Εκείνη την ημέρα δεν έβγαλα ούτε δάκρυ. Την επόμενη πήγαμε στο μνήμα μόνο με τον μπαμπα του και εκεί ο τυφωνας ζορμπας ήταν λίγος μπορστά στα δάκρυά μου. 
Γύρω στα χριστούγεννα βγηκε η νεκροψία. όντως το τοξόπλασμα του έιχε διαλύσει τον εγκέφαλο και πολλά όργανα. Και να είχα πάρει τότε θεραπεία, απλά θα σταμα΄ταγε κάποιες βλάβες αλλά θα γεννιόταν με σοβαρα προβλήαμτα , θα ήταν αμεα. 
οι εντολε΄ς των γυναικολόγων για επόμενη εγκυμοσύνη ήταν ένα χρόνο αποχή για να φύγει η λοίμωξη απο το τοξόπλασμα.
Ένα χρόνο απο την ημέρα που βρέθηκα θετική το τοξόπλασαμ ήταν ακόμα θετικό. ταυτόχρονα αρχίαμε να ετοιμάζουμε τον γάμο μας. πλέον έιμαστε Οκτώβρη του 2019. συναντάω λοιμοξιολόγο οπου με διαβεβαιώσει πως δεν πειράζει που έιναι ακόμα θετικά τα αντισώματα, απο τη στιγμή που έχει περάσει ένας χρόνος απο την λοιμωξη δεν υπάρχει πρόβλημα. μετα το γαμο αρχιζουμε σιγά σιγά προσπάθειας. το 2020 ξεκινάει ο κορονοιος, κλεινομαστε μεσα, αρχιζει η κατάθλιψη να μου χτυπάει την πόρτα. το καλοκαίρι επισκεπτομαι ψυχιατρό και ξεκινάω 6 μην αγωγη , παλι με αποχή. τότε κάνω εξέταση ΑΜΗ που δείχνει τα αποθεματα των ωαριων και είναι 22. σχετικά καλή δλδ. τελος παντων, κάπως έτσι πέρασε πάλι καιρός, ξανακάνω εξεταση για το τοξοπλασμα, εξακολουθει να είναι θετικό 2μιση χρονια μετα ,  μέσα στην τ΄ρέλα μου παιρνω αγωγή απο γιατρό, μου κάνει αλεργία, ξεκινάω ταυτόχρονα κορτιζόνη για ένα μήνα. πάλι συστηνεται αποχη για να δουμε πως πάει η αγωγή. ε μετα δεν το ξαναψαξα. μιλησα παλι εμ τον λοιμοξιολογο , με διαβεβαιωσε ξανα οτι δεν υπαρχει προβλημα, πλεον ομως με τον αντρουλη ενω αυτη η απωλεια μας έδεσε περισσότερο, μας απομακρυνε σαν ζευγαρι με αποτελεσμα ερωτικα οι επαφες μας να ειναι μετρημενες και αγχωμένες. 
κάπως έτσι φτάσαμε τον ιούλιο του 2022 όπου ένα αγαπημένο κορίτσι εδώ μέσα μου λεει πως υπάρχει ένας οργανισμός που κάνει δωρεαν εξωσωματικές σε ζευγαρια που ε΄χουν χαμηλο εισοδημα. Κάνω αίτηση και μας δεχτηκαν. Τον οκτωβρη ειδια τον γιατρο πρωτη φορα, μετα ακολούθησε ενας κυκλος εξετάσεων όπως αυτα που σου έγραψα στο προηγουμενο μνμ, και πλεον έκανα τον πρώτο μου κύκλο εξωσωματικής, όπου λογω των εξετάσεων μου κάναμε προσπάθεια με ήπια φαρμακα. πήραμε μόνο ένα ωάριο και τώρα περιμένω να αδιαθετήσω για να μαζεψουμε τουλαχιστον 2-3 εμβρυα για να τα μεταφέρουμε. 


Μπορείς να δεις και εδώ το "ημερολόγιο" για το παιδί μου.... ❤️ 

 

[Mummy2be]

@misofeggaro ειλικρινα κορίτσι μου, δεν εχω λόγια. 

Διάβασα το κείμενο σου χωρίς ανάσα. 

Εισαι πολύ δυνατή κορίτσι μου! Είσαι ήρωας! Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο, τα λόγια είναι τόσο λίγα.

Εχεις τον θαυμασμό και το σεβασμό μου. 🙏

[misofeggaro]

στις πριν 31 λεπτά, ο/η Mummy2be είπε:

@misofeggaro ειλικρινα κορίτσι μου, δεν εχω λόγια. 

Διάβασα το κείμενο σου χωρίς ανάσα. 

Εισαι πολύ δυνατή κορίτσι μου! Είσαι ήρωας! Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο, τα λόγια είναι τόσο λίγα.

Εχεις τον θαυμασμό και το σεβασμό μου. 🙏

Κάθε φορά που τα γράφω και τα θυμάμαι λέω ότι μοιάζουν τόσο απίστευτα όλα αυτά που έχω περάσει... 
σε ευχαριστώ, είμαστε μαμάδες απο τη στιγμή που μπαίνει μέσα μας η επιθυμία ενός μωρού. 
Και οι μαμάδες που ήρθαμε τόσο κοντα΄ στο θαύμα και μείναμε με άδεια αγκαλιά, δεν είμαστε ποτέ πια οι ίδιες... 
<3 με το καλό το μωράκι σου! 

[Mummy2be]

στις πριν 26 λεπτά, ο/η misofeggaro είπε:

Κάθε φορά που τα γράφω και τα θυμάμαι λέω ότι μοιάζουν τόσο απίστευτα όλα αυτά που έχω περάσει... 
σε ευχαριστώ, είμαστε μαμάδες απο τη στιγμή που μπαίνει μέσα μας η επιθυμία ενός μωρού. 
Και οι μαμάδες που ήρθαμε τόσο κοντα΄ στο θαύμα και μείναμε με άδεια αγκαλιά, δεν είμαστε ποτέ πια οι ίδιες... 
❤️ με το καλό το μωράκι σου! 

Σε ευχαριστω πολυ πολύ πολύ! ❤️

Είναι μεγάλη αλήθεια, δεν εισαι ποτέ το ίδιο, αλλάζει όλη σου η ζωή, όλη η ψυχοσυνθεση σου. Όμως θα ειμαι ειλικρινής... Ακόμα κι εγώ που εχω βιώσει μια ανεμβρυϊκή πέρσυ, ακόμα κι αυτο το "ελαφρύ" περιστατικό - γιατί ελαφρύ είναι όταν δεν εχεις ακουσει καν καρδια - με σημάδεψε. Πάντα σκέφτομαι ότι τα Χριστούγεννα, τα πρώτα Χριστουγεννα του γάμου μας, θα είχαμε και το μωρό μας. Τα έφερε έτσι η ζωή και η πίστη μου, η τύχη, δεν ξερω, τα Χριστούγεννα μου έφερε το θετικό τεστ. Όμως δεν μπορώ ποτέ να το ξεχάσω. Αναρωτιέμαι αν θα ήταν αγορι ή κορίτσι, αν θα ήταν όμορφο (ποιο μωρο δεν ειναι βασικα?), αν θα γινοταν καλος μαθητής κι άλλα χαζά. Η ψυχολόγος μου λέει ότι ηταν απλά μια ματαίωση, πήρε αναβολή κάτι που ήθελα πολύ. Εγώ ξέρω πως βίωσα ένα μικρό θάνατο. Ξέρω πως την ώρα που ημουν στο ΙΑΣΩ, άφηνα ένα κομμάτι της ψυχης μου εκεί. 

Εύχομαι να μην υπήρχε αυτη η δυσκολία στη ζωή μας. Ειλικρινα, να γινόταν κάτι και ποτέ ξανα καμία γυναίκα να μην έχανε ένα μωρό. Να έπαιρνες το θετικό τεστ και μετά μόνο το μωρό. Κανένα άγχος, καμία αναμονή, τίποτα. Να μην έπρεπε καμια γυναίκα να νιώσει αυτο τον πόνο της απώλειας, να ματώνεις και να ξέρεις πως ματώνεις γιατί αυτό που μεγάλωνε εκεί, πλέον δεν μεγαλώνει. Εφυγε. Ματώνεις γιατί έχεις μια πληγή γιατί κάποιος αφαίρεσε εκείνο το κομμάτι σου που θα σε έκανε απο γυναίκα, μαμά.

Σου εύχομαι να πάνε όλα παραπάνω απο περίφημα. Αυτό που λαχταρά η ψυχή σου να σου έρθει. Εχεις περάσει απο δύσκολο δρόμο, αλλά δεν υπάρχει ηλιοβασίλεμα χωρίς μια ανατολή να ακολουθεί. 

Εύχομαι με όση δύναμη έχει η ψυχή μου, με όλη την δύναμη της πίστης μου, σε όλα τα κορίτσια που προσπαθούν να έρθει αυτό που τόσο πολύ λαχταράτε ❤️❤️❤️ 

[misofeggaro]

στις πριν 4 λεπτά, ο/η Mummy2be είπε:

Σε ευχαριστω πολυ πολύ πολύ! ❤️

Είναι μεγάλη αλήθεια, δεν εισαι ποτέ το ίδιο, αλλάζει όλη σου η ζωή, όλη η ψυχοσυνθεση σου. Όμως θα ειμαι ειλικρινής... Ακόμα κι εγώ που εχω βιώσει μια ανεμβρυϊκή πέρσυ, ακόμα κι αυτο το "ελαφρύ" περιστατικό - γιατί ελαφρύ είναι όταν δεν εχεις ακουσει καν καρδια - με σημάδεψε. Πάντα σκέφτομαι ότι τα Χριστούγεννα, τα πρώτα Χριστουγεννα του γάμου μας, θα είχαμε και το μωρό μας. Τα έφερε έτσι η ζωή και η πίστη μου, η τύχη, δεν ξερω, τα Χριστούγεννα μου έφερε το θετικό τεστ. Όμως δεν μπορώ ποτέ να το ξεχάσω. Αναρωτιέμαι αν θα ήταν αγορι ή κορίτσι, αν θα ήταν όμορφο (ποιο μωρο δεν ειναι βασικα?), αν θα γινοταν καλος μαθητής κι άλλα χαζά. Η ψυχολόγος μου λέει ότι ηταν απλά μια ματαίωση, πήρε αναβολή κάτι που ήθελα πολύ. Εγώ ξέρω πως βίωσα ένα μικρό θάνατο. Ξέρω πως την ώρα που ημουν στο ΙΑΣΩ, άφηνα ένα κομμάτι της ψυχης μου εκεί. 

Εύχομαι να μην υπήρχε αυτη η δυσκολία στη ζωή μας. Ειλικρινα, να γινόταν κάτι και ποτέ ξανα καμία γυναίκα να μην έχανε ένα μωρό. Να έπαιρνες το θετικό τεστ και μετά μόνο το μωρό. Κανένα άγχος, καμία αναμονή, τίποτα. Να μην έπρεπε καμια γυναίκα να νιώσει αυτο τον πόνο της απώλειας, να ματώνεις και να ξέρεις πως ματώνεις γιατί αυτό που μεγάλωνε εκεί, πλέον δεν μεγαλώνει. Εφυγε. Ματώνεις γιατί έχεις μια πληγή γιατί κάποιος αφαίρεσε εκείνο το κομμάτι σου που θα σε έκανε απο γυναίκα, μαμά.

Σου εύχομαι να πάνε όλα παραπάνω απο περίφημα. Αυτό που λαχταρά η ψυχή σου να σου έρθει. Εχεις περάσει απο δύσκολο δρόμο, αλλά δεν υπάρχει ηλιοβασίλεμα χωρίς μια ανατολή να ακολουθεί. 

Εύχομαι με όση δύναμη έχει η ψυχή μου, με όλη την δύναμη της πίστης μου, σε όλα τα κορίτσια που προσπαθούν να έρθει αυτό που τόσο πολύ λαχταράτε ❤️❤️❤️ 

όπως τα λες ακριβώς είναι... 
όταν χάνεις ένα μωρ΄΄ο χάνονται μαζί του και όλα τα όνειρα που είχες για αυτό. ότι θα το νανούριζες, θα το μάθενες να περπατάει, να μιλάει, τι χρώμα θα ήταν τα μάτια μου, σε ποιον θα έμοιαζε, τι άνθρωπος θα γινόταν. το έχω ευχηθέι και εγώ , μακάρι κανείς γονιός να μη έχανε ποτέ το παιδί του. και κάθε φορά καταλαβαίνω πως η ζωή δεν είναι έυκολη, και οι τραγωδίες θα ΄γινονται πάντα ... απο εκείνο το μωρό που έχασες μέχρι παιδιά που χάνονται απο αρρώστιες ή ατυχήματα.... δυστυχώς... 
Σε ευχαριστω πολύ, και εγώ τα ίδια εύχομαι για όλες όσες το επιθυμούν! 

[lahesis]

στις On 27/3/2023 at 11:18 ΠΜ, ο/η misofeggaro είπε:

 

Η δική μου ιστορία είναι η εξής .
Προσοχή TW!!!

Εγώ έμεινα έγκυος το 2018 τον πρώτο μήνα που χρησιμοποίησα τεστ ωορηξίας. 
Πέρασα πολλά στην εγκυμοσύνη, αναγούλες, μου μύριζαν τα πάντα από την 7η εβδομάδα και μετα. έπαθα αποκόληση στις 10 εβδομάδες, πήγα στο νοσοκομείο με φοβερή αιμοραγία, έκατσα 10 μέρες στο κρεβάτι, έβαζα προγεστερόνη κολπικά και έβγαζα καφε υπολοίματα για πολύ καιρό μέσα στο άγχος. έπαθα για ενα σκ κρίση ημικρανίας με αύρα, ενώ δεν είχα ποτέ τέτοιο ιστορικό. έπαθα σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα, τα χέρια μου ήταν μόνιμα πρισμένα και μουδιασμένα και είδικά στον ύπνο υπέφερα. δίψαγα πολύ, ήταν και καλοκαίρι, και επινα συνέχεια νερό και το βράδυ ξύπναγα κάθε δύο ώρες για τουαλέτα. ανέβασα πίεση και προς το τέλος ξεκίνησα και αγωγή για να την παρακολουθούμε. η καμπύλη γλυκόζης βρέθηκε παθολογική οπότε ξεκίνησα και μετρήσεις για ζαχαρο, τρυπιόμουν 9 φορές την ημέρα. είχα πόνους για καμια 10αριά μέρες στην μέση και στους μηρούς εξαιτίας της ριλαξίνης που για να σηκωθώ από την τουαλέτα έπρεπε να με σηκώσει κάποιος ή να τραβηχτώ απο κάπου. έπαθα δυσκοιλιότητα. η μύτη μου έιχε μεγαλώσει και το πρόσωπο μου καθε πρωί ηταν πρισμένο. απο τότε κληρωνόμησα και ενα μέγεθος μεγαλύτερο παπούτσι. Η αυχενική βγήκε τέλεια α΄΄λλά οι αιματολογικές ανέβασαν το ποσοστο για σύνδρομο και έκανα αμνιοπαρακέντηση. Τελικά ήταν μια χαρά. έκανα και την Β επιπέδου και ήταν και εκεί όλα καλά. επιτέλους είχα αρχίσει να χαίρομαι και έλεγα χαλάλι όσα περνάω. 
Στις επαναληπτικές εξετάσεις του 6ου βρέθηκα θετική στο τοξόπλασμα. τότε ο γιατρός θεώρησε ΄ότι δεν ε΄χει περάσει στο ε΄μβρυο και δεν μου έδωσε αγωγή. Την νύχτα της παρασκευής που ήταν η ματωμένη πανσέληνος εγώ έκλαιγα γιατί δεν είχα νίωσει το παιδί και όλοι με έλεγαν υπερβολική. την επόμενη ημέρα ξυπνάω με την ίδια αίσθηση. του βάζω μουσική στην κοιλιά μου, καμία αντίδραση. πίνω κοκα κολα, τρώω σοκολάτα, τίποτα. Εξακολουθούν όλοι να με λένε υπερβολική, ότι θα κοιμάται κτλ. προς το μεσημεράκι και ενώ ετοιμάζομαι να πάω στον γιατρό βλέπω στο εσώρουχο λίγη τραχηλική βλένη. σε μισή ώρα έιμαι στο νοσοκομείο, γιατί εκεί ήταν ο γιατρός μου, ειδοποιώ και την αδελφή μου και έρχεται μαζί μου. και όπως ίσως έχεις καταλάβει ήδη, η καρδιά είχε σταματήσει, είχαν ήδη αρχίσει να μειώνονται τα αμνιακά υγρά. ήμουν ένα ρομποτ, έβγαλα έναν βαθύ αναστεναγμο, σας το έλεγα ότι κάτι δεν πάει καλά, και άρχιζα να κανονίζω με το γιατρό πως θα κινηθούμε απο εκεί και πέρα. ταυτόχρονα με παίρνει τηλέφωνο ο άντρας μου (ετοιμαζόμασταν να παντρευούμε με πολιτικό) του λέω ότι το παιδί πέθανε και ακούω να σπάνε πράγματα γύρω του και να βρίζει θεούς και δαίμονες.
Μπήκα να γεννήσω την κυριακή στις 8 το βράδυ. μέχρι τότε είχαν περάσει απο το μυαλό μου χίλιες εκδοχές, απο την μία έλεγα πως θα περάσω α΄΄λλο ένα βράδυ με ένα νεκρό μωρό στην κοιλια και απο την άλλη ήθελα να μείνει μέσα μου για πάντα. στις 12 μου έδωσαν τα φάρμακα για να ξεκινήσει ο τοκετός, τα οποία με έπιασαν πολύ γρήγορα και τους έπιασα στον ύπνο κυριολοεκτικά,. με το ζόρι ξυπνήσαμε τις νοσοκόμες και γέννησα στο δωμάτιο μαζί τους, ο γιατρός δεν πρόλαβε να ανέβει. θυμάμαι τις κραυγές που έβγαζα και την ελπίδα να έχει γίνει λάθος και να ακούσω το κλάμα του... με απέτρεψα να το δω, είχε ήδη αρχίσει να αλλοιώνεται ο πωπουδάκος του γιατί ήταν περισσότερες μέρες νεκρό μέσα μου και τις επόμενες μέρες ανέβασα πυρετό γιατί ελαφρώς κινδύνεψα και εγώ. το μετάνιωσα που δεν τον είδα και δεν το πήρα αγκαλιά. στις 5 το πρωί είχαν όλα τελειώσει, με είχε δει ο γυναικολόγος για να βάλει την μήτρα στη θέση της  και ήμουν στο δωμάτιο καθαρή και τακτοποιημένη. και άδεια.... 
την επόμενη με΄ρα με ρώτησαν αν θέλω να το πάρω για να το κηδέψω ή αν θέλω να το τακτοποιήσουν αυτοι. ήμουν ακόμα θολωμένη και τους είπα να το τακτοποι΄΄ησουν αυτοί. επίσης συζητησαμε με τον διευθυντη της μαιευτικής κλίνικης μήπως το έστελνα για νεκροψία, για να δούμε απο τι πέθανε και μου είπε λκάτι του τύπου εγω δεν θα ήθελα να ξέρω ότι ξεκοκάλλισαν το παιδί μου, κάτι τέτοιο. τραγικός... 
Βγήκα απο το νοσοκομείο τρίτη πρωί, με άδεια κοιλιά και άδεια αγκαλιά. ξεκίνησα κάτι χάπια που έκαναν συσπάσει στην μήτρα 2 φορες τη μέρα για να φύγουν τα υπολοίματα. κάθε φορά για μια ώρα έτρεμα από τον πόνο και επειδή είχα κρυάδες. αύγουστος και εγώ να σκεπάζομαι με κουβέρτες. 
Μια εβδομάδα μετά με παίρνουν τηλεφωνο απο το νοσοκομείο.
Έχουμε ένα νεκρό έμβρυο και δεν ξέρουμε τι να το κάνουμε; μα σας είπα να το ανα΄λαβετε εσεις. ναι αλλα δεν έχετε υπογράψει. μα δεν μου είπατε να υπογράψω... 
Την επόμενη μερα αναγκαζομαι να βρεθω στο ίδιο μέρος, ξέροντας ότι το νεκρό μωρό μου βρίσκεται σε έναν καταψύκτη στο υπόγειο. πλέον έχω αποφασίσει ότι θέλω να κάνω νεκροψία για να μάθω με σιγουριά απο τί πέθανε. και εκεί αρχίζει άλλο ένα μαρτύριο, να με στέλνουν απο γραφείο σε γραφείο, σαν να μην τους είχε τυχει ξανα΄, σαν να ήμουν η πρώτη που γέννησα ένα νεκρό παιδί. ακόμα και ο γιατρός μου αποφευγεί να με κοιτάξει στα μάτια. με στέλνουν στην προισταμένη, της λέω θέλω νεκροψία, μου λέει κάτσε να δουμε αν είναι εδώ το παιδί ! ΕΚΕΙ ΠΛΕΟΝ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΦΩΝΑΖΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΦΟΥ ΔΕΝ Ε΄ΧΩ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ;;;;
Σε μισή ώρα είχαν όλα λυθεί, το παιδί ήταν εκει, ο γυναικολόγος μου έιχε βρει το τμημα που κανει τις νεκροψίες στο εκπα , αλλά είμασταν στις διακοπες του αυγούστου και όλοι έλειπαν. το παιδί πήγε με γραφείο κηδειών στο εκπα τέλος αυγούστου. για να γίνει όμως η μεταφορά έπρεπε να δώσει εντολή η αστυνομία, όπου πάλι η αστυνομία δεν ε΄ίχε ιδέα απο τη διαδικασία και ταλαιπωρήθηκε ο αδελφός μου που τον ειχα εξοιυσιοδοτήσει για τουλάχιστον 3-4 'ωρες μέχρι να βγάλει άκρη. Και όλα αυτά επειδή κα΄νεις δεν σκέφτηκε να μας πει ότι παρόλο που το παιδί γεννήθηκε νεκρό, έπρεπε να γραφτεί στο ληξιαρχείο. 
Αυτό το έκανα εγω΄, όταν πλέον ένα μηνα μετά τελειωσε η διαδικασάι της νεκροψίας και θα μου το επέστρεφαν για να το θάψω, εφτυχως οι άνθρωποι με εξυπηρέτησαν παρόλο που είχαν περάσει 2 μήνες απο το τοκετό και έτσι πήρα ληξιαρχικη πραξη γεννησης και θανατου.
Το έθαψα στο νεκροταφείο διπλα στα πόδια της γιαγιάς του, έτσι γίνεται όταν πεθαίνουν μωρά. δεν ήξερα αν ήθελα να πάω, αν θα το αντέξω. μίλησα με μια ψυχολόγο και μου έιπε αν πας και μετα θες να ξεχάσεις, θα μπορέσεις, αν ομως δεν πας και το μετανι΄ωσεις δεν θα μπορέσεις να γυρίσεις το χρόνο πίσω.
η ταφή έγινε την ημέρα του τυφώνα ζορμπα. λυσομάναγε ο αερας, και ήταν όλοι εκεί, η οικογένεια μου με αυτους που τον περίμεναν κα ιτον αγαπάγαν . και του ρίξαμε κόκκινα τριαντάφυλλα γιατί τόσο μεγάλη ήταν η αγάπη μου για αυτό. Εκείνη την ημέρα δεν έβγαλα ούτε δάκρυ. Την επόμενη πήγαμε στο μνήμα μόνο με τον μπαμπα του και εκεί ο τυφωνας ζορμπας ήταν λίγος μπορστά στα δάκρυά μου. 
Γύρω στα χριστούγεννα βγηκε η νεκροψία. όντως το τοξόπλασμα του έιχε διαλύσει τον εγκέφαλο και πολλά όργανα. Και να είχα πάρει τότε θεραπεία, απλά θα σταμα΄ταγε κάποιες βλάβες αλλά θα γεννιόταν με σοβαρα προβλήαμτα , θα ήταν αμεα. 
οι εντολε΄ς των γυναικολόγων για επόμενη εγκυμοσύνη ήταν ένα χρόνο αποχή για να φύγει η λοίμωξη απο το τοξόπλασμα.
Ένα χρόνο απο την ημέρα που βρέθηκα θετική το τοξόπλασαμ ήταν ακόμα θετικό. ταυτόχρονα αρχίαμε να ετοιμάζουμε τον γάμο μας. πλέον έιμαστε Οκτώβρη του 2019. συναντάω λοιμοξιολόγο οπου με διαβεβαιώσει πως δεν πειράζει που έιναι ακόμα θετικά τα αντισώματα, απο τη στιγμή που έχει περάσει ένας χρόνος απο την λοιμωξη δεν υπάρχει πρόβλημα. μετα το γαμο αρχιζουμε σιγά σιγά προσπάθειας. το 2020 ξεκινάει ο κορονοιος, κλεινομαστε μεσα, αρχιζει η κατάθλιψη να μου χτυπάει την πόρτα. το καλοκαίρι επισκεπτομαι ψυχιατρό και ξεκινάω 6 μην αγωγη , παλι με αποχή. τότε κάνω εξέταση ΑΜΗ που δείχνει τα αποθεματα των ωαριων και είναι 22. σχετικά καλή δλδ. τελος παντων, κάπως έτσι πέρασε πάλι καιρός, ξανακάνω εξεταση για το τοξοπλασμα, εξακολουθει να είναι θετικό 2μιση χρονια μετα ,  μέσα στην τ΄ρέλα μου παιρνω αγωγή απο γιατρό, μου κάνει αλεργία, ξεκινάω ταυτόχρονα κορτιζόνη για ένα μήνα. πάλι συστηνεται αποχη για να δουμε πως πάει η αγωγή. ε μετα δεν το ξαναψαξα. μιλησα παλι εμ τον λοιμοξιολογο , με διαβεβαιωσε ξανα οτι δεν υπαρχει προβλημα, πλεον ομως με τον αντρουλη ενω αυτη η απωλεια μας έδεσε περισσότερο, μας απομακρυνε σαν ζευγαρι με αποτελεσμα ερωτικα οι επαφες μας να ειναι μετρημενες και αγχωμένες. 
κάπως έτσι φτάσαμε τον ιούλιο του 2022 όπου ένα αγαπημένο κορίτσι εδώ μέσα μου λεει πως υπάρχει ένας οργανισμός που κάνει δωρεαν εξωσωματικές σε ζευγαρια που ε΄χουν χαμηλο εισοδημα. Κάνω αίτηση και μας δεχτηκαν. Τον οκτωβρη ειδια τον γιατρο πρωτη φορα, μετα ακολούθησε ενας κυκλος εξετάσεων όπως αυτα που σου έγραψα στο προηγουμενο μνμ, και πλεον έκανα τον πρώτο μου κύκλο εξωσωματικής, όπου λογω των εξετάσεων μου κάναμε προσπάθεια με ήπια φαρμακα. πήραμε μόνο ένα ωάριο και τώρα περιμένω να αδιαθετήσω για να μαζεψουμε τουλαχιστον 2-3 εμβρυα για να τα μεταφέρουμε. 


Μπορείς να δεις και εδώ το "ημερολόγιο" για το παιδί μου.... ❤️ 

 

Έπαθα σοκ με την ιστορία σου. Διάβασα την απάντηση σου δυστυχώς τώρα πολυ καιρό μετά. Πόσο δύσκολα πέρασες και πόσο ψυχολογικό αλλά και σωματικό κόστος είχε πάνω σου όλη αυτή η εμπειρία. Μέσα από την καρδιά μου σου εύχομαι ένα μωρό στην αγκαλιά σου ,το αξίζεις όσο τίποτα. Ειμαι σίγουρη ότι δεν ξεχνιέται ότι πέρασες όμως  η ίδια η ζωή συνεχίζεται και θα σε αποζημιώσει. Είμαι σίγουρη πως θα κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου για να το αποκτήσεις. Είχες κάποια εξέλιξη,κάποια θετικά νέα ?

[μέλλουσα μανούλα]

στις On 12/8/2009 at 10:35 ΜΜ, ο/η alkost είπε:

αυτο το αγχος τα φταιει ολα ρε κοριτσια,τιποτα αλλο...

 

οταν ειχα μεινει εγκυος,ο καλος μου ηταν φανταρος,δε βρισκομασταν συχνα,και χρησιμοποιουσαμε και προφυλακτικο!!!!και πιασαμε και δυδιμα!!!!!!αφου οταν ειχα καθυστερηση,δεν ειχα δωσει καμια σημασια,δεν το πιστευα με τιποτα!!!μετα απο μια εβδομαδα καθυστερησης εκανα τεστ με τη σιγουρια οτι αποκλειεται να ειμαι...και ουπς!!!!!θετικο!!ειπα λαθος θα ειναι,αλλα και το επομενο θετικο και το μεθεπομενο!!τρια ειχα κανει,ολα θετικα!!!

 

και τωρα που προσπαθω,τιποτα...δεν πρεπει να το σκεφτομαστε αλλα κι αυτο παλι πως θα γινει?????????????????????????

Γεια σας. Παρακολουθώ εδώ και κάποιους μήνες τις συζητήσεις σας στην σελίδα αυτή και πραγματικά παίρνω κουράγιο... Είμαι 30 ετών , είμαι πολλά χρόνια με τον άντρα μου σε σχέση και δύο χρόνια παντρεμένοι και τόσα χρόνια λόγω εργασίας είχαμε επαφές με προφύλαξη . Εδώ και πέντε μήνες έχουμε αρχίσει τις ελεύθερες επαφές σε όλο το μήνα και με έμφαση στις γόνιμες μέρες του κύκλου. 

Να σημειώσω πως έχω πολυκυστικες ωοθήκες , ωστόσο ο κύκλος μου κυμαίνεται από 28 έως 33 ημέρες το πολύ , δεν είμαι παχύσαρκη ούτε έχω μεγάλο πρόβλημα ακμής . Σύμφωνα με τον γιατρό μου , δεν έχω το σύνδρομο πολυκυστικων ωοθηκών , εφόσον ο κύκλος μου είναι σχετικά σταθερός. Μου ήρθε πολύ έντονα στο μυαλό τον Φεβρουάριο του 2023 να μείνω έγκυος και θεωρούσα πως θα συμβεί πολύ εύκολα . Σύμφωνα με τα λεγόμενα γνωστών και φίλων , έμειναν έγκυος με τον πρώτο ή και τον δεύτερο μήνα προσπαθειών . Εγώ δυστυχώς πέμπτος μήνας και δεν τα έχω καταφέρει και μέσα σε όλα αυτά κάθε φορά που είναι να αδιαθετησω το σκέφτομαι συνέχεια . Με έχει καταβάλει το άγχος , σε σημείο που τον άλλο μήνα έκλεισα με τον άντρα μου έναν προγεννητικό έλεγχο για να βεβαιωθουμε σε πρώτη φάση πως είναι όλα εντάξει . 

Τι λέτε κορίτσια και μανούλες ? Να ανησυχήσω ή να ακολουθήσω τις συμβουλές του γιατρού και να συνεχίσω τις προσπάθειες μέχρι και ένα έτος πριν απευθυνθώ σε ειδικό υποβοηθούμενης αναπαραγωγής ? 

Περιμένω απαντήσεις σας. Σας ευχαριστώ