Μωράκια Χριστουγέννων 24 & Πρωτοχρονιάς 25

[Kate1992]

Κορίτσια μου τι κάνετε;;;; Τώρα κατάφερα να μπω κ γω και να σας διαβάσω!!!! !!! Αρχικα ν πω @MarMar90 με το καλό το θαυματακι σου!!! Οποία μέθοδο και να επιλέξετε με το γιατρό ενα να σκέφτεσαι πως μετα θ κρατάς αγκαλιά το μωράκι σου κ είναι ότι πιο σημαντικό ❤️❤️ 

Το δικό μου update κορίτσια είναι πως κ εμείς πήγαμε στην παιδίατρο , υπέρμαχος του θηλασμού όπου μετά από αυτήν έκοψα το ξένο και ξεκίνησα και πάλι αποκλειστικό θηλασμό!!! Τη ζύγισε όταν ήταν 7 ημερών και είχε ανακτήσει το βάρος της γέννησης της ! 3270γρ και 51εκ! Στο νοσοκομείο μας την είχαν βγάλει 49! Τώρα να πήρε τόσο σύντομα να κάνανε λάθος στο νοσοκομείο 🤷🏻‍♀️🤷🏻‍♀️ κάπου εδώ να στείλω αγωνιστικούς χαιρετισμούς στην φίλη μου τη @Θέτις Κ. και στη φίλη μου τη @Maya_!!! Κορίτσια αντιμετωπίζουμε ακριβώς το ίδιο πρόβλημα !!! Όλη μέρα είναι τέλεια η μικρή και το βράδυ δν ξέρω τι παθαίνει και αλαφιάζει στο κλάμα!!! Όλο το βράδυ ζήτημα να κοιμάμαι δυο ώρες!!! Το λίκνο της ούτε που θέλει ν το δει (νομίζω στο τέλος θα κοιμάται ο κασπερ εκεί μέσα 😂😂) θέλει μόνο αγκαλιά και βυζι!!! Πολλές φορές τη νύχτα χάνω το μέτρημα με τον θηλασμό και τις ώρες που πρέπει να τη θηλάσω!!! Όπως είπες @Maya_ κ εσύ τσιρίζει και ουρλιάζει! Νομίζω πως κ μένα έχει κολικούς γιατί όταν την πιάνει το κλάμα αυτό δν μπορώ ν την ηρεμήσω με τίποτα! Κάποιες φορές πιάνουν οι λευκοί ήχοι ! 
 @Θέτις Κ. μου τι ήταν κ αυτό που πέρασες κορίτσι μου ;;; Πωπωωω γρήγορη ανάρρωση εύχομαι και περαστικά σου!!! Να παίρνεις σίδηρο για να αναπληρώσεις το αίμα που έχασες!!! 
 

αυτά εν ολίγοις τα νέα μου!!! 
 

η @Kiddo μας τι κάνει;; Έχει καμιά νέα της;;; Γέννησε το κορίτσι μας;;; 🧿🙏🤞

[MarMar90]

@Θέτις Κ. Δεν ξέρω πώς μου ξέφυγε το μήνυμα που περιγράφεις την περιπέτεια που πέρασες… Ούτε να διανοηθώ δεν μπορώ πόσο δύσκολο και φοβιστικο ήταν να ξυπνάς και να αντικρίζεις αυτή την εικόνα. Ο γιατρός τι σου είπε; Πού οφείλεται; Έκανες κάποια απότομη κίνηση; Σήκωσες βάρος; 
Όπως και να έχει, σιδερένια κορίτσι μου!! Πάει, πέρασε τώρα… Κοιτα να σε προσέχεις κι εσένα λίγο παραπάνω! 🙂

 

[MarMar90]

Εντάξει, μπορώ να πω ότι με προσγειώνετε για το τι να περιμένω… και μου άρεσε το λίκνο που πήραμε ρε γαμωτο! 😜

Δε μου φαίνεται τυχαίο που περνάτε και οι 3 τα ίδια. Ελπίζω να είναι θέμα χρόνου και πολύ πολύ γρήγορα να βρείτε τα πατήματα σας και να κοιμάστε τα βράδια. ❤️

Κι εγώ θέλω πολύ να μάθω για την @Kiddoμας!! 

[Maya_]

στις πριν 16 λεπτά, ο/η MarMar90 είπε:

Εντάξει, μπορώ να πω ότι με προσγειώνετε για το τι να περιμένω… και μου άρεσε το λίκνο που πήραμε ρε γαμωτο! 😜

Δε μου φαίνεται τυχαίο που περνάτε και οι 3 τα ίδια. Ελπίζω να είναι θέμα χρόνου και πολύ πολύ γρήγορα να βρείτε τα πατήματα σας και να κοιμάστε τα βράδια. ❤️

Κι εγώ θέλω πολύ να μάθω για την @Kiddoμας!! 

Χαχαχα είναι και στο μωρό αλλά γενικά είναι πολύ φυσιολογικό να θέλουν αγκαλίτσα συνέχεια στην αρχή.

Για εμένα έγινε λίγο πιο εύκολο όταν το αποδέχτηκα. Ειδικά αν είσαι ανοιχτή στο να κάνεις συγκοιμηση μπορεί να είναι και αρκετά γλυκιά εμπειρία.

[_piripiri_]

στις πριν 15 ώρες, ο/η Θέτις Κ. είπε:

Εγώ κορίτσια μου σήμερα είμαι ακριβώς 2 εβδομάδες μετά τον τοκετό ή αλλιώς ο μπέμπης μας είναι μόλις 15 ημερών 💙

Κι όμως μου φαίνεται ότι έχουν γίνει τοοοοοοσα πολλά σ αυτό το διάστημα! Αυτή τη βδομάδα κάναμε κάποια γραφειοκρατικά όπως τη ληξιαρχική πράξη γέννησης και επιπλέον αίτηση για υπηκοότητα εδώ. Έχει ήδη αριθμό μητρώου, αφμ, ΑΜΚΑ, έτοιμος να εργαστεί 😅😅😅 έκανα και την αίτηση για την άδεια μητρότητας και τώρα από βδομάδα λέμε να πάμε και απ' την πρεσβεία να πάρει και την ελληνική υπηκοότητα - ευχηθειτε μου καλή τύχη γιατί για κάποιο λόγο νιώθω ότι θα πέσει πολύ χαρτουρα και ταλαιπωρία 🥴🥴🥴

Σε άλλα νεα, πιστεύω με μάτιασαν κορίτσια για το πόσο ευτυχής ήμουν με την θετική εμπειρία του τοκετού μου! Δε σας έγραψα τίποτα γι αυτό το περιστατικό γιατί όλα συνέβησαν πολύ γρήγορα! Το περασμένο Σάββατο (1 εβδ μετά τον τοκετό δλδ) ξύπνησα σε μια λίμνη αίματος αφού είχα βάλει το μωρό σου λίκνο ευτυχώς. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί ακολούθησαν εικόνες θρίλερ, αλλά εν συντομία, βγήκαν εναπομείναντα πηγματα απ' τη μήτρα και έσπασαν τα 2 ράμματα που είχα. Ο γιατρός μου σοκ - μου λέει καλά τι έκανες και έσπασαν; Άρση βαρών;;; 🥲🥲🥲 Ο σύζυξ κι αυτός σε πανικό, έντυσε άρον-αρον το μωρό κι εμένα και πήγαμε στα επείγοντα όπου μας περίμενε κι ο γιατρός μου. Εκεί διαπιστώθηκε ότι έχουν σπάσει τα ράμματα και μου έκανε 3 αυτή τη φορά! Να προσέχετε οι μαμάδες που πρόσφατα γεννησατε γιατί η τοπική αναισθησία εκεί κάτω μου άλλαξε τα φώτα! Αφού ξεστομισα στο γιατρό το εξής "χίλιες φορές να γεννουσα ξανά, παρά η τοπική αναισθησία". Γελούσε αυτός 🤣🤣🤣

Με το μικρό έχουμε θέμα τα βράδια, αλλά δοκιμάζουμε διάφορες τεχνικές και καπου θέλω να πιστεύω ότι το βρίσκουμε. Πήγαμε και στην παιδίατρο, έφτασε 3,5κιλα τη 10η μέρα ζωής και πήρε και 2εκ σε ύψος! Όλα καλά 🙏🏻 το θέμα με το βράδυ είναι ότι κλαιει με λυγμούς και τσιριδες, κάτι που δε συμβαίνει την ημέρα.... Αυτό που βοήθησε χθες ήταν μπανάκι με μασάζ στις 10μμ, μετά θηλασμός και αγκαλίτσες, συγκοιμηση 12-2, ξανά θηλασμός, κι αλλαγή πανας, ύπνος 3-6πμ, μητρικό γάλα σε μπιμπερο με το μπαμπά, και ύπνος στο λίκνο 7-9! 2 ώρες στο λίκνο πρώτη φορά 🌟

 

Πωπω ρε συ τι πέρασες... Έχασες πολύ αίμα; Τώρα όλα καλά; Είσαι καλύτερα; Τα ράμματα σε πονάνε; Σου είπαν από τι προκλήθηκε; Σου δίνουν τίποτα για την αιμορραγία; Σίδηρο;

Κάτι ανάλογο είχα περάσει κι εγώ στην πρώτη εγκυμοσύνη. Αλλά εγώ κανα αιμορραγία και βγήκαν πηγματα 2-3 ώρες μετά τη γέννα χωρίς να σπάσουν τα ράμματα, οπότε ήμουν ήδη με τους γιατρούς μου. Επειδή είχε πέσει ο αιματοκρίτης μου στο 21 μου κάνανε και 3 φιάλες μετάγγιση αίματος... Έφταιγε το ότι έκανα οξύ τοκετό 😵‍💫

[_piripiri_]

στις πριν 14 ώρες, ο/η Maya_ είπε:

@Θέτις Κ. κορίτσι μου λυπάμαι πολύ για την ταλαιπωρία που περάσατε, ελπίζω να είσαι καλύτερα 

 

Σορρυ που εξαφανιστηκα κοροτσια. Εμείς αύριο κλείνουμε 4 εβδομάδες που από τη μια δεν κατάλαβα πότε πέρασαν από την άλλη μου φάνηκε αιώνας 😅

 

Εγώ προσωπικά ζορίζομαι αρκετά να βρω πατήματα για δύο λόγους κυρίως. Μια για το θηλασμό που εξακολουθώ να έχω πόνο (περασα και μαστιτιδα) και μια για τον ύπνο της μικρής. Λόγω κολικων κοιμάται μόνο σε αγκαλιά οπότε κάνουμε βάρδιες 🫠 το λικνο είναι διακοσμητικό 

 

Μπορώ να πω βέβαια ότι υπάρχει βελτίωση στην ικανότητα μου να την ηρεμώ και να καταλαβαίνω τι θέλει. Επίσης αλλάξαμε παιδιατρο γιατί αυτή που είχαμε με είχε αγχώσει για το βάρος του μωρού και με πίεζε να δώσω ξένο. Ο καινούριος παιδιατρος είναι πολύ πιο ήρεμος και από τότε που ξεκινήσαμε με αυτόν η μικρή βάζει φουλ βάρος με αποκλειστικό θηλασμό.

 

Γενικά κορίτσια δεν θέλω να γκρινιάζω αλλά είναι με διαφορά ο,τι πιο απαιτητικό έχω αντιμετωπίσει 😅 ειδικά οι πρώτες 2 εβδομάδες που είχα και την εξαντληση του τοκετού. Ελπίζω σύντομα να βρούμε πατήματα και να αρχίσω να το απολαμβάνω περισσότερο

Πωπω κοντά ένας μήνας το μωράκι σου!! ❤️ Με το μυϊκό θεματακι που είχε; Όλα καλά; Το ξεπέρασε;

Πόνο πού έχεις; Στο στήθος γενικά ή στις θηλές; Εμένα ο πόνος στις θηλές όταν έπιανε το μωρό, άργησε να φύγει... Και τώρα γενικά παρόλο που το στήθος έχει μαλακώσει πολύ, άμα το αφήνω ελεύθερο στον ύπνο πονάει γύρω γύρω όταν κρέμεται...

Νομίζω και για μένα ο ύπνος, ο θηλασμός, το να ρυθμίσεις τα δικά σου συναισθήματα απελπισίας ώστε να είσαι ήρεμη για το μωρό, και γενικά η φροντίδα του μωρού όταν είσαι οριακά στο να λιποθυμισεις από την εξάντληση, είναι ο,τι πιο δύσκολο έχω βιώσει μέχρι τώρα στη ζωή μου... 

[Maya_]

στις πριν 34 λεπτά, ο/η _piripiri_ είπε:

Πωπω κοντά ένας μήνας το μωράκι σου!! ❤️ Με το μυϊκό θεματακι που είχε; Όλα καλά; Το ξεπέρασε;

Πόνο πού έχεις; Στο στήθος γενικά ή στις θηλές; Εμένα ο πόνος στις θηλές όταν έπιανε το μωρό, άργησε να φύγει... Και τώρα γενικά παρόλο που το στήθος έχει μαλακώσει πολύ, άμα το αφήνω ελεύθερο στον ύπνο πονάει γύρω γύρω όταν κρέμεται...

Νομίζω και για μένα ο ύπνος, ο θηλασμός, το να ρυθμίσεις τα δικά σου συναισθήματα απελπισίας ώστε να είσαι ήρεμη για το μωρό, και γενικά η φροντίδα του μωρού όταν είσαι οριακά στο να λιποθυμισεις από την εξάντληση, είναι ο,τι πιο δύσκολο έχω βιώσει μέχρι τώρα στη ζωή μου... 

Το μυϊκό θεματακι ήταν τελικά νευρολογικο. Έτσι όπως μου το εξήγησαν τραβήχτηκε ενα νευρο στον τοκετό και γι αυτό δεν μπορούσε να το κουνήσει, ήταν κάπως σαν "ξερό". Από τότε την έχουν δει δύο παιδονευρολογοι και μας έχουν καθησυχάσει φουλ. Η αλήθεια είναι πως και εγώ δεν ανησυχούσα τόσο γιατί βλέπω φοβερή βελτίωση μέρα με τη μέρα, πλέον μπορεί να το σηκώσει και να το φέρει στο στόμα πράγμα που δεν μπορούσε να κάνει καθόλου. Οπότε όλα καλά! 😊😊 πιθανώς να μην χρειαστεί να κάνουμε τίποτα

Με το θηλασμό είχα στην αρχή πολύ πόνο και τραυματισμό στις θηλες. Έκανα κάποια διαλείμματα με ψευδοθηλες και θηλαστρο και δεν έχω πια πληγές. Έχω όμως πόνο και ευαισθησία ακόμα και στο στηθος και στις θηλες, θεωρω ομως ότι πιάνει καλά το μωρό γιατί το είδαμε και με τις μαιες στο μαιευτηριο και με σύμβουλο θηλασμου που έφερα στο σπίτι. Πιθανώς χρειάζεται απλά υπομονή, τι να πω; 

Εσείς πως τα πάτε κορίτσι μου; 

[_piripiri_]

Πάντως κι εμάς κορίτσια, το ίδιο θέμα είχαμε με τον ύπνο... Το μωρό το βράδυ είχε αϋπνίες, ώρες ώρες και πολλή γκρίνια, ευτυχώς όχι αυτό το σπαρακτικό κλάμα τόσο πολύ, και ανά μία ώρα ήθελε να φάει... Πολλές φορές με πήρε ο ύπνος με το μωρό στο στήθος χωρίς να το πάρω χαμπάρι 😅

Το ζόρι με μας είναι ότι μερικές φορές ξυπνάει κι ο μεγάλος κι έρχεται στο κρεβάτι και το φοβάμαι το μωρό, οπότε τον βάζω στο λίκνο κι ας μη κοιμάται τόσο καλά. 

Τώρα, τις τελευταίες δυο-τρεις μέρες κοιμάται ένα 4ωρο και μετα συνεχίζει με το 1,5-2 ώρες ύπνο 😆

[_piripiri_]

στις πριν 2 ώρες, ο/η Maya_ είπε:

Το μυϊκό θεματακι ήταν τελικά νευρολογικο. Έτσι όπως μου το εξήγησαν τραβήχτηκε ενα νευρο στον τοκετό και γι αυτό δεν μπορούσε να το κουνήσει, ήταν κάπως σαν "ξερό". Από τότε την έχουν δει δύο παιδονευρολογοι και μας έχουν καθησυχάσει φουλ. Η αλήθεια είναι πως και εγώ δεν ανησυχούσα τόσο γιατί βλέπω φοβερή βελτίωση μέρα με τη μέρα, πλέον μπορεί να το σηκώσει και να το φέρει στο στόμα πράγμα που δεν μπορούσε να κάνει καθόλου. Οπότε όλα καλά! 😊😊 πιθανώς να μην χρειαστεί να κάνουμε τίποτα

Με το θηλασμό είχα στην αρχή πολύ πόνο και τραυματισμό στις θηλες. Έκανα κάποια διαλείμματα με ψευδοθηλες και θηλαστρο και δεν έχω πια πληγές. Έχω όμως πόνο και ευαισθησία ακόμα και στο στηθος και στις θηλες, θεωρω ομως ότι πιάνει καλά το μωρό γιατί το είδαμε και με τις μαιες στο μαιευτηριο και με σύμβουλο θηλασμου που έφερα στο σπίτι. Πιθανώς χρειάζεται απλά υπομονή, τι να πω; 

Εσείς πως τα πάτε κορίτσι μου; 

Αχ, πολύ χαίρομαι για την κούκλα σας!! Λογικά θα την ανακτήσει πλήρως την κινητικότητα στο χεράκι της!! ❤️❤️

Ναι, θα περάσει αυτή η ευαισθησία. Κι εγώ αυτό είχα τον πρώτο μήνα, μετά έφυγε. Χωρίς να υπάρχουν πληγές. Όπως είχε πει και μια φίλη μου, απλά μια μέρα θα σταματήσει να σε πονάει 😄

Εμείς πάλι, κορίτσια, είμαστε μέσα στην ένταση τις τελευταίες μέρες... Κλαίει ο ένας, ζηλεύει ο άλλος, φωνάζει, κάνει φασαρία, τσιριζει και προσπαθούμε πάρα πολύ για να του εξηγήσουμε τι συμβαίνει και να το πάρει απόφαση... Ευτυχώς σταμάτησε να χτυπάει, απλά όταν κρατάς το μωρό σου λέει φύγε ή άσε το μωρό δίπλα εκεί ή πάει στον "ελεύθερο" γονέα και του τσιριζει και διάφορα τέτοια... Ο άντρας μου επίσης είναι μέσα στα νευρα γιατί δεν τελειώνει τη δουλειά του όπως θέλει και δεν έχει αρκετό χρόνο για τον εαυτό του 🙄 παρόλα αυτά δίνει κι αυτός πόνο με δουλειές κτλ

Επίσης, αύριο κλείνουμε 2 μήνες με τον μπέμπη! ΣΟΚ! Έχει αρχίσει και χάνει την φάση νεογέννητου... Ανοίγει μάτια, χαμογελάει, κοιτάει από δω κι από κει, έγινε κι 6 κιλά το θρεφταρακι ☺️ θα κανονίσουμε κι από τις επόμενες μέρες τα εμβόλια του... Χαμπάρι δεν πήρα ρε κορίτσια ποτε μεγάλωσε τόσο 🥲

[Kallia.Geo]

Γειά σας και από εμάς κορίτσια!! 

Κλείσαμε κ εμείς μήνα την Πέμπτη που πέρασε!!! Απίστευτο πως περνάει ο καιρός! Εμένα η μικρούλα κοιμάται το βράδυ,  φτου φτου μη το ματιάσω! Έχει κάνει κ 6ωρο σερί ύπνου. 

Αυτό που περιγράφεται είναι οι κολικούς κορίτσια κ είναι αρκετά δύσκολο... εμείς περάσαμε 2 βράδια έτσι εφιαλτικά. Έκοψα γαλακτοκομικα και όλες τις "βαριές" τροφές και είναι πολύ πολύ ήρεμη τώρα! 

Εγώ τραβάω ζόρι με την άλλη κόρη,  τη μεγάλη! Έχουμε σταματήσει το σχολείο και είμαστε μέσα αρκετές ώρες και με έχει τρελάνει! Μιλάει νον στοπ κ θέλει όλο παιχνίδι μαζί μου.. κ οι αντοχές μου κ τ νεύρα μου είναι σε άλλο επίπεδο!!! Κάνω υπομονή όμως 😅

@Θέτις Κ.μου τι να πω για αυτό που πέρασες?! Εφιαλτικό πραγματικά! 

@MarMar90,αναμένουμε τη σειρά σου!!!!! Έχει δίκιο κ η Θετις.. ερχεται εκει που δεν το περιμενεις ! 

Ααα επίσης εχθές ήταν η πρώτη μέρα που πηρα κ τα δύο έξω βόλτα με τα πόδια,  χωρίς αυτοκίνητο!!! ✌️✌️✌️

[_piripiri_]

στις πριν 1 ώρα, ο/η Kallia.Geo είπε:

Γειά σας και από εμάς κορίτσια!! 

Κλείσαμε κ εμείς μήνα την Πέμπτη που πέρασε!!! Απίστευτο πως περνάει ο καιρός! Εμένα η μικρούλα κοιμάται το βράδυ,  φτου φτου μη το ματιάσω! Έχει κάνει κ 6ωρο σερί ύπνου. 

Αυτό που περιγράφεται είναι οι κολικούς κορίτσια κ είναι αρκετά δύσκολο... εμείς περάσαμε 2 βράδια έτσι εφιαλτικά. Έκοψα γαλακτοκομικα και όλες τις "βαριές" τροφές και είναι πολύ πολύ ήρεμη τώρα! 

Εγώ τραβάω ζόρι με την άλλη κόρη,  τη μεγάλη! Έχουμε σταματήσει το σχολείο και είμαστε μέσα αρκετές ώρες και με έχει τρελάνει! Μιλάει νον στοπ κ θέλει όλο παιχνίδι μαζί μου.. κ οι αντοχές μου κ τ νεύρα μου είναι σε άλλο επίπεδο!!! Κάνω υπομονή όμως 😅

@Θέτις Κ.μου τι να πω για αυτό που πέρασες?! Εφιαλτικό πραγματικά! 

@MarMar90,αναμένουμε τη σειρά σου!!!!! Έχει δίκιο κ η Θετις.. ερχεται εκει που δεν το περιμενεις ! 

Ααα επίσης εχθές ήταν η πρώτη μέρα που πηρα κ τα δύο έξω βόλτα με τα πόδια,  χωρίς αυτοκίνητο!!! ✌️✌️✌️

Μπράβο ρε θηρίο! Μονή με τα δύο παιδιά δεν μπορώ να το διανοηθω ακόμα και μέσα στο σπίτι! Δυσκολεύομαι πάρα πολύ με τη ζήλεια και την ενέργεια νον στοπ του μεγάλου και το κλάμα του μικρού όταν πεινάει 😅🥲

Και για βόλτα όταν βγήκαμε οι 4 μας, και είχα για λίγο και το καρότσι και τον μεγάλο στο δρόμο δεν παλευοταν!! Μάλλον θα πάρω απ' αυτά τα εξαρτήματα που κουμπώνουν στο καρότσι για να παίρνω και τον μεγάλο πάνω όρθιο... 🤷

[Kallia.Geo]

στις πριν 1 ώρα, ο/η _piripiri_ είπε:

Μπράβο ρε θηρίο! Μονή με τα δύο παιδιά δεν μπορώ να το διανοηθω ακόμα και μέσα στο σπίτι! Δυσκολεύομαι πάρα πολύ με τη ζήλεια και την ενέργεια νον στοπ του μεγάλου και το κλάμα του μικρού όταν πεινάει 😅🥲

Και για βόλτα όταν βγήκαμε οι 4 μας, και είχα για λίγο και το καρότσι και τον μεγάλο στο δρόμο δεν παλευοταν!! Μάλλον θα πάρω απ' αυτά τα εξαρτήματα που κουμπώνουν στο καρότσι για να παίρνω και τον μεγάλο πάνω όρθιο... 🤷

Εγώ με μαρσιπο! Έτσι θα τις βγάλω και αύριο. Καρότσι φοβάμαι να δοκιμάσω μόνη μου με τη μεγάλη! Το σκέφτομαι μόνο για κάποιο πάρκο που θα πάω με το αυτοκίνητο κ θα είναι κλειστό γύρω γύρω 

Α ! Είχαμε και παιδίατρο την Τετάρτη!! 67εκ. η μπουμπού και 4.5 κιλά!!!! 

[Kiddo]

Κορίτσια μου... Γεννησαμε.. 17/1/25 00:20 τα ξημερώματα, 42+1 εβδομάδων!! 3.780kg & 54cm!!! 💖💖💖💖👣👣👣👣🌈🌈🌈🌈

Ας τα πάρω όμως από την αρχή.. 

Ώρα να σας γράψω αυτό που δεν σας έλεγα.. 

Εμείς είχαμε αποφασίσει να προχωρήσουμε σε γέννα στο σπίτι!! Φυσικά υπήρχε πάντα το plan B του μαιευτηρίου σε κάθε περίπτωση.. 

Η εμπειρία του τοκετού μου σε συντομία...

Είχαμε δει ήδη υπερηχογραφηκα ότι το τραχηλικό βύσμα είχε φύγει σε εμένα από τη 38η-39η εβδομάδα πότε ήταν ακριβώς, δε θυμάμαι.. και ήμουν με 0,5εκ διαστολή.. τη Κυριακή (41+3) είχα ροζ κολπικά υγρά με αιματηρές ίνες στο σκούπισμα και ήλπιζα χαρούμενη καθώς ο χρόνος πλέον μετρούσε αντίστροφα.. τη Δευτέρα (41+4) τα ξημερώματα στις 3 όπως σας έγραψα ξεκίνησαν τα κύματα των συσπάσεων... Ήρθε μια από τις μαίες μου στις 7 το πρωί, κάναμε κολπική εξέταση πρώτη φορά με το χέρι.. μαλακός τράχηλος και 2εκ διαστολή.. οι συσπάσεις ήταν κάτι πανέμορφο ειλικρινά!! Και αυτά τα "διαλείμματα" ανάμεσα.. υπέροχα ανεκτίμητα!!! Τρίτη 5 το πρωί που μετρήσαμε πάλι τράχηλο, πλήρη εξάλειψη τραχήλου και 3εκ διαστολή!!! Τετάρτη πλέον τελεία διαστολή τραχήλου!!! Σκεφτείτε εγώ με διαστολή 9 πχ και να τρώω, να μιλάω και να γελάω με τις μαίες μου στο σπίτι, το σπίτι πανέτοιμο με τη πισίνα γεμάτη να περιμένει να μπούμε σε τελική ευθεία ..χωρίς κάποιο παυσίπονο θέλω να σας πω.. Πέμπτη (42+0) το πρωί σπασανε και τα νερά!!!! Μετά από αρκετές εξωθήσεις το κεφαλάκι του μωρού έχει μπει και στον κόλπο σε στάδιο εξώθησης 1!!! Σκεφτείτε έβαζες μισό δάχτυλο του μεσαίου δαχτύλου και έπιανες το κεφαλάκι της!!!! Ήμουν τόσο χαρούμενη όσο και κουρασμένη αλλά και φυσικά πλέον οι συσπάσεις ήταν τρομερές...

Και κάπου εκεί τα πράγματα πήραν παράξενη τροπή... 

Ξαφνικά η μήτρα νωρίς το μεσημέρι της Πέμπτης σταμάτησε τις έντονες συσπάσεις και αντί να προχωρήσει σε συσπάσεις κάθε 1' για την τελική εξώθηση, αυτές αραίωσαν.. στην αρχή δεν ανησυχησαμε καθώς ο τοκετός μου, έδειξε όλη την εβδομάδα, ότι "έδινε" το χρόνο που χρειαζόταν το σώμα μου για να προχωρήσει κάθε φορά και περισσότερο.. μετά από κάποιες ώρες όμως και με σπασμένα νερά, παρόλο που το nst που κάναμε καθόλη τη διάρκεια έδειχνε τη μπέμπα απροβληματιστη χαλαρή, έπρεπε να πάρουμε μια απόφαση για το πώς θα προχωρήσουμε ώστε να βγει το μωράκι μας.. αποφασίσαμε να πάμε σε εφημερεύον μαιευτήριο ώστε να μας χορηγηθεί ελάχιστη ποσότητα ωκυτοκίνης για να πάρει η μήτρα ξανά "μπρος" και να μπορέσει να ολοκληρωθεί το τελευταίο στάδιο του τοκετού.. οι μαίες μου με συνδέσεις στα μαιευτήρια, βρήκαν γιατρό που δέχτηκε να πάμε για να προχωρήσουμε στο τελικό πλάνο του τοκετού μας.. 

Κάπου εκεί ξεκίνησε το δράμα και η παράνοια... 

Φτάνουμε στο μαιευτήριο.. συνεννοούμαστε με το γιατρό, κάνουμε εισαγωγή και με μεταφέρουν στην αίθουσα τοκετών εν αναμονή της ωκυτοκίνης, με συνέδεσαν σε nst και ορό και περίμενα... Και περίμενα... Και περίμενα... Να σας πω ότι ήμουν μόνη μου, ακόμα και το κινητό απαγορευόταν να το έχω μαζί μου, με "υποχρέωση" να παραμένω μόνιμα ξαπλωμένη ενώ είχα το κεφάλι της μικρής μέσα στο κόλπο μου με συσπάσεις τοκετού ανά 5'-10' μεν αλλά πόνους φρικτούς δέ.. ήμουν 10 ώρες έτσι... Ψυχολογία στο πάτωμα.. Πλέον έκλαιγα εδώ και ώρες... Σηκώθηκα με το έτσι θέλω και έκοβα βόλτες στα 3 βήματα μπροστά στο καρδιοτοκογραφο που μου επέτρεπαν τα καλώδια.. φυσικά τσακωνομουν από το 6ωρο πλέον.. ήθελα να σηκωθώ να φύγω.. να μην με αφήνουν!!! Έρχονται λοιπόν 10 ώρες μετά να μου πουν ότι είχα αυξημένα λευκά αιμοσφαίρια και σύμφωνα με το πρωτόκολλο τους θα έπρεπε να μπω για κτ με ολική νάρκωση!!! Ξεκίνησαν τη τρομοκρατία και το ψυχολογικό εξαναγκασμό... Έπρεπε να ήσασταν μπροστά σε στιχομυθία με την υπεύθυνη βάρδιας... "Εγώ φεύγω!!" "Δεν επιτρέπεται, δε μπορούμε να σε αφήσουμε να φύγεις " "Να υπογράψω να φύγω!" "Δεν επιτρέπεται!" "Δε με νοιάζει, δικό μου το σώμα δικό μου το παιδί, ποιος μου το απαγορεύει;!" "Είναι τέτοιο το πρωτόκολλο δε μπορούμε να σε αφήσουμε να φύγεις" "Δείξτε μου το πρωτόκολλο γραπτός" "Α δε γίνονται αυτά που ζητάτε " "Ωραία λοιπόν εγώ φεύγω!" "Μα δε μπορείτε να φύγετε " "Και τι θα κάνετε βρε παιδιά; Θα αμολησετε τα security να μου βάλουν τάκλιν μη φύγω;!!" "Όχι δε θα το κάνουμε αυτό " "Ε τότε εγώ φεύγω!!" Και συνεχίστηκε μια τέτοια συζήτηση, εγώ σε παροξυσμό από την αναμονή δεμένη σε ένα κρεβάτι χωρίς επικοινωνία με κανέναν και με τις οδύνες του τοκετού τόσες ώρες με το κεφάλι του μωρού στο κόλπο μου ξαναλέω!! Τα θυμάμαι όσο το γράφω και με πιάνουν τα κλάματα πάλι... Φώναξαν τον άντρα μου να φανταστείτε για να με "συνετίσει"!!! Αν έχετε το θεό σας!!!! Δεν ήξεραν φυσικά ότι ο άντρας μου είναι χειρότερος από εμένα και δε θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να κάνει απόπειρα να με"συνετίσει"!!!! Συνέχισαν τη τρομοκρατία στον άντρα μου και όταν γύρισε τους είπε "και εφοσον είναι τόσο επικίνδυνα τα πράγματα γιατί την έχετε αφήσει τόσες ώρες και δεν τη βάλατε επιτόπου για κτ;!" "Ε λέει ναι μεν είναι επικίνδυνα αλλά δεν είπαμε ότι είναι τόσο επείγον" "και συνέχισε μετά προσβάλλοντας εμένα!!! Εκεί τα πνεύματα ξέφυγαν με τον άντρα μου οριακά να τη χτυπήσει.. Anyway, μέσα στις άκρες όλα καθώς ειπώθηκαν πολλά περισσότερα αλλά σας έδωσα το νόημα... Να σας θυμίσω μέσα σε όλα αυτά ότι κοντευα τις 24 ώρες με σπασμένα νερά!!! Τα αυξημένα λευκά αιμοσφαίρια ήταν απόλυτα δικαιολογημένα... Εγώ πλέον σωματικά και ψυχολογικά το απόλυτο ράκος... Εκεί που φτάσαμε η επιλογή της ωκυτοκίνης δεν ήταν διαθέσιμη ακόμα και σε ιδιωτικό μαιευτήριο... Μπήκαμε για κτ με ολική αναισθησία... Το μωρό μου δεν έζησε το skin to skin.. δεν έζησε καθυστερημένη απολίνωση... Δεν έζησε καλά καλά το πρώτο μητρικό χάδι ούτε το πρώτο 24ωρο!!!!  Και εγώ δεν είχα δει κάν το παιδί μου!!! 😭😭😭 Συνηλθα κατά τις 4 τα ξημερώματα της Παρασκευής.. ρώτησα τη μαία βάρδιας πότε μπορώ να πάω να δω το παιδί μου και μου είπε ότι θα πρέπει να περπατήσω και να βγει ο καθετήρας πρώτα... Εκεί αρχίζει ένας αγώνας δρόμου για εμένα.. μέχρι τις 7 είχα σταθεί και 11:30 έκοβα βόλτες.. υπέφερα χειρότερα στη σκέψη του μωρού μου μόνο του σε ένα κρύο περιβάλλον χωρίς ίχνος αγάπης στις πρώτες του στιγμές στη ζωή παρά στο πόνο το σωματικό.. 4 το απόγευμα της ίδιας μέρας έπεισα να βγει ο καθετήρας.. όλες αυτές τις ώρες ανάμεσα έβαζα θηλαστρο και έτρεχε ο άντρας μου να τους πηγαίνει το γάλα.. η ενημέρωση που είχε ο άντρας μου ήταν ότι θα την κρατούσαν προληπτικά λόγο των αυξημένων λευκών αιμοσφαιρίων εμού μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων της.. 10 το πρωί της Παρασκευής, του είπαν ότι θα τη κρατούσαν για επαναληπτικές εξετάσεις στο 12ωρο και αν όλα καλά θα μας την έφερναν.. περνάει το 12ωρο.. περνάει το 15ωρο... Περνάει το 18ωρο... Καμία ενημέρωση!! Ξεκινάμε με τον άντρα μου (εγώ με δύο φλεβοκαθετηρες στα χέρια) να κατέβουμε 2 ορόφους με τα πόδια για να πάμε στο τμήμα νεογνών.. φτάνουμε, παίρνουν το γάλα και μου λένε ότι έχει κλείσει το επισκεπτήριο και να πάω την επόμενη μέρα κλείνοντας μου τη πόρτα στα μούτρα.. Ε ρε.. Ποιος είδε το τρελό και δεν τον φοβήθηκε!!!!!! Εγώ δεν έφευγα από εκεί χωρίς να πάρω αγκαλιά το παιδί μου!!! Άρχισα να βαράω κουδούνια, δε μου άνοιγαν δεν ερχόταν κανένας.. δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω από εκεί!!! Μετά από 30' περίπου ήρθε μια υπεύθυνη εκεί και άρχισε παρόμοιες παπαριές... Επιτόπου παίρνω τηλέφωνο μια πολύ καλή μου φίλη (την οποία να πω γνώρισα μέσα από αυτό το φόρουμ!!) η οποία τυγχάνει να είναι δικηγόρος και ήταν ήδη ενήμερη για τη περίπτωση.. βάζω ανοιχτή ακρόαση, ακούει η κοπέλα τη στιχομυθία και σε κάποια φάση ζητάει η υπεύθυνη εκεί να κλείσω το τηλέφωνο.. "Δεν υπάρχει περίπτωση λέει η φωνή από το τηλέφωνο, είμαι η δικηγόρος της τάδε.. παρακαλώ συνεχίστε με όσα λέτε να πάρω τον διευθυντή της κλινικής και πείτε μου το όνομα σας"... Στο 20' κρατούσα για πρώτη φορά το μωράκι μου αγκαλιά... Ένα απίστευτο θαυματακι.. τόσο όμορφο.. τόσο μοναδικό.. και τόσο δικό μου... Με πήραν πάλι τα ζουμια γράφοντας σας... Εντέλει είχαν αποφασίσει να κάνουν και 3ο γύρο εξετάσεων στο 24ωρο και απλά δε θεώρησαν σημαντικό να μας ενημερώσουν...!!! Πήγαινα ανά 3ωρο να τη θηλάσω..Ένα μωράκι που από την υπερβολική ζέστη στο χώρο ήταν τόσο ληθαργικο.... Μου έκαναν και μερικά καψώνια, τύπου έλα 11 ξανά, α εμείς είπαμε να είσαι 10 εδώ.. δε μπορείς να μπεις χωρίς μάσκα, ε ωραία δωστε μου μια, λυπάμαι αλλά δεν έχουμε να σου δώσουμε πήγαινε να βρεις.. κτλ.. ξαναθυμιζω με δύο φλεβοκαθετηρες έναν στο κάθε χέρι και εγώ ούτε 24ωρες μετά τη κτ και 2 ορόφους απόσταση.. μόνη μου αυτή τη φορά καθώς οι άντρες έπρεπε να φύγουν στις 8 το βράδυ... Δε με ένοιαζε τίποτα.. ένας ήταν ο στόχος.. το παιδί μου... Τα ξημερώματα του Σαββάτου μου έφεραν το μωρό μου.. δεν είχα κοιμηθεί στιγμή με στόχο την επόμενη επίσκεψη στο 3ωρο.. μάλλον βαρέθηκαν να με βλέπουν.. το μωρό άλλωστε ποτέ δεν έδειξε την όποια δυσφορία κατά το τοκετό και φυσικά ήταν υγιέστατο σε κάθε εξέταση! Ο άντρας μου περίμενε από έξω να ανοίξει η είσοδος στους άντρες συνοδούς για να πάρει και αυτός πρώτη φορά τη κόρη του αγκαλιά... 

Η εμπειρία μου λοιπόν.. ανάμεικτη... Με ακραία συναισθήματα.. δε ξέρω αν θα με οδηγήσουν σε επιλοχιο.. μέχρι να τη πάρω αγκαλιά έκλαιγα ακατάπαυστα... Από τη στιγμή που την είδα πρώτη φορά μου δόθηκε ένας νέος στόχος.. η ευτυχία και ευημερία της.. 

Η κόρη μου.. 

Η κόρη μου είναι πολλά περισσότερα από όσα ποτέ ονειρευόμουν... Η καλύτερη καρμπον εκδοχή μεταξύ εμού και του συζύγου... Είναι όλα όσα αξίζει και άξιζε που περάσαμε όλα αυτά τα χρόνια.. Αν με ρωτάτε όμως, δε ξέρω αν θα έπαιρνα ξανά αυτό το ταξίδι για δεύτερο παιδί... Είναι νωρίς βέβαια ακόμα... Η ζωή μου όλη είναι το προσωπάκι της..

Sorry κορίτσια μου για την έκθεση και τη γλαφυρότητα... Έζησα πολλά την εβδομάδα που μας πέρασε και δεν έχω προλάβει να τα επεξεργαστώ ακόμα... Σας τα γράφω όπως τα βίωσα... 

P.S. προσπαθώ από τη παρασκευή τα ξημερώματα που συνηλθα να σας γράψω... Το κερασάκι στη τούρτα.. ο γιατρός με πετσοκοψε με μια τομή από τη μια πλευρά της λεκάνης μέχρι την άλλη και χωρίς πλαστική... Αύριο ελπίζω να καταφέρουμε να γυρίσουμε σπίτι μας... 

[Diwni]

@Kiddoκατ αρχας να σου ζήσει η κορακλα σου! Γερη και ευτυχισμενη! Καλη αναρρωση κ σε σενα γλυκια μανουλα. Να περπατάς όσο μπορείς, να μην ξαπλωνεις τελείως, στην ανάγκη να κοιμάσαι στον καναπέ καθιστή και πολύ γρήγορα θα αναρρωσεις.

Έχω σοκαριστεί. Που τα πέρασες ολα αυτά??? Οι μαιες σου που ήταν? Ακόμα δ καταλαβα γτ σ έκαναν ολικη νάρκωση και γιατί τα τράβηξες ολα αυτά!!! Ποιος απαγορεύεσε την οποία επαφή όταν ήσουν στην κλινική? Και στα 2 μ παιδιά ο άντρας μ ηταν δίπλα μου μέχρι τη στιγμή π μπηκα χειρουργείο. Και στο 2ο π οηγαινα για vbac η γιατρος του επέτρεψε να μπει και στο χειρουργείο ασχετα αν εκείνος δ ηθελε. Κινητό είχα συνέχεια μαζί μου κ μέσα στο χειρουργείο και μάλιστα οι μαιες μ πρότειναν να τραβήξουν φωτογραφίες κάτι που στο 1ο μ παιδακι δ είχα σκεφτεί από μόνη μου. Ανεπίτρεπτα ολα αυτά πραγματικά. Βγηκατε? Αν όχι με τ καλο να πάτε στο σπίτι σας να ηρεμησετε!

[Kiddo]

στις πριν 31 λεπτά, ο/η Diwni είπε:

@Kiddoκατ αρχας να σου ζήσει η κορακλα σου! Γερη και ευτυχισμενη! Καλη αναρρωση κ σε σενα γλυκια μανουλα. Να περπατάς όσο μπορείς, να μην ξαπλωνεις τελείως, στην ανάγκη να κοιμάσαι στον καναπέ καθιστή και πολύ γρήγορα θα αναρρωσεις.

Έχω σοκαριστεί. Που τα πέρασες ολα αυτά??? Οι μαιες σου που ήταν? Ακόμα δ καταλαβα γτ σ έκαναν ολικη νάρκωση και γιατί τα τράβηξες ολα αυτά!!! Ποιος απαγορεύεσε την οποία επαφή όταν ήσουν στην κλινική? Και στα 2 μ παιδιά ο άντρας μ ηταν δίπλα μου μέχρι τη στιγμή π μπηκα χειρουργείο. Και στο 2ο π οηγαινα για vbac η γιατρος του επέτρεψε να μπει και στο χειρουργείο ασχετα αν εκείνος δ ηθελε. Κινητό είχα συνέχεια μαζί μου κ μέσα στο χειρουργείο και μάλιστα οι μαιες μ πρότειναν να τραβήξουν φωτογραφίες κάτι που στο 1ο μ παιδακι δ είχα σκεφτεί από μόνη μου. Ανεπίτρεπτα ολα αυτά πραγματικά. Βγηκατε? Αν όχι με τ καλο να πάτε στο σπίτι σας να ηρεμησετε!

Σ' ευχαριστώ πολύ κοριτσάκι μου!!! Είναι μια ζωγραφιά, τη λατρεύω!!! 😍😍😍😍😍😍 

Πολύ γνωστό δημόσιο μαιευτήριο της Αθήνας.. ένα από τα δύο πρώτα που σου έρχονται στο μυαλό... ακόμα εδώ είμαστε.. ελπίζω αύριο σε εξιτήριο γιατί δεν τη παλεύω... Οι μαίες μου πηγαινοέρχονταν προσπαθώντας να συνεννοηθούν μεταξύ γιατρών.. Αυτό λέει είναι το πρωτόκολλο τους.. οι ίδιες δεν μπορούσαν να παρέμβουν σε δικές τους αποφάσεις.. δεν κάνουν επισκληριδιο με ανεβασμένα λευκά αιμοσφαίρια λέει... 

[_piripiri_]

στις πριν 1 ώρα, ο/η Kiddo είπε:

Κορίτσια μου... Γεννησαμε.. 17/1/25 00:20 τα ξημερώματα, 42+1 εβδομάδων!! 3.780kg & 54cm!!! 💖💖💖💖👣👣👣👣🌈🌈🌈🌈

Ας τα πάρω όμως από την αρχή.. 

Ώρα να σας γράψω αυτό που δεν σας έλεγα.. 

Εμείς είχαμε αποφασίσει να προχωρήσουμε σε γέννα στο σπίτι!! Φυσικά υπήρχε πάντα το plan B του μαιευτηρίου σε κάθε περίπτωση.. 

Η εμπειρία του τοκετού μου σε συντομία...

Είχαμε δει ήδη υπερηχογραφηκα ότι το τραχηλικό βύσμα είχε φύγει σε εμένα από τη 38η-39η εβδομάδα πότε ήταν ακριβώς, δε θυμάμαι.. και ήμουν με 0,5εκ διαστολή.. τη Κυριακή (41+3) είχα ροζ κολπικά υγρά με αιματηρές ίνες στο σκούπισμα και ήλπιζα χαρούμενη καθώς ο χρόνος πλέον μετρούσε αντίστροφα.. τη Δευτέρα (41+4) τα ξημερώματα στις 3 όπως σας έγραψα ξεκίνησαν τα κύματα των συσπάσεων... Ήρθε μια από τις μαίες μου στις 7 το πρωί, κάναμε κολπική εξέταση πρώτη φορά με το χέρι.. μαλακός τράχηλος και 2εκ διαστολή.. οι συσπάσεις ήταν κάτι πανέμορφο ειλικρινά!! Και αυτά τα "διαλείμματα" ανάμεσα.. υπέροχα ανεκτίμητα!!! Τρίτη 5 το πρωί που μετρήσαμε πάλι τράχηλο, πλήρη εξάλειψη τραχήλου και 3εκ διαστολή!!! Τετάρτη πλέον τελεία διαστολή τραχήλου!!! Σκεφτείτε εγώ με διαστολή 9 πχ και να τρώω, να μιλάω και να γελάω με τις μαίες μου στο σπίτι, το σπίτι πανέτοιμο με τη πισίνα γεμάτη να περιμένει να μπούμε σε τελική ευθεία ..χωρίς κάποιο παυσίπονο θέλω να σας πω.. Πέμπτη (42+0) το πρωί σπασανε και τα νερά!!!! Μετά από αρκετές εξωθήσεις το κεφαλάκι του μωρού έχει μπει και στον κόλπο σε στάδιο εξώθησης 1!!! Σκεφτείτε έβαζες μισό δάχτυλο του μεσαίου δαχτύλου και έπιανες το κεφαλάκι της!!!! Ήμουν τόσο χαρούμενη όσο και κουρασμένη αλλά και φυσικά πλέον οι συσπάσεις ήταν τρομερές...

Και κάπου εκεί τα πράγματα πήραν παράξενη τροπή... 

Ξαφνικά η μήτρα νωρίς το μεσημέρι της Πέμπτης σταμάτησε τις έντονες συσπάσεις και αντί να προχωρήσει σε συσπάσεις κάθε 1' για την τελική εξώθηση, αυτές αραίωσαν.. στην αρχή δεν ανησυχησαμε καθώς ο τοκετός μου, έδειξε όλη την εβδομάδα, ότι "έδινε" το χρόνο που χρειαζόταν το σώμα μου για να προχωρήσει κάθε φορά και περισσότερο.. μετά από κάποιες ώρες όμως και με σπασμένα νερά, παρόλο που το nst που κάναμε καθόλη τη διάρκεια έδειχνε τη μπέμπα απροβληματιστη χαλαρή, έπρεπε να πάρουμε μια απόφαση για το πώς θα προχωρήσουμε ώστε να βγει το μωράκι μας.. αποφασίσαμε να πάμε σε εφημερεύον μαιευτήριο ώστε να μας χορηγηθεί ελάχιστη ποσότητα ωκυτοκίνης για να πάρει η μήτρα ξανά "μπρος" και να μπορέσει να ολοκληρωθεί το τελευταίο στάδιο του τοκετού.. οι μαίες μου με συνδέσεις στα μαιευτήρια, βρήκαν γιατρό που δέχτηκε να πάμε για να προχωρήσουμε στο τελικό πλάνο του τοκετού μας.. 

Κάπου εκεί ξεκίνησε το δράμα και η παράνοια... 

Φτάνουμε στο μαιευτήριο.. συνεννοούμαστε με το γιατρό, κάνουμε εισαγωγή και με μεταφέρουν στην αίθουσα τοκετών εν αναμονή της ωκυτοκίνης, με συνέδεσαν σε nst και ορό και περίμενα... Και περίμενα... Και περίμενα... Να σας πω ότι ήμουν μόνη μου, ακόμα και το κινητό απαγορευόταν να το έχω μαζί μου, με "υποχρέωση" να παραμένω μόνιμα ξαπλωμένη ενώ είχα το κεφάλι της μικρής μέσα στο κόλπο μου με συσπάσεις τοκετού ανά 5'-10' μεν αλλά πόνους φρικτούς δέ.. ήμουν 10 ώρες έτσι... Ψυχολογία στο πάτωμα.. Πλέον έκλαιγα εδώ και ώρες... Σηκώθηκα με το έτσι θέλω και έκοβα βόλτες στα 3 βήματα μπροστά στο καρδιοτοκογραφο που μου επέτρεπαν τα καλώδια.. φυσικά τσακωνομουν από το 6ωρο πλέον.. ήθελα να σηκωθώ να φύγω.. να μην με αφήνουν!!! Έρχονται λοιπόν 10 ώρες μετά να μου πουν ότι είχα αυξημένα λευκά αιμοσφαίρια και σύμφωνα με το πρωτόκολλο τους θα έπρεπε να μπω για κτ με ολική νάρκωση!!! Ξεκίνησαν τη τρομοκρατία και το ψυχολογικό εξαναγκασμό... Έπρεπε να ήσασταν μπροστά σε στιχομυθία με την υπεύθυνη βάρδιας... "Εγώ φεύγω!!" "Δεν επιτρέπεται, δε μπορούμε να σε αφήσουμε να φύγεις " "Να υπογράψω να φύγω!" "Δεν επιτρέπεται!" "Δε με νοιάζει, δικό μου το σώμα δικό μου το παιδί, ποιος μου το απαγορεύει;!" "Είναι τέτοιο το πρωτόκολλο δε μπορούμε να σε αφήσουμε να φύγεις" "Δείξτε μου το πρωτόκολλο γραπτός" "Α δε γίνονται αυτά που ζητάτε " "Ωραία λοιπόν εγώ φεύγω!" "Μα δε μπορείτε να φύγετε " "Και τι θα κάνετε βρε παιδιά; Θα αμολησετε τα security να μου βάλουν τάκλιν μη φύγω;!!" "Όχι δε θα το κάνουμε αυτό " "Ε τότε εγώ φεύγω!!" Και συνεχίστηκε μια τέτοια συζήτηση, εγώ σε παροξυσμό από την αναμονή δεμένη σε ένα κρεβάτι χωρίς επικοινωνία με κανέναν και με τις οδύνες του τοκετού τόσες ώρες με το κεφάλι του μωρού στο κόλπο μου ξαναλέω!! Τα θυμάμαι όσο το γράφω και με πιάνουν τα κλάματα πάλι... Φώναξαν τον άντρα μου να φανταστείτε για να με "συνετίσει"!!! Αν έχετε το θεό σας!!!! Δεν ήξεραν φυσικά ότι ο άντρας μου είναι χειρότερος από εμένα και δε θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να κάνει απόπειρα να με"συνετίσει"!!!! Συνέχισαν τη τρομοκρατία στον άντρα μου και όταν γύρισε τους είπε "και εφοσον είναι τόσο επικίνδυνα τα πράγματα γιατί την έχετε αφήσει τόσες ώρες και δεν τη βάλατε επιτόπου για κτ;!" "Ε λέει ναι μεν είναι επικίνδυνα αλλά δεν είπαμε ότι είναι τόσο επείγον" "και συνέχισε μετά προσβάλλοντας εμένα!!! Εκεί τα πνεύματα ξέφυγαν με τον άντρα μου οριακά να τη χτυπήσει.. Anyway, μέσα στις άκρες όλα καθώς ειπώθηκαν πολλά περισσότερα αλλά σας έδωσα το νόημα... Να σας θυμίσω μέσα σε όλα αυτά ότι κοντευα τις 24 ώρες με σπασμένα νερά!!! Τα αυξημένα λευκά αιμοσφαίρια ήταν απόλυτα δικαιολογημένα... Εγώ πλέον σωματικά και ψυχολογικά το απόλυτο ράκος... Εκεί που φτάσαμε η επιλογή της ωκυτοκίνης δεν ήταν διαθέσιμη ακόμα και σε ιδιωτικό μαιευτήριο... Μπήκαμε για κτ με ολική αναισθησία... Το μωρό μου δεν έζησε το skin to skin.. δεν έζησε καθυστερημένη απολίνωση... Δεν έζησε καλά καλά το πρώτο μητρικό χάδι ούτε το πρώτο 24ωρο!!!!  Και εγώ δεν είχα δει κάν το παιδί μου!!! 😭😭😭 Συνηλθα κατά τις 4 τα ξημερώματα της Παρασκευής.. ρώτησα τη μαία βάρδιας πότε μπορώ να πάω να δω το παιδί μου και μου είπε ότι θα πρέπει να περπατήσω και να βγει ο καθετήρας πρώτα... Εκεί αρχίζει ένας αγώνας δρόμου για εμένα.. μέχρι τις 7 είχα σταθεί και 11:30 έκοβα βόλτες.. υπέφερα χειρότερα στη σκέψη του μωρού μου μόνο του σε ένα κρύο περιβάλλον χωρίς ίχνος αγάπης στις πρώτες του στιγμές στη ζωή παρά στο πόνο το σωματικό.. 4 το απόγευμα της ίδιας μέρας έπεισα να βγει ο καθετήρας.. όλες αυτές τις ώρες ανάμεσα έβαζα θηλαστρο και έτρεχε ο άντρας μου να τους πηγαίνει το γάλα.. η ενημέρωση που είχε ο άντρας μου ήταν ότι θα την κρατούσαν προληπτικά λόγο των αυξημένων λευκών αιμοσφαιρίων εμού μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων της.. 10 το πρωί της Παρασκευής, του είπαν ότι θα τη κρατούσαν για επαναληπτικές εξετάσεις στο 12ωρο και αν όλα καλά θα μας την έφερναν.. περνάει το 12ωρο.. περνάει το 15ωρο... Περνάει το 18ωρο... Καμία ενημέρωση!! Ξεκινάμε με τον άντρα μου (εγώ με δύο φλεβοκαθετηρες στα χέρια) να κατέβουμε 2 ορόφους με τα πόδια για να πάμε στο τμήμα νεογνών.. φτάνουμε, παίρνουν το γάλα και μου λένε ότι έχει κλείσει το επισκεπτήριο και να πάω την επόμενη μέρα κλείνοντας μου τη πόρτα στα μούτρα.. Ε ρε.. Ποιος είδε το τρελό και δεν τον φοβήθηκε!!!!!! Εγώ δεν έφευγα από εκεί χωρίς να πάρω αγκαλιά το παιδί μου!!! Άρχισα να βαράω κουδούνια, δε μου άνοιγαν δεν ερχόταν κανένας.. δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω από εκεί!!! Μετά από 30' περίπου ήρθε μια υπεύθυνη εκεί και άρχισε παρόμοιες παπαριές... Επιτόπου παίρνω τηλέφωνο μια πολύ καλή μου φίλη (την οποία να πω γνώρισα μέσα από αυτό το φόρουμ!!) η οποία τυγχάνει να είναι δικηγόρος και ήταν ήδη ενήμερη για τη περίπτωση.. βάζω ανοιχτή ακρόαση, ακούει η κοπέλα τη στιχομυθία και σε κάποια φάση ζητάει η υπεύθυνη εκεί να κλείσω το τηλέφωνο.. "Δεν υπάρχει περίπτωση λέει η φωνή από το τηλέφωνο, είμαι η δικηγόρος της τάδε.. παρακαλώ συνεχίστε με όσα λέτε να πάρω τον διευθυντή της κλινικής και πείτε μου το όνομα σας"... Στο 20' κρατούσα για πρώτη φορά το μωράκι μου αγκαλιά... Ένα απίστευτο θαυματακι.. τόσο όμορφο.. τόσο μοναδικό.. και τόσο δικό μου... Με πήραν πάλι τα ζουμια γράφοντας σας... Εντέλει είχαν αποφασίσει να κάνουν και 3ο γύρο εξετάσεων στο 24ωρο και απλά δε θεώρησαν σημαντικό να μας ενημερώσουν...!!! Πήγαινα ανά 3ωρο να τη θηλάσω..Ένα μωράκι που από την υπερβολική ζέστη στο χώρο ήταν τόσο ληθαργικο.... Μου έκαναν και μερικά καψώνια, τύπου έλα 11 ξανά, α εμείς είπαμε να είσαι 10 εδώ.. δε μπορείς να μπεις χωρίς μάσκα, ε ωραία δωστε μου μια, λυπάμαι αλλά δεν έχουμε να σου δώσουμε πήγαινε να βρεις.. κτλ.. ξαναθυμιζω με δύο φλεβοκαθετηρες έναν στο κάθε χέρι και εγώ ούτε 24ωρες μετά τη κτ και 2 ορόφους απόσταση.. μόνη μου αυτή τη φορά καθώς οι άντρες έπρεπε να φύγουν στις 8 το βράδυ... Δε με ένοιαζε τίποτα.. ένας ήταν ο στόχος.. το παιδί μου... Τα ξημερώματα του Σαββάτου μου έφεραν το μωρό μου.. δεν είχα κοιμηθεί στιγμή με στόχο την επόμενη επίσκεψη στο 3ωρο.. μάλλον βαρέθηκαν να με βλέπουν.. το μωρό άλλωστε ποτέ δεν έδειξε την όποια δυσφορία κατά το τοκετό και φυσικά ήταν υγιέστατο σε κάθε εξέταση! Ο άντρας μου περίμενε από έξω να ανοίξει η είσοδος στους άντρες συνοδούς για να πάρει και αυτός πρώτη φορά τη κόρη του αγκαλιά... 

Η εμπειρία μου λοιπόν.. ανάμεικτη... Με ακραία συναισθήματα.. δε ξέρω αν θα με οδηγήσουν σε επιλοχιο.. μέχρι να τη πάρω αγκαλιά έκλαιγα ακατάπαυστα... Από τη στιγμή που την είδα πρώτη φορά μου δόθηκε ένας νέος στόχος.. η ευτυχία και ευημερία της.. 

Η κόρη μου.. 

Η κόρη μου είναι πολλά περισσότερα από όσα ποτέ ονειρευόμουν... Η καλύτερη καρμπον εκδοχή μεταξύ εμού και του συζύγου... Είναι όλα όσα αξίζει και άξιζε που περάσαμε όλα αυτά τα χρόνια.. Αν με ρωτάτε όμως, δε ξέρω αν θα έπαιρνα ξανά αυτό το ταξίδι για δεύτερο παιδί... Είναι νωρίς βέβαια ακόμα... Η ζωή μου όλη είναι το προσωπάκι της..

Sorry κορίτσια μου για την έκθεση και τη γλαφυρότητα... Έζησα πολλά την εβδομάδα που μας πέρασε και δεν έχω προλάβει να τα επεξεργαστώ ακόμα... Σας τα γράφω όπως τα βίωσα... 

P.S. προσπαθώ από τη παρασκευή τα ξημερώματα που συνηλθα να σας γράψω... Το κερασάκι στη τούρτα.. ο γιατρός με πετσοκοψε με μια τομή από τη μια πλευρά της λεκάνης μέχρι την άλλη και χωρίς πλαστική... Αύριο ελπίζω να καταφέρουμε να γυρίσουμε σπίτι μας... 

Καταρχάς, να σας ζήσει το θαύμα σας! ❤️❤️Να είναι γερή κι ευτυχισμένη! Η κόρη σας είναι ο κόσμος όλος σας! 

Επίσης, θέλω να σου πω μέσα από την καρδιά μου πόσο πολύ σε θαυμάζω. Τόσο για την απόφαση σου για τον τοκετό στο σπίτι, όσο και για την επιμονή σου σε όλη αυτήν την κατάσταση που πέρασες. Έχω σοκαριστεί, με όλη τη σημασία της λέξης, με τη διαχείριση σε αυτό το μαιευτήριο. Πραγματικά, θα ήθελα να μάθω ποιο είναι για να αποτρέπω τον κόσμο να πηγαίνει εκεί!! Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει μαιευτήριο που δεν σου έδωσε το παιδί σου αγκαλιά από την πρώτη μέρα, ακόμα και για 5 λεπτά, πέρα από το ότι σε είχαν παρατημένη με τοκετό να έχει ξεκινήσει από 200 ώρες πριν ξέρω γω... Αλήθεια, αυτό που βίωσες στο μαιευτήριο μου ακούγεται εφιαλτικό!

Θέλω να σου δώσω μια μεγάλη αγκαλιά! Θα αφήσεις τις μέρες να περάσουν και θα το επεξεργαστείς καλύτερα. Η κόρη σου θα είναι το καλύτερο γιατρικό σου. Θα προσθέσω ότι η πρώτη εμπειρία του τοκετού σου δε θα είναι απαραίτητα η ίδια με τη δεύτερη, αλλά αυτό θα το δεις πολύ αργότερα αν κι εφόσον το πάρεις απόφαση...

Καλή ανάρρωση εύχομαι! ❤️❤️ Όλα τα καλά σας εύχομαι!! ❤️❤️

ΥΓ. Πόσα κιλά βγήκε η μπέμπα; 😁

[Γιάννα 36]

στις πριν 1 ώρα, ο/η Kiddo είπε:

Κορίτσια μου... Γεννησαμε.. 17/1/25 00:20 τα ξημερώματα, 42+1 εβδομάδων!! 3.780kg & 54cm!!! 💖💖💖💖👣👣👣👣🌈🌈🌈🌈

Ας τα πάρω όμως από την αρχή.. 

Ώρα να σας γράψω αυτό που δεν σας έλεγα.. 

Εμείς είχαμε αποφασίσει να προχωρήσουμε σε γέννα στο σπίτι!! Φυσικά υπήρχε πάντα το plan B του μαιευτηρίου σε κάθε περίπτωση.. 

Η εμπειρία του τοκετού μου σε συντομία...

Είχαμε δει ήδη υπερηχογραφηκα ότι το τραχηλικό βύσμα είχε φύγει σε εμένα από τη 38η-39η εβδομάδα πότε ήταν ακριβώς, δε θυμάμαι.. και ήμουν με 0,5εκ διαστολή.. τη Κυριακή (41+3) είχα ροζ κολπικά υγρά με αιματηρές ίνες στο σκούπισμα και ήλπιζα χαρούμενη καθώς ο χρόνος πλέον μετρούσε αντίστροφα.. τη Δευτέρα (41+4) τα ξημερώματα στις 3 όπως σας έγραψα ξεκίνησαν τα κύματα των συσπάσεων... Ήρθε μια από τις μαίες μου στις 7 το πρωί, κάναμε κολπική εξέταση πρώτη φορά με το χέρι.. μαλακός τράχηλος και 2εκ διαστολή.. οι συσπάσεις ήταν κάτι πανέμορφο ειλικρινά!! Και αυτά τα "διαλείμματα" ανάμεσα.. υπέροχα ανεκτίμητα!!! Τρίτη 5 το πρωί που μετρήσαμε πάλι τράχηλο, πλήρη εξάλειψη τραχήλου και 3εκ διαστολή!!! Τετάρτη πλέον τελεία διαστολή τραχήλου!!! Σκεφτείτε εγώ με διαστολή 9 πχ και να τρώω, να μιλάω και να γελάω με τις μαίες μου στο σπίτι, το σπίτι πανέτοιμο με τη πισίνα γεμάτη να περιμένει να μπούμε σε τελική ευθεία ..χωρίς κάποιο παυσίπονο θέλω να σας πω.. Πέμπτη (42+0) το πρωί σπασανε και τα νερά!!!! Μετά από αρκετές εξωθήσεις το κεφαλάκι του μωρού έχει μπει και στον κόλπο σε στάδιο εξώθησης 1!!! Σκεφτείτε έβαζες μισό δάχτυλο του μεσαίου δαχτύλου και έπιανες το κεφαλάκι της!!!! Ήμουν τόσο χαρούμενη όσο και κουρασμένη αλλά και φυσικά πλέον οι συσπάσεις ήταν τρομερές...

Και κάπου εκεί τα πράγματα πήραν παράξενη τροπή... 

Ξαφνικά η μήτρα νωρίς το μεσημέρι της Πέμπτης σταμάτησε τις έντονες συσπάσεις και αντί να προχωρήσει σε συσπάσεις κάθε 1' για την τελική εξώθηση, αυτές αραίωσαν.. στην αρχή δεν ανησυχησαμε καθώς ο τοκετός μου, έδειξε όλη την εβδομάδα, ότι "έδινε" το χρόνο που χρειαζόταν το σώμα μου για να προχωρήσει κάθε φορά και περισσότερο.. μετά από κάποιες ώρες όμως και με σπασμένα νερά, παρόλο που το nst που κάναμε καθόλη τη διάρκεια έδειχνε τη μπέμπα απροβληματιστη χαλαρή, έπρεπε να πάρουμε μια απόφαση για το πώς θα προχωρήσουμε ώστε να βγει το μωράκι μας.. αποφασίσαμε να πάμε σε εφημερεύον μαιευτήριο ώστε να μας χορηγηθεί ελάχιστη ποσότητα ωκυτοκίνης για να πάρει η μήτρα ξανά "μπρος" και να μπορέσει να ολοκληρωθεί το τελευταίο στάδιο του τοκετού.. οι μαίες μου με συνδέσεις στα μαιευτήρια, βρήκαν γιατρό που δέχτηκε να πάμε για να προχωρήσουμε στο τελικό πλάνο του τοκετού μας.. 

Κάπου εκεί ξεκίνησε το δράμα και η παράνοια... 

Φτάνουμε στο μαιευτήριο.. συνεννοούμαστε με το γιατρό, κάνουμε εισαγωγή και με μεταφέρουν στην αίθουσα τοκετών εν αναμονή της ωκυτοκίνης, με συνέδεσαν σε nst και ορό και περίμενα... Και περίμενα... Και περίμενα... Να σας πω ότι ήμουν μόνη μου, ακόμα και το κινητό απαγορευόταν να το έχω μαζί μου, με "υποχρέωση" να παραμένω μόνιμα ξαπλωμένη ενώ είχα το κεφάλι της μικρής μέσα στο κόλπο μου με συσπάσεις τοκετού ανά 5'-10' μεν αλλά πόνους φρικτούς δέ.. ήμουν 10 ώρες έτσι... Ψυχολογία στο πάτωμα.. Πλέον έκλαιγα εδώ και ώρες... Σηκώθηκα με το έτσι θέλω και έκοβα βόλτες στα 3 βήματα μπροστά στο καρδιοτοκογραφο που μου επέτρεπαν τα καλώδια.. φυσικά τσακωνομουν από το 6ωρο πλέον.. ήθελα να σηκωθώ να φύγω.. να μην με αφήνουν!!! Έρχονται λοιπόν 10 ώρες μετά να μου πουν ότι είχα αυξημένα λευκά αιμοσφαίρια και σύμφωνα με το πρωτόκολλο τους θα έπρεπε να μπω για κτ με ολική νάρκωση!!! Ξεκίνησαν τη τρομοκρατία και το ψυχολογικό εξαναγκασμό... Έπρεπε να ήσασταν μπροστά σε στιχομυθία με την υπεύθυνη βάρδιας... "Εγώ φεύγω!!" "Δεν επιτρέπεται, δε μπορούμε να σε αφήσουμε να φύγεις " "Να υπογράψω να φύγω!" "Δεν επιτρέπεται!" "Δε με νοιάζει, δικό μου το σώμα δικό μου το παιδί, ποιος μου το απαγορεύει;!" "Είναι τέτοιο το πρωτόκολλο δε μπορούμε να σε αφήσουμε να φύγεις" "Δείξτε μου το πρωτόκολλο γραπτός" "Α δε γίνονται αυτά που ζητάτε " "Ωραία λοιπόν εγώ φεύγω!" "Μα δε μπορείτε να φύγετε " "Και τι θα κάνετε βρε παιδιά; Θα αμολησετε τα security να μου βάλουν τάκλιν μη φύγω;!!" "Όχι δε θα το κάνουμε αυτό " "Ε τότε εγώ φεύγω!!" Και συνεχίστηκε μια τέτοια συζήτηση, εγώ σε παροξυσμό από την αναμονή δεμένη σε ένα κρεβάτι χωρίς επικοινωνία με κανέναν και με τις οδύνες του τοκετού τόσες ώρες με το κεφάλι του μωρού στο κόλπο μου ξαναλέω!! Τα θυμάμαι όσο το γράφω και με πιάνουν τα κλάματα πάλι... Φώναξαν τον άντρα μου να φανταστείτε για να με "συνετίσει"!!! Αν έχετε το θεό σας!!!! Δεν ήξεραν φυσικά ότι ο άντρας μου είναι χειρότερος από εμένα και δε θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να κάνει απόπειρα να με"συνετίσει"!!!! Συνέχισαν τη τρομοκρατία στον άντρα μου και όταν γύρισε τους είπε "και εφοσον είναι τόσο επικίνδυνα τα πράγματα γιατί την έχετε αφήσει τόσες ώρες και δεν τη βάλατε επιτόπου για κτ;!" "Ε λέει ναι μεν είναι επικίνδυνα αλλά δεν είπαμε ότι είναι τόσο επείγον" "και συνέχισε μετά προσβάλλοντας εμένα!!! Εκεί τα πνεύματα ξέφυγαν με τον άντρα μου οριακά να τη χτυπήσει.. Anyway, μέσα στις άκρες όλα καθώς ειπώθηκαν πολλά περισσότερα αλλά σας έδωσα το νόημα... Να σας θυμίσω μέσα σε όλα αυτά ότι κοντευα τις 24 ώρες με σπασμένα νερά!!! Τα αυξημένα λευκά αιμοσφαίρια ήταν απόλυτα δικαιολογημένα... Εγώ πλέον σωματικά και ψυχολογικά το απόλυτο ράκος... Εκεί που φτάσαμε η επιλογή της ωκυτοκίνης δεν ήταν διαθέσιμη ακόμα και σε ιδιωτικό μαιευτήριο... Μπήκαμε για κτ με ολική αναισθησία... Το μωρό μου δεν έζησε το skin to skin.. δεν έζησε καθυστερημένη απολίνωση... Δεν έζησε καλά καλά το πρώτο μητρικό χάδι ούτε το πρώτο 24ωρο!!!!  Και εγώ δεν είχα δει κάν το παιδί μου!!! 😭😭😭 Συνηλθα κατά τις 4 τα ξημερώματα της Παρασκευής.. ρώτησα τη μαία βάρδιας πότε μπορώ να πάω να δω το παιδί μου και μου είπε ότι θα πρέπει να περπατήσω και να βγει ο καθετήρας πρώτα... Εκεί αρχίζει ένας αγώνας δρόμου για εμένα.. μέχρι τις 7 είχα σταθεί και 11:30 έκοβα βόλτες.. υπέφερα χειρότερα στη σκέψη του μωρού μου μόνο του σε ένα κρύο περιβάλλον χωρίς ίχνος αγάπης στις πρώτες του στιγμές στη ζωή παρά στο πόνο το σωματικό.. 4 το απόγευμα της ίδιας μέρας έπεισα να βγει ο καθετήρας.. όλες αυτές τις ώρες ανάμεσα έβαζα θηλαστρο και έτρεχε ο άντρας μου να τους πηγαίνει το γάλα.. η ενημέρωση που είχε ο άντρας μου ήταν ότι θα την κρατούσαν προληπτικά λόγο των αυξημένων λευκών αιμοσφαιρίων εμού μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων της.. 10 το πρωί της Παρασκευής, του είπαν ότι θα τη κρατούσαν για επαναληπτικές εξετάσεις στο 12ωρο και αν όλα καλά θα μας την έφερναν.. περνάει το 12ωρο.. περνάει το 15ωρο... Περνάει το 18ωρο... Καμία ενημέρωση!! Ξεκινάμε με τον άντρα μου (εγώ με δύο φλεβοκαθετηρες στα χέρια) να κατέβουμε 2 ορόφους με τα πόδια για να πάμε στο τμήμα νεογνών.. φτάνουμε, παίρνουν το γάλα και μου λένε ότι έχει κλείσει το επισκεπτήριο και να πάω την επόμενη μέρα κλείνοντας μου τη πόρτα στα μούτρα.. Ε ρε.. Ποιος είδε το τρελό και δεν τον φοβήθηκε!!!!!! Εγώ δεν έφευγα από εκεί χωρίς να πάρω αγκαλιά το παιδί μου!!! Άρχισα να βαράω κουδούνια, δε μου άνοιγαν δεν ερχόταν κανένας.. δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω από εκεί!!! Μετά από 30' περίπου ήρθε μια υπεύθυνη εκεί και άρχισε παρόμοιες παπαριές... Επιτόπου παίρνω τηλέφωνο μια πολύ καλή μου φίλη (την οποία να πω γνώρισα μέσα από αυτό το φόρουμ!!) η οποία τυγχάνει να είναι δικηγόρος και ήταν ήδη ενήμερη για τη περίπτωση.. βάζω ανοιχτή ακρόαση, ακούει η κοπέλα τη στιχομυθία και σε κάποια φάση ζητάει η υπεύθυνη εκεί να κλείσω το τηλέφωνο.. "Δεν υπάρχει περίπτωση λέει η φωνή από το τηλέφωνο, είμαι η δικηγόρος της τάδε.. παρακαλώ συνεχίστε με όσα λέτε να πάρω τον διευθυντή της κλινικής και πείτε μου το όνομα σας"... Στο 20' κρατούσα για πρώτη φορά το μωράκι μου αγκαλιά... Ένα απίστευτο θαυματακι.. τόσο όμορφο.. τόσο μοναδικό.. και τόσο δικό μου... Με πήραν πάλι τα ζουμια γράφοντας σας... Εντέλει είχαν αποφασίσει να κάνουν και 3ο γύρο εξετάσεων στο 24ωρο και απλά δε θεώρησαν σημαντικό να μας ενημερώσουν...!!! Πήγαινα ανά 3ωρο να τη θηλάσω..Ένα μωράκι που από την υπερβολική ζέστη στο χώρο ήταν τόσο ληθαργικο.... Μου έκαναν και μερικά καψώνια, τύπου έλα 11 ξανά, α εμείς είπαμε να είσαι 10 εδώ.. δε μπορείς να μπεις χωρίς μάσκα, ε ωραία δωστε μου μια, λυπάμαι αλλά δεν έχουμε να σου δώσουμε πήγαινε να βρεις.. κτλ.. ξαναθυμιζω με δύο φλεβοκαθετηρες έναν στο κάθε χέρι και εγώ ούτε 24ωρες μετά τη κτ και 2 ορόφους απόσταση.. μόνη μου αυτή τη φορά καθώς οι άντρες έπρεπε να φύγουν στις 8 το βράδυ... Δε με ένοιαζε τίποτα.. ένας ήταν ο στόχος.. το παιδί μου... Τα ξημερώματα του Σαββάτου μου έφεραν το μωρό μου.. δεν είχα κοιμηθεί στιγμή με στόχο την επόμενη επίσκεψη στο 3ωρο.. μάλλον βαρέθηκαν να με βλέπουν.. το μωρό άλλωστε ποτέ δεν έδειξε την όποια δυσφορία κατά το τοκετό και φυσικά ήταν υγιέστατο σε κάθε εξέταση! Ο άντρας μου περίμενε από έξω να ανοίξει η είσοδος στους άντρες συνοδούς για να πάρει και αυτός πρώτη φορά τη κόρη του αγκαλιά... 

Η εμπειρία μου λοιπόν.. ανάμεικτη... Με ακραία συναισθήματα.. δε ξέρω αν θα με οδηγήσουν σε επιλοχιο.. μέχρι να τη πάρω αγκαλιά έκλαιγα ακατάπαυστα... Από τη στιγμή που την είδα πρώτη φορά μου δόθηκε ένας νέος στόχος.. η ευτυχία και ευημερία της.. 

Η κόρη μου.. 

Η κόρη μου είναι πολλά περισσότερα από όσα ποτέ ονειρευόμουν... Η καλύτερη καρμπον εκδοχή μεταξύ εμού και του συζύγου... Είναι όλα όσα αξίζει και άξιζε που περάσαμε όλα αυτά τα χρόνια.. Αν με ρωτάτε όμως, δε ξέρω αν θα έπαιρνα ξανά αυτό το ταξίδι για δεύτερο παιδί... Είναι νωρίς βέβαια ακόμα... Η ζωή μου όλη είναι το προσωπάκι της..

Sorry κορίτσια μου για την έκθεση και τη γλαφυρότητα... Έζησα πολλά την εβδομάδα που μας πέρασε και δεν έχω προλάβει να τα επεξεργαστώ ακόμα... Σας τα γράφω όπως τα βίωσα... 

P.S. προσπαθώ από τη παρασκευή τα ξημερώματα που συνηλθα να σας γράψω... Το κερασάκι στη τούρτα.. ο γιατρός με πετσοκοψε με μια τομή από τη μια πλευρά της λεκάνης μέχρι την άλλη και χωρίς πλαστική... Αύριο ελπίζω να καταφέρουμε να γυρίσουμε σπίτι μας... 

Να σας ζήσει η μπουμπουκα σας! Καλή ανατροφή🥰

[MarMar90]

στις πριν 2 ώρες, ο/η Kiddo είπε:

Κορίτσια μου... Γεννησαμε.. 17/1/25 00:20 τα ξημερώματα, 42+1 εβδομάδων!! 3.780kg & 54cm!!! 💖💖💖💖👣👣👣👣🌈🌈🌈🌈

Ας τα πάρω όμως από την αρχή.. 

Ώρα να σας γράψω αυτό που δεν σας έλεγα.. 

Εμείς είχαμε αποφασίσει να προχωρήσουμε σε γέννα στο σπίτι!! Φυσικά υπήρχε πάντα το plan B του μαιευτηρίου σε κάθε περίπτωση.. 

Η εμπειρία του τοκετού μου σε συντομία...

Είχαμε δει ήδη υπερηχογραφηκα ότι το τραχηλικό βύσμα είχε φύγει σε εμένα από τη 38η-39η εβδομάδα πότε ήταν ακριβώς, δε θυμάμαι.. και ήμουν με 0,5εκ διαστολή.. τη Κυριακή (41+3) είχα ροζ κολπικά υγρά με αιματηρές ίνες στο σκούπισμα και ήλπιζα χαρούμενη καθώς ο χρόνος πλέον μετρούσε αντίστροφα.. τη Δευτέρα (41+4) τα ξημερώματα στις 3 όπως σας έγραψα ξεκίνησαν τα κύματα των συσπάσεων... Ήρθε μια από τις μαίες μου στις 7 το πρωί, κάναμε κολπική εξέταση πρώτη φορά με το χέρι.. μαλακός τράχηλος και 2εκ διαστολή.. οι συσπάσεις ήταν κάτι πανέμορφο ειλικρινά!! Και αυτά τα "διαλείμματα" ανάμεσα.. υπέροχα ανεκτίμητα!!! Τρίτη 5 το πρωί που μετρήσαμε πάλι τράχηλο, πλήρη εξάλειψη τραχήλου και 3εκ διαστολή!!! Τετάρτη πλέον τελεία διαστολή τραχήλου!!! Σκεφτείτε εγώ με διαστολή 9 πχ και να τρώω, να μιλάω και να γελάω με τις μαίες μου στο σπίτι, το σπίτι πανέτοιμο με τη πισίνα γεμάτη να περιμένει να μπούμε σε τελική ευθεία ..χωρίς κάποιο παυσίπονο θέλω να σας πω.. Πέμπτη (42+0) το πρωί σπασανε και τα νερά!!!! Μετά από αρκετές εξωθήσεις το κεφαλάκι του μωρού έχει μπει και στον κόλπο σε στάδιο εξώθησης 1!!! Σκεφτείτε έβαζες μισό δάχτυλο του μεσαίου δαχτύλου και έπιανες το κεφαλάκι της!!!! Ήμουν τόσο χαρούμενη όσο και κουρασμένη αλλά και φυσικά πλέον οι συσπάσεις ήταν τρομερές...

Και κάπου εκεί τα πράγματα πήραν παράξενη τροπή... 

Ξαφνικά η μήτρα νωρίς το μεσημέρι της Πέμπτης σταμάτησε τις έντονες συσπάσεις και αντί να προχωρήσει σε συσπάσεις κάθε 1' για την τελική εξώθηση, αυτές αραίωσαν.. στην αρχή δεν ανησυχησαμε καθώς ο τοκετός μου, έδειξε όλη την εβδομάδα, ότι "έδινε" το χρόνο που χρειαζόταν το σώμα μου για να προχωρήσει κάθε φορά και περισσότερο.. μετά από κάποιες ώρες όμως και με σπασμένα νερά, παρόλο που το nst που κάναμε καθόλη τη διάρκεια έδειχνε τη μπέμπα απροβληματιστη χαλαρή, έπρεπε να πάρουμε μια απόφαση για το πώς θα προχωρήσουμε ώστε να βγει το μωράκι μας.. αποφασίσαμε να πάμε σε εφημερεύον μαιευτήριο ώστε να μας χορηγηθεί ελάχιστη ποσότητα ωκυτοκίνης για να πάρει η μήτρα ξανά "μπρος" και να μπορέσει να ολοκληρωθεί το τελευταίο στάδιο του τοκετού.. οι μαίες μου με συνδέσεις στα μαιευτήρια, βρήκαν γιατρό που δέχτηκε να πάμε για να προχωρήσουμε στο τελικό πλάνο του τοκετού μας.. 

Κάπου εκεί ξεκίνησε το δράμα και η παράνοια... 

Φτάνουμε στο μαιευτήριο.. συνεννοούμαστε με το γιατρό, κάνουμε εισαγωγή και με μεταφέρουν στην αίθουσα τοκετών εν αναμονή της ωκυτοκίνης, με συνέδεσαν σε nst και ορό και περίμενα... Και περίμενα... Και περίμενα... Να σας πω ότι ήμουν μόνη μου, ακόμα και το κινητό απαγορευόταν να το έχω μαζί μου, με "υποχρέωση" να παραμένω μόνιμα ξαπλωμένη ενώ είχα το κεφάλι της μικρής μέσα στο κόλπο μου με συσπάσεις τοκετού ανά 5'-10' μεν αλλά πόνους φρικτούς δέ.. ήμουν 10 ώρες έτσι... Ψυχολογία στο πάτωμα.. Πλέον έκλαιγα εδώ και ώρες... Σηκώθηκα με το έτσι θέλω και έκοβα βόλτες στα 3 βήματα μπροστά στο καρδιοτοκογραφο που μου επέτρεπαν τα καλώδια.. φυσικά τσακωνομουν από το 6ωρο πλέον.. ήθελα να σηκωθώ να φύγω.. να μην με αφήνουν!!! Έρχονται λοιπόν 10 ώρες μετά να μου πουν ότι είχα αυξημένα λευκά αιμοσφαίρια και σύμφωνα με το πρωτόκολλο τους θα έπρεπε να μπω για κτ με ολική νάρκωση!!! Ξεκίνησαν τη τρομοκρατία και το ψυχολογικό εξαναγκασμό... Έπρεπε να ήσασταν μπροστά σε στιχομυθία με την υπεύθυνη βάρδιας... "Εγώ φεύγω!!" "Δεν επιτρέπεται, δε μπορούμε να σε αφήσουμε να φύγεις " "Να υπογράψω να φύγω!" "Δεν επιτρέπεται!" "Δε με νοιάζει, δικό μου το σώμα δικό μου το παιδί, ποιος μου το απαγορεύει;!" "Είναι τέτοιο το πρωτόκολλο δε μπορούμε να σε αφήσουμε να φύγεις" "Δείξτε μου το πρωτόκολλο γραπτός" "Α δε γίνονται αυτά που ζητάτε " "Ωραία λοιπόν εγώ φεύγω!" "Μα δε μπορείτε να φύγετε " "Και τι θα κάνετε βρε παιδιά; Θα αμολησετε τα security να μου βάλουν τάκλιν μη φύγω;!!" "Όχι δε θα το κάνουμε αυτό " "Ε τότε εγώ φεύγω!!" Και συνεχίστηκε μια τέτοια συζήτηση, εγώ σε παροξυσμό από την αναμονή δεμένη σε ένα κρεβάτι χωρίς επικοινωνία με κανέναν και με τις οδύνες του τοκετού τόσες ώρες με το κεφάλι του μωρού στο κόλπο μου ξαναλέω!! Τα θυμάμαι όσο το γράφω και με πιάνουν τα κλάματα πάλι... Φώναξαν τον άντρα μου να φανταστείτε για να με "συνετίσει"!!! Αν έχετε το θεό σας!!!! Δεν ήξεραν φυσικά ότι ο άντρας μου είναι χειρότερος από εμένα και δε θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να κάνει απόπειρα να με"συνετίσει"!!!! Συνέχισαν τη τρομοκρατία στον άντρα μου και όταν γύρισε τους είπε "και εφοσον είναι τόσο επικίνδυνα τα πράγματα γιατί την έχετε αφήσει τόσες ώρες και δεν τη βάλατε επιτόπου για κτ;!" "Ε λέει ναι μεν είναι επικίνδυνα αλλά δεν είπαμε ότι είναι τόσο επείγον" "και συνέχισε μετά προσβάλλοντας εμένα!!! Εκεί τα πνεύματα ξέφυγαν με τον άντρα μου οριακά να τη χτυπήσει.. Anyway, μέσα στις άκρες όλα καθώς ειπώθηκαν πολλά περισσότερα αλλά σας έδωσα το νόημα... Να σας θυμίσω μέσα σε όλα αυτά ότι κοντευα τις 24 ώρες με σπασμένα νερά!!! Τα αυξημένα λευκά αιμοσφαίρια ήταν απόλυτα δικαιολογημένα... Εγώ πλέον σωματικά και ψυχολογικά το απόλυτο ράκος... Εκεί που φτάσαμε η επιλογή της ωκυτοκίνης δεν ήταν διαθέσιμη ακόμα και σε ιδιωτικό μαιευτήριο... Μπήκαμε για κτ με ολική αναισθησία... Το μωρό μου δεν έζησε το skin to skin.. δεν έζησε καθυστερημένη απολίνωση... Δεν έζησε καλά καλά το πρώτο μητρικό χάδι ούτε το πρώτο 24ωρο!!!!  Και εγώ δεν είχα δει κάν το παιδί μου!!! 😭😭😭 Συνηλθα κατά τις 4 τα ξημερώματα της Παρασκευής.. ρώτησα τη μαία βάρδιας πότε μπορώ να πάω να δω το παιδί μου και μου είπε ότι θα πρέπει να περπατήσω και να βγει ο καθετήρας πρώτα... Εκεί αρχίζει ένας αγώνας δρόμου για εμένα.. μέχρι τις 7 είχα σταθεί και 11:30 έκοβα βόλτες.. υπέφερα χειρότερα στη σκέψη του μωρού μου μόνο του σε ένα κρύο περιβάλλον χωρίς ίχνος αγάπης στις πρώτες του στιγμές στη ζωή παρά στο πόνο το σωματικό.. 4 το απόγευμα της ίδιας μέρας έπεισα να βγει ο καθετήρας.. όλες αυτές τις ώρες ανάμεσα έβαζα θηλαστρο και έτρεχε ο άντρας μου να τους πηγαίνει το γάλα.. η ενημέρωση που είχε ο άντρας μου ήταν ότι θα την κρατούσαν προληπτικά λόγο των αυξημένων λευκών αιμοσφαιρίων εμού μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων της.. 10 το πρωί της Παρασκευής, του είπαν ότι θα τη κρατούσαν για επαναληπτικές εξετάσεις στο 12ωρο και αν όλα καλά θα μας την έφερναν.. περνάει το 12ωρο.. περνάει το 15ωρο... Περνάει το 18ωρο... Καμία ενημέρωση!! Ξεκινάμε με τον άντρα μου (εγώ με δύο φλεβοκαθετηρες στα χέρια) να κατέβουμε 2 ορόφους με τα πόδια για να πάμε στο τμήμα νεογνών.. φτάνουμε, παίρνουν το γάλα και μου λένε ότι έχει κλείσει το επισκεπτήριο και να πάω την επόμενη μέρα κλείνοντας μου τη πόρτα στα μούτρα.. Ε ρε.. Ποιος είδε το τρελό και δεν τον φοβήθηκε!!!!!! Εγώ δεν έφευγα από εκεί χωρίς να πάρω αγκαλιά το παιδί μου!!! Άρχισα να βαράω κουδούνια, δε μου άνοιγαν δεν ερχόταν κανένας.. δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω από εκεί!!! Μετά από 30' περίπου ήρθε μια υπεύθυνη εκεί και άρχισε παρόμοιες παπαριές... Επιτόπου παίρνω τηλέφωνο μια πολύ καλή μου φίλη (την οποία να πω γνώρισα μέσα από αυτό το φόρουμ!!) η οποία τυγχάνει να είναι δικηγόρος και ήταν ήδη ενήμερη για τη περίπτωση.. βάζω ανοιχτή ακρόαση, ακούει η κοπέλα τη στιχομυθία και σε κάποια φάση ζητάει η υπεύθυνη εκεί να κλείσω το τηλέφωνο.. "Δεν υπάρχει περίπτωση λέει η φωνή από το τηλέφωνο, είμαι η δικηγόρος της τάδε.. παρακαλώ συνεχίστε με όσα λέτε να πάρω τον διευθυντή της κλινικής και πείτε μου το όνομα σας"... Στο 20' κρατούσα για πρώτη φορά το μωράκι μου αγκαλιά... Ένα απίστευτο θαυματακι.. τόσο όμορφο.. τόσο μοναδικό.. και τόσο δικό μου... Με πήραν πάλι τα ζουμια γράφοντας σας... Εντέλει είχαν αποφασίσει να κάνουν και 3ο γύρο εξετάσεων στο 24ωρο και απλά δε θεώρησαν σημαντικό να μας ενημερώσουν...!!! Πήγαινα ανά 3ωρο να τη θηλάσω..Ένα μωράκι που από την υπερβολική ζέστη στο χώρο ήταν τόσο ληθαργικο.... Μου έκαναν και μερικά καψώνια, τύπου έλα 11 ξανά, α εμείς είπαμε να είσαι 10 εδώ.. δε μπορείς να μπεις χωρίς μάσκα, ε ωραία δωστε μου μια, λυπάμαι αλλά δεν έχουμε να σου δώσουμε πήγαινε να βρεις.. κτλ.. ξαναθυμιζω με δύο φλεβοκαθετηρες έναν στο κάθε χέρι και εγώ ούτε 24ωρες μετά τη κτ και 2 ορόφους απόσταση.. μόνη μου αυτή τη φορά καθώς οι άντρες έπρεπε να φύγουν στις 8 το βράδυ... Δε με ένοιαζε τίποτα.. ένας ήταν ο στόχος.. το παιδί μου... Τα ξημερώματα του Σαββάτου μου έφεραν το μωρό μου.. δεν είχα κοιμηθεί στιγμή με στόχο την επόμενη επίσκεψη στο 3ωρο.. μάλλον βαρέθηκαν να με βλέπουν.. το μωρό άλλωστε ποτέ δεν έδειξε την όποια δυσφορία κατά το τοκετό και φυσικά ήταν υγιέστατο σε κάθε εξέταση! Ο άντρας μου περίμενε από έξω να ανοίξει η είσοδος στους άντρες συνοδούς για να πάρει και αυτός πρώτη φορά τη κόρη του αγκαλιά... 

Η εμπειρία μου λοιπόν.. ανάμεικτη... Με ακραία συναισθήματα.. δε ξέρω αν θα με οδηγήσουν σε επιλοχιο.. μέχρι να τη πάρω αγκαλιά έκλαιγα ακατάπαυστα... Από τη στιγμή που την είδα πρώτη φορά μου δόθηκε ένας νέος στόχος.. η ευτυχία και ευημερία της.. 

Η κόρη μου.. 

Η κόρη μου είναι πολλά περισσότερα από όσα ποτέ ονειρευόμουν... Η καλύτερη καρμπον εκδοχή μεταξύ εμού και του συζύγου... Είναι όλα όσα αξίζει και άξιζε που περάσαμε όλα αυτά τα χρόνια.. Αν με ρωτάτε όμως, δε ξέρω αν θα έπαιρνα ξανά αυτό το ταξίδι για δεύτερο παιδί... Είναι νωρίς βέβαια ακόμα... Η ζωή μου όλη είναι το προσωπάκι της..

Sorry κορίτσια μου για την έκθεση και τη γλαφυρότητα... Έζησα πολλά την εβδομάδα που μας πέρασε και δεν έχω προλάβει να τα επεξεργαστώ ακόμα... Σας τα γράφω όπως τα βίωσα... 

P.S. προσπαθώ από τη παρασκευή τα ξημερώματα που συνηλθα να σας γράψω... Το κερασάκι στη τούρτα.. ο γιατρός με πετσοκοψε με μια τομή από τη μια πλευρά της λεκάνης μέχρι την άλλη και χωρίς πλαστική... Αύριο ελπίζω να καταφέρουμε να γυρίσουμε σπίτι μας... 

Κορίτσι μου γλυκό, καταρχάς να σας ζήσει η μπεμπούκα σας!!! Να είναι γερή και δυνατή… αν και με τέτοια μαμά δεν υπάρχει αμφιβολία!!! 
Θα συμφωνήσω απόλυτα με την @_piripiri_! Θαυμάζω και υποκλίνομαι στη δύναμη σου και την αποφασιστικότητα σου. Λυπάμαι που βίωσες τόσα άσχημα συναισθήματα και πήρε τόσο άσχημη τροπή κάτι που φάνταζε ονειρικό. Είναι ντροπή για το μαιευτήριο αυτές οι συμπεριφορές. Τόσο από τους γιατρούς όσο και από το προσωπικό. Ξέρω ότι έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη στις μαίες σου… αλλά κάπου ένιωσα διαβάζοντας όσα μας έγραψες ότι δε σας στήριξαν ως έπρεπε μετά που στράβωσε το πράγμα. 
Είμαι σίγουρη πως θα το ξεπεράσεις και μόνο πιο γερή και άρρηκτη θα βγει η σχέση σας με το πλασματάκι σας μετά από όλα αυτά. Σου στέλνω μια τεράστια αγκαλιά!!! ❤️