Μετάβαση σε περιεχόμενο

SOS επιλόχεια κατάθλιψη είμαι απεγνωσμένη


Recommended Posts

Δημοσίευση

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

Δημοσίευση
στις πριν 13 ώρες, ο/η Gigi78 είπε:

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

Αυτό που περνάς γλυκιά μου είναι πολύ δύσκολο αλήθεια το ξέρω δεν το έχω περάσει αλλά μπορώ λίγο να σε καταλάβω μην συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλες γυναίκες γιατί δεν ξέρεις τι βοήθεια έχει η κάθε γυναίκα και τι όχι επίσης εσύ περνάς την επιλοχεια κατάθλιψη που είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι η άλλες γυναίκες δεν περνάνε αυτό που περνάς εσύ για αυτό δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις σωστά εγώ θα σου έλεγα να πάρεις όση βοήθεια μπορείς από τον ψυχολόγο σου κάνε πράγματα για σένα ξέρω ότι είναι δύσκολο με δύο παιδάκια κορίτσι μου και ειδικά τόσο μικρά σε καταλαβαίνω για τον εγκλεισμό γιατί και εγώ έτσι είμαι πάρτε τα καροτσάκια με το σύζυγό και βγειτε βόλτα πάρε την πεθερά και βγείτε ακου μουσικη πάρε αγκαλιά τα μωρά σου παίξτε μαζί και αν έχεις ανάγκη από μια φίλη εδώ είμαι εγώ στείλε μου προσωπικό μήνυμα

Δημοσίευση
στις πριν 15 ώρες, ο/η Gigi78 είπε:

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

Καταρχην μην κοιτας ολες αυτες τις "influencers" τιποτα δεν ειναι αληθινο. Μα δες διαφημισεις για μωρουδιακα, ενα μωρο με το ζορι 2 μηνων κ η μητερα με σωμα αθλητριας, τελειο μαλλί και μακιγιαζ κ φρεσκια... ειναι για γελια! Νομιζω ολες οσες γιναμε μαμαδες πρωτη φορα ενα σοκ το παθαμε. Κ γω με εξωσωματικη, οποτε εκανα παιδι πολυ συνειδητα κ θυμαμαι οτι τις πρωτες μερες δεν μπορουσα να δεχτω αυτο που γινονταν! ενα μωρο στο στηθος ΟΛΗ ΜΕΡΑ, ουτε κοιμισμενο δεν καθονταν χωρις αγκαλια κ γω να μην μπορω ουτε να φαω γιατι δεν με αφηνε λεπτο! Θυμαμαι να σκεφτομαι το πρωι ως τη χειροτερη ωρα της μερας ακριβως επειδή ειχα ολη τη μερα μπροστα μου! Όμως αληθεια βελτιωνονται τα πραγματα. Το μωρο πηρε τα πανω του και δεν ηθελε τοση φροντιδα συνεχως (με την εννοια οτι εμαθε να καθεται μονο του χωρις αγκαλια), αραιωσαν οι θηλασμοι οποτε μπορουσε να το κρατησει και καποιος αλλος κ γενικα οσο μεγαλωνουν τοσο καλυτερα! Ειναι μια δυσκολη φαση ολο αυτο αλλα αληθεια στο λεω περναει και επισης αληθεια ολες καπως ετσι ειμαστε στην αρχη.

Σε αυτό το σημείο όμως θέλω να πω ότι εσύ μιλάς για καταθλιψη - υποθετω διαγνωσμενη απο ειδικο, οπότε δεν περνάς απλά τη δύσκολη φάση που περιεγραψα παραπανω αλλα κάτι 100 φορες δυσκολότερο. Η δύσκολη φάση των μωρων οπως ειπα θα περασει - ο χρόνος πάντα περνάει - όμως εσύ χρειάζεσαι ιατρική βοήθεια και όχι απλά ένα χέρι βοηθείας και ωραία λόγια. Κατάλαβα ότι βλέπεις ψυχολόγο, πολύ καλό αυτό όμως η κατάθλιψη είναι ασθένεια πραγματική και ενδεχομένως να χρειάζεσαι κάτι παραπάνω όπως αντικαταθλιπτική αγωγή. Πολύς κόσμος αντιδρά κάπως στο άκουσμα της όμως δες το σε παρακαλώ με ειδικό. Όπως έγραψα η καταθλιψη ειναι ασθενεια, θελει γιατρό και θεραπεία όχι απλά θετική σκέψη κ ευχολόγια. Θα ηταν σαν να σου ζητουσα να θεραπεύσεις το διαβήτη με θετική σκέψη! Μην παίρνεις όλο το βάρος πάνω σου, ότι δλδ εσύ φταις που δεν εισαι δυνατη κ δε νιωθεις καλά. Αρρώστησες με τον ίδιο τρόπο που θα μπορούσε να σου τύχει οποιαδήποτε άλλη ασθένεια. Πάρε  βοήθεια και θεραπεία είναι η μονη σου διέξοδος...

σου ευχομαι ό,τι καλυτερο και να μπορεσεις να χαρεις τα μωρα σου!

Δημοσίευση

Καλο μου κοριτσι καλησπερα κι απο μενα...

Στην αρχη της γεννας ολες λιγο πολυ περναμε διαφορα σταδια,απο την γεννα ,την αυπνια,την εξαντληση,απειρα νευρα και πολλες φορες ενοχες στα μικρα...ΟΜΩΣ αν αυτο αρχιζει να σοβαρευει,αν βλεπεις οτι πεφτεις ασταματητα σε ενα μαυρο κενο και νιωθεις οτι δεν αξιζει η ζωη σου,ή κανεις κακες σκεψεις και σκοτεινες για σενα ή τα μωρα,πρεπει να πας σε εναν ειδικο τωρα κιολας..Οσο πιο συντομα κανεις την κινηση αυτη ,τοσο καλυτερα..Δεν προκειται να περασει διαφορετικα,δεν θα σε βοηθησει καμια βολτα ή ενας καφες με μια φιλη..Υπαρχει μονο κατηφορα σ'αυτη την ασθενεια,αλλα με την βοηθεια ειδικου και μονο ,θα το ξεπερασεις!

Στο ευχομαι απο καρδιας,αλλα μην το αφησεις αλλο..

Δημοσίευση
στις πριν 18 ώρες, ο/η Gigi78 είπε:

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

Να σου ζήσουν τα μωρά σου! 

Συμφωνώ με την φίλη Τόκυο πως οι φωτογραφίες που βλέπουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι απλά ένα κλικ. Και είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Είναι φυσιολογικό αυτό που νιώθεις, είσαι έξω από τα νερά σου, με δύο μωρά εξαρτημένα από εσένα. Έτσι γίνεται για όλες στην αρχή. Όμως είσαι άνθρωπος και έχεις κάθε δικαίωμα να κουράζεσαι, να στεναχωριέσαι, να έχεις άγχη και φοβίες. Καμία γυναίκα δεν γεννήθηκε έτοιμη για αυτό το ρόλο, η μητέρες γίνονται τη στιγμή που γεννιούνται τα παιδιά. Και μαζί εξελίσσονται. Ζητα βοήθεια από όποιον είναι διαθέσιμος. Έστω για να κάνεις ένα μπάνιο σαν άνθρωπος. Για να βγεις μια βόλτα στο τετράγωνο. Για να μιλήσεις με μια φίλη στο τηλέφωνο. Για να φας δύο μπουκιές ζεστό φαγητό ή παγωτό χωρίς να λύωσει. 

Περισσότερο ανάγκη όμως είναι να ζητήσεις βοήθεια για την κατάθλιψη σου. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστείς αγωγή, καντο. Όπως όταν μας πονάει το μάτι πάνε στον οφθαλμίατρο έτσι όταν πονάει η ψυχή μας πάμε στον ψυχίατρο. Για να είσαι εσύ καλά και τα παιδάκια σου καλύτερα. Από εμπειρία ξέρω πως όσο μένεις στο κρεββάτι τόσο χειρότερα είναι. Γιαυτό καλά κάνεις και κάνεις πράγματα με το ζόρι, γιατί πρέπει να βρεις το τρόπο να σπάσεις αυτό το φαύλο κύκλο. Πρώτα για εσένα. Και να είσαι σίγουρη πως όταν θα ζητήσεις βοήθεια από τον ειδικό θα την βρεις την άκρη, όσο καιρό και αν πάρει. 

Να προσέχεις και να μιλήσεις με ψυχίατρο άμεσα. Δεν είναι ντροπή. Ούτε να σκέφτεσαι ότι στεναχωρείς κανέναν. Σε φιλώ. 

Δημοσίευση
στις On 26/6/2022 at 9:19 ΜΜ, ο/η Gigi78 είπε:

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

Πριν ένα μήνα γέννησα και εγώ...Είχα πολύ δύσκολη γέννα, πολλές ώρες, προσπαθήσαμε για φυσιολογικό τοκετό και καταλήξαμε στην καισαρική γιατι δεν άντεχα άλλο( το μωρό είχε λάθος θέση και ήταν ψηλά). Πίστευα θα θηλάσω, δεν τα κατάφερα...το μωρό δεν ήθελε καθόλου στήθος και δεν μπορούσα να βγάλω γάλα... αναγκαστικά του έδωσα ξένο γιατί ήταν λίγα κιλά και έπρεπε να φάει. Μόλις γύρισα σπίτι έβαζα τα κλάματα συνέχεια...Ήταν εντελώς διαφορετικό απ' ότι το φαντάστηκα. Στεναχωρήθηκα με τη γέννα, με το ότι δεν θήλασα, άρχισα να κάνω σκέψεις ότι πλέον αυτό το πλάσμα στηρίζετε σε μένα και η δική μου ζωή θα αλλάξει και θα μείνει πίσω ..μου έφταιγαν όλοι, ξεσπούσα σε όλους...έκανα άσχημες σκέψεις για τον εαυτό μου, μέχρι και το ότι ήθελα να πεθάνω σκέφτηκα...ήμουν έτοιμη να πάω σε ψυχολόγο να μιλήσω γιατί ένιωθα μόνη μου ...με λίγη σκέψη όμως με τον εαυτό μου και δίνοντας μου χρόνο να συνηθίσω τη νέα κατάσταση, συνήλθα....Ακόμα έχω μια μελαγχολία, αλλά όχι όπως τότε ..πλέον κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθουμε έτσι κάποιες φορές και πρεπει να το αποδεχτούμε ...τότε μόνο θα το ξεπεράσουμε! Δεν είναι κακό να νιώθεις άσχημα, δεν είναι κακό να μην αντέχεις από την εξάντληση...Το θέμα είναι να το αποδεχτείς, να πεις στον εαυτό σου ότι δεν είναι κακό και να προχωρήσεις....Συνέχισε με τον ψυχολόγο, θα σε βοηθήσει σε βάθος χρόνου. Εύχομαι ότι καλύτερο και να σου ζήσουν! 

Δημοσίευση
στις On 26/6/2022 at 9:19 ΜΜ, ο/η Gigi78 είπε:

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

Εισαι κουρασμενη και δεν μπορεις να κανεις κατι αλλο εκτος απο το να «δουλευεις» ολη μερα με τα μωρα!μηπως αν επαιρνες μια κοπελα για βοηθεια σε χαλάρωνε λιγο.; Εκτος απο οτι σιγουρα νοιωθεις πιεσμενη και «κλεισμενη»Πρεπει να το αποδεκτεις και να δουλεψεις λιγο με τον εαυτο σου.ειναι σημαντικο να ξερεις οτι η ζωη σου εχει αλλαξει και δεν θα εισαι ξανα μονη αλλα παντα θα εχεις την έγνοια των μωρων και πολυ πιο δυσκολο γιατι ειναι διδυμα και αρκετα μικρα.πιστευω οτι σε 5 μηνες θα ειναι καλυτερα τα πραγματΑ.ειναι πολυ νωρις ακομα,ειναι μολις 2 μηνων κ οι ορμονες κανουν παρτυ.

Δημοσίευση
στις On 26/6/2022 at 9:19 ΜΜ, ο/η Gigi78 είπε:

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

Πως είσαι κορίτσι μου; 

Συμμετοχή στη συζήτηση

Μπορείτε να γράψετε τώρα το μήνυμά σας και να εγγραφείτε μετά. Αν έχετε ήδη λογαριασμό, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε το μήνυμα με το ψευδώνυμό σας.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Guest
Απαντήστε σε αυτή τη συζήτηση...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

  • Απαντήσεις

    • @giotoulini και εγω τα ίδια είμαι πονάει η πλάτη  είτε καθιστή είτε ξαπλα  είτε όρθια.. κάθε στιγμή.. έχω αϋπνίες εδώ κ 2 μήνες.. υπομονή πάει πέρασε ο 15αυγουστος.. προχωράμε ....
    • Καλησπέρα κορίτσια και πάλι! Τώρα κατάφερα να δω λίγο τι έχει συμβεί όλο αυτό τον καιρό με τη βοήθεια του chatgpt φυσικά 😅 @Kiddo συγγνώμη που επιστρέφω στο θέμα, λυπάμαι για το σκυλάκο σας 💔  Μιλήσατε για κιλά εγκυμοσύνης, εγώ κορίτσια μπορώ να πω ότι είμαι πολύ ευγνώμων με το πως διαχειρίστηκε το σώμα μου την εγκυμοσύνη και τη λοχεία ως προς τα κιλά - έβαλα 15/16 κιλά σύνολο, τα οποία έχασα σταδιακά τις πρώτες εβδομάδες χωρίς κάποια διατροφή, τουναντίον έτρωγα τον αγλέωρα λόγω μαραθώνιων θηλασμού, αλλά πιστεύω ότι ακρι΄βως αυτό συνέβαλε ο θηλασμός να συνεχιστούν οι συσπάσεις της μήτρας και το ότι έπινα πάρα πολύ νερό. Κάπου τον Μάιο ήμουν και 2 κιλά πιο κάτω από πέρυσι πριν μεινω έγκυος! Τα ξανάβαλα όμως όταν πήγαμε Ελλάδα τον Ιούλιο 🤭  🤭   🤭   🤭   🤭  Αχ ο ύπνος.... πονεμένη ιστορία...! εμάς ο μικρός μέχρι και τον 3, αρχές 4ου μήνα, σταδιακά αύξανε το σερί του. Θυμάμαι (σαν μια αιωνιότητα μου φαίνεται τώρα...) ότι έκανε 4/5 ώρες σερ΄ι, μετά πρώτη αφύπνιση,  μετά 3/2 σερί, αφύπνιση, και τέλος 1/2 ώρες πριν την τελική αφύπνιση το πρωί. Από την αρχή είχαμε βραδινή ρουτίνα 7-8μμ και συνήθως ξυπνούσε για πρωί 6-7πμ. Την οποία βραδινή ρουτίνα τη διατηρούμε μέχρι και σήμερα, με κάποιες διακυμάνσεις τώρα το καλοκαίρι που νυχτώνει πιο αργά, αλλά το τι συμβαίνει το βράδυ έιναι άλλη ιστορία 😅 Που λέτε εκείς κάπου τέλος 3ου αρχες 4ου μήνα, εκεί που βλέπαμε το βραδινό σερί ολοένα να αυξάνεται, μπαμ μας τα σκάει μια παλλινδρόμηση ύπνου, από την οποία δε ξέρω αν βγήκαμε και ποτέ 😅 θυμάμαι τον πρώτο καιρό που κράτητησε για κάνα μήνα, ξυπνούσε καθε 30/40 λεπτά! κορίτσια τα είχαμε δει όλα.... εν τω μεταξύ όχι απλά ξυπνούσε αλλά δεν ηρεμούσε καποιες φορές ούτε με θηλασμό, ούτε με λίκνισμα, ούτε με τίποτα....! ο σύζυξ κι εγώ τα είχαμε δει όλα! δραματικές καταστάσεις και φυσικά ήμασταν σα ζόμπι μονίμως... Ημερίσιους ύπνους κι εκεί παλλινδ΄ρομηση, από 1-1.5 ωρα περίπου ο καθένας, ξαφνικά 20/30 λεπτά με το ζόρι στο λίκνο του.... για να κοιμηθεί 1-2 ώρες μόνο πάνω μου κολλημένη στον καναπέ... Φτάσαμε μέσα Ιουνίου κι ήμασταν ακόμα έτσι και άρχισα να σκέφτομαι να απευθυνθώ σε κάποια ειδικό ύπνου που να είναι και παιδοψυχολόγος όπως με συμβούλευσαν εδώ. Βέβαια η παιδίατρός μας είπε ότι κάτω του έτους, η εκπαίδευση ύπνου είναι ανούσια... Κι είπα να την εμπιστευτω.... Απλά επειδή πλησίαζαν οι διακοπές εκτός έδρας άρχισα να αγχώνομαι για το πως θα την παλέψουμε σε διαφορετικές συνθήκες απ αυτές του σπιτιού μας... Εν τέλει να μη σας τα πολυλογώ, όσο ήμασταν εκτός σπιτιού, στα σπίτια παππούδων και έπειτα στις διακοπές, ο ύπνος βελτιώθηκε! κι όταν λέω βελτιώθηκε, μη νομίζετε ότι επιστρέψαμε ποτέ σ αυτό που τώρα φαντάζει σουπερ λουξ ΄φαση 4/5 σερί, αλλά τλχ κάνει 3 ώρες μέχρι την πρώτη αφύπνιση 🤪 το λες και πολυτελεια χαχαχα πλέον, στις περιόδους ηρεμίας, εκτός αλμάτων/οδοντοφυιας/κτλ δλδ, θα κάνει 2-3 αφυπνίσεις κατά τη διάρκεια του βραδινού ύπνου και κοιμάται 2-3 ημερίσιους, στο σύνολό τους 3 με 3.5 ώρες. Θεωρώ ότι είμαστε καλά, αλλά σίγουρα θέλουμε και το καλύτερο γιατί η εξάντληση έχει χτυπήσει κόκκινο! Ειδικά σε συνδυασμό με τη δουλειά..... Τώρα έχουμε επιστρεψει στο σπίτι μας και είπαμε με το συζυξ οτι θα κοιμαται στο δωματιο του, στο κρεβάτι του, γιατί 1) ούτως η αλλως δε χωράει στο λίκνο πλεον, 2) κατα τη διάρκεια της διαμονής μας εκτός σπιτιού άλλαξε πάρα πολλά κρεβάτια και παρκοκρέβατα, οπότε είδαμε ότι μπορεί να προσαρμοστεί, άλλες φορε΄ς πετυχημένα κι άλλες καταστροφικές χαχαχαχα, και 3) ε θέλουμε κι εμείς το κρεβάτι μας πίσω 😅 δλδ είμαστε οκ να κοιμάται μαζί μας απ τις 5πμ και μετά, αλλά όλο το βράδυ είναι δύσκολη πίστα.... έτσι ήμασταν μέχρι πρότινος, τώρα έχει 5 μέρες που κάνουμε αυτή την πρόσπαθεια στο δωμάτιό του. Οι πρώτες 2 μέρες ήταν χαλια, ξυπνούσε κάθε 30/40 λεπτά όπως εκείνη η περίοδος που σας έγραψα πιο πάνω.... Ζόμπι mode ξανά και ξανά... Μετά την 3η μέρα ξύπνησε μόνο 1 φορά, ΜΙΑ ΦΟΡΑ, δε ξαναγινε τούτο κυρίες και κύριοι!! Αλλά χθες που ήταν η 4η βραδιά, ξύπνησε 4 φορές. Απόψε, κοιμάτια ήδη 2 ώρες, δε ξέρω πως θα πάει, αλλά έχουμε πει με το συζυξ να το παλέψουμε 10 μέρες για να εδραιωθεί η συνήθεια. Επίσης, σ όλο αυτό ήθελα να σας γράψω και μια ακόμα σημαντική απόφαση που πήρα γιατί θεωρω ότι επηρεάζει πολύ τον ύπνο... ο θηλασμός! Δε ξέρω για σας κορίτσια, εγώ ευτυχώς από την αρχή το βρήκαμε πάρα πολυ καλα με τον μικρό μου, δε δυσκολευτηκα, παραμένει μια όμροφη εμπειρία, αλλά πιστεύω ότι λόγω του ότι τον κοιμιζα με το θηλασμό, τον άφηνα στο στήθος όλη νύχτα (open bar που λέω κι εγώ!), κάπως εδραιώθηκε γι αυτόν και έγινε ο μονος τροπος για να κοιμηθεί. Σε κάποια φάση δε μπορούσε να τον κοιμησει ο μπαμπας του γιατί έψαχνε το στήθος μόνιμα. Οπότε άρχισα στις διακοπές να εισάγω κι άλλους τρόπους, όπως το πατ πατ στον πωπό, φιλάκια στο κεφαλάκι και σσσσσ, να μου κρατάει το χέρι καθώς κουρνιάζει στο πλάι (το οποίο μου το "έδειξε" ο ίδιος) και άρχισα να "αφαιρώ" το θηλασμό σαν μέθοδο κοιμισης, με εξαιρέση τις νύχτες που είχε κανει εμβόλιο και ανέβασε πυρετό κι όταν τον πονούσαν τα δοντα΄κια. Φτάνοντας στο σήμερα, αποφάσισα να κάνω κυρίως άντληση από εδώ και πέρα, και θηλασμό 1-2 φορές τη μέρα. Ο στόχος μου είναι να αποθηλάσω πλήρως γιατί θα πάει και βρεφικό το Σεπτέμβρη, οπότε θα αρχίσουμε και τη φόρμουλα από βδομάδα. Έχω πολύ ανάμεικτα συναισθήματα γι αυτη μου την απόφαση, γιατί πραγματικά ο θηλασμός πηγε πάρα πολύ καλά, και παρα τους μαραθωνιους, τα δαγκώματα τους τελευταιούς μηνες λογω δοντιών, και κυρίως το δέσιμο με το μωράκι μου, πιστεύω οτι έκανε τον κύκλο του για εμάς. Στον αντίποδα, αυτό που με χαροποιεί είναι να βλέπω τον μικρό φουλ περηφανο όταν πίνει το γάλα απ το μπουκάλι, πλεον το κραταει μονος του και τα βράδια πριν παει για ύπνο, πινει το γαλα του ενώ διαβάζουμε βιβλίο αγκαλιά και μου χαμογελάει και λιώνω! Νιώθω δλδ, ότι παρα του ότι μιεώνεται ο θηλασμός, διατηρούμε με αυτό τον τρόπο την επαφή με αγκαλιά και φιλάκια, ενώ ο ίδιος χτιζει την ανεξαρτησία και τη λεπτή κινητικότητα πίνοντας το γαλα του "μόνος" του 💙  Σε άλλα νεα, με την τριχόπτωση πως τα πατε;; Κορίτσια εγώ από τον 5ο μήνα μαζεύω κουβάρια μαλλιά απ το πάτωμα.... πολύ με ανησυχεί αυτή η κατάσταση... έχω μαλλιά στο κεφαλι μου παραδόξως, αλλά πεφτουν πολλά. Παίρνω ακόμα σιδήρο και βαζω κι ενα σερουμ, αλλά βελτίωση δε βλέπω.  Επίσης έχετε αδιαθετήσει; Ξέρω ότι γενικά όσο θηλάζουμε καθυστερεί να επανέλθει και το σύστημα, αλλά βλέπω και κάποιες κοπέλες που τους ήρθε στο 2ο μήνα πχ... 😬 δε περίμενα ότι θα το πω ποτέ αυτό, αλλά θα ήθελα να μου έρθει γιατί η ορμονική τρέλα του postpartum δεν αστειεύεται! έχω γενικά πολλή οργή κι ανυπομονησία προς τους ανθρώπους, πολλές φορές και προς το σύζυγο, αλλά τλχ τα συζητάμε μαζί και το βρίσκουμε. Δε μ αναγνωρίζω! 😭  Τελος, επειδή έγραψα ήδη παρα πολλά, να μη σας κουράζω, σ΄υντομο update για το μωράκι μου: Αισίως 7,5 μηνών! Με βάση τις μετρήσεις της παιδιάτρου την περασμένη βδομα΄δα: 8.700 κιλά και 76εκ. Έβγαλε τα 2 κάτω δοντάκια 5.5 μηνών, κι από τότε φαίνεται ότι τον ζορίζουν τα πάνω, οπότε μαλλον τα περιμένουμε κι αυτά. Γυρνάει απο μπρουμυτα ανασκελα και τουμπαλιν, σαν τον Τομ Κρουζ στις επικυνδυνες αποστολες 🤣🤣 Δε μπουσουλάει ακόμα, αλλά σηκώνει τον πωπό του και στην προσπάθεια του να μπουσουλήσει εμπρός, πάει με την όπισθεν χαχαχα είναι πολύ αστείο, αλλα΄ο γλυκούλης νευριάζει γιατί προφανώς άλλη κατεύθυνση θέλει να πάρει! Αυτά κορίτσια μου, σας καληνυχτω, πάω να εκμεταλευτώ τον χρόνο που απομένει μέχρι την πρώτη αφύπνιση! 🙏🤞
    • Ααα @ΜαρίαΔημήτρης οπως λενε και οι μεγαλυτεροι τα καλοκαιρινα μωρα μεγαλωνουν πιο γρηγορα και ξεπεταγονται πριν το καταλαβεις. Μαλλον εχουν δικιο γιατι ολες το παρατηρουμε. 
    • @Diwni μου να δεις που στις διακοπες θα ηρεμησει και στο ευχομαι ολοψυχα για να περασετε καλα. Ειναι του εξω και της βολτας η μπεμπας σου πιστευω θα κοιμαται αρκετα και θα ειναι ηρεμη. Αχου ψυχουλα μου δυσκολευεται ν κοιμηθει ισως και κλαιει. Πως την ηρεμεις την βαζεις στο στηθος;; Ρε σεις δεν ειναι υπεροχο που προσπαθουν τα μικρουλικα ολο κατι να κανουν. Να γυρισουν να πιασουν να μιλησουν κλπ. Πριν κιγους μηνες αναρωτιομασταν τι κανανε μεσα στην κοιλια ακομα και τωρα κανουν χαμο. Το αστειο της υποθεσης ο μπεμπεκος μ χθες το βραδυ κατα τις 4 ξυπνησε για γαλα, σταυροκοπιομασταν με τον αντρα μου ειχε να το κανει απο νεογεννητο. Ευτυχως ξανακοιμηθηκε αφου χλαπακιασε. 
    • Πάλι καλά που το νιώθεις! Κουράγιο θα πω. Εγώ αν και δεν το παθαίνω αυτό, με βολεύει γενικά να κάθομαι στο πλάι. Ξεκουράζεται καλύτερα έτσι η κοιλιά. 23η εγώ και έχω αρχίσει και ζοριζομαι για τα καλά 😕 Πως θα αντέξουμε μέχρι το τέλος; 😅 Στην πρώτη εγκυμοσύνη δεν θυμάμαι να είχα τόσο θέμα, αλλά τότε αραζα με τις ώρες στον καναπέ, τώρα όλο στο πόδι είμαι 😅
  • Νέες συζητήσεις

×
×
  • Προσθήκη...