SOS επιλόχεια κατάθλιψη είμαι απεγνωσμένη

[Gigi78]

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

[Penny89]

στις πριν 13 ώρες, ο/η Gigi78 είπε:

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

Αυτό που περνάς γλυκιά μου είναι πολύ δύσκολο αλήθεια το ξέρω δεν το έχω περάσει αλλά μπορώ λίγο να σε καταλάβω μην συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλες γυναίκες γιατί δεν ξέρεις τι βοήθεια έχει η κάθε γυναίκα και τι όχι επίσης εσύ περνάς την επιλοχεια κατάθλιψη που είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι η άλλες γυναίκες δεν περνάνε αυτό που περνάς εσύ για αυτό δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις σωστά εγώ θα σου έλεγα να πάρεις όση βοήθεια μπορείς από τον ψυχολόγο σου κάνε πράγματα για σένα ξέρω ότι είναι δύσκολο με δύο παιδάκια κορίτσι μου και ειδικά τόσο μικρά σε καταλαβαίνω για τον εγκλεισμό γιατί και εγώ έτσι είμαι πάρτε τα καροτσάκια με το σύζυγό και βγειτε βόλτα πάρε την πεθερά και βγείτε ακου μουσικη πάρε αγκαλιά τα μωρά σου παίξτε μαζί και αν έχεις ανάγκη από μια φίλη εδώ είμαι εγώ στείλε μου προσωπικό μήνυμα

[Tokyo]

στις πριν 15 ώρες, ο/η Gigi78 είπε:

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

Καταρχην μην κοιτας ολες αυτες τις "influencers" τιποτα δεν ειναι αληθινο. Μα δες διαφημισεις για μωρουδιακα, ενα μωρο με το ζορι 2 μηνων κ η μητερα με σωμα αθλητριας, τελειο μαλλί και μακιγιαζ κ φρεσκια... ειναι για γελια! Νομιζω ολες οσες γιναμε μαμαδες πρωτη φορα ενα σοκ το παθαμε. Κ γω με εξωσωματικη, οποτε εκανα παιδι πολυ συνειδητα κ θυμαμαι οτι τις πρωτες μερες δεν μπορουσα να δεχτω αυτο που γινονταν! ενα μωρο στο στηθος ΟΛΗ ΜΕΡΑ, ουτε κοιμισμενο δεν καθονταν χωρις αγκαλια κ γω να μην μπορω ουτε να φαω γιατι δεν με αφηνε λεπτο! Θυμαμαι να σκεφτομαι το πρωι ως τη χειροτερη ωρα της μερας ακριβως επειδή ειχα ολη τη μερα μπροστα μου! Όμως αληθεια βελτιωνονται τα πραγματα. Το μωρο πηρε τα πανω του και δεν ηθελε τοση φροντιδα συνεχως (με την εννοια οτι εμαθε να καθεται μονο του χωρις αγκαλια), αραιωσαν οι θηλασμοι οποτε μπορουσε να το κρατησει και καποιος αλλος κ γενικα οσο μεγαλωνουν τοσο καλυτερα! Ειναι μια δυσκολη φαση ολο αυτο αλλα αληθεια στο λεω περναει και επισης αληθεια ολες καπως ετσι ειμαστε στην αρχη.

Σε αυτό το σημείο όμως θέλω να πω ότι εσύ μιλάς για καταθλιψη - υποθετω διαγνωσμενη απο ειδικο, οπότε δεν περνάς απλά τη δύσκολη φάση που περιεγραψα παραπανω αλλα κάτι 100 φορες δυσκολότερο. Η δύσκολη φάση των μωρων οπως ειπα θα περασει - ο χρόνος πάντα περνάει - όμως εσύ χρειάζεσαι ιατρική βοήθεια και όχι απλά ένα χέρι βοηθείας και ωραία λόγια. Κατάλαβα ότι βλέπεις ψυχολόγο, πολύ καλό αυτό όμως η κατάθλιψη είναι ασθένεια πραγματική και ενδεχομένως να χρειάζεσαι κάτι παραπάνω όπως αντικαταθλιπτική αγωγή. Πολύς κόσμος αντιδρά κάπως στο άκουσμα της όμως δες το σε παρακαλώ με ειδικό. Όπως έγραψα η καταθλιψη ειναι ασθενεια, θελει γιατρό και θεραπεία όχι απλά θετική σκέψη κ ευχολόγια. Θα ηταν σαν να σου ζητουσα να θεραπεύσεις το διαβήτη με θετική σκέψη! Μην παίρνεις όλο το βάρος πάνω σου, ότι δλδ εσύ φταις που δεν εισαι δυνατη κ δε νιωθεις καλά. Αρρώστησες με τον ίδιο τρόπο που θα μπορούσε να σου τύχει οποιαδήποτε άλλη ασθένεια. Πάρε  βοήθεια και θεραπεία είναι η μονη σου διέξοδος...

σου ευχομαι ό,τι καλυτερο και να μπορεσεις να χαρεις τα μωρα σου!

[Sofia86]

Καλο μου κοριτσι καλησπερα κι απο μενα...

Στην αρχη της γεννας ολες λιγο πολυ περναμε διαφορα σταδια,απο την γεννα ,την αυπνια,την εξαντληση,απειρα νευρα και πολλες φορες ενοχες στα μικρα...ΟΜΩΣ αν αυτο αρχιζει να σοβαρευει,αν βλεπεις οτι πεφτεις ασταματητα σε ενα μαυρο κενο και νιωθεις οτι δεν αξιζει η ζωη σου,ή κανεις κακες σκεψεις και σκοτεινες για σενα ή τα μωρα,πρεπει να πας σε εναν ειδικο τωρα κιολας..Οσο πιο συντομα κανεις την κινηση αυτη ,τοσο καλυτερα..Δεν προκειται να περασει διαφορετικα,δεν θα σε βοηθησει καμια βολτα ή ενας καφες με μια φιλη..Υπαρχει μονο κατηφορα σ'αυτη την ασθενεια,αλλα με την βοηθεια ειδικου και μονο ,θα το ξεπερασεις!

Στο ευχομαι απο καρδιας,αλλα μην το αφησεις αλλο..

[misofeggaro]

στις πριν 18 ώρες, ο/η Gigi78 είπε:

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

Να σου ζήσουν τα μωρά σου! 

Συμφωνώ με την φίλη Τόκυο πως οι φωτογραφίες που βλέπουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι απλά ένα κλικ. Και είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Είναι φυσιολογικό αυτό που νιώθεις, είσαι έξω από τα νερά σου, με δύο μωρά εξαρτημένα από εσένα. Έτσι γίνεται για όλες στην αρχή. Όμως είσαι άνθρωπος και έχεις κάθε δικαίωμα να κουράζεσαι, να στεναχωριέσαι, να έχεις άγχη και φοβίες. Καμία γυναίκα δεν γεννήθηκε έτοιμη για αυτό το ρόλο, η μητέρες γίνονται τη στιγμή που γεννιούνται τα παιδιά. Και μαζί εξελίσσονται. Ζητα βοήθεια από όποιον είναι διαθέσιμος. Έστω για να κάνεις ένα μπάνιο σαν άνθρωπος. Για να βγεις μια βόλτα στο τετράγωνο. Για να μιλήσεις με μια φίλη στο τηλέφωνο. Για να φας δύο μπουκιές ζεστό φαγητό ή παγωτό χωρίς να λύωσει. 

Περισσότερο ανάγκη όμως είναι να ζητήσεις βοήθεια για την κατάθλιψη σου. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστείς αγωγή, καντο. Όπως όταν μας πονάει το μάτι πάνε στον οφθαλμίατρο έτσι όταν πονάει η ψυχή μας πάμε στον ψυχίατρο. Για να είσαι εσύ καλά και τα παιδάκια σου καλύτερα. Από εμπειρία ξέρω πως όσο μένεις στο κρεββάτι τόσο χειρότερα είναι. Γιαυτό καλά κάνεις και κάνεις πράγματα με το ζόρι, γιατί πρέπει να βρεις το τρόπο να σπάσεις αυτό το φαύλο κύκλο. Πρώτα για εσένα. Και να είσαι σίγουρη πως όταν θα ζητήσεις βοήθεια από τον ειδικό θα την βρεις την άκρη, όσο καιρό και αν πάρει. 

Να προσέχεις και να μιλήσεις με ψυχίατρο άμεσα. Δεν είναι ντροπή. Ούτε να σκέφτεσαι ότι στεναχωρείς κανέναν. Σε φιλώ. 

[Lizaki49]

στις On 26/6/2022 at 9:19 ΜΜ, ο/η Gigi78 είπε:

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

Πριν ένα μήνα γέννησα και εγώ...Είχα πολύ δύσκολη γέννα, πολλές ώρες, προσπαθήσαμε για φυσιολογικό τοκετό και καταλήξαμε στην καισαρική γιατι δεν άντεχα άλλο( το μωρό είχε λάθος θέση και ήταν ψηλά). Πίστευα θα θηλάσω, δεν τα κατάφερα...το μωρό δεν ήθελε καθόλου στήθος και δεν μπορούσα να βγάλω γάλα... αναγκαστικά του έδωσα ξένο γιατί ήταν λίγα κιλά και έπρεπε να φάει. Μόλις γύρισα σπίτι έβαζα τα κλάματα συνέχεια...Ήταν εντελώς διαφορετικό απ' ότι το φαντάστηκα. Στεναχωρήθηκα με τη γέννα, με το ότι δεν θήλασα, άρχισα να κάνω σκέψεις ότι πλέον αυτό το πλάσμα στηρίζετε σε μένα και η δική μου ζωή θα αλλάξει και θα μείνει πίσω ..μου έφταιγαν όλοι, ξεσπούσα σε όλους...έκανα άσχημες σκέψεις για τον εαυτό μου, μέχρι και το ότι ήθελα να πεθάνω σκέφτηκα...ήμουν έτοιμη να πάω σε ψυχολόγο να μιλήσω γιατί ένιωθα μόνη μου ...με λίγη σκέψη όμως με τον εαυτό μου και δίνοντας μου χρόνο να συνηθίσω τη νέα κατάσταση, συνήλθα....Ακόμα έχω μια μελαγχολία, αλλά όχι όπως τότε ..πλέον κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθουμε έτσι κάποιες φορές και πρεπει να το αποδεχτούμε ...τότε μόνο θα το ξεπεράσουμε! Δεν είναι κακό να νιώθεις άσχημα, δεν είναι κακό να μην αντέχεις από την εξάντληση...Το θέμα είναι να το αποδεχτείς, να πεις στον εαυτό σου ότι δεν είναι κακό και να προχωρήσεις....Συνέχισε με τον ψυχολόγο, θα σε βοηθήσει σε βάθος χρόνου. Εύχομαι ότι καλύτερο και να σου ζήσουν! 

[Nefeliap]

στις On 26/6/2022 at 9:19 ΜΜ, ο/η Gigi78 είπε:

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

Εισαι κουρασμενη και δεν μπορεις να κανεις κατι αλλο εκτος απο το να «δουλευεις» ολη μερα με τα μωρα!μηπως αν επαιρνες μια κοπελα για βοηθεια σε χαλάρωνε λιγο.; Εκτος απο οτι σιγουρα νοιωθεις πιεσμενη και «κλεισμενη»Πρεπει να το αποδεκτεις και να δουλεψεις λιγο με τον εαυτο σου.ειναι σημαντικο να ξερεις οτι η ζωη σου εχει αλλαξει και δεν θα εισαι ξανα μονη αλλα παντα θα εχεις την έγνοια των μωρων και πολυ πιο δυσκολο γιατι ειναι διδυμα και αρκετα μικρα.πιστευω οτι σε 5 μηνες θα ειναι καλυτερα τα πραγματΑ.ειναι πολυ νωρις ακομα,ειναι μολις 2 μηνων κ οι ορμονες κανουν παρτυ.

[misofeggaro]

στις On 26/6/2022 at 9:19 ΜΜ, ο/η Gigi78 είπε:

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

Πως είσαι κορίτσι μου;