Σεπτέμβρη ζωγραφίζεις...χρώματα πολλά γεννάς...ευλογημένες..φουσκωτές κοιλίτσες άρχισε να μας σκορπάς!!!!!

[Raf123]

στις πριν 6 ώρες, ο/η Hopemumtobe είπε:

Α τι ωραια που θα πατε! 🙂Εχω παει Μπρατισλαβα και Βιεννη οσο εμενα Λονδινο, ηταν μονο 1 ωρα μακρια το ενα απτο αλλο! Καλα η Βιεννη ηταν πανεμορφη, ευκολο να την περπατησεις τα παντα  στολισμενα, ωραιες Χριστουγεννιατικες αγορες, ζεστα κρασια, σνιτσελ χαχα (εαν τρως κρεας), υπεροχα!! Μπρατισλαβα θυμαμαι ενα καφε με τελεια σοκολατα ζεστη στην πλατεια ακομα χαχα ειχαμε μεινει μονο 1-2 ημερςς; Βουδαπεστη πηγα πριν 15 χρονια και δεν θυμαμαι πολλα μονο το ποταμι❤️  Τι μου θυμισες, πολυ ευτυχισμενες στιγμες...!Καλα να περασετε🙂

Και αυτά τα παραδοσιακά τα λουκάνικα τους είναι πολύ νόστιμα χαχαχα και οι καμινάδες με την σοκολάτα! Είναι παραμυθένια…η Μπρατισλάβα είναι οντως για 1-2 ημερες! Έμενες Λονδίνο; Εμένα και εγώ αχ το λονδινακι μου ποσό το αγαπώ…

[Antonia2]

στις πριν 16 λεπτά, ο/η Raf123 είπε:

Πως είσαι εσυ σήμερα καλύτερα;; 

ειμαι πολυ καλυτερα!! ουτε πυρετο ουτε τπτ!! 

εσυ πες μας!!! εντυπωσεις απο Βουδαπεστη!! πως περνατε;;

[Raf123]

στις πριν 4 ώρες, ο/η Antonia2 είπε:

αχ αυτη η σοκολατα!!! Η πιο τελεια που εχω πιει ποτε!!! σαν να πινεις bitter σοκολατα λιωμενη!!

και ειχε 2-3 καφε εκει στον κεντρικο πεζοδρομο.. σαν αλυσιδα..

αν σου πω οτι αυτο μου εχει μεινει απο τη Μπρατισλαβα;;; (τραγικη 😅😅) οκ και το καστρο τους!!

Και  το ufo το κτήριο εκείνο δεν είναι για πολύ οντως αλλά η σοκολάτα τους ήταν τέλεια!!! 😍😍

[Raf123]

στις πριν 3 λεπτά, ο/η Antonia2 είπε:

ειμαι πολυ καλυτερα!! ουτε πυρετο ουτε τπτ!! 

εσυ πες μας!!! εντυπωσεις απο Βουδαπεστη!! πως περνατε;;

Είναι πανέμορφη!! Βέβαια σήμερα έβρεχε αλλά πήγαμε στα thermal spa για να περάσουμε την ημέρα και μετά που άνοιξε ο καιρός περπατήσαμε πήγαμε στο νησί της Μαργαρίτας πωπω κορίτσια καταπράσινα πάρκα όμορφα…όμορφα που πέφτουν τα φύλλα τους τώρα το φθινόπωρο μου θύμισε όταν ζούσα στην Αγγλία! 

[Antonia2]

στις πριν 4 λεπτά, ο/η Raf123 είπε:

Είναι πανέμορφη!! Βέβαια σήμερα έβρεχε αλλά πήγαμε στα thermal spa για να περάσουμε την ημέρα και μετά που άνοιξε ο καιρός περπατήσαμε πήγαμε στο νησί της Μαργαρίτας πωπω κορίτσια καταπράσινα πάρκα όμορφα…όμορφα που πέφτουν τα φύλλα τους τώρα το φθινόπωρο μου θύμισε όταν ζούσα στην Αγγλία! 

πω πω εκει ειναι φανταστικα!!! Βουδαπεστη ειχα παει με την κολλητη μου κι εκει στο νησι της Μαργαριτας ανα ενα λεπτο βγαζαμε φωτο!! Ηταν τρομερα!!

αχ κι αυτο το πορτοκαλο-βυσσινι χρωμα του φθινοπωρου!!! δεν υπαρχει πιο ρομαντικη εποχη!!

Να περασετε τελεια!!!!!! ❤️❤️❤️❤️

Υ.Γ. να πατε οπωσδηποτε στο Βασιλικό Ανάκτορο Βούδας, στον Προμαχώνα των Ψαράδων, στο Λόφο Γκέλερτ (ολη η πολη πιατο!!) και στα Παπούτσια στο Δούναβη (εκει συγκινηθηκα..). α! και στο New York cafe! ειναι σημα κατατεθεν αλλα μπορει να εχει λιγη αναμονη!!

[Hopemumtobe]

στις πριν 5 λεπτά, ο/η Raf123 είπε:

Και αυτά τα παραδοσιακά τα λουκάνικα τους είναι πολύ νόστιμα χαχαχα και οι καμινάδες με την σοκολάτα! Είναι παραμυθένια…η Μπρατισλάβα είναι οντως για 1-2 ημερες! Έμενες Λονδίνο; Εμένα και εγώ αχ το λονδινακι μου ποσό το αγαπώ…

Ναι εμενα κι εγω, κι εμενα μου λειπει παντα, ειχα περασει πολυ ωραια🙂 Τωρα θα  ξαναπαμε με τα παιδια μας οταν κανουμε 😊😉

[misofeggaro]

Γειά σας και πάλι! 

Ευχαριστώ τα νέα κορίτσια για τα μηνύματά τους και θελω να σας συστηθώ για να γνωριστούμε καλύτερα. 

 

Όσες είναι έγκυες ή δεν είναι σε καλή ψυχολογική κατάσταση παρακαλώ να προσπεράσουν το μήνυμα μου. 

Είμαι το μισοφέγγαρο και είμαι 40 ετών. 

Με τον άντρα μου ξεκινήσαμε ελευθέρες επαφές πριν παντρεύουμε, το 2017 μόλις έκανα επέμβαση αφαιρεσης χολής. 

Το Γενάρη του 2018 αποφασίσα να δοκιμάσω τεστ ωορηξιας. Με το μία μόνο επαφή την ημέρα του θετικού έμεινα έγκυος! Είχα μια δύσκολη εγκυμοσύνη. Είχα από πολύ νωρίς αδιαθεσιες και μου μυριζαν τα πάντα μέχρι που γεννησα. Στις 10 εβδομάδες είχα φοβερή αιμορραγία και αποκολληση και χρειάστηκε να μείνω ξάπλα για δέκα μέρες. Επερνα προγεστερονη και χάπι και κολπικά με αποτέλεσμα να γίνονται χειρότερες οι αναγούλες μου. Οι τιμές για σύνδρομα στην αυχενική βγήκαν ανεβασμένες με αποτέλεσμα να χρειασθεί να κάνω αμνιοπαρακεντηση στην οποία πονεσα παρα πολύ στο τρύπημα. Ευτυχως τα αποτελέσματα ήταν μια χαρά. Είχα πριστει τα πόδια μου και με δυσκολία έβρισκα άνετο παπούτσι. Τα χερια και τα δύο μούδιαζαν στον ύπνο μου και αργούσαν να συνέλθουν. Διψαγα πολύ και έπινα συνέχεια παγωμένο νερό με αποτέλεσμα να πηγαίνω τουαλέτα άπειρες φορές μέσα στη νύχτα και δεν ξεκουράζομουν καλά. Είχα δυσκοιλιοτητς, καούρες και δυσπεψία, είχα κρυώσει και εβηχα για δδεκα μέρες χωρίς να μπορώ να πάρω κάτι για να το αντιμετωπίσω. Είχα επίσης φοβερό πόνο στην λεκάνη και στους μηρούς με αποτέλεσμα να χρειάζομαι για κάποιο διάστημα βοήθεια για να σηκωνομαι ειδικά από την τουαλέτα. 

Αρχές Ιουνίου κάνω τη Β επιπέδου και όλα είναι φυσιολογικα! Έχω το μουτράκι του φωτογραφία και είναι το πιο όμορφο παιδί του κόσμου. Επιτέλους μπορώ να χαρώ την εγκυμοσύνη μου, το μωρό πλέον έχω αρχίσει να το νιώθω και όσο και αν παραπονιεμαι, χαλάλι του όλα, 

Στις επαναληπτικες εξετάσεις του 2ου τριμήνου, τέλος Ιουνίου 2018 βρίσκομαι θετική στο τοξοπλασμα. ΣΟΚ. 

Ο γιατρός μου τότε θεωρεί ότι δεν υπάρχει κίνδυνος για το εμβρυο βάση της ηλικίας ο κύησης και θεωρεί ότι υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να έχει μολυνθεί. 

Συνεχίζεται η κύηση κανονικά, αποκτώ πίεση και ζάχαρο, κόβω αλάτι ζάχαρη και ξεκινάω χάπι για την πίεση. Το σώμα μου πρισμενο, τα χέρια τα πόδια το πρόσωπο και όσες φορές και να λυγιζω λέω χαλάλι του. 

27 Ιουλίου συνειδητοποίησα ότι δεν έχω νιώσει το παιδί. Ήταν το βράδυ με την κόκκινη πανσέληνο, εγώ να κλαίω και να ζω ένα μαρτύριο και όλοι να μου λένε ότι είμαι υπερβολική. Την άλλη μέρα το πρωί, Σάββατο βάζω μουσική στην κοιλιά μου και περιμένω να νιώσω ένα σήμα. Τίποτα. Πίνω κολα, τρώω σοκολάτα, τίποτα... 

Οι άλλοι να μην με πιστεύουν. Ξαφνικά βλέπω λίγη βλενα στο εσώρουχο μου. Μιλάω με τον γιατρό μου και μου λέει είμαι νοσοκομείο έλα να κάνουμε υπέρηχο. Ειδοποιώ και την αδελφή μου για συμπαράσταση, βρισκόμαστε και μπαίνουμε στο εξεταδτηριο. 

Ύστερα από λίγα εφιαλτικά λεπτά ο γιατρός μου επιοεπαιωνει το πιο οδυνηρό νέο της ζωής μου. Δεν υπάρχει καρδιακος παλμός, τα αμνιακα υγρά είναι πεσμένα άρα έχει πεθάνει μέρες. 

Έχω βγάζω μόνο ένα βαθύ αναστεναγμό γεμάτο πόνο γιατί ήξερα, το έλεγα και δεν με πίστευαν. 

Δεν άρχισα να κλαίω, μπήκα στον αυτόματο πιλότο και κανονίσαμε τα διαδικαστικά, με παίρνει ο σύντροφος μου τηλέφωνο, του λέω ότι έχει σταματήσει η καρδιά του, ακούω πράγματα να γκρεμιζονται γύρω του και να τα βάζει με θεούς κ ανθρώπους. Οδηγώ και γυρνάω σπίτι. Εξακολουθώ να μην το δέχομαι, έχω ένα μωρό μέσα μου και είναι νεκρό, από την μία δεν θέλω να πάω πουθενά, αν είναι ας γίνει φυσική αποβολή, από την άλλη θέλω να το βγάλουν τώρα από μέσα μου, πως θα αντέξω άλλο ένα 24ωρο με το παιδί μου νεκρό;;;; 

Το βράδυ κάνουμε ήρεμο ύπνο με τον άντρα μου. Αρχίζω να ετοιμάζω τηον σάκο για το μαιευτήριο και εκεί πλέον καταρεω. Όλα αυτά έπρεπε να συνοδεύονται από χαρά και εγώ θα φοράω τα νυχτιάτικα που αγόρασα για να το θυλαζω και η αγκαλιά μου θα είναι άδεια? 

 

8 το απόγευμα της Κυριακής κάνω εισαγωγή στο νοσοκομείο όπως είχαμε συμφωνήσει. Είναι όλη η οικογένεια μου εκεί. Στις 12 το βραδυ μου βάζουν όρο και υπόθετο για να αρχίσει σιγά σιγά η διαδικασία η οποία προβλέπεται να πάρει ώρες σαν προτοτοκη που ήμουν. Στο δωμάτιο μένει μόνο ο άντρας μου και η αδελφή μου. Σιγά σιγά αρχίζουν πόνοι περιόδου! Τους αντιμετωπίζω μόνη μου, με μακρόσυρτα μμμμ σαν μοιρολόγια. 

Αρχίζω και πηγαινοετσομαι συχνά στο μπάνιο και να πονάω όλο και πιο πολύ. Η ώρα έχει πάει 4 παρά και οι νοσοκόμες να κοιμούνται. 

Η αδερφή μου να λυπάται να τις ξυπνήσει γιατί θεωρεί πως δεν γίνεται να με έπιασαν τόσο γρήγορα τα φάρμακα. Τελικά στις 4 έρχονται στο δωμάτιο αγουρό ξύπνημενες με κοιτάνε από κάτω και παθαίνουν σοκ! Αρχίζουν να καλούν το γιατρό ο οποίος κοιμάται στο γραφείο στα υπόγεια. Να σε πάμε στην αίθουσα τοκετού μου λένε. 

ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ ΣΑΣ Παρακαλώ, Εδώ να μείνουμε 

Και αρχίζω να σπρώχνω. Δεν πέρασαν 5 Λεπτά και όλα τελείωσαν και πρακτικά. Με μια τεράστια κραυγή μου το παιδί μου βγήκε από μέσα μου και με έκανε μαμά. Ακόμα και εκείνη την στιγμή έλπιζα να είχε γίνει λάθος και να ακούσω το κλάμα του. 

Με απέτρεψαν να το δω. Είχε αρχίσει να αλιωνεται το πωπουδακι του. Το δέχτηκα. Τους ρώτησα αν πρέπει να το στείλω για νεκροψία. Ο υπεύθυνος της μαιευτικής μου απάντησε '' εγώ δεν θα ήθελα να ξέρω ότι κομμάτια σαν το παιδί μου ''. Το δέχτηκα. Με ρώτησαν αν θα το πάρω να το κηδεψω ή θα το τακτοποιήσουν αυτοί και πάλι το δέχτηκα. Ειμασταν σε σοκ, δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε καθαρά. Το μόνο που μου έδωσαν ήταν ένα χαρτί βεβαίωσης τοκετού νεκρού εμβρύου 1500 γρ. Ήμουν 30 εβδομάδων. 

Έφυγα ύστερα από δύο μέρες από το νοσοκομείο με αντιβίωση λόγω της συψης και με χάπια ώστε να κάνει η μήτρα συσπάσεις. 

Ύστερα από μια εβδομάδα με πήραν τηλέφωνο από το νοσοκομείο, έχουμε ένα νεκρό έμβρυο στο ψυγείο τι να το κάνουμε? Πρέπει να έρθετε να υπογράψετε. 

Και έπρεπε να βρεθώ τόσο σύντομα στο μέρος που έγινα μαμά χωρίς μωρό. Αλλά αυτή τη φορά ήξερα ότι ήθελα να του κάνω νεκροψία, να μάθω τι έφταιξε ώστε να το προλάβω την επόμενη φορά. Πάω στο γραφείο μου λένε θέλω και υπογραφή πατέρα, αφού δεν είμαι παντρεμένη, δεν φαίνεται πουθενά, α δεν ξέρω θέλω και υπογραφή του πατέρα, ναι αλλά εγώ θέλω να πάει για νεκροψία! Όχι να το τακτοποιήστε εσείς. Και ακούω το κορυφαίο, ναι αλλά κάτσε να δούμε αν είναι ακόμα εδώ το έμβρυο. Δλδ που θα μπορούσε να είναι? Χωρίς την συγκατάθεση μου αφού τελικά λέτε πως χρειάζεται? Ρωτήστε τον γιατρό σας μου λένε , τον βρίσκω και δεν με κοίταγε καν στα μάτια, δεν ξέρω μου λέει, ρώτα στο τάδε γραφείο. Εκεί έβαλα την φωνή! Τελικά με έστειλαν σε μια προησταμενη καλή της ώρα η οποία σε μισή ώρα έμαθε και ότι το παιδί είναι στο νοσοκομείο φυσικά και ετριξε και τα δόντια στον γιατρό μου οποίος έμαθε αμέσως τη διαδικασία για την νεκροψία. 

Έλα όμως που είχαμε πέσει στις διακοπές του Αυγούστου... 

Το παιδί πήγε με γραφείο κηδειων για νεκροψία αρχές Σεπτεμβρίου και επιστράφηκε πάλι με το γραφείο 27 Σεπτεμβρίου. Έλα όμως που για να το κηδεψω χρειαζόταν ληξιαρχική πράξη γέννησης και θανάτου (ναι καλά διαβάζετε) και έπρεπε να τρέχω από ληξιαρχείο σε ληξιαρχείο για να τακτοποιήσω και αυτή την εκρεμμότητα. Ευτυχώς και το γραφείο και οι άνθρωπο στα ληξαρχεια ήταν πολύ καλοί και εξυπηρετικοί. 

Και έτσι φτάσαμε στις 29-09-2018 την ημέρα που έθαψα το παιδί μου. 

Μέσα Δεκεμβρίου ήρθαν τα αποτελέσματα της νεκροψιας όπου χρειάστηκε να δώσω κατάθεση στην αστυνομία για να τα πάρω γιατί το παιδί είχε πάει για νεκροψία με εντολή αστυνομίας. 

Και η νεκροψία βρήκε αλλοιώσεις στον εγκέφαλο και σε πολλά όργανα από το τοξοπλασμα. Του είχε διαλύσει τα πάντα. Τελικά ήταν λιγότερο από κιλό, φαίνεται πως υποσιτιζοταν. Το κορμί μου έκανε τα πάντα για να το σώσει αλλά δεν τα κατάφερε. 

Έπρεπε να κάνω για ένα χρόνο αποχή για να φύγει η λοιμωξη και να περάσει ο κίνδυνος. Στον χρόνο η λοιμωξη φαινόταν ακόμα ενεργή και έπρεπε να στείλω αίμα στο Παστέρ. Περιμενουμε τα αποτελέσματα όπου πάλι δεν είναι ξεκάθαρα.

Σεπτέμβριος του 2019 και εγώ να ετοιμάζομαι για γάμο και ταυτόχρονα να κάνω συνάντηση με λοιμοξιολογο ο οποίος με διαβεβαιώνει ότι εφόσον ξέρουμε πότε κολησα και έχει περάσει  παραπάνω από χρόνος δεν υπάρχει πλέον πρόβλημα. 

Από εκεί και πέρα ξεκινάμε δειλά δειλά έπαφες. Ξεκινάει το θέμα του κορονοιου και εμένα αρχίζουν να επιβαρυνονται τα ψυχολογικά μου. Ιουλίο του 2020 ξεκινάω εξάμηνη θεραπεία για κατάθλιψη και με την συμβουλή της γιατρού σταματάμε τις επαφές. Ύστερα από 6μηνες την ολοκληρώνω, ενάμιση μήνα μετά ξανά κατάθλιψη κλάμα και απόγνωση. Ξαναβλέπω την ψυχίατρο μου και πλέον παίρνω θεραπεία χωρίς να σταματήσουμε τις προσπάθειές. Όμως οι επαφές μας είναι ελάχιστες, λίγο η κούραση λίγο η φθορά των όσων έχουμε περάσει, έχουμε βγάλει το σεξ από την ζωή μας. 

Φτάνουμε στο σήμερα... Έλπιζα ότι χθες που ήταν η μέρα που έθαψα το παιδί μου, θα είχα ένα θετικό τεστ μιας και περίμενα περίοδο. Δεν είχα. Ούτε όμως περίοδο έχω. 

Δεν ξέρω αν έχω ελπίδα. Με αγχώνει. Ο χρόνος που περνάει και οι ατυχίες που μπορούν να συμβούν. Γιατί όλα συμβαίνουν σε όλους. 

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε. Και συγνώμη για τα λάθη. Δάκρυα θολωναν ταυ ματιά μου. Είμαι καλύτερα μα κλαίω ακόμα. Πάντα θα κλαίω. Είμαι μία μαμά χωρίς μωρό. Και αυτό είναι τόσο τραγικό που γιαυτό δεν υπάρχει καν λέξη! 

[Hopemumtobe]

στις πριν 15 λεπτά, ο/η misofeggaro είπε:

Γειά σας και πάλι! 

Ευχαριστώ τα νέα κορίτσια για τα μηνύματά τους και θελω να σας συστηθώ για να γνωριστούμε καλύτερα. 

 

Όσες είναι έγκυες ή δεν είναι σε καλή ψυχολογική κατάσταση παρακαλώ να προσπεράσουν το μήνυμα μου. 

Είμαι το μισοφέγγαρο και είμαι 40 ετών. 

Με τον άντρα μου ξεκινήσαμε ελευθέρες επαφές πριν παντρεύουμε, το 2017 μόλις έκανα επέμβαση αφαιρεσης χολής. 

Το Γενάρη του 2018 αποφασίσα να δοκιμάσω τεστ ωορηξιας. Με το μία μόνο επαφή την ημέρα του θετικού έμεινα έγκυος! Είχα μια δύσκολη εγκυμοσύνη. Είχα από πολύ νωρίς αδιαθεσιες και μου μυριζαν τα πάντα μέχρι που γεννησα. Στις 10 εβδομάδες είχα φοβερή αιμορραγία και αποκολληση και χρειάστηκε να μείνω ξάπλα για δέκα μέρες. Επερνα προγεστερονη και χάπι και κολπικά με αποτέλεσμα να γίνονται χειρότερες οι αναγούλες μου. Οι τιμές για σύνδρομα στην αυχενική βγήκαν ανεβασμένες με αποτέλεσμα να χρειασθεί να κάνω αμνιοπαρακεντηση στην οποία πονεσα παρα πολύ στο τρύπημα. Ευτυχως τα αποτελέσματα ήταν μια χαρά. Είχα πριστει τα πόδια μου και με δυσκολία έβρισκα άνετο παπούτσι. Τα χερια και τα δύο μούδιαζαν στον ύπνο μου και αργούσαν να συνέλθουν. Διψαγα πολύ και έπινα συνέχεια παγωμένο νερό με αποτέλεσμα να πηγαίνω τουαλέτα άπειρες φορές μέσα στη νύχτα και δεν ξεκουράζομουν καλά. Είχα δυσκοιλιοτητς, καούρες και δυσπεψία, είχα κρυώσει και εβηχα για δδεκα μέρες χωρίς να μπορώ να πάρω κάτι για να το αντιμετωπίσω. Είχα επίσης φοβερό πόνο στην λεκάνη και στους μηρούς με αποτέλεσμα να χρειάζομαι για κάποιο διάστημα βοήθεια για να σηκωνομαι ειδικά από την τουαλέτα. 

Αρχές Ιουνίου κάνω τη Β επιπέδου και όλα είναι φυσιολογικα! Έχω το μουτράκι του φωτογραφία και είναι το πιο όμορφο παιδί του κόσμου. Επιτέλους μπορώ να χαρώ την εγκυμοσύνη μου, το μωρό πλέον έχω αρχίσει να το νιώθω και όσο και αν παραπονιεμαι, χαλάλι του όλα, 

Στις επαναληπτικες εξετάσεις του 2ου τριμήνου, τέλος Ιουνίου 2018 βρίσκομαι θετική στο τοξοπλασμα. ΣΟΚ. 

Ο γιατρός μου τότε θεωρεί ότι δεν υπάρχει κίνδυνος για το εμβρυο βάση της ηλικίας ο κύησης και θεωρεί ότι υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να έχει μολυνθεί. 

Συνεχίζεται η κύηση κανονικά, αποκτώ πίεση και ζάχαρο, κόβω αλάτι ζάχαρη και ξεκινάω χάπι για την πίεση. Το σώμα μου πρισμενο, τα χέρια τα πόδια το πρόσωπο και όσες φορές και να λυγιζω λέω χαλάλι του. 

27 Ιουλίου συνειδητοποίησα ότι δεν έχω νιώσει το παιδί. Ήταν το βράδυ με την κόκκινη πανσέληνο, εγώ να κλαίω και να ζω ένα μαρτύριο και όλοι να μου λένε ότι είμαι υπερβολική. Την άλλη μέρα το πρωί, Σάββατο βάζω μουσική στην κοιλιά μου και περιμένω να νιώσω ένα σήμα. Τίποτα. Πίνω κολα, τρώω σοκολάτα, τίποτα... 

Οι άλλοι να μην με πιστεύουν. Ξαφνικά βλέπω λίγη βλενα στο εσώρουχο μου. Μιλάω με τον γιατρό μου και μου λέει είμαι νοσοκομείο έλα να κάνουμε υπέρηχο. Ειδοποιώ και την αδελφή μου για συμπαράσταση, βρισκόμαστε και μπαίνουμε στο εξεταδτηριο. 

Ύστερα από λίγα εφιαλτικά λεπτά ο γιατρός μου επιοεπαιωνει το πιο οδυνηρό νέο της ζωής μου. Δεν υπάρχει καρδιακος παλμός, τα αμνιακα υγρά είναι πεσμένα άρα έχει πεθάνει μέρες. 

Έχω βγάζω μόνο ένα βαθύ αναστεναγμό γεμάτο πόνο γιατί ήξερα, το έλεγα και δεν με πίστευαν. 

Δεν άρχισα να κλαίω, μπήκα στον αυτόματο πιλότο και κανονίσαμε τα διαδικαστικά, με παίρνει ο σύντροφος μου τηλέφωνο, του λέω ότι έχει σταματήσει η καρδιά του, ακούω πράγματα να γκρεμιζονται γύρω του και να τα βάζει με θεούς κ ανθρώπους. Οδηγώ και γυρνάω σπίτι. Εξακολουθώ να μην το δέχομαι, έχω ένα μωρό μέσα μου και είναι νεκρό, από την μία δεν θέλω να πάω πουθενά, αν είναι ας γίνει φυσική αποβολή, από την άλλη θέλω να το βγάλουν τώρα από μέσα μου, πως θα αντέξω άλλο ένα 24ωρο με το παιδί μου νεκρό;;;; 

Το βράδυ κάνουμε ήρεμο ύπνο με τον άντρα μου. Αρχίζω να ετοιμάζω τηον σάκο για το μαιευτήριο και εκεί πλέον καταρεω. Όλα αυτά έπρεπε να συνοδεύονται από χαρά και εγώ θα φοράω τα νυχτιάτικα που αγόρασα για να το θυλαζω και η αγκαλιά μου θα είναι άδεια? 

 

8 το απόγευμα της Κυριακής κάνω εισαγωγή στο νοσοκομείο όπως είχαμε συμφωνήσει. Είναι όλη η οικογένεια μου εκεί. Στις 12 το βραδυ μου βάζουν όρο και υπόθετο για να αρχίσει σιγά σιγά η διαδικασία η οποία προβλέπεται να πάρει ώρες σαν προτοτοκη που ήμουν. Στο δωμάτιο μένει μόνο ο άντρας μου και η αδελφή μου. Σιγά σιγά αρχίζουν πόνοι περιόδου! Τους αντιμετωπίζω μόνη μου, με μακρόσυρτα μμμμ σαν μοιρολόγια. 

Αρχίζω και πηγαινοετσομαι συχνά στο μπάνιο και να πονάω όλο και πιο πολύ. Η ώρα έχει πάει 4 παρά και οι νοσοκόμες να κοιμούνται. 

Η αδερφή μου να λυπάται να τις ξυπνήσει γιατί θεωρεί πως δεν γίνεται να με έπιασαν τόσο γρήγορα τα φάρμακα. Τελικά στις 4 έρχονται στο δωμάτιο αγουρό ξύπνημενες με κοιτάνε από κάτω και παθαίνουν σοκ! Αρχίζουν να καλούν το γιατρό ο οποίος κοιμάται στο γραφείο στα υπόγεια. Να σε πάμε στην αίθουσα τοκετού μου λένε. 

ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ ΣΑΣ Παρακαλώ, Εδώ να μείνουμε 

Και αρχίζω να σπρώχνω. Δεν πέρασαν 5 Λεπτά και όλα τελείωσαν και πρακτικά. Με μια τεράστια κραυγή μου το παιδί μου βγήκε από μέσα μου και με έκανε μαμά. Ακόμα και εκείνη την στιγμή έλπιζα να είχε γίνει λάθος και να ακούσω το κλάμα του. 

Με απέτρεψαν να το δω. Είχε αρχίσει να αλιωνεται το πωπουδακι του. Το δέχτηκα. Τους ρώτησα αν πρέπει να το στείλω για νεκροψία. Ο υπεύθυνος της μαιευτικής μου απάντησε '' εγώ δεν θα ήθελα να ξέρω ότι κομμάτια σαν το παιδί μου ''. Το δέχτηκα. Με ρώτησαν αν θα το πάρω να το κηδεψω ή θα το τακτοποιήσουν αυτοί και πάλι το δέχτηκα. Ειμασταν σε σοκ, δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε καθαρά. Το μόνο που μου έδωσαν ήταν ένα χαρτί βεβαίωσης τοκετού νεκρού εμβρύου 1500 γρ. Ήμουν 30 εβδομάδων. 

Έφυγα ύστερα από δύο μέρες από το νοσοκομείο με αντιβίωση λόγω της συψης και με χάπια ώστε να κάνει η μήτρα συσπάσεις. 

Ύστερα από μια εβδομάδα με πήραν τηλέφωνο από το νοσοκομείο, έχουμε ένα νεκρό έμβρυο στο ψυγείο τι να το κάνουμε? Πρέπει να έρθετε να υπογράψετε. 

Και έπρεπε να βρεθώ τόσο σύντομα στο μέρος που έγινα μαμά χωρίς μωρό. Αλλά αυτή τη φορά ήξερα ότι ήθελα να του κάνω νεκροψία, να μάθω τι έφταιξε ώστε να το προλάβω την επόμενη φορά. Πάω στο γραφείο μου λένε θέλω και υπογραφή πατέρα, αφού δεν είμαι παντρεμένη, δεν φαίνεται πουθενά, α δεν ξέρω θέλω και υπογραφή του πατέρα, ναι αλλά εγώ θέλω να πάει για νεκροψία! Όχι να το τακτοποιήστε εσείς. Και ακούω το κορυφαίο, ναι αλλά κάτσε να δούμε αν είναι ακόμα εδώ το έμβρυο. Δλδ που θα μπορούσε να είναι? Χωρίς την συγκατάθεση μου αφού τελικά λέτε πως χρειάζεται? Ρωτήστε τον γιατρό σας μου λένε , τον βρίσκω και δεν με κοίταγε καν στα μάτια, δεν ξέρω μου λέει, ρώτα στο τάδε γραφείο. Εκεί έβαλα την φωνή! Τελικά με έστειλαν σε μια προησταμενη καλή της ώρα η οποία σε μισή ώρα έμαθε και ότι το παιδί είναι στο νοσοκομείο φυσικά και ετριξε και τα δόντια στον γιατρό μου οποίος έμαθε αμέσως τη διαδικασία για την νεκροψία. 

Έλα όμως που είχαμε πέσει στις διακοπές του Αυγούστου... 

Το παιδί πήγε με γραφείο κηδειων για νεκροψία αρχές Σεπτεμβρίου και επιστράφηκε πάλι με το γραφείο 27 Σεπτεμβρίου. Έλα όμως που για να το κηδεψω χρειαζόταν ληξιαρχική πράξη γέννησης και θανάτου (ναι καλά διαβάζετε) και έπρεπε να τρέχω από ληξιαρχείο σε ληξιαρχείο για να τακτοποιήσω και αυτή την εκρεμμότητα. Ευτυχώς και το γραφείο και οι άνθρωπο στα ληξαρχεια ήταν πολύ καλοί και εξυπηρετικοί. 

Και έτσι φτάσαμε στις 29-09-2018 την ημέρα που έθαψα το παιδί μου. 

Μέσα Δεκεμβρίου ήρθαν τα αποτελέσματα της νεκροψιας όπου χρειάστηκε να δώσω κατάθεση στην αστυνομία για να τα πάρω γιατί το παιδί είχε πάει για νεκροψία με εντολή αστυνομίας. 

Και η νεκροψία βρήκε αλλοιώσεις στον εγκέφαλο και σε πολλά όργανα από το τοξοπλασμα. Του είχε διαλύσει τα πάντα. Τελικά ήταν λιγότερο από κιλό, φαίνεται πως υποσιτιζοταν. Το κορμί μου έκανε τα πάντα για να το σώσει αλλά δεν τα κατάφερε. 

Έπρεπε να κάνω για ένα χρόνο αποχή για να φύγει η λοιμωξη και να περάσει ο κίνδυνος. Στον χρόνο η λοιμωξη φαινόταν ακόμα ενεργή και έπρεπε να στείλω αίμα στο Παστέρ. Περιμενουμε τα αποτελέσματα όπου πάλι δεν είναι ξεκάθαρα.

Σεπτέμβριος του 2019 και εγώ να ετοιμάζομαι για γάμο και ταυτόχρονα να κάνω συνάντηση με λοιμοξιολογο ο οποίος με διαβεβαιώνει ότι εφόσον ξέρουμε πότε κολησα και έχει περάσει  παραπάνω από χρόνος δεν υπάρχει πλέον πρόβλημα. 

Από εκεί και πέρα ξεκινάμε δειλά δειλά έπαφες. Ξεκινάει το θέμα του κορονοιου και εμένα αρχίζουν να επιβαρυνονται τα ψυχολογικά μου. Ιουλίο του 2020 ξεκινάω εξάμηνη θεραπεία για κατάθλιψη και με την συμβουλή της γιατρού σταματάμε τις επαφές. Ύστερα από 6μηνες την ολοκληρώνω, ενάμιση μήνα μετά ξανά κατάθλιψη κλάμα και απόγνωση. Ξαναβλέπω την ψυχίατρο μου και πλέον παίρνω θεραπεία χωρίς να σταματήσουμε τις προσπάθειές. Όμως οι επαφές μας είναι ελάχιστες, λίγο η κούραση λίγο η φθορά των όσων έχουμε περάσει, έχουμε βγάλει το σεξ από την ζωή μας. 

Φτάνουμε στο σήμερα... Έλπιζα ότι χθες που ήταν η μέρα που έθαψα το παιδί μου, θα είχα ένα θετικό τεστ μιας και περίμενα περίοδο. Δεν είχα. Ούτε όμως περίοδο έχω. 

Δεν ξέρω αν έχω ελπίδα. Με αγχώνει. Ο χρόνος που περνάει και οι ατυχίες που μπορούν να συμβούν. Γιατί όλα συμβαίνουν σε όλους. 

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε. Και συγνώμη για τα λάθη. Δάκρυα θολωναν ταυ ματιά μου. Είμαι καλύτερα μα κλαίω ακόμα. Πάντα θα κλαίω. Είμαι μία μαμά χωρίς μωρό. Και αυτό είναι τόσο τραγικό που γιαυτό δεν υπάρχει καν λέξη! 

Κοριτσι μου το κειμενο σου και η ιστορια σου πραγματικα με συγκλονισε οσο δεν μπορεις να φανταστεις για πολλους λογους ...και με εκανε να κλαψω...Αρχικα σε θαυμαζω παρα ολυ για τη δυναμη που μπορεις και μοιραζεσαι μια τετοια ιστορια.... Μεσα απτ αβαθη της καρδιας μου σου ευχομαι να γινεις μανουλα το συντομοτερο και η ζωη να σου φερει τοσο μεγαλη τυχη, αγαπη και χαρα που να σου απαλυνει τον πονο αυτης της τραυματικης εμπειριας. Σου ευχομαι μεσα απτην καρδια μου μια θετικη χοριακη..🙏🙏🙏. Εχεις μια πολυ σφιχτη αγκαλια και πολλη αγαπη εστω και ιντερνετικη απο εμενα❤️

[Riaa]

στις πριν 52 λεπτά, ο/η misofeggaro είπε:

Γειά σας και πάλι! 

Ευχαριστώ τα νέα κορίτσια για τα μηνύματά τους και θελω να σας συστηθώ για να γνωριστούμε καλύτερα. 

 

Όσες είναι έγκυες ή δεν είναι σε καλή ψυχολογική κατάσταση παρακαλώ να προσπεράσουν το μήνυμα μου. 

Είμαι το μισοφέγγαρο και είμαι 40 ετών. 

Με τον άντρα μου ξεκινήσαμε ελευθέρες επαφές πριν παντρεύουμε, το 2017 μόλις έκανα επέμβαση αφαιρεσης χολής. 

Το Γενάρη του 2018 αποφασίσα να δοκιμάσω τεστ ωορηξιας. Με το μία μόνο επαφή την ημέρα του θετικού έμεινα έγκυος! Είχα μια δύσκολη εγκυμοσύνη. Είχα από πολύ νωρίς αδιαθεσιες και μου μυριζαν τα πάντα μέχρι που γεννησα. Στις 10 εβδομάδες είχα φοβερή αιμορραγία και αποκολληση και χρειάστηκε να μείνω ξάπλα για δέκα μέρες. Επερνα προγεστερονη και χάπι και κολπικά με αποτέλεσμα να γίνονται χειρότερες οι αναγούλες μου. Οι τιμές για σύνδρομα στην αυχενική βγήκαν ανεβασμένες με αποτέλεσμα να χρειασθεί να κάνω αμνιοπαρακεντηση στην οποία πονεσα παρα πολύ στο τρύπημα. Ευτυχως τα αποτελέσματα ήταν μια χαρά. Είχα πριστει τα πόδια μου και με δυσκολία έβρισκα άνετο παπούτσι. Τα χερια και τα δύο μούδιαζαν στον ύπνο μου και αργούσαν να συνέλθουν. Διψαγα πολύ και έπινα συνέχεια παγωμένο νερό με αποτέλεσμα να πηγαίνω τουαλέτα άπειρες φορές μέσα στη νύχτα και δεν ξεκουράζομουν καλά. Είχα δυσκοιλιοτητς, καούρες και δυσπεψία, είχα κρυώσει και εβηχα για δδεκα μέρες χωρίς να μπορώ να πάρω κάτι για να το αντιμετωπίσω. Είχα επίσης φοβερό πόνο στην λεκάνη και στους μηρούς με αποτέλεσμα να χρειάζομαι για κάποιο διάστημα βοήθεια για να σηκωνομαι ειδικά από την τουαλέτα. 

Αρχές Ιουνίου κάνω τη Β επιπέδου και όλα είναι φυσιολογικα! Έχω το μουτράκι του φωτογραφία και είναι το πιο όμορφο παιδί του κόσμου. Επιτέλους μπορώ να χαρώ την εγκυμοσύνη μου, το μωρό πλέον έχω αρχίσει να το νιώθω και όσο και αν παραπονιεμαι, χαλάλι του όλα, 

Στις επαναληπτικες εξετάσεις του 2ου τριμήνου, τέλος Ιουνίου 2018 βρίσκομαι θετική στο τοξοπλασμα. ΣΟΚ. 

Ο γιατρός μου τότε θεωρεί ότι δεν υπάρχει κίνδυνος για το εμβρυο βάση της ηλικίας ο κύησης και θεωρεί ότι υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να έχει μολυνθεί. 

Συνεχίζεται η κύηση κανονικά, αποκτώ πίεση και ζάχαρο, κόβω αλάτι ζάχαρη και ξεκινάω χάπι για την πίεση. Το σώμα μου πρισμενο, τα χέρια τα πόδια το πρόσωπο και όσες φορές και να λυγιζω λέω χαλάλι του. 

27 Ιουλίου συνειδητοποίησα ότι δεν έχω νιώσει το παιδί. Ήταν το βράδυ με την κόκκινη πανσέληνο, εγώ να κλαίω και να ζω ένα μαρτύριο και όλοι να μου λένε ότι είμαι υπερβολική. Την άλλη μέρα το πρωί, Σάββατο βάζω μουσική στην κοιλιά μου και περιμένω να νιώσω ένα σήμα. Τίποτα. Πίνω κολα, τρώω σοκολάτα, τίποτα... 

Οι άλλοι να μην με πιστεύουν. Ξαφνικά βλέπω λίγη βλενα στο εσώρουχο μου. Μιλάω με τον γιατρό μου και μου λέει είμαι νοσοκομείο έλα να κάνουμε υπέρηχο. Ειδοποιώ και την αδελφή μου για συμπαράσταση, βρισκόμαστε και μπαίνουμε στο εξεταδτηριο. 

Ύστερα από λίγα εφιαλτικά λεπτά ο γιατρός μου επιοεπαιωνει το πιο οδυνηρό νέο της ζωής μου. Δεν υπάρχει καρδιακος παλμός, τα αμνιακα υγρά είναι πεσμένα άρα έχει πεθάνει μέρες. 

Έχω βγάζω μόνο ένα βαθύ αναστεναγμό γεμάτο πόνο γιατί ήξερα, το έλεγα και δεν με πίστευαν. 

Δεν άρχισα να κλαίω, μπήκα στον αυτόματο πιλότο και κανονίσαμε τα διαδικαστικά, με παίρνει ο σύντροφος μου τηλέφωνο, του λέω ότι έχει σταματήσει η καρδιά του, ακούω πράγματα να γκρεμιζονται γύρω του και να τα βάζει με θεούς κ ανθρώπους. Οδηγώ και γυρνάω σπίτι. Εξακολουθώ να μην το δέχομαι, έχω ένα μωρό μέσα μου και είναι νεκρό, από την μία δεν θέλω να πάω πουθενά, αν είναι ας γίνει φυσική αποβολή, από την άλλη θέλω να το βγάλουν τώρα από μέσα μου, πως θα αντέξω άλλο ένα 24ωρο με το παιδί μου νεκρό;;;; 

Το βράδυ κάνουμε ήρεμο ύπνο με τον άντρα μου. Αρχίζω να ετοιμάζω τηον σάκο για το μαιευτήριο και εκεί πλέον καταρεω. Όλα αυτά έπρεπε να συνοδεύονται από χαρά και εγώ θα φοράω τα νυχτιάτικα που αγόρασα για να το θυλαζω και η αγκαλιά μου θα είναι άδεια? 

 

8 το απόγευμα της Κυριακής κάνω εισαγωγή στο νοσοκομείο όπως είχαμε συμφωνήσει. Είναι όλη η οικογένεια μου εκεί. Στις 12 το βραδυ μου βάζουν όρο και υπόθετο για να αρχίσει σιγά σιγά η διαδικασία η οποία προβλέπεται να πάρει ώρες σαν προτοτοκη που ήμουν. Στο δωμάτιο μένει μόνο ο άντρας μου και η αδελφή μου. Σιγά σιγά αρχίζουν πόνοι περιόδου! Τους αντιμετωπίζω μόνη μου, με μακρόσυρτα μμμμ σαν μοιρολόγια. 

Αρχίζω και πηγαινοετσομαι συχνά στο μπάνιο και να πονάω όλο και πιο πολύ. Η ώρα έχει πάει 4 παρά και οι νοσοκόμες να κοιμούνται. 

Η αδερφή μου να λυπάται να τις ξυπνήσει γιατί θεωρεί πως δεν γίνεται να με έπιασαν τόσο γρήγορα τα φάρμακα. Τελικά στις 4 έρχονται στο δωμάτιο αγουρό ξύπνημενες με κοιτάνε από κάτω και παθαίνουν σοκ! Αρχίζουν να καλούν το γιατρό ο οποίος κοιμάται στο γραφείο στα υπόγεια. Να σε πάμε στην αίθουσα τοκετού μου λένε. 

ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ ΣΑΣ Παρακαλώ, Εδώ να μείνουμε 

Και αρχίζω να σπρώχνω. Δεν πέρασαν 5 Λεπτά και όλα τελείωσαν και πρακτικά. Με μια τεράστια κραυγή μου το παιδί μου βγήκε από μέσα μου και με έκανε μαμά. Ακόμα και εκείνη την στιγμή έλπιζα να είχε γίνει λάθος και να ακούσω το κλάμα του. 

Με απέτρεψαν να το δω. Είχε αρχίσει να αλιωνεται το πωπουδακι του. Το δέχτηκα. Τους ρώτησα αν πρέπει να το στείλω για νεκροψία. Ο υπεύθυνος της μαιευτικής μου απάντησε '' εγώ δεν θα ήθελα να ξέρω ότι κομμάτια σαν το παιδί μου ''. Το δέχτηκα. Με ρώτησαν αν θα το πάρω να το κηδεψω ή θα το τακτοποιήσουν αυτοί και πάλι το δέχτηκα. Ειμασταν σε σοκ, δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε καθαρά. Το μόνο που μου έδωσαν ήταν ένα χαρτί βεβαίωσης τοκετού νεκρού εμβρύου 1500 γρ. Ήμουν 30 εβδομάδων. 

Έφυγα ύστερα από δύο μέρες από το νοσοκομείο με αντιβίωση λόγω της συψης και με χάπια ώστε να κάνει η μήτρα συσπάσεις. 

Ύστερα από μια εβδομάδα με πήραν τηλέφωνο από το νοσοκομείο, έχουμε ένα νεκρό έμβρυο στο ψυγείο τι να το κάνουμε? Πρέπει να έρθετε να υπογράψετε. 

Και έπρεπε να βρεθώ τόσο σύντομα στο μέρος που έγινα μαμά χωρίς μωρό. Αλλά αυτή τη φορά ήξερα ότι ήθελα να του κάνω νεκροψία, να μάθω τι έφταιξε ώστε να το προλάβω την επόμενη φορά. Πάω στο γραφείο μου λένε θέλω και υπογραφή πατέρα, αφού δεν είμαι παντρεμένη, δεν φαίνεται πουθενά, α δεν ξέρω θέλω και υπογραφή του πατέρα, ναι αλλά εγώ θέλω να πάει για νεκροψία! Όχι να το τακτοποιήστε εσείς. Και ακούω το κορυφαίο, ναι αλλά κάτσε να δούμε αν είναι ακόμα εδώ το έμβρυο. Δλδ που θα μπορούσε να είναι? Χωρίς την συγκατάθεση μου αφού τελικά λέτε πως χρειάζεται? Ρωτήστε τον γιατρό σας μου λένε , τον βρίσκω και δεν με κοίταγε καν στα μάτια, δεν ξέρω μου λέει, ρώτα στο τάδε γραφείο. Εκεί έβαλα την φωνή! Τελικά με έστειλαν σε μια προησταμενη καλή της ώρα η οποία σε μισή ώρα έμαθε και ότι το παιδί είναι στο νοσοκομείο φυσικά και ετριξε και τα δόντια στον γιατρό μου οποίος έμαθε αμέσως τη διαδικασία για την νεκροψία. 

Έλα όμως που είχαμε πέσει στις διακοπές του Αυγούστου... 

Το παιδί πήγε με γραφείο κηδειων για νεκροψία αρχές Σεπτεμβρίου και επιστράφηκε πάλι με το γραφείο 27 Σεπτεμβρίου. Έλα όμως που για να το κηδεψω χρειαζόταν ληξιαρχική πράξη γέννησης και θανάτου (ναι καλά διαβάζετε) και έπρεπε να τρέχω από ληξιαρχείο σε ληξιαρχείο για να τακτοποιήσω και αυτή την εκρεμμότητα. Ευτυχώς και το γραφείο και οι άνθρωπο στα ληξαρχεια ήταν πολύ καλοί και εξυπηρετικοί. 

Και έτσι φτάσαμε στις 29-09-2018 την ημέρα που έθαψα το παιδί μου. 

Μέσα Δεκεμβρίου ήρθαν τα αποτελέσματα της νεκροψιας όπου χρειάστηκε να δώσω κατάθεση στην αστυνομία για να τα πάρω γιατί το παιδί είχε πάει για νεκροψία με εντολή αστυνομίας. 

Και η νεκροψία βρήκε αλλοιώσεις στον εγκέφαλο και σε πολλά όργανα από το τοξοπλασμα. Του είχε διαλύσει τα πάντα. Τελικά ήταν λιγότερο από κιλό, φαίνεται πως υποσιτιζοταν. Το κορμί μου έκανε τα πάντα για να το σώσει αλλά δεν τα κατάφερε. 

Έπρεπε να κάνω για ένα χρόνο αποχή για να φύγει η λοιμωξη και να περάσει ο κίνδυνος. Στον χρόνο η λοιμωξη φαινόταν ακόμα ενεργή και έπρεπε να στείλω αίμα στο Παστέρ. Περιμενουμε τα αποτελέσματα όπου πάλι δεν είναι ξεκάθαρα.

Σεπτέμβριος του 2019 και εγώ να ετοιμάζομαι για γάμο και ταυτόχρονα να κάνω συνάντηση με λοιμοξιολογο ο οποίος με διαβεβαιώνει ότι εφόσον ξέρουμε πότε κολησα και έχει περάσει  παραπάνω από χρόνος δεν υπάρχει πλέον πρόβλημα. 

Από εκεί και πέρα ξεκινάμε δειλά δειλά έπαφες. Ξεκινάει το θέμα του κορονοιου και εμένα αρχίζουν να επιβαρυνονται τα ψυχολογικά μου. Ιουλίο του 2020 ξεκινάω εξάμηνη θεραπεία για κατάθλιψη και με την συμβουλή της γιατρού σταματάμε τις επαφές. Ύστερα από 6μηνες την ολοκληρώνω, ενάμιση μήνα μετά ξανά κατάθλιψη κλάμα και απόγνωση. Ξαναβλέπω την ψυχίατρο μου και πλέον παίρνω θεραπεία χωρίς να σταματήσουμε τις προσπάθειές. Όμως οι επαφές μας είναι ελάχιστες, λίγο η κούραση λίγο η φθορά των όσων έχουμε περάσει, έχουμε βγάλει το σεξ από την ζωή μας. 

Φτάνουμε στο σήμερα... Έλπιζα ότι χθες που ήταν η μέρα που έθαψα το παιδί μου, θα είχα ένα θετικό τεστ μιας και περίμενα περίοδο. Δεν είχα. Ούτε όμως περίοδο έχω. 

Δεν ξέρω αν έχω ελπίδα. Με αγχώνει. Ο χρόνος που περνάει και οι ατυχίες που μπορούν να συμβούν. Γιατί όλα συμβαίνουν σε όλους. 

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε. Και συγνώμη για τα λάθη. Δάκρυα θολωναν ταυ ματιά μου. Είμαι καλύτερα μα κλαίω ακόμα. Πάντα θα κλαίω. Είμαι μία μαμά χωρίς μωρό. Και αυτό είναι τόσο τραγικό που γιαυτό δεν υπάρχει καν λέξη! 

Λυπάμαι τόσο πολύ για αυτό που πέρασες. 

Πραγματικα σου εύχομαι να μη σου συμβεί καμία ατυχία ξανά.

Μακάρι να γίνεις γρήγορα μανούλα και να κρατήσεις στην αγκαλιά σου το μωρό που τόσο πολύ λαχταρας.

 

[babyblue94]

στις πριν 50 λεπτά, ο/η misofeggaro είπε:

Γειά σας και πάλι! 

Ευχαριστώ τα νέα κορίτσια για τα μηνύματά τους και θελω να σας συστηθώ για να γνωριστούμε καλύτερα. 

 

Όσες είναι έγκυες ή δεν είναι σε καλή ψυχολογική κατάσταση παρακαλώ να προσπεράσουν το μήνυμα μου. 

Είμαι το μισοφέγγαρο και είμαι 40 ετών. 

Με τον άντρα μου ξεκινήσαμε ελευθέρες επαφές πριν παντρεύουμε, το 2017 μόλις έκανα επέμβαση αφαιρεσης χολής. 

Το Γενάρη του 2018 αποφασίσα να δοκιμάσω τεστ ωορηξιας. Με το μία μόνο επαφή την ημέρα του θετικού έμεινα έγκυος! Είχα μια δύσκολη εγκυμοσύνη. Είχα από πολύ νωρίς αδιαθεσιες και μου μυριζαν τα πάντα μέχρι που γεννησα. Στις 10 εβδομάδες είχα φοβερή αιμορραγία και αποκολληση και χρειάστηκε να μείνω ξάπλα για δέκα μέρες. Επερνα προγεστερονη και χάπι και κολπικά με αποτέλεσμα να γίνονται χειρότερες οι αναγούλες μου. Οι τιμές για σύνδρομα στην αυχενική βγήκαν ανεβασμένες με αποτέλεσμα να χρειασθεί να κάνω αμνιοπαρακεντηση στην οποία πονεσα παρα πολύ στο τρύπημα. Ευτυχως τα αποτελέσματα ήταν μια χαρά. Είχα πριστει τα πόδια μου και με δυσκολία έβρισκα άνετο παπούτσι. Τα χερια και τα δύο μούδιαζαν στον ύπνο μου και αργούσαν να συνέλθουν. Διψαγα πολύ και έπινα συνέχεια παγωμένο νερό με αποτέλεσμα να πηγαίνω τουαλέτα άπειρες φορές μέσα στη νύχτα και δεν ξεκουράζομουν καλά. Είχα δυσκοιλιοτητς, καούρες και δυσπεψία, είχα κρυώσει και εβηχα για δδεκα μέρες χωρίς να μπορώ να πάρω κάτι για να το αντιμετωπίσω. Είχα επίσης φοβερό πόνο στην λεκάνη και στους μηρούς με αποτέλεσμα να χρειάζομαι για κάποιο διάστημα βοήθεια για να σηκωνομαι ειδικά από την τουαλέτα. 

Αρχές Ιουνίου κάνω τη Β επιπέδου και όλα είναι φυσιολογικα! Έχω το μουτράκι του φωτογραφία και είναι το πιο όμορφο παιδί του κόσμου. Επιτέλους μπορώ να χαρώ την εγκυμοσύνη μου, το μωρό πλέον έχω αρχίσει να το νιώθω και όσο και αν παραπονιεμαι, χαλάλι του όλα, 

Στις επαναληπτικες εξετάσεις του 2ου τριμήνου, τέλος Ιουνίου 2018 βρίσκομαι θετική στο τοξοπλασμα. ΣΟΚ. 

Ο γιατρός μου τότε θεωρεί ότι δεν υπάρχει κίνδυνος για το εμβρυο βάση της ηλικίας ο κύησης και θεωρεί ότι υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να έχει μολυνθεί. 

Συνεχίζεται η κύηση κανονικά, αποκτώ πίεση και ζάχαρο, κόβω αλάτι ζάχαρη και ξεκινάω χάπι για την πίεση. Το σώμα μου πρισμενο, τα χέρια τα πόδια το πρόσωπο και όσες φορές και να λυγιζω λέω χαλάλι του. 

27 Ιουλίου συνειδητοποίησα ότι δεν έχω νιώσει το παιδί. Ήταν το βράδυ με την κόκκινη πανσέληνο, εγώ να κλαίω και να ζω ένα μαρτύριο και όλοι να μου λένε ότι είμαι υπερβολική. Την άλλη μέρα το πρωί, Σάββατο βάζω μουσική στην κοιλιά μου και περιμένω να νιώσω ένα σήμα. Τίποτα. Πίνω κολα, τρώω σοκολάτα, τίποτα... 

Οι άλλοι να μην με πιστεύουν. Ξαφνικά βλέπω λίγη βλενα στο εσώρουχο μου. Μιλάω με τον γιατρό μου και μου λέει είμαι νοσοκομείο έλα να κάνουμε υπέρηχο. Ειδοποιώ και την αδελφή μου για συμπαράσταση, βρισκόμαστε και μπαίνουμε στο εξεταδτηριο. 

Ύστερα από λίγα εφιαλτικά λεπτά ο γιατρός μου επιοεπαιωνει το πιο οδυνηρό νέο της ζωής μου. Δεν υπάρχει καρδιακος παλμός, τα αμνιακα υγρά είναι πεσμένα άρα έχει πεθάνει μέρες. 

Έχω βγάζω μόνο ένα βαθύ αναστεναγμό γεμάτο πόνο γιατί ήξερα, το έλεγα και δεν με πίστευαν. 

Δεν άρχισα να κλαίω, μπήκα στον αυτόματο πιλότο και κανονίσαμε τα διαδικαστικά, με παίρνει ο σύντροφος μου τηλέφωνο, του λέω ότι έχει σταματήσει η καρδιά του, ακούω πράγματα να γκρεμιζονται γύρω του και να τα βάζει με θεούς κ ανθρώπους. Οδηγώ και γυρνάω σπίτι. Εξακολουθώ να μην το δέχομαι, έχω ένα μωρό μέσα μου και είναι νεκρό, από την μία δεν θέλω να πάω πουθενά, αν είναι ας γίνει φυσική αποβολή, από την άλλη θέλω να το βγάλουν τώρα από μέσα μου, πως θα αντέξω άλλο ένα 24ωρο με το παιδί μου νεκρό;;;; 

Το βράδυ κάνουμε ήρεμο ύπνο με τον άντρα μου. Αρχίζω να ετοιμάζω τηον σάκο για το μαιευτήριο και εκεί πλέον καταρεω. Όλα αυτά έπρεπε να συνοδεύονται από χαρά και εγώ θα φοράω τα νυχτιάτικα που αγόρασα για να το θυλαζω και η αγκαλιά μου θα είναι άδεια? 

 

8 το απόγευμα της Κυριακής κάνω εισαγωγή στο νοσοκομείο όπως είχαμε συμφωνήσει. Είναι όλη η οικογένεια μου εκεί. Στις 12 το βραδυ μου βάζουν όρο και υπόθετο για να αρχίσει σιγά σιγά η διαδικασία η οποία προβλέπεται να πάρει ώρες σαν προτοτοκη που ήμουν. Στο δωμάτιο μένει μόνο ο άντρας μου και η αδελφή μου. Σιγά σιγά αρχίζουν πόνοι περιόδου! Τους αντιμετωπίζω μόνη μου, με μακρόσυρτα μμμμ σαν μοιρολόγια. 

Αρχίζω και πηγαινοετσομαι συχνά στο μπάνιο και να πονάω όλο και πιο πολύ. Η ώρα έχει πάει 4 παρά και οι νοσοκόμες να κοιμούνται. 

Η αδερφή μου να λυπάται να τις ξυπνήσει γιατί θεωρεί πως δεν γίνεται να με έπιασαν τόσο γρήγορα τα φάρμακα. Τελικά στις 4 έρχονται στο δωμάτιο αγουρό ξύπνημενες με κοιτάνε από κάτω και παθαίνουν σοκ! Αρχίζουν να καλούν το γιατρό ο οποίος κοιμάται στο γραφείο στα υπόγεια. Να σε πάμε στην αίθουσα τοκετού μου λένε. 

ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ ΣΑΣ Παρακαλώ, Εδώ να μείνουμε 

Και αρχίζω να σπρώχνω. Δεν πέρασαν 5 Λεπτά και όλα τελείωσαν και πρακτικά. Με μια τεράστια κραυγή μου το παιδί μου βγήκε από μέσα μου και με έκανε μαμά. Ακόμα και εκείνη την στιγμή έλπιζα να είχε γίνει λάθος και να ακούσω το κλάμα του. 

Με απέτρεψαν να το δω. Είχε αρχίσει να αλιωνεται το πωπουδακι του. Το δέχτηκα. Τους ρώτησα αν πρέπει να το στείλω για νεκροψία. Ο υπεύθυνος της μαιευτικής μου απάντησε '' εγώ δεν θα ήθελα να ξέρω ότι κομμάτια σαν το παιδί μου ''. Το δέχτηκα. Με ρώτησαν αν θα το πάρω να το κηδεψω ή θα το τακτοποιήσουν αυτοί και πάλι το δέχτηκα. Ειμασταν σε σοκ, δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε καθαρά. Το μόνο που μου έδωσαν ήταν ένα χαρτί βεβαίωσης τοκετού νεκρού εμβρύου 1500 γρ. Ήμουν 30 εβδομάδων. 

Έφυγα ύστερα από δύο μέρες από το νοσοκομείο με αντιβίωση λόγω της συψης και με χάπια ώστε να κάνει η μήτρα συσπάσεις. 

Ύστερα από μια εβδομάδα με πήραν τηλέφωνο από το νοσοκομείο, έχουμε ένα νεκρό έμβρυο στο ψυγείο τι να το κάνουμε? Πρέπει να έρθετε να υπογράψετε. 

Και έπρεπε να βρεθώ τόσο σύντομα στο μέρος που έγινα μαμά χωρίς μωρό. Αλλά αυτή τη φορά ήξερα ότι ήθελα να του κάνω νεκροψία, να μάθω τι έφταιξε ώστε να το προλάβω την επόμενη φορά. Πάω στο γραφείο μου λένε θέλω και υπογραφή πατέρα, αφού δεν είμαι παντρεμένη, δεν φαίνεται πουθενά, α δεν ξέρω θέλω και υπογραφή του πατέρα, ναι αλλά εγώ θέλω να πάει για νεκροψία! Όχι να το τακτοποιήστε εσείς. Και ακούω το κορυφαίο, ναι αλλά κάτσε να δούμε αν είναι ακόμα εδώ το έμβρυο. Δλδ που θα μπορούσε να είναι? Χωρίς την συγκατάθεση μου αφού τελικά λέτε πως χρειάζεται? Ρωτήστε τον γιατρό σας μου λένε , τον βρίσκω και δεν με κοίταγε καν στα μάτια, δεν ξέρω μου λέει, ρώτα στο τάδε γραφείο. Εκεί έβαλα την φωνή! Τελικά με έστειλαν σε μια προησταμενη καλή της ώρα η οποία σε μισή ώρα έμαθε και ότι το παιδί είναι στο νοσοκομείο φυσικά και ετριξε και τα δόντια στον γιατρό μου οποίος έμαθε αμέσως τη διαδικασία για την νεκροψία. 

Έλα όμως που είχαμε πέσει στις διακοπές του Αυγούστου... 

Το παιδί πήγε με γραφείο κηδειων για νεκροψία αρχές Σεπτεμβρίου και επιστράφηκε πάλι με το γραφείο 27 Σεπτεμβρίου. Έλα όμως που για να το κηδεψω χρειαζόταν ληξιαρχική πράξη γέννησης και θανάτου (ναι καλά διαβάζετε) και έπρεπε να τρέχω από ληξιαρχείο σε ληξιαρχείο για να τακτοποιήσω και αυτή την εκρεμμότητα. Ευτυχώς και το γραφείο και οι άνθρωπο στα ληξαρχεια ήταν πολύ καλοί και εξυπηρετικοί. 

Και έτσι φτάσαμε στις 29-09-2018 την ημέρα που έθαψα το παιδί μου. 

Μέσα Δεκεμβρίου ήρθαν τα αποτελέσματα της νεκροψιας όπου χρειάστηκε να δώσω κατάθεση στην αστυνομία για να τα πάρω γιατί το παιδί είχε πάει για νεκροψία με εντολή αστυνομίας. 

Και η νεκροψία βρήκε αλλοιώσεις στον εγκέφαλο και σε πολλά όργανα από το τοξοπλασμα. Του είχε διαλύσει τα πάντα. Τελικά ήταν λιγότερο από κιλό, φαίνεται πως υποσιτιζοταν. Το κορμί μου έκανε τα πάντα για να το σώσει αλλά δεν τα κατάφερε. 

Έπρεπε να κάνω για ένα χρόνο αποχή για να φύγει η λοιμωξη και να περάσει ο κίνδυνος. Στον χρόνο η λοιμωξη φαινόταν ακόμα ενεργή και έπρεπε να στείλω αίμα στο Παστέρ. Περιμενουμε τα αποτελέσματα όπου πάλι δεν είναι ξεκάθαρα.

Σεπτέμβριος του 2019 και εγώ να ετοιμάζομαι για γάμο και ταυτόχρονα να κάνω συνάντηση με λοιμοξιολογο ο οποίος με διαβεβαιώνει ότι εφόσον ξέρουμε πότε κολησα και έχει περάσει  παραπάνω από χρόνος δεν υπάρχει πλέον πρόβλημα. 

Από εκεί και πέρα ξεκινάμε δειλά δειλά έπαφες. Ξεκινάει το θέμα του κορονοιου και εμένα αρχίζουν να επιβαρυνονται τα ψυχολογικά μου. Ιουλίο του 2020 ξεκινάω εξάμηνη θεραπεία για κατάθλιψη και με την συμβουλή της γιατρού σταματάμε τις επαφές. Ύστερα από 6μηνες την ολοκληρώνω, ενάμιση μήνα μετά ξανά κατάθλιψη κλάμα και απόγνωση. Ξαναβλέπω την ψυχίατρο μου και πλέον παίρνω θεραπεία χωρίς να σταματήσουμε τις προσπάθειές. Όμως οι επαφές μας είναι ελάχιστες, λίγο η κούραση λίγο η φθορά των όσων έχουμε περάσει, έχουμε βγάλει το σεξ από την ζωή μας. 

Φτάνουμε στο σήμερα... Έλπιζα ότι χθες που ήταν η μέρα που έθαψα το παιδί μου, θα είχα ένα θετικό τεστ μιας και περίμενα περίοδο. Δεν είχα. Ούτε όμως περίοδο έχω. 

Δεν ξέρω αν έχω ελπίδα. Με αγχώνει. Ο χρόνος που περνάει και οι ατυχίες που μπορούν να συμβούν. Γιατί όλα συμβαίνουν σε όλους. 

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε. Και συγνώμη για τα λάθη. Δάκρυα θολωναν ταυ ματιά μου. Είμαι καλύτερα μα κλαίω ακόμα. Πάντα θα κλαίω. Είμαι μία μαμά χωρίς μωρό. Και αυτό είναι τόσο τραγικό που γιαυτό δεν υπάρχει καν λέξη! 

προφανώς και δεν υπάρχει γυναίκα  που να μην το διαβάσει και να μην ανατριχιάσει.

πραγματικά ότι και να πω είναι λίγο για σένα..... για αυτό δεν θα πω τίποτα

ΜΟΝΟ ενα τεράστιο ευχαριστώ που διάβασα την ιστορία σου γιατί ένιωσα οτι υπάρχει τελικά τεράστια δυναμη και σίγουρα την εχεις εσύ αυτη την δυναμη. και πραγματικά όταν σκέφτομαι τα δικά μου και στενοχωριέμαι και είμαι έτοιμη να πω ''αχ εχω κουραστεί'' θα σε σκεφτομαι και θα λεω ''προχώρα που εχεις κουραστεί κιόλας.  μέχρι εκεί είναι η δύναμη σου??'' (θα παίρνω παράδειγμα την δική σου δύναμη)

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ ΘΑ ΠΩ ΕΓΩ

[Heart]

στις πριν 8 ώρες, ο/η Froufro είπε:

@Heart κορίτσι μου πως είσαι? Έχουμε μέρες να μάθουμε νέα σου... 

Σ ευχαριστώ κορίτσι μου για το ενδιαφέρον!! Πήγα στο νοσοκομείο γιατί ο πυρετός δεν έπεφτε , δεν έβγαλαν άκρη...μάλλον ήταν ίωση...τώρα είμαι πάρα πολύ καλά , τέλος ο πυρετός , τέλος όλα!! Από δω και πέρα ξεκινάω να δρομολογω τα θέματα του παιδιού...είπα αυτόν τον μήνα να ηρεμήσουμε από γιατρούς γιατί ταλαιπωρήθηκα από πυρετό κτλ και στον επόμενο κύκλο ξεκινάω εξωσωματική , νομίζω δεν αντέχουμε άλλο!! 

[Froufro]

στις πριν 3 λεπτά, ο/η Heart είπε:

Σ ευχαριστώ κορίτσι μου για το ενδιαφέρον!! Πήγα στο νοσοκομείο γιατί ο πυρετός δεν έπεφτε , δεν έβγαλαν άκρη...μάλλον ήταν ίωση...τώρα είμαι πάρα πολύ καλά , τέλος ο πυρετός , τέλος όλα!! Από δω και πέρα ξεκινάω να δρομολογω τα θέματα του παιδιού...είπα αυτόν τον μήνα να ηρεμήσουμε από γιατρούς γιατί ταλαιπωρήθηκα από πυρετό κτλ και στον επόμενο κύκλο ξεκινάω εξωσωματική , νομίζω δεν αντέχουμε άλλο!! 

Ωραία κορίτσι μου, περαστικά να είναι!!! Καλή αρχή στην καινούρια προσπάθεια, όλα καλά θα πάνε!!! ❤🥰

[Princess28]

στις πριν 10 ώρες, ο/η Hopemumtobe είπε:

Α τι ωραια που θα πατε! 🙂Εχω παει Μπρατισλαβα και Βιεννη οσο εμενα Λονδινο, ηταν μονο 1 ωρα μακρια το ενα απτο αλλο! Καλα η Βιεννη ηταν πανεμορφη, ευκολο να την περπατησεις τα παντα  στολισμενα, ωραιες Χριστουγεννιατικες αγορες, ζεστα κρασια, σνιτσελ χαχα (εαν τρως κρεας), υπεροχα!! Μπρατισλαβα θυμαμαι ενα καφε με τελεια σοκολατα ζεστη στην πλατεια ακομα χαχα ειχαμε μεινει μονο 1-2 ημερςς; Βουδαπεστη πηγα πριν 15 χρονια και δεν θυμαμαι πολλα μονο το ποταμι❤️  Τι μου θυμισες, πολυ ευτυχισμενες στιγμες...!Καλα να περασετε🙂

Ναιι ξέρω είναι δίπλα..αυτό είναι το καλό βολεύει για να πας σε όλα😀 

Αχ μου έφτιαξες τη διάθεση με τη ζεστή σοκολάτα και τα σνιτσελ!! Κρέας δε μου πολυαρέσει αλλά το σνιτσελ θα το φάω αν είναι στήθος κοτόπουλο😄 Ελπίζω να βρω πού έχουν αυτή την τέλεια σοκολάτα!!😍

Και η Βιέννη θα’ναι τέλεια ναι όπως λες..💗🎄💞

Εμείς θα πάμε 3 μέρες Βουδαπέστη και 5 Βιέννη..από Βιέννη όμως θα πάμε και Μπρατισλάβα και Σαλτσμπουργκ..😊

Ανυπομονώ!!! Ευχαριστούμε!! 💗💗

[Princess28]

στις πριν 8 ώρες, ο/η Antonia2 είπε:

αχ ειναι και οι 3 φανταστικες!! τελειο τριπ!! στη μπρατισλαβα βεβαια πηγαμε μονοημερη απο Βιεννη και δεν την ειδαμε εκτενως.. αλλα δεν ειναι και για πολυ!!

θα περασετε τελεια!!! και η Βιεννη κοντα στα Χριστουγεννα θα ειναι παραμυθενια!!❤️❤️❤️

Να το απολαυσετε!!!

Ευχαριστούμεεε ναι κι εγώ ανυπομονώ 😍🥰💗

[Princess28]

στις πριν 8 ώρες, ο/η Antonia2 είπε:

αχ αυτη η σοκολατα!!! Η πιο τελεια που εχω πιει ποτε!!! σαν να πινεις bitter σοκολατα λιωμενη!!

και ειχε 2-3 καφε εκει στον κεντρικο πεζοδρομο.. σαν αλυσιδα..

αν σου πω οτι αυτο μου εχει μεινει απο τη Μπρατισλαβα;;; (τραγικη 😅😅) οκ και το καστρο τους!!

😍😍😍😍😍

[Celine]

στις πριν 1 ώρα, ο/η misofeggaro είπε:

Γειά σας και πάλι! 

Ευχαριστώ τα νέα κορίτσια για τα μηνύματά τους και θελω να σας συστηθώ για να γνωριστούμε καλύτερα. 

 

Όσες είναι έγκυες ή δεν είναι σε καλή ψυχολογική κατάσταση παρακαλώ να προσπεράσουν το μήνυμα μου. 

Είμαι το μισοφέγγαρο και είμαι 40 ετών. 

Με τον άντρα μου ξεκινήσαμε ελευθέρες επαφές πριν παντρεύουμε, το 2017 μόλις έκανα επέμβαση αφαιρεσης χολής. 

Το Γενάρη του 2018 αποφασίσα να δοκιμάσω τεστ ωορηξιας. Με το μία μόνο επαφή την ημέρα του θετικού έμεινα έγκυος! Είχα μια δύσκολη εγκυμοσύνη. Είχα από πολύ νωρίς αδιαθεσιες και μου μυριζαν τα πάντα μέχρι που γεννησα. Στις 10 εβδομάδες είχα φοβερή αιμορραγία και αποκολληση και χρειάστηκε να μείνω ξάπλα για δέκα μέρες. Επερνα προγεστερονη και χάπι και κολπικά με αποτέλεσμα να γίνονται χειρότερες οι αναγούλες μου. Οι τιμές για σύνδρομα στην αυχενική βγήκαν ανεβασμένες με αποτέλεσμα να χρειασθεί να κάνω αμνιοπαρακεντηση στην οποία πονεσα παρα πολύ στο τρύπημα. Ευτυχως τα αποτελέσματα ήταν μια χαρά. Είχα πριστει τα πόδια μου και με δυσκολία έβρισκα άνετο παπούτσι. Τα χερια και τα δύο μούδιαζαν στον ύπνο μου και αργούσαν να συνέλθουν. Διψαγα πολύ και έπινα συνέχεια παγωμένο νερό με αποτέλεσμα να πηγαίνω τουαλέτα άπειρες φορές μέσα στη νύχτα και δεν ξεκουράζομουν καλά. Είχα δυσκοιλιοτητς, καούρες και δυσπεψία, είχα κρυώσει και εβηχα για δδεκα μέρες χωρίς να μπορώ να πάρω κάτι για να το αντιμετωπίσω. Είχα επίσης φοβερό πόνο στην λεκάνη και στους μηρούς με αποτέλεσμα να χρειάζομαι για κάποιο διάστημα βοήθεια για να σηκωνομαι ειδικά από την τουαλέτα. 

Αρχές Ιουνίου κάνω τη Β επιπέδου και όλα είναι φυσιολογικα! Έχω το μουτράκι του φωτογραφία και είναι το πιο όμορφο παιδί του κόσμου. Επιτέλους μπορώ να χαρώ την εγκυμοσύνη μου, το μωρό πλέον έχω αρχίσει να το νιώθω και όσο και αν παραπονιεμαι, χαλάλι του όλα, 

Στις επαναληπτικες εξετάσεις του 2ου τριμήνου, τέλος Ιουνίου 2018 βρίσκομαι θετική στο τοξοπλασμα. ΣΟΚ. 

Ο γιατρός μου τότε θεωρεί ότι δεν υπάρχει κίνδυνος για το εμβρυο βάση της ηλικίας ο κύησης και θεωρεί ότι υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να έχει μολυνθεί. 

Συνεχίζεται η κύηση κανονικά, αποκτώ πίεση και ζάχαρο, κόβω αλάτι ζάχαρη και ξεκινάω χάπι για την πίεση. Το σώμα μου πρισμενο, τα χέρια τα πόδια το πρόσωπο και όσες φορές και να λυγιζω λέω χαλάλι του. 

27 Ιουλίου συνειδητοποίησα ότι δεν έχω νιώσει το παιδί. Ήταν το βράδυ με την κόκκινη πανσέληνο, εγώ να κλαίω και να ζω ένα μαρτύριο και όλοι να μου λένε ότι είμαι υπερβολική. Την άλλη μέρα το πρωί, Σάββατο βάζω μουσική στην κοιλιά μου και περιμένω να νιώσω ένα σήμα. Τίποτα. Πίνω κολα, τρώω σοκολάτα, τίποτα... 

Οι άλλοι να μην με πιστεύουν. Ξαφνικά βλέπω λίγη βλενα στο εσώρουχο μου. Μιλάω με τον γιατρό μου και μου λέει είμαι νοσοκομείο έλα να κάνουμε υπέρηχο. Ειδοποιώ και την αδελφή μου για συμπαράσταση, βρισκόμαστε και μπαίνουμε στο εξεταδτηριο. 

Ύστερα από λίγα εφιαλτικά λεπτά ο γιατρός μου επιοεπαιωνει το πιο οδυνηρό νέο της ζωής μου. Δεν υπάρχει καρδιακος παλμός, τα αμνιακα υγρά είναι πεσμένα άρα έχει πεθάνει μέρες. 

Έχω βγάζω μόνο ένα βαθύ αναστεναγμό γεμάτο πόνο γιατί ήξερα, το έλεγα και δεν με πίστευαν. 

Δεν άρχισα να κλαίω, μπήκα στον αυτόματο πιλότο και κανονίσαμε τα διαδικαστικά, με παίρνει ο σύντροφος μου τηλέφωνο, του λέω ότι έχει σταματήσει η καρδιά του, ακούω πράγματα να γκρεμιζονται γύρω του και να τα βάζει με θεούς κ ανθρώπους. Οδηγώ και γυρνάω σπίτι. Εξακολουθώ να μην το δέχομαι, έχω ένα μωρό μέσα μου και είναι νεκρό, από την μία δεν θέλω να πάω πουθενά, αν είναι ας γίνει φυσική αποβολή, από την άλλη θέλω να το βγάλουν τώρα από μέσα μου, πως θα αντέξω άλλο ένα 24ωρο με το παιδί μου νεκρό;;;; 

Το βράδυ κάνουμε ήρεμο ύπνο με τον άντρα μου. Αρχίζω να ετοιμάζω τηον σάκο για το μαιευτήριο και εκεί πλέον καταρεω. Όλα αυτά έπρεπε να συνοδεύονται από χαρά και εγώ θα φοράω τα νυχτιάτικα που αγόρασα για να το θυλαζω και η αγκαλιά μου θα είναι άδεια? 

 

8 το απόγευμα της Κυριακής κάνω εισαγωγή στο νοσοκομείο όπως είχαμε συμφωνήσει. Είναι όλη η οικογένεια μου εκεί. Στις 12 το βραδυ μου βάζουν όρο και υπόθετο για να αρχίσει σιγά σιγά η διαδικασία η οποία προβλέπεται να πάρει ώρες σαν προτοτοκη που ήμουν. Στο δωμάτιο μένει μόνο ο άντρας μου και η αδελφή μου. Σιγά σιγά αρχίζουν πόνοι περιόδου! Τους αντιμετωπίζω μόνη μου, με μακρόσυρτα μμμμ σαν μοιρολόγια. 

Αρχίζω και πηγαινοετσομαι συχνά στο μπάνιο και να πονάω όλο και πιο πολύ. Η ώρα έχει πάει 4 παρά και οι νοσοκόμες να κοιμούνται. 

Η αδερφή μου να λυπάται να τις ξυπνήσει γιατί θεωρεί πως δεν γίνεται να με έπιασαν τόσο γρήγορα τα φάρμακα. Τελικά στις 4 έρχονται στο δωμάτιο αγουρό ξύπνημενες με κοιτάνε από κάτω και παθαίνουν σοκ! Αρχίζουν να καλούν το γιατρό ο οποίος κοιμάται στο γραφείο στα υπόγεια. Να σε πάμε στην αίθουσα τοκετού μου λένε. 

ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ ΣΑΣ Παρακαλώ, Εδώ να μείνουμε 

Και αρχίζω να σπρώχνω. Δεν πέρασαν 5 Λεπτά και όλα τελείωσαν και πρακτικά. Με μια τεράστια κραυγή μου το παιδί μου βγήκε από μέσα μου και με έκανε μαμά. Ακόμα και εκείνη την στιγμή έλπιζα να είχε γίνει λάθος και να ακούσω το κλάμα του. 

Με απέτρεψαν να το δω. Είχε αρχίσει να αλιωνεται το πωπουδακι του. Το δέχτηκα. Τους ρώτησα αν πρέπει να το στείλω για νεκροψία. Ο υπεύθυνος της μαιευτικής μου απάντησε '' εγώ δεν θα ήθελα να ξέρω ότι κομμάτια σαν το παιδί μου ''. Το δέχτηκα. Με ρώτησαν αν θα το πάρω να το κηδεψω ή θα το τακτοποιήσουν αυτοί και πάλι το δέχτηκα. Ειμασταν σε σοκ, δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε καθαρά. Το μόνο που μου έδωσαν ήταν ένα χαρτί βεβαίωσης τοκετού νεκρού εμβρύου 1500 γρ. Ήμουν 30 εβδομάδων. 

Έφυγα ύστερα από δύο μέρες από το νοσοκομείο με αντιβίωση λόγω της συψης και με χάπια ώστε να κάνει η μήτρα συσπάσεις. 

Ύστερα από μια εβδομάδα με πήραν τηλέφωνο από το νοσοκομείο, έχουμε ένα νεκρό έμβρυο στο ψυγείο τι να το κάνουμε? Πρέπει να έρθετε να υπογράψετε. 

Και έπρεπε να βρεθώ τόσο σύντομα στο μέρος που έγινα μαμά χωρίς μωρό. Αλλά αυτή τη φορά ήξερα ότι ήθελα να του κάνω νεκροψία, να μάθω τι έφταιξε ώστε να το προλάβω την επόμενη φορά. Πάω στο γραφείο μου λένε θέλω και υπογραφή πατέρα, αφού δεν είμαι παντρεμένη, δεν φαίνεται πουθενά, α δεν ξέρω θέλω και υπογραφή του πατέρα, ναι αλλά εγώ θέλω να πάει για νεκροψία! Όχι να το τακτοποιήστε εσείς. Και ακούω το κορυφαίο, ναι αλλά κάτσε να δούμε αν είναι ακόμα εδώ το έμβρυο. Δλδ που θα μπορούσε να είναι? Χωρίς την συγκατάθεση μου αφού τελικά λέτε πως χρειάζεται? Ρωτήστε τον γιατρό σας μου λένε , τον βρίσκω και δεν με κοίταγε καν στα μάτια, δεν ξέρω μου λέει, ρώτα στο τάδε γραφείο. Εκεί έβαλα την φωνή! Τελικά με έστειλαν σε μια προησταμενη καλή της ώρα η οποία σε μισή ώρα έμαθε και ότι το παιδί είναι στο νοσοκομείο φυσικά και ετριξε και τα δόντια στον γιατρό μου οποίος έμαθε αμέσως τη διαδικασία για την νεκροψία. 

Έλα όμως που είχαμε πέσει στις διακοπές του Αυγούστου... 

Το παιδί πήγε με γραφείο κηδειων για νεκροψία αρχές Σεπτεμβρίου και επιστράφηκε πάλι με το γραφείο 27 Σεπτεμβρίου. Έλα όμως που για να το κηδεψω χρειαζόταν ληξιαρχική πράξη γέννησης και θανάτου (ναι καλά διαβάζετε) και έπρεπε να τρέχω από ληξιαρχείο σε ληξιαρχείο για να τακτοποιήσω και αυτή την εκρεμμότητα. Ευτυχώς και το γραφείο και οι άνθρωπο στα ληξαρχεια ήταν πολύ καλοί και εξυπηρετικοί. 

Και έτσι φτάσαμε στις 29-09-2018 την ημέρα που έθαψα το παιδί μου. 

Μέσα Δεκεμβρίου ήρθαν τα αποτελέσματα της νεκροψιας όπου χρειάστηκε να δώσω κατάθεση στην αστυνομία για να τα πάρω γιατί το παιδί είχε πάει για νεκροψία με εντολή αστυνομίας. 

Και η νεκροψία βρήκε αλλοιώσεις στον εγκέφαλο και σε πολλά όργανα από το τοξοπλασμα. Του είχε διαλύσει τα πάντα. Τελικά ήταν λιγότερο από κιλό, φαίνεται πως υποσιτιζοταν. Το κορμί μου έκανε τα πάντα για να το σώσει αλλά δεν τα κατάφερε. 

Έπρεπε να κάνω για ένα χρόνο αποχή για να φύγει η λοιμωξη και να περάσει ο κίνδυνος. Στον χρόνο η λοιμωξη φαινόταν ακόμα ενεργή και έπρεπε να στείλω αίμα στο Παστέρ. Περιμενουμε τα αποτελέσματα όπου πάλι δεν είναι ξεκάθαρα.

Σεπτέμβριος του 2019 και εγώ να ετοιμάζομαι για γάμο και ταυτόχρονα να κάνω συνάντηση με λοιμοξιολογο ο οποίος με διαβεβαιώνει ότι εφόσον ξέρουμε πότε κολησα και έχει περάσει  παραπάνω από χρόνος δεν υπάρχει πλέον πρόβλημα. 

Από εκεί και πέρα ξεκινάμε δειλά δειλά έπαφες. Ξεκινάει το θέμα του κορονοιου και εμένα αρχίζουν να επιβαρυνονται τα ψυχολογικά μου. Ιουλίο του 2020 ξεκινάω εξάμηνη θεραπεία για κατάθλιψη και με την συμβουλή της γιατρού σταματάμε τις επαφές. Ύστερα από 6μηνες την ολοκληρώνω, ενάμιση μήνα μετά ξανά κατάθλιψη κλάμα και απόγνωση. Ξαναβλέπω την ψυχίατρο μου και πλέον παίρνω θεραπεία χωρίς να σταματήσουμε τις προσπάθειές. Όμως οι επαφές μας είναι ελάχιστες, λίγο η κούραση λίγο η φθορά των όσων έχουμε περάσει, έχουμε βγάλει το σεξ από την ζωή μας. 

Φτάνουμε στο σήμερα... Έλπιζα ότι χθες που ήταν η μέρα που έθαψα το παιδί μου, θα είχα ένα θετικό τεστ μιας και περίμενα περίοδο. Δεν είχα. Ούτε όμως περίοδο έχω. 

Δεν ξέρω αν έχω ελπίδα. Με αγχώνει. Ο χρόνος που περνάει και οι ατυχίες που μπορούν να συμβούν. Γιατί όλα συμβαίνουν σε όλους. 

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε. Και συγνώμη για τα λάθη. Δάκρυα θολωναν ταυ ματιά μου. Είμαι καλύτερα μα κλαίω ακόμα. Πάντα θα κλαίω. Είμαι μία μαμά χωρίς μωρό. Και αυτό είναι τόσο τραγικό που γιαυτό δεν υπάρχει καν λέξη! 

Κορίτσι μου, είσαι πολύ δυνατή.  Έκλαψα πολύ με την ιστορία σου... Εύχομαι ολόψυχα να έρθει σύντομα Ένα μωρό στη ζωή σας και να σου εκπληρώσει όλα τα όνειρα που έχεις ονειρευτεί... 

[kk88]

στις πριν 2 ώρες, ο/η misofeggaro είπε:

Γειά σας και πάλι! 

Ευχαριστώ τα νέα κορίτσια για τα μηνύματά τους και θελω να σας συστηθώ για να γνωριστούμε καλύτερα. 

 

Όσες είναι έγκυες ή δεν είναι σε καλή ψυχολογική κατάσταση παρακαλώ να προσπεράσουν το μήνυμα μου. 

Είμαι το μισοφέγγαρο και είμαι 40 ετών. 

Με τον άντρα μου ξεκινήσαμε ελευθέρες επαφές πριν παντρεύουμε, το 2017 μόλις έκανα επέμβαση αφαιρεσης χολής. 

Το Γενάρη του 2018 αποφασίσα να δοκιμάσω τεστ ωορηξιας. Με το μία μόνο επαφή την ημέρα του θετικού έμεινα έγκυος! Είχα μια δύσκολη εγκυμοσύνη. Είχα από πολύ νωρίς αδιαθεσιες και μου μυριζαν τα πάντα μέχρι που γεννησα. Στις 10 εβδομάδες είχα φοβερή αιμορραγία και αποκολληση και χρειάστηκε να μείνω ξάπλα για δέκα μέρες. Επερνα προγεστερονη και χάπι και κολπικά με αποτέλεσμα να γίνονται χειρότερες οι αναγούλες μου. Οι τιμές για σύνδρομα στην αυχενική βγήκαν ανεβασμένες με αποτέλεσμα να χρειασθεί να κάνω αμνιοπαρακεντηση στην οποία πονεσα παρα πολύ στο τρύπημα. Ευτυχως τα αποτελέσματα ήταν μια χαρά. Είχα πριστει τα πόδια μου και με δυσκολία έβρισκα άνετο παπούτσι. Τα χερια και τα δύο μούδιαζαν στον ύπνο μου και αργούσαν να συνέλθουν. Διψαγα πολύ και έπινα συνέχεια παγωμένο νερό με αποτέλεσμα να πηγαίνω τουαλέτα άπειρες φορές μέσα στη νύχτα και δεν ξεκουράζομουν καλά. Είχα δυσκοιλιοτητς, καούρες και δυσπεψία, είχα κρυώσει και εβηχα για δδεκα μέρες χωρίς να μπορώ να πάρω κάτι για να το αντιμετωπίσω. Είχα επίσης φοβερό πόνο στην λεκάνη και στους μηρούς με αποτέλεσμα να χρειάζομαι για κάποιο διάστημα βοήθεια για να σηκωνομαι ειδικά από την τουαλέτα. 

Αρχές Ιουνίου κάνω τη Β επιπέδου και όλα είναι φυσιολογικα! Έχω το μουτράκι του φωτογραφία και είναι το πιο όμορφο παιδί του κόσμου. Επιτέλους μπορώ να χαρώ την εγκυμοσύνη μου, το μωρό πλέον έχω αρχίσει να το νιώθω και όσο και αν παραπονιεμαι, χαλάλι του όλα, 

Στις επαναληπτικες εξετάσεις του 2ου τριμήνου, τέλος Ιουνίου 2018 βρίσκομαι θετική στο τοξοπλασμα. ΣΟΚ. 

Ο γιατρός μου τότε θεωρεί ότι δεν υπάρχει κίνδυνος για το εμβρυο βάση της ηλικίας ο κύησης και θεωρεί ότι υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να έχει μολυνθεί. 

Συνεχίζεται η κύηση κανονικά, αποκτώ πίεση και ζάχαρο, κόβω αλάτι ζάχαρη και ξεκινάω χάπι για την πίεση. Το σώμα μου πρισμενο, τα χέρια τα πόδια το πρόσωπο και όσες φορές και να λυγιζω λέω χαλάλι του. 

27 Ιουλίου συνειδητοποίησα ότι δεν έχω νιώσει το παιδί. Ήταν το βράδυ με την κόκκινη πανσέληνο, εγώ να κλαίω και να ζω ένα μαρτύριο και όλοι να μου λένε ότι είμαι υπερβολική. Την άλλη μέρα το πρωί, Σάββατο βάζω μουσική στην κοιλιά μου και περιμένω να νιώσω ένα σήμα. Τίποτα. Πίνω κολα, τρώω σοκολάτα, τίποτα... 

Οι άλλοι να μην με πιστεύουν. Ξαφνικά βλέπω λίγη βλενα στο εσώρουχο μου. Μιλάω με τον γιατρό μου και μου λέει είμαι νοσοκομείο έλα να κάνουμε υπέρηχο. Ειδοποιώ και την αδελφή μου για συμπαράσταση, βρισκόμαστε και μπαίνουμε στο εξεταδτηριο. 

Ύστερα από λίγα εφιαλτικά λεπτά ο γιατρός μου επιοεπαιωνει το πιο οδυνηρό νέο της ζωής μου. Δεν υπάρχει καρδιακος παλμός, τα αμνιακα υγρά είναι πεσμένα άρα έχει πεθάνει μέρες. 

Έχω βγάζω μόνο ένα βαθύ αναστεναγμό γεμάτο πόνο γιατί ήξερα, το έλεγα και δεν με πίστευαν. 

Δεν άρχισα να κλαίω, μπήκα στον αυτόματο πιλότο και κανονίσαμε τα διαδικαστικά, με παίρνει ο σύντροφος μου τηλέφωνο, του λέω ότι έχει σταματήσει η καρδιά του, ακούω πράγματα να γκρεμιζονται γύρω του και να τα βάζει με θεούς κ ανθρώπους. Οδηγώ και γυρνάω σπίτι. Εξακολουθώ να μην το δέχομαι, έχω ένα μωρό μέσα μου και είναι νεκρό, από την μία δεν θέλω να πάω πουθενά, αν είναι ας γίνει φυσική αποβολή, από την άλλη θέλω να το βγάλουν τώρα από μέσα μου, πως θα αντέξω άλλο ένα 24ωρο με το παιδί μου νεκρό;;;; 

Το βράδυ κάνουμε ήρεμο ύπνο με τον άντρα μου. Αρχίζω να ετοιμάζω τηον σάκο για το μαιευτήριο και εκεί πλέον καταρεω. Όλα αυτά έπρεπε να συνοδεύονται από χαρά και εγώ θα φοράω τα νυχτιάτικα που αγόρασα για να το θυλαζω και η αγκαλιά μου θα είναι άδεια? 

 

8 το απόγευμα της Κυριακής κάνω εισαγωγή στο νοσοκομείο όπως είχαμε συμφωνήσει. Είναι όλη η οικογένεια μου εκεί. Στις 12 το βραδυ μου βάζουν όρο και υπόθετο για να αρχίσει σιγά σιγά η διαδικασία η οποία προβλέπεται να πάρει ώρες σαν προτοτοκη που ήμουν. Στο δωμάτιο μένει μόνο ο άντρας μου και η αδελφή μου. Σιγά σιγά αρχίζουν πόνοι περιόδου! Τους αντιμετωπίζω μόνη μου, με μακρόσυρτα μμμμ σαν μοιρολόγια. 

Αρχίζω και πηγαινοετσομαι συχνά στο μπάνιο και να πονάω όλο και πιο πολύ. Η ώρα έχει πάει 4 παρά και οι νοσοκόμες να κοιμούνται. 

Η αδερφή μου να λυπάται να τις ξυπνήσει γιατί θεωρεί πως δεν γίνεται να με έπιασαν τόσο γρήγορα τα φάρμακα. Τελικά στις 4 έρχονται στο δωμάτιο αγουρό ξύπνημενες με κοιτάνε από κάτω και παθαίνουν σοκ! Αρχίζουν να καλούν το γιατρό ο οποίος κοιμάται στο γραφείο στα υπόγεια. Να σε πάμε στην αίθουσα τοκετού μου λένε. 

ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ ΣΑΣ Παρακαλώ, Εδώ να μείνουμε 

Και αρχίζω να σπρώχνω. Δεν πέρασαν 5 Λεπτά και όλα τελείωσαν και πρακτικά. Με μια τεράστια κραυγή μου το παιδί μου βγήκε από μέσα μου και με έκανε μαμά. Ακόμα και εκείνη την στιγμή έλπιζα να είχε γίνει λάθος και να ακούσω το κλάμα του. 

Με απέτρεψαν να το δω. Είχε αρχίσει να αλιωνεται το πωπουδακι του. Το δέχτηκα. Τους ρώτησα αν πρέπει να το στείλω για νεκροψία. Ο υπεύθυνος της μαιευτικής μου απάντησε '' εγώ δεν θα ήθελα να ξέρω ότι κομμάτια σαν το παιδί μου ''. Το δέχτηκα. Με ρώτησαν αν θα το πάρω να το κηδεψω ή θα το τακτοποιήσουν αυτοί και πάλι το δέχτηκα. Ειμασταν σε σοκ, δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε καθαρά. Το μόνο που μου έδωσαν ήταν ένα χαρτί βεβαίωσης τοκετού νεκρού εμβρύου 1500 γρ. Ήμουν 30 εβδομάδων. 

Έφυγα ύστερα από δύο μέρες από το νοσοκομείο με αντιβίωση λόγω της συψης και με χάπια ώστε να κάνει η μήτρα συσπάσεις. 

Ύστερα από μια εβδομάδα με πήραν τηλέφωνο από το νοσοκομείο, έχουμε ένα νεκρό έμβρυο στο ψυγείο τι να το κάνουμε? Πρέπει να έρθετε να υπογράψετε. 

Και έπρεπε να βρεθώ τόσο σύντομα στο μέρος που έγινα μαμά χωρίς μωρό. Αλλά αυτή τη φορά ήξερα ότι ήθελα να του κάνω νεκροψία, να μάθω τι έφταιξε ώστε να το προλάβω την επόμενη φορά. Πάω στο γραφείο μου λένε θέλω και υπογραφή πατέρα, αφού δεν είμαι παντρεμένη, δεν φαίνεται πουθενά, α δεν ξέρω θέλω και υπογραφή του πατέρα, ναι αλλά εγώ θέλω να πάει για νεκροψία! Όχι να το τακτοποιήστε εσείς. Και ακούω το κορυφαίο, ναι αλλά κάτσε να δούμε αν είναι ακόμα εδώ το έμβρυο. Δλδ που θα μπορούσε να είναι? Χωρίς την συγκατάθεση μου αφού τελικά λέτε πως χρειάζεται? Ρωτήστε τον γιατρό σας μου λένε , τον βρίσκω και δεν με κοίταγε καν στα μάτια, δεν ξέρω μου λέει, ρώτα στο τάδε γραφείο. Εκεί έβαλα την φωνή! Τελικά με έστειλαν σε μια προησταμενη καλή της ώρα η οποία σε μισή ώρα έμαθε και ότι το παιδί είναι στο νοσοκομείο φυσικά και ετριξε και τα δόντια στον γιατρό μου οποίος έμαθε αμέσως τη διαδικασία για την νεκροψία. 

Έλα όμως που είχαμε πέσει στις διακοπές του Αυγούστου... 

Το παιδί πήγε με γραφείο κηδειων για νεκροψία αρχές Σεπτεμβρίου και επιστράφηκε πάλι με το γραφείο 27 Σεπτεμβρίου. Έλα όμως που για να το κηδεψω χρειαζόταν ληξιαρχική πράξη γέννησης και θανάτου (ναι καλά διαβάζετε) και έπρεπε να τρέχω από ληξιαρχείο σε ληξιαρχείο για να τακτοποιήσω και αυτή την εκρεμμότητα. Ευτυχώς και το γραφείο και οι άνθρωπο στα ληξαρχεια ήταν πολύ καλοί και εξυπηρετικοί. 

Και έτσι φτάσαμε στις 29-09-2018 την ημέρα που έθαψα το παιδί μου. 

Μέσα Δεκεμβρίου ήρθαν τα αποτελέσματα της νεκροψιας όπου χρειάστηκε να δώσω κατάθεση στην αστυνομία για να τα πάρω γιατί το παιδί είχε πάει για νεκροψία με εντολή αστυνομίας. 

Και η νεκροψία βρήκε αλλοιώσεις στον εγκέφαλο και σε πολλά όργανα από το τοξοπλασμα. Του είχε διαλύσει τα πάντα. Τελικά ήταν λιγότερο από κιλό, φαίνεται πως υποσιτιζοταν. Το κορμί μου έκανε τα πάντα για να το σώσει αλλά δεν τα κατάφερε. 

Έπρεπε να κάνω για ένα χρόνο αποχή για να φύγει η λοιμωξη και να περάσει ο κίνδυνος. Στον χρόνο η λοιμωξη φαινόταν ακόμα ενεργή και έπρεπε να στείλω αίμα στο Παστέρ. Περιμενουμε τα αποτελέσματα όπου πάλι δεν είναι ξεκάθαρα.

Σεπτέμβριος του 2019 και εγώ να ετοιμάζομαι για γάμο και ταυτόχρονα να κάνω συνάντηση με λοιμοξιολογο ο οποίος με διαβεβαιώνει ότι εφόσον ξέρουμε πότε κολησα και έχει περάσει  παραπάνω από χρόνος δεν υπάρχει πλέον πρόβλημα. 

Από εκεί και πέρα ξεκινάμε δειλά δειλά έπαφες. Ξεκινάει το θέμα του κορονοιου και εμένα αρχίζουν να επιβαρυνονται τα ψυχολογικά μου. Ιουλίο του 2020 ξεκινάω εξάμηνη θεραπεία για κατάθλιψη και με την συμβουλή της γιατρού σταματάμε τις επαφές. Ύστερα από 6μηνες την ολοκληρώνω, ενάμιση μήνα μετά ξανά κατάθλιψη κλάμα και απόγνωση. Ξαναβλέπω την ψυχίατρο μου και πλέον παίρνω θεραπεία χωρίς να σταματήσουμε τις προσπάθειές. Όμως οι επαφές μας είναι ελάχιστες, λίγο η κούραση λίγο η φθορά των όσων έχουμε περάσει, έχουμε βγάλει το σεξ από την ζωή μας. 

Φτάνουμε στο σήμερα... Έλπιζα ότι χθες που ήταν η μέρα που έθαψα το παιδί μου, θα είχα ένα θετικό τεστ μιας και περίμενα περίοδο. Δεν είχα. Ούτε όμως περίοδο έχω. 

Δεν ξέρω αν έχω ελπίδα. Με αγχώνει. Ο χρόνος που περνάει και οι ατυχίες που μπορούν να συμβούν. Γιατί όλα συμβαίνουν σε όλους. 

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε. Και συγνώμη για τα λάθη. Δάκρυα θολωναν ταυ ματιά μου. Είμαι καλύτερα μα κλαίω ακόμα. Πάντα θα κλαίω. Είμαι μία μαμά χωρίς μωρό. Και αυτό είναι τόσο τραγικό που γιαυτό δεν υπάρχει καν λέξη! 

Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω και από τα μάτια μου κυλούν δάκρυα, για τον πόνο που πέρασες, για το μωρό που έγινε άγγελος...... δεν άντεξα να κάνω εικόνα την στιγμή της γέννησης...... μπορεί να μην ηρθε σήμερα το θετικό τέστ θα έρθει κορίτσι μου, θα έρθει σίγουρα..... ξέρεις άλλωστε γιατί θα έρθει???? Γιατί ενώ έφτασες στο τέλμα έχεις σηκωθεί δειλά δειλά και προσπαθείς.......να θυμάσαι ότι η μάχη που χάθηκε είναι αυτή που δεν δόθηκε....... και εσύ δίνεις μάχη με τον πόνο, με την θλίψη με την προσμονή για ένα μωρό και για αυτό θα τα καταφέρεις......

Εγώ είμαι στο τοπικ με τις μανουλες εξωσωματικής μιας και εμείς δεν τα έχουμε καταφέρει φυσιολογικά....αλλά κάθε φορά διαβάζω τα νέα όλων των κοριτσιών και παίρνω δύναμη και κουράγιο να προσπαθώ.....μια τέτοια ιστορία είναι και η δικιά σου..... δεν μου αφήνει περιθώρια να λιποψυχισω όσο και αν φοβάμαι την τρίτη αποτυχία.....

Θα προσπαθώ μέχρι να πετύχει, μέχρι να γίνω μανούλα......σε ευχαριστώ για την αλήθεια σου και την ιστορία σου....όσο και αν δεν το πιστεύεις δίνει δύναμη τουλάχιστον σε εμένα....μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να προσπαθώ όπως κάνεις και εσύ!!!!

Σου εύχομαι ολόψυχα από τα βάθη της καρδιάς μου να γίνεις σύντομα ξανά μανούλα και αυτή την φορά να μην κοιτάς το μωρό σου στον ουρανό αλλά να είναι δίπλα σου......

Καλή δύναμη κοπέλα μου!!!!!!!!!!

[Princess28]

στις πριν 4 ώρες, ο/η Raf123 είπε:

Και αυτά τα παραδοσιακά τα λουκάνικα τους είναι πολύ νόστιμα χαχαχα και οι καμινάδες με την σοκολάτα! Είναι παραμυθένια…η Μπρατισλάβα είναι οντως για 1-2 ημερες! Έμενες Λονδίνο; Εμένα και εγώ αχ το λονδινακι μου ποσό το αγαπώ…

Κι εσύ;; Κι εγώ έμενα Λονδίνο…γύρισα πέρσι λόγω του ότι έμεινα έγκυος..ακόμα είμαι με άδεια από τη δουλειά μου! Πολύ αγγλικό αέρα έχει το φορουμ😅 Και το αγαπώ εννοείται❤️❤️

[Antonia2]

στις πριν 37 λεπτά, ο/η Heart είπε:

Σ ευχαριστώ κορίτσι μου για το ενδιαφέρον!! Πήγα στο νοσοκομείο γιατί ο πυρετός δεν έπεφτε , δεν έβγαλαν άκρη...μάλλον ήταν ίωση...τώρα είμαι πάρα πολύ καλά , τέλος ο πυρετός , τέλος όλα!! Από δω και πέρα ξεκινάω να δρομολογω τα θέματα του παιδιού...είπα αυτόν τον μήνα να ηρεμήσουμε από γιατρούς γιατί ταλαιπωρήθηκα από πυρετό κτλ και στον επόμενο κύκλο ξεκινάω εξωσωματική , νομίζω δεν αντέχουμε άλλο!! 

Κοριτσι μου σιδερενια!! 

Δωσε λιγο χρονο στον εαυτο σου να επανελθει σωματικα και ψυχολογικα και μετα εξεταστε με τον αντρα σου τι θελετε να κανετε.

Πάνω απ ολα να εισαι γερη και με καλη ψυχολογια και ολα να σου πανε καλα απο εδω και περα!! το 2022 να σου γεμισει την αγκαλια με ενα γερο μωρακι!! 🙏🙏🙏

[Froufro]

στις πριν 6 λεπτά, ο/η Antonia2 είπε:

Κοριτσι μου σιδερενια!! 

Δωσε λιγο χρονο στον εαυτο σου να επανελθει σωματικα και ψυχολογικα και μετα εξεταστε με τον αντρα σου τι θελετε να κανετε.

Πάνω απ ολα να εισαι γερη και με καλη ψυχολογια και ολα να σου πανε καλα απο εδω και περα!! το 2022 να σου γεμισει την αγκαλια με ενα γερο μωρακι!! 🙏🙏🙏

Εσύ κορίτσι μου πως είσαι? Όλα καλά? Συνήλθες ή σε κρατάει ακόμα αυτή η κατάσταση?

[Antonia2]

στις πριν 1 λεπτό, ο/η Froufro είπε:

Εσύ κορίτσι μου πως είσαι? Όλα καλά? Συνήλθες ή σε κρατάει ακόμα αυτή η κατάσταση?

Είμαι πολύ καλά!! ευτυχως σμρ δεν ανεβασα καθολου πυρετο και στρωνει ο λαιμος σιγα-σιγα.. φθινοπωρινη ιωσουλα ηταν και περασε γρηγορα ευτυχως!! 😃

Σε ευχαριστω τοσο πολυ που με νοιαζεσαι!!!❤️❤️❤️

Εσυ πως εισαι; πως παει η εγκυμοσυνη σου;

[Princess28]

στις πριν 3 ώρες, ο/η misofeggaro είπε:

Γειά σας και πάλι! 

Ευχαριστώ τα νέα κορίτσια για τα μηνύματά τους και θελω να σας συστηθώ για να γνωριστούμε καλύτερα. 

 

Όσες είναι έγκυες ή δεν είναι σε καλή ψυχολογική κατάσταση παρακαλώ να προσπεράσουν το μήνυμα μου. 

Είμαι το μισοφέγγαρο και είμαι 40 ετών. 

Με τον άντρα μου ξεκινήσαμε ελευθέρες επαφές πριν παντρεύουμε, το 2017 μόλις έκανα επέμβαση αφαιρεσης χολής. 

Το Γενάρη του 2018 αποφασίσα να δοκιμάσω τεστ ωορηξιας. Με το μία μόνο επαφή την ημέρα του θετικού έμεινα έγκυος! Είχα μια δύσκολη εγκυμοσύνη. Είχα από πολύ νωρίς αδιαθεσιες και μου μυριζαν τα πάντα μέχρι που γεννησα. Στις 10 εβδομάδες είχα φοβερή αιμορραγία και αποκολληση και χρειάστηκε να μείνω ξάπλα για δέκα μέρες. Επερνα προγεστερονη και χάπι και κολπικά με αποτέλεσμα να γίνονται χειρότερες οι αναγούλες μου. Οι τιμές για σύνδρομα στην αυχενική βγήκαν ανεβασμένες με αποτέλεσμα να χρειασθεί να κάνω αμνιοπαρακεντηση στην οποία πονεσα παρα πολύ στο τρύπημα. Ευτυχως τα αποτελέσματα ήταν μια χαρά. Είχα πριστει τα πόδια μου και με δυσκολία έβρισκα άνετο παπούτσι. Τα χερια και τα δύο μούδιαζαν στον ύπνο μου και αργούσαν να συνέλθουν. Διψαγα πολύ και έπινα συνέχεια παγωμένο νερό με αποτέλεσμα να πηγαίνω τουαλέτα άπειρες φορές μέσα στη νύχτα και δεν ξεκουράζομουν καλά. Είχα δυσκοιλιοτητς, καούρες και δυσπεψία, είχα κρυώσει και εβηχα για δδεκα μέρες χωρίς να μπορώ να πάρω κάτι για να το αντιμετωπίσω. Είχα επίσης φοβερό πόνο στην λεκάνη και στους μηρούς με αποτέλεσμα να χρειάζομαι για κάποιο διάστημα βοήθεια για να σηκωνομαι ειδικά από την τουαλέτα. 

Αρχές Ιουνίου κάνω τη Β επιπέδου και όλα είναι φυσιολογικα! Έχω το μουτράκι του φωτογραφία και είναι το πιο όμορφο παιδί του κόσμου. Επιτέλους μπορώ να χαρώ την εγκυμοσύνη μου, το μωρό πλέον έχω αρχίσει να το νιώθω και όσο και αν παραπονιεμαι, χαλάλι του όλα, 

Στις επαναληπτικες εξετάσεις του 2ου τριμήνου, τέλος Ιουνίου 2018 βρίσκομαι θετική στο τοξοπλασμα. ΣΟΚ. 

Ο γιατρός μου τότε θεωρεί ότι δεν υπάρχει κίνδυνος για το εμβρυο βάση της ηλικίας ο κύησης και θεωρεί ότι υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να έχει μολυνθεί. 

Συνεχίζεται η κύηση κανονικά, αποκτώ πίεση και ζάχαρο, κόβω αλάτι ζάχαρη και ξεκινάω χάπι για την πίεση. Το σώμα μου πρισμενο, τα χέρια τα πόδια το πρόσωπο και όσες φορές και να λυγιζω λέω χαλάλι του. 

27 Ιουλίου συνειδητοποίησα ότι δεν έχω νιώσει το παιδί. Ήταν το βράδυ με την κόκκινη πανσέληνο, εγώ να κλαίω και να ζω ένα μαρτύριο και όλοι να μου λένε ότι είμαι υπερβολική. Την άλλη μέρα το πρωί, Σάββατο βάζω μουσική στην κοιλιά μου και περιμένω να νιώσω ένα σήμα. Τίποτα. Πίνω κολα, τρώω σοκολάτα, τίποτα... 

Οι άλλοι να μην με πιστεύουν. Ξαφνικά βλέπω λίγη βλενα στο εσώρουχο μου. Μιλάω με τον γιατρό μου και μου λέει είμαι νοσοκομείο έλα να κάνουμε υπέρηχο. Ειδοποιώ και την αδελφή μου για συμπαράσταση, βρισκόμαστε και μπαίνουμε στο εξεταδτηριο. 

Ύστερα από λίγα εφιαλτικά λεπτά ο γιατρός μου επιοεπαιωνει το πιο οδυνηρό νέο της ζωής μου. Δεν υπάρχει καρδιακος παλμός, τα αμνιακα υγρά είναι πεσμένα άρα έχει πεθάνει μέρες. 

Έχω βγάζω μόνο ένα βαθύ αναστεναγμό γεμάτο πόνο γιατί ήξερα, το έλεγα και δεν με πίστευαν. 

Δεν άρχισα να κλαίω, μπήκα στον αυτόματο πιλότο και κανονίσαμε τα διαδικαστικά, με παίρνει ο σύντροφος μου τηλέφωνο, του λέω ότι έχει σταματήσει η καρδιά του, ακούω πράγματα να γκρεμιζονται γύρω του και να τα βάζει με θεούς κ ανθρώπους. Οδηγώ και γυρνάω σπίτι. Εξακολουθώ να μην το δέχομαι, έχω ένα μωρό μέσα μου και είναι νεκρό, από την μία δεν θέλω να πάω πουθενά, αν είναι ας γίνει φυσική αποβολή, από την άλλη θέλω να το βγάλουν τώρα από μέσα μου, πως θα αντέξω άλλο ένα 24ωρο με το παιδί μου νεκρό;;;; 

Το βράδυ κάνουμε ήρεμο ύπνο με τον άντρα μου. Αρχίζω να ετοιμάζω τηον σάκο για το μαιευτήριο και εκεί πλέον καταρεω. Όλα αυτά έπρεπε να συνοδεύονται από χαρά και εγώ θα φοράω τα νυχτιάτικα που αγόρασα για να το θυλαζω και η αγκαλιά μου θα είναι άδεια? 

 

8 το απόγευμα της Κυριακής κάνω εισαγωγή στο νοσοκομείο όπως είχαμε συμφωνήσει. Είναι όλη η οικογένεια μου εκεί. Στις 12 το βραδυ μου βάζουν όρο και υπόθετο για να αρχίσει σιγά σιγά η διαδικασία η οποία προβλέπεται να πάρει ώρες σαν προτοτοκη που ήμουν. Στο δωμάτιο μένει μόνο ο άντρας μου και η αδελφή μου. Σιγά σιγά αρχίζουν πόνοι περιόδου! Τους αντιμετωπίζω μόνη μου, με μακρόσυρτα μμμμ σαν μοιρολόγια. 

Αρχίζω και πηγαινοετσομαι συχνά στο μπάνιο και να πονάω όλο και πιο πολύ. Η ώρα έχει πάει 4 παρά και οι νοσοκόμες να κοιμούνται. 

Η αδερφή μου να λυπάται να τις ξυπνήσει γιατί θεωρεί πως δεν γίνεται να με έπιασαν τόσο γρήγορα τα φάρμακα. Τελικά στις 4 έρχονται στο δωμάτιο αγουρό ξύπνημενες με κοιτάνε από κάτω και παθαίνουν σοκ! Αρχίζουν να καλούν το γιατρό ο οποίος κοιμάται στο γραφείο στα υπόγεια. Να σε πάμε στην αίθουσα τοκετού μου λένε. 

ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ ΣΑΣ Παρακαλώ, Εδώ να μείνουμε 

Και αρχίζω να σπρώχνω. Δεν πέρασαν 5 Λεπτά και όλα τελείωσαν και πρακτικά. Με μια τεράστια κραυγή μου το παιδί μου βγήκε από μέσα μου και με έκανε μαμά. Ακόμα και εκείνη την στιγμή έλπιζα να είχε γίνει λάθος και να ακούσω το κλάμα του. 

Με απέτρεψαν να το δω. Είχε αρχίσει να αλιωνεται το πωπουδακι του. Το δέχτηκα. Τους ρώτησα αν πρέπει να το στείλω για νεκροψία. Ο υπεύθυνος της μαιευτικής μου απάντησε '' εγώ δεν θα ήθελα να ξέρω ότι κομμάτια σαν το παιδί μου ''. Το δέχτηκα. Με ρώτησαν αν θα το πάρω να το κηδεψω ή θα το τακτοποιήσουν αυτοί και πάλι το δέχτηκα. Ειμασταν σε σοκ, δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε καθαρά. Το μόνο που μου έδωσαν ήταν ένα χαρτί βεβαίωσης τοκετού νεκρού εμβρύου 1500 γρ. Ήμουν 30 εβδομάδων. 

Έφυγα ύστερα από δύο μέρες από το νοσοκομείο με αντιβίωση λόγω της συψης και με χάπια ώστε να κάνει η μήτρα συσπάσεις. 

Ύστερα από μια εβδομάδα με πήραν τηλέφωνο από το νοσοκομείο, έχουμε ένα νεκρό έμβρυο στο ψυγείο τι να το κάνουμε? Πρέπει να έρθετε να υπογράψετε. 

Και έπρεπε να βρεθώ τόσο σύντομα στο μέρος που έγινα μαμά χωρίς μωρό. Αλλά αυτή τη φορά ήξερα ότι ήθελα να του κάνω νεκροψία, να μάθω τι έφταιξε ώστε να το προλάβω την επόμενη φορά. Πάω στο γραφείο μου λένε θέλω και υπογραφή πατέρα, αφού δεν είμαι παντρεμένη, δεν φαίνεται πουθενά, α δεν ξέρω θέλω και υπογραφή του πατέρα, ναι αλλά εγώ θέλω να πάει για νεκροψία! Όχι να το τακτοποιήστε εσείς. Και ακούω το κορυφαίο, ναι αλλά κάτσε να δούμε αν είναι ακόμα εδώ το έμβρυο. Δλδ που θα μπορούσε να είναι? Χωρίς την συγκατάθεση μου αφού τελικά λέτε πως χρειάζεται? Ρωτήστε τον γιατρό σας μου λένε , τον βρίσκω και δεν με κοίταγε καν στα μάτια, δεν ξέρω μου λέει, ρώτα στο τάδε γραφείο. Εκεί έβαλα την φωνή! Τελικά με έστειλαν σε μια προησταμενη καλή της ώρα η οποία σε μισή ώρα έμαθε και ότι το παιδί είναι στο νοσοκομείο φυσικά και ετριξε και τα δόντια στον γιατρό μου οποίος έμαθε αμέσως τη διαδικασία για την νεκροψία. 

Έλα όμως που είχαμε πέσει στις διακοπές του Αυγούστου... 

Το παιδί πήγε με γραφείο κηδειων για νεκροψία αρχές Σεπτεμβρίου και επιστράφηκε πάλι με το γραφείο 27 Σεπτεμβρίου. Έλα όμως που για να το κηδεψω χρειαζόταν ληξιαρχική πράξη γέννησης και θανάτου (ναι καλά διαβάζετε) και έπρεπε να τρέχω από ληξιαρχείο σε ληξιαρχείο για να τακτοποιήσω και αυτή την εκρεμμότητα. Ευτυχώς και το γραφείο και οι άνθρωπο στα ληξαρχεια ήταν πολύ καλοί και εξυπηρετικοί. 

Και έτσι φτάσαμε στις 29-09-2018 την ημέρα που έθαψα το παιδί μου. 

Μέσα Δεκεμβρίου ήρθαν τα αποτελέσματα της νεκροψιας όπου χρειάστηκε να δώσω κατάθεση στην αστυνομία για να τα πάρω γιατί το παιδί είχε πάει για νεκροψία με εντολή αστυνομίας. 

Και η νεκροψία βρήκε αλλοιώσεις στον εγκέφαλο και σε πολλά όργανα από το τοξοπλασμα. Του είχε διαλύσει τα πάντα. Τελικά ήταν λιγότερο από κιλό, φαίνεται πως υποσιτιζοταν. Το κορμί μου έκανε τα πάντα για να το σώσει αλλά δεν τα κατάφερε. 

Έπρεπε να κάνω για ένα χρόνο αποχή για να φύγει η λοιμωξη και να περάσει ο κίνδυνος. Στον χρόνο η λοιμωξη φαινόταν ακόμα ενεργή και έπρεπε να στείλω αίμα στο Παστέρ. Περιμενουμε τα αποτελέσματα όπου πάλι δεν είναι ξεκάθαρα.

Σεπτέμβριος του 2019 και εγώ να ετοιμάζομαι για γάμο και ταυτόχρονα να κάνω συνάντηση με λοιμοξιολογο ο οποίος με διαβεβαιώνει ότι εφόσον ξέρουμε πότε κολησα και έχει περάσει  παραπάνω από χρόνος δεν υπάρχει πλέον πρόβλημα. 

Από εκεί και πέρα ξεκινάμε δειλά δειλά έπαφες. Ξεκινάει το θέμα του κορονοιου και εμένα αρχίζουν να επιβαρυνονται τα ψυχολογικά μου. Ιουλίο του 2020 ξεκινάω εξάμηνη θεραπεία για κατάθλιψη και με την συμβουλή της γιατρού σταματάμε τις επαφές. Ύστερα από 6μηνες την ολοκληρώνω, ενάμιση μήνα μετά ξανά κατάθλιψη κλάμα και απόγνωση. Ξαναβλέπω την ψυχίατρο μου και πλέον παίρνω θεραπεία χωρίς να σταματήσουμε τις προσπάθειές. Όμως οι επαφές μας είναι ελάχιστες, λίγο η κούραση λίγο η φθορά των όσων έχουμε περάσει, έχουμε βγάλει το σεξ από την ζωή μας. 

Φτάνουμε στο σήμερα... Έλπιζα ότι χθες που ήταν η μέρα που έθαψα το παιδί μου, θα είχα ένα θετικό τεστ μιας και περίμενα περίοδο. Δεν είχα. Ούτε όμως περίοδο έχω. 

Δεν ξέρω αν έχω ελπίδα. Με αγχώνει. Ο χρόνος που περνάει και οι ατυχίες που μπορούν να συμβούν. Γιατί όλα συμβαίνουν σε όλους. 

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε. Και συγνώμη για τα λάθη. Δάκρυα θολωναν ταυ ματιά μου. Είμαι καλύτερα μα κλαίω ακόμα. Πάντα θα κλαίω. Είμαι μία μαμά χωρίς μωρό. Και αυτό είναι τόσο τραγικό που γιαυτό δεν υπάρχει καν λέξη! 

Κορίτσι μου, κάθε φορά που διαβάζω την ιστορία σου κλαίω, και πραγματικά προσεύχομαι στο Θεό να γεμίσει γρήγορα την αγκαλιά σου….μακάρι να είσαι σύντομα πάλι έγκυος, στο εύχομαι μέσα από την καρδιά μου..είσαι τυχερή και εσύ και ο άντρας σου που έχετε ο ένας τον άλλον…και το πρώτο σου παιδί θα είναι πάντα δίπλα σου…❤️

[Froufro]

στις πριν 41 λεπτά, ο/η Antonia2 είπε:

Είμαι πολύ καλά!! ευτυχως σμρ δεν ανεβασα καθολου πυρετο και στρωνει ο λαιμος σιγα-σιγα.. φθινοπωρινη ιωσουλα ηταν και περασε γρηγορα ευτυχως!! 😃

Σε ευχαριστω τοσο πολυ που με νοιαζεσαι!!!❤️❤️❤️

Εσυ πως εισαι; πως παει η εγκυμοσυνη σου;

Τέλεια, πέρασε κ αυτό, τουλάχιστον ξεκουράστηκες λίγο.... Καλά είμαι κ εγώ, το πρωί πάω για Β επιπέδου κ ανυπομονώ!! 

[Antonia2]

στις πριν 5 λεπτά, ο/η Froufro είπε:

Τέλεια, πέρασε κ αυτό, τουλάχιστον ξεκουράστηκες λίγο.... Καλά είμαι κ εγώ, το πρωί πάω για Β επιπέδου κ ανυπομονώ!! 

Όπως τα λες!! ταλαιπωρηθηκα λιγο χθες αλλα σμρ μια χαρα!!

Ολα να πάνε τελεια!!! Να μας πεις τα νεα σου!!! (δεν ξερω και ποτε παιρνεις αποτελεσματα... επι τοπου ή θελουν χρονο; 🙄) Αν θυμαμαι καλα εισαι σε νησι.. εκει σε παρακολουθει γυναικολογος;; εκει θα γεννησεις;;

Σου στελνω τη θετικη μου ενεργεια να πανε ολα περιφημα!!!!! ❤️❤️❤️

[Hopemumtobe]

στις πριν 44 λεπτά, ο/η Froufro είπε:

Ευχαριστώ πάρα πολύ κοριτσάκι μου!!! Ταξιδεύω για Αθήνα κάθε μήνα για να με παρακολουθεί η γιατρός μου... δυστυχώς δεν εμπιστεύομαι καθόλου τον τοπικό γιατρό του νοσοκομείου, έχουν ακουστεί πάρα πολλές ασυγχώρητες αμέλειες του... οπότε μονοήμερη στην Αθήνα, σε λίγο πετάω! 😊

Καλο ταξιδι κοριτσι μου και καλα αποτελεσματα ❤️ Θα περιμεουμε νεα σου😉