Είμαι σε δίλημμα

[Pollypocket]

Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω και τι να σκεφτώ.  Έχω γράψει και έχω σβήσει αμέτρητες φορές αυτό το ποστ διότι ντρεπομαι για αυτα που σκέφτομαι και γράφω όμως δεν μπορώ να σταματήσω να σταματησω να τα αισθάνομαι .... Θα πολυλογισω αλλα ειναι μονος τροπος να σας εξηγησω. Η σχέση μου είναι 37 και εγώ είμαι 28. Είμαστε μαζί μόνο 3 μήνες και πριν 1 μισι εβδομάδα έμαθα ότι είμαι 5 εβδομάδων έγκυος. Ξέρω πολύ νωρίς. ... Αυτό που λένε δεν γνωριζόμαστε και καλά. ...  Από την αρχή είχαμε δεσει πάρα πολύ. Δέσαμε τοσο που μέναμε μαζί από τον πρώτο καιρό. Όλο αυτό ήρθε φυσικό.  Μαλιστα μου εκανε λογο να το παμε ποιο σοβαρα πριν καν μαθει για την εγκυμοσυνη. Εκείνος ξέρω πως θέλει παιδια και γενικά αλλά ειδικά μαζί μου. Μόλις το έμαθε πετούσε από χαρα. Οι γονείς μου και οι γονείς του ενθουσιαστηκαν τόσο που θέλουν να με στηρίξουν και να φροντίσουν το παιδί όπως μπορούν.  Υπάρχει μεγάλη στήριξη. Το πρόβλημα είμαι εγώ.  Και νιώθω ενοχές για αυτό. Κάθε μέρα βυθιζόμαι στην θλίψη μου. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν τα πήγαινα καλά με τα παιδιά. Αν καθομουν παραπανω απο μιση ωρα με καποιο παιδι εκνευριζομουν χωρις να ξερω ακριβως το λογο. λιγο το κλαμα λιγο η γκρινια λιγο απο ολα. Μπορεί πολύ πολύ μελλοντικά να ειχα στο μυαλό μου για οικογένεια αλλά στο πολύ μακρινό μέλλον. Να που ήρθε όμως.  Θα μου πείτε... Χωρίς προφύλαξη δεν το ήξερες?  Ναι αλλά ίσως δεν το περίμενα  ( πάντα πίστευα χωρίς κύριο λόγο ότι δύσκολα θα πιάσω παιδί ). Πλέον τρέχω σε ψυχολογο διότι δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλω.  Μέσα μου νιώθω πως καταγράφηκε η ζωή μου. Δεν είμαι εγώ για παιδιά.  Θα κλαίει θα γκρινιάζει θα με έχει ανάγκη ενώ εγώ είμαι άνθρωπος που έμαθα να ζω κακομαθημένα. Δεν μου αρέσει να ξέρω ότι έχω την ευθύνη κάποιου αρρωσταίνω. Έτσι έμαθα δυστυχώς να ξυπνάω οπότε θέλω να ζω χωρίς πρόγραμμα να είμαι ξενικός στον κόσμο μου. Πως θα πάρω την ευθύνη ένως παιδιού αν εγώ είμαι ανευθυνη. Θα γίνω σαν τους γονείς μου που στερήθηκαν την ζωή τους για να με μεγαλώσουν. νιωθω ότι δεν θα ξανά βγω έξω από το σπίτι.  Θα βγαίνω με περιορισμό. Δεν ξέρω ανευθυνη ως συνηδητοποιησει τι μου συμβαίνει όμως κλαίω όλη μέρα και νιώθω απελπισία. Μάλλον είμαι από τις γυναίκες που δεν είναι αξίες για μάνες.  Δεν θέλουν παιδιά.  Δεν κάνουν για παιδιά.  Διαβάζω σε φόρουμς που λένε κάποιες νιώθουν μελαγχολία στην εγκυμοσύνη όμως δεν έχω δει καμιά να σκέφτεται μόνο αρνητικα. Δεν σκέφτομαι τίποτα θετικό.  περνάω έξω από βρεφικά και με πιάνουν αναγουλές. πως ξερω τοσο νωρις οτι ο συντροφος μου ειναι ο ιδανικος για μενα. Εδώ μια ζωή μεγαλώνει μέσα μου και εγώ σκέφτομαι ότι ήθελα να ξεκινήσω να φτιάχνω το σώμα μου. γυμναστήρια.  μπαρ βραδινές εξόδους καφέδες ελευθερία.  Και το χειρότερο σκέφτομαι ότι πάει τέλος από εδώ και πέρα όλα.  Οι κοντινοι που το έμαθαν εκτός οικογένειας 2-3 χάρικαν και 2-3 ξυνήσαν αναφέροντας ότι δεν είμαι άνθρωπος για οικογένειες , οτι οταν γινεις μανα παυεις να ζεις για σενα και ζεις για το παιδι και οτι δεν θα τα καταφερω ειδικά με το ιστορικό κατάθλιψης και κρίσεων πανικού που έχω και θεωρώ ότι δεν έχω ξεπεράσει πλήρως ίσως απλά έχω θαψει και εμφανίζεται σε ψυχολογικές στιγμές.  Θα μου πείτε υπάρχει και η επιλογή της άμβλωσης. Θα στεναχωρήσω την οικογένεια μου. Τον σύντροφό μου. Και στην τελική δεν ξέρω ότι κάνω το σωστό.  Θα μπορούσα να το κάνω και να προσπαθήσω αργότερα για παιδί.  Και αν πετάξω την μελλοντική ευτυχία μου? Μα νιώθω δυστυχία και μόνο.  Κάθε μέρα απομακρυνόμαι από όλους.  Όλοι μου φταίνε ο σύντροφος όλοι όλοι.  Νομίζω ότι δεν νιωθω τίποτα για κανέναν πια. πριν μιση εβδομαδα εμαθα οτι εχω μερικη αποκολληση πλακουντα. παιρνω αγωγη. πριν κανω τον υπερυχο σκεφτηκα ειλικρινα μακαρι να ειναι αποβολη να τελειωνει το μαρτυριο μου. σκεφτομουν μονο τον εαυτο μου.μολις ειδα τον υπερυχο χαρικα που δεν επαθε τιποτα το φασολι που εβλεπα.αλλά μονο μια στιγμη. απο εκει κ περα μεχει τωρα παλι πνίγομαι. γιατι να μην εχω αισθηματα αγαπης. νιωθω κενος ανθρωπος. νιωθω οτι αν συνεχησω με βλεπω και με επιλοχειο...  νιωθω οτι ποτε δεν θα το αγαπησω και κουβαλαω μονο ενα βαρος.πνιγομαι διότι ξέρω ότι είμαι ένας άνθρωπος ανώριμος που δεν έχει μάθει να αναλαμβάνει ευθύνες. 

 

συγνωμη για τον μονόλογο.  πραγματικά δεν χωράνε σε μια σελίδα όσα νιώθω.  

[marillia]

Kαλησπέρα κορίτσι!!!Περνάς σίγουρα μια δύσκολη κατάσταση για σενα!!Πιστεύω λίγο η ξαφνική εγκυμοσύνη,λίγο οι ορμόνες και οι κρίσεις πανικού που παθαίνεις σε κάνουν να σκέφτεσαι έτσι!!Προσωπική μου γνώμη είναι καμία δε γεννήθηκε να είναι μάνα ή να ξέρει πως να το μεγαλώσει!Αυτά τα μαθαίνεις στη πορεία.Και εγώ έχω τις φοβίες μου παρόλο που προσπαθώ για παιδάκι και όσο μεγαλώνω μεγαλώνουν και αυτές!!!Μη σε αγχώνει η ζωή δε τελειώνει όταν γινόμαστε μητέρες!!Αφού θα έχεις βοήθεια θα μπορείς να βγείς μια βόλτα για ποτό ή καφέ με τον συντροφό σου!!Επίσης θεωρώ είσαι σε καλή ηλικία για να γίνεις μητέρα!!Λογικά έχεις εμπειρίες και έχεις ζήσει πράγματα!!Να σου πω και για μια 10 έτια ακόμα να κάνεις ξέφρενη ζωή?Και πολύ βάζω!!!Μετά πέφτουν τα κουράγια,μεγαλώνουμε και σκέψου μήπως μετανιώσεις και πεις τώρα θέλω παιδί!!!Είναι πολύ άσχημο να θελήσεις παιδί αργότερα γιατί δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορείς!!!

Και κάτι ακόμα!!!Τώρα μπορεί να σου φαίνεται περίεργο αλλά όσο θα μεγαλώνει η ψυχούλα αυτή μέσα σου θα δένεσε περισσότερο!!Μη το συγκρίνεις με τα ξένα παιδάκια!!!Σίγουρα μόλις το κρατήσεις αγκαλίτσα θα σου βγούν όλα τα συναισθήματα!!!Ζύγισε τα υπέρ και τα κατά που εσύ πιστευείς και προχώρησε παρακάτω!!!!Για μένα αν έχεις καλό σύντροφο , την οικογένεια σου και τη σωστή ψυχολογική στήριξη θα πάνε όλα καλά!!!

[Elena o]

στις πριν 3 ώρες, ο/η Pollypocket είπε:

Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω και τι να σκεφτώ.  Έχω γράψει και έχω σβήσει αμέτρητες φορές αυτό το ποστ διότι ντρεπομαι για αυτα που σκέφτομαι και γράφω όμως δεν μπορώ να σταματήσω να σταματησω να τα αισθάνομαι .... Θα πολυλογισω αλλα ειναι μονος τροπος να σας εξηγησω. Η σχέση μου είναι 37 και εγώ είμαι 28. Είμαστε μαζί μόνο 3 μήνες και πριν 1 μισι εβδομάδα έμαθα ότι είμαι 5 εβδομάδων έγκυος. Ξέρω πολύ νωρίς. ... Αυτό που λένε δεν γνωριζόμαστε και καλά. ...  Από την αρχή είχαμε δεσει πάρα πολύ. Δέσαμε τοσο που μέναμε μαζί από τον πρώτο καιρό. Όλο αυτό ήρθε φυσικό.  Μαλιστα μου εκανε λογο να το παμε ποιο σοβαρα πριν καν μαθει για την εγκυμοσυνη. Εκείνος ξέρω πως θέλει παιδια και γενικά αλλά ειδικά μαζί μου. Μόλις το έμαθε πετούσε από χαρα. Οι γονείς μου και οι γονείς του ενθουσιαστηκαν τόσο που θέλουν να με στηρίξουν και να φροντίσουν το παιδί όπως μπορούν.  Υπάρχει μεγάλη στήριξη. Το πρόβλημα είμαι εγώ.  Και νιώθω ενοχές για αυτό. Κάθε μέρα βυθιζόμαι στην θλίψη μου. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν τα πήγαινα καλά με τα παιδιά. Αν καθομουν παραπανω απο μιση ωρα με καποιο παιδι εκνευριζομουν χωρις να ξερω ακριβως το λογο. λιγο το κλαμα λιγο η γκρινια λιγο απο ολα. Μπορεί πολύ πολύ μελλοντικά να ειχα στο μυαλό μου για οικογένεια αλλά στο πολύ μακρινό μέλλον. Να που ήρθε όμως.  Θα μου πείτε... Χωρίς προφύλαξη δεν το ήξερες?  Ναι αλλά ίσως δεν το περίμενα  ( πάντα πίστευα χωρίς κύριο λόγο ότι δύσκολα θα πιάσω παιδί ). Πλέον τρέχω σε ψυχολογο διότι δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλω.  Μέσα μου νιώθω πως καταγράφηκε η ζωή μου. Δεν είμαι εγώ για παιδιά.  Θα κλαίει θα γκρινιάζει θα με έχει ανάγκη ενώ εγώ είμαι άνθρωπος που έμαθα να ζω κακομαθημένα. Δεν μου αρέσει να ξέρω ότι έχω την ευθύνη κάποιου αρρωσταίνω. Έτσι έμαθα δυστυχώς να ξυπνάω οπότε θέλω να ζω χωρίς πρόγραμμα να είμαι ξενικός στον κόσμο μου. Πως θα πάρω την ευθύνη ένως παιδιού αν εγώ είμαι ανευθυνη. Θα γίνω σαν τους γονείς μου που στερήθηκαν την ζωή τους για να με μεγαλώσουν. νιωθω ότι δεν θα ξανά βγω έξω από το σπίτι.  Θα βγαίνω με περιορισμό. Δεν ξέρω ανευθυνη ως συνηδητοποιησει τι μου συμβαίνει όμως κλαίω όλη μέρα και νιώθω απελπισία. Μάλλον είμαι από τις γυναίκες που δεν είναι αξίες για μάνες.  Δεν θέλουν παιδιά.  Δεν κάνουν για παιδιά.  Διαβάζω σε φόρουμς που λένε κάποιες νιώθουν μελαγχολία στην εγκυμοσύνη όμως δεν έχω δει καμιά να σκέφτεται μόνο αρνητικα. Δεν σκέφτομαι τίποτα θετικό.  περνάω έξω από βρεφικά και με πιάνουν αναγουλές. πως ξερω τοσο νωρις οτι ο συντροφος μου ειναι ο ιδανικος για μενα. Εδώ μια ζωή μεγαλώνει μέσα μου και εγώ σκέφτομαι ότι ήθελα να ξεκινήσω να φτιάχνω το σώμα μου. γυμναστήρια.  μπαρ βραδινές εξόδους καφέδες ελευθερία.  Και το χειρότερο σκέφτομαι ότι πάει τέλος από εδώ και πέρα όλα.  Οι κοντινοι που το έμαθαν εκτός οικογένειας 2-3 χάρικαν και 2-3 ξυνήσαν αναφέροντας ότι δεν είμαι άνθρωπος για οικογένειες , οτι οταν γινεις μανα παυεις να ζεις για σενα και ζεις για το παιδι και οτι δεν θα τα καταφερω ειδικά με το ιστορικό κατάθλιψης και κρίσεων πανικού που έχω και θεωρώ ότι δεν έχω ξεπεράσει πλήρως ίσως απλά έχω θαψει και εμφανίζεται σε ψυχολογικές στιγμές.  Θα μου πείτε υπάρχει και η επιλογή της άμβλωσης. Θα στεναχωρήσω την οικογένεια μου. Τον σύντροφό μου. Και στην τελική δεν ξέρω ότι κάνω το σωστό.  Θα μπορούσα να το κάνω και να προσπαθήσω αργότερα για παιδί.  Και αν πετάξω την μελλοντική ευτυχία μου? Μα νιώθω δυστυχία και μόνο.  Κάθε μέρα απομακρυνόμαι από όλους.  Όλοι μου φταίνε ο σύντροφος όλοι όλοι.  Νομίζω ότι δεν νιωθω τίποτα για κανέναν πια. πριν μιση εβδομαδα εμαθα οτι εχω μερικη αποκολληση πλακουντα. παιρνω αγωγη. πριν κανω τον υπερυχο σκεφτηκα ειλικρινα μακαρι να ειναι αποβολη να τελειωνει το μαρτυριο μου. σκεφτομουν μονο τον εαυτο μου.μολις ειδα τον υπερυχο χαρικα που δεν επαθε τιποτα το φασολι που εβλεπα.αλλά μονο μια στιγμη. απο εκει κ περα μεχει τωρα παλι πνίγομαι. γιατι να μην εχω αισθηματα αγαπης. νιωθω κενος ανθρωπος. νιωθω οτι αν συνεχησω με βλεπω και με επιλοχειο...  νιωθω οτι ποτε δεν θα το αγαπησω και κουβαλαω μονο ενα βαρος.πνιγομαι διότι ξέρω ότι είμαι ένας άνθρωπος ανώριμος που δεν έχει μάθει να αναλαμβάνει ευθύνες. 

 

συγνωμη για τον μονόλογο.  πραγματικά δεν χωράνε σε μια σελίδα όσα νιώθω.  

Γεια σου @Pollypocket, Εγώ πιστεύω πως σε έχει τρομάξει η αντίδραση όλων γύρω σου, ξέρεις η αδελφή μου δυο μέρες πριν γεννήσει με κοίταξε αγχωμένη και με κλάματα με ρώτησε, κ αν δεν το αγαπάω? Εγώ γέλασα γιατί μου ειναι αδιανόητο ένας άνθρωπος να μην αγαπάει ένα  πλασματάκι που βγαίνει απο τον ίδιο. Τώρα ειναι μια χαζό μαμά! Επίσης όταν λες απο τώρα? 28 χρόνων είσαι, δεν θελω να σε απογοητεύσω αλλα δεν είσαι και μικρή...σε 2 χρόνια θα πας 30! Είσαι πολύ τυχερή, που είσαι έγκυος, υπάρχουν γυναίκες που υποφέρουν για να κάνουν ένα παιδάκι. Όσο για την έκτρωση πιστεύω οτι το έγραψες πάνω στον πανικό σου. Να σκοτώσεις το παιδάκι σου? Για ποιο λόγο? Κάποιος εκεί ψηλά σ αγαπάει πολύ για να σου δώσει τέτοιο δώρο και εκείνος θα σου δώσει φωτιση να το μεγαλώσεις! Μην πανικοβαλεσαι ναι θα εχεις υποχρεώσεις, ναι θα εχεις ζόρι, αλλα θα κρατάς στην αγκαλιά σου κάτι πολύτιμο, που πολλές γυναίκες θα έδιναν τα πάντα να το έχουν! Πάρε το χρόνο σου να ηρεμήσεις και να δώσεις τον καλύτερο εαυτό στον πιο σημαντικό άνθρωπο του κόσμου για εσένα, το παιδάκι σου! Φιλάκια!

[Ονουςμαςειναιαληταριο]

Θέλεις να σου πω κάτι; Οι επιλογές είναι δύο και οι δύο πολύ δύσκολες..σκεψου καλά τι θέλεις ,καμμιά δεν είναι γεννημένη για να είναι μανα! Δεν κατακρινω κάποια που δεν θα κρατήσει ένα παιδί όταν δεν θελει ή δεν μπορεί να το μεγαλωσει! σίγουρα υπάρχει πιθανότητα να χασεις τον σύντροφό σου ή να στεναχωρηθουν οι άνθρωποι σου αλλά είναι καλύτερα από το μετά από χρόνια να κατηγορεις το παιδί σου από αυτά που στερηθηκες! Το παιδί δεν θα φταίει σε τίποτα.. ένα παιδί θέλει πολύ αγάπη και φροντίδα και δεν ξερεις αν μπορεις να τα δωσεις

Καλή τύχη σε ότι και αν κανεις! 

[Laika]

Τα συναισθήματα μας δεν είναι καλό να τα εκφράζουμε άλλωστε τα νοιώθουμε. Η απόφαση είναι δικιά σου Αλλά μόνο και μόνο που είσαι σε θέση να καταλάβεις το τη σου συμβαίνει και το τι έχεις να αντιμετωπίσει όλο αυτό δείχνει πολύ μεγάλη  ωριμότητα σε σχέση με κάτι άλλες που κάνουν παιδιά μόνο και μόνο για να πουν ότι έκαναν παιδιά.

Ψάξε το θες μέσα σου χωρίς φόβο 

[Μπλε]

Κοριτσι γεια σου, ειμαι 2 χρονια μικροτερη σου κ ενα μικρο κοινο που εχουμε ειναι το συντομο της σχεσης...οταν γνωρισα τον αντρα μου αποφασισαμε να συγκατοικισουμε σε 1 μηνα. Μερικες φορες απλα ξερεις οτι ο αλλος ειναι ο ανθρωπος σου. Τωρα, για το πολυ δυσκολο θεμα σου εχω να σου πω μερικα πραγματα... Η αδερφη μου δεν εχει φανταστει ποτε την ζωη της με παιδια ουτε και τα θελει ουτε και εχει ονειρα για οικογενειες κλπ και ειλικρινα παροτι για εμενα ειναι κατι που περιμενω με λαχταρα , ξερω πολυ καλα οτι δεν ειναι αυτοσκοπος το να γινει μανα μια γυναικα ουτε ειναι και αναγκαστικο. Οσο και αν εμενα η σε καποια αλλη κοπελα φαινεται τραγικο αν ξερεις σιγουρα μεσα σου οτι δεν θες να κανεις παιδι , απλα μην το κανεις...κανεις δεν μπορει να παρει αποφασεις για το σωμα σου και την ζωη σου παραμονο εσυ η ιδια. Ομως ψαξε και βρες το γιατι....Γιατι νομιζεις οτι η ζωη σου θα τελειωσει αν κανεις παιδι; Να μην το αγαπας δεν υπαρχει περιπτωση. Τωρα οσο για εξοδους και τροπος ζωης μην σε τρομαζει το κακο καταπιεστικο μοντελο μανας που εχουμε στην Ελλαδα . Αυτο που ολοι κατακρινουν μια μανα επειδη υπαρχει και εξω απ το σπιτι της. Εσυ μπορεις να κανεις ο,τι θες. Δεν χρειαζεται να στερηθεις την ζωη σου για να μεγαλωσεις ενα παιδι. Αυτο που δεν εχεις καταλαβει ομως ειναι οτι δεν θα θελεις εσυ η ιδια να βγεις πολλες φορες, δεν θα θες να μεινεις πολλες ωρες μακρια απ το παιδι σου. Θα ειναι μονο δικη σου επιλογη και καθε μερα που θα το βλεπεις να χαμογελαει δεν θα σε νοιαζει τπτ απ αυτα που σε τρομαζουν τωρα. Η φυση εχει φροντισει για ολα αυτα που σκεφτεσαι. Αλλα και παλι θα καταληξω τονιζοντας αυτο....Κανε αυτο που θελεις εσυ.
Σου ευχομαι να σου πανε ολα ομορφα.

[Rena28]

@Pollypocket θα ξεκινήσω λέγοντας για μένα ....εγινα μαμά ακριβώς στα 30..τωρα βαδίζω στα 32..δε μετάνιωσα στιγμή π δεν έκανα μωρο νωρίτερα γι'αυτόν ακριβώς το λόγο για να ζω ανεμελια να ζω για μένα να ανησυχώ μόνο για μένα να είμαι άνετη!!!όταν γέννησα ένα μωρό π τ επιθυμούσαμε εννοείται κ οι 2...μια  μέλλουσα μαμά να τα κάνω όλα καθώς πρέπει να προσέχω πως περπατάω τι τρώω ήρθαμε σπίτι 3 ημερών η μπέμπα είχα γενέθλια εγώ...και βάζω κάτι κλαματα...ξερεις τ σκέφτηκα ...ωχ τώρα αυτό τ πλάσμα θα ναι συνέχεια μαζί μας η ζωή τ εξαρτάται από μένα θα είναι για πάντα μαζί μ....αυτο λέγεται ορμονική καταιγιδα...αυτο λέγεται ευθυνοφοβία...πες το νέα δεδομενα....μεσα σε λίγες ώρες ηρέμησε βρήκα τ εαυτό μ....αλλα όλα αυτά τα σκεφτηκα....ειναι ανθρώπινα...μεχρι τα 26 27 δε παίρνουσε ποτέ από τ μυαλό μ ότι θα έχω μπε μπα ουα....αλλα πίστεψέ με.εσυ που είσαι ο άνθρωπος π περιγραφεις...μπορει να γίνεις πιο καλή μαμά από κάθε καθώς πρέπει γεννημένη μανουλιτσα....θα σ δημιουργήσει τέτοια συναισθήματα αυτό τ πλασματάκι π θα ξεχάσεις όλα τ αρνητικα...κ βόλτες θ πηγαίνεις κ ότι θελεις θα κανεις...ευχομαι ν τ κρατήσεις...κ.οτι παίρνεις αγωγή  μ λέει κατι...οτι κατά βάθος το θελει ς κ σε θέλει κ αυτο!!!!!δε θα σου πω τ κλασικό άλλες γυναίκες θα σκότωναν να.ειναι στη θεση σου...αυτο τ ξέρω ...κ αν δυσκολευομουν .εγώ θα έκανα τα πάντα αποκτήσω ένα μωρο...ηρεμησε κ όλα θα πάνε πολυυυ καλά!!!

[kaposetsi]

@Pollypocket καλό είναι να μιλήσεις με δικού σου ανθρώπους όπως και σε κάποιον ειδικό για αυτό που νιώθεις και να σε βοηθήσουν. Είμαι πολύ αντίθετη στο να πας να σκοτώσεις μια ζωή. Σκέψου ότι υπάρχουν κοπέλες που κάνουν τα πάντα για ένα παιδί κι σε εσένα που ήρθε θα πας να το "ρίξεις" γιατί.; επειδή δεν θες να σου αλλάξει το πρόγραμμα στο ότι θα σου στερήσει βραδινές εξόδους είσαι 28 χρόνο είσαι σε μια ωραία ηλικία να κάνεις ένα παιδάκι και σου ήρθε τόσο εύκολα και έχεις και την βοήθεια γιατί να το κάνεις αυτό.? Σκέψου ότι ένα παιδί θα σου γεμίσει την ημέρα όμορφα ίσα ίσα αυτό το χαμόγελο αυτά τα ματάκια που θα σε κοιτάνε αυτό που θα μεγαλώνει και θα σε πει μαμα αυτό που θα κάνετε μαζί τα πρώτα του βήματα όλα που θα κάνει όπλα αυτά που έχουμε ονειρευτεί κοπέλες που δεν μας έχει έρθει τόσο εύκολα ένα μωρό Σκέψου τον σύντροφό σου που τόσο χάρηκε και είδες ότι θα έχεις δίπλα  σου και βοήθεια. Σκεψουτο πριν το κανεις. Σου εύχομαι να πάρεις την σωστή απόφαση. Πάντωςυπαρχουν πολλές κοπέλες είμαι μια κι εγώ που δεν μας έρχονται τόσο εύκολα και κάνουμε τα πάντα σκέψου ότι ειμαι πολύ μικρότερη σου και προσπαθώ για Παιδί εδώ και 3 χρόνια  και έχω πονέσει πολλές φορές. Σου ήρθε τόσο εύκολα και σκέφτεσαι ότι δεν είσαι έτοιμη αν δεν θες αυτό το μωρό υπάρχουν και άλλες λύσεις πάρα να του αφαιρέσεις μια ζωή. Μπήκες σε ένα όμορφο ταξίδι που άλλες κοπέλες κάνουν τα πάντα για να το βιώσουν αυτό το ταξίδι κι σε εσένα που ήρθε τόσο εύκολα δεν θες να το βιώσεις γιατι.; Κάτσε μίλησε με το αγόρι σου με τους γονείς σου και με ειδικούς πανό σε αυτό το θέμα και σου εύχομαι να το κρατήσεις και να δεις πόσο όμορφα είναι να φέρνεις ένα πλασματάκι στο κόσμο..! Καμία μας δεν είμαστε έτοιμες για μαμα αλλά είναι στην φύση μας να γινόμαστε μαμα. Σου χάρισε το καλύτερο δώρο και εσύ δεν το θες. 

[Pollypocket]

Σας ευχαριστώ όλες πάρα πολύ.  διαβάζω όσα γράφετε και κλαίω.  Έχω μιλήσει στους δικούς μου και σε ψυχολογο. Όλοι λένε θα είμαστε δίπλα σου να σε βοηθήσουμε και τα λοιπά.  παρόλα αυτά νιώθω τόσο μόνη μου. Στον γυναικολογο του είπα απλά ότι έχω νεύρα και μελαγχολία και το απέδωσε στις ορμόνες. νιωθω τόσο ανώριμος άνθρωπος.  Πολλές γυναίκες θέλουν μωρό και δυσκολεύοντε και εμένα με τρομάζει. Με τρομάζουν 2 τρυφερές πατουσες γιατί θεέ μου. Νιωθω ότι πήρα τον εαυτο μου και το πεταξα σε μια φυλακή. πως γινετε να νιωθω τοση θλιψη ενω οταν πηγα για υπερηχο κσι ειδα το φασολι να ειναι καλα χαρικα και ειπα πωπω ποσο μεγαλωσε η κουκιδα μου... μετα παλι θλιψη παλι κακες σκεψεις...Ο ψυχολόγος μου είπε πριν πάρω απόφαση να κάνω υπέρήχο καρδιάς στο μωρό που είναι σε μια εβδομάδα.  

Ξέρω. .. Το ποστ μου είναι μέσα στην μαυριλα.... Ένιωθα πως θα σκάσω αν δεν σας έγραφα....

[Λευτέρης]

Πολύ δύσκολο αυτό που περνάς... πραγματικά δεν υπάρχει κάποιος άλλος εκτός από τον εαυτό σου που να πάρει απόφαση στο τι πρέπει να κανεις. 

Για μένα είσαι στο σωστό δρόμο που συμβουλεύεσαι ειδικό και το συζητάς μαζί του. Αυτός θα σε βοηθήσει να κανεις μια ενδοσκόπηση και να καταλάβεις τι θέλεις. Έχεις χρόνο μπροστά σου να αποφασίσεις... είσαι πολύ αρχή ακόμα.  

Οτι κι αν σου πούμε εμείς δεν είναι το ίδιο εφόσον υπάρχει ήδη θέμα με κατάθλιψη και κρίσεις πανικού, δεν είναι απλό αυτό που συμβαινει και ούτε είναι ακίνδυνο αν χειροτερέψει. 

Οποτε δες το χωρίς άγχος, εφόσον υπάρχει χρόνος ακόμα, και μαζί με τον ψυχολόγο σου θα την βρεις την άκρη! 

[kaposetsi]

@Pollypocket γνώμη μου είναι και πιστεύω το σωστό ότι όλα αυτά που μας έγραψες να τα πεις και στον γυναικολόγο σου μπορεί να σε βοηθήσει σε αυτή την περίπτωση και να πας σε κάποιον που ξέρει πανό στο θέμα αυτό καλά. Καλή τύχη σε εσένα και στο θαύμα που έχεις μέσα σου..! Σε μια εβδομάδα θα ζήσεις το καλύτερο θα ακούσεις την καρδούλα του ίσα ίσα αυτό θα σου αλλάξει της σκέψεις σου..! Και από την επόμενη φορά προφυλάξεις μόνο.!

[misofeggaro]

Καλημέρα @Pollypocket Εύχομαι να βρεις τι θες, να το κάνεις και να μην το μετανιώσεις. Η ζωή είναι απρόβλεπτη και είναι κακό να ζούμε με το αν και το άμα... Ένα μωρό για να είναι ευτυχισμένο πρέπει και η μαμά να είναι ευτυχισμένη. Συζήτα με τον ειδικό σου, ζύγισε τις καταστάσεις και κάνε μόνο ότι θες εσύ. Ανεπηρέαστη από τις συμβουλές των δικών σου αλλά και αποφασισμένη να πάρεις το βάρος των αποφάσεών σου. 
Συγχαρητήρια για την εγκυμοσύνη σου, εμείς θα είμαστε εδώ να σε ακούμε!

[Elena o]

στις πριν 21 ώρες, ο/η Pollypocket είπε:

Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω και τι να σκεφτώ.  Έχω γράψει και έχω σβήσει αμέτρητες φορές αυτό το ποστ διότι ντρεπομαι για αυτα που σκέφτομαι και γράφω όμως δεν μπορώ να σταματήσω να σταματησω να τα αισθάνομαι .... Θα πολυλογισω αλλα ειναι μονος τροπος να σας εξηγησω. Η σχέση μου είναι 37 και εγώ είμαι 28. Είμαστε μαζί μόνο 3 μήνες και πριν 1 μισι εβδομάδα έμαθα ότι είμαι 5 εβδομάδων έγκυος. Ξέρω πολύ νωρίς. ... Αυτό που λένε δεν γνωριζόμαστε και καλά. ...  Από την αρχή είχαμε δεσει πάρα πολύ. Δέσαμε τοσο που μέναμε μαζί από τον πρώτο καιρό. Όλο αυτό ήρθε φυσικό.  Μαλιστα μου εκανε λογο να το παμε ποιο σοβαρα πριν καν μαθει για την εγκυμοσυνη. Εκείνος ξέρω πως θέλει παιδια και γενικά αλλά ειδικά μαζί μου. Μόλις το έμαθε πετούσε από χαρα. Οι γονείς μου και οι γονείς του ενθουσιαστηκαν τόσο που θέλουν να με στηρίξουν και να φροντίσουν το παιδί όπως μπορούν.  Υπάρχει μεγάλη στήριξη. Το πρόβλημα είμαι εγώ.  Και νιώθω ενοχές για αυτό. Κάθε μέρα βυθιζόμαι στην θλίψη μου. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν τα πήγαινα καλά με τα παιδιά. Αν καθομουν παραπανω απο μιση ωρα με καποιο παιδι εκνευριζομουν χωρις να ξερω ακριβως το λογο. λιγο το κλαμα λιγο η γκρινια λιγο απο ολα. Μπορεί πολύ πολύ μελλοντικά να ειχα στο μυαλό μου για οικογένεια αλλά στο πολύ μακρινό μέλλον. Να που ήρθε όμως.  Θα μου πείτε... Χωρίς προφύλαξη δεν το ήξερες?  Ναι αλλά ίσως δεν το περίμενα  ( πάντα πίστευα χωρίς κύριο λόγο ότι δύσκολα θα πιάσω παιδί ). Πλέον τρέχω σε ψυχολογο διότι δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλω.  Μέσα μου νιώθω πως καταγράφηκε η ζωή μου. Δεν είμαι εγώ για παιδιά.  Θα κλαίει θα γκρινιάζει θα με έχει ανάγκη ενώ εγώ είμαι άνθρωπος που έμαθα να ζω κακομαθημένα. Δεν μου αρέσει να ξέρω ότι έχω την ευθύνη κάποιου αρρωσταίνω. Έτσι έμαθα δυστυχώς να ξυπνάω οπότε θέλω να ζω χωρίς πρόγραμμα να είμαι ξενικός στον κόσμο μου. Πως θα πάρω την ευθύνη ένως παιδιού αν εγώ είμαι ανευθυνη. Θα γίνω σαν τους γονείς μου που στερήθηκαν την ζωή τους για να με μεγαλώσουν. νιωθω ότι δεν θα ξανά βγω έξω από το σπίτι.  Θα βγαίνω με περιορισμό. Δεν ξέρω ανευθυνη ως συνηδητοποιησει τι μου συμβαίνει όμως κλαίω όλη μέρα και νιώθω απελπισία. Μάλλον είμαι από τις γυναίκες που δεν είναι αξίες για μάνες.  Δεν θέλουν παιδιά.  Δεν κάνουν για παιδιά.  Διαβάζω σε φόρουμς που λένε κάποιες νιώθουν μελαγχολία στην εγκυμοσύνη όμως δεν έχω δει καμιά να σκέφτεται μόνο αρνητικα. Δεν σκέφτομαι τίποτα θετικό.  περνάω έξω από βρεφικά και με πιάνουν αναγουλές. πως ξερω τοσο νωρις οτι ο συντροφος μου ειναι ο ιδανικος για μενα. Εδώ μια ζωή μεγαλώνει μέσα μου και εγώ σκέφτομαι ότι ήθελα να ξεκινήσω να φτιάχνω το σώμα μου. γυμναστήρια.  μπαρ βραδινές εξόδους καφέδες ελευθερία.  Και το χειρότερο σκέφτομαι ότι πάει τέλος από εδώ και πέρα όλα.  Οι κοντινοι που το έμαθαν εκτός οικογένειας 2-3 χάρικαν και 2-3 ξυνήσαν αναφέροντας ότι δεν είμαι άνθρωπος για οικογένειες , οτι οταν γινεις μανα παυεις να ζεις για σενα και ζεις για το παιδι και οτι δεν θα τα καταφερω ειδικά με το ιστορικό κατάθλιψης και κρίσεων πανικού που έχω και θεωρώ ότι δεν έχω ξεπεράσει πλήρως ίσως απλά έχω θαψει και εμφανίζεται σε ψυχολογικές στιγμές.  Θα μου πείτε υπάρχει και η επιλογή της άμβλωσης. Θα στεναχωρήσω την οικογένεια μου. Τον σύντροφό μου. Και στην τελική δεν ξέρω ότι κάνω το σωστό.  Θα μπορούσα να το κάνω και να προσπαθήσω αργότερα για παιδί.  Και αν πετάξω την μελλοντική ευτυχία μου? Μα νιώθω δυστυχία και μόνο.  Κάθε μέρα απομακρυνόμαι από όλους.  Όλοι μου φταίνε ο σύντροφος όλοι όλοι.  Νομίζω ότι δεν νιωθω τίποτα για κανέναν πια. πριν μιση εβδομαδα εμαθα οτι εχω μερικη αποκολληση πλακουντα. παιρνω αγωγη. πριν κανω τον υπερυχο σκεφτηκα ειλικρινα μακαρι να ειναι αποβολη να τελειωνει το μαρτυριο μου. σκεφτομουν μονο τον εαυτο μου.μολις ειδα τον υπερυχο χαρικα που δεν επαθε τιποτα το φασολι που εβλεπα.αλλά μονο μια στιγμη. απο εκει κ περα μεχει τωρα παλι πνίγομαι. γιατι να μην εχω αισθηματα αγαπης. νιωθω κενος ανθρωπος. νιωθω οτι αν συνεχησω με βλεπω και με επιλοχειο...  νιωθω οτι ποτε δεν θα το αγαπησω και κουβαλαω μονο ενα βαρος.πνιγομαι διότι ξέρω ότι είμαι ένας άνθρωπος ανώριμος που δεν έχει μάθει να αναλαμβάνει ευθύνες. 

 

συγνωμη για τον μονόλογο.  πραγματικά δεν χωράνε σε μια σελίδα όσα νιώθω.  

@Pollypocket Δε ξέρω αν κάνω λάθος αλλα διακρίνω πολύ τρυφερότητα στον τροπο που μιλάς για το φασόλι σου, δε θελω να σε επηρεάσω, αλλα βλέπω και πανικό στα λόγια σου. Ηρέμησε κοριτσάκι μου, δώσε λίγο χρόνο σε εσένα, σε εκείνο και στον άνθρωπο σου... Και θα ξεκαθαρίσουν όλα! Σου εύχομαι οτι καλύτερο! Εγώ θα ήθελα η ιστορία σου αυτή να έχει αίσιο τέλος! Αλλα ειναι μια απόφαση που δε μπορεί να την παρει άλλος για σένα... Οτι καλύτερο λοιπόν ?

[Diwni]

Λοιπόν η όλη κατάσταση π μας περιγράφεις ότι βιώνεις είναι πολύ δύσκολη κ μπράβο σ που ζήτησες βοηθεια ειδικού. 

Εγώ που λες ειμαι από τις γυναίκες π λες ότι είναι γεννημένες να γίνουν μάνες. Από πολύ μικρή ήθελα να κάνω μεγάλη οικογένεια. Με τ άντρα μου ξεκινήσαμε πολύ συνειδητοποιημένα για παιδί. Αυτό όμως δ ερχόταν! Μετά από δύο χρόνια με εξετάσεις, ψάξιμο, γιατρούς κτλ αποφασίσαμε να κάνουμε εξωσωματική. Και ρ μήνα π θα κάναμε την προσπάθεια μας ήρθε τ αστέρι μας εντελώς φυσιολογικά. Στην αρχή χαρά κ άγχος μαζί. Και μετά... Μετά νόμιζα πως θα πετάω στα σύννεφα πως θα ειναι όλα ρόδινα άλλα Εγώ έκανα άλλες σκέψεις. Εγώ που τ ήθελα τόσο πολύ κ παρακαλούσα γι αυτό τ παιδί αναρωτιόμουν αν τελικά τα καταφέρουμε κ πως στο καλό θα είναι η ζωή μας μετά από αυτο. Άκουγα κ συνέχεια ολα αλλαζουν κ ολα αλλαζουν κ λεω μπας κ βιαστηκαμε τελικα; Δεν έκανα τόσο μαύρες σκέψεις όπως εσύ άλλα οι ορμόνες μ μου έπαιζαν παιχνίδια. Φυσικά κ τ ήθελα το μωρο κ τα βράδια δ κοιμόμουν μη τυχόν κάτι πάει στραβά κ γω δ τ πάρω χαμπάρι άλλα δεν πετούσα κ στα σύννεφα όπως πίστευα ότι θα έκανα. Έπαιρνα κ προγεστερόνη κ μ έριχνε πολύ την ψυχολογια. Και ένιωθα ο τύψεις από πάνω. Μόλις έκλεισα τ τρίμηνο όλα άλλαξαν. Επανήλθα στα φυσιολογικά μου.

Σήμερα εχω μια μπέμπα 4 μηνών κ δ μπορώ να πω ότι η ζωή μας άλλαξε κ έγινε τόσο δύσκολη όσο λένε. Ναι τις πρώτες 20 μέρες ένιωθα ένα ζόμπι από την εξάντληση. Σιγά σιγά βρήκαμε τους ρυθμούς μας. Έχασα αμέσως τα κιλά της εγκυμοσύνης κάνουμε όσα κάναμε κ πριν τ μωρο. Η σχεδόν! Εντάξει υπάρχουν κπ περιορισμοί άλλα κ τις βόλτες μας τις κάνουμε κ τους καφέδες μας τους πίνουμε. Στο ξενύχτι για ποτό δ τ πολύ είχαμε άλλα μόλις μεγαλώσει λίγο θα την αφήνω κανένα βράδυ στη μαμά μ κ θα γίνει κ αυτό. Ανυπομονώ να ρθει η άνοιξη να ξεκινήσουμε οι 3 μας τις εκδρομές. Μερες μέρες η κούραση είναι μεγάλη άλλα όταν κοιμάται στην αγκαλιά μ κ το στρουμπουλο χεράκι της ψάχνει να ακούμπησει τ λαιμο μ για να νανουριστει νιώθω πως κρατάω τ κόσμο όλο.

Από την άλλη ξέρω κοπέλα π ένιωθε όπως εσύ. Ήρθε ένα παιδί ενώ δ τ ήθελε κ για χρόνια έλεγε πως της κατέστρεψε τη ζωή ώσπου μια μέρα εγκατέλειψε άντρα κ παιδί. 

Κανείς δ θα σ πει τι θα κάνεις. Και μόνο όμως π τ συζητάς πιστεύω πως ήδη αγαπάς τ μωρο σου. Σε επηρεάζουν και οι ορμόνες τώρα παρά πολύ. Εύχομαι να πάρεις την καλύτερη δυνατή απόφαση για σένα.

[babybaby]

@Pollypocket καλησπέρα. Λυπάμαι πολύ για την κατάσταση που έχεις βρεθεί.

Εγώ είμαι 1-2 βδομάδες μικρότερη από εσένα. 

Τα κορίτσια νομίζω τα είπαν όλα. Είμαι σίγουρη πως θα αγαπήσεις το μωρό σου και θα δεθείς απόλυτα μαζί του. Ωστόσο πράγματι είναι καλό να είσαι σίγουρη για την απόφασή σου και μπράβο σου που το ψάχνεις.

Ξέρω πως νιώθεις άσχημα που έφτασες ως εδώ χωρίς να το θέλεις. Μια εγκυμοσύνη πρέπει να είναι χαρά και να αποτελεί προϊόν ώριμης σκέψης. Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 10 χρόνια αν και είμαι μόλις 27. Παντρευτήκαμε τώρα. Και μέχρι τώρα που παντρευτήκαμε δεν είχαμε επαφές χωρίς προφύλαξη, ακριβώς επειδή δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να βρεθώ σε μια τέτοια θέση.

Αλλά τώρα έγινε. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου και μη μπαίνεις σε τόσο πολύπλοκες σκέψεις κατά τη γνώμη μου. Θεωρώ δηλαδή πως αν το κρατήσεις (για εμένα από τη στιγμή που έμεινα έγκυος δε θα υπήρχε άλλη επιλογή) και το γεννήσεις, ερωτήματα του τύπου "πότε θα πάω για κλάμπινγκ" θα σου φαίνονται αστεία και θα γελάς τότε με τις τωρινές σου σκέψεις. Είσαι σε μια ιδανική ηλικία και είσαι πολύ τυχερή.

Ό,τι κι αν αποφασίσεις η οικογένειά σου θα είναι σίγουρα δίπλα σου και εμείς το ίδιο.

Καλή συνέχεια.

[babybaby]

@Pollypocket τι κανεις; Πώς είσαι; 

[dim_nat11]

στις On 19/12/2017 at 6:44 ΠΜ, ο/η Pollypocket είπε:

Σας ευχαριστώ όλες πάρα πολύ.  διαβάζω όσα γράφετε και κλαίω.  Έχω μιλήσει στους δικούς μου και σε ψυχολογο. Όλοι λένε θα είμαστε δίπλα σου να σε βοηθήσουμε και τα λοιπά.  παρόλα αυτά νιώθω τόσο μόνη μου. Στον γυναικολογο του είπα απλά ότι έχω νεύρα και μελαγχολία και το απέδωσε στις ορμόνες. νιωθω τόσο ανώριμος άνθρωπος.  Πολλές γυναίκες θέλουν μωρό και δυσκολεύοντε και εμένα με τρομάζει. Με τρομάζουν 2 τρυφερές πατουσες γιατί θεέ μου. Νιωθω ότι πήρα τον εαυτο μου και το πεταξα σε μια φυλακή. πως γινετε να νιωθω τοση θλιψη ενω οταν πηγα για υπερηχο κσι ειδα το φασολι να ειναι καλα χαρικα και ειπα πωπω ποσο μεγαλωσε η κουκιδα μου... μετα παλι θλιψη παλι κακες σκεψεις...Ο ψυχολόγος μου είπε πριν πάρω απόφαση να κάνω υπέρήχο καρδιάς στο μωρό που είναι σε μια εβδομάδα.  

Ξέρω. .. Το ποστ μου είναι μέσα στην μαυριλα.... Ένιωθα πως θα σκάσω αν δεν σας έγραφα....

Εγώ πιστεύω πως είναι φυσιολογικό να νιώθεις έτσι λίγο οι ορμόνες, λίγο το άγχος δεν θέλει κ πολυ..

Εγώ ειμαι με τον αντρα μου απο το 2010 παντρευτηκαμε Σεπτεμβριο 2016 εως τοτε δεν ειχαμε κανει ποτε ελευθερα παντα προσεχαμε. Πρώτη νυχτα γαμου μονο κ εμεινα αμεσως εγκυος. Ετοιμη δεν ενιωσα ποτε, άγχος παρα πολυ, αρνητικες σκέψεις οτι δεν θα τα καταφέρω απειρες.. οταν ειδα το τεστ θετικό η αντιδραση μου περίεργη εκλαιγα κ ντρέπομαι που το λεω γιατι αλλες γυναικες θα εδιναν τα πάντα να ειναι στη θεση μου.. οταν γέννησα ερωτεύτηκα τη μπέμπα μου, καθε τι αρνητικο θαφτηκε βαθια κ ολα εγιναν ροζ!!! Θα εδινα τα παντα για εκεινη την αγαπαω περισσότερο απο καθε τι. 

Εγω πιστευω πως ολες μας έχουμε περασει καποια φάση.. οταν παρεις το μωρακι σου αγκαλιά θα τα ξεχασεις ολα, δεν συγκρίνεται με τιποτα αυτή η χαρα!!! Ελπιζω να μαθαίνουμε νεα σου κ να πανε ολα κατ' ευχην

[dimsea]

στις On 18/12/2017 at 6:33 ΜΜ, ο/η Pollypocket είπε:

Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω και τι να σκεφτώ.  Έχω γράψει και έχω σβήσει αμέτρητες φορές αυτό το ποστ διότι ντρεπομαι για αυτα που σκέφτομαι και γράφω όμως δεν μπορώ να σταματήσω να σταματησω να τα αισθάνομαι .... Θα πολυλογισω αλλα ειναι μονος τροπος να σας εξηγησω. Η σχέση μου είναι 37 και εγώ είμαι 28. Είμαστε μαζί μόνο 3 μήνες και πριν 1 μισι εβδομάδα έμαθα ότι είμαι 5 εβδομάδων έγκυος. Ξέρω πολύ νωρίς. ... Αυτό που λένε δεν γνωριζόμαστε και καλά. ...  Από την αρχή είχαμε δεσει πάρα πολύ. Δέσαμε τοσο που μέναμε μαζί από τον πρώτο καιρό. Όλο αυτό ήρθε φυσικό.  Μαλιστα μου εκανε λογο να το παμε ποιο σοβαρα πριν καν μαθει για την εγκυμοσυνη. Εκείνος ξέρω πως θέλει παιδια και γενικά αλλά ειδικά μαζί μου. Μόλις το έμαθε πετούσε από χαρα. Οι γονείς μου και οι γονείς του ενθουσιαστηκαν τόσο που θέλουν να με στηρίξουν και να φροντίσουν το παιδί όπως μπορούν.  Υπάρχει μεγάλη στήριξη. Το πρόβλημα είμαι εγώ.  Και νιώθω ενοχές για αυτό. Κάθε μέρα βυθιζόμαι στην θλίψη μου. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν τα πήγαινα καλά με τα παιδιά. Αν καθομουν παραπανω απο μιση ωρα με καποιο παιδι εκνευριζομουν χωρις να ξερω ακριβως το λογο. λιγο το κλαμα λιγο η γκρινια λιγο απο ολα. Μπορεί πολύ πολύ μελλοντικά να ειχα στο μυαλό μου για οικογένεια αλλά στο πολύ μακρινό μέλλον. Να που ήρθε όμως.  Θα μου πείτε... Χωρίς προφύλαξη δεν το ήξερες?  Ναι αλλά ίσως δεν το περίμενα  ( πάντα πίστευα χωρίς κύριο λόγο ότι δύσκολα θα πιάσω παιδί ). Πλέον τρέχω σε ψυχολογο διότι δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλω.  Μέσα μου νιώθω πως καταγράφηκε η ζωή μου. Δεν είμαι εγώ για παιδιά.  Θα κλαίει θα γκρινιάζει θα με έχει ανάγκη ενώ εγώ είμαι άνθρωπος που έμαθα να ζω κακομαθημένα. Δεν μου αρέσει να ξέρω ότι έχω την ευθύνη κάποιου αρρωσταίνω. Έτσι έμαθα δυστυχώς να ξυπνάω οπότε θέλω να ζω χωρίς πρόγραμμα να είμαι ξενικός στον κόσμο μου. Πως θα πάρω την ευθύνη ένως παιδιού αν εγώ είμαι ανευθυνη. Θα γίνω σαν τους γονείς μου που στερήθηκαν την ζωή τους για να με μεγαλώσουν. νιωθω ότι δεν θα ξανά βγω έξω από το σπίτι.  Θα βγαίνω με περιορισμό. Δεν ξέρω ανευθυνη ως συνηδητοποιησει τι μου συμβαίνει όμως κλαίω όλη μέρα και νιώθω απελπισία. Μάλλον είμαι από τις γυναίκες που δεν είναι αξίες για μάνες.  Δεν θέλουν παιδιά.  Δεν κάνουν για παιδιά.  Διαβάζω σε φόρουμς που λένε κάποιες νιώθουν μελαγχολία στην εγκυμοσύνη όμως δεν έχω δει καμιά να σκέφτεται μόνο αρνητικα. Δεν σκέφτομαι τίποτα θετικό.  περνάω έξω από βρεφικά και με πιάνουν αναγουλές. πως ξερω τοσο νωρις οτι ο συντροφος μου ειναι ο ιδανικος για μενα. Εδώ μια ζωή μεγαλώνει μέσα μου και εγώ σκέφτομαι ότι ήθελα να ξεκινήσω να φτιάχνω το σώμα μου. γυμναστήρια.  μπαρ βραδινές εξόδους καφέδες ελευθερία.  Και το χειρότερο σκέφτομαι ότι πάει τέλος από εδώ και πέρα όλα.  Οι κοντινοι που το έμαθαν εκτός οικογένειας 2-3 χάρικαν και 2-3 ξυνήσαν αναφέροντας ότι δεν είμαι άνθρωπος για οικογένειες , οτι οταν γινεις μανα παυεις να ζεις για σενα και ζεις για το παιδι και οτι δεν θα τα καταφερω ειδικά με το ιστορικό κατάθλιψης και κρίσεων πανικού που έχω και θεωρώ ότι δεν έχω ξεπεράσει πλήρως ίσως απλά έχω θαψει και εμφανίζεται σε ψυχολογικές στιγμές.  Θα μου πείτε υπάρχει και η επιλογή της άμβλωσης. Θα στεναχωρήσω την οικογένεια μου. Τον σύντροφό μου. Και στην τελική δεν ξέρω ότι κάνω το σωστό.  Θα μπορούσα να το κάνω και να προσπαθήσω αργότερα για παιδί.  Και αν πετάξω την μελλοντική ευτυχία μου? Μα νιώθω δυστυχία και μόνο.  Κάθε μέρα απομακρυνόμαι από όλους.  Όλοι μου φταίνε ο σύντροφος όλοι όλοι.  Νομίζω ότι δεν νιωθω τίποτα για κανέναν πια. πριν μιση εβδομαδα εμαθα οτι εχω μερικη αποκολληση πλακουντα. παιρνω αγωγη. πριν κανω τον υπερυχο σκεφτηκα ειλικρινα μακαρι να ειναι αποβολη να τελειωνει το μαρτυριο μου. σκεφτομουν μονο τον εαυτο μου.μολις ειδα τον υπερυχο χαρικα που δεν επαθε τιποτα το φασολι που εβλεπα.αλλά μονο μια στιγμη. απο εκει κ περα μεχει τωρα παλι πνίγομαι. γιατι να μην εχω αισθηματα αγαπης. νιωθω κενος ανθρωπος. νιωθω οτι αν συνεχησω με βλεπω και με επιλοχειο...  νιωθω οτι ποτε δεν θα το αγαπησω και κουβαλαω μονο ενα βαρος.πνιγομαι διότι ξέρω ότι είμαι ένας άνθρωπος ανώριμος που δεν έχει μάθει να αναλαμβάνει ευθύνες. 

 

συγνωμη για τον μονόλογο.  πραγματικά δεν χωράνε σε μια σελίδα όσα νιώθω.  

Καλησπέρα κορίτσι μου

Νέα εδώ και διαβάζοντας σιγά-σιγά όλες τις συζητήσεις είδα κι αυτή. Από τη μια σε καταλαβαίνω γιατί κι εγώ αν και 38 χρ μέχρι και πριν δυόμισι χρόνια με το που μου έλεγαν άντε κάνε κι εσύ ένα έβγαζα σπυριά(όχι γιατί δεν τα λατρεύω αλλά γιατί ποτέ δεν μπορούσα να με φανταστώ) μέχρι που πείρα αγκαλιά την μπέμπα του αδερφού μου...... με το που μου έσκασε το πρώτο γελακι......έλιωσα θες αυτό που λένε μητρικό φίλτρο,θες δεν ξέρω τι.....όλα άλλαξαν. Τώρα το θέλω όσο τίποτα και προσπαθώ.Σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος τρόπος όπως έγινε σε εσένα αλλά και μόνο που χαρηκες όταν είδες πως είναι καλά κάτι σημαίνει!Δεν θεωρώ σωστό να σου πω τι να κάνεις πιστεύω όμως πως έχεις πολύ αγάπη μέσα σου να δώσεις. Καλή τύχη σε ότι κι αν αποφασίσεις.