Petalouditsa28

Η κοπέλα βρίσκεται σε δύσκολη θέση και ζήτησε την υποστήριξη των μελών του φόρουμ, τη συμβουλή μας ή και τη καθοδήγηση μας για να αλλάξει τα πραγματα και να κάνει ο, τι καλύτερο μπορεί για εκείνη και το παιδακι που μεγαλώνει μέσα της. Το εάν ευθύνεται για τη κατάσταση στην οποία βρίσκεται, ειλικρινά, θεωρώ πως δεν έχει καμία σημασία σε αυτή τη φάση και το κυριότερο... Δε καταλαβαίνω για ποιο λόγο πρέπει να της το θυμίσουμε εμείς ή να της το επισημανουμε. Βοήθεια ζήτησε η κοπέλα.. και όχι κάποιον -εντελώς άγνωστο, ουτε καν κάποιο οικείο πρόσωπο εμπιστοσύνης- να της "κουνάει το δάχτυλο". Αναρωτιέμαι... Εσυ δεν έκανες ποτε λάθος επιλογές στη ζωή σου? @elie_ευχομαι να αλλάξουν τα πραγματα και να ηρεμήσεις. Είναι δύσκολη η φάση στην οποία βρίσκεσαι, ευχομαι να βρεις τη δυναμη να κάνεις ο, τι καλυτερο για σένα.

Μμμ.. Συγγνώμη, ίσως κατι δε κατάλαβα σωστά κορίτσι μου αλλά θέλω να σου εξηγησω.. Η απάντηση μου που αναφερόταν στη προσωπικη μου εμπειρια, είχε σκοπό ακριβώς να επιβεβαιώσει αυτά που είπες και εσυ ότι ο κάθε τοκετός είναι διαφορετικός και, επισης, να σου πω πως ακόμα και γυναίκες με Φυσιοκγικο τοκετό το βιώνουν διαφορετικά.. Κ εγώ έβλεπα γυναίκες με φ. Τ να πετανε, ενώ εγώ ειδικά στο πρώτο υπέφερα.. Θυμαμαι ακόμα να λέω στον γιατρό μου: στο 2ο ξέχνα το για φ. Τ., στο λέω από τώρα.. 😂😂 Συγγνώμη αν δε το εξεφρασα σωστά αλλά πραγματικα δεν έφερα αντίρρηση κάπου σε αυτά που είπες ουτε απάντησα επιλεκτικά.. Να σου ζήσει το μωράκι σου!

Πάντως @Μπλε μου κ εγώ με το φυσιολογικό υπέφερα από κάτω.. Στο πρώτο παιδι, είχα πολλά ραμματα και δε μπορούσα ούτε να καθίσω. Οπότε φαντασου και να ποναω από κάτω και να μη μπορώ ούτε να θηλασω όσες φορές το παλευα.. Μου πήρε 2 εβδομάδες να συνέλθω.. Στο 2ο δεν είχα ραμματα αλλά έβγαλα 2 τεράστιες αιμοραιδες από το σφίξιμο και πονουσα επίσης πάρα πολύ.. Ολα σχετικά είναι όπως είπες...

Πρέπει λίγο να καταλάβουμε κάποια πράγματα.. Δεν είμαστε όλες οι γυναίκες και μανουλες το ίδιο. Δεν είναι όλες οι συνθήκες το ίδιο. Δεν έχουμε όλες την ίδια αντοχή και τον ίδιο τρόπο που ερμηνεύουμε τη καθημερινότητα μας. Δεν υοαρχει άσπρο ή μαύρο. Και θα σας πω ένα παράδειγμα.. Το πρώτο μου παιδί, το θηλασα 2 μηνες σχεδόν όχι όμως αποκλειστικά. Είχα περισσότερο κουράγιο να το παλέψω. Το 2ο όμως όχι. Γεννησα λίγες μέρες πριν τη καραντινα. Με ένα νεογέννητο να μη χορταινει ούτε καν με το ξενο στις ποσότητες που αναλογουν για την ηλικία του, με ένα δίχρονο σχεδον που ξαφνικά και μέσα κλείστηκε και ξαφνικά μοιραζόταν τους γονείς του με ένα άλλο μωρό και χωρίς καθόλου βοήθεια από συγγενείς. Η μικρη μου με εβλεπε να θηλάζω κ έκλαιγε λέγοντας "μαμα μου οχι.... Αγκαλιά πάρε με". Εγώ, λοιπόν, για να είμαι καλά και να μη πέσω σε καμία θλίψη και λόγω ορμονών έκρινα ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή δε μπορώ να βλέπω το πρώτο μου παιδί σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικια να σπαραζει, να της λείπω και εγώ εκεί κολλημένη με το στήθος έξω. Ηθελα μια όσο το δυνατόν περισσότερξ ισορροπία στη ζωή μου εκείνη τη περίοδο για να μαι καλή μαμά και προς τα δύο μου παιδία. Να με χαρούν και τα δύο και όχι να σπάνε τα νεύρα μου και να νιώθω χαλια. Και ακόμα κ αν αρχικά ενιβθα ενοχές, τώρα δε το μετανιώνω ούτε στιγμή γιατί έχω χρόνο να ασχοληθώ κ με το πρώτο μου παιδάκι που λόγω ηλικίας και ξαφνικων αλλαγών είχε αναστατωθει κ με είχε ανάγκη... Εμεις λοιπόν όλες που αποφασίσαμε να μη θηλάζουμε, σίγουρα θα το επιλέξαμε με απώτερο σκοπό να μαστε καλα σε μια τόσο ευαίσθητη περίοδο των λοχειων και να μπορέσουμε να χαμογελάμε στα παιδάκια μας. Έχω φίλη που ήθελε να θηλάσει οπωσδήποτε. Το παιδί, όμως, δε χόρταινε, εχανε βάρος, παίδαρος και γυναικολόγος της έλεγαν συνελθε.. το παιδί χάνει βάρος, θα μπει στο νοσοκομείο. Εκείνη εκεί.....να παλεύει με τις ωρες με αποτέλεσμα Το παιδί να έχει γίνει νευρικό κ να ηρεμει μόνο με το ξένο και εκείνη από τις ενοχές που δε θηλαζε να κλαίει όλη μέρα κ να έχει νεύρα. 1 χρόνο μετά μου λέει.. Ποσο λάθος έκανα. "Έχασα τόσες στιγμές και αυτό γιατί είχα κολλήσει με το θηλασμό, με είχαν πείσει όλοι ότι ΠΡΕΠΕΙ να θηλασω, διαφορετικά δε δίνω ο, τι καλύτερο για το παιδι μου.." Εντάξει.. Ας ηρεμήσουμε λίγο... Εχει πολλα οφέλη ο θηλασμός αλλά ΔΕΝ είναι ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. ΓΙΑ ΤΟ Χ, Ψ ΛΌΓΟ ΠΟΥ ΟΦΕΊΛΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΣΕΒΑΣΤΟΥΜΕ...πρωτα από όλα να μαστε καλα..

Θα στο ξαναπώ. Χαλάρωσε λίγο και μάθε να σέβεσαι όλες τις μανούλες εδώ μέσα που είτε από επιλογή είτε για λόγους ιατρικους δε θηλάζουν ή και έχουν γεννησει με καισαρική. Μπράβο σου που θηλάζεις, μπράβο σου αν γέννησες φυσιολογικα αλλά να ξέρεις αυτά τα δύο δεν αρκούν για να θεωρείς ότι είσαι η σούπερ τέλεια μανούλα σε σχέση με άλλες. Λυπάμαι αλλά έτσι είναι. Συγνώμη αν σε προσγειωνω απότομα. Και επειδή ακόμα μου έχει μείνει η ατάκα σου: " λυπάμαι τα παιδιά που δε θηλάζουν"...... Θα σου πω ένα πράγμα. Όταν γεννησα οι ορμονες μου ήταν χάλια. Είχα όμως τον μπαμπά τους δίπλα μου και στήριγμα μου από το πρώτο λεπτό. Από το πρώτο λεπτό μου είπε, να μη πιέζομαι γιατί είναι χειρότερο για το μωρό να με βλεπει έτσι και, οπότε θελήσω, να δώσουμε ξενο ώστε να συμμετέχει και αυτός στη φροντίδα του μωρού μας. Τα δικά μου παιδιά, λοιπον, (όπως και άλλων κοριτσιών αλλά ας μιλήσω πιο προσωπικα) να μη τα λυπάσαι ούτε στο ελάχιστο γιατί μπορεί να μη θηλασαν αποκλειστικά ή και καθόλου αλλά είχαν τον μπαμπά τους να τα φροντίζει και στο τάισμα και να κάνουν και αυτοί μεταξύ τους bonding που λένε.. Καμια φορα να ξέρεις το να αισθάνονται τα βρέφη ότι τα ταιζει ο μπαμπάς τους μπορεί να ναι εξίσου σημαντικό με το να τα θηλάζει μια μαμά αποκλειστικά και μόνο αυτή να είναι τροφός για το παιδι. Όσο για τη καισαρική.. Για ιατρικός λόγους είναι αυτονόητο ότι όλες μας θα το κάναμε για να είναι καλά τα μωρακια μας και εμείς. Όμως, ναι υπαρχουβ και αυτές που από επιλογή προτιμούν καισαρικη και καλα κάνουν αν έτσι αισθάνονται καλύτερα. Ξερω προσωπικά κοπέλα που επέλεξε να γεννησει τα παιδιά της με καισαρική για προσωπικούς λόγους και μάλιστα είναι από τις πιο σπουδαίες μαμάδες που έχω γνωρίσει. Δε τη κάνει λιγότερο μανα επειδξ δε τράβηξε όλους τους πόνους της γεννας. Και μάλιστα πάλεψε για να κάνει παιδιά. Οπότε πρόσεχε πως μιλάς και χαλάρωσε "τέλεια μανούλα". Και κάτι τελευταίο. Αντί να θεωρείς πως όλες οι γυναικες πρέπει να θηλάζουν πάρα τη κούραση και τους πόνους (υπάρχουν μωρά που είναι κολλημένα στο στήθος όλη μέρα κ ολο τκ βράδυ και η γυναίκα φτάνει στα όρια της σωματικα) σκέψου το εξής. Υπάρχουν κοπέλες εκεί έξω που παλεύουν χρονια να κάνουν παιδι. Που έχουν πονέσει από τις ενεσεις, τα φάρμακα, που έχουν πονέσει ψυχικά από απανωτά αρνητικά τεστ και χοριακες. Αυτές οι λοιπόν οι γυναίκες είναι πολύ πιθανόν όταν έρθει η ώρα να θέλουν να χαρούν επιτέλους το μωράκι τότε, να είναι ηρεμες κ να απολαύσουν τη μητρότητα με όποιον τρόπο θέλουν αυτές. Αν με το ξένο και το μπουκάλι αισθάνονται πιο καλά, με για τους κ με χαρά τους. Οπότε πριν κρίνεις μια γυναίκα σκέψου πόσα πράγματα μπορεί να υπάρχουν από πίσω.

Ε μα ναι!!!!! Πόσο δίκιο έχεις! Τα ιδια παντελακι μου, τα ίδια παντελή μου κάθε φορά με θηλασμό.. Έχω βαρεθεί να ακούω μαμάδες που επειδή μπόρεσαν/θελησαν/καταφεραν να θηλασουν, νομίζουν ότι αυτομάτως γίνονται και καλύτερες μαμάδες συγκριτικά με όσες για οποιοδήποτε λόγο δε θηλασαν τα παιδακια τους. Έχω βαρεθεί να ακούω συνεχώς να δίνονται θερμά συγχαρητήρια μόνο σε όσες θηλάζουν ενώ είναι "πτώματα" από τη κούραση, ενώ όσες δε θηλάζουν να τις κοιτάνε με μισό μάτι παρόλο που και αυτές είναι πτώματα από τα ξενυχτια και τόσα άλλα που μπορεί να έχει η κάθε μία στη ζωή της. Μπράβο σε όσες θηλασαν και μπράβο και σε αυτές που δε θηλασαν. Ελεος δηλαδή. Δε θηλασα τα παιδιά μου πάνω από 2 μηνες αλλά πραγματικά είναι τόσο δεμένα μαζί μου και τα 2 και εγώ μαζί τους! Η κόρη μου, μέχρι στιγμής χαίρει ακρας υγείας και δε διαφέρει από αλλά παιδιά που θηλασαν μέχρι τα 2 συν. Και πάνω από όλα είναι ήρεμα και χαρούμενα! @Angelmammy πραγματικά να μη λυπάσαι για τα παιδάκια μας που δε θηλασαν! Πραγματικά όμως. Δε χρειάζεται! Είναι πολύ ευτυχισμένα, πίστεψέ με. Και μια χαρά θα ναι και στην υγεία τους όσο έχουν εμας να είμαστε δίπλα τους και να φροντίζουμε για αυτά. Γιατί έχουν μαμάδες που ξέρουν να δίνουν πολύ αγάπη ακόμα και αν δεν θηλασαν. Που ξέρουν να προσφέρουν φροντίδα, αγάπη, γαλήνη, σωματική επαφή κάθε λεπτό παρόλη τη κούραση και οποίες δυσκολίες. Και είμαστε περήφανες για αυτό ακόμα κ αν στην αρχή νιώσαμε ενδεχομένως ενοχές που δε θηλασαμε όσο θα πρότειναν οι επιστήμονες κτλ κτλ κτλ. Χαλάρωσε λοιπόν λίγο...

Καλησπερα κορίτσι μου! Εγω δε θα σε κραξω!!! Και εγώ και τα δύο μου δε τα θηλασα αποκλειστικά. Έδινα απο προσωπική επιλογή ξενο.. αρκετές φορές. Ειδικά το 2ο παιδί το θηλασα πολύ λίγο! Μπορεί στην αρχή να ένιωθα κάποιες ενοχές (ισως και λόγω ορμονών βασικά, που έτσι κ αλλιώς ήμουν αρχικά περίεργα) αλλά ευτυχώς το ξεπέρασα γρήγορα γιατί πιστευω πως η αγαπη μας και το ενδιαφέρον μας για τα παιδιά μας δε εξαρτουνται από το αν τα θηλάζουμε ούτε είναι ανάλογα με το θηλασμό.. Δηλαδη, το οτι επέλεξα να μη θηλασω αποκλειστικά (ή και καθόλου) δε σημαίνει ότι αγαπάω λιγότερο το παιδί μου από κάποια κοπέλα που μπόρεσε και θέλησε να θηλάσει... Όπως έλεγα πάντα.. Χαρούμενη μανούλα, χαρούμενο παιδί. Είτε με ξενο, είτε με αποκλειστικό θηλασμό, είτε συνδιασμος.. Αρκεί να ναι καλά η μανουλα και αυτό θα το "περάσει" και στο παιδάκι της. Εγώ ειδικά στις αρχές που πονουσα και γενικά "δε το είχα" και πολύ με το θηλασμό για το Χ, ψ λόγο, προτιμούσα να δίνω ξένο και να είμαι ηρεμη οταν τα ταιζα πάρα να ειχα ένταση και να μουν στρεσσαρισμενη.. Και τα παιδάκια μου ήταν και είναι πολύ ήρεμα και ευδιάθετα και πολύ δεμένα μαζί μου..

Κοριτσάκι μου...... "Γλυκακι μου..." όπως σε αποκαλώ καθε μερα καιρό τώρα... Ολες τις ασχημες στιγμές που εχεις βιώσει απο τοτε που σε γνώρισα, τις "βιώνω" και εγω μαζι σου και καθε φορα εύχομαι να ειναι η τελευταία φορα που πονας τοσο.. Δεν έχω λογια για αυτο που σου συνέβη, μονο ενα πραγμα μου βγαίνει να σου πω.... Όπως πάντα, έτσι και τώρα σε σκέφτομαι και είμαι δίπλα σου ο, τι χρειαστείς.. Ουφ!!

Γλυκό μου φιλεναδακι.... Βγάλε επιτέλους αυτο το μαύρο φόντο!!!

Η πλειονότητα των κοριτσιών που συμμετέχουν στο φορουμ, θέλουν και προσπαθούν να βοηθήσουν οσο μπορούν τα αλλα μελη... Ισως απλα να μην έχει βρεθεί κοπελα ακόμα που να εχει αμεση και προσωπική εμπειρία από το συγκεκριμένο νοσοκομείο για το οποίο ζητας πληροφορίες. Κανε λιγο υπομονή.. Με το καλο, εύχομαι οι νεες σου προσπάθειες..

Αλήθεια????!!! Σοκ.. Εγώ νόμιζα ότι το να υπερασπίζεσαι τον εαυτο σου και τις απόψεις σου ειναι πολλές φορές ένδειξη αυτοεκτίμησης...

Σαφως και ο καθενας εχει την άποψη του. Η διαφορά μας είναι οτι η δική μου αποψη βασίζεται σε αποτέλεσματα χρόνιων και αμέτρητων ερευνών ενω η δική σου απλα σε 2 προσωπικές σου εμπειριες, που δυστυχώς ηταν εντελώς ατυχες. Ακομα και για τη καθε ψυχική δυσκολια που μπορεί να αντιμετωπίσει καππιος (οπως είναι για παράδειγμα η καταθλιψη) εχουν γινει έρευνες για το πως μπορει ο ψυχολόγος να βοηθήσει καθως και τα αποτελέσματα της εκαστοτε τεχνικης. Έρευνες =στατιστικες=αξιοπιστία της καθε μεθοδου! Και τέλος.... Οταν ειπα στη κοπέλα να κανει μια μικρη έρευνα για τη προσέγγιση που θα την ενδιέφερε εννοουσα το εξης.. Υπάρχουν διάφορες προσεγγισεις στη συμβουλευτικη ψυχολογία. Αν και ο καθε ψυχολόγος μπορει να χρησιμοποίησει τεχνικες απο ολες τις προσεγγισεις, ωστοσο οι περισσότεροι ειδικεύονται σε μια συγκεκριμένη. Εμενα μπορεί πχ να μη με βοηθάει η ψυχαναλυτικη προσέγγιση (με τις τεχνικες της) για ενα συγκεκριμένο θεμα αλλα να με βοηθάει η γνωσιακη συμπεριφοριστικη προσεγγιση που με βαζει ενεργα στο ρολο της θεραπειας. Στις μερες μας που το επάγγελμα του Ψυχολόγου είναι ενα απο τα πιο συνηθισμένα κ σημαντικά, είναι ποκυ εύκολο να κανει μια έρευνα στο ίντερνετ κ να προσπαθήσει να επιλέξει εναν επαγγελματια που θα της κανει το "κλικ", ακριβώς για να μη πεσει σε μια απόγοητευτική εμπειρια. Και φυσικα αν αποφασίσει η κοπέλα να παει, να δει σε τι ειδικεύεται ο καθε ειδικος ωστε να παει στοχευμενα (το γραφουν στα βιογραφικα τοτς στο ίντερνετ) . Σαφως κ δε θα ηταν η καλύτερη επιλογή να παει σε ειδικο που να εχει ειδικευση στις μαθησιακες δυσκολιες πχ ή στη παιδοψυχολογία! Δωξα το θεο υπάρχουν ειδικοι που εχουν ειδικευτεί σε θεματα που αφορουν τη μητρότητα. Δεν προσπαθώ να τη πείσω να παει, προσπαθώ, ομως, να της δείξω οτι η αποψη "μη μπλέξεις με ψυχολόγο" "θα σε κανει να νιώσεις χειρότερα" δεν ευσταθεί. Ειναι μια προσωπική εμπειρία μονο.

Ουτε εγω θα μιλουσα να δε γνωριζα το θεμα γιατι το έχω σπουδασει κιολας. Δυστηχως επεσες στη περίπτωση και μιλας με καποια που αυτο ειναι το επαγγελμα της. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, αν θεωρεις οτι ο κλαδος της ψυχολογίας δεν υφίσταται τοτε ας σκισουμε ολοι τα πτυχία μας, τσαμπα βγαζαμε τα ματια μας τοσα χρονια κια τσαμπα βοηθαμε τόσους ανθρωπους.

Είναι λάθος να γενικεύεις τις συμπεριφορες και το τρόπο με τον οποιο ενας συγκεκριμένος ειδικος προσπάθησε να διαχειριστει τη κατασταση σου και να υποτιμάς το κλάδο της ψυχολογίας γενικά και το ρόλο του επαγγελματία ψυχολόγου. Φυσικά και υφίσταται ο ρολος του ψυχολόγου και ο συγκεκριμένος κλάδος εχει προσφέρει πολλα στους ανθρώπους. Ειμαι σίγουρη οτι αν "επεφτες" στο κατάλληλο ειδικο, δε θα ησουν τοσο αρνητική ουτε θα συμβουλεύες γυναίκες που περνανε δυσκολα, να μη "μπλέξουν" με αυτη την ειδικότητα. Και για να μη ξεφεύγουμε απο το θεμα.. @ΕΦΗ ΧΑΝΤΖΗ, αν έχεις την οικονομικη δυνατότητα καθώς και την έμπρακτη υποστήριξη του συζύγου (πχ να σου κρατησει τα παιδια για μια ωρα την εβδομάδα περίπου) κανε μια προσπάθεια να βρεις έναν ειδικό.. Υπάρχουν πολλοι εκει έξω, με διαφορετικες προσεγγισεις που ακοκουθει ο καθενας. Ψαξε και βρες τι σου ταιριαζει εσενα..

Συγγνώμη, αλλα θα διαφωνήσω... και θα το κάνω γιατί σκοπός μας εδω ειναι να βοηθήσουμε τη κοπελα με το καλύτερο δυνατό τρόπο, ειδικα σε τέτοιες καταστάσεις...Γιατι να μην "μπλέξει" με ψυχολόγο????!!! Ο ρόλος του ψυχολόγου ειναι να στηρίξει συναισθηματικά τον άλλον, να τον ενδυναμώσει και να το εκπαιδεύσει σε τρόπους διαχείρισης δυσάρεστων συναισθημάτων. Και ολα αυτα μεσα απο τη κατανόηση, την ενσυναίσθηση και την αποδοχή ανευ όρων καθως και τη αξιοποιηση επιστημονικά αποδεδειγμενων και αποτελεσματικων τρόπων προσεγγισης του ατομου που ζητάει βοηθεια. @ΕΦΗ ΧΑΝΤΖΗ Οι δικοι μας άνθρωποι, οσο και να μας αγαπανε, οση θέληση και να έχουν να μας στηρίξουν, δεν ειναι ειδικοι σε θεματα διαχειρησης τέτοιων καταστάσεων και μπορεί αθελα τους (το τονίζω.. αθελα τους) να μας κάνουν χειρότερα. Θα σ πω ενα παράδειγμα. Γέννησα πριν 2 χρονια. Εκλαιγα καποιες φορες χωρις προφανή λογο.. Ο πατερας μου απο την πολυ αγάπη που μου έχει κ απο φοβο μβ πάθω αυτο που λεμε κατάθλιψη, υπήρχαν στιγμες που μου ελεγε: σταματα να κλαις. Μη κλαις, γιατί κλαις τώρα???? Μη κανεις χαζομαρες.... Ενω εγω ειχα αναγκη να με αφήσουν να κλάψω για να ξελαφρωσω χωρις να μου δημιουργούν τύψεις αθελα τους. Τι σημαίνει αυτο? Ότι ο ψυχολόγος εχει ενσυναισθηση αλλα δεν εμπλέκεται συναισθηματικά μαζι σου ωστε να κανει κατι που μπορεί να σε κανει να νιωσεις ασχημα. Οι δικοι μας άνθρωποι ομως εμπλέκονται συναισθηματικά μαζι μας και ισως καποια στιγμή αθελα τους να μη μπορούν να μας βοηθήσουν αποτέλεσματικα, ενω εκεινοι νομίζουν κ έχουν ολη τη θελησξ να το κανουν! Οι δικοι μας άνθρωποι ειναι εδω να μας στηρίξουν οσο μπορούν αλλα ο ειδικος εχει όλα τα καταλληλα εφόδια και ειναι ο πλεον αρμοδιος για να το κάνει οσο πιο αποτελεσματικά γινεται. Οπότε δικη μου συμβουλή... Αν εχεις την οικονομική και πρακτική δυνατότητα να επισκεφθεις εναν ειδικό καντο! Ισως και ο συζηγος σου να ξελαφρωσει λιγο γιατι κ εκεινος μπορεί να αισθάνεται σε όλο αυτο οτι εχει πέσει κάποιο "βαρος" πανω του ωστε να είσαι εσυ όσο το δυνατόν καλύτερα.. (στο λεω με τη καλη εννοια). Σου ευχομαι να νιώσεις καλυτερα σύντομα.. Είναι ομως ολα αναμενομενα οσα αισθάνεσαι λόγω κουρασεις κ χρειάζεται υπομονή. Με τη βοηθεια των δικων σου αλλα και εναν ειδικό (αν το αποφασισεις) ολα θα πανε καλα!

Καλως ηρθες στο club!! Υπάρχει σχετικο θεμα που το ανοιξε η @Noula94... (Αναπληρώτριες δασκάλες μητέρες) Εύχομαι ό,τι καλύτερο, οποία αποφαση και να παρεις! Σε πηραν μακρυα απο το τοπο διαμονής σου?

Θα σ στείλω προσωπικό μήνυμα μεσα στην ημέρα να σου πω! Συγχαρητήρια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σου ευχομαι ο, τι καλύτερο! 🤗

Μου τρέχουν τσάλια.......................... Σας ζηλεύω κορίτσια! Τα μωρουλια σας θα μεγαλώσουν μεσα στη φύση! Εγώ βλέπω τα ντουβαρια του απεναντι μου................. (ως μόνιμη κάτοικος της Αθήνας, καρακεντρο) 😫😫😫😫😫😫

Λοιπόν εδω ειναι ολα αναλυτικά.... https://www.alfavita.gr/ekpaideysi/anakoinoseis/298623_anaplirotes/tries-ti-ishyei-gia-tis-adeies-mitrotitas/kyoforias Τώρα.. Όσον αφορά τα υπόλοιπα που με ρωτάς.. Ως μόνιμη αποκλείεται να προσληφθώ (όπου να ναι βγαίνουν και τα αποτελέσματα για τους ΕΕΠ), οπότε ποντάρω απο Σεπτέμβριο ως αναπληρώτρια έστω, εδω στην Αθήνα.. Αν είμαι τυχερή θα με πάρουν κοντα στο σπίτι μου αλλιως πιο μακρυά.. Πάντως εντός Αττικής, γιατι ως εεπ αναπληρωτές μπορούμε να κανουμε αίτηση μόνο σε μια περιφέρεια. Κ επειδη μενω Αθήνα, θα δηλωσω μονο περιοχές Αθήνας. Αν δε με πάρουν ουτε ως αναπληρωτρια.. Δε ξερω, ισως μείνω σπίτι να μεγαλώσω τα παιδιά κ να ξανα προσπαθήσω του παραχρονου. Αν κ στο κλάδο μου πιστεύω πως εχω πολλές πιθανότητες για αναπληρωτρια. Όταν έμεινα έγκυος στη μικρη μου δούλευα στο Ζεφυρι Αττικής (μακρυά απο το σπίτι μου). Γεννησα, τελείωσε και η σύμβαση μου ταυτόχρονα. Τον επόμενο χρόνο παλι Ζεφυρι κ φέτος ευτυχως Α' Αθηνας κοντα στο σπίτι μου.. Ήμουν τυχερή λογω απόστασης επεσς πανω σε εκπαιδευτικό προσωπικό που όταν εμαθε οτι βγαίνω σε αδεια κύησης πελαγώσαν κ αθελα τους (ισως??!!) με εκαναν να νιώθω ασχημα λες κ τους αφηνω ξεκρέμαστους επιτηδες. Ενώ στην ουσια δεν ειναι δικη μου ευθύνη. Απλα το κράτος δεν έχει προβλέψει (τουλάχιστον στο δικο μου κλαδο) να φερνει αντικαταστατρια για όσο θα λείπει η εκάστοτε αναπληρωτρια με αδεια κυησης... Το να μαζέψουμε μόρια ειναι πολυ σημαντικό ομως αλλα απο την αλλη δυσκολη απόφαση να φύγεις απο το τοπο κατοικιας σου κυρίως χωρίς τον άντρα σου. Εμένα ο δικος μου δε μπορεί να με ακολουθήσει δυστηχως λογω νέο διορισμου στο δημόσιο ως μόνιμος.

Θα σ απαντήσω αναλυτικα μολις βρω χρονο! 😊 Να πουμε το πονο μας! Χαχα

Καλημέρα!!!!! Μια απο τα ιδια, αναπληρώτρια ειδικού εκπαιδευτικού προσωπικού.. . Έκανα τα χαρτιά μου, το σκέφτηκα πολυ που θα δηλώσω κ τελικά αποφάσισα να δηλώσω μονο τις περιοχές που είναι κοντά στη περιοχή που μένω. Φυσικά δεν υπάρχει καμια περίπτωση για πρόσληψη, ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. Αν εβαζα ολη την Ελλάδα ισως και να μουν τυχερή για μόνιμη προσληψη.. Εχω 1 παιδάκι κ σε λιγο γενναω το 2ο..απο τη μια λεγαμε με τον αντρα μου οτι ειναι τεραστια ευκαιρία ο μόνιμος διορισμός, απο την αλλη ομως εγω προσωπικά δε θα μπορουσα να φύγω μακρυά τους. Ή ακόμα κ να έπαιρνα τα παιδια κ να μουν μακρυα απο εκείνον. Δηλ και παιδια να μην είχα παλι δε νομίζω ότι θα έφευγα.... Για μενα, για τη δικη μου ψυχολογία, το να εισαι με την οικογένεια σου και να ζειτε τη καθημερινότητα μαζι ειναι το παν. (δε μιλαω για περιπτώσεις που πραγματικα υπάρχει τεράστια οικονομική αναγκη, αλλο αυτο..) Οπότε.. Αναγκαστικά παραμένω κ εγω ως αναπληρωτρια, με καθε χρονο σε διαφορετικά σχολεία, σε διαφορετικές περιοχές της Αττικής, (Αν φυσικά με πάρουν) και ο, τι αυτο συνεπαγεται για τη ποιότητα της εργασίας μας.. Πας να "Χτισεις" μια σχέση με ενα παιδι που αναλαμβανεις και να βοηθήσεις οσο μπορείς, προκύπτουν διαφορα, κ εν τελει φτανει Ιούνιος φεύγεις κ μετα έρχεται αλλος και φτου κ απο την αρχή... Συν ολο το αγχος καθε χρονο να γνωρίζεις νεους συναδέλφους, να προσπαθείς να προσαρμοστείς κτλ.. Και πού θα πεσεις.. Φέτος έπεσα σρ πολυ πιεστικό περιβαλλον που με κοιτουσαν με μισο ματι επειδή πηρα αδεια εγκυμοσύνης. Μέχρι που ακουσα:Εσείς οι αναπληρωτριες ξέρετε τι κάνετε.. Ξερετε ποτέ να μεινετε έγκυες κ να φύγετε.. Οσο για τις άδειες μητρότητας.. Τι να πω. Γέννησα τη κόρη μου Ιούνιο και έπρεπε να γυρίσω στη δουλεια Σεπτέμβριο (εφόσον με προσλαμβανε ξανα) γιατί πολυ απλα είχε ληξει η σύμβαση μου και δε δικαιουμουν άδεια με αποδοχές.. Οπότε έπρεπε να αφησω το μωρακι μου, που ακομα θηλαζα, προκειμένου να μαζεψω μορια (πολυ σημαντικό για εμας τις αναπληρωτριες) κ χρήματα γιατί ο αντρας μου τοτε ηταν ανεργος..

Κορίτσι συμφωνώ κ εγώ με τη Lady.. Πηγαινε κ σε εναν αλλον γιατρο να σαι σίγουρη.... Αθήνα εισαι?

Συμφωνώ απολυτα! Ειμαι απο το 2016 μελος σε αυτο το site καθως και σε άλλα αντίστοιχα και δεν ειναι λιγες οι περιπτώσεις γυναικών που τοσο οι ίδιες οσο και οι γιατροί τους - κυριως-δεν εδωσαν σημασια σε κατι κ τελικα ειχαν κάποια θεματα απο μικρά εως μεγάλα. Δε λεω να γίνουμε υπερβολικές κ να ανησυχούμε με το παραμικρό (ισως ολες μας εχουμε περασει πο αυτο το στάδιο απο την αγωνία μας) αλλα καποια πραγματα θεωρω οτι αντικειμενικά δεν ειναι να τα αφηνεις..

Αυτό εννοώ penny. Οτι δεν ειναι συνηθισμένο να χανεις αμνιακο, οπως της ειπε. Αν συμβαίνει αυτό χρηζει παρακολούθησης. Τέλοσπαντων ελπίζω η κοπέλα να το ψαξει για να ναι ήσυχη.