Μετάβαση σε περιεχόμενο

Recommended Posts

Δημοσίευση

Καλημερα κοριτσια και καλο μηνα:) Θα ηθελα να ρωτησω πως αντιμετωπιζετε τα ξεσπασματα θυμου. Τι εννοω! Η κορη μου ειναι κοντα τριων χρονων και εχει τρομερα ξεσπασματα. Δηλαδη για παραδειγμα πρεπει να τη ντυσω για να παμε να ψωνισουμε και ουρλιαζει τρεχοντας σ' ολο το σπιτι φωναζοντας "φυγεεε". Κοριτσια εχω προβλημα, δε μ' αφηνει να τη πλησιασω, οτι και να της πω η απαντηση της ειναι ΟΧΙ. Εχω ερθει στα ορια μου, δεν αντεχω και επειδη ακριβως δε μπορω να την αντιμετωπισω γιατι δεν ξερω πως, την αφηνω να ουρλιαζει μεχρι να ηρεμησει:( Ο αντρας μου λεει πως την χαιδευω πολλη, η μανα μου λεει να μη της παω κοντρα, εχω μπαρδευτει πολλη:blink: Στενοχωριεμαι οταν τη βλεπω να κανει ετσι και δε ξερω τι να κανω. Να αδιαφορησω, να της φωναζω κι εγω οταν φωναζει, να τη δειρω, τι να κανω? Χανω τον ελεγχο πια. ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑΑ

Δημοσίευση

Η δικη μου ειναι 5,5 οταν με αγνοει και με φτανει στα ορια μου πεφτει καμια στα οπιοσθια. Οταν περναει "ο μεγαλος θυμος" το συζηταμε μαζι και συνηθως παραδεχεται οτι ¨δεν ηταν καλο παιδι¨ . μερικες φορες για τιμωρια δεν της βαζω dvd η δεν της αγοραζω παγωτο (το καλοκαιρι)Καταλαβαινει οτι εκανε διαολια και μαζευεται. Μετα ειναι μες τη γλυκα και τη μετανοια!

Δημοσίευση

ΜΠΙΜΠΙΜΠΟ ΜΟΥ, ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΑΚΛΑ ΣΟΥ! ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙΑ, ΝΑΖΑΚΙΑ, ΝΑ ΔΕΙ ΠΟΣΟ ΘΑ ΑΝΤΕΞΕΙΣ! ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΜΕ ΚΑΠΟΥ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΥΝΗΓΑΩ, ΤΟΥΛΑΧΣΤΟΝ ΜΙΣΗ ΩΡΑ! ΥΠΟΜΩΝΗ ΚΑΙ ΜΗΝ ΘΗΜΩΝΕΙΣ! ΦΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ. ΟΥΤΕ ΤΟ ΞΥΛΟ, ΟΥΤΕ ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ. ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΑΥΤΟ ΘΕΛΕΙ. ΝΑ ΣΕ ΕΚΝΕΥΡΙΣΕΙ!

Δημοσίευση

Καλημερα bell με την αγαπημενη μου Χιονατη στο προφιλ:) Ευχαριστω που απαντησες! Δεν ξερω ειλικρινα τι να κανω μ' αυτο το παιδι:huh: Δε μπορω να πω οτι την εχω κακομαθει γιατι απεχθανομαι τα κακομαθημενα παιδια, ισως επειδη πιστευω οτι αν τη δειρω, τη μαθαινω να δερνει γι αυτο κι εγω αδιαφορω την ωρα του ξεσπασματος με την ελπιδα να σταματησει. Αλλα ωσποτε θα γινεται αυτο? Κατι πρεπει να κανω γιατι αν αυτα τα ξεσπασματα γινουν πχ στη παιδικη χαρα εγω τι πρεπει να κανω? Πως να αντιδρασω? Να σου πω τι εγινε το σαββατο. Αντι να τη βαλω εγω τιμωρια(κακως που δε το εχω κανει ποτε) με επερνε απ' το χερι και μ' εβαζε και καθομουν στο κρεβατι:ohmy: Εκεινη στο σαλονι, οταν μ' εβλεπε και πλησιαζα μ' επερνε απ'το χερι και με καθηζε στο κρεβατι "εσυ στο κρεβατι σου" μου ! Απο τη μια να γελαω και απ' την αλλη να κλαιω με τη καταντια μου:(

Δημοσίευση

αχ και να ξερες ποσες φορες ερχομαι κι εγω στα ορια μου.

κι εμενα ειναι μολις 11 μηνων...αλλα πολυυυ τσατιλας:P

ειναι φαση ομως,ξαφνικα καταλαβαινουν οτι μπορουν να αντιδρασουν,οτι γινονται ανεξαρτητα...

τωρα τα λεω για να τα ακουω κι εγω,αλλα προσπαθησε να μενεις ηρεμη,να δειχνεις οτι δε σε επηρεαζουν οι φωνες.

δινε της 2,3 επιλογες ωστε να μη λεει συνεχεια οχι,πχ θες να παμε βολτα και να σε ντυσω η να κατσουμε σπιτι...

προσπαθησε να αποφυγεις τις ξυλιες και τα νευρα γιατι μονο αντιθετο αποτελεσμα θα φερουν

και παρα μα παρα πολυ βασικο,ΜΗΝ ΚΑΝΕΙς ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΥς,δηλ μην της πεις ποτε"εισαι κακο παιδι ",μπορεις ομως να χαρακτηριζεις τις πραξεις της"πχ "η μαμα δεν ειναι χαρουμενη γιατι δε φερθηκες καλα σημερα"

αντε και πολυυυυ υπομονη;):kiss:

Δημοσίευση

Καλημέρα!

Πρόσφατα είχα κάνει μια συζήτηση με το παιδίατρό μας σχετικά με το θέμα αυτό και μου είχε πει πως πολλά παιδιά ηλικίας από ενός έως τεσσάρων χρονών περνάνε "κρίσεις οργής" και είναι κάτι που αποτελεί στάδιο της ανάπτυξης του παιδιού. Άλλα παιδιά εκδηλώνουν τέτοιες κρίσεις πιο συχνά και έχουν μεγαλύτερη διάρκεια και άλλα λιγότερο συχνά. Δεν είναι κάτι ανησυχητικό αλλά θέλει ήρεμους χειρισμούς και πολλή υπομονή.

Την ώρα που κλαίει και χτυπιέται, προσπάθησε να της αποσπάσεις τη προσοχή με κάτι άλλο π.χ. βάλε μουσική ή το αγαπημένο της dvd και αν δεις ότι το κόλπο δε πιάνει τότε αγνόησέ την! Άστην μόνη της στο δωμάτιο μέχρι να ηρεμήσει κι εσύ ασχολήσου με κάτι άλλο! Όσο λιγότερη σημασία της δώσεις τόσο πιο γρήγορα θα ηρεμήσει και σιγά-σιγά οι "κρίσεις" θα λιγοστέψουν! Το ξύλο δε θα βοηθήσει, αντίθετα θα χειροτερέψει τη κατάσταση.

Υπομονή!!

Δημοσίευση

Παει παιδικο? Γιατι εμενα τσαμπουκαλευτηκε απο τη στιγμη που πηγε παιδικο! απο Σεπτεμβριο δηλαδη! κι εμενα μ απασχολει διοτι ερχεται οπου να ναι και το 2ο! Ε ρε γλεντια! τι με περιμενει!

Δημοσίευση

Ο αδερφός μου είναι 6 χρονών και είχε περάσει απο ένα στάδιου μεγάλου θυμού,άχσημης συμπεριφοράς και κρίσεων θυμού.

Του μιλάγαμε πάντα ήρεμα και η μόνη ποινή ήταν η τιμωρία.Το στάδιο αυτό διήρκησε δύο χρόνια περίπου(3,5-5,5)Τώρα έχει ηρεμήσει πάρα πολύ;)

Δημοσίευση

Καλημερα καντινου, με τη κουκλα κορη. Δε νομιζω να ειναι ναζια, μακαρι να ησουν απο μια μερια να δεις πως κανει, σαν υστερικο:dry: Φοβαμαι οτι ειχε δικιο εκεινος ο "καλος γειτονας" που μου ειχε πει οτι εχω αποτυχει σα μανα.....

Δημοσίευση

Νομίζω πως το καλυτερο είναι να την αφήσεις και να μην της δίνεις σημασία.

Ο γιος μου 1 έτους ούρλιαζε στο καρότσι και δεν καθότανε.

Ο μπαμπάς μας τον έπαιρνε αγκαλιά ενώ εγώ του έλεγα να μην του μιλάει.

Ρωτώντας τον παιδίατρο μας είπε να μην του δίνουμε σημασία.Ίσως πρέπει να κάνεις το ίδιο με τη διαφορά πως μετά θα πρέπει να το συζητάτε για να καταλαβαίνει τι έκανε μιας που έιναι μεγαλύτερη.

Τι να σου πω έχω μικρή εμπειρία όμως επειδή τον βλέπω πως κινείται , δε σου κρύβω πως ψιλοφοβάμαι...

Δημοσίευση

ΚΟΙΤΑ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΔΥΟ Η ΤΡΙΩΝ ΕΤΩΝ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΡΝΗΤΗΚΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΕΝΟΧΛΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΔΙΝΟΝΤΑΙ. ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ! ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΩΝ 2 ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ. ΜΕΤΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΑΙΡΝΡΙ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΑΡΝΗΤΗΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ. ΕΣΥ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΕΙ ΤΗΝ ΩΡΙΜΑΝΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ. ΥΠΟΜΩΝΗ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ!

Δημοσίευση

hope_89 έγραψε:

Ο αδερφός μου είναι 6 χρονών και είχε περάσει απο ένα στάδιου μεγάλου θυμού,άχσημης συμπεριφοράς και κρίσεων θυμού.

Του μιλάγαμε πάντα ήρεμα και η μόνη ποινή ήταν η τιμωρία.Το στάδιο αυτό διήρκησε δύο χρόνια περίπου(3,5-5,5)Τώρα έχει ηρεμήσει πάρα πολύ;)

....ειναι δηλαδη ενας μικρος θειος? πως ειναι μεε την ανηψια του?

Δημοσίευση

Τα περασαμε και εμεις αυτα και ευτυχως το ξεπερασαμε. Στην περιπτωση της κορης μου η λυση ηταν να την απασχολω συνεχεια με κατι καινουριο, να περναω πολυ χρονο μαζι της, να της μιλαω ηρεμα ακομα και οταν ημουν στο ΑΜΗΝ, να αγνοω τα ΟΧΙ της και να επαναλαμβανω συνεχεια τα ιδια και τα ιδια.

Οταν δεν ηθελε να ντυθει της εδειχνα ενα σοκολατακι και της ελεγα οτι θα της το δωσω μολις βγουμε εξω. Θελει φοβερες αντοχες και να της δειχνεις οτι δεν σε εκνευριζει με τη συμπεριφορα της αλλα οτι ελεγχεις την κατασταση.

Κουραγιο!

Δημοσίευση

Και συνεχιζω:

Θελει κοινη γραμμη και απο τους δυο γονεις. Πρεπει οι αντιδρασεις σας να ειναι παρομοιες. Να ειστε απαθεις και ψυχραιμοι οταν εχει ξεσπασματα θυμου και να την επιβραβευετε οταν κανει κατι καλο. Και φυσικα το ΟΧΙ το δικο σας να παραμενει παντα ΟΧΙ.

Περιπου 2,5 χρονων τα εκανε αυτα και μολις ηρεμισε γεννηθηκε η αδερφη της και αντε παλι τα ιδια. Τωρα ειμαστε παλι στα καλα μας. Παιδια ειναι, δοκιμαζουν τα ορια τα δικα μας και τα δικα τους.

Δημοσίευση

Kαλημερα κοριτσια μου. AthinaK δυστυχως δε μπορω να μην δειχνω οτι αγχωνομαι με τη συμπεριφορα της γιατι ειμαι απο τη φυση μου αγχωδης τυπος. Με εχει αγχωσει γενικα η διατροφη της, η υγεια της, αν μου γινει κακομαθημενο ολα αυτα. Ειναι και μοναχοπαιδο, καταλαβαινετε τωρα ειμαι πανω της συνεχεια....... Θελω και δευτερο παιδι τρομαρα μου:P

Δημοσίευση

bell έγραψε:

hope_89 έγραψε:

....ειναι δηλαδη ενας μικρος θειος? πως ειναι μεε την ανηψια του?[/quote:917lj1tk]

Δεν την έχει δει ακόμα γιατί είναι αρρωστούλης και περιμένουμε να αναρρώσει.Αλλά μιλάμε καθημερινά στο τηλέφωνο και πλεον το μόνο μας θέμα είναι η μπέμπα:silly: Τι κάνει το μωρό,τι τρώει,αν παίζει(:woohoo: )και πολλά άλλα:P

Δημοσίευση

Καλη μου bibibo με την ομορφη κορουλα , σε καταλαβαινω εν μερη . Ενα απο τα πράγματα που δεν αντεχω ειναι οι φωνες και η υστερια . Ηδη με την μικρη μου ωρες ωρες φτάνω τα μεχρι τωρα ορια μου ...

Θα καλοπεράσουμε βλεπω μιας και εχει συνέχεια αυτο ...

Δεν ξερω , δεν εχω ξεκάθαρη θεση ακομα πως θα το χειριστώ στο μελλον . Τωρα ευτυχως ειναι ευκολο ακομα γιατι μπορω και την αποσπώ , ξεχνιεται πολυ ευκολα .

Θελει πολυ δυναμη η ανατροφή ενος παιδιου ! Μια χαρά τα κανεις ολα γιατι απογοητεύεσαι ? Προσπάθησε να εισαι πιο χαλαρή ειναι κατι που τα παιδια το εισπράτουν .

Σου στελνω την συμπαρασταση μου και καλη δυναμη !

  • 2 weeks later...
Δημοσίευση

bibibo έγραψε:

Καλημερα κοριτσια και καλο μηνα:) Θα ηθελα να ρωτησω πως αντιμετωπιζετε τα ξεσπασματα θυμου. Τι εννοω! Η κορη μου ειναι κοντα τριων χρονων και εχει τρομερα ξεσπασματα. Δηλαδη για παραδειγμα πρεπει να τη ντυσω για να παμε να ψωνισουμε και ουρλιαζει τρεχοντας σ' ολο το σπιτι φωναζοντας "φυγεεε". Κοριτσια εχω προβλημα, δε μ' αφηνει να τη πλησιασω, οτι και να της πω η απαντηση της ειναι ΟΧΙ. Εχω ερθει στα ορια μου, δεν αντεχω και επειδη ακριβως δε μπορω να την αντιμετωπισω γιατι δεν ξερω πως, την αφηνω να ουρλιαζει μεχρι να ηρεμησει:( Ο αντρας μου λεει πως την χαιδευω πολλη, η μανα μου λεει να μη της παω κοντρα, εχω μπαρδευτει πολλη:blink: Στενοχωριεμαι οταν τη βλεπω να κανει ετσι και δε ξερω τι να κανω. Να αδιαφορησω, να της φωναζω κι εγω οταν φωναζει, να τη δειρω, τι να κανω? Χανω τον ελεγχο πια. ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑΑ

Καλημέρα! :cheer: Θέλω να ελπίζω ότι τα πράγματα έχουν ήδη ηρεμήσει με την κορούλα σας. Συμφωνώ με τα περισσότερα σχόλια που έχουν γίνει. Τα παιδιά από τη στιγμή που συνειδητοποιούν ότι είναι μια ξεχωριστή υπόσταση και προσωπικότητα, αρχίζουν να έχουν ένα σωρό συμπεριφορές που φέρνουν τους γονείς σε δύσκολη θέση και το κάνουν μόνο και μόνο για να εδραιώσουν την ανεξαρτησία τους. Είναι μια φάση που περνούν όλα τα παιδιά, όπως και αυτή στην ηλικία των τεσσάρων χρόνων που αρχίζουν να βρίζουν ή να 'κλέβουν' από τη τσάντα της μαμάς. Το λάθος δεν πέφτει σε καμία περίπτωση επάνω σας. Απλά θα πρέπει όπως σας έχουν ήδη προτείνει να δείξετε υπομονή και να μην τρελένεστε όταν αρχίζουν τα ξεσπάσματα. Αφήστε της λίγο χρόνο και χώρο να ηρεμήσει, διαφορετικά αν είσαστε από πάνω της συνέχεια θα χρησιμοποιεί αυτήν την αντίδραση για να σας εκμεταλλευτεί κάθε φορά που θέλει κάτι. Κατα τ'άλλα, είμαι αντίθετη με την τοιμωρία και τη στέρηση. Μπορείτε να την επιβραβεύετε όταν είναι ήρεμη, αλλά όχι να την τοιμωρείτε όταν δεν είναι. Αν χρειάζονται κάτι τα παιδιά είναι η αγάπη και η προσοχή των γονιών τους και θα την επιζητήσουν με οποιοδήποτε τρόπο. Μπορείτε, επίσης, να της εξηγήσετε ότι αυτό που νιώθει είναι θυμός και καθε φορά που θα νιώθει έτσι θα πρέπει να βρίσκει τρόπους να ηρεμεί. Βοηθήστε την να εξωτερικεύσει τα όσα νιώθει. Να μάθει να εκφράζει τα συναισθήματά της, να ξέρει τι νιώθει. Θα την ωφελήσει πολύ σε όλη της τη ζωή και θα μάθει και να συζητάει μαζί σας.

Δημοσίευση

ΓΕΙΑ ΚΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΦΑΝΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΝΤΑΝΤΑΣ ΑΜΕΣΟΥ ΔΡΑΣΗΣ ΣΤΟ ΣΚΑΙ. ΑΥΤΗ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΤΑΚΤΙΚΗ. ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΕΧΕΙ ΞΕΣΠΑΣΜΑΤΑ ΘΥΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΙΛΑΕΙ, Η ΜΑΜΑ Η Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΟ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ. ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΟ ΠΙΘΑΝΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΤΟ ΒΑΖΕΙ ΤΙΜΩΡΙΑ ΣΤΟ ΚΑΡΕΚΛΑΚΙ ΤΩΝ ΑΤΑΚΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΓΙΑ ΟΣΑ ΛΕΠΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΗΛΙΚΙΑ ΤΟΥΣ. 3ΧΡΟΝΩΝ- 3 ΛΕΠΤΑ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΦΥΣΙΚΑ ΣΗΚΩΝΟΝΤΕ ΚΑΙ ΤΡΕΧΟΥΝ. ΤΟ ΞΑΝΑΠΙΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑΒΑΖΕΙΣ ΣΤΟ ΚΑΡΕΚΛΑΚΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΚΑΘΟΛΟΥ. ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΠΟΛΥ ΩΡΑ. ΔΟΚΙΜΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΤΟΧΕΣ ΣΟΥ. ΑΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΤΟ ΧΑΣΕΣ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ. ΣΕ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΟΥΣ ΕΙΧΕ ΠΑΡΕΙ 4,5 ΩΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ. ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ ΚΑΘΕΣΕ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΞΗΓΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΜΠΗΚΑΝ ΤΙΜΩΡΙΑ. ΜΕΤΑ ΤΑ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΦΙΛΑΣ ΑΦΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΣΥΓΝΩΜΗ. ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ ΑΥΤΗ Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΕΡΗ!! ΕΔΩ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΑ, ΒΡΙΖΑΝ, ΧΤΥΠΑΓΑΝ, ΦΤΥΝΑΝ ΤΑ ΚΑΝΑΝ ΑΓΓΕΛΑΚΙΑ!!:laugh:

Δημοσίευση

Κοριτσια καλημερα. Πρεπει να σας πω οτι αυτη τη βδομαδα ειναι πολλη ηρεμη η μικρη, σαν να ειναι αλλο παιδακι:) Ισως αντιδρουσε ετσι "υστερικα" γιατι της κοψαμε τη πιπιλα και ειχε νευρα:lol: Φαφαουλι κανω οσο υπομονη μπορω:S gastroula κι εγω την παρακολουθω αυτη την εκπομπη βεβαια ο αντρας μου λεει οτι ειναι βλακειες ολα αυτα.... Θα δειξει αν ειναι βλακειες γιατι οτι μπορω εφαρμοζω:silly: :lol::P

Συμμετοχή στη συζήτηση

Μπορείτε να γράψετε τώρα το μήνυμά σας και να εγγραφείτε μετά. Αν έχετε ήδη λογαριασμό, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε το μήνυμα με το ψευδώνυμό σας.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Guest
Απαντήστε σε αυτή τη συζήτηση...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

  • Απαντήσεις

    • Καλημέρα κορίτσι μου, Εγώ πέρα απ' αυτά που είπαν τα άλλα κορίτσια, ένιωθα μοναξιά όταν συνέκρινα αυθόρμητα και χωρίς να το θέλω τον εαυτό μου με τον άντρα μου. Ενώ ήταν πολύ υποστηρικτικός και με φρόντισε πάρα πολύ στην περίοδο της λοχείας, και ήταν πολύ παρών, ένιωθα τόση μοναξιά που αυτός δεν ξυπνούσε τα βράδια επειδή δεν θηλαζε, που δεν άλλαξε το σώμα του, που δεν σταμάτησε τη δουλειά του κι "έμεινε πίσω", που δεν άφησε τα χόμπυ του ενώ εγώ ήθελα πολύ χρόνο μέχρι να ξανά ξεκινήσω, που του ήταν πιο εύκολο να βρει χρόνο για τον εαυτό του απ'ότι εγώ. Ενώ στην ουσία δεν έκανε κάτι που να "φταίει" και παρόλο που ήταν κι αυτός γονιός του ίδιου παιδιού, ένιωθα τόσο μόνη επειδή δεν ένιωθε και δεν το βιωνε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως κι εγώ.  Είχα την τύχη και οι φίλες μου όλες να κάνουμε παιδιά μέσα στο ίδιο διάστημα, οπότε βρήκα την υποστήριξη εκεί.  Θα βρεις κι εσύ τα πατήματα σου, μίλα στον περίγυρο σου για το πώς νιώθεις, πώς βιώνεις τις αλλαγές. Θα βρεις υποστήριξη, ακόμα κι από άτομα που δεν είναι στην ίδια φάση με σένα.  Τέλος, πόσο συμφωνώ με τη @MinaSam στο τελευταίο. Κι εμένα όταν ο άντρας μου έπαιρνε το παιδί (τα παιδιά πλέον) να πάνε κάπου για να μου δώσει χρόνο για τον εαυτό μου, μετά ένιωθα ότι λείπω και ότι μου λείπουν, και "ζήλευα" που περνάν καλά χωρίς εμένα κι ήθελα να είμαι κι εγώ εκεί! 😆 Πραγματικά κι εγώ αξία της μοίρας μου! 😆
    • Καλημέρα κορίτσια, σας ευχαριστώ που πήρατε το χρόνο να μου απαντήσετε!  Απ' ότι καταλαβαίνω, λίγο πολύ, ανεξάρτητα τους χαρακτήρες και τις συνθήκες μας, όλες βιώνουνε σε κάποια φάση λίγη μοναξιά και συνειδητοποιώ ότι τελικά λογικό είναι. Και πριν την εγκυμοσύνη πάλι ήταν περίοδοι που μπορεί  που ένιωθα κάπως έτσι. Απλά τώρα αυτό που συμβαίνει και θα συμβεί είναι huge!  Χαίρομαι που όλες έχετε βρει τα πατήματά σας και μου δίνει κουράγιο ότι θα τα βρω κι εγώ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και από τη στιγμή που αυτό ζητούσα και το ευχόμουν με όλη μου την ψυχή, θα στρέψω το βλέμμα στο ότι ήρθε, έρχεται και πόσο ευγνώμων είμαι για αυτό. Από κει και πέρα κάθε αλλαγή ποτέ δεν έχει μόνο ευχάριστα συναισθήματα. Και με κάθε αλλαγή είναι λογικό να υπάρχουν και κάποιες απώλειες. Προσωπικά δεν είμαι από εκείνες που μιλάνε μόνο για την εγκυμοσύνη τους ή δε νομίζω να μιλάω μόνο εγώ για το παιδί μου χωρίς να δίνω χώρο στον άλλον να μου πει τα δικά του νέα και τις δικές του ανησυχίες. Απο κει και πέρα αν ο άλλος δεν μπορεί να διαχειριστεί τη νέα μου συνθήκη, τότε είναι δικό του θέμα και καλύτερα να μην είναι κοντά μου αν δεν μπορεί. Νομίζω ξεκαθαρίζουν πολλά πράγματα έτσι κι αλλιώς.  @eva96 σχετικά με αυτό που είπες ναι μετά την αυχενική θα νιώσεις καλύτερα κι εγώ έτσι ήμουν ήθελα να το μοιραστώ και το ήξεραν ελάχιστα άτομα, και ναι από αυτά δεν έδειξαν όλα το ίδιο ενδιαφέρον. Αλλά καλύτερα θα πω, τα βλέπεις όλα πιο ξεκάθαρα. 
    • Καλημέρα! Εγώ θα πω κάτι που είχα διαβάσει όταν έκανα τον γιο μου και μου φάνηκε πολύ σωστό. Παρόλο που εγώ ήμουν από αυτές τις γυναίκες που ερωτεύτηκα τον γιο μου από το τεστ εγκυμοσύνης, η περίοδος με το μωρό και αναφέρομαι στον πρώτο χρόνο ολόκληρο είναι ένα πένθος του παλιού σου εαυτού, των παλιών συνηθειών και της παλιάς σου ζωής. Από τη μια όντως ένιωθα ότι η θέση του μπέμπη ήταν πάντα στο σπίτι μας αλλά από την άλλη είμαι ένας άνθρωπος με τη δουλειά μου, τα χόμπι μου και μετά με τον άντρα μου και τους φίλους μου και είμαστε πολύ του έξω. Ξαφνικά και ειδικά εφόσον γέννησα χειμώνα, έβγαινα μεν με το μωρό από την πρώτη εβδομάδα κάθε πρωί για βόλτα αλλά όλοι δούλευαν, το μωρό δε μιλάει να πεις καμία κουβέντα αλλά και όταν έβλεπα τους άλλους δεν είχα να πω τίποτα για μένα που δε σχετιζόταν με το παιδάκι μου. Κάποιες γυναίκες δεν έχουν θέμα με αυτό και πολύ καλά κάνουν και μάλιστα νομίζω ότι είναι και πιο ικανοποιημένες απτή ζωή τους, εγώ όμως δεν είμαι έτσι και το να νιώθω ότι έχω να πω κάτι για τον εαυτό μου που δε συνδέεται με το σπίτι μου με ανανεώνει. Σε όποια κατηγορία κι αν βρεθείς όμως θα βρεις τα πατηματά σου και όλα θα γίνουν φυσιολογικά αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο που μετά από λίγο δε θα θυμάσαι καθόλου πως ήσουν πριν το μωράκι. Αφού πλέον αν λείπει ο άντρας μου με τον γιο μου πολλές ώρες κανένα Σάββατο στην αρχή λέω ναι θα κάνω το ένα το άλλο, θα πάω εδώ εκεί κλπ και μετά από κανένα τρίωρο μου φαίνεται άδειο το σπίτι. Αξία της μοίρας μου  
  • Νέες συζητήσεις

×
×
  • Προσθήκη...