Ιστορίες τοκετού!

[theodosia]

Happyland έγραψε:

Ανυπομονώ να το ξαναζήσω όλο αυτο! Όσο πιο σύντομα γίνεται!

Δεν θέλω να σε απογοητεύσω αλλά σαν την πρώτη φορά δεν έχει! Η πρώτη φορα που γίνεσαι μάνα είναι μοναδική, πρωτόγνωρη!! Εγώ έχω κάνει δύο γέννες με φυσιολογικό τοκετό. Χωρίς επισκληρίδιο χωρίς αναισθησία. Φυσιολογικότατα!! Η πρώτη μου γέννα είναι η ομορφότερη εμπειρία της ζωής μου. Γέννησα στην Κύπρο στο νοσοκομείο που εργάζομαι στις 9/8/2005. Το προηγούμενο βράδυ στις 9 κάναμε μπάνιο στην θάλασσα με την αδερφή μου, την καλύτερη φίλη μου και νονά της κόρης μου, οι οποίες είχαν έρθει για την γέννα από την Ελλάδα. Κοιμηθήκαμε στις 2 το πρωί και στις 5 πάω στην τουαλέτα και κάνω πιπί μου αλλά όταν γύρισα στο κρεββάτι τα τσίσα συνέχισαν να τρέχουν....Τι στο καλό κατουράω επάνω μου?? Έιχαν σπάσει τα νερά Τους ξύπνησα μαλακά έναν έναν. Όλα έγιναν όπως ορίζει η φύση: έγινε αυτόματη κένωση του εντέρου και ήρθε και το σημάδι. Η κολλητή μου με ένα βιβλίο για τοκετό στο χέρι να διαβάζει και να λέει μην αγχώνεσαι όλα είναι φυσιολογικά και αυτή έτρεμε Έκανα το μπάνιο μου και με έκανε αποτρίχωση η φίλη μου γιατί δεν βλεπεις τίποτα πιο κάτω από την κοιλιά σου! Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και λίγο πριν φτάσουμε στο νοσοκομείο άρχισαν τα όργανα :S Πήγα στο δωμάτιο και επειδή όταν σπασουν τα νερά δεν κάνει να περπατάς μέχρι να εμπεδωθεί χτυπιόμουν στο κρεββάτι από τους πόνους. Μία τους έδιωχνα μία τους φώναζα και ο Πέτρος μου να κάνει μαζί μου τις αναπνοές και εγώ να δίνω το σήμα σαν τον μαέστρο με τα χέρια πάνω κάτω. Με βοήθησε αφάνταστα η παρουσία του. Μετά πήγαμε στην αίθουσα τοκετού στην οποία δεν μπήκε ο άντρας μου με δική του επιλογή και ήρθε η κολλητη μου και αρκετές συνάδελφοι. Αυτή που άκουγε τους σφυγμούς του μωρού της έσκισα την μπλούζα Σπρώξε και σπρώξε αλλά εγώ δεν μπορούσα και άρκουγα τους σφυγμούς του μωρού που έπεφταν και συνήλθα. Με ένα ΑΧ βγήκε το μικράκι μου στις 12:45μ.μ.! Με ένα κεφαλάκι σαν κολοκύθι επειδή δεν έσπρωχνα καλά. Δεν κοιμήθηκα καθόλου. Αγαπούσα όλο τον κόσμο και όλα μου φαίνονταν πανέμορφα. Γράφω την εμπειρία μου και κλαίω κάθε φορα που θα την πω. Αλλά ένα ακόμα σημαντικό πράγμα που είδα ήταν ότι ο άντρας μου δεν είχε το θλιμμένο ύφος που το κουβαλούσε πάντα μετά από τον θάνατο του πατέρα του, ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα να χαμογελάει...αληθινά!

Στην δευτερη γέννα ήμουνα πολύ αγχωμένη για το που θα αφήσω το παιδί μου. Δεν την ευχαριστήθηκα γιατί το μυαλό μου ήταν στο άλλο μου παιδί. Κάποια άλλη στιγμή θα σας το περιγράψω. Τα παιδάκια μου!!

[theodosia]

Happyland έγραψε:

Ανυπομονώ να το ξαναζήσω όλο αυτο! Όσο πιο σύντομα γίνεται!

Δεν θέλω να σε απογοητεύσω αλλά σαν την πρώτη φορά δεν έχει! Η πρώτη φορα που γίνεσαι μάνα είναι μοναδική, πρωτόγνωρη!! Εγώ έχω κάνει δύο γέννες με φυσιολογικό τοκετό. Χωρίς επισκληρίδιο χωρίς αναισθησία. Φυσιολογικότατα!! Η πρώτη μου γέννα είναι η ομορφότερη εμπειρία της ζωής μου. Γέννησα στην Κύπρο στο νοσοκομείο που εργάζομαι στις 9/8/2005. Το προηγούμενο βράδυ στις 9 κάναμε μπάνιο στην θάλασσα με την αδερφή μου, την καλύτερη φίλη μου και νονά της κόρης μου, οι οποίες είχαν έρθει για την γέννα από την Ελλάδα. Κοιμηθήκαμε στις 2 το πρωί και στις 5 πάω στην τουαλέτα και κάνω πιπί μου αλλά όταν γύρισα στο κρεββάτι τα τσίσα συνέχισαν να τρέχουν....Τι στο καλό κατουράω επάνω μου?? Έιχαν σπάσει τα νερά Τους ξύπνησα μαλακά έναν έναν. Όλα έγιναν όπως ορίζει η φύση: έγινε αυτόματη κένωση του εντέρου και ήρθε και το σημάδι. Η κολλητή μου με ένα βιβλίο για τοκετό στο χέρι να διαβάζει και να λέει μην αγχώνεσαι όλα είναι φυσιολογικά και αυτή έτρεμε Έκανα το μπάνιο μου και με έκανε αποτρίχωση η φίλη μου γιατί δεν βλεπεις τίποτα πιο κάτω από την κοιλιά σου! Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και λίγο πριν φτάσουμε στο νοσοκομείο άρχισαν τα όργανα :S Πήγα στο δωμάτιο και επειδή όταν σπασουν τα νερά δεν κάνει να περπατάς μέχρι να εμπεδωθεί χτυπιόμουν στο κρεββάτι από τους πόνους. Μία τους έδιωχνα μία τους φώναζα και ο Πέτρος μου να κάνει μαζί μου τις αναπνοές και εγώ να δίνω το σήμα σαν τον μαέστρο με τα χέρια πάνω κάτω. Με βοήθησε αφάνταστα η παρουσία του. Μετά πήγαμε στην αίθουσα τοκετού στην οποία δεν μπήκε ο άντρας μου με δική του επιλογή και ήρθε η κολλητη μου και αρκετές συνάδελφοι. Αυτή που άκουγε τους σφυγμούς του μωρού της έσκισα την μπλούζα Σπρώξε και σπρώξε αλλά εγώ δεν μπορούσα και άρκουγα τους σφυγμούς του μωρού που έπεφταν και συνήλθα. Με ένα ΑΧ βγήκε το μικράκι μου στις 12:45μ.μ.! Με ένα κεφαλάκι σαν κολοκύθι επειδή δεν έσπρωχνα καλά. Δεν κοιμήθηκα καθόλου. Αγαπούσα όλο τον κόσμο και όλα μου φαίνονταν πανέμορφα. Γράφω την εμπειρία μου και κλαίω κάθε φορα που θα την πω. Αλλά ένα ακόμα σημαντικό πράγμα που είδα ήταν ότι ο άντρας μου δεν είχε το θλιμμένο ύφος που το κουβαλούσε πάντα μετά από τον θάνατο του πατέρα του, ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα να χαμογελάει...αληθινά!

Στην δευτερη γέννα ήμουνα πολύ αγχωμένη για το που θα αφήσω το παιδί μου. Δεν την ευχαριστήθηκα γιατί το μυαλό μου ήταν στο άλλο μου παιδί. Κάποια άλλη στιγμή θα σας το περιγράψω. Τα παιδάκια μου!!

[theodosia]

Happyland έγραψε:

Ανυπομονώ να το ξαναζήσω όλο αυτο! Όσο πιο σύντομα γίνεται!

Δεν θέλω να σε απογοητεύσω αλλά σαν την πρώτη φορά δεν έχει! Η πρώτη φορα που γίνεσαι μάνα είναι μοναδική, πρωτόγνωρη!! Εγώ έχω κάνει δύο γέννες με φυσιολογικό τοκετό. Χωρίς επισκληρίδιο χωρίς αναισθησία. Φυσιολογικότατα!! Η πρώτη μου γέννα είναι η ομορφότερη εμπειρία της ζωής μου. Γέννησα στην Κύπρο στο νοσοκομείο που εργάζομαι στις 9/8/2005. Το προηγούμενο βράδυ στις 9 κάναμε μπάνιο στην θάλασσα με την αδερφή μου, την καλύτερη φίλη μου και νονά της κόρης μου, οι οποίες είχαν έρθει για την γέννα από την Ελλάδα. Κοιμηθήκαμε στις 2 το πρωί και στις 5 πάω στην τουαλέτα και κάνω πιπί μου αλλά όταν γύρισα στο κρεββάτι τα τσίσα συνέχισαν να τρέχουν....Τι στο καλό κατουράω επάνω μου?? Έιχαν σπάσει τα νερά Τους ξύπνησα μαλακά έναν έναν. Όλα έγιναν όπως ορίζει η φύση: έγινε αυτόματη κένωση του εντέρου και ήρθε και το σημάδι. Η κολλητή μου με ένα βιβλίο για τοκετό στο χέρι να διαβάζει και να λέει μην αγχώνεσαι όλα είναι φυσιολογικά και αυτή έτρεμε Έκανα το μπάνιο μου και με έκανε αποτρίχωση η φίλη μου γιατί δεν βλεπεις τίποτα πιο κάτω από την κοιλιά σου! Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και λίγο πριν φτάσουμε στο νοσοκομείο άρχισαν τα όργανα :S Πήγα στο δωμάτιο και επειδή όταν σπασουν τα νερά δεν κάνει να περπατάς μέχρι να εμπεδωθεί χτυπιόμουν στο κρεββάτι από τους πόνους. Μία τους έδιωχνα μία τους φώναζα και ο Πέτρος μου να κάνει μαζί μου τις αναπνοές και εγώ να δίνω το σήμα σαν τον μαέστρο με τα χέρια πάνω κάτω. Με βοήθησε αφάνταστα η παρουσία του. Μετά πήγαμε στην αίθουσα τοκετού στην οποία δεν μπήκε ο άντρας μου με δική του επιλογή και ήρθε η κολλητη μου και αρκετές συνάδελφοι. Αυτή που άκουγε τους σφυγμούς του μωρού της έσκισα την μπλούζα Σπρώξε και σπρώξε αλλά εγώ δεν μπορούσα και άρκουγα τους σφυγμούς του μωρού που έπεφταν και συνήλθα. Με ένα ΑΧ βγήκε το μικράκι μου στις 12:45μ.μ.! Με ένα κεφαλάκι σαν κολοκύθι επειδή δεν έσπρωχνα καλά. Δεν κοιμήθηκα καθόλου. Αγαπούσα όλο τον κόσμο και όλα μου φαίνονταν πανέμορφα. Γράφω την εμπειρία μου και κλαίω κάθε φορα που θα την πω. Αλλά ένα ακόμα σημαντικό πράγμα που είδα ήταν ότι ο άντρας μου δεν είχε το θλιμμένο ύφος που το κουβαλούσε πάντα μετά από τον θάνατο του πατέρα του, ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα να χαμογελάει...αληθινά!

Στην δευτερη γέννα ήμουνα πολύ αγχωμένη για το που θα αφήσω το παιδί μου. Δεν την ευχαριστήθηκα γιατί το μυαλό μου ήταν στο άλλο μου παιδί. Κάποια άλλη στιγμή θα σας το περιγράψω. Τα παιδάκια μου!!

[ΝΕΝΕΚΑ]

Καλημέρα κορίτσια...

Έχω συγκινηθεί από όλες τις ιστορίες που διάβασα...και το κλάμα πάει κορόμηλο..

Η δικιά μου ιστορία...είναι μια εύκολη γέννα..με καισαρική τομή!!!

Ο γιατρός μου είναι κατά της καισαρικής...όποτε με άφησε μέχρι και την 40η εβδομάδα..μπας και η μικρή κατέβει και πάρει θέση...Το νενεκάκι μου, όμως ήταν πολύ ωραία μέσα στην κοιλίτσα της μαμάς..Τετάρτη βράδυ 13/12/06 μου ζητάει ο γιατρός να πάω στο μαιευτήριο να με δει...Με εξετάζει και μου λέει να επανέλθω την επομένη μέρα για να μου κάνει τεχνητούς πόνους..γιατί δεν μας έπαιρνε άλλο...όντως..την επόμενη μέρα και μετά τα απαραίτητα..(ξύρισμα,κλύσμα..κ.λ.π.)με βάζουν στο κρεβάτι με καδιοτοκογράφο...και μου κάνουν μετά από δική μου προτροπή επισκληρίδιο. Μου βάζουν ορό για τεχνητούς πόνους, και φωνάζουν τον άντρα μου(αφού είχαμε απόφασίσει να είναι και αυτός παρών), που ήταν στην αίθουσα αναμονής μαζί με την μαμά μου και την κουμπάρα μου (νονά της μικρής).Οι πόνοι είχαν ξεκινήσει ήπιοι όμως στην αρχή..Ο γιατρός δίπλα μου να μου κρατάει το χέρι, και να παρακολουθεί.Στο 5λεπτο πάνω αρχίζω να νιώθω έντονη πίεση...και ο καρδιοτοκογράφος να δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά....Σηκώνεται ο γιατρός μου..φωνάζει σε μια μαία να ετοιμάσει το χειρουργείο..Σκάει μύτη ο άντρας μου..κάτασπρος από τον φόβο του...(τον είχε ενημερώσει ο γιατρός ότι η μικρή κατέβαινε μεν..αλλά δεν είχε καλή θέση...πιεζόταν πάνω στο κόκαλο της λεκάνης,αν συνεχίζαμε θα την χάναμε!!). Μέσα στον πανικό να δίνω δύναμη στον άντρα μου..ότι όλα θα πάνε καλά..

Δύο πράγματα θα μου μείνουν αξέχαστα..όσο θα ζω...Ο γιατρός μου κατακίτρινος να μονολογεί ότι έπρεπε από το προηγούμενο βράδυ να μου την πάρει γιατί κατά τη διάρκεια της προηγούμενης νύχτας θα μπορούσαν να είχαν συμβεί τα χειρότερα...και το βλέμμα της μικρής μου μετά από 10 λεπτά όταν την ακουμπήσανε πάνω μου...Βλέμμα γεμάτο περιέργεια και ταυτόχρονα σοβαρό..Χωρίς να το καταλάβω δάκρυσα...και βλέποντας με, το κοριτσάκι μου,έκλαψε και αυτό...Είχαμε επιτέλους δεί η μία την άλλη!!!!

Ευχαριστώ Βαγγέλη(γιατρός), γιατί ήσουν δίπλα μου συνέχεια..

Σ'ευχαριστώ και γιατί όταν στην δεύτερη εγκυμοσύνη μου απέβαλα...έκλαψες μαζί μου!!!

Παρόλα αυτά...Ανυπομονώ να ξαναγίνω μαμά!!!

[ΝΕΝΕΚΑ]

Καλημέρα κορίτσια...

Έχω συγκινηθεί από όλες τις ιστορίες που διάβασα...και το κλάμα πάει κορόμηλο..

Η δικιά μου ιστορία...είναι μια εύκολη γέννα..με καισαρική τομή!!!

Ο γιατρός μου είναι κατά της καισαρικής...όποτε με άφησε μέχρι και την 40η εβδομάδα..μπας και η μικρή κατέβει και πάρει θέση...Το νενεκάκι μου, όμως ήταν πολύ ωραία μέσα στην κοιλίτσα της μαμάς..Τετάρτη βράδυ 13/12/06 μου ζητάει ο γιατρός να πάω στο μαιευτήριο να με δει...Με εξετάζει και μου λέει να επανέλθω την επομένη μέρα για να μου κάνει τεχνητούς πόνους..γιατί δεν μας έπαιρνε άλλο...όντως..την επόμενη μέρα και μετά τα απαραίτητα..(ξύρισμα,κλύσμα..κ.λ.π.)με βάζουν στο κρεβάτι με καδιοτοκογράφο...και μου κάνουν μετά από δική μου προτροπή επισκληρίδιο. Μου βάζουν ορό για τεχνητούς πόνους, και φωνάζουν τον άντρα μου(αφού είχαμε απόφασίσει να είναι και αυτός παρών), που ήταν στην αίθουσα αναμονής μαζί με την μαμά μου και την κουμπάρα μου (νονά της μικρής).Οι πόνοι είχαν ξεκινήσει ήπιοι όμως στην αρχή..Ο γιατρός δίπλα μου να μου κρατάει το χέρι, και να παρακολουθεί.Στο 5λεπτο πάνω αρχίζω να νιώθω έντονη πίεση...και ο καρδιοτοκογράφος να δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά....Σηκώνεται ο γιατρός μου..φωνάζει σε μια μαία να ετοιμάσει το χειρουργείο..Σκάει μύτη ο άντρας μου..κάτασπρος από τον φόβο του...(τον είχε ενημερώσει ο γιατρός ότι η μικρή κατέβαινε μεν..αλλά δεν είχε καλή θέση...πιεζόταν πάνω στο κόκαλο της λεκάνης,αν συνεχίζαμε θα την χάναμε!!). Μέσα στον πανικό να δίνω δύναμη στον άντρα μου..ότι όλα θα πάνε καλά..

Δύο πράγματα θα μου μείνουν αξέχαστα..όσο θα ζω...Ο γιατρός μου κατακίτρινος να μονολογεί ότι έπρεπε από το προηγούμενο βράδυ να μου την πάρει γιατί κατά τη διάρκεια της προηγούμενης νύχτας θα μπορούσαν να είχαν συμβεί τα χειρότερα...και το βλέμμα της μικρής μου μετά από 10 λεπτά όταν την ακουμπήσανε πάνω μου...Βλέμμα γεμάτο περιέργεια και ταυτόχρονα σοβαρό..Χωρίς να το καταλάβω δάκρυσα...και βλέποντας με, το κοριτσάκι μου,έκλαψε και αυτό...Είχαμε επιτέλους δεί η μία την άλλη!!!!

Ευχαριστώ Βαγγέλη(γιατρός), γιατί ήσουν δίπλα μου συνέχεια..

Σ'ευχαριστώ και γιατί όταν στην δεύτερη εγκυμοσύνη μου απέβαλα...έκλαψες μαζί μου!!!

Παρόλα αυτά...Ανυπομονώ να ξαναγίνω μαμά!!!

[ΝΕΝΕΚΑ]

Καλημέρα κορίτσια...

Έχω συγκινηθεί από όλες τις ιστορίες που διάβασα...και το κλάμα πάει κορόμηλο..

Η δικιά μου ιστορία...είναι μια εύκολη γέννα..με καισαρική τομή!!!

Ο γιατρός μου είναι κατά της καισαρικής...όποτε με άφησε μέχρι και την 40η εβδομάδα..μπας και η μικρή κατέβει και πάρει θέση...Το νενεκάκι μου, όμως ήταν πολύ ωραία μέσα στην κοιλίτσα της μαμάς..Τετάρτη βράδυ 13/12/06 μου ζητάει ο γιατρός να πάω στο μαιευτήριο να με δει...Με εξετάζει και μου λέει να επανέλθω την επομένη μέρα για να μου κάνει τεχνητούς πόνους..γιατί δεν μας έπαιρνε άλλο...όντως..την επόμενη μέρα και μετά τα απαραίτητα..(ξύρισμα,κλύσμα..κ.λ.π.)με βάζουν στο κρεβάτι με καδιοτοκογράφο...και μου κάνουν μετά από δική μου προτροπή επισκληρίδιο. Μου βάζουν ορό για τεχνητούς πόνους, και φωνάζουν τον άντρα μου(αφού είχαμε απόφασίσει να είναι και αυτός παρών), που ήταν στην αίθουσα αναμονής μαζί με την μαμά μου και την κουμπάρα μου (νονά της μικρής).Οι πόνοι είχαν ξεκινήσει ήπιοι όμως στην αρχή..Ο γιατρός δίπλα μου να μου κρατάει το χέρι, και να παρακολουθεί.Στο 5λεπτο πάνω αρχίζω να νιώθω έντονη πίεση...και ο καρδιοτοκογράφος να δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά....Σηκώνεται ο γιατρός μου..φωνάζει σε μια μαία να ετοιμάσει το χειρουργείο..Σκάει μύτη ο άντρας μου..κάτασπρος από τον φόβο του...(τον είχε ενημερώσει ο γιατρός ότι η μικρή κατέβαινε μεν..αλλά δεν είχε καλή θέση...πιεζόταν πάνω στο κόκαλο της λεκάνης,αν συνεχίζαμε θα την χάναμε!!). Μέσα στον πανικό να δίνω δύναμη στον άντρα μου..ότι όλα θα πάνε καλά..

Δύο πράγματα θα μου μείνουν αξέχαστα..όσο θα ζω...Ο γιατρός μου κατακίτρινος να μονολογεί ότι έπρεπε από το προηγούμενο βράδυ να μου την πάρει γιατί κατά τη διάρκεια της προηγούμενης νύχτας θα μπορούσαν να είχαν συμβεί τα χειρότερα...και το βλέμμα της μικρής μου μετά από 10 λεπτά όταν την ακουμπήσανε πάνω μου...Βλέμμα γεμάτο περιέργεια και ταυτόχρονα σοβαρό..Χωρίς να το καταλάβω δάκρυσα...και βλέποντας με, το κοριτσάκι μου,έκλαψε και αυτό...Είχαμε επιτέλους δεί η μία την άλλη!!!!

Ευχαριστώ Βαγγέλη(γιατρός), γιατί ήσουν δίπλα μου συνέχεια..

Σ'ευχαριστώ και γιατί όταν στην δεύτερη εγκυμοσύνη μου απέβαλα...έκλαψες μαζί μου!!!

Παρόλα αυτά...Ανυπομονώ να ξαναγίνω μαμά!!!

[Happyland]

Κορίτσια πολυ συκινητικες οι ιστορίες σας... Πω πω! δεν υπαρχουν πιο δυνατα συναισθηματα!

[Happyland]

Κορίτσια πολυ συκινητικες οι ιστορίες σας... Πω πω! δεν υπαρχουν πιο δυνατα συναισθηματα!

[Happyland]

Κορίτσια πολυ συκινητικες οι ιστορίες σας... Πω πω! δεν υπαρχουν πιο δυνατα συναισθηματα!

[mini]

Κορίτσια γεια σας και απο μένα,

Οι ιστορίες σας με συγκίνησαν παρα πολύ!!!!

Ανυπομονώ να γεννήσω να σας διηγηθώ και εγω την δική μου ιστορία, αν και φοβάμαι πολύ τους πόνους της γέννας!!!

Αναμένω τοκετό στις 06/10/2008.....

Σε όσες περιμένετε να γεννήσετε σας εύχομαι Καλή Ελευθερία.

Φιλία σε όλες.

mini

ΚΥΠΡΟΣ, ΛΕΜΕΣΟΣ

[mini]

Κορίτσια γεια σας και απο μένα,

Οι ιστορίες σας με συγκίνησαν παρα πολύ!!!!

Ανυπομονώ να γεννήσω να σας διηγηθώ και εγω την δική μου ιστορία, αν και φοβάμαι πολύ τους πόνους της γέννας!!!

Αναμένω τοκετό στις 06/10/2008.....

Σε όσες περιμένετε να γεννήσετε σας εύχομαι Καλή Ελευθερία.

Φιλία σε όλες.

mini

ΚΥΠΡΟΣ, ΛΕΜΕΣΟΣ

[mini]

Κορίτσια γεια σας και απο μένα,

Οι ιστορίες σας με συγκίνησαν παρα πολύ!!!!

Ανυπομονώ να γεννήσω να σας διηγηθώ και εγω την δική μου ιστορία, αν και φοβάμαι πολύ τους πόνους της γέννας!!!

Αναμένω τοκετό στις 06/10/2008.....

Σε όσες περιμένετε να γεννήσετε σας εύχομαι Καλή Ελευθερία.

Φιλία σε όλες.

mini

ΚΥΠΡΟΣ, ΛΕΜΕΣΟΣ

[elnik]

Μετά απο ενα εξωμήτριο και μια παλίνδρομη,πολλά κλάματα και άγχος αν θα καταφέρω να κάνω και εγω παιδάκι μια μέρα είδα το 3ο τεστ εγκυμοσύνης θετικό..αλλα πάλι οι ορμόνες χαμηλές και 17 χάπια την ημέρα και αντιπηκτικές ενέσεις στην κοιλιά.ειχα και αιμα και απ το άγχος μου με έπιασε αυπνια.κοιμομουν 4 ώρες την ημέρα.αφού έλεγα οτι το παιδάκι μου θα βγεί νευρικο..τον ειχα πρήξει τον γιατρό.ο καιρός περναγε και τελικά φτασαμε να περνάει ο 9 μήνας και ο μπέμπης μου να μη λέει να βγεί.Ηταν ανάποδα και ο τραχηλος δεν ειχε μαλακώσει καν. Σ ολη την διαρκεια δεν μας αφηνε ο γυναικολογος να εχουμε επαφές και στο τέλος μου ελεγε να κανουμε για να μαλακώσει ο τραχηλος και περπατημα....πολύ περπατημα....αλλα...τιποτα.πηγαιναμε για καισαρικη.τελικα στο τελος κατεβηκε αλλα τα νερα δεν σπαγανε..κανονισαμε ραντεβου και μπηκα απ το βράδυ.μου βάλανε κατι υποθετα και το πρωι ήρθε ο γιατρος και μου βάλανε ορο για τις συσπασεις.Ηταν 9 το πρωί και ο γιατρος μου ειπε οτι θα έρθει κατα τις 11΄να δει αν θα παμε για καισαρικη η για φυσιολογικο.εγω τον ειχα πρηξει οτι θελω φυσιολογικα. μου σπασανε τα νερα και επειδη ειμαι φοβιτσιαρα με τον πονο ο γιατρος εστειλε να μου κάνουν νωρις την επισκληριδιο γιατι ποναγα απ τις πρώτες συσπάσεις.10 λεπτα μετα την επισκληρίδιο ακουμε την καρδουλα του γρηγορα.ερχονται 2 νοσοκομες και λέμε πάμε για γέννα.ηταν 11.φωναξαν τον γιατρο ο οποιος δεν το πιστευε.δεν ποναγα ΚΑΘΟΛΟΥ.τιποτα.σφιγγομουν απλα γιατι μου το λέγανε.δεν ένιωθα τιποτα!!!!!!!δεν το περιμενα να μη νιώθω τιποτα.ενιωθα σαν το σπιτι μου.ξαφνικά τον ειδα!!!τον βάλανε στην κοιλιά μου.τα ειχα καταφέρει.δυο ματάκια με κοιτουσαν και εγω έκλαιγα απο συγκινηση!!!δικό μου ήταν αυτο το μικρό πλασματάκι???ορκιστηκα να κανω τα πάντα γι αυτο!!

απορώ πως αυτο το παιδάκι είναι τοσο ήρεμο.δεν κλαίει σχεδόν ποτέ.αφου ολοι οι γνωστοι μας μας ρωτάνε ¨καλα ποτε δεν κλαιει ο κωνσταντινος??¨ειναι απλά τελειος!

[elnik]

Μετά απο ενα εξωμήτριο και μια παλίνδρομη,πολλά κλάματα και άγχος αν θα καταφέρω να κάνω και εγω παιδάκι μια μέρα είδα το 3ο τεστ εγκυμοσύνης θετικό..αλλα πάλι οι ορμόνες χαμηλές και 17 χάπια την ημέρα και αντιπηκτικές ενέσεις στην κοιλιά.ειχα και αιμα και απ το άγχος μου με έπιασε αυπνια.κοιμομουν 4 ώρες την ημέρα.αφού έλεγα οτι το παιδάκι μου θα βγεί νευρικο..τον ειχα πρήξει τον γιατρό.ο καιρός περναγε και τελικά φτασαμε να περνάει ο 9 μήνας και ο μπέμπης μου να μη λέει να βγεί.Ηταν ανάποδα και ο τραχηλος δεν ειχε μαλακώσει καν. Σ ολη την διαρκεια δεν μας αφηνε ο γυναικολογος να εχουμε επαφές και στο τέλος μου ελεγε να κανουμε για να μαλακώσει ο τραχηλος και περπατημα....πολύ περπατημα....αλλα...τιποτα.πηγαιναμε για καισαρικη.τελικα στο τελος κατεβηκε αλλα τα νερα δεν σπαγανε..κανονισαμε ραντεβου και μπηκα απ το βράδυ.μου βάλανε κατι υποθετα και το πρωι ήρθε ο γιατρος και μου βάλανε ορο για τις συσπασεις.Ηταν 9 το πρωί και ο γιατρος μου ειπε οτι θα έρθει κατα τις 11΄να δει αν θα παμε για καισαρικη η για φυσιολογικο.εγω τον ειχα πρηξει οτι θελω φυσιολογικα. μου σπασανε τα νερα και επειδη ειμαι φοβιτσιαρα με τον πονο ο γιατρος εστειλε να μου κάνουν νωρις την επισκληριδιο γιατι ποναγα απ τις πρώτες συσπάσεις.10 λεπτα μετα την επισκληρίδιο ακουμε την καρδουλα του γρηγορα.ερχονται 2 νοσοκομες και λέμε πάμε για γέννα.ηταν 11.φωναξαν τον γιατρο ο οποιος δεν το πιστευε.δεν ποναγα ΚΑΘΟΛΟΥ.τιποτα.σφιγγομουν απλα γιατι μου το λέγανε.δεν ένιωθα τιποτα!!!!!!!δεν το περιμενα να μη νιώθω τιποτα.ενιωθα σαν το σπιτι μου.ξαφνικά τον ειδα!!!τον βάλανε στην κοιλιά μου.τα ειχα καταφέρει.δυο ματάκια με κοιτουσαν και εγω έκλαιγα απο συγκινηση!!!δικό μου ήταν αυτο το μικρό πλασματάκι???ορκιστηκα να κανω τα πάντα γι αυτο!!

απορώ πως αυτο το παιδάκι είναι τοσο ήρεμο.δεν κλαίει σχεδόν ποτέ.αφου ολοι οι γνωστοι μας μας ρωτάνε ¨καλα ποτε δεν κλαιει ο κωνσταντινος??¨ειναι απλά τελειος!

[elnik]

Μετά απο ενα εξωμήτριο και μια παλίνδρομη,πολλά κλάματα και άγχος αν θα καταφέρω να κάνω και εγω παιδάκι μια μέρα είδα το 3ο τεστ εγκυμοσύνης θετικό..αλλα πάλι οι ορμόνες χαμηλές και 17 χάπια την ημέρα και αντιπηκτικές ενέσεις στην κοιλιά.ειχα και αιμα και απ το άγχος μου με έπιασε αυπνια.κοιμομουν 4 ώρες την ημέρα.αφού έλεγα οτι το παιδάκι μου θα βγεί νευρικο..τον ειχα πρήξει τον γιατρό.ο καιρός περναγε και τελικά φτασαμε να περνάει ο 9 μήνας και ο μπέμπης μου να μη λέει να βγεί.Ηταν ανάποδα και ο τραχηλος δεν ειχε μαλακώσει καν. Σ ολη την διαρκεια δεν μας αφηνε ο γυναικολογος να εχουμε επαφές και στο τέλος μου ελεγε να κανουμε για να μαλακώσει ο τραχηλος και περπατημα....πολύ περπατημα....αλλα...τιποτα.πηγαιναμε για καισαρικη.τελικα στο τελος κατεβηκε αλλα τα νερα δεν σπαγανε..κανονισαμε ραντεβου και μπηκα απ το βράδυ.μου βάλανε κατι υποθετα και το πρωι ήρθε ο γιατρος και μου βάλανε ορο για τις συσπασεις.Ηταν 9 το πρωί και ο γιατρος μου ειπε οτι θα έρθει κατα τις 11΄να δει αν θα παμε για καισαρικη η για φυσιολογικο.εγω τον ειχα πρηξει οτι θελω φυσιολογικα. μου σπασανε τα νερα και επειδη ειμαι φοβιτσιαρα με τον πονο ο γιατρος εστειλε να μου κάνουν νωρις την επισκληριδιο γιατι ποναγα απ τις πρώτες συσπάσεις.10 λεπτα μετα την επισκληρίδιο ακουμε την καρδουλα του γρηγορα.ερχονται 2 νοσοκομες και λέμε πάμε για γέννα.ηταν 11.φωναξαν τον γιατρο ο οποιος δεν το πιστευε.δεν ποναγα ΚΑΘΟΛΟΥ.τιποτα.σφιγγομουν απλα γιατι μου το λέγανε.δεν ένιωθα τιποτα!!!!!!!δεν το περιμενα να μη νιώθω τιποτα.ενιωθα σαν το σπιτι μου.ξαφνικά τον ειδα!!!τον βάλανε στην κοιλιά μου.τα ειχα καταφέρει.δυο ματάκια με κοιτουσαν και εγω έκλαιγα απο συγκινηση!!!δικό μου ήταν αυτο το μικρό πλασματάκι???ορκιστηκα να κανω τα πάντα γι αυτο!!

απορώ πως αυτο το παιδάκι είναι τοσο ήρεμο.δεν κλαίει σχεδόν ποτέ.αφου ολοι οι γνωστοι μας μας ρωτάνε ¨καλα ποτε δεν κλαιει ο κωνσταντινος??¨ειναι απλά τελειος!

[AIMI]

νενεκα μου πολύ όμορφη η ιστοριούλα σου λοιπάμε για το δεύτερο παιδάκι σου και σου έυχομαι με το καλό να ξαναγίνεις μανούλα.

ΘΕΟΔΩΣΙΑ ΜΟΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΟΤΙ Ο ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΚΕΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΟ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΝΟΙΩΣΩ ΠΟΤΕ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΗΘΕΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ. ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΟΜΩΣ ΜΟΥ ΑΡΚΕΙ ΠΟΥ ΕΧΩ ΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΤΣΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ.

[AIMI]

νενεκα μου πολύ όμορφη η ιστοριούλα σου λοιπάμε για το δεύτερο παιδάκι σου και σου έυχομαι με το καλό να ξαναγίνεις μανούλα.

ΘΕΟΔΩΣΙΑ ΜΟΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΟΤΙ Ο ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΚΕΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΟ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΝΟΙΩΣΩ ΠΟΤΕ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΗΘΕΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ. ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΟΜΩΣ ΜΟΥ ΑΡΚΕΙ ΠΟΥ ΕΧΩ ΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΤΣΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ.

[AIMI]

νενεκα μου πολύ όμορφη η ιστοριούλα σου λοιπάμε για το δεύτερο παιδάκι σου και σου έυχομαι με το καλό να ξαναγίνεις μανούλα.

ΘΕΟΔΩΣΙΑ ΜΟΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΟΤΙ Ο ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΚΕΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΟ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΝΟΙΩΣΩ ΠΟΤΕ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΗΘΕΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ. ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΟΜΩΣ ΜΟΥ ΑΡΚΕΙ ΠΟΥ ΕΧΩ ΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΤΣΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ.

[BabyBoom!]

ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΧΟΡΤΑΙΝΩ..

ΜΠΡΑΒΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΣΑΣ..

ΑΝΤΕ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΜΑΣ..

[BabyBoom!]

ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΧΟΡΤΑΙΝΩ..

ΜΠΡΑΒΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΣΑΣ..

ΑΝΤΕ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΜΑΣ..

[BabyBoom!]

ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΧΟΡΤΑΙΝΩ..

ΜΠΡΑΒΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΣΑΣ..

ΑΝΤΕ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΜΑΣ..

[mammycool]

Μας μεταφέρετε μοναδικά συναισθήματα και εικόνες, ειδικά σε όσες από εμάς δεν έχουμε γίνει ακόμα μανούλες!!! Να χαίρεστε τα παιδιά σας και με το καλό και στα επόμενα (όταν το αποφασίσετε)!!

Εκεί που πολλές φορές αναλογίζομαι αν θα τα καταφέρω στον τοκετό, διαβάζοντας τις πιο απίστευτες και δύσκολες ιστορίες, αναλογίζομαι "πόσο πιο στραβά μπορεί να μου έρθουν τα πράγματα; θα τα καταφέρω όπως τα κορίτσια, το Γιωτάκι, η Aimi, και τόσες άλλες μανούλες" και παίρνω κουράγιο...

κι άλλοτε, όπως με τη γλυκειά εμπειρία της Αναστασίας, ονειρεύομαι να είναι κάπως έτσι εκείνη η μέρα και χαμογελώ...

σε όλες τις εγκυούλες εύχομαι με έναν πόνο!!

[mammycool]

Μας μεταφέρετε μοναδικά συναισθήματα και εικόνες, ειδικά σε όσες από εμάς δεν έχουμε γίνει ακόμα μανούλες!!! Να χαίρεστε τα παιδιά σας και με το καλό και στα επόμενα (όταν το αποφασίσετε)!!

Εκεί που πολλές φορές αναλογίζομαι αν θα τα καταφέρω στον τοκετό, διαβάζοντας τις πιο απίστευτες και δύσκολες ιστορίες, αναλογίζομαι "πόσο πιο στραβά μπορεί να μου έρθουν τα πράγματα; θα τα καταφέρω όπως τα κορίτσια, το Γιωτάκι, η Aimi, και τόσες άλλες μανούλες" και παίρνω κουράγιο...

κι άλλοτε, όπως με τη γλυκειά εμπειρία της Αναστασίας, ονειρεύομαι να είναι κάπως έτσι εκείνη η μέρα και χαμογελώ...

σε όλες τις εγκυούλες εύχομαι με έναν πόνο!!

[mammycool]

Μας μεταφέρετε μοναδικά συναισθήματα και εικόνες, ειδικά σε όσες από εμάς δεν έχουμε γίνει ακόμα μανούλες!!! Να χαίρεστε τα παιδιά σας και με το καλό και στα επόμενα (όταν το αποφασίσετε)!!

Εκεί που πολλές φορές αναλογίζομαι αν θα τα καταφέρω στον τοκετό, διαβάζοντας τις πιο απίστευτες και δύσκολες ιστορίες, αναλογίζομαι "πόσο πιο στραβά μπορεί να μου έρθουν τα πράγματα; θα τα καταφέρω όπως τα κορίτσια, το Γιωτάκι, η Aimi, και τόσες άλλες μανούλες" και παίρνω κουράγιο...

κι άλλοτε, όπως με τη γλυκειά εμπειρία της Αναστασίας, ονειρεύομαι να είναι κάπως έτσι εκείνη η μέρα και χαμογελώ...

σε όλες τις εγκυούλες εύχομαι με έναν πόνο!!

[irini27]

Δεν ξέρω αν είναι από τις ορμόνες αλλά το δάκρυ τρέχει ποτάμι...Τι συγκινητικές στιγμές!!!Μπράβο σας κορίτσια που τα καταφέρατε...μας δίνετε κουράγιο και δύναμη.Να σας ζήσουν τα μπεμπε σας και καλη λευτεριά σε μας.