2η προσπάθεια εξωσωματικής

[filos`ifigen]

Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος

Προβολή

Τι εννοούμε όταν λέμε ‘Εξωσωματική Γονιμοποίηση’;

Με τον όρο Εξωσωματική Γονιμοποίηση ουσιαστικά αναφερόμαστε σε μία μόνο από τις μεθόδους που μπορούν να βοηθήσουν ένα ζευγάρι με πρόβλημα υπογονιμότητας. Ο σωστός όρος είναι Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή και καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα ‘θεραπειών’, όπως η σπερματέγχυση, η πρόκληση ωοθυλακιορρηξίας και φυσικά η εξωσωματική γονιμοποίηση. Με την τελευταία εννοούμε την γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο σε ένα τεχνητό περιβάλλον και όχι μέσα στο σώμα της γυναίκας και συγκεκριμένα στη σάλπιγγα, όπως γίνεται από τη φύση.

Πότε ένα ζευγάρι πρέπει να καταφύγει στην βοήθεια ενός Γυναικολόγου ειδικού σε θέματα υπογονιμότητας;

Υπό φυσιολογικές συνθήκες ένα ζευγάρι που προσπαθεί συνειδητά να τεκνοποιήσει πρέπει να τα καταφέρει μέσα σε ένα διάστημα 12 με 18 μηνών. Τα ακριβή όρια διαφέρουν από χώρα σε χώρα και μάλιστα υπάρχει μια ελαφρά διχογνωμία θα έλεγε κανείς μεταξύ της Αμερικανικής και της Βρετανικής σχολής. Όταν βέβαια μιλάμε για συνειδητή προσπάθεια εννοούμε ότι και οι δύο σύντροφοι γνωρίζουν πόσο συχνά και, κυρίως, σε ποιο σημείο του κύκλου της γυναίκας πρέπει να κάνουν έρωτα χωρίς προφυλάξεις.

Τι περιλαμβάνει ένας έλεγχος για τη γονιμότητα των δύο συντρόφων;

Καταρχήν ο ιατρός παίρνει ένα λεπτομερές ιατρικό ιστορικό και από τους δύο συντρόφους, τους οποίους επίσης καλό θα ήταν να εξετάσει και κλινικά. Απαραίτητα είναι επίσης για τη γυναίκα ένα υπερηχογράφημα έσω γεννητικών οργάνων, ορμονικός έλεγχος και έλεγχος διαβατότητας των σαλπίγγων. Ανάλογα με το υπάρχον πρόβλημα και την κρίση του, ο γυναικολόγος μπορεί να συστήσει τη διενέργεια λαπαροσκόπησης ή/και υστεροσκόπησης. Πρέπει επίσης οπωσδήποτε να ελεγχθεί η ποιότητα του σπέρματος του άνδρα.

Πώς ξεκινάει μια θεραπεία;

Αφού συλλεχθούν όλες οι απαραίτητες πληροφορίες και ο ειδικός καταλήξει στην αναγκαιότητα στης εξωσωματικής γονιμοποίησης, καταστρώνεται το λεγόμενο πρωτόκολλο θεραπείας. Έτσι την προκαθορισμένη ημέρα του κύκλου ξεκινάει μια θεραπεία με μία ή και περισσότερες ορμόνες που αποσκοπεί στη διέγερση των ωοθηκών, έτσι ώστε αυτές να αναπτύξουν πολλά ωοθυλάκια και όχι μονάχα ένα, όπως συνήθως γίνεται σε ένα φυσιολογικό κύκλο. Με τις ίδιες ορμόνες προετοιμάζουμε και το ενδομήτριο να δεχθεί τα μελλοντικά έμβρυα.

Πώς γίνεται η παρακολούθηση της ασθενούς;

Μετά την πρώτη συνήθως εβδομάδα η ασθενής –που βέβαια δεν ασθενεί- προσέρχεται κάθε δύο ημέρες για έναν υπερηχογραφικό έλεγχο του αριθμού και μεγέθους των ωοθυλακίων καθώς επίσης και του πάχους του ενδομητρίου. Συνήθως πραγματοποιείται και ορμονικός έλεγχος της ωοθηκικής ανταπόκρισης. Αν χρειαστεί γίνονται οι απαραίτητες αυξομειώσεις στη δόση των ορμονών.

Πότε είναι έτοιμες οι ωοθήκες;

Περιμένουμε τα ωοθυλάκια, τα οποία περιέχουν τα ωάρια, να φτάσουν ένα κρίσιμο μέγεθος και αριθμό. Πάνω από αυτό θεωρούμε ότι τα ωάρια είναι ώριμα και έτοιμα για ωοληψία. Ταυτόχρονα σιγουρευόμαστε ότι και το ενδομήτριο έχει το κατάλληλο πάχος για την εμβρυομεταφορά. Στη συνέχεια χορηγούμε μία ορμόνη η οποία προκαλεί την τελική ωρίμανση των ωαρίων και την απελευθέρωσή τους στο υγρό των ωοθυλακίων.

Πότε γίνεται η ωοληψία;

Η ωοληψία γίνεται περίπου 36 ώρες μετά την τελική ένεση, τη χοριακή γοναδοτροπίνη. Είναι σημαντικό να είναι η ασθενής εξαιρετικά συνεπής με την τήρηση του προγράμματος, καθώς ένα λάθος 2 ή 3 ωρών μπορεί να προκαλέσει αυτόματη ρήξη των ωοθυλακίων, πράγμα που στις περισσότερες περιπτώσεις σημαίνει ότι το τελικό στάδιο της θεραπείας αποτυγχάνει.

Πώς γίνεται η ωοληψία;

Γίνεται υπό άσηπτες συνθήκες και με υπερηχογραφικό έλεγχο. Με τη χορήγηση κατάλληλων φαρμάκων η ασθενής περιέρχεται σε κατάσταση ‘μέθης’, που προξενεί αναλγησία. Σε μερικά Κέντρα Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής η ωοληψία γίνεται με γενική αναισθησία. Το υγρό από τα ωοθυλάκια αναρροφάται με μία βελόνα και παραδίδεται στον εμβρυολόγο, ο οποίος με μικροσκόπιο βρίσκει τα ωάρια.

Πώς γίνεται η γονιμοποίηση;

Ο σύζυγος παραδίδει την ίδια μέρα το σπέρμα στον εμβρυολόγο. Τα ωάρια και τα σπερματοζωάρια τοποθετούνται μέσα σε ειδικό θρεπτικό υλικό και κλείνονται μέσα σε ειδικούς επωαστήρες, όπου αφήνονται για 24 ώρες. Την επόμενη ημέρα ελέγχεται ο αριθμός των εμβρύων. Άλλες 24 ώρες μετά, ελέγχεται και η ποιότητα των εμβρύων.

Γονιμοποιούνται όλα τα ωάρια;

Τα ωάρια γονιμοποιούνται σε ένα ποσοστό γύρω στο 60-66%. Οποιοδήποτε νούμερο πλησιάζει ή και ξεπερνά τον αριθμό αυτό είναι ικανοποιητικό. Βέβαια σημαντικό ρόλο παίζει η ποιότητα του σπέρματος και φυσικά των ωαρίων.

Πότε τοποθετούνται τα έμβρυα στη μήτρα;

Η εβρυομεταφορά γίνεται συνήθως τη δεύτερη ή τρίτη ημέρα μετά την ωοληψία. Δεν απαιτεί νάρκωση και είναι γενικά μια απλή για την ασθενή διαδικασία. Παραμένει όμως η πιο λεπτή στιγμή, τόσο για την ασθενή όσο και για τον ειδικό, καθώς τα έμβρυα, αλλά και το ενδομήτριο, είναι πάρα πολύ ευαίσθητα. Μια μέθοδος που βρίσκει όλο και περισσότερους υποστηρικτές στην επιστημονική κοινότητα είναι αυτή της βλαστοκύστης όπου τα έμβρυα μεταφέρονται στη μήτρα κατά την 6η περίπου ημέρα μετά την ωοληψία.

Πόσα έμβρυα τοποθετούνται;

Συνήθως τοποθετούνται 2-3 έμβρυα ή και λιγότερα, αν η ποιότητά τους δεν είναι ικανοποιητική. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις και πάντα με τη σύμφωνη γνώμη τόσο του ζευγαριού, όσο και του ιατρού, μπορούν να μεταφερθούν περισσότερα έμβρυα. Γενικά ο αριθμός των εμβρύων που μεταφέρονται τείνει να μειωθεί γιατί αυξάνεται ο κίνδυνος της πολλαπλής κύησης.

Τι γίνεται με τα έμβρυα που περισσεύουν;

Αν τα έμβρυα που περισσέψουν είναι πολύ καλής ποιότητας, τότε μπορούν να καταψυχθούν και να χρησιμοποιηθούν από το ζευγάρι σε μια μελλοντική προσπάθεια, η οποία βέβαια δεν περιλαμβάνει διέγερση ωοθηκών, ούτε και ωοληψία.

Πότε γίνεται το τεστ κύησης;

15 ημέρες μετά την εμβρυομεταφορά γίνεται ένα απλό τεστ κύησης. Μπορεί επίσης 2-3 ημέρες νωρίτερα να γίνει τεστ ορού αίματος αντί για ούρων. Αν το αποτέλεσμα είναι θετικό, τότε πραγματοποιείται έλεγχος με υπερήχους σε 2 εβδομάδες για να επιβεβαιωθεί πως όλα βαίνουν καλώς.

Ποιο είναι το ποσοστό επιτυχίας;

Αυτή είναι βέβαια και η πιο σημαντική ερώτηση για τα ζευγάρια. Τα ποσοστά επιτυχίας διαφέρουν από Κέντρο σε Κέντρο. Πολύ σημαντικοί παράγοντες είναι επίσης η ηλικία της γυναίκας, τα επίπεδα των ορμονών της και βέβαια το σπέρμα του συζύγου. Γενικά θα έλεγα πως τα ποσοστά κυμαίνονται σε ένα φάσμα μεταξύ 30-40% ή και λίγο παραπάνω για τις γυναίκες μέχρι 38 ετών.

Πόσο κοστίζει η θεραπεία;

Αφήσατε άλλη μια σημαντική ερώτηση για το τέλος. Το κόστος και πάλι ποικίλει και είναι γύρω στα 1800-3000 ευρώ για μια θεραπεία, αλλά πρέπει να συνυπολογιστεί και η φαρμακευτική αγωγή που είναι αρκετά ακριβή. Οι απαιτήσεις τόσο σε εξοπλισμό, όσο και σε ανθρώπινο δυναμικό γι αυτήν την ευαίσθητη θεραπεία είναι μεγάλες.

Ευτυχώς τελευταία όλο και περισσότερα ταμεία ασφάλισης καλύπτουν ένα ποσοστό 75-100% από τα παραπάνω ποσά. Αυτό είναι σημαντικό καθώς οι ασφαλιστικοί φορείς αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα υποστήριξης του ζευγαριού με πρόβλημα υπογονιμότητας, ιδιαίτερα σε εποχές όπου η υπογεννητικότητα αποτελεί μια ορατή απειλή για την κοινωνία μας.

[filos`ifigen]

Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος

Προβολή

Τι εννοούμε όταν λέμε ‘Εξωσωματική Γονιμοποίηση’;

Με τον όρο Εξωσωματική Γονιμοποίηση ουσιαστικά αναφερόμαστε σε μία μόνο από τις μεθόδους που μπορούν να βοηθήσουν ένα ζευγάρι με πρόβλημα υπογονιμότητας. Ο σωστός όρος είναι Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή και καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα ‘θεραπειών’, όπως η σπερματέγχυση, η πρόκληση ωοθυλακιορρηξίας και φυσικά η εξωσωματική γονιμοποίηση. Με την τελευταία εννοούμε την γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο σε ένα τεχνητό περιβάλλον και όχι μέσα στο σώμα της γυναίκας και συγκεκριμένα στη σάλπιγγα, όπως γίνεται από τη φύση.

Πότε ένα ζευγάρι πρέπει να καταφύγει στην βοήθεια ενός Γυναικολόγου ειδικού σε θέματα υπογονιμότητας;

Υπό φυσιολογικές συνθήκες ένα ζευγάρι που προσπαθεί συνειδητά να τεκνοποιήσει πρέπει να τα καταφέρει μέσα σε ένα διάστημα 12 με 18 μηνών. Τα ακριβή όρια διαφέρουν από χώρα σε χώρα και μάλιστα υπάρχει μια ελαφρά διχογνωμία θα έλεγε κανείς μεταξύ της Αμερικανικής και της Βρετανικής σχολής. Όταν βέβαια μιλάμε για συνειδητή προσπάθεια εννοούμε ότι και οι δύο σύντροφοι γνωρίζουν πόσο συχνά και, κυρίως, σε ποιο σημείο του κύκλου της γυναίκας πρέπει να κάνουν έρωτα χωρίς προφυλάξεις.

Τι περιλαμβάνει ένας έλεγχος για τη γονιμότητα των δύο συντρόφων;

Καταρχήν ο ιατρός παίρνει ένα λεπτομερές ιατρικό ιστορικό και από τους δύο συντρόφους, τους οποίους επίσης καλό θα ήταν να εξετάσει και κλινικά. Απαραίτητα είναι επίσης για τη γυναίκα ένα υπερηχογράφημα έσω γεννητικών οργάνων, ορμονικός έλεγχος και έλεγχος διαβατότητας των σαλπίγγων. Ανάλογα με το υπάρχον πρόβλημα και την κρίση του, ο γυναικολόγος μπορεί να συστήσει τη διενέργεια λαπαροσκόπησης ή/και υστεροσκόπησης. Πρέπει επίσης οπωσδήποτε να ελεγχθεί η ποιότητα του σπέρματος του άνδρα.

Πώς ξεκινάει μια θεραπεία;

Αφού συλλεχθούν όλες οι απαραίτητες πληροφορίες και ο ειδικός καταλήξει στην αναγκαιότητα στης εξωσωματικής γονιμοποίησης, καταστρώνεται το λεγόμενο πρωτόκολλο θεραπείας. Έτσι την προκαθορισμένη ημέρα του κύκλου ξεκινάει μια θεραπεία με μία ή και περισσότερες ορμόνες που αποσκοπεί στη διέγερση των ωοθηκών, έτσι ώστε αυτές να αναπτύξουν πολλά ωοθυλάκια και όχι μονάχα ένα, όπως συνήθως γίνεται σε ένα φυσιολογικό κύκλο. Με τις ίδιες ορμόνες προετοιμάζουμε και το ενδομήτριο να δεχθεί τα μελλοντικά έμβρυα.

Πώς γίνεται η παρακολούθηση της ασθενούς;

Μετά την πρώτη συνήθως εβδομάδα η ασθενής –που βέβαια δεν ασθενεί- προσέρχεται κάθε δύο ημέρες για έναν υπερηχογραφικό έλεγχο του αριθμού και μεγέθους των ωοθυλακίων καθώς επίσης και του πάχους του ενδομητρίου. Συνήθως πραγματοποιείται και ορμονικός έλεγχος της ωοθηκικής ανταπόκρισης. Αν χρειαστεί γίνονται οι απαραίτητες αυξομειώσεις στη δόση των ορμονών.

Πότε είναι έτοιμες οι ωοθήκες;

Περιμένουμε τα ωοθυλάκια, τα οποία περιέχουν τα ωάρια, να φτάσουν ένα κρίσιμο μέγεθος και αριθμό. Πάνω από αυτό θεωρούμε ότι τα ωάρια είναι ώριμα και έτοιμα για ωοληψία. Ταυτόχρονα σιγουρευόμαστε ότι και το ενδομήτριο έχει το κατάλληλο πάχος για την εμβρυομεταφορά. Στη συνέχεια χορηγούμε μία ορμόνη η οποία προκαλεί την τελική ωρίμανση των ωαρίων και την απελευθέρωσή τους στο υγρό των ωοθυλακίων.

Πότε γίνεται η ωοληψία;

Η ωοληψία γίνεται περίπου 36 ώρες μετά την τελική ένεση, τη χοριακή γοναδοτροπίνη. Είναι σημαντικό να είναι η ασθενής εξαιρετικά συνεπής με την τήρηση του προγράμματος, καθώς ένα λάθος 2 ή 3 ωρών μπορεί να προκαλέσει αυτόματη ρήξη των ωοθυλακίων, πράγμα που στις περισσότερες περιπτώσεις σημαίνει ότι το τελικό στάδιο της θεραπείας αποτυγχάνει.

Πώς γίνεται η ωοληψία;

Γίνεται υπό άσηπτες συνθήκες και με υπερηχογραφικό έλεγχο. Με τη χορήγηση κατάλληλων φαρμάκων η ασθενής περιέρχεται σε κατάσταση ‘μέθης’, που προξενεί αναλγησία. Σε μερικά Κέντρα Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής η ωοληψία γίνεται με γενική αναισθησία. Το υγρό από τα ωοθυλάκια αναρροφάται με μία βελόνα και παραδίδεται στον εμβρυολόγο, ο οποίος με μικροσκόπιο βρίσκει τα ωάρια.

Πώς γίνεται η γονιμοποίηση;

Ο σύζυγος παραδίδει την ίδια μέρα το σπέρμα στον εμβρυολόγο. Τα ωάρια και τα σπερματοζωάρια τοποθετούνται μέσα σε ειδικό θρεπτικό υλικό και κλείνονται μέσα σε ειδικούς επωαστήρες, όπου αφήνονται για 24 ώρες. Την επόμενη ημέρα ελέγχεται ο αριθμός των εμβρύων. Άλλες 24 ώρες μετά, ελέγχεται και η ποιότητα των εμβρύων.

Γονιμοποιούνται όλα τα ωάρια;

Τα ωάρια γονιμοποιούνται σε ένα ποσοστό γύρω στο 60-66%. Οποιοδήποτε νούμερο πλησιάζει ή και ξεπερνά τον αριθμό αυτό είναι ικανοποιητικό. Βέβαια σημαντικό ρόλο παίζει η ποιότητα του σπέρματος και φυσικά των ωαρίων.

Πότε τοποθετούνται τα έμβρυα στη μήτρα;

Η εβρυομεταφορά γίνεται συνήθως τη δεύτερη ή τρίτη ημέρα μετά την ωοληψία. Δεν απαιτεί νάρκωση και είναι γενικά μια απλή για την ασθενή διαδικασία. Παραμένει όμως η πιο λεπτή στιγμή, τόσο για την ασθενή όσο και για τον ειδικό, καθώς τα έμβρυα, αλλά και το ενδομήτριο, είναι πάρα πολύ ευαίσθητα. Μια μέθοδος που βρίσκει όλο και περισσότερους υποστηρικτές στην επιστημονική κοινότητα είναι αυτή της βλαστοκύστης όπου τα έμβρυα μεταφέρονται στη μήτρα κατά την 6η περίπου ημέρα μετά την ωοληψία.

Πόσα έμβρυα τοποθετούνται;

Συνήθως τοποθετούνται 2-3 έμβρυα ή και λιγότερα, αν η ποιότητά τους δεν είναι ικανοποιητική. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις και πάντα με τη σύμφωνη γνώμη τόσο του ζευγαριού, όσο και του ιατρού, μπορούν να μεταφερθούν περισσότερα έμβρυα. Γενικά ο αριθμός των εμβρύων που μεταφέρονται τείνει να μειωθεί γιατί αυξάνεται ο κίνδυνος της πολλαπλής κύησης.

Τι γίνεται με τα έμβρυα που περισσεύουν;

Αν τα έμβρυα που περισσέψουν είναι πολύ καλής ποιότητας, τότε μπορούν να καταψυχθούν και να χρησιμοποιηθούν από το ζευγάρι σε μια μελλοντική προσπάθεια, η οποία βέβαια δεν περιλαμβάνει διέγερση ωοθηκών, ούτε και ωοληψία.

Πότε γίνεται το τεστ κύησης;

15 ημέρες μετά την εμβρυομεταφορά γίνεται ένα απλό τεστ κύησης. Μπορεί επίσης 2-3 ημέρες νωρίτερα να γίνει τεστ ορού αίματος αντί για ούρων. Αν το αποτέλεσμα είναι θετικό, τότε πραγματοποιείται έλεγχος με υπερήχους σε 2 εβδομάδες για να επιβεβαιωθεί πως όλα βαίνουν καλώς.

Ποιο είναι το ποσοστό επιτυχίας;

Αυτή είναι βέβαια και η πιο σημαντική ερώτηση για τα ζευγάρια. Τα ποσοστά επιτυχίας διαφέρουν από Κέντρο σε Κέντρο. Πολύ σημαντικοί παράγοντες είναι επίσης η ηλικία της γυναίκας, τα επίπεδα των ορμονών της και βέβαια το σπέρμα του συζύγου. Γενικά θα έλεγα πως τα ποσοστά κυμαίνονται σε ένα φάσμα μεταξύ 30-40% ή και λίγο παραπάνω για τις γυναίκες μέχρι 38 ετών.

Πόσο κοστίζει η θεραπεία;

Αφήσατε άλλη μια σημαντική ερώτηση για το τέλος. Το κόστος και πάλι ποικίλει και είναι γύρω στα 1800-3000 ευρώ για μια θεραπεία, αλλά πρέπει να συνυπολογιστεί και η φαρμακευτική αγωγή που είναι αρκετά ακριβή. Οι απαιτήσεις τόσο σε εξοπλισμό, όσο και σε ανθρώπινο δυναμικό γι αυτήν την ευαίσθητη θεραπεία είναι μεγάλες.

Ευτυχώς τελευταία όλο και περισσότερα ταμεία ασφάλισης καλύπτουν ένα ποσοστό 75-100% από τα παραπάνω ποσά. Αυτό είναι σημαντικό καθώς οι ασφαλιστικοί φορείς αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα υποστήριξης του ζευγαριού με πρόβλημα υπογονιμότητας, ιδιαίτερα σε εποχές όπου η υπογεννητικότητα αποτελεί μια ορατή απειλή για την κοινωνία μας.

[filos`ifigen]

Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος

Προβολή

Τι εννοούμε όταν λέμε ‘Εξωσωματική Γονιμοποίηση’;

Με τον όρο Εξωσωματική Γονιμοποίηση ουσιαστικά αναφερόμαστε σε μία μόνο από τις μεθόδους που μπορούν να βοηθήσουν ένα ζευγάρι με πρόβλημα υπογονιμότητας. Ο σωστός όρος είναι Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή και καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα ‘θεραπειών’, όπως η σπερματέγχυση, η πρόκληση ωοθυλακιορρηξίας και φυσικά η εξωσωματική γονιμοποίηση. Με την τελευταία εννοούμε την γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο σε ένα τεχνητό περιβάλλον και όχι μέσα στο σώμα της γυναίκας και συγκεκριμένα στη σάλπιγγα, όπως γίνεται από τη φύση.

Πότε ένα ζευγάρι πρέπει να καταφύγει στην βοήθεια ενός Γυναικολόγου ειδικού σε θέματα υπογονιμότητας;

Υπό φυσιολογικές συνθήκες ένα ζευγάρι που προσπαθεί συνειδητά να τεκνοποιήσει πρέπει να τα καταφέρει μέσα σε ένα διάστημα 12 με 18 μηνών. Τα ακριβή όρια διαφέρουν από χώρα σε χώρα και μάλιστα υπάρχει μια ελαφρά διχογνωμία θα έλεγε κανείς μεταξύ της Αμερικανικής και της Βρετανικής σχολής. Όταν βέβαια μιλάμε για συνειδητή προσπάθεια εννοούμε ότι και οι δύο σύντροφοι γνωρίζουν πόσο συχνά και, κυρίως, σε ποιο σημείο του κύκλου της γυναίκας πρέπει να κάνουν έρωτα χωρίς προφυλάξεις.

Τι περιλαμβάνει ένας έλεγχος για τη γονιμότητα των δύο συντρόφων;

Καταρχήν ο ιατρός παίρνει ένα λεπτομερές ιατρικό ιστορικό και από τους δύο συντρόφους, τους οποίους επίσης καλό θα ήταν να εξετάσει και κλινικά. Απαραίτητα είναι επίσης για τη γυναίκα ένα υπερηχογράφημα έσω γεννητικών οργάνων, ορμονικός έλεγχος και έλεγχος διαβατότητας των σαλπίγγων. Ανάλογα με το υπάρχον πρόβλημα και την κρίση του, ο γυναικολόγος μπορεί να συστήσει τη διενέργεια λαπαροσκόπησης ή/και υστεροσκόπησης. Πρέπει επίσης οπωσδήποτε να ελεγχθεί η ποιότητα του σπέρματος του άνδρα.

Πώς ξεκινάει μια θεραπεία;

Αφού συλλεχθούν όλες οι απαραίτητες πληροφορίες και ο ειδικός καταλήξει στην αναγκαιότητα στης εξωσωματικής γονιμοποίησης, καταστρώνεται το λεγόμενο πρωτόκολλο θεραπείας. Έτσι την προκαθορισμένη ημέρα του κύκλου ξεκινάει μια θεραπεία με μία ή και περισσότερες ορμόνες που αποσκοπεί στη διέγερση των ωοθηκών, έτσι ώστε αυτές να αναπτύξουν πολλά ωοθυλάκια και όχι μονάχα ένα, όπως συνήθως γίνεται σε ένα φυσιολογικό κύκλο. Με τις ίδιες ορμόνες προετοιμάζουμε και το ενδομήτριο να δεχθεί τα μελλοντικά έμβρυα.

Πώς γίνεται η παρακολούθηση της ασθενούς;

Μετά την πρώτη συνήθως εβδομάδα η ασθενής –που βέβαια δεν ασθενεί- προσέρχεται κάθε δύο ημέρες για έναν υπερηχογραφικό έλεγχο του αριθμού και μεγέθους των ωοθυλακίων καθώς επίσης και του πάχους του ενδομητρίου. Συνήθως πραγματοποιείται και ορμονικός έλεγχος της ωοθηκικής ανταπόκρισης. Αν χρειαστεί γίνονται οι απαραίτητες αυξομειώσεις στη δόση των ορμονών.

Πότε είναι έτοιμες οι ωοθήκες;

Περιμένουμε τα ωοθυλάκια, τα οποία περιέχουν τα ωάρια, να φτάσουν ένα κρίσιμο μέγεθος και αριθμό. Πάνω από αυτό θεωρούμε ότι τα ωάρια είναι ώριμα και έτοιμα για ωοληψία. Ταυτόχρονα σιγουρευόμαστε ότι και το ενδομήτριο έχει το κατάλληλο πάχος για την εμβρυομεταφορά. Στη συνέχεια χορηγούμε μία ορμόνη η οποία προκαλεί την τελική ωρίμανση των ωαρίων και την απελευθέρωσή τους στο υγρό των ωοθυλακίων.

Πότε γίνεται η ωοληψία;

Η ωοληψία γίνεται περίπου 36 ώρες μετά την τελική ένεση, τη χοριακή γοναδοτροπίνη. Είναι σημαντικό να είναι η ασθενής εξαιρετικά συνεπής με την τήρηση του προγράμματος, καθώς ένα λάθος 2 ή 3 ωρών μπορεί να προκαλέσει αυτόματη ρήξη των ωοθυλακίων, πράγμα που στις περισσότερες περιπτώσεις σημαίνει ότι το τελικό στάδιο της θεραπείας αποτυγχάνει.

Πώς γίνεται η ωοληψία;

Γίνεται υπό άσηπτες συνθήκες και με υπερηχογραφικό έλεγχο. Με τη χορήγηση κατάλληλων φαρμάκων η ασθενής περιέρχεται σε κατάσταση ‘μέθης’, που προξενεί αναλγησία. Σε μερικά Κέντρα Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής η ωοληψία γίνεται με γενική αναισθησία. Το υγρό από τα ωοθυλάκια αναρροφάται με μία βελόνα και παραδίδεται στον εμβρυολόγο, ο οποίος με μικροσκόπιο βρίσκει τα ωάρια.

Πώς γίνεται η γονιμοποίηση;

Ο σύζυγος παραδίδει την ίδια μέρα το σπέρμα στον εμβρυολόγο. Τα ωάρια και τα σπερματοζωάρια τοποθετούνται μέσα σε ειδικό θρεπτικό υλικό και κλείνονται μέσα σε ειδικούς επωαστήρες, όπου αφήνονται για 24 ώρες. Την επόμενη ημέρα ελέγχεται ο αριθμός των εμβρύων. Άλλες 24 ώρες μετά, ελέγχεται και η ποιότητα των εμβρύων.

Γονιμοποιούνται όλα τα ωάρια;

Τα ωάρια γονιμοποιούνται σε ένα ποσοστό γύρω στο 60-66%. Οποιοδήποτε νούμερο πλησιάζει ή και ξεπερνά τον αριθμό αυτό είναι ικανοποιητικό. Βέβαια σημαντικό ρόλο παίζει η ποιότητα του σπέρματος και φυσικά των ωαρίων.

Πότε τοποθετούνται τα έμβρυα στη μήτρα;

Η εβρυομεταφορά γίνεται συνήθως τη δεύτερη ή τρίτη ημέρα μετά την ωοληψία. Δεν απαιτεί νάρκωση και είναι γενικά μια απλή για την ασθενή διαδικασία. Παραμένει όμως η πιο λεπτή στιγμή, τόσο για την ασθενή όσο και για τον ειδικό, καθώς τα έμβρυα, αλλά και το ενδομήτριο, είναι πάρα πολύ ευαίσθητα. Μια μέθοδος που βρίσκει όλο και περισσότερους υποστηρικτές στην επιστημονική κοινότητα είναι αυτή της βλαστοκύστης όπου τα έμβρυα μεταφέρονται στη μήτρα κατά την 6η περίπου ημέρα μετά την ωοληψία.

Πόσα έμβρυα τοποθετούνται;

Συνήθως τοποθετούνται 2-3 έμβρυα ή και λιγότερα, αν η ποιότητά τους δεν είναι ικανοποιητική. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις και πάντα με τη σύμφωνη γνώμη τόσο του ζευγαριού, όσο και του ιατρού, μπορούν να μεταφερθούν περισσότερα έμβρυα. Γενικά ο αριθμός των εμβρύων που μεταφέρονται τείνει να μειωθεί γιατί αυξάνεται ο κίνδυνος της πολλαπλής κύησης.

Τι γίνεται με τα έμβρυα που περισσεύουν;

Αν τα έμβρυα που περισσέψουν είναι πολύ καλής ποιότητας, τότε μπορούν να καταψυχθούν και να χρησιμοποιηθούν από το ζευγάρι σε μια μελλοντική προσπάθεια, η οποία βέβαια δεν περιλαμβάνει διέγερση ωοθηκών, ούτε και ωοληψία.

Πότε γίνεται το τεστ κύησης;

15 ημέρες μετά την εμβρυομεταφορά γίνεται ένα απλό τεστ κύησης. Μπορεί επίσης 2-3 ημέρες νωρίτερα να γίνει τεστ ορού αίματος αντί για ούρων. Αν το αποτέλεσμα είναι θετικό, τότε πραγματοποιείται έλεγχος με υπερήχους σε 2 εβδομάδες για να επιβεβαιωθεί πως όλα βαίνουν καλώς.

Ποιο είναι το ποσοστό επιτυχίας;

Αυτή είναι βέβαια και η πιο σημαντική ερώτηση για τα ζευγάρια. Τα ποσοστά επιτυχίας διαφέρουν από Κέντρο σε Κέντρο. Πολύ σημαντικοί παράγοντες είναι επίσης η ηλικία της γυναίκας, τα επίπεδα των ορμονών της και βέβαια το σπέρμα του συζύγου. Γενικά θα έλεγα πως τα ποσοστά κυμαίνονται σε ένα φάσμα μεταξύ 30-40% ή και λίγο παραπάνω για τις γυναίκες μέχρι 38 ετών.

Πόσο κοστίζει η θεραπεία;

Αφήσατε άλλη μια σημαντική ερώτηση για το τέλος. Το κόστος και πάλι ποικίλει και είναι γύρω στα 1800-3000 ευρώ για μια θεραπεία, αλλά πρέπει να συνυπολογιστεί και η φαρμακευτική αγωγή που είναι αρκετά ακριβή. Οι απαιτήσεις τόσο σε εξοπλισμό, όσο και σε ανθρώπινο δυναμικό γι αυτήν την ευαίσθητη θεραπεία είναι μεγάλες.

Ευτυχώς τελευταία όλο και περισσότερα ταμεία ασφάλισης καλύπτουν ένα ποσοστό 75-100% από τα παραπάνω ποσά. Αυτό είναι σημαντικό καθώς οι ασφαλιστικοί φορείς αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα υποστήριξης του ζευγαριού με πρόβλημα υπογονιμότητας, ιδιαίτερα σε εποχές όπου η υπογεννητικότητα αποτελεί μια ορατή απειλή για την κοινωνία μας.

[filos`ifigen]

Υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και σεξ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 5 Μαϊου 2008

Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος

Προβολή

Λίγα πράγματα έχουν ειπωθεί σχετικά με την πράξη του έρωτα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή της θεραπείας με εξωσωματική γονιμοποίηση. Αυτό συμβαίνει λόγω της τάσης της κοινωνίας και της κουλτούρας μας να αποσυνδέει την εγκυμοσύνη από τη σεξουαλικότητα.

Όπως πολλοί μελλοντικοί γονείς, πιθανότατα θα έχετε απορίες σχετικά με το αν και κατά πόσο το σεξ επηρεάζει το αποτέλεσμα της εξωσωματικής γονιμοποίησης και της επακόλουθης εγκυμοσύνης.

Είναι ίσως πολύ δύσκολο να καθορίσει κάποιος τι είναι φυσιολογικό, αλλά γενικά υπάρχουν πολλές αλλαγές στην ερωτική ζωή των συντρόφων. Η ανοιχτή επικοινωνία μεταξύ των δύο είναι αυτή που θα εξασφαλίσει μια ικανοποιητική και ασφαλή σεξουαλική ζωή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Οι μύθοι σχετικά με τη σεξουαλική ζωή

Η εντύπωση πως η θεραπεία για την υπογονιμότητα βλάπτει τη σχέση μεταξύ άνδρα και γυναίκας έχει πλέον καταρριφθεί. Σε μια έρευνα για την υπογονιμότητα που πραγματοποιήθηκε σε 9 χώρες (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) έλαβαν μέρος γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό και φυσικά ζευγάρια με πρόβλημα υπογονιμότητας και η οποία παρουσιάστηκε στη συνδιάσκεψη της ESHRE ( Ευρωπαϊκή Ένωση Ανθρώπινης Αναπαραγωγής και την Εμβρυολογίας) στη Βιέννη, περισσότερο από το 80% των ασθενών απάντησε πως δεν υπήρξε καμία αλλαγή προς το χειρότερο.

Σε μια άλλη παγκόσμια έρευνα έχουν αποκαλυφθεί οι συνήθειες των ζευγαριών που υπόκεινται σε θεραπεία εξωσωματικής γονιμοποίησης. Αντίθετα με ότι πιστεύεται, η θεραπεία έχει μικρό αντίκτυπο στη σεξουαλική ζωή των ασθενών. Περίπου το 70% των ερωτηθέντων απάντησε πως τίποτε δεν άλλαξε με τη θεραπεία, ενώ το 85% είπε πως έδειχναν το ίδιο ενδιαφέρον για τη σεξουαλική πράξη.

Σεξ και Εξωσωματική Γονιμοποίηση

Αυτή η παράγραφος έχει ενημερωτικό χαρακτήρα και δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως ιατρική συμβουλή.

Παρακαλείσθε να συμβουλευτείτε τον ιατρό σας προκειμένου να ενημερωθείτε για οποιαδήποτε θεραπεία.

Το σεξ πριν από τη θεραπεία εξωσωματικής γονιμοποίησης, αλλά και πριν από την συλλογή ωαρίων ενδείκνυται εκτός των άλλων και για ψυχολογικούς λόγους. Θυμηθείτε όμως πως πρέπει να απέχετε από το σεξ για 3 ημέρες πριν από τη συλλογή ωαρίων ώστε να επιτευχθεί καλή ποιότητα σπέρματος.

Μετά την εμβρυομεταφορά καλό θα είναι να περιμένετε μέχρι το αποτέλεσμα του τεστ εγκυμοσύνης, δηλαδή για 12-14 ημέρες. Παρότι δεν είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο, το σεξ μπορεί να προκαλέσει σπασμούς στη μήτρα και γι' αυτό είναι καλύτερο να αποφεύγεται.

Φυσικά υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα ξέρατε ότι ένα έμβρυο μεγαλώνει μέσα στη μήτρα σας, αλλά λόγω της θεραπείας ξέρουμε επακριβώς τι συμβαίνει και καλό θα είναι να απέχετε.

Αντίθετα στη Σπερματέγχυση οι γιατροί συνιστούν το σεξ αμέσως μετά από αυτήν καθώς και τις επόμενες ημέρες. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους:

για να αυξηθούν οι πιθανότητες γονιμοποίησης μετά την ωορρηξία και

για το θετικό ρόλο της συμμετοχής του συζύγου.

Βέβαια σε μερικές περιπτώσεις όπου έχουν διεγερθεί πολλά ωοθυλάκια από την ορμονική θεραπεία, δεν επιτρέπεται η σεξουαλική πράξη λόγω του φόβου για πολλαπλή εγκυμοσύνη. Η Σπερματέγχυση είναι διαφορετική από την εξωσωματική γονιμοποίηση, γιατί δεν γίνεται διεγχειρητική συλλογή των ωαρίων και η μετέπειτα γονιμοποίησή τους γίνεται σε φυσικό περιβάλλον - στις σάλπιγγες- και όχι τεχνητά -in vitro. Επίσης η σπερματέγχυση γίνεται έτσι ώστε να συμπίπτει με την ωορρηξία με ή χωρίς τη χρήση χοριακής γοναδοτροπίνης.

Εγκυμοσύνη και σεξ

Το σεξ θεωρείται πως δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα σε μια φυσιολογική εγκυμοσύνη.

Τι είναι λοιπόν η φυσιολογική εγκυμοσύνη;

Φυσιολογική είναι η εγκυμοσύνη όπου υπάρχει χαμηλός κίνδυνος για αποβολή ή πρόωρο τοκετό. Για να είστε σίγουρη ότι η εγκυμοσύνη σας είναι φυσιολογική συμβουλευτείτε το μαιευτήρα ή τη μαία σας.

Φυσικά το γεγονός ότι το σεξ είναι ασφαλές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν σημαίνει πως απαραίτητα πρέπει και να κάνετε!

Πολλές έγκυες γυναίκες διαπιστώνουν πως η διάθεσή τους για έρωτα μεταβάλλεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Επίσης, πολλές βρίσκουν πως το να κάνουν έρωτα δεν είναι και τόσο εύκολο, καθώς το σώμα τους μεγαλώνει. Εσείς και ο σύντροφός σας πρέπει να διατηρήσετε τα κανάλια επικοινωνίας σχετικά με τη σεξουαλική σας σχέση. Μιλήστε για άλλους τρόπους ικανοποίησης -χάδια, φιλιά και απλή σωματική επαφή. Μπορείτε επίσης να πειραματιστείτε με διαφορετικές ερωτικές στάσεις για να βρείτε αυτή που σας βολεύει περισσότερο.

Επίσης πολλές γυναίκες χάνουν τη διάθεσή τους για έρωτα προς το τέλος της εγκυμοσύνης τους είτε λόγω του επικείμενου τοκετού είτε λόγω της επικείμενης μητρότητας.

Πιθανές αντιδράσεις του άντρα για το σεξ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης

Οι άντρες έχουν κι αυτοί αρκετό άγχος όπως και οι γυναίκες, αλλά επίσης έχουν και τις δικές τους ανάγκες.

Η διάθεση ενός άντρα για έρωτα μπορεί να αυξηθεί ή και να μειωθεί. Μερικοί αρέσκονται στις αλλαγές του γυναικείου σώματος και νιώθουν πιο κοντά στις συντρόφους τους. Άλλοι μπορεί να νιώθουν μειωμένη διάθεση λόγω του άγχους για την υγεία του εμβρύου και της μητέρας, αλλά και για την επερχόμενη πατρότητα. Ο σύντροφός σας μπορεί να μην μπορεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα της αλλαγής της εικόνας σας όσο και της ιδιότητάς σας ως μέλλουσας μητέρας.

Να θυμάστε πάντα ότι η επικοινωνία μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ στην επίλυση αυτών των προβλημάτων.

Άγχη

Μειωμένη επιθυμία για έρωτα

Σωματική δυσκολία

Φόβος για βλάβη του εμβρύου

Χαρές

Μεγαλύτερη διάθεση λόγω του αυξημένου μεγέθους του στήθους

Μεγαλύτερο βάρος και καμπύλες της γυναίκας

Δεν υπάρχει αναγκαιότητα αντισύλληψης

Νέες μέθοδοι ευχαρίστησης

Η ανακάλυψη νέων ερωτικών στάσεων

Μπορεί το σεξ να βλάψει το έμβρυο;

Όχι άμεσα. Το μωρό είναι πλήρως προστατευμένο από τον αμνιακό σάκο (ο λεπτός σάκος που περιέχει το παιδί και το αμνιακό υγρό) και τους ισχυρούς μύες της μήτρας.

Υπάρχει επίσης ένα χοντρό στρώμα βλέννης το οποίο σφραγίζει τον τράχηλο και βοηθά στην αποφυγή λοιμώξεων. Έτσι το πέος του άντρα δεν έρχεται σε επαφή με το μωρό κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης.

Μπορούν να προκληθούν συσπάσεις από τη σεξουαλική επαφή ή τον οργασμό;

Σε φυσιολογικές, χαμηλού κινδύνου εγκυμοσύνες όχι.

Οι συσπάσεις που μπορεί να νιώσετε κατά τη διάρκεια ή και αμέσως μετά τον οργασμό είναι τελείως διαφορετικές από τις συσπάσεις του τοκετού. Φυσικά θα πρέπει να ρωτήσετε τον γυναικολόγο σας αν η εγκυμοσύνη σας είναι χαμηλού κινδύνου. Μερικοί γυναικολόγοι συνιστούν στις ασθενείς τους να απέχουν από το σεξ τις τελευταίες εβδομάδες της εγκυμοσύνης, γιατί το σπέρμα περιέχει κάποιες ουσίες που μπορεί να προκαλέσουν συσπάσεις.

Είναι φυσιολογικό να μεταβάλλεται η διάθεση για έρωτα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης;

Η διάθεση για σεξ μπορεί είτε να αυξηθεί είτε να μεταβληθεί. Πολλές γυναίκες έχουν κούραση, ναυτία, πόνο στο στήθος και συχνουρία κατά τις πρώτες εβδομάδες της εγκυμοσύνης και βρίσκουν ότι το σεξ είναι γι' αυτές μια επίπονη διαδικασία. Γενικά όμως η ναυτία και η κούραση υποχωρούν στο δεύτερο τρίμηνο και η διάθεση επανέρχεται. Επίσης, μερικές γυναίκες έλκονται περισσότερο από τον σύντροφό τους και από το γεγονός ότι δεν χρειάζονται αντισύλληψη.

Στο τρίτο τρίμηνο η διάθεση υποχωρεί πάλι, γιατί καθώς η μήτρα μεγαλώνει γίνεται πιο κοντινή η αίσθηση της επερχόμενης γέννας.

Πότε να καλέσετε το γιατρό σας

Καλέστε το γιατρό σας αν δεν είστε σίγουρη για το αν επιτρέπεται να κάνετε έρωτα ή όχι. Επίσης σε περίπτωση που έχετε ασυνήθιστα συμπτώματα όπως πόνο, αιμορραγία, κολπικές εκκρίσεις ή συσπάσεις που συνεχίζουν και μετά το σεξ.

Θυμηθείτε πως η έννοια του φυσιολογικού είναι πολύ σχετική κατά την εγκυμοσύνη και θα πρέπει να συζητάτε πολύ με το σύντροφό σας για το τι θέλετε.

Κάνοντας έρωτα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης

Σε πολλές γυναίκες η εγκυμοσύνη προκαλεί μια αυξημένη ανάγκη για σωματική επαφή ίσως και περισσότερο απ' ότι για έρωτα. Η εγκυμοσύνη είναι μια καλή ευκαιρία για το ζευγάρι να εξερευνήσει νέους τρόπους επαφής όπως αγκαλιά, φιλιά και φυσικά νέες ερωτικές στάσεις που μπορεί να δώσουν παραπάνω ευχαρίστηση.

Πολλές γυναίκες νιώθουν πιο ευαίσθητες κατά την εγκυμοσύνη και οι οργασμοί είναι πιο έντονοι και διαρκούν πιο πολύ απ' ότι πριν. Βέβαια ακόμη και ένα κράτημα του χεριού ή και μια ζεστή κουβέντα μπορεί να φέρει το ζευγάρι πιο κοντά.

Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι το σεξ στο τελευταίο τρίμηνο της εγκυμοσύνης προκαλεί πρόωρο τοκετό ή μειωμένο βάρος ή ύψος του παιδιού ή προβλήματα υγείας σε αυτό. Η προσταγλανδίνες οι οποίες παράγονται κατά τη διάρκεια του τοκετού, βρίσκονται και στο σπέρμα αλλά σε πολύ μικρές ποσότητες. Επίσης οι μεμβράνες δεν σπάνε κατά τη σεξουαλική επαφή.

Τι δεν είναι ασφαλές

Δεν πρέπει να κάνετε έρωτα με το σύντροφό σας αν αυτός έχει λοίμωξη με έρπητα, χλαμύδια, κονδυλώματα ή HIV. Αν προσβληθείτε και εσείς, τότε η λοίμωξη μπορεί να περάσει και στο μωρό με επικίνδυνες συνέπειες.

Ο γυναικολόγος σας ή και η μαία σας μπορεί να διαγνώσουν ότι είναι επικίνδυνο να έχετε σεξουαλικές επαφές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σας και να σας τις απαγορεύσουν.

Οι πιο συχνοί παράγοντες κινδύνου είναι:

Ιστορικό αποβολής ή επαπειλούμενη αποβολή

Ανεξήγητη κολπική αιμορραγία, εκκρίσεις ή πόνοι

Διαφυγή αμνιακού υγρού (που περιβάλλει το μωρό μέσα στη μήτρα)

Ιστορικό πρόωρου τοκετού ( πριν τις 37 εβδομάδες) ή συμπτώματα που συνιστούν κίνδυνο πρόωρου τοκετού ( πρόωρες συσπάσεις της μήτρας)

Πρόδρομος πλακούντας, όπου ο πλακούντας βρίσκεται κοντά στον τράχηλο της μήτρας

Τραχηλική ανεπάρκεια, όπου ο τράχηλος είναι αδύναμος και διαστέλλεται πρόωρα, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο για αποβολή ή πρόωρο τοκετό.

[filos`ifigen]

Υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και σεξ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 5 Μαϊου 2008

Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος

Προβολή

Λίγα πράγματα έχουν ειπωθεί σχετικά με την πράξη του έρωτα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή της θεραπείας με εξωσωματική γονιμοποίηση. Αυτό συμβαίνει λόγω της τάσης της κοινωνίας και της κουλτούρας μας να αποσυνδέει την εγκυμοσύνη από τη σεξουαλικότητα.

Όπως πολλοί μελλοντικοί γονείς, πιθανότατα θα έχετε απορίες σχετικά με το αν και κατά πόσο το σεξ επηρεάζει το αποτέλεσμα της εξωσωματικής γονιμοποίησης και της επακόλουθης εγκυμοσύνης.

Είναι ίσως πολύ δύσκολο να καθορίσει κάποιος τι είναι φυσιολογικό, αλλά γενικά υπάρχουν πολλές αλλαγές στην ερωτική ζωή των συντρόφων. Η ανοιχτή επικοινωνία μεταξύ των δύο είναι αυτή που θα εξασφαλίσει μια ικανοποιητική και ασφαλή σεξουαλική ζωή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Οι μύθοι σχετικά με τη σεξουαλική ζωή

Η εντύπωση πως η θεραπεία για την υπογονιμότητα βλάπτει τη σχέση μεταξύ άνδρα και γυναίκας έχει πλέον καταρριφθεί. Σε μια έρευνα για την υπογονιμότητα που πραγματοποιήθηκε σε 9 χώρες (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) έλαβαν μέρος γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό και φυσικά ζευγάρια με πρόβλημα υπογονιμότητας και η οποία παρουσιάστηκε στη συνδιάσκεψη της ESHRE ( Ευρωπαϊκή Ένωση Ανθρώπινης Αναπαραγωγής και την Εμβρυολογίας) στη Βιέννη, περισσότερο από το 80% των ασθενών απάντησε πως δεν υπήρξε καμία αλλαγή προς το χειρότερο.

Σε μια άλλη παγκόσμια έρευνα έχουν αποκαλυφθεί οι συνήθειες των ζευγαριών που υπόκεινται σε θεραπεία εξωσωματικής γονιμοποίησης. Αντίθετα με ότι πιστεύεται, η θεραπεία έχει μικρό αντίκτυπο στη σεξουαλική ζωή των ασθενών. Περίπου το 70% των ερωτηθέντων απάντησε πως τίποτε δεν άλλαξε με τη θεραπεία, ενώ το 85% είπε πως έδειχναν το ίδιο ενδιαφέρον για τη σεξουαλική πράξη.

Σεξ και Εξωσωματική Γονιμοποίηση

Αυτή η παράγραφος έχει ενημερωτικό χαρακτήρα και δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως ιατρική συμβουλή.

Παρακαλείσθε να συμβουλευτείτε τον ιατρό σας προκειμένου να ενημερωθείτε για οποιαδήποτε θεραπεία.

Το σεξ πριν από τη θεραπεία εξωσωματικής γονιμοποίησης, αλλά και πριν από την συλλογή ωαρίων ενδείκνυται εκτός των άλλων και για ψυχολογικούς λόγους. Θυμηθείτε όμως πως πρέπει να απέχετε από το σεξ για 3 ημέρες πριν από τη συλλογή ωαρίων ώστε να επιτευχθεί καλή ποιότητα σπέρματος.

Μετά την εμβρυομεταφορά καλό θα είναι να περιμένετε μέχρι το αποτέλεσμα του τεστ εγκυμοσύνης, δηλαδή για 12-14 ημέρες. Παρότι δεν είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο, το σεξ μπορεί να προκαλέσει σπασμούς στη μήτρα και γι' αυτό είναι καλύτερο να αποφεύγεται.

Φυσικά υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα ξέρατε ότι ένα έμβρυο μεγαλώνει μέσα στη μήτρα σας, αλλά λόγω της θεραπείας ξέρουμε επακριβώς τι συμβαίνει και καλό θα είναι να απέχετε.

Αντίθετα στη Σπερματέγχυση οι γιατροί συνιστούν το σεξ αμέσως μετά από αυτήν καθώς και τις επόμενες ημέρες. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους:

για να αυξηθούν οι πιθανότητες γονιμοποίησης μετά την ωορρηξία και

για το θετικό ρόλο της συμμετοχής του συζύγου.

Βέβαια σε μερικές περιπτώσεις όπου έχουν διεγερθεί πολλά ωοθυλάκια από την ορμονική θεραπεία, δεν επιτρέπεται η σεξουαλική πράξη λόγω του φόβου για πολλαπλή εγκυμοσύνη. Η Σπερματέγχυση είναι διαφορετική από την εξωσωματική γονιμοποίηση, γιατί δεν γίνεται διεγχειρητική συλλογή των ωαρίων και η μετέπειτα γονιμοποίησή τους γίνεται σε φυσικό περιβάλλον - στις σάλπιγγες- και όχι τεχνητά -in vitro. Επίσης η σπερματέγχυση γίνεται έτσι ώστε να συμπίπτει με την ωορρηξία με ή χωρίς τη χρήση χοριακής γοναδοτροπίνης.

Εγκυμοσύνη και σεξ

Το σεξ θεωρείται πως δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα σε μια φυσιολογική εγκυμοσύνη.

Τι είναι λοιπόν η φυσιολογική εγκυμοσύνη;

Φυσιολογική είναι η εγκυμοσύνη όπου υπάρχει χαμηλός κίνδυνος για αποβολή ή πρόωρο τοκετό. Για να είστε σίγουρη ότι η εγκυμοσύνη σας είναι φυσιολογική συμβουλευτείτε το μαιευτήρα ή τη μαία σας.

Φυσικά το γεγονός ότι το σεξ είναι ασφαλές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν σημαίνει πως απαραίτητα πρέπει και να κάνετε!

Πολλές έγκυες γυναίκες διαπιστώνουν πως η διάθεσή τους για έρωτα μεταβάλλεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Επίσης, πολλές βρίσκουν πως το να κάνουν έρωτα δεν είναι και τόσο εύκολο, καθώς το σώμα τους μεγαλώνει. Εσείς και ο σύντροφός σας πρέπει να διατηρήσετε τα κανάλια επικοινωνίας σχετικά με τη σεξουαλική σας σχέση. Μιλήστε για άλλους τρόπους ικανοποίησης -χάδια, φιλιά και απλή σωματική επαφή. Μπορείτε επίσης να πειραματιστείτε με διαφορετικές ερωτικές στάσεις για να βρείτε αυτή που σας βολεύει περισσότερο.

Επίσης πολλές γυναίκες χάνουν τη διάθεσή τους για έρωτα προς το τέλος της εγκυμοσύνης τους είτε λόγω του επικείμενου τοκετού είτε λόγω της επικείμενης μητρότητας.

Πιθανές αντιδράσεις του άντρα για το σεξ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης

Οι άντρες έχουν κι αυτοί αρκετό άγχος όπως και οι γυναίκες, αλλά επίσης έχουν και τις δικές τους ανάγκες.

Η διάθεση ενός άντρα για έρωτα μπορεί να αυξηθεί ή και να μειωθεί. Μερικοί αρέσκονται στις αλλαγές του γυναικείου σώματος και νιώθουν πιο κοντά στις συντρόφους τους. Άλλοι μπορεί να νιώθουν μειωμένη διάθεση λόγω του άγχους για την υγεία του εμβρύου και της μητέρας, αλλά και για την επερχόμενη πατρότητα. Ο σύντροφός σας μπορεί να μην μπορεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα της αλλαγής της εικόνας σας όσο και της ιδιότητάς σας ως μέλλουσας μητέρας.

Να θυμάστε πάντα ότι η επικοινωνία μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ στην επίλυση αυτών των προβλημάτων.

Άγχη

Μειωμένη επιθυμία για έρωτα

Σωματική δυσκολία

Φόβος για βλάβη του εμβρύου

Χαρές

Μεγαλύτερη διάθεση λόγω του αυξημένου μεγέθους του στήθους

Μεγαλύτερο βάρος και καμπύλες της γυναίκας

Δεν υπάρχει αναγκαιότητα αντισύλληψης

Νέες μέθοδοι ευχαρίστησης

Η ανακάλυψη νέων ερωτικών στάσεων

Μπορεί το σεξ να βλάψει το έμβρυο;

Όχι άμεσα. Το μωρό είναι πλήρως προστατευμένο από τον αμνιακό σάκο (ο λεπτός σάκος που περιέχει το παιδί και το αμνιακό υγρό) και τους ισχυρούς μύες της μήτρας.

Υπάρχει επίσης ένα χοντρό στρώμα βλέννης το οποίο σφραγίζει τον τράχηλο και βοηθά στην αποφυγή λοιμώξεων. Έτσι το πέος του άντρα δεν έρχεται σε επαφή με το μωρό κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης.

Μπορούν να προκληθούν συσπάσεις από τη σεξουαλική επαφή ή τον οργασμό;

Σε φυσιολογικές, χαμηλού κινδύνου εγκυμοσύνες όχι.

Οι συσπάσεις που μπορεί να νιώσετε κατά τη διάρκεια ή και αμέσως μετά τον οργασμό είναι τελείως διαφορετικές από τις συσπάσεις του τοκετού. Φυσικά θα πρέπει να ρωτήσετε τον γυναικολόγο σας αν η εγκυμοσύνη σας είναι χαμηλού κινδύνου. Μερικοί γυναικολόγοι συνιστούν στις ασθενείς τους να απέχουν από το σεξ τις τελευταίες εβδομάδες της εγκυμοσύνης, γιατί το σπέρμα περιέχει κάποιες ουσίες που μπορεί να προκαλέσουν συσπάσεις.

Είναι φυσιολογικό να μεταβάλλεται η διάθεση για έρωτα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης;

Η διάθεση για σεξ μπορεί είτε να αυξηθεί είτε να μεταβληθεί. Πολλές γυναίκες έχουν κούραση, ναυτία, πόνο στο στήθος και συχνουρία κατά τις πρώτες εβδομάδες της εγκυμοσύνης και βρίσκουν ότι το σεξ είναι γι' αυτές μια επίπονη διαδικασία. Γενικά όμως η ναυτία και η κούραση υποχωρούν στο δεύτερο τρίμηνο και η διάθεση επανέρχεται. Επίσης, μερικές γυναίκες έλκονται περισσότερο από τον σύντροφό τους και από το γεγονός ότι δεν χρειάζονται αντισύλληψη.

Στο τρίτο τρίμηνο η διάθεση υποχωρεί πάλι, γιατί καθώς η μήτρα μεγαλώνει γίνεται πιο κοντινή η αίσθηση της επερχόμενης γέννας.

Πότε να καλέσετε το γιατρό σας

Καλέστε το γιατρό σας αν δεν είστε σίγουρη για το αν επιτρέπεται να κάνετε έρωτα ή όχι. Επίσης σε περίπτωση που έχετε ασυνήθιστα συμπτώματα όπως πόνο, αιμορραγία, κολπικές εκκρίσεις ή συσπάσεις που συνεχίζουν και μετά το σεξ.

Θυμηθείτε πως η έννοια του φυσιολογικού είναι πολύ σχετική κατά την εγκυμοσύνη και θα πρέπει να συζητάτε πολύ με το σύντροφό σας για το τι θέλετε.

Κάνοντας έρωτα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης

Σε πολλές γυναίκες η εγκυμοσύνη προκαλεί μια αυξημένη ανάγκη για σωματική επαφή ίσως και περισσότερο απ' ότι για έρωτα. Η εγκυμοσύνη είναι μια καλή ευκαιρία για το ζευγάρι να εξερευνήσει νέους τρόπους επαφής όπως αγκαλιά, φιλιά και φυσικά νέες ερωτικές στάσεις που μπορεί να δώσουν παραπάνω ευχαρίστηση.

Πολλές γυναίκες νιώθουν πιο ευαίσθητες κατά την εγκυμοσύνη και οι οργασμοί είναι πιο έντονοι και διαρκούν πιο πολύ απ' ότι πριν. Βέβαια ακόμη και ένα κράτημα του χεριού ή και μια ζεστή κουβέντα μπορεί να φέρει το ζευγάρι πιο κοντά.

Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι το σεξ στο τελευταίο τρίμηνο της εγκυμοσύνης προκαλεί πρόωρο τοκετό ή μειωμένο βάρος ή ύψος του παιδιού ή προβλήματα υγείας σε αυτό. Η προσταγλανδίνες οι οποίες παράγονται κατά τη διάρκεια του τοκετού, βρίσκονται και στο σπέρμα αλλά σε πολύ μικρές ποσότητες. Επίσης οι μεμβράνες δεν σπάνε κατά τη σεξουαλική επαφή.

Τι δεν είναι ασφαλές

Δεν πρέπει να κάνετε έρωτα με το σύντροφό σας αν αυτός έχει λοίμωξη με έρπητα, χλαμύδια, κονδυλώματα ή HIV. Αν προσβληθείτε και εσείς, τότε η λοίμωξη μπορεί να περάσει και στο μωρό με επικίνδυνες συνέπειες.

Ο γυναικολόγος σας ή και η μαία σας μπορεί να διαγνώσουν ότι είναι επικίνδυνο να έχετε σεξουαλικές επαφές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σας και να σας τις απαγορεύσουν.

Οι πιο συχνοί παράγοντες κινδύνου είναι:

Ιστορικό αποβολής ή επαπειλούμενη αποβολή

Ανεξήγητη κολπική αιμορραγία, εκκρίσεις ή πόνοι

Διαφυγή αμνιακού υγρού (που περιβάλλει το μωρό μέσα στη μήτρα)

Ιστορικό πρόωρου τοκετού ( πριν τις 37 εβδομάδες) ή συμπτώματα που συνιστούν κίνδυνο πρόωρου τοκετού ( πρόωρες συσπάσεις της μήτρας)

Πρόδρομος πλακούντας, όπου ο πλακούντας βρίσκεται κοντά στον τράχηλο της μήτρας

Τραχηλική ανεπάρκεια, όπου ο τράχηλος είναι αδύναμος και διαστέλλεται πρόωρα, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο για αποβολή ή πρόωρο τοκετό.

[filos`ifigen]

Υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και σεξ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 5 Μαϊου 2008

Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος

Προβολή

Λίγα πράγματα έχουν ειπωθεί σχετικά με την πράξη του έρωτα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή της θεραπείας με εξωσωματική γονιμοποίηση. Αυτό συμβαίνει λόγω της τάσης της κοινωνίας και της κουλτούρας μας να αποσυνδέει την εγκυμοσύνη από τη σεξουαλικότητα.

Όπως πολλοί μελλοντικοί γονείς, πιθανότατα θα έχετε απορίες σχετικά με το αν και κατά πόσο το σεξ επηρεάζει το αποτέλεσμα της εξωσωματικής γονιμοποίησης και της επακόλουθης εγκυμοσύνης.

Είναι ίσως πολύ δύσκολο να καθορίσει κάποιος τι είναι φυσιολογικό, αλλά γενικά υπάρχουν πολλές αλλαγές στην ερωτική ζωή των συντρόφων. Η ανοιχτή επικοινωνία μεταξύ των δύο είναι αυτή που θα εξασφαλίσει μια ικανοποιητική και ασφαλή σεξουαλική ζωή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Οι μύθοι σχετικά με τη σεξουαλική ζωή

Η εντύπωση πως η θεραπεία για την υπογονιμότητα βλάπτει τη σχέση μεταξύ άνδρα και γυναίκας έχει πλέον καταρριφθεί. Σε μια έρευνα για την υπογονιμότητα που πραγματοποιήθηκε σε 9 χώρες (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) έλαβαν μέρος γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό και φυσικά ζευγάρια με πρόβλημα υπογονιμότητας και η οποία παρουσιάστηκε στη συνδιάσκεψη της ESHRE ( Ευρωπαϊκή Ένωση Ανθρώπινης Αναπαραγωγής και την Εμβρυολογίας) στη Βιέννη, περισσότερο από το 80% των ασθενών απάντησε πως δεν υπήρξε καμία αλλαγή προς το χειρότερο.

Σε μια άλλη παγκόσμια έρευνα έχουν αποκαλυφθεί οι συνήθειες των ζευγαριών που υπόκεινται σε θεραπεία εξωσωματικής γονιμοποίησης. Αντίθετα με ότι πιστεύεται, η θεραπεία έχει μικρό αντίκτυπο στη σεξουαλική ζωή των ασθενών. Περίπου το 70% των ερωτηθέντων απάντησε πως τίποτε δεν άλλαξε με τη θεραπεία, ενώ το 85% είπε πως έδειχναν το ίδιο ενδιαφέρον για τη σεξουαλική πράξη.

Σεξ και Εξωσωματική Γονιμοποίηση

Αυτή η παράγραφος έχει ενημερωτικό χαρακτήρα και δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως ιατρική συμβουλή.

Παρακαλείσθε να συμβουλευτείτε τον ιατρό σας προκειμένου να ενημερωθείτε για οποιαδήποτε θεραπεία.

Το σεξ πριν από τη θεραπεία εξωσωματικής γονιμοποίησης, αλλά και πριν από την συλλογή ωαρίων ενδείκνυται εκτός των άλλων και για ψυχολογικούς λόγους. Θυμηθείτε όμως πως πρέπει να απέχετε από το σεξ για 3 ημέρες πριν από τη συλλογή ωαρίων ώστε να επιτευχθεί καλή ποιότητα σπέρματος.

Μετά την εμβρυομεταφορά καλό θα είναι να περιμένετε μέχρι το αποτέλεσμα του τεστ εγκυμοσύνης, δηλαδή για 12-14 ημέρες. Παρότι δεν είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο, το σεξ μπορεί να προκαλέσει σπασμούς στη μήτρα και γι' αυτό είναι καλύτερο να αποφεύγεται.

Φυσικά υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα ξέρατε ότι ένα έμβρυο μεγαλώνει μέσα στη μήτρα σας, αλλά λόγω της θεραπείας ξέρουμε επακριβώς τι συμβαίνει και καλό θα είναι να απέχετε.

Αντίθετα στη Σπερματέγχυση οι γιατροί συνιστούν το σεξ αμέσως μετά από αυτήν καθώς και τις επόμενες ημέρες. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους:

για να αυξηθούν οι πιθανότητες γονιμοποίησης μετά την ωορρηξία και

για το θετικό ρόλο της συμμετοχής του συζύγου.

Βέβαια σε μερικές περιπτώσεις όπου έχουν διεγερθεί πολλά ωοθυλάκια από την ορμονική θεραπεία, δεν επιτρέπεται η σεξουαλική πράξη λόγω του φόβου για πολλαπλή εγκυμοσύνη. Η Σπερματέγχυση είναι διαφορετική από την εξωσωματική γονιμοποίηση, γιατί δεν γίνεται διεγχειρητική συλλογή των ωαρίων και η μετέπειτα γονιμοποίησή τους γίνεται σε φυσικό περιβάλλον - στις σάλπιγγες- και όχι τεχνητά -in vitro. Επίσης η σπερματέγχυση γίνεται έτσι ώστε να συμπίπτει με την ωορρηξία με ή χωρίς τη χρήση χοριακής γοναδοτροπίνης.

Εγκυμοσύνη και σεξ

Το σεξ θεωρείται πως δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα σε μια φυσιολογική εγκυμοσύνη.

Τι είναι λοιπόν η φυσιολογική εγκυμοσύνη;

Φυσιολογική είναι η εγκυμοσύνη όπου υπάρχει χαμηλός κίνδυνος για αποβολή ή πρόωρο τοκετό. Για να είστε σίγουρη ότι η εγκυμοσύνη σας είναι φυσιολογική συμβουλευτείτε το μαιευτήρα ή τη μαία σας.

Φυσικά το γεγονός ότι το σεξ είναι ασφαλές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν σημαίνει πως απαραίτητα πρέπει και να κάνετε!

Πολλές έγκυες γυναίκες διαπιστώνουν πως η διάθεσή τους για έρωτα μεταβάλλεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Επίσης, πολλές βρίσκουν πως το να κάνουν έρωτα δεν είναι και τόσο εύκολο, καθώς το σώμα τους μεγαλώνει. Εσείς και ο σύντροφός σας πρέπει να διατηρήσετε τα κανάλια επικοινωνίας σχετικά με τη σεξουαλική σας σχέση. Μιλήστε για άλλους τρόπους ικανοποίησης -χάδια, φιλιά και απλή σωματική επαφή. Μπορείτε επίσης να πειραματιστείτε με διαφορετικές ερωτικές στάσεις για να βρείτε αυτή που σας βολεύει περισσότερο.

Επίσης πολλές γυναίκες χάνουν τη διάθεσή τους για έρωτα προς το τέλος της εγκυμοσύνης τους είτε λόγω του επικείμενου τοκετού είτε λόγω της επικείμενης μητρότητας.

Πιθανές αντιδράσεις του άντρα για το σεξ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης

Οι άντρες έχουν κι αυτοί αρκετό άγχος όπως και οι γυναίκες, αλλά επίσης έχουν και τις δικές τους ανάγκες.

Η διάθεση ενός άντρα για έρωτα μπορεί να αυξηθεί ή και να μειωθεί. Μερικοί αρέσκονται στις αλλαγές του γυναικείου σώματος και νιώθουν πιο κοντά στις συντρόφους τους. Άλλοι μπορεί να νιώθουν μειωμένη διάθεση λόγω του άγχους για την υγεία του εμβρύου και της μητέρας, αλλά και για την επερχόμενη πατρότητα. Ο σύντροφός σας μπορεί να μην μπορεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα της αλλαγής της εικόνας σας όσο και της ιδιότητάς σας ως μέλλουσας μητέρας.

Να θυμάστε πάντα ότι η επικοινωνία μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ στην επίλυση αυτών των προβλημάτων.

Άγχη

Μειωμένη επιθυμία για έρωτα

Σωματική δυσκολία

Φόβος για βλάβη του εμβρύου

Χαρές

Μεγαλύτερη διάθεση λόγω του αυξημένου μεγέθους του στήθους

Μεγαλύτερο βάρος και καμπύλες της γυναίκας

Δεν υπάρχει αναγκαιότητα αντισύλληψης

Νέες μέθοδοι ευχαρίστησης

Η ανακάλυψη νέων ερωτικών στάσεων

Μπορεί το σεξ να βλάψει το έμβρυο;

Όχι άμεσα. Το μωρό είναι πλήρως προστατευμένο από τον αμνιακό σάκο (ο λεπτός σάκος που περιέχει το παιδί και το αμνιακό υγρό) και τους ισχυρούς μύες της μήτρας.

Υπάρχει επίσης ένα χοντρό στρώμα βλέννης το οποίο σφραγίζει τον τράχηλο και βοηθά στην αποφυγή λοιμώξεων. Έτσι το πέος του άντρα δεν έρχεται σε επαφή με το μωρό κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης.

Μπορούν να προκληθούν συσπάσεις από τη σεξουαλική επαφή ή τον οργασμό;

Σε φυσιολογικές, χαμηλού κινδύνου εγκυμοσύνες όχι.

Οι συσπάσεις που μπορεί να νιώσετε κατά τη διάρκεια ή και αμέσως μετά τον οργασμό είναι τελείως διαφορετικές από τις συσπάσεις του τοκετού. Φυσικά θα πρέπει να ρωτήσετε τον γυναικολόγο σας αν η εγκυμοσύνη σας είναι χαμηλού κινδύνου. Μερικοί γυναικολόγοι συνιστούν στις ασθενείς τους να απέχουν από το σεξ τις τελευταίες εβδομάδες της εγκυμοσύνης, γιατί το σπέρμα περιέχει κάποιες ουσίες που μπορεί να προκαλέσουν συσπάσεις.

Είναι φυσιολογικό να μεταβάλλεται η διάθεση για έρωτα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης;

Η διάθεση για σεξ μπορεί είτε να αυξηθεί είτε να μεταβληθεί. Πολλές γυναίκες έχουν κούραση, ναυτία, πόνο στο στήθος και συχνουρία κατά τις πρώτες εβδομάδες της εγκυμοσύνης και βρίσκουν ότι το σεξ είναι γι' αυτές μια επίπονη διαδικασία. Γενικά όμως η ναυτία και η κούραση υποχωρούν στο δεύτερο τρίμηνο και η διάθεση επανέρχεται. Επίσης, μερικές γυναίκες έλκονται περισσότερο από τον σύντροφό τους και από το γεγονός ότι δεν χρειάζονται αντισύλληψη.

Στο τρίτο τρίμηνο η διάθεση υποχωρεί πάλι, γιατί καθώς η μήτρα μεγαλώνει γίνεται πιο κοντινή η αίσθηση της επερχόμενης γέννας.

Πότε να καλέσετε το γιατρό σας

Καλέστε το γιατρό σας αν δεν είστε σίγουρη για το αν επιτρέπεται να κάνετε έρωτα ή όχι. Επίσης σε περίπτωση που έχετε ασυνήθιστα συμπτώματα όπως πόνο, αιμορραγία, κολπικές εκκρίσεις ή συσπάσεις που συνεχίζουν και μετά το σεξ.

Θυμηθείτε πως η έννοια του φυσιολογικού είναι πολύ σχετική κατά την εγκυμοσύνη και θα πρέπει να συζητάτε πολύ με το σύντροφό σας για το τι θέλετε.

Κάνοντας έρωτα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης

Σε πολλές γυναίκες η εγκυμοσύνη προκαλεί μια αυξημένη ανάγκη για σωματική επαφή ίσως και περισσότερο απ' ότι για έρωτα. Η εγκυμοσύνη είναι μια καλή ευκαιρία για το ζευγάρι να εξερευνήσει νέους τρόπους επαφής όπως αγκαλιά, φιλιά και φυσικά νέες ερωτικές στάσεις που μπορεί να δώσουν παραπάνω ευχαρίστηση.

Πολλές γυναίκες νιώθουν πιο ευαίσθητες κατά την εγκυμοσύνη και οι οργασμοί είναι πιο έντονοι και διαρκούν πιο πολύ απ' ότι πριν. Βέβαια ακόμη και ένα κράτημα του χεριού ή και μια ζεστή κουβέντα μπορεί να φέρει το ζευγάρι πιο κοντά.

Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι το σεξ στο τελευταίο τρίμηνο της εγκυμοσύνης προκαλεί πρόωρο τοκετό ή μειωμένο βάρος ή ύψος του παιδιού ή προβλήματα υγείας σε αυτό. Η προσταγλανδίνες οι οποίες παράγονται κατά τη διάρκεια του τοκετού, βρίσκονται και στο σπέρμα αλλά σε πολύ μικρές ποσότητες. Επίσης οι μεμβράνες δεν σπάνε κατά τη σεξουαλική επαφή.

Τι δεν είναι ασφαλές

Δεν πρέπει να κάνετε έρωτα με το σύντροφό σας αν αυτός έχει λοίμωξη με έρπητα, χλαμύδια, κονδυλώματα ή HIV. Αν προσβληθείτε και εσείς, τότε η λοίμωξη μπορεί να περάσει και στο μωρό με επικίνδυνες συνέπειες.

Ο γυναικολόγος σας ή και η μαία σας μπορεί να διαγνώσουν ότι είναι επικίνδυνο να έχετε σεξουαλικές επαφές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σας και να σας τις απαγορεύσουν.

Οι πιο συχνοί παράγοντες κινδύνου είναι:

Ιστορικό αποβολής ή επαπειλούμενη αποβολή

Ανεξήγητη κολπική αιμορραγία, εκκρίσεις ή πόνοι

Διαφυγή αμνιακού υγρού (που περιβάλλει το μωρό μέσα στη μήτρα)

Ιστορικό πρόωρου τοκετού ( πριν τις 37 εβδομάδες) ή συμπτώματα που συνιστούν κίνδυνο πρόωρου τοκετού ( πρόωρες συσπάσεις της μήτρας)

Πρόδρομος πλακούντας, όπου ο πλακούντας βρίσκεται κοντά στον τράχηλο της μήτρας

Τραχηλική ανεπάρκεια, όπου ο τράχηλος είναι αδύναμος και διαστέλλεται πρόωρα, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο για αποβολή ή πρόωρο τοκετό.

[filos`ifigen]

Υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και σεξ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 5 Μαϊου 2008

Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος

Προβολή

Λίγα πράγματα έχουν ειπωθεί σχετικά με την πράξη του έρωτα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή της θεραπείας με εξωσωματική γονιμοποίηση. Αυτό συμβαίνει λόγω της τάσης της κοινωνίας και της κουλτούρας μας να αποσυνδέει την εγκυμοσύνη από τη σεξουαλικότητα.

Όπως πολλοί μελλοντικοί γονείς, πιθανότατα θα έχετε απορίες σχετικά με το αν και κατά πόσο το σεξ επηρεάζει το αποτέλεσμα της εξωσωματικής γονιμοποίησης και της επακόλουθης εγκυμοσύνης.

Είναι ίσως πολύ δύσκολο να καθορίσει κάποιος τι είναι φυσιολογικό, αλλά γενικά υπάρχουν πολλές αλλαγές στην ερωτική ζωή των συντρόφων. Η ανοιχτή επικοινωνία μεταξύ των δύο είναι αυτή που θα εξασφαλίσει μια ικανοποιητική και ασφαλή σεξουαλική ζωή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Οι μύθοι σχετικά με τη σεξουαλική ζωή

Η εντύπωση πως η θεραπεία για την υπογονιμότητα βλάπτει τη σχέση μεταξύ άνδρα και γυναίκας έχει πλέον καταρριφθεί. Σε μια έρευνα για την υπογονιμότητα που πραγματοποιήθηκε σε 9 χώρες (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) έλαβαν μέρος γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό και φυσικά ζευγάρια με πρόβλημα υπογονιμότητας και η οποία παρουσιάστηκε στη συνδιάσκεψη της ESHRE ( Ευρωπαϊκή Ένωση Ανθρώπινης Αναπαραγωγής και την Εμβρυολογίας) στη Βιέννη, περισσότερο από το 80% των ασθενών απάντησε πως δεν υπήρξε καμία αλλαγή προς το χειρότερο.

Σε μια άλλη παγκόσμια έρευνα έχουν αποκαλυφθεί οι συνήθειες των ζευγαριών που υπόκεινται σε θεραπεία εξωσωματικής γονιμοποίησης. Αντίθετα με ότι πιστεύεται, η θεραπεία έχει μικρό αντίκτυπο στη σεξουαλική ζωή των ασθενών. Περίπου το 70% των ερωτηθέντων απάντησε πως τίποτε δεν άλλαξε με τη θεραπεία, ενώ το 85% είπε πως έδειχναν το ίδιο ενδιαφέρον για τη σεξουαλική πράξη.

Σεξ και Εξωσωματική Γονιμοποίηση

Αυτή η παράγραφος έχει ενημερωτικό χαρακτήρα και δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως ιατρική συμβουλή.

Παρακαλείσθε να συμβουλευτείτε τον ιατρό σας προκειμένου να ενημερωθείτε για οποιαδήποτε θεραπεία.

Το σεξ πριν από τη θεραπεία εξωσωματικής γονιμοποίησης, αλλά και πριν από την συλλογή ωαρίων ενδείκνυται εκτός των άλλων και για ψυχολογικούς λόγους. Θυμηθείτε όμως πως πρέπει να απέχετε από το σεξ για 3 ημέρες πριν από τη συλλογή ωαρίων ώστε να επιτευχθεί καλή ποιότητα σπέρματος.

Μετά την εμβρυομεταφορά καλό θα είναι να περιμένετε μέχρι το αποτέλεσμα του τεστ εγκυμοσύνης, δηλαδή για 12-14 ημέρες. Παρότι δεν είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο, το σεξ μπορεί να προκαλέσει σπασμούς στη μήτρα και γι' αυτό είναι καλύτερο να αποφεύγεται.

Φυσικά υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα ξέρατε ότι ένα έμβρυο μεγαλώνει μέσα στη μήτρα σας, αλλά λόγω της θεραπείας ξέρουμε επακριβώς τι συμβαίνει και καλό θα είναι να απέχετε.

Αντίθετα στη Σπερματέγχυση οι γιατροί συνιστούν το σεξ αμέσως μετά από αυτήν καθώς και τις επόμενες ημέρες. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους:

για να αυξηθούν οι πιθανότητες γονιμοποίησης μετά την ωορρηξία και

για το θετικό ρόλο της συμμετοχής του συζύγου.

Βέβαια σε μερικές περιπτώσεις όπου έχουν διεγερθεί πολλά ωοθυλάκια από την ορμονική θεραπεία, δεν επιτρέπεται η σεξουαλική πράξη λόγω του φόβου για πολλαπλή εγκυμοσύνη. Η Σπερματέγχυση είναι διαφορετική από την εξωσωματική γονιμοποίηση, γιατί δεν γίνεται διεγχειρητική συλλογή των ωαρίων και η μετέπειτα γονιμοποίησή τους γίνεται σε φυσικό περιβάλλον - στις σάλπιγγες- και όχι τεχνητά -in vitro. Επίσης η σπερματέγχυση γίνεται έτσι ώστε να συμπίπτει με την ωορρηξία με ή χωρίς τη χρήση χοριακής γοναδοτροπίνης.

Εγκυμοσύνη και σεξ

Το σεξ θεωρείται πως δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα σε μια φυσιολογική εγκυμοσύνη.

Τι είναι λοιπόν η φυσιολογική εγκυμοσύνη;

Φυσιολογική είναι η εγκυμοσύνη όπου υπάρχει χαμηλός κίνδυνος για αποβολή ή πρόωρο τοκετό. Για να είστε σίγουρη ότι η εγκυμοσύνη σας είναι φυσιολογική συμβουλευτείτε το μαιευτήρα ή τη μαία σας.

Φυσικά το γεγονός ότι το σεξ είναι ασφαλές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν σημαίνει πως απαραίτητα πρέπει και να κάνετε!

Πολλές έγκυες γυναίκες διαπιστώνουν πως η διάθεσή τους για έρωτα μεταβάλλεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Επίσης, πολλές βρίσκουν πως το να κάνουν έρωτα δεν είναι και τόσο εύκολο, καθώς το σώμα τους μεγαλώνει. Εσείς και ο σύντροφός σας πρέπει να διατηρήσετε τα κανάλια επικοινωνίας σχετικά με τη σεξουαλική σας σχέση. Μιλήστε για άλλους τρόπους ικανοποίησης -χάδια, φιλιά και απλή σωματική επαφή. Μπορείτε επίσης να πειραματιστείτε με διαφορετικές ερωτικές στάσεις για να βρείτε αυτή που σας βολεύει περισσότερο.

Επίσης πολλές γυναίκες χάνουν τη διάθεσή τους για έρωτα προς το τέλος της εγκυμοσύνης τους είτε λόγω του επικείμενου τοκετού είτε λόγω της επικείμενης μητρότητας.

Πιθανές αντιδράσεις του άντρα για το σεξ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης

Οι άντρες έχουν κι αυτοί αρκετό άγχος όπως και οι γυναίκες, αλλά επίσης έχουν και τις δικές τους ανάγκες.

Η διάθεση ενός άντρα για έρωτα μπορεί να αυξηθεί ή και να μειωθεί. Μερικοί αρέσκονται στις αλλαγές του γυναικείου σώματος και νιώθουν πιο κοντά στις συντρόφους τους. Άλλοι μπορεί να νιώθουν μειωμένη διάθεση λόγω του άγχους για την υγεία του εμβρύου και της μητέρας, αλλά και για την επερχόμενη πατρότητα. Ο σύντροφός σας μπορεί να μην μπορεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα της αλλαγής της εικόνας σας όσο και της ιδιότητάς σας ως μέλλουσας μητέρας.

Να θυμάστε πάντα ότι η επικοινωνία μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ στην επίλυση αυτών των προβλημάτων.

Άγχη

Μειωμένη επιθυμία για έρωτα

Σωματική δυσκολία

Φόβος για βλάβη του εμβρύου

Χαρές

Μεγαλύτερη διάθεση λόγω του αυξημένου μεγέθους του στήθους

Μεγαλύτερο βάρος και καμπύλες της γυναίκας

Δεν υπάρχει αναγκαιότητα αντισύλληψης

Νέες μέθοδοι ευχαρίστησης

Η ανακάλυψη νέων ερωτικών στάσεων

Μπορεί το σεξ να βλάψει το έμβρυο;

Όχι άμεσα. Το μωρό είναι πλήρως προστατευμένο από τον αμνιακό σάκο (ο λεπτός σάκος που περιέχει το παιδί και το αμνιακό υγρό) και τους ισχυρούς μύες της μήτρας.

Υπάρχει επίσης ένα χοντρό στρώμα βλέννης το οποίο σφραγίζει τον τράχηλο και βοηθά στην αποφυγή λοιμώξεων. Έτσι το πέος του άντρα δεν έρχεται σε επαφή με το μωρό κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης.

Μπορούν να προκληθούν συσπάσεις από τη σεξουαλική επαφή ή τον οργασμό;

Σε φυσιολογικές, χαμηλού κινδύνου εγκυμοσύνες όχι.

Οι συσπάσεις που μπορεί να νιώσετε κατά τη διάρκεια ή και αμέσως μετά τον οργασμό είναι τελείως διαφορετικές από τις συσπάσεις του τοκετού. Φυσικά θα πρέπει να ρωτήσετε τον γυναικολόγο σας αν η εγκυμοσύνη σας είναι χαμηλού κινδύνου. Μερικοί γυναικολόγοι συνιστούν στις ασθενείς τους να απέχουν από το σεξ τις τελευταίες εβδομάδες της εγκυμοσύνης, γιατί το σπέρμα περιέχει κάποιες ουσίες που μπορεί να προκαλέσουν συσπάσεις.

Είναι φυσιολογικό να μεταβάλλεται η διάθεση για έρωτα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης;

Η διάθεση για σεξ μπορεί είτε να αυξηθεί είτε να μεταβληθεί. Πολλές γυναίκες έχουν κούραση, ναυτία, πόνο στο στήθος και συχνουρία κατά τις πρώτες εβδομάδες της εγκυμοσύνης και βρίσκουν ότι το σεξ είναι γι' αυτές μια επίπονη διαδικασία. Γενικά όμως η ναυτία και η κούραση υποχωρούν στο δεύτερο τρίμηνο και η διάθεση επανέρχεται. Επίσης, μερικές γυναίκες έλκονται περισσότερο από τον σύντροφό τους και από το γεγονός ότι δεν χρειάζονται αντισύλληψη.

Στο τρίτο τρίμηνο η διάθεση υποχωρεί πάλι, γιατί καθώς η μήτρα μεγαλώνει γίνεται πιο κοντινή η αίσθηση της επερχόμενης γέννας.

Πότε να καλέσετε το γιατρό σας

Καλέστε το γιατρό σας αν δεν είστε σίγουρη για το αν επιτρέπεται να κάνετε έρωτα ή όχι. Επίσης σε περίπτωση που έχετε ασυνήθιστα συμπτώματα όπως πόνο, αιμορραγία, κολπικές εκκρίσεις ή συσπάσεις που συνεχίζουν και μετά το σεξ.

Θυμηθείτε πως η έννοια του φυσιολογικού είναι πολύ σχετική κατά την εγκυμοσύνη και θα πρέπει να συζητάτε πολύ με το σύντροφό σας για το τι θέλετε.

Κάνοντας έρωτα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης

Σε πολλές γυναίκες η εγκυμοσύνη προκαλεί μια αυξημένη ανάγκη για σωματική επαφή ίσως και περισσότερο απ' ότι για έρωτα. Η εγκυμοσύνη είναι μια καλή ευκαιρία για το ζευγάρι να εξερευνήσει νέους τρόπους επαφής όπως αγκαλιά, φιλιά και φυσικά νέες ερωτικές στάσεις που μπορεί να δώσουν παραπάνω ευχαρίστηση.

Πολλές γυναίκες νιώθουν πιο ευαίσθητες κατά την εγκυμοσύνη και οι οργασμοί είναι πιο έντονοι και διαρκούν πιο πολύ απ' ότι πριν. Βέβαια ακόμη και ένα κράτημα του χεριού ή και μια ζεστή κουβέντα μπορεί να φέρει το ζευγάρι πιο κοντά.

Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι το σεξ στο τελευταίο τρίμηνο της εγκυμοσύνης προκαλεί πρόωρο τοκετό ή μειωμένο βάρος ή ύψος του παιδιού ή προβλήματα υγείας σε αυτό. Η προσταγλανδίνες οι οποίες παράγονται κατά τη διάρκεια του τοκετού, βρίσκονται και στο σπέρμα αλλά σε πολύ μικρές ποσότητες. Επίσης οι μεμβράνες δεν σπάνε κατά τη σεξουαλική επαφή.

Τι δεν είναι ασφαλές

Δεν πρέπει να κάνετε έρωτα με το σύντροφό σας αν αυτός έχει λοίμωξη με έρπητα, χλαμύδια, κονδυλώματα ή HIV. Αν προσβληθείτε και εσείς, τότε η λοίμωξη μπορεί να περάσει και στο μωρό με επικίνδυνες συνέπειες.

Ο γυναικολόγος σας ή και η μαία σας μπορεί να διαγνώσουν ότι είναι επικίνδυνο να έχετε σεξουαλικές επαφές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σας και να σας τις απαγορεύσουν.

Οι πιο συχνοί παράγοντες κινδύνου είναι:

Ιστορικό αποβολής ή επαπειλούμενη αποβολή

Ανεξήγητη κολπική αιμορραγία, εκκρίσεις ή πόνοι

Διαφυγή αμνιακού υγρού (που περιβάλλει το μωρό μέσα στη μήτρα)

Ιστορικό πρόωρου τοκετού ( πριν τις 37 εβδομάδες) ή συμπτώματα που συνιστούν κίνδυνο πρόωρου τοκετού ( πρόωρες συσπάσεις της μήτρας)

Πρόδρομος πλακούντας, όπου ο πλακούντας βρίσκεται κοντά στον τράχηλο της μήτρας

Τραχηλική ανεπάρκεια, όπου ο τράχηλος είναι αδύναμος και διαστέλλεται πρόωρα, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο για αποβολή ή πρόωρο τοκετό.

[filos`ifigen]

Τα ποσοστά επιτυχίας στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή

Ημερομηνία δημοσίευσης: 7 Ιανουαρίου 2008

Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος

Προβολή

Οι μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής έχουν πάψει πλέον να είναι άγνωστες λέξεις για πολλά ζευγάρια με πρόβλημα υπογονιμότητας. Οι πιο συχνά χρησιμοποιούμενες είναι η σπερματέγχυση (IUI) και η εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF) με ή χωρίς μικρογονιμοποίηση (ICSI). Πολλά ζευγάρια προχωρούν σε μια τέτοια θεραπεία χωρίς να ξέρουν ποια είναι τα πραγματικά ποσοστά επιτυχίας της. Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουν τα νούμερα αυτά για να είναι σε θέση να αποφασίζουν πιο σωστά, αλλά και για να μην πλανώνται σχετικά με την πιθανότητα εγκυμοσύνης.

Για να δοθεί το μέτρο σύγκρισης πρέπει να πούμε πως αν ένα φυσιολογικό ζευγάρι προσπαθεί να συλλάβει με απλή σεξουαλική επαφή κατά τη διάρκεια των γόνιμων ημερών της γυναίκας, με φυσιολογικό σπέρμα, σωστή παραγωγή ωαρίου και ανοιχτές και τις δύο σάλπιγγες, οι πιθανότητες να επιτευχθεί εγκυμοσύνη είναι 6%. Με άλλα λόγια κάθε μήνα που προσπαθεί μια γυναίκα να συλλάβει έχει πιθανότητες αποτυχίας 94%! Για να μην τρομάξουν οι αναγνώστριες να εξηγήσουμε εδώ πως πρέπει να προσπαθήσουν για τουλάχιστον ένα χρόνο για να θεωρήσουμε ότι έχουν πρόβλημα υπογονιμότητας και να γίνει διερεύνησή της με τις ανάλογες εξετάσεις. Κατά συνέπεια στη διάρκεια των 12-18 μηνών προσπάθειας το ποσοστό επιτυχίας του 6% πολλαπλασιάζεται.

Η σπερματέγχυση

Η σπερματέγχυση είναι μια σχετικά απλή μέθοδος υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, κατά την οποία επεξεργαζόμαστε το σπέρμα, βελτιώνουμε τα χαρακτηριστικά του και το εγχύουμε μέσα στην κοιλότητα της μήτρας με έναν λεπτό καθετήρα. Όταν δεν γίνεται χρήση φαρμάκων για τη διέγερση των ωοθηκών η όλη διαδικασία ονομάζεται φυσικός κύκλος. Αν γίνεται ελεγχόμενη διέγερση των ωοθηκών με γοναδοτροφίνες ή χάπια κιτρικής κλομιφαίνης ονομάζουμε τον κύκλο αντίστοιχα.

Πολλά ζευγάρια πιστεύουν πως με την σπερματέγχυση λύνονται τα προβλήματα υπογονιμότητας και επίκειται η εγκυμοσύνη. Η πραγματικότητα είναι πως με τη διαδικασία αυτή βελτιώνουμε πάρα πολύ το ποσοστό επιτυχίας -ουσιαστικά το διπλασιάζουμε ή τριπλασιάζουμε ανάλογα με την ηλικία της γυναίκας- αλλά και πάλι το εύρος του είναι 15-18%. Η σπερματέγχυση λοιπόν δεν είναι πανάκεια, αλλά προσφέρει σημαντικά αυξημένα ποσοστά επιτυχίας σε σχέση με τη σεξουαλική επαφή.

Αν συνυπολογίσουμε το χαμηλό κόστος της σπερματέγχυσης, την ευκολία της ως μεθόδου, την επαναληψιμότητά της και το γεγονός ότι είναι ατραυματική για τη γυναίκα, βλέπουμε πως τα ποσοστά επιτυχίας που παρέχει είναι ικανοποιητικά.

Πρέπει δηλαδή να σκεφθούμε πως θα χρειαστούν τουλάχιστον 3 κύκλοι σπερματέγχυσης προκειμένου να έχουμε καλές πιθανότητες επιτυχίας. Πολλοί γυναικολόγοι προτείνουν 6 κύκλους σπερματέγχυσης. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει ο ειδικός να λάβει υπ' όψιν του τόσο το λόγο της υπογονιμότητας, όσο και την ψυχολογική και οικονομική κατάσταση του ζευγαριού. Δεν είναι λίγες οι φορές όπου το ζευγάρι απογοητεύεται τόσο πολύ από τις επαναλαμβανόμενες αποτυχίες των σπερματεγχύσεων ώστε όταν έρχεται η στιγμή να προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα -δηλαδή στην εξωσωματική γονιμοποίηση- δεν υπάρχει το κουράγιο και η θέληση που χρειάζεται.

Κατά συνέπεια ο ρόλος του γυναικολόγου που είναι ειδικευμένος στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή είναι πολλαπλός:

να προτείνει την θεραπεία εκλογής,

να καθορίζει τη διάρκειά της,

να ενημερώνει το ζευγάρι για το επόμενο θεραπευτικό στάδιο σε περίπτωση αποτυχίας και

να λαμβάνει υπ' όψιν του τους παράγοντες εκείνους που μπορεί να οδηγήσουν το ζευγάρι σε απογοήτευση ή και απόγνωση, προτείνοντας ακόμα και ψυχολογική υποστήριξη αν χρειαστεί.

Η εξωσωματική γονιμοποίηση

Η μέθοδος αυτή για τα περισσότερα ζευγάρια σημαίνει πολλά έξοδα, στρες, αναμονή, και φυσικά ιατρική επέμβαση. Το κυριότερο όμως είναι πως πολλοί πιστεύουν ότι τα ποσοστά επιτυχίας της IVF είναι εξαιρετικά υψηλά και ότι το πιθανότερο είναι πως το τέλος της θεραπείας θα τους βρει με ένα παιδί στην αγκαλιά τους.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ο σκοπός του Γυναικολόγου που είναι ειδικευμένος στην IVF συμπίπτει με αυτόν του υπογόνιμου ζευγαριού: την τεκνοποίηση. Επιπλέον ο ειδικός πρέπει να εξασφαλίσει ότι η διαδικασία είναι ασφαλής για τη γυναίκα, σύντομη και οικονομικά προσιτή. Στα πλαίσια αυτά είναι ιδιαίτερα σημαντική η επιμόρφωση του ζευγαριού και η ενημέρωσή του για το τι πραγματικά σημαίνει IVF πέρα από το τεχνικό μέρος της διαδικασίας.

Με δεδομένο λοιπόν τον αριθμό εμβρύων που νόμιμα μπορούν να μεταφερθούν στη μήτρα κατά τη διαδικασία της εμβρυομεταφοράς, το τελικό δηλαδή στάδιο της IVF, το ποσοστό επιτυχίας κυμαίνεται μεταξύ 45-48%. Τι πραγματικά σημαίνει αυτό το νούμερο;

Το νούμερο αυτό κατ' αρχήν αναφέρεται σε γυναίκες ηλικίας μέχρι 35 ετών. Μετά από αυτήν την ηλικία τα ποσοστά επιτυχίας αρχίζουν να πέφτουν κάθε χρόνο για να φτάσουν σε γυναίκες 40 ετών γύρω στο 12% και να πέσουν εν συνεχεία ακόμα πιο πολύ και να καταλήξουν στο 2-3% στα 44 χρόνια. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί πως τα ποσοστά αυτά, όπως και αυτά που θα ακολουθήσουν, αναφέρονται στο μέσο όρο των γυναικών, ανεξάρτητα από τα επίπεδα των ορμονών τους, τις ανατομικές ιδιαιτερότητες, τις προηγούμενες προσπάθειες και τέλος ανεξάρτητα από την ποιότητα του σπέρματος. Κάθε ζευγάρι δηλαδή έχει τα δικά του ποσοστά επιτυχίας, τα οποία όμως είναι αδύνατον να προσδιοριστούν με ακρίβεια. Για το λόγο αυτό η εκτίμηση γίνεται κατά προσέγγιση και πάντα με βάση τα νούμερα που αναφέραμε.

Επιπλέον έχει υπολογιστεί πως το συνολικό ποσοστό επιτυχίας για μια γυναίκα (έως 35 ετών) που θα υποβληθεί σε θεραπεία 3 φορές ανέρχεται στο 70%.

Το επόμενο άγνωστο κομμάτι των ποσοστών είναι η πραγματική τους σημασία. Έστω ότι έχουμε μια γυναίκα 34 ετών. Το γενικό ποσοστό επιτυχίας για IVF είναι 45%. Τι σημαίνει αυτό; Τα ποσοστά αναφέρονται στην επίτευξη θετικού τεστ εγκυμοσύνης (βιοχημική εγκυμοσύνη) ή στη διάγνωση καρδιακής λειτουργίας του εμβρύου στο υπερηχογράφημα μερικές εβδομάδες μετά το τέλος της θεραπείας (κλινική εγκυμοσύνη). Κατά τη διάρκεια όμως των πρώτων εβδομάδων της κύησης ένα σημαντικό ποσοστό εμβρύων σταματά να αναπτύσσεται και έτσι αυτά δεν φθάνουν στο στάδιο της καρδιακής λειτουργίας. Είναι προφανές ότι το ποσοστό επιτυχίας βιοχημικής εγκυμοσύνης (biochemical pregnancy success rate) είναι σημαντικά υψηλότερο από αυτό της κλινικής εγκυμοσύνης (clinical pregnancy success rate).

Τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα αν λάβουμε υπόψιν μας το ποσοστό επιτυχίας που βασίζεται στις γεννήσεις παιδιών από προσπάθειες εξωσωματικής (take home baby rate). Η κάθε γυναίκα που εγκυμονεί έχει δυστυχώς πιθανότητα αποβολής 15%. Το ποσοστό αυτό μειώνεται καθώς η εγκυμοσύνη προχωρά και το έμβρυο μεγαλώνει, αλλά και πάλι είναι διαφορετικό για κάθε έγκυο και αυξάνεται ανάλογα με την ηλικία της λόγω του μεγαλύτερου ποσοστού χρωμοσωμικών ανωμαλιών. Επιπλέον για γυναίκες που υποβάλλονται σε εξωσωματική γονιμοποίηση, το ποσοστό αποβολής είναι ακόμη μεγαλύτερο και φθάνει το 20%. Αυτό συμβαίνει γιατί οι γυναίκες αυτές έχουν πιο συχνά προβλήματα που μετατρέπουν μια εγκυμοσύνη σε υψηλής επικινδυνότητας (high risk pregnancy). Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως το ποσοστό που αφορά την επιτυχία της εξωσωματικής γίνεται ακόμη πιο μικρό αν αναφέρεται στην επιτυχή γέννηση ενός παιδιού.

Ακόμη πιο πολύπλοκη γίνεται η κατάσταση αν σκεφθούμε ότι πολλές γυναίκες που ξεκινούν μια προσπάθεια δεν καταφέρνουν να φτάσουν στο στάδιο της εμβρυομεταφοράς. Ξεκινούν δηλαδή τη διέγερση των ωοθηκών και σταματούν γιατί έχουν μειωμένη ή μηδενική ανταπόκριση στα φάρμακα,

δεν συλλέγονται ωάρια κατά την ωοληψία (empty follicle syndrome), δεν επιτυγχάνεται γονιμοποίηση των ωαρίων από τα σπερματοζωάρια άρα δεν δημιουργούνται έμβρυα (failed fertilisation) και

δεν είναι δυνατή η εμβρυομεταφορά λόγω ανατομικών δυσκολιών. Φυσικά οι παραπάνω λόγοι δεν ισχύουν όλοι μαζί, αλλά καθένας ξεχωριστά. Για καθέναν από αυτούς όμως τα ποσοστά επιτυχίας πέφτουν. Αν δηλαδή για την εξαγωγή συμπερασμάτων και ποσοστών επιτυχίας λαμβάνονται υπ' όψιν όλες οι γυναίκες που ξεκινούν μια προσπάθεια εξωσωματικής, τότε αυτά είναι σαφώς χαμηλότερα απ' ότι αν βασίζονται στις γυναίκες που έχουν επιτυχημένη εμβρυομεταφορά, γιατί οι τελευταίες έχουν ξεπεράσει τους κινδύνους εγκατάλειψης της προσπάθειας.

Επίσης σημαντικό ρόλο παίζει η ποιότητα των εμβρύων. Όσο πιο καλή είναι η μορφολογία τους τόσο ανεβαίνει το ποσοστό επιτυχίας.

Όλα τα παραπάνω γίνονται ακόμα πιο δυσνόητα αν μπουν στην εξίσωση τεχνικές όπως η μικρογονιμοποίηση (ICSI), οι βλαστοκύστες, η τεχνητή ωρίμανση ωαρίων (IVM), ο φυσικός κύκλος εξωσωματικής (natural cycle), η προεμφυτευτική γενετική διάγνωση (PGD), η χρήση παγωμένων ωαρίων, σπέρματος ή εμβρύων, η υποβοηθούμενη εκκόλαψη (assisted hatching) και αν αυτή γίνεται με χρήση laser και φυσικά τα διαφορετικά πρωτόκολλα θεραπείας (βραχύ, μακρύ, υπερμακρύ και υπερβραχύ), η χρήση αγωνιστών ή ανταγωνιστών και ανασυνδυασμένων ή ανθρώπειων γοναδοτροφινών.

Το συμπέρασμα είναι πως τα ποσοστά επιτυχίας είναι διαφορετικά για κάθε περίπτωση υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Το φαινόμενο της χρήσης της στατιστικής προς όφελός μας είναι πλέον αρκετά διαδεδομένο σε πολλές επιστήμες (οικονομία, πολιτική) και πρέπει κάποιος να είναι πολύ προσεκτικός, είτε είναι ο γιατρός, είτε ο ασθενής. Στην πρώτη περίπτωση η ευθύνη της δημιουργίας αβάσιμων ελπίδων είναι σημαντική. Στη δεύτερη, το ζευγάρι έχει δικαίωμα να γνωρίζει τα πραγματικά ποσοστά επιτυχίας της προσπάθειάς του και όχι ένα αυθαίρετο νούμερο που βγαίνει μέσα από διεθνείς στατιστικές που δεν έχουν σχέση με τις ιδιαιτερότητές του, αλλά ούτε και με τη συγκεκριμένη Μονάδα Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής.

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν φυσικά ότι οι διεθνείς στατιστικές είναι άχρηστες. Αντίθετα, οι αριθμοί που δίνουν είναι πολύ εγκυρότεροι γιατί βασίζονται σε μεγάλα στατιστικά δείγματα ασθενών. Στη χώρα μας, που έχει μικρό πληθυσμό είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν μεγάλες στατιστικές μελέτες. Είναι όμως σημαντικό να εξηγούνται τόσο τα γενικά ποσοστά επιτυχίας, όσο και αυτά που αφορούν τη συγκεκριμένη Μονάδα Εξωσωματικής Γονιμοποίησης, χωρίς να παραλείπονται διαφοροποιήσεις τους λόγω ιδιαιτεροτήτων της υπογονιμότητας του ζευγαριού.

Εν κατακλείδει, αυτό που πρέπει πρωτίστως να αντιληφθεί το υπογόνιμο ζευγάρι είναι πως οι μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής δεν είναι πανάκεια και δεν υπόσχονται σίγουρη εγκυμοσύνη, πόσο μάλλον τεκνοποίηση. Είναι όμως ο πλέον αξιόπιστος και ασφαλής τρόπος για να προσπαθήσει κανείς να αποκτήσει παιδί και στα κατάλληλα χέρια έχει εξαιρετικά ποσοστά επιτυχίας, τα οποία χρόνο με το χρόνο και με την πρόοδο της επιστήμης βελτιώνονται. Ελπίζουμε σύντομα να φτάσουμε στο σημείο να λέμε στο ζευγάρι πως με τη θεραπεία είναι πολύ πιο πιθανό να έχει επιτυχημένη εγκυμοσύνη απ' ότι σήμερα. Σκοπός μας είναι δηλαδή να ξεπεράσουμε το 50% στην πλειοψηφία των θεραπειών δίνοντας έτσι ένα ακόμη κίνητρο για την έναρξη της θεραπείας και κάνοντάς την ψυχολογικά πιο ήπια και οικονομικά πιο συμφέρουσα.

[filos`ifigen]

Τα ποσοστά επιτυχίας στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή

Ημερομηνία δημοσίευσης: 7 Ιανουαρίου 2008

Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος

Προβολή

Οι μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής έχουν πάψει πλέον να είναι άγνωστες λέξεις για πολλά ζευγάρια με πρόβλημα υπογονιμότητας. Οι πιο συχνά χρησιμοποιούμενες είναι η σπερματέγχυση (IUI) και η εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF) με ή χωρίς μικρογονιμοποίηση (ICSI). Πολλά ζευγάρια προχωρούν σε μια τέτοια θεραπεία χωρίς να ξέρουν ποια είναι τα πραγματικά ποσοστά επιτυχίας της. Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουν τα νούμερα αυτά για να είναι σε θέση να αποφασίζουν πιο σωστά, αλλά και για να μην πλανώνται σχετικά με την πιθανότητα εγκυμοσύνης.

Για να δοθεί το μέτρο σύγκρισης πρέπει να πούμε πως αν ένα φυσιολογικό ζευγάρι προσπαθεί να συλλάβει με απλή σεξουαλική επαφή κατά τη διάρκεια των γόνιμων ημερών της γυναίκας, με φυσιολογικό σπέρμα, σωστή παραγωγή ωαρίου και ανοιχτές και τις δύο σάλπιγγες, οι πιθανότητες να επιτευχθεί εγκυμοσύνη είναι 6%. Με άλλα λόγια κάθε μήνα που προσπαθεί μια γυναίκα να συλλάβει έχει πιθανότητες αποτυχίας 94%! Για να μην τρομάξουν οι αναγνώστριες να εξηγήσουμε εδώ πως πρέπει να προσπαθήσουν για τουλάχιστον ένα χρόνο για να θεωρήσουμε ότι έχουν πρόβλημα υπογονιμότητας και να γίνει διερεύνησή της με τις ανάλογες εξετάσεις. Κατά συνέπεια στη διάρκεια των 12-18 μηνών προσπάθειας το ποσοστό επιτυχίας του 6% πολλαπλασιάζεται.

Η σπερματέγχυση

Η σπερματέγχυση είναι μια σχετικά απλή μέθοδος υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, κατά την οποία επεξεργαζόμαστε το σπέρμα, βελτιώνουμε τα χαρακτηριστικά του και το εγχύουμε μέσα στην κοιλότητα της μήτρας με έναν λεπτό καθετήρα. Όταν δεν γίνεται χρήση φαρμάκων για τη διέγερση των ωοθηκών η όλη διαδικασία ονομάζεται φυσικός κύκλος. Αν γίνεται ελεγχόμενη διέγερση των ωοθηκών με γοναδοτροφίνες ή χάπια κιτρικής κλομιφαίνης ονομάζουμε τον κύκλο αντίστοιχα.

Πολλά ζευγάρια πιστεύουν πως με την σπερματέγχυση λύνονται τα προβλήματα υπογονιμότητας και επίκειται η εγκυμοσύνη. Η πραγματικότητα είναι πως με τη διαδικασία αυτή βελτιώνουμε πάρα πολύ το ποσοστό επιτυχίας -ουσιαστικά το διπλασιάζουμε ή τριπλασιάζουμε ανάλογα με την ηλικία της γυναίκας- αλλά και πάλι το εύρος του είναι 15-18%. Η σπερματέγχυση λοιπόν δεν είναι πανάκεια, αλλά προσφέρει σημαντικά αυξημένα ποσοστά επιτυχίας σε σχέση με τη σεξουαλική επαφή.

Αν συνυπολογίσουμε το χαμηλό κόστος της σπερματέγχυσης, την ευκολία της ως μεθόδου, την επαναληψιμότητά της και το γεγονός ότι είναι ατραυματική για τη γυναίκα, βλέπουμε πως τα ποσοστά επιτυχίας που παρέχει είναι ικανοποιητικά.

Πρέπει δηλαδή να σκεφθούμε πως θα χρειαστούν τουλάχιστον 3 κύκλοι σπερματέγχυσης προκειμένου να έχουμε καλές πιθανότητες επιτυχίας. Πολλοί γυναικολόγοι προτείνουν 6 κύκλους σπερματέγχυσης. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει ο ειδικός να λάβει υπ' όψιν του τόσο το λόγο της υπογονιμότητας, όσο και την ψυχολογική και οικονομική κατάσταση του ζευγαριού. Δεν είναι λίγες οι φορές όπου το ζευγάρι απογοητεύεται τόσο πολύ από τις επαναλαμβανόμενες αποτυχίες των σπερματεγχύσεων ώστε όταν έρχεται η στιγμή να προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα -δηλαδή στην εξωσωματική γονιμοποίηση- δεν υπάρχει το κουράγιο και η θέληση που χρειάζεται.

Κατά συνέπεια ο ρόλος του γυναικολόγου που είναι ειδικευμένος στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή είναι πολλαπλός:

να προτείνει την θεραπεία εκλογής,

να καθορίζει τη διάρκειά της,

να ενημερώνει το ζευγάρι για το επόμενο θεραπευτικό στάδιο σε περίπτωση αποτυχίας και

να λαμβάνει υπ' όψιν του τους παράγοντες εκείνους που μπορεί να οδηγήσουν το ζευγάρι σε απογοήτευση ή και απόγνωση, προτείνοντας ακόμα και ψυχολογική υποστήριξη αν χρειαστεί.

Η εξωσωματική γονιμοποίηση

Η μέθοδος αυτή για τα περισσότερα ζευγάρια σημαίνει πολλά έξοδα, στρες, αναμονή, και φυσικά ιατρική επέμβαση. Το κυριότερο όμως είναι πως πολλοί πιστεύουν ότι τα ποσοστά επιτυχίας της IVF είναι εξαιρετικά υψηλά και ότι το πιθανότερο είναι πως το τέλος της θεραπείας θα τους βρει με ένα παιδί στην αγκαλιά τους.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ο σκοπός του Γυναικολόγου που είναι ειδικευμένος στην IVF συμπίπτει με αυτόν του υπογόνιμου ζευγαριού: την τεκνοποίηση. Επιπλέον ο ειδικός πρέπει να εξασφαλίσει ότι η διαδικασία είναι ασφαλής για τη γυναίκα, σύντομη και οικονομικά προσιτή. Στα πλαίσια αυτά είναι ιδιαίτερα σημαντική η επιμόρφωση του ζευγαριού και η ενημέρωσή του για το τι πραγματικά σημαίνει IVF πέρα από το τεχνικό μέρος της διαδικασίας.

Με δεδομένο λοιπόν τον αριθμό εμβρύων που νόμιμα μπορούν να μεταφερθούν στη μήτρα κατά τη διαδικασία της εμβρυομεταφοράς, το τελικό δηλαδή στάδιο της IVF, το ποσοστό επιτυχίας κυμαίνεται μεταξύ 45-48%. Τι πραγματικά σημαίνει αυτό το νούμερο;

Το νούμερο αυτό κατ' αρχήν αναφέρεται σε γυναίκες ηλικίας μέχρι 35 ετών. Μετά από αυτήν την ηλικία τα ποσοστά επιτυχίας αρχίζουν να πέφτουν κάθε χρόνο για να φτάσουν σε γυναίκες 40 ετών γύρω στο 12% και να πέσουν εν συνεχεία ακόμα πιο πολύ και να καταλήξουν στο 2-3% στα 44 χρόνια. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί πως τα ποσοστά αυτά, όπως και αυτά που θα ακολουθήσουν, αναφέρονται στο μέσο όρο των γυναικών, ανεξάρτητα από τα επίπεδα των ορμονών τους, τις ανατομικές ιδιαιτερότητες, τις προηγούμενες προσπάθειες και τέλος ανεξάρτητα από την ποιότητα του σπέρματος. Κάθε ζευγάρι δηλαδή έχει τα δικά του ποσοστά επιτυχίας, τα οποία όμως είναι αδύνατον να προσδιοριστούν με ακρίβεια. Για το λόγο αυτό η εκτίμηση γίνεται κατά προσέγγιση και πάντα με βάση τα νούμερα που αναφέραμε.

Επιπλέον έχει υπολογιστεί πως το συνολικό ποσοστό επιτυχίας για μια γυναίκα (έως 35 ετών) που θα υποβληθεί σε θεραπεία 3 φορές ανέρχεται στο 70%.

Το επόμενο άγνωστο κομμάτι των ποσοστών είναι η πραγματική τους σημασία. Έστω ότι έχουμε μια γυναίκα 34 ετών. Το γενικό ποσοστό επιτυχίας για IVF είναι 45%. Τι σημαίνει αυτό; Τα ποσοστά αναφέρονται στην επίτευξη θετικού τεστ εγκυμοσύνης (βιοχημική εγκυμοσύνη) ή στη διάγνωση καρδιακής λειτουργίας του εμβρύου στο υπερηχογράφημα μερικές εβδομάδες μετά το τέλος της θεραπείας (κλινική εγκυμοσύνη). Κατά τη διάρκεια όμως των πρώτων εβδομάδων της κύησης ένα σημαντικό ποσοστό εμβρύων σταματά να αναπτύσσεται και έτσι αυτά δεν φθάνουν στο στάδιο της καρδιακής λειτουργίας. Είναι προφανές ότι το ποσοστό επιτυχίας βιοχημικής εγκυμοσύνης (biochemical pregnancy success rate) είναι σημαντικά υψηλότερο από αυτό της κλινικής εγκυμοσύνης (clinical pregnancy success rate).

Τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα αν λάβουμε υπόψιν μας το ποσοστό επιτυχίας που βασίζεται στις γεννήσεις παιδιών από προσπάθειες εξωσωματικής (take home baby rate). Η κάθε γυναίκα που εγκυμονεί έχει δυστυχώς πιθανότητα αποβολής 15%. Το ποσοστό αυτό μειώνεται καθώς η εγκυμοσύνη προχωρά και το έμβρυο μεγαλώνει, αλλά και πάλι είναι διαφορετικό για κάθε έγκυο και αυξάνεται ανάλογα με την ηλικία της λόγω του μεγαλύτερου ποσοστού χρωμοσωμικών ανωμαλιών. Επιπλέον για γυναίκες που υποβάλλονται σε εξωσωματική γονιμοποίηση, το ποσοστό αποβολής είναι ακόμη μεγαλύτερο και φθάνει το 20%. Αυτό συμβαίνει γιατί οι γυναίκες αυτές έχουν πιο συχνά προβλήματα που μετατρέπουν μια εγκυμοσύνη σε υψηλής επικινδυνότητας (high risk pregnancy). Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως το ποσοστό που αφορά την επιτυχία της εξωσωματικής γίνεται ακόμη πιο μικρό αν αναφέρεται στην επιτυχή γέννηση ενός παιδιού.

Ακόμη πιο πολύπλοκη γίνεται η κατάσταση αν σκεφθούμε ότι πολλές γυναίκες που ξεκινούν μια προσπάθεια δεν καταφέρνουν να φτάσουν στο στάδιο της εμβρυομεταφοράς. Ξεκινούν δηλαδή τη διέγερση των ωοθηκών και σταματούν γιατί έχουν μειωμένη ή μηδενική ανταπόκριση στα φάρμακα,

δεν συλλέγονται ωάρια κατά την ωοληψία (empty follicle syndrome), δεν επιτυγχάνεται γονιμοποίηση των ωαρίων από τα σπερματοζωάρια άρα δεν δημιουργούνται έμβρυα (failed fertilisation) και

δεν είναι δυνατή η εμβρυομεταφορά λόγω ανατομικών δυσκολιών. Φυσικά οι παραπάνω λόγοι δεν ισχύουν όλοι μαζί, αλλά καθένας ξεχωριστά. Για καθέναν από αυτούς όμως τα ποσοστά επιτυχίας πέφτουν. Αν δηλαδή για την εξαγωγή συμπερασμάτων και ποσοστών επιτυχίας λαμβάνονται υπ' όψιν όλες οι γυναίκες που ξεκινούν μια προσπάθεια εξωσωματικής, τότε αυτά είναι σαφώς χαμηλότερα απ' ότι αν βασίζονται στις γυναίκες που έχουν επιτυχημένη εμβρυομεταφορά, γιατί οι τελευταίες έχουν ξεπεράσει τους κινδύνους εγκατάλειψης της προσπάθειας.

Επίσης σημαντικό ρόλο παίζει η ποιότητα των εμβρύων. Όσο πιο καλή είναι η μορφολογία τους τόσο ανεβαίνει το ποσοστό επιτυχίας.

Όλα τα παραπάνω γίνονται ακόμα πιο δυσνόητα αν μπουν στην εξίσωση τεχνικές όπως η μικρογονιμοποίηση (ICSI), οι βλαστοκύστες, η τεχνητή ωρίμανση ωαρίων (IVM), ο φυσικός κύκλος εξωσωματικής (natural cycle), η προεμφυτευτική γενετική διάγνωση (PGD), η χρήση παγωμένων ωαρίων, σπέρματος ή εμβρύων, η υποβοηθούμενη εκκόλαψη (assisted hatching) και αν αυτή γίνεται με χρήση laser και φυσικά τα διαφορετικά πρωτόκολλα θεραπείας (βραχύ, μακρύ, υπερμακρύ και υπερβραχύ), η χρήση αγωνιστών ή ανταγωνιστών και ανασυνδυασμένων ή ανθρώπειων γοναδοτροφινών.

Το συμπέρασμα είναι πως τα ποσοστά επιτυχίας είναι διαφορετικά για κάθε περίπτωση υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Το φαινόμενο της χρήσης της στατιστικής προς όφελός μας είναι πλέον αρκετά διαδεδομένο σε πολλές επιστήμες (οικονομία, πολιτική) και πρέπει κάποιος να είναι πολύ προσεκτικός, είτε είναι ο γιατρός, είτε ο ασθενής. Στην πρώτη περίπτωση η ευθύνη της δημιουργίας αβάσιμων ελπίδων είναι σημαντική. Στη δεύτερη, το ζευγάρι έχει δικαίωμα να γνωρίζει τα πραγματικά ποσοστά επιτυχίας της προσπάθειάς του και όχι ένα αυθαίρετο νούμερο που βγαίνει μέσα από διεθνείς στατιστικές που δεν έχουν σχέση με τις ιδιαιτερότητές του, αλλά ούτε και με τη συγκεκριμένη Μονάδα Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής.

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν φυσικά ότι οι διεθνείς στατιστικές είναι άχρηστες. Αντίθετα, οι αριθμοί που δίνουν είναι πολύ εγκυρότεροι γιατί βασίζονται σε μεγάλα στατιστικά δείγματα ασθενών. Στη χώρα μας, που έχει μικρό πληθυσμό είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν μεγάλες στατιστικές μελέτες. Είναι όμως σημαντικό να εξηγούνται τόσο τα γενικά ποσοστά επιτυχίας, όσο και αυτά που αφορούν τη συγκεκριμένη Μονάδα Εξωσωματικής Γονιμοποίησης, χωρίς να παραλείπονται διαφοροποιήσεις τους λόγω ιδιαιτεροτήτων της υπογονιμότητας του ζευγαριού.

Εν κατακλείδει, αυτό που πρέπει πρωτίστως να αντιληφθεί το υπογόνιμο ζευγάρι είναι πως οι μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής δεν είναι πανάκεια και δεν υπόσχονται σίγουρη εγκυμοσύνη, πόσο μάλλον τεκνοποίηση. Είναι όμως ο πλέον αξιόπιστος και ασφαλής τρόπος για να προσπαθήσει κανείς να αποκτήσει παιδί και στα κατάλληλα χέρια έχει εξαιρετικά ποσοστά επιτυχίας, τα οποία χρόνο με το χρόνο και με την πρόοδο της επιστήμης βελτιώνονται. Ελπίζουμε σύντομα να φτάσουμε στο σημείο να λέμε στο ζευγάρι πως με τη θεραπεία είναι πολύ πιο πιθανό να έχει επιτυχημένη εγκυμοσύνη απ' ότι σήμερα. Σκοπός μας είναι δηλαδή να ξεπεράσουμε το 50% στην πλειοψηφία των θεραπειών δίνοντας έτσι ένα ακόμη κίνητρο για την έναρξη της θεραπείας και κάνοντάς την ψυχολογικά πιο ήπια και οικονομικά πιο συμφέρουσα.

[filos`ifigen]

Τα ποσοστά επιτυχίας στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή

Ημερομηνία δημοσίευσης: 7 Ιανουαρίου 2008

Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος

Προβολή

Οι μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής έχουν πάψει πλέον να είναι άγνωστες λέξεις για πολλά ζευγάρια με πρόβλημα υπογονιμότητας. Οι πιο συχνά χρησιμοποιούμενες είναι η σπερματέγχυση (IUI) και η εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF) με ή χωρίς μικρογονιμοποίηση (ICSI). Πολλά ζευγάρια προχωρούν σε μια τέτοια θεραπεία χωρίς να ξέρουν ποια είναι τα πραγματικά ποσοστά επιτυχίας της. Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουν τα νούμερα αυτά για να είναι σε θέση να αποφασίζουν πιο σωστά, αλλά και για να μην πλανώνται σχετικά με την πιθανότητα εγκυμοσύνης.

Για να δοθεί το μέτρο σύγκρισης πρέπει να πούμε πως αν ένα φυσιολογικό ζευγάρι προσπαθεί να συλλάβει με απλή σεξουαλική επαφή κατά τη διάρκεια των γόνιμων ημερών της γυναίκας, με φυσιολογικό σπέρμα, σωστή παραγωγή ωαρίου και ανοιχτές και τις δύο σάλπιγγες, οι πιθανότητες να επιτευχθεί εγκυμοσύνη είναι 6%. Με άλλα λόγια κάθε μήνα που προσπαθεί μια γυναίκα να συλλάβει έχει πιθανότητες αποτυχίας 94%! Για να μην τρομάξουν οι αναγνώστριες να εξηγήσουμε εδώ πως πρέπει να προσπαθήσουν για τουλάχιστον ένα χρόνο για να θεωρήσουμε ότι έχουν πρόβλημα υπογονιμότητας και να γίνει διερεύνησή της με τις ανάλογες εξετάσεις. Κατά συνέπεια στη διάρκεια των 12-18 μηνών προσπάθειας το ποσοστό επιτυχίας του 6% πολλαπλασιάζεται.

Η σπερματέγχυση

Η σπερματέγχυση είναι μια σχετικά απλή μέθοδος υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, κατά την οποία επεξεργαζόμαστε το σπέρμα, βελτιώνουμε τα χαρακτηριστικά του και το εγχύουμε μέσα στην κοιλότητα της μήτρας με έναν λεπτό καθετήρα. Όταν δεν γίνεται χρήση φαρμάκων για τη διέγερση των ωοθηκών η όλη διαδικασία ονομάζεται φυσικός κύκλος. Αν γίνεται ελεγχόμενη διέγερση των ωοθηκών με γοναδοτροφίνες ή χάπια κιτρικής κλομιφαίνης ονομάζουμε τον κύκλο αντίστοιχα.

Πολλά ζευγάρια πιστεύουν πως με την σπερματέγχυση λύνονται τα προβλήματα υπογονιμότητας και επίκειται η εγκυμοσύνη. Η πραγματικότητα είναι πως με τη διαδικασία αυτή βελτιώνουμε πάρα πολύ το ποσοστό επιτυχίας -ουσιαστικά το διπλασιάζουμε ή τριπλασιάζουμε ανάλογα με την ηλικία της γυναίκας- αλλά και πάλι το εύρος του είναι 15-18%. Η σπερματέγχυση λοιπόν δεν είναι πανάκεια, αλλά προσφέρει σημαντικά αυξημένα ποσοστά επιτυχίας σε σχέση με τη σεξουαλική επαφή.

Αν συνυπολογίσουμε το χαμηλό κόστος της σπερματέγχυσης, την ευκολία της ως μεθόδου, την επαναληψιμότητά της και το γεγονός ότι είναι ατραυματική για τη γυναίκα, βλέπουμε πως τα ποσοστά επιτυχίας που παρέχει είναι ικανοποιητικά.

Πρέπει δηλαδή να σκεφθούμε πως θα χρειαστούν τουλάχιστον 3 κύκλοι σπερματέγχυσης προκειμένου να έχουμε καλές πιθανότητες επιτυχίας. Πολλοί γυναικολόγοι προτείνουν 6 κύκλους σπερματέγχυσης. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει ο ειδικός να λάβει υπ' όψιν του τόσο το λόγο της υπογονιμότητας, όσο και την ψυχολογική και οικονομική κατάσταση του ζευγαριού. Δεν είναι λίγες οι φορές όπου το ζευγάρι απογοητεύεται τόσο πολύ από τις επαναλαμβανόμενες αποτυχίες των σπερματεγχύσεων ώστε όταν έρχεται η στιγμή να προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα -δηλαδή στην εξωσωματική γονιμοποίηση- δεν υπάρχει το κουράγιο και η θέληση που χρειάζεται.

Κατά συνέπεια ο ρόλος του γυναικολόγου που είναι ειδικευμένος στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή είναι πολλαπλός:

να προτείνει την θεραπεία εκλογής,

να καθορίζει τη διάρκειά της,

να ενημερώνει το ζευγάρι για το επόμενο θεραπευτικό στάδιο σε περίπτωση αποτυχίας και

να λαμβάνει υπ' όψιν του τους παράγοντες εκείνους που μπορεί να οδηγήσουν το ζευγάρι σε απογοήτευση ή και απόγνωση, προτείνοντας ακόμα και ψυχολογική υποστήριξη αν χρειαστεί.

Η εξωσωματική γονιμοποίηση

Η μέθοδος αυτή για τα περισσότερα ζευγάρια σημαίνει πολλά έξοδα, στρες, αναμονή, και φυσικά ιατρική επέμβαση. Το κυριότερο όμως είναι πως πολλοί πιστεύουν ότι τα ποσοστά επιτυχίας της IVF είναι εξαιρετικά υψηλά και ότι το πιθανότερο είναι πως το τέλος της θεραπείας θα τους βρει με ένα παιδί στην αγκαλιά τους.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ο σκοπός του Γυναικολόγου που είναι ειδικευμένος στην IVF συμπίπτει με αυτόν του υπογόνιμου ζευγαριού: την τεκνοποίηση. Επιπλέον ο ειδικός πρέπει να εξασφαλίσει ότι η διαδικασία είναι ασφαλής για τη γυναίκα, σύντομη και οικονομικά προσιτή. Στα πλαίσια αυτά είναι ιδιαίτερα σημαντική η επιμόρφωση του ζευγαριού και η ενημέρωσή του για το τι πραγματικά σημαίνει IVF πέρα από το τεχνικό μέρος της διαδικασίας.

Με δεδομένο λοιπόν τον αριθμό εμβρύων που νόμιμα μπορούν να μεταφερθούν στη μήτρα κατά τη διαδικασία της εμβρυομεταφοράς, το τελικό δηλαδή στάδιο της IVF, το ποσοστό επιτυχίας κυμαίνεται μεταξύ 45-48%. Τι πραγματικά σημαίνει αυτό το νούμερο;

Το νούμερο αυτό κατ' αρχήν αναφέρεται σε γυναίκες ηλικίας μέχρι 35 ετών. Μετά από αυτήν την ηλικία τα ποσοστά επιτυχίας αρχίζουν να πέφτουν κάθε χρόνο για να φτάσουν σε γυναίκες 40 ετών γύρω στο 12% και να πέσουν εν συνεχεία ακόμα πιο πολύ και να καταλήξουν στο 2-3% στα 44 χρόνια. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί πως τα ποσοστά αυτά, όπως και αυτά που θα ακολουθήσουν, αναφέρονται στο μέσο όρο των γυναικών, ανεξάρτητα από τα επίπεδα των ορμονών τους, τις ανατομικές ιδιαιτερότητες, τις προηγούμενες προσπάθειες και τέλος ανεξάρτητα από την ποιότητα του σπέρματος. Κάθε ζευγάρι δηλαδή έχει τα δικά του ποσοστά επιτυχίας, τα οποία όμως είναι αδύνατον να προσδιοριστούν με ακρίβεια. Για το λόγο αυτό η εκτίμηση γίνεται κατά προσέγγιση και πάντα με βάση τα νούμερα που αναφέραμε.

Επιπλέον έχει υπολογιστεί πως το συνολικό ποσοστό επιτυχίας για μια γυναίκα (έως 35 ετών) που θα υποβληθεί σε θεραπεία 3 φορές ανέρχεται στο 70%.

Το επόμενο άγνωστο κομμάτι των ποσοστών είναι η πραγματική τους σημασία. Έστω ότι έχουμε μια γυναίκα 34 ετών. Το γενικό ποσοστό επιτυχίας για IVF είναι 45%. Τι σημαίνει αυτό; Τα ποσοστά αναφέρονται στην επίτευξη θετικού τεστ εγκυμοσύνης (βιοχημική εγκυμοσύνη) ή στη διάγνωση καρδιακής λειτουργίας του εμβρύου στο υπερηχογράφημα μερικές εβδομάδες μετά το τέλος της θεραπείας (κλινική εγκυμοσύνη). Κατά τη διάρκεια όμως των πρώτων εβδομάδων της κύησης ένα σημαντικό ποσοστό εμβρύων σταματά να αναπτύσσεται και έτσι αυτά δεν φθάνουν στο στάδιο της καρδιακής λειτουργίας. Είναι προφανές ότι το ποσοστό επιτυχίας βιοχημικής εγκυμοσύνης (biochemical pregnancy success rate) είναι σημαντικά υψηλότερο από αυτό της κλινικής εγκυμοσύνης (clinical pregnancy success rate).

Τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα αν λάβουμε υπόψιν μας το ποσοστό επιτυχίας που βασίζεται στις γεννήσεις παιδιών από προσπάθειες εξωσωματικής (take home baby rate). Η κάθε γυναίκα που εγκυμονεί έχει δυστυχώς πιθανότητα αποβολής 15%. Το ποσοστό αυτό μειώνεται καθώς η εγκυμοσύνη προχωρά και το έμβρυο μεγαλώνει, αλλά και πάλι είναι διαφορετικό για κάθε έγκυο και αυξάνεται ανάλογα με την ηλικία της λόγω του μεγαλύτερου ποσοστού χρωμοσωμικών ανωμαλιών. Επιπλέον για γυναίκες που υποβάλλονται σε εξωσωματική γονιμοποίηση, το ποσοστό αποβολής είναι ακόμη μεγαλύτερο και φθάνει το 20%. Αυτό συμβαίνει γιατί οι γυναίκες αυτές έχουν πιο συχνά προβλήματα που μετατρέπουν μια εγκυμοσύνη σε υψηλής επικινδυνότητας (high risk pregnancy). Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως το ποσοστό που αφορά την επιτυχία της εξωσωματικής γίνεται ακόμη πιο μικρό αν αναφέρεται στην επιτυχή γέννηση ενός παιδιού.

Ακόμη πιο πολύπλοκη γίνεται η κατάσταση αν σκεφθούμε ότι πολλές γυναίκες που ξεκινούν μια προσπάθεια δεν καταφέρνουν να φτάσουν στο στάδιο της εμβρυομεταφοράς. Ξεκινούν δηλαδή τη διέγερση των ωοθηκών και σταματούν γιατί έχουν μειωμένη ή μηδενική ανταπόκριση στα φάρμακα,

δεν συλλέγονται ωάρια κατά την ωοληψία (empty follicle syndrome), δεν επιτυγχάνεται γονιμοποίηση των ωαρίων από τα σπερματοζωάρια άρα δεν δημιουργούνται έμβρυα (failed fertilisation) και

δεν είναι δυνατή η εμβρυομεταφορά λόγω ανατομικών δυσκολιών. Φυσικά οι παραπάνω λόγοι δεν ισχύουν όλοι μαζί, αλλά καθένας ξεχωριστά. Για καθέναν από αυτούς όμως τα ποσοστά επιτυχίας πέφτουν. Αν δηλαδή για την εξαγωγή συμπερασμάτων και ποσοστών επιτυχίας λαμβάνονται υπ' όψιν όλες οι γυναίκες που ξεκινούν μια προσπάθεια εξωσωματικής, τότε αυτά είναι σαφώς χαμηλότερα απ' ότι αν βασίζονται στις γυναίκες που έχουν επιτυχημένη εμβρυομεταφορά, γιατί οι τελευταίες έχουν ξεπεράσει τους κινδύνους εγκατάλειψης της προσπάθειας.

Επίσης σημαντικό ρόλο παίζει η ποιότητα των εμβρύων. Όσο πιο καλή είναι η μορφολογία τους τόσο ανεβαίνει το ποσοστό επιτυχίας.

Όλα τα παραπάνω γίνονται ακόμα πιο δυσνόητα αν μπουν στην εξίσωση τεχνικές όπως η μικρογονιμοποίηση (ICSI), οι βλαστοκύστες, η τεχνητή ωρίμανση ωαρίων (IVM), ο φυσικός κύκλος εξωσωματικής (natural cycle), η προεμφυτευτική γενετική διάγνωση (PGD), η χρήση παγωμένων ωαρίων, σπέρματος ή εμβρύων, η υποβοηθούμενη εκκόλαψη (assisted hatching) και αν αυτή γίνεται με χρήση laser και φυσικά τα διαφορετικά πρωτόκολλα θεραπείας (βραχύ, μακρύ, υπερμακρύ και υπερβραχύ), η χρήση αγωνιστών ή ανταγωνιστών και ανασυνδυασμένων ή ανθρώπειων γοναδοτροφινών.

Το συμπέρασμα είναι πως τα ποσοστά επιτυχίας είναι διαφορετικά για κάθε περίπτωση υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Το φαινόμενο της χρήσης της στατιστικής προς όφελός μας είναι πλέον αρκετά διαδεδομένο σε πολλές επιστήμες (οικονομία, πολιτική) και πρέπει κάποιος να είναι πολύ προσεκτικός, είτε είναι ο γιατρός, είτε ο ασθενής. Στην πρώτη περίπτωση η ευθύνη της δημιουργίας αβάσιμων ελπίδων είναι σημαντική. Στη δεύτερη, το ζευγάρι έχει δικαίωμα να γνωρίζει τα πραγματικά ποσοστά επιτυχίας της προσπάθειάς του και όχι ένα αυθαίρετο νούμερο που βγαίνει μέσα από διεθνείς στατιστικές που δεν έχουν σχέση με τις ιδιαιτερότητές του, αλλά ούτε και με τη συγκεκριμένη Μονάδα Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής.

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν φυσικά ότι οι διεθνείς στατιστικές είναι άχρηστες. Αντίθετα, οι αριθμοί που δίνουν είναι πολύ εγκυρότεροι γιατί βασίζονται σε μεγάλα στατιστικά δείγματα ασθενών. Στη χώρα μας, που έχει μικρό πληθυσμό είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν μεγάλες στατιστικές μελέτες. Είναι όμως σημαντικό να εξηγούνται τόσο τα γενικά ποσοστά επιτυχίας, όσο και αυτά που αφορούν τη συγκεκριμένη Μονάδα Εξωσωματικής Γονιμοποίησης, χωρίς να παραλείπονται διαφοροποιήσεις τους λόγω ιδιαιτεροτήτων της υπογονιμότητας του ζευγαριού.

Εν κατακλείδει, αυτό που πρέπει πρωτίστως να αντιληφθεί το υπογόνιμο ζευγάρι είναι πως οι μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής δεν είναι πανάκεια και δεν υπόσχονται σίγουρη εγκυμοσύνη, πόσο μάλλον τεκνοποίηση. Είναι όμως ο πλέον αξιόπιστος και ασφαλής τρόπος για να προσπαθήσει κανείς να αποκτήσει παιδί και στα κατάλληλα χέρια έχει εξαιρετικά ποσοστά επιτυχίας, τα οποία χρόνο με το χρόνο και με την πρόοδο της επιστήμης βελτιώνονται. Ελπίζουμε σύντομα να φτάσουμε στο σημείο να λέμε στο ζευγάρι πως με τη θεραπεία είναι πολύ πιο πιθανό να έχει επιτυχημένη εγκυμοσύνη απ' ότι σήμερα. Σκοπός μας είναι δηλαδή να ξεπεράσουμε το 50% στην πλειοψηφία των θεραπειών δίνοντας έτσι ένα ακόμη κίνητρο για την έναρξη της θεραπείας και κάνοντάς την ψυχολογικά πιο ήπια και οικονομικά πιο συμφέρουσα.

[filos`ifigen]

Τα ποσοστά επιτυχίας στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή

Ημερομηνία δημοσίευσης: 7 Ιανουαρίου 2008

Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος

Προβολή

Οι μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής έχουν πάψει πλέον να είναι άγνωστες λέξεις για πολλά ζευγάρια με πρόβλημα υπογονιμότητας. Οι πιο συχνά χρησιμοποιούμενες είναι η σπερματέγχυση (IUI) και η εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF) με ή χωρίς μικρογονιμοποίηση (ICSI). Πολλά ζευγάρια προχωρούν σε μια τέτοια θεραπεία χωρίς να ξέρουν ποια είναι τα πραγματικά ποσοστά επιτυχίας της. Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουν τα νούμερα αυτά για να είναι σε θέση να αποφασίζουν πιο σωστά, αλλά και για να μην πλανώνται σχετικά με την πιθανότητα εγκυμοσύνης.

Για να δοθεί το μέτρο σύγκρισης πρέπει να πούμε πως αν ένα φυσιολογικό ζευγάρι προσπαθεί να συλλάβει με απλή σεξουαλική επαφή κατά τη διάρκεια των γόνιμων ημερών της γυναίκας, με φυσιολογικό σπέρμα, σωστή παραγωγή ωαρίου και ανοιχτές και τις δύο σάλπιγγες, οι πιθανότητες να επιτευχθεί εγκυμοσύνη είναι 6%. Με άλλα λόγια κάθε μήνα που προσπαθεί μια γυναίκα να συλλάβει έχει πιθανότητες αποτυχίας 94%! Για να μην τρομάξουν οι αναγνώστριες να εξηγήσουμε εδώ πως πρέπει να προσπαθήσουν για τουλάχιστον ένα χρόνο για να θεωρήσουμε ότι έχουν πρόβλημα υπογονιμότητας και να γίνει διερεύνησή της με τις ανάλογες εξετάσεις. Κατά συνέπεια στη διάρκεια των 12-18 μηνών προσπάθειας το ποσοστό επιτυχίας του 6% πολλαπλασιάζεται.

Η σπερματέγχυση

Η σπερματέγχυση είναι μια σχετικά απλή μέθοδος υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, κατά την οποία επεξεργαζόμαστε το σπέρμα, βελτιώνουμε τα χαρακτηριστικά του και το εγχύουμε μέσα στην κοιλότητα της μήτρας με έναν λεπτό καθετήρα. Όταν δεν γίνεται χρήση φαρμάκων για τη διέγερση των ωοθηκών η όλη διαδικασία ονομάζεται φυσικός κύκλος. Αν γίνεται ελεγχόμενη διέγερση των ωοθηκών με γοναδοτροφίνες ή χάπια κιτρικής κλομιφαίνης ονομάζουμε τον κύκλο αντίστοιχα.

Πολλά ζευγάρια πιστεύουν πως με την σπερματέγχυση λύνονται τα προβλήματα υπογονιμότητας και επίκειται η εγκυμοσύνη. Η πραγματικότητα είναι πως με τη διαδικασία αυτή βελτιώνουμε πάρα πολύ το ποσοστό επιτυχίας -ουσιαστικά το διπλασιάζουμε ή τριπλασιάζουμε ανάλογα με την ηλικία της γυναίκας- αλλά και πάλι το εύρος του είναι 15-18%. Η σπερματέγχυση λοιπόν δεν είναι πανάκεια, αλλά προσφέρει σημαντικά αυξημένα ποσοστά επιτυχίας σε σχέση με τη σεξουαλική επαφή.

Αν συνυπολογίσουμε το χαμηλό κόστος της σπερματέγχυσης, την ευκολία της ως μεθόδου, την επαναληψιμότητά της και το γεγονός ότι είναι ατραυματική για τη γυναίκα, βλέπουμε πως τα ποσοστά επιτυχίας που παρέχει είναι ικανοποιητικά.

Πρέπει δηλαδή να σκεφθούμε πως θα χρειαστούν τουλάχιστον 3 κύκλοι σπερματέγχυσης προκειμένου να έχουμε καλές πιθανότητες επιτυχίας. Πολλοί γυναικολόγοι προτείνουν 6 κύκλους σπερματέγχυσης. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει ο ειδικός να λάβει υπ' όψιν του τόσο το λόγο της υπογονιμότητας, όσο και την ψυχολογική και οικονομική κατάσταση του ζευγαριού. Δεν είναι λίγες οι φορές όπου το ζευγάρι απογοητεύεται τόσο πολύ από τις επαναλαμβανόμενες αποτυχίες των σπερματεγχύσεων ώστε όταν έρχεται η στιγμή να προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα -δηλαδή στην εξωσωματική γονιμοποίηση- δεν υπάρχει το κουράγιο και η θέληση που χρειάζεται.

Κατά συνέπεια ο ρόλος του γυναικολόγου που είναι ειδικευμένος στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή είναι πολλαπλός:

να προτείνει την θεραπεία εκλογής,

να καθορίζει τη διάρκειά της,

να ενημερώνει το ζευγάρι για το επόμενο θεραπευτικό στάδιο σε περίπτωση αποτυχίας και

να λαμβάνει υπ' όψιν του τους παράγοντες εκείνους που μπορεί να οδηγήσουν το ζευγάρι σε απογοήτευση ή και απόγνωση, προτείνοντας ακόμα και ψυχολογική υποστήριξη αν χρειαστεί.

Η εξωσωματική γονιμοποίηση

Η μέθοδος αυτή για τα περισσότερα ζευγάρια σημαίνει πολλά έξοδα, στρες, αναμονή, και φυσικά ιατρική επέμβαση. Το κυριότερο όμως είναι πως πολλοί πιστεύουν ότι τα ποσοστά επιτυχίας της IVF είναι εξαιρετικά υψηλά και ότι το πιθανότερο είναι πως το τέλος της θεραπείας θα τους βρει με ένα παιδί στην αγκαλιά τους.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ο σκοπός του Γυναικολόγου που είναι ειδικευμένος στην IVF συμπίπτει με αυτόν του υπογόνιμου ζευγαριού: την τεκνοποίηση. Επιπλέον ο ειδικός πρέπει να εξασφαλίσει ότι η διαδικασία είναι ασφαλής για τη γυναίκα, σύντομη και οικονομικά προσιτή. Στα πλαίσια αυτά είναι ιδιαίτερα σημαντική η επιμόρφωση του ζευγαριού και η ενημέρωσή του για το τι πραγματικά σημαίνει IVF πέρα από το τεχνικό μέρος της διαδικασίας.

Με δεδομένο λοιπόν τον αριθμό εμβρύων που νόμιμα μπορούν να μεταφερθούν στη μήτρα κατά τη διαδικασία της εμβρυομεταφοράς, το τελικό δηλαδή στάδιο της IVF, το ποσοστό επιτυχίας κυμαίνεται μεταξύ 45-48%. Τι πραγματικά σημαίνει αυτό το νούμερο;

Το νούμερο αυτό κατ' αρχήν αναφέρεται σε γυναίκες ηλικίας μέχρι 35 ετών. Μετά από αυτήν την ηλικία τα ποσοστά επιτυχίας αρχίζουν να πέφτουν κάθε χρόνο για να φτάσουν σε γυναίκες 40 ετών γύρω στο 12% και να πέσουν εν συνεχεία ακόμα πιο πολύ και να καταλήξουν στο 2-3% στα 44 χρόνια. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί πως τα ποσοστά αυτά, όπως και αυτά που θα ακολουθήσουν, αναφέρονται στο μέσο όρο των γυναικών, ανεξάρτητα από τα επίπεδα των ορμονών τους, τις ανατομικές ιδιαιτερότητες, τις προηγούμενες προσπάθειες και τέλος ανεξάρτητα από την ποιότητα του σπέρματος. Κάθε ζευγάρι δηλαδή έχει τα δικά του ποσοστά επιτυχίας, τα οποία όμως είναι αδύνατον να προσδιοριστούν με ακρίβεια. Για το λόγο αυτό η εκτίμηση γίνεται κατά προσέγγιση και πάντα με βάση τα νούμερα που αναφέραμε.

Επιπλέον έχει υπολογιστεί πως το συνολικό ποσοστό επιτυχίας για μια γυναίκα (έως 35 ετών) που θα υποβληθεί σε θεραπεία 3 φορές ανέρχεται στο 70%.

Το επόμενο άγνωστο κομμάτι των ποσοστών είναι η πραγματική τους σημασία. Έστω ότι έχουμε μια γυναίκα 34 ετών. Το γενικό ποσοστό επιτυχίας για IVF είναι 45%. Τι σημαίνει αυτό; Τα ποσοστά αναφέρονται στην επίτευξη θετικού τεστ εγκυμοσύνης (βιοχημική εγκυμοσύνη) ή στη διάγνωση καρδιακής λειτουργίας του εμβρύου στο υπερηχογράφημα μερικές εβδομάδες μετά το τέλος της θεραπείας (κλινική εγκυμοσύνη). Κατά τη διάρκεια όμως των πρώτων εβδομάδων της κύησης ένα σημαντικό ποσοστό εμβρύων σταματά να αναπτύσσεται και έτσι αυτά δεν φθάνουν στο στάδιο της καρδιακής λειτουργίας. Είναι προφανές ότι το ποσοστό επιτυχίας βιοχημικής εγκυμοσύνης (biochemical pregnancy success rate) είναι σημαντικά υψηλότερο από αυτό της κλινικής εγκυμοσύνης (clinical pregnancy success rate).

Τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα αν λάβουμε υπόψιν μας το ποσοστό επιτυχίας που βασίζεται στις γεννήσεις παιδιών από προσπάθειες εξωσωματικής (take home baby rate). Η κάθε γυναίκα που εγκυμονεί έχει δυστυχώς πιθανότητα αποβολής 15%. Το ποσοστό αυτό μειώνεται καθώς η εγκυμοσύνη προχωρά και το έμβρυο μεγαλώνει, αλλά και πάλι είναι διαφορετικό για κάθε έγκυο και αυξάνεται ανάλογα με την ηλικία της λόγω του μεγαλύτερου ποσοστού χρωμοσωμικών ανωμαλιών. Επιπλέον για γυναίκες που υποβάλλονται σε εξωσωματική γονιμοποίηση, το ποσοστό αποβολής είναι ακόμη μεγαλύτερο και φθάνει το 20%. Αυτό συμβαίνει γιατί οι γυναίκες αυτές έχουν πιο συχνά προβλήματα που μετατρέπουν μια εγκυμοσύνη σε υψηλής επικινδυνότητας (high risk pregnancy). Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως το ποσοστό που αφορά την επιτυχία της εξωσωματικής γίνεται ακόμη πιο μικρό αν αναφέρεται στην επιτυχή γέννηση ενός παιδιού.

Ακόμη πιο πολύπλοκη γίνεται η κατάσταση αν σκεφθούμε ότι πολλές γυναίκες που ξεκινούν μια προσπάθεια δεν καταφέρνουν να φτάσουν στο στάδιο της εμβρυομεταφοράς. Ξεκινούν δηλαδή τη διέγερση των ωοθηκών και σταματούν γιατί έχουν μειωμένη ή μηδενική ανταπόκριση στα φάρμακα,

δεν συλλέγονται ωάρια κατά την ωοληψία (empty follicle syndrome), δεν επιτυγχάνεται γονιμοποίηση των ωαρίων από τα σπερματοζωάρια άρα δεν δημιουργούνται έμβρυα (failed fertilisation) και

δεν είναι δυνατή η εμβρυομεταφορά λόγω ανατομικών δυσκολιών. Φυσικά οι παραπάνω λόγοι δεν ισχύουν όλοι μαζί, αλλά καθένας ξεχωριστά. Για καθέναν από αυτούς όμως τα ποσοστά επιτυχίας πέφτουν. Αν δηλαδή για την εξαγωγή συμπερασμάτων και ποσοστών επιτυχίας λαμβάνονται υπ' όψιν όλες οι γυναίκες που ξεκινούν μια προσπάθεια εξωσωματικής, τότε αυτά είναι σαφώς χαμηλότερα απ' ότι αν βασίζονται στις γυναίκες που έχουν επιτυχημένη εμβρυομεταφορά, γιατί οι τελευταίες έχουν ξεπεράσει τους κινδύνους εγκατάλειψης της προσπάθειας.

Επίσης σημαντικό ρόλο παίζει η ποιότητα των εμβρύων. Όσο πιο καλή είναι η μορφολογία τους τόσο ανεβαίνει το ποσοστό επιτυχίας.

Όλα τα παραπάνω γίνονται ακόμα πιο δυσνόητα αν μπουν στην εξίσωση τεχνικές όπως η μικρογονιμοποίηση (ICSI), οι βλαστοκύστες, η τεχνητή ωρίμανση ωαρίων (IVM), ο φυσικός κύκλος εξωσωματικής (natural cycle), η προεμφυτευτική γενετική διάγνωση (PGD), η χρήση παγωμένων ωαρίων, σπέρματος ή εμβρύων, η υποβοηθούμενη εκκόλαψη (assisted hatching) και αν αυτή γίνεται με χρήση laser και φυσικά τα διαφορετικά πρωτόκολλα θεραπείας (βραχύ, μακρύ, υπερμακρύ και υπερβραχύ), η χρήση αγωνιστών ή ανταγωνιστών και ανασυνδυασμένων ή ανθρώπειων γοναδοτροφινών.

Το συμπέρασμα είναι πως τα ποσοστά επιτυχίας είναι διαφορετικά για κάθε περίπτωση υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Το φαινόμενο της χρήσης της στατιστικής προς όφελός μας είναι πλέον αρκετά διαδεδομένο σε πολλές επιστήμες (οικονομία, πολιτική) και πρέπει κάποιος να είναι πολύ προσεκτικός, είτε είναι ο γιατρός, είτε ο ασθενής. Στην πρώτη περίπτωση η ευθύνη της δημιουργίας αβάσιμων ελπίδων είναι σημαντική. Στη δεύτερη, το ζευγάρι έχει δικαίωμα να γνωρίζει τα πραγματικά ποσοστά επιτυχίας της προσπάθειάς του και όχι ένα αυθαίρετο νούμερο που βγαίνει μέσα από διεθνείς στατιστικές που δεν έχουν σχέση με τις ιδιαιτερότητές του, αλλά ούτε και με τη συγκεκριμένη Μονάδα Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής.

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν φυσικά ότι οι διεθνείς στατιστικές είναι άχρηστες. Αντίθετα, οι αριθμοί που δίνουν είναι πολύ εγκυρότεροι γιατί βασίζονται σε μεγάλα στατιστικά δείγματα ασθενών. Στη χώρα μας, που έχει μικρό πληθυσμό είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν μεγάλες στατιστικές μελέτες. Είναι όμως σημαντικό να εξηγούνται τόσο τα γενικά ποσοστά επιτυχίας, όσο και αυτά που αφορούν τη συγκεκριμένη Μονάδα Εξωσωματικής Γονιμοποίησης, χωρίς να παραλείπονται διαφοροποιήσεις τους λόγω ιδιαιτεροτήτων της υπογονιμότητας του ζευγαριού.

Εν κατακλείδει, αυτό που πρέπει πρωτίστως να αντιληφθεί το υπογόνιμο ζευγάρι είναι πως οι μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής δεν είναι πανάκεια και δεν υπόσχονται σίγουρη εγκυμοσύνη, πόσο μάλλον τεκνοποίηση. Είναι όμως ο πλέον αξιόπιστος και ασφαλής τρόπος για να προσπαθήσει κανείς να αποκτήσει παιδί και στα κατάλληλα χέρια έχει εξαιρετικά ποσοστά επιτυχίας, τα οποία χρόνο με το χρόνο και με την πρόοδο της επιστήμης βελτιώνονται. Ελπίζουμε σύντομα να φτάσουμε στο σημείο να λέμε στο ζευγάρι πως με τη θεραπεία είναι πολύ πιο πιθανό να έχει επιτυχημένη εγκυμοσύνη απ' ότι σήμερα. Σκοπός μας είναι δηλαδή να ξεπεράσουμε το 50% στην πλειοψηφία των θεραπειών δίνοντας έτσι ένα ακόμη κίνητρο για την έναρξη της θεραπείας και κάνοντάς την ψυχολογικά πιο ήπια και οικονομικά πιο συμφέρουσα.

[filos`ifigen]

Εφιάλτης του σύγχρονου ζευγαριού: η υπογονιμότητα & πώς μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε

Ημερομηνία δημοσίευσης: 18 Δεκεμβρίου 2007

Γράφει: Κλέντζερης Λουκάς, Μαιευτήρας - Χειρούργος Γυναικολόγος

Προβολή

Η αναπαραγωγική τεχνολογία για τα στείρα ζευγάρια αποτελεί την τελευταία ελπίδα για δημιουργία οικογένειας. Μεταξύ των διαφόρων τεχνικών της αναπαραγωγικής επιστήμης, η σπουδαιότερη και ευρύτερα εφαρμοζόμενη εδώ και αρκετά χρόνια είναι η εξωσωματική γονιμοποίηση.

Πότε κάνουμε εξωσωματική γονιμοποίηση ;

Το πότε κάνουμε εξωσωματική γονιμοποίηση είναι πολύ σημαντικό. Σύμφωνα με την ιατρική μία τέτοια ενέργεια θα πρέπει να γίνει μόνο όταν ένα ζευγάρι αντιμετωπίζει προβλήματα υπογονιμότητας

Ενδείξεις από τον γυναικείο παράγοντα

Σάλπιγγες (προβλήματα διαβατότητας και λειτουργικότητας)

Ωοθήκες (βαριά προβλήματα ανωορρηξίας)

Ενδείξεις από τον ανδρικό παράγοντα

Βαριά προβλήματα σπέρματος

Αζωοσπερμία (με βιοψιακό υλικό από τον όρχι)

Διαταραχές στύσης

Ενδείξεις και από τους δυο

Ηλικία

Αποτυχία απλών μεθόδων τεχνητής αναπαραγωγής για αντιμετώπιση προβλημάτων ενός εκ των δυο

Αγνώστου αιτιολογίας υπογονιμότητα που ευοδώθηκε με απλές μεθόδους

Κληρονομικές παθήσεις για τις οποίες πρέπει να γίνει προεμφυτευτική διάγνωση (preimplantation diagnosis)

Δωρεές γαμετών (ωαρίων, σπερματοζωαρίων)

Όταν η υπογονιμότητα μας προβληματίζει και αναζητούμε λύσεις για να την αντιμετωπίσουμε

Κάτω από σχετική έρευνα με βάση τα ιατρικά δεδομένα η “W.R.”, έρχεται και απαντάει σε όλα τα ερωτήματα που μας απασχολούν για την υπογονιμότητα. Πόσο μας επηρεάζει στην καθημερινότητα μας; Και πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ένα τέτοιο σοβαρό θέμα που μέρα με την ημέρα παίρνει διαστάσεις κοινωνικού προβλήματος ;

Ο Δρ.Λουκάς Κλέντζερης εξειδικεύεται στην θεραπεία γυανικείας και ανδρικής υπογονιμότητας, στην εξωσωματική γονιμοποίηση αλλά και στην λαπαροσκοπική χειρουργική. Είναι ο μόνος στην Ελλάδα, ο οποίος μπορεί να κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση και από την πλευρά του άνδρα. Πλέον το πρόβλημα της ανδρικής υπογονιμότητας θεωρείται ξεπερασμένο, ενώ η επίστημη μπορεί να κάνει θαύματα.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΖΕΥΓΑΡΙ

60% τους πρώτους 12 μήνες και 90% στα δυο χρόνια. Είναι φανερό ότι η γονιμότητα της γυναίκας μειώνεται κατά 50%, μόνο λόγω της ηλικίας.

Ποια είναι τα πιο συνηθισμένα αίτια υπογονιμότητας ;

Διαταραχές της ωορρηξίας (30%). Ανωορρηξία (απουσία ωορρηξίας) λόγω απουσίας εμμήνου ρύσεως καο ολιγοωορρηξία (μη κανονική ωορρηξία) λόγω απουσίας στον κύκλο, είναι οι πιο συνηθισμένες διαταραχές της ωορρηξίας. Ο συνδυασμός ακανόνιστου κύκλου (π.χ. Περίοδος κάθε 3-4 μήνες), ανωορρηξίας, σεσημασμένου σωματικού βάρους, υπερτριχώσεις και υπογονιμότητα αποτελούν το σύνδρομο των πολυκιστικών ωοθηκών, το οποίο απαντά σε 60-70% των γυναικών που εμφανίζουν διαταραχές της ωορρηξίας.

Βλάβη των σαλπίγγων (25%). Οφείλεται κυρίως σε διάφορα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα όπως για παράδειγμα, χλαμύδια, γονόκκοκο, ενδομητρίωση, περιτονίτιδα ή συγγενής απουσία της μιας ή εκ των δυο σαλπίγγων.

Διαταραχές του σπέρματος (35%)

Η γονιμότητα του άνδρα μειώνεται: εάν ο αριθμός των σπερμάτοζωαρίων είναι κάτω από είκοσι εκατομμύρια ανά ml, εάν η κινητικότητα των σπερματοζωαρίων είναι ασθενής ή εάν υπάρχει υψηλό ποσοστό σπεματοζωαρίων σε ανώμαλές μορφές. Σε μερικές περιπτώσεις οι αριθμητικοί παράμετροι του σπερματοδιαγράμματος είναι φυσιολογικοί, αλλά υπάρχουν λειτουργικές διαταραχές του σπέρματος.

Πότε πρέπει να ζητηθεί ιατρική βοήθεια ;

Το ζευγάρι πρέπει να επισκεφθεί τον γυναικολόγο εάν δεν έχει επιτευχθεί σύλληψη, μετά από 12 μήνες προσπαθειών, χωρίς προφύλαξη. Εάν όμως η γυναίκα αντιμετωπίζει προβλήματα με τον κύκλο της και ο άνδρας έχει κάποιο ιστορικό ασθενειών, τότε η επίσκεψη στον ειδικό πρέπει να γίνεται από την αρχή των προσπαθειών. Πολλά ζευγάρια αποφεύγουν να επισκεφθούν τον ειδικό καθώς δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι υπάρχει πρόβλημα είτε από την μία ή από την άλλη πλευρά. Τις περισσότερες φορές το ανδρικό φύλο είναι αυτό που αρνείται την ιατρική στήριξη και βοήθεια. Εδώ παίζει σημαντικό ρόλο ο ψυχολογικός παράγοντας, που καμιά φορά δεν μας αφήνει να παραδεχτούμε το πρόβλημά μας. Με τον τρόπο αυτό το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να χάνουμε πολύτιμο χρόνο κάνοντας μάταιες πρόσπάθειες. Αυτό που πρέπει να κάνει ένα ζευγάρι που αντιμετωπίζει προβλήματα είναι να επισκεφθεί έναν γυναικολόγο που θα τους βοηθήσει να αναζητήσουν την αιτία. Σε όλη αυτή την διαδρομή για την θεράπευση του ενός ή του άλλου, το ζευγάρι θα πρέπει να είναι ενωμένο και αγαπημένο. Το να μην μπορεί μια γυναίκα να κάνει παιδί ή ένας άντρας αντίστοιχα, πολλές φορές γίνεται κύρια αιτία χωρισμού. Καλό είναι να μην φτάνουμε στα άκρα καθώς για όλα υπάρχει μία λύση.

Κατά πόσο ο τρόπος ζωής και η καθημερινότητα μας συμβάλλουν στην υπογονιμότητα ;

Είναι από τα ερωτήματα που θα πρέπει να μας απασχολούν και να μας προβληματίζουν. Η καθημερινότητα είναι ένας από τους παράγοντες που επηρεάζουν και συμβάλλουν στην υπογονιμότητα. Η άνοδος της θερμοκρασίας σε συνδυασμό με τα βιομηχανικά απόβλητα καταστρέφουν την κινητικότητα του σπέρματος. Ακόμη η επαφή του άνδρα με οιστρογόνες ουσίες που υπάρχουν κυρίως μέσα στα βιομηχανικά απόβλητα αλλά και στο νερό προκαλεί την μείωση του αριθμού των σπερματοζωαρίων. Η οδήγηση για πολλές ώρες μπορεί να προκαλέσει προβλήματα υπογονιμότητας, εξ’ αιτίας της θερμότητας που αναπτύσσεται στα γεννητικά όργανα. Σύμφωνα με μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί στο εξωτερικό προβλήματα αντιμετωπίζουν και αυτοί που κάνουν για πολλές ώρες ποδήλατο. Ακόμη πρέπει ν ααποφεύγουμε τα στενά εσώρουχα και παντελόνια καθώς έχουν αποδειχθεί η κύρια αιτία για την υπογονιμότητα. Όσον αφορά το κινητό και την ακτινοβολία θα πρέπει να αποφεύγουμε να το τοποθετούμε κοντά στην καρδιά και στα γεννητικά όργανα. Όλα αυτά συμβάλλουν στην υπογονιμότητα κατά 30%.

Ο ψυχολογικός παράγοντας ;

Ο ψυχολογικός παράγοντας είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για το υπογόνιμο ζευγάρι, επειδή υπάρχει η επιβάρυνση των διαπροσωπικών σχέσεων του ζευγαριού μέσα στον γάμο, η σχέση του με τους συγγενείς και άλλα άτομα, η πίεση της υπογονιμότητας σε κάθε ένα από αυτά τα δυο άτομα του ζευγαριού, καθώς και η ψυχολογική πίεση όταν το ζευγάρι αυτό βρίσκεται μέσα στην διαδικασία μίας προσπάθειας για υποβοηθούμενη τεχνητή γονιμοποίηση. Υπάρχει επίσης η βιολογική ανάγκη της γυναίκας και του άντρα, για ένα παιδί, καθώς και το στρες της στέρησης αυτής της ψυχολογικής ανάγκης. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η επιβάρυνση της εξάρτησης από το γιατρό που βοηθά το ζευγάρι επειδή πολλές φορές αυτοί νομίζουν ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να τους βοηθήσει, να τους καταλάβει κα να τους προσφέρει κάποιες ελπίδες. Μπορεί να νιώθουν υποχρέωση να είναι καλοί ασθενείς, και να ξοδεύουν αρκετή ενέργητικότητα στην προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.

Έτσι λοιπόν, θα πρέπει να υιοθετηθούν τρόποι βελτίωσης της ποιότητας ζωής κα μεγιστοποίησης των δυνατοτήτων. Στην σύγχρονη εποχή έχει έρθει ο καιρός πια να συμπληρωθεί η εξωσωματική γονιμοποίηση και με την υποβοήθηση του ατόμου σαν ένα όλον, ώστε να μπει πιο ολοκληρωμένο και πιο υγιές στην διαδικασία αυτή.

Θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι χαλάρωσης και βελτίωσης της υγείας, οι οποίες εάν τύχει να μην έχουν ως αποτέλεσμα την γέννηση ενός παιδιού, τουλάχιστον θα αυξήσουν την ικανότρητα των ατόμων να απολαμβάνουν την ζωή ενώ συνεχίσουν να προσπαθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους.

[filos`ifigen]

Εφιάλτης του σύγχρονου ζευγαριού: η υπογονιμότητα & πώς μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε

Ημερομηνία δημοσίευσης: 18 Δεκεμβρίου 2007

Γράφει: Κλέντζερης Λουκάς, Μαιευτήρας - Χειρούργος Γυναικολόγος

Προβολή

Η αναπαραγωγική τεχνολογία για τα στείρα ζευγάρια αποτελεί την τελευταία ελπίδα για δημιουργία οικογένειας. Μεταξύ των διαφόρων τεχνικών της αναπαραγωγικής επιστήμης, η σπουδαιότερη και ευρύτερα εφαρμοζόμενη εδώ και αρκετά χρόνια είναι η εξωσωματική γονιμοποίηση.

Πότε κάνουμε εξωσωματική γονιμοποίηση ;

Το πότε κάνουμε εξωσωματική γονιμοποίηση είναι πολύ σημαντικό. Σύμφωνα με την ιατρική μία τέτοια ενέργεια θα πρέπει να γίνει μόνο όταν ένα ζευγάρι αντιμετωπίζει προβλήματα υπογονιμότητας

Ενδείξεις από τον γυναικείο παράγοντα

Σάλπιγγες (προβλήματα διαβατότητας και λειτουργικότητας)

Ωοθήκες (βαριά προβλήματα ανωορρηξίας)

Ενδείξεις από τον ανδρικό παράγοντα

Βαριά προβλήματα σπέρματος

Αζωοσπερμία (με βιοψιακό υλικό από τον όρχι)

Διαταραχές στύσης

Ενδείξεις και από τους δυο

Ηλικία

Αποτυχία απλών μεθόδων τεχνητής αναπαραγωγής για αντιμετώπιση προβλημάτων ενός εκ των δυο

Αγνώστου αιτιολογίας υπογονιμότητα που ευοδώθηκε με απλές μεθόδους

Κληρονομικές παθήσεις για τις οποίες πρέπει να γίνει προεμφυτευτική διάγνωση (preimplantation diagnosis)

Δωρεές γαμετών (ωαρίων, σπερματοζωαρίων)

Όταν η υπογονιμότητα μας προβληματίζει και αναζητούμε λύσεις για να την αντιμετωπίσουμε

Κάτω από σχετική έρευνα με βάση τα ιατρικά δεδομένα η “W.R.”, έρχεται και απαντάει σε όλα τα ερωτήματα που μας απασχολούν για την υπογονιμότητα. Πόσο μας επηρεάζει στην καθημερινότητα μας; Και πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ένα τέτοιο σοβαρό θέμα που μέρα με την ημέρα παίρνει διαστάσεις κοινωνικού προβλήματος ;

Ο Δρ.Λουκάς Κλέντζερης εξειδικεύεται στην θεραπεία γυανικείας και ανδρικής υπογονιμότητας, στην εξωσωματική γονιμοποίηση αλλά και στην λαπαροσκοπική χειρουργική. Είναι ο μόνος στην Ελλάδα, ο οποίος μπορεί να κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση και από την πλευρά του άνδρα. Πλέον το πρόβλημα της ανδρικής υπογονιμότητας θεωρείται ξεπερασμένο, ενώ η επίστημη μπορεί να κάνει θαύματα.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΖΕΥΓΑΡΙ

60% τους πρώτους 12 μήνες και 90% στα δυο χρόνια. Είναι φανερό ότι η γονιμότητα της γυναίκας μειώνεται κατά 50%, μόνο λόγω της ηλικίας.

Ποια είναι τα πιο συνηθισμένα αίτια υπογονιμότητας ;

Διαταραχές της ωορρηξίας (30%). Ανωορρηξία (απουσία ωορρηξίας) λόγω απουσίας εμμήνου ρύσεως καο ολιγοωορρηξία (μη κανονική ωορρηξία) λόγω απουσίας στον κύκλο, είναι οι πιο συνηθισμένες διαταραχές της ωορρηξίας. Ο συνδυασμός ακανόνιστου κύκλου (π.χ. Περίοδος κάθε 3-4 μήνες), ανωορρηξίας, σεσημασμένου σωματικού βάρους, υπερτριχώσεις και υπογονιμότητα αποτελούν το σύνδρομο των πολυκιστικών ωοθηκών, το οποίο απαντά σε 60-70% των γυναικών που εμφανίζουν διαταραχές της ωορρηξίας.

Βλάβη των σαλπίγγων (25%). Οφείλεται κυρίως σε διάφορα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα όπως για παράδειγμα, χλαμύδια, γονόκκοκο, ενδομητρίωση, περιτονίτιδα ή συγγενής απουσία της μιας ή εκ των δυο σαλπίγγων.

Διαταραχές του σπέρματος (35%)

Η γονιμότητα του άνδρα μειώνεται: εάν ο αριθμός των σπερμάτοζωαρίων είναι κάτω από είκοσι εκατομμύρια ανά ml, εάν η κινητικότητα των σπερματοζωαρίων είναι ασθενής ή εάν υπάρχει υψηλό ποσοστό σπεματοζωαρίων σε ανώμαλές μορφές. Σε μερικές περιπτώσεις οι αριθμητικοί παράμετροι του σπερματοδιαγράμματος είναι φυσιολογικοί, αλλά υπάρχουν λειτουργικές διαταραχές του σπέρματος.

Πότε πρέπει να ζητηθεί ιατρική βοήθεια ;

Το ζευγάρι πρέπει να επισκεφθεί τον γυναικολόγο εάν δεν έχει επιτευχθεί σύλληψη, μετά από 12 μήνες προσπαθειών, χωρίς προφύλαξη. Εάν όμως η γυναίκα αντιμετωπίζει προβλήματα με τον κύκλο της και ο άνδρας έχει κάποιο ιστορικό ασθενειών, τότε η επίσκεψη στον ειδικό πρέπει να γίνεται από την αρχή των προσπαθειών. Πολλά ζευγάρια αποφεύγουν να επισκεφθούν τον ειδικό καθώς δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι υπάρχει πρόβλημα είτε από την μία ή από την άλλη πλευρά. Τις περισσότερες φορές το ανδρικό φύλο είναι αυτό που αρνείται την ιατρική στήριξη και βοήθεια. Εδώ παίζει σημαντικό ρόλο ο ψυχολογικός παράγοντας, που καμιά φορά δεν μας αφήνει να παραδεχτούμε το πρόβλημά μας. Με τον τρόπο αυτό το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να χάνουμε πολύτιμο χρόνο κάνοντας μάταιες πρόσπάθειες. Αυτό που πρέπει να κάνει ένα ζευγάρι που αντιμετωπίζει προβλήματα είναι να επισκεφθεί έναν γυναικολόγο που θα τους βοηθήσει να αναζητήσουν την αιτία. Σε όλη αυτή την διαδρομή για την θεράπευση του ενός ή του άλλου, το ζευγάρι θα πρέπει να είναι ενωμένο και αγαπημένο. Το να μην μπορεί μια γυναίκα να κάνει παιδί ή ένας άντρας αντίστοιχα, πολλές φορές γίνεται κύρια αιτία χωρισμού. Καλό είναι να μην φτάνουμε στα άκρα καθώς για όλα υπάρχει μία λύση.

Κατά πόσο ο τρόπος ζωής και η καθημερινότητα μας συμβάλλουν στην υπογονιμότητα ;

Είναι από τα ερωτήματα που θα πρέπει να μας απασχολούν και να μας προβληματίζουν. Η καθημερινότητα είναι ένας από τους παράγοντες που επηρεάζουν και συμβάλλουν στην υπογονιμότητα. Η άνοδος της θερμοκρασίας σε συνδυασμό με τα βιομηχανικά απόβλητα καταστρέφουν την κινητικότητα του σπέρματος. Ακόμη η επαφή του άνδρα με οιστρογόνες ουσίες που υπάρχουν κυρίως μέσα στα βιομηχανικά απόβλητα αλλά και στο νερό προκαλεί την μείωση του αριθμού των σπερματοζωαρίων. Η οδήγηση για πολλές ώρες μπορεί να προκαλέσει προβλήματα υπογονιμότητας, εξ’ αιτίας της θερμότητας που αναπτύσσεται στα γεννητικά όργανα. Σύμφωνα με μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί στο εξωτερικό προβλήματα αντιμετωπίζουν και αυτοί που κάνουν για πολλές ώρες ποδήλατο. Ακόμη πρέπει ν ααποφεύγουμε τα στενά εσώρουχα και παντελόνια καθώς έχουν αποδειχθεί η κύρια αιτία για την υπογονιμότητα. Όσον αφορά το κινητό και την ακτινοβολία θα πρέπει να αποφεύγουμε να το τοποθετούμε κοντά στην καρδιά και στα γεννητικά όργανα. Όλα αυτά συμβάλλουν στην υπογονιμότητα κατά 30%.

Ο ψυχολογικός παράγοντας ;

Ο ψυχολογικός παράγοντας είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για το υπογόνιμο ζευγάρι, επειδή υπάρχει η επιβάρυνση των διαπροσωπικών σχέσεων του ζευγαριού μέσα στον γάμο, η σχέση του με τους συγγενείς και άλλα άτομα, η πίεση της υπογονιμότητας σε κάθε ένα από αυτά τα δυο άτομα του ζευγαριού, καθώς και η ψυχολογική πίεση όταν το ζευγάρι αυτό βρίσκεται μέσα στην διαδικασία μίας προσπάθειας για υποβοηθούμενη τεχνητή γονιμοποίηση. Υπάρχει επίσης η βιολογική ανάγκη της γυναίκας και του άντρα, για ένα παιδί, καθώς και το στρες της στέρησης αυτής της ψυχολογικής ανάγκης. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η επιβάρυνση της εξάρτησης από το γιατρό που βοηθά το ζευγάρι επειδή πολλές φορές αυτοί νομίζουν ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να τους βοηθήσει, να τους καταλάβει κα να τους προσφέρει κάποιες ελπίδες. Μπορεί να νιώθουν υποχρέωση να είναι καλοί ασθενείς, και να ξοδεύουν αρκετή ενέργητικότητα στην προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.

Έτσι λοιπόν, θα πρέπει να υιοθετηθούν τρόποι βελτίωσης της ποιότητας ζωής κα μεγιστοποίησης των δυνατοτήτων. Στην σύγχρονη εποχή έχει έρθει ο καιρός πια να συμπληρωθεί η εξωσωματική γονιμοποίηση και με την υποβοήθηση του ατόμου σαν ένα όλον, ώστε να μπει πιο ολοκληρωμένο και πιο υγιές στην διαδικασία αυτή.

Θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι χαλάρωσης και βελτίωσης της υγείας, οι οποίες εάν τύχει να μην έχουν ως αποτέλεσμα την γέννηση ενός παιδιού, τουλάχιστον θα αυξήσουν την ικανότρητα των ατόμων να απολαμβάνουν την ζωή ενώ συνεχίσουν να προσπαθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους.

[filos`ifigen]

Εφιάλτης του σύγχρονου ζευγαριού: η υπογονιμότητα & πώς μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε

Ημερομηνία δημοσίευσης: 18 Δεκεμβρίου 2007

Γράφει: Κλέντζερης Λουκάς, Μαιευτήρας - Χειρούργος Γυναικολόγος

Προβολή

Η αναπαραγωγική τεχνολογία για τα στείρα ζευγάρια αποτελεί την τελευταία ελπίδα για δημιουργία οικογένειας. Μεταξύ των διαφόρων τεχνικών της αναπαραγωγικής επιστήμης, η σπουδαιότερη και ευρύτερα εφαρμοζόμενη εδώ και αρκετά χρόνια είναι η εξωσωματική γονιμοποίηση.

Πότε κάνουμε εξωσωματική γονιμοποίηση ;

Το πότε κάνουμε εξωσωματική γονιμοποίηση είναι πολύ σημαντικό. Σύμφωνα με την ιατρική μία τέτοια ενέργεια θα πρέπει να γίνει μόνο όταν ένα ζευγάρι αντιμετωπίζει προβλήματα υπογονιμότητας

Ενδείξεις από τον γυναικείο παράγοντα

Σάλπιγγες (προβλήματα διαβατότητας και λειτουργικότητας)

Ωοθήκες (βαριά προβλήματα ανωορρηξίας)

Ενδείξεις από τον ανδρικό παράγοντα

Βαριά προβλήματα σπέρματος

Αζωοσπερμία (με βιοψιακό υλικό από τον όρχι)

Διαταραχές στύσης

Ενδείξεις και από τους δυο

Ηλικία

Αποτυχία απλών μεθόδων τεχνητής αναπαραγωγής για αντιμετώπιση προβλημάτων ενός εκ των δυο

Αγνώστου αιτιολογίας υπογονιμότητα που ευοδώθηκε με απλές μεθόδους

Κληρονομικές παθήσεις για τις οποίες πρέπει να γίνει προεμφυτευτική διάγνωση (preimplantation diagnosis)

Δωρεές γαμετών (ωαρίων, σπερματοζωαρίων)

Όταν η υπογονιμότητα μας προβληματίζει και αναζητούμε λύσεις για να την αντιμετωπίσουμε

Κάτω από σχετική έρευνα με βάση τα ιατρικά δεδομένα η “W.R.”, έρχεται και απαντάει σε όλα τα ερωτήματα που μας απασχολούν για την υπογονιμότητα. Πόσο μας επηρεάζει στην καθημερινότητα μας; Και πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ένα τέτοιο σοβαρό θέμα που μέρα με την ημέρα παίρνει διαστάσεις κοινωνικού προβλήματος ;

Ο Δρ.Λουκάς Κλέντζερης εξειδικεύεται στην θεραπεία γυανικείας και ανδρικής υπογονιμότητας, στην εξωσωματική γονιμοποίηση αλλά και στην λαπαροσκοπική χειρουργική. Είναι ο μόνος στην Ελλάδα, ο οποίος μπορεί να κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση και από την πλευρά του άνδρα. Πλέον το πρόβλημα της ανδρικής υπογονιμότητας θεωρείται ξεπερασμένο, ενώ η επίστημη μπορεί να κάνει θαύματα.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΖΕΥΓΑΡΙ

60% τους πρώτους 12 μήνες και 90% στα δυο χρόνια. Είναι φανερό ότι η γονιμότητα της γυναίκας μειώνεται κατά 50%, μόνο λόγω της ηλικίας.

Ποια είναι τα πιο συνηθισμένα αίτια υπογονιμότητας ;

Διαταραχές της ωορρηξίας (30%). Ανωορρηξία (απουσία ωορρηξίας) λόγω απουσίας εμμήνου ρύσεως καο ολιγοωορρηξία (μη κανονική ωορρηξία) λόγω απουσίας στον κύκλο, είναι οι πιο συνηθισμένες διαταραχές της ωορρηξίας. Ο συνδυασμός ακανόνιστου κύκλου (π.χ. Περίοδος κάθε 3-4 μήνες), ανωορρηξίας, σεσημασμένου σωματικού βάρους, υπερτριχώσεις και υπογονιμότητα αποτελούν το σύνδρομο των πολυκιστικών ωοθηκών, το οποίο απαντά σε 60-70% των γυναικών που εμφανίζουν διαταραχές της ωορρηξίας.

Βλάβη των σαλπίγγων (25%). Οφείλεται κυρίως σε διάφορα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα όπως για παράδειγμα, χλαμύδια, γονόκκοκο, ενδομητρίωση, περιτονίτιδα ή συγγενής απουσία της μιας ή εκ των δυο σαλπίγγων.

Διαταραχές του σπέρματος (35%)

Η γονιμότητα του άνδρα μειώνεται: εάν ο αριθμός των σπερμάτοζωαρίων είναι κάτω από είκοσι εκατομμύρια ανά ml, εάν η κινητικότητα των σπερματοζωαρίων είναι ασθενής ή εάν υπάρχει υψηλό ποσοστό σπεματοζωαρίων σε ανώμαλές μορφές. Σε μερικές περιπτώσεις οι αριθμητικοί παράμετροι του σπερματοδιαγράμματος είναι φυσιολογικοί, αλλά υπάρχουν λειτουργικές διαταραχές του σπέρματος.

Πότε πρέπει να ζητηθεί ιατρική βοήθεια ;

Το ζευγάρι πρέπει να επισκεφθεί τον γυναικολόγο εάν δεν έχει επιτευχθεί σύλληψη, μετά από 12 μήνες προσπαθειών, χωρίς προφύλαξη. Εάν όμως η γυναίκα αντιμετωπίζει προβλήματα με τον κύκλο της και ο άνδρας έχει κάποιο ιστορικό ασθενειών, τότε η επίσκεψη στον ειδικό πρέπει να γίνεται από την αρχή των προσπαθειών. Πολλά ζευγάρια αποφεύγουν να επισκεφθούν τον ειδικό καθώς δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι υπάρχει πρόβλημα είτε από την μία ή από την άλλη πλευρά. Τις περισσότερες φορές το ανδρικό φύλο είναι αυτό που αρνείται την ιατρική στήριξη και βοήθεια. Εδώ παίζει σημαντικό ρόλο ο ψυχολογικός παράγοντας, που καμιά φορά δεν μας αφήνει να παραδεχτούμε το πρόβλημά μας. Με τον τρόπο αυτό το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να χάνουμε πολύτιμο χρόνο κάνοντας μάταιες πρόσπάθειες. Αυτό που πρέπει να κάνει ένα ζευγάρι που αντιμετωπίζει προβλήματα είναι να επισκεφθεί έναν γυναικολόγο που θα τους βοηθήσει να αναζητήσουν την αιτία. Σε όλη αυτή την διαδρομή για την θεράπευση του ενός ή του άλλου, το ζευγάρι θα πρέπει να είναι ενωμένο και αγαπημένο. Το να μην μπορεί μια γυναίκα να κάνει παιδί ή ένας άντρας αντίστοιχα, πολλές φορές γίνεται κύρια αιτία χωρισμού. Καλό είναι να μην φτάνουμε στα άκρα καθώς για όλα υπάρχει μία λύση.

Κατά πόσο ο τρόπος ζωής και η καθημερινότητα μας συμβάλλουν στην υπογονιμότητα ;

Είναι από τα ερωτήματα που θα πρέπει να μας απασχολούν και να μας προβληματίζουν. Η καθημερινότητα είναι ένας από τους παράγοντες που επηρεάζουν και συμβάλλουν στην υπογονιμότητα. Η άνοδος της θερμοκρασίας σε συνδυασμό με τα βιομηχανικά απόβλητα καταστρέφουν την κινητικότητα του σπέρματος. Ακόμη η επαφή του άνδρα με οιστρογόνες ουσίες που υπάρχουν κυρίως μέσα στα βιομηχανικά απόβλητα αλλά και στο νερό προκαλεί την μείωση του αριθμού των σπερματοζωαρίων. Η οδήγηση για πολλές ώρες μπορεί να προκαλέσει προβλήματα υπογονιμότητας, εξ’ αιτίας της θερμότητας που αναπτύσσεται στα γεννητικά όργανα. Σύμφωνα με μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί στο εξωτερικό προβλήματα αντιμετωπίζουν και αυτοί που κάνουν για πολλές ώρες ποδήλατο. Ακόμη πρέπει ν ααποφεύγουμε τα στενά εσώρουχα και παντελόνια καθώς έχουν αποδειχθεί η κύρια αιτία για την υπογονιμότητα. Όσον αφορά το κινητό και την ακτινοβολία θα πρέπει να αποφεύγουμε να το τοποθετούμε κοντά στην καρδιά και στα γεννητικά όργανα. Όλα αυτά συμβάλλουν στην υπογονιμότητα κατά 30%.

Ο ψυχολογικός παράγοντας ;

Ο ψυχολογικός παράγοντας είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για το υπογόνιμο ζευγάρι, επειδή υπάρχει η επιβάρυνση των διαπροσωπικών σχέσεων του ζευγαριού μέσα στον γάμο, η σχέση του με τους συγγενείς και άλλα άτομα, η πίεση της υπογονιμότητας σε κάθε ένα από αυτά τα δυο άτομα του ζευγαριού, καθώς και η ψυχολογική πίεση όταν το ζευγάρι αυτό βρίσκεται μέσα στην διαδικασία μίας προσπάθειας για υποβοηθούμενη τεχνητή γονιμοποίηση. Υπάρχει επίσης η βιολογική ανάγκη της γυναίκας και του άντρα, για ένα παιδί, καθώς και το στρες της στέρησης αυτής της ψυχολογικής ανάγκης. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η επιβάρυνση της εξάρτησης από το γιατρό που βοηθά το ζευγάρι επειδή πολλές φορές αυτοί νομίζουν ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να τους βοηθήσει, να τους καταλάβει κα να τους προσφέρει κάποιες ελπίδες. Μπορεί να νιώθουν υποχρέωση να είναι καλοί ασθενείς, και να ξοδεύουν αρκετή ενέργητικότητα στην προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.

Έτσι λοιπόν, θα πρέπει να υιοθετηθούν τρόποι βελτίωσης της ποιότητας ζωής κα μεγιστοποίησης των δυνατοτήτων. Στην σύγχρονη εποχή έχει έρθει ο καιρός πια να συμπληρωθεί η εξωσωματική γονιμοποίηση και με την υποβοήθηση του ατόμου σαν ένα όλον, ώστε να μπει πιο ολοκληρωμένο και πιο υγιές στην διαδικασία αυτή.

Θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι χαλάρωσης και βελτίωσης της υγείας, οι οποίες εάν τύχει να μην έχουν ως αποτέλεσμα την γέννηση ενός παιδιού, τουλάχιστον θα αυξήσουν την ικανότρητα των ατόμων να απολαμβάνουν την ζωή ενώ συνεχίσουν να προσπαθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους.

[filos`ifigen]

Εφιάλτης του σύγχρονου ζευγαριού: η υπογονιμότητα & πώς μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε

Ημερομηνία δημοσίευσης: 18 Δεκεμβρίου 2007

Γράφει: Κλέντζερης Λουκάς, Μαιευτήρας - Χειρούργος Γυναικολόγος

Προβολή

Η αναπαραγωγική τεχνολογία για τα στείρα ζευγάρια αποτελεί την τελευταία ελπίδα για δημιουργία οικογένειας. Μεταξύ των διαφόρων τεχνικών της αναπαραγωγικής επιστήμης, η σπουδαιότερη και ευρύτερα εφαρμοζόμενη εδώ και αρκετά χρόνια είναι η εξωσωματική γονιμοποίηση.

Πότε κάνουμε εξωσωματική γονιμοποίηση ;

Το πότε κάνουμε εξωσωματική γονιμοποίηση είναι πολύ σημαντικό. Σύμφωνα με την ιατρική μία τέτοια ενέργεια θα πρέπει να γίνει μόνο όταν ένα ζευγάρι αντιμετωπίζει προβλήματα υπογονιμότητας

Ενδείξεις από τον γυναικείο παράγοντα

Σάλπιγγες (προβλήματα διαβατότητας και λειτουργικότητας)

Ωοθήκες (βαριά προβλήματα ανωορρηξίας)

Ενδείξεις από τον ανδρικό παράγοντα

Βαριά προβλήματα σπέρματος

Αζωοσπερμία (με βιοψιακό υλικό από τον όρχι)

Διαταραχές στύσης

Ενδείξεις και από τους δυο

Ηλικία

Αποτυχία απλών μεθόδων τεχνητής αναπαραγωγής για αντιμετώπιση προβλημάτων ενός εκ των δυο

Αγνώστου αιτιολογίας υπογονιμότητα που ευοδώθηκε με απλές μεθόδους

Κληρονομικές παθήσεις για τις οποίες πρέπει να γίνει προεμφυτευτική διάγνωση (preimplantation diagnosis)

Δωρεές γαμετών (ωαρίων, σπερματοζωαρίων)

Όταν η υπογονιμότητα μας προβληματίζει και αναζητούμε λύσεις για να την αντιμετωπίσουμε

Κάτω από σχετική έρευνα με βάση τα ιατρικά δεδομένα η “W.R.”, έρχεται και απαντάει σε όλα τα ερωτήματα που μας απασχολούν για την υπογονιμότητα. Πόσο μας επηρεάζει στην καθημερινότητα μας; Και πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ένα τέτοιο σοβαρό θέμα που μέρα με την ημέρα παίρνει διαστάσεις κοινωνικού προβλήματος ;

Ο Δρ.Λουκάς Κλέντζερης εξειδικεύεται στην θεραπεία γυανικείας και ανδρικής υπογονιμότητας, στην εξωσωματική γονιμοποίηση αλλά και στην λαπαροσκοπική χειρουργική. Είναι ο μόνος στην Ελλάδα, ο οποίος μπορεί να κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση και από την πλευρά του άνδρα. Πλέον το πρόβλημα της ανδρικής υπογονιμότητας θεωρείται ξεπερασμένο, ενώ η επίστημη μπορεί να κάνει θαύματα.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΖΕΥΓΑΡΙ

60% τους πρώτους 12 μήνες και 90% στα δυο χρόνια. Είναι φανερό ότι η γονιμότητα της γυναίκας μειώνεται κατά 50%, μόνο λόγω της ηλικίας.

Ποια είναι τα πιο συνηθισμένα αίτια υπογονιμότητας ;

Διαταραχές της ωορρηξίας (30%). Ανωορρηξία (απουσία ωορρηξίας) λόγω απουσίας εμμήνου ρύσεως καο ολιγοωορρηξία (μη κανονική ωορρηξία) λόγω απουσίας στον κύκλο, είναι οι πιο συνηθισμένες διαταραχές της ωορρηξίας. Ο συνδυασμός ακανόνιστου κύκλου (π.χ. Περίοδος κάθε 3-4 μήνες), ανωορρηξίας, σεσημασμένου σωματικού βάρους, υπερτριχώσεις και υπογονιμότητα αποτελούν το σύνδρομο των πολυκιστικών ωοθηκών, το οποίο απαντά σε 60-70% των γυναικών που εμφανίζουν διαταραχές της ωορρηξίας.

Βλάβη των σαλπίγγων (25%). Οφείλεται κυρίως σε διάφορα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα όπως για παράδειγμα, χλαμύδια, γονόκκοκο, ενδομητρίωση, περιτονίτιδα ή συγγενής απουσία της μιας ή εκ των δυο σαλπίγγων.

Διαταραχές του σπέρματος (35%)

Η γονιμότητα του άνδρα μειώνεται: εάν ο αριθμός των σπερμάτοζωαρίων είναι κάτω από είκοσι εκατομμύρια ανά ml, εάν η κινητικότητα των σπερματοζωαρίων είναι ασθενής ή εάν υπάρχει υψηλό ποσοστό σπεματοζωαρίων σε ανώμαλές μορφές. Σε μερικές περιπτώσεις οι αριθμητικοί παράμετροι του σπερματοδιαγράμματος είναι φυσιολογικοί, αλλά υπάρχουν λειτουργικές διαταραχές του σπέρματος.

Πότε πρέπει να ζητηθεί ιατρική βοήθεια ;

Το ζευγάρι πρέπει να επισκεφθεί τον γυναικολόγο εάν δεν έχει επιτευχθεί σύλληψη, μετά από 12 μήνες προσπαθειών, χωρίς προφύλαξη. Εάν όμως η γυναίκα αντιμετωπίζει προβλήματα με τον κύκλο της και ο άνδρας έχει κάποιο ιστορικό ασθενειών, τότε η επίσκεψη στον ειδικό πρέπει να γίνεται από την αρχή των προσπαθειών. Πολλά ζευγάρια αποφεύγουν να επισκεφθούν τον ειδικό καθώς δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι υπάρχει πρόβλημα είτε από την μία ή από την άλλη πλευρά. Τις περισσότερες φορές το ανδρικό φύλο είναι αυτό που αρνείται την ιατρική στήριξη και βοήθεια. Εδώ παίζει σημαντικό ρόλο ο ψυχολογικός παράγοντας, που καμιά φορά δεν μας αφήνει να παραδεχτούμε το πρόβλημά μας. Με τον τρόπο αυτό το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να χάνουμε πολύτιμο χρόνο κάνοντας μάταιες πρόσπάθειες. Αυτό που πρέπει να κάνει ένα ζευγάρι που αντιμετωπίζει προβλήματα είναι να επισκεφθεί έναν γυναικολόγο που θα τους βοηθήσει να αναζητήσουν την αιτία. Σε όλη αυτή την διαδρομή για την θεράπευση του ενός ή του άλλου, το ζευγάρι θα πρέπει να είναι ενωμένο και αγαπημένο. Το να μην μπορεί μια γυναίκα να κάνει παιδί ή ένας άντρας αντίστοιχα, πολλές φορές γίνεται κύρια αιτία χωρισμού. Καλό είναι να μην φτάνουμε στα άκρα καθώς για όλα υπάρχει μία λύση.

Κατά πόσο ο τρόπος ζωής και η καθημερινότητα μας συμβάλλουν στην υπογονιμότητα ;

Είναι από τα ερωτήματα που θα πρέπει να μας απασχολούν και να μας προβληματίζουν. Η καθημερινότητα είναι ένας από τους παράγοντες που επηρεάζουν και συμβάλλουν στην υπογονιμότητα. Η άνοδος της θερμοκρασίας σε συνδυασμό με τα βιομηχανικά απόβλητα καταστρέφουν την κινητικότητα του σπέρματος. Ακόμη η επαφή του άνδρα με οιστρογόνες ουσίες που υπάρχουν κυρίως μέσα στα βιομηχανικά απόβλητα αλλά και στο νερό προκαλεί την μείωση του αριθμού των σπερματοζωαρίων. Η οδήγηση για πολλές ώρες μπορεί να προκαλέσει προβλήματα υπογονιμότητας, εξ’ αιτίας της θερμότητας που αναπτύσσεται στα γεννητικά όργανα. Σύμφωνα με μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί στο εξωτερικό προβλήματα αντιμετωπίζουν και αυτοί που κάνουν για πολλές ώρες ποδήλατο. Ακόμη πρέπει ν ααποφεύγουμε τα στενά εσώρουχα και παντελόνια καθώς έχουν αποδειχθεί η κύρια αιτία για την υπογονιμότητα. Όσον αφορά το κινητό και την ακτινοβολία θα πρέπει να αποφεύγουμε να το τοποθετούμε κοντά στην καρδιά και στα γεννητικά όργανα. Όλα αυτά συμβάλλουν στην υπογονιμότητα κατά 30%.

Ο ψυχολογικός παράγοντας ;

Ο ψυχολογικός παράγοντας είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για το υπογόνιμο ζευγάρι, επειδή υπάρχει η επιβάρυνση των διαπροσωπικών σχέσεων του ζευγαριού μέσα στον γάμο, η σχέση του με τους συγγενείς και άλλα άτομα, η πίεση της υπογονιμότητας σε κάθε ένα από αυτά τα δυο άτομα του ζευγαριού, καθώς και η ψυχολογική πίεση όταν το ζευγάρι αυτό βρίσκεται μέσα στην διαδικασία μίας προσπάθειας για υποβοηθούμενη τεχνητή γονιμοποίηση. Υπάρχει επίσης η βιολογική ανάγκη της γυναίκας και του άντρα, για ένα παιδί, καθώς και το στρες της στέρησης αυτής της ψυχολογικής ανάγκης. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η επιβάρυνση της εξάρτησης από το γιατρό που βοηθά το ζευγάρι επειδή πολλές φορές αυτοί νομίζουν ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να τους βοηθήσει, να τους καταλάβει κα να τους προσφέρει κάποιες ελπίδες. Μπορεί να νιώθουν υποχρέωση να είναι καλοί ασθενείς, και να ξοδεύουν αρκετή ενέργητικότητα στην προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.

Έτσι λοιπόν, θα πρέπει να υιοθετηθούν τρόποι βελτίωσης της ποιότητας ζωής κα μεγιστοποίησης των δυνατοτήτων. Στην σύγχρονη εποχή έχει έρθει ο καιρός πια να συμπληρωθεί η εξωσωματική γονιμοποίηση και με την υποβοήθηση του ατόμου σαν ένα όλον, ώστε να μπει πιο ολοκληρωμένο και πιο υγιές στην διαδικασία αυτή.

Θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι χαλάρωσης και βελτίωσης της υγείας, οι οποίες εάν τύχει να μην έχουν ως αποτέλεσμα την γέννηση ενός παιδιού, τουλάχιστον θα αυξήσουν την ικανότρητα των ατόμων να απολαμβάνουν την ζωή ενώ συνεχίσουν να προσπαθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους.

[filos`ifigen]

Θεραπεία προγεστερόνης στην εγκυμοσύνη

Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Δεκεμβρίου 2007

Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος

Προβολή

Χορήγηση:

Ακολουθώντας μια διαδικασία IVF μπορείτε να παίρνετε καθημερινά προγεστερόνη από το στόμα ή διακολπικά έως ότου κάνετε το τεστ εγκυμοσύνης. Η προγεστερόνη είναι μια ορμόνη που παράγεται φυσιολογικά στο σώμα για να διασφαλίσει την δημιουργία μιας παχιάς επένδυσης της μήτρας (ενδομήτριο), που διευκολύνει την εμφύτευση του εμβρύου.

Γιατί η προγεστερόνη μπορεί να συστηθεί σε σας:

Η θεραπεία προγεστερόνης συνιστάται πολλές φορές στις γυναίκες που εμφανίζουν δευτεροπαθή στειρότητα (ή τις καθ’ έξιν αποβολές). Το πρόβλημα αυτό αποκαλείται συχνά ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης. Παρόλα αυτά δεν υπάρχουν μελέτες που να αποδεικνύουν ότι η χορήγηση προγεστερόνης σε γυναίκες με επαπειλούμενη αποβολή μειώνει τις πιθανότητες να χάσουν το παιδί που κυοφορούν.

Η ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης είναι αποτέλεσμα της ανεπαρκούς παραγωγής της προγεστερόνης από τις ωοθήκες κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του καταμήνιου κύκλου. Οι ωοθήκες συνεχίζουν να παράγουν προγεστερόνη κατά τη διάρκεια των πρώτων 8-10 εβδομάδων της εγκυμοσύνης (από την τελευταία περίοδο).

Εάν δεν υπάρχει επαρκής ποσότητα προγεστερόνης κατά τη διάρκεια των πρώτων σταδίων της εγκυμοσύνης, το ενδομήτριο στερείται βασικών χαρακτηριστικών που επιτρέπουν την εμφύτευση του εμβρύου και αυτό μπορεί να μην επιζήσει. Μετά από αυτό το διάστημα των 8-10 εβδομάδων, ο πλακούντας γίνεται πλέον σημαντική πηγή παραγωγής προγεστερόνης και οι ωοθηκικές ορμόνες δεν παίζουν σημαντικό ρόλο.

Οι γυναίκες μπορούν να αναπτύξουν την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης μετά την λήψη των φαρμάκων για την Εξωσωματική Γονιμοποίηση (IVF). Αυτό συμβαίνει γιατί ουσιαστικά ο κύκλος της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι κατ’ εξοχήν τεχνητός. Έτσι η προγεστερόνη δεν επαρκεί και χορηγείται συνεχώς ξεκινώντας 2 μέρες πριν από την ωοληψία για να προσδώσει στο ενδομήτριο τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα ευνοήσουν την εμφύτευση των εμβρύων σε αυτό.

Η ανάγκη για χορήγηση συμπληρωματικών ποσοτήτων προγεστερόνης στα αρχικά στάδια της εγκυμοσύνη σε γυναίκες με την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης δεν έχει διευκρινιστεί σαφώς.

Το γεγονός ότι εάν οι ωοθήκες δεν μπορούν να παράγουν ικανοποιητικές ποσότητες προγεστερόνης κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού του εμμηνορροϊκού κύκλου, δεν θα παράγουν και τα απαραίτητα ποσά προγεστερόνης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης επίσης αποτελεί απλώς υπόθεση.

Στις γυναίκες, με την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης είναι σύνηθες να παρατείνεται η θεραπεία προγεστερόνης έως τις αρχικές εβδομάδες της εγκυμοσύνης, θεωρώντας ότι έτσι βοηθάμε την ωοθηκική παραγωγή της προγεστερόνης.

Περισσότερο από ένα εκατομμύριο παιδιά παγκοσμίως έχουν υποβληθεί σε τέτοια θεραπεία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της μητέρας τους. Δεν έχει υπάρξει ποτέ οποιοδήποτε αναφορά γεννητικών ανωμαλιών σε ασθενείς που έχουν υποβληθεί στη συγκεκριμένη θεραπεία και καμία αναφερόμενη αύξηση στο ποσοστό γεννητικών ανωμαλιών μετά τη θεραπεία προγεστερόνης στο πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης.

Πώς χορηγείται η προγεστερόνη:

Η προγεστερόνη χορηγείται είτε διακολπικά είτε από το στόμα. Στην Ελλάδα παρασκευάζεται σε δύο μορφές: σε κάψουλες και σε γέλη (ζελέ / γαλάκτωμα). Και στις δύο μορφές είναι εξίσου αποτελεσματική. Το ζελέ χρησιμοποιείται αποκλειστικά διακολπικά, ενώ οι κάψουλες μπορούν να ληφθούν και από το στόμα. Το κόστος της θεραπείας είναι μικρό, ιδιαίτερα αν συγκριθεί με το κόστος των φαρμάκων της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Και οι δύο μορφές του σκευάσματος είναι ιδιαίτερα εύκολες στη χρήση και αυτή δεν συνοδεύεται από παρενέργειες.

[filos`ifigen]

Θεραπεία προγεστερόνης στην εγκυμοσύνη

Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Δεκεμβρίου 2007

Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος

Προβολή

Χορήγηση:

Ακολουθώντας μια διαδικασία IVF μπορείτε να παίρνετε καθημερινά προγεστερόνη από το στόμα ή διακολπικά έως ότου κάνετε το τεστ εγκυμοσύνης. Η προγεστερόνη είναι μια ορμόνη που παράγεται φυσιολογικά στο σώμα για να διασφαλίσει την δημιουργία μιας παχιάς επένδυσης της μήτρας (ενδομήτριο), που διευκολύνει την εμφύτευση του εμβρύου.

Γιατί η προγεστερόνη μπορεί να συστηθεί σε σας:

Η θεραπεία προγεστερόνης συνιστάται πολλές φορές στις γυναίκες που εμφανίζουν δευτεροπαθή στειρότητα (ή τις καθ’ έξιν αποβολές). Το πρόβλημα αυτό αποκαλείται συχνά ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης. Παρόλα αυτά δεν υπάρχουν μελέτες που να αποδεικνύουν ότι η χορήγηση προγεστερόνης σε γυναίκες με επαπειλούμενη αποβολή μειώνει τις πιθανότητες να χάσουν το παιδί που κυοφορούν.

Η ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης είναι αποτέλεσμα της ανεπαρκούς παραγωγής της προγεστερόνης από τις ωοθήκες κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του καταμήνιου κύκλου. Οι ωοθήκες συνεχίζουν να παράγουν προγεστερόνη κατά τη διάρκεια των πρώτων 8-10 εβδομάδων της εγκυμοσύνης (από την τελευταία περίοδο).

Εάν δεν υπάρχει επαρκής ποσότητα προγεστερόνης κατά τη διάρκεια των πρώτων σταδίων της εγκυμοσύνης, το ενδομήτριο στερείται βασικών χαρακτηριστικών που επιτρέπουν την εμφύτευση του εμβρύου και αυτό μπορεί να μην επιζήσει. Μετά από αυτό το διάστημα των 8-10 εβδομάδων, ο πλακούντας γίνεται πλέον σημαντική πηγή παραγωγής προγεστερόνης και οι ωοθηκικές ορμόνες δεν παίζουν σημαντικό ρόλο.

Οι γυναίκες μπορούν να αναπτύξουν την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης μετά την λήψη των φαρμάκων για την Εξωσωματική Γονιμοποίηση (IVF). Αυτό συμβαίνει γιατί ουσιαστικά ο κύκλος της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι κατ’ εξοχήν τεχνητός. Έτσι η προγεστερόνη δεν επαρκεί και χορηγείται συνεχώς ξεκινώντας 2 μέρες πριν από την ωοληψία για να προσδώσει στο ενδομήτριο τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα ευνοήσουν την εμφύτευση των εμβρύων σε αυτό.

Η ανάγκη για χορήγηση συμπληρωματικών ποσοτήτων προγεστερόνης στα αρχικά στάδια της εγκυμοσύνη σε γυναίκες με την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης δεν έχει διευκρινιστεί σαφώς.

Το γεγονός ότι εάν οι ωοθήκες δεν μπορούν να παράγουν ικανοποιητικές ποσότητες προγεστερόνης κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού του εμμηνορροϊκού κύκλου, δεν θα παράγουν και τα απαραίτητα ποσά προγεστερόνης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης επίσης αποτελεί απλώς υπόθεση.

Στις γυναίκες, με την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης είναι σύνηθες να παρατείνεται η θεραπεία προγεστερόνης έως τις αρχικές εβδομάδες της εγκυμοσύνης, θεωρώντας ότι έτσι βοηθάμε την ωοθηκική παραγωγή της προγεστερόνης.

Περισσότερο από ένα εκατομμύριο παιδιά παγκοσμίως έχουν υποβληθεί σε τέτοια θεραπεία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της μητέρας τους. Δεν έχει υπάρξει ποτέ οποιοδήποτε αναφορά γεννητικών ανωμαλιών σε ασθενείς που έχουν υποβληθεί στη συγκεκριμένη θεραπεία και καμία αναφερόμενη αύξηση στο ποσοστό γεννητικών ανωμαλιών μετά τη θεραπεία προγεστερόνης στο πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης.

Πώς χορηγείται η προγεστερόνη:

Η προγεστερόνη χορηγείται είτε διακολπικά είτε από το στόμα. Στην Ελλάδα παρασκευάζεται σε δύο μορφές: σε κάψουλες και σε γέλη (ζελέ / γαλάκτωμα). Και στις δύο μορφές είναι εξίσου αποτελεσματική. Το ζελέ χρησιμοποιείται αποκλειστικά διακολπικά, ενώ οι κάψουλες μπορούν να ληφθούν και από το στόμα. Το κόστος της θεραπείας είναι μικρό, ιδιαίτερα αν συγκριθεί με το κόστος των φαρμάκων της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Και οι δύο μορφές του σκευάσματος είναι ιδιαίτερα εύκολες στη χρήση και αυτή δεν συνοδεύεται από παρενέργειες.

[filos`ifigen]

Θεραπεία προγεστερόνης στην εγκυμοσύνη

Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Δεκεμβρίου 2007

Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος

Προβολή

Χορήγηση:

Ακολουθώντας μια διαδικασία IVF μπορείτε να παίρνετε καθημερινά προγεστερόνη από το στόμα ή διακολπικά έως ότου κάνετε το τεστ εγκυμοσύνης. Η προγεστερόνη είναι μια ορμόνη που παράγεται φυσιολογικά στο σώμα για να διασφαλίσει την δημιουργία μιας παχιάς επένδυσης της μήτρας (ενδομήτριο), που διευκολύνει την εμφύτευση του εμβρύου.

Γιατί η προγεστερόνη μπορεί να συστηθεί σε σας:

Η θεραπεία προγεστερόνης συνιστάται πολλές φορές στις γυναίκες που εμφανίζουν δευτεροπαθή στειρότητα (ή τις καθ’ έξιν αποβολές). Το πρόβλημα αυτό αποκαλείται συχνά ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης. Παρόλα αυτά δεν υπάρχουν μελέτες που να αποδεικνύουν ότι η χορήγηση προγεστερόνης σε γυναίκες με επαπειλούμενη αποβολή μειώνει τις πιθανότητες να χάσουν το παιδί που κυοφορούν.

Η ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης είναι αποτέλεσμα της ανεπαρκούς παραγωγής της προγεστερόνης από τις ωοθήκες κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του καταμήνιου κύκλου. Οι ωοθήκες συνεχίζουν να παράγουν προγεστερόνη κατά τη διάρκεια των πρώτων 8-10 εβδομάδων της εγκυμοσύνης (από την τελευταία περίοδο).

Εάν δεν υπάρχει επαρκής ποσότητα προγεστερόνης κατά τη διάρκεια των πρώτων σταδίων της εγκυμοσύνης, το ενδομήτριο στερείται βασικών χαρακτηριστικών που επιτρέπουν την εμφύτευση του εμβρύου και αυτό μπορεί να μην επιζήσει. Μετά από αυτό το διάστημα των 8-10 εβδομάδων, ο πλακούντας γίνεται πλέον σημαντική πηγή παραγωγής προγεστερόνης και οι ωοθηκικές ορμόνες δεν παίζουν σημαντικό ρόλο.

Οι γυναίκες μπορούν να αναπτύξουν την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης μετά την λήψη των φαρμάκων για την Εξωσωματική Γονιμοποίηση (IVF). Αυτό συμβαίνει γιατί ουσιαστικά ο κύκλος της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι κατ’ εξοχήν τεχνητός. Έτσι η προγεστερόνη δεν επαρκεί και χορηγείται συνεχώς ξεκινώντας 2 μέρες πριν από την ωοληψία για να προσδώσει στο ενδομήτριο τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα ευνοήσουν την εμφύτευση των εμβρύων σε αυτό.

Η ανάγκη για χορήγηση συμπληρωματικών ποσοτήτων προγεστερόνης στα αρχικά στάδια της εγκυμοσύνη σε γυναίκες με την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης δεν έχει διευκρινιστεί σαφώς.

Το γεγονός ότι εάν οι ωοθήκες δεν μπορούν να παράγουν ικανοποιητικές ποσότητες προγεστερόνης κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού του εμμηνορροϊκού κύκλου, δεν θα παράγουν και τα απαραίτητα ποσά προγεστερόνης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης επίσης αποτελεί απλώς υπόθεση.

Στις γυναίκες, με την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης είναι σύνηθες να παρατείνεται η θεραπεία προγεστερόνης έως τις αρχικές εβδομάδες της εγκυμοσύνης, θεωρώντας ότι έτσι βοηθάμε την ωοθηκική παραγωγή της προγεστερόνης.

Περισσότερο από ένα εκατομμύριο παιδιά παγκοσμίως έχουν υποβληθεί σε τέτοια θεραπεία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της μητέρας τους. Δεν έχει υπάρξει ποτέ οποιοδήποτε αναφορά γεννητικών ανωμαλιών σε ασθενείς που έχουν υποβληθεί στη συγκεκριμένη θεραπεία και καμία αναφερόμενη αύξηση στο ποσοστό γεννητικών ανωμαλιών μετά τη θεραπεία προγεστερόνης στο πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης.

Πώς χορηγείται η προγεστερόνη:

Η προγεστερόνη χορηγείται είτε διακολπικά είτε από το στόμα. Στην Ελλάδα παρασκευάζεται σε δύο μορφές: σε κάψουλες και σε γέλη (ζελέ / γαλάκτωμα). Και στις δύο μορφές είναι εξίσου αποτελεσματική. Το ζελέ χρησιμοποιείται αποκλειστικά διακολπικά, ενώ οι κάψουλες μπορούν να ληφθούν και από το στόμα. Το κόστος της θεραπείας είναι μικρό, ιδιαίτερα αν συγκριθεί με το κόστος των φαρμάκων της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Και οι δύο μορφές του σκευάσματος είναι ιδιαίτερα εύκολες στη χρήση και αυτή δεν συνοδεύεται από παρενέργειες.

[filos`ifigen]

Θεραπεία προγεστερόνης στην εγκυμοσύνη

Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Δεκεμβρίου 2007

Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος

Προβολή

Χορήγηση:

Ακολουθώντας μια διαδικασία IVF μπορείτε να παίρνετε καθημερινά προγεστερόνη από το στόμα ή διακολπικά έως ότου κάνετε το τεστ εγκυμοσύνης. Η προγεστερόνη είναι μια ορμόνη που παράγεται φυσιολογικά στο σώμα για να διασφαλίσει την δημιουργία μιας παχιάς επένδυσης της μήτρας (ενδομήτριο), που διευκολύνει την εμφύτευση του εμβρύου.

Γιατί η προγεστερόνη μπορεί να συστηθεί σε σας:

Η θεραπεία προγεστερόνης συνιστάται πολλές φορές στις γυναίκες που εμφανίζουν δευτεροπαθή στειρότητα (ή τις καθ’ έξιν αποβολές). Το πρόβλημα αυτό αποκαλείται συχνά ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης. Παρόλα αυτά δεν υπάρχουν μελέτες που να αποδεικνύουν ότι η χορήγηση προγεστερόνης σε γυναίκες με επαπειλούμενη αποβολή μειώνει τις πιθανότητες να χάσουν το παιδί που κυοφορούν.

Η ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης είναι αποτέλεσμα της ανεπαρκούς παραγωγής της προγεστερόνης από τις ωοθήκες κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του καταμήνιου κύκλου. Οι ωοθήκες συνεχίζουν να παράγουν προγεστερόνη κατά τη διάρκεια των πρώτων 8-10 εβδομάδων της εγκυμοσύνης (από την τελευταία περίοδο).

Εάν δεν υπάρχει επαρκής ποσότητα προγεστερόνης κατά τη διάρκεια των πρώτων σταδίων της εγκυμοσύνης, το ενδομήτριο στερείται βασικών χαρακτηριστικών που επιτρέπουν την εμφύτευση του εμβρύου και αυτό μπορεί να μην επιζήσει. Μετά από αυτό το διάστημα των 8-10 εβδομάδων, ο πλακούντας γίνεται πλέον σημαντική πηγή παραγωγής προγεστερόνης και οι ωοθηκικές ορμόνες δεν παίζουν σημαντικό ρόλο.

Οι γυναίκες μπορούν να αναπτύξουν την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης μετά την λήψη των φαρμάκων για την Εξωσωματική Γονιμοποίηση (IVF). Αυτό συμβαίνει γιατί ουσιαστικά ο κύκλος της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι κατ’ εξοχήν τεχνητός. Έτσι η προγεστερόνη δεν επαρκεί και χορηγείται συνεχώς ξεκινώντας 2 μέρες πριν από την ωοληψία για να προσδώσει στο ενδομήτριο τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα ευνοήσουν την εμφύτευση των εμβρύων σε αυτό.

Η ανάγκη για χορήγηση συμπληρωματικών ποσοτήτων προγεστερόνης στα αρχικά στάδια της εγκυμοσύνη σε γυναίκες με την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης δεν έχει διευκρινιστεί σαφώς.

Το γεγονός ότι εάν οι ωοθήκες δεν μπορούν να παράγουν ικανοποιητικές ποσότητες προγεστερόνης κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού του εμμηνορροϊκού κύκλου, δεν θα παράγουν και τα απαραίτητα ποσά προγεστερόνης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης επίσης αποτελεί απλώς υπόθεση.

Στις γυναίκες, με την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης είναι σύνηθες να παρατείνεται η θεραπεία προγεστερόνης έως τις αρχικές εβδομάδες της εγκυμοσύνης, θεωρώντας ότι έτσι βοηθάμε την ωοθηκική παραγωγή της προγεστερόνης.

Περισσότερο από ένα εκατομμύριο παιδιά παγκοσμίως έχουν υποβληθεί σε τέτοια θεραπεία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της μητέρας τους. Δεν έχει υπάρξει ποτέ οποιοδήποτε αναφορά γεννητικών ανωμαλιών σε ασθενείς που έχουν υποβληθεί στη συγκεκριμένη θεραπεία και καμία αναφερόμενη αύξηση στο ποσοστό γεννητικών ανωμαλιών μετά τη θεραπεία προγεστερόνης στο πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης.

Πώς χορηγείται η προγεστερόνη:

Η προγεστερόνη χορηγείται είτε διακολπικά είτε από το στόμα. Στην Ελλάδα παρασκευάζεται σε δύο μορφές: σε κάψουλες και σε γέλη (ζελέ / γαλάκτωμα). Και στις δύο μορφές είναι εξίσου αποτελεσματική. Το ζελέ χρησιμοποιείται αποκλειστικά διακολπικά, ενώ οι κάψουλες μπορούν να ληφθούν και από το στόμα. Το κόστος της θεραπείας είναι μικρό, ιδιαίτερα αν συγκριθεί με το κόστος των φαρμάκων της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Και οι δύο μορφές του σκευάσματος είναι ιδιαίτερα εύκολες στη χρήση και αυτή δεν συνοδεύεται από παρενέργειες.

[filos`ifigen]

Εξωσωματική γονιμοποίηση

Ημερομηνία δημοσίευσης: 14 Μαρτίου 2008

Πηγή: 'Εις ΥΓΕΙΑν'

Προβολή

Γράφει ο Κων/νος Δημητρόπουλος, Μαιευτήρας – Γυναικολόγος

Μονάδα Εξωσωματικής Γονιμοποίησης Νοσοκομείου 'Μητέρα'

Η υπογονιμότητα, δηλαδή η αδυναμία επίτευξης κύησης από δυο συντρόφους που έχουν ελεύθερες και τακτικές σεξουαλικές επαφές επί ένα τουλάχιστον έτος, υπολογίζεται ότι αφορά στο 10 - 15 % των ζευγαριών που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία.

Ο έλεγχος για τη γονιμότητα των δύο συντρόφων περιλαμβάνει τη λήψη ιατρικού ιστορικού και από τους δυο συντρόφους.

Ειδικότερα για τη γυναίκα περιλαμβάνει:

Υπερηχογράφημα έσω γεννητικών οργάνων.

Ορμονικές εξετάσεις.

Υστεροσαλπιγγογραφία για τον έλεγχο της κοιλότητας της μήτρας και της διαβατότητας των σαλπίγγων.

Για τον άνδρα περιλαμβάνει:

Έλεγχο της ποιότητας του σπέρματος με σπερμοδιάγραμμα.

Μπορεί να χρειαστεί να γίνουν επιπλέον εξετάσεις όπως λαπαροσκόπηση, υστεροσκόπηση.

Η εξωσωματική γονιμοποίηση

Εξωσωματική γονιμοποίηση είναι η γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο στο ιατρικό εργαστήριο και όχι μέσα στο σώμα της γυναίκας όπως γίνεται με το φυσικό τρόπο.

Όταν οι σάλπιγγες της γυναίκας είναι αποφραγμένες ή η ποιότητα του σπέρματος είναι πολύ χαμηλή, η εξωσωματική γονιμοποίηση αποτελεί τον μόνο τρόπο για να επιτευχθεί η σύλληψη. Επιπλέον εφαρμόζεται όταν οι άλλες μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (πρόκληση ωορρηξίας, σπερματέγχυση, χειρουργικές επεμβάσεις) έχουν αποτύχει.

Τα βασικά στάδια της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι:

Πρόκληση ωοθηκικής διέγερσης

Η πρώτη κύηση μετά από εξωσωματική προήλθε από τη λήψη ενός μόνο ωαρίου, που προερχόταν από ένα ωοθυλάκιο, κατά τη διάρκεια ενός φυσιολογικού κύκλου. Σήμερα για την αύξηση του ποσοστού των κυήσεων, γίνεται διέγερση των ωοθηκών ώστε να ληφθούν περισσότερα ωάρια. Τα φάρμακα (ορμόνες) που χρησιμοποιούνται για τη διέγερση των ωοθηκών λέγονται γοναδοτροπίνες και συνδυάζονται με μια άλλη ορμόνη που σκοπό έχει να εμποδίσει την πρόωρη ωορρηξία και την απώλεια των ωαρίων πριν από την ωοληψία. Οι ορμόνες αυτές χρησιμοποιούνται για πάνω από 30 χρόνια και μεγάλες επιδημιολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι δεν εκθέτουν σε κίνδυνο τη μητέρα ή τα ωάρια. Η παρακολούθηση της ωοθηκικής διέγερσης γίνεται με υπερηχογραφικό και ορμονολογικό έλεγχο και θα χρειαστούν για το σκοπό αυτό 4 - 5 επισκέψεις της γυναίκας στο Κέντρο Εξωσωματικής Γονιμοποίησης.

Ωοληψία και γονιμοποίηση

Η λήψη των ωαρίων γίνεται διακολπικά με υπερηχογραφικό έλεγχο, υπό άσηπτες συνθήκες και παρουσία αναισθησιολόγου ο οποίος χορηγεί ενδοφλέβια αναλγησία μικρής διάρκειας. Μετά την ωοληψία η γυναίκα παραμένει στη Μονάδα για 30-60 λεπτά και στη συνέχεια αποχωρεί. Την ίδια ημέρα ο σύζυγος παραδίδει το σπέρμα στον εμβρυολόγο και γίνεται η γονιμοποίηση των ωαρίων με την κλασική μέθοδο ή με τη βοήθεια της μικρογονιμοποίησης.

Εμβρυομεταφορά

Η εμβρυομεταφορά είναι απλή διαδικασία, διαρκεί περίπου 15 λεπτά και δεν απαιτεί νάρκωση. Γίνεται συνήθως τη δεύτερη ή τρίτη ημέρα μετά την ωοληψία, ενώ αν τα έμβρυα έχουν φθάσει στο στάδιο της βλαστοκύστης, η εμβρυομεταφορά γίνεται την 5η ή 6η ημέρα. Συνήθως μεταφέρονται 2 - 3 έμβρυα για να αποφευχθεί η αύξηση του ποσοστού πολυδύμων κυήσεων. Τα έμβρυα που περισσεύουν, εάν είναι καλής ποιότητας, μπορούν να καταψυχθούν και να χρησιμοποιηθούν από το ζευγάρι σε μια μελλοντική προσπάθεια, η οποία βέβαια δεν θα περιλαμβάνει διέγερση ωοθηκών ούτε και ωοληψία. Μετά την εμβρυομεταφορά η γυναίκα παραμένει κλινήρης για 30 λεπτά και εν συνεχεία αποχωρεί από τη Μονάδα.

Αποτελέσματα-Ποσοστό επιτυχίας

Δώδεκα ημέρες μετά την εμβρυομεταφορά γίνεται το τεστ κυήσεως της β-hCG στο αίμα. Αν το αποτέλεσμα είναι θετικό, τότε ακολουθεί υπερηχογραφικός έλεγχος σε δυο εβδομάδες για να επιβεβαιωθεί ότι όλα βαίνουν καλώς. Αναφερόμενοι στο μέσο όρο πάντα, θα λέγαμε ότι το ποσοστό κλινικής κύησης ανά εμβρυομεταφορά κυμαίνεται μεταξύ 30 - 40 % με τα καλύτερα αποτελέσματα σε γυναίκες κάτω των 35 ετών.

Θαυμαστός καινούργιος κόσμος

Σε λίγο κλείνουν 30 χρόνια από τη γέννηση του πρώτου παιδιού (1978) μετά από Εξωσωματική Γονιμοποίηση και οι εξελίξεις στον χώρο αυτό υπήρξαν αλματώδεις.

Βιοψία εμβρύων για προεμφυτευτική διάγνωση με σκοπό την επιλογή υγιών εμβρύων για εμβρυομεταφορά, σε ζευγάρια που μπορεί να μεταδώσουν στα παιδιά τους κληρονομικά νοσήματα. Στην Ελλάδα είναι ρουτίνα η προεμφυτευτική διάγνωση σε φορείς β- Μεσογειακής αναιμίας.

Κατάψυξη ωαρίων και ωοθηκικού ιστού για τη διατήρηση της αναπαραγωγικής ικανότητας σε γυναίκες που πρόκειται να υποβληθούν σε χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία, η οποία θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στις ωοθήκες τους.

In Vitro ωρίμανση ωαρίων: Ωάρια συλλέγονται από μικρά θυλάκια χωρίς διέγερση των ωοθηκών και, αφού ωριμάσουν στο εργαστήριο, ακολούθως γονιμοποιούνται αποφεύγοντας έτσι τη χρήση γοναδοτροπινών και την εμφάνιση του συνδρόμου της υπερδιέγερσης των ωοθηκών.

Με τη μικρογονιμοποίηση δόθηκε λύση στο πρόβλημα της ανδρικής υπογονιμότητας. Ακόμη και σε αζωοσπερμικούς άνδρες είναι δυνατή η λήψη σπερματοζωαρίων από τον όρχι ή από την επιδυδιμίδα και η χρησιμοποίησή τους στην εξωσωματική γονιμοποίηση

[filos`ifigen]

Εξωσωματική γονιμοποίηση

Ημερομηνία δημοσίευσης: 14 Μαρτίου 2008

Πηγή: 'Εις ΥΓΕΙΑν'

Προβολή

Γράφει ο Κων/νος Δημητρόπουλος, Μαιευτήρας – Γυναικολόγος

Μονάδα Εξωσωματικής Γονιμοποίησης Νοσοκομείου 'Μητέρα'

Η υπογονιμότητα, δηλαδή η αδυναμία επίτευξης κύησης από δυο συντρόφους που έχουν ελεύθερες και τακτικές σεξουαλικές επαφές επί ένα τουλάχιστον έτος, υπολογίζεται ότι αφορά στο 10 - 15 % των ζευγαριών που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία.

Ο έλεγχος για τη γονιμότητα των δύο συντρόφων περιλαμβάνει τη λήψη ιατρικού ιστορικού και από τους δυο συντρόφους.

Ειδικότερα για τη γυναίκα περιλαμβάνει:

Υπερηχογράφημα έσω γεννητικών οργάνων.

Ορμονικές εξετάσεις.

Υστεροσαλπιγγογραφία για τον έλεγχο της κοιλότητας της μήτρας και της διαβατότητας των σαλπίγγων.

Για τον άνδρα περιλαμβάνει:

Έλεγχο της ποιότητας του σπέρματος με σπερμοδιάγραμμα.

Μπορεί να χρειαστεί να γίνουν επιπλέον εξετάσεις όπως λαπαροσκόπηση, υστεροσκόπηση.

Η εξωσωματική γονιμοποίηση

Εξωσωματική γονιμοποίηση είναι η γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο στο ιατρικό εργαστήριο και όχι μέσα στο σώμα της γυναίκας όπως γίνεται με το φυσικό τρόπο.

Όταν οι σάλπιγγες της γυναίκας είναι αποφραγμένες ή η ποιότητα του σπέρματος είναι πολύ χαμηλή, η εξωσωματική γονιμοποίηση αποτελεί τον μόνο τρόπο για να επιτευχθεί η σύλληψη. Επιπλέον εφαρμόζεται όταν οι άλλες μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (πρόκληση ωορρηξίας, σπερματέγχυση, χειρουργικές επεμβάσεις) έχουν αποτύχει.

Τα βασικά στάδια της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι:

Πρόκληση ωοθηκικής διέγερσης

Η πρώτη κύηση μετά από εξωσωματική προήλθε από τη λήψη ενός μόνο ωαρίου, που προερχόταν από ένα ωοθυλάκιο, κατά τη διάρκεια ενός φυσιολογικού κύκλου. Σήμερα για την αύξηση του ποσοστού των κυήσεων, γίνεται διέγερση των ωοθηκών ώστε να ληφθούν περισσότερα ωάρια. Τα φάρμακα (ορμόνες) που χρησιμοποιούνται για τη διέγερση των ωοθηκών λέγονται γοναδοτροπίνες και συνδυάζονται με μια άλλη ορμόνη που σκοπό έχει να εμποδίσει την πρόωρη ωορρηξία και την απώλεια των ωαρίων πριν από την ωοληψία. Οι ορμόνες αυτές χρησιμοποιούνται για πάνω από 30 χρόνια και μεγάλες επιδημιολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι δεν εκθέτουν σε κίνδυνο τη μητέρα ή τα ωάρια. Η παρακολούθηση της ωοθηκικής διέγερσης γίνεται με υπερηχογραφικό και ορμονολογικό έλεγχο και θα χρειαστούν για το σκοπό αυτό 4 - 5 επισκέψεις της γυναίκας στο Κέντρο Εξωσωματικής Γονιμοποίησης.

Ωοληψία και γονιμοποίηση

Η λήψη των ωαρίων γίνεται διακολπικά με υπερηχογραφικό έλεγχο, υπό άσηπτες συνθήκες και παρουσία αναισθησιολόγου ο οποίος χορηγεί ενδοφλέβια αναλγησία μικρής διάρκειας. Μετά την ωοληψία η γυναίκα παραμένει στη Μονάδα για 30-60 λεπτά και στη συνέχεια αποχωρεί. Την ίδια ημέρα ο σύζυγος παραδίδει το σπέρμα στον εμβρυολόγο και γίνεται η γονιμοποίηση των ωαρίων με την κλασική μέθοδο ή με τη βοήθεια της μικρογονιμοποίησης.

Εμβρυομεταφορά

Η εμβρυομεταφορά είναι απλή διαδικασία, διαρκεί περίπου 15 λεπτά και δεν απαιτεί νάρκωση. Γίνεται συνήθως τη δεύτερη ή τρίτη ημέρα μετά την ωοληψία, ενώ αν τα έμβρυα έχουν φθάσει στο στάδιο της βλαστοκύστης, η εμβρυομεταφορά γίνεται την 5η ή 6η ημέρα. Συνήθως μεταφέρονται 2 - 3 έμβρυα για να αποφευχθεί η αύξηση του ποσοστού πολυδύμων κυήσεων. Τα έμβρυα που περισσεύουν, εάν είναι καλής ποιότητας, μπορούν να καταψυχθούν και να χρησιμοποιηθούν από το ζευγάρι σε μια μελλοντική προσπάθεια, η οποία βέβαια δεν θα περιλαμβάνει διέγερση ωοθηκών ούτε και ωοληψία. Μετά την εμβρυομεταφορά η γυναίκα παραμένει κλινήρης για 30 λεπτά και εν συνεχεία αποχωρεί από τη Μονάδα.

Αποτελέσματα-Ποσοστό επιτυχίας

Δώδεκα ημέρες μετά την εμβρυομεταφορά γίνεται το τεστ κυήσεως της β-hCG στο αίμα. Αν το αποτέλεσμα είναι θετικό, τότε ακολουθεί υπερηχογραφικός έλεγχος σε δυο εβδομάδες για να επιβεβαιωθεί ότι όλα βαίνουν καλώς. Αναφερόμενοι στο μέσο όρο πάντα, θα λέγαμε ότι το ποσοστό κλινικής κύησης ανά εμβρυομεταφορά κυμαίνεται μεταξύ 30 - 40 % με τα καλύτερα αποτελέσματα σε γυναίκες κάτω των 35 ετών.

Θαυμαστός καινούργιος κόσμος

Σε λίγο κλείνουν 30 χρόνια από τη γέννηση του πρώτου παιδιού (1978) μετά από Εξωσωματική Γονιμοποίηση και οι εξελίξεις στον χώρο αυτό υπήρξαν αλματώδεις.

Βιοψία εμβρύων για προεμφυτευτική διάγνωση με σκοπό την επιλογή υγιών εμβρύων για εμβρυομεταφορά, σε ζευγάρια που μπορεί να μεταδώσουν στα παιδιά τους κληρονομικά νοσήματα. Στην Ελλάδα είναι ρουτίνα η προεμφυτευτική διάγνωση σε φορείς β- Μεσογειακής αναιμίας.

Κατάψυξη ωαρίων και ωοθηκικού ιστού για τη διατήρηση της αναπαραγωγικής ικανότητας σε γυναίκες που πρόκειται να υποβληθούν σε χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία, η οποία θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στις ωοθήκες τους.

In Vitro ωρίμανση ωαρίων: Ωάρια συλλέγονται από μικρά θυλάκια χωρίς διέγερση των ωοθηκών και, αφού ωριμάσουν στο εργαστήριο, ακολούθως γονιμοποιούνται αποφεύγοντας έτσι τη χρήση γοναδοτροπινών και την εμφάνιση του συνδρόμου της υπερδιέγερσης των ωοθηκών.

Με τη μικρογονιμοποίηση δόθηκε λύση στο πρόβλημα της ανδρικής υπογονιμότητας. Ακόμη και σε αζωοσπερμικούς άνδρες είναι δυνατή η λήψη σπερματοζωαρίων από τον όρχι ή από την επιδυδιμίδα και η χρησιμοποίησή τους στην εξωσωματική γονιμοποίηση

[filos`ifigen]

Εξωσωματική γονιμοποίηση

Ημερομηνία δημοσίευσης: 14 Μαρτίου 2008

Πηγή: 'Εις ΥΓΕΙΑν'

Προβολή

Γράφει ο Κων/νος Δημητρόπουλος, Μαιευτήρας – Γυναικολόγος

Μονάδα Εξωσωματικής Γονιμοποίησης Νοσοκομείου 'Μητέρα'

Η υπογονιμότητα, δηλαδή η αδυναμία επίτευξης κύησης από δυο συντρόφους που έχουν ελεύθερες και τακτικές σεξουαλικές επαφές επί ένα τουλάχιστον έτος, υπολογίζεται ότι αφορά στο 10 - 15 % των ζευγαριών που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία.

Ο έλεγχος για τη γονιμότητα των δύο συντρόφων περιλαμβάνει τη λήψη ιατρικού ιστορικού και από τους δυο συντρόφους.

Ειδικότερα για τη γυναίκα περιλαμβάνει:

Υπερηχογράφημα έσω γεννητικών οργάνων.

Ορμονικές εξετάσεις.

Υστεροσαλπιγγογραφία για τον έλεγχο της κοιλότητας της μήτρας και της διαβατότητας των σαλπίγγων.

Για τον άνδρα περιλαμβάνει:

Έλεγχο της ποιότητας του σπέρματος με σπερμοδιάγραμμα.

Μπορεί να χρειαστεί να γίνουν επιπλέον εξετάσεις όπως λαπαροσκόπηση, υστεροσκόπηση.

Η εξωσωματική γονιμοποίηση

Εξωσωματική γονιμοποίηση είναι η γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο στο ιατρικό εργαστήριο και όχι μέσα στο σώμα της γυναίκας όπως γίνεται με το φυσικό τρόπο.

Όταν οι σάλπιγγες της γυναίκας είναι αποφραγμένες ή η ποιότητα του σπέρματος είναι πολύ χαμηλή, η εξωσωματική γονιμοποίηση αποτελεί τον μόνο τρόπο για να επιτευχθεί η σύλληψη. Επιπλέον εφαρμόζεται όταν οι άλλες μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (πρόκληση ωορρηξίας, σπερματέγχυση, χειρουργικές επεμβάσεις) έχουν αποτύχει.

Τα βασικά στάδια της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι:

Πρόκληση ωοθηκικής διέγερσης

Η πρώτη κύηση μετά από εξωσωματική προήλθε από τη λήψη ενός μόνο ωαρίου, που προερχόταν από ένα ωοθυλάκιο, κατά τη διάρκεια ενός φυσιολογικού κύκλου. Σήμερα για την αύξηση του ποσοστού των κυήσεων, γίνεται διέγερση των ωοθηκών ώστε να ληφθούν περισσότερα ωάρια. Τα φάρμακα (ορμόνες) που χρησιμοποιούνται για τη διέγερση των ωοθηκών λέγονται γοναδοτροπίνες και συνδυάζονται με μια άλλη ορμόνη που σκοπό έχει να εμποδίσει την πρόωρη ωορρηξία και την απώλεια των ωαρίων πριν από την ωοληψία. Οι ορμόνες αυτές χρησιμοποιούνται για πάνω από 30 χρόνια και μεγάλες επιδημιολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι δεν εκθέτουν σε κίνδυνο τη μητέρα ή τα ωάρια. Η παρακολούθηση της ωοθηκικής διέγερσης γίνεται με υπερηχογραφικό και ορμονολογικό έλεγχο και θα χρειαστούν για το σκοπό αυτό 4 - 5 επισκέψεις της γυναίκας στο Κέντρο Εξωσωματικής Γονιμοποίησης.

Ωοληψία και γονιμοποίηση

Η λήψη των ωαρίων γίνεται διακολπικά με υπερηχογραφικό έλεγχο, υπό άσηπτες συνθήκες και παρουσία αναισθησιολόγου ο οποίος χορηγεί ενδοφλέβια αναλγησία μικρής διάρκειας. Μετά την ωοληψία η γυναίκα παραμένει στη Μονάδα για 30-60 λεπτά και στη συνέχεια αποχωρεί. Την ίδια ημέρα ο σύζυγος παραδίδει το σπέρμα στον εμβρυολόγο και γίνεται η γονιμοποίηση των ωαρίων με την κλασική μέθοδο ή με τη βοήθεια της μικρογονιμοποίησης.

Εμβρυομεταφορά

Η εμβρυομεταφορά είναι απλή διαδικασία, διαρκεί περίπου 15 λεπτά και δεν απαιτεί νάρκωση. Γίνεται συνήθως τη δεύτερη ή τρίτη ημέρα μετά την ωοληψία, ενώ αν τα έμβρυα έχουν φθάσει στο στάδιο της βλαστοκύστης, η εμβρυομεταφορά γίνεται την 5η ή 6η ημέρα. Συνήθως μεταφέρονται 2 - 3 έμβρυα για να αποφευχθεί η αύξηση του ποσοστού πολυδύμων κυήσεων. Τα έμβρυα που περισσεύουν, εάν είναι καλής ποιότητας, μπορούν να καταψυχθούν και να χρησιμοποιηθούν από το ζευγάρι σε μια μελλοντική προσπάθεια, η οποία βέβαια δεν θα περιλαμβάνει διέγερση ωοθηκών ούτε και ωοληψία. Μετά την εμβρυομεταφορά η γυναίκα παραμένει κλινήρης για 30 λεπτά και εν συνεχεία αποχωρεί από τη Μονάδα.

Αποτελέσματα-Ποσοστό επιτυχίας

Δώδεκα ημέρες μετά την εμβρυομεταφορά γίνεται το τεστ κυήσεως της β-hCG στο αίμα. Αν το αποτέλεσμα είναι θετικό, τότε ακολουθεί υπερηχογραφικός έλεγχος σε δυο εβδομάδες για να επιβεβαιωθεί ότι όλα βαίνουν καλώς. Αναφερόμενοι στο μέσο όρο πάντα, θα λέγαμε ότι το ποσοστό κλινικής κύησης ανά εμβρυομεταφορά κυμαίνεται μεταξύ 30 - 40 % με τα καλύτερα αποτελέσματα σε γυναίκες κάτω των 35 ετών.

Θαυμαστός καινούργιος κόσμος

Σε λίγο κλείνουν 30 χρόνια από τη γέννηση του πρώτου παιδιού (1978) μετά από Εξωσωματική Γονιμοποίηση και οι εξελίξεις στον χώρο αυτό υπήρξαν αλματώδεις.

Βιοψία εμβρύων για προεμφυτευτική διάγνωση με σκοπό την επιλογή υγιών εμβρύων για εμβρυομεταφορά, σε ζευγάρια που μπορεί να μεταδώσουν στα παιδιά τους κληρονομικά νοσήματα. Στην Ελλάδα είναι ρουτίνα η προεμφυτευτική διάγνωση σε φορείς β- Μεσογειακής αναιμίας.

Κατάψυξη ωαρίων και ωοθηκικού ιστού για τη διατήρηση της αναπαραγωγικής ικανότητας σε γυναίκες που πρόκειται να υποβληθούν σε χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία, η οποία θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στις ωοθήκες τους.

In Vitro ωρίμανση ωαρίων: Ωάρια συλλέγονται από μικρά θυλάκια χωρίς διέγερση των ωοθηκών και, αφού ωριμάσουν στο εργαστήριο, ακολούθως γονιμοποιούνται αποφεύγοντας έτσι τη χρήση γοναδοτροπινών και την εμφάνιση του συνδρόμου της υπερδιέγερσης των ωοθηκών.

Με τη μικρογονιμοποίηση δόθηκε λύση στο πρόβλημα της ανδρικής υπογονιμότητας. Ακόμη και σε αζωοσπερμικούς άνδρες είναι δυνατή η λήψη σπερματοζωαρίων από τον όρχι ή από την επιδυδιμίδα και η χρησιμοποίησή τους στην εξωσωματική γονιμοποίηση

[filos`ifigen]

Εξωσωματική γονιμοποίηση

Ημερομηνία δημοσίευσης: 14 Μαρτίου 2008

Πηγή: 'Εις ΥΓΕΙΑν'

Προβολή

Γράφει ο Κων/νος Δημητρόπουλος, Μαιευτήρας – Γυναικολόγος

Μονάδα Εξωσωματικής Γονιμοποίησης Νοσοκομείου 'Μητέρα'

Η υπογονιμότητα, δηλαδή η αδυναμία επίτευξης κύησης από δυο συντρόφους που έχουν ελεύθερες και τακτικές σεξουαλικές επαφές επί ένα τουλάχιστον έτος, υπολογίζεται ότι αφορά στο 10 - 15 % των ζευγαριών που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία.

Ο έλεγχος για τη γονιμότητα των δύο συντρόφων περιλαμβάνει τη λήψη ιατρικού ιστορικού και από τους δυο συντρόφους.

Ειδικότερα για τη γυναίκα περιλαμβάνει:

Υπερηχογράφημα έσω γεννητικών οργάνων.

Ορμονικές εξετάσεις.

Υστεροσαλπιγγογραφία για τον έλεγχο της κοιλότητας της μήτρας και της διαβατότητας των σαλπίγγων.

Για τον άνδρα περιλαμβάνει:

Έλεγχο της ποιότητας του σπέρματος με σπερμοδιάγραμμα.

Μπορεί να χρειαστεί να γίνουν επιπλέον εξετάσεις όπως λαπαροσκόπηση, υστεροσκόπηση.

Η εξωσωματική γονιμοποίηση

Εξωσωματική γονιμοποίηση είναι η γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο στο ιατρικό εργαστήριο και όχι μέσα στο σώμα της γυναίκας όπως γίνεται με το φυσικό τρόπο.

Όταν οι σάλπιγγες της γυναίκας είναι αποφραγμένες ή η ποιότητα του σπέρματος είναι πολύ χαμηλή, η εξωσωματική γονιμοποίηση αποτελεί τον μόνο τρόπο για να επιτευχθεί η σύλληψη. Επιπλέον εφαρμόζεται όταν οι άλλες μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (πρόκληση ωορρηξίας, σπερματέγχυση, χειρουργικές επεμβάσεις) έχουν αποτύχει.

Τα βασικά στάδια της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι:

Πρόκληση ωοθηκικής διέγερσης

Η πρώτη κύηση μετά από εξωσωματική προήλθε από τη λήψη ενός μόνο ωαρίου, που προερχόταν από ένα ωοθυλάκιο, κατά τη διάρκεια ενός φυσιολογικού κύκλου. Σήμερα για την αύξηση του ποσοστού των κυήσεων, γίνεται διέγερση των ωοθηκών ώστε να ληφθούν περισσότερα ωάρια. Τα φάρμακα (ορμόνες) που χρησιμοποιούνται για τη διέγερση των ωοθηκών λέγονται γοναδοτροπίνες και συνδυάζονται με μια άλλη ορμόνη που σκοπό έχει να εμποδίσει την πρόωρη ωορρηξία και την απώλεια των ωαρίων πριν από την ωοληψία. Οι ορμόνες αυτές χρησιμοποιούνται για πάνω από 30 χρόνια και μεγάλες επιδημιολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι δεν εκθέτουν σε κίνδυνο τη μητέρα ή τα ωάρια. Η παρακολούθηση της ωοθηκικής διέγερσης γίνεται με υπερηχογραφικό και ορμονολογικό έλεγχο και θα χρειαστούν για το σκοπό αυτό 4 - 5 επισκέψεις της γυναίκας στο Κέντρο Εξωσωματικής Γονιμοποίησης.

Ωοληψία και γονιμοποίηση

Η λήψη των ωαρίων γίνεται διακολπικά με υπερηχογραφικό έλεγχο, υπό άσηπτες συνθήκες και παρουσία αναισθησιολόγου ο οποίος χορηγεί ενδοφλέβια αναλγησία μικρής διάρκειας. Μετά την ωοληψία η γυναίκα παραμένει στη Μονάδα για 30-60 λεπτά και στη συνέχεια αποχωρεί. Την ίδια ημέρα ο σύζυγος παραδίδει το σπέρμα στον εμβρυολόγο και γίνεται η γονιμοποίηση των ωαρίων με την κλασική μέθοδο ή με τη βοήθεια της μικρογονιμοποίησης.

Εμβρυομεταφορά

Η εμβρυομεταφορά είναι απλή διαδικασία, διαρκεί περίπου 15 λεπτά και δεν απαιτεί νάρκωση. Γίνεται συνήθως τη δεύτερη ή τρίτη ημέρα μετά την ωοληψία, ενώ αν τα έμβρυα έχουν φθάσει στο στάδιο της βλαστοκύστης, η εμβρυομεταφορά γίνεται την 5η ή 6η ημέρα. Συνήθως μεταφέρονται 2 - 3 έμβρυα για να αποφευχθεί η αύξηση του ποσοστού πολυδύμων κυήσεων. Τα έμβρυα που περισσεύουν, εάν είναι καλής ποιότητας, μπορούν να καταψυχθούν και να χρησιμοποιηθούν από το ζευγάρι σε μια μελλοντική προσπάθεια, η οποία βέβαια δεν θα περιλαμβάνει διέγερση ωοθηκών ούτε και ωοληψία. Μετά την εμβρυομεταφορά η γυναίκα παραμένει κλινήρης για 30 λεπτά και εν συνεχεία αποχωρεί από τη Μονάδα.

Αποτελέσματα-Ποσοστό επιτυχίας

Δώδεκα ημέρες μετά την εμβρυομεταφορά γίνεται το τεστ κυήσεως της β-hCG στο αίμα. Αν το αποτέλεσμα είναι θετικό, τότε ακολουθεί υπερηχογραφικός έλεγχος σε δυο εβδομάδες για να επιβεβαιωθεί ότι όλα βαίνουν καλώς. Αναφερόμενοι στο μέσο όρο πάντα, θα λέγαμε ότι το ποσοστό κλινικής κύησης ανά εμβρυομεταφορά κυμαίνεται μεταξύ 30 - 40 % με τα καλύτερα αποτελέσματα σε γυναίκες κάτω των 35 ετών.

Θαυμαστός καινούργιος κόσμος

Σε λίγο κλείνουν 30 χρόνια από τη γέννηση του πρώτου παιδιού (1978) μετά από Εξωσωματική Γονιμοποίηση και οι εξελίξεις στον χώρο αυτό υπήρξαν αλματώδεις.

Βιοψία εμβρύων για προεμφυτευτική διάγνωση με σκοπό την επιλογή υγιών εμβρύων για εμβρυομεταφορά, σε ζευγάρια που μπορεί να μεταδώσουν στα παιδιά τους κληρονομικά νοσήματα. Στην Ελλάδα είναι ρουτίνα η προεμφυτευτική διάγνωση σε φορείς β- Μεσογειακής αναιμίας.

Κατάψυξη ωαρίων και ωοθηκικού ιστού για τη διατήρηση της αναπαραγωγικής ικανότητας σε γυναίκες που πρόκειται να υποβληθούν σε χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία, η οποία θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στις ωοθήκες τους.

In Vitro ωρίμανση ωαρίων: Ωάρια συλλέγονται από μικρά θυλάκια χωρίς διέγερση των ωοθηκών και, αφού ωριμάσουν στο εργαστήριο, ακολούθως γονιμοποιούνται αποφεύγοντας έτσι τη χρήση γοναδοτροπινών και την εμφάνιση του συνδρόμου της υπερδιέγερσης των ωοθηκών.

Με τη μικρογονιμοποίηση δόθηκε λύση στο πρόβλημα της ανδρικής υπογονιμότητας. Ακόμη και σε αζωοσπερμικούς άνδρες είναι δυνατή η λήψη σπερματοζωαρίων από τον όρχι ή από την επιδυδιμίδα και η χρησιμοποίησή τους στην εξωσωματική γονιμοποίηση

[filos`ifigen]

Τέστ αντισπερματικών αντισωμάτων

Ημερομηνία δημοσίευσης: 11 Φεβρουαρίου 2008

Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος

Προβολή

Αν κανένα από τα τεστ γονιμότητας που έχουν προηγηθεί δεν έχει καταδείξει ένα λόγο για την υπογονιμότητα του ζευγαριού, τότε ο γιατρός μπορεί να προτείνει το τεστ των Αντισπερματικών Αντισωμάτων. Η χρησιμότητα όμως του τεστ αυτού αμφισβητείται και πολλοί γιατροί συστήνουν την ίδια θεραπεία υπογονιμότητας ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά του.

Το τεστ ανιχνεύει αντισώματα που κινούνται ενάντια στα σπερματοζωάρια και τα αδρανοποιούν ή και τα εξολοθρεύουν, εμποδίζοντας έτσι την γονιμοποίηση του ωαρίου. Πρόκειται για μια δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος του άντρα η οποία λαμβάνει χώρα όταν παράγεται το σπέρμα. Οι παράγοντες που πιθανόν να παίζουν κάποιο ρόλο στην υπερευαισθησία αυτή του ανοσοποιητικού συστήματος είναι ο τραυματισμός των όρχεων, οι πιθανές λοιμώξεις (ορχίτιδα, επιδιδυμίτιδα) και οι χειρουργικές επεμβάσεις (απολίνωση σπερματικού πόρου).

Το τεστ μετά την σεξουαλική επαφή

Το τεστ αυτό είναι επίσης γνωστό και με άλλα ονόματα: post coital test, ή uhner τεστ ή Sims - Huhner τεστ.

Η δοκιμασία αυτή αναλύει την τραχηλική βλέννη μετά την σεξουαλική επαφή χωρίς προφυλακτικό και ερευνά την ύπαρξη και την κινητικότητα του σπέρματος στο περιβάλλον του γυναικείου κόλπου. Η χρησιμότητα αυτού του τεστ αμφισβητείται σε μεγάλο βαθμό από τους ιατρούς της αναπαραγωγής, γιατί είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς το αποτέλεσμά του όσον αφορά την αλλαγή της πορείας της θεραπείας του ζευγαριού.

Το τεστ πραγματοποιείται αν υπάρχει φυσιολογικά ωορρηξία στη γυναίκα, οι σάλπιγγές της είναι βατές και το σπερμοδιάγραμμα του άνδρα έχει φυσιολογικές τιμές. Γίνεται την ημέρα πρίν την ωορρηξία, όταν δηλαδή η τραχηλική βλέννη είναι λεπτή και ελαστική και αφήνει έτσι τα σπερματοζωάρια να διεισδύσουν στη μήτρα. Ο γιατρός συλλέγει το κολπικό υγρό 2-4 ώρες μετά την σεξουαλική επαφή και ο εμβρυολόγος το εξετάζει στο μικροσκόπιο.

Το τεστ αυτό είναι απλό, αλλά τα αποτελέσματά του μπορούν εύκολα να μην αξιολογηθούν σωστά αν έχει γίνει λάθος υπολογισμός της ημέρας ωορρηξίας ή έχουν χρησιμοποιηθεί λιπαντικά κατά τη σεξουαλική επαφή.

[filos`ifigen]

Τέστ αντισπερματικών αντισωμάτων

Ημερομηνία δημοσίευσης: 11 Φεβρουαρίου 2008

Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος

Προβολή

Αν κανένα από τα τεστ γονιμότητας που έχουν προηγηθεί δεν έχει καταδείξει ένα λόγο για την υπογονιμότητα του ζευγαριού, τότε ο γιατρός μπορεί να προτείνει το τεστ των Αντισπερματικών Αντισωμάτων. Η χρησιμότητα όμως του τεστ αυτού αμφισβητείται και πολλοί γιατροί συστήνουν την ίδια θεραπεία υπογονιμότητας ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά του.

Το τεστ ανιχνεύει αντισώματα που κινούνται ενάντια στα σπερματοζωάρια και τα αδρανοποιούν ή και τα εξολοθρεύουν, εμποδίζοντας έτσι την γονιμοποίηση του ωαρίου. Πρόκειται για μια δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος του άντρα η οποία λαμβάνει χώρα όταν παράγεται το σπέρμα. Οι παράγοντες που πιθανόν να παίζουν κάποιο ρόλο στην υπερευαισθησία αυτή του ανοσοποιητικού συστήματος είναι ο τραυματισμός των όρχεων, οι πιθανές λοιμώξεις (ορχίτιδα, επιδιδυμίτιδα) και οι χειρουργικές επεμβάσεις (απολίνωση σπερματικού πόρου).

Το τεστ μετά την σεξουαλική επαφή

Το τεστ αυτό είναι επίσης γνωστό και με άλλα ονόματα: post coital test, ή uhner τεστ ή Sims - Huhner τεστ.

Η δοκιμασία αυτή αναλύει την τραχηλική βλέννη μετά την σεξουαλική επαφή χωρίς προφυλακτικό και ερευνά την ύπαρξη και την κινητικότητα του σπέρματος στο περιβάλλον του γυναικείου κόλπου. Η χρησιμότητα αυτού του τεστ αμφισβητείται σε μεγάλο βαθμό από τους ιατρούς της αναπαραγωγής, γιατί είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς το αποτέλεσμά του όσον αφορά την αλλαγή της πορείας της θεραπείας του ζευγαριού.

Το τεστ πραγματοποιείται αν υπάρχει φυσιολογικά ωορρηξία στη γυναίκα, οι σάλπιγγές της είναι βατές και το σπερμοδιάγραμμα του άνδρα έχει φυσιολογικές τιμές. Γίνεται την ημέρα πρίν την ωορρηξία, όταν δηλαδή η τραχηλική βλέννη είναι λεπτή και ελαστική και αφήνει έτσι τα σπερματοζωάρια να διεισδύσουν στη μήτρα. Ο γιατρός συλλέγει το κολπικό υγρό 2-4 ώρες μετά την σεξουαλική επαφή και ο εμβρυολόγος το εξετάζει στο μικροσκόπιο.

Το τεστ αυτό είναι απλό, αλλά τα αποτελέσματά του μπορούν εύκολα να μην αξιολογηθούν σωστά αν έχει γίνει λάθος υπολογισμός της ημέρας ωορρηξίας ή έχουν χρησιμοποιηθεί λιπαντικά κατά τη σεξουαλική επαφή.