Ειδικές συμβουλές για παιδιά

[kiriaki1]

Προσοχή και Επιβράβευση (απο 18 μηνών)

Πολλές φορές παρατηρείται ότι οι γονείς δίνουν ασυνείδητα περισσότερη προσοχή στα παιδιά τους όταν αυτά κάνουν "αταξίες".

Έτσι τα παιδιά επαναλαμβάνουν ανεπιθύμητες συμπεριφορές μόνο και μόνο επειδή ενισχύεται αυτή η ανεπιθύμητη συμπεριφορά τους απο την προσοχή που τους δίνεται.

Μια πιό έντονη αντιδράση (πιο δυνατή φωνή) και με περισσότερες φράσεις όταν τα παιδιά κάνουν κάτι το απαγορευμένο ή επικίνδυνο π.χ. "τι κανεις εκεί? δεν σου είπα ότι ποτέ δεν το κάνουμε αυτό?", σε σχέση με πιό ήπιες αντιδράσεις όταν τα παιδιά κάνουν κάτι το επιθυμητό, στρέφουν τα παιδιά στο να έχουν ανεπιθύμητες συμπεριφορές απλά και μόνο για να εισπράξουν έτσι την μέγιστη αντίδραση/έκφραση συναισθήματος (και άρα εγγύτητα) του γονιού τους.

Μερικά βήματα για να μεταφέρετε με τον κατάλληλο τρόπο τι επιτρέπεται και τι όχι είναι οι εξής:

Ένα ευγενικό"όχι" και μια πολύ σύντομη αιτιολογία αρκούν: "προσέχουμε τους άλλους" ή"μόνο οι μεγάλοι ανοίγουν και κλείνουν τις πόρτες", "προσέχουμε τους άλλους" και θα μεταφέρουν με τον καλύτερο τρόπο στο παιδί ότι η συμπεριφορά του ήταν ανεπιθύμητη. Εάν το παιδί σας είναι μικρότερο των 2 ετών, αρκεί απλώς να πάρετε το χεράκι του απαλά και να το καθοδηγήσετε στο επόμενο βήμα χωρίς κάποια άλλη επεξήγηση:

Αμέσως μετά δείξτε ή πείτε στο παιδί σας τι θα ήταν καλό να κάνει σε αυτή την περίπτωση. Κρατήστε το απο το χέρι, έχοντας σταματήσει την ανεπιθύμητη συμπεριφορά του και πείτε του: "ρώτα με αν μπορείς να ανοιξεις την πόρτα", "περίμενέ με να βγούμε μαζί έξω" "πες του παρακαλώ μου δίνεις το παιχνίδι?" τονίζοντας την θετική έκβαση που θα μπορούσε να έχει μια κατάσταση ( το γεγονός ότι με αυτό τον τρόπο θα πετύχει αυτό που θέλει - να ανοίξει την πόρτα ή να βγεί έξω).

Επιβραβεύετε αμέσως και σχετικά έντονα για μια επιθυμητή συμπεριφορά π.χ: εάν σας περιμένει να ανοίξετε εσείς την πόρτα, ή

σας κοιτάει/ρωτάει πριν ανοίξει το ντουλάπι, ή διστάσει να χτυπήσει ένα άλλο παιδί έστω και για ένα δύο δευτερόλεπτα και πάλι σας κοιτάει, πείτε "μπράβο σου που με περιμένεις", "μπράβο σου που δεν ανοίγεις το ντουλάπι", "μπράβο που το σκέφτηκες και πρόσεξες την/τον ..." .

Επαναλαμβάνοντας αυτά τα βηματάκια σε βάθος χρόνου θα βοηθήσετε το παιδί σας να καταλάβει με ποιά συμπεριφορά θα αποκτάει αυτό που θέλει, καθώς και ποιά συμπεριφορά είναι επιθυμητή.

Στην περίπτωση που το παιδί σας παρουσιάζει κάποια ανεπιθύμητη συμπεριφορά θα χρειαστεί να το καθοδηγήσετε σε μια επιθυμητή συμπεριφορά, δίνοντας του προσοχή και επιβραβεύοντάς το με τους κατάλληλους τρόπους.

Μέσω της επιβράβευσης θα το βοηθήσετε και να αναπτύξει πιό εύκολα τον αυτοέλεγχό του, γεγονός που ωφελεί τα παιδιά σημαντικά σε όλους τους τομείς - στο να διεκδικούν αυτό που επιθυμούν με τον κατάλληλο τρόπο και στο να έχουν καλές σχέσεις με τους φίλους τους.

Μην επιβραβεύετε κάθε φορά με υλικά αγαθά. Το παιδί σας ίσως συνδέσει τη θετική συμπεριφορά του με την υλική επιβράβευση και μπορεί να φέρεται θετικά μόνο όταν ξέρει ότι θα υπάρχει επιβράβευση τέτοιου είδους. Μια τεράστια αγκαλιά, φιλάκια, περισσότερο παιχνίδι και η έκφραση της χαράς του γονιού, είναι πάντα η καλύτερη ανταμοιβή που μπορεί να έχει ένα παιδί. Ένα ιδιαίτερο χτένισμα που θα κάνει η μαμά στην κόρη ή η διδασκαλία ενός φοβερού κόλπου στο ποδόσφαιρο που μπορεί να δείξει ο μπαμπάς στο γιό του, είναι επίσης ιδανικά.

Σε ανεπιθύμητες συμπεριφορές που επιμένουν, όπως το δάγκωμα πχ. φτιάξτε ή αγοράστε ένα βιβλιαράκι με κενές σελίδες (για το σχολείο) ή ένα λευκό πίνακα ή κάδρο (για το σπίτι) στο οποίο θα κολλάτε απο ένα ωραίο αυτοκόλλητο που εκείνο έχει διαλέξει κάθε φορά που το παιδί σας έχει την επιθυμητή συμπεριφορά.

Θυμίζετε στο παιδί σας καθημερινά που θα μπορούσατε να βρείτε ωραία αυτοκόλλητα έτσι ώστε να υπάρχει μία διαρκής υπενθύμιση της θετικής έκβασης που θα μπορούσε να έχει κάθε μέρα.

Κάντε μια λίστα με τις αγαπημένες δραστηριότητες (π.χ. Λούνα πάρκ, ζωολογικός Κήπος, ποδόσφαιρο) ή αγαπημένα αντικείμενα (π.χ. βιβλία ή μπαλίτσες) του παιδιού σας και προγραμματίστε να τις κάνετε ή να τα προμηθευτείτε, απο μία κάθε εβδομάδα στην οποία έχει μαζέψει π.χ. 3 αυτοκόλλητα ή εάν για μέρες δεν έχει παρουσιάσει καμία απο τις ανεπιθύμητες συμπεριφορές.

Προσπαθήστε να είστε σταθεροί. Μην δίνετε στο παιδί σας αυτοκόλλητα ή άλλες επιβραβεύσεις εάν αυτό δεν τήρησε τη συμφωνία του. Έτσι θα αισθανθεί το αρνητικό αποτέλεσμα μιας αρνητικής πράξης και με αυτό τον τρόπο θα έχει κίνητρο να την αποφύγει την επόμενη φορά.

Αποφεύγετε να επιβραβεύετε το παιδί σας με φαγώσιμα είδη, γιατί με αυτόν τον τρόπο αποκτά η σχέση του με το φαγητό ένα διαφορετικό, πιο περίπλοκο χαρακτήρα που θα το δυσκολέψει αργότερα στη ζωή του.

[kiriaki1]

Προσοχή και Επιβράβευση (απο 18 μηνών)

Πολλές φορές παρατηρείται ότι οι γονείς δίνουν ασυνείδητα περισσότερη προσοχή στα παιδιά τους όταν αυτά κάνουν "αταξίες".

Έτσι τα παιδιά επαναλαμβάνουν ανεπιθύμητες συμπεριφορές μόνο και μόνο επειδή ενισχύεται αυτή η ανεπιθύμητη συμπεριφορά τους απο την προσοχή που τους δίνεται.

Μια πιό έντονη αντιδράση (πιο δυνατή φωνή) και με περισσότερες φράσεις όταν τα παιδιά κάνουν κάτι το απαγορευμένο ή επικίνδυνο π.χ. "τι κανεις εκεί? δεν σου είπα ότι ποτέ δεν το κάνουμε αυτό?", σε σχέση με πιό ήπιες αντιδράσεις όταν τα παιδιά κάνουν κάτι το επιθυμητό, στρέφουν τα παιδιά στο να έχουν ανεπιθύμητες συμπεριφορές απλά και μόνο για να εισπράξουν έτσι την μέγιστη αντίδραση/έκφραση συναισθήματος (και άρα εγγύτητα) του γονιού τους.

Μερικά βήματα για να μεταφέρετε με τον κατάλληλο τρόπο τι επιτρέπεται και τι όχι είναι οι εξής:

Ένα ευγενικό"όχι" και μια πολύ σύντομη αιτιολογία αρκούν: "προσέχουμε τους άλλους" ή"μόνο οι μεγάλοι ανοίγουν και κλείνουν τις πόρτες", "προσέχουμε τους άλλους" και θα μεταφέρουν με τον καλύτερο τρόπο στο παιδί ότι η συμπεριφορά του ήταν ανεπιθύμητη. Εάν το παιδί σας είναι μικρότερο των 2 ετών, αρκεί απλώς να πάρετε το χεράκι του απαλά και να το καθοδηγήσετε στο επόμενο βήμα χωρίς κάποια άλλη επεξήγηση:

Αμέσως μετά δείξτε ή πείτε στο παιδί σας τι θα ήταν καλό να κάνει σε αυτή την περίπτωση. Κρατήστε το απο το χέρι, έχοντας σταματήσει την ανεπιθύμητη συμπεριφορά του και πείτε του: "ρώτα με αν μπορείς να ανοιξεις την πόρτα", "περίμενέ με να βγούμε μαζί έξω" "πες του παρακαλώ μου δίνεις το παιχνίδι?" τονίζοντας την θετική έκβαση που θα μπορούσε να έχει μια κατάσταση ( το γεγονός ότι με αυτό τον τρόπο θα πετύχει αυτό που θέλει - να ανοίξει την πόρτα ή να βγεί έξω).

Επιβραβεύετε αμέσως και σχετικά έντονα για μια επιθυμητή συμπεριφορά π.χ: εάν σας περιμένει να ανοίξετε εσείς την πόρτα, ή

σας κοιτάει/ρωτάει πριν ανοίξει το ντουλάπι, ή διστάσει να χτυπήσει ένα άλλο παιδί έστω και για ένα δύο δευτερόλεπτα και πάλι σας κοιτάει, πείτε "μπράβο σου που με περιμένεις", "μπράβο σου που δεν ανοίγεις το ντουλάπι", "μπράβο που το σκέφτηκες και πρόσεξες την/τον ..." .

Επαναλαμβάνοντας αυτά τα βηματάκια σε βάθος χρόνου θα βοηθήσετε το παιδί σας να καταλάβει με ποιά συμπεριφορά θα αποκτάει αυτό που θέλει, καθώς και ποιά συμπεριφορά είναι επιθυμητή.

Στην περίπτωση που το παιδί σας παρουσιάζει κάποια ανεπιθύμητη συμπεριφορά θα χρειαστεί να το καθοδηγήσετε σε μια επιθυμητή συμπεριφορά, δίνοντας του προσοχή και επιβραβεύοντάς το με τους κατάλληλους τρόπους.

Μέσω της επιβράβευσης θα το βοηθήσετε και να αναπτύξει πιό εύκολα τον αυτοέλεγχό του, γεγονός που ωφελεί τα παιδιά σημαντικά σε όλους τους τομείς - στο να διεκδικούν αυτό που επιθυμούν με τον κατάλληλο τρόπο και στο να έχουν καλές σχέσεις με τους φίλους τους.

Μην επιβραβεύετε κάθε φορά με υλικά αγαθά. Το παιδί σας ίσως συνδέσει τη θετική συμπεριφορά του με την υλική επιβράβευση και μπορεί να φέρεται θετικά μόνο όταν ξέρει ότι θα υπάρχει επιβράβευση τέτοιου είδους. Μια τεράστια αγκαλιά, φιλάκια, περισσότερο παιχνίδι και η έκφραση της χαράς του γονιού, είναι πάντα η καλύτερη ανταμοιβή που μπορεί να έχει ένα παιδί. Ένα ιδιαίτερο χτένισμα που θα κάνει η μαμά στην κόρη ή η διδασκαλία ενός φοβερού κόλπου στο ποδόσφαιρο που μπορεί να δείξει ο μπαμπάς στο γιό του, είναι επίσης ιδανικά.

Σε ανεπιθύμητες συμπεριφορές που επιμένουν, όπως το δάγκωμα πχ. φτιάξτε ή αγοράστε ένα βιβλιαράκι με κενές σελίδες (για το σχολείο) ή ένα λευκό πίνακα ή κάδρο (για το σπίτι) στο οποίο θα κολλάτε απο ένα ωραίο αυτοκόλλητο που εκείνο έχει διαλέξει κάθε φορά που το παιδί σας έχει την επιθυμητή συμπεριφορά.

Θυμίζετε στο παιδί σας καθημερινά που θα μπορούσατε να βρείτε ωραία αυτοκόλλητα έτσι ώστε να υπάρχει μία διαρκής υπενθύμιση της θετικής έκβασης που θα μπορούσε να έχει κάθε μέρα.

Κάντε μια λίστα με τις αγαπημένες δραστηριότητες (π.χ. Λούνα πάρκ, ζωολογικός Κήπος, ποδόσφαιρο) ή αγαπημένα αντικείμενα (π.χ. βιβλία ή μπαλίτσες) του παιδιού σας και προγραμματίστε να τις κάνετε ή να τα προμηθευτείτε, απο μία κάθε εβδομάδα στην οποία έχει μαζέψει π.χ. 3 αυτοκόλλητα ή εάν για μέρες δεν έχει παρουσιάσει καμία απο τις ανεπιθύμητες συμπεριφορές.

Προσπαθήστε να είστε σταθεροί. Μην δίνετε στο παιδί σας αυτοκόλλητα ή άλλες επιβραβεύσεις εάν αυτό δεν τήρησε τη συμφωνία του. Έτσι θα αισθανθεί το αρνητικό αποτέλεσμα μιας αρνητικής πράξης και με αυτό τον τρόπο θα έχει κίνητρο να την αποφύγει την επόμενη φορά.

Αποφεύγετε να επιβραβεύετε το παιδί σας με φαγώσιμα είδη, γιατί με αυτόν τον τρόπο αποκτά η σχέση του με το φαγητό ένα διαφορετικό, πιο περίπλοκο χαρακτήρα που θα το δυσκολέψει αργότερα στη ζωή του.

[kiriaki1]

Προσοχή και Επιβράβευση (απο 18 μηνών)

Πολλές φορές παρατηρείται ότι οι γονείς δίνουν ασυνείδητα περισσότερη προσοχή στα παιδιά τους όταν αυτά κάνουν "αταξίες".

Έτσι τα παιδιά επαναλαμβάνουν ανεπιθύμητες συμπεριφορές μόνο και μόνο επειδή ενισχύεται αυτή η ανεπιθύμητη συμπεριφορά τους απο την προσοχή που τους δίνεται.

Μια πιό έντονη αντιδράση (πιο δυνατή φωνή) και με περισσότερες φράσεις όταν τα παιδιά κάνουν κάτι το απαγορευμένο ή επικίνδυνο π.χ. "τι κανεις εκεί? δεν σου είπα ότι ποτέ δεν το κάνουμε αυτό?", σε σχέση με πιό ήπιες αντιδράσεις όταν τα παιδιά κάνουν κάτι το επιθυμητό, στρέφουν τα παιδιά στο να έχουν ανεπιθύμητες συμπεριφορές απλά και μόνο για να εισπράξουν έτσι την μέγιστη αντίδραση/έκφραση συναισθήματος (και άρα εγγύτητα) του γονιού τους.

Μερικά βήματα για να μεταφέρετε με τον κατάλληλο τρόπο τι επιτρέπεται και τι όχι είναι οι εξής:

Ένα ευγενικό"όχι" και μια πολύ σύντομη αιτιολογία αρκούν: "προσέχουμε τους άλλους" ή"μόνο οι μεγάλοι ανοίγουν και κλείνουν τις πόρτες", "προσέχουμε τους άλλους" και θα μεταφέρουν με τον καλύτερο τρόπο στο παιδί ότι η συμπεριφορά του ήταν ανεπιθύμητη. Εάν το παιδί σας είναι μικρότερο των 2 ετών, αρκεί απλώς να πάρετε το χεράκι του απαλά και να το καθοδηγήσετε στο επόμενο βήμα χωρίς κάποια άλλη επεξήγηση:

Αμέσως μετά δείξτε ή πείτε στο παιδί σας τι θα ήταν καλό να κάνει σε αυτή την περίπτωση. Κρατήστε το απο το χέρι, έχοντας σταματήσει την ανεπιθύμητη συμπεριφορά του και πείτε του: "ρώτα με αν μπορείς να ανοιξεις την πόρτα", "περίμενέ με να βγούμε μαζί έξω" "πες του παρακαλώ μου δίνεις το παιχνίδι?" τονίζοντας την θετική έκβαση που θα μπορούσε να έχει μια κατάσταση ( το γεγονός ότι με αυτό τον τρόπο θα πετύχει αυτό που θέλει - να ανοίξει την πόρτα ή να βγεί έξω).

Επιβραβεύετε αμέσως και σχετικά έντονα για μια επιθυμητή συμπεριφορά π.χ: εάν σας περιμένει να ανοίξετε εσείς την πόρτα, ή

σας κοιτάει/ρωτάει πριν ανοίξει το ντουλάπι, ή διστάσει να χτυπήσει ένα άλλο παιδί έστω και για ένα δύο δευτερόλεπτα και πάλι σας κοιτάει, πείτε "μπράβο σου που με περιμένεις", "μπράβο σου που δεν ανοίγεις το ντουλάπι", "μπράβο που το σκέφτηκες και πρόσεξες την/τον ..." .

Επαναλαμβάνοντας αυτά τα βηματάκια σε βάθος χρόνου θα βοηθήσετε το παιδί σας να καταλάβει με ποιά συμπεριφορά θα αποκτάει αυτό που θέλει, καθώς και ποιά συμπεριφορά είναι επιθυμητή.

Στην περίπτωση που το παιδί σας παρουσιάζει κάποια ανεπιθύμητη συμπεριφορά θα χρειαστεί να το καθοδηγήσετε σε μια επιθυμητή συμπεριφορά, δίνοντας του προσοχή και επιβραβεύοντάς το με τους κατάλληλους τρόπους.

Μέσω της επιβράβευσης θα το βοηθήσετε και να αναπτύξει πιό εύκολα τον αυτοέλεγχό του, γεγονός που ωφελεί τα παιδιά σημαντικά σε όλους τους τομείς - στο να διεκδικούν αυτό που επιθυμούν με τον κατάλληλο τρόπο και στο να έχουν καλές σχέσεις με τους φίλους τους.

Μην επιβραβεύετε κάθε φορά με υλικά αγαθά. Το παιδί σας ίσως συνδέσει τη θετική συμπεριφορά του με την υλική επιβράβευση και μπορεί να φέρεται θετικά μόνο όταν ξέρει ότι θα υπάρχει επιβράβευση τέτοιου είδους. Μια τεράστια αγκαλιά, φιλάκια, περισσότερο παιχνίδι και η έκφραση της χαράς του γονιού, είναι πάντα η καλύτερη ανταμοιβή που μπορεί να έχει ένα παιδί. Ένα ιδιαίτερο χτένισμα που θα κάνει η μαμά στην κόρη ή η διδασκαλία ενός φοβερού κόλπου στο ποδόσφαιρο που μπορεί να δείξει ο μπαμπάς στο γιό του, είναι επίσης ιδανικά.

Σε ανεπιθύμητες συμπεριφορές που επιμένουν, όπως το δάγκωμα πχ. φτιάξτε ή αγοράστε ένα βιβλιαράκι με κενές σελίδες (για το σχολείο) ή ένα λευκό πίνακα ή κάδρο (για το σπίτι) στο οποίο θα κολλάτε απο ένα ωραίο αυτοκόλλητο που εκείνο έχει διαλέξει κάθε φορά που το παιδί σας έχει την επιθυμητή συμπεριφορά.

Θυμίζετε στο παιδί σας καθημερινά που θα μπορούσατε να βρείτε ωραία αυτοκόλλητα έτσι ώστε να υπάρχει μία διαρκής υπενθύμιση της θετικής έκβασης που θα μπορούσε να έχει κάθε μέρα.

Κάντε μια λίστα με τις αγαπημένες δραστηριότητες (π.χ. Λούνα πάρκ, ζωολογικός Κήπος, ποδόσφαιρο) ή αγαπημένα αντικείμενα (π.χ. βιβλία ή μπαλίτσες) του παιδιού σας και προγραμματίστε να τις κάνετε ή να τα προμηθευτείτε, απο μία κάθε εβδομάδα στην οποία έχει μαζέψει π.χ. 3 αυτοκόλλητα ή εάν για μέρες δεν έχει παρουσιάσει καμία απο τις ανεπιθύμητες συμπεριφορές.

Προσπαθήστε να είστε σταθεροί. Μην δίνετε στο παιδί σας αυτοκόλλητα ή άλλες επιβραβεύσεις εάν αυτό δεν τήρησε τη συμφωνία του. Έτσι θα αισθανθεί το αρνητικό αποτέλεσμα μιας αρνητικής πράξης και με αυτό τον τρόπο θα έχει κίνητρο να την αποφύγει την επόμενη φορά.

Αποφεύγετε να επιβραβεύετε το παιδί σας με φαγώσιμα είδη, γιατί με αυτόν τον τρόπο αποκτά η σχέση του με το φαγητό ένα διαφορετικό, πιο περίπλοκο χαρακτήρα που θα το δυσκολέψει αργότερα στη ζωή του.

[kiriaki1]

Τσίμπημα από κουνούπι

Τα τσιμπήματα από κουνούπια είναι συχνά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, ιδιαίτερα σε περιοχές όπου υπάρχουν έλη ή πολλά δέντρα. Προκαλούν όμως τοπικό ερεθισμό, πόνο και κάποιες φορές επιμολύνονται. Τις περισσότερες φορές τα συμπτώματα είναι ήπια και δεν χρειάζεται καμιά θεραπεία. Αν όμως ο κνησμός (φαγούρα) είναι έντονος τότε χρειάζεται να βοηθήσετε το παιδί με φάρμακα. Τοπικά μπορείτε να βάλετε μια κορτιζονούχα κρέμα. Αν όμως η φαγούρα είναι γενικευμένη πρέπει να επικοινωνήσετε με τον παιδίατρο σας, ο οποίος το πιο πιθανόν να συστήσει κάποιο αντιϊσταμινικό φάρμακο, το οποίο θα παίρνει το παιδί από το στόμα. Σε περίπτωση μόλυνσης, τότε χρειάζεται απαραίτητα η συμβουλή του γιατρού, ο οποίος θα κρίνει αν χρειάζεται αντιβιοτικό τοπικά ή και από το στόμα.

Πώς να προστατεύσετε τα παιδιά σας;

1. Οι κλασικές κουνουπιέρες είναι πολύ αποτελεσματικές, ιδιαίτερα για τα μικρά σας βρέφη.

2. Αν κοντά στο σπίτι σας υπάρχουν πολλά κουνούπια τότε καλό είναι να βάλετε στα παράθυρα και τις πόρτες τα ειδικά δίκτυα που αφήνουν τον αέρα να περάσει αλλά όχι τα κουνούπια.

3. Εντομοαπωθητικά φάρμακα μπορείτε να χρησιμοποιήσετε έχοντας στο μυαλό τα ακόλουθα:

· Χρησιμοποιείτε τα ειδικά εντομοαπωθητικά για παιδιά.

· Να τοποθετείτε τα εντομοαπωθητικά πάνω στα ρούχα και όχι στο σώμα.

· Μην βάζετε εντομοαπωθητικά σε περιοχές με ηλιακά εγκαύματα.

· Εάν τοποθετήσετε το εντομοαπωθητικό πάνω στο δέρμα, όταν το παιδί μπει στο σπίτι πλύνετε καλά την περιοχή του δέρματος.

4. Τα εντομοαπωθητικά δισκία μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε με ασφάλεια.

Τσίμπημα από μέλισσα ή σφήκα

Τσίμπημα από μέλισσα.

Τα τσιμπήματα από μέλισσα προκαλούν έντονο πόνο και φούσκωμα στην περιοχή του τσιμπήματος. Πρώτο μέλημα είναι να αφαιρέσετε το κεντρί προσεκτικά, γιατί περιέχει υπόλειμμα του δηλητηρίου. Χρησιμοποιείστε μια καρφίτσα ή μια τσιμπίδα. Με το χέρι σας μάλλον θα δυσκολευτείτε και πιθανόν να μην αφαιρέσετε όλο το κεντρί. Αφού αφαιρέσετε το κεντρί τοποθετήστε στην περιοχή κρύες κομπρέσες.

Επίσης υπάρχουν στα φαρμακεία ειδικά στικς που περιέχουν αμμωνία ή μπορείτε να βάλετε μια κορτιζονούχα κρέμα.

Τα τσιμπήματα μπορούν να είναι επικίνδυνα όταν είναι πολλά. Για να προκληθεί θάνατος πρέπει τα τσιμπήματα να είναι περισσότερα από 400, παρά το γεγονός ότι έχουν αναφερθεί θάνατοι και με λιγότερα. Γι` αυτό αν το παιδί παρουσιάζει ένα από τα πιο κάτω επισκεφθείτε αμέσως το γιατρό σας.

· Έντονο φούσκωμα στην περιοχή.

· Αλλαγή στη φωνή του.

· Δύσπνοια.

Τσίμπημα από σφήκα Το τσίμπημα από σφήκα είναι πολύ πιο επώδυνο από αυτό της μέλισσας. Το φούσκωμα είναι συνήθως πιο έντονο και καλό είναι να τοποθετήσετε πάνω κομπρέσες με χλιαρό νερό. Επίσης είναι χρήσιμο να βάλετε στην περιοχή κορτιζονούχα αλοιφή που θα βοηθήσει να βελτιωθεί ο πόνος και το φούσκωμα. Αν το φούσκωμα δεν υποχωρεί ή παρουσιάσει το παιδί αλλαγή στη φωνή ή δύσπνοια τότε αμέσως πρέπει να ζητήσετε ιατρική βοήθεια.

[kiriaki1]

Τσίμπημα από κουνούπι

Τα τσιμπήματα από κουνούπια είναι συχνά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, ιδιαίτερα σε περιοχές όπου υπάρχουν έλη ή πολλά δέντρα. Προκαλούν όμως τοπικό ερεθισμό, πόνο και κάποιες φορές επιμολύνονται. Τις περισσότερες φορές τα συμπτώματα είναι ήπια και δεν χρειάζεται καμιά θεραπεία. Αν όμως ο κνησμός (φαγούρα) είναι έντονος τότε χρειάζεται να βοηθήσετε το παιδί με φάρμακα. Τοπικά μπορείτε να βάλετε μια κορτιζονούχα κρέμα. Αν όμως η φαγούρα είναι γενικευμένη πρέπει να επικοινωνήσετε με τον παιδίατρο σας, ο οποίος το πιο πιθανόν να συστήσει κάποιο αντιϊσταμινικό φάρμακο, το οποίο θα παίρνει το παιδί από το στόμα. Σε περίπτωση μόλυνσης, τότε χρειάζεται απαραίτητα η συμβουλή του γιατρού, ο οποίος θα κρίνει αν χρειάζεται αντιβιοτικό τοπικά ή και από το στόμα.

Πώς να προστατεύσετε τα παιδιά σας;

1. Οι κλασικές κουνουπιέρες είναι πολύ αποτελεσματικές, ιδιαίτερα για τα μικρά σας βρέφη.

2. Αν κοντά στο σπίτι σας υπάρχουν πολλά κουνούπια τότε καλό είναι να βάλετε στα παράθυρα και τις πόρτες τα ειδικά δίκτυα που αφήνουν τον αέρα να περάσει αλλά όχι τα κουνούπια.

3. Εντομοαπωθητικά φάρμακα μπορείτε να χρησιμοποιήσετε έχοντας στο μυαλό τα ακόλουθα:

· Χρησιμοποιείτε τα ειδικά εντομοαπωθητικά για παιδιά.

· Να τοποθετείτε τα εντομοαπωθητικά πάνω στα ρούχα και όχι στο σώμα.

· Μην βάζετε εντομοαπωθητικά σε περιοχές με ηλιακά εγκαύματα.

· Εάν τοποθετήσετε το εντομοαπωθητικό πάνω στο δέρμα, όταν το παιδί μπει στο σπίτι πλύνετε καλά την περιοχή του δέρματος.

4. Τα εντομοαπωθητικά δισκία μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε με ασφάλεια.

Τσίμπημα από μέλισσα ή σφήκα

Τσίμπημα από μέλισσα.

Τα τσιμπήματα από μέλισσα προκαλούν έντονο πόνο και φούσκωμα στην περιοχή του τσιμπήματος. Πρώτο μέλημα είναι να αφαιρέσετε το κεντρί προσεκτικά, γιατί περιέχει υπόλειμμα του δηλητηρίου. Χρησιμοποιείστε μια καρφίτσα ή μια τσιμπίδα. Με το χέρι σας μάλλον θα δυσκολευτείτε και πιθανόν να μην αφαιρέσετε όλο το κεντρί. Αφού αφαιρέσετε το κεντρί τοποθετήστε στην περιοχή κρύες κομπρέσες.

Επίσης υπάρχουν στα φαρμακεία ειδικά στικς που περιέχουν αμμωνία ή μπορείτε να βάλετε μια κορτιζονούχα κρέμα.

Τα τσιμπήματα μπορούν να είναι επικίνδυνα όταν είναι πολλά. Για να προκληθεί θάνατος πρέπει τα τσιμπήματα να είναι περισσότερα από 400, παρά το γεγονός ότι έχουν αναφερθεί θάνατοι και με λιγότερα. Γι` αυτό αν το παιδί παρουσιάζει ένα από τα πιο κάτω επισκεφθείτε αμέσως το γιατρό σας.

· Έντονο φούσκωμα στην περιοχή.

· Αλλαγή στη φωνή του.

· Δύσπνοια.

Τσίμπημα από σφήκα Το τσίμπημα από σφήκα είναι πολύ πιο επώδυνο από αυτό της μέλισσας. Το φούσκωμα είναι συνήθως πιο έντονο και καλό είναι να τοποθετήσετε πάνω κομπρέσες με χλιαρό νερό. Επίσης είναι χρήσιμο να βάλετε στην περιοχή κορτιζονούχα αλοιφή που θα βοηθήσει να βελτιωθεί ο πόνος και το φούσκωμα. Αν το φούσκωμα δεν υποχωρεί ή παρουσιάσει το παιδί αλλαγή στη φωνή ή δύσπνοια τότε αμέσως πρέπει να ζητήσετε ιατρική βοήθεια.

[kiriaki1]

Τσίμπημα από κουνούπι

Τα τσιμπήματα από κουνούπια είναι συχνά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, ιδιαίτερα σε περιοχές όπου υπάρχουν έλη ή πολλά δέντρα. Προκαλούν όμως τοπικό ερεθισμό, πόνο και κάποιες φορές επιμολύνονται. Τις περισσότερες φορές τα συμπτώματα είναι ήπια και δεν χρειάζεται καμιά θεραπεία. Αν όμως ο κνησμός (φαγούρα) είναι έντονος τότε χρειάζεται να βοηθήσετε το παιδί με φάρμακα. Τοπικά μπορείτε να βάλετε μια κορτιζονούχα κρέμα. Αν όμως η φαγούρα είναι γενικευμένη πρέπει να επικοινωνήσετε με τον παιδίατρο σας, ο οποίος το πιο πιθανόν να συστήσει κάποιο αντιϊσταμινικό φάρμακο, το οποίο θα παίρνει το παιδί από το στόμα. Σε περίπτωση μόλυνσης, τότε χρειάζεται απαραίτητα η συμβουλή του γιατρού, ο οποίος θα κρίνει αν χρειάζεται αντιβιοτικό τοπικά ή και από το στόμα.

Πώς να προστατεύσετε τα παιδιά σας;

1. Οι κλασικές κουνουπιέρες είναι πολύ αποτελεσματικές, ιδιαίτερα για τα μικρά σας βρέφη.

2. Αν κοντά στο σπίτι σας υπάρχουν πολλά κουνούπια τότε καλό είναι να βάλετε στα παράθυρα και τις πόρτες τα ειδικά δίκτυα που αφήνουν τον αέρα να περάσει αλλά όχι τα κουνούπια.

3. Εντομοαπωθητικά φάρμακα μπορείτε να χρησιμοποιήσετε έχοντας στο μυαλό τα ακόλουθα:

· Χρησιμοποιείτε τα ειδικά εντομοαπωθητικά για παιδιά.

· Να τοποθετείτε τα εντομοαπωθητικά πάνω στα ρούχα και όχι στο σώμα.

· Μην βάζετε εντομοαπωθητικά σε περιοχές με ηλιακά εγκαύματα.

· Εάν τοποθετήσετε το εντομοαπωθητικό πάνω στο δέρμα, όταν το παιδί μπει στο σπίτι πλύνετε καλά την περιοχή του δέρματος.

4. Τα εντομοαπωθητικά δισκία μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε με ασφάλεια.

Τσίμπημα από μέλισσα ή σφήκα

Τσίμπημα από μέλισσα.

Τα τσιμπήματα από μέλισσα προκαλούν έντονο πόνο και φούσκωμα στην περιοχή του τσιμπήματος. Πρώτο μέλημα είναι να αφαιρέσετε το κεντρί προσεκτικά, γιατί περιέχει υπόλειμμα του δηλητηρίου. Χρησιμοποιείστε μια καρφίτσα ή μια τσιμπίδα. Με το χέρι σας μάλλον θα δυσκολευτείτε και πιθανόν να μην αφαιρέσετε όλο το κεντρί. Αφού αφαιρέσετε το κεντρί τοποθετήστε στην περιοχή κρύες κομπρέσες.

Επίσης υπάρχουν στα φαρμακεία ειδικά στικς που περιέχουν αμμωνία ή μπορείτε να βάλετε μια κορτιζονούχα κρέμα.

Τα τσιμπήματα μπορούν να είναι επικίνδυνα όταν είναι πολλά. Για να προκληθεί θάνατος πρέπει τα τσιμπήματα να είναι περισσότερα από 400, παρά το γεγονός ότι έχουν αναφερθεί θάνατοι και με λιγότερα. Γι` αυτό αν το παιδί παρουσιάζει ένα από τα πιο κάτω επισκεφθείτε αμέσως το γιατρό σας.

· Έντονο φούσκωμα στην περιοχή.

· Αλλαγή στη φωνή του.

· Δύσπνοια.

Τσίμπημα από σφήκα Το τσίμπημα από σφήκα είναι πολύ πιο επώδυνο από αυτό της μέλισσας. Το φούσκωμα είναι συνήθως πιο έντονο και καλό είναι να τοποθετήσετε πάνω κομπρέσες με χλιαρό νερό. Επίσης είναι χρήσιμο να βάλετε στην περιοχή κορτιζονούχα αλοιφή που θα βοηθήσει να βελτιωθεί ο πόνος και το φούσκωμα. Αν το φούσκωμα δεν υποχωρεί ή παρουσιάσει το παιδί αλλαγή στη φωνή ή δύσπνοια τότε αμέσως πρέπει να ζητήσετε ιατρική βοήθεια.

[kiriaki1]

Τσίμπημα από κουνούπι

Τα τσιμπήματα από κουνούπια είναι συχνά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, ιδιαίτερα σε περιοχές όπου υπάρχουν έλη ή πολλά δέντρα. Προκαλούν όμως τοπικό ερεθισμό, πόνο και κάποιες φορές επιμολύνονται. Τις περισσότερες φορές τα συμπτώματα είναι ήπια και δεν χρειάζεται καμιά θεραπεία. Αν όμως ο κνησμός (φαγούρα) είναι έντονος τότε χρειάζεται να βοηθήσετε το παιδί με φάρμακα. Τοπικά μπορείτε να βάλετε μια κορτιζονούχα κρέμα. Αν όμως η φαγούρα είναι γενικευμένη πρέπει να επικοινωνήσετε με τον παιδίατρο σας, ο οποίος το πιο πιθανόν να συστήσει κάποιο αντιϊσταμινικό φάρμακο, το οποίο θα παίρνει το παιδί από το στόμα. Σε περίπτωση μόλυνσης, τότε χρειάζεται απαραίτητα η συμβουλή του γιατρού, ο οποίος θα κρίνει αν χρειάζεται αντιβιοτικό τοπικά ή και από το στόμα.

Πώς να προστατεύσετε τα παιδιά σας;

1. Οι κλασικές κουνουπιέρες είναι πολύ αποτελεσματικές, ιδιαίτερα για τα μικρά σας βρέφη.

2. Αν κοντά στο σπίτι σας υπάρχουν πολλά κουνούπια τότε καλό είναι να βάλετε στα παράθυρα και τις πόρτες τα ειδικά δίκτυα που αφήνουν τον αέρα να περάσει αλλά όχι τα κουνούπια.

3. Εντομοαπωθητικά φάρμακα μπορείτε να χρησιμοποιήσετε έχοντας στο μυαλό τα ακόλουθα:

· Χρησιμοποιείτε τα ειδικά εντομοαπωθητικά για παιδιά.

· Να τοποθετείτε τα εντομοαπωθητικά πάνω στα ρούχα και όχι στο σώμα.

· Μην βάζετε εντομοαπωθητικά σε περιοχές με ηλιακά εγκαύματα.

· Εάν τοποθετήσετε το εντομοαπωθητικό πάνω στο δέρμα, όταν το παιδί μπει στο σπίτι πλύνετε καλά την περιοχή του δέρματος.

4. Τα εντομοαπωθητικά δισκία μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε με ασφάλεια.

Τσίμπημα από μέλισσα ή σφήκα

Τσίμπημα από μέλισσα.

Τα τσιμπήματα από μέλισσα προκαλούν έντονο πόνο και φούσκωμα στην περιοχή του τσιμπήματος. Πρώτο μέλημα είναι να αφαιρέσετε το κεντρί προσεκτικά, γιατί περιέχει υπόλειμμα του δηλητηρίου. Χρησιμοποιείστε μια καρφίτσα ή μια τσιμπίδα. Με το χέρι σας μάλλον θα δυσκολευτείτε και πιθανόν να μην αφαιρέσετε όλο το κεντρί. Αφού αφαιρέσετε το κεντρί τοποθετήστε στην περιοχή κρύες κομπρέσες.

Επίσης υπάρχουν στα φαρμακεία ειδικά στικς που περιέχουν αμμωνία ή μπορείτε να βάλετε μια κορτιζονούχα κρέμα.

Τα τσιμπήματα μπορούν να είναι επικίνδυνα όταν είναι πολλά. Για να προκληθεί θάνατος πρέπει τα τσιμπήματα να είναι περισσότερα από 400, παρά το γεγονός ότι έχουν αναφερθεί θάνατοι και με λιγότερα. Γι` αυτό αν το παιδί παρουσιάζει ένα από τα πιο κάτω επισκεφθείτε αμέσως το γιατρό σας.

· Έντονο φούσκωμα στην περιοχή.

· Αλλαγή στη φωνή του.

· Δύσπνοια.

Τσίμπημα από σφήκα Το τσίμπημα από σφήκα είναι πολύ πιο επώδυνο από αυτό της μέλισσας. Το φούσκωμα είναι συνήθως πιο έντονο και καλό είναι να τοποθετήσετε πάνω κομπρέσες με χλιαρό νερό. Επίσης είναι χρήσιμο να βάλετε στην περιοχή κορτιζονούχα αλοιφή που θα βοηθήσει να βελτιωθεί ο πόνος και το φούσκωμα. Αν το φούσκωμα δεν υποχωρεί ή παρουσιάσει το παιδί αλλαγή στη φωνή ή δύσπνοια τότε αμέσως πρέπει να ζητήσετε ιατρική βοήθεια.

[kiriaki1]

ΕΓΚΑΥΜΑΤΑ

Τα εγκαύματα είναι το δεύτερο σε συχνότητα αίτιο ατυχημάτων στην παιδική ηλικία. Τα εγκαύματα ανάλογα με την αιτία που τα προκάλεσε χωρίζονται σε θερμικά, ηλεκτρικά, χημικά και ακτινικά. Τα θερμικά εγκαύματα είναι τα πιο συχνά. Ανάλογα με τη σοβαρότητα του εγκαύματος χωρίζονται στις πιο κάτω κατηγορίες.

Πρώτου βαθμού. Τα πρώτου βαθμού εγκαύματα είναι συνήθως το αποτέλεσμα επαφής με το δέρμα ζεστού νερού, ατμών ή υπερέκθεσης στον ήλιο. Το δέρμα κοκκινίζει, φουσκώνει, πονά και μπορεί να δημιουργηθεί φυσαλίδα. Θεραπεία:

· Ρίξτε μπόλικο δροσερό νερό στην περιοχή του εγκαύματος.

· Καλύψτε ελαφρά την περιοχή με μια αποστειρωμένη γάζα για να αποφύγετε τη μόλυνση.

· Μην τοποθετείτε στην περιοχή βούτυρο ή οποιαδήποτε σκόνη.

Δευτέρου βαθμού (ή μερικού πάχους).

Τα εγκαύματα αυτά προκαλούνται από την επαφή στο δέρμα χημικών ουσιών, ζεστών υγρών ή στερεών ή αν πάρει φωτιά κάποιο ρούχο του παιδιού. Καταστρέφεται μεγαλύτερο πάχος από τις στιβάδες του δέρματος. Το δέρμα κοκκινίζει, φουσκώνει, πονά και αναπτύσσεται φυσαλίδα. Θεραπεία:

· Ρίξτε μπόλικο δροσερό νερό στην περιοχή του εγκαύματος.

· Καλύψτε ελαφρά την περιοχή με μια αποστειρωμένη γάζα για να αποφύγετε τη μόλυνση.

· Μην τοποθετείτε στην περιοχή βούτυρο ή οποιαδήποτε σκόνη.

· Μη σπάζετε τις φυσαλίδες.

· Αν το έγκαυμα αφορά τα πόδια ή τα χέρια προσπαθήστε να τα κρατήσετε ψηλά.

· Τηλεφωνήστε στον γιατρό του παιδιού.

Τρίτου βαθμού (ή ολικού πάχους).Η παρατεταμένη επαφή με ζεστά υγρά ή στερεά καθώς και η επαφή με τον ηλεκτρισμό μπορούν να προκαλέσουν εγκαύματα τρίτου βαθμού.Καταστρέφονται όλες οι στιβάδες του δέρματος. Στην αρχή μπορεί να μοιάζει με έγκαυμα δευτέρου βαθμού ή να ασπρίσει όλη η περιοχή. Το παιδί μπορεί να μην πονά λόγω καταστροφής των νεύρων της περιοχής.

Θεραπεία:

· Ρίξτε μπόλικο δροσερό νερό στην περιοχή του εγκαύματος.

· Καλύψτε ελαφρά την περιοχή με μια αποστειρωμένη γάζα για να αποφύγετε τη μόλυνση.

· Μην τοποθετείτε στην περιοχή βούτυρο ή οποιαδήποτε σκόνη.

· Μη σπάζετε τις φυσαλίδες.

· Αν το έγκαυμα αφορά τα πόδια ή τα χέρια προσπαθήστε να τα κρατήσετε ψηλά.

· Αν το έγκαυμα αφορά το πρόσωπο, τότε να σιγουρευτείτε ότι το παιδί μπορεί να αναπνέει ελεύθερα.

· Τηλεφωνήστε στον γιατρό του παιδιού.

Τι θα κάνετε

Τι θα κάνετε στα χημικά εγκαύματα;

1. Αφήστε να τρέξει μπόλικο νερό στην περιοχή για τουλάχιστον 5 λεπτά.

2. Μην αφαιρέσετε τα ρούχα του παιδιού προτού πλύνετε καλά την περιοχή με μπόλικο νερό.

3. Μεταφέρτε το παιδί στο κοντινό νοσοκομείο, αν η βλάβη είναι μεγάλη.

4. Εγκαύματα στο στόμα ή τα μάτια χρειάζονται άμεση αντιμετώπιση από γιατρό.

Τηλεφωνήστε αμέσως στο γιατρό αν…

1. Το έγκαυμα είναι δευτέρου ή τρίτου βαθμού.

2. Το έγκαυμα καλύπτει μεγάλη επιφάνεια του δέρματος.

3. Το έγκαυμα περιλαμβάνει τα μάτια, το στόμα ή τα γεννητικά όργανα ανεξάρτητα με το βαθμό.

Χρήσιμες οδηγίες για τους γονείς.

1. Μην αφήνετε ποτέ το παιδί σας να παίζει με σπίρτα, αναπτήρες ή την φωτιά.

2. Φοράτε στα παιδιά, όσο το δυνατόν, ρούχα μη αναφλέξιμα .

3. Παιδιά μικρότερα των οκτώ χρόνων χρειάζονται συνεχή επιτήρηση.

4. Μην αφήνετε τα παιδιά ποτέ μόνα στο σπίτι.

5. Δοχεία που περιέχουν ζεστό νερό ή οποιοδήποτε άλλο υγρό πρέπει να είναι σε σημεία που τα παιδιά να μην μπορούν να τα πάρουν .

[kiriaki1]

ΕΓΚΑΥΜΑΤΑ

Τα εγκαύματα είναι το δεύτερο σε συχνότητα αίτιο ατυχημάτων στην παιδική ηλικία. Τα εγκαύματα ανάλογα με την αιτία που τα προκάλεσε χωρίζονται σε θερμικά, ηλεκτρικά, χημικά και ακτινικά. Τα θερμικά εγκαύματα είναι τα πιο συχνά. Ανάλογα με τη σοβαρότητα του εγκαύματος χωρίζονται στις πιο κάτω κατηγορίες.

Πρώτου βαθμού. Τα πρώτου βαθμού εγκαύματα είναι συνήθως το αποτέλεσμα επαφής με το δέρμα ζεστού νερού, ατμών ή υπερέκθεσης στον ήλιο. Το δέρμα κοκκινίζει, φουσκώνει, πονά και μπορεί να δημιουργηθεί φυσαλίδα. Θεραπεία:

· Ρίξτε μπόλικο δροσερό νερό στην περιοχή του εγκαύματος.

· Καλύψτε ελαφρά την περιοχή με μια αποστειρωμένη γάζα για να αποφύγετε τη μόλυνση.

· Μην τοποθετείτε στην περιοχή βούτυρο ή οποιαδήποτε σκόνη.

Δευτέρου βαθμού (ή μερικού πάχους).

Τα εγκαύματα αυτά προκαλούνται από την επαφή στο δέρμα χημικών ουσιών, ζεστών υγρών ή στερεών ή αν πάρει φωτιά κάποιο ρούχο του παιδιού. Καταστρέφεται μεγαλύτερο πάχος από τις στιβάδες του δέρματος. Το δέρμα κοκκινίζει, φουσκώνει, πονά και αναπτύσσεται φυσαλίδα. Θεραπεία:

· Ρίξτε μπόλικο δροσερό νερό στην περιοχή του εγκαύματος.

· Καλύψτε ελαφρά την περιοχή με μια αποστειρωμένη γάζα για να αποφύγετε τη μόλυνση.

· Μην τοποθετείτε στην περιοχή βούτυρο ή οποιαδήποτε σκόνη.

· Μη σπάζετε τις φυσαλίδες.

· Αν το έγκαυμα αφορά τα πόδια ή τα χέρια προσπαθήστε να τα κρατήσετε ψηλά.

· Τηλεφωνήστε στον γιατρό του παιδιού.

Τρίτου βαθμού (ή ολικού πάχους).Η παρατεταμένη επαφή με ζεστά υγρά ή στερεά καθώς και η επαφή με τον ηλεκτρισμό μπορούν να προκαλέσουν εγκαύματα τρίτου βαθμού.Καταστρέφονται όλες οι στιβάδες του δέρματος. Στην αρχή μπορεί να μοιάζει με έγκαυμα δευτέρου βαθμού ή να ασπρίσει όλη η περιοχή. Το παιδί μπορεί να μην πονά λόγω καταστροφής των νεύρων της περιοχής.

Θεραπεία:

· Ρίξτε μπόλικο δροσερό νερό στην περιοχή του εγκαύματος.

· Καλύψτε ελαφρά την περιοχή με μια αποστειρωμένη γάζα για να αποφύγετε τη μόλυνση.

· Μην τοποθετείτε στην περιοχή βούτυρο ή οποιαδήποτε σκόνη.

· Μη σπάζετε τις φυσαλίδες.

· Αν το έγκαυμα αφορά τα πόδια ή τα χέρια προσπαθήστε να τα κρατήσετε ψηλά.

· Αν το έγκαυμα αφορά το πρόσωπο, τότε να σιγουρευτείτε ότι το παιδί μπορεί να αναπνέει ελεύθερα.

· Τηλεφωνήστε στον γιατρό του παιδιού.

Τι θα κάνετε

Τι θα κάνετε στα χημικά εγκαύματα;

1. Αφήστε να τρέξει μπόλικο νερό στην περιοχή για τουλάχιστον 5 λεπτά.

2. Μην αφαιρέσετε τα ρούχα του παιδιού προτού πλύνετε καλά την περιοχή με μπόλικο νερό.

3. Μεταφέρτε το παιδί στο κοντινό νοσοκομείο, αν η βλάβη είναι μεγάλη.

4. Εγκαύματα στο στόμα ή τα μάτια χρειάζονται άμεση αντιμετώπιση από γιατρό.

Τηλεφωνήστε αμέσως στο γιατρό αν…

1. Το έγκαυμα είναι δευτέρου ή τρίτου βαθμού.

2. Το έγκαυμα καλύπτει μεγάλη επιφάνεια του δέρματος.

3. Το έγκαυμα περιλαμβάνει τα μάτια, το στόμα ή τα γεννητικά όργανα ανεξάρτητα με το βαθμό.

Χρήσιμες οδηγίες για τους γονείς.

1. Μην αφήνετε ποτέ το παιδί σας να παίζει με σπίρτα, αναπτήρες ή την φωτιά.

2. Φοράτε στα παιδιά, όσο το δυνατόν, ρούχα μη αναφλέξιμα .

3. Παιδιά μικρότερα των οκτώ χρόνων χρειάζονται συνεχή επιτήρηση.

4. Μην αφήνετε τα παιδιά ποτέ μόνα στο σπίτι.

5. Δοχεία που περιέχουν ζεστό νερό ή οποιοδήποτε άλλο υγρό πρέπει να είναι σε σημεία που τα παιδιά να μην μπορούν να τα πάρουν .

[kiriaki1]

ΕΓΚΑΥΜΑΤΑ

Τα εγκαύματα είναι το δεύτερο σε συχνότητα αίτιο ατυχημάτων στην παιδική ηλικία. Τα εγκαύματα ανάλογα με την αιτία που τα προκάλεσε χωρίζονται σε θερμικά, ηλεκτρικά, χημικά και ακτινικά. Τα θερμικά εγκαύματα είναι τα πιο συχνά. Ανάλογα με τη σοβαρότητα του εγκαύματος χωρίζονται στις πιο κάτω κατηγορίες.

Πρώτου βαθμού. Τα πρώτου βαθμού εγκαύματα είναι συνήθως το αποτέλεσμα επαφής με το δέρμα ζεστού νερού, ατμών ή υπερέκθεσης στον ήλιο. Το δέρμα κοκκινίζει, φουσκώνει, πονά και μπορεί να δημιουργηθεί φυσαλίδα. Θεραπεία:

· Ρίξτε μπόλικο δροσερό νερό στην περιοχή του εγκαύματος.

· Καλύψτε ελαφρά την περιοχή με μια αποστειρωμένη γάζα για να αποφύγετε τη μόλυνση.

· Μην τοποθετείτε στην περιοχή βούτυρο ή οποιαδήποτε σκόνη.

Δευτέρου βαθμού (ή μερικού πάχους).

Τα εγκαύματα αυτά προκαλούνται από την επαφή στο δέρμα χημικών ουσιών, ζεστών υγρών ή στερεών ή αν πάρει φωτιά κάποιο ρούχο του παιδιού. Καταστρέφεται μεγαλύτερο πάχος από τις στιβάδες του δέρματος. Το δέρμα κοκκινίζει, φουσκώνει, πονά και αναπτύσσεται φυσαλίδα. Θεραπεία:

· Ρίξτε μπόλικο δροσερό νερό στην περιοχή του εγκαύματος.

· Καλύψτε ελαφρά την περιοχή με μια αποστειρωμένη γάζα για να αποφύγετε τη μόλυνση.

· Μην τοποθετείτε στην περιοχή βούτυρο ή οποιαδήποτε σκόνη.

· Μη σπάζετε τις φυσαλίδες.

· Αν το έγκαυμα αφορά τα πόδια ή τα χέρια προσπαθήστε να τα κρατήσετε ψηλά.

· Τηλεφωνήστε στον γιατρό του παιδιού.

Τρίτου βαθμού (ή ολικού πάχους).Η παρατεταμένη επαφή με ζεστά υγρά ή στερεά καθώς και η επαφή με τον ηλεκτρισμό μπορούν να προκαλέσουν εγκαύματα τρίτου βαθμού.Καταστρέφονται όλες οι στιβάδες του δέρματος. Στην αρχή μπορεί να μοιάζει με έγκαυμα δευτέρου βαθμού ή να ασπρίσει όλη η περιοχή. Το παιδί μπορεί να μην πονά λόγω καταστροφής των νεύρων της περιοχής.

Θεραπεία:

· Ρίξτε μπόλικο δροσερό νερό στην περιοχή του εγκαύματος.

· Καλύψτε ελαφρά την περιοχή με μια αποστειρωμένη γάζα για να αποφύγετε τη μόλυνση.

· Μην τοποθετείτε στην περιοχή βούτυρο ή οποιαδήποτε σκόνη.

· Μη σπάζετε τις φυσαλίδες.

· Αν το έγκαυμα αφορά τα πόδια ή τα χέρια προσπαθήστε να τα κρατήσετε ψηλά.

· Αν το έγκαυμα αφορά το πρόσωπο, τότε να σιγουρευτείτε ότι το παιδί μπορεί να αναπνέει ελεύθερα.

· Τηλεφωνήστε στον γιατρό του παιδιού.

Τι θα κάνετε

Τι θα κάνετε στα χημικά εγκαύματα;

1. Αφήστε να τρέξει μπόλικο νερό στην περιοχή για τουλάχιστον 5 λεπτά.

2. Μην αφαιρέσετε τα ρούχα του παιδιού προτού πλύνετε καλά την περιοχή με μπόλικο νερό.

3. Μεταφέρτε το παιδί στο κοντινό νοσοκομείο, αν η βλάβη είναι μεγάλη.

4. Εγκαύματα στο στόμα ή τα μάτια χρειάζονται άμεση αντιμετώπιση από γιατρό.

Τηλεφωνήστε αμέσως στο γιατρό αν…

1. Το έγκαυμα είναι δευτέρου ή τρίτου βαθμού.

2. Το έγκαυμα καλύπτει μεγάλη επιφάνεια του δέρματος.

3. Το έγκαυμα περιλαμβάνει τα μάτια, το στόμα ή τα γεννητικά όργανα ανεξάρτητα με το βαθμό.

Χρήσιμες οδηγίες για τους γονείς.

1. Μην αφήνετε ποτέ το παιδί σας να παίζει με σπίρτα, αναπτήρες ή την φωτιά.

2. Φοράτε στα παιδιά, όσο το δυνατόν, ρούχα μη αναφλέξιμα .

3. Παιδιά μικρότερα των οκτώ χρόνων χρειάζονται συνεχή επιτήρηση.

4. Μην αφήνετε τα παιδιά ποτέ μόνα στο σπίτι.

5. Δοχεία που περιέχουν ζεστό νερό ή οποιοδήποτε άλλο υγρό πρέπει να είναι σε σημεία που τα παιδιά να μην μπορούν να τα πάρουν .

[kiriaki1]

ΕΓΚΑΥΜΑΤΑ

Τα εγκαύματα είναι το δεύτερο σε συχνότητα αίτιο ατυχημάτων στην παιδική ηλικία. Τα εγκαύματα ανάλογα με την αιτία που τα προκάλεσε χωρίζονται σε θερμικά, ηλεκτρικά, χημικά και ακτινικά. Τα θερμικά εγκαύματα είναι τα πιο συχνά. Ανάλογα με τη σοβαρότητα του εγκαύματος χωρίζονται στις πιο κάτω κατηγορίες.

Πρώτου βαθμού. Τα πρώτου βαθμού εγκαύματα είναι συνήθως το αποτέλεσμα επαφής με το δέρμα ζεστού νερού, ατμών ή υπερέκθεσης στον ήλιο. Το δέρμα κοκκινίζει, φουσκώνει, πονά και μπορεί να δημιουργηθεί φυσαλίδα. Θεραπεία:

· Ρίξτε μπόλικο δροσερό νερό στην περιοχή του εγκαύματος.

· Καλύψτε ελαφρά την περιοχή με μια αποστειρωμένη γάζα για να αποφύγετε τη μόλυνση.

· Μην τοποθετείτε στην περιοχή βούτυρο ή οποιαδήποτε σκόνη.

Δευτέρου βαθμού (ή μερικού πάχους).

Τα εγκαύματα αυτά προκαλούνται από την επαφή στο δέρμα χημικών ουσιών, ζεστών υγρών ή στερεών ή αν πάρει φωτιά κάποιο ρούχο του παιδιού. Καταστρέφεται μεγαλύτερο πάχος από τις στιβάδες του δέρματος. Το δέρμα κοκκινίζει, φουσκώνει, πονά και αναπτύσσεται φυσαλίδα. Θεραπεία:

· Ρίξτε μπόλικο δροσερό νερό στην περιοχή του εγκαύματος.

· Καλύψτε ελαφρά την περιοχή με μια αποστειρωμένη γάζα για να αποφύγετε τη μόλυνση.

· Μην τοποθετείτε στην περιοχή βούτυρο ή οποιαδήποτε σκόνη.

· Μη σπάζετε τις φυσαλίδες.

· Αν το έγκαυμα αφορά τα πόδια ή τα χέρια προσπαθήστε να τα κρατήσετε ψηλά.

· Τηλεφωνήστε στον γιατρό του παιδιού.

Τρίτου βαθμού (ή ολικού πάχους).Η παρατεταμένη επαφή με ζεστά υγρά ή στερεά καθώς και η επαφή με τον ηλεκτρισμό μπορούν να προκαλέσουν εγκαύματα τρίτου βαθμού.Καταστρέφονται όλες οι στιβάδες του δέρματος. Στην αρχή μπορεί να μοιάζει με έγκαυμα δευτέρου βαθμού ή να ασπρίσει όλη η περιοχή. Το παιδί μπορεί να μην πονά λόγω καταστροφής των νεύρων της περιοχής.

Θεραπεία:

· Ρίξτε μπόλικο δροσερό νερό στην περιοχή του εγκαύματος.

· Καλύψτε ελαφρά την περιοχή με μια αποστειρωμένη γάζα για να αποφύγετε τη μόλυνση.

· Μην τοποθετείτε στην περιοχή βούτυρο ή οποιαδήποτε σκόνη.

· Μη σπάζετε τις φυσαλίδες.

· Αν το έγκαυμα αφορά τα πόδια ή τα χέρια προσπαθήστε να τα κρατήσετε ψηλά.

· Αν το έγκαυμα αφορά το πρόσωπο, τότε να σιγουρευτείτε ότι το παιδί μπορεί να αναπνέει ελεύθερα.

· Τηλεφωνήστε στον γιατρό του παιδιού.

Τι θα κάνετε

Τι θα κάνετε στα χημικά εγκαύματα;

1. Αφήστε να τρέξει μπόλικο νερό στην περιοχή για τουλάχιστον 5 λεπτά.

2. Μην αφαιρέσετε τα ρούχα του παιδιού προτού πλύνετε καλά την περιοχή με μπόλικο νερό.

3. Μεταφέρτε το παιδί στο κοντινό νοσοκομείο, αν η βλάβη είναι μεγάλη.

4. Εγκαύματα στο στόμα ή τα μάτια χρειάζονται άμεση αντιμετώπιση από γιατρό.

Τηλεφωνήστε αμέσως στο γιατρό αν…

1. Το έγκαυμα είναι δευτέρου ή τρίτου βαθμού.

2. Το έγκαυμα καλύπτει μεγάλη επιφάνεια του δέρματος.

3. Το έγκαυμα περιλαμβάνει τα μάτια, το στόμα ή τα γεννητικά όργανα ανεξάρτητα με το βαθμό.

Χρήσιμες οδηγίες για τους γονείς.

1. Μην αφήνετε ποτέ το παιδί σας να παίζει με σπίρτα, αναπτήρες ή την φωτιά.

2. Φοράτε στα παιδιά, όσο το δυνατόν, ρούχα μη αναφλέξιμα .

3. Παιδιά μικρότερα των οκτώ χρόνων χρειάζονται συνεχή επιτήρηση.

4. Μην αφήνετε τα παιδιά ποτέ μόνα στο σπίτι.

5. Δοχεία που περιέχουν ζεστό νερό ή οποιοδήποτε άλλο υγρό πρέπει να είναι σε σημεία που τα παιδιά να μην μπορούν να τα πάρουν .

[simone]

30 Οδηγίες για την πρόληψη των παιδικών ατυχημάτων

1. Τα βρέφη και τα νήπια δεν πρέπει να μένουν χωρίς επίβλεψη ενηλίκου ούτε ένα λεπτό. Υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι στο σπίτι που δεν μας περνάνε από το νου παρά μόνο αφού γίνει ατύχημα.

2. Επειδή για να βάλει το παιδί κάτι στο στόμα του ή να τραυματισθεί είναι ζήτημα δευτερολέπτων, αξίζει τον κόπο να επιθεωρούμε συνεχώς το οικιακό περιβάλλον και να βεβαιωνόμαστε ότι δεν αφήσαμε κοντά του: α)πράγματα μικρά, μικρότερα των 5 εκατοστών, τα οποία μπορεί να σφηνωθούν στο λαιμό του και να του προκαλέσουν ασφυξία, όπως λουκούμι, κρέας, κομμάτια παιχνιδιών, βώλοι, κέρματα, β)πράγματα κοφτερά ή μυτερά ή πολύ βαριά (ψαλίδι, μαχαίρι, ξυραφάκι, σουβλί, άλλα εργαλεία), γ)σπίρτα δ) φάρμακα (ιδίως χάπια χρωματιστά) ε)ποτήρια, βάζα, γυαλικά.

3. Οι παιδικές δηλητηριάσεις είναι συχνότατες. Τα παιδιά συχνά πίνουν υγρά χωρίς δισταγμό: χλωρίνη, νέφτι, πετρέλαιο, ούζο και άλλα που υπάρχουν στις κουζίνες. Αυτά πρέπει να κλειδώνονται, επειδή τα μικρά, και όταν ακόμα τα βάζουμε ψηλά, σκαρφαλώνουν. Κάτι φοβερό που μπορεί να συμβεί είναι να πιει ένα παιδί υγρό που αποφράζουν τους νιπτήρες. Αν αυτί είναι καυστικό νάτριο και το παιδί επιζήσει, θα καταδικασθεί σε σειρά εγχειρήσεων. Καλλίτερα τέτοια πράγματα να μην υπάρχουν στο σπίτι.

Η μεταφορά ενός χημικού υγρού (π.χ. χλωρίνης ή βενζίνης) από το δικό του μπουκάλι σε άλλο, όπου υπήρχε υγρό λιγότερο επικίνδυνο, είναι μεγάλο σφάλμα.

Οι ετικέτες με το όνομα και το περιεχόμενο υγρού και οι σχετικές προειδοποιήσεις με σήματα, νεκροκεφαλές κλπ είναι πολύ χρήσιμες, αφορούν όμως τους μεγαλύτερους και όχι τα μικρά παιδιά. Καλό είναι τα μπουκάλια με χημικά και απορρυπαντικά να έχουν ειδικό σχήμα. Και να κλείνουν με πώματα που δεν μπορεί να ανοίξει ένα παιδί, όπως τα ειδικά βουλώματα φιαλιδίων φαρμάκων που έχουν επιβληθεί σε άλλες χώρες.

4. Τα παιδιά μπορούν να πνιγούν:

- με τις πλαστικές σακούλες που καμιά φορά φορούν στο κεφάλι τους παίζοντας (οι μεγαλύτερες πρέπει να έχουν στο κάτω μέρος τους τρύπες).

- με μακρύ κορδόνι δεμένο στο κρεβάτι του ή με οποιαδήποτε κορδέλα ή σπάγκο που μπορούν να τυλιχτούν τη νύχτα στο λαιμό του παιδιού και να πάθει ασφυξία σε τρία λεπτά.

- με πολύ μαλακά μεγάλα μαξιλάρια.

Ας επιθεωρούμε λοιπόν το κρεβάτι, το πάρκο, τα παιχνίδια του παιδιού για να απομακρύνουμε προληπτικά αυτόν τον κίνδυνο.

5. Αν σας χρειάζεται ψηλό καρεκλάκι, για το μωρό, προσέξτε:

α) να μπορεί να δεθεί το μωρό σ' αυτό γερά με τρόπο που δεν θα μπορεί να γλυστρίσει κάτω από τη ζώνη

β) να μη βρίσκεται το μωρό καθισμένο κοντά στο τραπέζι, γιατί μπορεί κλωτσώντας να πέσει μαζί με το καρεκλάκι του

γ) να είναι υπό την επίβλεψη ενηλίκου.

6. Όταν κάνετε μπάνιο το μωρό και χτυπήσει το τηλέφωνο ή το κουδούνι της πόρτας ή μην απαντήσετε ή πάρτε το μωρό μαζί σα, γιατί ο πνιγμός είναι ζήτημα ελάχιστου χρόνου και δεν χρειάζεται πολύ νερό. Για τον ίδιο λόγο μην αφήνετε κουβάδες με νερό στο πάτωμα ή λεκάνες γεμάτες.

Στο μπάνιο θα βάζετε πρώτα το κρύο νερό και μετά το ζεστό, για να μην προλάβει κανένα παιδί και χωθεί στη μπανιέρα όταν έχει μόνο ζεστό νερό και πάθει έγκαυμα.

7. Τα παιδιά παθαίνουν εγκαύματα όταν καθήσουν στο τζάκι, επειδή δεν έχουμε βάλει μπροστά μια προστατευτική σχάρα. Επίσης όταν φοράνε φορέματα ή νυχτικά από εύφλεκτο τούλι και περάσουν μπροστά απο φορητή σόμπα ή άλλη φωτιά ή όταν κρατάνε αναμμένη λαμπάδα με τούλι. Τα πιο συχνά εγκαύματα παιδιών είναι από καφέ ή τσάι ή λάδι ή σούπα καυτή, που ρίχνουμε εμείς επάνω τους σκοντάφτοντας ή όταν πίνουμε κάτι ζεστό ενώ κρατάμε ένα μικρό στην αγκαλιά μας.

Το χέρι της κατσαρόλας ή του μπρικιού όπου βράζει κάτι να το στρέφουμε πάντα προς τα πίσω. Τα μικρά παιδιά συχνά το τραβάνε και περιχύνονται. Όταν πάρει φωτιά το λάδι του τηγανιού, να το σβήσουμε ψύχραιμα με ένα καπάκι ή κάτι που θα πνίξει τη φλόγα. Κάθε τι άλλο είναι πολύ επικίνδυνο, όπως το να πάμε το τηγάνι φλεγόμενο προς το νεροχύτη!

8. Οι ηλεκτροπληξίες αντιμετωπίζονται άριστα με τον ειδικό διακόπτη ασφαλείας που πρέπει όλα τα σπίτια να έχουν στον πίνακα ηλεκτροδότησης. Αυτός διακόπτει το ρεύμα και με ελάχιστη διαρροή και σώζει ζωές. Οι άλλες λύσεις (καπάκι ασφαλείας στις πρίζες με κλειδί ή χωρίς) δεν είναι τόσο ασφαλείς, γιατί προϋποθέτουν κάτι δύσκολο: πως δεν θα βρεθούμε ποτέ αφηρημένοι. Άλλωστε τα μεγαλύτερα παιδιά κάποτε θα δοκιμάσουν αυτό που τους έχει απαγορευθεί: να βγάλουν το καπάκι.

9. Στη θάλασσα προλαβαίνουμε τους πνιγμούς των παιδιών

- μαθαίνοντας κολύμπι κι εμείς κι εκείνα

- όταν κολυμπάμε σε γνωστές ακτές κι έχουμε υπόψη ότι η θάλασσα βαθαίνει απότομα σε ορισμένα σημεία

- όταν κάνουμε μπάνιο δύο ώρες μετά το κύριο γεύμα

- όταν δεν απομακρύνονται πολύ τα παιδιά από την ακτή

- όταν υπάρχουν κάποια ναυαγοσωστικά μέσα (σχοινιά, σωσίβια)

- όταν γνωρίζουμε να κάνουμε τεχνητή αναπνοή.

Στις βουτιές θα προλάβουμε τις δυσάρεστες κακώσεις της κεφαλής ή παραλύσεις από βλάβη της σπονδυλικής στήλης αν προειδοποιήσουμε τα παιδιά ότι το βάθος της θάλασσας στο σημείο της βουτιάς πρέπει να είναι γνωστό και να είναι ανάλογο με το ύψος από το οποίο πέφτουν.

Εκτός από τους πνιγμούς υπάρχουν και οι κακώσεις που προκαλούν σε λουόμενους τα κρις-κραφτ. Οσοι πλησιάζουν την ακτή με βενζινάκατο πρέπει να μηνύονται και να διώκονται πριν κάνουν κακό σε λουόμενους, εμάς ή τα παιδιά μας.

10. Να μην αφήνουμε στη μέση έπιπλα γιατί τα παιδιά τρέχουν αστόχαστα και χτυπούν ή σκοντάφτουν. Ιδίως πρέπει να ρυθμίζουμε έτσι το καλώδιο του σίδερου ή άλλα καλώδια ώστε να μην αιωρούνται στη μέση του δωματίου και σκοντάφτουν τα παιδιά.

11. Να ελέγχουμε τα φρένα των ποδηλάτων των παιδιών.

12. Να βάζουμε ένα πορτάκι στο επάνω μέρος της σκάλας, εάν υπάρχει νήπιο και όπου μπορεί να γίνει, και αυτό να ανοίγεται δύσκολα, γιατί κάποια φορά θα ξεφύγει το νήπιο και θα κατρακυλίσει από εκεί.

13. Όταν έχουμε τζαμόπορτες μεγάλες, π.χ. στα μπαλκόνια να βάζουμε κάποιο αυτοκόλλητο επάνω (π.χ γραμμή ή βούλες), ώστε να φαίνεται ότι η πόρτα είναι κλειστή. Πολλά τραύματα και μερικοί θάνατοι νέων ανθρώπων συνέβησαν, γιατί κάποιος νόμισε ότι η πόρτα είναι ανοικτή και έπεσε με ορμή επάνω της με αποτέλεσμα να σπάσει το τζάμι.

14. Τα παιδιά συνηθίζουν να βάζουν τα δάχτυλά τους στις πόρτες των σπιτιών και των αυτοκινήτων. Έτσι μαγκώνουν τα δάχτυλά τους ή τους τα μαγκώνουμε εμείς οι μεγάλοι όταν δεν έχουμε το νου μας σ' αυτόν τον κίνδυνο.

15. Πολλές φορές τραβάμε απότομα ένα παιδί από το χέρι για να το προστατεύσουμε π.χ. στο δρόμο με αποτέλεσμα να πάθει εξάρθρωση ώμου. Ας έχουμε υπ' όψη μας αυτό το ενδεχόμενο.

16. Συχνά τα αγόρια μπαίνουν σε οικοδομές για εξερεύνηση ή για παιχνίδι. Εκεί πατούν σανίδες που έχουν επάνω πρόκες και τραυματίζονται. Είναι συχνή περίπτωση στη χώρα μας, γιατί οι εργολάβοι δεν έχουν αποκτήσει τη συνήθεια να βγάζουν τις πρόκες το συντομότερο δυνατό.

17. Τα άσχημα αστεία στο σχολείο, η επίδειξη δύναμης και η έλλειψη επίβλεψης στο διάλειμμα δημιουργούν πιο πολλά ατυχήματα απ' όσα συμβαίνουν στο οικιακό περιβάλλον αν μετρήσουμε τα ατυχήματα των παιδιών 5-15 ετών. Σπρώξιμο στην αυλή και στη σκάλα, τρικλοποδιές και φάρσες είναι αιτίες καθημερινών ατυχημάτων με θλιβερές συνέπειες που μπορεί να υπερβαίνουν τη σκέψη ενός παιδιού. Οι γονείς πρέπει να σκεφθούν τι μπορούν και αυτοί να κάνουν για το θέμα.

18. Στο σχολείο επίσης οι δάσκαλοι και οι γυμναστές - και στους άλλους χώρους οι γονείς - πρέπει να προσέχουν ώστε τα παιδιά να μην παίζουν με μεγάλες μπάλες, βαριές και σκληρές που δεν αντιστοιχούν στην ηλικία τους γιατί έτσι παθαίνουν κατάγματα, διαστρέμματα και άλλες βλάβες των δακτύλων. Και αυτό φάνηκε από την ευρωπαϊκή έρευνα EHLASS στα νοσοκομεία, όπου προσέρχονται για θεραπεία οι παθόντες, εν προκειμένω παιδιά 6-12 ετών ή και μεγαλύτερα.

19. Στις παιδικές χαρές χρειάζεται εκλογή των οργάνων από ειδικούς και κατάλληλες προδιαγραφές για τη συντήρησή τους. Μια τσουλήθρα πλαστική π.χ. μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη όταν σπάσει και δεν το προσέξει κανείς. Ένας υπάλληλος του Δήμου, που επιβλέπει τα παιδιά (όσα δεν έχουν εκεί τους γονείς τους) αξίζει το μισθό του και δεν πρέπει να λείπει από τέτοιους χώρους. Στο παράδειγμα της τσουλήθρας π.χ. είναι πολλά τα παιδιά που ανεβαίνουν σ' αυτήν ανάποδα με κίνδυνο να προκαλέσουν ατύχημα στον εαυτό τους ή σε άλλα παιδιά.

20. Όταν τα παιδιά ανεβαίνουν σε δέντρα πρέπει να επαγρυπνούμε. Είναι μια επικίνδυνη άσκηση. Ιδίως οι συκιές έχουν γίνει αιτία πολλών καταγμάτων από πτώση, επειδή τα κλαδιά τους σπάνε εύκολα και πολλοί - μικροί ή μεγάλοι - δεν το ξέρουν.

21. Οταν τρώμε φρούτα εμείς ή τα παιδιά μας δεν πρέπει ποτέ να πετάμε τα φλούδια κάτω, όχι μόνο για λόγους καθαριότητας, αλλά και για την πρόληψη γλιστρήματος και πτώσεως που στην περίπτωση αυτή έχει ιδιαίτερα βαριές συνέπειες.

22. Οι σκύλοι όταν γυρίζουν ελεύθεροι δαγκώνουν συχνά ή φοβίζουν τα παιδιά. Οι φιλόζωοι πρέπει να συνοδεύουν τα σκυλιά τους στο δρόμο και τα αδέσποτα πρέπει να συγκεντρώνονται.

23. Τα μπαλκόνια πρέπει να έχουν τα κατάλληλα προστατευτικά κάγκελα και να μην αφήνουμε καρέκλες ή άλλα πράγματα κοντά στα κάγκελα, γιατί τα παιδιά ενστικτωδώς ανεβαίνουν επάνω και σκύβουν. Κατάλληλα κάγκελα είναι όσα έχουν ύψος 80 εκ και κάθετα κάγκελα χωρίς στολίδια. Τα οριζόντια κάγκελα γίνονται σκάλα για το παιδί, το ίδιο και τα διακοσμητικά σχέδια. Η απόσταση μεταξύ τους πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να μη χωράει ένα παιδικό κεφάλι.

24. Ολα τα μεγάλα ψυγεία (για κρέας, για γούνες, για λαχανικά κλπ) πρέπει να ανοίγουν οπωσδήποτε και από μέσα, ακόμα και όταν δεν λειτουργούν, εφόσον χωράει μέσα άνθρωπος ή μικρό παιδί. Αν αυτό δεν συμβαίνει πρέπει οι πόρτες τους να μην μπορούν να κλείσουν πριν θρηνήσουμε κι άλλους θανάτους από την αιτία αυτή.

25. Αναφέρθηκαν περιπτώσεις που κάποιο παιδί έριξε οινόπνευμα για να ενισχύσει τη φωτιά μιας ψησταριάς πιέζοντας ένα πλαστικό μπουκάλι. Από την ακτίνα της συνεχούς ροής γύρισε πίσω η φωτιά και μεταδόθηκε στο μπουκάλι με αποτέλεσμα το παιδί να πάθει σοβαρά εγκαύματα. Και στο σημείο αυτό οι ενημερωμένοι γονείς θ' αποφύγουν αυτή την πρακτική ή καλλίτερα δεν θ' αγοράζουν πλαστικά μπουκάλια με οινόπνευμα.

26. Τραγικά συχνό είναι δυστυχώς ακόμα στην Ελλάδα ένα είδος ατυχήματος που έχει σχέση με την ευθύνη των κυνηγών και οι συνθήκες κάθε φορά είναι παρόμοιες: είναι οι πυροβολισμοί και οι ανθρωποκτονίες με δράστες νήπια ή παιδιά που περιεργάζονται κυνηγετικά όπλα, που τα βρίσκουν κρεμασμένα, γεμάτα και ανασφάλιστα. Μεγάλη είναι και η ευθύνη των γονέων. Τελευταία συχνά είναι και τα ατυχήματα με δράστες ή θύματα παιδιά, των οποίων ο πατέρας αστυνομικός άφησε ακλείδωτο και γεμάτο το υπηρεσιακό του περίστροφο στο σπίτι.

27. Πολλά εγκαύματα και ακρωτηριασμοί έχουν γίνει από πυροτεχνήματα. Μερικά απ' αυτά είναι εκρηκτικά και κατασκευάζονται πρόχειρα και παράνομα από δυναμίτιδα. Τις ημέρες του Πάσχα ας προσέχουμε τι κρατούν τα παιδιά και τι βάζουν στην τσέπη τους.

28. Οταν ανεβαίνει παιδί σε καρέκλα αυτό αποτελεί σήμα κινδύνου. Αλλά και μεις όταν ανεβαίνουμε σε σκάλα ή καρέκλα χωρίς βοήθεια άλλου προσώπου για να κρεμάσουμε την κουρτίνα ή να πάρουμε κάτι από το πατάρι ή ν' αλλάξουμε ένα γλόμπο πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτός είναι ένας από τους συχνότερους τρόπους που πέφτει κανείς στο σπίτι και παθαίνει άσχημα κατάγματα. Και ότι έτσι δίνουμε κακό παράδειγμα στα παιδιά μας, τα οποία περισσότερο προσέχουν τι κάνουμε παρά τι τους λέμε.

29. Ολοι μπορούμε να γλιστρήσουμε στο σπίτι όταν το πάτωμα είναι γυαλισμένο ή όταν υπάρχουν μικρά χαλάκια ή όταν υπάρχει ένα σκαλοπάτι μεταξύ δύο δωματίων ή μεταξύ λουτρού και διαδρόμου. Τα παιδιά υπόκεινται στον ίδιο κίνδυνο. Επίσης κινδυνεύουμε όλοι από απότομο πέσιμο και κάταγμα όταν γλιστράει ο πυθμένας της μπανιέρας. Ωσότου η βιομηχανία φτιάξει μπανιέρες με επιφάνεια που δεν γλιστράει, χρήσιμες είναι κάποιες λαστιχένιες προσθήκες για τη μπανιέρα (χταπόδια)

30. Αλλο δυστύχημα τραγικό, που μοιάζει με τροχαίο, έχει γίνει κοντά στο σπίτι κάποιου που έχει φορτηγό αυτοκίνητο και το έχει αφήσει απ' έξω, ως εξής: Ξεκινάει ο οδηγός απ' το σπίτι του και βάζει μπρος το φορτηγό χωρίς να κοιτάξει μήπως ένα νήπιο -δικό του ίσως παιδί - είναι κάτω από το φορτηγό...

Αυτά είναι τα συχνότερα στατιστικώς ατυχήματα και δη σε αστικό περιβάλλον. Δίνουν όμως αφορμή να σκεφτούμε και μεις άλλες πιθανότητες προληπτικά, έχοντας στο νου ο καθένας το δικό του σπίτι και περιβάλλον, και να λάβουμε τα αντίστοιχα μέτρα.

Πηγές: Συμπεράσματα έρευνας του Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας

[simone]

30 Οδηγίες για την πρόληψη των παιδικών ατυχημάτων

1. Τα βρέφη και τα νήπια δεν πρέπει να μένουν χωρίς επίβλεψη ενηλίκου ούτε ένα λεπτό. Υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι στο σπίτι που δεν μας περνάνε από το νου παρά μόνο αφού γίνει ατύχημα.

2. Επειδή για να βάλει το παιδί κάτι στο στόμα του ή να τραυματισθεί είναι ζήτημα δευτερολέπτων, αξίζει τον κόπο να επιθεωρούμε συνεχώς το οικιακό περιβάλλον και να βεβαιωνόμαστε ότι δεν αφήσαμε κοντά του: α)πράγματα μικρά, μικρότερα των 5 εκατοστών, τα οποία μπορεί να σφηνωθούν στο λαιμό του και να του προκαλέσουν ασφυξία, όπως λουκούμι, κρέας, κομμάτια παιχνιδιών, βώλοι, κέρματα, β)πράγματα κοφτερά ή μυτερά ή πολύ βαριά (ψαλίδι, μαχαίρι, ξυραφάκι, σουβλί, άλλα εργαλεία), γ)σπίρτα δ) φάρμακα (ιδίως χάπια χρωματιστά) ε)ποτήρια, βάζα, γυαλικά.

3. Οι παιδικές δηλητηριάσεις είναι συχνότατες. Τα παιδιά συχνά πίνουν υγρά χωρίς δισταγμό: χλωρίνη, νέφτι, πετρέλαιο, ούζο και άλλα που υπάρχουν στις κουζίνες. Αυτά πρέπει να κλειδώνονται, επειδή τα μικρά, και όταν ακόμα τα βάζουμε ψηλά, σκαρφαλώνουν. Κάτι φοβερό που μπορεί να συμβεί είναι να πιει ένα παιδί υγρό που αποφράζουν τους νιπτήρες. Αν αυτί είναι καυστικό νάτριο και το παιδί επιζήσει, θα καταδικασθεί σε σειρά εγχειρήσεων. Καλλίτερα τέτοια πράγματα να μην υπάρχουν στο σπίτι.

Η μεταφορά ενός χημικού υγρού (π.χ. χλωρίνης ή βενζίνης) από το δικό του μπουκάλι σε άλλο, όπου υπήρχε υγρό λιγότερο επικίνδυνο, είναι μεγάλο σφάλμα.

Οι ετικέτες με το όνομα και το περιεχόμενο υγρού και οι σχετικές προειδοποιήσεις με σήματα, νεκροκεφαλές κλπ είναι πολύ χρήσιμες, αφορούν όμως τους μεγαλύτερους και όχι τα μικρά παιδιά. Καλό είναι τα μπουκάλια με χημικά και απορρυπαντικά να έχουν ειδικό σχήμα. Και να κλείνουν με πώματα που δεν μπορεί να ανοίξει ένα παιδί, όπως τα ειδικά βουλώματα φιαλιδίων φαρμάκων που έχουν επιβληθεί σε άλλες χώρες.

4. Τα παιδιά μπορούν να πνιγούν:

- με τις πλαστικές σακούλες που καμιά φορά φορούν στο κεφάλι τους παίζοντας (οι μεγαλύτερες πρέπει να έχουν στο κάτω μέρος τους τρύπες).

- με μακρύ κορδόνι δεμένο στο κρεβάτι του ή με οποιαδήποτε κορδέλα ή σπάγκο που μπορούν να τυλιχτούν τη νύχτα στο λαιμό του παιδιού και να πάθει ασφυξία σε τρία λεπτά.

- με πολύ μαλακά μεγάλα μαξιλάρια.

Ας επιθεωρούμε λοιπόν το κρεβάτι, το πάρκο, τα παιχνίδια του παιδιού για να απομακρύνουμε προληπτικά αυτόν τον κίνδυνο.

5. Αν σας χρειάζεται ψηλό καρεκλάκι, για το μωρό, προσέξτε:

α) να μπορεί να δεθεί το μωρό σ' αυτό γερά με τρόπο που δεν θα μπορεί να γλυστρίσει κάτω από τη ζώνη

β) να μη βρίσκεται το μωρό καθισμένο κοντά στο τραπέζι, γιατί μπορεί κλωτσώντας να πέσει μαζί με το καρεκλάκι του

γ) να είναι υπό την επίβλεψη ενηλίκου.

6. Όταν κάνετε μπάνιο το μωρό και χτυπήσει το τηλέφωνο ή το κουδούνι της πόρτας ή μην απαντήσετε ή πάρτε το μωρό μαζί σα, γιατί ο πνιγμός είναι ζήτημα ελάχιστου χρόνου και δεν χρειάζεται πολύ νερό. Για τον ίδιο λόγο μην αφήνετε κουβάδες με νερό στο πάτωμα ή λεκάνες γεμάτες.

Στο μπάνιο θα βάζετε πρώτα το κρύο νερό και μετά το ζεστό, για να μην προλάβει κανένα παιδί και χωθεί στη μπανιέρα όταν έχει μόνο ζεστό νερό και πάθει έγκαυμα.

7. Τα παιδιά παθαίνουν εγκαύματα όταν καθήσουν στο τζάκι, επειδή δεν έχουμε βάλει μπροστά μια προστατευτική σχάρα. Επίσης όταν φοράνε φορέματα ή νυχτικά από εύφλεκτο τούλι και περάσουν μπροστά απο φορητή σόμπα ή άλλη φωτιά ή όταν κρατάνε αναμμένη λαμπάδα με τούλι. Τα πιο συχνά εγκαύματα παιδιών είναι από καφέ ή τσάι ή λάδι ή σούπα καυτή, που ρίχνουμε εμείς επάνω τους σκοντάφτοντας ή όταν πίνουμε κάτι ζεστό ενώ κρατάμε ένα μικρό στην αγκαλιά μας.

Το χέρι της κατσαρόλας ή του μπρικιού όπου βράζει κάτι να το στρέφουμε πάντα προς τα πίσω. Τα μικρά παιδιά συχνά το τραβάνε και περιχύνονται. Όταν πάρει φωτιά το λάδι του τηγανιού, να το σβήσουμε ψύχραιμα με ένα καπάκι ή κάτι που θα πνίξει τη φλόγα. Κάθε τι άλλο είναι πολύ επικίνδυνο, όπως το να πάμε το τηγάνι φλεγόμενο προς το νεροχύτη!

8. Οι ηλεκτροπληξίες αντιμετωπίζονται άριστα με τον ειδικό διακόπτη ασφαλείας που πρέπει όλα τα σπίτια να έχουν στον πίνακα ηλεκτροδότησης. Αυτός διακόπτει το ρεύμα και με ελάχιστη διαρροή και σώζει ζωές. Οι άλλες λύσεις (καπάκι ασφαλείας στις πρίζες με κλειδί ή χωρίς) δεν είναι τόσο ασφαλείς, γιατί προϋποθέτουν κάτι δύσκολο: πως δεν θα βρεθούμε ποτέ αφηρημένοι. Άλλωστε τα μεγαλύτερα παιδιά κάποτε θα δοκιμάσουν αυτό που τους έχει απαγορευθεί: να βγάλουν το καπάκι.

9. Στη θάλασσα προλαβαίνουμε τους πνιγμούς των παιδιών

- μαθαίνοντας κολύμπι κι εμείς κι εκείνα

- όταν κολυμπάμε σε γνωστές ακτές κι έχουμε υπόψη ότι η θάλασσα βαθαίνει απότομα σε ορισμένα σημεία

- όταν κάνουμε μπάνιο δύο ώρες μετά το κύριο γεύμα

- όταν δεν απομακρύνονται πολύ τα παιδιά από την ακτή

- όταν υπάρχουν κάποια ναυαγοσωστικά μέσα (σχοινιά, σωσίβια)

- όταν γνωρίζουμε να κάνουμε τεχνητή αναπνοή.

Στις βουτιές θα προλάβουμε τις δυσάρεστες κακώσεις της κεφαλής ή παραλύσεις από βλάβη της σπονδυλικής στήλης αν προειδοποιήσουμε τα παιδιά ότι το βάθος της θάλασσας στο σημείο της βουτιάς πρέπει να είναι γνωστό και να είναι ανάλογο με το ύψος από το οποίο πέφτουν.

Εκτός από τους πνιγμούς υπάρχουν και οι κακώσεις που προκαλούν σε λουόμενους τα κρις-κραφτ. Οσοι πλησιάζουν την ακτή με βενζινάκατο πρέπει να μηνύονται και να διώκονται πριν κάνουν κακό σε λουόμενους, εμάς ή τα παιδιά μας.

10. Να μην αφήνουμε στη μέση έπιπλα γιατί τα παιδιά τρέχουν αστόχαστα και χτυπούν ή σκοντάφτουν. Ιδίως πρέπει να ρυθμίζουμε έτσι το καλώδιο του σίδερου ή άλλα καλώδια ώστε να μην αιωρούνται στη μέση του δωματίου και σκοντάφτουν τα παιδιά.

11. Να ελέγχουμε τα φρένα των ποδηλάτων των παιδιών.

12. Να βάζουμε ένα πορτάκι στο επάνω μέρος της σκάλας, εάν υπάρχει νήπιο και όπου μπορεί να γίνει, και αυτό να ανοίγεται δύσκολα, γιατί κάποια φορά θα ξεφύγει το νήπιο και θα κατρακυλίσει από εκεί.

13. Όταν έχουμε τζαμόπορτες μεγάλες, π.χ. στα μπαλκόνια να βάζουμε κάποιο αυτοκόλλητο επάνω (π.χ γραμμή ή βούλες), ώστε να φαίνεται ότι η πόρτα είναι κλειστή. Πολλά τραύματα και μερικοί θάνατοι νέων ανθρώπων συνέβησαν, γιατί κάποιος νόμισε ότι η πόρτα είναι ανοικτή και έπεσε με ορμή επάνω της με αποτέλεσμα να σπάσει το τζάμι.

14. Τα παιδιά συνηθίζουν να βάζουν τα δάχτυλά τους στις πόρτες των σπιτιών και των αυτοκινήτων. Έτσι μαγκώνουν τα δάχτυλά τους ή τους τα μαγκώνουμε εμείς οι μεγάλοι όταν δεν έχουμε το νου μας σ' αυτόν τον κίνδυνο.

15. Πολλές φορές τραβάμε απότομα ένα παιδί από το χέρι για να το προστατεύσουμε π.χ. στο δρόμο με αποτέλεσμα να πάθει εξάρθρωση ώμου. Ας έχουμε υπ' όψη μας αυτό το ενδεχόμενο.

16. Συχνά τα αγόρια μπαίνουν σε οικοδομές για εξερεύνηση ή για παιχνίδι. Εκεί πατούν σανίδες που έχουν επάνω πρόκες και τραυματίζονται. Είναι συχνή περίπτωση στη χώρα μας, γιατί οι εργολάβοι δεν έχουν αποκτήσει τη συνήθεια να βγάζουν τις πρόκες το συντομότερο δυνατό.

17. Τα άσχημα αστεία στο σχολείο, η επίδειξη δύναμης και η έλλειψη επίβλεψης στο διάλειμμα δημιουργούν πιο πολλά ατυχήματα απ' όσα συμβαίνουν στο οικιακό περιβάλλον αν μετρήσουμε τα ατυχήματα των παιδιών 5-15 ετών. Σπρώξιμο στην αυλή και στη σκάλα, τρικλοποδιές και φάρσες είναι αιτίες καθημερινών ατυχημάτων με θλιβερές συνέπειες που μπορεί να υπερβαίνουν τη σκέψη ενός παιδιού. Οι γονείς πρέπει να σκεφθούν τι μπορούν και αυτοί να κάνουν για το θέμα.

18. Στο σχολείο επίσης οι δάσκαλοι και οι γυμναστές - και στους άλλους χώρους οι γονείς - πρέπει να προσέχουν ώστε τα παιδιά να μην παίζουν με μεγάλες μπάλες, βαριές και σκληρές που δεν αντιστοιχούν στην ηλικία τους γιατί έτσι παθαίνουν κατάγματα, διαστρέμματα και άλλες βλάβες των δακτύλων. Και αυτό φάνηκε από την ευρωπαϊκή έρευνα EHLASS στα νοσοκομεία, όπου προσέρχονται για θεραπεία οι παθόντες, εν προκειμένω παιδιά 6-12 ετών ή και μεγαλύτερα.

19. Στις παιδικές χαρές χρειάζεται εκλογή των οργάνων από ειδικούς και κατάλληλες προδιαγραφές για τη συντήρησή τους. Μια τσουλήθρα πλαστική π.χ. μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη όταν σπάσει και δεν το προσέξει κανείς. Ένας υπάλληλος του Δήμου, που επιβλέπει τα παιδιά (όσα δεν έχουν εκεί τους γονείς τους) αξίζει το μισθό του και δεν πρέπει να λείπει από τέτοιους χώρους. Στο παράδειγμα της τσουλήθρας π.χ. είναι πολλά τα παιδιά που ανεβαίνουν σ' αυτήν ανάποδα με κίνδυνο να προκαλέσουν ατύχημα στον εαυτό τους ή σε άλλα παιδιά.

20. Όταν τα παιδιά ανεβαίνουν σε δέντρα πρέπει να επαγρυπνούμε. Είναι μια επικίνδυνη άσκηση. Ιδίως οι συκιές έχουν γίνει αιτία πολλών καταγμάτων από πτώση, επειδή τα κλαδιά τους σπάνε εύκολα και πολλοί - μικροί ή μεγάλοι - δεν το ξέρουν.

21. Οταν τρώμε φρούτα εμείς ή τα παιδιά μας δεν πρέπει ποτέ να πετάμε τα φλούδια κάτω, όχι μόνο για λόγους καθαριότητας, αλλά και για την πρόληψη γλιστρήματος και πτώσεως που στην περίπτωση αυτή έχει ιδιαίτερα βαριές συνέπειες.

22. Οι σκύλοι όταν γυρίζουν ελεύθεροι δαγκώνουν συχνά ή φοβίζουν τα παιδιά. Οι φιλόζωοι πρέπει να συνοδεύουν τα σκυλιά τους στο δρόμο και τα αδέσποτα πρέπει να συγκεντρώνονται.

23. Τα μπαλκόνια πρέπει να έχουν τα κατάλληλα προστατευτικά κάγκελα και να μην αφήνουμε καρέκλες ή άλλα πράγματα κοντά στα κάγκελα, γιατί τα παιδιά ενστικτωδώς ανεβαίνουν επάνω και σκύβουν. Κατάλληλα κάγκελα είναι όσα έχουν ύψος 80 εκ και κάθετα κάγκελα χωρίς στολίδια. Τα οριζόντια κάγκελα γίνονται σκάλα για το παιδί, το ίδιο και τα διακοσμητικά σχέδια. Η απόσταση μεταξύ τους πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να μη χωράει ένα παιδικό κεφάλι.

24. Ολα τα μεγάλα ψυγεία (για κρέας, για γούνες, για λαχανικά κλπ) πρέπει να ανοίγουν οπωσδήποτε και από μέσα, ακόμα και όταν δεν λειτουργούν, εφόσον χωράει μέσα άνθρωπος ή μικρό παιδί. Αν αυτό δεν συμβαίνει πρέπει οι πόρτες τους να μην μπορούν να κλείσουν πριν θρηνήσουμε κι άλλους θανάτους από την αιτία αυτή.

25. Αναφέρθηκαν περιπτώσεις που κάποιο παιδί έριξε οινόπνευμα για να ενισχύσει τη φωτιά μιας ψησταριάς πιέζοντας ένα πλαστικό μπουκάλι. Από την ακτίνα της συνεχούς ροής γύρισε πίσω η φωτιά και μεταδόθηκε στο μπουκάλι με αποτέλεσμα το παιδί να πάθει σοβαρά εγκαύματα. Και στο σημείο αυτό οι ενημερωμένοι γονείς θ' αποφύγουν αυτή την πρακτική ή καλλίτερα δεν θ' αγοράζουν πλαστικά μπουκάλια με οινόπνευμα.

26. Τραγικά συχνό είναι δυστυχώς ακόμα στην Ελλάδα ένα είδος ατυχήματος που έχει σχέση με την ευθύνη των κυνηγών και οι συνθήκες κάθε φορά είναι παρόμοιες: είναι οι πυροβολισμοί και οι ανθρωποκτονίες με δράστες νήπια ή παιδιά που περιεργάζονται κυνηγετικά όπλα, που τα βρίσκουν κρεμασμένα, γεμάτα και ανασφάλιστα. Μεγάλη είναι και η ευθύνη των γονέων. Τελευταία συχνά είναι και τα ατυχήματα με δράστες ή θύματα παιδιά, των οποίων ο πατέρας αστυνομικός άφησε ακλείδωτο και γεμάτο το υπηρεσιακό του περίστροφο στο σπίτι.

27. Πολλά εγκαύματα και ακρωτηριασμοί έχουν γίνει από πυροτεχνήματα. Μερικά απ' αυτά είναι εκρηκτικά και κατασκευάζονται πρόχειρα και παράνομα από δυναμίτιδα. Τις ημέρες του Πάσχα ας προσέχουμε τι κρατούν τα παιδιά και τι βάζουν στην τσέπη τους.

28. Οταν ανεβαίνει παιδί σε καρέκλα αυτό αποτελεί σήμα κινδύνου. Αλλά και μεις όταν ανεβαίνουμε σε σκάλα ή καρέκλα χωρίς βοήθεια άλλου προσώπου για να κρεμάσουμε την κουρτίνα ή να πάρουμε κάτι από το πατάρι ή ν' αλλάξουμε ένα γλόμπο πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτός είναι ένας από τους συχνότερους τρόπους που πέφτει κανείς στο σπίτι και παθαίνει άσχημα κατάγματα. Και ότι έτσι δίνουμε κακό παράδειγμα στα παιδιά μας, τα οποία περισσότερο προσέχουν τι κάνουμε παρά τι τους λέμε.

29. Ολοι μπορούμε να γλιστρήσουμε στο σπίτι όταν το πάτωμα είναι γυαλισμένο ή όταν υπάρχουν μικρά χαλάκια ή όταν υπάρχει ένα σκαλοπάτι μεταξύ δύο δωματίων ή μεταξύ λουτρού και διαδρόμου. Τα παιδιά υπόκεινται στον ίδιο κίνδυνο. Επίσης κινδυνεύουμε όλοι από απότομο πέσιμο και κάταγμα όταν γλιστράει ο πυθμένας της μπανιέρας. Ωσότου η βιομηχανία φτιάξει μπανιέρες με επιφάνεια που δεν γλιστράει, χρήσιμες είναι κάποιες λαστιχένιες προσθήκες για τη μπανιέρα (χταπόδια)

30. Αλλο δυστύχημα τραγικό, που μοιάζει με τροχαίο, έχει γίνει κοντά στο σπίτι κάποιου που έχει φορτηγό αυτοκίνητο και το έχει αφήσει απ' έξω, ως εξής: Ξεκινάει ο οδηγός απ' το σπίτι του και βάζει μπρος το φορτηγό χωρίς να κοιτάξει μήπως ένα νήπιο -δικό του ίσως παιδί - είναι κάτω από το φορτηγό...

Αυτά είναι τα συχνότερα στατιστικώς ατυχήματα και δη σε αστικό περιβάλλον. Δίνουν όμως αφορμή να σκεφτούμε και μεις άλλες πιθανότητες προληπτικά, έχοντας στο νου ο καθένας το δικό του σπίτι και περιβάλλον, και να λάβουμε τα αντίστοιχα μέτρα.

Πηγές: Συμπεράσματα έρευνας του Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας

[simone]

30 Οδηγίες για την πρόληψη των παιδικών ατυχημάτων

1. Τα βρέφη και τα νήπια δεν πρέπει να μένουν χωρίς επίβλεψη ενηλίκου ούτε ένα λεπτό. Υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι στο σπίτι που δεν μας περνάνε από το νου παρά μόνο αφού γίνει ατύχημα.

2. Επειδή για να βάλει το παιδί κάτι στο στόμα του ή να τραυματισθεί είναι ζήτημα δευτερολέπτων, αξίζει τον κόπο να επιθεωρούμε συνεχώς το οικιακό περιβάλλον και να βεβαιωνόμαστε ότι δεν αφήσαμε κοντά του: α)πράγματα μικρά, μικρότερα των 5 εκατοστών, τα οποία μπορεί να σφηνωθούν στο λαιμό του και να του προκαλέσουν ασφυξία, όπως λουκούμι, κρέας, κομμάτια παιχνιδιών, βώλοι, κέρματα, β)πράγματα κοφτερά ή μυτερά ή πολύ βαριά (ψαλίδι, μαχαίρι, ξυραφάκι, σουβλί, άλλα εργαλεία), γ)σπίρτα δ) φάρμακα (ιδίως χάπια χρωματιστά) ε)ποτήρια, βάζα, γυαλικά.

3. Οι παιδικές δηλητηριάσεις είναι συχνότατες. Τα παιδιά συχνά πίνουν υγρά χωρίς δισταγμό: χλωρίνη, νέφτι, πετρέλαιο, ούζο και άλλα που υπάρχουν στις κουζίνες. Αυτά πρέπει να κλειδώνονται, επειδή τα μικρά, και όταν ακόμα τα βάζουμε ψηλά, σκαρφαλώνουν. Κάτι φοβερό που μπορεί να συμβεί είναι να πιει ένα παιδί υγρό που αποφράζουν τους νιπτήρες. Αν αυτί είναι καυστικό νάτριο και το παιδί επιζήσει, θα καταδικασθεί σε σειρά εγχειρήσεων. Καλλίτερα τέτοια πράγματα να μην υπάρχουν στο σπίτι.

Η μεταφορά ενός χημικού υγρού (π.χ. χλωρίνης ή βενζίνης) από το δικό του μπουκάλι σε άλλο, όπου υπήρχε υγρό λιγότερο επικίνδυνο, είναι μεγάλο σφάλμα.

Οι ετικέτες με το όνομα και το περιεχόμενο υγρού και οι σχετικές προειδοποιήσεις με σήματα, νεκροκεφαλές κλπ είναι πολύ χρήσιμες, αφορούν όμως τους μεγαλύτερους και όχι τα μικρά παιδιά. Καλό είναι τα μπουκάλια με χημικά και απορρυπαντικά να έχουν ειδικό σχήμα. Και να κλείνουν με πώματα που δεν μπορεί να ανοίξει ένα παιδί, όπως τα ειδικά βουλώματα φιαλιδίων φαρμάκων που έχουν επιβληθεί σε άλλες χώρες.

4. Τα παιδιά μπορούν να πνιγούν:

- με τις πλαστικές σακούλες που καμιά φορά φορούν στο κεφάλι τους παίζοντας (οι μεγαλύτερες πρέπει να έχουν στο κάτω μέρος τους τρύπες).

- με μακρύ κορδόνι δεμένο στο κρεβάτι του ή με οποιαδήποτε κορδέλα ή σπάγκο που μπορούν να τυλιχτούν τη νύχτα στο λαιμό του παιδιού και να πάθει ασφυξία σε τρία λεπτά.

- με πολύ μαλακά μεγάλα μαξιλάρια.

Ας επιθεωρούμε λοιπόν το κρεβάτι, το πάρκο, τα παιχνίδια του παιδιού για να απομακρύνουμε προληπτικά αυτόν τον κίνδυνο.

5. Αν σας χρειάζεται ψηλό καρεκλάκι, για το μωρό, προσέξτε:

α) να μπορεί να δεθεί το μωρό σ' αυτό γερά με τρόπο που δεν θα μπορεί να γλυστρίσει κάτω από τη ζώνη

β) να μη βρίσκεται το μωρό καθισμένο κοντά στο τραπέζι, γιατί μπορεί κλωτσώντας να πέσει μαζί με το καρεκλάκι του

γ) να είναι υπό την επίβλεψη ενηλίκου.

6. Όταν κάνετε μπάνιο το μωρό και χτυπήσει το τηλέφωνο ή το κουδούνι της πόρτας ή μην απαντήσετε ή πάρτε το μωρό μαζί σα, γιατί ο πνιγμός είναι ζήτημα ελάχιστου χρόνου και δεν χρειάζεται πολύ νερό. Για τον ίδιο λόγο μην αφήνετε κουβάδες με νερό στο πάτωμα ή λεκάνες γεμάτες.

Στο μπάνιο θα βάζετε πρώτα το κρύο νερό και μετά το ζεστό, για να μην προλάβει κανένα παιδί και χωθεί στη μπανιέρα όταν έχει μόνο ζεστό νερό και πάθει έγκαυμα.

7. Τα παιδιά παθαίνουν εγκαύματα όταν καθήσουν στο τζάκι, επειδή δεν έχουμε βάλει μπροστά μια προστατευτική σχάρα. Επίσης όταν φοράνε φορέματα ή νυχτικά από εύφλεκτο τούλι και περάσουν μπροστά απο φορητή σόμπα ή άλλη φωτιά ή όταν κρατάνε αναμμένη λαμπάδα με τούλι. Τα πιο συχνά εγκαύματα παιδιών είναι από καφέ ή τσάι ή λάδι ή σούπα καυτή, που ρίχνουμε εμείς επάνω τους σκοντάφτοντας ή όταν πίνουμε κάτι ζεστό ενώ κρατάμε ένα μικρό στην αγκαλιά μας.

Το χέρι της κατσαρόλας ή του μπρικιού όπου βράζει κάτι να το στρέφουμε πάντα προς τα πίσω. Τα μικρά παιδιά συχνά το τραβάνε και περιχύνονται. Όταν πάρει φωτιά το λάδι του τηγανιού, να το σβήσουμε ψύχραιμα με ένα καπάκι ή κάτι που θα πνίξει τη φλόγα. Κάθε τι άλλο είναι πολύ επικίνδυνο, όπως το να πάμε το τηγάνι φλεγόμενο προς το νεροχύτη!

8. Οι ηλεκτροπληξίες αντιμετωπίζονται άριστα με τον ειδικό διακόπτη ασφαλείας που πρέπει όλα τα σπίτια να έχουν στον πίνακα ηλεκτροδότησης. Αυτός διακόπτει το ρεύμα και με ελάχιστη διαρροή και σώζει ζωές. Οι άλλες λύσεις (καπάκι ασφαλείας στις πρίζες με κλειδί ή χωρίς) δεν είναι τόσο ασφαλείς, γιατί προϋποθέτουν κάτι δύσκολο: πως δεν θα βρεθούμε ποτέ αφηρημένοι. Άλλωστε τα μεγαλύτερα παιδιά κάποτε θα δοκιμάσουν αυτό που τους έχει απαγορευθεί: να βγάλουν το καπάκι.

9. Στη θάλασσα προλαβαίνουμε τους πνιγμούς των παιδιών

- μαθαίνοντας κολύμπι κι εμείς κι εκείνα

- όταν κολυμπάμε σε γνωστές ακτές κι έχουμε υπόψη ότι η θάλασσα βαθαίνει απότομα σε ορισμένα σημεία

- όταν κάνουμε μπάνιο δύο ώρες μετά το κύριο γεύμα

- όταν δεν απομακρύνονται πολύ τα παιδιά από την ακτή

- όταν υπάρχουν κάποια ναυαγοσωστικά μέσα (σχοινιά, σωσίβια)

- όταν γνωρίζουμε να κάνουμε τεχνητή αναπνοή.

Στις βουτιές θα προλάβουμε τις δυσάρεστες κακώσεις της κεφαλής ή παραλύσεις από βλάβη της σπονδυλικής στήλης αν προειδοποιήσουμε τα παιδιά ότι το βάθος της θάλασσας στο σημείο της βουτιάς πρέπει να είναι γνωστό και να είναι ανάλογο με το ύψος από το οποίο πέφτουν.

Εκτός από τους πνιγμούς υπάρχουν και οι κακώσεις που προκαλούν σε λουόμενους τα κρις-κραφτ. Οσοι πλησιάζουν την ακτή με βενζινάκατο πρέπει να μηνύονται και να διώκονται πριν κάνουν κακό σε λουόμενους, εμάς ή τα παιδιά μας.

10. Να μην αφήνουμε στη μέση έπιπλα γιατί τα παιδιά τρέχουν αστόχαστα και χτυπούν ή σκοντάφτουν. Ιδίως πρέπει να ρυθμίζουμε έτσι το καλώδιο του σίδερου ή άλλα καλώδια ώστε να μην αιωρούνται στη μέση του δωματίου και σκοντάφτουν τα παιδιά.

11. Να ελέγχουμε τα φρένα των ποδηλάτων των παιδιών.

12. Να βάζουμε ένα πορτάκι στο επάνω μέρος της σκάλας, εάν υπάρχει νήπιο και όπου μπορεί να γίνει, και αυτό να ανοίγεται δύσκολα, γιατί κάποια φορά θα ξεφύγει το νήπιο και θα κατρακυλίσει από εκεί.

13. Όταν έχουμε τζαμόπορτες μεγάλες, π.χ. στα μπαλκόνια να βάζουμε κάποιο αυτοκόλλητο επάνω (π.χ γραμμή ή βούλες), ώστε να φαίνεται ότι η πόρτα είναι κλειστή. Πολλά τραύματα και μερικοί θάνατοι νέων ανθρώπων συνέβησαν, γιατί κάποιος νόμισε ότι η πόρτα είναι ανοικτή και έπεσε με ορμή επάνω της με αποτέλεσμα να σπάσει το τζάμι.

14. Τα παιδιά συνηθίζουν να βάζουν τα δάχτυλά τους στις πόρτες των σπιτιών και των αυτοκινήτων. Έτσι μαγκώνουν τα δάχτυλά τους ή τους τα μαγκώνουμε εμείς οι μεγάλοι όταν δεν έχουμε το νου μας σ' αυτόν τον κίνδυνο.

15. Πολλές φορές τραβάμε απότομα ένα παιδί από το χέρι για να το προστατεύσουμε π.χ. στο δρόμο με αποτέλεσμα να πάθει εξάρθρωση ώμου. Ας έχουμε υπ' όψη μας αυτό το ενδεχόμενο.

16. Συχνά τα αγόρια μπαίνουν σε οικοδομές για εξερεύνηση ή για παιχνίδι. Εκεί πατούν σανίδες που έχουν επάνω πρόκες και τραυματίζονται. Είναι συχνή περίπτωση στη χώρα μας, γιατί οι εργολάβοι δεν έχουν αποκτήσει τη συνήθεια να βγάζουν τις πρόκες το συντομότερο δυνατό.

17. Τα άσχημα αστεία στο σχολείο, η επίδειξη δύναμης και η έλλειψη επίβλεψης στο διάλειμμα δημιουργούν πιο πολλά ατυχήματα απ' όσα συμβαίνουν στο οικιακό περιβάλλον αν μετρήσουμε τα ατυχήματα των παιδιών 5-15 ετών. Σπρώξιμο στην αυλή και στη σκάλα, τρικλοποδιές και φάρσες είναι αιτίες καθημερινών ατυχημάτων με θλιβερές συνέπειες που μπορεί να υπερβαίνουν τη σκέψη ενός παιδιού. Οι γονείς πρέπει να σκεφθούν τι μπορούν και αυτοί να κάνουν για το θέμα.

18. Στο σχολείο επίσης οι δάσκαλοι και οι γυμναστές - και στους άλλους χώρους οι γονείς - πρέπει να προσέχουν ώστε τα παιδιά να μην παίζουν με μεγάλες μπάλες, βαριές και σκληρές που δεν αντιστοιχούν στην ηλικία τους γιατί έτσι παθαίνουν κατάγματα, διαστρέμματα και άλλες βλάβες των δακτύλων. Και αυτό φάνηκε από την ευρωπαϊκή έρευνα EHLASS στα νοσοκομεία, όπου προσέρχονται για θεραπεία οι παθόντες, εν προκειμένω παιδιά 6-12 ετών ή και μεγαλύτερα.

19. Στις παιδικές χαρές χρειάζεται εκλογή των οργάνων από ειδικούς και κατάλληλες προδιαγραφές για τη συντήρησή τους. Μια τσουλήθρα πλαστική π.χ. μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη όταν σπάσει και δεν το προσέξει κανείς. Ένας υπάλληλος του Δήμου, που επιβλέπει τα παιδιά (όσα δεν έχουν εκεί τους γονείς τους) αξίζει το μισθό του και δεν πρέπει να λείπει από τέτοιους χώρους. Στο παράδειγμα της τσουλήθρας π.χ. είναι πολλά τα παιδιά που ανεβαίνουν σ' αυτήν ανάποδα με κίνδυνο να προκαλέσουν ατύχημα στον εαυτό τους ή σε άλλα παιδιά.

20. Όταν τα παιδιά ανεβαίνουν σε δέντρα πρέπει να επαγρυπνούμε. Είναι μια επικίνδυνη άσκηση. Ιδίως οι συκιές έχουν γίνει αιτία πολλών καταγμάτων από πτώση, επειδή τα κλαδιά τους σπάνε εύκολα και πολλοί - μικροί ή μεγάλοι - δεν το ξέρουν.

21. Οταν τρώμε φρούτα εμείς ή τα παιδιά μας δεν πρέπει ποτέ να πετάμε τα φλούδια κάτω, όχι μόνο για λόγους καθαριότητας, αλλά και για την πρόληψη γλιστρήματος και πτώσεως που στην περίπτωση αυτή έχει ιδιαίτερα βαριές συνέπειες.

22. Οι σκύλοι όταν γυρίζουν ελεύθεροι δαγκώνουν συχνά ή φοβίζουν τα παιδιά. Οι φιλόζωοι πρέπει να συνοδεύουν τα σκυλιά τους στο δρόμο και τα αδέσποτα πρέπει να συγκεντρώνονται.

23. Τα μπαλκόνια πρέπει να έχουν τα κατάλληλα προστατευτικά κάγκελα και να μην αφήνουμε καρέκλες ή άλλα πράγματα κοντά στα κάγκελα, γιατί τα παιδιά ενστικτωδώς ανεβαίνουν επάνω και σκύβουν. Κατάλληλα κάγκελα είναι όσα έχουν ύψος 80 εκ και κάθετα κάγκελα χωρίς στολίδια. Τα οριζόντια κάγκελα γίνονται σκάλα για το παιδί, το ίδιο και τα διακοσμητικά σχέδια. Η απόσταση μεταξύ τους πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να μη χωράει ένα παιδικό κεφάλι.

24. Ολα τα μεγάλα ψυγεία (για κρέας, για γούνες, για λαχανικά κλπ) πρέπει να ανοίγουν οπωσδήποτε και από μέσα, ακόμα και όταν δεν λειτουργούν, εφόσον χωράει μέσα άνθρωπος ή μικρό παιδί. Αν αυτό δεν συμβαίνει πρέπει οι πόρτες τους να μην μπορούν να κλείσουν πριν θρηνήσουμε κι άλλους θανάτους από την αιτία αυτή.

25. Αναφέρθηκαν περιπτώσεις που κάποιο παιδί έριξε οινόπνευμα για να ενισχύσει τη φωτιά μιας ψησταριάς πιέζοντας ένα πλαστικό μπουκάλι. Από την ακτίνα της συνεχούς ροής γύρισε πίσω η φωτιά και μεταδόθηκε στο μπουκάλι με αποτέλεσμα το παιδί να πάθει σοβαρά εγκαύματα. Και στο σημείο αυτό οι ενημερωμένοι γονείς θ' αποφύγουν αυτή την πρακτική ή καλλίτερα δεν θ' αγοράζουν πλαστικά μπουκάλια με οινόπνευμα.

26. Τραγικά συχνό είναι δυστυχώς ακόμα στην Ελλάδα ένα είδος ατυχήματος που έχει σχέση με την ευθύνη των κυνηγών και οι συνθήκες κάθε φορά είναι παρόμοιες: είναι οι πυροβολισμοί και οι ανθρωποκτονίες με δράστες νήπια ή παιδιά που περιεργάζονται κυνηγετικά όπλα, που τα βρίσκουν κρεμασμένα, γεμάτα και ανασφάλιστα. Μεγάλη είναι και η ευθύνη των γονέων. Τελευταία συχνά είναι και τα ατυχήματα με δράστες ή θύματα παιδιά, των οποίων ο πατέρας αστυνομικός άφησε ακλείδωτο και γεμάτο το υπηρεσιακό του περίστροφο στο σπίτι.

27. Πολλά εγκαύματα και ακρωτηριασμοί έχουν γίνει από πυροτεχνήματα. Μερικά απ' αυτά είναι εκρηκτικά και κατασκευάζονται πρόχειρα και παράνομα από δυναμίτιδα. Τις ημέρες του Πάσχα ας προσέχουμε τι κρατούν τα παιδιά και τι βάζουν στην τσέπη τους.

28. Οταν ανεβαίνει παιδί σε καρέκλα αυτό αποτελεί σήμα κινδύνου. Αλλά και μεις όταν ανεβαίνουμε σε σκάλα ή καρέκλα χωρίς βοήθεια άλλου προσώπου για να κρεμάσουμε την κουρτίνα ή να πάρουμε κάτι από το πατάρι ή ν' αλλάξουμε ένα γλόμπο πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτός είναι ένας από τους συχνότερους τρόπους που πέφτει κανείς στο σπίτι και παθαίνει άσχημα κατάγματα. Και ότι έτσι δίνουμε κακό παράδειγμα στα παιδιά μας, τα οποία περισσότερο προσέχουν τι κάνουμε παρά τι τους λέμε.

29. Ολοι μπορούμε να γλιστρήσουμε στο σπίτι όταν το πάτωμα είναι γυαλισμένο ή όταν υπάρχουν μικρά χαλάκια ή όταν υπάρχει ένα σκαλοπάτι μεταξύ δύο δωματίων ή μεταξύ λουτρού και διαδρόμου. Τα παιδιά υπόκεινται στον ίδιο κίνδυνο. Επίσης κινδυνεύουμε όλοι από απότομο πέσιμο και κάταγμα όταν γλιστράει ο πυθμένας της μπανιέρας. Ωσότου η βιομηχανία φτιάξει μπανιέρες με επιφάνεια που δεν γλιστράει, χρήσιμες είναι κάποιες λαστιχένιες προσθήκες για τη μπανιέρα (χταπόδια)

30. Αλλο δυστύχημα τραγικό, που μοιάζει με τροχαίο, έχει γίνει κοντά στο σπίτι κάποιου που έχει φορτηγό αυτοκίνητο και το έχει αφήσει απ' έξω, ως εξής: Ξεκινάει ο οδηγός απ' το σπίτι του και βάζει μπρος το φορτηγό χωρίς να κοιτάξει μήπως ένα νήπιο -δικό του ίσως παιδί - είναι κάτω από το φορτηγό...

Αυτά είναι τα συχνότερα στατιστικώς ατυχήματα και δη σε αστικό περιβάλλον. Δίνουν όμως αφορμή να σκεφτούμε και μεις άλλες πιθανότητες προληπτικά, έχοντας στο νου ο καθένας το δικό του σπίτι και περιβάλλον, και να λάβουμε τα αντίστοιχα μέτρα.

Πηγές: Συμπεράσματα έρευνας του Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας

[simone]

30 Οδηγίες για την πρόληψη των παιδικών ατυχημάτων

1. Τα βρέφη και τα νήπια δεν πρέπει να μένουν χωρίς επίβλεψη ενηλίκου ούτε ένα λεπτό. Υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι στο σπίτι που δεν μας περνάνε από το νου παρά μόνο αφού γίνει ατύχημα.

2. Επειδή για να βάλει το παιδί κάτι στο στόμα του ή να τραυματισθεί είναι ζήτημα δευτερολέπτων, αξίζει τον κόπο να επιθεωρούμε συνεχώς το οικιακό περιβάλλον και να βεβαιωνόμαστε ότι δεν αφήσαμε κοντά του: α)πράγματα μικρά, μικρότερα των 5 εκατοστών, τα οποία μπορεί να σφηνωθούν στο λαιμό του και να του προκαλέσουν ασφυξία, όπως λουκούμι, κρέας, κομμάτια παιχνιδιών, βώλοι, κέρματα, β)πράγματα κοφτερά ή μυτερά ή πολύ βαριά (ψαλίδι, μαχαίρι, ξυραφάκι, σουβλί, άλλα εργαλεία), γ)σπίρτα δ) φάρμακα (ιδίως χάπια χρωματιστά) ε)ποτήρια, βάζα, γυαλικά.

3. Οι παιδικές δηλητηριάσεις είναι συχνότατες. Τα παιδιά συχνά πίνουν υγρά χωρίς δισταγμό: χλωρίνη, νέφτι, πετρέλαιο, ούζο και άλλα που υπάρχουν στις κουζίνες. Αυτά πρέπει να κλειδώνονται, επειδή τα μικρά, και όταν ακόμα τα βάζουμε ψηλά, σκαρφαλώνουν. Κάτι φοβερό που μπορεί να συμβεί είναι να πιει ένα παιδί υγρό που αποφράζουν τους νιπτήρες. Αν αυτί είναι καυστικό νάτριο και το παιδί επιζήσει, θα καταδικασθεί σε σειρά εγχειρήσεων. Καλλίτερα τέτοια πράγματα να μην υπάρχουν στο σπίτι.

Η μεταφορά ενός χημικού υγρού (π.χ. χλωρίνης ή βενζίνης) από το δικό του μπουκάλι σε άλλο, όπου υπήρχε υγρό λιγότερο επικίνδυνο, είναι μεγάλο σφάλμα.

Οι ετικέτες με το όνομα και το περιεχόμενο υγρού και οι σχετικές προειδοποιήσεις με σήματα, νεκροκεφαλές κλπ είναι πολύ χρήσιμες, αφορούν όμως τους μεγαλύτερους και όχι τα μικρά παιδιά. Καλό είναι τα μπουκάλια με χημικά και απορρυπαντικά να έχουν ειδικό σχήμα. Και να κλείνουν με πώματα που δεν μπορεί να ανοίξει ένα παιδί, όπως τα ειδικά βουλώματα φιαλιδίων φαρμάκων που έχουν επιβληθεί σε άλλες χώρες.

4. Τα παιδιά μπορούν να πνιγούν:

- με τις πλαστικές σακούλες που καμιά φορά φορούν στο κεφάλι τους παίζοντας (οι μεγαλύτερες πρέπει να έχουν στο κάτω μέρος τους τρύπες).

- με μακρύ κορδόνι δεμένο στο κρεβάτι του ή με οποιαδήποτε κορδέλα ή σπάγκο που μπορούν να τυλιχτούν τη νύχτα στο λαιμό του παιδιού και να πάθει ασφυξία σε τρία λεπτά.

- με πολύ μαλακά μεγάλα μαξιλάρια.

Ας επιθεωρούμε λοιπόν το κρεβάτι, το πάρκο, τα παιχνίδια του παιδιού για να απομακρύνουμε προληπτικά αυτόν τον κίνδυνο.

5. Αν σας χρειάζεται ψηλό καρεκλάκι, για το μωρό, προσέξτε:

α) να μπορεί να δεθεί το μωρό σ' αυτό γερά με τρόπο που δεν θα μπορεί να γλυστρίσει κάτω από τη ζώνη

β) να μη βρίσκεται το μωρό καθισμένο κοντά στο τραπέζι, γιατί μπορεί κλωτσώντας να πέσει μαζί με το καρεκλάκι του

γ) να είναι υπό την επίβλεψη ενηλίκου.

6. Όταν κάνετε μπάνιο το μωρό και χτυπήσει το τηλέφωνο ή το κουδούνι της πόρτας ή μην απαντήσετε ή πάρτε το μωρό μαζί σα, γιατί ο πνιγμός είναι ζήτημα ελάχιστου χρόνου και δεν χρειάζεται πολύ νερό. Για τον ίδιο λόγο μην αφήνετε κουβάδες με νερό στο πάτωμα ή λεκάνες γεμάτες.

Στο μπάνιο θα βάζετε πρώτα το κρύο νερό και μετά το ζεστό, για να μην προλάβει κανένα παιδί και χωθεί στη μπανιέρα όταν έχει μόνο ζεστό νερό και πάθει έγκαυμα.

7. Τα παιδιά παθαίνουν εγκαύματα όταν καθήσουν στο τζάκι, επειδή δεν έχουμε βάλει μπροστά μια προστατευτική σχάρα. Επίσης όταν φοράνε φορέματα ή νυχτικά από εύφλεκτο τούλι και περάσουν μπροστά απο φορητή σόμπα ή άλλη φωτιά ή όταν κρατάνε αναμμένη λαμπάδα με τούλι. Τα πιο συχνά εγκαύματα παιδιών είναι από καφέ ή τσάι ή λάδι ή σούπα καυτή, που ρίχνουμε εμείς επάνω τους σκοντάφτοντας ή όταν πίνουμε κάτι ζεστό ενώ κρατάμε ένα μικρό στην αγκαλιά μας.

Το χέρι της κατσαρόλας ή του μπρικιού όπου βράζει κάτι να το στρέφουμε πάντα προς τα πίσω. Τα μικρά παιδιά συχνά το τραβάνε και περιχύνονται. Όταν πάρει φωτιά το λάδι του τηγανιού, να το σβήσουμε ψύχραιμα με ένα καπάκι ή κάτι που θα πνίξει τη φλόγα. Κάθε τι άλλο είναι πολύ επικίνδυνο, όπως το να πάμε το τηγάνι φλεγόμενο προς το νεροχύτη!

8. Οι ηλεκτροπληξίες αντιμετωπίζονται άριστα με τον ειδικό διακόπτη ασφαλείας που πρέπει όλα τα σπίτια να έχουν στον πίνακα ηλεκτροδότησης. Αυτός διακόπτει το ρεύμα και με ελάχιστη διαρροή και σώζει ζωές. Οι άλλες λύσεις (καπάκι ασφαλείας στις πρίζες με κλειδί ή χωρίς) δεν είναι τόσο ασφαλείς, γιατί προϋποθέτουν κάτι δύσκολο: πως δεν θα βρεθούμε ποτέ αφηρημένοι. Άλλωστε τα μεγαλύτερα παιδιά κάποτε θα δοκιμάσουν αυτό που τους έχει απαγορευθεί: να βγάλουν το καπάκι.

9. Στη θάλασσα προλαβαίνουμε τους πνιγμούς των παιδιών

- μαθαίνοντας κολύμπι κι εμείς κι εκείνα

- όταν κολυμπάμε σε γνωστές ακτές κι έχουμε υπόψη ότι η θάλασσα βαθαίνει απότομα σε ορισμένα σημεία

- όταν κάνουμε μπάνιο δύο ώρες μετά το κύριο γεύμα

- όταν δεν απομακρύνονται πολύ τα παιδιά από την ακτή

- όταν υπάρχουν κάποια ναυαγοσωστικά μέσα (σχοινιά, σωσίβια)

- όταν γνωρίζουμε να κάνουμε τεχνητή αναπνοή.

Στις βουτιές θα προλάβουμε τις δυσάρεστες κακώσεις της κεφαλής ή παραλύσεις από βλάβη της σπονδυλικής στήλης αν προειδοποιήσουμε τα παιδιά ότι το βάθος της θάλασσας στο σημείο της βουτιάς πρέπει να είναι γνωστό και να είναι ανάλογο με το ύψος από το οποίο πέφτουν.

Εκτός από τους πνιγμούς υπάρχουν και οι κακώσεις που προκαλούν σε λουόμενους τα κρις-κραφτ. Οσοι πλησιάζουν την ακτή με βενζινάκατο πρέπει να μηνύονται και να διώκονται πριν κάνουν κακό σε λουόμενους, εμάς ή τα παιδιά μας.

10. Να μην αφήνουμε στη μέση έπιπλα γιατί τα παιδιά τρέχουν αστόχαστα και χτυπούν ή σκοντάφτουν. Ιδίως πρέπει να ρυθμίζουμε έτσι το καλώδιο του σίδερου ή άλλα καλώδια ώστε να μην αιωρούνται στη μέση του δωματίου και σκοντάφτουν τα παιδιά.

11. Να ελέγχουμε τα φρένα των ποδηλάτων των παιδιών.

12. Να βάζουμε ένα πορτάκι στο επάνω μέρος της σκάλας, εάν υπάρχει νήπιο και όπου μπορεί να γίνει, και αυτό να ανοίγεται δύσκολα, γιατί κάποια φορά θα ξεφύγει το νήπιο και θα κατρακυλίσει από εκεί.

13. Όταν έχουμε τζαμόπορτες μεγάλες, π.χ. στα μπαλκόνια να βάζουμε κάποιο αυτοκόλλητο επάνω (π.χ γραμμή ή βούλες), ώστε να φαίνεται ότι η πόρτα είναι κλειστή. Πολλά τραύματα και μερικοί θάνατοι νέων ανθρώπων συνέβησαν, γιατί κάποιος νόμισε ότι η πόρτα είναι ανοικτή και έπεσε με ορμή επάνω της με αποτέλεσμα να σπάσει το τζάμι.

14. Τα παιδιά συνηθίζουν να βάζουν τα δάχτυλά τους στις πόρτες των σπιτιών και των αυτοκινήτων. Έτσι μαγκώνουν τα δάχτυλά τους ή τους τα μαγκώνουμε εμείς οι μεγάλοι όταν δεν έχουμε το νου μας σ' αυτόν τον κίνδυνο.

15. Πολλές φορές τραβάμε απότομα ένα παιδί από το χέρι για να το προστατεύσουμε π.χ. στο δρόμο με αποτέλεσμα να πάθει εξάρθρωση ώμου. Ας έχουμε υπ' όψη μας αυτό το ενδεχόμενο.

16. Συχνά τα αγόρια μπαίνουν σε οικοδομές για εξερεύνηση ή για παιχνίδι. Εκεί πατούν σανίδες που έχουν επάνω πρόκες και τραυματίζονται. Είναι συχνή περίπτωση στη χώρα μας, γιατί οι εργολάβοι δεν έχουν αποκτήσει τη συνήθεια να βγάζουν τις πρόκες το συντομότερο δυνατό.

17. Τα άσχημα αστεία στο σχολείο, η επίδειξη δύναμης και η έλλειψη επίβλεψης στο διάλειμμα δημιουργούν πιο πολλά ατυχήματα απ' όσα συμβαίνουν στο οικιακό περιβάλλον αν μετρήσουμε τα ατυχήματα των παιδιών 5-15 ετών. Σπρώξιμο στην αυλή και στη σκάλα, τρικλοποδιές και φάρσες είναι αιτίες καθημερινών ατυχημάτων με θλιβερές συνέπειες που μπορεί να υπερβαίνουν τη σκέψη ενός παιδιού. Οι γονείς πρέπει να σκεφθούν τι μπορούν και αυτοί να κάνουν για το θέμα.

18. Στο σχολείο επίσης οι δάσκαλοι και οι γυμναστές - και στους άλλους χώρους οι γονείς - πρέπει να προσέχουν ώστε τα παιδιά να μην παίζουν με μεγάλες μπάλες, βαριές και σκληρές που δεν αντιστοιχούν στην ηλικία τους γιατί έτσι παθαίνουν κατάγματα, διαστρέμματα και άλλες βλάβες των δακτύλων. Και αυτό φάνηκε από την ευρωπαϊκή έρευνα EHLASS στα νοσοκομεία, όπου προσέρχονται για θεραπεία οι παθόντες, εν προκειμένω παιδιά 6-12 ετών ή και μεγαλύτερα.

19. Στις παιδικές χαρές χρειάζεται εκλογή των οργάνων από ειδικούς και κατάλληλες προδιαγραφές για τη συντήρησή τους. Μια τσουλήθρα πλαστική π.χ. μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη όταν σπάσει και δεν το προσέξει κανείς. Ένας υπάλληλος του Δήμου, που επιβλέπει τα παιδιά (όσα δεν έχουν εκεί τους γονείς τους) αξίζει το μισθό του και δεν πρέπει να λείπει από τέτοιους χώρους. Στο παράδειγμα της τσουλήθρας π.χ. είναι πολλά τα παιδιά που ανεβαίνουν σ' αυτήν ανάποδα με κίνδυνο να προκαλέσουν ατύχημα στον εαυτό τους ή σε άλλα παιδιά.

20. Όταν τα παιδιά ανεβαίνουν σε δέντρα πρέπει να επαγρυπνούμε. Είναι μια επικίνδυνη άσκηση. Ιδίως οι συκιές έχουν γίνει αιτία πολλών καταγμάτων από πτώση, επειδή τα κλαδιά τους σπάνε εύκολα και πολλοί - μικροί ή μεγάλοι - δεν το ξέρουν.

21. Οταν τρώμε φρούτα εμείς ή τα παιδιά μας δεν πρέπει ποτέ να πετάμε τα φλούδια κάτω, όχι μόνο για λόγους καθαριότητας, αλλά και για την πρόληψη γλιστρήματος και πτώσεως που στην περίπτωση αυτή έχει ιδιαίτερα βαριές συνέπειες.

22. Οι σκύλοι όταν γυρίζουν ελεύθεροι δαγκώνουν συχνά ή φοβίζουν τα παιδιά. Οι φιλόζωοι πρέπει να συνοδεύουν τα σκυλιά τους στο δρόμο και τα αδέσποτα πρέπει να συγκεντρώνονται.

23. Τα μπαλκόνια πρέπει να έχουν τα κατάλληλα προστατευτικά κάγκελα και να μην αφήνουμε καρέκλες ή άλλα πράγματα κοντά στα κάγκελα, γιατί τα παιδιά ενστικτωδώς ανεβαίνουν επάνω και σκύβουν. Κατάλληλα κάγκελα είναι όσα έχουν ύψος 80 εκ και κάθετα κάγκελα χωρίς στολίδια. Τα οριζόντια κάγκελα γίνονται σκάλα για το παιδί, το ίδιο και τα διακοσμητικά σχέδια. Η απόσταση μεταξύ τους πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να μη χωράει ένα παιδικό κεφάλι.

24. Ολα τα μεγάλα ψυγεία (για κρέας, για γούνες, για λαχανικά κλπ) πρέπει να ανοίγουν οπωσδήποτε και από μέσα, ακόμα και όταν δεν λειτουργούν, εφόσον χωράει μέσα άνθρωπος ή μικρό παιδί. Αν αυτό δεν συμβαίνει πρέπει οι πόρτες τους να μην μπορούν να κλείσουν πριν θρηνήσουμε κι άλλους θανάτους από την αιτία αυτή.

25. Αναφέρθηκαν περιπτώσεις που κάποιο παιδί έριξε οινόπνευμα για να ενισχύσει τη φωτιά μιας ψησταριάς πιέζοντας ένα πλαστικό μπουκάλι. Από την ακτίνα της συνεχούς ροής γύρισε πίσω η φωτιά και μεταδόθηκε στο μπουκάλι με αποτέλεσμα το παιδί να πάθει σοβαρά εγκαύματα. Και στο σημείο αυτό οι ενημερωμένοι γονείς θ' αποφύγουν αυτή την πρακτική ή καλλίτερα δεν θ' αγοράζουν πλαστικά μπουκάλια με οινόπνευμα.

26. Τραγικά συχνό είναι δυστυχώς ακόμα στην Ελλάδα ένα είδος ατυχήματος που έχει σχέση με την ευθύνη των κυνηγών και οι συνθήκες κάθε φορά είναι παρόμοιες: είναι οι πυροβολισμοί και οι ανθρωποκτονίες με δράστες νήπια ή παιδιά που περιεργάζονται κυνηγετικά όπλα, που τα βρίσκουν κρεμασμένα, γεμάτα και ανασφάλιστα. Μεγάλη είναι και η ευθύνη των γονέων. Τελευταία συχνά είναι και τα ατυχήματα με δράστες ή θύματα παιδιά, των οποίων ο πατέρας αστυνομικός άφησε ακλείδωτο και γεμάτο το υπηρεσιακό του περίστροφο στο σπίτι.

27. Πολλά εγκαύματα και ακρωτηριασμοί έχουν γίνει από πυροτεχνήματα. Μερικά απ' αυτά είναι εκρηκτικά και κατασκευάζονται πρόχειρα και παράνομα από δυναμίτιδα. Τις ημέρες του Πάσχα ας προσέχουμε τι κρατούν τα παιδιά και τι βάζουν στην τσέπη τους.

28. Οταν ανεβαίνει παιδί σε καρέκλα αυτό αποτελεί σήμα κινδύνου. Αλλά και μεις όταν ανεβαίνουμε σε σκάλα ή καρέκλα χωρίς βοήθεια άλλου προσώπου για να κρεμάσουμε την κουρτίνα ή να πάρουμε κάτι από το πατάρι ή ν' αλλάξουμε ένα γλόμπο πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτός είναι ένας από τους συχνότερους τρόπους που πέφτει κανείς στο σπίτι και παθαίνει άσχημα κατάγματα. Και ότι έτσι δίνουμε κακό παράδειγμα στα παιδιά μας, τα οποία περισσότερο προσέχουν τι κάνουμε παρά τι τους λέμε.

29. Ολοι μπορούμε να γλιστρήσουμε στο σπίτι όταν το πάτωμα είναι γυαλισμένο ή όταν υπάρχουν μικρά χαλάκια ή όταν υπάρχει ένα σκαλοπάτι μεταξύ δύο δωματίων ή μεταξύ λουτρού και διαδρόμου. Τα παιδιά υπόκεινται στον ίδιο κίνδυνο. Επίσης κινδυνεύουμε όλοι από απότομο πέσιμο και κάταγμα όταν γλιστράει ο πυθμένας της μπανιέρας. Ωσότου η βιομηχανία φτιάξει μπανιέρες με επιφάνεια που δεν γλιστράει, χρήσιμες είναι κάποιες λαστιχένιες προσθήκες για τη μπανιέρα (χταπόδια)

30. Αλλο δυστύχημα τραγικό, που μοιάζει με τροχαίο, έχει γίνει κοντά στο σπίτι κάποιου που έχει φορτηγό αυτοκίνητο και το έχει αφήσει απ' έξω, ως εξής: Ξεκινάει ο οδηγός απ' το σπίτι του και βάζει μπρος το φορτηγό χωρίς να κοιτάξει μήπως ένα νήπιο -δικό του ίσως παιδί - είναι κάτω από το φορτηγό...

Αυτά είναι τα συχνότερα στατιστικώς ατυχήματα και δη σε αστικό περιβάλλον. Δίνουν όμως αφορμή να σκεφτούμε και μεις άλλες πιθανότητες προληπτικά, έχοντας στο νου ο καθένας το δικό του σπίτι και περιβάλλον, και να λάβουμε τα αντίστοιχα μέτρα.

Πηγές: Συμπεράσματα έρευνας του Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας

[simone]

Σκύλος και παιδί: Οδηγός... συμβίωσης

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αρκετοί γονείς ή νεαρά ζευγάρια μου τηλεφωνούν και μου λένε την ίδια ιστορία : "Έχουμε πρόβλημα με το σκύλο μας. Γρυλίζει ή γαβγίζει στο παιδί μας, το μωρό μας". Και πριν προλάβω καν να ρωτήσω κάτι συνεχίζουν πανικόβλητοι, οι περισσότεροι από αυτούς, "Να διώξουμε το σκύλο από το σπίτι"!

Φυσικά αν υπολογίσουμε και τις παρεμβάσεις από το οικογενειακό περιβάλλον, παππούδες γιαγιάδες κλπ, ο σκύλος είναι ήδη με τα τρία του πόδια έξω από το σπίτι. Όταν τους ρωτάω πως ήταν η συμπεριφορά του σκύλου πριν έρθει το μωρό όλοι έχουν την ίδια απάντηση: "Μια χαρά, τέλεια".

Το άρθρο συνεχίζεται παρακάτω

Τι συνέβη όμως και άλλαξε η συμπεριφορά του σκύλου;

Για το ζευγάρι, το πιο ευχάριστο και χαρμόσυνο γεγονός είναι ο ερχομός του μωρού. Για το σκύλο όμως αυτή η νέα είσοδος στη ζωή του ίσως δεν είναι και ότι καλύτερο. Τα παιδιά δεν γεννιούνται γνωρίζοντας πώς πρέπει να φέρονται σ' ένα σκύλο. Τα παιδιά δεν γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να πλησιάσουν τον σκύλο. Δεν μπορούν να καταλάβουν πότε είναι στρεσαρισμένος ή ταλαιπωρημένος και φυσικά δεν γνωρίζουν πότε πρέπει να τον αφήσουν να ξεκουραστεί.

Πολλά παιδιά πιστεύουν ότι οι μπαταρίες του σκύλου είναι ανεξάντλητες και μπορούν να παίζουν μαζί του για ώρες όπως ακριβώς κάνουν με τα ηλεκτρονικά τους παιχνίδια. Άλλες φορές πάλι οι μικροί μας φίλοι παίζουν τόσο άγαρμπα με τον σκύλο που πλέον το παιχνίδι γίνεται μαρτύριο και φτάνει τον σκύλο στα όρια της κατάρρευσης.

Θα με ρωτήσετε: "Φταίνε τα παιδιά;" και βέβαια όχι. "Μήπως φταίει ο σκύλος;" και πάλι όχι. Ποιος είναι όμως αυτός που πρέπει να βάλει τα πράγματα σε μια σωστή σειρά; Ποιος είναι αυτός που πρέπει να μάθει στο παιδί να σέβεται το σκύλο; Ποιος πρέπει να αναλάβει να διδάξει στο παιδί το πώς πρέπει να φέρεται στο σκύλο; Ποιος είναι αυτός που πρέπει να "διορθώσει" το παιδί του όταν αυτό τραβάει την ουρά ή τα αυτιά ή κλωτσάει το σκύλο; Ποιος είναι αυτός που πρέπει να μάθει στο παιδί του ότι δεν μπορεί να "ιππεύει" το σκύλο όπως το αλογάκι του ζωολογικού κήπου; Η απάντηση είναι μία. Εσείς οι γονείς.

Φυσικά, όπως πρέπει να διδάξετε στο παιδί σας όλα αυτά το ίδιο πρέπει να κάνετε και με το σκύλο σας. Θα πρέπει να του μάθετε να σέβεται το παιδί. Θα τον προετοιμάσετε για τον ερχομό του παιδιού αν ο σκύλος προϋπάρχει. Θα κάνετε όλες τις αλλαγές στην ζωή του σταδιακά και με τέτοιο τρόπο που να μην του δημιουργήσουν στρες και αρνητική εντύπωση για τον καινούργιο λιλιπούτειο συγκάτοικο. Εσείς είστε αυτοί που πρέπει να αναλάβετε αυτό το ρόλο.

Το πόσο καλές θα είναι οι σχέσεις του παιδιού με το σκύλο θα εξαρτηθεί από την δική σας σωστή επίβλεψη, στάση και χειρισμό όταν παιδί και σκύλος θα συνυπάρχουν. Επίσης, σημαντικό ρόλο στην καλύτερη συμβίωση θα παίξει η εκπαίδευση του σκύλου σας καθώς και η ύπαρξη αλληλοσεβασμού στην σχέση άνθρωπου-σκύλου.

Γιατί όμως τα σκυλιά δαγκώνουν τα παιδιά;

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους ένας σκύλος μπορεί να επιτεθεί ή δαγκώσει ένα παιδί. Πρώτα από όλα πρέπει να γνωρίζετε ότι ένα παιδί στις αισθήσεις (ακοή, όραση, όσφρηση) ενός σκύλου είναι κάτι αξιοπερίεργο. Η μυρωδιά του παιδιού δεν του θυμίζει την μυρωδιά ενός ενήλικα. Ο τρόπος έκφρασης και κίνησης ενός παιδιού είναι εντελώς διαφορετικός από τον δικό σας. Ίσως αυτά σας ακούγονται απλά για τον σκύλο όμως δεν είναι. Ζητάμε να ανταποκριθεί σε καταστάσεις τις οποίες όχι μόνο δεν τις έχει αντιμετωπίσει ποτέ ξανά αλλά και που δεν του μάθαμε πώς να τα βγάζει πέρα.

Πόσοι από εσάς θα προσπαθήσετε να τραβήξετε την ουρά ή τα αυτιά ενός σκύλου στην πρώτη σας επαφή μαζί του; Κανείς. Το παιδί όμως θα το κάνει. Πόσοι από εσάς θα τσιρίζετε και θα χοροπηδάτε μπροστά σε ένα σκύλο; Κανείς. Ένα παιδί όμως θα το κάνει. Πόσοι από εσάς θα ανεβείτε στην πλάτη ενός σκύλου; Κανείς. Ένα παιδί όμως θα το κάνει.

Όλα αυτά μπορούν πολύ εύκολα να παρεξηγηθούν από το σκύλο, να του προξενήσουν φόβο και να δείξει σημάδια άμυνας γρυλίζοντας και γαβγίζοντας. Αυτά που του συμβαίνουν δεν του θυμίζουν με τίποτα κάποιον που θέλει να γίνει "φίλος του".

Σίγουρα πέρα από αυτά υπάρχουν και άλλοι λόγοι για τους οποίους ο σκύλος μπορεί να επιτεθεί σε παιδί. Θα πρέπει όμως να σας τονίσω ότι, αν συμβεί κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ούτε ότι ο σκύλος μισεί το παιδί σας, ούτε ότι το ζηλεύει γιατί απόκτησε τόσο γρήγορα προνόμια και ειδική μεταχείριση, ούτε ότι θέλει να του κάνει κακό. Ο σκύλος θα δαγκώσει ως έσχατη λύση ώστε να βγει από την δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει έρθει. Και βέβαια θα φτάσει σε αυτήν την λύση όταν θα έχει εξαντλήσει όλα τα όρια αντοχής και ανοχής προς το παιδί. Απρόβλεπτα και αντικοινωνικά σκυλιά εξαιρούνται από αυτή την κατηγορία.

Υπάρχουν τρία σενάρια τα οποία μπορεί να συμβαίνουν όταν χάνεται η αρμονία στην σχέση παιδιού - σκύλου:

* Πρώτο σενάριο: Ο σκύλος να υπάρχει πριν έρθει το παιδί

* Δεύτερο σενάριο: Όταν το παιδί δεν σέβεται τον σκύλο

* Τρίτο σενάριο: Όταν τα παιχνίδια παιδιού και σκύλου δεν έχουν ούτε δομή ούτε όρια

Τι συμβαίνει στο πρώτο σενάριο: Είναι πολύ δύσκολο για το σκύλο να καταλάβει γιατί το πρόγραμμα της ζωής του ξαφνικά άλλαξε. Ο χρόνος που ασχολείστε μαζί του έχει μειωθεί, το παιχνίδι έχει γίνει είδος προς εξαφάνιση. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά πρέπει να βγαίνει έξω ή να περιορίζεται την ώρα που όλοι στο σπίτι ασχολούνται με το μικρό ανθρωπάκι. Κανείς πλέον δεν του δίνει σημασία και αν τελικά κάποιος του δώσει μάλλον για να τον μαλώσει θα είναι. Τότε είναι η στιγμή που συνδυάζει όλα αυτά τα παράξενα και άσχημα που του συμβαίνουν με το μωρό, τον νέο εισβολέα. Η αιτία του κακού για όλα τα δεινά! Κάπου εδώ συνήθως αρχίζουν τα πρώτα γρυλίσματα.

Τι συμβαίνει στο δεύτερο σενάριο: Το παιδί δεν σέβεται τα δικαιώματα του σκύλου στην ξεκούραση, ηρεμία, φαγητό, παιχνίδι. Πολλές φορές τα παιδιά δεν αφήνουν σε ησυχία το σκύλο. Τον πειράζουν όταν θέλει να κοιμηθεί ή να φαει ή να ηρεμήσει. Αυτό αν γίνεται συχνά καταντά βασανιστικό για το σκύλο και αργά ή γρήγορα θα αρχίζει να δοκιμάζει "άλλους τρόπους" για να βρει την ησυχία του.

Τι συμβαίνει στο τρίτο σενάριο: Το παιχνίδι μεταξύ παιδιού και σκύλου τις περισσότερες φορές δεν έχει αρχή, μέση και τέλος, δεν έχει κάποια δομή, δεν έχει αν θέλετε κάποια εκπαιδευτική αξία. Παίζοντας το παιδί με άναρχο και προκλητικό τρόπο το σκύλο του ξυπνά γενετικά ένστικτα, όπως του κυνηγού ή της εργασίας. Φαντασθείτε σε τι ψυχολογική κατάσταση βρίσκεται ένας σκύλος όταν ένα παιδάκι τσιρίζει και τρέχει ανεμίζοντας μια πετσέτα στο χέρι. Φαντασθείτε την αναστάτωση και την σύγχυση του σκύλου όταν πιάνοντας την πετσέτα το παιδί θα τον αρπάξει θα τον ξαπλώσει στο πάτωμα και θα προσπαθεί να του την ξαναπάρει. Καταλαβαίνετε ότι όλα αυτά τα παιχνίδια οδηγούν το σκύλο στα όρια αντοχής του. Πολύ συχνά λοιπόν η μορφή του παιχνιδιού "βγάζει" στον σκύλο επιθετικότητα που μπορεί να εκδηλωθεί ακόμα και με δάγκωμα.

Πώς να αποφύγετε τα προβλήματα στην σχέση παιδιού - σκύλου

Αν είστε νέο ζευγάρι και σκοπεύετε να γίνετε γονείς αποκτήστε το σκύλο αφού έχετε προσαρμόσει τη ζωή σας στα καινούργια δεδομένα. Έτσι αν αποκτήσετε το σκύλο μετά τον ερχομό του μωρού θα μπορείτε να μοιράσετε σωστά το χρόνο σας. Εάν ο σκύλος προηγείται του μωρού μπορείτε μερικούς μήνες πριν να αγοράσετε μια κούκλα που να κάνει ήχους, ( κλάμα γέλιο κ.τ.λ.). Παρουσία του σκύλου φερθείτε σαν να είναι αληθινό, δώστε του την ευκαιρία να το πλησιάσει, να το μυρίσει. Χαϊδέψτε τον και επιβραβεύστε τον με λιχουδιές για την καλή συμπεριφορά του.

Σε περίπτωση που οι αντιδράσεις και τα μηνύματα δεν είναι και τόσο καλά μην απογοητευτείτε. Δώστε τον απαιτούμενο χρόνο, κάντε την ίδια διαδικασία 3-4 φορές την ημέρα με το "μωρό" αγκαλιά και ταΐζοντας τον με μεζεδάκια ( μικρά κομματάκια από ζαμπόν,ή τυρί ). Έτσι θα συνδυάσει την ύπαρξη του "μωρού" με κάτι καλό για εκείνον. Αν γρυλίσει ή γαβγίσει μην αντιδράσετε, μην του φωνάξετε, μην το μαλώσετε, μην απομακρυνθείτε εκείνη τη στιγμή από το χώρο. Στην περίπτωση που αντιδράσετε τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα γιατί η ύπαρξη του "μωρού" θα συνδυαστεί με κάτι κακό, την τιμωρία.

Στην περίπτωση που φύγετε από το χώρο επειδή γάβγισε θα πάρει λάθος μήνυμα: "Γαβγίζω και αυτό που με κάνει να νιώθω άβολα φεύγει". Δεν νομίζω ότι στην πραγματικότητα θα μπορούσατε να αντέξετε μια κατάσταση όπου ένα σκυλί κρεμασμένο πάνω σας θα γαβγίζει και ένα μωρό στην αγκαλιά σας τρομαγμένο θα κλαίει. Σε περίπτωση που δεν βλέπετε κάποια βελτίωση στην συμπεριφορά του σκύλου απέναντι στο "μωρό" ζητήστε την συμβουλή θετικού εκπαιδευτή.

Αν η συμπεριφορά του σκύλου είναι η επιθυμητή τότε συνεχίστε χωρίς να παραμελείτε τις ανάγκες του, βόλτες, παιχνίδι, εκπαίδευση. Προσαρμόστε το χρόνο πραγματοποίησης αυτών των αναγκών σταδιακά στα καινούργια δεδομένα. Αν κάποιες καταστάσεις απαιτούν να περιοριστεί ο σκύλος αυτό να γίνει σταδιακά, για μικρά διαστήματα στην αρχή. Όλες αυτές οι αλλαγές βέβαια θα γίνουν πολύ πριν τον ερχομού του μωρού. Διαμορφώστε το χώρο όπου θα κοιμάται και θα τρωει ο σκύλος σε απόσταση από το δωμάτιο του μωρού.

Μάθετε τα παιδιά πώς να παίζουν με το σκύλο. Αποτρέψτε τα από τα σκληρά και βιαία παιγνίδια μαζί του. Διδάξτε τα να σέβονται το σκύλο και να αναγνωρίζουν το τρόπο επικοινωνίας του σκύλου και τα μηνύματα κούρασης, στρες κ.τ.λ. Μάθετε τα παιδιά ότι αυτό που μπορεί να τους προσφέρει ο σκύλος είναι χαρά, αφοσίωση, πίστη. Αφήστε τα συμβιώνοντας με το καλύτερο φίλο του ανθρώπου να διδαχθούν, να πάρουν μαθήματα, γνώσεις και εμπειρίες πολύτιμες για την ζωή τους.

Πηγή: Iatronet.gr

[simone]

Σκύλος και παιδί: Οδηγός... συμβίωσης

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αρκετοί γονείς ή νεαρά ζευγάρια μου τηλεφωνούν και μου λένε την ίδια ιστορία : "Έχουμε πρόβλημα με το σκύλο μας. Γρυλίζει ή γαβγίζει στο παιδί μας, το μωρό μας". Και πριν προλάβω καν να ρωτήσω κάτι συνεχίζουν πανικόβλητοι, οι περισσότεροι από αυτούς, "Να διώξουμε το σκύλο από το σπίτι"!

Φυσικά αν υπολογίσουμε και τις παρεμβάσεις από το οικογενειακό περιβάλλον, παππούδες γιαγιάδες κλπ, ο σκύλος είναι ήδη με τα τρία του πόδια έξω από το σπίτι. Όταν τους ρωτάω πως ήταν η συμπεριφορά του σκύλου πριν έρθει το μωρό όλοι έχουν την ίδια απάντηση: "Μια χαρά, τέλεια".

Το άρθρο συνεχίζεται παρακάτω

Τι συνέβη όμως και άλλαξε η συμπεριφορά του σκύλου;

Για το ζευγάρι, το πιο ευχάριστο και χαρμόσυνο γεγονός είναι ο ερχομός του μωρού. Για το σκύλο όμως αυτή η νέα είσοδος στη ζωή του ίσως δεν είναι και ότι καλύτερο. Τα παιδιά δεν γεννιούνται γνωρίζοντας πώς πρέπει να φέρονται σ' ένα σκύλο. Τα παιδιά δεν γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να πλησιάσουν τον σκύλο. Δεν μπορούν να καταλάβουν πότε είναι στρεσαρισμένος ή ταλαιπωρημένος και φυσικά δεν γνωρίζουν πότε πρέπει να τον αφήσουν να ξεκουραστεί.

Πολλά παιδιά πιστεύουν ότι οι μπαταρίες του σκύλου είναι ανεξάντλητες και μπορούν να παίζουν μαζί του για ώρες όπως ακριβώς κάνουν με τα ηλεκτρονικά τους παιχνίδια. Άλλες φορές πάλι οι μικροί μας φίλοι παίζουν τόσο άγαρμπα με τον σκύλο που πλέον το παιχνίδι γίνεται μαρτύριο και φτάνει τον σκύλο στα όρια της κατάρρευσης.

Θα με ρωτήσετε: "Φταίνε τα παιδιά;" και βέβαια όχι. "Μήπως φταίει ο σκύλος;" και πάλι όχι. Ποιος είναι όμως αυτός που πρέπει να βάλει τα πράγματα σε μια σωστή σειρά; Ποιος είναι αυτός που πρέπει να μάθει στο παιδί να σέβεται το σκύλο; Ποιος πρέπει να αναλάβει να διδάξει στο παιδί το πώς πρέπει να φέρεται στο σκύλο; Ποιος είναι αυτός που πρέπει να "διορθώσει" το παιδί του όταν αυτό τραβάει την ουρά ή τα αυτιά ή κλωτσάει το σκύλο; Ποιος είναι αυτός που πρέπει να μάθει στο παιδί του ότι δεν μπορεί να "ιππεύει" το σκύλο όπως το αλογάκι του ζωολογικού κήπου; Η απάντηση είναι μία. Εσείς οι γονείς.

Φυσικά, όπως πρέπει να διδάξετε στο παιδί σας όλα αυτά το ίδιο πρέπει να κάνετε και με το σκύλο σας. Θα πρέπει να του μάθετε να σέβεται το παιδί. Θα τον προετοιμάσετε για τον ερχομό του παιδιού αν ο σκύλος προϋπάρχει. Θα κάνετε όλες τις αλλαγές στην ζωή του σταδιακά και με τέτοιο τρόπο που να μην του δημιουργήσουν στρες και αρνητική εντύπωση για τον καινούργιο λιλιπούτειο συγκάτοικο. Εσείς είστε αυτοί που πρέπει να αναλάβετε αυτό το ρόλο.

Το πόσο καλές θα είναι οι σχέσεις του παιδιού με το σκύλο θα εξαρτηθεί από την δική σας σωστή επίβλεψη, στάση και χειρισμό όταν παιδί και σκύλος θα συνυπάρχουν. Επίσης, σημαντικό ρόλο στην καλύτερη συμβίωση θα παίξει η εκπαίδευση του σκύλου σας καθώς και η ύπαρξη αλληλοσεβασμού στην σχέση άνθρωπου-σκύλου.

Γιατί όμως τα σκυλιά δαγκώνουν τα παιδιά;

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους ένας σκύλος μπορεί να επιτεθεί ή δαγκώσει ένα παιδί. Πρώτα από όλα πρέπει να γνωρίζετε ότι ένα παιδί στις αισθήσεις (ακοή, όραση, όσφρηση) ενός σκύλου είναι κάτι αξιοπερίεργο. Η μυρωδιά του παιδιού δεν του θυμίζει την μυρωδιά ενός ενήλικα. Ο τρόπος έκφρασης και κίνησης ενός παιδιού είναι εντελώς διαφορετικός από τον δικό σας. Ίσως αυτά σας ακούγονται απλά για τον σκύλο όμως δεν είναι. Ζητάμε να ανταποκριθεί σε καταστάσεις τις οποίες όχι μόνο δεν τις έχει αντιμετωπίσει ποτέ ξανά αλλά και που δεν του μάθαμε πώς να τα βγάζει πέρα.

Πόσοι από εσάς θα προσπαθήσετε να τραβήξετε την ουρά ή τα αυτιά ενός σκύλου στην πρώτη σας επαφή μαζί του; Κανείς. Το παιδί όμως θα το κάνει. Πόσοι από εσάς θα τσιρίζετε και θα χοροπηδάτε μπροστά σε ένα σκύλο; Κανείς. Ένα παιδί όμως θα το κάνει. Πόσοι από εσάς θα ανεβείτε στην πλάτη ενός σκύλου; Κανείς. Ένα παιδί όμως θα το κάνει.

Όλα αυτά μπορούν πολύ εύκολα να παρεξηγηθούν από το σκύλο, να του προξενήσουν φόβο και να δείξει σημάδια άμυνας γρυλίζοντας και γαβγίζοντας. Αυτά που του συμβαίνουν δεν του θυμίζουν με τίποτα κάποιον που θέλει να γίνει "φίλος του".

Σίγουρα πέρα από αυτά υπάρχουν και άλλοι λόγοι για τους οποίους ο σκύλος μπορεί να επιτεθεί σε παιδί. Θα πρέπει όμως να σας τονίσω ότι, αν συμβεί κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ούτε ότι ο σκύλος μισεί το παιδί σας, ούτε ότι το ζηλεύει γιατί απόκτησε τόσο γρήγορα προνόμια και ειδική μεταχείριση, ούτε ότι θέλει να του κάνει κακό. Ο σκύλος θα δαγκώσει ως έσχατη λύση ώστε να βγει από την δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει έρθει. Και βέβαια θα φτάσει σε αυτήν την λύση όταν θα έχει εξαντλήσει όλα τα όρια αντοχής και ανοχής προς το παιδί. Απρόβλεπτα και αντικοινωνικά σκυλιά εξαιρούνται από αυτή την κατηγορία.

Υπάρχουν τρία σενάρια τα οποία μπορεί να συμβαίνουν όταν χάνεται η αρμονία στην σχέση παιδιού - σκύλου:

* Πρώτο σενάριο: Ο σκύλος να υπάρχει πριν έρθει το παιδί

* Δεύτερο σενάριο: Όταν το παιδί δεν σέβεται τον σκύλο

* Τρίτο σενάριο: Όταν τα παιχνίδια παιδιού και σκύλου δεν έχουν ούτε δομή ούτε όρια

Τι συμβαίνει στο πρώτο σενάριο: Είναι πολύ δύσκολο για το σκύλο να καταλάβει γιατί το πρόγραμμα της ζωής του ξαφνικά άλλαξε. Ο χρόνος που ασχολείστε μαζί του έχει μειωθεί, το παιχνίδι έχει γίνει είδος προς εξαφάνιση. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά πρέπει να βγαίνει έξω ή να περιορίζεται την ώρα που όλοι στο σπίτι ασχολούνται με το μικρό ανθρωπάκι. Κανείς πλέον δεν του δίνει σημασία και αν τελικά κάποιος του δώσει μάλλον για να τον μαλώσει θα είναι. Τότε είναι η στιγμή που συνδυάζει όλα αυτά τα παράξενα και άσχημα που του συμβαίνουν με το μωρό, τον νέο εισβολέα. Η αιτία του κακού για όλα τα δεινά! Κάπου εδώ συνήθως αρχίζουν τα πρώτα γρυλίσματα.

Τι συμβαίνει στο δεύτερο σενάριο: Το παιδί δεν σέβεται τα δικαιώματα του σκύλου στην ξεκούραση, ηρεμία, φαγητό, παιχνίδι. Πολλές φορές τα παιδιά δεν αφήνουν σε ησυχία το σκύλο. Τον πειράζουν όταν θέλει να κοιμηθεί ή να φαει ή να ηρεμήσει. Αυτό αν γίνεται συχνά καταντά βασανιστικό για το σκύλο και αργά ή γρήγορα θα αρχίζει να δοκιμάζει "άλλους τρόπους" για να βρει την ησυχία του.

Τι συμβαίνει στο τρίτο σενάριο: Το παιχνίδι μεταξύ παιδιού και σκύλου τις περισσότερες φορές δεν έχει αρχή, μέση και τέλος, δεν έχει κάποια δομή, δεν έχει αν θέλετε κάποια εκπαιδευτική αξία. Παίζοντας το παιδί με άναρχο και προκλητικό τρόπο το σκύλο του ξυπνά γενετικά ένστικτα, όπως του κυνηγού ή της εργασίας. Φαντασθείτε σε τι ψυχολογική κατάσταση βρίσκεται ένας σκύλος όταν ένα παιδάκι τσιρίζει και τρέχει ανεμίζοντας μια πετσέτα στο χέρι. Φαντασθείτε την αναστάτωση και την σύγχυση του σκύλου όταν πιάνοντας την πετσέτα το παιδί θα τον αρπάξει θα τον ξαπλώσει στο πάτωμα και θα προσπαθεί να του την ξαναπάρει. Καταλαβαίνετε ότι όλα αυτά τα παιχνίδια οδηγούν το σκύλο στα όρια αντοχής του. Πολύ συχνά λοιπόν η μορφή του παιχνιδιού "βγάζει" στον σκύλο επιθετικότητα που μπορεί να εκδηλωθεί ακόμα και με δάγκωμα.

Πώς να αποφύγετε τα προβλήματα στην σχέση παιδιού - σκύλου

Αν είστε νέο ζευγάρι και σκοπεύετε να γίνετε γονείς αποκτήστε το σκύλο αφού έχετε προσαρμόσει τη ζωή σας στα καινούργια δεδομένα. Έτσι αν αποκτήσετε το σκύλο μετά τον ερχομό του μωρού θα μπορείτε να μοιράσετε σωστά το χρόνο σας. Εάν ο σκύλος προηγείται του μωρού μπορείτε μερικούς μήνες πριν να αγοράσετε μια κούκλα που να κάνει ήχους, ( κλάμα γέλιο κ.τ.λ.). Παρουσία του σκύλου φερθείτε σαν να είναι αληθινό, δώστε του την ευκαιρία να το πλησιάσει, να το μυρίσει. Χαϊδέψτε τον και επιβραβεύστε τον με λιχουδιές για την καλή συμπεριφορά του.

Σε περίπτωση που οι αντιδράσεις και τα μηνύματα δεν είναι και τόσο καλά μην απογοητευτείτε. Δώστε τον απαιτούμενο χρόνο, κάντε την ίδια διαδικασία 3-4 φορές την ημέρα με το "μωρό" αγκαλιά και ταΐζοντας τον με μεζεδάκια ( μικρά κομματάκια από ζαμπόν,ή τυρί ). Έτσι θα συνδυάσει την ύπαρξη του "μωρού" με κάτι καλό για εκείνον. Αν γρυλίσει ή γαβγίσει μην αντιδράσετε, μην του φωνάξετε, μην το μαλώσετε, μην απομακρυνθείτε εκείνη τη στιγμή από το χώρο. Στην περίπτωση που αντιδράσετε τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα γιατί η ύπαρξη του "μωρού" θα συνδυαστεί με κάτι κακό, την τιμωρία.

Στην περίπτωση που φύγετε από το χώρο επειδή γάβγισε θα πάρει λάθος μήνυμα: "Γαβγίζω και αυτό που με κάνει να νιώθω άβολα φεύγει". Δεν νομίζω ότι στην πραγματικότητα θα μπορούσατε να αντέξετε μια κατάσταση όπου ένα σκυλί κρεμασμένο πάνω σας θα γαβγίζει και ένα μωρό στην αγκαλιά σας τρομαγμένο θα κλαίει. Σε περίπτωση που δεν βλέπετε κάποια βελτίωση στην συμπεριφορά του σκύλου απέναντι στο "μωρό" ζητήστε την συμβουλή θετικού εκπαιδευτή.

Αν η συμπεριφορά του σκύλου είναι η επιθυμητή τότε συνεχίστε χωρίς να παραμελείτε τις ανάγκες του, βόλτες, παιχνίδι, εκπαίδευση. Προσαρμόστε το χρόνο πραγματοποίησης αυτών των αναγκών σταδιακά στα καινούργια δεδομένα. Αν κάποιες καταστάσεις απαιτούν να περιοριστεί ο σκύλος αυτό να γίνει σταδιακά, για μικρά διαστήματα στην αρχή. Όλες αυτές οι αλλαγές βέβαια θα γίνουν πολύ πριν τον ερχομού του μωρού. Διαμορφώστε το χώρο όπου θα κοιμάται και θα τρωει ο σκύλος σε απόσταση από το δωμάτιο του μωρού.

Μάθετε τα παιδιά πώς να παίζουν με το σκύλο. Αποτρέψτε τα από τα σκληρά και βιαία παιγνίδια μαζί του. Διδάξτε τα να σέβονται το σκύλο και να αναγνωρίζουν το τρόπο επικοινωνίας του σκύλου και τα μηνύματα κούρασης, στρες κ.τ.λ. Μάθετε τα παιδιά ότι αυτό που μπορεί να τους προσφέρει ο σκύλος είναι χαρά, αφοσίωση, πίστη. Αφήστε τα συμβιώνοντας με το καλύτερο φίλο του ανθρώπου να διδαχθούν, να πάρουν μαθήματα, γνώσεις και εμπειρίες πολύτιμες για την ζωή τους.

Πηγή: Iatronet.gr

[simone]

Σκύλος και παιδί: Οδηγός... συμβίωσης

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αρκετοί γονείς ή νεαρά ζευγάρια μου τηλεφωνούν και μου λένε την ίδια ιστορία : "Έχουμε πρόβλημα με το σκύλο μας. Γρυλίζει ή γαβγίζει στο παιδί μας, το μωρό μας". Και πριν προλάβω καν να ρωτήσω κάτι συνεχίζουν πανικόβλητοι, οι περισσότεροι από αυτούς, "Να διώξουμε το σκύλο από το σπίτι"!

Φυσικά αν υπολογίσουμε και τις παρεμβάσεις από το οικογενειακό περιβάλλον, παππούδες γιαγιάδες κλπ, ο σκύλος είναι ήδη με τα τρία του πόδια έξω από το σπίτι. Όταν τους ρωτάω πως ήταν η συμπεριφορά του σκύλου πριν έρθει το μωρό όλοι έχουν την ίδια απάντηση: "Μια χαρά, τέλεια".

Το άρθρο συνεχίζεται παρακάτω

Τι συνέβη όμως και άλλαξε η συμπεριφορά του σκύλου;

Για το ζευγάρι, το πιο ευχάριστο και χαρμόσυνο γεγονός είναι ο ερχομός του μωρού. Για το σκύλο όμως αυτή η νέα είσοδος στη ζωή του ίσως δεν είναι και ότι καλύτερο. Τα παιδιά δεν γεννιούνται γνωρίζοντας πώς πρέπει να φέρονται σ' ένα σκύλο. Τα παιδιά δεν γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να πλησιάσουν τον σκύλο. Δεν μπορούν να καταλάβουν πότε είναι στρεσαρισμένος ή ταλαιπωρημένος και φυσικά δεν γνωρίζουν πότε πρέπει να τον αφήσουν να ξεκουραστεί.

Πολλά παιδιά πιστεύουν ότι οι μπαταρίες του σκύλου είναι ανεξάντλητες και μπορούν να παίζουν μαζί του για ώρες όπως ακριβώς κάνουν με τα ηλεκτρονικά τους παιχνίδια. Άλλες φορές πάλι οι μικροί μας φίλοι παίζουν τόσο άγαρμπα με τον σκύλο που πλέον το παιχνίδι γίνεται μαρτύριο και φτάνει τον σκύλο στα όρια της κατάρρευσης.

Θα με ρωτήσετε: "Φταίνε τα παιδιά;" και βέβαια όχι. "Μήπως φταίει ο σκύλος;" και πάλι όχι. Ποιος είναι όμως αυτός που πρέπει να βάλει τα πράγματα σε μια σωστή σειρά; Ποιος είναι αυτός που πρέπει να μάθει στο παιδί να σέβεται το σκύλο; Ποιος πρέπει να αναλάβει να διδάξει στο παιδί το πώς πρέπει να φέρεται στο σκύλο; Ποιος είναι αυτός που πρέπει να "διορθώσει" το παιδί του όταν αυτό τραβάει την ουρά ή τα αυτιά ή κλωτσάει το σκύλο; Ποιος είναι αυτός που πρέπει να μάθει στο παιδί του ότι δεν μπορεί να "ιππεύει" το σκύλο όπως το αλογάκι του ζωολογικού κήπου; Η απάντηση είναι μία. Εσείς οι γονείς.

Φυσικά, όπως πρέπει να διδάξετε στο παιδί σας όλα αυτά το ίδιο πρέπει να κάνετε και με το σκύλο σας. Θα πρέπει να του μάθετε να σέβεται το παιδί. Θα τον προετοιμάσετε για τον ερχομό του παιδιού αν ο σκύλος προϋπάρχει. Θα κάνετε όλες τις αλλαγές στην ζωή του σταδιακά και με τέτοιο τρόπο που να μην του δημιουργήσουν στρες και αρνητική εντύπωση για τον καινούργιο λιλιπούτειο συγκάτοικο. Εσείς είστε αυτοί που πρέπει να αναλάβετε αυτό το ρόλο.

Το πόσο καλές θα είναι οι σχέσεις του παιδιού με το σκύλο θα εξαρτηθεί από την δική σας σωστή επίβλεψη, στάση και χειρισμό όταν παιδί και σκύλος θα συνυπάρχουν. Επίσης, σημαντικό ρόλο στην καλύτερη συμβίωση θα παίξει η εκπαίδευση του σκύλου σας καθώς και η ύπαρξη αλληλοσεβασμού στην σχέση άνθρωπου-σκύλου.

Γιατί όμως τα σκυλιά δαγκώνουν τα παιδιά;

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους ένας σκύλος μπορεί να επιτεθεί ή δαγκώσει ένα παιδί. Πρώτα από όλα πρέπει να γνωρίζετε ότι ένα παιδί στις αισθήσεις (ακοή, όραση, όσφρηση) ενός σκύλου είναι κάτι αξιοπερίεργο. Η μυρωδιά του παιδιού δεν του θυμίζει την μυρωδιά ενός ενήλικα. Ο τρόπος έκφρασης και κίνησης ενός παιδιού είναι εντελώς διαφορετικός από τον δικό σας. Ίσως αυτά σας ακούγονται απλά για τον σκύλο όμως δεν είναι. Ζητάμε να ανταποκριθεί σε καταστάσεις τις οποίες όχι μόνο δεν τις έχει αντιμετωπίσει ποτέ ξανά αλλά και που δεν του μάθαμε πώς να τα βγάζει πέρα.

Πόσοι από εσάς θα προσπαθήσετε να τραβήξετε την ουρά ή τα αυτιά ενός σκύλου στην πρώτη σας επαφή μαζί του; Κανείς. Το παιδί όμως θα το κάνει. Πόσοι από εσάς θα τσιρίζετε και θα χοροπηδάτε μπροστά σε ένα σκύλο; Κανείς. Ένα παιδί όμως θα το κάνει. Πόσοι από εσάς θα ανεβείτε στην πλάτη ενός σκύλου; Κανείς. Ένα παιδί όμως θα το κάνει.

Όλα αυτά μπορούν πολύ εύκολα να παρεξηγηθούν από το σκύλο, να του προξενήσουν φόβο και να δείξει σημάδια άμυνας γρυλίζοντας και γαβγίζοντας. Αυτά που του συμβαίνουν δεν του θυμίζουν με τίποτα κάποιον που θέλει να γίνει "φίλος του".

Σίγουρα πέρα από αυτά υπάρχουν και άλλοι λόγοι για τους οποίους ο σκύλος μπορεί να επιτεθεί σε παιδί. Θα πρέπει όμως να σας τονίσω ότι, αν συμβεί κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ούτε ότι ο σκύλος μισεί το παιδί σας, ούτε ότι το ζηλεύει γιατί απόκτησε τόσο γρήγορα προνόμια και ειδική μεταχείριση, ούτε ότι θέλει να του κάνει κακό. Ο σκύλος θα δαγκώσει ως έσχατη λύση ώστε να βγει από την δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει έρθει. Και βέβαια θα φτάσει σε αυτήν την λύση όταν θα έχει εξαντλήσει όλα τα όρια αντοχής και ανοχής προς το παιδί. Απρόβλεπτα και αντικοινωνικά σκυλιά εξαιρούνται από αυτή την κατηγορία.

Υπάρχουν τρία σενάρια τα οποία μπορεί να συμβαίνουν όταν χάνεται η αρμονία στην σχέση παιδιού - σκύλου:

* Πρώτο σενάριο: Ο σκύλος να υπάρχει πριν έρθει το παιδί

* Δεύτερο σενάριο: Όταν το παιδί δεν σέβεται τον σκύλο

* Τρίτο σενάριο: Όταν τα παιχνίδια παιδιού και σκύλου δεν έχουν ούτε δομή ούτε όρια

Τι συμβαίνει στο πρώτο σενάριο: Είναι πολύ δύσκολο για το σκύλο να καταλάβει γιατί το πρόγραμμα της ζωής του ξαφνικά άλλαξε. Ο χρόνος που ασχολείστε μαζί του έχει μειωθεί, το παιχνίδι έχει γίνει είδος προς εξαφάνιση. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά πρέπει να βγαίνει έξω ή να περιορίζεται την ώρα που όλοι στο σπίτι ασχολούνται με το μικρό ανθρωπάκι. Κανείς πλέον δεν του δίνει σημασία και αν τελικά κάποιος του δώσει μάλλον για να τον μαλώσει θα είναι. Τότε είναι η στιγμή που συνδυάζει όλα αυτά τα παράξενα και άσχημα που του συμβαίνουν με το μωρό, τον νέο εισβολέα. Η αιτία του κακού για όλα τα δεινά! Κάπου εδώ συνήθως αρχίζουν τα πρώτα γρυλίσματα.

Τι συμβαίνει στο δεύτερο σενάριο: Το παιδί δεν σέβεται τα δικαιώματα του σκύλου στην ξεκούραση, ηρεμία, φαγητό, παιχνίδι. Πολλές φορές τα παιδιά δεν αφήνουν σε ησυχία το σκύλο. Τον πειράζουν όταν θέλει να κοιμηθεί ή να φαει ή να ηρεμήσει. Αυτό αν γίνεται συχνά καταντά βασανιστικό για το σκύλο και αργά ή γρήγορα θα αρχίζει να δοκιμάζει "άλλους τρόπους" για να βρει την ησυχία του.

Τι συμβαίνει στο τρίτο σενάριο: Το παιχνίδι μεταξύ παιδιού και σκύλου τις περισσότερες φορές δεν έχει αρχή, μέση και τέλος, δεν έχει κάποια δομή, δεν έχει αν θέλετε κάποια εκπαιδευτική αξία. Παίζοντας το παιδί με άναρχο και προκλητικό τρόπο το σκύλο του ξυπνά γενετικά ένστικτα, όπως του κυνηγού ή της εργασίας. Φαντασθείτε σε τι ψυχολογική κατάσταση βρίσκεται ένας σκύλος όταν ένα παιδάκι τσιρίζει και τρέχει ανεμίζοντας μια πετσέτα στο χέρι. Φαντασθείτε την αναστάτωση και την σύγχυση του σκύλου όταν πιάνοντας την πετσέτα το παιδί θα τον αρπάξει θα τον ξαπλώσει στο πάτωμα και θα προσπαθεί να του την ξαναπάρει. Καταλαβαίνετε ότι όλα αυτά τα παιχνίδια οδηγούν το σκύλο στα όρια αντοχής του. Πολύ συχνά λοιπόν η μορφή του παιχνιδιού "βγάζει" στον σκύλο επιθετικότητα που μπορεί να εκδηλωθεί ακόμα και με δάγκωμα.

Πώς να αποφύγετε τα προβλήματα στην σχέση παιδιού - σκύλου

Αν είστε νέο ζευγάρι και σκοπεύετε να γίνετε γονείς αποκτήστε το σκύλο αφού έχετε προσαρμόσει τη ζωή σας στα καινούργια δεδομένα. Έτσι αν αποκτήσετε το σκύλο μετά τον ερχομό του μωρού θα μπορείτε να μοιράσετε σωστά το χρόνο σας. Εάν ο σκύλος προηγείται του μωρού μπορείτε μερικούς μήνες πριν να αγοράσετε μια κούκλα που να κάνει ήχους, ( κλάμα γέλιο κ.τ.λ.). Παρουσία του σκύλου φερθείτε σαν να είναι αληθινό, δώστε του την ευκαιρία να το πλησιάσει, να το μυρίσει. Χαϊδέψτε τον και επιβραβεύστε τον με λιχουδιές για την καλή συμπεριφορά του.

Σε περίπτωση που οι αντιδράσεις και τα μηνύματα δεν είναι και τόσο καλά μην απογοητευτείτε. Δώστε τον απαιτούμενο χρόνο, κάντε την ίδια διαδικασία 3-4 φορές την ημέρα με το "μωρό" αγκαλιά και ταΐζοντας τον με μεζεδάκια ( μικρά κομματάκια από ζαμπόν,ή τυρί ). Έτσι θα συνδυάσει την ύπαρξη του "μωρού" με κάτι καλό για εκείνον. Αν γρυλίσει ή γαβγίσει μην αντιδράσετε, μην του φωνάξετε, μην το μαλώσετε, μην απομακρυνθείτε εκείνη τη στιγμή από το χώρο. Στην περίπτωση που αντιδράσετε τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα γιατί η ύπαρξη του "μωρού" θα συνδυαστεί με κάτι κακό, την τιμωρία.

Στην περίπτωση που φύγετε από το χώρο επειδή γάβγισε θα πάρει λάθος μήνυμα: "Γαβγίζω και αυτό που με κάνει να νιώθω άβολα φεύγει". Δεν νομίζω ότι στην πραγματικότητα θα μπορούσατε να αντέξετε μια κατάσταση όπου ένα σκυλί κρεμασμένο πάνω σας θα γαβγίζει και ένα μωρό στην αγκαλιά σας τρομαγμένο θα κλαίει. Σε περίπτωση που δεν βλέπετε κάποια βελτίωση στην συμπεριφορά του σκύλου απέναντι στο "μωρό" ζητήστε την συμβουλή θετικού εκπαιδευτή.

Αν η συμπεριφορά του σκύλου είναι η επιθυμητή τότε συνεχίστε χωρίς να παραμελείτε τις ανάγκες του, βόλτες, παιχνίδι, εκπαίδευση. Προσαρμόστε το χρόνο πραγματοποίησης αυτών των αναγκών σταδιακά στα καινούργια δεδομένα. Αν κάποιες καταστάσεις απαιτούν να περιοριστεί ο σκύλος αυτό να γίνει σταδιακά, για μικρά διαστήματα στην αρχή. Όλες αυτές οι αλλαγές βέβαια θα γίνουν πολύ πριν τον ερχομού του μωρού. Διαμορφώστε το χώρο όπου θα κοιμάται και θα τρωει ο σκύλος σε απόσταση από το δωμάτιο του μωρού.

Μάθετε τα παιδιά πώς να παίζουν με το σκύλο. Αποτρέψτε τα από τα σκληρά και βιαία παιγνίδια μαζί του. Διδάξτε τα να σέβονται το σκύλο και να αναγνωρίζουν το τρόπο επικοινωνίας του σκύλου και τα μηνύματα κούρασης, στρες κ.τ.λ. Μάθετε τα παιδιά ότι αυτό που μπορεί να τους προσφέρει ο σκύλος είναι χαρά, αφοσίωση, πίστη. Αφήστε τα συμβιώνοντας με το καλύτερο φίλο του ανθρώπου να διδαχθούν, να πάρουν μαθήματα, γνώσεις και εμπειρίες πολύτιμες για την ζωή τους.

Πηγή: Iatronet.gr

[simone]

Σκύλος και παιδί: Οδηγός... συμβίωσης

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αρκετοί γονείς ή νεαρά ζευγάρια μου τηλεφωνούν και μου λένε την ίδια ιστορία : "Έχουμε πρόβλημα με το σκύλο μας. Γρυλίζει ή γαβγίζει στο παιδί μας, το μωρό μας". Και πριν προλάβω καν να ρωτήσω κάτι συνεχίζουν πανικόβλητοι, οι περισσότεροι από αυτούς, "Να διώξουμε το σκύλο από το σπίτι"!

Φυσικά αν υπολογίσουμε και τις παρεμβάσεις από το οικογενειακό περιβάλλον, παππούδες γιαγιάδες κλπ, ο σκύλος είναι ήδη με τα τρία του πόδια έξω από το σπίτι. Όταν τους ρωτάω πως ήταν η συμπεριφορά του σκύλου πριν έρθει το μωρό όλοι έχουν την ίδια απάντηση: "Μια χαρά, τέλεια".

Το άρθρο συνεχίζεται παρακάτω

Τι συνέβη όμως και άλλαξε η συμπεριφορά του σκύλου;

Για το ζευγάρι, το πιο ευχάριστο και χαρμόσυνο γεγονός είναι ο ερχομός του μωρού. Για το σκύλο όμως αυτή η νέα είσοδος στη ζωή του ίσως δεν είναι και ότι καλύτερο. Τα παιδιά δεν γεννιούνται γνωρίζοντας πώς πρέπει να φέρονται σ' ένα σκύλο. Τα παιδιά δεν γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να πλησιάσουν τον σκύλο. Δεν μπορούν να καταλάβουν πότε είναι στρεσαρισμένος ή ταλαιπωρημένος και φυσικά δεν γνωρίζουν πότε πρέπει να τον αφήσουν να ξεκουραστεί.

Πολλά παιδιά πιστεύουν ότι οι μπαταρίες του σκύλου είναι ανεξάντλητες και μπορούν να παίζουν μαζί του για ώρες όπως ακριβώς κάνουν με τα ηλεκτρονικά τους παιχνίδια. Άλλες φορές πάλι οι μικροί μας φίλοι παίζουν τόσο άγαρμπα με τον σκύλο που πλέον το παιχνίδι γίνεται μαρτύριο και φτάνει τον σκύλο στα όρια της κατάρρευσης.

Θα με ρωτήσετε: "Φταίνε τα παιδιά;" και βέβαια όχι. "Μήπως φταίει ο σκύλος;" και πάλι όχι. Ποιος είναι όμως αυτός που πρέπει να βάλει τα πράγματα σε μια σωστή σειρά; Ποιος είναι αυτός που πρέπει να μάθει στο παιδί να σέβεται το σκύλο; Ποιος πρέπει να αναλάβει να διδάξει στο παιδί το πώς πρέπει να φέρεται στο σκύλο; Ποιος είναι αυτός που πρέπει να "διορθώσει" το παιδί του όταν αυτό τραβάει την ουρά ή τα αυτιά ή κλωτσάει το σκύλο; Ποιος είναι αυτός που πρέπει να μάθει στο παιδί του ότι δεν μπορεί να "ιππεύει" το σκύλο όπως το αλογάκι του ζωολογικού κήπου; Η απάντηση είναι μία. Εσείς οι γονείς.

Φυσικά, όπως πρέπει να διδάξετε στο παιδί σας όλα αυτά το ίδιο πρέπει να κάνετε και με το σκύλο σας. Θα πρέπει να του μάθετε να σέβεται το παιδί. Θα τον προετοιμάσετε για τον ερχομό του παιδιού αν ο σκύλος προϋπάρχει. Θα κάνετε όλες τις αλλαγές στην ζωή του σταδιακά και με τέτοιο τρόπο που να μην του δημιουργήσουν στρες και αρνητική εντύπωση για τον καινούργιο λιλιπούτειο συγκάτοικο. Εσείς είστε αυτοί που πρέπει να αναλάβετε αυτό το ρόλο.

Το πόσο καλές θα είναι οι σχέσεις του παιδιού με το σκύλο θα εξαρτηθεί από την δική σας σωστή επίβλεψη, στάση και χειρισμό όταν παιδί και σκύλος θα συνυπάρχουν. Επίσης, σημαντικό ρόλο στην καλύτερη συμβίωση θα παίξει η εκπαίδευση του σκύλου σας καθώς και η ύπαρξη αλληλοσεβασμού στην σχέση άνθρωπου-σκύλου.

Γιατί όμως τα σκυλιά δαγκώνουν τα παιδιά;

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους ένας σκύλος μπορεί να επιτεθεί ή δαγκώσει ένα παιδί. Πρώτα από όλα πρέπει να γνωρίζετε ότι ένα παιδί στις αισθήσεις (ακοή, όραση, όσφρηση) ενός σκύλου είναι κάτι αξιοπερίεργο. Η μυρωδιά του παιδιού δεν του θυμίζει την μυρωδιά ενός ενήλικα. Ο τρόπος έκφρασης και κίνησης ενός παιδιού είναι εντελώς διαφορετικός από τον δικό σας. Ίσως αυτά σας ακούγονται απλά για τον σκύλο όμως δεν είναι. Ζητάμε να ανταποκριθεί σε καταστάσεις τις οποίες όχι μόνο δεν τις έχει αντιμετωπίσει ποτέ ξανά αλλά και που δεν του μάθαμε πώς να τα βγάζει πέρα.

Πόσοι από εσάς θα προσπαθήσετε να τραβήξετε την ουρά ή τα αυτιά ενός σκύλου στην πρώτη σας επαφή μαζί του; Κανείς. Το παιδί όμως θα το κάνει. Πόσοι από εσάς θα τσιρίζετε και θα χοροπηδάτε μπροστά σε ένα σκύλο; Κανείς. Ένα παιδί όμως θα το κάνει. Πόσοι από εσάς θα ανεβείτε στην πλάτη ενός σκύλου; Κανείς. Ένα παιδί όμως θα το κάνει.

Όλα αυτά μπορούν πολύ εύκολα να παρεξηγηθούν από το σκύλο, να του προξενήσουν φόβο και να δείξει σημάδια άμυνας γρυλίζοντας και γαβγίζοντας. Αυτά που του συμβαίνουν δεν του θυμίζουν με τίποτα κάποιον που θέλει να γίνει "φίλος του".

Σίγουρα πέρα από αυτά υπάρχουν και άλλοι λόγοι για τους οποίους ο σκύλος μπορεί να επιτεθεί σε παιδί. Θα πρέπει όμως να σας τονίσω ότι, αν συμβεί κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ούτε ότι ο σκύλος μισεί το παιδί σας, ούτε ότι το ζηλεύει γιατί απόκτησε τόσο γρήγορα προνόμια και ειδική μεταχείριση, ούτε ότι θέλει να του κάνει κακό. Ο σκύλος θα δαγκώσει ως έσχατη λύση ώστε να βγει από την δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει έρθει. Και βέβαια θα φτάσει σε αυτήν την λύση όταν θα έχει εξαντλήσει όλα τα όρια αντοχής και ανοχής προς το παιδί. Απρόβλεπτα και αντικοινωνικά σκυλιά εξαιρούνται από αυτή την κατηγορία.

Υπάρχουν τρία σενάρια τα οποία μπορεί να συμβαίνουν όταν χάνεται η αρμονία στην σχέση παιδιού - σκύλου:

* Πρώτο σενάριο: Ο σκύλος να υπάρχει πριν έρθει το παιδί

* Δεύτερο σενάριο: Όταν το παιδί δεν σέβεται τον σκύλο

* Τρίτο σενάριο: Όταν τα παιχνίδια παιδιού και σκύλου δεν έχουν ούτε δομή ούτε όρια

Τι συμβαίνει στο πρώτο σενάριο: Είναι πολύ δύσκολο για το σκύλο να καταλάβει γιατί το πρόγραμμα της ζωής του ξαφνικά άλλαξε. Ο χρόνος που ασχολείστε μαζί του έχει μειωθεί, το παιχνίδι έχει γίνει είδος προς εξαφάνιση. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά πρέπει να βγαίνει έξω ή να περιορίζεται την ώρα που όλοι στο σπίτι ασχολούνται με το μικρό ανθρωπάκι. Κανείς πλέον δεν του δίνει σημασία και αν τελικά κάποιος του δώσει μάλλον για να τον μαλώσει θα είναι. Τότε είναι η στιγμή που συνδυάζει όλα αυτά τα παράξενα και άσχημα που του συμβαίνουν με το μωρό, τον νέο εισβολέα. Η αιτία του κακού για όλα τα δεινά! Κάπου εδώ συνήθως αρχίζουν τα πρώτα γρυλίσματα.

Τι συμβαίνει στο δεύτερο σενάριο: Το παιδί δεν σέβεται τα δικαιώματα του σκύλου στην ξεκούραση, ηρεμία, φαγητό, παιχνίδι. Πολλές φορές τα παιδιά δεν αφήνουν σε ησυχία το σκύλο. Τον πειράζουν όταν θέλει να κοιμηθεί ή να φαει ή να ηρεμήσει. Αυτό αν γίνεται συχνά καταντά βασανιστικό για το σκύλο και αργά ή γρήγορα θα αρχίζει να δοκιμάζει "άλλους τρόπους" για να βρει την ησυχία του.

Τι συμβαίνει στο τρίτο σενάριο: Το παιχνίδι μεταξύ παιδιού και σκύλου τις περισσότερες φορές δεν έχει αρχή, μέση και τέλος, δεν έχει κάποια δομή, δεν έχει αν θέλετε κάποια εκπαιδευτική αξία. Παίζοντας το παιδί με άναρχο και προκλητικό τρόπο το σκύλο του ξυπνά γενετικά ένστικτα, όπως του κυνηγού ή της εργασίας. Φαντασθείτε σε τι ψυχολογική κατάσταση βρίσκεται ένας σκύλος όταν ένα παιδάκι τσιρίζει και τρέχει ανεμίζοντας μια πετσέτα στο χέρι. Φαντασθείτε την αναστάτωση και την σύγχυση του σκύλου όταν πιάνοντας την πετσέτα το παιδί θα τον αρπάξει θα τον ξαπλώσει στο πάτωμα και θα προσπαθεί να του την ξαναπάρει. Καταλαβαίνετε ότι όλα αυτά τα παιχνίδια οδηγούν το σκύλο στα όρια αντοχής του. Πολύ συχνά λοιπόν η μορφή του παιχνιδιού "βγάζει" στον σκύλο επιθετικότητα που μπορεί να εκδηλωθεί ακόμα και με δάγκωμα.

Πώς να αποφύγετε τα προβλήματα στην σχέση παιδιού - σκύλου

Αν είστε νέο ζευγάρι και σκοπεύετε να γίνετε γονείς αποκτήστε το σκύλο αφού έχετε προσαρμόσει τη ζωή σας στα καινούργια δεδομένα. Έτσι αν αποκτήσετε το σκύλο μετά τον ερχομό του μωρού θα μπορείτε να μοιράσετε σωστά το χρόνο σας. Εάν ο σκύλος προηγείται του μωρού μπορείτε μερικούς μήνες πριν να αγοράσετε μια κούκλα που να κάνει ήχους, ( κλάμα γέλιο κ.τ.λ.). Παρουσία του σκύλου φερθείτε σαν να είναι αληθινό, δώστε του την ευκαιρία να το πλησιάσει, να το μυρίσει. Χαϊδέψτε τον και επιβραβεύστε τον με λιχουδιές για την καλή συμπεριφορά του.

Σε περίπτωση που οι αντιδράσεις και τα μηνύματα δεν είναι και τόσο καλά μην απογοητευτείτε. Δώστε τον απαιτούμενο χρόνο, κάντε την ίδια διαδικασία 3-4 φορές την ημέρα με το "μωρό" αγκαλιά και ταΐζοντας τον με μεζεδάκια ( μικρά κομματάκια από ζαμπόν,ή τυρί ). Έτσι θα συνδυάσει την ύπαρξη του "μωρού" με κάτι καλό για εκείνον. Αν γρυλίσει ή γαβγίσει μην αντιδράσετε, μην του φωνάξετε, μην το μαλώσετε, μην απομακρυνθείτε εκείνη τη στιγμή από το χώρο. Στην περίπτωση που αντιδράσετε τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα γιατί η ύπαρξη του "μωρού" θα συνδυαστεί με κάτι κακό, την τιμωρία.

Στην περίπτωση που φύγετε από το χώρο επειδή γάβγισε θα πάρει λάθος μήνυμα: "Γαβγίζω και αυτό που με κάνει να νιώθω άβολα φεύγει". Δεν νομίζω ότι στην πραγματικότητα θα μπορούσατε να αντέξετε μια κατάσταση όπου ένα σκυλί κρεμασμένο πάνω σας θα γαβγίζει και ένα μωρό στην αγκαλιά σας τρομαγμένο θα κλαίει. Σε περίπτωση που δεν βλέπετε κάποια βελτίωση στην συμπεριφορά του σκύλου απέναντι στο "μωρό" ζητήστε την συμβουλή θετικού εκπαιδευτή.

Αν η συμπεριφορά του σκύλου είναι η επιθυμητή τότε συνεχίστε χωρίς να παραμελείτε τις ανάγκες του, βόλτες, παιχνίδι, εκπαίδευση. Προσαρμόστε το χρόνο πραγματοποίησης αυτών των αναγκών σταδιακά στα καινούργια δεδομένα. Αν κάποιες καταστάσεις απαιτούν να περιοριστεί ο σκύλος αυτό να γίνει σταδιακά, για μικρά διαστήματα στην αρχή. Όλες αυτές οι αλλαγές βέβαια θα γίνουν πολύ πριν τον ερχομού του μωρού. Διαμορφώστε το χώρο όπου θα κοιμάται και θα τρωει ο σκύλος σε απόσταση από το δωμάτιο του μωρού.

Μάθετε τα παιδιά πώς να παίζουν με το σκύλο. Αποτρέψτε τα από τα σκληρά και βιαία παιγνίδια μαζί του. Διδάξτε τα να σέβονται το σκύλο και να αναγνωρίζουν το τρόπο επικοινωνίας του σκύλου και τα μηνύματα κούρασης, στρες κ.τ.λ. Μάθετε τα παιδιά ότι αυτό που μπορεί να τους προσφέρει ο σκύλος είναι χαρά, αφοσίωση, πίστη. Αφήστε τα συμβιώνοντας με το καλύτερο φίλο του ανθρώπου να διδαχθούν, να πάρουν μαθήματα, γνώσεις και εμπειρίες πολύτιμες για την ζωή τους.

Πηγή: Iatronet.gr

[simone]

Γιατί προσποιούνται τα παιδιά;

Είναι Δευτέρα πρωί, ώρα για πρωινό ξύπνημα και προετοιμασία για το σχολείο. 'Oμως, αντί να σηκωθεί και ν' αρχίσει να ετοιμάζεται για το σχολείο, το παιδί σας παραμένει στο κρεβάτι, κουκουλώνεται και διαμαρτύρεται ότι το πονάει το κεφάλι του, η κοιλιά του, ότι έχει ζαλάδα ή τάση προς εμετό ή κάτι παρόμοιο. Πρόκειται για αληθινά συμπτώματα; Είναι το παιδί σας πραγματικά άρρωστο ή μήπως προσποιείται προκειμένου να μείνει στο κρεβάτι κι έτσι να γλιτώσει το σχολείο;

Αυτού του είδους η τακτική είναι πολύ γνωστή σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και μάλιστα έχει και ένα επίσημο όνομα "σύνδρομο της αποφυγής του σχολείου". Πρόκειται ίσως για την πιο γνωστή αιτία ασαφών και δύσκολα επαληθεύσιμων συμπτωμάτων που εμφανίζονται σε παιδιά σχολικής ηλικίας, και πυροδοτούνται από το στρες, σύμφωνα με τον Δρ. Martin Sklaire, M.D., καθηγητή παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο Yale των ΗΠΑ.

Πώς μπορεί να ξεχωρίσει ο γονιός εάν πρόκειται για πραγματική αρρώστεια ή για εκδηλώσεις άγχους και στρες;

Σύμφωνα με τον Δρ .Martin Sklaire, ο γονιός θα πρέπει να πάρει τη θερμοκρασία του παιδιού και να ελέγξει αν το παιδί έκανε εμετό ή έχει διάρροια, καθώς επίσης και το πως αισθανόταν το παιδί το προηγούμενο βράδυ. Και βέβαια, μια συζήτηση με τον παιδίατρο πάντα βοηθάει.

Αλλά, αν η απάντηση στα προηγούμενα ερωτήματα είναι αρνητική και μια παρόμοια αδιαθεσία έχει εμφανιστεί και άλλες φορές στο παρελθόν και μάλιστα τυχαίνει να συμπίπτει με καταστάσεις οι οποίες δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστες για το παιδί (πχ, σχολείο, διαγώνισμα, διάβασμα), τότε αυτό που συμβαίνει στο παιδί είναι μια αντίδραση άγχους σε μια κατάσταση την οποία βιώνει ως αρνητική.

Τι ακριβώς συμβαίνει;

Το θέμα εδώ είναι ιδιαίτερα λεπτό, μια που η προσποίηση του παιδιού δεν είναι εντελώς αβάσιμη και ανυπόστατη. Με άλλα λόγια, το παιδί βιώνει μια κατάσταση ως αρνητική και προσπαθεί να την αποφύγει, προκειμένου να κερδίσει την ψυχική του ηρεμία και να ανακτήσει την ψυχική του ισορροπία, την οποία νιώθει ότι απειλεί η συγκεκριμένη κατάσταση.

'Eτσι, επιλέγει τον δρόμο της σωματοποίησης του άγχους του για να μπορέσει να διαφύγει από την υποκειμενικά αρνητική αυτή κατάσταση (η οποία, θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ, μπορεί να μη θεωρηθεί αρνητική από τον γονιό ή ακόμα και από ένα άλλο παιδί).

Το παιδί δε λέει απαραιτήτως ψέματα, με την έννοια ότι επινοεί κάτι, γνωρίζει ότι δεν είναι αληθινό αλλά παρ' όλα αυτά το λέει για δικό του όφελος. Στην περίπτωση της προσποίησης το παιδί ναι μεν επινοεί το σωματικό πρόβλημα, αλλά πολύ σύντομα μπαίνει στο πετσί του ρόλου του και, κυριολεκτικά, αισθάνεται έτσι όπως δηλώνει ότι αισθάνεται. Μόνο που έχει μεταφέρει το ψυχικό του πρόβλημα, το φόβο και το άγχος του, το έχει μετατοπίσει και το έχει μεταθέσει σε κάτι πιο απτό, το οποίο γνωρίζει από την εμπειρία του ότι αποτελεί σοβαρό λόγο για να γλιτώσει από κάτι επαχθές και μάλιστα να δεχτεί και ιδιαίτερη φροντίδα και αγάπη εξαιτίας αυτού που του συμβαίνει.

Ας μην ξεχνάμε ότι μια τέτοια αντίδραση συχνά πυροδοτείται και από τη γενικότερη κοινωνική στάση, σύμφωνα με την οποία συνήθως οι γονείς και οι συγγενείς προτρέπουν ένα παιδί να μη φοβάται επειδή μεγάλωσε, ενώ στην κυριολεξία πέφτουν επάνω του και δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν υπάρχει μια σωματική ασθένεια ή ακόμα και μια απλή αδιαθεσία.

Στην παιδική ηλικία, πολλά παιδιά έχουν δυσκολία ν' αποχωριστούν τους γονείς τους και τη σιγουριά και ασφάλεια του σπιτιού τους. Αυτό το άγχος του παιδιού επιτείνεται από κάποιο συγκεκριμένο γεγονός, όπως για παράδειγμα ότι θεωρεί κάποιον δάσκαλο κακό ή αυστηρό ή κάποιον συμμαθητή ιδιαίτερα εχθρικό.

Αλλά και οι μαθησιακές δυσκολίες εμποδίζουν την απρόσκοπτη σχολική πορεία ενός παιδιού και το παρακινούν να αποφύγει το σχολείο και την πηγή των προβλημάτων του.

Στην εφηβεία, πάλι, η αποφυγή του σχολείου μπορεί να γίνει μεγαλύτερο και πιο σύνθετο πρόβλημα. Καταρχήν, η ίδια η ψυχοσύνθεση του εφήβου, οι ψυχολογικές διακυμάνσεις του και η αλλαγή διάθεσης και στάσης τον επηρεάζουν. Εάν μάλιστα υπάρχει και κάποιο πρόβλημα χρήσης ουσιών, συμπεριφορικές δυσκολίες ή προβλήματα με τους συνομήλικους, το πρόβλημα αποφυγής του σχολείου εντείνεται.

Η προσποίηση φυσικών συμπτωμάτων από μέρους του παιδιού προκειμένου ν' αποφύγει κάτι δεν περιορίζεται μόνο στην αποφυγή του σχολείου, απλώς συμβαίνει να είναι η συνηθέστερη κατάσταση στην οποία εντοπίζεται το πρόβλημα.

Υπάρχουν και πολλές άλλες καταστάσεις, όπως η προσποίηση πόνου ή αδιαθεσίας προκειμένουν να μη φάει ένα φαγητό που δεν του αρέσει -αυτό ισχύει για τα μικρά παιδιά κυρίως- ή για να διαφύγει το παιδί από κάποια κοινωνική εκδήλωση που του προκαλεί άγχος (είτε αυτή είναι με συνομήλικους, είτε με το συγγενικό του περιβάλλον) ή για να αποφύγει κάποιο ταξίδι ή αλλαγή στη ρουτίνα του.

'Eτσι, η προσποίηση συμπτωμάτων αδιαθεσίας ή αρρώστιας αποτελεί εκδήλωση μιας ψυχικής κατάστασης έντονου άγχους του παιδιού, την οποία προσπαθεί να αποφύγει υποκρινόμενο ότι του συμβαίνει κάτι σε σωματικό επίπεδο, ενώ στην πραγματικότητα του συμβαίνει κάτι αλλά σε ψυχικό επίπεδο.

Τι πρέπει να κάνει ο γονιός;

Καταρχήν, ο γονιός δεν θα πρέπει να πέσει στην παγίδα της λύπησης και της αυτολύπησης και να γίνει συνεργός του παιδιού. Βεβαίως και θα πρέπει να ελέγξει την εγκυρότητα των συμπτωμάτων του παιδιού, αλλά όταν διαπιστώσει ότι πρόκειται για ψυχοσωματική εκδήλωση δεν θα πρέπει να συνεχίσει το θέατρο και να επιτρέψει στο παιδί να παραμείνει στο σπίτι και να μην πάει στο σχολείο ή να μην κάνει αυτό το οποίο το παιδί προσπαθεί ν' αποφύγει.

Ωστόσο, αυτό που έχει τεράστια σημασία είναι ο τρόπος με τον οποίο ο γονιός θα προσεγγίσει το παιδί και θα το βοηθήσει να ξεπεράσει το πρόβλημα. Προφανώς, το να το μαλώσει, να το διασύρει λεκτικά επισημαίνοντάς του ότι λέει ψέματα, το να το γελοιοποιήσει ή να προσπαθήσει δια της βίας να το σύρει έξω από το κρεβάτι του δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά, αντίθετα, το μεγεθύνουν.

Το πρώτο βήμα για το γονιό είναι να δείξει κατανόηση, την έγνοια του, αγάπη κι ενδιαφέρον προς το παιδί, αλλά ταυτόχρονα να είναι σταθερός και να δώσει στο παιδί του να καταλάβει ότι πρέπει να πάει και θα πάει στο σχολείο.

Ωστόσο, θα πρέπει να γίνει μια εκ βαθέων συζήτηση για τα θέματα που ανησυχούν το παιδί και μαζί με το γονιό να προσπαθήσουν να βρουν τρόπο επίλυσης των προβλημάτων αυτών.

Βοηθάει πολύ όταν το παιδί έχει και άλλους έμπιστους ενήλικες να συζητήσει μαζί τους τα θέματα που το απασχολούν. Η συνδρομή γιαγιάδων και παππούδων, συγγενών, φίλων, δασκάλων και ειδικών είναι πάντα ευπρόσδεκτη από το παιδί.

Το σημαντικότερο είναι ότι οι ενήλικες θα πρέπει να κατανοήσουν και να συμμεριστούν το άγχος του παιδιού και όχι να προσπαθήσουν να το ακυρώσουν ή να το μειώσουν λέγοντάς του ότι μεγάλωσε και δεν πρέπει ν΄ανησυχεί.

Ακόμα και το να θυμηθούν οι ενήλικες αντίστοιχα περιστατικά από τη δική τους παιδική ηλικία και να τα μοιραστούν με το παιδί, μαζί και με τρόπους επίλυσης του προβλήματος, είναι πολύ βοηθητικό.

Αν όμως το άγχος επιμένει ή εκδηλώνεται έντονα ή σε πολλούς τομείς της ζωής, η σωστότερη αντιμετώπιση είναι μέσα από τη δουλειά των γονιών και του παιδιού με ψυχολόγο.

Δρ. Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

[simone]

Γιατί προσποιούνται τα παιδιά;

Είναι Δευτέρα πρωί, ώρα για πρωινό ξύπνημα και προετοιμασία για το σχολείο. 'Oμως, αντί να σηκωθεί και ν' αρχίσει να ετοιμάζεται για το σχολείο, το παιδί σας παραμένει στο κρεβάτι, κουκουλώνεται και διαμαρτύρεται ότι το πονάει το κεφάλι του, η κοιλιά του, ότι έχει ζαλάδα ή τάση προς εμετό ή κάτι παρόμοιο. Πρόκειται για αληθινά συμπτώματα; Είναι το παιδί σας πραγματικά άρρωστο ή μήπως προσποιείται προκειμένου να μείνει στο κρεβάτι κι έτσι να γλιτώσει το σχολείο;

Αυτού του είδους η τακτική είναι πολύ γνωστή σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και μάλιστα έχει και ένα επίσημο όνομα "σύνδρομο της αποφυγής του σχολείου". Πρόκειται ίσως για την πιο γνωστή αιτία ασαφών και δύσκολα επαληθεύσιμων συμπτωμάτων που εμφανίζονται σε παιδιά σχολικής ηλικίας, και πυροδοτούνται από το στρες, σύμφωνα με τον Δρ. Martin Sklaire, M.D., καθηγητή παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο Yale των ΗΠΑ.

Πώς μπορεί να ξεχωρίσει ο γονιός εάν πρόκειται για πραγματική αρρώστεια ή για εκδηλώσεις άγχους και στρες;

Σύμφωνα με τον Δρ .Martin Sklaire, ο γονιός θα πρέπει να πάρει τη θερμοκρασία του παιδιού και να ελέγξει αν το παιδί έκανε εμετό ή έχει διάρροια, καθώς επίσης και το πως αισθανόταν το παιδί το προηγούμενο βράδυ. Και βέβαια, μια συζήτηση με τον παιδίατρο πάντα βοηθάει.

Αλλά, αν η απάντηση στα προηγούμενα ερωτήματα είναι αρνητική και μια παρόμοια αδιαθεσία έχει εμφανιστεί και άλλες φορές στο παρελθόν και μάλιστα τυχαίνει να συμπίπτει με καταστάσεις οι οποίες δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστες για το παιδί (πχ, σχολείο, διαγώνισμα, διάβασμα), τότε αυτό που συμβαίνει στο παιδί είναι μια αντίδραση άγχους σε μια κατάσταση την οποία βιώνει ως αρνητική.

Τι ακριβώς συμβαίνει;

Το θέμα εδώ είναι ιδιαίτερα λεπτό, μια που η προσποίηση του παιδιού δεν είναι εντελώς αβάσιμη και ανυπόστατη. Με άλλα λόγια, το παιδί βιώνει μια κατάσταση ως αρνητική και προσπαθεί να την αποφύγει, προκειμένου να κερδίσει την ψυχική του ηρεμία και να ανακτήσει την ψυχική του ισορροπία, την οποία νιώθει ότι απειλεί η συγκεκριμένη κατάσταση.

'Eτσι, επιλέγει τον δρόμο της σωματοποίησης του άγχους του για να μπορέσει να διαφύγει από την υποκειμενικά αρνητική αυτή κατάσταση (η οποία, θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ, μπορεί να μη θεωρηθεί αρνητική από τον γονιό ή ακόμα και από ένα άλλο παιδί).

Το παιδί δε λέει απαραιτήτως ψέματα, με την έννοια ότι επινοεί κάτι, γνωρίζει ότι δεν είναι αληθινό αλλά παρ' όλα αυτά το λέει για δικό του όφελος. Στην περίπτωση της προσποίησης το παιδί ναι μεν επινοεί το σωματικό πρόβλημα, αλλά πολύ σύντομα μπαίνει στο πετσί του ρόλου του και, κυριολεκτικά, αισθάνεται έτσι όπως δηλώνει ότι αισθάνεται. Μόνο που έχει μεταφέρει το ψυχικό του πρόβλημα, το φόβο και το άγχος του, το έχει μετατοπίσει και το έχει μεταθέσει σε κάτι πιο απτό, το οποίο γνωρίζει από την εμπειρία του ότι αποτελεί σοβαρό λόγο για να γλιτώσει από κάτι επαχθές και μάλιστα να δεχτεί και ιδιαίτερη φροντίδα και αγάπη εξαιτίας αυτού που του συμβαίνει.

Ας μην ξεχνάμε ότι μια τέτοια αντίδραση συχνά πυροδοτείται και από τη γενικότερη κοινωνική στάση, σύμφωνα με την οποία συνήθως οι γονείς και οι συγγενείς προτρέπουν ένα παιδί να μη φοβάται επειδή μεγάλωσε, ενώ στην κυριολεξία πέφτουν επάνω του και δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν υπάρχει μια σωματική ασθένεια ή ακόμα και μια απλή αδιαθεσία.

Στην παιδική ηλικία, πολλά παιδιά έχουν δυσκολία ν' αποχωριστούν τους γονείς τους και τη σιγουριά και ασφάλεια του σπιτιού τους. Αυτό το άγχος του παιδιού επιτείνεται από κάποιο συγκεκριμένο γεγονός, όπως για παράδειγμα ότι θεωρεί κάποιον δάσκαλο κακό ή αυστηρό ή κάποιον συμμαθητή ιδιαίτερα εχθρικό.

Αλλά και οι μαθησιακές δυσκολίες εμποδίζουν την απρόσκοπτη σχολική πορεία ενός παιδιού και το παρακινούν να αποφύγει το σχολείο και την πηγή των προβλημάτων του.

Στην εφηβεία, πάλι, η αποφυγή του σχολείου μπορεί να γίνει μεγαλύτερο και πιο σύνθετο πρόβλημα. Καταρχήν, η ίδια η ψυχοσύνθεση του εφήβου, οι ψυχολογικές διακυμάνσεις του και η αλλαγή διάθεσης και στάσης τον επηρεάζουν. Εάν μάλιστα υπάρχει και κάποιο πρόβλημα χρήσης ουσιών, συμπεριφορικές δυσκολίες ή προβλήματα με τους συνομήλικους, το πρόβλημα αποφυγής του σχολείου εντείνεται.

Η προσποίηση φυσικών συμπτωμάτων από μέρους του παιδιού προκειμένου ν' αποφύγει κάτι δεν περιορίζεται μόνο στην αποφυγή του σχολείου, απλώς συμβαίνει να είναι η συνηθέστερη κατάσταση στην οποία εντοπίζεται το πρόβλημα.

Υπάρχουν και πολλές άλλες καταστάσεις, όπως η προσποίηση πόνου ή αδιαθεσίας προκειμένουν να μη φάει ένα φαγητό που δεν του αρέσει -αυτό ισχύει για τα μικρά παιδιά κυρίως- ή για να διαφύγει το παιδί από κάποια κοινωνική εκδήλωση που του προκαλεί άγχος (είτε αυτή είναι με συνομήλικους, είτε με το συγγενικό του περιβάλλον) ή για να αποφύγει κάποιο ταξίδι ή αλλαγή στη ρουτίνα του.

'Eτσι, η προσποίηση συμπτωμάτων αδιαθεσίας ή αρρώστιας αποτελεί εκδήλωση μιας ψυχικής κατάστασης έντονου άγχους του παιδιού, την οποία προσπαθεί να αποφύγει υποκρινόμενο ότι του συμβαίνει κάτι σε σωματικό επίπεδο, ενώ στην πραγματικότητα του συμβαίνει κάτι αλλά σε ψυχικό επίπεδο.

Τι πρέπει να κάνει ο γονιός;

Καταρχήν, ο γονιός δεν θα πρέπει να πέσει στην παγίδα της λύπησης και της αυτολύπησης και να γίνει συνεργός του παιδιού. Βεβαίως και θα πρέπει να ελέγξει την εγκυρότητα των συμπτωμάτων του παιδιού, αλλά όταν διαπιστώσει ότι πρόκειται για ψυχοσωματική εκδήλωση δεν θα πρέπει να συνεχίσει το θέατρο και να επιτρέψει στο παιδί να παραμείνει στο σπίτι και να μην πάει στο σχολείο ή να μην κάνει αυτό το οποίο το παιδί προσπαθεί ν' αποφύγει.

Ωστόσο, αυτό που έχει τεράστια σημασία είναι ο τρόπος με τον οποίο ο γονιός θα προσεγγίσει το παιδί και θα το βοηθήσει να ξεπεράσει το πρόβλημα. Προφανώς, το να το μαλώσει, να το διασύρει λεκτικά επισημαίνοντάς του ότι λέει ψέματα, το να το γελοιοποιήσει ή να προσπαθήσει δια της βίας να το σύρει έξω από το κρεβάτι του δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά, αντίθετα, το μεγεθύνουν.

Το πρώτο βήμα για το γονιό είναι να δείξει κατανόηση, την έγνοια του, αγάπη κι ενδιαφέρον προς το παιδί, αλλά ταυτόχρονα να είναι σταθερός και να δώσει στο παιδί του να καταλάβει ότι πρέπει να πάει και θα πάει στο σχολείο.

Ωστόσο, θα πρέπει να γίνει μια εκ βαθέων συζήτηση για τα θέματα που ανησυχούν το παιδί και μαζί με το γονιό να προσπαθήσουν να βρουν τρόπο επίλυσης των προβλημάτων αυτών.

Βοηθάει πολύ όταν το παιδί έχει και άλλους έμπιστους ενήλικες να συζητήσει μαζί τους τα θέματα που το απασχολούν. Η συνδρομή γιαγιάδων και παππούδων, συγγενών, φίλων, δασκάλων και ειδικών είναι πάντα ευπρόσδεκτη από το παιδί.

Το σημαντικότερο είναι ότι οι ενήλικες θα πρέπει να κατανοήσουν και να συμμεριστούν το άγχος του παιδιού και όχι να προσπαθήσουν να το ακυρώσουν ή να το μειώσουν λέγοντάς του ότι μεγάλωσε και δεν πρέπει ν΄ανησυχεί.

Ακόμα και το να θυμηθούν οι ενήλικες αντίστοιχα περιστατικά από τη δική τους παιδική ηλικία και να τα μοιραστούν με το παιδί, μαζί και με τρόπους επίλυσης του προβλήματος, είναι πολύ βοηθητικό.

Αν όμως το άγχος επιμένει ή εκδηλώνεται έντονα ή σε πολλούς τομείς της ζωής, η σωστότερη αντιμετώπιση είναι μέσα από τη δουλειά των γονιών και του παιδιού με ψυχολόγο.

Δρ. Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

[simone]

Γιατί προσποιούνται τα παιδιά;

Είναι Δευτέρα πρωί, ώρα για πρωινό ξύπνημα και προετοιμασία για το σχολείο. 'Oμως, αντί να σηκωθεί και ν' αρχίσει να ετοιμάζεται για το σχολείο, το παιδί σας παραμένει στο κρεβάτι, κουκουλώνεται και διαμαρτύρεται ότι το πονάει το κεφάλι του, η κοιλιά του, ότι έχει ζαλάδα ή τάση προς εμετό ή κάτι παρόμοιο. Πρόκειται για αληθινά συμπτώματα; Είναι το παιδί σας πραγματικά άρρωστο ή μήπως προσποιείται προκειμένου να μείνει στο κρεβάτι κι έτσι να γλιτώσει το σχολείο;

Αυτού του είδους η τακτική είναι πολύ γνωστή σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και μάλιστα έχει και ένα επίσημο όνομα "σύνδρομο της αποφυγής του σχολείου". Πρόκειται ίσως για την πιο γνωστή αιτία ασαφών και δύσκολα επαληθεύσιμων συμπτωμάτων που εμφανίζονται σε παιδιά σχολικής ηλικίας, και πυροδοτούνται από το στρες, σύμφωνα με τον Δρ. Martin Sklaire, M.D., καθηγητή παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο Yale των ΗΠΑ.

Πώς μπορεί να ξεχωρίσει ο γονιός εάν πρόκειται για πραγματική αρρώστεια ή για εκδηλώσεις άγχους και στρες;

Σύμφωνα με τον Δρ .Martin Sklaire, ο γονιός θα πρέπει να πάρει τη θερμοκρασία του παιδιού και να ελέγξει αν το παιδί έκανε εμετό ή έχει διάρροια, καθώς επίσης και το πως αισθανόταν το παιδί το προηγούμενο βράδυ. Και βέβαια, μια συζήτηση με τον παιδίατρο πάντα βοηθάει.

Αλλά, αν η απάντηση στα προηγούμενα ερωτήματα είναι αρνητική και μια παρόμοια αδιαθεσία έχει εμφανιστεί και άλλες φορές στο παρελθόν και μάλιστα τυχαίνει να συμπίπτει με καταστάσεις οι οποίες δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστες για το παιδί (πχ, σχολείο, διαγώνισμα, διάβασμα), τότε αυτό που συμβαίνει στο παιδί είναι μια αντίδραση άγχους σε μια κατάσταση την οποία βιώνει ως αρνητική.

Τι ακριβώς συμβαίνει;

Το θέμα εδώ είναι ιδιαίτερα λεπτό, μια που η προσποίηση του παιδιού δεν είναι εντελώς αβάσιμη και ανυπόστατη. Με άλλα λόγια, το παιδί βιώνει μια κατάσταση ως αρνητική και προσπαθεί να την αποφύγει, προκειμένου να κερδίσει την ψυχική του ηρεμία και να ανακτήσει την ψυχική του ισορροπία, την οποία νιώθει ότι απειλεί η συγκεκριμένη κατάσταση.

'Eτσι, επιλέγει τον δρόμο της σωματοποίησης του άγχους του για να μπορέσει να διαφύγει από την υποκειμενικά αρνητική αυτή κατάσταση (η οποία, θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ, μπορεί να μη θεωρηθεί αρνητική από τον γονιό ή ακόμα και από ένα άλλο παιδί).

Το παιδί δε λέει απαραιτήτως ψέματα, με την έννοια ότι επινοεί κάτι, γνωρίζει ότι δεν είναι αληθινό αλλά παρ' όλα αυτά το λέει για δικό του όφελος. Στην περίπτωση της προσποίησης το παιδί ναι μεν επινοεί το σωματικό πρόβλημα, αλλά πολύ σύντομα μπαίνει στο πετσί του ρόλου του και, κυριολεκτικά, αισθάνεται έτσι όπως δηλώνει ότι αισθάνεται. Μόνο που έχει μεταφέρει το ψυχικό του πρόβλημα, το φόβο και το άγχος του, το έχει μετατοπίσει και το έχει μεταθέσει σε κάτι πιο απτό, το οποίο γνωρίζει από την εμπειρία του ότι αποτελεί σοβαρό λόγο για να γλιτώσει από κάτι επαχθές και μάλιστα να δεχτεί και ιδιαίτερη φροντίδα και αγάπη εξαιτίας αυτού που του συμβαίνει.

Ας μην ξεχνάμε ότι μια τέτοια αντίδραση συχνά πυροδοτείται και από τη γενικότερη κοινωνική στάση, σύμφωνα με την οποία συνήθως οι γονείς και οι συγγενείς προτρέπουν ένα παιδί να μη φοβάται επειδή μεγάλωσε, ενώ στην κυριολεξία πέφτουν επάνω του και δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν υπάρχει μια σωματική ασθένεια ή ακόμα και μια απλή αδιαθεσία.

Στην παιδική ηλικία, πολλά παιδιά έχουν δυσκολία ν' αποχωριστούν τους γονείς τους και τη σιγουριά και ασφάλεια του σπιτιού τους. Αυτό το άγχος του παιδιού επιτείνεται από κάποιο συγκεκριμένο γεγονός, όπως για παράδειγμα ότι θεωρεί κάποιον δάσκαλο κακό ή αυστηρό ή κάποιον συμμαθητή ιδιαίτερα εχθρικό.

Αλλά και οι μαθησιακές δυσκολίες εμποδίζουν την απρόσκοπτη σχολική πορεία ενός παιδιού και το παρακινούν να αποφύγει το σχολείο και την πηγή των προβλημάτων του.

Στην εφηβεία, πάλι, η αποφυγή του σχολείου μπορεί να γίνει μεγαλύτερο και πιο σύνθετο πρόβλημα. Καταρχήν, η ίδια η ψυχοσύνθεση του εφήβου, οι ψυχολογικές διακυμάνσεις του και η αλλαγή διάθεσης και στάσης τον επηρεάζουν. Εάν μάλιστα υπάρχει και κάποιο πρόβλημα χρήσης ουσιών, συμπεριφορικές δυσκολίες ή προβλήματα με τους συνομήλικους, το πρόβλημα αποφυγής του σχολείου εντείνεται.

Η προσποίηση φυσικών συμπτωμάτων από μέρους του παιδιού προκειμένου ν' αποφύγει κάτι δεν περιορίζεται μόνο στην αποφυγή του σχολείου, απλώς συμβαίνει να είναι η συνηθέστερη κατάσταση στην οποία εντοπίζεται το πρόβλημα.

Υπάρχουν και πολλές άλλες καταστάσεις, όπως η προσποίηση πόνου ή αδιαθεσίας προκειμένουν να μη φάει ένα φαγητό που δεν του αρέσει -αυτό ισχύει για τα μικρά παιδιά κυρίως- ή για να διαφύγει το παιδί από κάποια κοινωνική εκδήλωση που του προκαλεί άγχος (είτε αυτή είναι με συνομήλικους, είτε με το συγγενικό του περιβάλλον) ή για να αποφύγει κάποιο ταξίδι ή αλλαγή στη ρουτίνα του.

'Eτσι, η προσποίηση συμπτωμάτων αδιαθεσίας ή αρρώστιας αποτελεί εκδήλωση μιας ψυχικής κατάστασης έντονου άγχους του παιδιού, την οποία προσπαθεί να αποφύγει υποκρινόμενο ότι του συμβαίνει κάτι σε σωματικό επίπεδο, ενώ στην πραγματικότητα του συμβαίνει κάτι αλλά σε ψυχικό επίπεδο.

Τι πρέπει να κάνει ο γονιός;

Καταρχήν, ο γονιός δεν θα πρέπει να πέσει στην παγίδα της λύπησης και της αυτολύπησης και να γίνει συνεργός του παιδιού. Βεβαίως και θα πρέπει να ελέγξει την εγκυρότητα των συμπτωμάτων του παιδιού, αλλά όταν διαπιστώσει ότι πρόκειται για ψυχοσωματική εκδήλωση δεν θα πρέπει να συνεχίσει το θέατρο και να επιτρέψει στο παιδί να παραμείνει στο σπίτι και να μην πάει στο σχολείο ή να μην κάνει αυτό το οποίο το παιδί προσπαθεί ν' αποφύγει.

Ωστόσο, αυτό που έχει τεράστια σημασία είναι ο τρόπος με τον οποίο ο γονιός θα προσεγγίσει το παιδί και θα το βοηθήσει να ξεπεράσει το πρόβλημα. Προφανώς, το να το μαλώσει, να το διασύρει λεκτικά επισημαίνοντάς του ότι λέει ψέματα, το να το γελοιοποιήσει ή να προσπαθήσει δια της βίας να το σύρει έξω από το κρεβάτι του δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά, αντίθετα, το μεγεθύνουν.

Το πρώτο βήμα για το γονιό είναι να δείξει κατανόηση, την έγνοια του, αγάπη κι ενδιαφέρον προς το παιδί, αλλά ταυτόχρονα να είναι σταθερός και να δώσει στο παιδί του να καταλάβει ότι πρέπει να πάει και θα πάει στο σχολείο.

Ωστόσο, θα πρέπει να γίνει μια εκ βαθέων συζήτηση για τα θέματα που ανησυχούν το παιδί και μαζί με το γονιό να προσπαθήσουν να βρουν τρόπο επίλυσης των προβλημάτων αυτών.

Βοηθάει πολύ όταν το παιδί έχει και άλλους έμπιστους ενήλικες να συζητήσει μαζί τους τα θέματα που το απασχολούν. Η συνδρομή γιαγιάδων και παππούδων, συγγενών, φίλων, δασκάλων και ειδικών είναι πάντα ευπρόσδεκτη από το παιδί.

Το σημαντικότερο είναι ότι οι ενήλικες θα πρέπει να κατανοήσουν και να συμμεριστούν το άγχος του παιδιού και όχι να προσπαθήσουν να το ακυρώσουν ή να το μειώσουν λέγοντάς του ότι μεγάλωσε και δεν πρέπει ν΄ανησυχεί.

Ακόμα και το να θυμηθούν οι ενήλικες αντίστοιχα περιστατικά από τη δική τους παιδική ηλικία και να τα μοιραστούν με το παιδί, μαζί και με τρόπους επίλυσης του προβλήματος, είναι πολύ βοηθητικό.

Αν όμως το άγχος επιμένει ή εκδηλώνεται έντονα ή σε πολλούς τομείς της ζωής, η σωστότερη αντιμετώπιση είναι μέσα από τη δουλειά των γονιών και του παιδιού με ψυχολόγο.

Δρ. Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

[simone]

Γιατί προσποιούνται τα παιδιά;

Είναι Δευτέρα πρωί, ώρα για πρωινό ξύπνημα και προετοιμασία για το σχολείο. 'Oμως, αντί να σηκωθεί και ν' αρχίσει να ετοιμάζεται για το σχολείο, το παιδί σας παραμένει στο κρεβάτι, κουκουλώνεται και διαμαρτύρεται ότι το πονάει το κεφάλι του, η κοιλιά του, ότι έχει ζαλάδα ή τάση προς εμετό ή κάτι παρόμοιο. Πρόκειται για αληθινά συμπτώματα; Είναι το παιδί σας πραγματικά άρρωστο ή μήπως προσποιείται προκειμένου να μείνει στο κρεβάτι κι έτσι να γλιτώσει το σχολείο;

Αυτού του είδους η τακτική είναι πολύ γνωστή σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και μάλιστα έχει και ένα επίσημο όνομα "σύνδρομο της αποφυγής του σχολείου". Πρόκειται ίσως για την πιο γνωστή αιτία ασαφών και δύσκολα επαληθεύσιμων συμπτωμάτων που εμφανίζονται σε παιδιά σχολικής ηλικίας, και πυροδοτούνται από το στρες, σύμφωνα με τον Δρ. Martin Sklaire, M.D., καθηγητή παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο Yale των ΗΠΑ.

Πώς μπορεί να ξεχωρίσει ο γονιός εάν πρόκειται για πραγματική αρρώστεια ή για εκδηλώσεις άγχους και στρες;

Σύμφωνα με τον Δρ .Martin Sklaire, ο γονιός θα πρέπει να πάρει τη θερμοκρασία του παιδιού και να ελέγξει αν το παιδί έκανε εμετό ή έχει διάρροια, καθώς επίσης και το πως αισθανόταν το παιδί το προηγούμενο βράδυ. Και βέβαια, μια συζήτηση με τον παιδίατρο πάντα βοηθάει.

Αλλά, αν η απάντηση στα προηγούμενα ερωτήματα είναι αρνητική και μια παρόμοια αδιαθεσία έχει εμφανιστεί και άλλες φορές στο παρελθόν και μάλιστα τυχαίνει να συμπίπτει με καταστάσεις οι οποίες δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστες για το παιδί (πχ, σχολείο, διαγώνισμα, διάβασμα), τότε αυτό που συμβαίνει στο παιδί είναι μια αντίδραση άγχους σε μια κατάσταση την οποία βιώνει ως αρνητική.

Τι ακριβώς συμβαίνει;

Το θέμα εδώ είναι ιδιαίτερα λεπτό, μια που η προσποίηση του παιδιού δεν είναι εντελώς αβάσιμη και ανυπόστατη. Με άλλα λόγια, το παιδί βιώνει μια κατάσταση ως αρνητική και προσπαθεί να την αποφύγει, προκειμένου να κερδίσει την ψυχική του ηρεμία και να ανακτήσει την ψυχική του ισορροπία, την οποία νιώθει ότι απειλεί η συγκεκριμένη κατάσταση.

'Eτσι, επιλέγει τον δρόμο της σωματοποίησης του άγχους του για να μπορέσει να διαφύγει από την υποκειμενικά αρνητική αυτή κατάσταση (η οποία, θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ, μπορεί να μη θεωρηθεί αρνητική από τον γονιό ή ακόμα και από ένα άλλο παιδί).

Το παιδί δε λέει απαραιτήτως ψέματα, με την έννοια ότι επινοεί κάτι, γνωρίζει ότι δεν είναι αληθινό αλλά παρ' όλα αυτά το λέει για δικό του όφελος. Στην περίπτωση της προσποίησης το παιδί ναι μεν επινοεί το σωματικό πρόβλημα, αλλά πολύ σύντομα μπαίνει στο πετσί του ρόλου του και, κυριολεκτικά, αισθάνεται έτσι όπως δηλώνει ότι αισθάνεται. Μόνο που έχει μεταφέρει το ψυχικό του πρόβλημα, το φόβο και το άγχος του, το έχει μετατοπίσει και το έχει μεταθέσει σε κάτι πιο απτό, το οποίο γνωρίζει από την εμπειρία του ότι αποτελεί σοβαρό λόγο για να γλιτώσει από κάτι επαχθές και μάλιστα να δεχτεί και ιδιαίτερη φροντίδα και αγάπη εξαιτίας αυτού που του συμβαίνει.

Ας μην ξεχνάμε ότι μια τέτοια αντίδραση συχνά πυροδοτείται και από τη γενικότερη κοινωνική στάση, σύμφωνα με την οποία συνήθως οι γονείς και οι συγγενείς προτρέπουν ένα παιδί να μη φοβάται επειδή μεγάλωσε, ενώ στην κυριολεξία πέφτουν επάνω του και δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν υπάρχει μια σωματική ασθένεια ή ακόμα και μια απλή αδιαθεσία.

Στην παιδική ηλικία, πολλά παιδιά έχουν δυσκολία ν' αποχωριστούν τους γονείς τους και τη σιγουριά και ασφάλεια του σπιτιού τους. Αυτό το άγχος του παιδιού επιτείνεται από κάποιο συγκεκριμένο γεγονός, όπως για παράδειγμα ότι θεωρεί κάποιον δάσκαλο κακό ή αυστηρό ή κάποιον συμμαθητή ιδιαίτερα εχθρικό.

Αλλά και οι μαθησιακές δυσκολίες εμποδίζουν την απρόσκοπτη σχολική πορεία ενός παιδιού και το παρακινούν να αποφύγει το σχολείο και την πηγή των προβλημάτων του.

Στην εφηβεία, πάλι, η αποφυγή του σχολείου μπορεί να γίνει μεγαλύτερο και πιο σύνθετο πρόβλημα. Καταρχήν, η ίδια η ψυχοσύνθεση του εφήβου, οι ψυχολογικές διακυμάνσεις του και η αλλαγή διάθεσης και στάσης τον επηρεάζουν. Εάν μάλιστα υπάρχει και κάποιο πρόβλημα χρήσης ουσιών, συμπεριφορικές δυσκολίες ή προβλήματα με τους συνομήλικους, το πρόβλημα αποφυγής του σχολείου εντείνεται.

Η προσποίηση φυσικών συμπτωμάτων από μέρους του παιδιού προκειμένου ν' αποφύγει κάτι δεν περιορίζεται μόνο στην αποφυγή του σχολείου, απλώς συμβαίνει να είναι η συνηθέστερη κατάσταση στην οποία εντοπίζεται το πρόβλημα.

Υπάρχουν και πολλές άλλες καταστάσεις, όπως η προσποίηση πόνου ή αδιαθεσίας προκειμένουν να μη φάει ένα φαγητό που δεν του αρέσει -αυτό ισχύει για τα μικρά παιδιά κυρίως- ή για να διαφύγει το παιδί από κάποια κοινωνική εκδήλωση που του προκαλεί άγχος (είτε αυτή είναι με συνομήλικους, είτε με το συγγενικό του περιβάλλον) ή για να αποφύγει κάποιο ταξίδι ή αλλαγή στη ρουτίνα του.

'Eτσι, η προσποίηση συμπτωμάτων αδιαθεσίας ή αρρώστιας αποτελεί εκδήλωση μιας ψυχικής κατάστασης έντονου άγχους του παιδιού, την οποία προσπαθεί να αποφύγει υποκρινόμενο ότι του συμβαίνει κάτι σε σωματικό επίπεδο, ενώ στην πραγματικότητα του συμβαίνει κάτι αλλά σε ψυχικό επίπεδο.

Τι πρέπει να κάνει ο γονιός;

Καταρχήν, ο γονιός δεν θα πρέπει να πέσει στην παγίδα της λύπησης και της αυτολύπησης και να γίνει συνεργός του παιδιού. Βεβαίως και θα πρέπει να ελέγξει την εγκυρότητα των συμπτωμάτων του παιδιού, αλλά όταν διαπιστώσει ότι πρόκειται για ψυχοσωματική εκδήλωση δεν θα πρέπει να συνεχίσει το θέατρο και να επιτρέψει στο παιδί να παραμείνει στο σπίτι και να μην πάει στο σχολείο ή να μην κάνει αυτό το οποίο το παιδί προσπαθεί ν' αποφύγει.

Ωστόσο, αυτό που έχει τεράστια σημασία είναι ο τρόπος με τον οποίο ο γονιός θα προσεγγίσει το παιδί και θα το βοηθήσει να ξεπεράσει το πρόβλημα. Προφανώς, το να το μαλώσει, να το διασύρει λεκτικά επισημαίνοντάς του ότι λέει ψέματα, το να το γελοιοποιήσει ή να προσπαθήσει δια της βίας να το σύρει έξω από το κρεβάτι του δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά, αντίθετα, το μεγεθύνουν.

Το πρώτο βήμα για το γονιό είναι να δείξει κατανόηση, την έγνοια του, αγάπη κι ενδιαφέρον προς το παιδί, αλλά ταυτόχρονα να είναι σταθερός και να δώσει στο παιδί του να καταλάβει ότι πρέπει να πάει και θα πάει στο σχολείο.

Ωστόσο, θα πρέπει να γίνει μια εκ βαθέων συζήτηση για τα θέματα που ανησυχούν το παιδί και μαζί με το γονιό να προσπαθήσουν να βρουν τρόπο επίλυσης των προβλημάτων αυτών.

Βοηθάει πολύ όταν το παιδί έχει και άλλους έμπιστους ενήλικες να συζητήσει μαζί τους τα θέματα που το απασχολούν. Η συνδρομή γιαγιάδων και παππούδων, συγγενών, φίλων, δασκάλων και ειδικών είναι πάντα ευπρόσδεκτη από το παιδί.

Το σημαντικότερο είναι ότι οι ενήλικες θα πρέπει να κατανοήσουν και να συμμεριστούν το άγχος του παιδιού και όχι να προσπαθήσουν να το ακυρώσουν ή να το μειώσουν λέγοντάς του ότι μεγάλωσε και δεν πρέπει ν΄ανησυχεί.

Ακόμα και το να θυμηθούν οι ενήλικες αντίστοιχα περιστατικά από τη δική τους παιδική ηλικία και να τα μοιραστούν με το παιδί, μαζί και με τρόπους επίλυσης του προβλήματος, είναι πολύ βοηθητικό.

Αν όμως το άγχος επιμένει ή εκδηλώνεται έντονα ή σε πολλούς τομείς της ζωής, η σωστότερη αντιμετώπιση είναι μέσα από τη δουλειά των γονιών και του παιδιού με ψυχολόγο.

Δρ. Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

[simone]

ΠΑΙΔΙ & ΑΛΛΑΓΕΣ

Πως βιώνει το παιδί τις αλλαγές και πως αντιδρά σε αυτές

Κάθε παιδί στη ζωή του υποβάλλεται σε κάποια αλλαγή της καθημερινότητας του. Οι αλλαγές αυτές μπορεί να είναι προσωρινές ή μόνιμες. Κάτι που σε έναν ενήλικο φαίνεται ως μικρή αλλαγή μπορεί στα μάτια ενός παιδιού να φαντάζει τεράστιο. Τέτοιες αλλαγές μπορεί να είναι η αρρώστια ενός γονιού, η εισαγωγή του στον παιδικό σταθμό, ένα ταξίδι ή η γέννηση ενός άλλου παιδιού κ.α.. Γεγονότα που συνοδεύονται και με αλλαγές του προγράμματος ενός παιδιού και δεν μπορεί εύκολα να τα προβλέψει κανείς είναι η μετακόμιση, ο θάνατος κάποιου συγγενή ή αγαπητού προσώπου, ο θάνατος ενός ζώου όπου το παιδί αγάπά, ο γάμος των γονιών που μπορεί να περνά μία κρίση, η παραμονή του παιδιού στο νοσοκομείο και φυσικά ο θάνατος ενός γονιού όπου είναι ένα πολύ οδυνηρό γεγονός για το παιδί.

Πως αντιδρά το παιδί στην αλλαγή Οι παράγοντες που έχουν σχέση με την αντίδραση του είναι πολλοί. Η ηλικία του, ο χαρακτήρας του, η προετοιμασία που είχε για την αλλαγή αυτή είναι κάποιοι από αυτούς που παίζουν σημαντικό ρόλο. Η παλινδρόμηση είναι μία από τις πιο συνηθισμένες αντιδράσεις του παιδιού ως αντίδραση στην αλλαγή. Αυτό μπορεί να πάρει την μορφή της απώλειας των ικανοτήτων και δεξιοτήτων που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε. Μπορεί π.χ να επιθυμεί να πίνει το γάλα από το μπιμπερό ενώ είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί το ποτήρι του. Αν το παιδί υποβληθεί σε μεγάλο στρες ή έντονη στεναχώρια όπως π.χ το να αποχωριστεί τους γονείς για μεγάλο χρονικό διάστημα, αντιδρά στην αρχή με έντονο τρόπο άλλα έπειτα κλείνεται στον εαυτό του και νοιώθει απελπισμένο. Όταν γυρίσουν οι γονείς δεν δίνει καμία σημασία, σαν να μην βρίσκονται εκεί. Η απόρριψη αυτή είναι εντονότερη όταν το παιδί είναι μικρό και δεν μπορεί να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους το εγκαταλείπετε. Ενας άλλος τρόπος αντίδρασης είναι η προσκόλληση. Το παιδί ξαφνικά γίνεται ολοένα και πιο απαιτητικό και ζητά την προσοχή των γονιών όλο και πιο έντονα. Η αλλαγή προτίμησης στο από τον έναν γονιό στον άλλο είναι ακόμα ένας τρόπος αντίδρασης. Το παιδί προσπαθεί να συνδεθεί και να περνά την ώρα του μόνο με τον έναν γονιό. Υπάρχουν ακόμα και οι σωματικές αντιδράσεις που περιλαμβάνουν στομαχόπονους, πονοκεφάλους, απώλεια της όρεξης, εμετός κ.α χωρίς να υπάρχει κάποια αρρώστια.

Πως να χεριστείτε τις αντιδράσεις του παιδιού Αναγνωρίστε αυτές τις αντιδράσεις και καθησυχάστε το παιδί σας. Συζητήστε μαζί του και βοηθήστε το να εκφράσει τα συναισθήματα του. Πολλές φορές τα παιδιά νοιώθουν ένοχα για πλήθος καταστάσεων χωρίς αυτό να είναι πραγματικότητα. Τα παιδιά αισθάνονται ένοχα π.χ γιατί μαλώνουν οι γονείς του, γιατί ο παππούς πέθανε, ή γιατί ο μπαμπάς δουλεύει πολλές ώρες. Όταν αισθανθεί την ασφάλεια ότι τα συναισθήματα του θα γίνουν αποδεκτά από εσάς, θα σας μιλήσει και θα μπορέσετε και εσείς να εντοπίσετε το σημείο όπου θα επικεντρωθεί η συζήτηση σας. Ανάλογα με την ηλικία του μιλήστε του απλά και κατανοητά. Παρηγορήστε το και εκφράστε του την αγάπη σας και την αποδοχή σας. Αν κρίνετε ότι δεν μπορείτε να χειριστείτε μόνοι σας την κατάσταση, ζητήστε επαγγελματική βοήθεια. Τέλος όταν οι αλλαγές αναμένονται, προετοιμάστε το παιδί σας με τον κατάλληλο για την ηλικία του τρόπο και παροτρύνετε το να σας ρωτήσει αυτά που το απασχολούν. Η πρόληψη, όπου αυτή είναι εφικτή, θα βοηθήσει το παιδί σας να μετριάσει το άγχος του για την οποιαδήποτε αλλαγή του συμβεί..

[simone]

ΠΑΙΔΙ & ΑΛΛΑΓΕΣ

Πως βιώνει το παιδί τις αλλαγές και πως αντιδρά σε αυτές

Κάθε παιδί στη ζωή του υποβάλλεται σε κάποια αλλαγή της καθημερινότητας του. Οι αλλαγές αυτές μπορεί να είναι προσωρινές ή μόνιμες. Κάτι που σε έναν ενήλικο φαίνεται ως μικρή αλλαγή μπορεί στα μάτια ενός παιδιού να φαντάζει τεράστιο. Τέτοιες αλλαγές μπορεί να είναι η αρρώστια ενός γονιού, η εισαγωγή του στον παιδικό σταθμό, ένα ταξίδι ή η γέννηση ενός άλλου παιδιού κ.α.. Γεγονότα που συνοδεύονται και με αλλαγές του προγράμματος ενός παιδιού και δεν μπορεί εύκολα να τα προβλέψει κανείς είναι η μετακόμιση, ο θάνατος κάποιου συγγενή ή αγαπητού προσώπου, ο θάνατος ενός ζώου όπου το παιδί αγάπά, ο γάμος των γονιών που μπορεί να περνά μία κρίση, η παραμονή του παιδιού στο νοσοκομείο και φυσικά ο θάνατος ενός γονιού όπου είναι ένα πολύ οδυνηρό γεγονός για το παιδί.

Πως αντιδρά το παιδί στην αλλαγή Οι παράγοντες που έχουν σχέση με την αντίδραση του είναι πολλοί. Η ηλικία του, ο χαρακτήρας του, η προετοιμασία που είχε για την αλλαγή αυτή είναι κάποιοι από αυτούς που παίζουν σημαντικό ρόλο. Η παλινδρόμηση είναι μία από τις πιο συνηθισμένες αντιδράσεις του παιδιού ως αντίδραση στην αλλαγή. Αυτό μπορεί να πάρει την μορφή της απώλειας των ικανοτήτων και δεξιοτήτων που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε. Μπορεί π.χ να επιθυμεί να πίνει το γάλα από το μπιμπερό ενώ είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί το ποτήρι του. Αν το παιδί υποβληθεί σε μεγάλο στρες ή έντονη στεναχώρια όπως π.χ το να αποχωριστεί τους γονείς για μεγάλο χρονικό διάστημα, αντιδρά στην αρχή με έντονο τρόπο άλλα έπειτα κλείνεται στον εαυτό του και νοιώθει απελπισμένο. Όταν γυρίσουν οι γονείς δεν δίνει καμία σημασία, σαν να μην βρίσκονται εκεί. Η απόρριψη αυτή είναι εντονότερη όταν το παιδί είναι μικρό και δεν μπορεί να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους το εγκαταλείπετε. Ενας άλλος τρόπος αντίδρασης είναι η προσκόλληση. Το παιδί ξαφνικά γίνεται ολοένα και πιο απαιτητικό και ζητά την προσοχή των γονιών όλο και πιο έντονα. Η αλλαγή προτίμησης στο από τον έναν γονιό στον άλλο είναι ακόμα ένας τρόπος αντίδρασης. Το παιδί προσπαθεί να συνδεθεί και να περνά την ώρα του μόνο με τον έναν γονιό. Υπάρχουν ακόμα και οι σωματικές αντιδράσεις που περιλαμβάνουν στομαχόπονους, πονοκεφάλους, απώλεια της όρεξης, εμετός κ.α χωρίς να υπάρχει κάποια αρρώστια.

Πως να χεριστείτε τις αντιδράσεις του παιδιού Αναγνωρίστε αυτές τις αντιδράσεις και καθησυχάστε το παιδί σας. Συζητήστε μαζί του και βοηθήστε το να εκφράσει τα συναισθήματα του. Πολλές φορές τα παιδιά νοιώθουν ένοχα για πλήθος καταστάσεων χωρίς αυτό να είναι πραγματικότητα. Τα παιδιά αισθάνονται ένοχα π.χ γιατί μαλώνουν οι γονείς του, γιατί ο παππούς πέθανε, ή γιατί ο μπαμπάς δουλεύει πολλές ώρες. Όταν αισθανθεί την ασφάλεια ότι τα συναισθήματα του θα γίνουν αποδεκτά από εσάς, θα σας μιλήσει και θα μπορέσετε και εσείς να εντοπίσετε το σημείο όπου θα επικεντρωθεί η συζήτηση σας. Ανάλογα με την ηλικία του μιλήστε του απλά και κατανοητά. Παρηγορήστε το και εκφράστε του την αγάπη σας και την αποδοχή σας. Αν κρίνετε ότι δεν μπορείτε να χειριστείτε μόνοι σας την κατάσταση, ζητήστε επαγγελματική βοήθεια. Τέλος όταν οι αλλαγές αναμένονται, προετοιμάστε το παιδί σας με τον κατάλληλο για την ηλικία του τρόπο και παροτρύνετε το να σας ρωτήσει αυτά που το απασχολούν. Η πρόληψη, όπου αυτή είναι εφικτή, θα βοηθήσει το παιδί σας να μετριάσει το άγχος του για την οποιαδήποτε αλλαγή του συμβεί..