Επιλοχιος θλίψη

[Παρασκευαιδου]

Σε ένα άλλο θέμα είχαμε αναφερθεί για την Επιλοχιο θλιψη. Αρκετές κοπέλες είπαμε τις εμπειρίες μας όμως ανοίγω αυτό το θέμα γιατι σίγουρα θα χαθεί στο άλλο θέμα. 

 

Στο πρώτο μου παιδάκι πέρασα επιλοχιο θλιψη έκλαιγα πενθουσα δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί αφού είχα το πιο όμορφο δώρο. Προσπαθούσα να γελάσω να δείξω ότι είμαι καλά και στις ερωτήσεις πως είναι με το μωρό έλεγα ένα όλα πολύ καλά. Μέσα μου όμως έκλαιγα τα κρατούσα γιατί και ο άντρας μου δεν ήξερε τι έχω και μου έλεγε ναξμ κλαίω να μην κάνω έτσι.. μέγα λάθος. Εάν νιώσεις ότι θέλεις να κλάψεις να το κάνεις να μην καταπιέζεις τα συναισθήματα σου. 

Μου κράτησε πάρα πολύ καιρό γιατί δεν είχα την ανάλογη βοήθεια στην επιλοχιο θλιψη δεν πρέπει να σε πιέζουν με ερωτήσεις έφαγε το μωρό; Πόσο έφαγε το μωρό τι έφαγε το μωρό ,γιατί θέλεις να βγεις βόλτα; Τι θα πει ο κόσμος λεχώνα πας έξω ; Και διάφορα πολύ ωραία που άκουσα ... Η νέα μου αρμοδιότητα σαν μαμά είδη είχε αρκετό άγχος πίεση και επιπλέον είχα να ακούω και από τρίτους 

Όταν έλαβα ένα μήνυμα "ξέρω πως νιώθεις είναι φυσιολογικό να μην πετάς στα σύννεφα κ.." τότε ξύπνησα και είπα δες Ε. Δεν είσαι η μόνη που περνάς κάτι τέτοιο δεν είσαι τρελή ή όλες τις περίεργες σκέψεις που έκανα για εμένα .. είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθω κάπως.. σηκώθηκα πήρα τοβρο και βγήκα ξεκίνησα να μην ακούω.Επρεπε να βγω στον καθαρό αέρα ότι καλύτερο για εμένα και το μωρό. 

Ήμουν και είμαι η μαμά από δύο υπέροχα αγοράκια και κάνω πάντα το καλύτερο για αυτά.. ξέρετε γιατί; Γιατί είμαι η μαμά τους και ξέρω πολύ καλύτερα απ' όλους ότι κάνω την πιο τέλεια δουλειά. 

Έτσι οποία νιώσει κάπως να ξέρει είναι φυσιολογικό όμως να θυμάται κάνει το καλύτερο για τα παιδιά της! 

[Tinasardin8689]

Κορίτσια καλησπέρα..ή καλημέρα..😀...Γέννησα πέρυσι τον Σεπτέμβριο μετά από τέλεια εγκυμοσύνη κ ακόμα πιο τέλεια γεννά....δεν με δυσκόλεψε τίποτα...ωσπου ήρθαν οι μέρες τις θλίψης να τις πω (;) σαρωτικά και κράτησα ν 72 μέρες.. άρχισαν τη δεύτερη μέρα από το μαιευτήριο..υπήρχε δυσκολία με τον θηλασμό..το μωρό αδυνατούσε να πιάσει θηλή...δώσαμε ξένο μέχρι να αρχίσω με το θηλαστρο να κατεβάζω το γάλα ..εν τέλει συνεχίσαμε για 8 μήνες έτσι...δεν Μ άρεσε καθόλου η αμεση επαφή του θηλασμού αλλά κ να το έλεγα με κοιτούσαν σαν να είμαι χαζή..δλδ κ αργότερα δεν ήθελα να τη βάζω στο στήθος....ο γιατρός τέρμα υποστηρικτικός να Μ λέει να μην το αφήσω να ζητήσω βοήθεια κλπ..εγώ πίστευα ότι θα περάσει... έκλαιγα κάθε απόγευμα,κοιτούσα το μωρό κ έλεγα μα τι πήγες κι έκανες.. νμζα ότι τελείωσε η ζωή μου..δεν με δυσκόλευαν καθόλου τα πρακτικά με το μωρό ούτε δεν το ήθελα...απλά Μ φαινόταν βουνό η ευθύνη..καθε μέρα έλεγα θα αφήσω το θηλαστρο κ πάλι την άλλη μέρα συνέχιζα....κ ο άντρας Μ κ η πεθερά Μ να Μ λένε μα έχεις τόσο καλό μωρό τι σου φταίει;...εγώ κλάμα... λάθος ότι κάθισα 40 μέρες μέσα..από τις 40 κ μετά έγιναν πολύ καλύτερα τα πράγματα αλλά κ πάλι είχα κλάματα ξεσπάσματα κλπ...στις 72 σαν από θαύμα άρχισε να αλλάζει...ακόμα κ τώρα όμως έναν χρόνο μετά δεν έχω συντονιστεί πλήρως με την ιδέα του μωρου...Μ λένε θυμάσαι τη ζωή σου πριν;κ λέω φυσικά κ τη θυμάμαι.πώς να ξεχάσω την ξεγνοιασιά κ το πράγμα στον καναπέ χωρίς να έχω την ουρά μου..πολυ ωραία ουρά κ την υπεραγαπώ αλλά δεν πάει να είναι ουρά...🙂 Δεν είμαι σίγουρα από τις γυναίκες π έκανα μωρό κ είπα ώπα αυτό είναι κ άλλο τίποτα στον κόσμο..για μένα όλα χρειάζονται..τώρα πια απλά μετανιώνω π δεν ζήτησα πιο ουσιαστική βοήθεια..μην αφήνετε τον εαυτό σας να κατρακυλήσει...είμαστε πολύ ευάλωτες σε αυτή τη φάση...κ βόλτες βόλτες βόλτες... έρχονται καλύτερες μέρες σίγουρα...

η παιδίατρος Μ είπε ότι αν δεν είχα τόσο βολικό μωρό ίσως να μην το είχα πάθει γτ δεν θα προλάβαινα να σκεφτώ.επισης Μ είχε πει βλέπεις καμία Ρομά να έχει πάθει κατάθλιψη;όχι,γτ βγαίνουν αμέσως εξω..ο γυναικολογος Μ είχε πει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό είναι σαν να τρέχουμε με ένα τρένο με 100χμ για εννέα μήνες κ ξαφνικά να μας σταματάνε απότομα..αυτό παθαίνουν οι ορμόνες..

Είναι κάποια από αυτά που Μ είχαν πει κ δεν θα τα ξεχάσω για αυτό κ τα έγραψα..

 

[Tinasardin8689]

@Παρασκευαιδου ευχαριστώ για την ευκαιρία να γράψω κι εγώ την εμπειρία μου..😍

[evaioan]

Στο πρώτο μου παιδάκι γύρισα σε ένα ασυγιριστο σπίτι, το μωρό στη Μενν, το σπίτι μύριζε κλεισούρα, ο σύζυγος έβγαλε να φάμε γεμιστά που είχα μαγειρέψει μία εβδομάδα πριν... άρχισα να βρίζω τόσο τον ίδιο όσο και τη μητέρα του που το μόνο της ζόρι ήταν να έρθει στο μαιευτήριο... Ευτυχώς λόγω covid δεν την άφησαν να μπει... Μετά από δύο μέρες ήρθε το μωρό στο σπίτι... Έπαθα σοκ, δεν το είχα πάρει ποτέ αγκαλιά, φώναξα μια μαία από το μαιευτήριο και επί επτά ώρες μου έμαθε τα πάντα, να το κρατάω, να το πλένω, να το κοιμιζω... αρρώστησε το καναρίνι μας το οποίο επίσης είχε ξεχάσει να φροντίσει ο άντρας μου, έψαχνε επί εβδομάδες φάρμακα, γιατρούς, εγώ ήμουν μια στον παιδίατρο μια με ένα μωρό πάνω μου. Η πεθερά μου εμφανίστηκε δύο τρεις φορές με φιλενάδες της, ήταν η πρώτη χρονιά που άρχισα να της λέω κατάμουτρα ότι είναι ανευθυνη. Σιγά σιγά μπήκαμε σε σειρά. Έρχεται το δεύτερο. Αγοράκι αυτή τη φορά. Ήμουν προετοιμασμενη, δεν μπήκε εντατική και με περίμενε ένα σπίτι καθαρό από γυναίκα που πλήρωσα για αυτό και φαγητό από τη μαμά μου και φυσικά η κορούλα μου❤️ τα παιδιά μου δεν τα αλλάζω με τίποτα, έπαψα όμως να θεωρώ αναντικαταστατους όλους τους υπόλοιπους, είμαι ευτυχισμένη με τον άντρα μου αλλά πλέον με φοβούνται και λίγο τόσο αυτός όσο και η μανούλα του. Και εμένα μου λείπει η ξενοιασιά αλλά μου ομορφυναν τη ζωή. Το κακό της πίεσης που αισθάνομαι είναι ότι ξεσπάω στο φαγητό. 

[Elli13]

Η κόρη μου, 12 μηνών σήμερα, ήρθε μετά από 2 απώλειες και πολλές προσευχές. Μια εγκυμοσύνη καλή μεν αλλά μέσα στο άγχος. Περίμενα πως και πως να γεννήσω, να την πάρω αγκαλιά! Και γεννήθηκε...

Πρώτο βράδυ μου την πήραν στο μαιευτήριο γιατί είχε καταπιεί αμνιακό υγρό και πνιγόταν. Δεύτερο βράδυ μου την ξαναπήραν γιατί είχε λίγο ίκτερο. Λόγω του ίκτερου δεν θήλαζε. Και εκεί ξεκίνησε για εμένα το χάος. Κλάμα, θλίψη, απόγνωση. Ήθελα να γυρίσω σπίτι, νόμιζα αυτό έφταιγε.

Στο σπίτι η ψυχολογία μου έγινε ακόμα χειρότερη. Ντρεπόμουν να το πω, πως να έλεγα ότι έκλαιγα κάθε μέρα, ενώ αυτό το μωρό το ήθελα με το όλο μου το είναι; Μην είσαι αχάριστη έλεγα στον εαυτό μου. Θυμήσου τις αποβολες σου. ΛΑΘΟΣ!! 

Προσπαθω πολύ να θυμηθώ τις πρώτες μέρες με το μωρό στο σπίτι. Είναι όλα τόσο θολά στο κεφάλι μου που δεν έχω καμία ανάμνηση. Το μόνο που θυμάμαι είναι θηλασμούς μεσα στη νύχτα, να προσπαθώ να βρω κατάλληλη θέση, και κλάμα μόλις ξάπλωνα για ύπνο. 

Η μικρή μου ήταν από τα μωράκια που κοιμόταν μόνο πάνω μας, μέρα νύχτα. Αλλιώς ξυπνούσε και έκλαιγε. Οπότε οι 3 πρώτοι μήνες πέρασαν σε έναν καναπέ. Μόνο! Ούτε δουλειές, μπάνιο με το ζόρι, βοήθεια από πουθενά. Φίλες που χάθηκαν, γονείς άφαντοι... Πόσο δύσκολο είναι ξαφνικά να σταματάει η ζωή σου και να μην μπορείς ούτε τις βασικές σου ανάγκες να εξυπηρετήσεις;; Και μέσα σε όλο αυτό μας έχουν πείσει ότι πρέπει να είμαστε ευτυχισμένες.

Έβλεπα τη σχέση μου με τον άντρα μου να αλλάζει. Ήμασταν απόμακροι ξαφνικά μέσα στην ταλαιπωρία μας. Και αυτό με πληγωνε ακόμα περισσότερο. Του μιλούσα συχνά όμως για το πώς ένιωθα. Και σιγά σιγά βρήκαμε ισορροπίες.

Ευτυχώς για εμένα, τον είχαν προετοιμάσει συνάδελφοι του με γυναίκες που πέρασαν επιλοχειο. Οπότε προσπαθούσε να βγαίνουμε έξω συνέχεια. Πρώτη βόλτα βγήκαμε όταν η μικρή ήταν 8 ημερών. Μας κοιτούσαν σαν εξωγήινους στην καφετέρια με ένα νεογέννητο. Μπράβο του έλεγαν άγνωστες γυναίκες, που τις βγάζεις βόλτα. Δεν καταλάβαινα γιατί.. Τωρα όμως καταλαβαίνω ότι ο εγκλεισμός στο σπίτι με ένα βρέφος κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα. 

Μου πήρε μήνες να συνέλθω, να βρω το ποια είμαι ξανά, σίγουρα δεν είμαι η ίδια γυναίκα που ήμουν πριν κάνω το παιδί. 

 Να σου πω λοιπόν εσένα μανούλα που μπορεί να περνάς κάτι τέτοιο τώρα, και διαβάζεις αυτό το θέμα, ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθεις έτσι. Δεν είναι ωραία περίοδος η λοχεία. Έχεις χάσει τον εαυτό σου, το σώμα σου έχει αλλάξει, κάνεις ένα μπάνιο με το ζόρι, αν θηλάζεις είναι μια ιστορία μόνη της, ένα πλάσμα εξαρτάται 100% από εσένα για την επιβίωση του, δεν κοιμάσαι, δεν ξέρεις καν ποια είσαι...Συν οι ορμόνες που ξαφνικά από το πικ τους στην εγκυμοσύνη πιάνουν πάτο στον τοκετό. Όλο αυτό είναι τεράστιο σοκ! 

Υ.Γ. δεν θα ήθελα να τρομάξει καμία έγκυος γυναίκα διαβάζοντας όλα αυτά. Πρέπει όμως να ακουστεί και αυτή η πλευρά της μητρότητας, να μην νιώσει καμία λεχώνα μόνη ή παρανοϊκή για τη θλίψη της! Είναι κρίμα να παρουσιάζουν την περίοδο αυτή σαν το μικρό σπίτι στο λιβάδι! Ας είμαστε ειλικρινείς, είναι μια δυσκολη φάση και είναι εντάξει να νιώθουμε έτσι!!

[MinaSam]

Αχ βρε κορίτσια πόσο αληθινά όλα αυτά και μακάρι να τα διαβάσουν και κοπέλες που τώρα θα κάνουν τα πρώτα τους παιδάκια. Ο σκοπός δεν είναι να αγχωθουν αλλά το αντίθετο, να καταλάβουν ότι όλα όσα μπορεί να νιώσουν είναι φυσιολογικά, ότι δεν είναι μόνες και επιτέλους να σταματήσει αυτό το πρότυπο της τέλειας οικογενειακής ευτυχίας όταν το βασικότερο θέμα στην αρχή είναι η αϋπνία και ο εκνευρισμός. Όποιοι διαφωνούν ας δοκιμάσουν δύο μήνες με ένα μωρό που είχε κολικούς από τις 10 το βράδυ ως τις 4 το πρωί κάθε μέρα και ας έρθουν να μου πουνε. Εγώ όσο ήμουν έγκυος έλεγα θα δοκιμάσω να θηλάσω και όπως βγει και ο άντρας μου συμφωνούσε απόλυτα και έλεγε επιλογή σου ειναι. Έπιασε ο μπέμπης με ψευδοθηλες και όντως ενάμιση μήνα θήλασα αποκλειστικά αλλά δεν μου άρεσε. Ζοριζόμουν πάρα πολύ. Ήρθε η πεθερά μου στο σπίτι για δύο μέρες μια βδομάδα αφού γέννησα. Ε ρε κορίτσια ειλικρινά με τον χαλβά τον άντρα μου μέχρι θέση στο ψυγείο άλλαξε. Θήλαζα εγώ στο δωμάτιο κλαίγοντας και η άλλη επλενε το μπαλκόνι. Ένιωθα άπειρες τύψεις που ήθελα να σταματήσω να θηλάζω και θυμάμαι να το λέω στον άντρα μου κλαιγοντας λες και του ζητούσα την άδεια. Τα λέω αυτά γιατί μερικές φορές εκτός από τα συναισθήματα μας μεγάλο πρόβλημα δημιουργεί και η ελλειψη ορίων και επειδή εμείς δεν είμαστε σε φάση εκείνη την ώρα να το καταλάβουμε όλα γίνονται χειρότερα. Και μπορεί και από τους ίδιους τους γονείς μας, από τους άντρες μας που έχουν καλή πρόθεση αλλά δεν είναι στη θέση μας. Για μένα πολύ σημαντικό είναι οι πιο στενοί μας άνθρωποι να έχουν το νου τους και σε εμάς όχι μόνο στο μωράκι. Να δούνε σημάδια και να τα αναγνωρίσουν. Οι κολλημένοι με τις 40 μέρες να καταλάβουν ότι η ψυχική ηρεμία της μαμάς είναι πιο σημαντική από μια επιταγή των παπάδων. Γιατί και αυτό το έχω δει μέσα στο φόρουμ νέες μαμάδες να υποφέρουν ψυχικά και να μη βγαίνουν απτό σπίτι τους μην τους κακοχαρακτηρίσουν. Ε φτάνει πια! Και κάτι τελευταίο όταν γέννησα έτυχε και είδα στην τηλεόραση την Μελέτη που αντιμετώπισε τα ίδια και είπε οτι με τη βοήθεια ειδικού αναγνώρισε ότι το συναίσθημα που ένιωθε ήταν το πένθος για την ζωή της και τον εαυτό της πριν γεννήσει.

[_piripiri_]

Το πρώτο μου παιδάκι ήρθε σε μένα πολύ εύκολα. Είχα μια κανονική εγκυμοσύνη, με τα πάνω της και τα κάτω της. Παρόλα αυτά, επειδή είχα στον κύκλο μου φίλες που βίωσαν απώλειες, δεν την χάρηκα την εγκυμοσύνη μου ουσιαστικά ποτέ, επειδή είχα ένα μόνιμο άγχος ότι κάτι κακό θα συμβεί. Έλεγα στον εαυτό μου ότι μόνο όταν γεννηθεί το μωρό θα το χαρώ, που θα εξαφανιστεί αυτό το άγχος. 

Γέννησα με φυσιολογικό τοκετό πολύ εύκολα, αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι όπως το είχα οραματιστεί. Μου έτυχαν επιπλοκές που με καθήλωσαν στο κρεβάτι με μεταγγίσεις αίματος. Λόγω αυτού, δεν είχα γάλα τις πρωτες 4 μέρες. Οι μαίες στο μαιευτήριο να μην έχουν μια κοινή γραμμή. Κάποιες να πιέζουν για μπουκάλι, χωρίς να δείχνουν πώς και τι. Ευτυχώς η παιδίατρος με βοήθησε πολύ όταν είδε ότι οι θηλές μου είχαν ματωσει. Για να κατεβάσω γάλα προσπαθούσα να κάνω skin to skin όλη μέρα, και να έρχονται μαίες μέσα στο δωμάτιο και να μου λένε μην έχεις το μωρό συνέχεια πάνω σου, το κακομαθαινεις, κτλ κτλ. Το βράδυ το μωρό να κλαίει, να το παίρνω αγκαλιά, να με παίρνει ο ύπνος μαζί του, και οι μαίες πάλι τα ίδια να μου λένε. Όχι "μην το χεις πάνω σου για να μην πάθει κάτι", αλλά ότι "το κακομαθαινεις".

Πέρασα 5 μέρες στο μαιευτήριο χωρίς να νιώθω καμία σιγουριά για τον εαυτό μου, χωρίς να έχω προλάβει να αγαπήσω το μωρό μου, ένιωθα απλά ότι αυτό το πλάσμα εξαρτάται από εμένα και πρέπει να επιβιώσει αλλά να μην το κακομαθω. Δεν ένιωσα καθόλου "μαμά", μόνο ένα άτομο που πρέπει να δώσει τον καλύτερο εαυτό του χωρίς να ξέρει καν ποιος είναι αυτός. Ένιωθα σύγχιση, δεν άκουγα το ένστικτο μου, αλλά τις μαίες που ήταν πιο "αυθεντία" από εμένα. 

Τις πρώτες 2 μέρες στο μαιευτήριο είχα τον άντρα μου και τις υπόλοιπες τη μητέρα μου. Όσο ήμουν με τον άντρα μου ένιωθα καλύτερα, γνωρίζαμε τον κόσμο παρέα από την αρχή. Όταν ήρθε η μάνα μου, άρχισε να μου παίρνει το μωρό για να με "ξεκουράσει". Έκανε και ίκτερο και για να μη μπει στη λάμπα, να μου λέει πώς πρέπει να το διαχειριστούμε.

Όταν γυρίσαμε σπίτι, να με πιέζει η μάνα μου να τρώω, να με πιέζει για αποκλειστικό θηλασμό (δίναμε και συμπλήρωμα μπουκάλι μέχρι να κατέβει το γάλα μου), να με πιέζει να ταΐζω το μωρό ανά μία ώρα για να πέσει ο ίκτερος. Μέχρι και το βράδυ είχα ξυπνητήρι για να το θηλάζω. Ένιωθα να ασφυκτιώ.

Δεν προλάβαινα να κάνω μπάνιο, δεν προλάβαινα να κοιμηθώ, δεν προλάβαινα να τρώω, δεν προλάβαινα να χαρώ το μωρό μου, δεν ένιωθα καθόλου καλά με το σώμα μου, θρηνούσα για τη ζωή που έχασα. Δεν πρόλαβα να χωνέψω ότι η εικόνα που είχα της γέννας και της λοχείας δεν ήταν αυτή που περίμενα. Βγήκα για βόλτα στον ήλιο και κοντεψα να λιποθυμήσω από την εξαντληση. Ήμουν ανίκανη και γι'αυτό. Δεν κατάφερα να θέσω τα όρια μου στη μάνα μου, η οποία είχε καλές προθέσεις, αλλά πολύ κακό τρόπο να τις δείξει. Επειδή ήταν κι αυτή "έμπειρη", φρόντιζε το μωρό περισσότερο από τον άντρα μου, άρα ερχόταν ο άντρας μου να μου κάνει παράπονα, με το δίκιο του. Κι απλά άρχισα να κλαίω μπροστά του ασταμάτητα, ένιωθα τύψεις, ενοχές, πίεση, κι ελάχιστη ευτυχία. Ένιωθα ότι θα μεγαλώσει το μωρό απότομα και δεν θα έχω χαρεί αυτές του τις στιγμές. Και με πήρε αγκαλιά και μου είπε ότι είμαι η "καλύτερη μαμά του κόσμου" και ότι τα κάνω όλα πολύ καλά και να συνεχίσω έτσι και μου έδωσε δύναμη. Έκλαψα και μπροστά στη μάνα μου και με πήρε κι αυτή αγκαλιά και μου είπε ότι όλα καλά θα πάνε. Τότε κατάφερα να της μιλήσω και να πω ότι δεν μπορώ άλλο έτσι.

Ευτυχώς μετά το δίμηνο, ηρέμησαν τα πράγματα, μπήκαν σε ένα ρυθμό, αποδέχτηκα την κατάσταση, είδα ότι το σώμα μου επανέρχεται κι άρα μπορεί να επανέλθει κάπως κι η ζωή κου, συζήτησα με φίλες μου, μου είπαν τις εμπειρίες τους. Καταλήξαμε όλες ότι είναι ένα θέμα που πρέπει να συζητιέται. Το ότι θέλεις ένα παιδί, δεν πάει να πει ότι όλα θα είναι ρόδινα. Απλώς υποθέτω ότι η δική μας γενιά, παρόλο που είναι πιο ειλικρινής για τα βιώματα της, ίσως δεν μιλάει για να μην τρομάξει τις άλλες έγκυες.

Τώρα είμαι έγκυος στο δεύτερο και γεννάω σε κάνα μηνα. Πάλι άγχη, πάλι τύψεις, πάλι φόβοι για το άγνωστο. Αλλά ευελπιστώ ότι πλέον έχω άτομα να μιλήσω και στη ζωή μου και εδώ στο φόρουμ ❤️. Ευχαριστώ κι εγώ για την ευκαιρία να τα βγάλω από μέσα μου και να δω πόσες άλλες κοπέλες βίωσαν τη θλίψη αυτή στις πρώτες μέρες. 

[Lisaki 80]

@Παρασκευαιδου τι ωραίο θέμα που άνοιξες... ανατρίχιασα όταν διάβασα τις ιστορίες όλες και συγκινήθηκα..Επίσης χα΄ίρομαι πολύ που σε βοήθησα με εκείνο το μήνυμα μου.. 

Θυμάμαι παλιότερα, όταν έβλεπα γυναίκες  στο δρόμο,  να περιμένουν να γεννήσουν κάπως μέσα μου τις "λυπόμουνα"..   γιατί ήξερα πως τους περίμενε μια περίοδος που δεν είναι εύκολη.  Η επιλόχεια περίοδος είναι μοναδική και γεμάτη ένταση  και κανείς δεν μας προετοιμάζει πραγματικά για το πόσο πολυδιάστατη, και μοναχική μπορεί να είναι.

Συχνά και το περιβάλλον ασκεί μεγάλη πίεση, περιμένοντας από τις μαμάδες να είναι μόνο χαρούμενες και ευγνώμονες. Ακούμε συχνά: "Έχεις ένα υπέροχο δώρο, το παιδί σου. Γιατί να νιώθεις άγχος ή θλίψη; Άλλες γυναίκες παλεύουν να κάνουν παιδιά και δεν τα καταφέρνουν". Αυτή η πίεση σε βάζει σε μια συναισθηματική παγίδα, και μας κάνει να νιώθουμε αχάριστες και ενοχικές..
Πολλές φορές βλέπουμε γυναίκες στο φόρουμ που προσπαθούν να αποκτήσουν παιδί, παλεύουν με αποτυχίες και απογοητεύσεις, και τελικά τα καταφέρνουν. Μετά τη γέννα όμως, ξαφνικά χάνονται. Συμμετέχουν πολύ λιγότερο, αν όχι καθόλου. Ίσως δεν είναι μόνο η έλλειψη χρόνου που τις απομακρύνει, αλλά και το γεγονός ότι δυσκολεύονται να μιλήσουν για όσα πραγματικά νιώθουν.  Ανακαλύπτουν ότι η μητρότητα δεν τους φέρνει την ευτυχία που φαντάζονταν ή που οι άλλοι περίμεναν από αυτές να νιώθουν. Όμως, ντρέπονται να το εξομολογηθούν. Ίσως φοβούνται μήπως παρεξηγηθούν ή μήπως θεωρηθούν «αχάριστες» απέναντι στο δώρο που τόσο λαχταρούσαν...
Κι όμως, η αλήθεια είναι ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθεις μια πληθώρα συναισθημάτων. Η κούραση, η ανασφάλεια, η ανησυχία ή ακόμα και η θλίψη δεν μειώνουν καθόλου την αξία σου ως μητέρα, ούτε και την αγάπη σου για το παιδί σου. Αντιθέτως, αυτά τα συναισθήματα δείχνουν πόσο αφοσιωμένη είσαι και πόσο υπεύθυνα αντιμετωπίζεις αυτό το νέο κεφάλαιο της ζωής σου. Το να τα αναγνωρίζεις και να τα αποδέχεσαι είναι η πιο γενναία και αυθεντική πράξη.

Καμιά μας δεν πρέπει να νιώθει μόνη. Οι περισσότερες από εμάς έχουν περάσει και περνούν τα ίδια. Το να φροντίσεις τον εαυτό σου και να αναγνωρίσεις ότι και οι δικές σου ανάγκες είναι σημαντικές δεν είναι μόνο δικαίωμα αλλά είναι και ευθύνη απέναντι στον εαυτό σου.

Ευτυχώς εμένα κανείς δεν προσπάθησε να μου επιβάλει να «κλειστώ» μέσα. Μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού μου, μάλιστα, βγήκα σχεδόν αμέσως. Από την πρώτη κιόλας μέρα που γύρισα από την κλινική! Χρειάστηκε να πάω τον μεγάλο μου στο ποδόσφαιρο, και αυτό ίσως με βοήθησε να διατηρήσω μια αίσθηση κανονικότητας.

Θυμάμαι, όμως, πόσο διαφορετική ήταν η εμπειρία μου όταν απέκτησα το πρώτο μου παιδί. Κάθε φορά που νύχτωνε, με κυρίευε μια ανεξήγητη θλίψη. Ένιωθα σαν να με σκέπαζε ένα «μαύρο σύννεφο», ένα αίσθημα βαρύ, που με έκανε να αισθάνομαι εγκλωβισμένη...
Επίσης, δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πόση απόσταση μπορεί να δημιουργηθεί στο ζευγάρι με την άφιξη του μωρού, τουλάχιστον στην αρχή. Εκεί που πριν μπορούσαμε να ασχολούμαστε ο ένας με τον άλλον, να έχουμε χρόνο να συζητάμε ξαφνικά όλη η προσοχή και η ενέργεια επικεντρώνεται στο μωρό. 
 

[ΛΕΥΚΗ]

Πραγματικά σας ευχαριστώ τόσο πολύ που ανοίξατε αυτό το θέμα αλλά και τις καρδιές σας. Διάβασα πολύ προσεκτικά όλες τις ιστορίες-βιώματα σας και ανατρίχιασα. Εγώ δεν έχω περάσει κάτι αντίστοιχο, είμαι έγκυος 6,5 μηνών. Το να έρθει ένα μωράκι ήταν κάτι που θέλαμε πολύ και προσπαθήσαμε πολύ. Περάσαμε πολλά στάδια κυρίως συναισθηματικά αλλά ο στόχος μας δεν άλλαξε, το θέλαμε πολύ και το περιμένουμε με ανυπομονησία. Ωστόσο υπάρχουν πολλές φορές που νιώθω "διαφορετικά". Πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν όντως το ήθελα αυτό το παιδάκι και πως θα είμαι μετά από αυτό?? και ο άντρας μου, η σχέση μας?? και φυσικά νιώθω σαν σκουπίδι όταν συνειδητοποιώ τι σκέφτηκα. Μετά από σκέψεις κατέληξα τελικά ότι όλα αυτά, τουλάχιστον για εμένα, πηγάζουν από τις υποδείξεις των τρίτων (μαμά, πεθερά κλπ κλπ). Και για να το συγκεκριμενοποιήσω αναφέρομαι στις παρακάτω υποδείξεις:

1) Μην σκύβεις

2) Μην τρως αυτό, θα φας αυτό που σου μαγείρεψα εγώ, δεν θα ταΐζεις το εγγόνι μου σαβούρες (μεταξύ σοβαρού και αστείου πάντα)

3) Δεν υπάρχει δεν θέλεις να θηλάσεις, θα το κάνεις γιατί πρέπει

4) Θα έρθω εγώ στο σπίτι τις πρώτες μέρες και θα σου δείξω εγώ πως να το κάνεις

5) Γιατί πας Αθήνα να γεννήσεις??? Εδώ τι έχει το νοσοκομείο??

6) Θα σου φέρνω εγώ ότι θέλεις απέξω για  να μην βγεις πριν σαραντίσεις. 

7) Για να τσεκάρω το παντελόνι σου, πιέζει την κοιλιά??

 

Ξέρω ότι πολλά από αυτά λέγονται με αγάπη και με βάση τα πρότυπα που είχαν εκείνες. Αλλά με κάνουν να νιώθω πως όταν γεννήσω θα τελειώσει η ευτυχισμένη περίοδος που νιώθω τώρα και κατ' επέκταση αισθάνομαι πως θέλω να καθυστερήσει η γέννα αφού μέχρι τότε εγώ αποφασίζω.

Ευτυχώς ο άντρας μου προς το παρόν είναι πολύ υποστηρικτικός αλλά φοβάμαι πως θα αντιδρά όταν θα έρθει το μωρό στο σπίτι.