Η ιστορία μου

[Μαρια340]

Καλησπέρα κορίτσια, το σημερινό post θα είναι λίγο μεγάλο αλλά νομίζω ότι αξίζει το κόπο. Σήμερα αποφάσισα να σας γράψω την δική μου ιστορία μέχρι να καταφέρω να γίνω μάνα με σκοπό να το διαβάσουν άλλες κοπέλες και να πάρουν θάρρος και κουράγιο. 

Έμεινα έγκυος για πρώτη φορά περίπου πριν από 3μιση χρόνια, ήταν κοριτσάκι. Ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι μέχρι την 23η εβδομάδα που πήγα να κάνω την αυχενική διαφάνεια, σε ένα πολύ καλό και έμπειρο έμβρυο λόγο στην Αθήνα, το αποτέλεσμα ήταν δυσχιδης ράχη και υγρό εκεί που θα έπρεπε να είναι ο εγκέφαλος. Ήταν ξεκάθαρος ή συνεχιζουμε με ρίσκο η  να γεννηθεί νεκρό η αν τα καταφέρει να είναι σε όλη του την ζωή, όσο κατάφερνε να ζήσει, φυτό ή τερματιζουμε την κύηση. Αποφασίσαμε το τελευταίο το γέννησα με τεχνητούς πόνους μετά από πολλές ώρες και πολύ ταλαιπωρία,είχα ψυχολογία πολύ χάλια για καιρό. Ευτυχώς ο άντρας μου με στήριξε πάρα πολύ σε όλο αυτό και το ξεπεράσαμε μαζί. Περίπου ένα χρόνο μετά μου έτυχε μια παλινδρομη, οπότε και απεβαλα στην 7η εβδομάδα. Τοτε είπα ότι θα προσπαθήσουμε περισσότερο, περνάμε και οι δύο βιταμίνες, μέτραγα τις μέρες, έκανα τεστ ωορρηξία συνέχεια, πέρασε λίγος καιρός και λέω κουράστηκα με όλο αυτό το άγχος όταν είναι θα έρθει μόνο του και δεν ξανά έκανα τπτ,μόλις μου έφυγε το άγχος και δεν το είχα συνέχεια στο μυαλό μου έγινε, ειρθε το αγγελούδι μας. Βέβαια περάσαμε πολύ άγχος όταν ήταν να κάνουμε εξετάσεις λόγω του πρώτου αλλά απολαύσαμε την εγκυμοσύνη, πήγαν όλα καλά και τώρα έχουμε την μικρή μας. Δεν έχουμε τελειώσει ακόμα βέβαια γιατί από την μέρα που γεννήθηκε είναι στο νοσοκομείο, αλλά έχουμε στην τελική ευθεία και σε λίγο καιρό θα είμαστε στο σπίτι μας. Να σημειώσω εδώ ότι είναι κοριτσάκι και αυτό σαν αυτό που χάσαμε. Τυχαίο; δεν ξέρω. 

Συγνώμη για το κατεβατό αλλα ήθελα να μοιραστω την ιστορία μου για να μην χάνουν κάποιες γυναίκες την ελπίδα τους και κυρίως, εκ πείρας το λέω, μην αγχώνεστε ασχοληθείτε με άλλα πράγματα βγάλτε το από το μυαλό σας, το ξέρω ότι δεν είναι εύκολο, και θα γίνει μόνο του. Εύχομαι όλα να πάνε καλά σε όλες σας. 

[singing in the rain]

στις πριν 8 ώρες, ο/η Μαρια340 είπε:

Καλησπέρα κορίτσια, το σημερινό post θα είναι λίγο μεγάλο αλλά νομίζω ότι αξίζει το κόπο. Σήμερα αποφάσισα να σας γράψω την δική μου ιστορία μέχρι να καταφέρω να γίνω μάνα με σκοπό να το διαβάσουν άλλες κοπέλες και να πάρουν θάρρος και κουράγιο. 

Έμεινα έγκυος για πρώτη φορά περίπου πριν από 3μιση χρόνια, ήταν κοριτσάκι. Ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι μέχρι την 23η εβδομάδα που πήγα να κάνω την αυχενική διαφάνεια, σε ένα πολύ καλό και έμπειρο έμβρυο λόγο στην Αθήνα, το αποτέλεσμα ήταν δυσχιδης ράχη και υγρό εκεί που θα έπρεπε να είναι ο εγκέφαλος. Ήταν ξεκάθαρος ή συνεχιζουμε με ρίσκο η  να γεννηθεί νεκρό η αν τα καταφέρει να είναι σε όλη του την ζωή, όσο κατάφερνε να ζήσει, φυτό ή τερματιζουμε την κύηση. Αποφασίσαμε το τελευταίο το γέννησα με τεχνητούς πόνους μετά από πολλές ώρες και πολύ ταλαιπωρία,είχα ψυχολογία πολύ χάλια για καιρό. Ευτυχώς ο άντρας μου με στήριξε πάρα πολύ σε όλο αυτό και το ξεπεράσαμε μαζί. Περίπου ένα χρόνο μετά μου έτυχε μια παλινδρομη, οπότε και απεβαλα στην 7η εβδομάδα. Τοτε είπα ότι θα προσπαθήσουμε περισσότερο, περνάμε και οι δύο βιταμίνες, μέτραγα τις μέρες, έκανα τεστ ωορρηξία συνέχεια, πέρασε λίγος καιρός και λέω κουράστηκα με όλο αυτό το άγχος όταν είναι θα έρθει μόνο του και δεν ξανά έκανα τπτ,μόλις μου έφυγε το άγχος και δεν το είχα συνέχεια στο μυαλό μου έγινε, ειρθε το αγγελούδι μας. Βέβαια περάσαμε πολύ άγχος όταν ήταν να κάνουμε εξετάσεις λόγω του πρώτου αλλά απολαύσαμε την εγκυμοσύνη, πήγαν όλα καλά και τώρα έχουμε την μικρή μας. Δεν έχουμε τελειώσει ακόμα βέβαια γιατί από την μέρα που γεννήθηκε είναι στο νοσοκομείο, αλλά έχουμε στην τελική ευθεία και σε λίγο καιρό θα είμαστε στο σπίτι μας. Να σημειώσω εδώ ότι είναι κοριτσάκι και αυτό σαν αυτό που χάσαμε. Τυχαίο; δεν ξέρω. 

Συγνώμη για το κατεβατό αλλα ήθελα να μοιραστω την ιστορία μου για να μην χάνουν κάποιες γυναίκες την ελπίδα τους και κυρίως, εκ πείρας το λέω, μην αγχώνεστε ασχοληθείτε με άλλα πράγματα βγάλτε το από το μυαλό σας, το ξέρω ότι δεν είναι εύκολο, και θα γίνει μόνο του. Εύχομαι όλα να πάνε καλά σε όλες σας. 

Ευχαριστούμε πολύ που μοιράστηκες την ιστορία σου μαζί μας!! Σίγουρα δίνει κουράγιο σε όλες εμάς που προσπαθούμε! Δυστυχώς κι εγώ με πανικό, τεστ, μέτρημα κτλ..ένα εξάμηνο έχει περάσει και είμαστε τώρα στη φάση να κάνουμε περισσότερες εξετάσεις γιατί είμαστε άνω των 35..μέχρι στιγμής δεν έχω καταφέρει να νικήσω το άγχος μου, προσπαθώ όμως! Το σίγουρο είναι ότι με ενοχλούν οι προγραμματισμένες επαφές, για λίγους μήνες χάσαμε τον αυθορμητισμό μας.. αλλά τώρα και μετά τις διακοπές  που θυμήθηκα την αξία του να απολαμβάνεις αυτές τις ιδιαίτερες στιγμές με τον σύντροφό σου προσπαθώ απλά να έχω επαφή στις γόνιμες και ας μην είναι απαραίτητα τη μέρα του θετικού τεστ και την επόμενη..αν γυρίσει πχ ο σύντροφος ξημερώματα, πτώμα στην κούραση, δε θα του πω έλα πρέπει να κάνουμε σεξ..

🌺🌺

[Μαρια340]

στις πριν 10 λεπτά, ο/η singing in the rain είπε:

Ευχαριστούμε πολύ που μοιράστηκες την ιστορία σου μαζί μας!! Σίγουρα δίνει κουράγιο σε όλες εμάς που προσπαθούμε! Δυστυχώς κι εγώ με πανικό, τεστ, μέτρημα κτλ..ένα εξάμηνο έχει περάσει και είμαστε τώρα στη φάση να κάνουμε περισσότερες εξετάσεις γιατί είμαστε άνω των 35..μέχρι στιγμής δεν έχω καταφέρει να νικήσω το άγχος μου, προσπαθώ όμως! Το σίγουρο είναι ότι με ενοχλούν οι προγραμματισμένες επαφές, για λίγους μήνες χάσαμε τον αυθορμητισμό μας.. αλλά τώρα και μετά τις διακοπές  που θυμήθηκα την αξία του να απολαμβάνεις αυτές τις ιδιαίτερες στιγμές με τον σύντροφό σου προσπαθώ απλά να έχω επαφή στις γόνιμες και ας μην είναι απαραίτητα τη μέρα του θετικού τεστ και την επόμενη..αν γυρίσει πχ ο σύντροφος ξημερώματα, πτώμα στην κούραση, δε θα του πω έλα πρέπει να κάνουμε σεξ..

🌺🌺

Για αυτό την μοιράστηκα και εγώ, σκέφτηκα ότι θα είναι καλό για κάποιες. Κορίτσι μου σε καταλαβαίνω και εμεις άνω τον 35 είμαστε, αλλά εκ πείρας σου λέω ότι το χειρότερο σε ολο αυτό είναι το άγχος. Χαλάρωσε βρες πράγματα να ασχολησε και θα δεις που θα έρθει μόνο του.