Πεθερικά: γίνονται ποτέ σαν τους γονείς;

[evaioan]

Καλησπέρα σας, 

Μένω 500χλμ μακριά από τους δικούς μου τα τελευταία 4 χρόνια. Έχω μια σταθερή δουλειά και έναν καλό σύντροφο. Βρίσκομαι στη 19η εβδομάδα κύησης. Έχω αφήσει πίσω μια μητέρα 72 χρόνων με αρχές Πάρκινσον που φροντίζει έναν συνομήλικο σύζυγο πλήρως παράλυτο, ένα ορφανό από μητέρα ανηψι και τον αδερφό μου που δουλεύει σε νησί και πήγαινερχεται κάθε εβδομάδα έχοντας να μεγαλώσει το παιδί του και όλες τις υποχρεώσεις των γονέων μας. 

Πριν μείνω έγκυος πήγαινα κάθε μήνα τώρα πια δεν μπορώ σε αυτό το ρυθμό. Το θέμα μου είναι τα πεθερικά μου. Είναι 86 ο παππούς με πλήρη διαύγεια, λίγους πόνους στα κόκαλα, καλοφαγάς με λίγη πίεση. Έχει όνειρο ζωής να αγοράσουμε σπίτι δίπλα τους και χρόνια τώρα αναρωτιέται γιατί δε σκαμε 50000 ευρώ η οικογένεια μου για να μένουμε σχεδόν στο κέντρο μιας πόλης όπου μένουν αυτοί για να είναι όλα δίπλα τους μαζί και ο γιος τους. Κάθε Κυριακή πάμε όλοι μαζί για να πιει τσίπουρο ο παππούς 50χλμ δρόμο και εννοείται νοικιάζουμε δίπλα τους διότι κάτι χωράφια και κάτι σπίτια που έχει ο παππούς εδώ γύρω δε θέλει να τα πουλήσει για εμάς. 

Από την άλλη η γιαγιά είναι 79 χρόνων, δε δούλεψε ποτέ της, άψογη φυσική κατάσταση, κομψή με το τακούνι της έχει άποψη για όλα. Παρεμβατικη όσο μπορεί στο μοναχογιο της που τη λατρεύει τη μάνα του. Κάνει ότι θέλει τόσο τον άντρα της όσο και το γιο της. Έχει τις φιλενάδες της και εξασκείται στο shopping καθημερινά. Προσφάτως εκεί στο shopping έφαγε τα μούτρα της με το τακουνάκι και έπαθε κάταγμα. Το αποτέλεσμα είναι ο σύζυγος να ξημεροβραδιαζεται σπίτι τους, εγώ να στέλνω φαγητά και πήραν απόφαση να βάλουν και μια γυναίκα να βοηθάει. 

Από την άλλη εγω τα κάνω όλα μόνη μου, ψωνίζω, μαγειρεύω, καθαρίζω και επιπλέον δε βλέπω πολύ και τον άντρα μου. Αναρωτιέμαι όμως όταν έρθει το μωρό τελικά θα έχω βοήθεια ή με ένα σφύριγμα της πεθεράς μου ο σύζυγος θα τρέχει να δει αν η νάρκισσος μαμα του χρειάζεται βοήθεια να μετακινήσει τις άπειρες γλάστρες της; 

Κορίτσια συγκρίνω με τους δικούς μου και λέω μερικοί τουρίστες ήρθαν στη ζωή τουρίστες και θα φύγουν... Πείτε μου καμιά Ν κουβέντα για να τους συμπαθήσω διότι κάθε πρωί προσεύχομαι να μην ανοίξω το στόμα μου... 

[Tokyo]

στις πριν 5 ώρες, ο/η evaioan είπε:

Καλησπέρα σας, 

Μένω 500χλμ μακριά από τους δικούς μου τα τελευταία 4 χρόνια. Έχω μια σταθερή δουλειά και έναν καλό σύντροφο. Βρίσκομαι στη 19η εβδομάδα κύησης. Έχω αφήσει πίσω μια μητέρα 72 χρόνων με αρχές Πάρκινσον που φροντίζει έναν συνομήλικο σύζυγο πλήρως παράλυτο, ένα ορφανό από μητέρα ανηψι και τον αδερφό μου που δουλεύει σε νησί και πήγαινερχεται κάθε εβδομάδα έχοντας να μεγαλώσει το παιδί του και όλες τις υποχρεώσεις των γονέων μας. 

Πριν μείνω έγκυος πήγαινα κάθε μήνα τώρα πια δεν μπορώ σε αυτό το ρυθμό. Το θέμα μου είναι τα πεθερικά μου. Είναι 86 ο παππούς με πλήρη διαύγεια, λίγους πόνους στα κόκαλα, καλοφαγάς με λίγη πίεση. Έχει όνειρο ζωής να αγοράσουμε σπίτι δίπλα τους και χρόνια τώρα αναρωτιέται γιατί δε σκαμε 50000 ευρώ η οικογένεια μου για να μένουμε σχεδόν στο κέντρο μιας πόλης όπου μένουν αυτοί για να είναι όλα δίπλα τους μαζί και ο γιος τους. Κάθε Κυριακή πάμε όλοι μαζί για να πιει τσίπουρο ο παππούς 50χλμ δρόμο και εννοείται νοικιάζουμε δίπλα τους διότι κάτι χωράφια και κάτι σπίτια που έχει ο παππούς εδώ γύρω δε θέλει να τα πουλήσει για εμάς. 

Από την άλλη η γιαγιά είναι 79 χρόνων, δε δούλεψε ποτέ της, άψογη φυσική κατάσταση, κομψή με το τακούνι της έχει άποψη για όλα. Παρεμβατικη όσο μπορεί στο μοναχογιο της που τη λατρεύει τη μάνα του. Κάνει ότι θέλει τόσο τον άντρα της όσο και το γιο της. Έχει τις φιλενάδες της και εξασκείται στο shopping καθημερινά. Προσφάτως εκεί στο shopping έφαγε τα μούτρα της με το τακουνάκι και έπαθε κάταγμα. Το αποτέλεσμα είναι ο σύζυγος να ξημεροβραδιαζεται σπίτι τους, εγώ να στέλνω φαγητά και πήραν απόφαση να βάλουν και μια γυναίκα να βοηθάει. 

Από την άλλη εγω τα κάνω όλα μόνη μου, ψωνίζω, μαγειρεύω, καθαρίζω και επιπλέον δε βλέπω πολύ και τον άντρα μου. Αναρωτιέμαι όμως όταν έρθει το μωρό τελικά θα έχω βοήθεια ή με ένα σφύριγμα της πεθεράς μου ο σύζυγος θα τρέχει να δει αν η νάρκισσος μαμα του χρειάζεται βοήθεια να μετακινήσει τις άπειρες γλάστρες της; 

Κορίτσια συγκρίνω με τους δικούς μου και λέω μερικοί τουρίστες ήρθαν στη ζωή τουρίστες και θα φύγουν... Πείτε μου καμιά Ν κουβέντα για να τους συμπαθήσω διότι κάθε πρωί προσεύχομαι να μην ανοίξω το στόμα μου... 

Φίλη μου καταλαβαίνω την πικρία σου ειδικά όταν σκέφτεσαι το μαρτύριο που ζει η μάνα σου. Γιατί μη γελιόμαστε η φρόντιδα ενός ανθρώπου κατακητου είναι άθλος κ ειλικρινά απορώ πως το κάνουν χωρίς βοήθεια. Συν το μωρό τιυ αδερφού σου... Όμως η αλήθεια είναι επίσης ότι δε φταίνε τα πεθερικά για την τύχη τους, έτσι είναι η ζωή δεν είναι δίκαιη. 

Έχεις όμως κ ταυτοχρονα τα δικια σου! Δλδ οκ είναι όλα μέλι γάλα κ από πάνω σας τρέχουν. Αλλά φοβάμαι ότι θα σε δυσαρεστήσει αυτό που θα πω... Το πρόβλημά σου δεν είναι αυτοί αλλά ο άντρας σου. Αυτός πρέπει να καταλάβει ότι εσείς είστε πια η οικογένεια του κ να σας βάλει προτεραιότητα. Αυτός επιλέγει να πιέζει εσένα κ να τρέχει σε αυτούς όλη μέρα. Οπότε με αυτόν πρέπει να μιλήσεις... Αυτοί ας λένε κ ας κάνουν αν εσείς είστε ομάδα δεν θα σε νοιάζει. Νομίζω είναι ώρα να κάνεις κουβέντα γιατί όσα νιώθεις τώρα όταν θα έχεις την πίεση του μωρού θα σε ενοχλούν επί 100!

[MyElpida]

στις On 24/3/2022 at 11:05 ΠΜ, ο/η evaioan είπε:

Καλησπέρα σας, 

Μένω 500χλμ μακριά από τους δικούς μου τα τελευταία 4 χρόνια. Έχω μια σταθερή δουλειά και έναν καλό σύντροφο. Βρίσκομαι στη 19η εβδομάδα κύησης. Έχω αφήσει πίσω μια μητέρα 72 χρόνων με αρχές Πάρκινσον που φροντίζει έναν συνομήλικο σύζυγο πλήρως παράλυτο, ένα ορφανό από μητέρα ανηψι και τον αδερφό μου που δουλεύει σε νησί και πήγαινερχεται κάθε εβδομάδα έχοντας να μεγαλώσει το παιδί του και όλες τις υποχρεώσεις των γονέων μας. 

Πριν μείνω έγκυος πήγαινα κάθε μήνα τώρα πια δεν μπορώ σε αυτό το ρυθμό. Το θέμα μου είναι τα πεθερικά μου. Είναι 86 ο παππούς με πλήρη διαύγεια, λίγους πόνους στα κόκαλα, καλοφαγάς με λίγη πίεση. Έχει όνειρο ζωής να αγοράσουμε σπίτι δίπλα τους και χρόνια τώρα αναρωτιέται γιατί δε σκαμε 50000 ευρώ η οικογένεια μου για να μένουμε σχεδόν στο κέντρο μιας πόλης όπου μένουν αυτοί για να είναι όλα δίπλα τους μαζί και ο γιος τους. Κάθε Κυριακή πάμε όλοι μαζί για να πιει τσίπουρο ο παππούς 50χλμ δρόμο και εννοείται νοικιάζουμε δίπλα τους διότι κάτι χωράφια και κάτι σπίτια που έχει ο παππούς εδώ γύρω δε θέλει να τα πουλήσει για εμάς. 

Από την άλλη η γιαγιά είναι 79 χρόνων, δε δούλεψε ποτέ της, άψογη φυσική κατάσταση, κομψή με το τακούνι της έχει άποψη για όλα. Παρεμβατικη όσο μπορεί στο μοναχογιο της που τη λατρεύει τη μάνα του. Κάνει ότι θέλει τόσο τον άντρα της όσο και το γιο της. Έχει τις φιλενάδες της και εξασκείται στο shopping καθημερινά. Προσφάτως εκεί στο shopping έφαγε τα μούτρα της με το τακουνάκι και έπαθε κάταγμα. Το αποτέλεσμα είναι ο σύζυγος να ξημεροβραδιαζεται σπίτι τους, εγώ να στέλνω φαγητά και πήραν απόφαση να βάλουν και μια γυναίκα να βοηθάει. 

Από την άλλη εγω τα κάνω όλα μόνη μου, ψωνίζω, μαγειρεύω, καθαρίζω και επιπλέον δε βλέπω πολύ και τον άντρα μου. Αναρωτιέμαι όμως όταν έρθει το μωρό τελικά θα έχω βοήθεια ή με ένα σφύριγμα της πεθεράς μου ο σύζυγος θα τρέχει να δει αν η νάρκισσος μαμα του χρειάζεται βοήθεια να μετακινήσει τις άπειρες γλάστρες της; 

Κορίτσια συγκρίνω με τους δικούς μου και λέω μερικοί τουρίστες ήρθαν στη ζωή τουρίστες και θα φύγουν... Πείτε μου καμιά Ν κουβέντα για να τους συμπαθήσω διότι κάθε πρωί προσεύχομαι να μην ανοίξω το στόμα μου... 

Δυστυχώς δεν μπορείς να αλλάξεις 2 ανθρώπους 86 και 79 χρόνων.. και δε θα ήταν και σωστό αν θες την άποψή μου σε αυτή την ηλικία. Επιπλέον, ο μοναχογιος τους έχει υποχρέωση να τους προσέξει και φυσικά τώρα που η μητέρα του έπαθε κάταγμα. Μην είμαστε άδικοι. 

Νομίζω το πρόβλημα έγκειται στο ότι δε βοηθάει εσένα ο αντρας σου όσο θα έπρεπε και θα ήθελες, κι έχεις πιεστεί. Νομίζω πως το καλύτερο είναι να κάνεις μια κουβέντα με τον άντρα σου, χωρίς όμως να περιμένεις να τους γυρίσει την πλάτη. 

Επίσης, μη συγκρίνεις τη πεθερά σου με την μητέρα σου.. Δε φταίει αυτή που τα βρήκε εύκολα στη ζωή της.. 

[evaioan]

Κορίτσια πραγματικά ευχαριστώ. Όταν βιώνεις κάτι δεν το αντιμετωπίζεις με διαύγεια. Σήμερα περάσαμε τη μέρα με τον συζυγο. Είχε μούτρα από τους γονείς του βέβαια αλλά τουλάχιστον συζητήσαμε και ελπίζω πλέον να αλλάξει λίγο η ισορροπία. Δεν θέλω να τους γυρίσει την πλάτη, θέλω όμως να ζυγίζει σωστά τις καταστάσεις. Για παράδειγμα όταν έχει πρόβλημα υγείας επείγει να την πάει στο γιατρό, να κάνουν εξετάσεις, να προμηθευτούν την αναγκαία αγωγή και να βρεθεί γυναίκα να βοηθάει στο σπίτι αλλά δεν επείγει η ψυχαγωγία της πχ δε σημαίνει ότι για να μην είναι μόνη θα περάσουμε όλο το τριήμερο όλοι μαζί. 

[Tokyo]

στις πριν 22 λεπτά, ο/η evaioan είπε:

Κορίτσια πραγματικά ευχαριστώ. Όταν βιώνεις κάτι δεν το αντιμετωπίζεις με διαύγεια. Σήμερα περάσαμε τη μέρα με τον συζυγο. Είχε μούτρα από τους γονείς του βέβαια αλλά τουλάχιστον συζητήσαμε και ελπίζω πλέον να αλλάξει λίγο η ισορροπία. Δεν θέλω να τους γυρίσει την πλάτη, θέλω όμως να ζυγίζει σωστά τις καταστάσεις. Για παράδειγμα όταν έχει πρόβλημα υγείας επείγει να την πάει στο γιατρό, να κάνουν εξετάσεις, να προμηθευτούν την αναγκαία αγωγή και να βρεθεί γυναίκα να βοηθάει στο σπίτι αλλά δεν επείγει η ψυχαγωγία της πχ δε σημαίνει ότι για να μην είναι μόνη θα περάσουμε όλο το τριήμερο όλοι μαζί. 

Μα εννοείται αυτό, άλλο να  προστρεξει στην ανάγκη τους κ άλλο να περιμένουν ότι θα είναι όλοι μαζί συνεχώς όπως όταν ήταν έφηβος. Τώρα πια έχει δικό του σπίτι κ τέλος. Αυτά όμως πρέπει να διευθετήσει ο ίδιος, δεν είναι θέμα δλδ των γονιών, αυτός πρέπει να βάλει όρια. Εύχομαι να βρείτε τις ισορροπίες σας σύντομα! 

[MyElpida]

στις πριν 13 ώρες, ο/η evaioan είπε:

Κορίτσια πραγματικά ευχαριστώ. Όταν βιώνεις κάτι δεν το αντιμετωπίζεις με διαύγεια. Σήμερα περάσαμε τη μέρα με τον συζυγο. Είχε μούτρα από τους γονείς του βέβαια αλλά τουλάχιστον συζητήσαμε και ελπίζω πλέον να αλλάξει λίγο η ισορροπία. Δεν θέλω να τους γυρίσει την πλάτη, θέλω όμως να ζυγίζει σωστά τις καταστάσεις. Για παράδειγμα όταν έχει πρόβλημα υγείας επείγει να την πάει στο γιατρό, να κάνουν εξετάσεις, να προμηθευτούν την αναγκαία αγωγή και να βρεθεί γυναίκα να βοηθάει στο σπίτι αλλά δεν επείγει η ψυχαγωγία της πχ δε σημαίνει ότι για να μην είναι μόνη θα περάσουμε όλο το τριήμερο όλοι μαζί. 

Καλημερα! Σε αυτό φυσικά και έχεις δίκιο! Έχετε δικό σας σπίτι και δική σας ζωή να ζήσετε.. Εγώ θα σου πρότεινα να κανονίζεις το πρόγραμμά σας χωρίς να συμπεριλαμβάνει και τα πεθερικά σου.. Δηλαδή πριν προλάβει αυτός να σου πει το σκ λέω να πάμε στους γονείς μου βόλτα, να λες εσύ "ξέρεις αγάπη μου κανόνισα να πάμε εκεί ή σκέφτομαι να πάμε τριήμερο εκει..." Ούτε εσύ να δείχνεις ότι δε τους θες, ούτε αυτός να έχει περιθω΄ριο να σου πει μας κάλεσε η μαμά μου.. Σιγά σιγά θα αλλάξει η κατάσταση...