Παλίνδρομη στην 9η βδομάδα.... και τώρα τι;

[EVevEV]

Είμαι 37 χρονών και μετά από 1,5 χρόνο πρσπαθειών κατάφερα να μείνω έγκυος τον Αύγουστο που μας πέρασε. Πρίν μείνω έγκυος και καθώς το πολυπόθητο θετικό τεστ καθυστερούσε έκανα αρκετές εξετάσεις (κ σαλπιγγογραφία) κι έφτασα μέχρι και την πόρτα των κέντρων εξωσωματικής. Σαν θαύμα όμως το μωρό ήρθε με φυσική σύλληψη και ήταν πραγματικά ένα θαύμα για εμάς. Ήξερα ότι ήμουν έγκυος από την πρώτη στιγμή. Το επιβεβαίωσα με τεστ φαρμακείου την πρώτη μέρα της καθυστέρησης και μετά από 4 μέρες με χοριακή (την οποία μετανιώνω τώρα που δεν επανέλαβα και δεύτερη φορά για να έβλεπα πως αυξάνονται οι τιμές). Χαρά και άγχος μαζί. Πήγα στη γυναικολόγο στις 6 βδομάδες και 3 μέρες για να μπορέσουμε να ακουσουμε και καρδιά όπως μου είχε πει. Μέχρι και εκείνη τη μέρα φοβόμουν, έτρεμα, ανησυχούσα: είναι όντως εκεί; είναι ενδομήτριο; είναι όλα καλα; θα δουλεύει η καρδιά του;.... Με το που άνοιξε ο υπέρηχος άνοιξαν μπροστά μου οι πόρτες του παραδείσου... ήμουν πιο αμήχανη κ χαρούμενη από ποτέ! 150 παλμοί, ενδομήτριο, 3,5 χιλ με ένα σχόλιο από την γυναικολόγο ότι έχει πιάσει ψηλά και για κάποιον άγνωστο για εμένα λόγο αυτό η΄ταν πολύ θετικό. Μου έγραψε τον μισό προγεννητικό έλεγχο και μου είπε να περιμένω να κάνω όλες μαζί τις εξετάσεις με τις αλλες μισές που θα μου έγραφε στο επομενο ραντεβού.  Σταμάτησα αμέσως την δουλειά, ήμουν απίστευτα προσεκτική σε όλα, και ξεκίνησα πρόγραμμα διατροφής με διατροφολόγο λόγω κάποιων παραπάνω κιλών. Η γυναικολόγος προληπτικά με έβαλε σε μετρήσεις σακχάρου να δει πως κινείται ο οργανισμός μου και όλα καλά. 

Από ένας άνθρωπος ξαφνικά ήμασταν δύο και πηγαιναμε παντού μαζί. Κι εγώ κι ο άντρας μου πλέαμε σε ατέλειωτα πελάγη ευτυχίας, λες κ ερωτευτήκαμε ξανά από την αρχή. Το ανακοινώσαμε στους δικούς μας και κανονίσαμε τον πολιτικό γάμο. Ένα όνειρο ξεκίνησε, σχέδια ατελείωτα, μικούσα σαν χαζή στην κοιλιά μου και τραγουδούσα συνέχεια από μέσα μου.

Είχα κάποια μικρά ελάχιστα συμπτώματα από την 5η εβδομάδα (ανακατοσούρες, δυσπεψία, κράμπες στην κοιλιά, κτλ), τα οποία στις 7 & 2 μέρες σταμάτησαν. Όμως δεν έδωσα σημασία. Σκέφτηκα είμαι από τις τυχερές. 

Στις 9 βδομάδες ακριβώς (την προηγούμενη Παρασκευή) πήγα στο προγραμματισμένο ραντεβού μου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν απόλυτα ήρεμη, αισιοόδοξη, χαρούμενη, δεν είχα βάλει στιγμή με το μυαλό μου οτι κατι δεν θα είναι καλά. Λίγο πριν με φωνάξουν ένιωσα ένα μικρό τράβηγμα αριστερα στην κοιλια και προς στιγμήν με επιασε ένας μικρός πανικός. Μπήκα στο εξεταστήριο, κάναμε πλάκα με την μαία, ήρθε η γιατρός. Άνοιξε ο υπέρηχος και τιποτα... απολύτως τίποτα... Αυτό που είχα δει και είχα ακούσει πριν 3 εβδομάδες δεν φαινόταν πουθενα΄.... Άρχισα να χάνω το μυαλό μου. Η γυναικολόγος να μου πατάει την κοιλια και να ψαχνει. Ζήτησε τον προηγούμενο υπέρηχο για να βρει την θεση του μωρου... Μωρό άφαντο. Το μωρό μετονομάστηκε σε "εμβρυϊκά στοιχεία που έδειχναν αναπτυξη 7 εβδομάδων χωρις καρδιακό παλμό". 

Από εκεί και πέρα θυμάμαι να ντύθηκα σαν υπνοτισμένη. Πριν προλάβω καν να καταλάβω τι μου έχει συμβεί μου έκλεισε για την επομενη κιόλας μερα ραντεβού για απόξεσή....... Έτσι χωρίς καμιά προειδοποίηση, χωρίς να έχω καταλάβει τίποτα... έχασα το μωράκι μου.. Χωρίς καμία εξήγηση... Γιατί απλά συμβαίνει.....

Την επόμενη μέρα τα ξημερώματα μετά την χρήση δύο κολπικών υπόθετων άρχισε η αιμοραγία. Μάζευα από την μπανιέρα κομμάτια αίμα κι αναρρωτιόμουν αν ήταν κομμάτια του μωρού μου.. Έφτασα στις 11 στο μαιευτήριο... Όλοι χαρούμενοι κι εγώ ένα ζόμπι από το κλάμα και την αυπνία. Πήγα για καρδιογράφημα κι άκουγα τους καρδιοτοκογράφους από τα διπλανά δωμάτια. Η αιμοραγία ακατάσχετη. Η ψυχή μου με είχε εγκαταλείψει πάνω στην καρέκλα του χειρουργείου. Ήρθε η γυναικολόγος και μου έκανε υπέρηχο μήπως και γλίτωνα την απόξεση αλλά "τα εμβρυικά στοιχεία ήταν ολα εκεί στην μητρική κοιλότητα". Μου χορήγησαν 3 φορές μέθη. Τις δύο πρώτες δεν κατάλαβα τιποτα. Στην τρίτη ζαλίστηκα και έκλεισαν τα μάτια μου. Άκουγα την αναισθησιολόγο να μου μιλά και δεν μπορούσα να απαντήσω. Δεν αισθανόμουν το μου κάναν αλλά τα άκουγα όλα. Άκουγα μια άλλη μητέρα από το διπλανό χειρουργείο να γεννά.. εκείνη και το μωρό της να κλάίνει από χαρά στην πρώτη τους συνάντηση. Άκουσα την νοσηλέυτρια να σχολιάζει στην πρώτη αναρόφηση "δείτε είναι ολόκληρο" και τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα. Η αναισθησιολόγος με ρωτουσε αν την ακούω και γιατι κλαίω και δεν μπορούσα να της πω πως θέλω να σκάσουν όλοι! Κατάφερα τελικά και άνοιξα τα μάτια μου πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία. Σηκώθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα από το δωμάτιο ανάνηψης, ντύθηκα και έφυγα. 

Για τις επόμενες δύο μέρες είχα μιρκή αιμοραγία. Από φόβο έκανα εξετάσεις, παρά τις αντιρήσεις της γυναικολόγου, για θυροειδή (τον οποίο ούτως ή α΄λλως παρακολουθούσα) και θρομβοφιλίας οι οποίες βγήκαν καθαρές. Η ιστολογική εξέταση δεν έδειξε κακοήθεια και είναι ενδεικτική της παλίνδρομης. Ρώτησα τι σημαινει αυτό και η απαντηση ήταν "Οτι είχατε μια παλινδρομη κύηση". Καρυότυπο δεν κάναμε γιατί η αποβολή μου θεωρείται τυχαίο γεγονός... Γιατί όμως έχασα το μωρό μου;

Εδώ και μια βδομάδα είμαι σε άθλια ψυχολογική κατάσταση. Ο άντρας μου φαινομενικά κρατάει γερά αλλά είναι κι αυτός χάλια. Όλοι γύρω μου με εκνευρίζουν: "δεν πειράζει", "θα κάνεις ά΄λλο", "δεν ήταν καλό αυτό"... ΄όμως πειράζει και πειράζει πάρα πολύ. Δεν με παρηγορεί η έκφραση θα κάνω άλλο. κ τι ήταν αυτό; το πετάξαμε κ το ξεχάσαμε; ήταν το μωρό μου, το σπλάχνο μου, το παιδί μου κ τι πάει να πει δεν ήταν καλό;!

Τις πρώτες μέρες ήμουν σε πλήρη άρνηση. Ειδικά κάθε φορά που σκέφτομαι την απόξεση με ποιάνουν κρίσεις πανικού. Δεν θέλω να το ξαναπεράσω, δεν έχω το κουράγιο. Από χθες με έχει πιάσει και απογοήυεση... Η γυναικολόγος μου ειπε πριν καν γίνει η απόξεση ότι τον άλλο μήνα θα μπορώ να προσπαθήσω πάλι. Μου είπε εφόσον αδιαθετήσω να πάω 10η- 12η μέρα του κύκλου να με δει. Εγώ φοβάμαι πια ότι δεν θα ξανάρθει μωρό κι αν έρθει θα το χάσω παλι.. Έχω χάσει την πίστη μου στο Θεό και την ελπίδα. Δεν με παρηγορεί τίποτα και κανεις! Γιατί σε εμένα;

[Maimoudaki92]

στις On 17/10/2021 at 1:27 ΜΜ, ο/η EVevEV είπε:

Είμαι 37 χρονών και μετά από 1,5 χρόνο πρσπαθειών κατάφερα να μείνω έγκυος τον Αύγουστο που μας πέρασε. Πρίν μείνω έγκυος και καθώς το πολυπόθητο θετικό τεστ καθυστερούσε έκανα αρκετές εξετάσεις (κ σαλπιγγογραφία) κι έφτασα μέχρι και την πόρτα των κέντρων εξωσωματικής. Σαν θαύμα όμως το μωρό ήρθε με φυσική σύλληψη και ήταν πραγματικά ένα θαύμα για εμάς. Ήξερα ότι ήμουν έγκυος από την πρώτη στιγμή. Το επιβεβαίωσα με τεστ φαρμακείου την πρώτη μέρα της καθυστέρησης και μετά από 4 μέρες με χοριακή (την οποία μετανιώνω τώρα που δεν επανέλαβα και δεύτερη φορά για να έβλεπα πως αυξάνονται οι τιμές). Χαρά και άγχος μαζί. Πήγα στη γυναικολόγο στις 6 βδομάδες και 3 μέρες για να μπορέσουμε να ακουσουμε και καρδιά όπως μου είχε πει. Μέχρι και εκείνη τη μέρα φοβόμουν, έτρεμα, ανησυχούσα: είναι όντως εκεί; είναι ενδομήτριο; είναι όλα καλα; θα δουλεύει η καρδιά του;.... Με το που άνοιξε ο υπέρηχος άνοιξαν μπροστά μου οι πόρτες του παραδείσου... ήμουν πιο αμήχανη κ χαρούμενη από ποτέ! 150 παλμοί, ενδομήτριο, 3,5 χιλ με ένα σχόλιο από την γυναικολόγο ότι έχει πιάσει ψηλά και για κάποιον άγνωστο για εμένα λόγο αυτό η΄ταν πολύ θετικό. Μου έγραψε τον μισό προγεννητικό έλεγχο και μου είπε να περιμένω να κάνω όλες μαζί τις εξετάσεις με τις αλλες μισές που θα μου έγραφε στο επομενο ραντεβού.  Σταμάτησα αμέσως την δουλειά, ήμουν απίστευτα προσεκτική σε όλα, και ξεκίνησα πρόγραμμα διατροφής με διατροφολόγο λόγω κάποιων παραπάνω κιλών. Η γυναικολόγος προληπτικά με έβαλε σε μετρήσεις σακχάρου να δει πως κινείται ο οργανισμός μου και όλα καλά. 

Από ένας άνθρωπος ξαφνικά ήμασταν δύο και πηγαιναμε παντού μαζί. Κι εγώ κι ο άντρας μου πλέαμε σε ατέλειωτα πελάγη ευτυχίας, λες κ ερωτευτήκαμε ξανά από την αρχή. Το ανακοινώσαμε στους δικούς μας και κανονίσαμε τον πολιτικό γάμο. Ένα όνειρο ξεκίνησε, σχέδια ατελείωτα, μικούσα σαν χαζή στην κοιλιά μου και τραγουδούσα συνέχεια από μέσα μου.

Είχα κάποια μικρά ελάχιστα συμπτώματα από την 5η εβδομάδα (ανακατοσούρες, δυσπεψία, κράμπες στην κοιλιά, κτλ), τα οποία στις 7 & 2 μέρες σταμάτησαν. Όμως δεν έδωσα σημασία. Σκέφτηκα είμαι από τις τυχερές. 

Στις 9 βδομάδες ακριβώς (την προηγούμενη Παρασκευή) πήγα στο προγραμματισμένο ραντεβού μου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν απόλυτα ήρεμη, αισιοόδοξη, χαρούμενη, δεν είχα βάλει στιγμή με το μυαλό μου οτι κατι δεν θα είναι καλά. Λίγο πριν με φωνάξουν ένιωσα ένα μικρό τράβηγμα αριστερα στην κοιλια και προς στιγμήν με επιασε ένας μικρός πανικός. Μπήκα στο εξεταστήριο, κάναμε πλάκα με την μαία, ήρθε η γιατρός. Άνοιξε ο υπέρηχος και τιποτα... απολύτως τίποτα... Αυτό που είχα δει και είχα ακούσει πριν 3 εβδομάδες δεν φαινόταν πουθενα΄.... Άρχισα να χάνω το μυαλό μου. Η γυναικολόγος να μου πατάει την κοιλια και να ψαχνει. Ζήτησε τον προηγούμενο υπέρηχο για να βρει την θεση του μωρου... Μωρό άφαντο. Το μωρό μετονομάστηκε σε "εμβρυϊκά στοιχεία που έδειχναν αναπτυξη 7 εβδομάδων χωρις καρδιακό παλμό". 

Από εκεί και πέρα θυμάμαι να ντύθηκα σαν υπνοτισμένη. Πριν προλάβω καν να καταλάβω τι μου έχει συμβεί μου έκλεισε για την επομενη κιόλας μερα ραντεβού για απόξεσή....... Έτσι χωρίς καμιά προειδοποίηση, χωρίς να έχω καταλάβει τίποτα... έχασα το μωράκι μου.. Χωρίς καμία εξήγηση... Γιατί απλά συμβαίνει.....

Την επόμενη μέρα τα ξημερώματα μετά την χρήση δύο κολπικών υπόθετων άρχισε η αιμοραγία. Μάζευα από την μπανιέρα κομμάτια αίμα κι αναρρωτιόμουν αν ήταν κομμάτια του μωρού μου.. Έφτασα στις 11 στο μαιευτήριο... Όλοι χαρούμενοι κι εγώ ένα ζόμπι από το κλάμα και την αυπνία. Πήγα για καρδιογράφημα κι άκουγα τους καρδιοτοκογράφους από τα διπλανά δωμάτια. Η αιμοραγία ακατάσχετη. Η ψυχή μου με είχε εγκαταλείψει πάνω στην καρέκλα του χειρουργείου. Ήρθε η γυναικολόγος και μου έκανε υπέρηχο μήπως και γλίτωνα την απόξεση αλλά "τα εμβρυικά στοιχεία ήταν ολα εκεί στην μητρική κοιλότητα". Μου χορήγησαν 3 φορές μέθη. Τις δύο πρώτες δεν κατάλαβα τιποτα. Στην τρίτη ζαλίστηκα και έκλεισαν τα μάτια μου. Άκουγα την αναισθησιολόγο να μου μιλά και δεν μπορούσα να απαντήσω. Δεν αισθανόμουν το μου κάναν αλλά τα άκουγα όλα. Άκουγα μια άλλη μητέρα από το διπλανό χειρουργείο να γεννά.. εκείνη και το μωρό της να κλάίνει από χαρά στην πρώτη τους συνάντηση. Άκουσα την νοσηλέυτρια να σχολιάζει στην πρώτη αναρόφηση "δείτε είναι ολόκληρο" και τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα. Η αναισθησιολόγος με ρωτουσε αν την ακούω και γιατι κλαίω και δεν μπορούσα να της πω πως θέλω να σκάσουν όλοι! Κατάφερα τελικά και άνοιξα τα μάτια μου πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία. Σηκώθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα από το δωμάτιο ανάνηψης, ντύθηκα και έφυγα. 

Για τις επόμενες δύο μέρες είχα μιρκή αιμοραγία. Από φόβο έκανα εξετάσεις, παρά τις αντιρήσεις της γυναικολόγου, για θυροειδή (τον οποίο ούτως ή α΄λλως παρακολουθούσα) και θρομβοφιλίας οι οποίες βγήκαν καθαρές. Η ιστολογική εξέταση δεν έδειξε κακοήθεια και είναι ενδεικτική της παλίνδρομης. Ρώτησα τι σημαινει αυτό και η απαντηση ήταν "Οτι είχατε μια παλινδρομη κύηση". Καρυότυπο δεν κάναμε γιατί η αποβολή μου θεωρείται τυχαίο γεγονός... Γιατί όμως έχασα το μωρό μου;

Εδώ και μια βδομάδα είμαι σε άθλια ψυχολογική κατάσταση. Ο άντρας μου φαινομενικά κρατάει γερά αλλά είναι κι αυτός χάλια. Όλοι γύρω μου με εκνευρίζουν: "δεν πειράζει", "θα κάνεις ά΄λλο", "δεν ήταν καλό αυτό"... ΄όμως πειράζει και πειράζει πάρα πολύ. Δεν με παρηγορεί η έκφραση θα κάνω άλλο. κ τι ήταν αυτό; το πετάξαμε κ το ξεχάσαμε; ήταν το μωρό μου, το σπλάχνο μου, το παιδί μου κ τι πάει να πει δεν ήταν καλό;!

Τις πρώτες μέρες ήμουν σε πλήρη άρνηση. Ειδικά κάθε φορά που σκέφτομαι την απόξεση με ποιάνουν κρίσεις πανικού. Δεν θέλω να το ξαναπεράσω, δεν έχω το κουράγιο. Από χθες με έχει πιάσει και απογοήυεση... Η γυναικολόγος μου ειπε πριν καν γίνει η απόξεση ότι τον άλλο μήνα θα μπορώ να προσπαθήσω πάλι. Μου είπε εφόσον αδιαθετήσω να πάω 10η- 12η μέρα του κύκλου να με δει. Εγώ φοβάμαι πια ότι δεν θα ξανάρθει μωρό κι αν έρθει θα το χάσω παλι.. Έχω χάσει την πίστη μου στο Θεό και την ελπίδα. Δεν με παρηγορεί τίποτα και κανεις! Γιατί σε

Μα πόσο πολύ σε νοιώθω σε όλα αυτά που συνέβησαν. Πραγματικά λυπάμαι πολύ. Είναι απολύτως λογικό να είσαι σε αυτή την κατάσταση και χρειάζεσαι χρόνο. Σίγουρα δε το ξεχνάς αλλά πρέπει να προχωρήσεις όσο δύσκολο και να είναι.

Τα ιδια ένοιωθα και σκεφτόμουν και εγώ το Μάιο που έχασα το κοριτσάκι μου στις 17 εβδομάδες. Στην αποξεση εγω ήμουν τόσο μα τόσο χάλια εκλαιγα, φώναζα δε μπορούσαν να με κρατήσουν και από την άλλη άκουγα που λεγαν αα κοιτάξτε το κοριτσάκι στείλτε το το να το θάψουμε μαζί με τα αλλά. Ελεγε η μια στην άλλη ναα πάρε εκείνο το κυπελάκι και βάλε το μέσα και βάλτε το στη σακουλα. Το κοιτούσαν όλες και σχολίαζαν ααα δες τα χεράκια του, δες αυτό είναι σχηματισμένο.

Επισης, σου λένε εεεε εντάξει τυχαίο γεγονός. Η φύση προνοει μπορεί να ήταν προβληματικό. Θα κάνετε άλλο καλύτερο. 

18 Οκτωβρίου σήμερα και ακόμα τίποτα.

7 Νοεμβρίου θα γενούσα και όσο το σκέφτομαι με πιάνουν τα κλάματα όπου και αν ειμαι και μου λενε να πας σε ψυχολόγο θα σου κάνει καλο...

Κάνεις δε καταλαβαίνει τι περνάμε εκτός από εμάς τις ίδιες. Κορίτσι μου λυπάμαι πολύ και εύχομαι να ηρεμήσεις σύντομα. Να κάνετε προληπτικά κάποιες εξετάσεις και μόλις είσαι έτοιμη και πάλι ψυχολογικά ξεκινάτε νέες προσπάθειες. 

Επίσης, εμένα με βοήθησε το οτι επέστρεψα στη δουλειά. Τις πρώτες ημέρες δεν ήθελα για κανένα λόγο να πάω. Σκεφτόμουν ακόμη και να παραιτηθώ, αλλά όσο το σκέφτομαι νομίζω πως με βοήθησε. Σίγουρα τον πρώτο καιρό ήταν δύσκολα όλοι με ρωτούσαν τι συνεβει κλπ αλλά εν τελει το να επιστρέψω με βοηθησε από το να μη μείνω σε ένα κρεβάτι όλη μέρα και να κλαίω.

Εύχομαι να ηρεμήσεις σύντομα 🙂

[Penny89]

στις On 17/10/2021 at 1:27 ΜΜ, ο/η EVevEV είπε:

Είμαι 37 χρονών και μετά από 1,5 χρόνο πρσπαθειών κατάφερα να μείνω έγκυος τον Αύγουστο που μας πέρασε. Πρίν μείνω έγκυος και καθώς το πολυπόθητο θετικό τεστ καθυστερούσε έκανα αρκετές εξετάσεις (κ σαλπιγγογραφία) κι έφτασα μέχρι και την πόρτα των κέντρων εξωσωματικής. Σαν θαύμα όμως το μωρό ήρθε με φυσική σύλληψη και ήταν πραγματικά ένα θαύμα για εμάς. Ήξερα ότι ήμουν έγκυος από την πρώτη στιγμή. Το επιβεβαίωσα με τεστ φαρμακείου την πρώτη μέρα της καθυστέρησης και μετά από 4 μέρες με χοριακή (την οποία μετανιώνω τώρα που δεν επανέλαβα και δεύτερη φορά για να έβλεπα πως αυξάνονται οι τιμές). Χαρά και άγχος μαζί. Πήγα στη γυναικολόγο στις 6 βδομάδες και 3 μέρες για να μπορέσουμε να ακουσουμε και καρδιά όπως μου είχε πει. Μέχρι και εκείνη τη μέρα φοβόμουν, έτρεμα, ανησυχούσα: είναι όντως εκεί; είναι ενδομήτριο; είναι όλα καλα; θα δουλεύει η καρδιά του;.... Με το που άνοιξε ο υπέρηχος άνοιξαν μπροστά μου οι πόρτες του παραδείσου... ήμουν πιο αμήχανη κ χαρούμενη από ποτέ! 150 παλμοί, ενδομήτριο, 3,5 χιλ με ένα σχόλιο από την γυναικολόγο ότι έχει πιάσει ψηλά και για κάποιον άγνωστο για εμένα λόγο αυτό η΄ταν πολύ θετικό. Μου έγραψε τον μισό προγεννητικό έλεγχο και μου είπε να περιμένω να κάνω όλες μαζί τις εξετάσεις με τις αλλες μισές που θα μου έγραφε στο επομενο ραντεβού.  Σταμάτησα αμέσως την δουλειά, ήμουν απίστευτα προσεκτική σε όλα, και ξεκίνησα πρόγραμμα διατροφής με διατροφολόγο λόγω κάποιων παραπάνω κιλών. Η γυναικολόγος προληπτικά με έβαλε σε μετρήσεις σακχάρου να δει πως κινείται ο οργανισμός μου και όλα καλά. 

Από ένας άνθρωπος ξαφνικά ήμασταν δύο και πηγαιναμε παντού μαζί. Κι εγώ κι ο άντρας μου πλέαμε σε ατέλειωτα πελάγη ευτυχίας, λες κ ερωτευτήκαμε ξανά από την αρχή. Το ανακοινώσαμε στους δικούς μας και κανονίσαμε τον πολιτικό γάμο. Ένα όνειρο ξεκίνησε, σχέδια ατελείωτα, μικούσα σαν χαζή στην κοιλιά μου και τραγουδούσα συνέχεια από μέσα μου.

Είχα κάποια μικρά ελάχιστα συμπτώματα από την 5η εβδομάδα (ανακατοσούρες, δυσπεψία, κράμπες στην κοιλιά, κτλ), τα οποία στις 7 & 2 μέρες σταμάτησαν. Όμως δεν έδωσα σημασία. Σκέφτηκα είμαι από τις τυχερές. 

Στις 9 βδομάδες ακριβώς (την προηγούμενη Παρασκευή) πήγα στο προγραμματισμένο ραντεβού μου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν απόλυτα ήρεμη, αισιοόδοξη, χαρούμενη, δεν είχα βάλει στιγμή με το μυαλό μου οτι κατι δεν θα είναι καλά. Λίγο πριν με φωνάξουν ένιωσα ένα μικρό τράβηγμα αριστερα στην κοιλια και προς στιγμήν με επιασε ένας μικρός πανικός. Μπήκα στο εξεταστήριο, κάναμε πλάκα με την μαία, ήρθε η γιατρός. Άνοιξε ο υπέρηχος και τιποτα... απολύτως τίποτα... Αυτό που είχα δει και είχα ακούσει πριν 3 εβδομάδες δεν φαινόταν πουθενα΄.... Άρχισα να χάνω το μυαλό μου. Η γυναικολόγος να μου πατάει την κοιλια και να ψαχνει. Ζήτησε τον προηγούμενο υπέρηχο για να βρει την θεση του μωρου... Μωρό άφαντο. Το μωρό μετονομάστηκε σε "εμβρυϊκά στοιχεία που έδειχναν αναπτυξη 7 εβδομάδων χωρις καρδιακό παλμό". 

Από εκεί και πέρα θυμάμαι να ντύθηκα σαν υπνοτισμένη. Πριν προλάβω καν να καταλάβω τι μου έχει συμβεί μου έκλεισε για την επομενη κιόλας μερα ραντεβού για απόξεσή....... Έτσι χωρίς καμιά προειδοποίηση, χωρίς να έχω καταλάβει τίποτα... έχασα το μωράκι μου.. Χωρίς καμία εξήγηση... Γιατί απλά συμβαίνει.....

Την επόμενη μέρα τα ξημερώματα μετά την χρήση δύο κολπικών υπόθετων άρχισε η αιμοραγία. Μάζευα από την μπανιέρα κομμάτια αίμα κι αναρρωτιόμουν αν ήταν κομμάτια του μωρού μου.. Έφτασα στις 11 στο μαιευτήριο... Όλοι χαρούμενοι κι εγώ ένα ζόμπι από το κλάμα και την αυπνία. Πήγα για καρδιογράφημα κι άκουγα τους καρδιοτοκογράφους από τα διπλανά δωμάτια. Η αιμοραγία ακατάσχετη. Η ψυχή μου με είχε εγκαταλείψει πάνω στην καρέκλα του χειρουργείου. Ήρθε η γυναικολόγος και μου έκανε υπέρηχο μήπως και γλίτωνα την απόξεση αλλά "τα εμβρυικά στοιχεία ήταν ολα εκεί στην μητρική κοιλότητα". Μου χορήγησαν 3 φορές μέθη. Τις δύο πρώτες δεν κατάλαβα τιποτα. Στην τρίτη ζαλίστηκα και έκλεισαν τα μάτια μου. Άκουγα την αναισθησιολόγο να μου μιλά και δεν μπορούσα να απαντήσω. Δεν αισθανόμουν το μου κάναν αλλά τα άκουγα όλα. Άκουγα μια άλλη μητέρα από το διπλανό χειρουργείο να γεννά.. εκείνη και το μωρό της να κλάίνει από χαρά στην πρώτη τους συνάντηση. Άκουσα την νοσηλέυτρια να σχολιάζει στην πρώτη αναρόφηση "δείτε είναι ολόκληρο" και τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα. Η αναισθησιολόγος με ρωτουσε αν την ακούω και γιατι κλαίω και δεν μπορούσα να της πω πως θέλω να σκάσουν όλοι! Κατάφερα τελικά και άνοιξα τα μάτια μου πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία. Σηκώθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα από το δωμάτιο ανάνηψης, ντύθηκα και έφυγα. 

Για τις επόμενες δύο μέρες είχα μιρκή αιμοραγία. Από φόβο έκανα εξετάσεις, παρά τις αντιρήσεις της γυναικολόγου, για θυροειδή (τον οποίο ούτως ή α΄λλως παρακολουθούσα) και θρομβοφιλίας οι οποίες βγήκαν καθαρές. Η ιστολογική εξέταση δεν έδειξε κακοήθεια και είναι ενδεικτική της παλίνδρομης. Ρώτησα τι σημαινει αυτό και η απαντηση ήταν "Οτι είχατε μια παλινδρομη κύηση". Καρυότυπο δεν κάναμε γιατί η αποβολή μου θεωρείται τυχαίο γεγονός... Γιατί όμως έχασα το μωρό μου;

Εδώ και μια βδομάδα είμαι σε άθλια ψυχολογική κατάσταση. Ο άντρας μου φαινομενικά κρατάει γερά αλλά είναι κι αυτός χάλια. Όλοι γύρω μου με εκνευρίζουν: "δεν πειράζει", "θα κάνεις ά΄λλο", "δεν ήταν καλό αυτό"... ΄όμως πειράζει και πειράζει πάρα πολύ. Δεν με παρηγορεί η έκφραση θα κάνω άλλο. κ τι ήταν αυτό; το πετάξαμε κ το ξεχάσαμε; ήταν το μωρό μου, το σπλάχνο μου, το παιδί μου κ τι πάει να πει δεν ήταν καλό;!

Τις πρώτες μέρες ήμουν σε πλήρη άρνηση. Ειδικά κάθε φορά που σκέφτομαι την απόξεση με ποιάνουν κρίσεις πανικού. Δεν θέλω να το ξαναπεράσω, δεν έχω το κουράγιο. Από χθες με έχει πιάσει και απογοήυεση... Η γυναικολόγος μου ειπε πριν καν γίνει η απόξεση ότι τον άλλο μήνα θα μπορώ να προσπαθήσω πάλι. Μου είπε εφόσον αδιαθετήσω να πάω 10η- 12η μέρα του κύκλου να με δει. Εγώ φοβάμαι πια ότι δεν θα ξανάρθει μωρό κι αν έρθει θα το χάσω παλι.. Έχω χάσει την πίστη μου στο Θεό και την ελπίδα. Δεν με παρηγορεί τίποτα και κανεις! Γιατί σε εμένα;

Γιατί σε εσένα;;; Έτσι έλεγα και εγώ γιατί σε εμένα μετά βρήκα την απάντηση και είπα γιατί όχι και σε εμένα δηλαδή δοκιμασίας είναι κορίτσι μου να γίνεις πιο δυνατή πρέπει να σφίξεις τα δόντια σου να το ξεπεράσεις να γίνεις σκληρή να γίνεις πεισματάρα και να πεις όχι ρε εγώ θα γίνω μάνα κάνεις και τίποτε να μην σε σταματήσει αυτό ήταν μια αρχή ξανακανε μια προσπάθεια ξέρω ότι φοβάσαι αλλά θα πορευτείς με τον φόβο θα μάθεις να ζεις μαζί του 11 Μαϊου του 18 έχασα το μωρό μου από ενδομήτριο θάνατο στις 28 εβδομάδες όλους αυτούς του μήνες είχα κάνει όνειρα πολλά όνειρα το προσεχα του μιλούσα το φιλούσα και ο άνδρας μου έπαιζε με την κοιλίτσα μου ώρες ατέλειωτες είχα πάρει πράγματα για το δωμάτιο είχαμε τέτοια χαρά που δεν μπορούσαμε να πιστεύουμε ότι θα είχαμε το παιδί μας σε τρείς μήνες μόνο ένα απόγευμα χάθηκε έφυγε με αφησε μόνη νεκρή ..... Χωρίς συναίσθημα ένα κουρέλι να το γεννάω κανονικά αλλά να είναι νεκρό έφυγα χώρις αγκαλιά ενώ όλες οι μανουλες είχαν το παιδάκι τους με έπαιρναν και μου ευχοντουσαν να μου ζήσει και εγωω το εθαβα ήρθα στου τέσσερεις τοίχους ένιωθα οι τοίχοι να με πλακώνουν ήμουν ένα ρομπότ τα έκανα όλα μηχανικά έβλεπα τα χάλια και έκλαιγα πόσες φορές έκλαψα δεν θυμάμαι πόσες φορές είπα γιατί σε μένα πόσες φορές πήρα την εικόνα της Παναγίας και προσευχήθηκα να με λυπηθεί αλλά είχα τόση θέληση να γίνω μάνα και κανείς δεν με εμπόδισε ούτε η μελαγχολία ούτε ο πόνος ένας πόνος που ποτέ δεν θα ξεχάσω όλη αυτή τη ώρα κλαίω σε καταλαβαίνω ελπίζω να το διαβάσεις και να σου δώσει έστω λίγο δύναμη είμαι εδώ για σένα όλα είναι ένας εφιάλτης θα έρθει το ουράνιο τόξο

[Penny89]

στις πριν 3 λεπτά, ο/η Maimoudaki92 είπε:

Μα πόσο πολύ σε νοιώθω σε όλα αυτά που συνέβησαν. Πραγματικά λυπάμαι πολύ. Είναι απολύτως λογικό να είσαι σε αυτή την κατάσταση και χρειάζεσαι χρόνο. Σίγουρα δε το ξεχνάς αλλά πρέπει να προχωρήσεις όσο δύσκολο και να είναι.

Τα ιδια ένοιωθα και σκεφτόμουν και εγώ το Μάιο που έχασα το κοριτσάκι μου στις 17 εβδομάδες. Στην αποξεση εγω ήμουν τόσο μα τόσο χάλια εκλαιγα, φώναζα δε μπορούσαν να με κρατήσουν και από την άλλη άκουγα που λεγαν αα κοιτάξτε το κοριτσάκι στείλτε το το να το θάψουμε μαζί με τα αλλά. Ελεγε η μια στην άλλη ναα πάρε εκείνο το κυπελάκι και βάλε το μέσα και βάλτε το στη σακουλα. Το κοιτούσαν όλες και σχολίαζαν ααα δες τα χεράκια του, δες αυτό είναι σχηματισμένο.

Επισης, σου λένε εεεε εντάξει τυχαίο γεγονός. Η φύση προνοει μπορεί να ήταν προβληματικό. Θα κάνετε άλλο καλύτερο. 

18 Οκτωβρίου σήμερα και ακόμα τίποτα.

7 Νοεμβρίου θα γενούσα και όσο το σκέφτομαι με πιάνουν τα κλάματα όπου και αν ειμαι και μου λενε να πας σε ψυχολόγο θα σου κάνει καλο...

Κάνεις δε καταλαβαίνει τι περνάμε εκτός από εμάς τις ίδιες. Κορίτσι μου λυπάμαι πολύ και εύχομαι να ηρεμήσεις σύντομα. Να κάνετε προληπτικά κάποιες εξετάσεις και μόλις είσαι έτοιμη και πάλι ψυχολογικά ξεκινάτε νέες προσπάθειες. 

Επίσης, εμένα με βοήθησε το οτι επέστρεψα στη δουλειά. Τις πρώτες ημέρες δεν ήθελα για κανένα λόγο να πάω. Σκεφτόμουν ακόμη και να παραιτηθώ, αλλά όσο το σκέφτομαι νομίζω πως με βοήθησε. Σίγουρα τον πρώτο καιρό ήταν δύσκολα όλοι με ρωτούσαν τι συνεβει κλπ αλλά εν τελει το να επιστρέψω με βοηθησε από το να μη μείνω σε ένα κρεβάτι όλη μέρα και να κλαίω.

Εύχομαι να ηρεμήσεις σύντομα 🙂

Γλυκιά μου είναι αγγελάκι η μικρή σου κουράγιο και εύχομαι μια καλυ τύχη για σένα επίσης ειμαι εδώ για σένα

[hope501]

Αγγελάκη είναι όπως ΄λέει η @Penny89. Είτε είναι λίγων εβδομάδων είτε πολλών. Απο την στιγμή που χτυπάει η καρδιά και χαίρεσαι και μετά συμβαίνει αυτό, γίνονται αγγελάκια. Το ίδιο έτυχε και σε μένα το 2019. Πολύ κλάμα και πόνος. Πένθος είναι και πρέπει να κάνει τον κύκλο του.

[Froufro]

στις On 17/10/2021 at 1:27 ΜΜ, ο/η EVevEV είπε:

Είμαι 37 χρονών και μετά από 1,5 χρόνο πρσπαθειών κατάφερα να μείνω έγκυος τον Αύγουστο που μας πέρασε. Πρίν μείνω έγκυος και καθώς το πολυπόθητο θετικό τεστ καθυστερούσε έκανα αρκετές εξετάσεις (κ σαλπιγγογραφία) κι έφτασα μέχρι και την πόρτα των κέντρων εξωσωματικής. Σαν θαύμα όμως το μωρό ήρθε με φυσική σύλληψη και ήταν πραγματικά ένα θαύμα για εμάς. Ήξερα ότι ήμουν έγκυος από την πρώτη στιγμή. Το επιβεβαίωσα με τεστ φαρμακείου την πρώτη μέρα της καθυστέρησης και μετά από 4 μέρες με χοριακή (την οποία μετανιώνω τώρα που δεν επανέλαβα και δεύτερη φορά για να έβλεπα πως αυξάνονται οι τιμές). Χαρά και άγχος μαζί. Πήγα στη γυναικολόγο στις 6 βδομάδες και 3 μέρες για να μπορέσουμε να ακουσουμε και καρδιά όπως μου είχε πει. Μέχρι και εκείνη τη μέρα φοβόμουν, έτρεμα, ανησυχούσα: είναι όντως εκεί; είναι ενδομήτριο; είναι όλα καλα; θα δουλεύει η καρδιά του;.... Με το που άνοιξε ο υπέρηχος άνοιξαν μπροστά μου οι πόρτες του παραδείσου... ήμουν πιο αμήχανη κ χαρούμενη από ποτέ! 150 παλμοί, ενδομήτριο, 3,5 χιλ με ένα σχόλιο από την γυναικολόγο ότι έχει πιάσει ψηλά και για κάποιον άγνωστο για εμένα λόγο αυτό η΄ταν πολύ θετικό. Μου έγραψε τον μισό προγεννητικό έλεγχο και μου είπε να περιμένω να κάνω όλες μαζί τις εξετάσεις με τις αλλες μισές που θα μου έγραφε στο επομενο ραντεβού.  Σταμάτησα αμέσως την δουλειά, ήμουν απίστευτα προσεκτική σε όλα, και ξεκίνησα πρόγραμμα διατροφής με διατροφολόγο λόγω κάποιων παραπάνω κιλών. Η γυναικολόγος προληπτικά με έβαλε σε μετρήσεις σακχάρου να δει πως κινείται ο οργανισμός μου και όλα καλά. 

Από ένας άνθρωπος ξαφνικά ήμασταν δύο και πηγαιναμε παντού μαζί. Κι εγώ κι ο άντρας μου πλέαμε σε ατέλειωτα πελάγη ευτυχίας, λες κ ερωτευτήκαμε ξανά από την αρχή. Το ανακοινώσαμε στους δικούς μας και κανονίσαμε τον πολιτικό γάμο. Ένα όνειρο ξεκίνησε, σχέδια ατελείωτα, μικούσα σαν χαζή στην κοιλιά μου και τραγουδούσα συνέχεια από μέσα μου.

Είχα κάποια μικρά ελάχιστα συμπτώματα από την 5η εβδομάδα (ανακατοσούρες, δυσπεψία, κράμπες στην κοιλιά, κτλ), τα οποία στις 7 & 2 μέρες σταμάτησαν. Όμως δεν έδωσα σημασία. Σκέφτηκα είμαι από τις τυχερές. 

Στις 9 βδομάδες ακριβώς (την προηγούμενη Παρασκευή) πήγα στο προγραμματισμένο ραντεβού μου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν απόλυτα ήρεμη, αισιοόδοξη, χαρούμενη, δεν είχα βάλει στιγμή με το μυαλό μου οτι κατι δεν θα είναι καλά. Λίγο πριν με φωνάξουν ένιωσα ένα μικρό τράβηγμα αριστερα στην κοιλια και προς στιγμήν με επιασε ένας μικρός πανικός. Μπήκα στο εξεταστήριο, κάναμε πλάκα με την μαία, ήρθε η γιατρός. Άνοιξε ο υπέρηχος και τιποτα... απολύτως τίποτα... Αυτό που είχα δει και είχα ακούσει πριν 3 εβδομάδες δεν φαινόταν πουθενα΄.... Άρχισα να χάνω το μυαλό μου. Η γυναικολόγος να μου πατάει την κοιλια και να ψαχνει. Ζήτησε τον προηγούμενο υπέρηχο για να βρει την θεση του μωρου... Μωρό άφαντο. Το μωρό μετονομάστηκε σε "εμβρυϊκά στοιχεία που έδειχναν αναπτυξη 7 εβδομάδων χωρις καρδιακό παλμό". 

Από εκεί και πέρα θυμάμαι να ντύθηκα σαν υπνοτισμένη. Πριν προλάβω καν να καταλάβω τι μου έχει συμβεί μου έκλεισε για την επομενη κιόλας μερα ραντεβού για απόξεσή....... Έτσι χωρίς καμιά προειδοποίηση, χωρίς να έχω καταλάβει τίποτα... έχασα το μωράκι μου.. Χωρίς καμία εξήγηση... Γιατί απλά συμβαίνει.....

Την επόμενη μέρα τα ξημερώματα μετά την χρήση δύο κολπικών υπόθετων άρχισε η αιμοραγία. Μάζευα από την μπανιέρα κομμάτια αίμα κι αναρρωτιόμουν αν ήταν κομμάτια του μωρού μου.. Έφτασα στις 11 στο μαιευτήριο... Όλοι χαρούμενοι κι εγώ ένα ζόμπι από το κλάμα και την αυπνία. Πήγα για καρδιογράφημα κι άκουγα τους καρδιοτοκογράφους από τα διπλανά δωμάτια. Η αιμοραγία ακατάσχετη. Η ψυχή μου με είχε εγκαταλείψει πάνω στην καρέκλα του χειρουργείου. Ήρθε η γυναικολόγος και μου έκανε υπέρηχο μήπως και γλίτωνα την απόξεση αλλά "τα εμβρυικά στοιχεία ήταν ολα εκεί στην μητρική κοιλότητα". Μου χορήγησαν 3 φορές μέθη. Τις δύο πρώτες δεν κατάλαβα τιποτα. Στην τρίτη ζαλίστηκα και έκλεισαν τα μάτια μου. Άκουγα την αναισθησιολόγο να μου μιλά και δεν μπορούσα να απαντήσω. Δεν αισθανόμουν το μου κάναν αλλά τα άκουγα όλα. Άκουγα μια άλλη μητέρα από το διπλανό χειρουργείο να γεννά.. εκείνη και το μωρό της να κλάίνει από χαρά στην πρώτη τους συνάντηση. Άκουσα την νοσηλέυτρια να σχολιάζει στην πρώτη αναρόφηση "δείτε είναι ολόκληρο" και τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα. Η αναισθησιολόγος με ρωτουσε αν την ακούω και γιατι κλαίω και δεν μπορούσα να της πω πως θέλω να σκάσουν όλοι! Κατάφερα τελικά και άνοιξα τα μάτια μου πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία. Σηκώθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα από το δωμάτιο ανάνηψης, ντύθηκα και έφυγα. 

Για τις επόμενες δύο μέρες είχα μιρκή αιμοραγία. Από φόβο έκανα εξετάσεις, παρά τις αντιρήσεις της γυναικολόγου, για θυροειδή (τον οποίο ούτως ή α΄λλως παρακολουθούσα) και θρομβοφιλίας οι οποίες βγήκαν καθαρές. Η ιστολογική εξέταση δεν έδειξε κακοήθεια και είναι ενδεικτική της παλίνδρομης. Ρώτησα τι σημαινει αυτό και η απαντηση ήταν "Οτι είχατε μια παλινδρομη κύηση". Καρυότυπο δεν κάναμε γιατί η αποβολή μου θεωρείται τυχαίο γεγονός... Γιατί όμως έχασα το μωρό μου;

Εδώ και μια βδομάδα είμαι σε άθλια ψυχολογική κατάσταση. Ο άντρας μου φαινομενικά κρατάει γερά αλλά είναι κι αυτός χάλια. Όλοι γύρω μου με εκνευρίζουν: "δεν πειράζει", "θα κάνεις ά΄λλο", "δεν ήταν καλό αυτό"... ΄όμως πειράζει και πειράζει πάρα πολύ. Δεν με παρηγορεί η έκφραση θα κάνω άλλο. κ τι ήταν αυτό; το πετάξαμε κ το ξεχάσαμε; ήταν το μωρό μου, το σπλάχνο μου, το παιδί μου κ τι πάει να πει δεν ήταν καλό;!

Τις πρώτες μέρες ήμουν σε πλήρη άρνηση. Ειδικά κάθε φορά που σκέφτομαι την απόξεση με ποιάνουν κρίσεις πανικού. Δεν θέλω να το ξαναπεράσω, δεν έχω το κουράγιο. Από χθες με έχει πιάσει και απογοήυεση... Η γυναικολόγος μου ειπε πριν καν γίνει η απόξεση ότι τον άλλο μήνα θα μπορώ να προσπαθήσω πάλι. Μου είπε εφόσον αδιαθετήσω να πάω 10η- 12η μέρα του κύκλου να με δει. Εγώ φοβάμαι πια ότι δεν θα ξανάρθει μωρό κι αν έρθει θα το χάσω παλι.. Έχω χάσει την πίστη μου στο Θεό και την ελπίδα. Δεν με παρηγορεί τίποτα και κανεις! Γιατί σε εμένα;

Κορίτσι μου ξέρω ότι δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς που θα σε κάνουν να ξεπεράσεις αυτό που έζησες..... Το ξέρω γιατί το εχω ζήσει κ η ίδια στη 12η βδομάδα. Η περιγραφή σου μου θύμησε την στιγμή που έμεινα παγωμένη έξω από τον διάδρομο πριν από την απόξεση κ απλά άρχισα να κλαίω. Ο νοσηλευτής με πήρε από το χέρι για να με βοηθήσει να συνεχίσω κ εγώ ένιωθα σαν αρνί που έφτασε Πάσχα..... έκανα βήματα προς τα πίσω γιατί σκεφτόμουν τι πάω να κάνω! Πόσο καταλαβαίνω ότι δεν σε παρηγορούν τα λόγια των γύρω σου!!!! Ίσως μόνο χειρότερη κάνουν την κατάσταση χωρίς φυσικά να το θέλουν. Εγώ σε κάποια φάση άρχισα να ξεκαθαρίζω πως δεν θέλω να αναφέρεται κανένας στο θέμα γιατί δεν με βοηθάνε.... θα σου πω κάτι τελευταίο, μετά από αυτή την εμπειρία γέννησα ένα υγιές μωράκι, μετά προσπάθησα ξανά κ πάλι έζησα το ίδιο αλλά με πιο ήπιες συνθήκες, τώρα όμως είμαι κ πάλι έγκυος στην 25η βδομάδα. ΠΟΤΕ δεν θα φύγουν από το μυαλό μου οι ψυχούλες που έχασα, θα είναι για πάντα τα μωρά μου που δεν μπόρεσα να κρατήσω αγκαλιά. Το ίδιο θα είναι κ για εσένα.... αυτά του τύπου "θα κάνεις άλλο" ΝΑΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟ.... αλλά κ εκείνο θα το έχεις πάντα στην καρδιά σου, δεν θα το αντικαταστήσεις. Σου εύχομαι περαστικά κ μην χάνεις την ελπίδα σου 

[twinkletwinlkle]

Ποσες θύμησες ξυπνάνε με αυτές τις ιστορίες...αν και βέβαια είναι πάντα εκεί, καθημερινά,  βασανιστικες... 2 αγγελάκια έχω και εγω. Και κάθε βράδυ στην προσευχή μου εύχομαι να είναι καλά εκεί που είναι και να είναι ευτυχισμένα τα Κοριτσάκια μου! Κανένας μα κανένας δεν μπορεί να νιώσει έστω και στο ελάχιστο αυτό το συναίσθημα, αν δεν το έχει ζήσει. Δεν μπορώ να δώσω καμία συμβουλή,  πέρα από το γεγονός ότι όσο περνάει ο καιρός, τόσο ο πόνος απαλύνεται, δεν ξεπερνιέται,  απλά απαλύνεται.  Έχω περάσει από όλα τα στάδια. Θλίψη, θυμός, απογοήτευση, αμέτρητα γιατί που κανένας δεν μου απάντησε. Το χειρότερο είναι ότι κάπου στα μέσα της διαδρομής έχασα την πίστη μου στον Θεό.  Είχα θυμώσει πολύ μαζί του, όπως και με τον καθένα γύρω μου. Την ξαναβρήκα όμως την πίστη μου, ο θυμός έφυγε, τα γιατί δεν απαντήθηκαν ποτέ. Έχω όμως πεισμωσει.  Προσπαθώ εδώ και 3 χρόνια να γίνω και εγω μαμα. Και πλέον ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξία.  Κάποια στιγμή θα έρθει και για εμάς το παιδάκι. Αργά ή γρήγορα θα έρθει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

[EVevEV]

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλες για τα λόγια και την συμπαράστασή σας! Όμως είμαι πλέον απελπισμένη... Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν πρόκειται να αποκτήσω παιδί και πως αν μείνω έγκυος και πάλι θα περάσω τα ίδια. Απλά θέλω να παραιτηθώ από όλα. 

Δουλεύω σε νηπιαγωγείο... κάθε μέρα μέσα στα παιδιά... μεγαλώνω τα παιδιά των άλλων και το δικό μου δεν ήμουν άξια ούτε μέσα στην κοιλιά μου να το κρατήσω. Η συνάδελφός μου είναι στον τρίτο μήνα... δεν την ζηλεύω, της εύχομαι τα καλύτερα, αλλά κάθε πρωί που την βλέπω στρίβεται κι άλλο το μαχαίρι στην καρδιά μου. Η αδερφή του άντρα μου είναι στον 5ο  μήνα. Όταν έμαθε ΄ότι είναι έγκυος έκλαιγε γιατί δεν το ήθελε. Τώρα κάθε φορά που έρχεται στο σπίτι μας είμαι αναγκασμένη να ακούω έναν υπέροχο λόγο "Μην κοιτάς εμένα, εγώ ήμουν εξαίρεση..." και συνεχίζει να ονειροπολεί για το παιδί της... Ούτε αυτή την ζηλεύω, όμως εμείς γιατι;;; Εμείς που το θέλαμε τόσο, που το λαχαρήσαμε τόσο, που το προσπαθήσαμε τόσο.... Γιατί;

[Maimoudaki92]

στις πριν 19 ώρες, ο/η Penny89 είπε:

Γλυκιά μου είναι αγγελάκι η μικρή σου κουράγιο και εύχομαι μια καλυ τύχη για σένα επίσης ειμαι εδώ για σένα

Σε ευχαριστώ πολύ κορίτσι μου! Εύχομαι τα καλύτερα από εδω και πέρα.🙂 

[Sofia33]

στις πριν 10 ώρες, ο/η EVevEV είπε:

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλες για τα λόγια και την συμπαράστασή σας! Όμως είμαι πλέον απελπισμένη... Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν πρόκειται να αποκτήσω παιδί και πως αν μείνω έγκυος και πάλι θα περάσω τα ίδια. Απλά θέλω να παραιτηθώ από όλα. 

Δουλεύω σε νηπιαγωγείο... κάθε μέρα μέσα στα παιδιά... μεγαλώνω τα παιδιά των άλλων και το δικό μου δεν ήμουν άξια ούτε μέσα στην κοιλιά μου να το κρατήσω. Η συνάδελφός μου είναι στον τρίτο μήνα... δεν την ζηλεύω, της εύχομαι τα καλύτερα, αλλά κάθε πρωί που την βλέπω στρίβεται κι άλλο το μαχαίρι στην καρδιά μου. Η αδερφή του άντρα μου είναι στον 5ο  μήνα. Όταν έμαθε ΄ότι είναι έγκυος έκλαιγε γιατί δεν το ήθελε. Τώρα κάθε φορά που έρχεται στο σπίτι μας είμαι αναγκασμένη να ακούω έναν υπέροχο λόγο "Μην κοιτάς εμένα, εγώ ήμουν εξαίρεση..." και συνεχίζει να ονειροπολεί για το παιδί της... Ούτε αυτή την ζηλεύω, όμως εμείς γιατι;;; Εμείς που το θέλαμε τόσο, που το λαχαρήσαμε τόσο, που το προσπαθήσαμε τόσο.... Γιατί;

Διαβασα την ιστορια σου. Δε θα σου πω ουτε τα τετριμμενα «θα κανεις παιδακι, ολα για καποιο λογο γινονται» κλπ κλπ. Ολα αυτα τα λεμε για να χαιδευουμε τα αυτια μας εμεις οι ανθρωποι. Δυστυχως ή ευτυχως, η ζωη, γενικα, ειναι μια πορεια τυχαιων γεγονοτων. Αυτη η απαντηση στο γιατι σου. Η τυχαιοτητα. Αν δε συνεβαινε σε εσενα, θα συνεβαινε σε καποια αλλη. Οι πιθανοτητες «πρεπει» να επιβεβαιωθουν. Οπως επιβεβαιωθηκαν κ στη δικη μου περιπτωση, αυτη τη μηδαμινη περιπτωση του 0,001, που εχασα το κοριτσακι μου 37εβδ και 4ημερων απο περιτυλιξη ομφαλιου λωρου. Ξερεις ποσα «γιατι» ειπα; Γιατι να χασω ετοιμο μωρο; Να γεννησω ενα νεκρο μωρο που το κουβαλαγα 9 μηνες και αλλες να τα πετανε στα σκουπιδια; 
Ολες αυτες οι σκεψεις νοημα δεν εχουν. Και στο λεω απο καρδιας αυτο. Το περιστατικο αυτο, ουτε με σκληρυνε, ουτε με εκανε να στραφω περισσοτερο στο Θεο ή να τον αμφισβητησω, ουτε με εκανε πιο συναισθηματικη. Το περιστατικο αυτο απλως μου εδειξε οτι η δυναμη που εχω μεσα μου ξεπερνα ακομη και τα πιο ψηλα βουνα. Εστιασε σε αυτη τη δυναμη. Η ζωη που δοθηκε σε σενα, ειναι πολυτιμη. Θα σηκωθεις στα ποδια σου και θα παλεψεις να κανεις αυτο που θελεις, δηλαδη μια ομορφη οικογενεια. 
Με αγαπη.
 

[BlackCat]

Λυπάμαι τόσο για την απώλεια σου και σε Νοιώθω άλλο τόσο γιατί έχω χάσει και εγώ δυο μωρα μετά από αγώνα με εξωσωματικές.

Θα συμφωνήσω με όλα τα κορίτσια κ τα όμορφα λόγια τους και θα σου πω μόνο ότι δεν είσαι μόνη ,δεν είσαι η μόνη.

Βιωσε το πένθος σου και δώσε χρόνο στον εαυτό σου να δει την τεράστια δύναμη που έχεις μεσα σου. Πάτησε γερά στα πόδια σου και κατέκτησε την κορυφή που έχεις ορίσει για σένα.

Σου εύχομαι ότι καλύτερο για σένα και την οικογένεια σου.

[Froufro]

στις πριν 12 ώρες, ο/η EVevEV είπε:

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλες για τα λόγια και την συμπαράστασή σας! Όμως είμαι πλέον απελπισμένη... Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν πρόκειται να αποκτήσω παιδί και πως αν μείνω έγκυος και πάλι θα περάσω τα ίδια. Απλά θέλω να παραιτηθώ από όλα. 

Δουλεύω σε νηπιαγωγείο... κάθε μέρα μέσα στα παιδιά... μεγαλώνω τα παιδιά των άλλων και το δικό μου δεν ήμουν άξια ούτε μέσα στην κοιλιά μου να το κρατήσω. Η συνάδελφός μου είναι στον τρίτο μήνα... δεν την ζηλεύω, της εύχομαι τα καλύτερα, αλλά κάθε πρωί που την βλέπω στρίβεται κι άλλο το μαχαίρι στην καρδιά μου. Η αδερφή του άντρα μου είναι στον 5ο  μήνα. Όταν έμαθε ΄ότι είναι έγκυος έκλαιγε γιατί δεν το ήθελε. Τώρα κάθε φορά που έρχεται στο σπίτι μας είμαι αναγκασμένη να ακούω έναν υπέροχο λόγο "Μην κοιτάς εμένα, εγώ ήμουν εξαίρεση..." και συνεχίζει να ονειροπολεί για το παιδί της... Ούτε αυτή την ζηλεύω, όμως εμείς γιατι;;; Εμείς που το θέλαμε τόσο, που το λαχαρήσαμε τόσο, που το προσπαθήσαμε τόσο.... Γιατί;

Κορίτσι μου ζεις το βαρύτερο πένθος.... αυτό της μάνας που χάνει το σπλάχνο της. Λογικό να σου φαίνονται όλα μάταια! Πρέπει να είσαι δυνατή κ να μην παραιτείσαι από τον στόχο της ζωής σου. Πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι για να σηκωθείς ξανά, αλλά πρέπει να βρεις την ψυχική δύναμη να το κάνεις 

[Penny89]

στις On 19/10/2021 at 9:26 ΠΜ, ο/η EVevEV είπε:

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλες για τα λόγια και την συμπαράστασή σας! Όμως είμαι πλέον απελπισμένη... Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν πρόκειται να αποκτήσω παιδί και πως αν μείνω έγκυος και πάλι θα περάσω τα ίδια. Απλά θέλω να παραιτηθώ από όλα. 

Δουλεύω σε νηπιαγωγείο... κάθε μέρα μέσα στα παιδιά... μεγαλώνω τα παιδιά των άλλων και το δικό μου δεν ήμουν άξια ούτε μέσα στην κοιλιά μου να το κρατήσω. Η συνάδελφός μου είναι στον τρίτο μήνα... δεν την ζηλεύω, της εύχομαι τα καλύτερα, αλλά κάθε πρωί που την βλέπω στρίβεται κι άλλο το μαχαίρι στην καρδιά μου. Η αδερφή του άντρα μου είναι στον 5ο  μήνα. Όταν έμαθε ΄ότι είναι έγκυος έκλαιγε γιατί δεν το ήθελε. Τώρα κάθε φορά που έρχεται στο σπίτι μας είμαι αναγκασμένη να ακούω έναν υπέροχο λόγο "Μην κοιτάς εμένα, εγώ ήμουν εξαίρεση..." και συνεχίζει να ονειροπολεί για το παιδί της... Ούτε αυτή την ζηλεύω, όμως εμείς γιατι;;; Εμείς που το θέλαμε τόσο, που το λαχαρήσαμε τόσο, που το προσπαθήσαμε τόσο.... Γιατί;

Θα κρατήσω μόνο μια λέξη τίποτα άλλο δεν ήμουν αξία να κρατήσω το παιδί μου μέσα στην κοιλιά μου με αυτήν την λέξη ρίχνεις ενοχές στον εαυτό σου είσαι σε κακό δρόμο πρέπει να βγεις μιλα αμεσα με έναν ειδικό δεν είναι όμορφα αυτά που λες αν δεν ήσουν αξια κορίτσι μου δεν θα σε αξίωνε ο Θεός να κυοφορησεις

[Canlib]

στις On 17/10/2021 at 1:27 ΜΜ, ο/η EVevEV είπε:

Είμαι 37 χρονών και μετά από 1,5 χρόνο πρσπαθειών κατάφερα να μείνω έγκυος τον Αύγουστο που μας πέρασε. Πρίν μείνω έγκυος και καθώς το πολυπόθητο θετικό τεστ καθυστερούσε έκανα αρκετές εξετάσεις (κ σαλπιγγογραφία) κι έφτασα μέχρι και την πόρτα των κέντρων εξωσωματικής. Σαν θαύμα όμως το μωρό ήρθε με φυσική σύλληψη και ήταν πραγματικά ένα θαύμα για εμάς. Ήξερα ότι ήμουν έγκυος από την πρώτη στιγμή. Το επιβεβαίωσα με τεστ φαρμακείου την πρώτη μέρα της καθυστέρησης και μετά από 4 μέρες με χοριακή (την οποία μετανιώνω τώρα που δεν επανέλαβα και δεύτερη φορά για να έβλεπα πως αυξάνονται οι τιμές). Χαρά και άγχος μαζί. Πήγα στη γυναικολόγο στις 6 βδομάδες και 3 μέρες για να μπορέσουμε να ακουσουμε και καρδιά όπως μου είχε πει. Μέχρι και εκείνη τη μέρα φοβόμουν, έτρεμα, ανησυχούσα: είναι όντως εκεί; είναι ενδομήτριο; είναι όλα καλα; θα δουλεύει η καρδιά του;.... Με το που άνοιξε ο υπέρηχος άνοιξαν μπροστά μου οι πόρτες του παραδείσου... ήμουν πιο αμήχανη κ χαρούμενη από ποτέ! 150 παλμοί, ενδομήτριο, 3,5 χιλ με ένα σχόλιο από την γυναικολόγο ότι έχει πιάσει ψηλά και για κάποιον άγνωστο για εμένα λόγο αυτό η΄ταν πολύ θετικό. Μου έγραψε τον μισό προγεννητικό έλεγχο και μου είπε να περιμένω να κάνω όλες μαζί τις εξετάσεις με τις αλλες μισές που θα μου έγραφε στο επομενο ραντεβού.  Σταμάτησα αμέσως την δουλειά, ήμουν απίστευτα προσεκτική σε όλα, και ξεκίνησα πρόγραμμα διατροφής με διατροφολόγο λόγω κάποιων παραπάνω κιλών. Η γυναικολόγος προληπτικά με έβαλε σε μετρήσεις σακχάρου να δει πως κινείται ο οργανισμός μου και όλα καλά. 

Από ένας άνθρωπος ξαφνικά ήμασταν δύο και πηγαιναμε παντού μαζί. Κι εγώ κι ο άντρας μου πλέαμε σε ατέλειωτα πελάγη ευτυχίας, λες κ ερωτευτήκαμε ξανά από την αρχή. Το ανακοινώσαμε στους δικούς μας και κανονίσαμε τον πολιτικό γάμο. Ένα όνειρο ξεκίνησε, σχέδια ατελείωτα, μικούσα σαν χαζή στην κοιλιά μου και τραγουδούσα συνέχεια από μέσα μου.

Είχα κάποια μικρά ελάχιστα συμπτώματα από την 5η εβδομάδα (ανακατοσούρες, δυσπεψία, κράμπες στην κοιλιά, κτλ), τα οποία στις 7 & 2 μέρες σταμάτησαν. Όμως δεν έδωσα σημασία. Σκέφτηκα είμαι από τις τυχερές. 

Στις 9 βδομάδες ακριβώς (την προηγούμενη Παρασκευή) πήγα στο προγραμματισμένο ραντεβού μου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν απόλυτα ήρεμη, αισιοόδοξη, χαρούμενη, δεν είχα βάλει στιγμή με το μυαλό μου οτι κατι δεν θα είναι καλά. Λίγο πριν με φωνάξουν ένιωσα ένα μικρό τράβηγμα αριστερα στην κοιλια και προς στιγμήν με επιασε ένας μικρός πανικός. Μπήκα στο εξεταστήριο, κάναμε πλάκα με την μαία, ήρθε η γιατρός. Άνοιξε ο υπέρηχος και τιποτα... απολύτως τίποτα... Αυτό που είχα δει και είχα ακούσει πριν 3 εβδομάδες δεν φαινόταν πουθενα΄.... Άρχισα να χάνω το μυαλό μου. Η γυναικολόγος να μου πατάει την κοιλια και να ψαχνει. Ζήτησε τον προηγούμενο υπέρηχο για να βρει την θεση του μωρου... Μωρό άφαντο. Το μωρό μετονομάστηκε σε "εμβρυϊκά στοιχεία που έδειχναν αναπτυξη 7 εβδομάδων χωρις καρδιακό παλμό". 

Από εκεί και πέρα θυμάμαι να ντύθηκα σαν υπνοτισμένη. Πριν προλάβω καν να καταλάβω τι μου έχει συμβεί μου έκλεισε για την επομενη κιόλας μερα ραντεβού για απόξεσή....... Έτσι χωρίς καμιά προειδοποίηση, χωρίς να έχω καταλάβει τίποτα... έχασα το μωράκι μου.. Χωρίς καμία εξήγηση... Γιατί απλά συμβαίνει.....

Την επόμενη μέρα τα ξημερώματα μετά την χρήση δύο κολπικών υπόθετων άρχισε η αιμοραγία. Μάζευα από την μπανιέρα κομμάτια αίμα κι αναρρωτιόμουν αν ήταν κομμάτια του μωρού μου.. Έφτασα στις 11 στο μαιευτήριο... Όλοι χαρούμενοι κι εγώ ένα ζόμπι από το κλάμα και την αυπνία. Πήγα για καρδιογράφημα κι άκουγα τους καρδιοτοκογράφους από τα διπλανά δωμάτια. Η αιμοραγία ακατάσχετη. Η ψυχή μου με είχε εγκαταλείψει πάνω στην καρέκλα του χειρουργείου. Ήρθε η γυναικολόγος και μου έκανε υπέρηχο μήπως και γλίτωνα την απόξεση αλλά "τα εμβρυικά στοιχεία ήταν ολα εκεί στην μητρική κοιλότητα". Μου χορήγησαν 3 φορές μέθη. Τις δύο πρώτες δεν κατάλαβα τιποτα. Στην τρίτη ζαλίστηκα και έκλεισαν τα μάτια μου. Άκουγα την αναισθησιολόγο να μου μιλά και δεν μπορούσα να απαντήσω. Δεν αισθανόμουν το μου κάναν αλλά τα άκουγα όλα. Άκουγα μια άλλη μητέρα από το διπλανό χειρουργείο να γεννά.. εκείνη και το μωρό της να κλάίνει από χαρά στην πρώτη τους συνάντηση. Άκουσα την νοσηλέυτρια να σχολιάζει στην πρώτη αναρόφηση "δείτε είναι ολόκληρο" και τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα. Η αναισθησιολόγος με ρωτουσε αν την ακούω και γιατι κλαίω και δεν μπορούσα να της πω πως θέλω να σκάσουν όλοι! Κατάφερα τελικά και άνοιξα τα μάτια μου πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία. Σηκώθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα από το δωμάτιο ανάνηψης, ντύθηκα και έφυγα. 

Για τις επόμενες δύο μέρες είχα μιρκή αιμοραγία. Από φόβο έκανα εξετάσεις, παρά τις αντιρήσεις της γυναικολόγου, για θυροειδή (τον οποίο ούτως ή α΄λλως παρακολουθούσα) και θρομβοφιλίας οι οποίες βγήκαν καθαρές. Η ιστολογική εξέταση δεν έδειξε κακοήθεια και είναι ενδεικτική της παλίνδρομης. Ρώτησα τι σημαινει αυτό και η απαντηση ήταν "Οτι είχατε μια παλινδρομη κύηση". Καρυότυπο δεν κάναμε γιατί η αποβολή μου θεωρείται τυχαίο γεγονός... Γιατί όμως έχασα το μωρό μου;

Εδώ και μια βδομάδα είμαι σε άθλια ψυχολογική κατάσταση. Ο άντρας μου φαινομενικά κρατάει γερά αλλά είναι κι αυτός χάλια. Όλοι γύρω μου με εκνευρίζουν: "δεν πειράζει", "θα κάνεις ά΄λλο", "δεν ήταν καλό αυτό"... ΄όμως πειράζει και πειράζει πάρα πολύ. Δεν με παρηγορεί η έκφραση θα κάνω άλλο. κ τι ήταν αυτό; το πετάξαμε κ το ξεχάσαμε; ήταν το μωρό μου, το σπλάχνο μου, το παιδί μου κ τι πάει να πει δεν ήταν καλό;!

Τις πρώτες μέρες ήμουν σε πλήρη άρνηση. Ειδικά κάθε φορά που σκέφτομαι την απόξεση με ποιάνουν κρίσεις πανικού. Δεν θέλω να το ξαναπεράσω, δεν έχω το κουράγιο. Από χθες με έχει πιάσει και απογοήυεση... Η γυναικολόγος μου ειπε πριν καν γίνει η απόξεση ότι τον άλλο μήνα θα μπορώ να προσπαθήσω πάλι. Μου είπε εφόσον αδιαθετήσω να πάω 10η- 12η μέρα του κύκλου να με δει. Εγώ φοβάμαι πια ότι δεν θα ξανάρθει μωρό κι αν έρθει θα το χάσω παλι.. Έχω χάσει την πίστη μου στο Θεό και την ελπίδα. Δεν με παρηγορεί τίποτα και κανεις! Γιατί σε εμένα;

Κοριτσάκι μου,με συγκίνησες! Έχω περάσει ακριβώς το ίδιο με σένα στις 5,5 βδομαδες. Πράγματι είναι τυχαίο και η φύση ξέρει καλύτερα! Είχα ΠΗΤ 11/11/19. Αυτήν την ημερομηνία περσι και πρόπερσι ήμουν χάλια κι ας κρατάω εδώ και 20 μηνεσ το νέο  μωρο μου αγκαλιά! Μετά την αποξεση είσαι πιο γόνιμη,η νέα σου εγκυμοσύνη είναι κάπου εδώ κοντά κι ένα μωρό που περιμένει να γίνεις η μαμα του!!

[Gioana2014]

Καλησπέρα.δυστυχως έζησα κ εγώ  πρόσφατα μια πολύ τραυματική εμπειρία.ειχα ολική αποκολληση πλακούντα στον 6 μήνα κυησης.εγινε πλήρη εκκένωση μήτρας(πλακούντας σάκος έμβρυο έπεσαν στα χέρια Μ στο αμάξι πριν προλάβω να φτάσω στο μαιευτήριο).το ευτύχημα ήταν ότι δεν είχα δείγμα αιμοραγιας κ είμαι ζωντανή.διαφορετικα δεν θα με προλάβαιναν.ομως ψυχολογικά ήταν τόσο βαρύ τόσο δύσκολο τόσο τραυματικό όλο αυτό π έζησα ούτε στον εχθρό μ δεν το εύχομαι.δυο μήνες μετά με ψυχοθεραπείες και πολύ υποστήριξη από τον σύζυγό μου προσπαθώ να προχωρησω την ζωή Μ και να μάθω να ζω με την απώλεια του γιου μου.ευτυχωςεχω ήδη ένα κοριτσάκι όπου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να μπορέσω σιγά σιγά να σταθώ στα πόδια μου.ακομη το παλεύω και κάνω ψυχοθεραπείες όμως προσπαθώ να μαι δυνατή για τον άντρα μ και το κοριτσάκι μου γιατί αυτοί είναι η ζωή μου και η οικογένεια μου.κουραγιο και δυνη να προχωρήσουμε μπροστά .τα καλύτερα έρχονται τωρα ήσουν εσύ που έκλαιγες για την απώλεια σου.θα έρθει η στιγμή που θα κλαίς εσύ από χαρά και κάποια άλλη δυστυχωςδιπλα σου θα θρηνεί .όλα είναι μέσα στη ζωή .μην χάνεις την πίστη σου

[Tinasardin8689]

Το θέμα βλέπω ότι είναι ανενεργό από πέρυσι σχεδόν…Μακαρι αυτό να σημαίνει ότι είναι λίγες οι αποτυχίες…να πω κι εγώ τον πόνο μου γιατί δεν θέλω να βαραίνω τα κορίτσια στα άλλα τοπικ..Ξεκίνησα τις προσπάθειες πριν 10 μήνες..εξαιρώ δυο μήνες λόγω κοβιντ κ υστεροσκοπηση συνέλαβα δυο φορές μέσα σε 8 μήνες λοιπόν…Η πρώτη βιοχημική την 5η εβδομάδα και η δεύτερη παλινδρομη στην 9η πριν δέκα μέρες…είχαμε ακούσει καρδιά κ μετά….τίποτα…θα σας πω την αλήθεια οτι δεν το πήρα τόσο τρομακτικά βαριά με την έννοια οτι από τον φόβο μου δεν κοιτούσα καν στον υπέρηχο κ δεν είχα δει κάτι..επίσης από το άγχος μου δεν το είχα χαρεί καν…είχα το κακό σενάριο στο μυαλό μ με όλα αυτά π έχω διαβασει(μεγάλη πληγή αυτό)..Αλλά ειλικρινά αυτό το ψυχολογικό δεν παλεύεται..το άγχος μην ξανασυμβεί..πώς να πάρουμε πάλι την απόφαση..αν έφταιξα καπου…κλπ κλπ…ευτυχώς γύρισα αμέσως στη δουλειά-σχολείο και ξεχνιέμαι..τώρα αρχίζει ένας κύκλος εξετάσεων αλλά δεν θέλω τίποτα…δεν έχω κουράγιο…γτ να μην είναι για όλες απλά;…η κουμπαρά μ δίπλα με μια επαφή έμεινε έγκυος,ανέφελη εγκυμοσύνη εντελως…κ λες μα τι στο καλό;…εν τω μεταξύ για να πάρω απόφαση να κάνω παιδί δεν ξέρετε ποσό καιρό μ πήρε κ τώρα όλο ατυχίες….ετών 33…αυτή η ιστορία μου…

[Zenia z]

στις πριν 4 ώρες, ο/η Tinasardin8689 είπε:

Το θέμα βλέπω ότι είναι ανενεργό από πέρυσι σχεδόν…Μακαρι αυτό να σημαίνει ότι είναι λίγες οι αποτυχίες…να πω κι εγώ τον πόνο μου γιατί δεν θέλω να βαραίνω τα κορίτσια στα άλλα τοπικ..Ξεκίνησα τις προσπάθειες πριν 10 μήνες..εξαιρώ δυο μήνες λόγω κοβιντ κ υστεροσκοπηση συνέλαβα δυο φορές μέσα σε 8 μήνες λοιπόν…Η πρώτη βιοχημική την 5η εβδομάδα και η δεύτερη παλινδρομη στην 9η πριν δέκα μέρες…είχαμε ακούσει καρδιά κ μετά….τίποτα…θα σας πω την αλήθεια οτι δεν το πήρα τόσο τρομακτικά βαριά με την έννοια οτι από τον φόβο μου δεν κοιτούσα καν στον υπέρηχο κ δεν είχα δει κάτι..επίσης από το άγχος μου δεν το είχα χαρεί καν…είχα το κακό σενάριο στο μυαλό μ με όλα αυτά π έχω διαβασει(μεγάλη πληγή αυτό)..Αλλά ειλικρινά αυτό το ψυχολογικό δεν παλεύεται..το άγχος μην ξανασυμβεί..πώς να πάρουμε πάλι την απόφαση..αν έφταιξα καπου…κλπ κλπ…ευτυχώς γύρισα αμέσως στη δουλειά-σχολείο και ξεχνιέμαι..τώρα αρχίζει ένας κύκλος εξετάσεων αλλά δεν θέλω τίποτα…δεν έχω κουράγιο…γτ να μην είναι για όλες απλά;…η κουμπαρά μ δίπλα με μια επαφή έμεινε έγκυος,ανέφελη εγκυμοσύνη εντελως…κ λες μα τι στο καλό;…εν τω μεταξύ για να πάρω απόφαση να κάνω παιδί δεν ξέρετε ποσό καιρό μ πήρε κ τώρα όλο ατυχίες….ετών 33…αυτή η ιστορία μου…

Το σίγουρο είναι ότι δεν εφταιξες κάπου...αυτές οι αποβολες θεωρήθηκαν τυχαίο γεγονός? Φαντάζομαι θα έχετε κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις.Για κάποιους όλα γίνονται με το στανιο, με μεγάλη προσπάθεια  κ για άλλους αβίαστα ακούραστα.  Το θετικό είναι ότι στους 8 μήνες είχες 2 εγκυμοσύνες το σύστημά δουλεύει και αυτό σημαίνει πολλά είναι η αρχή για να φτάσεις στο στόχο σου. κ για να μη νομίζεις οτι τα λεω εκ του ασφαλούς είχα μια εγκυμοσυνη πριν 3 χρόνια τη διέκοψα στις 24 εβδομαδες κ από τοτε τίποτα. Ετων 40. Ο χρόνος πιέζει σαν θηλιά γύρω από το λαιμό. Είσαι 33 δεν σε πήραν κ τα χρόνια, έχεις κουράγιο κ το ξέρεις..θα τα καταφέρεις!❤

[Tinasardin8689]

στις πριν 1 ώρα, ο/η Zenia z είπε:

Το σίγουρο είναι ότι δεν εφταιξες κάπου...αυτές οι αποβολες θεωρήθηκαν τυχαίο γεγονός? Φαντάζομαι θα έχετε κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις.Για κάποιους όλα γίνονται με το στανιο, με μεγάλη προσπάθεια  κ για άλλους αβίαστα ακούραστα.  Το θετικό είναι ότι στους 8 μήνες είχες 2 εγκυμοσύνες το σύστημά δουλεύει και αυτό σημαίνει πολλά είναι η αρχή για να φτάσεις στο στόχο σου. κ για να μη νομίζεις οτι τα λεω εκ του ασφαλούς είχα μια εγκυμοσυνη πριν 3 χρόνια τη διέκοψα στις 24 εβδομαδες κ από τοτε τίποτα. Ετων 40. Ο χρόνος πιέζει σαν θηλιά γύρω από το λαιμό. Είσαι 33 δεν σε πήραν κ τα χρόνια, έχεις κουράγιο κ το ξέρεις..θα τα καταφέρεις!❤

Τώρα ξεκινάμε εξετάσεις…η ενδοκρινολόγος που μίλησα πριν λίγο μ είπε ότι πιστεύει ότι έχω χασιμοτο…Αχ αυτός ο χρόνος..Σου εύχομαι σύντομα να τα καταφέρεις…❣️

[Mary35]

Μετά από ένα χρόνο προσπαθειών ήρθε το θετικό τεστ 15 Αυγούστου στην γιορτή μου!! Χαρά αλλά και άγχος ταυτόχρονα λόγω πολυκυστικων ωοθηκών πίστευα πως θα δυσκολευτω να μείνω φυσιολογικά πάλι αλλά το θεωρήσαμε θαύμα και το πιστέψαμε πολύ..πριν μια εβδομάδα είδαμε καρδούλα να πάλλεται ο γιατρός είπε 50-50 Μαρία μου αλλά και πάλι δεν έχασε τις ελπίδες μου..μέχρι εχθές που έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου..το μωρό μου τελικά δεν άντεξε και αύριο πάω για αποξεση.. προσπαθώ να είμαι δυνατή για τον μεγάλο μου τον γιο που ήθελε πολύ το αδερφάκι του αλλά και για τον άντρα μου

Πονάει όμως πολύ..κλαίω κρυφά αθόρυβα και νιώθω φόβο και άγχος για αύριο!! Μακάρι η Παναγία να είναι μαζί μου και να πάνε όλα καλά!!! 

[Tinasardin8689]

στις πριν 21 ώρες, ο/η Mary35 είπε:

Μετά από ένα χρόνο προσπαθειών ήρθε το θετικό τεστ 15 Αυγούστου στην γιορτή μου!! Χαρά αλλά και άγχος ταυτόχρονα λόγω πολυκυστικων ωοθηκών πίστευα πως θα δυσκολευτω να μείνω φυσιολογικά πάλι αλλά το θεωρήσαμε θαύμα και το πιστέψαμε πολύ..πριν μια εβδομάδα είδαμε καρδούλα να πάλλεται ο γιατρός είπε 50-50 Μαρία μου αλλά και πάλι δεν έχασε τις ελπίδες μου..μέχρι εχθές που έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου..το μωρό μου τελικά δεν άντεξε και αύριο πάω για αποξεση.. προσπαθώ να είμαι δυνατή για τον μεγάλο μου τον γιο που ήθελε πολύ το αδερφάκι του αλλά και για τον άντρα μου

Πονάει όμως πολύ..κλαίω κρυφά αθόρυβα και νιώθω φόβο και άγχος για αύριο!! Μακάρι η Παναγία να είναι μαζί μου και να πάνε όλα καλά!!! 

Κρίμα..οι πρώτες μέρες είναι πολύ δύσκολες πραγματικές…ακριβώς τα ίδια συναισθήματα μας κατακλύζουν όλες μάλλον…φόβος και άγχος…ανασυνταξου και ξανά προς τη δόξα τραβά…❣️