Αναφορά

Καλησπέρα κορίτσια μου! Πως είστε; Ελπίζω να είστε καλά και εσείς και τα μωράκια σας!! Ήθελα να μπω να ευχηθώ στην @_piripiri_ μας.. κοριτσάκι μου!! Να χαίρεσαι το αντράκι σου!!! Πολύχρονος!!! Πάντα υγιής και ευτυχισμένος στη ζωή του!!! 🥰🥰🥰🥰 Αν και με χρονοκαθηστερηση...🫣 Το πρώτο μωράκι της ομάδας μας που χρονισε!!! 😍😍😍 Αχ δεν το πιστεύω.. ακόμα δεν το πιστεύω... Εμείς κορίτσια μου υποφέρουμε.. δοντακια + άλμα (υποθέτω;!) πάντως πολύ γκρίνια.. παααάρα πολύ γκρίνια!!! Αισίως 8 δόντια και συνεχίζουμε.. ξεκίνησε από την αλλαγή της ώρας με το που μπήκε ο Νοέμβρης και ακόμα δεν έχουμε ηρεμήσει.. ξανααλλαξε και το πρόγραμμα του ύπνου της.. όταν κοιμάται anyway.. τεσπα!!  Κατά τα άλλα, 10 μηνών κλεισμένα πλέον, φτάσαμε τα 8 κιλά επιτέλους!! 8.100 για να είμαι ακριβής.. και 74 νομίζω ύψος;! Κάτι τέτοιο..  Αυτά τα δικά μας.. @Maya_ μου πως είστε με τις ιώσεις; Το παιδί;  @_piripiri_ μου πως πάτε εσείς με τον ύπνο; Βρήκατε κάποια λύση κάτι να δουλέψει με το παιδί; Δεν έχω χρόνο καθόλου να σχολιάσω αυτά που είπατε..  Σας φιλώ!!! 

Χαιρετώ ολα τα μελη και ολες τις μανούλες της ομαδας!! Επανέρχομαι μ ενα ακομα ποστ 9 μήνες μετα την γέννηση της κορούλας μου. Και μπαίνω κατευθείαν στο θέμα. Στο κεφαλι μου είναι ολα πολυ μπερδεμένα αλλα θα προσπαθήσω να τα γραψω οσο καλύτερα μπορώ. Το τελευταίο διάστημα εχω αρχίσει να εχω καποια περίεργα συμπτωματα τα οποία καθε μερα γίνονται εντονότερα ειδικα μολις αρχιζει να βραδιάζει. Αυτα περιλαμβάνουν μια αρκετα εντονη μελαγχολια, ενα αίσθημα οτι η ζωη μου εχει τελειώσει, ατελείωτο άγχος και γενικώς ακομα και τις απλες δουλειές πλέον τις κανω με το ζόρι..νιώθω μονίμως εξουθενωμενη και εχω μονο ενα μωρο, δεν εργάζομαι και αναρωτιέμαι γιατι νιώθω τοσο χάλια και γιατι αλλες γυναίκες με παραπανω παιδια και υποχρεωσεις τα βγαζουν περα και βρισκουν αυτες τις μαμαδοδυναμεις. Εχω αρχισει να πιστεύω εντονα οτι περνάω επιλοχειο κατάθλιψη αν και δε ξερω ποσο εφικτο ειναι αυτο τοσο καιρο μετα τον τοκετό. Βεβαια δεν μπορώ να πω οτι ειχα μια εύκολη λοχεια καθως κοντεψα να χωρισω με τον σύζυγό μου απ τη στιγμή που γέννησα και προσπαθούσα να σταθω στα ποδια μου για το μωρο μου και να ειναι αυτο καλα. Ενω φαινομενικά ειμαι μια πολυ καλη μαμα και εν μερει λειτουργική (μεχρι προτινος) και το μωρο μου το λατρεύω και ειναι ενα χαρούμενο μωρο εγω νιώθω μεσα μου σαν ρομπότ. Συνεχώς αγχωμένη να αμφισβητω αν τα κανω καλα, αν το μωρο μου με αγαπαει και αναγνωρίζει οτι ειμαι η μαμα του, αν τελικά κανω για μαμά και λυπάμαι πολυ που δεν ειμαι ανεμελη και δε μπορώ να χαρω το παιδί μου. Ολη αυτη την απέραντη ευτυχία που ακουω απο αλλες μαμαδες δεν την νιώθω. Μόνο πιεση άγχος και μια ελπιδα για καλύτερες μερες. Ειναι ολα αυτα φυσιολογικά; μηπως ετσι ειναι η μητρότητα; ή μηπως χρειάζομαι βοήθεια..    

Κοριτσια μου καλησπερα. Τωρα καταφερα να κατσω να σας γραψω τα νεα μας. Πηγαμε στον γιατρο και καναμε την β επιπεδου. Ειναι ολα καλα υγιεστατη, ειναι 433gr ηταν ησυχη και αφησε τον γιατρο να την εξετασει. Και εμενα με βρηκε μια χαρα οποτε συνεχιζουμε κανονικα την εγκυμοσυνη. Σε δυο εβδομαδες θα με ξανα δει ο γιατρος για να του παω και τις εξετασεις αιματος που θα κανω. Εσεις ολα καλα;

Εντωμεταξύ ενώ δεν πρέπει να κοιταμαι σημάδια, νιωθω οτι εχω σύμπτωμα ειχα εχουνε φύγει! 

Κοριτσι μου εφτασε η μεγαλη μερα! Αυριο θα ξερεις!! Λιγη υπομονη ακομα. Ξερω ποσο ψυχοφθορο ειναι!