Ψυχολογια μηδεν

[Μπλε]

Καλησπερα κοριτσια και χρονια πολλα για οσες δεν τα εχουμε πει!

Μπηκαμε στην καθημερινοτητα παλι οι περισσοτεροι και ποναει Με καποια κοριτσια εχω μιλησει σχετικα με το ποσο επηρεαζουν οι ορμονες της εγκυμοσυνης την ψυχολογια μας αλλα θελω να μιλησω για το κατα ποσο η ψυχολογια μας επηρεαζει την εγκυμοσυνη.....Θα εξηγησω.

Ανοιγω την συζητηση γιατι πολυ απλα νοιωθω χαλια τοσο σωματικα οσο και ψυχολογικα και δεν ξερω αν αυτα τα δυο τελικα συνδεονται. Τωρα τελευταια λοιπον εκτος απ'τα προβληματα με τους πονους στο εντερο απ'τον σιδηρο κλπ (σημερα ξεκιναω καινουριο σιδηρο μηπως δεν με πειραζει)  Καποιες μερες με πιανει το εξης , φοβερη ημικρανια και εμετοι σε σημειο να μην κραταω ουτε νερο χωρις να το βγαλω ενω στο πρωτο τριμηνο δεν ειχα τοσο εντονη αδιαθεσια ποτε. Εχω σκεφτει ξανα και ξανα μηπως τις μερες που με πιανει τρωω κατι συγκεκριμενο και εκανα καποιες αλλαγες στην διατροφη μου αλλα τιποτα. Εχουμε φτασει λοιπον απ'τους καθημερινους εμετους του πρωτου τριμηνου στο "2-3 φορες την εβδομαδα ΑΡΡΩΣΤΗ" του δευτερου τριμηνου.
Δεν ειστε βεβαια γιατροι να μου λυσετε το γιατι αλλα δεν ξερω τι να κανω για να μην με ριχνει ολο αυτο. Δεν μπορω να χαρω τπτ και εχω απλα αρχισει να μετραω αναποδα τις μερες για την γεννα(ω ναι ειναι περιπου 160) για να απαλλαχθω απο αυτο το μονιμο βασανο. Πραγματικα 1-2 βδομαδες προλαβα να ηρεμησω και να χαρω μεταξυ της αυχενικης και των καινουριων συμπτωματων. Πανω στην απελπησια μου σκεφτομαι διαφορα, οτι δεν θα αντεξω , οτι δεν μπορω να το κανω, οτι δεν ειναι για εμενα η εγκυμοσυνη. Δεν ξερω απλα εχω κουραστει ψυχολογικα και δεν ξερω τελικα ποιο εχει φερει ποιο. Αν ολα μου τα συμπτωματα μπορει να ειναι ακριβως λογω της κακης μου ψυχολογιας, δεν το ξερω αλλα το εχω σαν ενδεχομενο.

Ξερετε ποιο ειναι το χειροτερο ομως; Οτι περιστοιχιζομαι απο γυναικες που ειχαν τις "τελειες" εγκυμοσυνες. "Α εγω ουτε που καταλαβαινα οτι ειμαι εγκυος" , "Α εγω δουλευα κανονικα και δεν κουραζομουν καν",  "Α εγω δεν ειχα ποτε ανακατοσουρες" . Αυτα ακουω συνεχεια και νοιωθω σαν να μου λενε οτι κανω κατι λαθος και δεν περναω καλα στην εγκυμοσυνη μου. Νοιωθω απεραντες ενοχες που δεν ειμαι μια χαρουμενη εγκυος μεσα στην χαρη και την αισιοδοξια. Πως να ειμαι καλα ομως μωρε; Με τους εμετους; Την κουραση; Τους πονους στην μεση; , στο εντερο; Με την ατελειωτη αποχη απο επαφες με τον ανθρωπο μου; (το οποιο φυσικα και μου εχει διαλυσει την ψυχολογια) Φυσικα και χαιρομαι που στο τελος αυτης της διαδρομης θα εχω το παιδακι μου ομως αυτη η διαδρομη βρε κοριτσια μονο σε εμενα φαινεται βουνο;

[Guest]

Ρε βλάκα τρόμαξα..........αχαχαχα! Θα σου απαντήσω αφού συνέλθω για να διαβάσω αναλυτικά το μηνυμα σου. Με έστειλες με τον τίτλο. Ακομα τρέμω λες και μου παν εμένα τιποτα.....

[Fainareti]

Αγαπημένη μου @Μπλε !!! Σαν να ακούω τον εαυτό μου!! Γέννησα πριν 3 εβδομάδες, αλλα η εγκυμοσύνη μου δεν είναι όπως το βλέπεις στην τηλεόραση που "το φοράς περπατάς και πετάς" ΧΑΧΑΧΑΑΧΑ. 

Λοιπον ημικρανίες είχα και εγω φουλ, εμετούς σχεδόν καθόλου αλλα ζαλάδες και ημικρανίες μπόλικες. Προς το τέλος να δεις καούρες να κοιμάμαι όρθια στο κανάπε και να λεω πότε θα τελείωσει το βασανιστήριο που περνάω...συν τοις άλλοις εγω στον 8ο δεν μπορούσα να περπατήσω, αλλάξω, ξαπλώσω και σηκωθώ εύκολα απο πόνους στα ισχία...τέλεια ε;;;;; Αυτό που έχω να σου πω είναι οτι φεύγει το ένα έρχεται το άλλο. είναι περίοδοι - περίοδοι στην εγκυμοσύνη. κάποια στιγμή σου σταματάνε οι ημικρανίες και αρχίζει κατι άλλο..μετα αυτό φεύγει έρχεται κατι άλλο...ορμόνες είναι αυτές τι να κάνουμε!! Μην ακούς για ιδανικές εγκυμοσύνες, η καθεμία έχει τον δικό της οργανισμό. Στο τέλος μόλις δεις το λουκουμάκιιιιιιιι σουυυυυυυ ξεχνάς τα πάντα! μέχρι τότε θα μου πεις τι κάνω;;;;;;;; ακου μια συμβουλή απο μια πρόσφατη μαμά: ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΦΙΛΕΝΑΔΑ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ!!!!! 

[misofeggaro]

Καλησπέρα.
Λίγο πολύ και εγώ τα ίδια περνάω. Από την προηγούμενη εβδομάδα που άρχισε πάλι η αιμορραγία, και είδε ο γιατρός το αιμάτωμα της παλιάς αποκόλλησης και μου είπε ότι μπορεί να αιμορραγεί μέχρι κ ένα μήνα, είχα συνέχεια πόνους στα έντερα - και σαν πόνους περιόδου , μάλλον έκανε συσπάσεις η μήτρα για να διώξει το αίμα - δυσκοιλιότητα και φούσκωμα, είχα συνέχεια κούραση και θέλω να κοιμάμαι, κ ακόμα δεν έχω ηρεμήσει όσο βλέπω αίμα. Επειδή έχω κ περιττά κιλά, παρόλο που το πρώτο τρίμηνο δεν πήρα βάρος ίσια ίσια έχασα λόγω των κακοδιαθεσιών, νιώθω ήδη βαριά και δυσκολεύομαι να κάτσω πχ χαμηλά σε καναπέ ή να  γυρίσω με πολύ άνεση στο κρεβάτι. Μερικές φορές όταν είναι γεμάτη η κύστη μου και γυρίζω ανάσκελα, νιώθω ένα πόνο μπροστά. Η μήτρα πιέζει την κύστη, η κύστη τα έντερα και πάει λέγοντας. Ενώ όλο το πρώτο τρίμηνο δεν είχα καθόλου εμετούς, τη Δευτέρα και την Τρίτη έκανα, όπου έβγαλα μόνο τα υγρά του στομαχιού. Χθες με έπιασες δυσπεψία, με πολύ σφίξιμο στο στήθος και στην πλάτη, όπου έκανε ένα 7 ωρο να περάσει εντελώς και κοιμήθηκα σχεδόν νηστική. Ειχα πρόβλημα με χολή την οποία - ευτυχώς - αφαίρεσα πριν ενα χρόνο, αλλιώς θα ταλαιπωριομουν πολύ περισσότερο. Για αυτό προσέχω και κοιμάμαι με ψηλά την πλάτη. Όσο κοιμάμαι με ψηλά την πλάτη, ταλαιπωρείτε ο αυχένας μου και υποφέρω, χθες έβαλα ένα μπουκάλι με ζεστό νερό για να ανακουφιστώ και να μου περάσει. Πριν δέκα μέρες παρουσίασα για πρώτη φορά στη ζωή μου ημικρανία, θόλωμα στην όραση του δεξιού ματιού και πόνο στο μισό κεφάλι στην αριστερή μεριά. Για ένα 12 ωρο νόμιζα ότι πάθαινα εγκεφαλικό και κόντεψα να πάθω κρίση πανικού. Η πίεση έφτασε πάνω από 16. Ευτυχώς έπαιρνα τηλέφωνο την αδελφή μου ή καμιά φίλη και τους μίλαγα ακατάπαυστα για να φύγει το άγχος μου.. Την επόμενη και τη μεθεπόμενη μέρα που με έπιασε πλέον ήξερα ότι είναι ημικρανία κ άπλα κουκουλωνόμουν για κάνα 3ωρο κ περίμενα να περάσει.
Προφανώς και υπάρχουν στιγμές που νιώθω κουρασμένη ψυχολογικά. Αλλά ξέρεις κάτι; Χαιδεύω την κοιλιά μου, παίρνω βαθιές ανάσες και όλα περνάνε. Κάθε πρωί ξυπνάω και δε ξέρω τι άλλο θα πάθω... Με πιάνει και αίσθημα παλμών όταν κουράζομαι. Αλλά σε λιγότερο από 6 μήνες θα το έχω αγκαλιά και αξίζει κάθε δυσκολία. 
Καλά για τις επαφές δε το συζητώ , αδελφάκια έχουμε γίνει. Άστα... Υπομονή. Όλες τα ίδια περνάμε πάνω κάτω. Και εγώ κάνω παραπονάκια τους πρίζω για λίγο, και μετά το ξέρω ότι τα παραλέω και ηρεμώ, εκτονόσου λίγο λίγο για να μην κάνεις το μεγάλο μπαμ. 
Με το καλό! 

[Guest]

Καλα αυτο με τις τελειες εγκυμοσυνες, τις κατευθειαν συλληψεις και τα διαφορα δεν τα αντεχω πια......δηλαδη ελεος! Υπαρχουν γυναικες με ευαισθησια στο στομαχι περισσοτερη απο καποιες αλλες. Αν δεν κανω λαθος εσυ ειχες ευαισθησια και πριν με το στομαχι σου, οποτε λογικο ειναι να σε χτυπαει ακομα περισσοτερο. Απλα κανεις υπομονη, και θα ρθει η ωρα που θα φυγουν. Μεχρι τελος να σε παει με εμετο πια το αποκλειω,....

[Rosemary]

στις πριν 3 ώρες, ο/η Μπλε είπε:

Καλησπερα κοριτσια και χρονια πολλα για οσες δεν τα εχουμε πει!

Μπηκαμε στην καθημερινοτητα παλι οι περισσοτεροι και ποναει Με καποια κοριτσια εχω μιλησει σχετικα με το ποσο επηρεαζουν οι ορμονες της εγκυμοσυνης την ψυχολογια μας αλλα θελω να μιλησω για το κατα ποσο η ψυχολογια μας επηρεαζει την εγκυμοσυνη.....Θα εξηγησω.

Ανοιγω την συζητηση γιατι πολυ απλα νοιωθω χαλια τοσο σωματικα οσο και ψυχολογικα και δεν ξερω αν αυτα τα δυο τελικα συνδεονται. Τωρα τελευταια λοιπον εκτος απ'τα προβληματα με τους πονους στο εντερο απ'τον σιδηρο κλπ (σημερα ξεκιναω καινουριο σιδηρο μηπως δεν με πειραζει)  Καποιες μερες με πιανει το εξης , φοβερη ημικρανια και εμετοι σε σημειο να μην κραταω ουτε νερο χωρις να το βγαλω ενω στο πρωτο τριμηνο δεν ειχα τοσο εντονη αδιαθεσια ποτε. Εχω σκεφτει ξανα και ξανα μηπως τις μερες που με πιανει τρωω κατι συγκεκριμενο και εκανα καποιες αλλαγες στην διατροφη μου αλλα τιποτα. Εχουμε φτασει λοιπον απ'τους καθημερινους εμετους του πρωτου τριμηνου στο "2-3 φορες την εβδομαδα ΑΡΡΩΣΤΗ" του δευτερου τριμηνου.
Δεν ειστε βεβαια γιατροι να μου λυσετε το γιατι αλλα δεν ξερω τι να κανω για να μην με ριχνει ολο αυτο. Δεν μπορω να χαρω τπτ και εχω απλα αρχισει να μετραω αναποδα τις μερες για την γεννα(ω ναι ειναι περιπου 160) για να απαλλαχθω απο αυτο το μονιμο βασανο. Πραγματικα 1-2 βδομαδες προλαβα να ηρεμησω και να χαρω μεταξυ της αυχενικης και των καινουριων συμπτωματων. Πανω στην απελπησια μου σκεφτομαι διαφορα, οτι δεν θα αντεξω , οτι δεν μπορω να το κανω, οτι δεν ειναι για εμενα η εγκυμοσυνη. Δεν ξερω απλα εχω κουραστει ψυχολογικα και δεν ξερω τελικα ποιο εχει φερει ποιο. Αν ολα μου τα συμπτωματα μπορει να ειναι ακριβως λογω της κακης μου ψυχολογιας, δεν το ξερω αλλα το εχω σαν ενδεχομενο.

Ξερετε ποιο ειναι το χειροτερο ομως; Οτι περιστοιχιζομαι απο γυναικες που ειχαν τις "τελειες" εγκυμοσυνες. "Α εγω ουτε που καταλαβαινα οτι ειμαι εγκυος" , "Α εγω δουλευα κανονικα και δεν κουραζομουν καν",  "Α εγω δεν ειχα ποτε ανακατοσουρες" . Αυτα ακουω συνεχεια και νοιωθω σαν να μου λενε οτι κανω κατι λαθος και δεν περναω καλα στην εγκυμοσυνη μου. Νοιωθω απεραντες ενοχες που δεν ειμαι μια χαρουμενη εγκυος μεσα στην χαρη και την αισιοδοξια. Πως να ειμαι καλα ομως μωρε; Με τους εμετους; Την κουραση; Τους πονους στην μεση; , στο εντερο; Με την ατελειωτη αποχη απο επαφες με τον ανθρωπο μου; (το οποιο φυσικα και μου εχει διαλυσει την ψυχολογια) Φυσικα και χαιρομαι που στο τελος αυτης της διαδρομης θα εχω το παιδακι μου ομως αυτη η διαδρομη βρε κοριτσια μονο σε εμενα φαινεται βουνο;

Λοιπον, εμενα η εγκυμοσυνη μου ηταν πανδυσκολη κ η καλυτερη περιοδος της ηταν το τριτο τριμηνο. Κρατα κουραγια γιατι ουτε μετα την γεννα τελειωνει η κουραση-εχει βεβαια σχεση κ η ιδιοσυγγρασια του μωρου.. Πονανε παρα πολυ τα γονατα μου (κ στην κυηση πονουσαν) κ οι καρποι μου. Ειμαι σαν πρεζακι απο την αυπνια κ την κουραση. Ξερω οτι δεν παιρνεις κουραγιο απο αυτα που σου λεω αλλα αν υπαρχει κατι που σε γλιτωνει απο την καταθλιψη ειναι η ρεαλιστικοτητα κ το να βεπεις να πραγματα σφαιρικα, εξω απο σενα.

Εγω ενω εχω ενα μπουμπουκακι που τοσο περιμενα κ λατρευω πιστευω οτι περναω τις πιο δυσκολες μερες της ζωης μου.. Ο λογος που δεν επαθα καταθλιψη ειναι γιατι ηξερα οτι αυτο συμβαινει, ετσι ειναι-δε φταιω εγω,κανω ο,τι καλυτερο μπορω, κανω υπομονη Κ ΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Κ ΘΑ ΒΕΛΤΙΩΝΕΤΑΙ (στα προθυρα ημουν στην αρχη, οταν η μικρη κυριολεκτικα σπαραζε απο πονους 9 ωρες την ημερα-κ δε μιλαω με εμφαση).

Αυτο που εχω να σε συμβουλεψω ειναι να αποδεχτεις την κατασταση (χωρις να μετρας τις μερες) κ να νιωσεις καλα μεσα σου γιατι θα ξερεις οτι θα περασει. Θελει πολυ πολυ υπομονη κ ακομα πιο πολυ μετα (θα με θυμηθεις). Αξιζει ομως τον κοπο!!!

[Rosemary]

στις πριν 1 ώρα, ο/η Fainareti είπε:

Αγαπημένη μου @Μπλε !!! Σαν να ακούω τον εαυτό μου!! Γέννησα πριν 3 εβδομάδες, αλλα η εγκυμοσύνη μου δεν είναι όπως το βλέπεις στην τηλεόραση που "το φοράς περπατάς και πετάς" ΧΑΧΑΧΑΑΧΑ. 

Λοιπον ημικρανίες είχα και εγω φουλ, εμετούς σχεδόν καθόλου αλλα ζαλάδες και ημικρανίες μπόλικες. Προς το τέλος να δεις καούρες να κοιμάμαι όρθια στο κανάπε και να λεω πότε θα τελείωσει το βασανιστήριο που περνάω...συν τοις άλλοις εγω στον 8ο δεν μπορούσα να περπατήσω, αλλάξω, ξαπλώσω και σηκωθώ εύκολα απο πόνους στα ισχία...τέλεια ε;;;;; Αυτό που έχω να σου πω είναι οτι φεύγει το ένα έρχεται το άλλο. είναι περίοδοι - περίοδοι στην εγκυμοσύνη. κάποια στιγμή σου σταματάνε οι ημικρανίες και αρχίζει κατι άλλο..μετα αυτό φεύγει έρχεται κατι άλλο...ορμόνες είναι αυτές τι να κάνουμε!! Μην ακούς για ιδανικές εγκυμοσύνες, η καθεμία έχει τον δικό της οργανισμό. Στο τέλος μόλις δεις το λουκουμάκιιιιιιιι σουυυυυυυ ξεχνάς τα πάντα! μέχρι τότε θα μου πεις τι κάνω;;;;;;;; ακου μια συμβουλή απο μια πρόσφατη μαμά: ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΦΙΛΕΝΑΔΑ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ!!!!! 

 

Καλεεεεε!!! Ποτε γεννησες εσυ??? Που το ποσταρες κ δε σε πηρα χαμπαρι??

Να σου ζησει κοριτσαρα μου!! Καλη δυναμη!! (20 περιπου μερες εχουν διαφορα τα μπουμπουκια μας-τοσο κοντα ηταν η εγκυμοσυνη μας)?

[Μπλε]

Ευχαριστω κοριτσια και στις προσφατες μανουλες , να σας ζησουν τα σπορακια σας!

Συμφωνω με ολες σας και καταλαβαινω απολυτα οτι οταν θα ερθει το σπορι θα εχω πολυ μεγαλυτερη κουραση απο τωρα. Πιθανοτατα και τοτε θα σας κανω παρομοια ποστ οτι πεθαινω δεν τα καταφερνω και τετοια χαχαχαχα. Ομως δυστυχως αν δεν ζησεις κατι δεν το νοιωθεις οποτε δεν με παρηγορει οντως αυτο. Επισης το προβλημα ειναι οτι με αγχωνει οτι δεν ειμαι καλα. Δλδ δεν με νοιαζει οτι δεν ειμαι καλα, με νοιαζει οτι φοβαμαι μηπως κατι δεν παει καλα. Ας πουμε χθες και σημερα δεν εχω κρατησει τροφη και λεω "κανω κακο στο μωρο" και μετα πεφτω να πεθανω με αυτες τις σκεψεις. Ή σκεφτομαι οταν με πιανει το εντερο "αν ειναι σκωληκοειδιτιδα και θελει εγχειριση και παθει κατι το μωρο;" Δλδ οι σκεψεις μου πανε μονιμως ετσι. Ενω οταν νοιωθω καλα , πιστευω και οτι ειναι ολα καλα με το μωρο και ηρεμω. Ξερω οτι δεν παει ετσι απλα δεν μπορω να ξεκολλησω το κεφαλι μου. Ετσι σκεφτομαι. Γενικα το οτι νοιωθω τοσο πεσμενη πιστευω οτι επηρεαζει και το μωρο πολυ αρνητικα και στεναχωριεμαι και γινεται ενας φαυλος κυκλος απ'τον οποιο δεν ξερω πως να βγω.

Γεγονος ειναι πως δεν περιμενα να ειναι τοσο δυσκολη η εγκυμοσυνη και αυτο απο μονο του μπορει να φταιει που εχω πεσει τοσο γιατι οντως οταν δεν εισαι προετοιμασμενος ειναι πολυ χειροτερα. Ειδικοτερα μετα που περασα το πρωτο τριμηνο ειχα σχεδον την απαιτηση να ειμαι καλα γιατι αυτο μου λεγανε παντα ολοι "το πρωτο τριμηνο ειναι το δυσκολο" και οταν ειδα οτι δεν αλλαζει οντως μην πω οτι χειροτερευσα κιολας δλδ...εεε φρικαρα.

Οπως και να χει δεν θελω να γκρινιαξω αλλο, απλα μερικες φορες νοιωθω μονη μου και χρειαζομαι αυτα τα μηνυματα για να μην νοιωθω εξωγηινη. Απο υπνο παντως...δεν κανω και τπτ αλλο!

[NicolVall]

@Μπλε

Προσφατα είχα ανοίξει θέμα κ εγω για την ψυχολογία στην εγκυμοσυνη...βεβαια εγω ΕΥΤΥΧΩΣ δεν εχω τόσα πολλα σωματικά προβληματα όσο ψυχολογικά. Δεν περναει μέρα που να μην τσακωθώ με κάποιον δικό μου είτε τον αντρα μου ειτε τα αδέρφια μου ειτε με τις φιλες μου..νομιζω εχω γινει η τρελή της γειτονιάς. Κ εννοειται μετά που συνειδητοποιώ τι εχει γινει κ ποσο τρελή κ υπερβολική ημουν κλαιω με λυγμούς κ ξεκιναει παλι το δράμα μου πως κανω κακο στο μωρό κ τι μάνα θα γίνω εγω κ το γνωστό «κ άλλες γέννησαν ετσι έκαναν όλες;;» Κ να ακουω κ εγω για τέλειες εγκυμοσύνες για ήσυχες χωρις εμετούς χωρις κούραση χωρις πόνους στο ισχίο... περπατάω απο τωρα σαν πάπια απο τον πόνο κ εννοειται δεν τολμάω να γυρίσω πλευρό στο κρεβάτι χωρις να ξυπνησω τον αντρα μου να με «σπρώξει»,στο τελος θα τον βάλω να με κυλάει Χαχαχα 

η τουαλετα εχει γινει ενα μαρτύριο κ για εμενα κ φορτωνομαι συνεχεια κ αλλο σίδηρο κ αλλο συμπλήρωμα σιδήρου ειδικό για αναιμία κ ο αιματοκρίτης μονο κατρακυλάει κ ο γιατρός με πανικοβάλλει κ κρέας δεν μπορω να φαω γιατι με πιάνει αναγούλα κ τα βγάζω ολα κ φαύλος κύκλος κ αυτο.

ουτε εγω περίμενα να ειναι τοσο δύσκολη η εγκυμοσυνη κ εννοειται πως δεν ειναι σε όλες ιδια. Ναι οκ καποιες την περνάνε πολυ πιο αναίμακτα,καποιες την περνάνε ξαπλωμένες 9 μηνες, καποιες την περνάνε σε μαύρα χάλια αλλα όρθιες κ άλλες δεν την περνάνε καν ενώ θα εδιναν τα παντα γι’αυτο το «μαρτύριο».

ειμαι 20η εβδομαδα κ εχω αποφασίσει να το ζήσω με τα καλα κ με τα άσχημα του..αλλωστε οσο χαρα ή νεύρα ή άγχος κ να μου προσφέρει περναει τοσο γρήγορα ο καιρός που κάποτε αυτα θα ειναι μια απλή ανάμνηση. Θα το ζήσω λοιπόν γιατι ειναι κ αυτο ΔΙΚΟ ΜΟΥ κομματι, εχω τον αντρα μου κοντα, εχω την υγεια μου, εχω ενα γερό σποράκι κ εύχομαι απο τα βάθη της ψυχής μου σε λίγους μηνες να εχω κ ενα υγιέστατο μωρο στην αγκαλια μου.Κ γι’αυτο κ μονο θα αντέξω τα παντα. Γιατι θα με κανει πιο δυνατή τελικα αυτό στο τελος.

 Ζήσε την δική σου εγκυμοσυνη κοριτσι μου με τον δικό σου τροπο κ θα δεις που όλα θα πάνε περίφημα στο τελος♥️

[anni7]

καταρχας αυτα με τα ολα τελεια δε τ αμπορω ολες εχουνε τελειες σχεσεις τελειες συλληψεις τυχαιες μετα τελειες εγκυμοσυνες και τελειες γεννες και τελεια μωρα ΕΛΕΟς!!!!!!!!!!!!!!! 

εγω @Μπλε μου και υπολοιπα κοριτσακια μας που ειστε εγκυμονουσες δε ξερω δε το εχω βιωσει οποτε δε μπορω να σας νιωσω εκατο τις εκατο ομως μπορω να σας πω οτι ειναι λογικο και να πεφτετε ψυχολογικα οταν πονας,κανεις εμετους,εχεις νευρα εχεις αχγος εχεις ανασφαλειες για την υγεια σου του μωρου και αν εισαι καλη σαυτο τον ρολο που εχεις κλιθει να κανεις και να σας πω οτι καντε κουραγιο θα προτηνα αν μπορειτε να σκεφτεστε ομορφα πραγματα οταν εχετε δυσκολες στιγμες και να σκεφτεστε οτι κανετε οτι καλυτερο μπορειτε για το μωρο σας και για σας καποια πραγματα οπως τις αντιδρασεις του οργανισμου δυστηχως δε μπορειτε να τις επηρεασετε ομως να λετε απο μεσα σας θα παω καλα ειμαι δυνατη θα περασουν ολα και κουραγιο και να μας τα λετε εδω να τα βγαζετε απο μεσα σας!!!!!