Μετάβαση σε περιεχόμενο

Ρεκόρ συμμετοχών στο 7ο «Greece Race for the Cure» - Ο καρκίνος του μαστού δεν σταματά τη ζωή!


admin

Recommended Posts

Ο κήπος του Ζαππείου και οι γύρω δρόμοι του κέντρου της Αθήνας πλημμύρισαν με χιλιάδες Αθηναίες και Αθηναίους, κάθε ηλικίας, που ντυμένοι με τα χαρακτηριστικά λευκά μπλουζάκια και το ροζ λογότυπο του Συλλόγου «Άλμα Ζωής» έστειλαν το ηχηρό μήνυμα πως ο καρκίνος του μαστού δεν σταματά τη ζωή.

Ακόμα και βρέφη πήραν μέρος στον αγώνα-γιορτή, στην αγκαλιά των γονιών τους ενώ αναρίθμητα ήταν και τα μικρά παιδιά που έτρεξαν δίπλα στους δικούς τους συμμετέχοντας στην εκδήλωση θεσμό, τον αγώνα δρόμου των 5 χλμ. (μικρός Μαραθώνιος) και τον περίπατο των 2 χλμ.

Λίγο πριν ο αφέτης δώσει το σήμα της εκκίνησης, η Κλεοπάτρα Γαβριηλίδου, πρόεδρος του Συλλόγου «Άλμα ζωής» καλεσε στην σκηνή που είχε στηθεί στο κέντρο του Ζαππείου τις αληθινές πρωταγωνίστριες της ζωής-τις γυναίκες που βίωσαν τον καρκίνο του μαστού και τον ξεπέρασαν.

Περισσότερες από 1000 survivors (γυναίκες που επέζησαν του καρκίνου του μαστού) ντυμένες με τα ροζ χρώματος μπλουζάκια τους πήραν μέρος στον Αγώνα και πριν ξεκινήσουν το τρέξιμο ή το περπάτημα, μίλησαν για την περιπέτεια τους.

j1WVUEU.jpg

«Με λένε Μαρία και συνάντησα τον καρκίνο στα 29 μου χρόνια. Δεν είμαι παντρεμένη αλλά οι γονείς μου δεν έφυγαν στιγμή από το πλευρό μου, ήταν εκεί σε κάθε χημειοθεραπεία, σε κάθε ακτινοβολία, μέσα στο νοσοκομείο. Μπαμπά σε ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου και μου δίνεις δύναμη-σε αγαπώ πολύ» λέει συγκινημένη μια survivor.

«Με λένε Ειρήνη και ο καρκίνος με επισκέφθηκε για πρώτη φορά πριν από 10 χρόνια. Ο άνδρας μου μου έδωσε δύναμη να παλέψω και να νικήσω. Και εκεί που πίστευα πως μπορούσα να τον βάλω πίσω μου και να τον ξεχάσω-ήρθε για δεύτερη φορά το 2010.

Η οικογένεια μου ήταν όμως εκεί να με στηρίξει κάθε φορά που λύγιζα, να μου δώσει μια αγκαλιά όταν φοβόμουν, έναν ώμο για κλάψω όταν πίστευα πως ερχόταν το τέλος. Και πέντε χρόνια μετά είμαι εδώ, με τον σύζυγό μου, να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και να στέλνουμε το μήνυμα πως ναι- η ζωή συνεχίζεται και μετά τον μεταστατικό καρκίνο.»

GR0RKAr.jpg

Ακούω τις μαρτυρίες αυτές και βουρκώνω. Τις ακούει και η Κλεοπάτρα Γαβριηλίδου και η φωνή της σπάει από τη συγκίνηση. Πως αλλιώς να ορίσεις την Δύναμη, αν όχι μέσα από μια γυναίκα που συνεχίζει να παλεύει και να νικά τον μεταστατικό καρκίνο;

Στον 7ο Αγώνα Greece race for the cure έτρεξα για πρώτη φορά με τον 7χρονο γιό μου. Η μπλούζα του στο πίσω μέρος είχε ένα λογότυπο που με μια φράση τα έλεγε όλα:

«Τρέχω για τη μαμά μου»

afrOsbB.jpg

Τρέξαμε για τις μαμάδες, τις γιαγιάδες, τις αδελφές, τις θείες, τις ξαδέλφες, τις φιλενάδες όλου του κόσμου….

Πηγή: e-typos.com


Δείτε ολόκληρο το άρθρο

Σύνδεσμος σε αυτό το σχόλιο
Κοινοποίησε σε άλλα sites

  • Απαντήσεις

    • Ναι θυμάμαι που μας έλεγες για αυτόν στην αρχή αρχή... Ειλικρινά δε μου κάνει καμία εντύπωση... Ειδικά αν είναι μεγάλος σε ηλικία. Εδώ σε κοντινό μου άνθρωπο, καθολου οπισθοδρομικό, που μοιράστηκα τη σκέψη να επιλέξω ύστερα γυναίκα γυναικολόγο μου απάντησε "Είσαι σίγουρη; δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες γυναικολόγοι...κάποιος λόγος θα υπάρχει"..  Ο δικός σου βέβαια το τερμάτισε... 😂
    • Κι εμένα μου λείπει το θήλαστρο και η κάμερα που λες αλλά έχω την εξής απορία... Λέτε να περιμένουμε πρώτα να δούμε πως θα πάει ο θηλασμός και μετά να προβούμε σε αγορές εάν και εφόσον χρειαστεί;  Και για την κάμερα, εμείς έχουμε μία λίστα δώρων γιατί μας ζήτησαν πολύ φίλοι εδώ για να μας πάρουν κάτι που πραγματικά χρειαζόμαστε και να μη καταλήξουμε με 200 φορμάκια και 3 αποστειρωτές 🤣 ε και η κάμερα είναι ένα απ τα πράγματα που 2 φίλες μου εξέφρασαν την επιθυμία να μας το πάρουν μαζί, αλλά δε ξέρω πότε και όπως καταλαβαίνετε ντρέπομαι να ρωτήσω κιόλας 😅 ευελπιστώ εντός των ημερών, ίσως ήθελαν να περιμένουν και τη Βlack Friday, δε ξέρω 😅
    • Επειδή κι εμένα με έβγαζε υπερβολική ο σύζυγος, του είπα ότι θέλω να έχω τα πρώτα σε περίπτωση που συμβεί κάτι... τα περισσότερα τα έχουμε πάρει. Χθες ήρθαν και οι πρώτες πάνες και τα μωρομάντηλα. Μου λείπει το θήλαστρο και η ενδοεπικοινωνία/κάμερα από τα βασικά που θέλω. Αν και πιστεύω ΄ότι και χωρίς αυτά για 1-2 εβδομάδες μια χαρά παλεύεται...
    • Κι εγώ πάντα γυναίκες είχα τώρα πρώτη φορά παίχτηκε αυτή η αλλαγή. Βέβαια κι από γυναίκα είχα κακή εμπειρία να σας πω, πέρυσι με την 1η εκγυμοσύνη που παλινδρόμησε, μου φέρθηκε πολύ απαξιωτικά... Τώρα δεν αξίζει να μπω σε λεπτομέρειες γιατί δε θέλω και να τα θυμάμαι, αλλά δυστυχώς υπάρχουν ακατάλληλοι ανεξαρτήτως φύλου... Καλά και το ακραίο που είχα ακούσει απο Έλληνα άνδρα γυναικολόγο... Σ αυτή την εγκυμοσύνη, αν θυμάστε που σας είχα ανεφέρει, στην αρχή ήμουν στην Ελλάδα για το Πάσχα. Οπότε για να δούμε αν όλα καλά και ν ακουσουμε καρδούλα τότε, πήγα στο γυναικολόγο της μαμάς μου κατ ανάγκη. Οκ μια χαρά μου φέρθηκε με σεβασμό στις ανησυχίες μου λόγω ιστορικού, δε λέω, αλλά το σεξιστικό/μισογυνίστικο σχολιάκι του δε το τσιγκουνεύτηκε... Του λέω ότι θα μιλήσω με τη γυναικολόγο μου για το τάδε θέμα και μου λέει "α γυναίκα γυναικολόγο έχεις εκεί;;" και του λεω ναι. Και απαντάει "ε κοίτα να το ψάξεις καλά αυτό, γιατί οι άνδρες γυναικολόγοι είναι γενικά πιο ψύχραιμοι στους τοκετούς ενώ οι γυναίκες είναι πιο συναισθηματικές. Πήγαινε και σε κάποιον άνδρα για 2η γνώμη".... Χμμμμ ναι.... 😵🤷‍♀️
    • άσε κι εγώ έλεγα ότι βιάζονται πολύ να φτιάξουν τη βαλίτσα - οι πορτογαλίδες γενικά απ την 28η εβδ άρχισαν κι εγώ τις θεωρούσα υπερβολικές 🤣🤣🤣🤣  τώρα βλέποντας αυτά λέω, κάτσε να έχω έτοιμα τα βασικά τλχ γιατί ποτέ δε ξέρεις τι γίνεται! κι εμείς εδώ είμαστε και μόνοι μας, δεν έχουμε κάποιον συγγεν΄ή να πεταχτεί να μας φέρει τίποτα απ το σπίτι 😅 Ντάξει, φυσικά μπορεί να πεταχτεί ο δικός μου, αλλά και πάλι... Ωχ τώρα που το λες, δεν έχω σεντονάκια για το λίκνο!! Πάλι καλά που το ανέφερες, γιατί θα το ξεχνούσα! 😬  
  • Νέες συζητήσεις

×
×
  • Προσθήκη...