Η αληθεια ειναι οτι οταν βαζει ο αλλος τοσο απολυτο χι πολλα περνανε απ το μυαλο σου. Και αυτο με τους γονεις δεν το πολυκαταλαβα. Οκ τσακωθηκες με τη μητερα του αλλα πιστευεις οτι αυτη θα του εθεσε το διλημμα η χωριζεις η μας ξεγραφεις; γιατι κι εγω εχει τυχει να πω μια κουβεντα παραπανω με την πεθερα μου πχ πριν γινει πεθερα μου δηλαδη αλλα δε νομιζω οτι γι αυτον τον λογο θα ελεγε ποτε στον αντρα μου χωρισε την.
Δεν εχεις καποιον δικο σου ανθρωπο κοντα; περνας μια δυσκολη φαση και χρειαζεσαι ψυχολογικη υποστηριξη. Οσο για το τι μπορεις να κανεις κοριτσι μου εσυ ξερεις καλυτερα και θα αποφασισεις, ωστοσο πιστευω πως αν εκεινος εχει παρει τις αποφασεις του δεν μπορεις να κανεις και πολλα. Και μενα τοτε επαιρνε τηλ την αδερφη μου ερχοταν κατω απ το σπιτι μου ομως εγω ημουν αποφασισμενη πως δε θελω να προχωρησουμε μαζι. Κανε ομως οπως νιωθεις αν αισθανεσαι οτι θελεις να κανεις καθε δυνατη προσπαθεια κανε την ετσι θα εισαι και πιο ηρεμη οτι οποιο και αν ειναι το αποτελεσμα εσυ το παλεψες μεχρι τελους.
@Zaxaroulamak ευχαριστώ πολύ για το μοίρασμα… Δυστυχώς, προσωπικά εγώ δεν ένιωθα να τον πιέζω τόσο πολύ. Ναι κι εγώ πιεζόμουν και και και… μου έγινε η ιδέα της καλής εγκυμοσύνης εμμονή. Ωστόσο, δεν είναι τόσο κακός άνθρωπος, δε ξέρω πως γύρισε τόσο το μυαλό του. Μου κάνει εντύπωση. Ήμασταν μαζί σε όλα.
Κοριτσια, δε θέλω να χωρίσω. Χθες σκεφτόμουν ποσό άδικο είναι να το περνάω αυτό.
Τι μπορώ να κάνω; Να επιμείνω με κάθε τρόπο να τον δω;
Να επικοινωνήσω με την οικογένεια του;
Θα αλλάξω τόπο αν χωρίσω, θα πρέπει να φύγω από εδώ που ζω. Θα μείνω εντελώς μόνη, στο απόλυτο μηδέν. Εδώ η κοινωνία είναι μικρή, σύντροφο άλλο δε πρόκειται να βρω. Και τι θα κάνω; Όλη την ημέρα κλαίω. Μόνη μου δεν αντέχω. Είμαι 32 χρόνων. Γιατί να το περνάω αυτό;