ΤΟ ΜΩΡΟ "ΜΟΥ"

[Sisy]

maraki72 έγραψε:

κι εγώ όταν γέννησα δεν ηθελα να πιάνει κανένας το μωρό μου , φοβόμουν ...

έλεγα "είναι ακόμα ημερών , αφήστε τον , αυτός τρώει και κοιμάται , δεν

είναι για παιχνίδια" τώρα περίπου 3 μήνες από τότε που γέννησα, έχω

καταλάβει ότι δεν μπορώ να στερήσω από την πεθερά μου την χαρά να το

πάρει αγκαλιά και να του κάνει χαδάκια - είναι το εγγόνι της- το

παιδί του γιού της . Τι άσχημα που φέρθηκα !!! δεν ξέρω τι με έπιασε.

ειλικρινά έχω μετανιώσει. Είναι γιαγια - ευτυχώς δεν άργησα πολύ να το

καταλάβω!!!

Και το καλύτερο .... ποτέ δεν μου είπε τίποτα ! σίγουρα όμως την πλήγωνα!

Ισως πέρασε κι εκείνη από αυτό το στάδιο, ποιος ξέρει!!!!

ΒΡΕ ΜΑΡΑΚΙ, ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΚΑΝΑ...ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ Η ΜΠΕΜΠΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 2 1/2 ΜΗΝΩΝ.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΑΝΑΔΕΣ ΙΔΙΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ!

[zoi_mou]

καλησπερα,καλες γιορτες να εχεις!σε καταλαβαινω!και εγω ετσι αισθανομουνα,τουλαχιστον μεχρι να χρονισει ο μικρος μου.τωρα ειναι 16 μηνων.δεν ηθελα εκτος απο την αδερφη μου και τη μητερα μου να το εχει αλλος.αισθανομουνα οτι ζηλευα,ηθελα ο μικρος να εχει μονο σε μενα αδυναμια (οιδοιποδεια συμπλεγματα).με εμενα συνεβηκε και το εξης,γεννησα με καισαρικη (ασχημη εμπειρια)πρωτο παιδακι,και δεν μπορουσα να το παρω αγκαλια με τους ορους,συν οτι μου εδωσαν και παραπανω αναισθησια,και ημουνα ζαλισμενη αρκετες ωρες.