Μετάβαση σε περιεχόμενο

Recommended Posts

Δημοσίευση

Δεν θα σταματησω να συγκινουμαι οταν διαβαζω αυτες τις πιο γλυκες ιστοριες που περιγραφουν την γεννηση των λουλουδιων μας που τοοοοοσο πολυ περιμενουμε!!! μαριλου μου,σου ευχομαι να ειναι καλα το αγγελακι σου,υγιεστατο και χαρουμενο!!!!καλη λοχεια να εχεις!!!! :)

Δημοσίευση

Καταπληκτική η περιγραφή σου και πολύ συγκινητική!!!!!!!!!!!

Να σας ζήσει ο τζουτζούκος σας να είναι γερό και δυνατός σε όλη του τη ζωή και να είστε πάντα μια ευτυχισμένη οικογένεια!!!!!!!!!!!!

ΦΙΛΑΚΙΑ ΠΟΛΛΑ :kiss::kiss::kiss:

Δημοσίευση

Να σου ζήσει ο μπέμπη σας. Η ιστορία σου ήταν πολύ συγκυνιτική , ήταν πραγματικά πολύ όμορφη και η ιστορία αλλα και η προσωπική στιγμή σας.

Να είστε πάντα ετσι ευτυχισμένη και αγαπημένη.

:):cheer:

Να σας ζήση !!

Δημοσίευση

maryloo28 έγραψε:

Καλημέρα σε όλες τις μανούλες και μέλλουσες μανούλες!!!!!!

Την περασμένη Παρασκευή 29/01/2010 στις 20:10 έγινα μανούλα! :woohoo:

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Πέμπτη βράδυ κάνω εισαγωγή στο νοσοκομείο για να με προετοιμάσουν και να κάνουμε πρόκληση τοκετού την Παρασκευή. Η πητ μου ήταν 10 μέρες μετά.

Είχα λίγες πιθανότητες να γεννήσω φυσιολογικά γιατί το μωρό ήταν ήδη μεγάλο και δεν είχε ακόμα εμπεδοθεί. Ο γιατρός μου παρόλο που είναι κατά της καισαρικής ήταν σχεδόν σίγουρος πως δεν θα την γλυτώναμε.

Παρασκευή πρωί στις 06:30 μου βάζει ο γιατρός μια "κορδελίτσα" στον κόλπο όπου είχε την ουσία που θα προκαλούσε τους τεχνιτούς πόνους. Στις 11:00 περίπου άρχισα να έχω μια ενόχληση χαμηλά σαν πόνο περιόδου. Είχα ξαπλώσει και στις 13:30 το μεσημέρι ένιωσα ένα "τακ" στην κοιλιά μου και σηκωθηκα να δω τί ήταν και είχαν σπάσει τα νερά! Πασίχαρη εγώ, μέσα στην τρελή χαρά ειδοποιώ τον γιατρό, έρχεται και με βλέπει. Είχα διαστολή 2 αλλά το μωρό ακόμα στα ύψη. Μου κάνουν την κατάλληλη προετοιμασία και πάω στο χειρουργείο και ξαπλώνω στο κρεβάτι της γέννας. Άρχισαν 3λεπτοι έντονοι αλλά υποφερτοί πόνοι στις 14:00. Ο άντρας μου ήταν δίπλα μου από την αρχή. Μου έδωσε πολύ κουράγιο και έζησε την κάθε στιγμή μαζί μου. Κάναμε μαζί τις αναπνοές και με βοήθησε πολύ η παρουσία του. Κανονικά το νοσοκομείο δεν επέτρεπε την παραμονή του πατέρα στον τοκετό αλλά μας έκαναν την χάρη.

Μετά από 2 ώρες δηλαδή στις 16:00, οι πόνοι έγιναν εντονότεροι και ήταν ανά λεπτό. Κορίτσια πονούσα αφόρητα.... ήξερα οτι οι τεχνητοί πόνοι είναι πιο δυνατοι από τους φυσιολογικούς αλλά δεν ήξερα οτι έχουν τέτοια συχνότητα από την αρχή. Δεν προλάβαινα να ξεκουραστώ και ερχόταν ο επόμενος πόνος.... διαστολή 4 και ο μπέμπης ψηλά. Ο γιατρός απογοητευμένος μου έστειλε τον αναισθησιολόγο να μου πάρει ιστορικό και να ετοιμαστούμε για καισαρική.

Δεν ήθελα, ούτε και ο γιατρός και είπαμε να κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια. Ώρα 18:00, διαστολή 8 και ο μπέμπης ακόμα ψηλά. Φώναξε άλλον ένα γιατρό και όταν ο δικός μου θα μου έσπαγε τα υπόλοιπα νερά (γιατί δεν είχαν σπάσει εντελώς) ο άλλος γιατρός θα έσπρωχνε την κοιλιά μου μπας και κατέβαινε ο μπέμπης να πάει στην θέση του..... και έγινε!!! :laugh: Όταν είχα διαστολή 10 έπρεπε να σπρώξω... αλλά οι δυνάμεις μου είχαν εξαντληθεί.... δεν είχα κουράγιο. Σε αυτή τη φάση ο γιατρός έβγαλε έξω τον άντρα μου (αλλά εκείνος έβλεπε από την μισάνοιχτη πόρτα :) ) Ο πόνος φρικτός και να πρέπει να σπρώξω 2-3 φορές συνεχόμενα με μια αναπνοή.... ουφ... ένιωθα οτι δεν θα τα κατάφερνα... τελικά το κεφαλάκι του μωρού βγήκε...! Ώρα 20:10. Μετά με μια εξώθηση έβγαλα και το υπόλοιπο σώμα και τότε ένιωσα μια απόλυτη ανακούφηση, έφυγε όλος ο πόνος εντελώς μαγικά και όταν είδα το μωρο μου πλημμύρισαν τα μάτια μου από δάκρυα χαράς και ευτυχίας!! :woohoo: :silly: :woohoo: Τόσο κλάμα χαράς ποτέ δεν το έχω ρίξει...

Έκανα έναν μπέμπαρο 3.830γρ και 53εκ!

Είχε ορθάνοιχτα τα ματάκια του και από το πρώτο λεπτό που το έβαλαν δίπλα μου, έψαχνε να φάει!!! Όσο με έφτιαχνε ο γιατρός εγώ κοιτούσα με τόση λαχτάρα αυτό το μωράκι και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω πως είναι δικό μου... κατάδικό μου.... Μετά που τακτοποιήθηκα, μπήκε μέσα και ο άντρας μου, με φίλησε τόσο τρυφερά και γλυκά όπως ποτέ δεν το έχει κάνει.... σαν να εισέπρατα από το φιλί του ένα τεράστιο ευχαριστώ!

Είμαι τόσο ευτυχισμένη και πραγματικά για το παιδί μου θα ξαναπερνούσα όλη την διαδικασία χωρίς καμία αλλαγή. Αξίζει και ο μεγαλύτερος πόνος.... τον λατρεύω τον τζουτζούκο μου...!!!!!!!

Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να ζήσω αυτή τη χαρά....

Σημείωση: δεν έγινε επισκληρίδιος...

Στις κοπέλες που περιμένουν τα μωράκια τους (και ιδιαίτερα στα "Μωράκια Φεβρουαρίου - Μαρτίου 2010" ) δεν θα ευχηθώ με έναν πόνο.... είναι τόσο γλυκός ο πόνος αυτός που τον ζεις μόνο όταν γεννάς... αξίζει να τον ζήσετε σε όλο του το μεγαλείο... Αυτό που εύχομαι είναι να κάνετε υγιή μωράκια!

Σε όσες κοπέλες περιμένουν τον πελαργό να τους δώσει το σποράκι τους εύχομαι σύντομα να γίνει το θαυματάκι!!!!!

Και σε όλες τις ήδη μανούλες εύχομαι καλή ανατροφή και πάντα να υπάρχει υγεία και αγάπη!!!!!!!!!

Σας φιλώ γλυκά!!! :kiss:

Nα σου ζησει ο μπεμπαρος σου, παντα υγεια και ευτυχια να εχετε. Φιλακια

Συμμετοχή στη συζήτηση

Μπορείτε να γράψετε τώρα το μήνυμά σας και να εγγραφείτε μετά. Αν έχετε ήδη λογαριασμό, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε το μήνυμα με το ψευδώνυμό σας.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Guest
Απαντήστε σε αυτή τη συζήτηση...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

  • Απαντήσεις

    • Καλημερα κοριτσια μου γλυκα, @Maria98 περαστικα σας κοριτσακι μου, ετσι ειναι δυστυχως το πρωτοκολλο τα μωρακια κατω απο 2 μηνων και λιγη αδιαθεσια να εμφανισουν πρεπει να πανε στο νοσοκομειο, μας το ειχε πει η παιδιατρος ωστε να μην τον φερνουμε σε επαφη με κοσμο και κολλησει ιωσουλα. Ομως δε σημαινει οτι ειναι σοβαρο μην στεναχωριεσαι, λιγο υπομονη και θα πατε σπιτακι σας. Ξερω μωρακια ημερων π ειχαν κολλησει covid απο συγγενεις και ειχαν νοσηλευτει, τωρα πιστευω και ευχομαι να ειναι ελαφρυ. Ειναι καλυτερα σημερα;;
    • Ωραία απάντηση! Κ πόσο σωστή! Από τη μια έλα μωρέ κάνε μια βάφτιση για το έθιμο τπτ δεν είναι άλλα από την άλλη τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών οοοοοχι...
    • Καλημέρα εγώ τώρα θα ζηλέψω @Παρασκευαιδου για εμένα έκανες πρόβλεψη ,είδες κάτι στην γυάλα μήπως και δεν το είδα ή με προσπεράσες χαχαχχαχαχ.... 
    • Πόσο θα συμφωνήσω με αυτό το μήνυμα!!! Έχω πέσει στα πατώματα, έχω κλάψει, έχω κυνηγήσει (πιο μικρή και ανώριμη γαρ). Περνώντας τα χρόνια και κοιτωντας πίσω, έκανα απλά τον σταυρό μου και είπα Θεέ μου γλίτωσα.... Βέβαια @Nerina κορίτσι μου ο,τι και να σου λέμε εμείς τώρα, ξέρω πολύ καλά ότι δεν αλλάζει αυτό που νιώθεις. Θα σου δώσω μια τελευταία συμβουλή (τα υπόλοιπα στα είχα γράψει στο άλλο θέμα και δεν θέλω να σε κουράζω): μην κινηθείς με γνώμονα το ότι θα μείνεις μόνη σου στην ηλικία σου (εντωμεταξύ νέα κοπέλα είσαι!!!), ή τι θα πει ο κόσμος, ή τα χρόνια που περάσατε μαζί. Θα σπαταλήσεις αλλα τόσα χρόνια, πολύτιμα πλέον, από φόβο; Αξίζει;; 
    • @Mariaa_ δεν έχω ζήσει ποτέ κατάθλιψη ούτε είχα τρελό άγχος στην εγκυμοσύνη. Όμως η εγκυμοσύνη και η λοχεία είναι μια περίοδος που είναι πολύ ευαίσθητη για εμάς. Θυμάμαι ότι έκλαιγα για το παραμικρό για καταστάσεις που δεν θα έκλαιγα κανονικά.  Στην εγκυμοσύνη δούλευα και είχα το πρόγραμμα μου, αλλά όταν γέννησα και έμεινα μόνη με το μωρό τότε αντιμετώπισα την μητρική μοναξιά που λέω εγώ, κάτι που το βλέπω σε όλες τις νέες μητέρες. Ξαφνικά αλλάζει όλος σου ο κόσμος, όλο σου το πρόγραμμα και δεν έχεις παρέες και κάποιον να μιλήσεις τις ώρες που εσύ μπορείς. Ξέρεις πως αντιμετώπισα αυτή την κατάσταση; Έφτιαξα πρόγραμμα που απαιτούσε καθημερινή έξοδο και το τηρουσα πιστά όσο κουρασμένη και να ήμουν. Έτσι "αναγκαζόμουν" να ακολουθήσω μία ρουτίνα σαν να έχω δουλειά (έβρισκα και εξωτερικές δουλίτσες βέβαια να κάνω). Τι προτείνω λοιπόν; Φτιάξε καθημερινό πρόγραμμα και τήρησε το ευλαβικά. Σε αυτό βάλε καθημερινή έξοδο το πρωί (ο ήλιος κάνει καλό).  Α επίσης έκανα φιλίες από εδώ μέσα και μιλούσα με κάποιες κοπέλες που ήμασταν στην ίδια φάση και μοιραζόμασταν κάπως την καθημερινότητα. Δυστυχώς μετά τη γέννα έρχονται τα baby blues, που είναι 2 εβδομάδες που θα είσαι χάλια συναισθηματικά και θα κλαις συνέχεια. Μετά γενικά οι πρώτες 40 μέρες έχουν αρκετό ξενύχτι και κούραση, ειδικά όταν θηλάζεις. Και αν έχει και κολικούς το μωρό; Κλάψε Χαράλαμπε... Όχι δεν στα λέω όλα αυτά για να σε αγχωσω. Στα λέω για να καταλάβεις ότι πρέπει να είσαι καλά! Να φροντίσεις να είσαι στην καλύτερη δυνατή σου φάση! Αν πρέπει να πάρεις αντικαταθλιπτικά, να πάρεις. Περί θηλασμού του συντρόφου σου δεν του πέφτει κανένας λόγος! Δικό σου το σώμα! Ο δικός του ρόλος είναι να στηρίξει μόνο την απόφαση σου. Τέλος, μπες σε ομαδουλες να βρεις κι άλλες εγκύους να μοιράζεστε τα άγχη σας και που ξέρεις; Ίσως βρεις κάποια φίλη να βγαίνετε 😊
  • Νέες συζητήσεις

×
×
  • Προσθήκη...