Δεν ξερω αν εκανα καλα που το κρατησα το παιδι....

[ηλιαχτιδα]

κοριτσαρα καλημέρα.είμαι 37 ετων και έχω 2 κοριτσάκια η μεγάλη μου είναι 13 και η μικρη 5 μηνών.με τον αντρα μου γνωριστήκαμε πρίν 22 χρόνια στα 17 μας.Στα 26 καναμε την πρώτη μας κορούλα συνειδη τα και γέμισε ευτυχία το σπίτι μας.Τη μεγάλωσα μόνη μου ο αντρας μου δούλευε μέχρι το απόγευμα και μετα 1 χρόνο την πηγα παιδικό και δούλευα και γω.Ολοι οι φίλοι μας δεν είχαν ακόμη παιδιά και δεν πολυκολλάγαμε για κοινές εξόδους.Σπανίως πηγαίναμε κάπου χωρίς τη μικρή.Για τον λόγο αυτό και για τη στενή οικονομική κατασταση που είμασταν δεν θέλησα να κάνω δευτερο παιδι.Είπα θα μεγαλώσει και θα ΖΗΣΩ!Τελικά πέρυσι έμεινα εγκυος στη δευτερη.Είχαμε μόλις ξεκινήσει δικιάμας δουλεια και ολα ήταν ρευστα.Το ήθελα αλλά στο βάθος του μυαλούμου υπήρχε μια φωνή που μου έλεγε τωρα ξέχνα τα όλα.Δέν σου κρύβω οτι μου το έλεγαν πολλοί.Εχω μια ακόμη κουκλάρα που δεν την αλλάζω με ολα τα ταξιδια και τα καλά ολου του κόσμου.Μου γελάει και γελάει ο κόσμος γύρω μου.Οάντρας μου έχει πάθει πλάκα και οι γιαγιάδες παλιμπεδισμό.Είμαι γεμάτη και τρισευτυχισμένη!ΕΚΑΝΕΣ ΤΟ ΚΑΛΎΤΕΡΟ ΠΡΆΓΜΑ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ ΠΟΥ ΚΡΆΤΗΣΕΣ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ.Σου ευχομαι να πάνε ολα καλα και μην στενοχωριεσαι για τίποτα. :)

[Mary1810]

στις On 10/9/2008 at 6:22 ΜΜ, ο/η jasperaki είπε:

Καλημερα.

Απο τις 10-8-08 εμαθα οτι ειμαι εγκυος λογω καθυστερησης 2 ημερων πανικοβληθηκα και το 1ο τεστ βγηκε θετικο.Οπως και το 2ο τεστ βγηκε θετικο...Εχασα την γη κατω απο τα ποδια μου.Εκλαιγα απο το πρωι μεχρι το βραδυ....Αυτην την εγκυμοσυνη δεν την ηθελα.

Ειχα αλλα σχεδια.Θα παντρευομασταν τον χειμωνα.Θα καναμε τα ταξιδια μας τις τρελες μας...Και υστερα ΙΣΩΣ να καναμε ενα παιδι.Ειμαι 27.Ελεγα ΙΣΩΣ στα 30 κατι...Ολες μου οι φιλες μικροτερες μου λιγακι εχουν ηδη παντρευτει και εχουν μωρο.Μονο εγω ημουν εκεινη που επεμενε οτι τα παιδια δεν φερνουν ευτυχια..οτι μια χαρα ολοκληρωμενος ανθρωπος ειμαι χωρις παιδι και τετοιες υποχρεωσεις.

Και ξαφνικα ...ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ...ΕΓΩ.

Την Κυριακη το εμαθα την Τεταρτη βρισκομουν στο νοσοκομειο για εκτρωση.,

Ο συντροφος μου το ηθελε απο την αρχη το ηξερα.Παντα το ελεγε απο τοτε που γνωριστηκαμε (πριν 1 μιση χρονο) οτι θα κανουμε μια κορη...παρα τις αντιδρασεις μου...Οταν με ειδε σε αθλια κατασταση μου ειπε οτι καλυτερα να μην το κρατησω απο το να παθω τιποτα εγω.Οποτε πηγαμε μαζι στο νοσοκομειο εκεινη την ημερα.Παρα την αποφαση μου εκλαιγα...Δεν ηξερα

γιατι.Αφου θα το εβγαζα ΤΕΛΟΣ μετα ολα κανονικα οπως τα ηξερα θα ηταν

Περιμενωντας τον γιατρο μου να ερθει ντυμενη με μια ρομπα στο δωματιο

αναμονης η καρδια μου κοντευε να σπασει.Κοιταζα στον καθρεφτη τον εαυτο μου και εκλαιγα....Ενιωθα ξαφνικα οτι ΔΕΝ ειχα θεση εγω εκει μεσα.

Ακουγα απο τα αλλα δωματια τους γιατρους που λεγανε στα κοριτσαι "

ΞΥΠΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ" και εκλαιγα περισσοτερο...Εβαλα τα ρουχα μου και εφυγα.Δεν αντεξα να το κανω...Δεν σημαινε ομως οτι αυτο το παιδι ηταν καλοδεχουμενο.Ο συντροφος μου καταχαρηκε...Εγω απλα σταματησα απο εκεινη την ημερα να κλαιω.Η ψυχολογια μου ειναι ΧΑΛΙΑ.Δεν ξερω τι κανω που παω ποια ειμαι . Καποτε μου εφτανε μια αγγαλια εκεινου και ενα ΣΑΓΑΠΩ για να χαμογελασω ΤΩΡΑ τιποτα δεν με συγκινει και τιποτα

δεν μπορει να φερει χαμογελο στα χειλη μου

Καθε μερα εχω ναυτιες ζαλαδες και υπνηλια.Ξερω οτι ειμαι σχεδον 2 μηνων.Δεν μπορω να πω οτι ειμαι ενθουσιασμενη , χαρουμενη η οτιδηποτε αλλο και αναρωτιεμαι αν εκανα καλα που κρατησα αυτο το μωρο.

Σιγουρα δεν ειμαι σψστη που νιωθω ετσι για ενα πλασμα που δεν φταιει.Αλλα δεν μπορω να κανω αλλιως.Θελω να ειμαι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ.Δεν μου λειπει κατι στην ουσια.

Νιωθω οτι μεγαλωσα πολλα χρονια μεσα σε εναν μηνα μονο.

Θελω να το θελω...θελω να καταλαβω τους λογους που ειμαι τοσο αρνητικη και δεν μπορω....

Θελω να ειμαι απο εκεινες τις εγκυες που χαιδευουν την κοιλια τους και νιωθουν ΤΡΙΣΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕ΅...και το μονο που μπορω να σκεφτω ειναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΚΛΑΜΜΑ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΑΝΩ ΚΑΤΩ<<<τον εαυτο μου που τωρα υποφερει , το σεξ που εχει ελαττωθει ΤΡΕΛΛΑ...τα 3 κιλα που ηδη προλαβα να βαλω...και ολα αυτα ΓΙΑΤΙ?για μια εγκυμοσυνη ανεπιθυμητη>?

Θα τρελαθω νομιζω...χρειαζομαι μια βοηθεια...Ειλικρινα.

Σας παρακαλω πειτε μου πως ειστε τωρα.. ζω ακριβως το ιδιο και κλαω ολη μερα. Βοηθηστε με λεγοντας μου τι εγινε μετα..

[cherryb90]

στις On 28/7/2022 at 12:21 ΜΜ, ο/η Mary1810 είπε:

Σας παρακαλω πειτε μου πως ειστε τωρα.. ζω ακριβως το ιδιο και κλαω ολη μερα. Βοηθηστε με λεγοντας μου τι εγινε μετα..

Εύχομαι να είστε καλά και οι δύο.

Λογικά τώρα το μωράκι της @jasperaki θα είναι ήδη 12 χρόνων.

Δεν έχουμε ίδια ιστορία αλλά θα σας πω πως περίμενα δύο χρόνια ένα μωρό, νόμιζα ότι ήμουν πανέτοιμη για τον ερχομό του και ότι έχω διαβάσει για το τι έρχονταν μαζί του.

Είτε είσαι έτοιμη είτε όχι το πρώτο σοκ έρχεται. Αναίρεσα πολλά απ' όσα έλεγα στην αρχή και τίποτα δεν ήταν όπως τα περίμενα.

Η αγάπη όμως που νιώθεις για το μωρό σού είναι απερίγραπτη, δεν είχες φανταστεί ότι θα μπορούσες να αγαπήσεις έτσι, ούτε καν τον μπαμπά του μωρού όπου και στην ανταποδίδει με τον πιο γλυκό και τρυφερό τρόπο.

Να το κοιτάς και να λες "Μην ανησυχείς, η μαμά είναι εδω" και εκείνο να ηρεμεί και να κουρνιάζει στην αγκαλιά σου.

Δεν θα αντάλλαζα αυτές τις στιγμές με όλα τα ταξίδια και τις εξόδους του κόσμου. 

Μακάρι να νιώθεις κάπως καλύτερα πλέον. Θα ήθελα να μάθω νέα σου.

[Stth]

στις πριν 1 ώρα, ο/η cherryb90 είπε:

Εύχομαι να είστε καλά και οι δύο.

Λογικά τώρα το μωράκι της @jasperaki θα είναι ήδη 12 χρόνων.

Δεν έχουμε ίδια ιστορία αλλά θα σας πω πως περίμενα δύο χρόνια ένα μωρό, νόμιζα ότι ήμουν πανέτοιμη για τον ερχομό του και ότι έχω διαβάσει για το τι έρχονταν μαζί του.

Είτε είσαι έτοιμη είτε όχι το πρώτο σοκ έρχεται. Αναίρεσα πολλά απ' όσα έλεγα στην αρχή και τίποτα δεν ήταν όπως τα περίμενα.

Η αγάπη όμως που νιώθεις για το μωρό σού είναι απερίγραπτη, δεν είχες φανταστεί ότι θα μπορούσες να αγαπήσεις έτσι, ούτε καν τον μπαμπά του μωρού όπου και στην ανταποδίδει με τον πιο γλυκό και τρυφερό τρόπο.

Να το κοιτάς και να λες "Μην ανησυχείς, η μαμά είναι εδω" και εκείνο να ηρεμεί και να κουρνιάζει στην αγκαλιά σου.

Δεν θα αντάλλαζα αυτές τις στιγμές με όλα τα ταξίδια και τις εξόδους του κόσμου. 

Μακάρι να νιώθεις κάπως καλύτερα πλέον. Θα ήθελα να μάθω νέα σου.

Ακριβώς έτσι... Την πρώτη φορά που έμεινα έγκυος δεν το ήθελα καθόλου. Όταν το έμαθα πίστευα πως ήταν ότι χειρότερο μου είχε συμβεί...ούτε μικρή ήμουν κ είχα σχέση με τον άντρα μου ήδη 9 χρόνια...απλά δεν ήθελα, δεν ήμουν έτοιμη. Ώσπου, δυστυχώς το έχασα. Κ τότε κατάλαβα ποσο λάθος έκανα. Τώρα έχω ένα παιδάκι σχεδόν 2 ετών κ περιμένω το 2ο. Είναι οοοοο,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί. Είτε είσαι μικρός είτε πιο μεγάλος. Δεν υπάρχει αυτό το συναίσθημα...η ζωή αλλά ριζικά και παρά τις δυσκολίες που εχει το μεγάλωμα ενός παιδιού, πάντα γίνεται καλύτερη..