Μετάβαση σε περιεχόμενο

Recommended Posts

Δημοσίευση

Τα τελευταία σου φιλιά

γουλιά γουλιά τα πίνω

και μ'ένα αντίο αγκαλιά

την πόρτα μου την κλείνω

Κι απ'το παράθυρο κλεφτά

σε βλέπω να κοιτάζεις

να δεις το χθες ή το μετά

στο δρόμο που χαράζεις

Δεν υπάρχουν αντίο στο δρόμο μας

μόνο κάποιες στιγμές χωρισμού

η αγάπη ενώνει τον πόνο μας

όταν είσαι και είμαι αλλού

Δεν υπάρχουν αντίο στο δρόμο μας

μόνο κάποιες στιγμές χωρισμού

κι η καρδιά ξεπερνάει το φόβο μας

στην πορεία ενός γυρισμού

Η τελευταία μας βραδιά

σα μια κρυφή πληγή μου

που μου σπαράζει την καρδιά

και λιώνει το κορμί μου

Στα όνειρα μου θα γυρνάς

φεγγάρι λυπημένο

κι όταν κρυώνεις και πονάς

εγώ θα σε ζεσταίνω

  • Απαντήσεις 83
  • Created
  • Τελευταία απάντηση

Top Posters In This Topic

Δημοσίευση

efi21 έγραψε:

και θελω να΄ρθω να σε αρπαξω απο την αλλη

να τη ρωτησω με τα ματια δακρυσμενα

με ποιο δικαιωμα σε πηρε απο μενα

και ποια θυσια, ποια θυσια εχει κανει αυτη για σενα

αντζελα δημητριου

υ.γ ειπα να γελασουμε λιγο

:laugh: :laugh: :woohoo: :woohoo: :P:P

:woohoo: :woohoo: :laugh: :laugh: :woohoo:

Δημοσίευση

τσ τσ τσ ΕΦΗ21 και ΑΜΑΝΤΑ (που γελασες) ΝΤΡΟΠΗ σας

ειπαμε ενα θεμα να κρατησουμε σε ΣΟΒΑΡΟ επιπεδο

κι εσεις το ξεφτυλισατε....τσ τσ και παλι τσ

για αυτο κι εγω δράττομαι της ευκαιρίας να πω ένα

που έγραψα καθώς καθομουν ....στην ΒΡΥΡΗ (του χωριου ρε):

Και μας αρέσεις και σε θέλουμε

και σ'αγαπάμε και υποφέρουμε.

Και μας την δίνεις και παθαίνουμε

και όταν μας λείψεις αρρωσταίνουμε.

Πειράζει που είσαι μεγάλη φίρμα πειράζει;

Πειράζει που είσαι και πολύ βεντέτα πειράζει;

Όχι δεν πειράζει.

Δημοσίευση

zaxarenia έγραψε:

τσ τσ τσ ΕΦΗ21 και ΑΜΑΝΤΑ (που γελασες) ΝΤΡΟΠΗ σας

ειπαμε ενα θεμα να κρατησουμε σε ΣΟΒΑΡΟ επιπεδο

κι εσεις το ξεφτυλισατε....τσ τσ και παλι τσ

για αυτο κι εγω δράττομαι της ευκαιρίας να πω ένα

που έγραψα καθώς καθομουν ....στην ΒΡΥΡΗ (του χωριου ρε):

Και μας αρέσεις και σε θέλουμε

και σ'αγαπάμε και υποφέρουμε.

Και μας την δίνεις και παθαίνουμε

και όταν μας λείψεις αρρωσταίνουμε.

Πειράζει που είσαι μεγάλη φίρμα πειράζει;

Πειράζει που είσαι και πολύ βεντέτα πειράζει;

Όχι δεν πειράζει.

Ανατρίχιασααααα....

Δημοσίευση

ΔΕΙΤΕ ΤΟΝ ΑΝΑΜΑΛΛΙΑΡΗ

ΤΟΝ ΑΚΑΤΑΣΤΑΤΟ ΛΥΓΔΙΑΡΗ

ΜΕ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΣΤΗΝ ΜΥΤΗ

ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.

ΤΟΥ ΠΟΔΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΝΥΧΙ

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΥΧΗ!!

ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΠΑΝΕ ΚΑΙ ΝΥΚΟΚΥΡΕΨΟΥ.

ΚΟΨΕ ΝΥΧΙΑ ΚΑΙ ΚΟΥΡΕΨΟΥ

ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΟΠΟΙΟΣ ΣΕ ΔΕΙ

ΘΑ ΠΕΙ

ΠΩ ΠΩ!!! ΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΠΑΙΔΙ

ΝΑ ΜΗΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΛΥΘΕΙ!!!!

:laugh: :laugh: :laugh:

Δημοσίευση

" ..πριν απ΄τα μάτια μου ήσουν φως

πριν απ΄τον έρωτα, έρωτας

κι όταν σε πήρε το φιλί

Γυναίκα.."

Οδυσσέα Ελύτη - αποσπάσματα απο τους 'Προσανατολισμούς"

("Με την πρώτη σταγόνα της βροχής" μελωποιημένο απο το Μάνο Χατζιδάκη στο δίσκο "Ο Μεγάλος Ερωτικός" (1972)

Δημοσίευση

Λοιπόν και επειδή το ξεφτιλίσατε το θέμα μερικές...(βλέπε ζαχαρένια)

Θα μεταφέρω ένα ποιήμα απο μια ποιητική συλλογή που διάβασα τελευταία.

Η συλλογή λέγεται "Του πάθους φτερουγίσματα" του Κ. Σπηλιώτη και είναι η πρώτη του εμφάνιση στα ελληνικά γράμματα. Εκδόσεις ΙΟΛΚΟΣ

ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ

Τη θλίψη σου να κλέψω μ' ένα βλέμμα

του πόνου σου να σπάσω τα φτερά

και της ζωής να κάψω το ανίερο ψέμα

στου ξέφρενου χορού μου τη φωτιά...

Και στο ποτάμι, λέω, άν μπορούσα

θα βούταγα με σώμα και ψυχή,

μήπως και βρώ όσα στη ζωή μου λαχταρούσα

που μου στέρησαν κάποια "πρέπει", κάποια "μη".

Κι αν μαγικά στα χέρια μου κρατούσα

τη δύναμη να δίνω τη χαρά,

σ' όσους με πάθος στη ζωή μου αγαπούσα

απλόχερα θα μοίραζα ξανά.

Και αν γινόταν την ψυχή μου να σκορπίσω

σαν αστερόσκονη σε τόπους μακρινούς

δίχως αναίτια τη ζωή να χαλαλίσω,

ευθύς θα βάδιζα σε νέους αστραπούς...

Μα ποια φενάκη, ποια παραφροσύνη,

ποια τρέλα, τάχα, γήινη ή θεϊκή

δίκιο θα έδινε στου ονείρου μου τη δίνη

σαν από λήθαργο ξυπνούσα το πρωί;

Δημοσίευση

" Σ΄αγαπώ - δεν μπορώ

τιποτ΄άλλο να πω

πιο βαθύ, πιο απλό,

πιο μεγάλο!

Μπρος στα πόδια σου εδώ

με λαχτάρα σκορπώ

τον πολύφυλλο ανθό

της ζωής μου.

Τα δυο χέρια μου, να!

στα προσφέρω δετά

για να γύρεις γλυκά

το κεφάλι

Κι η καρδιά μου σκιρτά

κι όλη η ζήλια ζητά

να σου γίνει ως αυτά

προσκεφάλι!

Ω! μελίσσι μου! πιες

απ'αυτόν τις γλυκές,

τις αγνές ευωδιές

της ψυχής μου!

Σ΄αγαπώ - τι μπορώ

ακριβέ να σου πω

πιο βαθυ, πιο απλό,

πιο μεγάλο; "

Μυρτιώτισσα - απόσπασμα απο τη συλλογή "Κίτρινες φλόγες"

"Σ΄αγαπώ" Μελωποιημένη απο το Μάνο Χατζιδάκη στο δίσκο "Ο Μεγάλος Ερωτικός"

Δημοσίευση

ΤΡΙΣΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ έγραψε:

ΔΕΙΤΕ ΤΟΝ ΑΝΑΜΑΛΛΙΑΡΗ

ΤΟΝ ΑΚΑΤΑΣΤΑΤΟ ΛΥΓΔΙΑΡΗ

ΜΕ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΣΤΗΝ ΜΥΤΗ

ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.

ΤΟΥ ΠΟΔΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΝΥΧΙ

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΥΧΗ!!

ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΠΑΝΕ ΚΑΙ ΝΥΚΟΚΥΡΕΨΟΥ.

ΚΟΨΕ ΝΥΧΙΑ ΚΑΙ ΚΟΥΡΕΨΟΥ

ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΟΠΟΙΟΣ ΣΕ ΔΕΙ

ΘΑ ΠΕΙ

ΠΩ ΠΩ!!! ΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΠΑΙΔΙ

ΝΑ ΜΗΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΛΥΘΕΙ!!!!

:laugh: :laugh: :laugh:

ααααααααχαχαχαχα :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ

Δημοσίευση

" Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ΄αγάπησες

στα περασμένα χρόνια

Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα

και σε βροχή, σε χιόνια

δεν τραγουδώ παρά γιατί μ΄αγάπησες

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου

μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,

μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο

κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,

μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου

......................................

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες

και στη ματιά σου να περνάει

είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο

να παίζει, να πονάει

μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε

γι'αυτό έμεινε ωραίο το πέρασμά μου

σαν να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα

σαν να στεκόσουν κάπου εκεί σιμά μου

μόνο γιατί σε σέναν άρεσε

.....................................

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα

γι' αυτό η ζωή μου εδώθη

Στην άχαρη ζωή την ανεκλήρωτη

'μένα η ζωή πληρώθη

Μόνο γιατί μ΄αγάπησες γεννήθηκα

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια

Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου

μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια

μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

......................................."

"Γιατί μ΄αγάπησες" Μαρία Πολυδούρη..............

Δημοσίευση

Καταπληκτική ιδέα να ανοίξει ένα τέτοιο θέμα...Εδώ θα συχνάζω :)

Εγινε η απώλεια συνήθεια μας-Διάφανα Κρίνα

Γλείφω το οξύ απ' τις ρωγμές των χειλιών σου

και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο

τα χρόνια που περάσανε μ' αφήσανε μόνο

να ψάχνω την πνοή μου στον νεκρό εαυτό σου

Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια

που ριγούν στην αγάπη και τον τρόμο

πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο

και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια

Η απουσία σου μ' εξουθενώνει

και δεν μπορώ να συνηθίσω

νιώθω να προχωράω μπροστά

μα πάντα φτάνω πίσω

κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει

Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας

παραπατάω στη σιωπή

έγινε η απώλεια συνήθειά μας

κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή

Δημοσίευση

Όλα απόψε θυμίζουν εσένα

μάτια θλιμμένα, πάθος και ψέμα

γίνανε ένα, τα λόγια ματώνουν

πονάνε, πληγώνουν.

Περνάει ο χρόνος και όλα γυρνάνε

σαν να 'ναι ταινία μπροστά μου περνάνε

κοιμάμαι για λίγο, μετά σε θυμάμαι

φοβάμαι να φύγω, σου λέω φοβάμαι

λυπάμαι που

κλαίει η χαρά και γελάει η λύπη

μου λείπει η αγκαλιά μα αυτή μ' εγκαταλείπει

ανοίγει η αυλαία και πέφτουνε τα φώτα

τίποτα δεν είναι όπως ήτανε και πρώτα

Όλα απόψε τελειώνουν απλά

έλα και διώξε το δάκρυ μακριά

Και μου λείπεις, τα βράδια που περπατώ

αν μου φύγεις, νομίζω θα τρελαθώ

και μου λείπεις,

χωρίς να ξέρω γιατί, μη μου κρύβεις

πως νιώθεις κάτι κι εσύ..

Αν σου λείπω, τα βράδια που περπατάς

δε θα φύγω, μπορεί και να μ' αγαπάς

αν σου λείπω, χωρίς να ξέρεις γιατί

δε σου κρύβω, πως νιώθω μια ενοχή

Έλα απόψε για λίγο κοντά μου

ανοίγω τα χαρτιά μου μαζί με την καρδιά μου

ερωτά μου σε αγάπησα παράλογα

μα τώρα η λογική μου φέρεται ανάλογα

έδωσα τα πάντα για να πάρω ένα μάθημα

μη δώσεις το “εγώ” σου γιατί θα γίνει πάθημα

ένα πάτημα βρίσκω για να πάρω το ρίσκο

αναπάντητα ερωτήματα να θέλω να λύσω

κάνω βήματα μπροστά αλλά πηγαίνω πάλι πίσω

πρωτού μιλήσω αφού δακρύσω, κάτι να ζητήσω

θέλω μόνο, μόνο λίγο χρόνο,

νομίζω ότι κρυώνω

μόνο λίγο χρόνο, κάπου εδώ

τελειώνω...

Όλα απόψε τελειώνουν απλά

έλα και διώξε το δάκρυ μακριά

Και μου λείπεις, τα βράδια που περπατώ

αν μου φύγεις, νομίζω θα τρελαθώ

και μου λείπεις,

χωρίς να ξέρω γιατί, μη μου κρύβεις

πως νιώθεις κάτι κι εσύ..

Αν σου λείπω, τα βράδια που περπατάς

δε θα φύγω, μπορεί και να μ' αγαπάς

αν σου λείπω, χωρίς να ξέρεις γιατί

δε σου κρύβω, πως νιώθω μια ενοχή

Δημοσίευση

χάρτινο καραβάκι

πονάνε την αυγή τα μαχαιρώματα

πόσες ευθείες διατεινόμενες στο φως

η πένα δίχως πια μελάνι θα συρθεί για να χαράξει

του προσώπου τις εκφράσεις που σημάδεψε ο καιρός

θα ερχόμουνα μα να δεν βρήκα πως

να σου χαϊδέψω το ταλαίπωρο κορμί με μια ανεμώνα

σ’ αυτή στην άσφαλτο που έκαψε τα λάστιχα η ψυχή

να κυλιστεί ώσπου να βρει θανατική κρυψώνα

πονάω μα να δεν θέλω να στο πω

στο γέλιο αυτό να σε καλωσορίσω

κρατάω τον καθρέφτη που κρατάς

φαντάσματα οπτασίες να σκορπίσω

πονάω που δεν σε βλέπω να γελάς

μικρά σπουργίτια στα κλαριά κι αν τιτιβίζουν

τα όνειρα μες στα μικρά καΐκια που παρέσυρε ο βοριάς

στον ίδιο το γιαλό πια δε γυρίζουν

Δημοσίευση

Και ένα δικό μου... :blush:

Παγώνει ο χρόνος...

Στιγμές δίχως νόημα πίσω μου

Βαριά χρόνια μπροστά μου

Ψάχνω στον ουρανό εκείνο το αστέρι

Εκείνο που μου χαμογέλασε

Χτες

και μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω

Σήμερα

Ταξίδι δίχως προορισμό...

Αύριο...

Περιπλάνηση σε αναμνήσεις

που πονάνε

Ματωμένα όνειρα

όλα τόσο ανούσια

κένο ανάμεσα στα δάκρυα...κενό και στην ψυχή

Καράβια...

Μικρά...

Χάρτινα,όπως τα όνειρα

Χαμένα σε μια θάλασσα

Τα βράδια η γοργόνα της κλαίει

σε κάποιον βράχο

Σε ψάχνει στα κύμματα

Που φεύγουν...

Μαζί μ'αυτά και οι στιγμές..

όλα μια ανάμνηση σε αποχρώσεις

που άλλωτε πονάνε και άλλωτε όχι

Αντίο...

*Δεν έχω ιδιαίτερο ταλέντο στην ποίηση αλλά μου αρέσει να γράφω..

Δημοσίευση

παραδοσιακο νανουρισμα

Αγιά Μαρίνα και κυρά,που ποκιμοίζεις τα μωρά

ποκιμις τ αγγελούδι μου, το πιο γλυκύν τραούδι μου

Κι υπνέ που παίρνεις τα μωρά,παρέ και μένα τούτο

Μικρό μικρό σου το δωκά,μεάλο φέρε μου το

Επαρ το πέρα, γύριστο,και στράφου πίσω φερμου το

Να δει τα δέντρα πως ανθούν και τα πουλιά πως κελαιδούν

Πως χαιρουνταί και πέτουνται, και πάσιν πέρα κ έρκουνται

Να δει του Μάη τραντάφυλλα κ αούστου μήλα κόκκινα

Κ α Παναία Δέσποινα που ποκιμίζεις τα μωρά

νάννι ναννά ναννούδκια του κι ύπνον εις τα ματούδκια του!!

Για όποια άγνωστη λέξη-λέξεις ρωτήστε με!!

Δημοσίευση

Edgar Allan Poe

Όνειρο Μέσα Σ' Όνειρο

Πάρε τούτο το φίλημα πα' στα γραμμένα φρύδια

και καθώς φεύγω άσε με λιγάκι να σου πω.

Δε λάθεψες πως κύλησεν ολ' η ζωή μου ίδια

σαν όνειρο χωρίς ιδιαίτερο σκοπό!

Ακόμα κι αν η Ελπίδα πέταξε μακριά μου,

στ' όραμα ή στο τίποτε, στη νύχτα ή στη μέρα,

τούτο λες να 'ν' η πιο τρανή απώλειά μου;

Όνειρο μέσα σ' όνειρο... κι απ' όσα ζούμε πέρα...

Κρατώ μέσα στη χούφτα μου κόκκους ξανθούς της άμμου,

καταμεσίς σε άγριους θαλασσόδαρτους γιαλούς.

Τι λιγοστοί! Πως ξεγλιστρούν μες απ' τα δάχτυλά μου;

Κι εγώ ξεσπώ σ' ατέλειωτους... ατέλειωτους λυγμούς.

Κύμα ανελέητο με χτυπά, με θόρυβο μεγάλο.

Κι -ω Θε μου- δε μπορώ μητ' ένανε να σώσω;

Αχ! όλα όσα ζήσαμε, να ήτανε ωστόσο,

όνειρο μέσα σ' όνειρο, το ένα μέσα στ' άλλο;

Δημοσίευση

hope_89 έγραψε:

Και ένα δικό μου... :blush:

Παγώνει ο χρόνος...

Στιγμές δίχως νόημα πίσω μου

Βαριά χρόνια μπροστά μου

Ψάχνω στον ουρανό εκείνο το αστέρι

Εκείνο που μου χαμογέλασε

Χτες

και μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω

Σήμερα

Ταξίδι δίχως προορισμό...

Αύριο...

Περιπλάνηση σε αναμνήσεις

που πονάνε

Ματωμένα όνειρα

όλα τόσο ανούσια

κένο ανάμεσα στα δάκρυα...κενό και στην ψυχή

Καράβια...

Μικρά...

Χάρτινα,όπως τα όνειρα

Χαμένα σε μια θάλασσα

Τα βράδια η γοργόνα της κλαίει

σε κάποιον βράχο

Σε ψάχνει στα κύμματα

Που φεύγουν...

Μαζί μ'αυτά και οι στιγμές..

όλα μια ανάμνηση σε αποχρώσεις

που άλλωτε πονάνε και άλλωτε όχι

Αντίο...

*Δεν έχω ιδιαίτερο ταλέντο στην ποίηση αλλά μου αρέσει να γράφω..

Υπέροχο....

Δημοσίευση

hope_89 έγραψε:

Καταπληκτική ιδέα να ανοίξει ένα τέτοιο θέμα...Εδώ θα συχνάζω :)

Εγινε η απώλεια συνήθεια μας-Διάφανα Κρίνα

Γλείφω το οξύ απ' τις ρωγμές των χειλιών σου

και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο

τα χρόνια που περάσανε μ' αφήσανε μόνο

να ψάχνω την πνοή μου στον νεκρό εαυτό σου

Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια

που ριγούν στην αγάπη και τον τρόμο

πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο

και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια

Η απουσία σου μ' εξουθενώνει

και δεν μπορώ να συνηθίσω

νιώθω να προχωράω μπροστά

μα πάντα φτάνω πίσω

κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει

Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας

παραπατάω στη σιωπή

έγινε η απώλεια συνήθειά μας

κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή

αχ νελλακι μου πολυ συγκινηθηκα!!!πολυ ωραιο ποιημα!

Συμμετοχή στη συζήτηση

Μπορείτε να γράψετε τώρα το μήνυμά σας και να εγγραφείτε μετά. Αν έχετε ήδη λογαριασμό, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε το μήνυμα με το ψευδώνυμό σας.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Guest
Απαντήστε σε αυτή τη συζήτηση...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.


  • Απαντήσεις

    • @MantariniΤι υπεροχα νεα🤍🤍🩵Με το καλο το αγοράκι σου κορίτσι μου, να εχεις μια όμορφη και ήρεμη εγκυμοσύνη!!          Κορίτσια την επόμενη εβδομάδα περιμένω να αδιαθετησω και ο άντρας μου θα πάει για εξετάσεις και μετα και εγώ. Νιωθω κάπως καλύτερα που αποφασισαμε να προγραμματιστούν αυτες οι εξετάσεις. Αν μας επιτρέψει ο γιατρός στον κυκλο του Νοεμβρίου να κανουμε την πρόκληση🙏
    • Καλημέρα κορίτσι μου, Εγώ πέρα απ' αυτά που είπαν τα άλλα κορίτσια, ένιωθα μοναξιά όταν συνέκρινα αυθόρμητα και χωρίς να το θέλω τον εαυτό μου με τον άντρα μου. Ενώ ήταν πολύ υποστηρικτικός και με φρόντισε πάρα πολύ στην περίοδο της λοχείας, και ήταν πολύ παρών, ένιωθα τόση μοναξιά που αυτός δεν ξυπνούσε τα βράδια επειδή δεν θηλαζε, που δεν άλλαξε το σώμα του, που δεν σταμάτησε τη δουλειά του κι "έμεινε πίσω", που δεν άφησε τα χόμπυ του ενώ εγώ ήθελα πολύ χρόνο μέχρι να ξανά ξεκινήσω, που του ήταν πιο εύκολο να βρει χρόνο για τον εαυτό του απ'ότι εγώ. Ενώ στην ουσία δεν έκανε κάτι που να "φταίει" και παρόλο που ήταν κι αυτός γονιός του ίδιου παιδιού, ένιωθα τόσο μόνη επειδή δεν ένιωθε και δεν το βιωνε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως κι εγώ.  Είχα την τύχη και οι φίλες μου όλες να κάνουμε παιδιά μέσα στο ίδιο διάστημα, οπότε βρήκα την υποστήριξη εκεί.  Θα βρεις κι εσύ τα πατήματα σου, μίλα στον περίγυρο σου για το πώς νιώθεις, πώς βιώνεις τις αλλαγές. Θα βρεις υποστήριξη, ακόμα κι από άτομα που δεν είναι στην ίδια φάση με σένα.  Τέλος, πόσο συμφωνώ με τη @MinaSam στο τελευταίο. Κι εμένα όταν ο άντρας μου έπαιρνε το παιδί (τα παιδιά πλέον) να πάνε κάπου για να μου δώσει χρόνο για τον εαυτό μου, μετά ένιωθα ότι λείπω και ότι μου λείπουν, και "ζήλευα" που περνάν καλά χωρίς εμένα κι ήθελα να είμαι κι εγώ εκεί! 😆 Πραγματικά κι εγώ αξία της μοίρας μου! 😆
    • Καλημέρα κορίτσια, σας ευχαριστώ που πήρατε το χρόνο να μου απαντήσετε!  Απ' ότι καταλαβαίνω, λίγο πολύ, ανεξάρτητα τους χαρακτήρες και τις συνθήκες μας, όλες βιώνουνε σε κάποια φάση λίγη μοναξιά και συνειδητοποιώ ότι τελικά λογικό είναι. Και πριν την εγκυμοσύνη πάλι ήταν περίοδοι που μπορεί  που ένιωθα κάπως έτσι. Απλά τώρα αυτό που συμβαίνει και θα συμβεί είναι huge!  Χαίρομαι που όλες έχετε βρει τα πατήματά σας και μου δίνει κουράγιο ότι θα τα βρω κι εγώ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και από τη στιγμή που αυτό ζητούσα και το ευχόμουν με όλη μου την ψυχή, θα στρέψω το βλέμμα στο ότι ήρθε, έρχεται και πόσο ευγνώμων είμαι για αυτό. Από κει και πέρα κάθε αλλαγή ποτέ δεν έχει μόνο ευχάριστα συναισθήματα. Και με κάθε αλλαγή είναι λογικό να υπάρχουν και κάποιες απώλειες. Προσωπικά δεν είμαι από εκείνες που μιλάνε μόνο για την εγκυμοσύνη τους ή δε νομίζω να μιλάω μόνο εγώ για το παιδί μου χωρίς να δίνω χώρο στον άλλον να μου πει τα δικά του νέα και τις δικές του ανησυχίες. Απο κει και πέρα αν ο άλλος δεν μπορεί να διαχειριστεί τη νέα μου συνθήκη, τότε είναι δικό του θέμα και καλύτερα να μην είναι κοντά μου αν δεν μπορεί. Νομίζω ξεκαθαρίζουν πολλά πράγματα έτσι κι αλλιώς.  @eva96 σχετικά με αυτό που είπες ναι μετά την αυχενική θα νιώσεις καλύτερα κι εγώ έτσι ήμουν ήθελα να το μοιραστώ και το ήξεραν ελάχιστα άτομα, και ναι από αυτά δεν έδειξαν όλα το ίδιο ενδιαφέρον. Αλλά καλύτερα θα πω, τα βλέπεις όλα πιο ξεκάθαρα. 
    • Καλημέρα! Εγώ θα πω κάτι που είχα διαβάσει όταν έκανα τον γιο μου και μου φάνηκε πολύ σωστό. Παρόλο που εγώ ήμουν από αυτές τις γυναίκες που ερωτεύτηκα τον γιο μου από το τεστ εγκυμοσύνης, η περίοδος με το μωρό και αναφέρομαι στον πρώτο χρόνο ολόκληρο είναι ένα πένθος του παλιού σου εαυτού, των παλιών συνηθειών και της παλιάς σου ζωής. Από τη μια όντως ένιωθα ότι η θέση του μπέμπη ήταν πάντα στο σπίτι μας αλλά από την άλλη είμαι ένας άνθρωπος με τη δουλειά μου, τα χόμπι μου και μετά με τον άντρα μου και τους φίλους μου και είμαστε πολύ του έξω. Ξαφνικά και ειδικά εφόσον γέννησα χειμώνα, έβγαινα μεν με το μωρό από την πρώτη εβδομάδα κάθε πρωί για βόλτα αλλά όλοι δούλευαν, το μωρό δε μιλάει να πεις καμία κουβέντα αλλά και όταν έβλεπα τους άλλους δεν είχα να πω τίποτα για μένα που δε σχετιζόταν με το παιδάκι μου. Κάποιες γυναίκες δεν έχουν θέμα με αυτό και πολύ καλά κάνουν και μάλιστα νομίζω ότι είναι και πιο ικανοποιημένες απτή ζωή τους, εγώ όμως δεν είμαι έτσι και το να νιώθω ότι έχω να πω κάτι για τον εαυτό μου που δε συνδέεται με το σπίτι μου με ανανεώνει. Σε όποια κατηγορία κι αν βρεθείς όμως θα βρεις τα πατηματά σου και όλα θα γίνουν φυσιολογικά αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο που μετά από λίγο δε θα θυμάσαι καθόλου πως ήσουν πριν το μωράκι. Αφού πλέον αν λείπει ο άντρας μου με τον γιο μου πολλές ώρες κανένα Σάββατο στην αρχή λέω ναι θα κάνω το ένα το άλλο, θα πάω εδώ εκεί κλπ και μετά από κανένα τρίωρο μου φαίνεται άδειο το σπίτι. Αξία της μοίρας μου  
  • Νέες συζητήσεις

×
×
  • Προσθήκη...