Μετάβαση σε περιεχόμενο

Recommended Posts

Δημοσίευση

Ουφ..... κοριτσάκι μου.... τί να σου πω κι εγώ τώρα?????? Ό,τι κι αν πω.... λίγο είναι!!!!! Μακάρι ο Θεός να σε βοηθήσει να γίνεις ξανά μανούλα ενός υγιέστατου βρέφους και πάντοτε να σκέφτεσαι και να θυμάσαι τον πανέμορφο πρίγκηπά σου! Συλληπητήρια ψυχή μου!!!!

  • Απαντήσεις 197
  • Created
  • Τελευταία απάντηση

Top Posters In This Topic

Δημοσίευση

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ.ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΜΠΕΜΠΗ ΜΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ.ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΟΝ ΔΩ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ.ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΩ,ΕΣΤΩ, ΤΗΝ ΨΕΥΔΙΑΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΑΓΚΑΛΙΑ.ΑΛΛΑ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΜΕ ΠΟΝΑ ΠΟΛΥ...

Δημοσίευση

ΚΟΙΤΩ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΖΗΣΑΜΕ.ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΟΥ ΚΛΑΜΑ,ΤΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ (ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΙΟ ΖΩΗΡΟ ΚΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟ ΜΩΡΟ ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΑ,ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΟΙ ΝΟΣΟΚΟΜΕΣ ΤΟ ΕΛΕΓΑΝ),ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΜΕ ΤΑ ΖΩΛΗΝΑΚΙΑ ΤΟΥ,ΤΟ ΛΟΞΥΓΓΑ ΤΟΥ.ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΠΑΡΕΛΘΟΝ?ΜΕΤΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΝΕΑ,ΟΙ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ,ΟΙ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΟΥ ΔΑΚΡΥ ΠΟΥ ΚΥΛΗΣΕ ΣΤΟ ΜΑΓΟΥΛΟ ΕΝΩ ΚΟΙΜΟΤΑΝ ΣΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕ ΟΤΙ ΠΛΗΣΙΑΖΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ.ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΝΙΩΘΕ ΠΟΝΟ,ΕΙΜΑΙ ΟΜΩΣ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΤΑ ΕΝΙΩΘΕ ΟΛΑ.ΚΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ ΟΤΑΝ ΕΣΒΗΝΕ...ΗΤΑΝ ΜΟΝΟΣ,ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΩ,ΝΑ ΤΟΥ ΠΩ ΟΤΙ ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ.ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΝΙΩΣΕ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΙΛΙΑ.ΕΦΥΓΕ ΝΙΩΘΩΝΤΑΣ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ.ΚΙ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΟΥΛΗΣ...ΣΑΝ ΒΑΤΡΑΧΑΚΙ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΘΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΕΙ ΣΕ ΠΡΙΓΚΗΠΑ.ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ,ΕΓΙΝΕ ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΙ ΠΕΤΑΞΕ ΜΑΚΡΥΑ.

Δημοσίευση

THEODOSIADOU με έκανες και έκλαψα :(

Κουράγιο καλή μου,κουράγιο...Σίγουρα το μωράκι σου ένιωθε την αγάπη σου...Αχ,πραγματικά εύχομαι να έρθει σύντομα ένα δεύτερο νινάκι να αναπληρώσει το κενό

Εμείς είμαστε εδώ για να μας ανοίγεις την καρδιά σου και να μοιράζεσαι τον πόνο σου...

Κουράγιο...

Δημοσίευση

ΠΟΝΑΩ,ΠΟΝΑΩ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΤΟ ΠΩ...ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΩ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ,ΠΟΥ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕ ΘΥΜΩΝΕΙ ΠΟΥ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΗΡΞΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΔΩΣΕΙ ΣΙΩΠΗΡΟ ΟΡΚΟ ΝΑ ΜΗ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ.ΗΤΑΝ ΟΜΩΣ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ.ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΡΟΣΠΟΙΗΘΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΡΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ?ΤΟΝ ΕΝΙΩΘΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ 7 ΜΗΝΕΣ,ΠΗΡΕ ΖΩΗ ΑΠΟ ΜΕΝΑ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΟΜΩΣ ΝΑ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΩ ΟΣΟ ΕΠΡΕΠΕ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΗΡΕ ΤΗ ΖΩΟΥΛΑ ΤΟΥ.ΥΠΕΦΕΡΕ ΤΟΣΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟΥΛΙ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ ΔΕ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΤΟ ΒΟΗΘΗΣΩ,ΑΠΛΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑ.ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΤΙ?ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ.ΤΩΡΑ ΑΠΛΑ ΧΑΙΔΕΥΩ ΤΑ ΚΡΥΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΣΚΕΠΑΖΟΥΝ,ΤΟΥ ΜΙΛΩ ΚΑΙ ΔΕ ΜΆΚΟΥΕΙ.ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΠΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΓΙΞΩ ΚΙ ΑΥΤΟ ΜΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΛΙΓΟ ΛΙΓΟ.

Δημοσίευση

Αχ γλυκιά μου...:( Εκφράζεται φοβερή πίκρα,παράπονο και απίστευτος πόνος απο τα λόγια σου.

Εχεις δίκιο σε όλα...:( Σκέψου όμως πως και το παιδάκι σου απο εκεί ψηλά που σε βλέπει,θέλει μια χαρούμενη μανούλα.

Προσπάθησε γλυκιά μου...Πήγαινε να βοηθήσεις σε ιδρύματα με παιδάκια που τόσο μας έχουν ανάγκη...Δώσε την αγάπη και τις αγκαλιές που δεν πρόλαβες να δώσεις στο νινί σου...

Σκέψου το,θα σε βοηθήσει πάρα πολύ

:kiss:

Δημοσίευση

ΕΧΩ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ,ΤΟ ΜΗΤΡΙΚΟ ΜΟΥ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΞΥΠΝΗΣΕ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΟΙΜΗΘΕΙ.ΑΚΟΜΑ ΟΜΩΣ ΣΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΓΓΙΞΩ ΑΑΛΟ ΜΩΡΟ.ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΑΘΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΜΟΥ ΤΟ ΧΑΔΙ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ.ΒΛΑΚΕΙΑ,ΤΟ ΞΕΡΩ ΑΛΛΑ ΕΤΣΙ ΝΙΩΘΩ.ΠΡΙΝ ΑΠΟ 2 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΓΕΝΝΗΣΕ ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΤΗ ΔΩ.ΝΙΩΘΩ ΑΝΑΞΙΑ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΩ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΕΥΤΥΧΙΑ.

Δημοσίευση

Αχ,καλή μου δεν φταις εσύ.:( Δυστυχώς συμβαίνουν αυτές οι αδικίες...Προσπάθησε να γαληνέψεις μέσα σου...Να βρεις τον εαυτό σου...Πάρε τον χρόνο που χρειάζεσαι...Και μετά θα βρεις το κουράγιο και την δύναμη να προχωρήσεις.

Θρήνησε το μωρό σου.Φώναξε,κλάψε,ξέσπασε...Μόνο μην το κρατάς μέσα σου

Δημοσίευση

ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΘΑ ΤΟΝ ΕΙΧΑΜΕ ΣΠΙΤΙ.ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΕΤΟΙΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ,ΤΩΡΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΧΩΝΙΑΣΜΕΝΑ ΣΕ ΥΠΟΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΤΑΡΙΑ.ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΤΟΥ ΜΠΙΜΠΕΡΟ ΕΧΩ ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΥΧΑΚΙΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΤΟ ΝΤΥΣΟΥΝ ΠΡΙΝ ΜΑΣ ΤΟΝ ΔΩΣΟΥΝ.ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΩ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ,ΠΟΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΕΙ?ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΡΟΠΟΥΣ ΝΑ ΠΑΨΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΛΛΑ ΟΛΑ ΜΟΥ ΤΟΝ ΘΥΜΙΖΟΥΝ,ΚΑΘΕ ΚΙΝΗΣΗ,ΚΑΘΕ ΛΕΞΗ...

Δημοσίευση

ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΗΟΡΕ.ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΨΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.Η ΛΕΞΗ "ΠΟΝΟΣ" ΦΑΝΤΑΖΕΙ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΗ.ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΟΥ ΟΙ ΠΙΟ ΗΡΕΜΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΤΑΝ ΠΑΩ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ.ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΣΥΧΝΑ ΓΙΑΤΙ ΜΕΝΩ ΑΘΗΝΑ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΔΡΑΜΑ.ΘΕΛΩ ΤΟΣΟ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΩ ΤΟ ΦΙΛΙ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ.ΠΟΤΕ,ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΤΟΣΟ ΑΥΤΗ Η ΛΕΞΗ.ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΤΟΝ ΞΑΝΑΔΩ.

Δημοσίευση

Αχ καλή μου δεν έχω λόγια.Με έχεις συγκλονίσει αφάνταστα.Ο καιρός θα απαλύνει τις πληγές,θα γλυκάνει τον πόνο και την απελπισία σου.Όλα θα πάνε καλα!!!Μην χάσεις την ελπίδα σου!!!

Γίνε η χαρούμενη μαμά που θέλει να βλέπει ο Ιωάννης σου .Μην τα παρατήσεις...Θρήνησε,αλλά συνέχισε :( Μπορεί όσα σου λέω να ακούγονται χαζά,μπροστά στο δράμα της απώλειας....:(

Δημοσίευση

ΣΕ ΕΧΩ ΖΑΛΙΣΕΙ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ.ΝΙΩΘΩ ΟΜΩΣ ΤΟΣΟ ΑΒΟΗΘΗΤΗ ΚΙ ΕΔΩ ΒΡΗΚΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΜΗ ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΘΕΙ Η ΜΑΜΑ,ΜΗ ΒΟΥΡΚΩΣΕΙ Ο ΜΑΝΩΛΗΣ (Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ), ΤΙ ΘΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΥΡΩ ΜΟΥ.ΟΧΙ ΠΩΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥ ΡΩΤΗΣΕ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΗΝΑ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ.ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ.

Δημοσίευση

Όχι καλή μου,φυσικά και δεν με έχεις ζαλήσει!!!

Μην νομίζεις οτι εκείνοι πονάνε λιγότερο...Απλά θέλουν να πέσουν ξανά στην καθημερινότητα,να ξεχάσουν,να μην υποφέρεις και εσύ και να μην στο θυμήζουν...Σωστό,λάθος στις περισσότερες περιπτώσεις έτσι λειτουργούμε.''Θάβουμε''μέσα μας το παρελθόν και ό,τι μας πονάει....Όμως ο δικός σου πόνος θα περάσει..Θα γίνει γλύκα που σιγά σιγά θα φτάνει και στο νινάκι σου,ψηλά στον ουρανό

Δημοσίευση

ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΕΧΘΩ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ.ΕΘΑΨΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ,ΔΕ ΘΑ ΘΑΨΩ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΜΕ ΣΥΝΔΕΕΙ ΜΕ ΑΥΤΟΝ.ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΑΤΡΑΧΑΚΙ ΜΟΥ,ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ.ΤΟΝ ΘΕΛΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΠΙΣΩ.ΔΙΝΩ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΛΕΠΤΟ ΜΑΖΙ ΤΟΥ.Μ'ΑΚΟΥΕΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΟΝ ΠΗΡΕ?

Δημοσίευση

Οχι καλή μου δεν υπάρχει πρόβλημα!

Εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ.Σε λίγες ώρες θα κάνω ένα τέστ εγκυμοσύνης και δεν έχω ύπνο...

Εσύ πήγαινε να ξεκουραστείς.Κάνε ένα μπανάκι και κοιμήσου,θα ηρεμήσεις :kiss:

Συμμετοχή στη συζήτηση

Μπορείτε να γράψετε τώρα το μήνυμά σας και να εγγραφείτε μετά. Αν έχετε ήδη λογαριασμό, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε το μήνυμα με το ψευδώνυμό σας.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Guest
Απαντήστε σε αυτή τη συζήτηση...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.


  • Απαντήσεις

    • Καλημέρα κορίτσι μου, Εγώ πέρα απ' αυτά που είπαν τα άλλα κορίτσια, ένιωθα μοναξιά όταν συνέκρινα αυθόρμητα και χωρίς να το θέλω τον εαυτό μου με τον άντρα μου. Ενώ ήταν πολύ υποστηρικτικός και με φρόντισε πάρα πολύ στην περίοδο της λοχείας, και ήταν πολύ παρών, ένιωθα τόση μοναξιά που αυτός δεν ξυπνούσε τα βράδια επειδή δεν θηλαζε, που δεν άλλαξε το σώμα του, που δεν σταμάτησε τη δουλειά του κι "έμεινε πίσω", που δεν άφησε τα χόμπυ του ενώ εγώ ήθελα πολύ χρόνο μέχρι να ξανά ξεκινήσω, που του ήταν πιο εύκολο να βρει χρόνο για τον εαυτό του απ'ότι εγώ. Ενώ στην ουσία δεν έκανε κάτι που να "φταίει" και παρόλο που ήταν κι αυτός γονιός του ίδιου παιδιού, ένιωθα τόσο μόνη επειδή δεν ένιωθε και δεν το βιωνε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως κι εγώ.  Είχα την τύχη και οι φίλες μου όλες να κάνουμε παιδιά μέσα στο ίδιο διάστημα, οπότε βρήκα την υποστήριξη εκεί.  Θα βρεις κι εσύ τα πατήματα σου, μίλα στον περίγυρο σου για το πώς νιώθεις, πώς βιώνεις τις αλλαγές. Θα βρεις υποστήριξη, ακόμα κι από άτομα που δεν είναι στην ίδια φάση με σένα.  Τέλος, πόσο συμφωνώ με τη @MinaSam στο τελευταίο. Κι εμένα όταν ο άντρας μου έπαιρνε το παιδί (τα παιδιά πλέον) να πάνε κάπου για να μου δώσει χρόνο για τον εαυτό μου, μετά ένιωθα ότι λείπω και ότι μου λείπουν, και "ζήλευα" που περνάν καλά χωρίς εμένα κι ήθελα να είμαι κι εγώ εκεί! 😆 Πραγματικά κι εγώ αξία της μοίρας μου! 😆
    • Καλημέρα κορίτσια, σας ευχαριστώ που πήρατε το χρόνο να μου απαντήσετε!  Απ' ότι καταλαβαίνω, λίγο πολύ, ανεξάρτητα τους χαρακτήρες και τις συνθήκες μας, όλες βιώνουνε σε κάποια φάση λίγη μοναξιά και συνειδητοποιώ ότι τελικά λογικό είναι. Και πριν την εγκυμοσύνη πάλι ήταν περίοδοι που μπορεί  που ένιωθα κάπως έτσι. Απλά τώρα αυτό που συμβαίνει και θα συμβεί είναι huge!  Χαίρομαι που όλες έχετε βρει τα πατήματά σας και μου δίνει κουράγιο ότι θα τα βρω κι εγώ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και από τη στιγμή που αυτό ζητούσα και το ευχόμουν με όλη μου την ψυχή, θα στρέψω το βλέμμα στο ότι ήρθε, έρχεται και πόσο ευγνώμων είμαι για αυτό. Από κει και πέρα κάθε αλλαγή ποτέ δεν έχει μόνο ευχάριστα συναισθήματα. Και με κάθε αλλαγή είναι λογικό να υπάρχουν και κάποιες απώλειες. Προσωπικά δεν είμαι από εκείνες που μιλάνε μόνο για την εγκυμοσύνη τους ή δε νομίζω να μιλάω μόνο εγώ για το παιδί μου χωρίς να δίνω χώρο στον άλλον να μου πει τα δικά του νέα και τις δικές του ανησυχίες. Απο κει και πέρα αν ο άλλος δεν μπορεί να διαχειριστεί τη νέα μου συνθήκη, τότε είναι δικό του θέμα και καλύτερα να μην είναι κοντά μου αν δεν μπορεί. Νομίζω ξεκαθαρίζουν πολλά πράγματα έτσι κι αλλιώς.  @eva96 σχετικά με αυτό που είπες ναι μετά την αυχενική θα νιώσεις καλύτερα κι εγώ έτσι ήμουν ήθελα να το μοιραστώ και το ήξεραν ελάχιστα άτομα, και ναι από αυτά δεν έδειξαν όλα το ίδιο ενδιαφέρον. Αλλά καλύτερα θα πω, τα βλέπεις όλα πιο ξεκάθαρα. 
    • Καλημέρα! Εγώ θα πω κάτι που είχα διαβάσει όταν έκανα τον γιο μου και μου φάνηκε πολύ σωστό. Παρόλο που εγώ ήμουν από αυτές τις γυναίκες που ερωτεύτηκα τον γιο μου από το τεστ εγκυμοσύνης, η περίοδος με το μωρό και αναφέρομαι στον πρώτο χρόνο ολόκληρο είναι ένα πένθος του παλιού σου εαυτού, των παλιών συνηθειών και της παλιάς σου ζωής. Από τη μια όντως ένιωθα ότι η θέση του μπέμπη ήταν πάντα στο σπίτι μας αλλά από την άλλη είμαι ένας άνθρωπος με τη δουλειά μου, τα χόμπι μου και μετά με τον άντρα μου και τους φίλους μου και είμαστε πολύ του έξω. Ξαφνικά και ειδικά εφόσον γέννησα χειμώνα, έβγαινα μεν με το μωρό από την πρώτη εβδομάδα κάθε πρωί για βόλτα αλλά όλοι δούλευαν, το μωρό δε μιλάει να πεις καμία κουβέντα αλλά και όταν έβλεπα τους άλλους δεν είχα να πω τίποτα για μένα που δε σχετιζόταν με το παιδάκι μου. Κάποιες γυναίκες δεν έχουν θέμα με αυτό και πολύ καλά κάνουν και μάλιστα νομίζω ότι είναι και πιο ικανοποιημένες απτή ζωή τους, εγώ όμως δεν είμαι έτσι και το να νιώθω ότι έχω να πω κάτι για τον εαυτό μου που δε συνδέεται με το σπίτι μου με ανανεώνει. Σε όποια κατηγορία κι αν βρεθείς όμως θα βρεις τα πατηματά σου και όλα θα γίνουν φυσιολογικά αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο που μετά από λίγο δε θα θυμάσαι καθόλου πως ήσουν πριν το μωράκι. Αφού πλέον αν λείπει ο άντρας μου με τον γιο μου πολλές ώρες κανένα Σάββατο στην αρχή λέω ναι θα κάνω το ένα το άλλο, θα πάω εδώ εκεί κλπ και μετά από κανένα τρίωρο μου φαίνεται άδειο το σπίτι. Αξία της μοίρας μου  
  • Νέες συζητήσεις

×
×
  • Προσθήκη...