Η διαπαιδαγώγηση είναι πολύ μεγάλο πράγμα

[Φαφαουλι]

Καλησπέρα σε όλες! Οπως είχα πει και στο ποστ στην κατηγορία για νέα μέλη, πιστεύω βαθύτατα οτι οι γονείς είναι παιδαγωγοί. Οι πιο σπουδαίοι και καθοριστικοί παιδαγωγοί για τις ζωές των δικών τους παιδιών τους. Δυστυχώς, λόγω του εκπαιδευτικού συστήματος που υπάρχει στη χώρα μας, ό,τι και να μαθαίνει μια βρεφονηπιοκόμος ή νηπιαγωγός στα σχολή, όσο σωστό και να είναι δεν έχει τον χρόνο ή την πολυτέλεια να τα εφαρμόσει. Εσείς, όμως, που έχετε ένα ή δυο παιδιά στο σπίτι και όχι δεκαπέντε ή τριάντα, θα μπορούσατε αν τα ξέρατε. Σκέφτηκα, λοιπόν, να συζητήσουμε κάποια απλά αλλά σημαντικά θέματα. Όσο και αν σας κάνει εντύπωση η απλότητα τους, αυτά είναι η ουσία αυτών που μαθαίνουμε και από εκεί και πέρα έρχονται οι γνώσεις για ψυχολογία, ιατρική και άλλα.

Από την πρώτη στιγμή της σύλληψης, η μητέρα αρχίζει να αναπτύσσει μια σχέση με το μωρό της. Σκεφτείτε ότι ακούει την καρδιά σας, όταν είστε ήρεμη, αγχωμένη, αναστατωμένη, αν κάποιος το ξέρει και το νιώθει, αυτό είναι το έμβρυό σας!

Μετά τη γέννηση τα πράγματα δυσκολεύουν λίγο, καθώς παύει αυτή η άμεση επαφή που δεν χρειαζόταν καμία προσπάθεια για να γίνει. Από το πρώτο κλάμα που θα ακούσετε από το μωρό σας(να σας ζήσει!), πριν καν το πάρετε αγκαλιά, όσο ανάγκη και να σας έχει, να ξέρετε ένα... είναι μια προσωπικότητα, ένα ξεχωριστό άτομο με δικαιώματα, με επιθυμίες, με προτιμήσεις, με διάθεση, με ότι έχετε και εσείς. Όσο μικρό και αν είναι, όσο αδύναμο, όσο γλυκό, δεν είναι το παιχνίδι κανενός. Οφείλετε να το σέβεστε από το πρώτο λεπτό.

Το ίδιο και την ανάπτυξη του. Υπάρχουν κάποια βασικά στάδια, τα λεγόμενα ορόσημα, για κάθε εβδομάδα ζωής, σε κάθε τομέα ανάπτυξης. Πιστεύω ότι όλοι οι γονείς θα έπρεπε να διδάσκονται τουλάχιστον αυτα τα ορόσημα γιατί η άγνοια τους οδηγεί σε πολλά λάθη. Ένα από αυτά, για παράδειγμα, είναι ο θυμός της μητέρας γιατί το παιδί(2ετών) ξέχασε να κλείσει την πόρτα. Θυμώνει, φωνάζει, ίσως χτυπάει, πιέζει, αγανακτεί. Τι θα γινόταν όμως αν ήξερε ότι το παιδί σε αυτήν την ηλικία δεν έχει ανεπτυγμένη μνήμη και δεν μπορεί να θυμάται; Ένα άλλο λάθος είναι η πίεση. Γιατί το παιδί μου(1ετών) δεν μιλάει; Και αρχίζουμε'ο Κωστάκης μιλάει καθαρά και ξέρει πολλές λέξεις,ενώ εσύ...'.Και αρχίζουν οι ανασφάλειες και οι φόβοι του παιδιού. Και αν ήξερε ότι το παιδί έχει περιθώριο μέχρι τα 2,5-3 έτη για να αρχίσει να μιλάει, χωρίς άγχος για κάποιο πρόβλημα; Είναι, λοιπόν, καλό να ξέρουμε 5πράγματα για τα ορόσημα αυτά για να ξέρουμε τι μπορούμε να ζητήσουμε από το παιδί σε κάθε ηλικία και πως να το βοηθήσουμε. Μα πάνω απ'όλα πρέπει να ξέρουμε ότι δεν αποτελεί πρόβλημα αν το παιδί δεν ακολουθεί πιστά τα στάδια αυτά. Υπάρχει ευελιξία στο χρόνο εμφάνισης του καθενός...Και αυτό το σεβόμαστε!

Και ευελιξία δείχνουμε και εμείς. Το παιδί θα φάει όσο θέλει. Θα παίξει όταν θέλει, με ότι θέλει, όσο θέλει, θα ξεκουραστεί όσο έχει ανάγκη, θα μείνει μόνο του ή θα αναζητήσει παρέα όταν το ίδιο το θελήσει και ένα σωρό άλλα πράγματα. Το να επιτρέπουεμ σε ένα παιδί να είναι ανεξάρτητο, να εκφράζει τις επιθυμίες και τα συναισθήματά του και εμείς να τα σεβόμαστε είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε για μια ανπατυσσόμενη προσωπικότητα. Όταν ασχολούμαστε με παιδιά βάζουμε στο κέντρο το παιδί και όχι τον εαυτό μας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξεχνάμε την ύπαρξη μας. Σεβόμαστε και τα δικά μας όρια φυσικά! Απλά όταν δίνουμε χρόνο στο μωρό του δίνουμε ποιοτικό και με επίκεντρο εκείνο, όταν δίνουμε χρόνο σε εμάς κάνουμε αντίστοιχα το ίδιο.

Προς το παρόν για να μην πέσουν πολλά μαζί, ζαλιστείτε και ζαλιστώ και εγώ μέσα στις σκέψεις μου σταματάω εδώ. Και αν σας ενδιαφέρουν αυτά που λέμε έχω πολύ όρεξη να τα συζητήσουμε και αυτά και άλλα πολλά ακόμη. Καλό μεσημέρι!

[Eleny2]

ΟΝΤΩΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ! ΟΝΤΩΣ ΘΑ ΦΑΕΙ ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΕΙ, ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΕΙ! ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΧΩ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΛΟΥΚΙ ΑΥΤΟ! ΟΠΩΣ ΕΙΧΑ ΠΕΙ ΣΤΗ ΘΕΩΡΡΙΑ ΟΛΛΑ ΚΑΛΑ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ! ΕΧΩ ΦΤΑΣΕΙ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΝΕΥΡΙΑΣΩ ΟΤΑΝ Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ! ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ! ΗΘΕΛΑ ΟΜΩΣ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΩ ΕΓΩ! ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΠΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΤΥΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ, ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΙΜΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΩ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ. ΑΜΕΣΩΣ ΝΟΙΩΘΩ ΤΥΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΝΟ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΜΟΥ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΜΟΥ! ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΟΜΩΣ ΤΟ ΜΕΤΑ ΑΦΟΥ ΕΓΩ ΕΧΩ ΤΡΑΥΜΑΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΟΥΛΑ ΤΟΥ! ΤΟ ΑΓΑΠΑΩ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΟΠΩΣ ΠΟΛΛΕΣ ΜΑΣ ΤΡΟΜΕΡΟ ΑΓΧΟΣ! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ! ΟΛΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΝΑ ΜΑΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΑΔΙΑΦΟΡΕΣ ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ!

[Eleny2]

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ? ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΟΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΘΑ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΕΒΕΤΑΙ?

[νικολετα]

Καταρχας συγχαριτηρια!!!! Ειναι πολυ σοβαρο και πολυ συμαντηκο το θεμα αυτο και θα ηταν πολυ καλο να το συζητησουμε πιστευω.Οπως ειπε και η καντινου ολες εχουμε καθημερινα πολυ αγχος κουραση και προβληματα που καμια φορα μας κανουνε να χανουμε τον ελεγχο και να ξεσπαμε στα παιδια για πραγματα που σε αλλη περιπτωση μπορει να ειχαμε περισσοτερη υπομονη.Μετα το μετανοιωνουμε και εχουμε τυψεις αλλα ειναι πολυ αργα.Ομως κι εγω εχω την ιδια απορια που αρχιζουν και που σταματουν τα ορια τι πρεπει να περιμενουμε και να ζηταμε και σε ποια ηλικια. εχω 2 παιδακια 2χρονων η κορη μου και 7μηνων ο γιος μου. Η κορη μου ειναι πολυ ανηπακουη και οπου και να την παμε κανει σαν να εχει τασεις φυγης με αποτελεσμα να φευγει και να πηγενει χωρις να την ενδιαφερει αν ειναι καποιος μαζι της την φωναζουμε ελα εδω αγαπη μου και ουτε καν που γυρναει να κοιταξει ειναι φυσιολογικο αυτο????? Δεν παιζει παντα με παιδακια ως συνηθως θελει να ειναι μονη και σε γενεθλια που εχουμε παει και σε παιδοτοπους. Ενω στον παιδικο που ρωτησα μου ειπαν οτι ειναι πολυ καλη τους ακουει και παιζει πολυ με τα παιδακια.

[Guest]

Φαφαουλι καλησπέρα!εχω διαβάσει αρκετά απο τα post που έχεις γράψει και οφείλω να ομολογήσω οτι μου αρεσει πολυ ετσι οπως γραφεις. Μεταδιδεις τις γνώσεις σου με πολύ ωραίο τρόπο. Θα σε διαβάζω!

[Φαφαουλι]

καντινου έγραψε:

ΟΝΤΩΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ! ΟΝΤΩΣ ΘΑ ΦΑΕΙ ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΕΙ, ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΕΙ! ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΧΩ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΛΟΥΚΙ ΑΥΤΟ! ΟΠΩΣ ΕΙΧΑ ΠΕΙ ΣΤΗ ΘΕΩΡΡΙΑ ΟΛΛΑ ΚΑΛΑ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ! ΕΧΩ ΦΤΑΣΕΙ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΝΕΥΡΙΑΣΩ ΟΤΑΝ Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ! ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ! ΗΘΕΛΑ ΟΜΩΣ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΩ ΕΓΩ! ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΠΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΤΥΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ, ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΙΜΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΩ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ. ΑΜΕΣΩΣ ΝΟΙΩΘΩ ΤΥΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΝΟ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΜΟΥ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΜΟΥ! ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΟΜΩΣ ΤΟ ΜΕΤΑ ΑΦΟΥ ΕΓΩ ΕΧΩ ΤΡΑΥΜΑΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΟΥΛΑ ΤΟΥ! ΤΟ ΑΓΑΠΑΩ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΟΠΩΣ ΠΟΛΛΕΣ ΜΑΣ ΤΡΟΜΕΡΟ ΑΓΧΟΣ! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ! ΟΛΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΝΑ ΜΑΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΑΔΙΑΦΟΡΕΣ ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ!

Είναι απόλυτο φυσιολογικό αυτό που ζεις και που το ζει κάθε μητέρα, γιατί η καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις είναι πάνω από όλες... Δεν χρειάζεται να νιώθεις άσχημα, ούτε ο κόσμος είναι τέλειος, ούτε εμείς. Λάθη είμαστε ανθρώπους κάνουμε :laugh: :laugh: :laugh: (γελάς ή άδικα γίνομαι ρεζίλι με αυτά που λέω...Είναι πολύ γλυκά τα λόγια σου. Μπορείς αφού νιώθεις έτσι όταν ηρεμήσεις να εξηγήσεις στην κορούλα σου τι συνέβη, το λόγο που της φώναξες και ότι λυπάσαι για αυτό. Έτσι και εσύ θα νιώσεις καλύτερα και εκείνη θα μάθει ότι μπορεί να συζητάει με τη μητέρα της για τα συναισθήματά της.

[Φαφαουλι]

καντινου έγραψε:

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ? ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΟΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΘΑ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΕΒΕΤΑΙ?

Εννοείται ότι υπάρχουν κανόνες. Όπως και σε όλα τα παιχνίδια που παίζουν τα παιδιά, έτσι και στη ζωή. Αυτούς τους κανόνες πρέπει να τους επιλέξει κάθε γονιός για το παιδί του, είναι πειρισσότερο στην ιδιοσυγκρασία του νομίζω. Τα όρια, λοιπόν, τα ορίζεις εσύ. Το μόνο που έχω να προτείνω εγώ είναι τα σκεφτείς καλά για να νιώθεις σίγουρη και να μπορείς να τα τηρήσεις, χωρίς εξαιρέσεις. Όταν λέει κάποιος γονιός κάτι πρέπει να το εννοεί. Για αυτό τα όρια δεν πρέπει να είναι πολύ αυστηρά για να έχουμε λίγο ευελιξία στις κινήσεις και να μην μας προδίδουν οι ευαισθησίες μας απέναντι στο παιδί. Επίσης, χρησιμοποιούμε θετικές εκφράσεις π.χ. όχι 'μην κοπανήσεις την πόρτα', αλλά 'κλείσε απαλά την πόρτα, να έτσι..' ή όχι 'μη φωνάζεις είναι μεσημέρι', αλλά 'το μεσημέρι μιλάμε σιγά, θα φωνάξουμε απόγευμα στο πάρκο' και πάει λέγοντας. Έχω διαβάσει κάπου ότι τα παιδιά δεν ακούν τις αρνητικές λέξεις μη, όχι, δεν και άλλες οπότε τις αποφεύγουμε λίγο. Και τελευταίο (γιατί είμαι και πολυλογού) δεν βαριόμαστε, ούτε και κουραζόμαστε να λέμε 100φορές το ίδιο πράγμα, όταν θα ωριμάσει αρκετά η μνήμη του παιδιού θα ξέρει και θα θυμάται ότι έχεις μοχθήσει να του μάθεις. Να του μάθεις κιόλας ότι εσύ ή εσύ με τον συζυγό σου χρειάζεστε κάποιες στιγμές μόνοι σας σαν ζευγάρι. Δεν είναι ντροπή, θα μάθει να σέβεται τα όρια των άλλων.

[Φαφαουλι]

νικολετα έγραψε:

Καταρχας συγχαριτηρια!!!! Ειναι πολυ σοβαρο και πολυ συμαντηκο το θεμα αυτο και θα ηταν πολυ καλο να το συζητησουμε πιστευω.Οπως ειπε και η καντινου ολες εχουμε καθημερινα πολυ αγχος κουραση και προβληματα που καμια φορα μας κανουνε να χανουμε τον ελεγχο και να ξεσπαμε στα παιδια για πραγματα που σε αλλη περιπτωση μπορει να ειχαμε περισσοτερη υπομονη.Μετα το μετανοιωνουμε και εχουμε τυψεις αλλα ειναι πολυ αργα.Ομως κι εγω εχω την ιδια απορια που αρχιζουν και που σταματουν τα ορια τι πρεπει να περιμενουμε και να ζηταμε και σε ποια ηλικια. εχω 2 παιδακια 2χρονων η κορη μου και 7μηνων ο γιος μου. Η κορη μου ειναι πολυ ανηπακουη και οπου και να την παμε κανει σαν να εχει τασεις φυγης με αποτελεσμα να φευγει και να πηγενει χωρις να την ενδιαφερει αν ειναι καποιος μαζι της την φωναζουμε ελα εδω αγαπη μου και ουτε καν που γυρναει να κοιταξει ειναι φυσιολογικο αυτο????? Δεν παιζει παντα με παιδακια ως συνηθως θελει να ειναι μονη και σε γενεθλια που εχουμε παει και σε παιδοτοπους. Ενω στον παιδικο που ρωτησα μου ειπαν οτι ειναι πολυ καλη τους ακουει και παιζει πολυ με τα παιδακια.

Πρώτα απ'όλα ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που μου δείχνετε αλλά μην ξεχναμε ότι υπάρχουν κάποιοι ειδικοί που έχουν και περισσότερη πείρα και ίσως και να μπορούν να σας βοηθήσουν περισσότερο απ'ότι εγώ. Για τα όρια απάντησα και στην καντινού, οπότε δεν τα ξανά λέω. Τα όσα μου λες ότι κάνει η κορούλα σου (να τα χαίρεσαι και τα δυο, να σου ζήσουν!) εμένα μου φαίνονται άκρως φυσιολογικά. Στα παιδιά αρέσει να παίζουν και μόνα τους και δεν είναι κάτι κακό αυτό. Τώρα ότι δεν ακούει και ότι φεύγει δεν δείχνει τίποτα παραπάνω από κάτι το φυσιολογικό. Μόλις κατάλαβε την υπαρξή της και θέλει να τονώσει την αίσθηση του 'υπάρχω, είμαι ξεχωριστό άτομο από τη μαμά και τον μπαμπά', τώρα πια έχει και άνεση κινήσεων, άρα δείχνει ανεξαρτησία με όλες αυτές τις αντιδράσεις της. Είναι η φάση του 'όχι'. Στη ψυχολογία θεωρείται πολύ σημαντική για την εξέλιξη των παιδιών. Άρα μην αγχώνεσαι(στην κατηγορία 'γιατί δεν με ακουει'-δεν ξέρω αν την έχεις διαβάσει- υπάρχουν πολλά σχόλια που μπορούν να σε βοηθήσουν, είναι το ίδιο ακριβώς θέμα). Και κάτι τελευταίο, το πως φέρεται στον παιδικό είναι λογικό να διαφέρει από το φως φέρεται σπίτι. Δεν σημαίνει ότι κάνετε κάτι κακό εσείς. Α! Και ΠΟΤΕ δεν είναι αργά για έναν γονιό και το παιδί του! ΠΟΤΕ!

[Φαφαουλι]

dimitroula29 έγραψε:

Φαφαουλι καλησπέρα!εχω διαβάσει αρκετά απο τα post που έχεις γράψει και οφείλω να ομολογήσω οτι μου αρεσει πολυ ετσι οπως γραφεις. Μεταδιδεις τις γνώσεις σου με πολύ ωραίο τρόπο. Θα σε διαβάζω!

Σε ευχαριστώ πάρα-πάρα πού! Επεδή όμως γίνομαι και απότομη καμιά φορά σε καθιστώ υπεύθυνη...βάλε με στη θέση μου! Καληνύχτα κορίτσια!

[bibibo]

Καλημερα Φαφαουλι Τι κανεις? Θα σου πω ενα περιστατικο με τη μικρη που εγινε τη προηγουμενη Κυριακη στο χωριο. Τη βδομαδα που που της κοψαμε τη πιπιλα ηταν μες τη γκρινια, της ελεγα λοιπον με αστειο τροπο "Λαμπρινακι μου μη κλαις δεν ειναι σωστο" εκεινη φυσικα ουρλιαζε πιο δυνατα ακομα. Οταν πηγαμε στο χωριο τη Κυριακη η μικρη μας ξαδερφουλα εκλεγε γιατι ειχε φυγει ο μπαμπας της και δεν της αφηνανε να παει μαζι. Παει η Λαμπρινη και της λεει ¨Νικη τι συβαινει? Γιατι κλαις? Μη κλαις νεν ειναι σωστο, ελα να παιτσουμε" Τοτε καταλαβα οτι με ακουγε κι ας εδειχνε οτι δε μ' ακουγε

[Eleny2]

ΚΑΛΑ, ΕΜΕΝΑ ΠΙΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΣΤΟΛΊΔΙΑ ΠΟΥ ΣΠΑΝΕ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΛΕΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΑ ΠΙΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΣΠΑΣΟΥΝ. ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ! ΕΧΤΕΣ ΗΡΘΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΚΑΙ ΠΗΓΕ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΙΑΣΕ. ΠΗΓΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΕΕΙ! ΣΤΑΜΑΤΗ, ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΤΑ ΠΙΑΝΟΥΜΕ! ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΥΝΔΗΝΑ! ΘΑ ΣΠΑΣΟΥΝΕ! ΑΚΟΥΝΕ ΜΩΡΕ ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ!

[Φαφαουλι]

bibibo έγραψε:

Καλημερα Φαφαουλι Τι κανεις? Θα σου πω ενα περιστατικο με τη μικρη που εγινε τη προηγουμενη Κυριακη στο χωριο. Τη βδομαδα που που της κοψαμε τη πιπιλα ηταν μες τη γκρινια, της ελεγα λοιπον με αστειο τροπο "Λαμπρινακι μου μη κλαις δεν ειναι σωστο" εκεινη φυσικα ουρλιαζε πιο δυνατα ακομα. Οταν πηγαμε στο χωριο τη Κυριακη η μικρη μας ξαδερφουλα εκλεγε γιατι ειχε φυγει ο μπαμπας της και δεν της αφηνανε να παει μαζι. Παει η Λαμπρινη και της λεει ¨Νικη τι συβαινει? Γιατι κλαις? Μη κλαις νεν ειναι σωστο, ελα να παιτσουμε" Τοτε καταλαβα οτι με ακουγε κι ας εδειχνε οτι δε μ' ακουγε

Καλημέρα! Βρε'συ! Πρέπει να καταλάβεις ότι τα παιδιά είναι μια άνθρωποι, μικρογραφίες ενηλίκων. Κατ'αρχην προσωπικά πιστεύω ότι αφού έχει ανάγκη ακόμα το παιδί την πιπίλα δεν χρειαζόταν να της την κόψετε. Για ποιο λόγο να της στερήσεις κάτι που της προσφέρει ασφάλεια και τη ηρεμεί και να την στεναχωρείς έτσι; Τέολος πάντων, στο θέμα μας. Σκέψου, εμάς τις 2. Εδώ και μια εβδομάδα σου λέω μην αγχώνεσαι και όχι γιατί δεν κάνει αλλά γιατί βάσει επιστημονικών απόψεων ισχύει αυτό και αυτό, κάτι που προσδίδει κύρος στην άποψη μου(μη με πάρετε για ψώνιο!).Αλλά εσύ δεν μπορείς να το αποβάλλεις οσο και αν το θες. Αν αύριο όπως έρθει μια φίλη σου και σου πει 'αγχώνομαι γιατί δεν με ακούει και κάνει ότι θέλει', εσύ δεν θα της πεις 'ηρέμησε είναι φυσιολογικό , είναι μια φάση και δεν θέλω να σε βλέπω έτσι γιατί σε νοιάζομαι'; Το ίδιο έκανε και η κορούλα σου! Δεν μπορεί να αποβάλλει τόσο εύκολα το άγχος της στέρησης της πιπίλας αλλά δεν θέλει να βλέπει την ξαδέλφη της που αγαπά να κλαίει.

[Φαφαουλι]

καντινου έγραψε:

ΚΑΛΑ, ΕΜΕΝΑ ΠΙΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΣΤΟΛΊΔΙΑ ΠΟΥ ΣΠΑΝΕ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΛΕΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΑ ΠΙΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΣΠΑΣΟΥΝ. ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ! ΕΧΤΕΣ ΗΡΘΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΚΑΙ ΠΗΓΕ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΙΑΣΕ. ΠΗΓΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΕΕΙ! ΣΤΑΜΑΤΗ, ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΤΑ ΠΙΑΝΟΥΜΕ! ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΥΝΔΗΝΑ! ΘΑ ΣΠΑΣΟΥΝΕ! ΑΚΟΥΝΕ ΜΩΡΕ ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ!

Τρελαίνομαι όταν βλέπω τη φωτογραφία της κόρης σου! Είναι κούκλα! Καλημερούδια!

[Eleny2]

ΦΑΦΑΟΥΛΙ ΜΟΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ ΝΕΑ! ΤΟ ΟΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΠΙΠΙΛΑ ΑΝ Ο ΓΟΝΕΙΟΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΤΗΣ ΤΗΝ ΚΟΨΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΤΑΞΕΙ,Η ΑΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ! ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ ΑΥΤΟ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ!

[AthinaK]

Όσο μεγαλωνουν τα παιδια μου ενα πραγμα καταλαβαινω: Το παιδι σε φερνει αντιμετωπο με τον εαυτο σου. Πρεπει να νικησεις τους δικους σου φοβους για να μην το περιορισεις και το καταπιεσεις, την κουραση σου για να μη ξεσπασεις πανω του.

Οταν κατι σε απασχολει, εχεις αγχωθει και το αγγελουδι σου κλαιει για κατι εντελως ασημαντο και πρεπει να του δωσεις προσοχη γιατι για εκεινο, αυτο ειναι ο κοσμος ολος...

Αν φωναζεις στο παιδι, αυτο μαθαινει να τσιριζει. Αν το δερνεις, το κανεις επιθετικο. Θελει ηρεμία και σεβασμο. Δεν εχουμε εμεις την εξουσια και εκεινα πρεπει να υπακουσουν. Μας εχουν αναγκη και εμεις πρεπει να ειμαστε κοντα τους και να τα διδασκουμε, να απανταμε στις χιλιαδες ερωτησεις τους, να τα αφηνουμε να παιξουν με την ψυχη τους, να μη τα κοροϊδουμε για να εχουμε εμεις την ησυχια μας... Ειναι τοσα πολλα..

Ειμαι μανα δυο παιδιων. Δυο διαφορετικες προσωπικοτητες. Εγω προσπαθω να κραταω τις ισορροπιες στο σπιτι και να κανω τα αδερφακια να δεθουν μεταξυ τους.

[marga]

πολύ ωραίο, σημαντικό και σοβαρό θέμα κορίτσια. Μπράβο φαφαούλι που το ανοιξες! πραγματι η διαπαιδαγώγηση ειναι το α και το ω και ο,τι μαθαινουν τα παιδάκια μας μέχρι τα 5-6 χρόνια τους, είναι μοιραίο για την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα τους. δεν ειναι τυχαιο που οι βάσεις συμπεριφοράς μπαίνουν πριν καν παει το παιδάκι σχολείο. Επίσης με την μικρή μου εμπειρία σαν μάννα ( η μπέμπα μου είναι μολις 1,5 μηνων ) θελω να πω οτι εννοώ έχω διαβάσει και σπουδάσει ( πριν χρονια η αληθεια ειναι) παιδαγωγικη και ψυχολογία, στην πράξη ειναι πολυ πιο δυσκολο να μεταφέρεις και να τηρησεις αυτα που ξερεις. Εν μέρει γιατι στην αρχη, που επικρατει ενα χαος, δεν θυμασαι ουτε ποτε εφαγες για τελευταια φορά ποσο μαλλον τις θεωριες διαπαιδαγωγησης...εν μερει γιατι πανω στην κουραση σου, μερικες φορες επιλεγεις τον ευκολο δρομο ( δεν θα της τραγουδησω ουτε θα την παρω αγκαλια για να κοιμηθει, και η πιπιλα καλη ειναι ) και εν μερει γιατι θελεις και εσυ χρονο για να προσαρμοστεις, να μαθεις το παιδάκι σου οπως κ εκεινο μαθαινει απο σενα...λενε οτι μαννα μπορει να σου παρει ενα δευτερολεπτο να γινεις, γονεας ομως γινεσαι μετα απο πολυ χρονο και κοπο...και ναι, θελει επιμονη, υπομονη, σταθεροτητα και βασεις και ορια για να ξερεις κ εσυ τι θελεις να κανεις με το παιδι και πως...

και μια που τα λεμε τωρα τοσο ωραια ολα να σας πω ενα πχ. εχουμε παρατηρησει λοιπον οτι η μικρη εχει μαθει στα χερια και την αγκαλια (απ την λαχταρα μου και οχι μονο στην αρχη, τον πρωτο μηνα, ειτε εκλαιγε ειτε την σηκωνα για να ρευτει ειτε για να κοιμηθει την ειχα πανω μου) και τωρα ενω εχει φαει, την βλεπεις οτι νυσταζει, χασμουριέται κτλ κοιμαται μεν πανω μου και με το που καταλαβαινει οτι θα την αφησω κατω αρχιζει το κλαμα..δεν ειναι σπαρακτικο καταλαβαινω οτι δεν ειναι κλαμα του οτι πειναω η ποναω, πιο πολυ σαν παραπονο...παιρνει κ ενα υφος η φατσουλα της εκεινη την ωρα...αχ...τι να κανω κ εγω λοιπον την ξαναπαιρνω αγκαλια, ξανακοιμαται αλλα μετα απο μιση ωρα που μπορει να εχει κοιμηθει στην κουνια της, ξυπναει καταλαβαινει οτι δεν ειναι πανω στη μαμα και αρχιζει τα ιδια...το συζητησα λοιπον και με τον αντρα μου και ειπαμε δεν ειναι σωστο νομιζουμε πρεπει να μην κρεμεται ετσι απο πανω μου, να μαθει να κοιμαται και μονη της, για να μπορει να ξεκουραζεται και λιγο η μαμα, να εχει δυο χερακια να κανει τις δουλειες της, να μαγειρευει τπτ, να πηγαινει στο μπανιο...με την μικρη αγκαλια και στην ουσια το ενα χερι ελευθερο δεν μπορω να κανω τπτ...απ την αλλη μηπως ειναι ακομα πολυ μικρη και δεν κανει?

[Eleny2]

ΝΑΙ, ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΑΚΙ! ΝΟΙΩΘΕΙ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ Ε4ΣΕΝΑ ΞΕΡΕΙ! ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΚΑΚΟΜΑΘΕΙ, ΑΛΛΑ ΟΤΙ ΣΕ ΕΧΕΙ ΑΠΟΛΕΙΤΗ ΑΝΑΓΚΗ! ΚΑΝΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΔΩΣΕ ΣΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΖΗΤΑΕΙ! ΤΟ ΛΕΝΕ ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΤΗΣ! ΕΣΥ ΤΟ ΕΙΠΕΣ! ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΞΕΚΟΛΛΑΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΣΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΝΟΣΤΑΛΓΕΙΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ!

[Φαφαουλι]

marga έγραψε:

πολύ ωραίο, σημαντικό και σοβαρό θέμα κορίτσια. Μπράβο φαφαούλι που το ανοιξες! πραγματι η διαπαιδαγώγηση ειναι το α και το ω και ο,τι μαθαινουν τα παιδάκια μας μέχρι τα 5-6 χρόνια τους, είναι μοιραίο για την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα τους. δεν ειναι τυχαιο που οι βάσεις συμπεριφοράς μπαίνουν πριν καν παει το παιδάκι σχολείο. Επίσης με την μικρή μου εμπειρία σαν μάννα ( η μπέμπα μου είναι μολις 1,5 μηνων ) θελω να πω οτι εννοώ έχω διαβάσει και σπουδάσει ( πριν χρονια η αληθεια ειναι) παιδαγωγικη και ψυχολογία, στην πράξη ειναι πολυ πιο δυσκολο να μεταφέρεις και να τηρησεις αυτα που ξερεις. Εν μέρει γιατι στην αρχη, που επικρατει ενα χαος, δεν θυμασαι ουτε ποτε εφαγες για τελευταια φορά ποσο μαλλον τις θεωριες διαπαιδαγωγησης...εν μερει γιατι πανω στην κουραση σου, μερικες φορες επιλεγεις τον ευκολο δρομο ( δεν θα της τραγουδησω ουτε θα την παρω αγκαλια για να κοιμηθει, και η πιπιλα καλη ειναι ) και εν μερει γιατι θελεις και εσυ χρονο για να προσαρμοστεις, να μαθεις το παιδάκι σου οπως κ εκεινο μαθαινει απο σενα...λενε οτι μαννα μπορει να σου παρει ενα δευτερολεπτο να γινεις, γονεας ομως γινεσαι μετα απο πολυ χρονο και κοπο...και ναι, θελει επιμονη, υπομονη, σταθεροτητα και βασεις και ορια για να ξερεις κ εσυ τι θελεις να κανεις με το παιδι και πως...

και μια που τα λεμε τωρα τοσο ωραια ολα να σας πω ενα πχ. εχουμε παρατηρησει λοιπον οτι η μικρη εχει μαθει στα χερια και την αγκαλια (απ την λαχταρα μου και οχι μονο στην αρχη, τον πρωτο μηνα, ειτε εκλαιγε ειτε την σηκωνα για να ρευτει ειτε για να κοιμηθει την ειχα πανω μου) και τωρα ενω εχει φαει, την βλεπεις οτι νυσταζει, χασμουριέται κτλ κοιμαται μεν πανω μου και με το που καταλαβαινει οτι θα την αφησω κατω αρχιζει το κλαμα..δεν ειναι σπαρακτικο καταλαβαινω οτι δεν ειναι κλαμα του οτι πειναω η ποναω, πιο πολυ σαν παραπονο...παιρνει κ ενα υφος η φατσουλα της εκεινη την ωρα...αχ...τι να κανω κ εγω λοιπον την ξαναπαιρνω αγκαλια, ξανακοιμαται αλλα μετα απο μιση ωρα που μπορει να εχει κοιμηθει στην κουνια της, ξυπναει καταλαβαινει οτι δεν ειναι πανω στη μαμα και αρχιζει τα ιδια...το συζητησα λοιπον και με τον αντρα μου και ειπαμε δεν ειναι σωστο νομιζουμε πρεπει να μην κρεμεται ετσι απο πανω μου, να μαθει να κοιμαται και μονη της, για να μπορει να ξεκουραζεται και λιγο η μαμα, να εχει δυο χερακια να κανει τις δουλειες της, να μαγειρευει τπτ, να πηγαινει στο μπανιο...με την μικρη αγκαλια και στην ουσια το ενα χερι ελευθερο δεν μπορω να κανω τπτ...απ την αλλη μηπως ειναι ακομα πολυ μικρη και δεν κανει?

Το καταλαβάινω βρε κορίτσια μου ότι είναι δύσκολο να τα εφαρμόσεις όλα αυτά 100%, αλλά πρέπει να τα ξέρεις ή να έχεις, έστω, μια υποψία για να τα εφαρμόσεις ένα 10%. Το αγγελούδι σου αυτή τη στιγμή δεν έχει καν επίγνωση της δικιάς του οντότητας. Βλέποντας εσένα είναι σαν να βλέπει τον εαυτό του. Είναι πλήρως ταυτισμένο με εσένα, λες και υπάρχεις εσύ και για τους δυο και το ίδιο για κανέναν. Γι'αυτό συχνά λεω για κάποια παιδιά ότι τώρα κατάλαβαν τον εαυτό τους. Το λέω και το εννοώ κυριολεκτικά. Από εκεί και πέρα αυτή τη στιγμή καλό θα ήταν να παίρνεις αγκαλίτσα το μωράκι όταν κλαίει, ποτέ δεν τα αφήνουμε μόνα τους σε τέτοιες στιγμές. Αν κουράζεσαι μπορείς να την ακουμπάς στο πορτ-μπεμπέ κάπου κοντά σου και όταν κλαψουρίζει να πηγαίνεις κοντά της και της μιλάς μέχρι να ηρεμήσει.

[Φαφαουλι]

AthinaK έγραψε:

Όσο μεγαλωνουν τα παιδια μου ενα πραγμα καταλαβαινω: Το παιδι σε φερνει αντιμετωπο με τον εαυτο σου. Πρεπει να νικησεις τους δικους σου φοβους για να μην το περιορισεις και το καταπιεσεις, την κουραση σου για να μη ξεσπασεις πανω του.

Οταν κατι σε απασχολει, εχεις αγχωθει και το αγγελουδι σου κλαιει για κατι εντελως ασημαντο και πρεπει να του δωσεις προσοχη γιατι για εκεινο, αυτο ειναι ο κοσμος ολος...

Αν φωναζεις στο παιδι, αυτο μαθαινει να τσιριζει. Αν το δερνεις, το κανεις επιθετικο. Θελει ηρεμία και σεβασμο. Δεν εχουμε εμεις την εξουσια και εκεινα πρεπει να υπακουσουν. Μας εχουν αναγκη και εμεις πρεπει να ειμαστε κοντα τους και να τα διδασκουμε, να απανταμε στις χιλιαδες ερωτησεις τους, να τα αφηνουμε να παιξουν με την ψυχη τους, να μη τα κοροϊδουμε για να εχουμε εμεις την ησυχια μας... Ειναι τοσα πολλα..

Ειμαι μανα δυο παιδιων. Δυο διαφορετικες προσωπικοτητες. Εγω προσπαθω να κραταω τις ισορροπιες στο σπιτι και να κανω τα αδερφακια να δεθουν μεταξυ τους.

Είναι πολύ ωραία τα λόγια σου! Είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις στην προσπάθειά σου!

[Φαφαουλι]

καντινου έγραψε:

ΦΑΦΑΟΥΛΙ ΜΟΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ ΝΕΑ! ΤΟ ΟΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΠΙΠΙΛΑ ΑΝ Ο ΓΟΝΕΙΟΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΤΗΣ ΤΗΝ ΚΟΨΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΤΑΞΕΙ,Η ΑΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ! ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ ΑΥΤΟ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ!

Τι να σου πω, ίσως και να έχεις δίκιο αλλά κλίνω περισσότερο προς το να αφήνουμε το παιδί να την κόψει από μόνο του. Εγώ την έκοψα στα δυο μου γιατί μου έπεσε από το μπαλκόνι και είδα μια γάτα να τη γλύφει και από τότε σιχάθηκα και δεν ξανά έβαλα άλλη στο στόμα μου. Από μικρή υστερική με την καθαριότητα κορίτσια!