Διαχωρισμός παιδιών απο την γιαγιά...

[mamaka_4]

Μπουγατσούλα μου σίγουρα δεν κρατάς καμία κακία!:laugh: Αλλά το σκέφτεσαι ακόμα..Βέβαια οι μεγαλύτεροι άνθρωποι έχουν πολλές φορές εμμονή με το φύλο του παιδιού...

[dallia]

mamaka_4, τώρα που το θυμήθηκα... Ο μπαμπάς του μπαμπά μου, Θεος χωρέστον βέβαια, ήταν πολύ καλός παππούλης! Και πέθανε 78 χρόνων! Ξαφνικά μετά από κάποια εγκεφαλικά που έπαθε στα καλά καθούμενα! Τέλος πάντων! Είχε 6 εγγόνια! 2 αγόρια και 4 κορίτσια! Την αδυναμία του την είχε στα αγόρια!! Ειδικά στον αδερφό μου που συνέχιζε και τ'όνομα βλέπεις! Το ξέραμε! Αλλά δεν ήταν πολύ εμφανή! Σε όλα την ίδια αγάπη μας έδειχνε! Κάθε παπούς και κάθε γιαγιά έχουν κάπου περισσότερη αδυναμία! Όπως και οι γονείς! Τις βάσεις για τα παιδάκια σου, τις βάζεις εσύ! Εμένα η μαμά μου, θυμάμαι μας έλεγε πάντα ότι τα αδέρφια πρέπει να είναι πάντα αγαπημένα κι ενωμένα! Ότι έχουμε ο ένας τον άλλον! Κι αν πάθαιναν κάτι οι γονείς ( μακριά απ'όλους) θα ήμασταν εμείς ο ένας για τον άλλον! Αργά η γρήγορα τα παιδιά θα καταλάβουν! Στο χέρι σου είναι να μην υπάρξει πρόβλημα στα αδερφάκια επειδή η γιαγιά τους είναι τόσο επιδεικτική! Δεν φταίει σε τίποτα η μικρή αν η γιαγιά της δείχνει έτσι την αδυναμία της! Και συζήτησε το και με τον άντρα σου να της το πει κι ο ίδιος! Ότι ή όλα τα παιδάκια ή κανένα! Δεν μπορεί να βάζει στα αδέρφια διχόνια!! Κι αν δεν συμμορφωθεί να μην πηγαίνετε τόσο συχνά και θα το καταλάβει! Όπως σου είπα κι οι γονείς μου έχουν αδυναμία στην 1η εγγονή, αλλά ότι κάνουν για την μια το κάνουν και για την άλλη! Ίσα δώρα! Πολλές φορές και τα ίδια! Έχουν λιγότερο από χρόνο διαφορά και μεγαλώνουν σαν δίδυμες! Εσύ καταλαβαίνεις που έχεις και δίδυμα!!

Μην σκας κοπέλα μου!! Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου, να προσέχεις το μικράκι που έρχεται στην ζωή σας! Απόλαυσε την οικογένεια σου ... Μόνο αυτή αξίζει..!!

[mamaka_4]

dallia έχω την ίδια άποψη με την μαμά σου!Τα αδέρφια πρέπει να είναι ενωμένα γιατί κάποια στιγμή φευγουν και οι γονείς απο την ζωή...

Της έχουμε μιλήσει της πεθεράς μου αλλά δεν...Φυσικά και δεν φταίει σε τίποτα η κόρη μου Η μόνη λύση είναι να αραιώσουμε τις επαφές...

[yolanda]

Εγώ ήμουν το πρώτο εγγόνι στην οικογένεια και για τα 2 σόγια. Η μητέρα της μητέρας μου, μου είχε τρελλή αδυναμία ενώ του πατέρα μου με σιχαινόνταν -αν και είχα το όνομά της- επειδή ήμουν κορίτσι.

Υπήρχε μια μικρή πικρία από τις αδερφές μου λόγω του ότι η γιαγιά με αγαπούσε περισσότερο. Άλλωστε με είχε μεγαλώσει τα πρώτα 5 χρόνια. Στα δώρα της ήταν τυπικότατη σε όλες μας. Συζητώντας με τις αδερφές μου, στην εφηβεία, μου είπαν πως τελικώς δεν ήταν τραυματική εμπειρία και δεν είχαν απωθημένα.

Το μεγάλο πρόβλημα ήταν με τους γονείς μου, οι οποίοι δυστυχώς μας ξεχώριζαν πάρα πολύ κι εμφανέστατα. Διαφορετική συμπεριφορά, διαφορετικά δώρα και χαρτζηλίκια. Εμένα αυτό με πίκραινε πάρα πολύ και γι΄αυτό από μικρή ηλικία ήθελα μοναχοπαίδι, ώστε να μην το ξεχωρίζω (αφού θα είναι ένα)... Με τα χρόνια η συμπεριφορά των γονιών μου επιδεινώθηκε. Στα κληρονομικά ήταν εντελώς άδικοι. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αποξενωθούμε οι 3 αδερφές και να έχουμε μόνο τυπικές σχέσεις μεταξύ μας.

Οι "ουλές" από το ξεχώρισμα της γιαγιάς δεν είναι τόσο τραυματικές όσο από τους γονείς. Εκεί είναι το δράμα. Στο κάτω κάτω αποφεύγει κάποιος την γιαγιά και τελειώνει το θέμα.

Τελειώνοντας θέλω να πω πως είναι πολύ λυπηρό που βλέπω και στην δική μας γενιά, οι γονείς να ξεχωρίζουν τα παιδιά τους. Εμείς -υποτίθεται- έχουμε μόρφωση κι ενημέρωση και πρέπει να συμπεριφερόμαστε καλύτερα. Αλλά...

Κάποτε μια ψυχολόγος μου είχε πει πως το 80% των γονιών ξεχωρίζει τα παιδιά του. Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι. Όπως και να έχει τα παιδιά πληγώνονται. Γι΄αυτό και γω θέλω ένα μόνο παιδί, ώστε να αποφύγω την παγίδα.