Απόφαση για δεύτερη εγκυμοσύνη

[tatanata]

Χαίρεται.

Είμαι μαμά ενός κοριτσιού 8 ετών, με μεγάλη ενσυναίσθηση και αγάπη για τους γύρω της (αυτό μου μεταφέρουν και από το σχολείο). Με το σύζυγό μου έχουμε μία καλή σχέση η οποία έχει περάσει δοκιμασίες και σκαμπανεβάσματα, αλλά όπως λέει και η μικρή μας, εμείς οι τρεις πάντα τα βρίσκουμε. Τον τελευταίο καιρό μου έχει έρθει έντονα η επιθυμία για δεύτερο παιδάκι, το οποίο τα προηγούμενα χρόνια το προσπαθήσαμε πολύ λίγο, λόγω φόβου περισσότερο (είχα μεγάλη ανασφάλεια όσων αφορά τις αντοχές μου αλλά και δύσκολα παιδικά, εφηβικά και κυρίως μετεφηβικά χρόνια, ώστε για εμένα το να βρω το κουράγιο να ορθοποδήσω αλλά και να κάνω μια υγιέστατη οικογένεια φάνταζε κάποτε άθλος κι όμως  το έκανα..), καθώς και τεράστιου ιδεοψυχαναγκασμού και φοβίας μετά την καραντίνα, την οποία δυστυχώς ένιωσε και το παιδί. 

Αυτή τη στιγμή νιώθω κα πάλι δυνατή και νικήτρια, καθώς πέρασα από μεγάλη κατάθλιψη και θέλω να αφιερώσω στον άντρα μου και το παιδί μου ένα τελευταίο βήμα (το οποίο ωστόσο εγώ το λέω άλμα..) και να φέρω στον κόσμο και ένα δεύτερο παιδάκι. Δεν ξέρω όμως αν με παίρνει 1. χρονικά, καθώς είμαι πλέον σχεδόν 43 και ο άντρας μου σχεδόν 44 (εκείνος λέει ότι πλέον δεν έχει αντοχές και είναι ευχαριστημένος με αυτό που έχουμε, ξέρω όμως ότι το παιδί είναι ευλογία) και φοβάμαι ΄πάρα πολύ για γενετικά προβλήματα και αυτισμό (χωρίς κακία και στοχοποίηση το λέω) και 2. αν έχω τις αντοχές και τα αποθέματα. Η ψυχή μου ωστόσο δε λέει να ηρεμήσει. Πώς παίρνω μια απόφαση άραγε;

Σας ευχαριστώ π΄άρα πολύ και συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο,

καλή Σαρακοστή κι ευλογημένη.

[RAM21]

Καλησπέρα. Να σου ζήσει το κοριτσάκι σου! Όλα αυτά που λες είναι σκέψεις πολλών από εμάς μετά τα 40. Είτε για πρώτο είτε για δεύτερο παιδί, η απόφαση να πεις σταματάω εδώ την προσπάθεια, δεν είναι εύκολη. Πάντα ελπίζεις και λαχταράς. Κι εγώ έχω ένα κοριτσάκι που απέκτησα με εξωσωματική στα 39 κι από τότε έχω προσπαθήσει πολύ περισσότερο για το δεύτερο, αλλά δεν έρχεται. Ο άντρας μου, λίγο μεγαλύτερος απ' τον δικό σου, ενώ αρχικά ήθελε σαν τρελός δεύτερο παιδί, τώρα λέει ακριβώς τα ίδια, ότι μεγαλώνει και δεν έχει κουράγιο πια - δεν έχουμε και βοήθειες εμείς βέβαια- και να προσέχουμε την υγεία μας, να μεγαλώσουμε το παιδί μας. Μπράβο σου που ξεπέρασες τις δυσκολίες και νιώθεις δυνατή. Είναι πολύ σημαντικό αυτό, και για το παιδί σου, να σε βλέπει νικήτρια και με αυτοπεποίθηση.

Στο δια ταύτα, πιστεύω ότι πρέπει να ξεκινήσετε με έναν έλεγχο, γιατί η ηλικία καμιά φορά ξεγελά. Μπορεί να έχεις καλές τιμές στις ορμόνες σου και στο σπέρμα και να έχετε πιθανότητες. Γνώμη μου βέβαια, ότι σε αυτή την ηλικία, καλό είναι να πας απευθείας σε ειδικό υπογονιμότητας, για να σε κατατοπίσει. Ίσως να σε βοηθήσει να πάρεις την απόφαση. Θα έμπαινες σε διαδικασία εξωσωματικής; Πρέπει να το διαπραγματευτείς κι αυτό μέσα σου, αν χρειαζόταν να καταφύγετε εκεί. Για τα γενετικά προβλήματα, σίγουρα αυξάνονται με την ηλικία, το ξέρουμε αυτό, όμως όταν ξεκινάς ελπίζεις για το καλύτερο. Εξάλλου υπάρχουν μέθοδοι για να εντοπίζουν νωρίς τα γενετικά προβλήματα (όχι όλα, αλλά σκέψου και πόσα παιδιά γεννιούνται χωρίς κανένα γενετικό πρόβλημα και σε μεγαλύτερες ηλικίες!)