Στρες και φόβος εγκυμοσύνης

[newmommy1992]

Κορίτσια μου, γειά σας.

Είμαι έγκυος στο πρώτο μου παιδάκι. 10η εβδομάδα. Έιμαι 31 και πάντα είχα φοβία για την εγκυμοσύνης και κυριως για τον τοκετό.

Είμαι ένας αγχώδης άνθρωπος γενικά και πάντα σκεφτομαι όλα τα πιθανά σενάρια. Πχ τώρα εχω το άγχος να πάνε όλα καλά, να είναι καλά το μωράκι, να επιβιώσουμε και οι 2 στην γέννα και μετά. 

Ο άντρας μου ήθελε μωρό. Το ίδιο κι εγώ αλλά ένιωθα έτοιμη ηλικιακά αλλά ψυχολογικά...

Σκέφτομαι τα πάντα, οικονομικά πως θα επιβιώσουμε όταν δε θα εργάζομαι (η δουλειά μου είναι τέτοια που αν δουλεψω θα πληρωθώ με την ώρα αλλά μ αρέσει την αγαπώ, αυτό σπουδασα) δεν δικαιουμε άδεια μητρότητας γιατί δε μας ασφαλίζουν (άλλο κι αυτο). 

Πίστευα πως θα δυσκολευτω να συλλάβω αλλά έγινε χαρούμενο γεγονός αυτό.

Έλα όμως που ολοι με ρωτάνε γιατί δεν εισαι χαρούμενη; γιατί αγχώνεσαι; γιατί κάνεις έτσι; έγκυος είσαι σιγά! Όσο ακουω αυτά νιώθω ανάξια. Κλαίω. Μετά νιωθω ενοχές. Φοβάμαι αν έκανα κακό στο έμβρυο κλπ

Κάθε τι που τρωω   σκέφτομαι  , τώρα έκανα καλά , να το φάω αυτό; 

Δε νιώθω γυναίκα ποθητή πια, θα βλέπω το σώμα να αλλάζει και ισως δεν γίνει ποτε όπως ήταν. Νιώθω κούραση. Θα πρεπει να αφήσω μέρος της εργασιας μου πίσω κάποια στιγμή επειδή δεν επιτρέπεται στην εγκυμοσύνη από κάποια στιγμή και μετά.. έπαθα μια κρίση ταυτότητας. Ποιά είμαι; που πάω; ποιά θα γίνω; 

Ο συζηγός μου επίσης δεν είναι όπως ανάμενα να έιναι. Με το που έμεινα έγκυος άνοιξε άλλες υποθέσεις στρεσογόνες για μένα με μετακομίσεις και έχω που εχω το άγχος μου  , έρχονται κ αλλα που δεν επέλεγξα. Το ερωτικό ανύπαρκτο (φοβόταν και να με αγγίξει στην αρχή πιο πολύ)   όταν εκφράζω τα αγχοι μου και τις ανησυχιες μου με κοιτά σαν εξωγηινο. Η επικοινωνία δεν υπάρχει εκτός αν βγω εκτος ορίων και με καλμάρει για λίγο και πάλι...

Νιώθω πως κανένας δεν με καταλαμβαίνει! 

Κάνω ψυχοθεραπεία , αλλά δεν εχω δει μεχρι τώρα διαφορά στο άγχος μου (μαλλον προς το χειρότερο)

Νιώθω ενοχές που δεν πετάω στα σύννεφα και όλο βυθίζομαι ...

Πέρασε κάποια άλλη κάτι παρόμοιο; φταίνε οι ορμόνες; πώς το αντιμετώπισε;

Θα ήθελα να μου πείτε τις δικές σας εμπειρίες που ίσως με βοηθήσουν!

[Eliza Kats]

Welcome to the club! Δεν έχω ακούσει από έγκυο να πετάει στα σύννεφα. Ίσως μόνο αν κάποιες κοπέλες έχουν πλήρη άγνοια πραγμάτων 😅 Δεν ξέρω ποιος μας έχει πλασάρει στο μυαλό ότι η εγκυμοσύνη είναι μια καλή περίοδος για την γυναίκα 😅

Θα σου πω λοιπόν ότι είναι απολύτως λογικά όλα αυτά που σκέφτεσαι. Τα σκεφτόμουν κι εγώ όσο ήμουν έγκυος και τα σκέφτεται και η αδερφή μου τώρα που είναι έγκυος, η οποία γύρισε πρόσφατα και μου είπε " Τώρα σε καταλαβαίνω. Πριν μείνω έγκυος δεν μπορούσα να αντιληφθώ το τι παιρνουσες και γιατί τόσες σκέψεις" 

Ίσως είναι μια διαδικασία που πρέπει να περάσουμε γιατί πρέπει να εξασφαλίσουμε τις καλύτερες συνθήκες για το μωρό μας. 

Μετά γενναμε και έρχονται και τα baby blues και άλλα άγχη 🤣 Ξέρω σου έκανα την καρδιά περιβόλι. Θα συνοψίσω στο ότι νιώθεις είναι λογικό και κανείς εκτός από άλλη έγκυο δεν μπορεί να σε καταλάβει, ούτε ο άντρας σου.

Όμως! Προσπάθησε να μην σε καταβάλει το άγχος, αλλά να το χρησιμοποιήσεις ως κινητήριο δύναμη στο να κάνεις πράγματα που πρέπει. Δλδ, αν πρέπει να μετακομίσετε για να είστε καλύτερα όταν θα έρθει το παιδί, να το κάνετε και δες πως θα φτιάξεις το δωμάτιο του. Για τη γέννα, βρες μια μαία να σου κάνει μαθήματα και να σε καθοδηγήσει σε ότι χρειαστείς. Πιστεύω κάνοντας μια λίστα στο τι σε αγχωνει και βρίσκοντας τρόπους να το "λύσεις" θα σε κάνει πιο ήρεμη. 

Φυσικά συνέχισε την ψυχοθεραπεία σου και κάνε πράγματα που σου αρέσουν και σε κάνουν να νιώθεις εσύ. Αυτό είναι μια συμβουλή και για μετά που θα έρθει το μωρό. Δυστυχώς ένα μωρό μας προσθέτει έναν ακόμα ρόλο, νέο ρόλο, και κάποιες φορές έχουμε ανάγκη να νιώσουμε όπως παλιά 😊

Τέλος, φυσικά και θα επιβιώσετε στη γέννα! Η μαιευτική και η ιατρική έχει προχωρήσει πάρα πολύ! Μην το σκέφτεσαι καθόλου ως σενάριο αυτό! Μια μεγάλη αγκαλιά ❤️❤️❤️❤️ Πότε περιμένεις το μωράκι σου;

[barb2019]

στις πριν 8 ώρες, ο/η newmommy1992 είπε:

Κορίτσια μου, γειά σας.

Είμαι έγκυος στο πρώτο μου παιδάκι. 10η εβδομάδα. Έιμαι 31 και πάντα είχα φοβία για την εγκυμοσύνης και κυριως για τον τοκετό.

Είμαι ένας αγχώδης άνθρωπος γενικά και πάντα σκεφτομαι όλα τα πιθανά σενάρια. Πχ τώρα εχω το άγχος να πάνε όλα καλά, να είναι καλά το μωράκι, να επιβιώσουμε και οι 2 στην γέννα και μετά. 

Ο άντρας μου ήθελε μωρό. Το ίδιο κι εγώ αλλά ένιωθα έτοιμη ηλικιακά αλλά ψυχολογικά...

Σκέφτομαι τα πάντα, οικονομικά πως θα επιβιώσουμε όταν δε θα εργάζομαι (η δουλειά μου είναι τέτοια που αν δουλεψω θα πληρωθώ με την ώρα αλλά μ αρέσει την αγαπώ, αυτό σπουδασα) δεν δικαιουμε άδεια μητρότητας γιατί δε μας ασφαλίζουν (άλλο κι αυτο). 

Πίστευα πως θα δυσκολευτω να συλλάβω αλλά έγινε χαρούμενο γεγονός αυτό.

Έλα όμως που ολοι με ρωτάνε γιατί δεν εισαι χαρούμενη; γιατί αγχώνεσαι; γιατί κάνεις έτσι; έγκυος είσαι σιγά! Όσο ακουω αυτά νιώθω ανάξια. Κλαίω. Μετά νιωθω ενοχές. Φοβάμαι αν έκανα κακό στο έμβρυο κλπ

Κάθε τι που τρωω   σκέφτομαι  , τώρα έκανα καλά , να το φάω αυτό; 

Δε νιώθω γυναίκα ποθητή πια, θα βλέπω το σώμα να αλλάζει και ισως δεν γίνει ποτε όπως ήταν. Νιώθω κούραση. Θα πρεπει να αφήσω μέρος της εργασιας μου πίσω κάποια στιγμή επειδή δεν επιτρέπεται στην εγκυμοσύνη από κάποια στιγμή και μετά.. έπαθα μια κρίση ταυτότητας. Ποιά είμαι; που πάω; ποιά θα γίνω; 

Ο συζηγός μου επίσης δεν είναι όπως ανάμενα να έιναι. Με το που έμεινα έγκυος άνοιξε άλλες υποθέσεις στρεσογόνες για μένα με μετακομίσεις και έχω που εχω το άγχος μου  , έρχονται κ αλλα που δεν επέλεγξα. Το ερωτικό ανύπαρκτο (φοβόταν και να με αγγίξει στην αρχή πιο πολύ)   όταν εκφράζω τα αγχοι μου και τις ανησυχιες μου με κοιτά σαν εξωγηινο. Η επικοινωνία δεν υπάρχει εκτός αν βγω εκτος ορίων και με καλμάρει για λίγο και πάλι...

Νιώθω πως κανένας δεν με καταλαμβαίνει! 

Κάνω ψυχοθεραπεία , αλλά δεν εχω δει μεχρι τώρα διαφορά στο άγχος μου (μαλλον προς το χειρότερο)

Νιώθω ενοχές που δεν πετάω στα σύννεφα και όλο βυθίζομαι ...

Πέρασε κάποια άλλη κάτι παρόμοιο; φταίνε οι ορμόνες; πώς το αντιμετώπισε;

Θα ήθελα να μου πείτε τις δικές σας εμπειρίες που ίσως με βοηθήσουν!

Κορίτσι μου καλησπέρα! Θέλω να σου πω ότι δεν είσαι η μόνη με αυτά τα άγχη και τους φόβους τα οποία είναι απολύτως φυσιολογικά να τα έχεις αυτήν την περίοδο και τα έχω περάσει και εγώ. Στο πρώτο μου παιδί, όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος δεν μπορούσα να χαρώ τίποτα. Όπως και εσύ είχα μεγάλο άγχος με την δουλειά μου γιατί όσο δούλευα τόσο πληρωνομουν δίχως να έχω διάφορες εξασφαλίσεις όπως άδεια μητρότητας, επιδόματα, κτλ. Αγχωνομουν πως θα τα βγάζαμε οικονομικά πέρα αφού στο ίδιο καθεστώς ( και αβεβαιότητα ) ήταν και ο άντρας μου. Γνώριζα ότι θα έπρεπε να γυρίσω μετά την γέννα το αργότερο στους 3 μήνες στην δουλειά και ήμουν θλιμμένη πως θα αφήσω το μωρό. Λόγω χαρακτήρα είχα τρομερούς φόβους πως θα πάει η εγκυμοσύνη, πήγαινα για εξετάσεις και ήμουν στα πρόθυρα πανικού, έλεγα πως θα μεγαλώσουμε ένα μωρό σε δυάρι, ένιωθα χάλια και σωματικά και ψυχικά. Γενικώς όλα ήταν μαύρα και απαισιόδοξα.....Ο άντρας μου ενώ προσπαθούσε να με ηρεμήσει και να με καθησυχάσει, έκανε και αυτός κάποιες κινήσεις ( κυρίως σπατάλες) που με έβγαζαν εκτός εαυτού σαν να μην μπορούσε να κατανοήσει τις υποχρεώσεις που φέρει η έλευση ενός παιδιού. Παρόμοια κατάσταση με αυτή Πούμας περιγράφεις..

Θέλω όμως να σου πω ότι όλα πήγαν μια χαρά και αδίκως δεν ευχαριστήθηκα αυτήν την υπέροχη περίοδο της εγκυμοσύνης. Γέννησα ένα γερό μωρό και είχα έναν φυσιολογικό τοκετό (18 ώρες) που στο τέλος γέννησα δίχως να προλάβω την επαναληπτική δόση της επισκληριδειου και ήταν η πιο καταπληκτική εμπειρία της ζωής μου. Τσάμπα αγχωνομουν εάν μπορούσα να αντέξω την ταλαιπωρία και τους πόνους. Με την βοήθεια της μητέρας μου εάν και επέστρεψα πολύ σύντομα στην δουλειά προσπάθησα να χαρώ κάθε στιγμή με το μωρό μου, και τελικά σε λίγα χρόνια και εγώ και ο άντρας μου βρήκαμε καλύτερα εργασιακά περιβάλλοντα, μεγαλύτερο σπίτι και τώρα σου μιλάω ως λεχώνα στο δεύτερο παιδί μου. Οι άντρες πρέπει να ζήσουν από κοντά πώς είναι η ζωή με ένα μωρό και τι υποχρεώσεις συνεπάγονται με αυτό και τότε βάζουν μυαλό και κάνουν πιο ώριμα πράγματα. Έτσι θα γίνει και με τον δικό σου.

Είναι αλήθεια ότι η μητρότητα σημαίνει ασταμάτητα άγχη, αγωνίες και υποχρεώσεις αλλά η ευτυχία που θα έχεις δεν περιγράφεται! Εμένα με βοήθησαν πολύ και ειδικότερα από ψυχολογικής άποψης τα μαθήματα ανώδυνου τοκετού που έκανα (δωρεάν στο Αλεξάνδρας), όπου εκεί ενημερώνεσαι και για τα θέματα του τοκετού και της φροντίδας του βρέφους. Επίσης μπορείς να αναζητήσεις στήριξη και στην Φαιναρέτη που κάνουν εξαιρετική δουλειά και τέλος όλες εμείς είμαστε εδώ να σε στηρίξουμε που τα έχουμε περάσει.Μην αισθάνεσαι άσχημα για τα συναισθήματα σου, λίγες γυναίκες ξέρω που έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας στην εγκυμοσύνη τους αλλά και στην λοχεία τους.

 Τώρα τα βλέπεις όλα μαύρα αλλά συνεχώς τα πράγματα εξελίσσονται και πιστεύω ότι τα μωρά είναι γουρλιδικα και μόνο τύχη φέρνουν! Έτσι θα γίνει και στην δική σου περίπτωση! Με το καλό το παιδάκι σας!