Αποβολή και ψυχολογία

[ValiaCh]

Καλησπέρα σε όλες!! 

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και τη δική μου εμπειρία... Τον Ιούλιο έμεινα εγγυος στο δεύτερο παιδάκι μου και τον Αύγουστο παλινδρομησε... 

Την περίοδο εκείνη  είχα πάρα πάρα πολύ δουλειά λόγω της καλοκαιρινής σεζόν και ειλικρινά δεν το πήρα και τόσο άσχημα... Είπα να είμαστε καλά γέροι και δυνατοί και θα τα ξανά καταφέρουμε... 

Εκανα απόξεση μέτα από 1 εβδομάδα... Είχα πάρει αρκετή προγεστερονη γιατί είχαμε δει μια μικρή αποκόλληση και επειδή εκείνη την περίοδο δεν μπορούσα να σταματήσω για κανένα λόγω τη δουλειά δεν είχα πρόβλημα να καθηστερισω την απόξεση... 

Όλα πήγαν καλά και ήρεμη επέστρεψα στη ζωή μου και στο παιδάκι μου... 

1 εβδομάδα μετά την απόξεση και ενώ γυριζα από τον παιδότοπο με το γιο μου... Με έπιασε μια ατονία στο άκρα δυσπνοια και ταχυκαρδία...Νομιζα ότι θα πέθαινα... Πήγα στο νοσοκομείο κλινικά με βρήκαν μια χαρά... Ένας γιατρός όμως μου μίλησε για τις κρίσεις πανικού... Το έψαξα.. Πήγα σε ψυχολόγο.. Και πράγματι πέρασα μια μικρή κρίση πανικού... Έπειτα αυτό γύρισε σε μιας μικρής μορφής κατάθλιψης... Σήμερα 2 μήνες μετά δεν υπάρχει καμία ενέργεια καμία διάθεση καμία όρεξη να κάνω το οτιδήποτε... Και όταν μένω μόνη με τον γιο μου το άγχος μου ξεπερνά κάθε επίπεδο... Δεν μπορώ να δουλέψω να συγκεντρωθω.. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι έχω χάσει το χαμόγελο μου... Ήθελα λοιπόν να ρωτήσω αν κάποια από εσάς είχε κάτι παρόμοιο στη ζωή σας και αν το ξεπέρασε... Εμένα αυτή τη στιγμή μου φαίνεται τοοοοσο δύσκολο όλο αυτό... 

 

[Diwni]

Καλησπέρα. Λυπάμαι πολύ για την απωλεια σου.

22 Αυγούστου εκανα διακοπη κυησης με αποξεση λογο διεισδυτικου πλακουντα. Ήμουν στην 11η βδομαδα και ήταν τ 3ο μ μωράκι.

Διαλυθηκα πραγματικά. 2 μηνες μετα δ υπάρχει μερα που να μην το εχβ σκεφτει. Δεν ειμαι στη δικη σου ψυχολογική κατασταση αλλα ξεσπασα και θρηνησα γι αυτο το μωρο οταν επρεπε. Ακόμα ομως με πιανει τ παραπονο. Ακομα δε χαμογελαω. Ακομα με ποναει. Βεβαια η καθημερινότητα με αλλα 2 παιδιά στο σπιτι με συνεπαίρνει και καθε μερα σκέφτομαι ποσο τυχερη ειμαι που τα έχω. Αλλα μια απωλεια ειναι μια απωλεια και πάντα ποναει. Αν δεν μπορεις να το διαχειριστεις μονη σου μιλα με καποιον ειδικο. Βρες χρονο και ξέσπασε, θρηνησε, πεσε σφα πατώματα. Αλλα μεχρι ενα σημειο. Μετα θα πεις φτανει παμε παρακατω. Προχωραμε μπροστα. Εύχομαι συντομα να εισαι καλύτερα και αν το θελεις να το ξανά προσπαθησεις.

[Elk]

στις πριν 4 ώρες, ο/η ValiaCh είπε:

Καλησπέρα σε όλες!! 

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και τη δική μου εμπειρία... Τον Ιούλιο έμεινα εγγυος στο δεύτερο παιδάκι μου και τον Αύγουστο παλινδρομησε... 

Την περίοδο εκείνη  είχα πάρα πάρα πολύ δουλειά λόγω της καλοκαιρινής σεζόν και ειλικρινά δεν το πήρα και τόσο άσχημα... Είπα να είμαστε καλά γέροι και δυνατοί και θα τα ξανά καταφέρουμε... 

Εκανα απόξεση μέτα από 1 εβδομάδα... Είχα πάρει αρκετή προγεστερονη γιατί είχαμε δει μια μικρή αποκόλληση και επειδή εκείνη την περίοδο δεν μπορούσα να σταματήσω για κανένα λόγω τη δουλειά δεν είχα πρόβλημα να καθηστερισω την απόξεση... 

Όλα πήγαν καλά και ήρεμη επέστρεψα στη ζωή μου και στο παιδάκι μου... 

1 εβδομάδα μετά την απόξεση και ενώ γυριζα από τον παιδότοπο με το γιο μου... Με έπιασε μια ατονία στο άκρα δυσπνοια και ταχυκαρδία...Νομιζα ότι θα πέθαινα... Πήγα στο νοσοκομείο κλινικά με βρήκαν μια χαρά... Ένας γιατρός όμως μου μίλησε για τις κρίσεις πανικού... Το έψαξα.. Πήγα σε ψυχολόγο.. Και πράγματι πέρασα μια μικρή κρίση πανικού... Έπειτα αυτό γύρισε σε μιας μικρής μορφής κατάθλιψης... Σήμερα 2 μήνες μετά δεν υπάρχει καμία ενέργεια καμία διάθεση καμία όρεξη να κάνω το οτιδήποτε... Και όταν μένω μόνη με τον γιο μου το άγχος μου ξεπερνά κάθε επίπεδο... Δεν μπορώ να δουλέψω να συγκεντρωθω.. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι έχω χάσει το χαμόγελο μου... Ήθελα λοιπόν να ρωτήσω αν κάποια από εσάς είχε κάτι παρόμοιο στη ζωή σας και αν το ξεπέρασε... Εμένα αυτή τη στιγμή μου φαίνεται τοοοοσο δύσκολο όλο αυτό... 

 

Καλησπέρα δεν μου έχει συμβεί κάτι παρόμοιο να πω την αλήθεια 

Εγω είχα μείνει εγκυος τον Αύγουστο στο δεύτερο παιδάκι μου και δυστηχως παλινδρόμησε… πριν 3 βδομαδες έκανα την αποξεση

γενικα το πήρα σχετικά καλά και ήρεμα δυστηχως συμβαίνουν και αυτά είναι μέσα στην ζωή και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε 

δεν μπορω να σε βοηθησω καθόλου με το θέμα που έχεις απλά εστειλα για να σου πω πως είναι πολύ συχνό φαινόμενο αυτό καποιες κοπέλες το παίρνουμε λίγο πιο ελαφριά καποιες άλλες λίγο πιο βαριά.. ίσως δεν έδωσες το χρόνο που έπρεπε στο εαυτό σου και να καταλάβεις τι έγινε, σαν το έκρυψες λίγο κάτω από το πατάκι γιατί στην φάση που ήσουν είχε άλλες προτεραιότητες και τώρα που ηρέμησες σου εσκασε σωματικά και ψυχολογικά και μάλλον σου ήρθε πιο λιγο βαριά  με κρίσεις πανικού.. επλιζω ένας ειδικός να μπορεί να σε βοηθήσει 

εγω τις μερες που εμαθα ότι δεν πάει καλά η εγκυμοσύνη ήμουν πολύ οκ με αυτό πήγα έκανα την αποξεση μου όλα καλά..

μετα άρχισα όμως να το σκέφτομαι και να στεναχωριέμαι που πήρε λίγο χρόνο να καταλάβω τι έγινε.. τώρα με ρίχνει καποιες φορές ψυχολογικά αλλά προσπαθώ να κοιτάω μπροστά και να μην με βλέπει και το παιδάκι μου λυπημένη.. περιμένω να αδιαθετησω και να ξανά προσπαθήσω από την αρχή.. 

Σου εύχομαι να πάνε όλα καλά και να νιώσεις ξανά χαρούμενη 😊

[ValiaCh]

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!! Τελικώς και μετά από ένα σωρό εξετάσεις που έκανα.. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα με την ψυχίατρο μου ότι ήταν λίγο πολύ όλα μαζί... Το άγχος της δουλειάς, το ότι εκείνη τη στιγμή η συγκέντρωση μου ήταν αλλού και αφού ηρέμησε ο εγκέφαλος και συνειδητοποίησα τι ακριβώς είχε συμβεί μου ξέσπασε με τις κρίσεις πανικού... Γνωρίζω πλέον ότι είναι σύνηθες φαινόμενο για άλλες πιο ήρεμα για άλλες πιο βαριά... Νομίζω πως κάθε μέρα πηγαίνω και καλύτερα!!! Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας και σας εύχομαι ότι καλύτερο έχει να σας δώσει η ζωή να σας το δώσει με απέραντη αγάπη και υγεία!! Για εσάς τις οικογένειές σας και όλο τον κόσμο!!! 

[Elk]

στις πριν 10 ώρες, ο/η ValiaCh είπε:

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!! Τελικώς και μετά από ένα σωρό εξετάσεις που έκανα.. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα με την ψυχίατρο μου ότι ήταν λίγο πολύ όλα μαζί... Το άγχος της δουλειάς, το ότι εκείνη τη στιγμή η συγκέντρωση μου ήταν αλλού και αφού ηρέμησε ο εγκέφαλος και συνειδητοποίησα τι ακριβώς είχε συμβεί μου ξέσπασε με τις κρίσεις πανικού... Γνωρίζω πλέον ότι είναι σύνηθες φαινόμενο για άλλες πιο ήρεμα για άλλες πιο βαριά... Νομίζω πως κάθε μέρα πηγαίνω και καλύτερα!!! Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας και σας εύχομαι ότι καλύτερο έχει να σας δώσει η ζωή να σας το δώσει με απέραντη αγάπη και υγεία!! Για εσάς τις οικογένειές σας και όλο τον κόσμο!!! 

Να πάρεις το χρόνο σου να ηρεμήσεις και σιγά σιγά θα στρώσουν όλα θα το δεις..😊

ευχομαι να πάνε όλα καλά και χαίρεσαι το παιδάκι σου 🥰