Νιώθω πως είμαι σε τέλμα

[Kelen36]

Γειά σας! Γράφω εδώ γιατί τελευταία νιώθω πως δεν μπορώ άλλο να διαχειριστω κάποια πράγματα και θέλω μια γνώμη κάποιου που θα είναι έξω από την όλη κατάσταση για να δω πού και τι κάνω λάθος. Θα σας περιγράψω εν τάχει τι εννοώ. Έχω θέματα εδώ και 1,5 χρόνο με τον γάμο μου. Από τότε που ήρθε το δεύτερο παιδί έχει αλλάξει ριζικά η σχέση με τον άντρα μου. Να πω εδώ ότι μεσολάβησαν πολλά προβλήματα υγείας στην οικογένεια, ένας θάνατος πολύ στενού προσώπου και πολλά πολλά άλλα. Έκτοτε έχουμε χάσει πολλά κοινά σημεία επαφής. Και οι δύο μέσα στα νεύρα σνχ., περάσαμε άσχημη φάση μεταξύ μας αλλά και γενικότερα. Εδώ και λίγους μήνες το προσπαθούμε, αλλά με το που γίνει κάτι, έστω μικρό, επανέρχεται η άσχημη κατάσταση και πέφτω σε χειρότερη ψυχολογική κατάσταση, μιας και απογοητευομαι. Ο άντρας μου λέει ότι φταίω εγώ που έχω μούτρα, που δεν είμαι γλυκιά, φωνάζω με τα παιδιά κλπ. Εγώ από την άλλη του λέω ότι αυτά είναι δούναι και λαβείν και όταν δεν εισπραττω αγάπη και θαυμασμό σαν γυναίκα και παίρνω μόνο αρνητική κριτική, δεν μπορώ να είμαι μέσα στην τρελή χαρά και με χαμόγελο. Ξενερώνω. Δεν ξέρω πια τι να κάνω. Αν αξίζει να συνεχίσω, αν πρέπει να το τελειώσω. Αν φταίω εγώ τόσο πολύ. Δεν ξέρω. Τι πάει τόσο στραβά. Εδώ να σας πω ότι είμαστε μαζί συνολικά πολλά χρόνια και αυτα όλα έγιναν το τελευταίο διάστημα. 

[Mummy2be]

Εγω θα ελεγα να πατε σε ενα ψυχολογο να κανετε συνεδριες ζευγαριού. Το να κατηγορεί εκεινος εσενα, ναι ειναι συνηθες κι ευκολο και βολικο μην σου πω. Μονο που δεν οδηγει πουθενα.... και αποδεκτες ολων αυτων ειναι τα παιδια. Δυστυχως. Μην γεμιζετε τις ψυχες τους πληγές, βρειτε την λυση σαν ενηλικες εκτος σπιτιου. Μην ακουν τα παιδια ολα αυτα τα λογια, την γκρινια, τις φασαριες. 

[iounios79]

Χαίρετε! Περίγραψες δύσκολες καταστάσεις που θα συντέλεσαν όπως το περιγράφεις να σου ρίξουν τη ψυχολογία! Ο ερχομός ακόμα του 2ου παιδιού πάλι θα έφερε περισσότερη κούραση..Πιστεύω ότι μεγαλώνοντας λίγο τα παιδιά και η συνήθεια στη νέα κατάσταση στην οικογένεια μπορεί να σε κάνει να δεις διαφορετικά τα πράγματα. Πιστεύω πρέπει να κάνεις υπομονή και έτσι θα σου φύγουν τα νεύρα και θα τα βρείτε καλύτερα..Να είσαι πιο θετική προς αυτόν πιστεύω, θα βοηθήσει!

[annitakianna]

στις πριν 22 ώρες, ο/η Kelen36 είπε:

Γειά σας! Γράφω εδώ γιατί τελευταία νιώθω πως δεν μπορώ άλλο να διαχειριστω κάποια πράγματα και θέλω μια γνώμη κάποιου που θα είναι έξω από την όλη κατάσταση για να δω πού και τι κάνω λάθος. Θα σας περιγράψω εν τάχει τι εννοώ. Έχω θέματα εδώ και 1,5 χρόνο με τον γάμο μου. Από τότε που ήρθε το δεύτερο παιδί έχει αλλάξει ριζικά η σχέση με τον άντρα μου. Να πω εδώ ότι μεσολάβησαν πολλά προβλήματα υγείας στην οικογένεια, ένας θάνατος πολύ στενού προσώπου και πολλά πολλά άλλα. Έκτοτε έχουμε χάσει πολλά κοινά σημεία επαφής. Και οι δύο μέσα στα νεύρα σνχ., περάσαμε άσχημη φάση μεταξύ μας αλλά και γενικότερα. Εδώ και λίγους μήνες το προσπαθούμε, αλλά με το που γίνει κάτι, έστω μικρό, επανέρχεται η άσχημη κατάσταση και πέφτω σε χειρότερη ψυχολογική κατάσταση, μιας και απογοητευομαι. Ο άντρας μου λέει ότι φταίω εγώ που έχω μούτρα, που δεν είμαι γλυκιά, φωνάζω με τα παιδιά κλπ. Εγώ από την άλλη του λέω ότι αυτά είναι δούναι και λαβείν και όταν δεν εισπραττω αγάπη και θαυμασμό σαν γυναίκα και παίρνω μόνο αρνητική κριτική, δεν μπορώ να είμαι μέσα στην τρελή χαρά και με χαμόγελο. Ξενερώνω. Δεν ξέρω πια τι να κάνω. Αν αξίζει να συνεχίσω, αν πρέπει να το τελειώσω. Αν φταίω εγώ τόσο πολύ. Δεν ξέρω. Τι πάει τόσο στραβά. Εδώ να σας πω ότι είμαστε μαζί συνολικά πολλά χρόνια και αυτα όλα έγιναν το τελευταίο διάστημα. 

Κορίτσι μου γλυκό εγω παιδιά δεν έχω ακόμα αλλά ξέρω ότι μετά τα παιδιά αλλάζουν πολλά πράγματα σε ένα ζευγάρι! Προς Θεού δεν κατηγορώ σε καμία περίπτωση τα παιδιά απλά αλλάζουν οι προτεραιότητες η κούραση είναι πολύ μεγαλύτερη και τα νεύρα πολύ περισσότερα! Στο λέω αυτό επειδή το έζησε η αδελφή μου .. 2 χρόνια σχεδόν κράτησε η κατάσταση την οποια περιγράφεις.. είμαι παιδί από χωρισμένους γονείς και όταν έμαθα ότι θα χώριζαν οι γονείς μου πέταξα από την χαρά μου! Περίμενα πως και πως να έρθει η στιγμή να φύγει ο πατέρας μου από το σπίτι (και δεν ήταν βίαιος η οτιδήποτε άλλο απλά ασυμφωνία χαρακτήρων) και το λέω αυτό για να σου δώσω να καταλάβεις ότι όταν πρέπει να ζευγάρια να χωρίζουν είναι καλύτερα και για τα παιδιά! Αλλά πάντα πρέπει πρώτα να προσπαθείς πριν κάνεις το βήμα. Να πεις ότι έκανες ότι μπορούσες! Γιατί αυτό που βιώνετε τώρα μπορεί να είναι απλά μια άσχημη περίοδος και ίσως φτιάξουν τα πράγματα αργότερα..Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες και χρειάζεται τεράστια προσπάθεια για να πετύχει μια σχέση!! Δεν σταματάς να αγαπάς τον άνθρωπο επειδή έρχονται εμπόδια απλά σε καταβάλουν λίγο παραπάνω τα υπόλοιπα αισθήματα (κούραση νεύρα κτλ) η αγάπη όμως είναι εκεί και δεν φεύγει.. αν όμως φύγει νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι που σας ενώνει εκτός από τα παιδιά!!

[Bestrong]

Καλησπέρα και από εμένα!

Θα συμφωνήσω με τα δύο προηγούμενα κορίτσια και θα τονίσω και εγώ να απυεθυνθειτε σαν ζευγάρι σε ψυχολόγο/σύμβουλο γάμου. Υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω που μπορούν να σας βοηθήσουν. Και η βοήθεια δε θα είναι απλά για να σωθεί ο γάμος, μπορεί να μη σωθεί, θα έχετε κανει ομως την προσπάθειά σας και θα ξεκαθαρίσει η κατάσταση μεσα σας για το εάν πρέπει να συνεχίσετε ή όχι. 

[Kelen36]

στις πριν 59 λεπτά, ο/η Bestrong είπε:

Καλησπέρα και από εμένα!

Θα συμφωνήσω με τα δύο προηγούμενα κορίτσια και θα τονίσω και εγώ να απυεθυνθειτε σαν ζευγάρι σε ψυχολόγο/σύμβουλο γάμου. Υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω που μπορούν να σας βοηθήσουν. Και η βοήθεια δε θα είναι απλά για να σωθεί ο γάμος, μπορεί να μη σωθεί, θα έχετε κανει ομως την προσπάθειά σας και θα ξεκαθαρίσει η κατάσταση μεσα σας για το εάν πρέπει να συνεχίσετε ή όχι. 

Το να πάμε σε σύμβουλο γάμου ή κάποιον ειδικό δεν το δέχεται. Το έχω συζητήσει. Γιατί αρχικά δε βλέπει κάπου θέμα. Σοβαρό. Θεωρεί ότι απλά είναι μια φάση και θα περάσει. Όμως εγώ βλέπω κάτι βαθύτερο. Δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς τι συνέβη σε αυτό το διάστημα που δημιούργησε όλο αυτό το χάσμα. Και ενώ μπορεί να είμαστε φαινομενικά εντάξει, υπάρχει μια αμηχανία όταν είμαστε μόνοι. Αρχικά δεν με προσεγγίζει να έρθει να μου πιάσει το χέρι να περπατήσουμε μαζί κλπ. Η δικαιολογία είναι ότι έχουμε τα παιδιά. Μα όταν βγαίνουμε μόνοι πάλι το ίδιο ισχύει. Όταν του πω κάτι γι αυτό λέει γκρινιάζεις και είναι στο μυαλό σου. Ισχύει ως ένα σημείο ότι επειδή αλλάξαμε πόλη και έγιναν πολλά, ως ένα σημείο άρχισα να ασχολούμαι ίσως με πολλά που παλιά μπορεί να μην έδινα σημασία.. Από την άλλη δεν ήταν έτσι παλια. Θέλω ως γυναίκα να ακούσω και τη φιλοφρόνηση μου, την όμορφη κουβέντα, την αγκαλιά κλπ. Θεωρώ πως δεν τα έχω όπως θα ήθελα. Από την άλλη θα πω πως ούτε κι εγώ κάνω το πρώτο βήμα σε πολλά, απλώς του λέω τι με πειράζει. Ισως να είναι λάθος μου που δεν μπαίνω στην πράξη, αλλά περιμένω. Για μένα και οι δύο έχουμε κάνει λάθη. Γι αυτόν όχι. Θεωρεί πως εφταιξα εγώ και οι καταστάσεις. Όμως δεν είναι έτσι. Αν δεν είχα τα παιδιά, ίσως να είχα φύγει. Όχι γιατί δεν τον αγαπώ. Αλλά γιατί δεν μου αρέσει να νιώθω ότι παρακαλάω. Ήθελα να πάω και σε κάποιον ψυχολόγο στον χρόνο που πέρασε να μιλήσω, γιατί πέρασα πολλά και έχω χάσει κι εμένα μέσα σε όλο αυτό. Αλλά οικονομικά είμαστε στενά. Βέβαια το σκέφτομαι σοβαρά πως ίσως το κάνω, να νιώσω εγώ καλύτερα τουλάχιστον. Συγγνώμη για το σεντόνι. 

[iounios79]

Συν τα πιο πάνω που ανέφερα, πολλοί άντρες νοιώθουν ίσως "λιγότερο" άντρες με το να παίρνουν χεράκι κλπ., κάτι που θα σε κάνει επιθυμητή (βάση αυτ΄ών που λες),  και σε ρίχνει όμως όπως και τα υπόλοιπα που λες, διότι δεν δείχνει κατ' εσένα το θαυμασμό του κλπ. Πιστεύω πρέπει να σταματήσεις αυτό το παρακάλιο που βγάζει και σε αυτόν μια αντίδραση...Καλύτερα να του έδειχνες εσύ περισσότερο ενδιαφέρον, ακόμα και νάζι σε κάποιες περιπτώσεις αν μπορείς, που αν και θα θέλει κάποιο χρόνο, πιστεύω θα αλλάξει το κλίμα προς το καλύτερο!

[iounios79]

Καλημέρα!

[Mummy2be]

στις πριν 10 ώρες, ο/η Kelen36 είπε:

Το να πάμε σε σύμβουλο γάμου ή κάποιον ειδικό δεν το δέχεται. Το έχω συζητήσει. Γιατί αρχικά δε βλέπει κάπου θέμα. Σοβαρό. Θεωρεί ότι απλά είναι μια φάση και θα περάσει. Όμως εγώ βλέπω κάτι βαθύτερο. Δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς τι συνέβη σε αυτό το διάστημα που δημιούργησε όλο αυτό το χάσμα. Και ενώ μπορεί να είμαστε φαινομενικά εντάξει, υπάρχει μια αμηχανία όταν είμαστε μόνοι. Αρχικά δεν με προσεγγίζει να έρθει να μου πιάσει το χέρι να περπατήσουμε μαζί κλπ. Η δικαιολογία είναι ότι έχουμε τα παιδιά. Μα όταν βγαίνουμε μόνοι πάλι το ίδιο ισχύει. Όταν του πω κάτι γι αυτό λέει γκρινιάζεις και είναι στο μυαλό σου. Ισχύει ως ένα σημείο ότι επειδή αλλάξαμε πόλη και έγιναν πολλά, ως ένα σημείο άρχισα να ασχολούμαι ίσως με πολλά που παλιά μπορεί να μην έδινα σημασία.. Από την άλλη δεν ήταν έτσι παλια. Θέλω ως γυναίκα να ακούσω και τη φιλοφρόνηση μου, την όμορφη κουβέντα, την αγκαλιά κλπ. Θεωρώ πως δεν τα έχω όπως θα ήθελα. Από την άλλη θα πω πως ούτε κι εγώ κάνω το πρώτο βήμα σε πολλά, απλώς του λέω τι με πειράζει. Ισως να είναι λάθος μου που δεν μπαίνω στην πράξη, αλλά περιμένω. Για μένα και οι δύο έχουμε κάνει λάθη. Γι αυτόν όχι. Θεωρεί πως εφταιξα εγώ και οι καταστάσεις. Όμως δεν είναι έτσι. Αν δεν είχα τα παιδιά, ίσως να είχα φύγει. Όχι γιατί δεν τον αγαπώ. Αλλά γιατί δεν μου αρέσει να νιώθω ότι παρακαλάω. Ήθελα να πάω και σε κάποιον ψυχολόγο στον χρόνο που πέρασε να μιλήσω, γιατί πέρασα πολλά και έχω χάσει κι εμένα μέσα σε όλο αυτό. Αλλά οικονομικά είμαστε στενά. Βέβαια το σκέφτομαι σοβαρά πως ίσως το κάνω, να νιώσω εγώ καλύτερα τουλάχιστον. Συγγνώμη για το σεντόνι. 

Απο τα λεγόμενα σου ούτε εγώ περίμενα να το δεχτει. Κι οσο περιγράφεις ναι, το επιβεβαιώνω σε καθε προταση σου. 

Εγω θα επιμείνω, επειδη ξερω τι δουλειά γινεται σε εναν ψυχολόγο και κατανοώ ότι εδώ δεν μπορεις να βγαλεις την ψυχούλα σου σε εμας και να τη βγαλεις δλδ δεν ειμαστε ειδικοι για να σε βοηθήσουμε να βρεις την λύση σε αυτο που σε βασανίζει, καντο για εσενα. Για τα παιδια, για να εχουν αυτα μια ηρεμη μαμά με όποια απόφαση κι αν πα΄ρει. 

Προσωπικά, χωρίς να εχω 2 παιδιά ομως, το ενα το εχω στην κοιλια μου, δεν μπορώ να σου πω τι ακριβώς θα έκανα στη θέση σου. Οχι για να σε επηρρεάσω προς Θεου, αλλά για σου πω μια γνώμη. Σίγουρα όμως θα τα κουβε΄ντιαζα με τη ψυχολόγο μου πρώτα ώστε να κατανοησω πλήρως εγω απο την δικια μου πλευρα τι ακριβώς θέλω να αλλάξω στη ζωή μου. 

[Bestrong]

στις πριν 13 ώρες, ο/η Kelen36 είπε:

Το να πάμε σε σύμβουλο γάμου ή κάποιον ειδικό δεν το δέχεται. Το έχω συζητήσει. Γιατί αρχικά δε βλέπει κάπου θέμα. Σοβαρό. Θεωρεί ότι απλά είναι μια φάση και θα περάσει. Όμως εγώ βλέπω κάτι βαθύτερο. Δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς τι συνέβη σε αυτό το διάστημα που δημιούργησε όλο αυτό το χάσμα. Και ενώ μπορεί να είμαστε φαινομενικά εντάξει, υπάρχει μια αμηχανία όταν είμαστε μόνοι. Αρχικά δεν με προσεγγίζει να έρθει να μου πιάσει το χέρι να περπατήσουμε μαζί κλπ. Η δικαιολογία είναι ότι έχουμε τα παιδιά. Μα όταν βγαίνουμε μόνοι πάλι το ίδιο ισχύει. Όταν του πω κάτι γι αυτό λέει γκρινιάζεις και είναι στο μυαλό σου. Ισχύει ως ένα σημείο ότι επειδή αλλάξαμε πόλη και έγιναν πολλά, ως ένα σημείο άρχισα να ασχολούμαι ίσως με πολλά που παλιά μπορεί να μην έδινα σημασία.. Από την άλλη δεν ήταν έτσι παλια. Θέλω ως γυναίκα να ακούσω και τη φιλοφρόνηση μου, την όμορφη κουβέντα, την αγκαλιά κλπ. Θεωρώ πως δεν τα έχω όπως θα ήθελα. Από την άλλη θα πω πως ούτε κι εγώ κάνω το πρώτο βήμα σε πολλά, απλώς του λέω τι με πειράζει. Ισως να είναι λάθος μου που δεν μπαίνω στην πράξη, αλλά περιμένω. Για μένα και οι δύο έχουμε κάνει λάθη. Γι αυτόν όχι. Θεωρεί πως εφταιξα εγώ και οι καταστάσεις. Όμως δεν είναι έτσι. Αν δεν είχα τα παιδιά, ίσως να είχα φύγει. Όχι γιατί δεν τον αγαπώ. Αλλά γιατί δεν μου αρέσει να νιώθω ότι παρακαλάω. Ήθελα να πάω και σε κάποιον ψυχολόγο στον χρόνο που πέρασε να μιλήσω, γιατί πέρασα πολλά και έχω χάσει κι εμένα μέσα σε όλο αυτό. Αλλά οικονομικά είμαστε στενά. Βέβαια το σκέφτομαι σοβαρά πως ίσως το κάνω, να νιώσω εγώ καλύτερα τουλάχιστον. Συγγνώμη για το σεντόνι. 

Δεν έχω δύο παιδιά αλλά ένα, οπότε μπορώ να καταλάβω τον προβληματισμό σου. Επιπλεον σε συναισθάνομαι απόλυτα καθώς βρέθηκα και βρίσκομαι κατά κάποιο τρόπο σε παρόμοια κατάσταση. Θα επιμείνω στον ψυχολόγο, έστω να πας μόνη σου. Θα σε «καθοδηγήσει» και θα σε βοηθήσει να ξεκαθαρισεις την κατάσταση μέσα σου, να παρεις αποφάσεις. Προφανώς και κανένας μας δεν θέλει να χωριστεί η οικογένεια ενώ υπάρχουν παιδιά, όμως θα πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας ότι τα παιδακια μας θα είναι ευτυχισμένα όταν βλέπουν τους γονείς τους ευτυχισμένους, ό,τι κ αν σημαίνει αυτό. Γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι όταν είναι χαρούμενοι μπορούν να μοιράσουν και να μεταδώσουν τη χαρά. Αν όμως όχι τότε τι μπορούν να δώσουν στους άλλους και κυρίως στα παιδιά τους;

Ξερω ότι ο ψυχολόγος απαιτεί χρήμα και δεν είναι εύκολο. Μπορείς όμως ενδεχομένως να κάνεις την αρχή ίσως με κάποιον οικονομικό, αφήνοντας κάτι άλλο στην άκρη (πχ κομμωτηριο, αισθητική κλπ) και από την πρώτη κιόλας συνέδρια να του εξηγήσεις την οικονομική σου κατάσταση ώστε να «σχεδιάσει», εάν είναι εφικτό, ένα πλάνο συνεδριών, τέτοιο που να μη σε επιβαρύνει τόσο πολύ οικονομικά, αλλά ταυτόχρονα να μπορεί να γίνει και δουλειά.

Επίσης για αρχή προσπάθησε να δώσεις στον άντρα σου να καταλάβει πως έτσι όπως μία δουλειά χρειάζεται να αφιερώσεις χρόνο και ενέργεια για να είναι επιτυχημένη και να αποδώσει (είτε είναι δική σου επιχείρηση είτε είσαι απλά υπάλληλος), έτσι χρειάζονται και οι σχέσεις, ο γάμος, η οικογένεια. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να «εργαζόμαστε» και στις μεταξύ μας σχέσεις για να επιβιώσουν. Και φυσικά πρέπει να «εργάζονται» και κυρίως να συνεργάζονται όλα τα μέρη μιας σχέσης. Ίσως άμα το καταλάβει αυτό να είναι κ πιο δεκτικός σε μια ανοιχτή συζήτηση μαζί σου χωρίς «κατηγορίες», ίσως δεχθεί να πάτε κ σε σύμβουλο.