Ενδομητριος θανατος

[Sofia33]

Καλησπερα σας. 
Ανοιγω ενα δυσκολο θεμα γιατι θελω να μοιραστω την ιστορια μου. Εμεινα εγκυος μετα απο 3 μηνες προσπαθειων. Ευκολα και γρηγορα. Η εγκυμοσυνη μου ηταν πολυ καλη. Ηρεμη, χωρις να αντιμετωπισω σχεδον κανενα προβλημα. Στην αυχενικη διαφανεια, στις αρχες Απριλιου, ηταν ολα τελεια εκτος απο το οτι βρεθηκε οτι η μικρουλα μου ειχε μονηρη ομφαλικη αρτηρια. Κατα τα αλλα ηταν ολα καλα οποτε προχωρουσαμε κανονικα. Σε ολες τις επομενες εξετασεις δεν παρατηρηθηκε τιποτα ανησυχητικο. Μπαινοντας στον 9ο, το παιδι ειχε εγκαρσια θεση. Θα γεννουσα με καισαρικη λογω θεματος δικου μου οποτε δε μας απασχολουσε που δεν ειχε παρει θεση. 16/09 πηγαινω για καρδιοτοκογραφημα και ολα ηταν καλα. Σε μια βδομαδα θα γεννουσα... στις 20/09 το παιδι γυρισε-το καταλαβα εκανε πολυ σαματα μεσα στην κοιλιτσα- και απο εκεινη την ωρα δεν την ακουγα οπως πριν. 21/09 πηγα στο γιατρο εκτακτως για να κανω υπερηχο γιατι ειχα αγχωθει. Και φτανω στο μαιευτηριο.... και μου βαζει τον υπερηχο... και λεει «οχι»..... και η ζωη μου σταματησε.... το κοριτσακι μου ειχε φυγει. 37 εβδ και 4 ημερων.... Μπηκα για καισαρικη... να γεννησω ενα νεκρο μωρο. Η μικρη μου μολις γυρισε, πηρε μαζι της ολο το λωρο και τυλιχτηκε με το χειροτερο τροπο. Πνιγηκε απο αυτο που της εδινε ζωη-ποσο οξυμωρο θεε μου. 2 περιτυλιξεις στο λαιμο, ενας αληθης κομπος και περιτυλιξη δικην τελαμωνος. Εφυγε σε 1 λεπτο. Εγω χαμενη. Ο συζυγος βραχος διπλα μου. Προσπαθω να το ξεπερασω. Ειναι ομως πολυ δυσκολο. Ο γιατρος λεει σε 6 μηνες να ξεκινησω προσπαθειες και ολα θα πανε καλα. Ειχε αλλη μανουλα αναλογη εμπειρια; Φοβαμαι τοσο πολυ να προχωρησω σε νεα εγκυμοσυνη με φοβο μην συμβει παλι αυτο....

[Nefeliap]

στις πριν 39 λεπτά, ο/η Sofia33 είπε:

Καλησπερα σας. 
Ανοιγω ενα δυσκολο θεμα γιατι θελω να μοιραστω την ιστορια μου. Εμεινα εγκυος μετα απο 3 μηνες προσπαθειων. Ευκολα και γρηγορα. Η εγκυμοσυνη μου ηταν πολυ καλη. Ηρεμη, χωρις να αντιμετωπισω σχεδον κανενα προβλημα. Στην αυχενικη διαφανεια, στις αρχες Απριλιου, ηταν ολα τελεια εκτος απο το οτι βρεθηκε οτι η μικρουλα μου ειχε μονηρη ομφαλικη αρτηρια. Κατα τα αλλα ηταν ολα καλα οποτε προχωρουσαμε κανονικα. Σε ολες τις επομενες εξετασεις δεν παρατηρηθηκε τιποτα ανησυχητικο. Μπαινοντας στον 9ο, το παιδι ειχε εγκαρσια θεση. Θα γεννουσα με καισαρικη λογω θεματος δικου μου οποτε δε μας απασχολουσε που δεν ειχε παρει θεση. 16/09 πηγαινω για καρδιοτοκογραφημα και ολα ηταν καλα. Σε μια βδομαδα θα γεννουσα... στις 20/09 το παιδι γυρισε-το καταλαβα εκανε πολυ σαματα μεσα στην κοιλιτσα- και απο εκεινη την ωρα δεν την ακουγα οπως πριν. 21/09 πηγα στο γιατρο εκτακτως για να κανω υπερηχο γιατι ειχα αγχωθει. Και φτανω στο μαιευτηριο.... και μου βαζει τον υπερηχο... και λεει «οχι»..... και η ζωη μου σταματησε.... το κοριτσακι μου ειχε φυγει. 37 εβδ και 4 ημερων.... Μπηκα για καισαρικη... να γεννησω ενα νεκρο μωρο. Η μικρη μου μολις γυρισε, πηρε μαζι της ολο το λωρο και τυλιχτηκε με το χειροτερο τροπο. Πνιγηκε απο αυτο που της εδινε ζωη-ποσο οξυμωρο θεε μου. 2 περιτυλιξεις στο λαιμο, ενας αληθης κομπος και περιτυλιξη δικην τελαμωνος. Εφυγε σε 1 λεπτο. Εγω χαμενη. Ο συζυγος βραχος διπλα μου. Προσπαθω να το ξεπερασω. Ειναι ομως πολυ δυσκολο. Ο γιατρος λεει σε 6 μηνες να ξεκινησω προσπαθειες και ολα θα πανε καλα. Ειχε αλλη μανουλα αναλογη εμπειρια; Φοβαμαι τοσο πολυ να προχωρησω σε νεα εγκυμοσυνη με φοβο μην συμβει παλι αυτο....

Κοριτσάκι μου οτι κ να γραψωω ειναι τοσο λιγο...κουραγιο..συμφωνω με το γιατρο σου αλλα πρεπει να προσπαθησεις να το ξεπερασεις οσο κ αν δεν γινεται κ παντα θα το θυμασαι το μωρακι σου το μικρο σου αγγελάκι...δε θα ξανασυμβει ομως αυτο ειναι το μονο σιγουρο ,δε πρεπει να φοβασαι..ειναι τοσο σπανιο...προσπαθήστε ξανα κ θα ερθει συντομα,θα δεις!καλη δυναμη !!ολα θα πανε καλΆ στο τελος..

[Sofia33]

στις πριν 4 λεπτά, ο/η Nefeliap είπε:

Κοριτσάκι μου οτι κ να γραψωω ειναι τοσο λιγο...κουραγιο..συμφωνω με το γιατρο σου αλλα πρεπει να προσπαθησεις να το ξεπερασεις οσο κ αν δεν γινεται κ παντα θα το θυμασαι το μωρακι σου το μικρο σου αγγελάκι...δε θα ξανασυμβει ομως αυτο ειναι το μονο σιγουρο ,δε πρεπει να φοβασαι..ειναι τοσο σπανιο...προσπαθήστε ξανα κ θα ερθει συντομα,θα δεις!καλη δυναμη !!ολα θα πανε καλΆ στο τελος..

Σε ευχαριστω για την υποστηριξη σου!!! Μακαρι να πανε ολα καλα! ❤️

[karen]

Ψυχη μου 😭💔

[anna90]

@Sofia33 εκλαψα...εκλαψα πολυ!!! Λυπαμαι με ολη μου την καρδια! Η μικρουλα σου ειχε μια θεση στον ουρανο! Θα τη θυμασαι με αγαπη...την μεγαλωσες στην κοιλια σου και τη φροντισες εκει μεσα! 

Παρε δυναμη....με τον συζυγο "βραχο" οπως ειπες διπλα σου...δημιουργηστε ξανα ενα πλασματακι μεσα απο την αγαπη σας!!! Δωστε ζωη στον ερωτα σας και παλι...σωμα και ψυχη! Δεν μπορω να πω τιποτα που να απαλυνει τον πονο που ενιωσες και νιωθεις ακομα! Απλα να σκεφτεσαι οτι πρεπει παντα να ξεπερναμε τους φοβους μας και οσα μας κρατανε πισω και αυτο γινεται ευκολοτερο οταν εχουμε ενα στηριγμα διπλα μας! Στηριξου στον αντρα σου...πιαστειτε χερι-χερι και κοιταξτε μπροστα!!!! Ο ηλιος παντα θα ανατελει...παντα!!!!!! ❤️❤️❤️ 

[Maritina89]

στις πριν 13 ώρες, ο/η Sofia33 είπε:

Καλησπερα σας. 
Ανοιγω ενα δυσκολο θεμα γιατι θελω να μοιραστω την ιστορια μου. Εμεινα εγκυος μετα απο 3 μηνες προσπαθειων. Ευκολα και γρηγορα. Η εγκυμοσυνη μου ηταν πολυ καλη. Ηρεμη, χωρις να αντιμετωπισω σχεδον κανενα προβλημα. Στην αυχενικη διαφανεια, στις αρχες Απριλιου, ηταν ολα τελεια εκτος απο το οτι βρεθηκε οτι η μικρουλα μου ειχε μονηρη ομφαλικη αρτηρια. Κατα τα αλλα ηταν ολα καλα οποτε προχωρουσαμε κανονικα. Σε ολες τις επομενες εξετασεις δεν παρατηρηθηκε τιποτα ανησυχητικο. Μπαινοντας στον 9ο, το παιδι ειχε εγκαρσια θεση. Θα γεννουσα με καισαρικη λογω θεματος δικου μου οποτε δε μας απασχολουσε που δεν ειχε παρει θεση. 16/09 πηγαινω για καρδιοτοκογραφημα και ολα ηταν καλα. Σε μια βδομαδα θα γεννουσα... στις 20/09 το παιδι γυρισε-το καταλαβα εκανε πολυ σαματα μεσα στην κοιλιτσα- και απο εκεινη την ωρα δεν την ακουγα οπως πριν. 21/09 πηγα στο γιατρο εκτακτως για να κανω υπερηχο γιατι ειχα αγχωθει. Και φτανω στο μαιευτηριο.... και μου βαζει τον υπερηχο... και λεει «οχι»..... και η ζωη μου σταματησε.... το κοριτσακι μου ειχε φυγει. 37 εβδ και 4 ημερων.... Μπηκα για καισαρικη... να γεννησω ενα νεκρο μωρο. Η μικρη μου μολις γυρισε, πηρε μαζι της ολο το λωρο και τυλιχτηκε με το χειροτερο τροπο. Πνιγηκε απο αυτο που της εδινε ζωη-ποσο οξυμωρο θεε μου. 2 περιτυλιξεις στο λαιμο, ενας αληθης κομπος και περιτυλιξη δικην τελαμωνος. Εφυγε σε 1 λεπτο. Εγω χαμενη. Ο συζυγος βραχος διπλα μου. Προσπαθω να το ξεπερασω. Ειναι ομως πολυ δυσκολο. Ο γιατρος λεει σε 6 μηνες να ξεκινησω προσπαθειες και ολα θα πανε καλα. Ειχε αλλη μανουλα αναλογη εμπειρια; Φοβαμαι τοσο πολυ να προχωρησω σε νεα εγκυμοσυνη με φοβο μην συμβει παλι αυτο....

Λυπάμαι πολύ....Μου ακούγεται πολύ σκληρό ειδικά λίγες μέρες πριν τη γέννα!!! Νομίζω πως πρέπει να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου κ όχι μόνο από ιατρικής απόψεως αλλά κ από ψυχολογικής....Εκτός από το εξάμηνο που σου έδωσε ο γιατρός δες λίγο τα συναισθήματα σου κ την ψυχολογία σου κ μετά προσπαθείτε ξανα! 

Μου φαίνεται λογικό να φοβάσαι αλλά αυτό που έγινε στη μικρούλα σου δεν οφείλεται σε κάποιο δικό σου προβλημα όποτε είναι εξαιρετικά σπάνιο να σου συμβεί ξανά....αυτό πρέπει να σκέφτεσαι κ να παίρνεις δύναμη.

Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να φτιάξεις πρώτα την ψυχολογία σου ώστε να μπορέσεις να είσαι καλά κ όταν προσπαθήσετε κ όταν μείνεις έγκυος πάλι....η καλή ψυχολογία είναι το κυριότερο!!! Σκέψου μήπως εκτός από τον σύζυγό σου θα ήθελες να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό (ψυχολόγο)....Τώρα λόγο καραντίνας δεν ξέρω μήπως υπάρχουν κ μέσω τηλεφώνου ειδικοί να σε υποστηρίξουν!

Μην πιέζεις τον εαυτό σου να προχωρήσεις...είναι δικαίωμα σου να ζήσεις αυτό το γεγονός όπως θέλεις κ όσο θέλεις!! Απλά ψάξε ό,τι βοήθεια μπορείς να πάρεις...

Εύχομαι καλή δύναμη κ σε εσένα κ στον σύζυγό σου να το περάσετε αγαπημένοι όλο αυτό κ όποτε το θελήσετε να έρθει ένα μωράκι στην αγκαλιά σας...❤️

[condios]

στις πριν 16 ώρες, ο/η Sofia33 είπε:

Καλησπερα σας. 
Ανοιγω ενα δυσκολο θεμα γιατι θελω να μοιραστω την ιστορια μου. Εμεινα εγκυος μετα απο 3 μηνες προσπαθειων. Ευκολα και γρηγορα. Η εγκυμοσυνη μου ηταν πολυ καλη. Ηρεμη, χωρις να αντιμετωπισω σχεδον κανενα προβλημα. Στην αυχενικη διαφανεια, στις αρχες Απριλιου, ηταν ολα τελεια εκτος απο το οτι βρεθηκε οτι η μικρουλα μου ειχε μονηρη ομφαλικη αρτηρια. Κατα τα αλλα ηταν ολα καλα οποτε προχωρουσαμε κανονικα. Σε ολες τις επομενες εξετασεις δεν παρατηρηθηκε τιποτα ανησυχητικο. Μπαινοντας στον 9ο, το παιδι ειχε εγκαρσια θεση. Θα γεννουσα με καισαρικη λογω θεματος δικου μου οποτε δε μας απασχολουσε που δεν ειχε παρει θεση. 16/09 πηγαινω για καρδιοτοκογραφημα και ολα ηταν καλα. Σε μια βδομαδα θα γεννουσα... στις 20/09 το παιδι γυρισε-το καταλαβα εκανε πολυ σαματα μεσα στην κοιλιτσα- και απο εκεινη την ωρα δεν την ακουγα οπως πριν. 21/09 πηγα στο γιατρο εκτακτως για να κανω υπερηχο γιατι ειχα αγχωθει. Και φτανω στο μαιευτηριο.... και μου βαζει τον υπερηχο... και λεει «οχι»..... και η ζωη μου σταματησε.... το κοριτσακι μου ειχε φυγει. 37 εβδ και 4 ημερων.... Μπηκα για καισαρικη... να γεννησω ενα νεκρο μωρο. Η μικρη μου μολις γυρισε, πηρε μαζι της ολο το λωρο και τυλιχτηκε με το χειροτερο τροπο. Πνιγηκε απο αυτο που της εδινε ζωη-ποσο οξυμωρο θεε μου. 2 περιτυλιξεις στο λαιμο, ενας αληθης κομπος και περιτυλιξη δικην τελαμωνος. Εφυγε σε 1 λεπτο. Εγω χαμενη. Ο συζυγος βραχος διπλα μου. Προσπαθω να το ξεπερασω. Ειναι ομως πολυ δυσκολο. Ο γιατρος λεει σε 6 μηνες να ξεκινησω προσπαθειες και ολα θα πανε καλα. Ειχε αλλη μανουλα αναλογη εμπειρια; Φοβαμαι τοσο πολυ να προχωρησω σε νεα εγκυμοσυνη με φοβο μην συμβει παλι αυτο....

Ο Θεός να σας δώσει τη δύναμη να το ξεπεράσετε και να σας αξιώσει σύντομα να επανέλθετε πάλι με υγεία στην προσπάθεια. Η μικρή σου έγινε αγγελούδι και θα σας προστατεύσει στην επόμενη με το καλό εγκυμοσύνη. Πιστεύω θα σου κάνει πολύ καλό να μιλήσεις με κάποιον ειδικό να σε βοηθήσει να το ξεπεράσεις πιο γρήγορα. Μη διστάσεις να ξαναμιλήσεις . Όλες εδώ είμαστε μια γροθιά για όλες , εγώ αυτό εισπράττω. Πίστη και υγεία και όλα θα έρθουν στην ώρα τους! 😍❤️

[Sofia33]

Κοριτσια μου σας ευχαριστω πολυ για τα λογια σας! Μακαρι καμια μανουλα να μη ζησει αυτο το πραγμα! Δυστυχως ομως συνειδητοποιησα οτι συμβαινει συχνα τωρα που μιλαω κ με αλλες κοπελες! Οσο πιο μεγαλο ειναι το μωρακι τοσο πιο δυσκολο ειναι! Δεν μπορω να φανταστω τι περνανε οι μανουλες που χανουν τα μωρακια τους σε μεγαλυτερη ηλικια. Εγω ουτε το ειδα, ουτε το αγκαλιασα. Το ειδα μονο σε φωτογραφιες που τραβηξε ο γιατρος γιατι δεν ειχε ξαναδει τετοια περιτυλιξη! Ηταν ενα πανεμορφο κοριτσακι με τεραστιες βλεφαριδες ψηλολιγνο με σκουρα μαλλακια. Θα ταν τωρα εναμιση μηνων.... η Παναγιτσα ευχομαι να το φυλαει εκει που ειναι.... 

[Ευάγγελοςτ]

στις πριν 58 λεπτά, ο/η Sofia33 είπε:

Κοριτσια μου σας ευχαριστω πολυ για τα λογια σας! Μακαρι καμια μανουλα να μη ζησει αυτο το πραγμα! Δυστυχως ομως συνειδητοποιησα οτι συμβαινει συχνα τωρα που μιλαω κ με αλλες κοπελες! Οσο πιο μεγαλο ειναι το μωρακι τοσο πιο δυσκολο ειναι! Δεν μπορω να φανταστω τι περνανε οι μανουλες που χανουν τα μωρακια τους σε μεγαλυτερη ηλικια. Εγω ουτε το ειδα, ουτε το αγκαλιασα. Το ειδα μονο σε φωτογραφιες που τραβηξε ο γιατρος γιατι δεν ειχε ξαναδει τετοια περιτυλιξη! Ηταν ενα πανεμορφο κοριτσακι με τεραστιες βλεφαριδες ψηλολιγνο με σκουρα μαλλακια. Θα ταν τωρα εναμιση μηνων.... η Παναγιτσα ευχομαι να το φυλαει εκει που ειναι.... 

Αχ κορίτσι μου πόσο στεναχωρέθηκα διαβάζοντας τι πέρασες. Πραγματικά συγκλονίστηκα! Μακάρι καμιά γυναίκα να μην βιώνει τέτοιες καταστάσεις.😔

Έχασα κι εγώ το μωράκι μου στον τρίτο μήνα κι ακόμα το σκέφτομαι. Πέρασαν χρόνια από τότε μα ακόμα θυμάμαι πως χτυπούσε η καρδούλα του. Γιατί γίνεσαι μάνα από την στιγμή της σύλληψης. Κάθε λεπτό που μεγαλώνει μέσα σου, κάθε ημέρα που μεγαλώνει αφότου γεννήσεις και μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου θα είσαι η μητέρα του . Δεν θα το ξεχάσεις και δεν πρέπει απλά οφείλεις να μάθεις να ζεις με αυτό. Να κοιτάξεις μπροστά! Δεν είναι εύκολο το ξέρω. Ίσως να χρειάζεσαι χρόνο για να προσπαθήσεις ξανά ίσως και αν ξεκινήσεις άμεσα να σε βοηθήσει μια νέα εγκυμοσύνη. Πάντα υπάρχει ο φόβος μην συμβεί πάλι το ίδιο αλλά δεν μπορείς να ζεις με αυτό και να στερείς τον εαυτό με την μεγαλύτερη ευτυχία. Αυτό έκανα εγώ! Προσπάθησα να ξεπεράσω τους φόβους μου και ξεκίνησα άμεσα. Το ήξερα ότι θα βουλιάζα όλο και περισσότερο στην θλίψη αν δεν το έκανα. Κι ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να μείνω σύντομα έγκυος και να αποκτήσω το παιδί μου. Σφιξε τα δόντια λοιπον και προχώρα! Κάνε τον πόνο σου δύναμη, έχε πίστη και η αγκαλιά σου θα γεμίσει σύντομα με ένα υπέροχο και γερό μωράκι! Σου εύχομαι ολόψυχα ότι καλύτερο!💗

[Sofia33]

στις πριν 3 ώρες, ο/η Ευάγγελοςτ είπε:

Αχ κορίτσι μου πόσο στεναχωρέθηκα διαβάζοντας τι πέρασες. Πραγματικά συγκλονίστηκα! Μακάρι καμιά γυναίκα να μην βιώνει τέτοιες καταστάσεις.😔

Έχασα κι εγώ το μωράκι μου στον τρίτο μήνα κι ακόμα το σκέφτομαι. Πέρασαν χρόνια από τότε μα ακόμα θυμάμαι πως χτυπούσε η καρδούλα του. Γιατί γίνεσαι μάνα από την στιγμή της σύλληψης. Κάθε λεπτό που μεγαλώνει μέσα σου, κάθε ημέρα που μεγαλώνει αφότου γεννήσεις και μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου θα είσαι η μητέρα του . Δεν θα το ξεχάσεις και δεν πρέπει απλά οφείλεις να μάθεις να ζεις με αυτό. Να κοιτάξεις μπροστά! Δεν είναι εύκολο το ξέρω. Ίσως να χρειάζεσαι χρόνο για να προσπαθήσεις ξανά ίσως και αν ξεκινήσεις άμεσα να σε βοηθήσει μια νέα εγκυμοσύνη. Πάντα υπάρχει ο φόβος μην συμβεί πάλι το ίδιο αλλά δεν μπορείς να ζεις με αυτό και να στερείς τον εαυτό με την μεγαλύτερη ευτυχία. Αυτό έκανα εγώ! Προσπάθησα να ξεπεράσω τους φόβους μου και ξεκίνησα άμεσα. Το ήξερα ότι θα βουλιάζα όλο και περισσότερο στην θλίψη αν δεν το έκανα. Κι ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να μείνω σύντομα έγκυος και να αποκτήσω το παιδί μου. Σφιξε τα δόντια λοιπον και προχώρα! Κάνε τον πόνο σου δύναμη, έχε πίστη και η αγκαλιά σου θα γεμίσει σύντομα με ένα υπέροχο και γερό μωράκι! Σου εύχομαι ολόψυχα ότι καλύτερο!💗

Ειναι τοσο δυσκολο, οσα παιδια κ αν καταφερω να κανω. Νιωθω οτι παντα θα μου λειπει αυτο το κοριτσακι. Παντα θα σκεφτομαι πως θα ηταν αν μεγαλωνε, τι ματια θα ειχε, τι χαρακτηρα,τι ,τι, τι.... Χιλιαδες «τι» και «γιατι»..... 

[Ευάγγελοςτ]

στις πριν 21 λεπτά, ο/η Sofia33 είπε:

Ειναι τοσο δυσκολο, οσα παιδια κ αν καταφερω να κανω. Νιωθω οτι παντα θα μου λειπει αυτο το κοριτσακι. Παντα θα σκεφτομαι πως θα ηταν αν μεγαλωνε, τι ματια θα ειχε, τι χαρακτηρα,τι ,τι, τι.... Χιλιαδες «τι» και «γιατι»..... 

 Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Αυτές τις σκέψεις θα τις κουβαλάς πάντα. Κι εγώ αναρωτιέμαι πολλές φορές. Πως θα ήταν; Ποιον θα έμοιαζε; Αλλά μετά στρέφω το βλέμμα μου στον γιό μου και γεμίζει αγάπη η καρδιά μου και ευτυχία. Αυτός είναι το φάρμακο μου σε όλα. Το ίδιο θα συμβεί και σε εσένα! Τα παιδία που θα αποκτήσεις θα σε γεμίσουν χαρά και θα μαλακώσουν τον πόνο σου!💗

[Sofia33]

στις πριν 2 λεπτά, ο/η Ευάγγελοςτ είπε:

 Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Αυτές τις σκέψεις θα τις κουβαλάς πάντα. Κι εγώ αναρωτιέμαι πολλές φορές. Πως θα ήταν; Ποιον θα έμοιαζε; Αλλά μετά στρέφω το βλέμμα μου στον γιό μου και γεμίζει αγάπη η καρδιά μου και ευτυχία. Αυτός είναι το φάρμακο μου σε όλα. Το ίδιο θα συμβεί και σε εσένα! Τα παιδία που θα αποκτήσεις θα σε γεμίσουν χαρά και θα μαλακώσουν τον πόνο σου!💗

Μακαρι!!! Ευχομαι να μην ξαναβιωσω τετοιο πραγμα!!! Να χαιρεσαι το παιδακι σου!!! ❤️

[Σταυρι]

στις πριν 1 ώρα, ο/η Sofia33 είπε:

Μακαρι!!! Ευχομαι να μην ξαναβιωσω τετοιο πραγμα!!! Να χαιρεσαι το παιδακι σου!!! ❤️

Κορίτσι μου γλυκο δεν ξέρω τι να σου πω έχω χάσει τα λογια μου.. Ευχομαι να σου δίνει δυναμη ο θεος!!! 

[Zeta.]

@Sofia33 Λυπάμαι πολύ κορίτσι μου για αυτό που βίωσες. Ο φόβος και ο τρόμος κάθε μανούλας... Δυστυχώς από τη στιγμή του θετικού τεστ μέχρι και να πεθάνουνε, το τι μπορεί να συμβεί στο παιδί μας είναι άγνωστο. Το σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι να είστε καλά με τον άντρα σου. Η αγάπη σας  και ο χρόνος θα βοηθήσουν ώστε να μαλακώσει ο πόνος σας και να αρχίσετε ξανά τις προσπάθειες. 

[Sofia33]

στις πριν 1 ώρα, ο/η Zeta. είπε:

@Sofia33 Λυπάμαι πολύ κορίτσι μου για αυτό που βίωσες. Ο φόβος και ο τρόμος κάθε μανούλας... Δυστυχώς από τη στιγμή του θετικού τεστ μέχρι και να πεθάνουνε, το τι μπορεί να συμβεί στο παιδί μας είναι άγνωστο. Το σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι να είστε καλά με τον άντρα σου. Η αγάπη σας  και ο χρόνος θα βοηθήσουν ώστε να μαλακώσει ο πόνος σας και να αρχίσετε ξανά τις προσπάθειες. 

Οπως το πες! Δεν ξερουμε τι μπορει να γινει. Πραγματικα σκεφτομαι η μαμα μου πως την παλεψε- κ την παλευει ακομη- με 4 παιδια! Τι σκεψεις, τι αγχος, τι ανησυχιες! 
ευτυχως που εχω τον αντρα μου, δεν ξερω τι θα εκανα χωρις αυτον. Θελω πολυ να μεινω παλι εγκυος... αλλα ξερω οτι οσο θα πλησιαζει το τελος της εγκυμοσυνης τοσο θα μεγαλωνει το αγχος! 

[Angel87]

Kathos diavaza osa egrapses einai san kapoios na grapse g mena..ola toso idia..ola exoun akrivos ton idio pono.me mono liges meres diafora.oti perases...akrivos t idio perasa k egw 20meres meta ap esena.s niwthw toso polu.s katalavainw toso polu.thesleis n milisoume pio proswpika?

 

[Marina.dekat]

στις On 7/11/2020 at 10:50 ΜΜ, ο/η Sofia33 είπε:

Καλησπερα σας. 
Ανοιγω ενα δυσκολο θεμα γιατι θελω να μοιραστω την ιστορια μου. Εμεινα εγκυος μετα απο 3 μηνες προσπαθειων. Ευκολα και γρηγορα. Η εγκυμοσυνη μου ηταν πολυ καλη. Ηρεμη, χωρις να αντιμετωπισω σχεδον κανενα προβλημα. Στην αυχενικη διαφανεια, στις αρχες Απριλιου, ηταν ολα τελεια εκτος απο το οτι βρεθηκε οτι η μικρουλα μου ειχε μονηρη ομφαλικη αρτηρια. Κατα τα αλλα ηταν ολα καλα οποτε προχωρουσαμε κανονικα. Σε ολες τις επομενες εξετασεις δεν παρατηρηθηκε τιποτα ανησυχητικο. Μπαινοντας στον 9ο, το παιδι ειχε εγκαρσια θεση. Θα γεννουσα με καισαρικη λογω θεματος δικου μου οποτε δε μας απασχολουσε που δεν ειχε παρει θεση. 16/09 πηγαινω για καρδιοτοκογραφημα και ολα ηταν καλα. Σε μια βδομαδα θα γεννουσα... στις 20/09 το παιδι γυρισε-το καταλαβα εκανε πολυ σαματα μεσα στην κοιλιτσα- και απο εκεινη την ωρα δεν την ακουγα οπως πριν. 21/09 πηγα στο γιατρο εκτακτως για να κανω υπερηχο γιατι ειχα αγχωθει. Και φτανω στο μαιευτηριο.... και μου βαζει τον υπερηχο... και λεει «οχι»..... και η ζωη μου σταματησε.... το κοριτσακι μου ειχε φυγει. 37 εβδ και 4 ημερων.... Μπηκα για καισαρικη... να γεννησω ενα νεκρο μωρο. Η μικρη μου μολις γυρισε, πηρε μαζι της ολο το λωρο και τυλιχτηκε με το χειροτερο τροπο. Πνιγηκε απο αυτο που της εδινε ζωη-ποσο οξυμωρο θεε μου. 2 περιτυλιξεις στο λαιμο, ενας αληθης κομπος και περιτυλιξη δικην τελαμωνος. Εφυγε σε 1 λεπτο. Εγω χαμενη. Ο συζυγος βραχος διπλα μου. Προσπαθω να το ξεπερασω. Ειναι ομως πολυ δυσκολο. Ο γιατρος λεει σε 6 μηνες να ξεκινησω προσπαθειες και ολα θα πανε καλα. Ειχε αλλη μανουλα αναλογη εμπειρια; Φοβαμαι τοσο πολυ να προχωρησω σε νεα εγκυμοσυνη με φοβο μην συμβει παλι αυτο....

Δεν ξέρω πόσο παρήγορο είναι όταν βρίσκεις γυναίκες που έχουν περάσει μια τόσο οδυνηρή κατάσταση όπως εσύ. Μακάρι να μη συνεβαιναν τέτοια στην εποχή μας και να μπορούσαν να προληφθούν.

Εμείς 36 κ 3 είχαμε ολική αποκόλληση πλακούντα και όπως είπες....μπήκα στο χειρουργείο ξέροντας ότι όλα ήταν τετελεσμένα.... ήταν μια πολύτιμη κύηση μετά από 3 Καθεξιν, την οποία πέρασα μονη μου μέχρι τον 7ο μήνα καθώς ο σύζυγός καπετάνιος,με ακινησία στο β τριμηνο και βοήθεια από την πεθερά καθώς εμένα στην πολη του άντρα μου. 

Το περιστατικό συνέβη 25 Μαρτίου, τη μέρα που η Παναγία έλαβε το πιο χαρμόσυνο μήνυμα της ορθοδοξίας, ότι κυοφορεί τον Θεάνθρωπο, εμας μας αφαιρέθηκε από μέσα μας η ζωή του μωρού μας. 

Θα αναρωτιέστε οι υπόλοιπες πως το ξεπεράσαμε.... η ανάρρωση ήταν δύσκολη καθώς είχα εσωτερική αιμορραγία και  μετά το χειρουργείο δε μπορούσα να κουνήσω τον κορμο μου καθώς με πίεσε πολύ ο γιατρός για να σταματήσει το αίμα.

Περαν του ότι πέσαμε μες στην πρωτη καραντίνα,οπότε βιώσαμε το 40μερο πένθους με παγωτό και νετφλιξ. Μόλις μας "απελευθερωσαν" στις 5 Μαΐου του 20, πήραμε κανο, ξεκινήσαμε ασκησουλα και ψάρεμα στη θάλασσα και περπάτημα για χιλιόμετρα! Μέσα από αυτού του είδους ήρεμης ασκησης, παίρναμε σιγα σιγα τα πάνω μας. Ο ένας κρατιόταν για να στηρίξει τον άλλον. Δε λυγιζαμε για να μη στενοχωρησουμε τον άλλον. Λέγαμε Βάστα γερά, μη μας βρει τώρα κανας καρκίνος απο τη στενοχώρια και ισοπεδωθουμε. 

Προτεραιότητα ήταν για μας να διασώσουμε τη σχέση μας !!!

Παράλληλα, έστελνε ο άντρας μου βιογραφικά ώστε να βγει σε κάποιο γραφείο και να μη χρειαστεί να ξαναμπαρκαρει. Δόξα τω θεώ, μέσα σε έναν μήνα βρήκε δουλειά στη βουλιαγμένη, αλλάξαμε σπίτι, πόλη, κοινωνικό περίγυρο.... εν ολίγοις, το πρώτο βήμα έγινε για να αφήσουμε πίσω τα δυσάρεστα. 

Ο Σεπτέμβρης φαινόταν ευοιωνος ώστε να ξεκινήσουμε εκ νέου προσπάθειες. Όπως καταλαβαίνετε,  ένιωθα ότι κάτι είχα αφήσει στη μέση κι έπρεπε να το φέρω εις πέρας. Ναι, μου είχε γίνει εμμονή. Έλα μου όμως, που για 3 μήνες είχα συνεχόμενο αίμα από έναν πολυποδα,οπότε και ξεμπέρδεψα τον Δεκέμβρη. Μαύρη μαυρίλα! Κατόπιν κάναμε 2 σπερματεγχυσεις Μάρτη Απρίλη, οι οποίες απέτυχαν. 

Τον επόμενο όμως μήνα, έγινε σύλληψη κανονικά και τώρα εγώ ξανά μέσα μου την ελπίδα της νέας ζωής. Κύηση με δυσκολίες και ξάπλα στον καναπέ, αλλά ότι περνάει από το χέρι μας θα το θυσιάσουμε με χαρα, χωρίς γκρίνιες και μεμψιμοιριες! 

Τώρα κοιτιομαστε στα μάτια και το μόνο που νιώθουμε είναι υπηρεφανεια για τον τρόπο που το διαχειριστήκαμε! Λέμε μπράβο μας και προχωράμε! Είμαστε μαζί, πιο δυνατοί!

 

[Xrisa95]

Τι να σου πρώτο γράψουμε που να ειναο αρκετό για όσα πέρασες 

κ μόνο στην ιδέα κάποιος σοκάρεται ποσο μάλλον κ εμείς οι γυναίκες που γεννάμε κ φέρνουμε στον κόσμο τ παιδάκια! 
 

εύχομαι ολόψυχα να πάρετε δύναμη ο ένας από τον άλλο να συνεχίσετε αν κ ξέρω ποσο δύσκολο τραγικό κ επίπονο φαίνεται αυτό! 
 

σε σχέση με την εμπειρία σας εγώ το μόνο που έχω ως βίωμα από την πρώτη μου γεννα είναι η διπλή περιτυλιξη του ομφάλιου λώρου  που το είδαμε όταν γεννήθηκε η κόρη μου στις 40+4 μέρες φυσιολογικά ωστοσο δν ανησύχησε τον γιατρό καθόλου

δυστυχώς κάποιες καταστάσεις συμβαίνουν ίσως χωρίς λογο κ αιτία ίσως τυχαία ίσως όχι πάντως ένα είναι σίγουρο κ ας το περνάμε αψήφιστα μερικές φορές ότι πρέπει να εκτιμαμε όσα μικρα κ πολύτιμα έχουμε! 
 

καλο κουράγιο το αγγελάκι σας σας βλέπει από εκεί ψηλά! 

[Tokyo]

στις πριν 1 ώρα, ο/η Xrisa95 είπε:

Τι να σου πρώτο γράψουμε που να ειναο αρκετό για όσα πέρασες 

κ μόνο στην ιδέα κάποιος σοκάρεται ποσο μάλλον κ εμείς οι γυναίκες που γεννάμε κ φέρνουμε στον κόσμο τ παιδάκια! 
 

εύχομαι ολόψυχα να πάρετε δύναμη ο ένας από τον άλλο να συνεχίσετε αν κ ξέρω ποσο δύσκολο τραγικό κ επίπονο φαίνεται αυτό! 
 

σε σχέση με την εμπειρία σας εγώ το μόνο που έχω ως βίωμα από την πρώτη μου γεννα είναι η διπλή περιτυλιξη του ομφάλιου λώρου  που το είδαμε όταν γεννήθηκε η κόρη μου στις 40+4 μέρες φυσιολογικά ωστοσο δν ανησύχησε τον γιατρό καθόλου

δυστυχώς κάποιες καταστάσεις συμβαίνουν ίσως χωρίς λογο κ αιτία ίσως τυχαία ίσως όχι πάντως ένα είναι σίγουρο κ ας το περνάμε αψήφιστα μερικές φορές ότι πρέπει να εκτιμαμε όσα μικρα κ πολύτιμα έχουμε! 
 

καλο κουράγιο το αγγελάκι σας σας βλέπει από εκεί ψηλά! 

Χρύσα το ίδιο κ εγώ! Έφτασα 40 εβδ κ η μικρή ψηλά κ πλάγια. Λέγαμε για πρόκληση κ ότι οκ θα πάρει λίγες παραπάνω ώρες τόσο ψηλά που είναι. Ξαφνικά ούτε εγώ ξέρω πως έφαγα φλασια κ λέω στο γιατρό, γιατρέ δε θέλω, γιατί είναι σε αυτή την πλάγια θέση κ ψηλά τόσο καιρό, να δεις θα ταλαιπωρηθουμε κ δεν θα κατέβει. Έκλεισα ραντεβού καισαρικής για 2 μέρες μετά. Όταν την πήρε ο γιατρός ήταν τυλιγμένη με το λώρο με διπλή περιτυλιξη όπως λες. Στον υπέρηχο βλέπαμε το λώρο αλλά δεν καταλάβαινες πόσο μπερδεμένη ήταν... 

Κ μόνο που διάβασα τις παραπάνω ιστορίες κ στη σκέψη τι μπορούσε να συμβεί σφιχτηκα... Κορίτσια μου σας εύχομαι σύντομα να έχετε τα μωράκια σας κ όλα αυτά να γίνουν μια κακια ανάμνηση 

[alice26]

στις On 24/9/2021 at 10:19 ΠΜ, ο/η Marina.dekat είπε:

Δεν ξέρω πόσο παρήγορο είναι όταν βρίσκεις γυναίκες που έχουν περάσει μια τόσο οδυνηρή κατάσταση όπως εσύ. Μακάρι να μη συνεβαιναν τέτοια στην εποχή μας και να μπορούσαν να προληφθούν.

Εμείς 36 κ 3 είχαμε ολική αποκόλληση πλακούντα και όπως είπες....μπήκα στο χειρουργείο ξέροντας ότι όλα ήταν τετελεσμένα.... ήταν μια πολύτιμη κύηση μετά από 3 Καθεξιν, την οποία πέρασα μονη μου μέχρι τον 7ο μήνα καθώς ο σύζυγός καπετάνιος,με ακινησία στο β τριμηνο και βοήθεια από την πεθερά καθώς εμένα στην πολη του άντρα μου. 

Το περιστατικό συνέβη 25 Μαρτίου, τη μέρα που η Παναγία έλαβε το πιο χαρμόσυνο μήνυμα της ορθοδοξίας, ότι κυοφορεί τον Θεάνθρωπο, εμας μας αφαιρέθηκε από μέσα μας η ζωή του μωρού μας. 

Θα αναρωτιέστε οι υπόλοιπες πως το ξεπεράσαμε.... η ανάρρωση ήταν δύσκολη καθώς είχα εσωτερική αιμορραγία και  μετά το χειρουργείο δε μπορούσα να κουνήσω τον κορμο μου καθώς με πίεσε πολύ ο γιατρός για να σταματήσει το αίμα.

Περαν του ότι πέσαμε μες στην πρωτη καραντίνα,οπότε βιώσαμε το 40μερο πένθους με παγωτό και νετφλιξ. Μόλις μας "απελευθερωσαν" στις 5 Μαΐου του 20, πήραμε κανο, ξεκινήσαμε ασκησουλα και ψάρεμα στη θάλασσα και περπάτημα για χιλιόμετρα! Μέσα από αυτού του είδους ήρεμης ασκησης, παίρναμε σιγα σιγα τα πάνω μας. Ο ένας κρατιόταν για να στηρίξει τον άλλον. Δε λυγιζαμε για να μη στενοχωρησουμε τον άλλον. Λέγαμε Βάστα γερά, μη μας βρει τώρα κανας καρκίνος απο τη στενοχώρια και ισοπεδωθουμε. 

Προτεραιότητα ήταν για μας να διασώσουμε τη σχέση μας !!!

Παράλληλα, έστελνε ο άντρας μου βιογραφικά ώστε να βγει σε κάποιο γραφείο και να μη χρειαστεί να ξαναμπαρκαρει. Δόξα τω θεώ, μέσα σε έναν μήνα βρήκε δουλειά στη βουλιαγμένη, αλλάξαμε σπίτι, πόλη, κοινωνικό περίγυρο.... εν ολίγοις, το πρώτο βήμα έγινε για να αφήσουμε πίσω τα δυσάρεστα. 

Ο Σεπτέμβρης φαινόταν ευοιωνος ώστε να ξεκινήσουμε εκ νέου προσπάθειες. Όπως καταλαβαίνετε,  ένιωθα ότι κάτι είχα αφήσει στη μέση κι έπρεπε να το φέρω εις πέρας. Ναι, μου είχε γίνει εμμονή. Έλα μου όμως, που για 3 μήνες είχα συνεχόμενο αίμα από έναν πολυποδα,οπότε και ξεμπέρδεψα τον Δεκέμβρη. Μαύρη μαυρίλα! Κατόπιν κάναμε 2 σπερματεγχυσεις Μάρτη Απρίλη, οι οποίες απέτυχαν. 

Τον επόμενο όμως μήνα, έγινε σύλληψη κανονικά και τώρα εγώ ξανά μέσα μου την ελπίδα της νέας ζωής. Κύηση με δυσκολίες και ξάπλα στον καναπέ, αλλά ότι περνάει από το χέρι μας θα το θυσιάσουμε με χαρα, χωρίς γκρίνιες και μεμψιμοιριες! 

Τώρα κοιτιομαστε στα μάτια και το μόνο που νιώθουμε είναι υπηρεφανεια για τον τρόπο που το διαχειριστήκαμε! Λέμε μπράβο μας και προχωράμε! Είμαστε μαζί, πιο δυνατοί!

 

καλησπερα βίωσα και εγω πριν 1 μισή μήνα την απώλεια του μωρού μου στις 36 εβδομάδες λόγω ενδομητρίου θανάτου χωρίς να υπάρχει κάποια αιτία . ηθελα να σας ρωτήσω αν όσο περνάει ο καιρός ο πόνος(ψυχικός ) θα ειναι λιγότερος ; ο γιατρός μου είπε ότι μπορω να ξεκινησω προσπάθειες για επόμενη κύηση μετά το 6 μόνο όμως μου φαίνεται τόσος πολύς καιρός