Αναφορά

Γειά σου κορίτσι μου γλυκό! Εγω εκανα διαγνωστική αλλα και επεμβατικη ! Μετα την σαλπιγγογραφια ειχε βρεθεί ενα μικρο πολυποδακι που δεν φαινόταν σε υπερηχο ! Μπήκαμε πολυ απλα, θα  σου το περιγράψω σαν την ωοληψία! Με Μέθη ξυπνάς λιγο ζαλη καθολου πονο, σε εμενα τουλάχιστον! Και μετα ολα κανονικά! Πολυ εύκολο σαν διαδικασία! Φαίνεται επιτόπου εαν είναι ολα καλα ! Εαν πάρεις δείγμα περίμενεις τα αποτελέσματα καποιες μερες ! Εγω δεν εκανα ειχα κανει με την ωοληψια ! 

Αχ, ξέχασα να σχολιάσω για το φαγητό. Έφαγε εμάς blackberry τώρα και το έλιωσε πρώτα με το χερι και το φάγε... Έγινε μωβ παντού, χάλια 🥲 μαντεψτε τι δε θα ξαναφάει 😆 εγώ αυτά τα μπαλάκια τα κόβω στη μέση. Αν και μπορεί να τα φάει γιατί εμένα τα λιώνει με το δάχτυλο... Τέλος πάντων... Και με το μήλο φρικαρω λίγο γιατί και αυτό πνίγει εύκολα... Τι να πω... Μια ζωή στο άγχος θα είμαι. Δεν θα συνηθίσω κι αυτόν τον ήχο του gagging και 10 παιδιά να κάνω... 😁😅 Εμάς είναι το δεύτερο παιδί ρε συ... 🫣🫢😆 Δεν προλαβαίνουμε κιόλας να του βγάλουμε ο,τι τρώει... Βρήκαμε στα κακά του πλαστικό κομμάτι σακουλέ συσκευασίας... Ξέρεις σακουλάκι από λεγκο πχ. Το είχε κόψει με τα δόντια του και το φάγε το παλικάρι... Βγήκε ολόκληρο... Οπότε ναι, και χαρτί να φάει, θα λιώσει, θα το χωνέψει, κάτι θα γίνει. Είμαστε σε φάση "αρκεί να μην πνιγεί ή να καταπιεί βίδα", έχει πέσει κατά πολύ το όριο φρίκης 😆

Αχ, κάπως έτσι νιώθω κι εγώ με τον ύπνο. Θα δοκιμάσω κι αυτά που γράφεις να δω!!!  @MarMar90 ούτε με το μπουσουλημα ούτε γενικά μη σκας! Έχω φίλη που η κόρη της από 12 μηνών ήξερε να περπατάει, αλλά βαριοταν κι απλά έμενε στο πάτωμα. Δεν κουνούσε ρε! Τίποτα!! Απλά την βάζανε στο καρότσι και πήγαινε... Δεν κουνιόταν ρουπι. Κάποια στιγμή εκεί 16-17 μηνών κάπου μάλλον ήθελε να πάει και το πήρε απόφαση και άρχισε να κινείται... 😆 Κάθε παιδί έχει τα δικά του ψυχολογικά 😆

Έχω διαβάσει και συζητήσει άπειρα για τις συμπεριφορές... Είχαμε καιρό θέμα με τον μεγάλο... Μέχρι τα 3-4 χρόνια να μην ελπίζεις ότι θα πάψεις να τα λες αυτά... 🥲 Πολύ καλά τα καταφέρνετε, αλλά βλέπω κι απ' τον μεγάλο μου ότι είναι μεγάλη η πίστα αυτή. Κι εγώ θεωρώ ότι η σχολή Μοντεσσόρι είναι η καλύτερη. Να διορθώσεις την κίνηση, να δείξεις τι είναι επιτρεπτό και πώς το κάνεις, γιατί με λόγια δεν καταλαβαίνει. Είτε κρατήσεις σταθερή έκφραση και πεις όχι, είτε φωνάξεις (από τη δική μου εμπειρία κι όχι από μελέτες που έχω κάνει δηλαδή 😆) δεν θα καταλάβει και πολλά. Επίσης κάποιοι λένε ότι το "μη" δεν το ακούνε κι άμα είναι να διορθώσεις με λόγια να πεις κάτι θετικό κι όχι κάτι αρνητικό με "μη". Δηλαδή, αντί για "μην τρέχεις" να πεις "περπατάμε σιγά", ή "όχι δυνατά" να πεις "ήρεμα" κτλ κτλ... Επίσης, σημαντικό είναι να κρατήσεις όμορφο μεν αλλά σταθερό ύφος, κάπως πιο κοφτό και σοβαρό όταν οριοθετείς. Να δείξεις ότι σε ενόχλησε κι ότι είναι το όριο σου, αλλά όχι ότι μαλώνεις. Γενικά πολύ δύσκολα όλα, θέλει μονίμως να είσαι σε μια ζεν κατάσταση, χωρίς νεύρα, χωρίς κούραση και να σκέφτεσαι ότι το μωρό απλά δεν μπορεί και πρέπει να μάθει από σένα. Δύσκολο μιας και δεν είμαστε ρομπότ!  Πάντως μέχρι τα 2 έτη σίγουρα ακούει και βλέπει αλλά δεν μπορεί να τιθασεύσει την ανάγκη να κινηθεί χωρίς να καταλαβαίνει συνέπειες. Εξετάζει τα όρια σε αυτήν την ηλικία. Ύστερα, 2 χρονων διεκδικεί με τα χέρια και το σώμα, οριοθετεί με το σώμα αυθόρμητα (δαγκώνει, τραβάει, χτυπάει) γιατί ναι μεν μιλάει, αλλά δεν έχει την ικανότητα να χρησιμοποιήσει τον λόγο. Οπότε από τα 3 και μετά θα δεις προκοπή δεδομένου ότι δεν θα νυστάζει/πεινάει/ζηλεύει 😆. Το βλέπω γενικά και από τον γιο μου κι από άλλα παιδιά, και το συζητούσαμε και με τις δασκάλες του στο σχολείο, που ευτυχώς κάνανε πολύ καλή δουλειά σε αυτό το κομμάτι.

Κορίτσια μου! Εδώ και τρεις μέρες γράφω σβήνω και δεν έχω καταφέρει να στείλω το ρημαδι το μήνυμα!!  Ο μπέμπης εμάς είναι πλέον 11 μηνών. 9250γρ 78,5εκ. Γενικά είναι ψηλόλιγνος (σίγουρα δεν το πήρε από μένα αυτό 🤣), όχι ότι με χαλάει γιατί η μέση μου τα τραβάει όλα 😆. Δεν αγχώνομαι γενικά με το βάρος (45% στην καμπύλη) από τη στιγμή που το παιδί ψηλώνει και είναι στο 90%. Απλώς ρε παιδί μου πιο πολύ διατροφικά το σκέφτομαι, μήπως δεν απορροφάει καλά τα συστατικά ή είναι θέμα διατροφής το ότι δεν παίρνει κιλά, αλλά μάλλον τα καίει, ξέρω γω 😆 @Kiddo peaky eater... Να σου γνωρίσω τον μεγάλο μου γιο που από τους 12 μήνες μέχρι λίγο πριν αυτό το καλοκαίρι (3 χρόνων κοντά) έτρωγε αγγούρι, πεπόνι, ψωμί, κριτσινια και φυστικοβουτυρο (με το κουτάλι) στο σπίτι. Γιατί στο σχολείο έτρωγε τα πάντα και λέγανε ότι το παιδί είναι πολύ συνεργάσιμο και εύκολο στο φαγητό (άλλο παιδί μάλλον βλέπανε 😆). Να πω επίσης ότι μερικά τρόφιμα που δίνεις στην κόρη σου δεν τα ξέρω καν σα λέξεις... Δεν θυμόμουν καν να τις γράψω και τις έκανα copy paste. Φίλη, αυτά δεν τα έχω δει καν μπροστά μου: φυσαλίδες, δημητριακά καμουτ, όλυρα και σόργο. Τι είναι;🤣🤣  Κορίτσια, εμείς έχουμε θέμα με τον θηλασμό και τον ύπνο. Ενώ ο μεγάλος στον χρόνο τον έκοψε πολύ εύκολα μόνος του (ήδη είχα μειώσει πολύ εύκολα στον ένα θηλασμό πριν κοιμηθεί το βράδυ από τους 10 μήνες) ο μικρός φρικαρει και κλαίει σπαρακτικά... Ο παιδίατρος που τον είδε είπε ότι είναι φαύλος κύκλος. Κλαίει γιατί ξέρει κι έχει μάθει να παίρνει αυτό που θέλει με αυτόν τον τρόπο, και όσο δεν το παίρνει φρικαρει κιόλας, οπότε δεν ξέρω τι να κάνω... Να "ενδώσω" και να του μάθω ότι το να ζητάει με αυτόν τον τρόπο είναι οκ ή να τον ηρεμήσω με θηλασμό; Προσπαθούμε με αγκαλιά, τραγουδάκια, διάσπαση προσοχής, αλλά δεν είναι εύκολο... Θέλει εκμάθηση από την αρχή γιατί έχει μάθει να ζητάει με σπαρακτικό τρόπο αυτό που θέλει 😩😩. Επίσης, το βράδυ μπορεί να κοιμηθεί και με τον θηλασμό και με νανούρισμα/αγκαλιά/κούνημα, αλλά με το που τον αφήσεις κάτω στο κρεβάτι, πάει! Τέλος! Κουνιέται, φωνάζει στον ύπνο του και αν τον χαϊδεψεις σηκώνεται όρθιος και πέφτει πάνω σου με ελεύθερη πτώση... Και η φωνή δεν είναι χαριτωμένου μωρού, σα γέρος φωνάζει που έχει σπάσει τη λεκάνη του ξερωγω... Και ρε σεις, δεν είναι ότι δεν ηρεμεί χωρίς θηλασμό, αλλά τι δέσιμο είναι αυτό με την αγκαλιά; Αυτό πώς το μαθαίνουμε; Κοιμάται ανάμεσα μας για να μας νιώθει κοντά του (κι εμάς στην κούνια μας αναζητάει και ξυπνάει πιο γρήγορα, οπότε κοιμάται μαζί μας) αλλά δεν την παλεύω εγώ άλλο, να φοβάμαι στον ύπνο μου μη τυχόν και κουνηθώ και ξυπνήσει ο πασάς!  Έτοιμη να αποθηλασω δεν είμαι, βλέπω ότι το παιδί το θέλει ακόμα, αλλά ιδανικά ήθελα μέχρι τον χρόνο, άντε στον ενάμιση. Θα προτιμούσα να κοιμάται στην κούνια του, στο δωμάτιο με τον αδερφό του για να μην νιώθει κι ο μεγάλος αποξενωμένος από μας κι από κείνον. Και πλέον ο ύπνος για μας είναι βασανιστήριο. Ο σύζυγος ναι μεν είναι πολύ υποστηρικτικός και προσπαθεί πολύ να τον κοιμίσει το βράδυ, αλλά κάπως θεωρεί ότι φταίει το δέσιμο με το στήθος και ότι το έχει ηρεμιστικό και ότι είναι junkie με το πιπιλισμα και μου λέει "μήπως να το κόψεις κτλ...". Υποκατάστατα, πιπίλες, μπιμπερο δε θέλει με τίποτα. Το γάλα μου να πιει από ποτήρι επίσης με τίποτα. Θέλω να αντικαταστήσω την ανάγκη του θηλασμού, του δεσίματος με αγκαλιά και χάδια και κάπως δεν με αφήνει 😕 και πλέον νιώθω πίεση, αντί για αγάπη και στοργή και προδερμ...  Για την ώρα το βράδυ πριν κοιμηθεί θηλάζω 5 λεπτά, τον βγάζω μετά κι αν γκρινιάζει τον κάνω βόλτα πάνω κάτω. Μετά θα ξαναθηλασω ύστερα από 4 ώρες πάλι για 5 λεπτά. Αν ξυπνήσει στο ενδιάμεσο προσπαθούμε με αγκαλιά να τον κοιμισουμε. Αν είναι πάρα πολύ ανήσυχος θα τον ξαναβάλω στο στήθος. Δεν ξέρω αν θα δουλέψει... Δεν ξέρω αν τα κάνουμε καλα... Ελπίζω να δούμε λίγη προκοπή.  Νιώθω ότι το μήνυμα μου βγάζει απλά ένα άγχος!! Να πω επίσης ότι στο σχολείο του δεν κλαίει, είναι ήρεμος, δεν μας αναζητάει, ούτε το στήθος. Μήπως βγάζει και σπίτι τα άγχη του το μωρό; Δεν ξέρω...