Αναφορά

Καλημέρα κορίτσι μου! Ελπίζω να πάνε όλα καλά και πραγματικά να μην έχει κανένας τπτ απολύτως. Όσον αφορά τώρα στο σπέρμα είναι διάφοροι παράγοντες που μπορεί να επηρεάζουν, οπότε κανείς δεν μπορεί να σου πει με σιγουριά αν μπορεί να υπάρξει βελτίωση ή όχι.. στη δική μας περίπτωση με 6 μήνες θεραπεία, χωρίς κάποιο εύρημα βελτιώθηκε στο ελάχιστο, χωρίς βέβαια ο σύζυγος να κάνει διατροφή π.χ. ή να κόψει το κάπνισμα. Βέβαια ήταν αρκετό όμως στο να μπορέσουμε να πάμε με καλύτερες πιθανότητες σε μια εξωσωματική όπως και κάναμε!

Αχ @Elli13 μου ποσο συμπασχω… Ουτε εγω θα ξεχασω ποτε αυτη την εικονα που αντικρυσαμε στις 9 εβδομάδες, μολις ειδα το εμβρυο ακουνητο με τα χερακια και τα ποδαράκια αν και τοσο μικρουλι, ηξερα πως κατι δεν παει καλα. Πολλες φορες μου ερχεται αυτη η εικονα και στεναχωριέμαι πολυ.. Για εμενα εχουν περασει 2 μηνες απο την αποξεση, πανω στο μηνα μου ηρθε περιοδος αλλα εβγαλα και μια κυστη 5 εκατοστων στην αριστερη ωοθηκη οποτε περασα τα Χριστουγεννα με αυτο και ευτυχως ειδαμε πως τελικα απορροφηθηκε πριν λιγες μερες. Η χοριακη μου επισης δεν επεφτε με τιποτα μετα την αποξεση, επεσε μετα απο 7 εβδομάδες.. Και με τουτα και με κεινα δεν εχω καμια απολυτως διαθεση να προσπαθήσω ξανα. Εχω μιλησει πολυ με φιλους, γνωστους, με τον ψυχολόγο μου κτλ. αλλα πλεον νιωθω πως ολα αυτα ειναι ενα μεγαλο κεφαλαιο που εκλεισε και δεν ξερω ποτε και αν θα βρω το κουράγιο να το ανοιξω ξανα.     

Και είναι όμορφες γλυκοπικρες σκέψεις που σου αγγίζουν την ψυχή. Καλή δύναμη κορίτσι μου. Αχ βρε κορίτσια είστε το αποκούμπι μου πολλές φορές αυτά τα χρόνια εδώ. Δεν ξέρω γιατί πλέον μετά από δύο μικρά παιδιά αλλά αναζητώ συχνά την παρέα σας, τη χαρά σας και νοσταλγώ τα δικά μου. 

Αχ βρε κορίτσια εγώ μιλάω τόσο συχνά στα μωράκια που έχω χάσει... Τους λέω ότι τα αγαπάω πολύ και κλείνω τα μάτια και τα φαντάζομαι σε ένα υπέροχο μέρος να παίζουν και να γελάνε... Τα παρακαλάω να προσέχουν την αδερφούλα τους εδώ στη γη, και να βοηθήσουν και το μικρουλικο αδερφάκι τους που είναι στην κοιλίτσα. Δεν μπορώ να τα ξεχάσω ούτε μια μέρα. Σκεφτόμουν τόσες μέρες γιατί έκλαψα στον τελευταίο υπέρηχο, ενώ δεν έχω κλάψει ποτέ ξανά σε κανένα μωρό. Και συνειδητοποίησα ότι αυτές τις μέρες που έκανα τον υπέρηχο θα γεννούσα το τελευταίο μωράκι. Και ήταν πολύ κοντά στην εβδομάδα που χάθηκε και εκείνο τον Ιούνιο. Η εικόνα του υπερήχου ήταν ακριβώς ίδια. Μόνο που εκείνο δεν κουνιόταν. Ήταν σαν να είχε κουρνιάσει... Μια εικόνα που με έχει στιγματίσει. Και βλέποντας σχεδόν την ίδια εικόνα αλλά με ένα μωρό που κουναγε χέρια και πόδια τόσο ζωηρά, ήταν σαν ένα αόρατο χερι να μου χάιδεψε εκείνη την πληγή που αιμορραγεί ακόμα. Αυθόρμητα, γέμισαν τα μάτια μου δάκρυα χαράς... 27 του μήνα έκλεισα αυχενικη τελικά. Τα συμπτώματα είναι ακόμα εδώ, με εμετούς που και που και πολλή ναυτία, εξάντληση και υπνηλία. Σε συνδιασμό με το μικρό μου τερατακι που δεν κοιμάται καλά τις νύχτες έχω γονατίσει κυριολεκτικά. Αλλά κάνω υπομονή, σφίγγω τα δόντια και απλά ελπίζω να έχουμε καλή κατάληξη.. Συγγνώμη για την πολυλογια αλλά μόνο εδώ εκφράζω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου...

Να σε ρωτήσω βρε κορίτσι μου πάνω σε αυτό...θα γεννήσεις με όποιον εφημερεύει ή έχεις γιατρό που σε παρακολουθεί εκεί?