ΜΗΝ ΣΗΚΩΝΕΤΕ ''ΧΕΡΙ''

[juliax]

ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΜΗΤΕΡΕΣ ΠΟΥ ΣΗΚΩΝΟΥΝ ΧΕΡΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟ ΒΙΒΛΙΟ Η ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ , ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΩΡΩ ΧΡΕΟΣ...

Στην πραγματικότητα, αυτά τα πεισματάρικα πλασματάκια των τριών χρόνων, συνήθως, είναι ανυπάκουα. Μερικές φορές δεν υπακούν, γιατί απλώς θέλουν να κάνουν κάτι άλλο. Το μικρούλι σας δεν έρχεται να φέει -παρά το επίμονο κάλεσμά σας- γιατί θέλει να παίξει λίγο ακόμη.

Είναι πιο σημαντικό γι΄ αυτό να ολοκληρώσει το παζλ παρά να ευχαριστήσει τη μανούλα και να ικανοποιήσει το αίσθημα της πείνας. Αυτό είναι απλώς αντίθεση ενδιαφερόντων, όχι απειθαρχία. Λύση σίγουρα δεν αποτελεί η επιβολή της άποψής σας συνοδευόμενη από τη δικτατορική διαταγή "Έλα τώρα αμέσως". Βρείτε μια συμβιβαστική λύση με το παιδί σας και ακολουθήστε τη. Δώστε του λίγο χρόνο να τελειώσει το παιχνίδι και το πιθανότερο είναι ότι θα σας ακολουθήσει πρόθυμα. Αλλες φορές πάλι, το μικρούλι σας δεν κάνει αυτό που του ζητάτε, γιατί δεν έχει καταλάβει ακριβώς τι θέλετε. Ούτε αυτό είναι απειθαρχία. Όταν όμως σας παρακούει για να ελέγξει τα όριά του (και τα δικά σας) σαν μια επίδειξη της δύναμης και της ανεξαρτησίας του, ε, τότε είναι απείθαρχο. Να ξέρετε, πάντως, ότι στη συντριπτική πλειονότητά τους, οι μαμάδες αντιδρούν βίαια (έστω και μία μόνο φορά στη ζωή τους), όταν το μικρό σκανδαλιάρικο πλασματάκι τους τις βγάζει εκτός εαυτού με τις αταξίες και τις διαβολιές του. Το αποτέλεσμα είναι κάποια ξυλιά στον ποπό του ατίθάσου μπόμπιρα, πάντα εν βρασμώ ψυχής. Δεν χρειάζεται να βασανίζεστε από ενοχές για ένα παρόμοιο περιστατικό που είναι μια άμεση συνέπεια της απειθαρχίας. Η βία όμως δεν αποτελεί μέθοδο πειθαρχίας. Αυτό να το θυμάστε πάντα! Ποτέ δεν μπορείτε να επιτύχετε τη συμπεριφορά που θέλετε από το παιδί σας με βάση τη σωματική υπεροχή. 'Οταν το ξύλο χρησιμοποιείται συστηματικά ως μέθοδος πειθαρχίας, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για το παιδί: μπορεί να το τραυματίσει ανεπανόρθωτα όχι μόνο σωματικά αλλά και συναισθηματικά. Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι αν το μικρούλι σας σας παρακούσει και αναγκαστείτε να το χτυπήσετε, την επόμενη φορά που θα το ξανακάνει (γιατί είναι παρορμητικό και έχει αδύναμη μνήμη) πώς θα του επιβληθείτε; θα το χτυπήσετε πιο δυνατά; Αυτό αποτελεί μια επικίνδυνη κλιμάκωση της βίας, που μπορεί να μετατρέψει το αρχικό χαστούκι σε ξυλοδαρμό και να προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό στο παιδί. Το τραυματίζει σωματικά και συναισθηματικά, όπως ήδη αναφέραμε. Το ξύλο δεν αποτελεί παιδαγωγικό μέσο. Δεν σταματά απλώς το παιδί από την αταξία, αλλά το ταπεινώνει. Κάθε χαστούκι είναι και ένα χτύπημα στην αξιοπρέπεια του παιδιού, που αποθαρρύνεται και νιώθει ανασφάλεια. Μέσα από το ξύλο, το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει το σωστό και το λάθος. Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει το σφάλμα του, δεν θυμάται γιατί τιμωρήθηκε. Η τιμωρία αυτή το εξαγριώνει και το κάνει να αισθάνεται αβοήθητο. Το ξύλο τραυματίζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Το παιδί φοβάται, γεγονός που αποκλείει τη δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης και καλής επικοινωνίας. Ο φόβος δεν αφήνει χώρο για αγάπη. Το ξύλο αναπαράγεται. Τα παιδιά που μεγαλώνουν με χαστούκια και ξυλιές, εξοικειώνονται με τη βία και μαθαίνουν να θεωρούν τη βίαιη συμπεριφορά φυσιολογική, με συνέπεια να αρχίσουν και αυτά να χτυπούν, στην αρχή τα άλλα παιδάκια και αργότερα τα δικά τους. Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο και για παιδάκια που έχουν μάθει να πειθαρχούν μέσα από απειλές για βία. "Αν δεν έρθεις να κοιμηθείς αμέσως, θα φας ένα γερό χέρι ξύλο". Και εδώ οι γονείς χρησιμοποιούν τον εκφοβισμό για να επιβληθούν.

[ΤΡΙΣΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ]

ωραιο αρθρο. Στην πραξη ομως? Ακομα δεν εχω φτασει σ αυτο το σημειο. Ειναι ομως μονο 13 μηνων. Αργοτερα? Ειναι στιγμες που νοιωθω τα μιλλιγγια μου να χτυπανε και το κεφαλι μου να καιγετε!!! Δεν ξερω αν δεν θα μου ξεφυγει καποια στιγμη κανενα σκαμπιλι. Πραγματικα φοβαμαι...

[ΣΩΣΩ]

[ΕΦΗΚΑΤΕΡΙΝΑ]

ας το διαβασουμε ολοι λοιπον

ειναι πολυ καλο

[Aleka1]

Ελατε λιγο στη θεση τους????μονο αυτο κ αμεσως σου φευγουνε τα νευρα!!!

κατι γινετε κ εχουνε γκρινιες κ παραξενιες ..μηπως φταιμε κ εμεις λιγο?

Οτι κ να γινει ,ποτε μα ποτε δεν ξεσπαμε στο παιδι....ανασουλες ,χαμογελο κ συνεχιζουμε με αλλη ματια!!!!

η μανουλες ειναι εκει παντα για να τα βοηθαμε οχι για να τα στεναχωρουμε

οταν φτανω στα ορια βγαινω στη αυλη κ μπαινω μεσα με χαμογελο ,ολα αλλαζουνε μαγικα

[eleniF.]

ωραιο αρθρο. Στην πραξη ομως? Ακομα δεν εχω φτασει σ αυτο το σημειο. Ειναι ομως μονο 13 μηνων. Αργοτερα? Ειναι στιγμες που νοιωθω τα μιλλιγγια μου να χτυπανε και το κεφαλι μου να καιγετε!!! Δεν ξερω αν δεν θα μου ξεφυγει καποια στιγμη κανενα σκαμπιλι. Πραγματικα φοβαμαι...

Συμφωνώ μαζί σου!Στην πράξη είναι το δύσκολο!Έχω δύο παιδια,ένα 3 ετών κ ένα 6 μηνών.Είμαι σε μία πόλη μόνη μου με τον άντρα μου,κ πόσο να αντέξω????Να φέρω εις πέρας όλες τις δουλειες του σπιτιού,να τα ταϊσω,να τα καθαρίσω,να πάω κ στη δουλειά(όταν επιστρέψω) κ μετά από αυτά να περιποιηθώ κ τον εαυτό μου γιατί είμαι κ γυναίκα κ έχω κ έναν σύζυγο(έτσι δεν λένε τα άρθρα σε κατι περιοδικά τϋπου cosmopolitan?).Μα πείτε μου γίνεται?

Ναι,έχω δώσει κ καμμια ξυλιά στον ποπο,έχω φωνάξει κ κάποιες φορες ίσως κ να την έχω απειλήσει ότι θα τη δείρω...Αυτό με κάνει κακή μητέρα?Δεν θέλω να τα τραυματίσω ψυχικα(για το σωματικά δεν το συζητάω καν) αλλά τι γίνεται όταν το άγχος χτυπάει κόκκινο κ ''τρελένεσαι''?

Δεν ξέρω,ίσως κ να είμαι λάθος...Ίσως προσπαθω με λάθος τροπο...δεν ξέρω...

[juliax]

Ολες εξοργιζόμαστε , πρέπει να βρούμε όμως τον τρόπο να ηρεμίσουμε ...

Σωστο αυτο που λέει η Αλεκα να μπούμε στην 8έση του μικρου κ ανυπεράσπιστου που δεν μπορει να καταλάβει (π.χ αν είχαμε ένα κάτοικιδιο 8α το χτυπούσαμε ?)

Ας σκεφτομαστε πιο πολύ βρε κορίτσια ... Τι άλλο να πω ...

[eleniF.]

ποιος είναι αυτος ο τρόπος?ποιος?εγώ εφτασα να παίρνω αντικαταθλιπτικα γιατι θεωρούσα πως δεν ειμαι καλη μητέρα γι'αυτα.κ ακόμη το πιστευω...

μακάρι να βρω(να βρούμε όλες) τον τροπο κ ολα να είναι ρόδινα κ να εχουμε υπομονη αστειρευτη...

[juliax]

Ελενακι μην νιω8εις ενοχές , ξεκίνα απο άυριο σαν μια καινουρια μέρα κ δώσε νέα ευκαιρία στην σχεση σου με τα παιδιά σου . Όλες κανουμε λά8η ...

Εδω είμαστε για να βοη8άει η μια την άλλη ...

[eleniF.]

αυτο που μου λειπει ειναι ηυπομονη κ λιγη βοήθεια...ζητάω πολλά?δεν θελω να ειμαι με χαπια για να ειμαι χαλαρη κ υπομονετικη!εσυ ποσα παιδακια εχεις?

[juliax]

Ένα έχω κ ειλικρινα δεν ξέρω για δέυτερο ...

Μάλλον η άλλαγη πόλης σε καταράκωσε ε ? Παρέες έχεις εκεί ?

Αλλες μαμάδες ? Σε ποια πόλη είσαι Ελενά μου ?

[eleniF.]

Ένα έχω κ ειλικρινα δεν ξέρω για δέυτερο ...

Μάλλον η άλλαγη πόλης σε καταράκωσε ε ? Παρέες έχεις εκεί ?

Αλλες μαμάδες ? Σε ποια πόλη είσαι Ελενά μου ?

Αθήνα μενω,αλλα δεν εχουμε δικο μας σπιτι οποτε εχουμε μετακομισεις..η τελευταια,αν κ εδειχνε καλή λυση τελικα αποδειχθηκε λαθος..........2-3 φιλες που εχω ειναι μακρυα οποτε....

[cecilia]

Ο δικςο μου με εχει φερει αααπππεειιρρεεςςς φορες στα ορια, ειναι στιγμες που του λεω, θα φας μια στον πισινο και θα ειναι ολη δικη σου...δεν το εχω εφαρμοσει, εχω φωναζει μια δυο φορες μερικα ντεσιμπελ πιο δυνατα με αποτελεσμα το παιδι να ουρλιαζει περισσοτερο και να τρομαζει.

Τελιακ εχω καταλαβει πως περισσοτερο αποτελεσματικο ειναι να τον παρω αγκαλιτσα να του εξηγησω οτι αυτο που κανει ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ..κλπ κλπ...

Δεν ειμαι ανθρωπος που ειμαι ηρεμος, εχω πολυ απαιτητικη δουλεια, και μερικες φορες πολλα πολλα νευρα..αλλα προσπαθω να τα συγκρατω στο παιδι..