επιλόχειος κατάθλιψη

[manoula3]

αχ!βρε ελενη...φυσικα σε καταλαβαινω! να σκεφτεσαι ομως οτι ειναι για καλο!οταν θα εισαι πια μαζι τους ολα θα ειναι πολυ καλυτερα κ θα το βλεπουν οτι θα εισαι πιο ευτυχισμενη!!ετσι θα ειναι κ αυτα πιο χαρουμενα!!

[eleniF.]

αχ!βρε ελενη...φυσικα σε καταλαβαινω! να σκεφτεσαι ομως οτι ειναι για καλο!οταν θα εισαι πια μαζι τους ολα θα ειναι πολυ καλυτερα κ θα το βλεπουν οτι θα εισαι πιο ευτυχισμενη!!ετσι θα ειναι κ αυτα πιο χαρουμενα!!

μακάρι!!!Σ'ευχαριστώ!!!

[geo-r-gia]

Καλημέρα κορίτσια,τί κάνετε?Για όσες ενδιαφερθήκατε για το πρόβλημά μου κ μου δώσατε τις συμβουλές σας,ήθελα να σας "ενημερώσω" πως επισκέφθηκα ψυχολόγο κ ψυχίατρο,η διάγνωση ήταν επιλοχειος κατάθλιψη σε μεγάλο βαθμό(σε οριακό σημείο όπως χαρακτηριστικα είπε η ψυχολόγος κ με έστειλε να δω κ ψυχίατρο).Ακολουθώ φαρμακευτική αγωγή εδώ κ μία εβδομάδα (η αλήθεια είναι πως είχα άρνηση στο να επισκεφτώ κάποιον γιατρό γι'αυτό κ μου πήρε ένα μήνα)αντικαταθλιπτικά σε συνδυασμό με αγχολυτικά κ ελπίζω όλα να πάνε καλά.Βέβαια μου λείπουν τα μικρούλια μου,αλλά το αποτέλεσμα ελπίζω να αξίζει....Σας ευχαριστώ όλες σας και ειδικά την geo-r-gia που δεν σταμάτησε να μου συμπαραστέκεται συνέχεια!

Ελένη μου δε χρειάζεται να με ευχαριστείς. Τά'χω περάσει και εγώ και ξέρω πόσο σημαντικό είναι να έχεις κάποιους δίπλα σου να σε στηρίζουν και να σου λένε ότι θα περάσει. Κάθε μέρα θα αισθάνεσαι καλύτερα από την προηγούμενη ώσπου ένα πρωί θα καταλάβεις ότι αυτή η μαυρίλα διαλύθηκε και θα ξαναβρείς τις χαρές της ζωής και της καθημερινότητάς σου. Πίστεψέ το. Εκανες πολύ καλά που πήγες στο γιατρό,στο'χω ξαναπεί αυτό. Χρειαζόσουν βοήθεια έτσι ώστε να μπορέσεις να συνέλθεις και τα παιδάκια σου να σε βλέπουν καλά. \:D/ \:D/

[eleniF.]

ρε κορίτσια που είστε?κάποια να μιλήσω λίγο???χαθήκατε όλες σήμερα.....γιατι???σας χρειαζομαι...

[samantha]

Γεια σου Ελένη,

τι κάνεις ?? δεν έχουμε μιλήσει αλλά διάβασα το θέμα σου και χαίρομαι πάρα πολύ που αποφάσισες να πας σε γιατρό για να σε βοηθήσει με το πρόβλημά σου!!

Είναι ένα θέμα που θα πρέπει να θίγεται πιο συχνά και σε μεγαλύερη έκταση και όσο πιο ενημερωμένοι και υποψιασμένοι είμαστε για κάτι τέτοια τόσο καλύτερα μπορούμε να βοηθηθούμε!!

Τα παιδάκια σου πόσο χρονών είναι ??? Α επίσης, έχεις σκεφτεί να κάνεις κάτι για το εαυτό σου? 'Οπως για παράδειγμα γυμναστήριο, χορό, ζωγραφική, να μάθεις ένα όργανο?? Κάτι τέτοιο ίσως να σε βοηθούσε να διοχετεύσεις τον συναισθηματισμό σου!! Γιατί κακά τα ψέματα, μόνο ένας ευαίσθητος άνθρωπος μπορεί να πάθει κάτι τέτοιο...οι αναίσθητοι και τα γαιδούδια...δεν παθαίνουν τίποτα

[eleniF.]

Καλημέρα samantha,αν θυμάμαι καλά είσαι έγκυος ε?Ή κάνω λάθος?Συγχώρεσε με αν ναι,γιατί το μυαλό μου παλεύει...Αυτό που λες για τους αναισθητους έχεις δίκιο...Ξέρεις πόσες φορές έχω ευχηθεί να ήμουν αναίσθητη κ γαϊδούρι?Θα ήμουν καλύτερα!Δεν μπορώ να κάνω κάτι για μένα γιατί έχω τα παιδιά(3 ετων κ 5,5 μηνων),κ δεν έχω κανέναν να μου τα κρατησει...τελοσπάντων,αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει...Ελπίζω να αλλάξει ο τρόπος που θα τα βλέπω κ θα τα αντιμετωπίζω....

[samantha]

Ελένη μου ναι είμαι έγκυος και μπορώ να σου πω ότι σε καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ....

Ζούσα μια ζωή με τους γονείς μου και μετά με τα 2 αδέρφια μου (σαν φοιτητες) και πάντα ήμασταν μαζί και αγαπημένοι και περνάγαμε φανταστικα....και από όταν παντρεύτηκα, μένω μακρυά από όλους και σκέφτομαι εδώ και καιρό αυτά που λες (πριν τα πεις ) και ότι αν γεννήσω δεν θα έχω κάποιον να μου κρατάει το παιδί για να κάνω κάτι ....Και δεν είναι μόνο το να κάνω κάτι για εμένα αλλά και η ψυχολογική υποστήριξη που σου δίνουν οι δικοί σου άνθρωποι...Μην με παρεξηγήσεις, τον άντρα μου τον ΛΑΤΡΕΥΩ και είναι όλη μου η ζωή αλλα ξέρω πολύ καλά μέσα μου ότι αν κάνω το μωράκι και μείνω σπίτι μαζί του μονη μου, τότε 99,99999999% θα πάθω αυτό που έπαθες εσύ...

Οι γονείς σου μένουν μακρυά πολύ? Αδέρφια έχεις ?? Δυνατότητα να πάτε εκεί δεν υπάρχει???

[eleniF.]

Αχ!όχι!προς θεού μην σκέφτεσαι έτσι!Και κακώς τα διάβασες όλα αυτά!μην προκαταβάλλεσαι.Μην είσαι τόσο σίγουρη ότι θα σου συμβεί το ίδιο.Αυτή τη στιγμή να απολαύσεις την εγκυμοσύνη σου,το κάθε λεπτό της!Εσένα που μένουν οι γονείς σου?Εσύ?Εγώ μένω Αθήνα και οι γονείς μου,τα αδέρφια μου κ τα πεθερικά μου στο χωριό,κατάγομαι από Καρδίτσα.

[samantha]

Δεν πανικοβάλλομαι!!! Πραγματικά τα έχω σκεφτεί πολυ καιρό πριν αυτά!! Είναι αυτό που σου λέω, καλύτερα να είμαστε ενημερωμένοι και να ξέρουμε από πριν όσο το δυνατόν περισσότερα παρά να μας έρθουν όλα μαζι!!!

Εσείς αφού είστε και οι δύο από την Καρδίτσα γιατί δεν πάτε πίσω να είστε και κοντά στα αγαπημένα σας πρόσωπα (όχι και πολυυυυυ κοντα χιχι ). Με τι ασχολείστε αν επιτρέπεται??

Και εγώ Αθήνα μένω και ο άντρας μου είναι και από εδω...και έχουμε συμφωνήσει να πάμε στα Ιωάννινα που είναι η πατρίδα μου για να μπορούμε να ασχοληθούμε πιο πολύ με την οικογένειά μας!!!! (την μελλοντική χιχι)

[eleniF.]

Σε μένα υπήρχαν και άλλα που με οδήγησαν σε αυτό.Εχώ περάσει κ στο παρελθον κάτι ανάλογο οπότε ίσως ήμουν πιο ευαισθητη τώρα.Το λάθος μου ήταν ότι το άφησα τόσο καρό και εξελίχθηκε σε αυτό το βαθμό.Θα μπορούσα να έχω ζητήσει βοήθεια πιο νωρίς.Μην σε απασχολεί αυτό τώρα.Αλλά κ να σου συμβεί να ζητησεις βοήθεια όσο πιο νωρίς γίνεταιΜίλα με τον αντρα σου κ πες του τους φόβους σου,πες του ότι αν εκεινος παρατηρήσει κατί που τον προβληματίσει να το ψαξετε....Αλλά μην το σκέφτεσαι από τώρα θα είναι χειρότερο!Εγώ με το πρώτο μωράκι έβγαινα από το σπίτι βολτούλες σε παρκάκια κ παιδικές χαρες...Αλλά εδώ που ήρθα τώρα.....

Δυστυχώς δεν γίνεται να πάμε γιατί ο άντρας μου είναι στο πολεμικο ναυτικό όποτε εδώ είναι κ η βάση του.Εκτός αν θελήσουμε να πάμε Κρήτη εκεί μπορούμε.Αν έχετε τη δυνατότητα να φύγετε,κ το θέλετε κ οι δυο θα είναι πολυ καλύτερα.Εγώ μια απλή ταμιας είμαι σε σουπερ μαρκετ....Αθήνα που μένεις?

[mama eva]

eleniF, τωρα διαβασα τι εχεις περασει ..Μερικες φορες καλη μου γινονται λιγο δυσκολα τα πραγματα αλλα αν εχουμε ανθρωπους διπλα μας που μας αγαπανε σιγα σιγα ολα ερχονται στην σωστη ευθεια που χαραζουμε ..Να εισαι δυνατη , εχεις τον αντρα σου που απότι διαβασα ειναι το στηριγμα σου και βασιζεσαι σ'εκεινον ..Οταν ο ανθρωπος μας μας καταλαβαινει ολα φτιαχνουν ..Με λιγη υπομονη και επιμονη παραπανω ..Εχεις τα μπουμπουκακια σου και θα γινεις εχεις αδικο καποια στιγμη νομιζω εγραψες οτι δεν εισαι καλη μανουλα ..Εγω παλι νομιζω οτι και μονο που το σκεφτεσαι αυτο δειχνεις οτι νοιαζεσαι πολυ αρα δεν ισχυει αυτο που λες ..

[eleniF.]

eleniF, τωρα διαβασα τι εχεις περασει ..Μερικες φορες καλη μου γινονται λιγο δυσκολα τα πραγματα αλλα αν εχουμε ανθρωπους διπλα μας που μας αγαπανε σιγα σιγα ολα ερχονται στην σωστη ευθεια που χαραζουμε ..Να εισαι δυνατη , εχεις τον αντρα σου που απότι διαβασα ειναι το στηριγμα σου και βασιζεσαι σ'εκεινον ..Οταν ο ανθρωπος μας μας καταλαβαινει ολα φτιαχνουν ..Με λιγη υπομονη και επιμονη παραπανω ..Εχεις τα μπουμπουκακια σου και θα γινεις εχεις αδικο καποια στιγμη νομιζω εγραψες οτι δεν εισαι καλη μανουλα ..Εγω παλι νομιζω οτι και μονο που το σκεφτεσαι αυτο δειχνεις οτι νοιαζεσαι πολυ αρα δεν ισχυει αυτο που λες ..

Δεν είμαι καλή μαμα΄!Αν ήμουν δεν θα είχα συναισθήματα σαν αυτά που θα σας πω πιο κάτω..Το σαβ/κο πήγα στο χωρίο να δω τα μικρά μου επειδη είχε γενέθλια κ η μεγάλη.Μόλις τα είδα χαρηκα πολύ,μου είχανε λείψει...Αλλά μόλις άρχισε το μωρό να ζητάει το γάλα του,ή να εχει μια γκρίνια κτλ πιέστηκα αφάνταστα πολύ κι έφτασα στο σημείο να μην θέλω το μωρό!Να μην νιώθω καθόλου τρυφερά...να μην το θέλω...Ήθελα να πάρω τον άντρα μου κ να ξαναφύγω...δεν ήθελα ουτε να ταΐζω,να κοιμίζω,να αλλάζω...γιατι μου συνέβη αυτό?αυτό με κάνει καλή μανα?διαβάζω πόσο τρελαμενες είστε οι περισσότερες με τα μωρά σας....θα διαβασετε αυτό το μηνυμα μου κ θα φριξετε...καποιες ίσως με κατηγορησετε κιολας...κι εγω η ιδια με κατηγορω...συγνώμη αν σας "μαυρισα" τη μέρα σας....

[eleniF.]

Είμαι η χειρότερη μαμά που θα μπορούσαν να έχουν και η χειρότερη σύζυγος για τον άντρα μου...

[mama eva]

γεια σου Ελενη ,

νομιζω οτι πιεζεσαι υπερβολικα στην προσπαθεια σου να γινεις αυτο που λενε οι περισσοτεροι καλη μανα ..αυτο θα ερθει μην σκεφτεσαι αρνητικα ..Προσπαθησε λιγο λιγο , ενα βημα την φορα ..Σου ελειψαν τα παιδακια σου , ηθελες να τα δεις , τα πηρες αγκαλια ..Μηπως κ αυτο δεν ηταν ενα βημα ?

Σιγα σιγα νομιζω οτι θα νιωθεις ετοιμη να κανεις κ το επομενο ..Η πιεση ειναι μερικες φορες που μας βγαζει απο τα ορια μας ..Εγω δεν σκεφτομαι οτι δεν εισαι καλη μανα ..Νομιζω οτι ολες μας πιεζομαστε αλλες πολυ αλλες λιγο ..Και οποια λεει το αντιθετο πιστευω οτι απλα δεν ειναι ειλικρινης με τον εαυτο της ..Η εγκυμοσυνη που περασα περισυ το καλοκαιρι μεχρι κ που γεννησα ηταν μεσα στην μαυριλα , για λογους επαγγελματικους κυριως αλλα κ για καποια γεγονοτα που κοντεψαν να με τρελανουν ..Αν δεν ηταν ο αντρας μου να με καταλαβαινει δεν ξερω τι θα εκανα ..

Πιστευω οτι αν ζητησεις μια μικρη βοηθεια κ απο καποιον που εχει γνωσεις πανω στο θεμα θα κατατοπιστεις .Δεν ξερω βεβαια αν το εχεις κανει ηδη αυτο ..Παντως δεν ειναι σιγουρα πρωτογνωρο αυτο που σου συμβαινει , παρα μα παρα πολλες γυναικες παιρνουν κατι αναλογο ...Δεν ειναι παντα ροδινα τα πραγματα και σιγουρα χρειαζεται υπομονη ..

και αυτο που γραφεις οτι εισαι η χειροτερη μαμα κ η χειροτερη συζηγος θεωρω οτι ακομα κ αν το νιωθεις τωρα ετσι δεν ειναι ..Καπου παρακατω θα γινουν καλυτερα τα πραγματα φτανει να το πιστεψεις ..Πιστεψε στον εαυτο σου οτι θα τα καταφερεις ..

[eleniF.]

Προσπάθησα να πιστεψω..ζήτησα βοήθεια από γιατρούς...Παίρνω φάρμακα αλλά γιατί δεν αλλάζει κάτι?γιατι?γιατι να νιωσω αυτό για το μωρακι μου?γιατι??????είναι τόσο αθωο....ενα αθωο πλασματακι κι εγω....

[mama eva]

Λοιπον , για σκεψου λιγο τι νιωθεις για το μωρο σου ? Οταν το βλεπεις τι σε κανει να αισθανεσαι ?

[eleniF.]

Λοιπον , για σκεψου λιγο τι νιωθεις για το μωρο σου ? Οταν το βλεπεις τι σε κανει να αισθανεσαι ?

το αγαπάω,δεν μπορω να πω το αντίθετο.Αλλά όταν πρέπει να τη φροντίσω,πελαγωνω!!!!!!!!!!!!!!!!Δεν μπορω!Πνίγομαι!!!!Εκείνο το βραδυ ενιωθα όπως νιωθει καποιος για ένα μωρο συγγενικου του προσωπου,το αγαπάει αλλα μεχρι εκει.Σήμερα πριν φυγω ημουν συνεχως μαζί της,ένιωθα τυψεις....

Μην με κρινετε ασχημα!Σας παρακαλω!

[mama eva]

Ποιος θα σε κρινει καλη μου αρνητικα και γιατι ? Επειδη περνας μια δυσκολη φαση ? Αυτο ειναι μια δυσκολη φαση ..Και γω οταν βρεθηκα ξαφνικα με δυο μωρα στην αγκαλια οχι απλα πελαγωσα , εβαλα τα κλαματα ..Νομιζω οτι ισως νιωθεις ετσι επειδη φοβασαι οτι δεν θα την φροντισεις σωστα ? Φοβασαι οτι θα κανεις κατι λαθος ? Και σημερα που λες οτι ησουν συνεχως μαζι της γιατι ενιωθες τυψεις ηταν λιγο καλυτερα ? Μην νιωθεις σφιγμενη ασε απλα το ενστικτο να κανει την ..δουλεια ..Προσπαθησε να χαλαρωσεις ..τι σε κανει να νιωθεις ομορφα ?

[eleniF.]

Αυτή τη στιγμή δεν μπορω να σκεφτω κατι που με κάνει να νιωθω όμορφα...

Στο πρωτο δεν ήμουν ετσι...Ισως να πιεστηκα όταν ο άντρας μου επρεπε να φυγει ταξιδι κι εγω ήμουν με δυο παιδια ολομοναχη,ουτε για ψωμι δεν μορούσα να βγω,δεν είχα γαλα για τη μεγαλη...Δεν ειχα καν σαραντισει...το λαθος μου ειναι που αυτο ξεκινησε από τον απρίλη κ το αφησα τοσο καιρο......

[mama eva]

χωρις να ειμαι ειδικος η κατι τετοιο , ανθρωπινα και μονο νομιζω οτι δεν θα πρεπει να χασεις αλλο χρονο ..Θα κανει καλο και σε σενα και στην οικογενεια σου ..Οπως το λες κ η ιδια πιεστηκες και ισως πιεστηκες παρα πολυ ..Δεν ειναι ευκολο να προσπαθεις να φροντισεις δυο παιδια , ιδιαιτερα οταν εχεις κουραστει και ψυχολογικα κ σωματικα ..Νομιζω οτι θα πρεπει να μην χασεις αλλο χρον ο

[ΜΠΕΜΠΟΥΛΗΣ]

ελενη μου εγω περασα επιλοχειο καταθλιψη σε πολυ εντονο βαθμο

και μου κρατησε 7 μηνες!!!

εκτος απο αχρηστη και ανικανη να φροντισω το μωρο μου ενιωθα οτι ημουν και η μοναδικη που το παιδι δεν ηθελε να ειναι στην αγκαλια της(ο μικρος ηρεμουσε σε οοολους εκτος απο εμενα,οταν εγω τον επαιρνα αγκαλια σπαραζε στο κλαμμα)

ετσι απο ευτυχισμενη μανουλα αρχισα να μην θελω το μωρο,το φροντιζα σαν να ηταν απο υποχρεωση και τιποτε αλλο!!!

μεχρι που μια μερα,σε μια κριση,μαλωσα ενα βρεφος 4 μηνων!!!!!!

και επειδη ειδα τον εαυτο μου οτι θα εκανα κακο...το ενιωσα οτι θα εκανα κακο(ημουν μονη)φωναξα την κουμπαρα μου στο σπιτι

αρχισα να της λεω και εκεινης και του αντρα μου να το παρουν μακρια μου,οτι ειμαι κακια μανα και αν θελουν να το μεγαλωσουν εκεινοι γιατι εγω δεν ημουν αξια!!!

ναναι καλα ο αντρας μου και η κουμπαρα μου που με εβαλαν κατω και 'εχτισαν' ξανα την σχεση μου με το παιδι μου

ναναι καλα που με εκαναν να νιωσω ικανη και να το ξεπερασω

το μονο που με πικραινει ειναι οτι 'εχασα' 7 μηνες απο το παιδι μου

ακομη και τωρα το λεω οτι στεναχωριεμαι για ολο αυτο και οτι δεν το αγκαλιασα οσο θα επρεπε,δεν το χαιδεψα και δεν το επαιξα οσο ηθελα..

νιωθω τυψεις γιαυτο,γιατι εξαιτιας της καταθλιψης στερησα απο το παιδι μου το χαδι που τοσο ειχε αναγκη.

μην αφηνεις τον χρονο να φευγει ελενη μου και πιστεψε με,παρολη την στηριξη του αντρα σου,αν νιωθεις εστω και λιγο οτι δεν μπορεις να το διαχειριστεις αυτο πηγαινε σε εναν ειδικο(εγω αυτο θα εκανα αν εβλεπα οτι δεν τα καταφερνω)

ο ειδικος θα σε συμβουλεψει και ολα θα πανε καλα!!!!

να χαιρεσαι τα παιδακια σου κι εμεις εδω ειμαστε για οτι χρειαστεις!!!

[eleniF.]

καλημέρα κορίτσια!Σας ευχαριστω!Με παρακολουθούν ήδη και ψυχίατρος κ ψυχολογος.Εδω κ δύο εβδομάδες.Παίρνω αγωγή:αγχολυτικά κ αντικαταθλιπτικά.Αλλά γιατί δεν αλλάζει τίποτα?ΜΠΕΜΠΟΥΛΗ σ το έχω κάνει πολλές φορές αυτό που είπες!Καλά δεν το συζητώ το μεγαλο κοριτσάκι μου το μάλωνα συνέχεια κι εφτασα κι εγω στο σημείο να μαλωσω το μωρό πολλές φορές...Δεν άντεχα το κλάμμα της κι όμως είναι ήσυχο μωρό.Κι έτσι μια μέρα αποφάσισα να κόψω τις φλέβες μου.Κλείστηκα στο μπάνιο,χάλασα ενα ξυραφάκι κ προσπαθούσα...Μισή ώρα προσπαθούσα κι αναρωτιόμουν:τι κάνω τώρα?Αλλά συνέχιζα!Αν δεν ζήταγε η μικρή να πάει τουαλετα κι αναγκαστηκα να βγω δεν ξέρω τι θα είχα κάνει...

Ρε κορίτσια,είχα δυο εβδομαδες που ένιωθα καλά,κ ξαφνικά εγινε αυτό,ένιωσα έτσι κ τα'χασα...Κ γω δεν θέλω να χάσω κι άλλο χρόνο από το μωρό μου,αλλά νιώθω πως είναι πάνω από τις δυνάμεις μου....

Εκεί που άρχισα να είμαι αισιόδοξη....με πήρε πάλι η κατηφόρα....Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω....

[ΜΠΕΜΠΟΥΛΗΣ]

θα τα καταφερεις!!!!!!

θελει λιγο χρονο μονο και θα τα καταφερεις!!!!

καθε μερα που θα ξυπνας θα λες 'ειμαι δυνατη θα τακαταφερω'

μην επιτρεπεις να σε παιρνει απο κατω,οχι τωρα που πηγες και σε ειδικο!!!!!

προσπαθησε να κανεις οσο το δυνατον χαρουμενα πραγματα ετσι ωστε να μην εχεις χρονο για κακες και μαυρες σκεψεις.

ειναι δυσκολο το ξερω,το περασα ομως υπαρχει φως στο τελος!!!!

ουτε εγω αντεχα το κλαμμα του,ουτε ακομη το αντεχω αλλα προσπαθω οσο μπορω να ειμαι ηρεμη

ακομη και τωρα ερχονται στιγμες που λεω δεν μπορω αλλο βαρεθηκα

ομως στεκομαι ορθια...αν εκανα κακο στον εαυτο μου τοτε η στο μωρο τι θα γινοταν τωρα?

το μωρο μου γεννηθηκε προωρο και απο την γεννηση του ανεβηκα ενα γολγοθα που δεν φανταζομουν οτι θα περασω

μου ειπαν πολλα(οι γιατροι) λυγισα,απογοητευτικα ομως σταθηκα εκει για το μικρο μου και τωρα ειμαι πιο δυνατη απο ποτε.

πιστεψα οτι θα τα καταφερω και τα καταφερα

το ιδιο θα γινει και με εσενα...βεβαια δεν υπαρχει μαγικο ραβδακι να γινει απο την μια στιγμη στην αλλη

θελει χρονο,πεισμα και επιμονη

[samantha]

Κοριτσάκι μου αν δεν βλέπεις βελτίωση με τα φάρμακα που παίρνεις και από τον γιατρό που βλέπεις τότε προτείνω να πας σε άλλο γιατρό γιατί αυτά που λες είναι πολύ σοβαρά και όσο μένεις μόνη σου και τα ανακυκλώνεις αυτά θα διογκώνονται και όλο και περισσότερο θα απομακρύνεσαι από την πραγματικότητα. Γιατί τα περισσότερα από αυτά που νιώθεις είναι εκτός πραγματικότητας και δημιουργήματα του μυαλού σου και δεν ισχύουν. Και μέσα σου το ξέρεις και εσύ η ίδια.

Και φυσικά αγαπάς τα παιδιά σου και πρέπει να σταματήσεις να το αμφισβητείς αυτό....απλώς αυτή την στιγμή το θέμα είναι να βάλεις μια τάξη στο μυαλό σου και γίνεις καλά. Έχεις κάποιες δύσκολες στιγμές αλλά πρέπει να τα διαχωρίσεις πιο ψυχρά τα πράγματα και κάθε φορά που νιώθεις άσχημα να ξέρεις και να έχεις πείσει τον ευατό σου ότι δεν είναι έτσι αλλά ότι φταίει το πρόβλημά σου. Έτσι θα μπορέσεις να περάσεις κάποιες δυσκολες στιγμές.

Και κάτι άλλο...Έχεις σκεφτεί ότι ίσως (δεν ξέρω απλώς το θέτω σαν ενδεχόμενο) όλα αυτά να συμβαίνουν διότι αναζητάς προσοχή από τους γύρω σου γιατί πολύ απλά δεν τα βγάζεις πέρα μόνη σου (ποια τα βγάζει πέρα με 2 παιδιά μόνη της) και είναι μια 'κραυγή' για βοήθεια η όλη αντίδρασή σου?

Καλή εβδομάδα και να προσέχεις !!!

Πότε είναι το επόμενο ραντεβού σου με τον γιατρό?

[marker]

καλημερα σε ολες σας

χαιρομαι που ανοιχτηκε αυτο το θεμα και αρκετες κοπελες εδω μεσα απαντησαν ειλικρινα και δεν αρχισαν παλι τα κραξιματα

τωρα εγω δεν ξερω εαν ηταν καταθλιψη αυτο που περασα ή υπερμετρη κουραση - γιατι και τα 2 τα ειχα αναλαβει εξολοκληρου ή οτι ουσιαστικη συμπαρασταση δεν ειχα ποτε απο κανεναν

αλλα κι εγω ειχα εντονα ξεσπασπαματα θυμου και κυριως σε οσους μου υποδεικνυαν καταστασεις ή μου μιλαγαν με επιτακτικο τροπο για το τι να κανω με τα παιδια κλπ

εν παση περιπτωση μην αρχισω τα δικα μου

μπραβο σου κουκλα μου που ζητησες βοηθεια -