Μετάβαση σε περιεχόμενο

Recommended Posts

Δημοσίευση

Αγαπουλα μου ο,τι και να σου πω ειναι λιγο... Κι εγω με δακρυα στα ματια σου γραφω... Δεν εχω παιδια αλλα μονο στην ιδεα οτι το ειχες 9 μηνες στην κοιλια, το ενιωθες, το ειδες, το χαιδεψες κι εφυγε συγκλονιζομαι...Δυναμη μονο να σας δινει ο Θεος. Και μην ακους κανενα, θα ακουσεις πολλα και απο συγγενεις και "φιλους" που οπως λες αντι να ανακουφιζουν πληγωνουν περισσοτερο... μονο εσυ και ο καλος σου ξερετε τι περνατε... Δυναμη και να θυμασαι οτι το μωρακι σου υπαρχει, ειναι εκει ψηλα και σε θελει δυνατη κι ευτυχισμενη.

  • 1 year later...
Δημοσίευση

κι ομως ειμαι ακομα εδω...μετα απο 2 χρονια..η ιδια λυπη..η ιδια απουσια...με 2 προσπαθειες που δεν εφτασαν στο πολυποθητο αποτελεσμα..και τωρα να...ξανα μια απο τα ιδια...ποναω..κλαιω...θελω μια αγκαλια γεματη απο την μερια που εφυγες εσυ...η μιση καρδια μου ειναι ασπρη απο την κορη μου η αλλη δεν καταφερε να αλλαξει χρωμα..2 χρονια παλευω...αλλα ποναω...δεν εχω αλλες αντοχες..ποτε θα ζεσταθει η ψυχη μου...τοση παγωνια..

  • 6 months later...
Δημοσίευση
κι ομως ειμαι ακομα εδω...μετα απο 2 χρονια..η ιδια λυπη..η ιδια απουσια...με 2 προσπαθειες που δεν εφτασαν στο πολυποθητο αποτελεσμα..και τωρα να...ξανα μια απο τα ιδια...ποναω..κλαιω...θελω μια αγκαλια γεματη απο την μερια που εφυγες εσυ...η μιση καρδια μου ειναι ασπρη απο την κορη μου η αλλη δεν καταφερε να αλλαξει χρωμα..2 χρονια παλευω...αλλα ποναω...δεν εχω αλλες αντοχες..ποτε θα ζεσταθει η ψυχη μου...τοση παγωνια..

Διαβασα την ιστορια αυτη του μικρου Δημητρη...δεν εχω λογια...νιωθω εναν κομπο στο λαιμο για τον αδικο χαμω αυτου του μεγαλλου αγωνιστη..ξερω πως το μηνυμα μου δεν συμβαδιζει με τις ημερομηνιες..εχει περασει καιρος απο τοτε...Παρ ολ αυτα ενιωσα την αναγκη να γραψω ποσο πολυ λυπηθηκα για την απωλεια σου..Γιατι να φευγουν αγγελουδια απ τη ζωη πριν καλα καλα τη ζησουν..ειναι αδικο!!

Προσπαθω κι εγω για δευτερο παιδακι εδω και λιγο καιρο μετα απο 2 αποβολες 1ου τριμηνου!!

φοβαμαι τοσο πολυ μην ξανασυμβει...

Καλη δυναμη σου ευχομαι μακαρι να πανε απο δω και περα ολα καλα στη ζωη σου

Δημοσίευση

Κοπελα μου,σημερα διαβασα την ιστορια σου.....δακρυσα,λυπηθηκα τοσο πολυ...Σου ευχομαι σημερα,παραμονη της Παναγιτσας μας η ζωη σου να αλλαξει και να γεμισει φως,χρωματα και χαμογελα απο ενα μωρακι!!Δεν εχω ζησει απωλεια,δεν εχω μεινει ακομα εγκυος,δεν ξερω πως ειναι....Απλα λυπαμαι παρα πολυ....Μερικες φορες οταν ακουω κατι πολυ ασχημο παρηγοριεμαι λεγοντας πως αφου το επετρεψε ο Θεουλης να γινει,αυτο ηταν το θελημα του...Τιποτα δεν γινεται χωρις να το θελει Εκεινος.Κουραγιο κοπελα μου,συμμεριζομαι την αγωνια σου,αλλα και παλι δεν σε νοιωθω στην πραγματικοτητα,δεν εχω ζησει τετοιο πονο....Σου ευχομαι μεσα απο την καρδια μου,ενα γερο σπορακι να γεμισει τη κοιλιτσα σου,να γεννηθει γερο και δυνατο και να μεινει στη ζωη σου για παντα!!!Να χαιρεσαι την οικογενεια σου κοπελα μου και χρονια πολλα για αυριο!!!!

  • 6 months later...
Δημοσίευση

τρεμει η καρδια μου αυτη την στιγμη, φοβος και πικρα με κατακλυζουν...νιωθω τοσο μικρη, δεν εχω λογια....εχω ενα αγγελουδι στην κοιλιτσα μου αυτη την στιγμη και διαβαζοντας σε...δοξαζω το καθε δευτερολεπτο που μας δινει υγεια ο θεος και εχω και μια κορουλα 29 μηνων.....γεννηθητω το θελημα του παντα κοπελα μου....να εισαι γερη, να σας φυλαει ο αγιος δημητρης σου....θα χαρω απο καρδιας να ακουσω νεα συντομα για αλλο αγγελουδι στην κοιλιτσα σου.....απο δω και περα μονο δακρυα χαρας να γεμιζουν τα ματια σου!!!

Συμμετοχή στη συζήτηση

Μπορείτε να γράψετε τώρα το μήνυμά σας και να εγγραφείτε μετά. Αν έχετε ήδη λογαριασμό, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε το μήνυμα με το ψευδώνυμό σας.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Guest
Απαντήστε σε αυτή τη συζήτηση...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

  • Απαντήσεις

    • Νομιζω οτι λιγο πολυ ολες εχουμε νιωσει κατι παρομοιο. Μετα τη γεννα προσωπικα περασα μια δυσκολη περιοδο παρολο που ειχα βοηθεια απο τη μητερα μου και ειχα και την τυχη να εχω τον αντρα μου στο σπιτι για σχεδον 2 μηνες. Τις πρωτες μερες ειδικα οταν γυρισαμε σπιτι εκλαιγα πολυ συχνα. Εννοειται οτι οταν γινεσαι μανουλα χανεις καποια κομματια του εαυτου σου οπως τον ηξερες πριν αλλα βρισκεις καποια καινουρια που ειναι εξισου ομορφα. Θυμαμαι που κοιτουσα τον μικρο μου και σκεφτομουν οτι αισθανομαι σαν να μη θυμαμαι καν πως ηταν η ζωη μου πριν χωρις αυτον, ενιωθα σαν να τον ειχαμε απο παντα. Τωρα η ζωη ειναι γενικα απαιτητικη, ο καθενας εχει τις υποχρεωσεις και τα τρεξιματα του ομως οπως ειπε και η κοπελς παραπανω θα χτισεις μια νεα καθημερινοτητα στην οποια θα ενταξεις και το παιδακι σου και ολα θα ειναι τελεια. Κι εγω τον πηγαινα καθε μερα κουνιες και ειχαμε γνωριστει με καποιες μανουλες, δε γιναμε φιλες ομως ηξερα οτι θα παω εκει και θα πω και μια κουβεντα. Με το καλο το μωρακι σου ευχομαι. 
    • Αρχικά να πω την αλήθεια η μητρότητα είναι μια αρκετά απαιτητική «κατάσταση»  από την άποψη ότι είσαι η μαμά και το βάρος πέφτει στην μαμά και το μπαμπά φυσικά.    όμως είναι περισσότερο στη μαμά. Γιατί η μαμά θα είναι στο σπίτι όσο ο μπαμπάς θα είναι δουλειά.    εγώ έχω 3 παιδιά.    άπειρες φορές έχω νιώσει μόνη κ ίσως και καθημερινά από την άποψη ότι κ μένα οι συγγενείς μου μένουν κοντά αλλά έχουν κ εκείνοι τη ζωη τους δεν μπορούν καθημερινές να μου κάνουν παρέα να πω μια κουβέντα να πιω ένα καφέ (έχουν το πρόγραμμα τους, έχουν τις δουλειές τους κτλ κτλ)  η κόρη μου έγινε 6 κ της λέω κάθε μέρα πόσο τυχερή νιώθω που υπάρχει κ μπορώ να πω μια κουβέντα με κάποιον που με καταλαβαίνει.  Ο ένας ο γιος μου είναι 3.5 κ δν μπορεί να κάνει κάποια ουσιαστική συζήτηση κ το άλλο παιδάκι μου είναι 6 μηνών δεν μιλάει καν 😁 Καμία φίλη μου δεν είναι μητέρα (είμαι 30) κ κανένα συγγενικό μου πρόσωπο που είναι κοντά. Plus μένω στο εξωτερικό κ φαντάζεσαι πόσο πιο δύσκολο είναι.    εμένα τα παιδιά μου είναι η παρέα μου κ πραγματικά είναι όλη μου η μέρα. Προσωπικά μεγαλώνω τα παιδιά μου εδώ και 6 χρόνια άρα 6 χρόνια είμαι στο σπίτι. Σαφώς υπάρχουν στιγμές μοναξιάς από την άποψη ότι θέλεις έναν ενήλικα να συναναστρεφείς να πιεις ένα καφέ κάτι.    αλλά είναι στιγμές.    αν δεν ήταν η κόρη μου τόσο μεγάλη ίσως να μιλούσα στα ντουβάρια που λέει ο λόγος 🤣   το άλλο που κάνω κ μας βοηθάει όλους είναι να τα βγάζω έξω όλη την ημέρα (3ωρες τουλάχιστον) άρα παίρνουμε αέρα βλέπουμε κόσμο.    μετά από κάθε γέννα μου αντιμετώπιζα έτσι ψυχολογικά προβλήματα. Με το που πήγαινε να νυχτώσει έκλαιγα, στεναχωριόμουν, ένιωθα μόνη μου πολύ έντονα.    ευτυχώς μετά τις 50 μέρες καλυτέρεψα.    Δεν βοηθάει που κ ο άντρας μου γυρνάει 11-12 το βράδυ. Αλλά οκ είναι όλα μια συνήθεια εν τέλη.    τώρα είμαι πολύ καλύτερα που έχουν στρώσει οι ορμόνες. Δεν θα σκεφτώ δλδ τέτοια αρνητικά συναισθήματα συχνά.    (οι φίλες μου όλες μένουν στην Ελλάδα άρα μόνο τηλεφωνικά ή με βιντεοκλήσεις μπορώ να τους μιλήσω κάτι είναι κ αυτό όμως από το τίποτα 🙏🏼🩷).    τον πρώτο καιρό να έχεις παρέα συνέχεια ( την πρώτη εβδομάδα η μαμά μου κοιμόταν σπίτι μας για να με βοηθάει γιατί όπως είπα έχω 3 παιδιά άρα ήταν πολύ εξουθενωτικό μέχρι να μαζέψω δυνάμεις από τη γέννα)    Και θα πω αυτό που πάντα λέω κ στον εαυτό μου! Αν σου δίνουν τη βοήθεια τους να την παίρνεις κ να μην ντρέπεσαι. (Είμαι ένας άνθρωπος που ούτε στην μαμά μου δεν θα πω να έρθει να με βοηθήσει ή πχ στις αδερφές μου. Μόνο αν οι ίδιοι θελήσουν από μόνοι τους να έρθουν τότε θα έρθουν. Κ αυτό θεωρώ ότι είναι μειονέκτημά μου κ είναι κ εγωισμός γιατί εν τέλη θαρρώ απλά ότι δεν ξέρω να ζητάω βοήθεια ή ότι έχω εγωισμό και δεν ζητάω βοήθεια. Από την άλλη έχω την τιμή να λέω ότι τα κατάφερα μόνη μου με 3 παιδιά κάθε μέρα όλη μέρα. Τα αγαπάω τόσο πολύ μου αρέσουν τόσο πολύ τα παιδιά που ξεχνάω πολύ εύκολα αυτή τη μοναξιά)    μακρυγορησα με το καλό εύχομαι 🩷
  • Νέες συζητήσεις

×
×
  • Προσθήκη...