ΠΟΙΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΟΥ?

[ΑΡΤΕΜΗ]

Με όλα αυτά που γίνονται στον χώρο της οικονομίας έχω προβληματιστεί πάρα πολύ. Σκέφτομαι διάφορα αλλά αυτό που με πειράζει κυρίως είναι ότι οι γονείς μου πάλεψαν μια ζωή για να ζήσω εγώ καλύτερα και εγώ σήμερα ζω χειρότερα απ' αυτούς.Εγώ για τι μπορώ να παλέψω όσον αφορά τα παιδιά μου? Πώς θα τους εξασφαλίσω ένα καλύτερο μέλλον? Δεν θέλω αύριο να γυρίσουν και να μου πούμε ότι δεν τους πρόσφερα ό,τι είχαν τα υπόλοιπα παιδιά. Μου είπε μία κυρία ότι τα απιδιά δεν μεγαλώνουν με χρήματα αλλά με αγάπη. Δεν διαφωνώ αλλά και τα χρήματα είναι βασική παράμετρος για την εξέλιξη τους. Δεν ξέρω........

[cecilia]

Αρρεμη εγω μεγαλωσα με αγαπη...και μπορω να σου πω οτι το προτυμω.

Οι γονεις μου δεν ειχαν τα λευτα να μου αγοραζουν τα σουπερ σπορτεξ και μοντερνα τζιν και μπουφαν...μια χαρα αισιως εφτασα τα 30 και ειμαι πολυ καλα ψυχολογικα.

Σε εντιθεση με τον αδελφο μου, που του αγοραζαν πολλα, πηγε εκδρομες με το σχολειο, θα κληρονομησει το μεγαλο μας σπιτι κλπκλπ, ειναι πολυ ανασφαλης.

Γιατι εμενα οι γονεις μου φροντησαν να μου μαθουν , να με σπουδασουν- οσο μπορεσαν- αυτος δεν ηθελε να σπουδασει τιποτα..και οταν ηταν η ωρα να δοσει εξετασεις για ΤΕΙ δεν ηθελε...

Μπορω να σου πω οτι "υποχρεωση" σου σαν γονεςα ειναι να δοσεις καποια βαση στα παιδια σου, να τα μορφωσεις στο μετρο του δυνατου..και απο εκει και περα να τα στηρηζεις στις αποφασεις τοςυ και να τους αφησεις να φτιαξουν την ζωη τους και να εχουν την ευθυνη των πραξεων του.

Το σκεφτομουν πολυ το θεμα..ειδικα μετα απο περιστατικα πολυ κοντινων μου ανθρωπων...οι γονεις στερουνται τα παντα γιτι...για να προσφαιρουν στα παιδια τους...και...ετσι δεν ζουν τη ζωη τους.

Οχι να με συγχορειτε αλλα και εγω εχω δικαιωμα να ζησω, να χαρω, να ταξιδευω, να ντιθω να βγω εξω...οχι να βαζω καθε περισσευουμενο- αν υπαρχει- η υστερουμενο ευρω στην ακρη για τι παιδι μου.

Θα τον σππουδσω, θα τον μορφωσω, θα τον μεγαλοσω οσο πιο καλα μπορω..αλλα μεχρι εκει..δεν θα κατσω να "πεθανω" πριν την ωρα μου

[ΑΡΤΕΜΗ]

Εγώ μεγάλωσα χωρίς στερήσεις αλλά φοβάμαι ότι τα παιδιά μου δεν θα μεγαλώσουν έτσι αλλά απ' την άλλη είναι αυτό που λες: είμαι κι εγώ άνθρωπος, έχω κι εγώ ανάγκες, θέλω κι εγώ κάποια πράγματα για τον εαυτό μου(βέβαια πάντα τα παιδιά θα είναι η προτεραιότητά μου). Θα κάνω όπως λες κι εσύ το καλύτερο δυνατό......Απλώς έχω τρομερό άγχος για το μέλλον με όλα αυτά που γίνονται, φοβάμαι και τρομάζω μ΄αυτά που θα ακολουθήσουν. Δεν ξέρω τα σκέφτομαι κι εγώ υπερβολικά όλα.

[muller]

ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ.ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΟΣΟ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΑΛΛΑ ΓΕΝΙΚΑ.ΕΙΝΑΙ ΚΟΣΜΟΣ ΑΥΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ?ΕΙΔΙΚΑ Η ΕΛΛΑΔΑ(ΤΗΝ ΑΓΑΠΩ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΕΙ ΝΑ "ΠΛΗΓΩΝΕΙ" ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ)ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΜΙΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΠΑΕΙ ΠΕΡΙΠΑΤΟ.ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟΧΑΥΝΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ(ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΜΕΣΑ ΤΟΝ ΒΑΖΩ) ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΙΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟΥ ΣΕΡΒΙΡΟΥΝ.ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΕΠΑΙΖΑΝ ΓΙΑ ΤΟ DVD ΤΗΣ ΤΖΟΥΛΙΑΣ.ΕΛΕΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ!ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΜΑΣ.ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΞΙΟΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΜΑΣ.ΚΑΙ ΜΗΝ ΝΟΜΙΖΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΡΙΑ,ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ.ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΑΛΛΟ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ 3ΟΟ ΑΤΟΜΑ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ.

ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΨΗΣ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ.ΑΛΛΑ ΣΕ ΠΟΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ?ΜΕ ΤΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΖΩΗΣ?ΜΕ ΤΙ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ?ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΟΡΙΤΣΙΑ.....

[cecilia]

Κοριτσια σας καταλαβαινω...απο τοτε που γεννησα σκεφτομαι παρα πολλα.

Οτι το παιδι μου δεν θα τρεχει ξυπολητο στους δρομους, δεν θα παιζει με αναση στις αλανες- ποιες αλανες...δεν υπαρχουν αλανες-.

Τα παιδια μας θα ειναι παντα παιδια, θα ανισυχουμε παντα γι'αυτα.

Θυμαμαι την γιαγια μου που ελεγε για τον μπαμπα μου...το μωρο που ειναι;;; οπου το "μωρο" ειχε δυο παιδια που πηγαιναν λυκειο.

Οι εποχες που ερχονται ειναι δυσκολες

[ΑΡΤΕΜΗ]

Κορίτσια έχω τους ίδιους προβληματισμούς. Φοβάμαι ειλικρινά για το μέλλον. Δεν ξέρω τι να περιμένω πλέον απ' αυτό το κράτος. Μ' αντιμετωπίζει σαν σκουπίδι. Πόσο δύσκολα θα γίνουν τα πράγματα στο μέλλον γαι τα παιδιά μου?Πώς θα μπορέσουν να στηριχθούν στα πόδια τους? Θα μπορέσω να τα στηρίζω όπως οι γονείς μου στηρίζουν εμένα που είμαι 34 και ντρέπομαι που αναγκάζομαι απ' τις συνθήκες να στραφώ πάλι σ΄αυτούς. Πάλι αγχώθηκα τώρα. Τι τραβάει κι αυτή η μπέμπα στην κοιλιά μου.

[muller]

ΕΓΩ ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ.ΟΛΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΗΜΟΥΝ ΕΞΩ.ΣΤΕΡΗΘΗΚΑ ΑΡΚΕΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΩ ΤΩΡΑ ΒΕΒΑΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.ΤΟΥΣ ΕΥΓΜΝΩΜΟΝΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟ.ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΩ ΑΠΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΠΟΨΗ.ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΞΕΓΝΟΙΑΣΤΑ ΟΠΩΣ ΕΓΩ.ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΣΤΕΝΑΧΩΡΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΑΣΦΑΛΗΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΟΤΟΠΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΑΝΑ.

[ΑΡΤΕΜΗ]

Κι εγώ σε χωριό μεγάλωσα και όντως θα ήθελα το παιδί μου να μεγαλώσει έτσι αλλά είναι ανέφικτο. Ακόμη κι όταν παέι στο χωρίο, που πάει συχνά οι γονείς μου του συμεριφέρονται κυριολεκτικά σαν παιδί της πόλης. Μην λερωθεί, μην χτυπήσει, μην,μην....

[muller]

ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ ΝΑ ΤΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΩΣΟΥΝ ΛΙΓΟ ΠΑΙΔΙΑ....

[ΑΡΤΕΜΗ]

Προνόμιο στις μέρες μας όντως. Μην σου πω θα μεταναστεύσω κι εγώ εκεί, λίγο η κρίση, λίγο τα χάλια οικονομικά μου, δεν το βλέπω και δύσκολο να παίρνω αυτή την απόφαση

[muller]

ΑΣ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΧΑ ΦΥΓΕΙ ΗΔΗ....

[cecilia]

Ελα μου ντε....και εμεις που δεν εχουμε.

βασικα κοριτσια εγω πιο πολυ φοβαμαι γι ατην ασφαλεια του, για τις παρεες του, μη μπλεξει..αν θα καταφερω να του ,μεταδοσω σωστες αξιες, να γινει ενας καλος ανθρωπος και οχι κανενα κ....παιδο να περασει καλα στην ζωη του...

Να δουμε αν θα τα καταφερω.

Αν δεν καταφερω να του αφισω μεγαλη περιουσια τι να κανουμε.

Ενα σπιτι και μερηκα μετρητα...κατι θα γιενι..παταπανω δεν νομιζω

[ΑΡΤΕΜΗ]

Να σου πω, όπως είναι τα πράγματα δεν είναι κακή λύση το χωριο. Ειδικά το δικό μας είναι πολύ κοντά στην πόλη, γύρω στα 10 λεπτά. Φαντάσου ότι πολλοί ξένοι(δεν ξέρω πως αλλιώς να τους αποκαλέσω) έχουν αγοράσει οικόπεδα και έχουν χτίσει σπίτια.

Αν πάντως δεν δημιουργεί πρόβλημα με τις δουλειές σας και το θέλεις πραγματικά να φύγεις, μπορεί και να τον πείσεις. Για προσπάθησε.....

[ΑΡΤΕΜΗ]

Cesilia θα τα καταφέρεις, και μόνο που το σκέφτεσαι είναι ένα βήμα μπροστά. Άλλωστε και λάθη θα κάνουμε, και θα κριθούμε απ' τα παιδιά μας, και θα μας αμφισβητήσουν, και στο τέλος θα μας κατανοήσουν. Άλλωστε έτσι δεν κάναμε κι εμείς?

[muller]

ΦΕΥΓΩ ΝΑ ΠΑΩ ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ.ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΡΩ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΟΧΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΘΑ ΠΑΩ,ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΘΑ ΠΑΡΩ....

ΦΙΛΙΑ.

[ΑΡΤΕΜΗ]

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ, ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΤΙ ΕΓΙΝΕ

[Σισσιώ]

Δε διαβασα τα μηνύματα σας πλην του αρχικού.

Δε συμφωνώ με αυτή τη λογική. Λίγες είναι οι οικογένειες που μπορούν να προσφέρουν τα ΠΑΝΤΑ στα παιδιά τους.

Έπίσης δε συμφωνώ οτι η αγάπη είναι πανάκεια. Για μένα προσωπικά η αγάπη προς τα παιδιά μας είναι δεδομένη.

Βεβαίως και τα παιδιά μας χρειάζονται εφόδια, βεβαίως και πρέπει να τους τα προσφέρουμε, ωστόσο τα παιδιά μας πρέπει να μαθουν να ζουν σύμφωνα με τις δυνατότητες της οικογένειας, να αναλαμβάνουν ευθύνες και ρόλο μέσα στην οικογένεια και να σέβονται και να εκμεταλεύονται και να αξιοποιούν όσα οι γονείς τους μπορούν να τους προσφέρουν.

Με αυτές τις αξίες μεγάλωσα απο τη δική μου οικογένεια και τις ίδιες θέλω να περάσω και στο παιδί μου.

Οι δικοί μου γονείς με έστειλαν σχολείο, με έστειλαν αγγλικά, μου πλήρωσαν τα φροντιστήρια για να περάσω στο πανεπιστήμιο και πέραν αυτών δε μπόρεσαν να μου παρέχουν τίποτε άλλο. Ό,τι άλλο σπούδασα ή απέκτησα το κατάφερα μόνη μου.

Όυτε ακίνητα, ούτε καταθέσεις, ούτε αυτοκίνητα, ό,τι έχω αποκτήσει, σε υλικά αγαθά αναφέρομαι, το έχω αποκτησει μόνη μου με τον άντρα μου, που και αυτός είναι στην ίδια μοίρα με μένα και είμαι πολύ περήφανη για όσα έχουμε καταφέρει ΜΟΝΟΙ μας, αλλά πάντα με την αγάπη κα τη στήριξη των γονιών μας και αυτό για μένα είναι μεγάλο εφόδιο.

Καμιά φορά ο άντρας μου παραπονιέται και λέει κοίτα ο ταδε του πηραν οι γονείς του σπίτι, γιατί εμείς να μην έχουμε βοήθεια απο πουθενά; (σε οικονομική αναφέρομαι) και εγώ του λέω εσύ όμως ό,τι έχεις το εχεις φτιάξει με τα χέρια σου. Δεν είναι αυτό μεγάλη ικανοποίηση;

Μακάρι να μπορέσω να εξασφαλίσω οικονομικά τα παιδιά μου, αλλά πάνω απ' όλα θέλω να μπορέσω να τους δώσω τη δύναμη, τον τσαμπουκά και την αυτοπεποίθηση να ανταπεξέρχονται στη ζωή, όπως κι αν τους έρθει.