Καλησπέρα, κορίτσια. Διαβάζω τις συζητήσεις και μου έρχονται τόοοοοσα πολλά στο μυαλό που θέλω να γράψω.
Καταρχήν, εύχομαι σε όλες όσες έχετε περάσει από την φάση της παλίνδρομης να το ξεπεράσετε γρήγορα και να είστε αισιόδοξες. Το λέω για να το πιστέψω κι εγώ η ίδια. Έχει ο Θεός!
Σήμερα έκανα απόξεση στην 9η εβδομάδα, το έμβρυο είχε σταματήσει μια βδομάδα πριν. Για να τα πάρω απο την αρχή...Είμαι σχεδόν 39. Με τον άντρα μου αρχίσαμε να προσπαθούμε αμέσως μετά τον γάμο, πριν 3,5 χρόνια. Δεν ερχόταν το πολυπόθητο και ο γιατρός μου είπε να περιμένω λίγο και να μην αγχώνομαι, δεδομένης και της στενοχώριας μου για ένα σοβαρό ζήτημα υγείας της ανηψιάς μου. Στο χρόνο αρχίσαμε να ψαχνόμαστε και δεν βρήκαμε κάποιο πρόβλημα εκτός από την δική μου ηλικία και την οριακά χαμηλή ΑΜΗ. Αποφασίσαμε να μπούμε στη διαδικασία της εξωσωμάτικης και εκεί θα έλεγα ότι βρήκαμε το θέμα. Στην 1η πήραμε 5 ανώριμα ωάρια και στην 2η 8 εκ των οποίων μόνο τα 2 καλά και από αυτά μόνο το ένα γονιμοποιήθηκε. Το αφήσαμε να γίνει βλαστοκύστη. Η εμβρυολόγος είπε ότι ήταν άριστης ποιότητας. Δυστυχώς, όμως, δεν κατάφερε να εμφυτευθεί. Έχοντας καταλήξει ότι η ποιότητα των ωαρίων μου ευθύνεται, τον Ιούνιο πέρασα από επιτροπή για να ξαναπάρω έγκριση για τα φάρμακα της εξωσωματικής. Τον Ιούνιο ήταν και η τελευταία περίοδος. Έμεινα έγκυος για πρώτη φορά στην ζωή μου, χωρίς εξωσωματική και δεν το πίστευα! Είδαμε τον σάκο την 5η εβδομάδα, το ακούσαμε την 7η και προχτές στην 9η τίποτα...Είχε παλινδρομήσει την 8η. Η αλήθεια είναι πως ένιωθα ότι δεν πάμε καλά και όταν άκουσα το νέο δεν εξεπλάγην. Μάλλον έχω μάθει στα χαστούκια. Ο χρόνος είναι γιατρός λένε αλλά εγώ τον νιώθω εχθρό.Αυτή την στιγμή το μόνο που σκέφτομαι είναι αν θα ξαναμείνω ποτέ έγκυος με οποιονδήποτε τρόπο και ότι θα χάσω άλλους δυο μήνες περιμένοντας. Μακάρι να μπορούσε να μου πει κάποιος ότι θα μου κοστίσει χρόνο, χρήμα και κυρίως ψυχή αλλά κάποια στιγμή θα συμβεί! Αυτή η αβεβαιότητα σου τρώει την καθημερινότητα. Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο αφελείς είμαστε στα νιάτα μας και βλέπουμε τη δυσκολία της εγκυμοσύνης μόνο στον τοκετό.
Κορίτσια μου, συγνώμη για το μακροσκελές post. Νομίζω ότι θα μπορούσα να γράφω για ώρες. Όταν μοιράζεσαι τις σκέψεις με ομοιοπαθούσες μετριάζεις τον θυμό, δεν ακους το ξερό μην στενοχωριέσαι. Δεν είναι ότι δεν νοιάζονται οι δικοί σου άνθρωποι, αλλά δεν μπορούν να μπουν στη θέση σου, δεν καταλαβαίνουν ότι από κάποια στιγμή και μετά η απόκτηση ενός μωρού γίνεται εμμονή.
Εύχομαι του χρόνου τέτοια μέρα να γράφουμε σε άλλο topic για τα μωρά μας!