Κοπέλες καλημέρα σας! Εγώ έτυχε να φέρω στον κόσμο το δεύτερο μου παιδάκι όταν το πρώτο ήταν 2,5 ετών αλλά αγόρι που σημαίνει ότι το μυαλό του ήταν ακόμα μικρό και δεν καταλάβαινε τι ακριβώς σημαίνει "έχουμε μωρό". Τυχαίνει να είναι τρυφερό αγοράκι ο μεγάλος και έτσι μέχρι στιγμής (κλείσαμε τον τρίτο) δεν έχουμε αρνητικές αντιδράσεις ιδιαίτερα, κάποιες φορές λέει ας πούμε "αυτό είναι δικό μου" αλλά αν του πω 2-3 φορές ότι αυτό είναι του μωρού μετά από λίγο το λέει και εκείνος. Του φέρετε καλά, τον χαϊδεύει τον μικρό, τον φιλάει κλπ. Τώρα τι θα γίνει όταν ξεκινήσει το μπουσούλημα, εδώ θα είμαστε να τα λέμε!
Για το μαιευτήριο, και εγώ αυτό το άγχος είχα και μάλιστα τον αφήσαμε στην πεθερά μου να διανυκτερεύσει κιόλας γιατί γέννησα βράδυ. Εννοείται ότι το μυαλό μου ήταν σε αυτόν, ακόμα και στη καισαρική αυτόν σκεφτόμουν και μετά ένιωθα και τύψεις που δεν σκεφτόμουν το νέο μωρό αλλά όλα αυτά πέρασαν μόλις τον είδα τον μικρούλη και τον φίλησα! Κανένα παιδί δεν μπορεί να αντικαταστήσει στην καρδιά της μάνας ένα άλλο, απλά η αγάπη υψώνεται στο τετράγωνο! Σας εύχομαι καλούς και εύκολους τοκετούς και γερά παιδιά!