Μετάβαση σε περιεχόμενο

Recommended Posts

Δημοσίευση

Χθες πάθαμε ένα πολύ μεγάλο σοκ! Για όποια κοπέλα θυμάται.... πριν περίπου 1 μήνα, μία ξαδέλφη μας έπαθε ένα πολύ σοβαρό τροχαίο κι έκτοτε νοσηλεύεται στην Εντατική (ευτυχώς με σταθερά δειγματάκια βελτίωσης σιγά-σιγά!!!) Σήμερα κηδέψαμε........ την αδελφή της!!!!!!

Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία.... ήταν μόλις 31 ετών, ελεύθερη κι ωραία.... με τις δικές της απόψεις για τη ζωή..... ένα πολύ κλειστό κορίτσι, αλλά και πολύ ευαίσθητο...... με ένα υπέροχο χαμόγελο και τεράστιες ματάρες.......

Κανείς δεν το περίμενε..... μόλις μας ανέφεραν τη συγκεκριμένη οικογένεια..... ο νους μας πήγε στο κορίτσι που "παλεύει" στη ΜΕΘ!

Γιατί????? Πώς????? Ποιός φταίει???? Είναι φράσεις που ζητούνε απαντήσεις!!!!!! Ποιός θα δώσει αυτές τις απαντήσεις στη μάνα που έχασε την κόρη της????? Γιατί η γιαγιά μας, στα 82 της, να βιώσει..... την κηδεία της εγγονής της??????

Πήγαμε αμέσως στο σπίτι της χαροκαμένης μάνας, που είναι η Νονά του άντρα μου και προσπαθήσαμε να τους συμπαρασταθούμε! Σήμερα βέβαια στην κηδεία..... τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα!!!!!

Δεν την ήξερα και πολύ καλά την κοπελιά, αλλά διαρκώς από την ώρα που μου το είπε η συννυφάδα μου...... κι άρχισαν να τρέχουν τα μάτια..... σκεφτόμουν μία συγκεκριμένη "σκηνή" στο πατρικό της, μερικά χρόνια πριν, σε μία γιορτή του πατέρα της. Ήμασταν εγώ κι εκείνη στην κουζίνα και τα λέγαμε, είχαμε "δέσει" αρκετά...... μ' έψαχνε ο άντρας μου, που δεν είχε πάρει χαμπάρι πως εμείς οι 2 μιλούσαμε στην κουζίνα..... κι όταν ήρθε κι είδε πως γελάμε.... έμεινε έκπληκτος! Και του λέει τότε η ξαδέλφη "Τί ανησυχείς καλέ? Τα λέμε εδώ με την ξαδέλφη....."

Δε μπορώ να γράψω άλλα...... συγγνώμη...... ακόμη θυμάμαι το προσωπάκι της μέσα στο φέρετρο..... Ένας Άγγελος....... Θα τα πούμε..... από βδομάδα..... φιλιά σε όλες......

"Καλό ταξίδι ξαδελφούλα"!!!!!

"Να χαμογελάς"!!!!!!!!!!!!!!

Δημοσίευση

Σ' ευχαριστώ πολύ κοπέλα μου!!!! Να είσαι καλά!!!!

Κοπέλες μου, πάω ν' απλώσω τη μπουγάδα μου..... μ' όση δύναμη κι όρεξη έχω..... γιατί η μέση μου...... δεν πήγα στο ΙΚΑ βλέπετε..... πήγα στο Σχιστό.....

Τα λέμε από βδομάδα! Πάω ν' απλώσω, μπας και σταματήσει και το κλάμα λιγάκι! Σας φιλώ!!!!!!

Δημοσίευση

Πηνελοπίτσα μου... :( Τα λόγια είναι λίγα και φτωχά για να εκφράσουν μια τόσο τραγική απώλεια...

Λυπάμαι πραγματικά... :( Να αναπαυθεί η ψυχούλα της και να βρει την αιώνια γαλήνη...

Μακάρι να γίνει καλά η αδερφή της,τουλάχιστον να έχετε και κάτι θετικό... :(

Συλληπητήρια γλυκιά μου!

Κουράγιο... :(

Δημοσίευση

Αχ βρε Πιπιτσα πολυ στεναχωρηθηκα... :(:(:(

Αυτη τη μανα σκεφτομαι με ενα παιδι στην εντατικη κι ενα νεκρο και με πιανει η ψυχη μου! :(

Μακαρι εκει που θα παει να βρει οτι της ελειπε στη γη και να χαμογελαει για παντα!!!

Συλλυπητηρια Πιπιτσα μου... :(

Συμμετοχή στη συζήτηση

Μπορείτε να γράψετε τώρα το μήνυμά σας και να εγγραφείτε μετά. Αν έχετε ήδη λογαριασμό, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε το μήνυμα με το ψευδώνυμό σας.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Guest
Απαντήστε σε αυτή τη συζήτηση...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

  • Απαντήσεις

    • Καλημέρα κορίτσι μου, Εγώ πέρα απ' αυτά που είπαν τα άλλα κορίτσια, ένιωθα μοναξιά όταν συνέκρινα αυθόρμητα και χωρίς να το θέλω τον εαυτό μου με τον άντρα μου. Ενώ ήταν πολύ υποστηρικτικός και με φρόντισε πάρα πολύ στην περίοδο της λοχείας, και ήταν πολύ παρών, ένιωθα τόση μοναξιά που αυτός δεν ξυπνούσε τα βράδια επειδή δεν θηλαζε, που δεν άλλαξε το σώμα του, που δεν σταμάτησε τη δουλειά του κι "έμεινε πίσω", που δεν άφησε τα χόμπυ του ενώ εγώ ήθελα πολύ χρόνο μέχρι να ξανά ξεκινήσω, που του ήταν πιο εύκολο να βρει χρόνο για τον εαυτό του απ'ότι εγώ. Ενώ στην ουσία δεν έκανε κάτι που να "φταίει" και παρόλο που ήταν κι αυτός γονιός του ίδιου παιδιού, ένιωθα τόσο μόνη επειδή δεν ένιωθε και δεν το βιωνε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως κι εγώ.  Είχα την τύχη και οι φίλες μου όλες να κάνουμε παιδιά μέσα στο ίδιο διάστημα, οπότε βρήκα την υποστήριξη εκεί.  Θα βρεις κι εσύ τα πατήματα σου, μίλα στον περίγυρο σου για το πώς νιώθεις, πώς βιώνεις τις αλλαγές. Θα βρεις υποστήριξη, ακόμα κι από άτομα που δεν είναι στην ίδια φάση με σένα.  Τέλος, πόσο συμφωνώ με τη @MinaSam στο τελευταίο. Κι εμένα όταν ο άντρας μου έπαιρνε το παιδί (τα παιδιά πλέον) να πάνε κάπου για να μου δώσει χρόνο για τον εαυτό μου, μετά ένιωθα ότι λείπω και ότι μου λείπουν, και "ζήλευα" που περνάν καλά χωρίς εμένα κι ήθελα να είμαι κι εγώ εκεί! 😆 Πραγματικά κι εγώ αξία της μοίρας μου! 😆
    • Καλημέρα κορίτσια, σας ευχαριστώ που πήρατε το χρόνο να μου απαντήσετε!  Απ' ότι καταλαβαίνω, λίγο πολύ, ανεξάρτητα τους χαρακτήρες και τις συνθήκες μας, όλες βιώνουνε σε κάποια φάση λίγη μοναξιά και συνειδητοποιώ ότι τελικά λογικό είναι. Και πριν την εγκυμοσύνη πάλι ήταν περίοδοι που μπορεί  που ένιωθα κάπως έτσι. Απλά τώρα αυτό που συμβαίνει και θα συμβεί είναι huge!  Χαίρομαι που όλες έχετε βρει τα πατήματά σας και μου δίνει κουράγιο ότι θα τα βρω κι εγώ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και από τη στιγμή που αυτό ζητούσα και το ευχόμουν με όλη μου την ψυχή, θα στρέψω το βλέμμα στο ότι ήρθε, έρχεται και πόσο ευγνώμων είμαι για αυτό. Από κει και πέρα κάθε αλλαγή ποτέ δεν έχει μόνο ευχάριστα συναισθήματα. Και με κάθε αλλαγή είναι λογικό να υπάρχουν και κάποιες απώλειες. Προσωπικά δεν είμαι από εκείνες που μιλάνε μόνο για την εγκυμοσύνη τους ή δε νομίζω να μιλάω μόνο εγώ για το παιδί μου χωρίς να δίνω χώρο στον άλλον να μου πει τα δικά του νέα και τις δικές του ανησυχίες. Απο κει και πέρα αν ο άλλος δεν μπορεί να διαχειριστεί τη νέα μου συνθήκη, τότε είναι δικό του θέμα και καλύτερα να μην είναι κοντά μου αν δεν μπορεί. Νομίζω ξεκαθαρίζουν πολλά πράγματα έτσι κι αλλιώς.  @eva96 σχετικά με αυτό που είπες ναι μετά την αυχενική θα νιώσεις καλύτερα κι εγώ έτσι ήμουν ήθελα να το μοιραστώ και το ήξεραν ελάχιστα άτομα, και ναι από αυτά δεν έδειξαν όλα το ίδιο ενδιαφέρον. Αλλά καλύτερα θα πω, τα βλέπεις όλα πιο ξεκάθαρα. 
    • Καλημέρα! Εγώ θα πω κάτι που είχα διαβάσει όταν έκανα τον γιο μου και μου φάνηκε πολύ σωστό. Παρόλο που εγώ ήμουν από αυτές τις γυναίκες που ερωτεύτηκα τον γιο μου από το τεστ εγκυμοσύνης, η περίοδος με το μωρό και αναφέρομαι στον πρώτο χρόνο ολόκληρο είναι ένα πένθος του παλιού σου εαυτού, των παλιών συνηθειών και της παλιάς σου ζωής. Από τη μια όντως ένιωθα ότι η θέση του μπέμπη ήταν πάντα στο σπίτι μας αλλά από την άλλη είμαι ένας άνθρωπος με τη δουλειά μου, τα χόμπι μου και μετά με τον άντρα μου και τους φίλους μου και είμαστε πολύ του έξω. Ξαφνικά και ειδικά εφόσον γέννησα χειμώνα, έβγαινα μεν με το μωρό από την πρώτη εβδομάδα κάθε πρωί για βόλτα αλλά όλοι δούλευαν, το μωρό δε μιλάει να πεις καμία κουβέντα αλλά και όταν έβλεπα τους άλλους δεν είχα να πω τίποτα για μένα που δε σχετιζόταν με το παιδάκι μου. Κάποιες γυναίκες δεν έχουν θέμα με αυτό και πολύ καλά κάνουν και μάλιστα νομίζω ότι είναι και πιο ικανοποιημένες απτή ζωή τους, εγώ όμως δεν είμαι έτσι και το να νιώθω ότι έχω να πω κάτι για τον εαυτό μου που δε συνδέεται με το σπίτι μου με ανανεώνει. Σε όποια κατηγορία κι αν βρεθείς όμως θα βρεις τα πατηματά σου και όλα θα γίνουν φυσιολογικά αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο που μετά από λίγο δε θα θυμάσαι καθόλου πως ήσουν πριν το μωράκι. Αφού πλέον αν λείπει ο άντρας μου με τον γιο μου πολλές ώρες κανένα Σάββατο στην αρχή λέω ναι θα κάνω το ένα το άλλο, θα πάω εδώ εκεί κλπ και μετά από κανένα τρίωρο μου φαίνεται άδειο το σπίτι. Αξία της μοίρας μου  
  • Νέες συζητήσεις

×
×
  • Προσθήκη...