Επιλόχειος κατάθλιψη ή απλα μητρότητα;

[Marypnk]

Χαιρετώ ολα τα μελη και ολες τις μανούλες της ομαδας!!

Επανέρχομαι μ ενα ακομα ποστ 9 μήνες μετα την γέννηση της κορούλας μου. Και μπαίνω κατευθείαν στο θέμα. Στο κεφαλι μου είναι ολα πολυ μπερδεμένα αλλα θα προσπαθήσω να τα γραψω οσο καλύτερα μπορώ. Το τελευταίο διάστημα εχω αρχίσει να εχω καποια περίεργα συμπτωματα τα οποία καθε μερα γίνονται εντονότερα ειδικα μολις αρχιζει να βραδιάζει. Αυτα περιλαμβάνουν μια αρκετα εντονη μελαγχολια, ενα αίσθημα οτι η ζωη μου εχει τελειώσει, ατελείωτο άγχος και γενικώς ακομα και τις απλες δουλειές πλέον τις κανω με το ζόρι..νιώθω μονίμως εξουθενωμενη και εχω μονο ενα μωρο, δεν εργάζομαι και αναρωτιέμαι γιατι νιώθω τοσο χάλια και γιατι αλλες γυναίκες με παραπανω παιδια και υποχρεωσεις τα βγαζουν περα και βρισκουν αυτες τις μαμαδοδυναμεις. Εχω αρχισει να πιστεύω εντονα οτι περνάω επιλοχειο κατάθλιψη αν και δε ξερω ποσο εφικτο ειναι αυτο τοσο καιρο μετα τον τοκετό. Βεβαια δεν μπορώ να πω οτι ειχα μια εύκολη λοχεια καθως κοντεψα να χωρισω με τον σύζυγό μου απ τη στιγμή που γέννησα και προσπαθούσα να σταθω στα ποδια μου για το μωρο μου και να ειναι αυτο καλα. Ενω φαινομενικά ειμαι μια πολυ καλη μαμα και εν μερει λειτουργική (μεχρι προτινος) και το μωρο μου το λατρεύω και ειναι ενα χαρούμενο μωρο εγω νιώθω μεσα μου σαν ρομπότ. Συνεχώς αγχωμένη να αμφισβητω αν τα κανω καλα, αν το μωρο μου με αγαπαει και αναγνωρίζει οτι ειμαι η μαμα του, αν τελικά κανω για μαμά και λυπάμαι πολυ που δεν ειμαι ανεμελη και δε μπορώ να χαρω το παιδί μου. Ολη αυτη την απέραντη ευτυχία που ακουω απο αλλες μαμαδες δεν την νιώθω. Μόνο πιεση άγχος και μια ελπιδα για καλύτερες μερες. Ειναι ολα αυτα φυσιολογικά; μηπως ετσι ειναι η μητρότητα; ή μηπως χρειάζομαι βοήθεια..

 

 

[Demy93]

Καλησπέρα κορίτσι μου...όλα όσα περιγράφεις είναι όλα όσα νιώθει το 80% (για να μη πω και παραπάνω) των γυναικών που έγιναν μανουλες...αλλάζουν όλα και είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθεις σαν χαμένη!!!Οι ορμόνες σου δεν έχουν ηρεμήσει ακόμα και εσύ καλείσαι να ανταποκριθείς σε εντελώς νέα δεδομένα!!!να μην νιώθεις άσχημα,σιγά σιγά θα ηρεμήσεις και θα νιώσεις και όλα αυτά τα θετικά τα οποία θεωρώ ότι και τώρα τα νιώθεις απλά η δύσκολη καθημερινότητα δε σε αφήνει να τα αναγνωρίσεις...Είμαι και εγώ μαμά ενός αγοριού 15 μηνών και πίστεψέ με τους τελευταίους 2 μήνες ξεκίνησα να ξανά βρίσκω τον εαυτό μου 🩷 

Μεγάλη αγκαλιά και να θυμάσαι,να δίνεις χρόνο στα συναισθήματα σου!!!Ελπίζω και ο σύζυγός σου να είναι όσο γίνεται πιο βοηθητικός!!!

[Marypnk]

Να χαίρεσαι το μωρακι σου κορίτσι μου💗

Σευχαριστώ για την αμεση απάντηση μακαρι να υπαρχει φως στο τουνελ.. η αλήθεια ειναι οτι αμφιταλαντευομαι πολυ για το πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε τελικά αν περναμε την φαση μας ή όχι..

Με τον σύζυγο πιο πολυ υπομονή κανω να δω πως θα εξελιχθεί παρά να πω με σιγουριά οτι καλυτερεύει η κατάσταση. Δειχνει μια μικρη βελτίωση αλλα φοβαμαι οτι ειναι επιτηδευμένη κι οτι η ζημια εγινε. Περα απ αυτο όμως νιώθω οτι δεν αξιζω στο μωρο μου δεν αξιζω για μαμα του. Ειναι υπέροχο μωρο και θα μεγάλωνε μια χαρα και χωρις εμένα. Σε μερες μεγάλης απελπισίας εχω σκεφτει και να κάνω κακο σε μενα. Το θετικό είναι ότι δεν εχω καμια βλεψη να το κανω πράξη αλλα και μονον αυτες οι σκέψεις μου φαίνονται ολιγον τι παρανοϊκές. Εχω αρχισει επισης να φοβαμαι τα βραδια που μενω μονη με το μωρο..Φοβάμαι το σκοταδι σα παιδακι, θέλω συνεχως καποιον μαζι μου..μια ανασφάλεια γενικά και καθε μερα χειροτερα..Γι αυτο λεω οτι ειναι λεπτη η γραμμή του νορμαλ και του κατι συμβαίνει και θελω πολυ να ακουσω τις απόψεις σας 

[Demy93]

στις πριν 14 ώρες, ο/η Marypnk είπε:

Να χαίρεσαι το μωρακι σου κορίτσι μου💗

Σευχαριστώ για την αμεση απάντηση μακαρι να υπαρχει φως στο τουνελ.. η αλήθεια ειναι οτι αμφιταλαντευομαι πολυ για το πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε τελικά αν περναμε την φαση μας ή όχι..

Με τον σύζυγο πιο πολυ υπομονή κανω να δω πως θα εξελιχθεί παρά να πω με σιγουριά οτι καλυτερεύει η κατάσταση. Δειχνει μια μικρη βελτίωση αλλα φοβαμαι οτι ειναι επιτηδευμένη κι οτι η ζημια εγινε. Περα απ αυτο όμως νιώθω οτι δεν αξιζω στο μωρο μου δεν αξιζω για μαμα του. Ειναι υπέροχο μωρο και θα μεγάλωνε μια χαρα και χωρις εμένα. Σε μερες μεγάλης απελπισίας εχω σκεφτει και να κάνω κακο σε μενα. Το θετικό είναι ότι δεν εχω καμια βλεψη να το κανω πράξη αλλα και μονον αυτες οι σκέψεις μου φαίνονται ολιγον τι παρανοϊκές. Εχω αρχισει επισης να φοβαμαι τα βραδια που μενω μονη με το μωρο..Φοβάμαι το σκοταδι σα παιδακι, θέλω συνεχως καποιον μαζι μου..μια ανασφάλεια γενικά και καθε μερα χειροτερα..Γι αυτο λεω οτι ειναι λεπτη η γραμμή του νορμαλ και του κατι συμβαίνει και θελω πολυ να ακουσω τις απόψεις σας 

Θα σου ξανά πω ότι περιγράφεις πράγματα τα οποία έχω περάσει και εγώ!!!καταλαβαίνω ότι κάτι έχει συμβεί με τον σύζυγό αλλά μάλλον πρέπει να κάνετε μια σοβαρή κουβέντα και να του πεις ακριβώς πώς νιώθεις!!από κει και πέρα καλό θα ήταν να απευθυνθείς και σε κάποιον ειδικό (υπάρχουν και πολλές δωρεάν γραμμές) προκειμένου να μπορέσει να σε βοηθήσει με πιο εξειδικευμένες γνώσεις...εγώ για όλη μια φορά θα σου πω ότι όλα θα περάσουν (και δεν είναι λόγια παρηγοριάς,είναι η πραγματικότητα)...Επίσης μπορείς να μοιραστείς τα συναισθήματα σου με κάποιους πολύ δικούς σου ανθρώπους,δεν υπάρχει κάποιος κοντά σου???

Και κάτι τελευταίο...Αξίζεις πολλά,έχεις καταφέρει να φέρεις στον κόσμο μια νέα ζωή και πίστεψέ με είσαι η πιο άξια μάνα για το πλασματάκι σου και δε θα σε άλλαζε για κανέναν!!!!

[Marypnk]

Μακαρι μακαρι μακαρι! Η αληθεια ειναι οτι φοβομαστε να παραδεχτούμε οτι νιώθουμε ολα αυτά σε μια απ τις πιο ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μας που τελικά δεν ειναι ακριβώς έτσι..λογω των ορμονών και των απαιτητικων συνθηκών. Φανταζόμουν βέβαια οτι με το πέρασμα του καιρού ολα αυτα τα ψυχικά βαρη θα εξασθενούν ενώ σε μενα πχ συμβαίνει το ανάποδο. Ευελπιστώ να επιστρέψω σε λιγο διάστημα και να ξαναγράψω με πιο καθαρο μυαλό την εξέλιξη γιατι θεωρώ οτι πολλες γυναίκες εχουν αναγκη απο αυτό. Οπως κι εγω που άνοιξα αυτο το θέμα διαβαζοντας κι αλλα παρομοια. Εχω απευθυνθεί στην φαιναρετη και ελπίζω ολα καλα!

Επισης ,δυστυχώς στον κυκλο μου καμια φιλη μου δεν εχει παιδι ακόμα οποτε θεωρω οτι θα καταλάβουν μόνο οσες εχουν βιώσει οτι βιωνει μια μαμά. Αυτός ειναι και ο λογος που ενιωσα την αναγκη να το συζητήσω με σας

[Zaxaroulamak]

Καλησπερα. Οπως σου εγραψε και η αλλη κοπελα οι περισσοτερες γυναικες περναμε απο αυτην τη φαση αργα η γρηγορα. Ειτε απευθειας μετα τον τοκετο ειτε καποιους μηνες μετα. Θα σου γραψω για την προσωπικη μου εμπειρια επειδη καποια πραγματα που ειπες τα νιωθω κι εγω. Εχω ενα παιδι,τωρα ειναι 16 μηνων και καθε μερα νιωθω οτι δεν μπορω να παρω τα ποδια μου. Βλεπω αλλες μανουλες που ειναι παντα περιποιημενες ενω εγω οταν βγαινουμε συνηθως επειδη δεν προλαβαινω βγαινω οπως να ναι. Τωρα π ξεκινησα τη δουλεια εχω εξαντληθει με αποτελεσμα να ειμαι πολυ συχνα αρρωστη και πολλες φορες σκεφτομαι οτι το παιδι μου θα ηταν καλυτερα αν ειχε αλλη μαμα. Αυτες οι σκεψεις ειναι στιγμιαιες, οταν παρεις μια ανασα και δωσεις λιγο χρονο στον εαυτο σου θα δεις τα πραγματα πιο καθαρα. Για το μωρακι σου εισαι ολος του ο κοσμος προσπαθεις καθε μερα να του δωσεις το καλυτερο κι αυτο ειναι πολυ σπουδαιο. Μη συγκρινεις τον εαυτο σου με αλλες γυναικες,η καθεμια εχει τις δικες της αντοχες και αυτο δεν ειναι κακο. Αλλωστε να σου πω και κατι τα παιδακια θελουν απλα πραγματα και λιγα για να ειναι χαρουμενα. Δε χρειαζεται να πασχιζουμε παντα για το τελειο. Φροντισε τον εαυτο σου γιατι το μωρο σου πιο πολυ αυτο εχει αναγκη μια χαρουμενη μαμα.