Υποστήριξη μετά από τραυματικο τοκετό

[Spanakopita13]

Καλησπέρα μέλλουσες και ήδη μαμάδες, ☺️

Είχα γράψει ήδη στο φόρουμ περισυ μετά από 2 συνεχόμενες αποβολες... και μετά από ένα μακρύ ταξίδι σχεδόν 5 χρονων ανεξήγητης υπογονιμοτητας, 2 εξωσωματικές, 1 φυσιολογικη σύλληψη και 4 εμβρυομεταφορες, έφερα στον κόσμο πριν από μια βδομάδα την υπέροχη κορούλα μου, που ακόμα την κοιτάω και δεν το πιστεύω. Όμως ο τοκετός μου ήτανε πολύ τραυματικος: 

Ζω στην Γερμανία και κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης είχα τρομερό άγχος λόγω της προϊστορίας μου. Όλοι οι επαγγελματίες υγείας με καθησυχάζαν ότι το μαιευτήριο που επέλεξα είναι εξειδικευμένο και από τα καλύτερα στην πρωτεύουσα. Για να μην πολυλογώ ο τοκετός ξεκίνησε την Παρασκευή (40+5), με ωδυνες ανά 10 λεπτά αλλά με σπάσιμο νερών, κάτι που μας οδήγησε άμεσα στο νοσοκομείο. Από εκεί και πέρα η ιστορία με λίγα λογια: 

Από τις 8 το πρωί μέχρι 4 το απόγευμα ωδυνες μόνο κάθε 10 λεπτά και νερά να τρέχουνε σταθερά. Παρόλα αυτά η γυναικολόγος σε εφημερία μου πρότεινε να πάω σπίτι αν θέλω, γιατί ο τράχηλος ήτανε ανοιχτός μόνο 1 εκ, κάτι που αρνήθηκα λόγω του άγχος μου. Ήτανε φανερό ότι εκείνη την ημέρα γινόταν χαμός από προγραμματισμένους και εκτακτους τοκετους, με το προσωπικό σε μια μόνιμη αναστάτωση. 

Μπαίνω εισαγωγή και κατά τις 5 νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά, ωδυνες που ξαφνικά με σφάζουν από τον πόνο κάθε 3 με 4 λεπτά. Ο άντρας μου να προσπαθεί παντού να βρει καποιον να με εξετάσει και να μου δώσει επισκληριδιο για τον πόνο, κάτι που είχα εκφράσει επανειλημμένα ότι θέλω, λόγω τραυματισμόυ και χρονιου πονου στην μεση και στην πλατη...

Κανένας από το προσωπικό δεν μας πιστεύει, όλοι λένε αποκλείεται να πονάς τόσο η να γέννας ήδη, είναι πολύ νωρίς ακόμα κλπ...

Στις 8 το απόγευμα ο άντρας μου έχει ξεσηκώσει όλο το θάλαμο για να με κοίταξει επιτέλους κάποιος, εγώ να ούρλιαζω από τους πόνους και να μην μπορώ ούτε να σηκωθώ από το κρεββάτι. Επιτέλους μια νοσηλεύτρια με παίρνει σοβαρά όταν άρχισα να μην νιώθω το μωρό μου... με σπρώχνουν αμέσως στην αίθουσα τοκετου, οπου ανακαλύπτουν ότι μέσα σε 4 ώρες έχω ανοίξει στα 10 εκ και το κεφάλι είναι ήδη σε θέση ώθησης...το μωρό είναι καλά αλλά δεν υπάρχει χρόνος ούτε για παυσίπονο, πόσο μάλλον για επισκληριδιο, αφου το μωρο ειναι σχεδον εξω... τελικά και αυτή η πρόβλεψη ήτανε λάθος, αφού κατέληξα να σπρώχνω 4 ώρες με το μωρο να προβαλει και μετα να ρουφιεται ξανα μεσα στο σωμα μου με αφορητους πόνους. Στο τέλος η γιατρός έπρεπε να βάλει βεντούζα για το κεφαλάκι είχε κολλήσει και ο ομφαλιος λωρος είχε τυλιχτει γύρω της σαν γιρλάντα. 

Όταν επιτέλους την έβγαλαν και μου την έδωσαν ένιωσα την απόλυτη ευτυχία και ανακούφιση... νόμιζα ότι τις επόμενες μέρες θα ξεχάσω τα πάντα και θα είμαι μόνο ευτυχισμένη, όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο... όσο περνάνε οι μέρες η περιπέτεια στριφογυριζει συνέχεια στο μυαλό μου και δεν με αφήνει να κλείσω μάτι ακόμα και όταν κοιμάται η μικρούλα μου... την κοιτάω και σκέφτομαι ότι απλά κανένας δεν με πήρε στα σοβαρά και ότι αν αργούσαν λίγο περισσότερο μπορεί να είχε συμβεί και εγώ δεν ξέρω τι... ΜΕΣΑ στην αιθουσα τοκετου.

Το γεγονός ότι πέρασα τόσα πολλά για να την αποκτήσω κάνει όλο τον περίγυρο μου (εκτός από τον άντρα μου) να μου λέει να ξεχάσω τι πέρασα, να κοιτάω ότι είμαστε όλοι υγιείς, η μικρή είναι ένα θαύμα κλπ. Όμως εγώ δεν μπορώ... συνέχεια με πιάνουν τα κλάματα για το τι θα μπορούσε να πάει στραβά και φοβάμαι πολύ για αυτήν συνέχεια. 

Καμία άλλη κοπέλα που να είχε τραυματική εμπειρία τοκετου και να έχει συμβουλές για την αντιμετώπιση του τραύματος? Ότι και να σας βοηθήσε είναι καλοδεχουμενο...

Έγραψα σεντόνι, αλλά ένιωθα ότι αν δεν τα έγραφα κάπου θα έσκαγα. 

[Christi.D.]

Κοριτσι μου αρχικά να σου ζήσει το μωράκι!

Μπορώ να σου πω ότι κι εγώ είχα μια τραυματική εμπειρία τοκετού. Τουλάχιστον έτσι το βίωσα εγώ! Μπορώ με βεβαιότητα να σου πω ότι η δική σου εμπειρία ήταν χειρότερη από τη δική μου και είναι λογικό να σε έχει επηρεάσει και να χρειάζεσαι λίγο χρόνο! 

Έτσι όπως τα είπες καταλαβαίνω ότι είχες οξύ τοκετο(οι συσπάσεις γίνονται πολύ γρήγορα και ο τοκετος εξελίσσεται πολύ γρήγορα).

Το ίδιο συνέβη και σε μένα (σκέψου από τις συσπάσεις της μήτρας και το ζόρι έκανα εμετό) μόνο που έφτασα στην κλινική με 8 διαστολή και μου έκαναν επισκληριδιο. Μέχρι τώρα βίωσα τους πόνους της γέννας που στον οξύ τοκετό είναι πολύ πιο απανωτοι.  Τελικά κατέληξα σε επείγουσα καισαρική γιατί το μωρό είχε βραδυκαρδια. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που ο άντρας μου δεν πρόλαβε καν να μπει στην αίθουσα τοκετού πριν χρειαστεί να μπω για καισαρική. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά! 

Ωστόσο εγώ για αρκετές βδομάδες μετά τη γέννα κάθε φορά που σκεφτόμουν τη γέννα έκλαιγα και στεναχωριομουν... Καταλαβαινα ότι εννοείται το σημαντικό είναι ότι είμαστε και εγώ και το μωρό καλά αλλά παρόλα αυτά μου έβγαινε πολύ στεναχώρια κάθε φορά που μου ερχόταν στο μυαλό ...

Σίγουρα επηρεάζουν και οι ορμόνες γιατί η λοχεια είναι μια πολύ ευαίσθητη περίοδος για τη γυναίκα ούτως ή άλλως. Μην ακούς κανέναν! Έχεις δικαίωμα να αισθάνεσαι όπως θέλεις! Δεν οφείλεις να έχεις απολαύσει τη γέννα ούτε να μην σε επηρεασε ότι σε μια τόσο σημαντική ιδιαίτερη κσι ευαίσθητη στιγμή δεν σε πρόσεξαν όπως έπρεπε ...

Εμένα με βοηθούσε να  λέω στον άντρα μου τι σκέψεις έκανα σχετικά με τη γέννα και με στεναχωρουσαν. Τα έβγαζα δλδ από μέσα μου! Σιγά σιγά ξεθωριασαν και οι άσχημες εικόνες  της γέννας και τα συναισθήματα που μου προκαλούσε! 

Δώσε χρόνο στον εαυτό σου!  Μην τα κρατας μέσα σου γενικά και έχε στην καθημερινότητα σου άτομα που σε στηρίζουν!

Αν στην πορεία δεις ότι περνάει αρκετό διαστημα και "βουλιάζεις" σε τέτοιες σκέψεις δες αν θα χρειαστείς βοήθεια και από καποιον ειδικό. Αλλά νομίζω ότι μια βδομάδα μετά τη γέννα είναι λογικό να σου έρχεται στο μυαλό (το λέω με βάση τη δική μου εμπειρία). 

Και κάτι τελευταίο:  να ξέρεις ότι το γεγονός ότι απέκτησες παιδί μετά από τόσες προσπάθειες και δυσκολίες ΔΕΝ σημαίνει ότι είναι μικρή ή εύκολη αλλαγή ο ερχομός ενός μωρού,ούτε πως δεν δικαιούσαι να παραπονιεσαι ή να στεναχωριεσαι για θέματα ππυ αφορούν την εγκυμοσύνη τον τοκετό και τη μητρότητα! 

Συγγνώμη που πολυλογισα!  

Ό,τι θέλεις, είμαστε εδώ! 

[Spanakopita13]

στις πριν 14 ώρες, ο/η Christi.D. είπε:

Κοριτσι μου αρχικά να σου ζήσει το μωράκι!

Μπορώ να σου πω ότι κι εγώ είχα μια τραυματική εμπειρία τοκετού. Τουλάχιστον έτσι το βίωσα εγώ! Μπορώ με βεβαιότητα να σου πω ότι η δική σου εμπειρία ήταν χειρότερη από τη δική μου και είναι λογικό να σε έχει επηρεάσει και να χρειάζεσαι λίγο χρόνο! 

Έτσι όπως τα είπες καταλαβαίνω ότι είχες οξύ τοκετο(οι συσπάσεις γίνονται πολύ γρήγορα και ο τοκετος εξελίσσεται πολύ γρήγορα).

Το ίδιο συνέβη και σε μένα (σκέψου από τις συσπάσεις της μήτρας και το ζόρι έκανα εμετό) μόνο που έφτασα στην κλινική με 8 διαστολή και μου έκαναν επισκληριδιο. Μέχρι τώρα βίωσα τους πόνους της γέννας που στον οξύ τοκετό είναι πολύ πιο απανωτοι.  Τελικά κατέληξα σε επείγουσα καισαρική γιατί το μωρό είχε βραδυκαρδια. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που ο άντρας μου δεν πρόλαβε καν να μπει στην αίθουσα τοκετού πριν χρειαστεί να μπω για καισαρική. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά! 

Ωστόσο εγώ για αρκετές βδομάδες μετά τη γέννα κάθε φορά που σκεφτόμουν τη γέννα έκλαιγα και στεναχωριομουν... Καταλαβαινα ότι εννοείται το σημαντικό είναι ότι είμαστε και εγώ και το μωρό καλά αλλά παρόλα αυτά μου έβγαινε πολύ στεναχώρια κάθε φορά που μου ερχόταν στο μυαλό ...

Σίγουρα επηρεάζουν και οι ορμόνες γιατί η λοχεια είναι μια πολύ ευαίσθητη περίοδος για τη γυναίκα ούτως ή άλλως. Μην ακούς κανέναν! Έχεις δικαίωμα να αισθάνεσαι όπως θέλεις! Δεν οφείλεις να έχεις απολαύσει τη γέννα ούτε να μην σε επηρεασε ότι σε μια τόσο σημαντική ιδιαίτερη κσι ευαίσθητη στιγμή δεν σε πρόσεξαν όπως έπρεπε ...

Εμένα με βοηθούσε να  λέω στον άντρα μου τι σκέψεις έκανα σχετικά με τη γέννα και με στεναχωρουσαν. Τα έβγαζα δλδ από μέσα μου! Σιγά σιγά ξεθωριασαν και οι άσχημες εικόνες  της γέννας και τα συναισθήματα που μου προκαλούσε! 

Δώσε χρόνο στον εαυτό σου!  Μην τα κρατας μέσα σου γενικά και έχε στην καθημερινότητα σου άτομα που σε στηρίζουν!

Αν στην πορεία δεις ότι περνάει αρκετό διαστημα και "βουλιάζεις" σε τέτοιες σκέψεις δες αν θα χρειαστείς βοήθεια και από καποιον ειδικό. Αλλά νομίζω ότι μια βδομάδα μετά τη γέννα είναι λογικό να σου έρχεται στο μυαλό (το λέω με βάση τη δική μου εμπειρία). 

Και κάτι τελευταίο:  να ξέρεις ότι το γεγονός ότι απέκτησες παιδί μετά από τόσες προσπάθειες και δυσκολίες ΔΕΝ σημαίνει ότι είναι μικρή ή εύκολη αλλαγή ο ερχομός ενός μωρού,ούτε πως δεν δικαιούσαι να παραπονιεσαι ή να στεναχωριεσαι για θέματα ππυ αφορούν την εγκυμοσύνη τον τοκετό και τη μητρότητα! 

Συγγνώμη που πολυλογισα!  

Ό,τι θέλεις, είμαστε εδώ! 

Καλημέρα όλη μέρα Χριστίνα, 

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου, χθες συζήτησα ξανά με τον άντρα μου για το όλο θέμα και ξέσπασα πάλι αλλά ξαλάφρωσα αρκετά. Ευτυχώς έχω έναν υπέροχο σύζυγό πραγματικό συντροφο που έζησε κάθε στιγμή του τοκετού και με στηρίζει όσο τίποτα. 

Αυτό που έμαθα και με τις αποβολες είναι ότι πολλές φορές ο περίγυρος ακόμα και αν σε αγαπάει, θα γυρίσει την κουβέντα σε πιο ευχάριστα θέματα πχ όταν έλεγα ότι σε αυτή την εγκυμοσύνη έχω τρομερό άγχος λόγω των αποβολων οι περισσότεροι μου έλεγαν "εντάξει ξέχασε το πάει αυτο". Δεν θέλουνε να τους μαυρίζει η ψυχή, που το καταλαβαίνω σίγουρα, αλλά δεν με βοηθάει κιόλας. 

Λυπάμαι και για την δική σου εμπειρία και σε καταλαβαίνω απόλυτα όταν λες ότι παρόλο που είσαι απόλυτα χαρούμενη για το παιδάκι σου, θα θρηνεις πάντα αυτό το κομμάτι του τοκετού που έχασες. Γνώρισα κοπέλες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σου που είχανε ακριβώς το ίδιο θέμα με βραδυκαρδια και έκτακτη καισαρικη, και άργησαν να κάνουνε δεύτερο παιδάκι για αυτό ακριβώς τον λόγο, τραύμα κατά τον τοκετό. Ελπίζω και εσύ να είσαι καλύτερα τώρα και να το ξεπερνάς σιγά σιγά. 

Για την θεραπεία είμαι απόλυτα υπέρ, είμαι και νοσηλεύτρια, αλλά είναι πρακτικά πολύ νωρίς ακόμα να πάω σε θεραπευτή, είμαι μόνο μια βδομάδας λεχωνα 😆 αλλά είμαι ανοιχτή να ψάξω για συνεδρίες αν βλέπω ότι με απασχολεί και αργότερα, που οι ορμόνες μου θα έρθουνε λίγο στα ίσια τους. 

 

[RAM21]

Κορίτσια αυτό που έχετε υποστεί ονομάζεται μαιευτική βία και στην Ελλάδα μόλις τον τελευταίο καιρό αρχίζει να συζηταται πιο ανοιχτά. Δυστυχώς το υφίστανται πάρα πολλές γυναίκες, γιατί στην πλειονότητα τους γιατροί και νοσηλευτές τοκετού μας βλέπουν ως περιστατικά, δεν μας ακούν και δεν μας προσέχουν όσο χρειάζεται. Η μαιευτική βία επεκτείνεται από τον τρόπο που θα γεννήσουμε, ο οποίος μας επιβαλλεται συνήθως με τρόπο εκφοβιστικο και καταναγκαστικο, μέχρι περιστατικά την ώρα του τοκετού όπως αυτά που περιγράφετε, που χαρακτηριζονται απο ασέβεια στο γυναικείο σωμα κ αδιαφορια για τον πονο που περνάμε.

Λυπάμαι πολύ για την εμπειρια σας. Πρέπει να τα συζητάτε, πρώτα με τους συντρόφους σας και δεύτερον με θεραπευτή, όπως σωστά λέτε, γιατί το τραύμα υπάρχει και παραμένει μέσα μας. Ο περιγυρος και η κοινωνια δεν καταλαβαινουν και μας γεμιζουν τυψεις και ενοχες. Δεν είστε υπερβολικές, ούτε σας "έχουν χτυπήσει" οι ορμόνες. Απλά η φροντίδα στη μητέρα και στα συναισθήματά της περιφρονουνται προκλητικά απ την στιγμή που ο τοκετός έχει επιτυχή έκβαση. Είναι παγκόσμιο και διαχρονικό το προβλημα.

Πρόσφατα ανακάλυψα το Παρατηρητηριο για την Μαιευτική Βία, ιδιωτική πρωτοβουλία μιας δραστήριας μαιας. Ισως το εχετε πετυχει σε καποια αναζητηση. Η ιδια προσφέρει συνεδρίες, συμβουλευτικη για διαφορα θεματα και ανεβάζει άρθρα σχετικά με τη μητρότητα και τον τοκετό. Αν θέλετε αναζητήστε το, ίσως σας δώσει μία διέξοδο. Να χαίρεστε τα μωρακια σας και να έχετε υγεία!!

[Spanakopita13]

στις πριν 1 ώρα, ο/η RAM21 είπε:

Κορίτσια αυτό που έχετε υποστεί ονομάζεται μαιευτική βία και στην Ελλάδα μόλις τον τελευταίο καιρό αρχίζει να συζηταται πιο ανοιχτά. Δυστυχώς το υφίστανται πάρα πολλές γυναίκες, γιατί στην πλειονότητα τους γιατροί και νοσηλευτές τοκετού μας βλέπουν ως περιστατικά, δεν μας ακούν και δεν μας προσέχουν όσο χρειάζεται. Η μαιευτική βία επεκτείνεται από τον τρόπο που θα γεννήσουμε, ο οποίος μας επιβαλλεται συνήθως με τρόπο εκφοβιστικο και καταναγκαστικο, μέχρι περιστατικά την ώρα του τοκετού όπως αυτά που περιγράφετε, που χαρακτηριζονται απο ασέβεια στο γυναικείο σωμα κ αδιαφορια για τον πονο που περνάμε.

Λυπάμαι πολύ για την εμπειρια σας. Πρέπει να τα συζητάτε, πρώτα με τους συντρόφους σας και δεύτερον με θεραπευτή, όπως σωστά λέτε, γιατί το τραύμα υπάρχει και παραμένει μέσα μας. Ο περιγυρος και η κοινωνια δεν καταλαβαινουν και μας γεμιζουν τυψεις και ενοχες. Δεν είστε υπερβολικές, ούτε σας "έχουν χτυπήσει" οι ορμόνες. Απλά η φροντίδα στη μητέρα και στα συναισθήματά της περιφρονουνται προκλητικά απ την στιγμή που ο τοκετός έχει επιτυχή έκβαση. Είναι παγκόσμιο και διαχρονικό το προβλημα.

Πρόσφατα ανακάλυψα το Παρατηρητηριο για την Μαιευτική Βία, ιδιωτική πρωτοβουλία μιας δραστήριας μαιας. Ισως το εχετε πετυχει σε καποια αναζητηση. Η ιδια προσφέρει συνεδρίες, συμβουλευτικη για διαφορα θεματα και ανεβάζει άρθρα σχετικά με τη μητρότητα και τον τοκετό. Αν θέλετε αναζητήστε το, ίσως σας δώσει μία διέξοδο. Να χαίρεστε τα μωρακια σας και να έχετε υγεία!!

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου κοπέλα μου, 

Το θέμα είναι κυρίως ότι εγώ είμαι στο εξωτερικό και όταν έκανα τα μαθήματα τοκετου η εικόνα που μας δωθηκε για τα μαιευτήρια εδώ ήτανε ιδανική και πολύ αλλιώς από ότι ξέρω από φίλες στην Ελλάδα πχ η εγκυος μπορεί να διαλέξει τι μουσική θέλει στην αίθουσα τοκετου, αρωματοθεραπεια, μπάλα γυμναστικής μέσα στα δωμάτια, πολύ χαμηλά ποσοστά καισαρικής, τεχνητων πονων κλπ... οπως και στα δυο ραντεβού γνωριμιας που εχουμε εδω με το προσωπικο, συζητηθηκαν ολες οι αναγκες/επιθυμιες μου (που ητανε απλα επισκληριδιος) ολοι ητανε ευγενικοί και προθυμοι...

Οπότε το σοκ μου ήτανε διπλό όταν τελικά αντιμετώπιστηκα με αυτό τον τρόπο, τύπου "πως κανεις έτσι, δεν είσαι η μόνη που γέννας, τα φάρμακα θα κανουν το παιδί σου χαζο" (ναι το ακουσα πραγματικα αυτο απο μια βοηθο νοσηλευτη). Κάνω τον σταυρό μου που η νυχτερινη μαία και η γυναικολόγος σε εφημερία ήτανε τόσο καλές και έμειναν μαζί μου 4 ώρες και με βοήθησαν πραγματικά να φέρω στον κόσμο την κόρη μου. Αλλά δεν θα έπρεπε να είναι έτσι, να ελπίζω να πέσω σε φυσιολογικό προσωπικό για να έχω φυσιολογικό τοκετο. 

Επίσης έχεις απόλυτο δίκιο ότι όλες οι έγκυες/λεχωνες αντιμετωπιζονται με αυτό τον τρόπο πχ εγώ είχα μια πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη με εμετούς σχεδόν μέχρι το τέλος, αλλά επειδή πέρασα τόσο πολλά δεν έπρεπε να παραπονιέμαι, μόνο να είμαι ευγνώμων. Είναι πολύ δύσκολο, και ευτυχώς που ο άντρας μου είναι το στήριγμα μου και με έχει βοηθήσει πολύ.