Αναφορά

@Nerina κορίτσι μου καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι αυτό που περνάς αυτή τη στιγμή. Θέλω όμως να σκεφτείς κάποια στιγμή το εξής: Ένα μωρό, όσο και να το θέλουμε φέρνει μαζί και τεράστιες αλλαγές στην ισορροπία ενός ζευγαριού. Η κούραση, η αϋπνία, οι ορμόνες της μαμάς, οι ευθύνες .. Είμαι μια γυναίκα που οι παλιές ξέρουν τι έχω περάσει για να γίνω μαμά. Με τον άντρα μου είχαμε μια υπέροχη σχέση, με κατανόηση, αγάπη, σεβασμό. Σκέψου ότι δεν τσακωνομασταν καν, τα λύναμε όλα με διάλογο. Πολύ γερές βάσεις. Η κόρη μου τώρα είναι 19 μηνών. Έχουν έρθει στιγμές μέσα σε αυτούς τους 19 μήνες που δεν αναγνώρισα ούτε εκείνον αλλά ούτε και εμένα. Είπαμε πράματα άσχημα, μαλώσαμε πολύ, φωνάξαμε.. Καταστάσεις άγνωστες για εμάς. Στο τέλος της ημέρας όμως,με ηρεμία κάθε φορά συμφωνήσαμε ότι μιλούσε η πίεση και η κούραση. Και αυτό είναι το σημαντικότερο. Να δείχνει ο ένας κατανόηση στον άλλον. Αν λοιπόν ο σύντροφός σου σηκώθηκε και έφυγε, ίσως είναι για καλό.. Είσαι σίγουρη ότι θα άντεχε αργότερα την πίεση ενός παιδιού; Δυστυχώς η γονεικοτητα δεν είναι σαν τις ταινίες. Είναι υπέροχη αλλά και πολύ δύσκολη ταυτόχρονα. Θέλει υπομονή, επιμονή και κυρίως ένα ζευγάρι ενωμένο που δεν το βάζει στα πόδια στα δύσκολα.. Οι περισσότερες που είμαστε εδώ, έχουμε ζήσει άσχημες και πιεστικές καταστάσεις. Εγώ μετά την τελευταία αποβολή που ουσιαστικά ξεματωσα στην μπανιέρα, έπεσα σε κατάθλιψη. Κυριολεκτικά!! Έκλαιγα πολύ, είχα νεύρα, κοιτούσα το κενό και δεν μιλούσα για ώρες. Με ένα μωρό στα χέρια. Αυτή η κατάσταση κράτησε μερικούς μήνες. Ο σύζυγος μου για να μην μένω μέσα και πέφτω κ άλλο, μας πήγαινε κάθε μέρα στη θάλασσα. Κάθε μέρα! Άυπνος, γιατί δουλεύει βάρδιες. Μια φορά παραλίγο να κλείσουν τα μάτια του στο τιμόνι... Ναι, αυτό την υπερπροσπάθεια, να είμαι εγώ καλά. Δεν τα γράφω αυτά για να πούμε τι καλό σύζυγο έχω, αλλά για να μην ξεχνάμε τι σημαίνει ζευγάρι, αγάπη, συντροφικότητα και οικογένεια. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου για τίποτα... Είσαι άνθρωπος, και ζοριστηκες. Και ναι είναι απόλυτα λογικό και φυσιολογικό. Δεν σου άξιζε αυτή η συμπεριφορά όμως σε καμία περίπτωση... Σου στέλνω μεγάλη αγκαλιά 🩷

Εγώ 32 —  εκείνος 34. Είναι η οικογένειά μου. πιεστηκαμε και οι δυο πολύ. Στην αρχή το πήραμε στην πλάκα, μετά άρχισε να με κυριεύει το άγχος και η απαισιοδοξία. Όταν έγινα μέλος εδώ, συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι η μόνη σε αυτή την ηλικία που νιώθω έτσι. Γενικα, ειχε φύγει κάθε ρομαντισμός, όλα τα εβλεπα πλέον σαν «αγγαρεία». Κάθε μέρα απλά συζητούσαμε για τα οικονομικά μας και για το αν είμαι σε γόνιμες ημέρες. Ευθέως μου είπε πριν λίγες ημέρες «πάρε άδεια, δεν την παλεύω άλλο να τσακωνόμαστε από μακριά» κι επισης ανέφερε «εξ αποστάσεως παιδιά και σπιτια δεν κρατιούνται». Μετά, πήρα άδεια, Θεωρω ότι κουραστήκαμε πολύ και οι δυο. Εγώ νιώθω εξαντλημένη. Μπήκα σε αυτή τη διαδικασία και συνέχεια είμαι με μια γκρίνια και κακή διάθεση. Πάθαινα κρίση άγχους, έκανα εμετούς. Έπρεπε να βάλω μερικά κιλά και αντ αυτού έχασα 3 κιλά. Πραγματικά νιώθω πιεσμένη και πολύ αλλαγμένη. Νιώθω πως χάθηκε η μαγεία.. Πως τα χάσαμε όλα με όλο αυτό το άγχος. Ουσιαστικα προβλήματα δεν είχαμε ποτέ.

Κ Εγώ σήμερα τ πρωί που είναι πιο χαλαρή η κοιλιά ένιωσα όπως έβαλα το χέρι Μ να κουνιέται..

Ααα ωραία μια χαρά..ανά δεύτερη βδομάδα πάω στον εμβρυολογο..κ εγώ εναλλάξ τους πάω..τα μετράει κ η γυναικολόγος μου..όλα μια χαρά να πάνε να κάνουμε γερά παιδάκια..εμένα είναι η πρώτη Μ εγκυμοσύνη.εσυ?

@Nerina οτι ζείτε πριν τον ερχομό ενός παιδιού σας προετοιμάζει για αυτό που ζητάτε. Όταν σκέφτεσαι πως φέρθηκες σε αυτή την επίπονη προσπάθεια μην ολοκληρώνεις τη σκέψη σου με τη φράση ότι τα χάλασες όλα με τη συμπεριφορά σου. Αυτή η ζύμωση, το παίδεμα, οι δυσκολίες, οι απογοητευσεις είναι το να γίνεσαι γονιός σιγά σιγά. Τώρα σας τα δημιουργεί η προσπάθεια τεκνοποιησης, μετά η ίδια η εγκυμοσύνη με τα άγχη της, μετά το μεγάλωμα του παιδιού. Το παιδί βγαίνει από το παιδεύω και καθόλου τυχαία. Μάλλον ο σύντροφός σου αυτό συνειδοποιησε ότι δεν είναι έτοιμος για παιδί και όχι ότι άλλαξες εσύ. Δεν άλλαξες, συνειδητοποιησες ότι προετοίμαζεσαι για κάτι δύσκολο και πιεζεσαι. Όλοι στην πίεση δεν είμαστε ίδιοι. Και εγώ βρίζω, κλαίω, φωνάζω... Και τωρα που απέκτησα τα παιδιά μου κλαίω πολύ, παρακαλώ τον Θεό να με φωτίζει να είμαι καλή μάνα και να με αντέχει ο άντρας μου και εγώ αυτόν. Δε φταις σε τίποτα. Αν γυρίσει θα είναι συνειδητοποιημενος για τον αγώνα που θα έχετε μαζί.