Ζωηρό παιδί 2.5 χρονών

[evaioan]

Καλησπέρα σας, 

η κόρη μου 2.5 ετών είναι ένα παιδί που ενώ καταλαβαίνει τα περισσότερα που της λέω, όταν πάμε βόλτα μου βγάζει το λάδι. Σταματάει στις βιτρίνες απαιτώντας να της πάρω ότι χαζομάρα δει και αν της πάρω κάτι μετά από λίγα δευτερόλεπτα μου το δίνει γιατί βαριέται. Δε με ακούει, σπανίως μου δίνει το χέρι της και πεισμώνει. Συχνά πέφτει στο δρόμο αν πάω να την κρατήσω με το ζόρι και τσιρίζει. Πρόσφατα γεννήθηκε ο αδερφός της και όλο αυτό επιδεινώθηκε. Μας κάνει τη βόλτα κόλαση. Εγώ έπαψα να περπατάω και βάζω κιλά. Ο παιδίατρος λέει πως όταν τη στείλω σχολείο τον Μάιο για να μην αρρωστήσει και ο μικρός πολύ, θα ισιώσει. Μια νταντά που είχαμε τα παράτησε η γυναίκα. Σας έχει συμβεί κάτι παρόμοιο; 

[Xrisa95]

Να σου ζήσει το νέο μέλος ❤️ 

Γενικά η έλευση ενός παιδιού αλλάζει τις ισορροπίες κ μπορεί να βγάλει έντονες αντιδράσεις. 
 

το βασικό είναι να παρατηρήσετε το παιδί σας οικογενειακώς για να καταλάβετε από πού προκύπτει αυτή η συμπεριφορά. 

Τα αίτια μπορεί να είναι πολλά όχι μόνο ένα πχ η οριοθέτηση, η έλευση ενός νέου μωρού, η μη κάλυψη όλων των αναγκών του παιδιού κτλ κτλ. 
 

το σχολείο δεν λύνει το πρόβλημα δεν θα παιδαγωγήσει το παιδί για εσάς ούτε θα καλύψει τις ανάγκες του. 
 

έχετε σκεφτεί αν το παιδί καλύπτει καθημερινά την ανάγκη του για κινηση, πνευματική άσκηση, συγκέντρωση, αλληλεπίδραση κτλ κτλ; Είναι ρητορικό το ερώτημα. 
 

επίσης τα όρια είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν γιατί τα ίδια τα παιδιά τα έχουν ανάγκη και τα αποζητούν με την συμπεριφορά τους (τα όρια έχουν αποκτήσει κακή σημασία αλλά κάθε άλλο βοηθούν). Με την λέξη όρια δεν εννοώ απλά να κουνάμε το δάχτυλο κ να μαλώνουμε τα παιδιά. Εννοώ να υπάρχει ένα πλαίσιο ξεκάθαρο (κάτι σαν οδηγίες χρήσης που λέμε λαϊκά) ώστε να νιώθουν τα παιδιά ότι καθοδηγούνται κ μπορούν να ενεργουν ελεύθερα μέσα σ αυτό το πλαίσιο. 
Για παράδειγμα μπορείτε από πριν να συζητατε τι θα κάνετε στη βόλτα (που θα πάτε, πόση ώρα, τι θα αγοράσετε κτλ) τις πρώτες φορές μπορεί να υπάρχει η ίδια αντίδραση αλλά σιγά σιγά στο παιδί θα γίνει ξεκάθαρο το όριο κ θα προσαρμοστεί. 

για ένα διάστημα εγώ θα απέφευγα μέρη κ καταστάσεις που οδηγούν το παιδί στο να αναστατώνεται μέχρι να βρει την ισορροπία που χρειάζεται. 
 

Θα εκπλαγείς αλλά πολλές αντιδράσεις των παιδιών δείχνουν το ίδιο πράγμα κ κάποιες είναι αναμενόμενες. 
 

 

[_piripiri_]

Καλησπέρα,

Έχω κι εγώ ένα αγοράκι 2,5 ετών και μπορώ να γράψω βιβλίο για το πώς μας βγάζει το λάδι...

Ακριβώς κι εμάς καταλαβαίνει πολύ καλά τι του λες, τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει, και τα αγνοεί επίτηδες. Δαγκώνει, χτυπάει, κάνει πράγματα που ξέρει ότι είναι "τζιζ", τσιριζει στις ώρες κοινής ησυχίας σαν τη Μαρία Κάλλας και σε κοιτάει για να κόψει αντίδραση και γελάει όταν του λες ότι δεν πρέπει. Για το χεράκι στη βόλτα, εμένα δεν μου δίνει χέρι (ευτυχώς δίνει του πατέρα του). Άμα αρχίσει τα "θέλω αγκαλιά" επειδή βαρέθηκε να περπατάει, πέφτει κι αυτός και τσιριζει... Για να μην πω για το τι έχει σπάσει και τι βάζει στο στόμα του. Επίσης, άμα του γυαλίσει κανένα παιχνίδι, θέλει να το αγοράσουμε κι όταν δεν το κάνουμε, τσιριζει. Και με το φαγητό το ίδιο. Λέει ότι θέλει να φάει τοστ, του το κάνεις και μετά λέει "μπλιαχ" και δεν το τρώει. Με τα άλλα παιδάκια, άμα δει ότι έχουν παιχνίδι που του αρέσει, πάει και τους το παίρνει. Με το που το άλλο παιδάκι πάρει κάτι άλλο, αφήνει το παιχνίδι που έκλεψε και πάει να του πάρει το νέο... 100 φορές τα επαναλαμβάνουμε, λέμε να το αφήσει, να ζητήσει συγγνώμη, τα κάνει όλα αυτά, και σε μισό λεπτό, λες και είναι χρυσόψαρο, κάνει τα ίδια πάλι. Και όταν νυστάζει, η κατάσταση γίνεται επί 200 φορές χειρότερη! 

Γεννήθηκε κι ο αδερφός του πριν 3 βδομάδες, και όντως χειροτέρεψε η κατάσταση. 

Εμάς πάει σχολείο. Είναι η δεύτερη χρονιά τώρα και τα πάει πολύ καλά και του αρέσει πολύ. Εμάς όμως δεν ισιωσε από θέμα συμπεριφοράς, έχουμε δει αλλού πρόοδο. Στο σχολείο, επειδή έχουν δει συμπεριφορές τέτοιες (κυρίως αυτό με την διεκδίκηση παιχνιδιών), μας είπαν να τον πάμε σε θεατρική ομάδα για να μπορέσει να διαχειριστεί τα συναισθήματα του μέσω του παιχνιδιού... Δεν τον έχουμε πάει ακόμα, οπότε δεν ξέρω αν δουλεύει. 

Εμείς έχουμε καταλάβει ότι τα κάνει για να κερδίσει προσοχή, και προσπαθούμε με πολλή υπομονή να επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια, αλλά έχουμε κουραστεί πολύ ψυχολογικά... 100 βιβλία και συμβουλές που έχουμε διαβάσει, δεν ξέρω σε τι παιδιά δουλεύουν, ελπίζω να δω αποτέλεσμα όταν μεγαλώσει που θα ωριμάσει μόνος του... 🙄

[evaioan]

στις πριν 15 λεπτά, ο/η _piripiri_ είπε:

Καλησπέρα,

Έχω κι εγώ ένα αγοράκι 2,5 ετών και μπορώ να γράψω βιβλίο για το πώς μας βγάζει το λάδι...

Ακριβώς κι εμάς καταλαβαίνει πολύ καλά τι του λες, τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει, και τα αγνοεί επίτηδες. Δαγκώνει, χτυπάει, κάνει πράγματα που ξέρει ότι είναι "τζιζ", τσιριζει στις ώρες κοινής ησυχίας σαν τη Μαρία Κάλλας και σε κοιτάει για να κόψει αντίδραση και γελάει όταν του λες ότι δεν πρέπει. Για το χεράκι στη βόλτα, εμένα δεν μου δίνει χέρι (ευτυχώς δίνει του πατέρα του). Άμα αρχίσει τα "θέλω αγκαλιά" επειδή βαρέθηκε να περπατάει, πέφτει κι αυτός και τσιριζει... Για να μην πω για το τι έχει σπάσει και τι βάζει στο στόμα του. Επίσης, άμα του γυαλίσει κανένα παιχνίδι, θέλει να το αγοράσουμε κι όταν δεν το κάνουμε, τσιριζει. Και με το φαγητό το ίδιο. Λέει ότι θέλει να φάει τοστ, του το κάνεις και μετά λέει "μπλιαχ" και δεν το τρώει. Με τα άλλα παιδάκια, άμα δει ότι έχουν παιχνίδι που του αρέσει, πάει και τους το παίρνει. Με το που το άλλο παιδάκι πάρει κάτι άλλο, αφήνει το παιχνίδι που έκλεψε και πάει να του πάρει το νέο... 100 φορές τα επαναλαμβάνουμε, λέμε να το αφήσει, να ζητήσει συγγνώμη, τα κάνει όλα αυτά, και σε μισό λεπτό, λες και είναι χρυσόψαρο, κάνει τα ίδια πάλι. Και όταν νυστάζει, η κατάσταση γίνεται επί 200 φορές χειρότερη! 

Γεννήθηκε κι ο αδερφός του πριν 3 βδομάδες, και όντως χειροτέρεψε η κατάσταση. 

Εμάς πάει σχολείο. Είναι η δεύτερη χρονιά τώρα και τα πάει πολύ καλά και του αρέσει πολύ. Εμάς όμως δεν ισιωσε από θέμα συμπεριφοράς, έχουμε δει αλλού πρόοδο. Στο σχολείο, επειδή έχουν δει συμπεριφορές τέτοιες (κυρίως αυτό με την διεκδίκηση παιχνιδιών), μας είπαν να τον πάμε σε θεατρική ομάδα για να μπορέσει να διαχειριστεί τα συναισθήματα του μέσω του παιχνιδιού... Δεν τον έχουμε πάει ακόμα, οπότε δεν ξέρω αν δουλεύει. 

Εμείς έχουμε καταλάβει ότι τα κάνει για να κερδίσει προσοχή, και προσπαθούμε με πολλή υπομονή να επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια, αλλά έχουμε κουραστεί πολύ ψυχολογικά... 100 βιβλία και συμβουλές που έχουμε διαβάσει, δεν ξέρω σε τι παιδιά δουλεύουν, ελπίζω να δω αποτέλεσμα όταν μεγαλώσει που θα ωριμάσει μόνος του... 🙄

Τα δικά μας να τα γνωρίσουμε, ίδια είναι! Ευχαριστώ κορίτσια. 

[μαμά12345]

στις πριν 41 λεπτά, ο/η evaioan είπε:

Τα δικά μας να τα γνωρίσουμε, ίδια είναι! Ευχαριστώ κορίτσια. 

Kαλησπερα..εγώ δεν έχω παρόμοια εμπειρία...ο μεγάλος είναι ήσυχος και το μωρό (για μωρό) είναι ήσυχο δεν ακούγεται...θα σου πρότεινα όμως το εξής...αφού δε θες να την πας σταθμό μήπως να κοιτάξεις για κάποια δραστηριότητα? Να εκτονώνεται? Χορό κολυμβητήριο θεατρικό παιχνίδι ..υπάρχουν διάφορα για αυτές τις ηλικίες...

[evaioan]

Ο παιδίατρος μου ανέφερε το σύνδρομο της πριγκίπισσας 

"Στο σύνδρομο της πριγκίπισσας, τα περιμένει όλα έτοιμα, όλα να έχουν γίνει πρωτίστως από τους  γονείς, πάντα να γίνεται αυτό που θέλει και να περνάει το δικό, πάντα να διατηρεί τη βεβαιότητα ότι η οικογένειά του θα του τα έχει όλα λυμένα και τακτοποιημένα. "

Θεωρεί ότι λείπουν τα όρια και στο σχολείο θα μάθει πειθαρχία. 

Θα εφαρμόσω σε πρώτη φάση το να συζητάω μαζί της πριν πάμε κάπου. Ουσιαστικά κολλάει στα καταστήματα με παιχνίδια και με γλυκά στο δρόμο. Λογικό για παιδί αλλά δεν είμαι διατεθειμένη να το συντηρήσω αυτό ως συνήθεια. 

[Xrisa95]

στις πριν 45 λεπτά, ο/η evaioan είπε:

Ο παιδίατρος μου ανέφερε το σύνδρομο της πριγκίπισσας 

"Στο σύνδρομο της πριγκίπισσας, τα περιμένει όλα έτοιμα, όλα να έχουν γίνει πρωτίστως από τους  γονείς, πάντα να γίνεται αυτό που θέλει και να περνάει το δικό, πάντα να διατηρεί τη βεβαιότητα ότι η οικογένειά του θα του τα έχει όλα λυμένα και τακτοποιημένα. "

Θεωρεί ότι λείπουν τα όρια και στο σχολείο θα μάθει πειθαρχία. 

Θα εφαρμόσω σε πρώτη φάση το να συζητάω μαζί της πριν πάμε κάπου. Ουσιαστικά κολλάει στα καταστήματα με παιχνίδια και με γλυκά στο δρόμο. Λογικό για παιδί αλλά δεν είμαι διατεθειμένη να το συντηρήσω αυτό ως συνήθεια. 

Στο σχολείο θα μπουνε τα όρια του σχολείου. 

Στο σπίτι ή έξω είναι διαφορετικά τα πράγματα. 
 

Στο λέω ως εκπαιδευτικός που έχω κάνει αυτήν την κουβέντα με πολλούς γονείς. 
 

Μπορεί όντως στο σχολείο να έχει τη συμπεριφορά που αναμένεται αλλά δεν σημαίνει ότι το σχολείο θα οριοθετήσει αυτά που συμβαίνουν στο σπίτι. Σαν οικογένεια πρέπει να το κάνετε εσείς. 
Σε κάθε περιβάλλον ισχύουν άλλα όρια κ το παιδί προσαρμόζεται αναλόγως. 
Τα όρια δεν είναι το «μη», το «δεν πρέπει» ή μόνο οι κανόνες αλλά είναι και το «τι μπορώ». Ουσιαστικά είναι το πώς λειτουργούμε σε κάθε συνθήκη, μέχρι πού μπορεί μια πράξη μας να είναι ανεκτή, μέχρι πού φτάνει η ελευθερία μας χωρίς να καταπατά κάποιον άλλον. Η αρχή θα είναι δύσκολη αλλά πολύ γρήγορα ένα παιδί προσαρμόζεται. (Ένα παράδειγμα: ένα παιδί μπορεί να χτυπάει τη μαμά το μπαμπά τον αδερφό την αδερφή αλλά στο σχολείο να μην χτυπάει τη δασκάλα ή τους συμμαθητές. Στο σχολείο έχει μπει το όριο αλλά δεν σημαίνει ότι και στο σπίτι το παιδί θα γνωρίζει ότι δεν χτυπάμε αν δεν το ξεκαθαρίσουν οι γονείς). 

Είναι πολύ σημαντική η οριοθέτηση γιατί αργότερα το παιδί θα μάθει να θέτει τα όριά του και στη συναναστροφή του με άλλους (πχ στο σχολείο θα αποτρέπει να του συμβαίνουν πράγματα που δεν θέλει). Είναι ένας τρόπο να θωρακίσουμε τα παιδιά. 
 

Καλή δύναμη εύχομαι 💪🏽 επιμονή κ υπομονή κ θα φτάσετε εκεί που πρέπει. 

[Katerina1990]

Καλησπέρα κορίτσι μου! Κι η δική μου είναι 2.5(νομίζω μιλούσαμε και στις μανούλες Ιουλίου 22)! Μέχρι και πριν λίγο καιρό ήταν ακριβώς όπως τα περιγράφεις. Φοβόμουν να πάω μόνη μου μαζί της σουπερμάρκετ γιατί έκανε ότι βλακεία υπήρχε κι αν δεν έπαιρνε τα πάντα έπεφτε κάτω και χτυπιόταν. Ξεκίνησα σταδιακά να της μιλάω για το που θα πάμε και τι θα κάνουμε ακριβώς, όπως τα λέει η @Xrisa95. Ξεκινούσαμε να πάμε σουπερμάρκετ? Όσο την ετοίμαζα και στη διαδρομή της έλεγα θα πάμε εκεί, θα ψωνίσουμε αυτά και πηγαίναμε...δεν λειτούργησε αμέσως, αλλά μετά από ένα διάστημα είδα διαφορά.

Επίσης αυτό που βοήθησε εμάς ήταν η έννοια της συμφωνίας. Όταν πχ πηγαίνουμε σε κατάστημα παιχνιδιών κάνουμε συμφωνία από το σπίτι ότι θα πάρει μόνο ένα πράγμα που θέλει και τίποτα άλλο. Δίνουμε χέρια και συμφωνούμε και ποτέ δεν κάνω πίσω όσο κι αν επιμένει και της υπενθυμίζω τη συμφωνία.

Κάτι άλλο που μας βοηθαει είναι και η απόσπαση προσοχής. Όταν θέλει κάτι έντονα στη βόλτα ή την πιάνει η τρελή γκρίνια ξεκινάω το παιχνίδι, πχ κανόε το λυκε λύκε είσαι εδώ και ψάχνουμε να βρούμε τον λύκο στις βιτρίνες. Σε 2 λεπτά κόβονται και κλάματα και τα πάντα.

Σχολείο κι εμένα ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη, αλλά είχε ήδη βελτιωθεί, άρα δεν ξέρω τι την βοήθησε πραγματικά. Το μόνο σίγουρο για το σχολείο είναι ότι την βοήθησε στον ύπνο και στο να χει πρόγραμμα!

Συγγνώμη για το σεντόνι!😂

[Xrisa95]

στις πριν 1 ώρα, ο/η Katerina1990 είπε:

Καλησπέρα κορίτσι μου! Κι η δική μου είναι 2.5(νομίζω μιλούσαμε και στις μανούλες Ιουλίου 22)! Μέχρι και πριν λίγο καιρό ήταν ακριβώς όπως τα περιγράφεις. Φοβόμουν να πάω μόνη μου μαζί της σουπερμάρκετ γιατί έκανε ότι βλακεία υπήρχε κι αν δεν έπαιρνε τα πάντα έπεφτε κάτω και χτυπιόταν. Ξεκίνησα σταδιακά να της μιλάω για το που θα πάμε και τι θα κάνουμε ακριβώς, όπως τα λέει η @Xrisa95. Ξεκινούσαμε να πάμε σουπερμάρκετ? Όσο την ετοίμαζα και στη διαδρομή της έλεγα θα πάμε εκεί, θα ψωνίσουμε αυτά και πηγαίναμε...δεν λειτούργησε αμέσως, αλλά μετά από ένα διάστημα είδα διαφορά.

Επίσης αυτό που βοήθησε εμάς ήταν η έννοια της συμφωνίας. Όταν πχ πηγαίνουμε σε κατάστημα παιχνιδιών κάνουμε συμφωνία από το σπίτι ότι θα πάρει μόνο ένα πράγμα που θέλει και τίποτα άλλο. Δίνουμε χέρια και συμφωνούμε και ποτέ δεν κάνω πίσω όσο κι αν επιμένει και της υπενθυμίζω τη συμφωνία.

Κάτι άλλο που μας βοηθαει είναι και η απόσπαση προσοχής. Όταν θέλει κάτι έντονα στη βόλτα ή την πιάνει η τρελή γκρίνια ξεκινάω το παιχνίδι, πχ κανόε το λυκε λύκε είσαι εδώ και ψάχνουμε να βρούμε τον λύκο στις βιτρίνες. Σε 2 λεπτά κόβονται και κλάματα και τα πάντα.

Σχολείο κι εμένα ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη, αλλά είχε ήδη βελτιωθεί, άρα δεν ξέρω τι την βοήθησε πραγματικά. Το μόνο σίγουρο για το σχολείο είναι ότι την βοήθησε στον ύπνο και στο να χει πρόγραμμα!

Συγγνώμη για το σεντόνι!😂

Δράττομαι της ευκαιρίας ν πω το εξής: για το σούπερ μάρκετ ή για αγορές σε κατάστημα μια πολύ ωραία ιδέα είναι η λίστα ❤️

κάνετε μια λίστα κ δίπλα ζωγραφίζετε τα αντικείμενα (για τα παιδιά που δν ξέρουν για διαβάζουν) κ συμφωνείτε από πριν ότι θα πάρετε μόνο ότι λέει η λίστα. Τα παιδιά λατρεύουν να συμμετέχουν στις δραστηριότητες καθημερινής ζωής (ειδικά στο στάδιο 1-6 ετών). 
 

εμείς έχουμε λίστα (που έχω πλαστικοποιήσει) κ για τις ρουτίνες. Εχω κολλήσει στο δωμάτιο τι κάνουμε για παράδειγμα το πρωί (είναι μια σελίδα πλαστικοποιημένη που δείχνει με σειρά τα βήματα για να ετοιμαστούμε το πρωί. Το παιδάκι ξυπνάει, πάει πλένεται, βουρτσίζει δόντια, κάνει τσίσα, τρώει, ντύνεται κτλ κτλ). 
Τέτοιες τακτικές βοηθούν τα παιδιά να νιώθουν ότι ενεργούν χωρίς να τους λέμε συνέχεια κάνε αυτό και κάνε το άλλο. 
Κάτι αντίστοιχο μπορεί να γίνει κ για τις ρουτίνες του ύπνου ή των εξωσχολικών δραστήριων , για τις δουλειές του σπιτιού κτλ κτλ  

[RAM21]

στις πριν 5 ώρες, ο/η evaioan είπε:

Καλησπέρα σας, 

η κόρη μου 2.5 ετών είναι ένα παιδί που ενώ καταλαβαίνει τα περισσότερα που της λέω, όταν πάμε βόλτα μου βγάζει το λάδι. Σταματάει στις βιτρίνες απαιτώντας να της πάρω ότι χαζομάρα δει και αν της πάρω κάτι μετά από λίγα δευτερόλεπτα μου το δίνει γιατί βαριέται. Δε με ακούει, σπανίως μου δίνει το χέρι της και πεισμώνει. Συχνά πέφτει στο δρόμο αν πάω να την κρατήσω με το ζόρι και τσιρίζει. Πρόσφατα γεννήθηκε ο αδερφός της και όλο αυτό επιδεινώθηκε. Μας κάνει τη βόλτα κόλαση. Εγώ έπαψα να περπατάω και βάζω κιλά. Ο παιδίατρος λέει πως όταν τη στείλω σχολείο τον Μάιο για να μην αρρωστήσει και ο μικρός πολύ, θα ισιώσει. Μια νταντά που είχαμε τα παράτησε η γυναίκα. Σας έχει συμβεί κάτι παρόμοιο; 

Καλησπέρα. Να σου ζήσουν τα παιδάκια σου! Νομίζω ότι είναι αυτό που λένε tantrums και είναι ανεξάρτητα από την έλευση ή όχι δεύτερου παιδιού. Είναι η ψυχολογία της ηλικίας 2-4.

Εκεί που λες ότι η κόρη σου πέφτει κάτω κ χτυπιεται όταν δεν γίνει αυτό που θέλει και ότι σταματάει κάθε τόσο κ ζητάει, ταυτίστηκα τόσο πολύ! Η δικιά μου μόλις έκλεισε τα τρία, αλλά η ιστορία αυτή έχει περίπου έναν χρόνο που επαναλαμβανεται. Μην μπω σε λεπτομέρειες, το κανει συνεχως και όχι μόνο σε υλικά πράγματα, αλλά με καθετί που θέλει ( παιδική χαρά, να βγει έξω απ το σπίτι, να σηκωθεί απ το καθισματακι της στο αυτοκίνητο, να δει πεππα...). Παντού κλάματα και δράματα. 

Αυτό που κάνω εγώ είναι να κατεβαίνω στο ύψος της και να την κουβεντιαζω, να της εξηγω χωρις φωνες, να την αφήνω να ηρεμεί όταν χτυπιεται προσέχοντας για την ασφάλεια της πάντα. Κι επίσης στις βόλτες σε μαγαζιά, φίλη, έχουμε ξαναβάλει το καρότσι. Όταν ξεκίνησε να περπατάει δεν ανέβαινε, ήθελε να περπατάει. Τώρα τελευταία το θέλει ξανά το καρότσι ( χαζή είναι να κουράζεται;! Χαχα!) κι έτσι την πάμε εμείς κ αποφεύγουμε τις πολλές στάσεις σε μαγαζάκια κ επικίνδυνα περάσματα από παιδικες χαρές σε ώρες που δεν θέλουμε.

Κάτι άλλο που εχω προσέξει εγώ είναι ότι κάνει τέτοια σκηνικά όταν είναι πολύ κουρασμένη. Εκεί θέλει ή γάλα ή αγκαλίτσα πανω μας. Και ηρεμεί. Γενικώς η αγκαλιά κάνει θαύματα σε εμάς.

Παιδικό πάει 2 χρόνια τώρα, αλλά τα ξεσπάσματα επιμενουν και φυσικά όχι στον παιδικό, αλλά σε εμάς, που την παίρνει και προσπαθεί να μας χειρίζεται. 

Θα σου πω επίσης ότι έχετε δρόμο ακόμη μέχρι τα 4 περίπου. Κι εμείς το ίδιο. Ολα αυτα συνεχιζονται με παραλλαγες. Τώρα  εμεις περναμε μια φαση συνεχούς άρνησης σε ο,τι της πούμε. Νυστάζει κ λέει όχι στον ύπνο, της δίνω καινούριο παιχνιδι, παπουτσια κλπ, μου τα πετάει λέει όχι, θα πάμε βόλτα λέει ο πατέρας της, δεν θα πάμε λέει εκείνη. Δεν την βρίσκουμε πουθενά. Φωνάζει, γκρινιάζει. Ένα τρελοκομείο! 

Κουράγιο και αγωνιστικούς χαιρετισμούς!

[Tokyo]

@evaioan περάσαμε παρόμοια φάση, όχι τόσο με αγορές αλλά γενικά με άλλα που ήθελε, πχ να φάει ένα γλυκό ή να πάει κάπου. Μας δάγκωνε, χτύπαγε, έπεφτε κάτω κλπ. Σχολείο πάει από 1.5 έτους κ εκεί είναι κ ήταν το παιδί υπόδειγμα, τα έκανε όλα σωστά. Οπότε αυτό που ειπώθηκε παραπάνω ότι άλλα τα όρια του σχολείου άλλα του σπιτιού το επιβεβαιώνω απόλυτα. Τους έλεγα ότι μας χτυπάει κ έλεγαν τι;;;; Αυτό το παιδί; Ειδικά όταν τον Ιούνιο γέννησα έγιναν όλα ακόμα χειρότερα. Οπότε άρχισαν να ψαχνομαι κ γω παραπάνω κ να ακολουθώ ομάδες γονιών κλπ, δεν μου ταίριαζαν όλα αλλά άρχισα τις δοκιμές κ κατάλαβα ότι έφταιγα σε πολλά. Δεν έβαζα σωστά τα όρια μου κ όπως είπε κ άλλη κοπέλα πιο πάνω τα παιδιά το έχουν ανάγκη. Επειδή κυρίως ως έγκυος κουραζομουν δεν ήμουν συνεπής, πχ έλεγα όχι αλλά αν έκανε φασαρία υποχωρούσα για να σταματήσει (πριν την εγκυμοσύνη τα είχα αρκετά υπό έλεγχο γιατί ήταν κ πιο μικρή). Το πρώτο που έκανα ήταν συζήτηση, εξηγούσα τους κανόνες κ τις συμφωνίες μας, κατέβαινα στο επίπεδο της με ηρεμία κ δεν αλλάζω ποτέ μα ποτέ τους όρους. Είπα θα κάνω κάτι; Θα τηρήσω την υπόσχεση, είπα όχι; Δεν κάνω πίσω. Έτσι το παιδί πρώτο με εμπιστεύτηκε κ ξέρει ότι όταν λέω ότι κάτι θα το κάνω λέω αλήθεια. Οπότε αν πω όχι σήμερα παγωτό επειδή έφαγες ήδη (το αιτιολογω δλδ) ξέρει ότι δεν το κοροϊδεύω οπότε σταματάει γιατί ξέρει ότι όντως αύριο θα φάει. Επίσης ξέρει ότι όσο κ να χτυπηθεί αν πω όχι είναι όχι. Οπότε το έκοψε. Σταμάτησε να μας χτυπάει κ γενικά βελτιώθηκε πααααρα πολύ. Γενικά είναι ένα συνεργάσιμο παιδί  αλλά πέρασε μια δύσκολη φάση με την εγκυμοσύνη περισσότερο που δεν άντεχα πολλά πολλά πάρα με τον ερχομό του μωρού. Τονίζω ότι σε γιαγιάδες , νταντά, σχολείο ποτέ δεν έκανε τέτοια κόλπα. Τώρα πια κοντεύει 4 οπότε φαντάζομαι βοήθησε κ η ηλικία. Αλλά αλήθεια κατάλαβα πια στην πράξη την αξία του να είσαι συνεπης. Όσο βλέπει ότι πιάνουν τα κόλπα θα συνεχίσει. Θέλει υπομονή από εσένα κ να μένεις σταθερή σε ο,τι λες!

Μάνα κουράγιο...

[evaioan]

Κορίτσια μου θέλω τη γνώμη σας. Μετά από τρεις εβδομάδες πειθώ τη μεγάλη μου κόρη να πάμε παιδική χαρά. Φτάνουμε και σε κάποια φάση παίζει με άλλα παιδάκια και σκέφτομαι να βγάλω από τον μαρσιπο τον μπέμπη να του δώσω το μπιμπερο του. Ακούω μετά από λίγο μια άλλη μητέρα να φωνάζει στην κόρη μου γιατί έσπρωξε την κόρη της. Πλησιάζω με το μωρό να ωρυεται λέγοντας στην κόρη μου τι έκανες πάλι. Η δική μου ήρεμη ανεβαίνει μια σκάλα για την τσουλήθρα, το κοριτσάκι το άλλο ωρυεται και η μητέρα του με αγνοεί λέγοντας μου να αφήσουμε τα παιδιά να το λύσουν μόνα τους και συνεχίζει να απαιτεί από την κόρη μου να ζητήσει συγγνώμη. Η κόρη μου 28 μηνών δεν ξέρει να λέει συγγνώμη, συνεχίζει να ανεβαίνει κάτι σκαλιά αγνοώντας τη. Ζητώ εγώ συγγνώμη χαιδευοντας το άλλο κορίτσι και η μαμά συνεχίζει να μιλάει στην κόρη λέγοντας μόνο σε εμένα ότι καταλαβαίνει τη θέση μου αλλά πρέπει να ζητήσει συγγνώμη η κόρη μου. Συνεχίζει δε δείχνοντας την κόρη μου και λέει στη δική της κόρη πως αν την ξανασπρωξει έχει κάθε λόγο να κάνει και αυτή το ίδιο. Αρπάζω την κόρη μου πάμε στο παγκάκι τα ταΐζω και τα δύο ενώ η μικρή μου δείχνει ένα πατίνι που ήταν μάλλον ο λόγος του καβγά. Το άλλο κοριτσάκι συνεχίζει να ωρυεται, να κλωτσάει τη μαμά του και κάποια στιγμή την ακούω να της λέει πως ξέρει από ώρα ότι θέλει να κοιμηθεί αλλά ήθελε να την κουράσει παίζοντας ακόμα. Η κόρη μου πάει και συνεχίζει άλλη μια ώρα παίζοντας με άλλα παιδάκια. Φυσικά την εσπρωξαν, χτύπησε, τη χάιδεψα και συνέχισε το παιχνίδι. Όταν φεύγαμε της θύμισαν αυτό που έκανε και την παρακάλεσα να μην το ξανακάνει. Προσωπικά δεν τσακωνομαι με άλλα παιδάκια. Ούτε είναι επιθετική η μικρή. Αναρωτιέμαι ποια είναι η καλύτερη αντιμετώπιση σε παρόμοιες καταστάσεις. 

[Sofia33]

στις On 11/12/2024 at 3:59 ΜΜ, ο/η evaioan είπε:

Καλησπέρα σας, 

η κόρη μου 2.5 ετών είναι ένα παιδί που ενώ καταλαβαίνει τα περισσότερα που της λέω, όταν πάμε βόλτα μου βγάζει το λάδι. Σταματάει στις βιτρίνες απαιτώντας να της πάρω ότι χαζομάρα δει και αν της πάρω κάτι μετά από λίγα δευτερόλεπτα μου το δίνει γιατί βαριέται. Δε με ακούει, σπανίως μου δίνει το χέρι της και πεισμώνει. Συχνά πέφτει στο δρόμο αν πάω να την κρατήσω με το ζόρι και τσιρίζει. Πρόσφατα γεννήθηκε ο αδερφός της και όλο αυτό επιδεινώθηκε. Μας κάνει τη βόλτα κόλαση. Εγώ έπαψα να περπατάω και βάζω κιλά. Ο παιδίατρος λέει πως όταν τη στείλω σχολείο τον Μάιο για να μην αρρωστήσει και ο μικρός πολύ, θα ισιώσει. Μια νταντά που είχαμε τα παράτησε η γυναίκα. Σας έχει συμβεί κάτι παρόμοιο; 

Χελοοοο! Εχω κ γω τη μικρη μου που ειναι 2.5ετων. Τα κλασικα ξεσπασματα τα εχει, οπως τα περισσοτερα παιδακια. Επειδη αναγκαστικα πηγαινουμε παντου μαζι εξω, κυριως για ψωνια, παροτι τρελαινεται με πραγματα που της γυαλιζουν, την εχω βαλει στο τρυπακι της βοηθειας. Πχ στο σουπερ αφηνουμε το καλαθακι μας στην εισοδο και πηγαινει μονη της τα πραγματα της λιστας (που εχει μαθει πλεον που βρισκονται) στο καλαθακι. Στο σπιτι με βοηθα παντα να τα βαλουμε στη θεση τους. Αν σταματησει εξω απο μαγαζια θελοντας ενα αντικειμενο που δεν ειμαι διατεθειμενη να παρω, κοβω μπροστα κ φευγω. Της λεω «μετα αυτο, εγω φευγω». Σε 10 δευτερολεπτα ειναι διπλα μου. Της εχω κανει σαφες οτι οταν περπαταμε στο δρομο ειναι επικινδυνο και πρεπει να την κρατω απο το χερι. Οχι ομως και στο πεζοδρομιο. Ολα αυτα τα εφαρμοζα απο 10 μηνων που ξεκινησε το περπατημα. 
σιγουρα η ελευση του νεου μωρου αλλαξε πολυ τις ισορροπιες. Βαλε την να σε «βοηθαει», κανε την να νιωσει σημαντικη, οτι καταφερνει πραγματα, οτι ειναι ικανη. Τα 2,5 ετη ειναι η μεταβαση απο την αγκαλια στην ανεξαρτησια αλλα ταυτοχρονα και η αναγκη αποδοχης και προσοχης απο τους γονεις. Επισης, βρες λιγο χρονο, εστω 10 λεπτα τη μερα να κανετε κατι οι 2 σας. Καθιερωσε το. Το πιο απλο! Να την πηγαινεις πχ στο δωματιο οι 2 σας να διαβασετε την αγαπημενη της ιστορια. Ονομασε το «girls’ time». Τα λατρευουν κατι τετοια τα παιδια