Μετάβαση σε περιεχόμενο

Recommended Posts

Δημοσίευση

Αν και νόμιζα ότι οι εννιά μήνες δεν θα περνούσαν ποτε, τελικά έφθασε η ώρα και για μένα να γράψω εδώ!!

Την Τρίτη 10/1 στις 6.45 το πρωί ξεκινησαμε με τον αντρουλη μου για την κλινικη όπου είχα προγραμματισμένη ΚΤ, αφου φοβόμουν να γέννησω φυσιολογικά.Στο δρόμο συναντήσαμε κίνηση και έτσι καθυστερησαμε απο το ραντεβού μας 20 λεπτά.

Αφου φτάσαμε, κάναμε εισαγωγή και μπηκα στο χειρουργείο ΜΟΝΗ, για στην κλινικη μου απαγόρευσαν να μπαίνει κάποιος μαζί σου. Εκεί με περίμενε η αναισθισιολογος και μου ανακοίνωσε ότι είχα καθυστερήσει πολυ και δεν είχα το χρόνο να μου κάνει επισκληριδιο και θα μου έκανε ολική.εγω τα εκανα επάνω μου και της είπα ότι θα φύγω!!! Τότε αυτη μου είπε ότι θα μου εκανε μια αλλού είδους αναισθησια που μοιάζει με επισκληριδιο αλλα δρα πιο γρήγορα.εγω δέχτηκα και τότε μου είπε να κάτσω στο χειρουργικο κρεββατι, να σκυψω και να μην κινηθώ καθόλου.μια νοσοκόμα με πήρε αγκαλιά  και ξεκινησαμε.η πιο δύσκολη στιγμή του χειρουργειου για μενα ήταν αυτη.έπρεπε να μείνω  σκυφτη για 10-15 λεπτά και ακίνητη, το μωρο με κλωτσουσε και ένιωθα ότι δεν έπαιρνα ανάσα.

Όταν τελειώσαμε,δεν ενιωθα τίποτα και με ξαπλωσαν.μου έβαλα την κουρτίνα μπροστά μου και ξεκίνησαν.σε καποια φαση αρχισαν να με σπρώχνουν δεξιά και αριστερά και νόμιζα  ότι θα επεφτα κάτω.κοριτσια ήταν πολυ περίεργη στιγμή.όμως επειδή γιατροί και νοσοκόμες κουβεντιαζαν για άσχετα θέματα και γελούσαν, δεν καταλαβα πως πέρασε η ώρα και ξαφνικά ακούω το μωρο μου να κλαίει..τότε άρχισα να κλαίω και εγω!!!όταν η παιδιατρος εξέτασε το μικρο μου, μου το έφεραν κοντά μου και άρχισα να κλαίω, να το χαιρετώ και να του λέω ότι το αγαπάω!!ήταν ασυναγωνιστες και μαγικές στιγμές αυτα που ζούσα και τώρα όταν τα σκέφτομαι κλαίω!!

Βγαίνοντας απο το χειρουργείο η αναισθησιολογος μου ανακοίνωσε ότι είχαμε κάνει ραχιαια και έπρεπε να μείνω ακίνητη για 24ωρες.τότε θυμήθηκα τη madi που περιέγραφε την εμπειρια της με τη συγκεκριμένη αναισθησια.το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι μεγάλη ΜΑΚΑΚΙΑ και δεν τη συστηνω σε καμία.

Όταν βγήκα απο το χειρουργείο έψαχνα τον άντρα μου,με το βλεμμα μου και όταν τον είδα εβαλα τα κλάματα και είδα και τα δικα του που γέμισαν δάκρυα.ήθελα να τον αγκαλιασω αλλα δεν μπορούσα...

Όταν πλέον ξεμουδιασα,μου έφεραν το μωρο..παιδιά δεν περιγράφονται τα συναισθήματα που έχεις για το μωρο σου.είναι κάτι πρωτόγνωρο.

Η ΚΤ τελικά θα γινόταν αν επελεγα το ΦΤ γιατί το μωρο ήταν σφηνωμενο στη λεκάνη μου και ο ομφαλιος ήταν πολυ μικρός και τυλιγμενος στο λαιμό του μωρού.το μόνο σίγουρο είναι ότι η ΚΤ δεν είναι κάτι το πολυ τραγικό και όσες νιώθουν ότι την προτιμούν απο το ΦΤ,να το κάνουν.σίγουρα πονάει αλλα όχι τραγικά!

 

α! και είμαι μια χαρα..απλά κάποιες στιγμές νιώθω κάποια τραβηγματα αλλα χαλάλι στο Νικόλα μου!!

Εύχομαι όλες οι γυναίκες να ζήσουν τέτοιες στιγμές γιατί είναι απίστευτες!!

Δημοσίευση

να σας ζησει ο νικολας κ να τον χαιρεστε καλη αναρρωση σου ευχομαι κ καλη λοχεια κουκλα μου

παντως για μενα οπως κ να γεννησεις ειναι τι ιδιο πραγμα φερνεις στο κοσμο το παιδακι σου κ δ εχει σημασια με ποιον τροπο!!!! κ παλι να σας ζησει :D

Δημοσίευση

να σου ζησει το νινακι!!!!!!!γερο κ καλοτυχο να ειναι!!!!

κ εγω με καισαρικη κ ραχειαια αναισθησια γεννησα μονο που ο αναισθησιολογος μου ειχε πει να ειμαι ξαπλα 10 ωρες....οι μαιες ομως δεν με αφηναν να σηκωθω ωσπου ξανα περασε ο αναισθησιολογος κ με σηκωσε αυτος :lol::lol::lol: κ στο χειρουργιο μεσα πολυ γρηγορα μου την εκανε την ενεση .

να σου πω την αληθεια την δευτερη φορα θα ηθελα να γεννησω με ολικη πραγματικα δεν ξερω που βρηκα το κουραγιο την πρωτη φορα να μεινω ψυχραιμη :lol::lol::lol:

κ παλι να σου ζησει!!!!!!

Δημοσίευση

Να σας ζήζει ο Νικολάκης σας κοπέλα μου! Να είναι πάντα γερός και τυχερός στη ζωούλα του και σε εσένα καλή λοχεία!

Για την ραχιαία τι να πω ... η πλάκα είναι ότι εγώ από μόνη μου την επέλεξα για καλύτερα, αλλά το μετάνιωσα πικρά, μετά τις παρενέργειες που είχα. Βέβαια μου είπαν ότι σε κάθε μορφή αναισθησίας υπάρχουν πιθανές παρενέργειες, απλά είναι να μην σου τύχουν.

Το θέμα όμως είναι ότι έχουμε τώρα τα ζουζούνια μας υγιαίστατα στην αγκαλιά μας και αυτό είναι που μετράει στην τελική!

Να του δώσεις πολλά φιλάκια του μικρού Νικόλα!

Συμμετοχή στη συζήτηση

Μπορείτε να γράψετε τώρα το μήνυμά σας και να εγγραφείτε μετά. Αν έχετε ήδη λογαριασμό, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε το μήνυμα με το ψευδώνυμό σας.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Guest
Απαντήστε σε αυτή τη συζήτηση...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

  • Απαντήσεις

    • Πόσο θα συμφωνήσω με αυτό το μήνυμα!!! Έχω πέσει στα πατώματα, έχω κλάψει, έχω κυνηγήσει (πιο μικρή και ανώριμη γαρ). Περνώντας τα χρόνια και κοιτωντας πίσω, έκανα απλά τον σταυρό μου και είπα Θεέ μου γλίτωσα.... Βέβαια @Nerina κορίτσι μου ο,τι και να σου λέμε εμείς τώρα, ξέρω πολύ καλά ότι δεν αλλάζει αυτό που νιώθεις. Θα σου δώσω μια τελευταία συμβουλή (τα υπόλοιπα στα είχα γράψει στο άλλο θέμα και δεν θέλω να σε κουράζω): μην κινηθείς με γνώμονα το ότι θα μείνεις μόνη σου στην ηλικία σου (εντωμεταξύ νέα κοπέλα είσαι!!!), ή τι θα πει ο κόσμος, ή τα χρόνια που περάσατε μαζί. Θα σπαταλήσεις αλλα τόσα χρόνια, πολύτιμα πλέον, από φόβο; Αξίζει;; 
    • @Mariaa_ δεν έχω ζήσει ποτέ κατάθλιψη ούτε είχα τρελό άγχος στην εγκυμοσύνη. Όμως η εγκυμοσύνη και η λοχεία είναι μια περίοδος που είναι πολύ ευαίσθητη για εμάς. Θυμάμαι ότι έκλαιγα για το παραμικρό για καταστάσεις που δεν θα έκλαιγα κανονικά.  Στην εγκυμοσύνη δούλευα και είχα το πρόγραμμα μου, αλλά όταν γέννησα και έμεινα μόνη με το μωρό τότε αντιμετώπισα την μητρική μοναξιά που λέω εγώ, κάτι που το βλέπω σε όλες τις νέες μητέρες. Ξαφνικά αλλάζει όλος σου ο κόσμος, όλο σου το πρόγραμμα και δεν έχεις παρέες και κάποιον να μιλήσεις τις ώρες που εσύ μπορείς. Ξέρεις πως αντιμετώπισα αυτή την κατάσταση; Έφτιαξα πρόγραμμα που απαιτούσε καθημερινή έξοδο και το τηρουσα πιστά όσο κουρασμένη και να ήμουν. Έτσι "αναγκαζόμουν" να ακολουθήσω μία ρουτίνα σαν να έχω δουλειά (έβρισκα και εξωτερικές δουλίτσες βέβαια να κάνω). Τι προτείνω λοιπόν; Φτιάξε καθημερινό πρόγραμμα και τήρησε το ευλαβικά. Σε αυτό βάλε καθημερινή έξοδο το πρωί (ο ήλιος κάνει καλό).  Α επίσης έκανα φιλίες από εδώ μέσα και μιλούσα με κάποιες κοπέλες που ήμασταν στην ίδια φάση και μοιραζόμασταν κάπως την καθημερινότητα. Δυστυχώς μετά τη γέννα έρχονται τα baby blues, που είναι 2 εβδομάδες που θα είσαι χάλια συναισθηματικά και θα κλαις συνέχεια. Μετά γενικά οι πρώτες 40 μέρες έχουν αρκετό ξενύχτι και κούραση, ειδικά όταν θηλάζεις. Και αν έχει και κολικούς το μωρό; Κλάψε Χαράλαμπε... Όχι δεν στα λέω όλα αυτά για να σε αγχωσω. Στα λέω για να καταλάβεις ότι πρέπει να είσαι καλά! Να φροντίσεις να είσαι στην καλύτερη δυνατή σου φάση! Αν πρέπει να πάρεις αντικαταθλιπτικά, να πάρεις. Περί θηλασμού του συντρόφου σου δεν του πέφτει κανένας λόγος! Δικό σου το σώμα! Ο δικός του ρόλος είναι να στηρίξει μόνο την απόφαση σου. Τέλος, μπες σε ομαδουλες να βρεις κι άλλες εγκύους να μοιράζεστε τα άγχη σας και που ξέρεις; Ίσως βρεις κάποια φίλη να βγαίνετε 😊
    • Με το καλό τη Δευτέρα! Εύχομαι να είναι κορίτσι γιατί έχεις ήδη 3 άντρες μέσα στο σπίτι, φτάνει 🤣 Τι ώρα έχεις την αυχενική; ΠΗΤ πότε έχεις;
    • Καλέ γιατί προδικάζεις; Εμένα πάντα 3 μέρες μετά την αναμενόμενη περίοδο ξεκινάω να έχω αχνά τεστ πρώιμης ανίχνευσης φυσικά.  Επίσης αφού ξέρεις ότι η συνταγή απαιτεί ταξιδάκι τι κάθεσαι; Για ξεκίνα να το οργανώνεις 😉
    • Ετοιμάσου για δίδυμα φίλη! Ελπίζω να έχετε κάνει τα οικονομικά σας κουμάντα 😜
  • Νέες συζητήσεις

×
×
  • Προσθήκη...