ΤΣΑΤΑΛΙΑ ΤΑ ΝΕΥΡΑ

[nana1978]

ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΙΔΕΑ ΠΟΣΟ ΜΕ ΕΧΕΙ ΠΗΔΗΞΕΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ Η ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΜΟΥ. ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑΥΤΙΕΣ, ΕΜΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΑ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΤΑΠΤΩΣΕΙΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ. ΣΚΑΩ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΝΩ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟΡΓΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΤΡΕΛΑΙΝΩ ΚΑΘΕ ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟ...ΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΕ Ο,ΤΙ ΜΟΥ ΚΑΠΝΙΣΕΙ ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΩΡΑ ΜΟΥ ΓΥΡΝΑΕΙ ΤΟ ΜΑΤΙ...ΚΛΑΙΩ, ΤΟΝ ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΘΕΛΕΙ ΠΙΑ...ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΒΡΙΣΚΕΙ ΟΜΟΡΦΗ, ΕΛΚΥΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΠΑΡΕΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΟΤΙ ΞΕΝΟΚΟΙΤΑΕΙ, ΞΕΝΟΠΗΔΑΕΙ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ.ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΧΟΝΤΡΗ ΦΡΙΚΗ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΛΕΓΧΩ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΚΛΑΨΩ ΘΑ ΣΚΑΣΩ.ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΜΗΠΩΣ Η ΜΠΕΜΠΑ ΜΟΥ ΒΓΕΙ ΝΕΥΡΑΣΘΕΝΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΕΛΟΜΑΝΑ ΤΗΣ....ΣΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΟΜΟΙΟ?

[ΜΑΝΝΟΥΛΑ]

Νανα μου, καταρχην ηρεμησε...Ειμαι και εγω εγκυος και οι ορμονες μου εχουν ψιλο πειραχτει-τρελαθει θα ελεγα! Διχασμενη προσωπικοτητα με λεει ο αντρας μου, ο οποιος αλλες φορες με περιποιειται απιστευτα και αλλες δεν μου δινει σημασια καν και με πιανουν κρισεις

Βεβαια εχω και ενα αγορακι 2,5 ετων ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ζωηρο και φωναζω πολλες φορες, αλλα αυτο ειναι ασχετο με την εγκυμοσυνη, δεν ειναι?

Οπως και να εχει, κοιτα λιγο να ηρεμησεις γιατι απο την εγκυμοσυνη μας πρεπει να εχουμε μονο ομορφες αναμνησεις και οχι κλαμματα και δραματα. Σκεψου και λιγο τον αντρουλη σου, που θα εχει τρελαθει μωρε... Θα ηθελες να ησουν στη θεση του?

Καλοπροαιρετα στα λεω ολα αυτα, τα λεω και στον εαυτο μου ολη την ωρα...

[sophiak]

Βασικα ηρεμησε...το μεταφερεις στο μωρουλι σου!!Δε φταις εσυ οι ορμονες φταινε!!Σκεψου οτι περνας την πιο ομορφη φαση της ζωης σου...εχεις το θαυματακι σου μες στην κοιλιτσα, αυτο ειναι το πιο σημαντικο για αυτο το λογο πριν νευριασεις σκεψου το δυο φορες,ναι?Εγω αυτο εκανα οταν καθε μερα μου εσπαγε τα νευρα το αφεντικο μου!!!

[ΑΡΤΕΜΗ]

ΜΑΝΝΟΥΛΑ έγραψε:

Βεβαια εχω και ενα αγορακι 2,5 ετων ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ζωηρο και φωναζω πολλες φορες, αλλα αυτο ειναι ασχετο με την εγκυμοσυνη, δεν ειναι?

Εχω γιο ακριβώς σ΄αυτή την ηλικία και μου συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Δεν μπορώ να ελέγξω τα νεύρα μου και αφού του έχω φωνάξει με πιάνουν οι τύψεις και νιώθω χάλια.

Πιστεύω ότι μέχρι το τέλος δεν θα αλλάξει τίποτε στην ψυχολογία μου. Μια θα είμαι καλά και μια θα πέφτω. Δεν πειράζει όμως τελικά γιατί τώρα με δικαιολογούν όλοι, μετά θα τρέχω σαν την τρελή, να ανταποκριθώ στις αυξανόμενες απαιτήσεις της οικογένειας.

Γι΄αυτό είμαι της άποψης να σταματήσουμε, όσο μπορούμε, να αισθανόμαστε ενοχικά απέναντι σ΄αυτά που μας βγαίνουν ανεξέλεγκτα από μέσα μας, είναι μια ιδιαίτερη περίοδος για εμας και δικαιούμαστε να είμαστε όπως θέλουμε. Μια ζωή καταπιέζομαι για χίλια δυο πράγματα, όχι και στην εγκυμοσύνη

[ΜΑΝΝΟΥΛΑ]

[Πιστεύω ότι μέχρι το τέλος δεν θα αλλάξει τίποτε στην ψυχολογία μου. Μια θα είμαι καλά και μια θα πέφτω. Δεν πειράζει όμως τελικά γιατί τώρα με δικαιολογούν όλοι,

Αχ, τυχερη εισαι, εμενα δεν με δικαιολογει κανενας. Ουτε η ιδια μου η μανα! Οποτε εχω νευρα, οοοοοοολοι μου λενε ''ηρεμησε και μην κανεις σαν την τρελη, σκεψου τα καημενα τα παιδια σου...''. Ποτε κανεις δεν ειπε ''ε, ελα μωρε, εγκυος ειναι, εχει το ακαταλογιστο, μην την κοντραρουμε...''

[rena79]

κοριτσάκι μου σε καταλαβαίνω και εγώ στο πρώτο τρίμηνο έτσι ήμουν... αλλά σκέψου και λίγο τον άντρα σου και το νινι μέσα στην κοιλίτσα!!! οταν νευριάζεις θυμώνεις και φωνάζεις περνάνε και σε αυτό τα νευρα μεσα από τις όρμόνες του στρε...φι αυτό σου λεω ηρέμησε!!!! τα κλάμματα δεν κανουν κακό...εγω τα μπήγω σχεδόν συνέχεια... αλλά τα νευρα προσπάθησε να τα περιορίσεις!!!!! οκ?

[kuo28]

Καλημέρα και καλωσήρθες. Το έχω διαπιστώσει από πρώτο χέρι ότι η εγκυμοσύνη μπορεί να σε κάνει μισότρελη, αλλά όσο περνά ο καιρός τα πράγματα ηρεμούν, εδώ τουλάχιστον. Δεν ξέρω σε ποιο μήνα είσαι, αλλά θεωρητικά τουλάχιστον (και σύμφωνα με τα βιβλία που έχω) το δύσκολο είναι τους πρώτους μήνες, όταν σε κατακλύζουν ορμόνες, τις οποίες δεν έχεις μάθει να διαχειρίζεσαι. Με τον καιρό προσαρμόζεσαι όμως. Θεωρητικά πάντα, έτσι;

Παρ' όλα αυτά και τονίζω ότι μιλάω για εμένα (το λέω για να μην παρεξηγηθεί καμία) κάθε φορά που πάω να μεταμορφωθώ σε τρελή σκύλα προσπαθώ να σκέφτομαι το εξής: ότι ο σύντροφός μου δεν μου φταίει σε τίποτα. "Απαιτώ" μεν μεγαλύτερη ανοχή δεδομένης της κατάστασης, αλλά δεν γίνεται ο άλλος να στέκεται προσοχή κάθε φορά που εμένα με πιάνουν τα ορμονικά μου γιατί κάποια στιγμή θα (ξε)σπάσει και δικαιολογημένα. Η γραμμή μεταξύ "ορμονών" και "κακομαθημένου" είναι πολύ λεπτή. Και ξαναλέω: μιλάω για μένα και επειδή έχω δει ότι κάποιες φορές πήγα να "ξεφύγω" με άλλοθι τις ορμόνες, χωρίς όμως να φταίνε οι ορμόνες...